Φαντάζεστε τι θα είχαμε πάθει αν φεύγαμε από το ευρώ; Όχι θέλω να το φανταστείτε, έστω και για λίγο. Εφιάλτης σκέτος. Πρώτο και κύριο, δεν θα είχαμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε. Η κατανάλωσή του θα ήταν μειωμένη από πέρυσι μπορεί και 80% ! Άσε που η τιμή του θα είχε εκτοξευτεί στα 1,3 – 1,35 ευρώ το λίτρο. Γιατί μήπως θα είχαμε να πληρώσουμε το ρεύμα; Οι διακοπές ηλεκτροδότησης θα πήγαιναν σύννεφο. Μπορεί και 30.000 διακοπές μηνιαίως. Και λίγες λέω!
Τα αυτοκίνητα, νομίζετε ότι θα είχαμε βενζίνη να τα κυκλοφορούμε όπως πριν; Χιλιάδες ιδιοκτήτες θα αναγκάζονταν να καταθέσουν τις πινακίδες τους στις κατά τόπους ΔΟΥ. Ουρές να δουν τα μάτια σας.
Επίσης θα έπεφτε γερή πείνα. Αρκετοί θα καταφεύγανε στα συσσίτια. Υπολογίζω ότι μπορεί και 250.000 μερίδες φαγητού να μοιράζονταν καθημερινά σε όλη τη χώρα. Οι άνθρωποι θα άρχιζαν να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να φάνε. Τα παιδιά θα λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα. Φρίκη σας λέω . Ευτυχώς που δε φύγαμε!
Κόσμος θα πετάγονταν στο δρόμο. Οι άστεγοι θα έφταναν τις 20.000. Μη με πείτε υπερβολικό αλλά θα βλέπαμε ανθρώπους να κατοικούν, όπως παλιά, σε σπηλιές (π.χ στου Φιλοπάππου).
Όσο για την ανεργία, δεν το συζητάμε. Οι άνεργοι θα έφταναν το 1,5 εκατομμύριο κι η ανεργία των νέων θα σκαρφάλωνε στο 56,6%. Οι νέοι θα μετανάστευαν στο εξωτερικό. Γιατροί μηχανικοί και άλλοι επιστήμονες, που για να σπουδάσουν ο ελληνικός λαός ξόδεψε περιουσίες, θα έφευγαν για να επιβιώσουν στη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Σουηδία κ.α.
Οι άνθρωποι θα βυθίζονταν στην κατάθλιψη και την απελπισία. Οι αυτοκτονίες θα ξεπερνούσαν τις 3.000 την τελευταία τριετία. Πολύ σας φαίνεται; Μιλάμε για μεγάλη απελπισία.
Τι νομίζετε δηλαδή ότι αν φεύγαμε από το ευρώ θα συνεχίζαμε να παίρνουμε τους ίδιους μισθούς με πριν; Το πολύ 300 με 400 ευρώ (σε δραχμές εννοείται) το μήνα για ολοήμερη δουλειά και απλήρωτοι επί μήνες θα ήταν πολλοί από μας.
Αφήστε που αν είχαμε φύγει από το ευρώ θα είχαν έρθει όλοι οι αετονύχηδες – που είχαν τα λεφτά τους έξω -και θα αγόραζαν τα πάντα για κομμάτι ψωμί. Θα άρπαζαν λιμάνια, αεροδρόμια, τη ΔΕΗ, την ΑΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, ακτές, νησιά, βουνά.
Τώρα όμως ο εφιάλτης είναι παρελθόν. Τώρα ήρθε η ώρα της ανάπτυξης. Οι μεγάλες επενδύσεις έρχονται. Δε σκοπεύω να σας κουράσω, καθώς υπάρχουν πιο ειδικοί να μιλήσουνε γι’ αυτό. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχει κι η τηλεόραση. Θα αναφέρω μόνο δυο παραδείγματα από την περιοχή που ζω και είναι ορατά τα πρώτα σημάδια τόνωσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Για παράδειγμα στο Δήμο Χανίων έχουν κατατεθεί δεκάδες αιτήσεις για νέους οίκους ανοχής στην περιοχή του Ακρωτηρίου. Οι κάτοικοι, ως συνήθως αντιδρούν αλλά αυτές είναι νοοτροπίες του παρελθόντος και η γνωστή εχθρότητα που αντιμετωπίζει πάντοτε το επιχειρείν.
