ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ

Αν σας έλεγαν ότι εξαιτίας καθυστερούμενων τόκων δύο τριμήνων  ύψους 6.800 ευρώ (ολογράφως έξι χιλιάδες οκτακοσίων ευρώ) μια «συστημική» τράπεζα έκανε ολική καταγγελία Δανειακής Σύμβασης... 

του ΠΕΡΙΚΛΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Με Διαταγή Πληρωμής δανείου βιομηχανικής επιχείρησης ύψους 280.000 ευρώ στο οποίο έχει ενεργή προσημείωση 320.000 ευρώ σε τμήμα του εργοστασίου που παράγει μια εξελιγμένη μορφή βιομηχανικής ξυλείας και που είναι το ΜΟΝΟ πλέον σε ολόκληρη την χώρα που λειτουργεί κανονικά και ότι επιπλέον αυτή η επιχείρηση...

Μείωσε τον δανεισμό της σ αυτήν ειδικά την τράπεζα στα τέσσερα άγρια χρόνια της κρίσης κατά 65% κατεβάζοντας το στο 8% μόνο του συνολικού δανεισμού (με το 92% σε κανονική ρύθμιση) και την ίδια ώρα τοπικά στελέχη της τράπεζας αρνούνται επιμόνως κάθε συζήτηση συνδιαλλαγής, ούτε καν συνάντηση με την Δ/ση στην Αθήνα, ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ;

Πιθανόν να αναρωτιόσασταν για το ποια είναι αυτά τα τραπεζικά «σαΐνια» που αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα των ελληνικών μη εξυπηρετούμενων δανείων (ΝPLs) που ανέρχονται σε 65 δις (ΤτΕ, pWC) -27,8% του συνόλου των δανείων- ξεκινώντας από τις 6.800 ευρώ και τους καθυστερούμενους τόκους  δύο τριμήνων, ενός δανείου που είναι απολύτως «καλυμμένο» με πάγια στην ΒΙΠΕ Πατρών. Μάλλον όμως θα λέγατε ότι είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Αυτό είπα και εγώ και έγραψα το άρθρο με τίτλο «Τράπεζες: Μια απίστευτη η ιστορία» (18.10.2013) όπου υπάρχει λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας, το αναγκαίο δημοσιογραφικό Declaration of Interest όπως και τα γενικότερα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτήν την πρωτοφανή περίπτωση. Όταν το έγραψα δεν φανταζόμουν ότι κάποιες τράπεζες (λίγες προς το παρόν) τείνουν σταδιακά να μετατρέψουν το απίστευτο σε κοινή πρακτική.

Η εντυπωσιακά θερμή υποδοχή που συνάντησε το άρθρο στο διαδίκτυο με 40 χιλιάδες «αναγνώσεις», 55 χιλιάδες views στα Social Media, οι αναφορές στον γραπτό Τύπο και κυρίως τα εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα με αναφορά εμπειριών, με προτάσεις, σχόλια, αλλά και τις καθιερωμένες «ιδεολογικές» αναλύσεις, τα τηλεφωνήματα και οι επιστολές αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός «τρίτου γύρου» επιθετικής «απομόχλευσης» κάποιων τραπεζών που με πρόσχημα τα περίφημα NPLs (μη πλήρως εξυπηρετούμενα δάνεια) προσπαθούν να μεταφέρουν, συχνά «τυφλά και χωρίς κανόνες, το βάρος αυτής της απομόχλευσης στις επιχειρήσεις και τους ιδιοκτήτες τους και συνακόλουθα στους χιλιάδες εργαζόμενους που απασχολούνται σε αυτές. Παρότι η προαναφερόμενη ιστορία παραμένει σταθερά η πιο ακραία, διαμορφώνεται ένα κοινό μοτίβο που αρχίζει να ξεπροβάλλει.
  Τραπεζικό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις επιχειρήσεων, ιδίως από την επαρχία, που σκιαγραφούν με μικρές παραλλαγές, το ίδιο μοτίβο. Μια τράπεζα εξαντλεί την αυστηρότητα της με ξαφνικές καταγγελίες Δανειακών Συμβάσεων, διαταγές πληρωμής και άλλα μέτρα, σχεδόν πάντα, μετά από τις πιο «ήπιες» ενέργειες μιας άλλης τοπικής τράπεζας (ασφαλιστικά μέτρα για προσημείωση ιδιοκτησίας χωρίς όμως καταγγελία των Συμβάσεων) και πάλι σχεδόν πάντα η πιο επιθετική τράπεζα κατέχει το μικρότερο ποσοστό δανεισμού στην επιχείρηση- στόχο. Ο επιχειρηματίας Κ.Α. διατυπώνει στο μήνυμα του το πρόβλημα με εξαιρετική σαφήνεια.

«Στην περιφέρεια, πληρώνουμε συχνά τις φιλοδοξίες καριέρας κάποιων τραπεζικών στελεχών που είτε φοβούνται να μην μείνουν πίσω στον ανταγωνισμό είτε για να φανούν δραστήριοι στους ελεγκτές, εξαντλούν την αυστηρότητα τους σε επιχειρήσεις- στόχους, που είναι συνήθως οι πιο νόμιμες επιχειρήσεις με σταθερή δέσμευση των ιδιοκτητών τους και της περιουσίας τους.

Οι πιο «πονηροί» επιχειρηματίες έχουν προ πολλού «εξαφανίσει» ή θωρακίσει την προσωπική τους περιουσία. Άρα δεν είναι αποδοτικός στόχος». (Στις παραπομπές από τις επιστολές υπάρχει μικρή αλλαγή των αρχικών για λόγους θεμιτής προστασίας των προσωπικών δεδομένων των συντακτών τους). «Γνωρίζω τουλάχιστον 40-50 περιπτώσεις παρόμοιας συμπεριφοράς των τραπεζών που συμπυκνώνεται στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», λέει ο Α.Α., Αθήνα. «Το άμεσο πρόβλημα είναι ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης, το 70% των επιχειρήσεων είναι υπερχρεωμένες και εξουθενωμένες με αποτέλεσμα η παραμικρή τραπεζική πίεση έξω από τις καθιερωμένες πρακτικές, προκαλεί κίνδυνο κατάρρευσης». Σωστά. Αυτή είναι  η δραματική επικαιρότητα του ζητήματος.

