Σταύρος ΧριστακόπουλοςΗ Ευρώπη ζητάει όλο και περισσότερες δεσμεύσεις σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας για να δώσει χρηματοδοτικές ανάσες στην Ελλάδα και επιμένει στην επιμήκυνση. Το ΔΝΤ δεν αποδέχεται την
επιμήκυνση ως λύση και ζητάει καθαρή λύση με κούρεμα εις βάρος των κρατών - δανειστών. Η κυβέρνηση, στον κόσμο της, μιλάει για ανάπτυξη...
Το χάος όμως που επικρατεί γύρω από το ελληνικό θέμα μεταξύ των δανειστών και της τρόικας αφορά κυρίως την πολιτική σφαίρα. Εκεί απλώς αποτυπώνεται η δυστοκία εξεύρεσης μιας μόνιμης ή, έστω, σχετικά μακροπρόθεσμης λύσης στο ζήτημα του χρέους.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η αδυναμία διαχείρισης του χρέους ήταν αυτή που, επισήμως, μας οδήγησε στην τρόικα – και σήμερα αυτό το κεντρικό πρόβλημα, εξ αιτίας της τρόικας και της διαχείρισης των τριών αλλεπάλληλων μνημονιακών κυβερνήσεων, είναι πιο οξύ παρά ποτέ. Όλα τα τραγικά που ζούμε έγιναν στο όνομα της μείωσης ενός χρέους που συνεχώς αυξάνεται.
Και τώρα, με την κατάσταση στην Ελλάδα να βρίσκεται στο μη περαιτέρω, όλη η συζήτηση και το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι περιορίζεται στην καταβολή μιας δόσης για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών και σε μια επιμήκυνση της λιτότητας και του μαρτυρίου του ελληνικού λαού.
Τα βάρη της επιμήκυνσης
Όμως η επιμήκυνση, όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, από τη μια κοστίζει και από την άλλη δεν προσφέρει ούτε καν ανάσες.
Ήδη άλλωστε η χθεσινή έκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα αποκαλύπτει ένα τεράστιο κενό, μεγάλο μέρος του οποίου θα οφείλεται στην... επιμήκυνση. Ας δούμε τι λέει επ’ αυτού η Κομισιόν:
«Ένα χρηματοδοτικό κενό έχει εμφανιστεί εξαιτίας των χαμηλότερων εισπράξεων από ιδιωτικοποιήσεις, της χαμηλότερης ανάπτυξης και των επακόλουθων χαμηλότερων εσόδων, και ενός πιο εκτεταμένου ορίζοντα για τη διόρθωση του υπερβολικού ελλείμματος.
Για να κλείσει το χρηματοδοτικό κενό για την περίοδο ως το 2014, απαιτείται βραχυπρόθεσμα επιπρόσθετη χρηματοδότηση του προγράμματος με περίπου 15 δισ. ευρώ, σε σχέση με την αξιολόγηση του Μαρτίου 2012.
Εξαιτίας των χαμηλότερων από τις αναμενόμενες εισπράξεις εσόδων από ιδιωτικοποιήσεις, απαιτείται επιπρόσθετη χρηματοδότηση 6,2 δισ. ευρώ από τον επίσημο τομέα για να κλείσει το χρηματοδοτικό κενό ως το 2014. Η διετής επιμήκυνση της πορείας της δημοσιονομικής προσαρμογής αυξάνει το χρηματοδοτικό κενό για την περίοδο ως το 2014 κατά 8,8 δισ. ευρώ, στα 15 δισ. ευρώ.
Οι χρηματοδοτικές ανάγκες για το ελληνικό κράτος πρέπει να αυξηθούν και για την περίοδο 2015-16, δεδομένου του υψηλότερου προφίλ του χρέους, αλλά και επειδή η πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου παραμένει αβέβαιη. Η πρόσβαση στις αγορές εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Αν και η αντίληψη για τις συνολικές πολιτικές και την αξιοπιστία της κυβέρνησης μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά μετά από δύο χρόνια επιτυχημένης εφαρμογής του προγράμματος, είναι φρόνιμο να υποθέσει κανείς ότι οι αγορές ενδέχεται να παραμείνουν σκεπτικές απέναντι στην Ελλάδα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, δεδομένης της αδυναμίας που απορρέει από το υψηλό λόγο του χρέους και τα πολιτικά ρίσκα.