Άλλο παράδειγμα το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Jessica. Μη σας ξεγελά το όνομα, δεν σχετίζεται με τις προαναφερθείσες επενδύσεις στα Χανιά. Το όνομα σίγουρα δε σχετίζεται. Πρόκειται να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή υπόγειων πάρκινγκ και εμπορικών κέντρων στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο. Ότι ακριβώς μας έλειπε. Δόξα τω Θεώ αυτοκίνητα έχουμε, βενζίνη έχουμε, θα πληρώνουμε, θα παρκάρουμε στα γκαράζ και θα ψωνίζουμε από τα εμπορικά κέντρα, κατά κανόνα Κυριακές που θα είναι πλέον ανοιχτά.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε και στα παρεξηγημένα επενδυτικά έργα που εντάχθηκαν στο φαστ τρακ. Αιολικοί σταθμοί, φωτοβολταϊκά πάρκα, χρυσορυχεία, γήπεδα γκολφ κ.λ.π.. Περισσότερο είναι γνωστά με ψευδώνυμα όπως πράσινη ανάπτυξη, βιώσιμη και αειφόρος ανάπτυξη, ήπιες μορφές ενέργειας. Εκεί μας έχει φτάσει η δίωξη της επιχειρηματικότητας. Τι άλλο πρέπει να σκαρφιστεί ένας επιχειρηματίας για να βγάλει κανένα φράγκο;
Αν είχαμε φύγει από το ευρώ θα τα είχαμε όλα αυτά; Αυτή την πορεία πρέπει να συνεχίσουμε.
Με υπομονή και σκληρή δουλειά. Έτσι θα βγούμε από την κρίση, θα απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, θ’ απελευθερωθούν και από τον Κορυδαλλό, ο Λαυρεντιάδης, ο Γαβαλάς, ο Ψωμιάδης (ο Βωβός δε θυμάμαι αν είναι μέσα) κ.α. και όλοι μαζί θα ριχτούμε στη μάχη της ανάπτυξης. Κανένας δεν περισσεύει. Θα συστρατευθούμε όλοι.
Ενδεικτικό της αλλαγής του κλίματος είναι ότι ακόμη και διαπρύσιοι κήρυκες της εξόδου από την ευρωζώνη δείχνουν να το ξανασκέφτονται. «Καμία θυσία για το ευρώ» λένε τώρα. Αυτό μάλιστα, είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Δηλαδή αν μας ζητήσουν να κάνουμε θυσίες για το ευρώ, λέω αν, απίθανο μου φαίνεται, τότε να τους πούμε όχι. Ή να το διαπραγματευθούμε βρε αδερφέ. Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Είδατε κι ο Σόιμπλε δεν είναι τόσο κακός. Μέχρι και τον Τσίπρα δέχεται να δει.
Και για όσους θα αναρωτηθούν αν πιστεύω ότι αρκεί μια αλλαγή νομίσματος για να βγούμε από την κρίση, θέλω να ξεκαθαρίσω τα εξής: Εννοείται πως όχι.
Μετά από σκληρή και μακροχρόνια μελέτη του Κέυνς, των νεοκεϋνσιανών και των μετακεϋνσιανών, του Σουμπέτερ και της δημιουργικής καταστροφής, της θεωρίας της υποκατανάλωσης και των μακρών κυμάτων του Κοντράτιεφ, κατέληξα στο παρακάτω:
Όπως είχε πει ένας κομμουνιστής καπνεργάτης σε μια απεργιακή συνέλευση γύρω στο 1930:«Οικονομική κρίση είναι ένα μεγάλο παλούκι που έχουν οι καπνέμποροι στον κώλο τους, και θέλουν να το βγάλουν από τον δικό τους κώλο και να το βάλουν στον δικό μας»
Παρακαλώ όπου καπνέμποροι βάλτε αστική τάξη και με το παλούκι κάντε ότι νομίζετε.