Στις σημερινές συνθήκες οποιαδήποτε ανατροπή των παραδεδεγμένων τραπεζικών πρακτικών συνεργασίας με τις επιχειρήσεις μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Πώς προστατεύονται οι επιχειρήσεις από πιθανά λάθη εκτίμησης των τραπεζών και των στελεχών τους;

Πώς μπορεί ο επιχειρηματίας -και ακόμα περισσότερο ο μεμονωμένος ιδιώτης- να ζητήσει επανεξέταση της υπόθεσης του με δεδομένη την πολύχρονη τραπεζική υπεροψία και το συνακόλουθο ep prit de corps των τραπεζών; Τι κάνει η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών; Τι κάνει ο Τραπεζικός Διαμεσολαβητής; Ελάχιστα πράγματα γι αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχει ειδικός «Κώδικας Συμπεριφοράς» (code of conduct) των τραπεζών για την εντελώς ιδιόμορφη κρίση που περνάει η χώρα; Όχι. Τα υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης ολιγωρούν (παρότι πλέον είναι ο βασικός μέτοχος των τραπεζών) και αυτή η ολιγωρία μπορεί να στοιχίσει στην χώρα επιπλέον ύφεση και μείωση της παραγωγής. Γιατί τελικά το πρόβλημα του ενδοτραπεζικού τοπικού ανταγωνισμού είναι η δευτερεύουσα πλευρά της υπόθεσης.

Οι αιτίες είναι βαθύτερες και τις περιγράφει εύστοχα στο ηλεκτρονικό μήνυμα του ο Γ.Γ., Οικονομολόγος, Αθήνα: «Θα σταματήσω ειδικά στο deleveraging, που είναι η μερική ή ολική ανάκληση υφισταμένων δανείων και αποεπιτάχυνση νέου δανεισμού. Δεν πρόκειται για ελεύθερη επιλογή των τραπεζών - απεναντίας είναι καταστροφική του συμφέροντός τους. Είναι, όμως, απολύτως εξηναγκασμένη απόφασίς τους, που απορρέει από την εσωτερική καταστροφή του κεφαλαίου τους (και της κεφαλαιακής τους επαρκείας) λόγω της ταχείας ανελίξεως του όγκου των Μη Εξυπηρετουμένων Δανείων (NPLs). Η νομοθεσία τους επιβάλει την λήψη Προβλέψεων ίσου με την προσθήκη τέτοιων NPLs στο τέλος κάθε τριμήνου. Πρόβλεψη σημαίνει χρέωση των αποτελεσμάτων και εν συνεχεία διάβρωση του κεφαλαίου, παραβίαση του δείκτη ελαχίστης κεφαλαιακής επάρκειας (π. 12-15%) και κίνδυνο απώλειας της τράπεζας».

Οι Τράπεζες από την δική τους εσωτερική λογική και στη βάση των πολλαπλών εξωτερικών πιέσεων που δέχονται σήμερα στην Ελλάδα, δρουν «ορθολογικά» παρότι όταν αφεθούν ανεξέλεγκτες, οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή (όπως απέδειξε η περίπτωση Lehman Brothers το 2008) παρασύροντας στην καταστροφή και την πραγματική οικονομία. Το θέμα είναι τι κάνει η Πολιτεία, για να επιβάλλει ασφαλή όρια αποτροπής σε εγωιστικές συμπεριφορές με μεταφορά υπερβολικού βάρους στους ώμους όλων των άλλων. Ιδίως όταν πρόκειται για την επιβίωση της Ελληνικής Βιομηχανίας που είναι το πιο σημαντικό αλλά και το πιο ευάλωτο τμήμα της ελληνικής οικονομίας.
  Ξεγράψτε την Βιομηχανία;
Μια πιο γλαφυρή περιγραφή κάνει ο Κ.Γ., στέλεχος επιχειρήσεων, «Ο ΣΕΤΕ και η McKinsey παρουσίασαν μια μελέτη για τον ελληνικό τουρισμό. Είπαν ότι το 2020 μπορούμε να έχουμε 25 εκατομμύρια επισκέπτες και γι αυτό χρειάζονται επενδύσεις 12,5 δις ευρώ σε ξενοδοχεία, καταλύματα, υποδομές. Μακάρι. Όμως, αν δεν υπάρχουν ελληνικά εργοστάσια βιομηχανικής ξυλείας ως πρώτη ύλη, εργοστάσια οικιακού εξοπλισμού και κατασκευών, τότε θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Όσα κερδίσουμε από τους επιπλέον τουρίστες, θα τα χάσουμε στις εισαγωγές και στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου.

Η βιομηχανία και η μεταποίηση βρίσκονται στην καρδιά του Τομέα Διεθνώς Εμπορεύσιμων Αγαθών, όπως αναφέρεται σωστά στο άρθρο σας και η κάθε θέση απασχόλησης πολλαπλασιάζεται επί επτά εξαιτίας του δικτύου εξαρτημένων υπηρεσιών, προμηθευτών, υπερεργολάβων, συνεργείων. Δηλαδή 100 θέσεις απασχόλησης στην βιομηχανία, σημαίνουν 700 στο σύνολο της οικονομίας. Στον τουρισμό ο πολλαπλασιαστής απασχόλησης το πολύ είναι τρία».

Προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Εάν όλα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία σήμερα είναι ότι πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι κάποιες τράπεζες –όχι όλες- έχουν βρει εύκολο στόχο στις μεσαίες και μικρές βιομηχανικές μονάδες στη βάση κάποιων ανυπόστατων γενικών εκτιμήσεων για μη βιωσιμότητα του τομέα. Κάποιες εκτιμήσεις της Γ.Δ. Ανταγωνισμού της ΕΕ, τα stress test της Black Rock , το TAR (Troubled Assets Review), η κατάταξη του πιστωτικού κινδύνου των επιχειρήσεων σε 3 κατηγορίες στη βάση κυρίως λογιστικών ισοζυγίων, σπρώχνουν σε μια κατεύθυνση που εάν δεν εξισορροπηθεί με κριτήρια ευρύτερης βιωσιμότητας, αυθεντικότητας, ιστορίας και πραγματικού εκσυγχρονισμού μπορεί να εξαφανίσουν τα 2/3 των ελληνικών βιομηχανικών επιχειρήσεων.

Με δεδομένο ότι η βιομηχανία όχι μόνο έχει πληγεί από την καταβαράθρωση της εσωτερικής ζήτησης και τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό αλλά και από την ραγδαία «εσωτερική υποτίμηση» της αξίας των παγίων στοιχείων της και εγκαταστάσεων που οι εκτιμητές των τραπεζών τα αποτιμούν καταχρηστικά έως και 70% προς τα κάτω, ο κίνδυνος είναι άμεσος. Με αφορμή αυτό το γεγονός, οι τράπεζες αποτιμούν κατά βούληση τις προσημειώσεις ακινήτων και τα καλύμματα των δανείων και κρατούν στο χέρι το σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων της χώρας.