Οι επιπρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες για το 2015-2016 αντιστοιχούν σε 14,1 δισ. ευρώ αν διατηρηθεί η αρχικά προγραμματισμένη πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής και στα 17,6 δισ. ευρώ, αν η πορεία δημοσιονομικής προσαρμογής επεκταθεί κατά δύο χρόνια».
Και πώς θα καλυφθεί αυτό το κενό; Άγνωστο, αφού καμιά συμφωνία επ’ αυτού δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα. Μαντέψτε λοιπόν ποιος θα πληρώσει τη νύφη.
Οι Ευρωπαίοι πάντως αρνούνται, προς το παρόν, να πληρώσουν, διότι τους είναι πολιτικά σχεδόν ακατόρθωτο. Επίσης αρνούνται, επίσης προς το παρόν, να κάνουν ένα γενναίο κούρεμα στα δάνεια που οι ίδιοι έριξαν στον πάτο του πηγαδιού – κοινώς του μη διαχειρίσιμου ελληνικού χρέους. Και όχι βεβαίως στην... ελληνική οικονομία, όπως επί τρία χρόνια παραμύθιαζαν τον κόσμο οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Και όχι μόνον αυτό: Ακόμη και η περιβόητη δόση των 31,5 δισ. ευρώ δεν έχει ακόμη συμφωνηθεί πως θα καταβληθεί, παρότι αφορά κατά το μέγιστο μέρος της την ανακεφαλαίωση των τραπεζών. Θα χρειαστούν μάλλον δύο ακόμη συνεδριάσεις του Eurogroup στις 20 και 26 Νοεμβρίου, στις οποίες αναμένεται να αναληφθούν ακόμη περισσότερες δεσμεύσεις εκ μέρους της Ελλάδας από όσες έχουν ήδη αναληφθεί.
Επί του κουρέματος πάντως οι κυρίες Μέρκελ και Λαγκάρντ – με τον Γιούνκερ στη μέση και την ελληνική συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να ξεροσταλιάζει γονυπετής περιμένοντας ελεημοσύνη – δεν μπορούν να τα βρουν.
Ολοταχώς στο πουθενά
Το αποτέλεσμα όλων αυτών θα είναι η κυβέρνηση Σαμαρά να σέρνεται πολιτικά για πολύ καιρό από εκβιασμό σε εκβιασμό, από Eurogroup σε Eurogroup, με συνεχώς νεότερες απαιτήσεις για παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Συνεχή «καμένα» ημίμετρα εκ μέρους των δανειστών όπως οι μειώσεις επιτοκίων και τα νέα δάνεια, δόσεις με το σταγονόμετρο, διατήρηση χρέους και ελλειμμάτων σε υψηλά επίπεδα, διαρκής αποστράγγιση της οικονομίας από χρήμα και ο κίνδυνος να «σκάσει» η χώρα θα διατηρούν υπό συνεχή πίεση μια κυβέρνηση η οποία αδυνατεί να διαχειριστεί οτιδήποτε.
Τα περί «ανάπτυξης» του Σαμαρά και του Χατζηδάκη είναι καταφανής κοροϊδία, το εσωτερικό των τριών συγκυβερνώντων κομμάτων βράζει, το ΠΑΣΟΚ τελεί υπό διάλυση, η αδύναμη και με εσωτερικά προβλήματα ΔΗΜΑΡ ανάγεται σε εγγυήτρια της συγκυβέρνησης και η κοινωνία διαπιστώνει κάθε μέρα και περισσότερο ότι δεν έχει τίποτε να περιμένει.
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα απαξιώνεται στο σύνολό της και καθημερινά οι αξίες της σε όλα τα επίπεδα κατακρημνίζονται κάνοντας την ανάκαμψη απλώς αδύνατη για πολλά χρόνια.
Όσο όμως η χώρα μας απαξιώνεται τόσο περισσότερο μεγαλώνουν οι εθνικοί κίνδυνοι σε όλα τα πεδία – είτε μιλάμε για την άνοδο των νεοναζί είτε για την πλήρη παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία αργά ή γρήγορα θα κινδυνεύσουμε να γίνει όχι μόνο νομική, αλλά και εδαφική.
Τι «πολιτική δήλωση» ; - α! Αυτό «επαφίεται στο φιλότιμο» των τοκογλύφων.