Αυτό τον κίνδυνο αναδεικνύει με τον δικό του τρόπο και ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Πρόεδρος του ΣΕΒ σε μια πρόσφατη, εξόχως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον Στέλιο Κούλογλου στο TVXS.gr «Η ελληνική βιομηχανία βρίσκεται σε οριακό σημείο, δίνει την ύστατη μάχη της για να κρατηθεί όρθια και να κρατήσει όρθια την οικονομία. Χωρίς βιομηχανική βάση, κάθε προοπτική ανάπτυξης θα έχει γυάλινα πόδια. Η βιομηχανία έχει γονατίσει από την κρίση, και αγωνίζεται να σωθεί για να διασωθούν οι θέσεις εργασίας και το κοινωνικό μέρισμα που αντιπροσωπεύει. Η λιτότητα πλήττει το παραγωγικό κεφάλαιο όπως πλήττει και την υπόλοιπη κοινωνία». Οτιδήποτε και αν προσάπτουν διάφοροι κύκλοι στον Πρόεδρο του ΣΕΒ – και είναι πολλοί αυτοί οι κύκλοι- οι δημόσιες τοποθετήσεις του έχουν αυτοτελή σημασία και τολμώ να πω θαρραλέα φρεσκάδα.

Όμως, το θέμα είναι ότι στην πραγματική ζωή και με αφορμή αυτήν την πραγματική ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ιστορίας, το να είσαι νέος επιχειρηματίας και ακόμη περισσότερο να τολμάς στην βιομηχανία και στην καινοτομική παραγωγή αγαθών απαιτεί όχι μόνο καρτερικό ηρωισμό αλλά και αποθέματα συνδυασμένου μαζοχισμού. όπως λέει και ο αναγνώστης Κ.Γ. από την Βόρεια Ελλάδα, «αφιερώνω πλέον το 60% του χρόνου μου για να αποκρούω τις απαιτήσεις των τραπεζών των δικηγόρων κα των δικαστικών επιμελητών και όχι για να βελτιώνω το προϊόν μου ή να σχεδιάσω εξαγωγές που όλοι λένε ότι είναι η λύση. Στο τέλος, αν δεν αλλάξει τίποτα, θα κάνω εξαγωγή του εαυτού μου στο εξωτερικό, αν δεν αλλάξει τίποτα». Τρεις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Βόρειας Ελλάδας το έχουν ήδη κάνει. Αμήν.

TVXS

"ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ"

aπo to "iskra"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΙΛΗ* ΣΤΟΝ "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"  ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΡΑΜΑΝΤΙΩΤΗ.

Τη γνώμη του για τις διαχρονικές παθογένειες και ελλείμματα του συνδικαλιστικού κινήματοςπεριγράφει ο Γιώργος Γαβρίλης, γραμματέας τηςΑυτόνομης Παρέμβασης, ο οποίος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο μιλά για τις στρατηγικές και τακτικές των συνδικάτων, το αξιακό φορτίο των συνδικαλιστικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και για τον κύκλο των σημαντικών εργατικών αγώνων του Σεπτεμβρίου.

ΕΡ: Ενώ η επίθεση της κυβέρνησης συνεχίζεται και κλιμακώνεται, αναμέναμε ένα θερμό εργατικό φθινόπωρο, το οποίο όμως δεν αποδείχτηκε τέτοιο. Τι έφταιξε;
ΑΠ: Πρέπει να συνυπολογίσουμε σοβαρά στην αναζήτησή μας ότι η επίθεση εκπροσωπείται από την κυβέρνηση, αλλά αυτή στηρίζεται και αποτελεί μέρος ενός πολύ ισχυρού συνεκτικού μνημονιακού μπλοκ. Γι’ αυτό έχουμε κατ’ επανάληψη ισχυριστεί ότι απέναντι σ’ αυτόν το ισχυρό πόλο, απαιτείται η συγκρότηση ενός αντίπαλου κοινωνικοπολιτικού πόλου, που θα συσπειρώνει τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές και θα έχει συνεκτικό σχέδιο αντιπαράθεσης σε μια μάχη μακράς πνοής, που πρέπει να δοθεί. Στην επιδίωξή μας αυτή, οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής ηγετικής πλειοψηφίας, έχοντας προσχωρήσει οριστικά πια όπως φαίνεται στο αντίπαλο μνημονιακό στρατόπεδο, έστησαν ισχυρά αναχώματα κατά την περίοδο των μεγάλων αγώνων που δόθηκαν τον Σεπτέμβρη. 
Προς έκπληξη όλων μας, τα αναχώματα ενισχύθηκαν δυστυχώς και από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που κινούνται σταθερά πλέον στα νερά της πολιτικής τους αναφοράς κι έχουν αναγορεύσει σε κυρίαρχο εχθρό τους τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στα συνδικάτα, προσπερνώντας τα διακυβεύματα και τα επίδικα αυτής της συγκυρίας, με οδυνηρές συνέπειες για το εργατικό λαϊκό κίνημα. 
Για όλους αυτούς τους λόγους, το μαζικό κίνημα δεν κατάφερε να συγχρονιστεί και να συμπορευτεί με τους μεγάλους εργατικούς αγώνες, που έδιναν μια μάχη πολιτικής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης, πάνω από τα όρια και τις αντοχές τους. 
Αλλά τηρουμένων των αναλογιών, το μνημονιακό καθεστώς βρήκε μπροστά του ισχυρούς αντιπάλους, οι μάχες που αναπτύχθηκαν ήταν πολλές, μεγάλες και αποφασιστικές και έφεραν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. 
Μην παραγνωρίζουμε επίσης τη σπουδαιότητα πολλών διάσπαρτων μεν, αλλά σκληρών αγώνων, που δίνουν ομάδες εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και οι οποίες αφήνουν σοβαρές παρακαταθήκες αγωνιστικότητας, ανθεκτικότητας, αλληλεγγύης, ταξικής και πολιτικής συνειδητοποίησης. 
Η κυβέρνηση πάντως και όλο το μνημονιακό καθεστώς, δεν επαναπαύεται καθόλου από την κινητικότητα που αναπτύχθηκε, από την πολιτικοποίηση που όλο πιο πυκνά συντελείται, από τις προοπτικές της συνέχειας που ανοίγονται και τις οποίες εμείς καλούμαστε να προωθήσουμε, τόσο ενόψει της Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας στις 6 Νοέμβρη, όσο και μετά από αυτήν.

ΕΡ: Η λογική της «θρυαλλίδας», όπου ένας κλάδος (π.χ. καθηγητές Δευτεροβάθμιας) θα βγει μπροστά οδηγώντας σε ένα μεγάλο εργατικό ξέσπασμα, δεν φαίνεται να αποδίδει. Επίσης, η δίκαια οργή των εργαζομένων δεν φαίνεται να εκφράζεται μέσα από τα συνδικάτα. Πού τα αποδίδετε αυτά;
ΑΠ: Κατ’ αρχήν, ο αγώνας των καθηγητών έδωσε τη σκυτάλη στα Πανεπιστήμια, οι καθηγητές δεν παραιτήθηκαν από την ανάγκη της συνέχειας και της συγκρότησης μετώπου για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών. 
Προσέφεραν στο εργατικό κίνημα μεγάλη συσσωρευμένη εμπειρία, άνοιξαν με θετικές προοπτικές μέτωπο στην κοινωνία, ενδυνάμωσαν τις αξίες της αλληλεγγύης, της αποφασιστικότητας, της αγωνιστικότητας, της συλλογικής δράσης. Ο αγώνας τους άνοιξε τον προβληματισμό για τις ενδεδειγμένες μορφές πάλης, την ανάγκη των συμμαχιών, τον αγωνιστικό συγχρονισμό. Δοκίμασαν με θετικά αποτελέσματα, βήματα λαϊκών μετώπων στις γειτονιές, έδεσαν καλύτερα την επαφή τους με τους γονείς, η αποτίμηση του αγώνα τους είναι χρήσιμη για όλο το εργατικό κίνημα.
Την περίοδο αυτή που ο αγώνας ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς είναι αγώνας σκληρής πολιτικής σύγκρουσης, ήρθαν στην επιφάνεια διαχρονικές παθογένειες και ελλείμματα του σ.κ. Η πολύχρονη ενσωμάτωση των ηγεσιών του στον κοινωνικό εταιρισμό και στο πεδίο της κοινωνικής ειρήνης, η απορρόφησή τους από την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και στη λογική της συνδιαχείρισης του καπιταλισμού με κοινωνικό πρόσημο, οδήγησε τα συνδικάτα σε μαρασμό, αποσύνθεση, παθητικότητα, ακινησία, σε συμπτώματα που μετεξελίχθηκαν στις μέρες μας σε κρίση αξιοπιστίας και κύρους του σ.κ. 
Η αποδυνάμωση των συνδικάτων, η υποχώρηση της συνδικαλιστικής τους πυκνότητας, η απουσία τους από εργασιακούς χώρους, η αδυναμία εκπροσώπησης μεγάλων ομάδων εργαζομένων, χαρακτηριστικά όχι μόνο των ελληνικών συνδικάτων, επιδεινώθηκε τα πέτρινα χρόνια του μνημονίου. Παρά τη μεγάλη ζημιά που έχει γίνει από τη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου να ξεμπερδέψει μια και καλή με τα συνδικάτα, αλλά και από τη συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κράτησαν ζωντανές και αστείρευτες τις πηγές αναζωογόνησής τους. 
Οι εργαζόμενοι αξιολόγησαν το πρωτεύον κέλευσμα των καιρών και ανταποκρίθηκαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων, δημιούργησαν νέες εργατικές συσπειρώσεις, πίεσαν και αφύπνισαν σημαντικό μέρος του σ.κ., ανέδειξαν την αναντικατάστατη αξία της ταξικής αγωνιστικής δράσης και επικαιροποίησαν το πρόταγμα της συλλογικής οργάνωσης. Αναπτύχθηκαν πολλές δράσεις και μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, οι οποίες στηρίχθηκαν στα αγωνιστικά συνδικάτα που πάλευαν και συνεχίζουν να μοχθούν για την ανασυγκρότηση και την επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος. 
Σε όλες τις αγωνιστικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν τα τριάμισι χρόνια της αντιμνημονιακής πάλης, οι αγώνες των συνδικάτων είχαν πρωταγωνιστική συμβολή, αυτά ήταν που πολλές φορές εκπροσώπησαν την πολιτική αντιπαράθεση και σύγκρουση με το μνημονιακό καθεστώς, τροφοδότησαν πολιτικές διεργασίες και ανακατατάξεις, διεθνοποίησαν με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις την πολιτική πάλη που διεξάγεται στη χώρα μας. 
Απέδειξαν ότι, παρά τη στρατηγική επιδίωξη της καταστροφής των συνδικάτων, δεν ήρθε το τέλος τους, απεναντίας αναδείχθηκε η απόλυτη αναγκαιότητά τους, ειδικά αυτή τη στιγμή.

ΕΡ: Μια σειρά κρίσιμων «αρμοδιοτήτων» (π.χ. συλλογική διαπραγμάτευση) έχουν πλέον αφαιρεθεί από τα συνδικάτα με σωρεία νόμων και ρυθμίσεων. Τα συνδικάτα βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο;
ΑΠ: Ασφαλώς το νέο απορρυθμισμένο νομικό πλαίσιο έχει επιδράσει αρνητικά και έχει προκαλέσει πρόσθετα προβλήματα και αναζητήσεις, προκύπτει δε, ακόμη πιο απαραίτητη και κατεπείγουσα, η ανάγκη της επαναθεμελίωσής τους, της σύνδεσής τους με τα νέα καθήκοντα, τις καινούργιες ανάγκες που προκύπτουν, της επανεξέτασης των νέων συμφερόντων και αναγκών της εργατικής τάξης που πρέπει να εκπροσωπηθούν, καθώς και των καινοτόμων μέσων για την επίτευξη των ιστορικών τους καθηκόντων.

ΕΡ: Υπάρχει η άποψη ότι τα συνδικάτα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε στην προ κρίσης εποχή. Στις σημερινές συνθήκες μπορούν να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ομάδες πίεσης; Να το πούμε αλλιώς: οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους έχουν δικαίωμα να προβάλλουν ένα διαφορετικό όραμα για τη χώρα ή πρέπει να παραμείνουν στο μοντέλο «ΣΣΕ, απολύσεις, συνθήκες εργασίας» επειδή έτσι έχουν συνηθίσει κι επειδή μέχρι εκεί είναι τα «χωράφια» τους;
ΑΠ: Τα συνδικάτα, ως συλλογικότητες οργάνωσης και εκπροσώπησης των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραιτηθούν από αυτόν το ρόλο τους, απεναντίας πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα και να υπερασπίζονται τους εργαζόμενους στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Στην καθημερινή μάχη στους χώρους εργασίας, δένουν και σταθεροποιούν τους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους και μέσα από αυτήν τη λειτουργία και δράση, θα αποκτήσουν καλύτερη επαφή με τα νέα φαινόμενα, τις νέες ανάγκες, τα νέα καθήκοντα. 
Η υπεράσπιση των Συλλογικών διαπραγματεύσεων, η πάλη ενάντια στις απολύσεις και στην ανεργία, η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δεν είναι εύκολα «χωράφια». 
Να υπενθυμίσουμε ότι, στον βασικό πυρήνα όλων στρατηγικών σχεδιασμών του κεφαλαίου, που εκπροσωπήθηκαν πολύ ισχυρά και μέσα από τα μνημόνια, βρίσκεται η αλλαγή του μοντέλου εργασίας, η κατάργηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης, η τεράστια ανεργία που προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα στη συνοχή της εργατικής τάξης και χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την περαιτέρω υποβάθμιση της εργασίας, «αφέθηκε» βορά προς εκμετάλλευση στις διχαστικές εγκληματικές φασιστικές εκστρατείες της Χρυσής Αυγής. Οι αγώνες των συνδικάτων στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των απολύσεων, των επιχειρήσεων που κλείνουν και αφήνουν στο δρόμο τους εργαζόμενους, είναι αγώνες με ισχυρό πολιτικό πρόσημο.
Τα συνδικάτα χωρίς να εγκαταλείπουν τον αγώνα τους για τα επιμέρους θέματα πρέπει να τα συνδέουν όλο και πιο πολύ με την ανάγκη μιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση, με την προσπάθεια επιβολής μιας νέας οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής ατζέντας, που θα προβάλει τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας, που θα κερδίζει τις συνειδήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και θα προσδιορίζει το νόημα, το όραμα και την ελπίδα στους εργαζόμενους για να αγωνιστούν. 
Η σύνδεση αυτών των αγώνων με την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, χτίζεται καθημερινά, ωριμάζει όλο και πιο πυκνά μέσα στα συνδικάτα, ενώ στο βαθμό που οι συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις, στην προκειμένη περίπτωση η Αριστερά, καταφέρνουν να κάνουν πιο ορατή την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εναλλακτική, τόσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά θα αποκτούν όραμα και λόγο να αγωνιστούν οι εργαζόμενοι.

ΕΡ: Είναι μερικά χρόνια τώρα που οι εργαζόμενοι και ο λαός μας έχουν εκφράσει με πολλούς τρόπους την απέχθειά τους για το πολιτικό σύστημα. Σε αυτό το πολιτικό σύστημα, ως οργανικό μέρος του, φάνηκε να εντάσσουν και τον συνδικαλισμό που είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα (όσα ακούστηκαν για υπόθεση στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ είναι μια πλευρά αυτού του θέματος, αλλά όχι η μόνη). Δεν είναι πια καιρός οι συνδικαλιστές να μιλήσουν με άλλο τρόπο στους εργαζόμενους και στο λαό;
ΑΠ: Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς είχαν και συνεχίζουν να έχουν πολύ ψηλά στην ατζέντα τους τις αρχές και τις αξίες που πρέπει το σ.κ. να προτάξει. Τις αξίες της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας, της εθελοντικής προσφοράς, της εντιμότητας, του συλλογικού έναντι του προσωπικού, ως αξίες ταυτόσημες και σύμφυτες με την ύπαρξη και τη δράση των συνδικάτων.
Έχουμε προτείνει εδώ και καιρό τη συγκρότηση χώρου διαλόγου για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, που θα αναζητήσει τη σύγχρονη πορεία του, θα συζητήσει χωρίς ταμπού όλο το φάσμα των προβλημάτων που παρουσιάζονται στο εσωτερικό του, όλα όσα πλήττουν την αξιοπιστία του, επηρεάζουν αρνητικά τον ταξικό του προσανατολισμό, ό,τι πολλαπλασιάζει τους αρνητικούς παράγοντες σε βάρος του.
Οι καιροί επιβάλλουν τα συνδικάτα να μπουν σε τροχιά ανασύνταξης, σε μια προσπάθεια μακράς πνοής για να συγκροτήσουν μια νέα ταξική ενότητα της εποχής, διεκδικώντας την επαναϊδεολογικοποίηση του σ.κ.

ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΩΣ 55% ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΕΙΝΑΣ

ΓΙΑ 500.000 ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!

anarthsh "iskra"

ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΩΣ ΚΑΙ 55% ΜΕ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΚΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ!

Χιλιάδες εργαζόμενοι σε εμπορικά καταστήματα είναι από σήμερα χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με τις ατομικές να είναι προ των πυλών, γεγονός που θα σημάνειτην κατακόρυφη μείωση μισθών.

Μειώσεις αποδοχών από 32% έως και 55%φέρνει από την 1η Νοεμβρίου, για 500.000 εμποροϋπαλλήλους η οριστική λήξη της ισχύος της κλαδικής σύμβασης των εμπορικών επιχειρήσεων και η δυνατότητα επαναρρύθμισης των αμοιβών με ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Την ανατροπή γνωστοποίησε χθες ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Βασίλης Κορκίδης υπογραμμίζοντας ότι «η έναρξη της μετενέργειας, από 1/11/2013, θα σημάνει την μετατροπή των συμβάσεων σε ατομικές ενώ για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους θα ισχύουν τα κατώτατα όρια μισθών που είναι 586 ευρώ και 511 ευρώ για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, αντί των 860 ευρώ».

Οι μειώσεις των αποδοχών θα είναι, ωστόσο, ακόμη υψηλότερες αν συνυπολογιστούν οι απώλειες από:

1. Την κατάργηση, με μονομερή απόφαση του εργοδότη, σειράς "έξτρα" επιδομάτων που δεν μετενεργούν (ταμειακών λαθών 5%, επιμόρφωσης πωλητών 10%, προϊσταμένου 20% κ.α.). Τα μόνα επιδόματα που μετενεργούν είναι τα επιδόματα πολυετίας (με βάση τα έτη υπηρεσίας που είχαν συμπληρωθεί έως το 2012), τέκνων, πτυχίου και επικίνδυνης εργασίας .

2. Την επαναδιαπραγμάτευση, σε ατομικό επίπεδο, των μισθών με "πάτωμα" ασφαλείας τα νομοθετημένα όρια που, ανάλογα με τα έτη υπηρεσίας, κυμαίνονται για τον άγαμο από 586 ευρώ – 761,90 ευρώ (510,95 ευρώ – 562,05 ευρώ για όσους είναι ηλικίας κάτω των 25ετών) και για τον έγγαμο από 644,69 ευρώ – 820,51 ευρώ (για τους κάτω των 25 ετών από 562,02 ευρώ – 613,15 ευρώ) μεικτά. Η απώλεια, εφόσον υπάρξει συμφωνία εργαζόμενου – εργοδότη, μπορεί να φτάσει ακόμη και στο 55% για έγγαμο πωλητή στο τελευταίο μισθολογικό κλιμάκιο (η κλαδική σύμβαση προέβλεπε 1.827,10 ευρώ ενώ το ανώτατο θεσμοθετημένο όριο είναι τα 820,51 ευρώ).

ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΔΙΜΗΝΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ πρότεινε στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων δίμηνη διαπραγμάτευση για την υπογραφή νέας κλαδικής σύμβασης με την προοπτική αυτή να ισχύσει από την 1/1/2014 και να προβλέπει βασικό μισθό 751 ευρώ. Δηλαδή μια μείωση κατά 13%, όπως είχε προαναγγείλει, από τις 16 Αυγούστου μέσω της "Η" και είχε απορρίψει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων "παγώνοντας" κάθε διαπραγμάτευση.

"Το κενό της διαπραγμάτευσης των 2 μηνών θα δημιουργήσει δυσμενέστερους όρουςαφού, στο μεταξύ, θα έχουν τροποποιηθεί οι όροι αμοιβής με ατομικές συμβάσεις" υπογραμμίζει στην "Η" ο εργατολόγος Γιάννης Καρούζος. Ήδη, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας έχουν υποκαταστήσει σχεδόν το σύνολο των "ληγμένων" κλαδικών συμβάσεων.

Μετά τη λήξη της ισχύος και της κλαδικής σύμβασης του εμπορίου (που δέσμευε τις επιχειρήσεις – μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων και τους εργαζόμενους – μέλη της Ομοσπονδίας) υπολογίζεται ότι περίπου 1.600.000 μισθωτοί (το 80%) αμείβονται πλέον με ατομικές συμβάσεις.

Οι 12 Κλαδικές συμβάσεις που λήγουν έως τις 31/12/2013, είναι:

1. Ζαχαρωδών εργαστήρια (19/8/2013)
2. Εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Επαγγελματικής Εκπαίδευσης ΤΕΕ (31/8/2013)
3. Τεχνικών Μελετητικών Εταιρειών (31/12/2013)
4. Βιβλιοδετείων (31/12/2013)
5. Ιδιωτικών Κλινικών (31/12/2013)
6. Ξενοδοχείων ( 31/12/2013)
7. Δημοτικών επιχειρήσεων (31/12/2013)
8. Βιομηχανίας ζυμαρικών (31/12/2013)
9. Μεταλλείων - λιγνιτωρυχείων (31/12/2013).
10. Παροχής Υπηρεσιών Ασφαλείας (31/12/2013).
11. Χειριστές Ανυψωτικών Λατομείων - πέτρας (31/12/2013)
12. Χειριστές Ανυψωτικών Μεταλλείων Λιγνιτωρυχείων (31/12/2013)

Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δεχθούν τόσο μεγάλες μειώσεις και, σύμφωνα με πληροφορίες, προτίθενται να συμμετάσχουν στον διάλογο για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας υπό την προϋπόθεση ότι μέχρι την τελική συμφωνία οι εκπρόσωποι των εργοδοτών δεν θα προχωρήσουν σε μειώσεις μισθών.

Συγκεκριμένα, θα ζητήσουν την υπογραφή προσυμφώνου σύμφωνα με το οποίο δεν θα κληθούν εργαζόμενοι σε υπογραφή ατομικών συμβάσεων το επόμενο δίμηνο.

Πάντως οι εκπρόσωποι της Εθνικής Συνομοσπονδίας, απευθυνόμενοι σε εργοδότες και εργαζομένους, προτείνουν στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία για άμεση υπογραφή σύμβασης να προσέλθουν σε διάλογο για να σχεδιάσουν από κοινού μια νέα εθνική κλαδική συλλογική σύμβαση «σε λευκό χαρτί» για το εμπόριο, η οποία θα τεθεί σε ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2014.

ΠΕΜΠΤΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

 

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΩΣ ΩΡΙΜΟ ΦΡΟΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΟΝ "ΚΑΝΑΠΕ"

ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ "ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ"  ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Ερ.: Κύριε Λαφαζάνη, γιατί στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους στην υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την προεδρεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;

Απ.: Δεν θα ήθελα αυτήν την ώρα να αναφερθώ σε ένα θέμα που έχει δρομολογηθεί και προχωράει, όπως είναι η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν με τη στήριξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη.

Από εκει και πέρα, όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε ότι θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη δεν μπορεί να προκύψουν με τους σημερινούς αρνητικότατους πολιτικούς συσχετισμούς στην ήπειρο, οι οποίοι και διαμορφώνουν το σημερινό απαράδεκτο ρόλο της Κομισιόν και καθορίζουν στο πλαίσιο αυτό τον Πρόεδρό της.

Θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη μπορεί να προκύψουν μόνο από προοδευτικές και σοσιαλιστικές ανατροπές στις χώρες της. Τα ευρωπαϊκά κατεστημένα τρέμουν μια ουσιαστική προοδευτική ανατροπή με σοσιαλιστικό ορίζοντα στην Ελλάδα, σαν κι αυτή που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή θα λειτουργήσει μεταδοτικά και θα επιφέρει ένα θετικό ντόμινο ανατρεπτικών εξελίξεων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 

Ερ.: Επιμένετε στο όχι στο ευρώ, έχετε συνεκτιμήσει ότι αυτή η άποψη μπορεί να οδηγήσει και εκτός Ε.Ε.;

Απ.: Οι προσωπικές απόψεις μου για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ευρωζώνης και ειδικότερα τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ είναι πάγιες και δημόσια γνωστές από την δεκαετία του ’90. Από κει και πέρα είναι γνωστές και οι επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θέτει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη, θέσεις τις οποίες σέβομαι και όπως γνωρίζετε κινούμαι με βάση αυτές στο δημόσιο λόγο μου.

Πάντως, νομίζω ότι όλοι/ες στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε πως η υλοποίηση του προοδευτικού προγράμματός μας και φυσικά το συμφέρον της χώρας, η επιβίωση και η προοπτική του λαού μας, δεν είναι σε καμία περίπτωση διαπραγματεύσιμα με κανένα αντίτιμο και βρίσκονται πάνω απ’ όλα. Πάνω από οποιουσδήποτε εκβιασμούς και για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιαδήποτευπερεθνική ένωση.

Ερ.: Η δήλωσή σας με την οποία δικαιολογήσατε την ψήφο σας για την παύση χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, προκάλεσε ερωτηματικά, από τη μια «νομιμόφρων» από την άλλη λίγο εκτός γραμμής, δεν είναι αντιφατικό;

Απ.: Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη «νομιμόφρων» ούτε κατανοώ το «εκτός γραμμής» και μάλιστα «ολίγον», που αναφέρεστε. Ποια είναι η ουσία. Η ουσία είναι ότι προσωπικά, μαζί με πολλούς άλλους/ες συν/φους και συν/σες από την Αριστερή Πλατφόρμα, διαφωνήσαμε στα όργανα του Κόμματος, πράγμα που έλαβε δημοσιότητα, με την τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης των κομμάτων και συγκεκριμένα με τη συμπερίληψη σε αυτήν του άρθρου 187Α που αφορά τις «τρομοκρατικές οργανώσεις», για λόγους που αναλυτικά εξηγήσαμε. Όλοι εμείς, παρά τη ριζική διαφωνία μας, ψηφίσαμε τελικά την τροπολογία κατά την ονομαστική ψηφοφορία στηΒουλή. Και ψηφίσαμε θετικά, όπως εξηγήσαμε και δημόσια, σεβόμενοι την κομματική πλειοψηφία και συνεκτιμώντας τη συγκυρία, τα επείγοντα διακυβεύματα αλλά και τις κυνικές σκοπιμότητες από μέρους του ΠΑΣΟΚ, που κατέθεσε την τροπολογία με μόνο στόχο να αξιοποιήσει προπαγανδιστικά σε όφελος του μνημονιακού μπλοκ, το «διχασμό», όπως θα τον εμφάνιζε, του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν νομίζω ότι αυτή η στάση μας, ανεξάρτητα αν με αυτή συμφωνεί κάποιος ή όχι, προκάλεσε οποιαδήποτε ερωτηματικά και σε κανένα.

Ερ.: Η κυβέρνηση θέτει νέες «κόκκινες» γραμμές, η τρόικα καταφθάνει, νέα μέτρα προαλείφονται, έχει μέλλον αυτή η κυβέρνηση;

Απ.: Η κυβέρνηση θέτει μόνο «παραπλανητικές» και «προπαγανδιστικές» γραμμές προς το λαό και όχι «κόκκινες» γραμμές προς την τρόικα. Οι εξουθενωτικές ρυθμίσεις, που θα εφαρμοστούν για πρώτη φορά μέσα στο 2014, θα έχουν τη μορφή καταιγίδας και αυτή η καταιγίδα έχει ήδη αρχίσει με «όξινες» βροχές νέων μέτρων. Η κυβέρνηση αυτή σέρνεται χωρίς μέλλον. Δεν θα πέσει, όμως, ως ώριμο φρούτο, με το λαό στον καναπέ. Για να φύγει μια ώρα αρχύτερα αλλά και για ανοίξουν γνήσια προοδευτικοί δρόμοι, χρειάζονται μεγάλοι και δυναμικοί ενωτικοί ταξικοί κοινωνικοί αγώνες με σαφές προοδευτικό πολιτικό πρόσημο.

Ερ.: Οι διεργασίες που δημιουργούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς μπορεί να «κόψουν» ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Απ.: Η λεγόμενη κεντροαριστερά, με όλες τις μορφές και τις παραλλαγές της, είναι η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την κρίση στη χώρα και, μετά το 2009, για την ανεπανάληπτη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου. Η κεντροαριστερά είναι συνώνυμη της μεγαλύτερης οικονομικοκοινωνικής τραγωδίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού σε ειρηνική περίοδο. Αυτή η κεντροαριστερά, κάτω από οποιαδήποτε μεταμφίεση, όχι μόνο δεν μπορεί να ανακόψει τη δυναμική της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε κίνηση που θα κάνει για την ανάκαμψή της, όπως αυτή των 58, το μόνο που θα επιτυγχάνει είναι να προκαλεί το λαό και να δίνει νέα ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ερ.: Γιατί όμως το κόμμα σας δεν έχει δημιουργήσει κλίμα νίκης, παρά το ότι η κοινωνία στενάζει, μήπως δεν πείθετε κρίσιμα μεσοστρώματα;

Απ.: Κλίμα νίκης για το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μέσα στο λαό, ανεξάρτητα από το κλίμα σε βάρος μας που προσπαθούν να εμφανίσουν τα κυρίαρχα κέντρα και τα κυρίαρχα μίντια.

Από κει και πέρα, όπως έχω τονίσει πολλές φορές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απόλυτη ανάγκη από ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Και το έχει ανάγκη όχι τόσο για εκλογικούς λόγους αλλά κυρίως για να μπορέσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και με ευρεία κοινωνική κινητοποίηση και συμμετοχή, να φέρουμε πιο ουσιαστικά σε πέρας με σταθερότητα, συνέπεια και συνέχεια τη μεγάλη ανορθωτική προοδευτική και σοσιαλιστική προσπάθεια που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα.

Ερ.: Γιατί επιμένετε στη συνεργασία με το ΚΚΕ, ο Περισσός σας αγνοεί, ήδη τάχθηκε κατά της ευρωπαϊκής υποψηφιότητας του Α. Τσίπρα, και ο Δ. Κουτσούμπας δεν φαίνεται διατεθειμένος να ανοίξει διάλογο;

Απ.: Δεν νομίζω ότι η στάση όποιας ηγεσίας στο ΚΚΕ πρέπει να καθορίσει τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική της συμπόρευσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι μια μεγάλη και αναγκαία στρατηγική, που ξεκινάει από το σήμερα και πάει πολύ μακριά. Και αυτή η στρατηγική απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στον κόσμο της Αριστεράς, που θέλει διακαώς τη συνεργασία και όχι «εμφύλιους» πολέμους. Αν υπάρχει ένα θέμα αυτό έγκειται στο να υπηρετήσουμε την υπόθεση της αριστερής συνεργασίας με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια, με περισσότερη ουσία και με πιο συγκεκριμένες και ρεαλιστικές πρωτοβουλίες.

Ερ.: Γιατί απορρίπτετε το ενδεχόμενο να στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ που είχε φιλομνημομιακή στάση, με ποιόν θα συνεργαστείτε;

Απ.: Η ΔΗΜΑΡ από τότε που συγκροτήθηκε σε κόμμα, αποχωρώντας από το ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθεί μια ταχύτατη και πολύ αρνητική πορεία μεταστροφής, πράγμα που καθιστά αδύνατο να στηρίξει ένα βαθύ ριζοσπαστικό πρόγραμμα για τη χώρα, που για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να έχει ως αναγκαίες αφετηρίες την άμεση ακύρωση των μνημονίων, τη διαγραφή του συντριπτικά μεγάλου μέρους του χρέους, την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζώνκαι άλλες ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί ή από τα πράγματα θα στηριχτεί από όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις αλλά και από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου που κινούνται αξιόπιστα και με συνέπεια προς τ’ αριστερά και δεν έχουν ευθύνη για την τραγωδία που βιώνουμε.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΙ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΙΣΤOΡΙΚΑ αποδεδειγμένο πως, όταν ζορίζουν τα πράγματα, όταν οι κυβερνήσεις χάνουν τα ερείσματά τους στην κοινωνία καταφεύγουν στο ύστατο ιδεολογικό όπλο κάθε εξουσίας, στην προβολή του δόγματος «νόμος και τάξη»... 

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Εχοντας μετατραπεί σε εφαρμοστή της πολιτικής του μνημονίου, η κυβέρνηση Σαμαρά έχει στρέψει -όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών εναντίον της. 
Για να μετατοπίσουν σε πιο ευνοϊκό πεδίο το κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης, οι επιτελείς του Μαξίμου δεν έχουν μόνο υψώσει τη σημαία του νόμου και της τάξης. Εχουν υιοθετήσει μία επιθετική ιδεολογικοπολιτική τακτική εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Πυρήνας αυτής της τακτικής είναι η απαίτηση να καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Τον κατηγορούν ότι, ενώ καταδικάζει σκληρά τη βία της Χρυσής Αυγής, ανέχεται την αριστερή βία.

Η κατηγορία δεν είναι παντελώς αβάσιμη. Πράγματι, η Αριστερά τηρεί παραδοσιακά μία επαμφοτερίζουσα σχέση με την πολιτική βία. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και διαφορετικά.Ιστορικά, η Αριστερά ήταν μία δύναμη ανατροπής και, ως εκ τούτου....

Η αποδοχή της βίας των μαζικών κινημάτων είναι εγγεγραμμένη στο ιδεολογικό της γονίδιο. Είναι αλήθεια ότι αναπτύχθηκαν και εκφυλιστικά φαινόμενα ανοχής της βίας οργανωμένων ομάδων που υψώνουν ακροαριστερή ή αντιεξουσιαστική σημαία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα περιέλθει στη θέση του απολογουμένου. Ο λόγος είναι ότι με την αμέριστη υποστήριξη των κατεστημένων ΜΜΕ έχει κυριαρχήσει η βολική για κάθε καθεστώς και κάθε εξουσία ιδεολογική αντίληψη ότι κάθε είδους βία πρέπει να είναι πολιτικά καταδικαστέα και ποινικά κολάσιμη. Οπως είπε ο Δένδιας, αυτό ισχύει όχι μόνο για τη βόμβα και το γκαζάκι, αλλά και για το γιαούρτωμα.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να εμφανίσει την αξιωματική αντιπολίτευση όχι ως ένα αντίπαλο κόμμα με διαφορετική ιδεολογία και πολιτική, αλλά σαν κόμμα περιορισμένης νομιμότητας, σαν κόμμα που έχει το ένα πόδι εντός της συνταγματικού τόξου και το άλλο εκτός. Στιγματίζοντας -πάντα με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ- τον ΣΥΡΙΖΑ ότι υποθάλπει ή τουλάχιστον ανέχεται τη βία όταν έχει αριστερό πρόσημο, οι επιτελείς του Μαξίμου μετατρέπουν αυθαιρέτως και σκοπίμως τις θεμιτές στη δημοκρατία ιδεολογικοπολιτικές διαφορές σε καθεστωτικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Κατ’ επέκτασιν, καλλιεργούν την εντύπωση ότι είναι επικίνδυνο για τη χώρα να αναλάβει τη διακυβέρνηση η Αριστερά.

Με άλλα λόγια, αμφισβητούν τη θεμελιώδη και σταθεροποιητική αρχή της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, έστω και εάν δεν το λένε ρητά. Στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος υποδηλώνει ότι είναι επίσης μονόδρομος η παραμονή της «παράταξης του μνημονίου» στην εξουσία. Πρόκειται για βαθιά επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό, ο οποίος υπονομεύει τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος και βεβαίως καλλιεργεί με άλλη μορφή τον μετεμφυλιακό διχασμό της κοινωνίας.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στο ζήτημα της πολιτικής βίας. Αναμφισβήτητα, είναι θεμελιώδης αρχή της δημοκρατίας ότι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται χωρίς διακρίσεις. Οι νόμοι, ωστόσο, δεν είναι θεόπεμπτοι. Στον κοινοβουλευτισμό αντανακλούν τον συσχετισμό δυνάμεων και τις κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες. Οι ισορροπίες αυτές είναι δυναμικές και μεταβάλλονται. Εξ ου και οι κοινωνίες διαπερνώνται από πολλών ειδών αντιθέσεις, οι οποίες παράγουν πολιτικές πιέσεις και κινήματα.

Οι εκλογές είναι ισχυρός μηχανισμός παραγωγής πολιτικής νομιμοποίησης. Δεν είναι, όμως, πάντα δεδομένο ότι μία αιρετή κυβέρνηση είναι σε θέση να απορροφήσει τις κοινωνικές εντάσεις καθόλη τη διάρκεια της θητείας της. Ιδιαιτέρως σε περιβάλλον οξύτατης οικονομικοκοινωνικής κρίσης. Σε τέτοιες ειδικές συνθήκες μαζικής κοινωνικής καταστροφής, οι πολίτες δεν εκφράζονται πολιτικά μόνο ως ψηφοφόροι. Και βεβαίως, η κυβέρνηση χάνει την αναγκαία αξιοπιστία για να επιβάλλει τον σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων.

Στην περίπτωσή μας, οι παραδοσιακοί πυλώνες του πολιτικού συστήματος έχουν σε μεγάλο βαθμό καταρρεύσει. Το ΠΑΣΟΚ του 40+% κινείται πλέον σε μονοψήφιο ποσοστό. Εάν η Ν.Δ. καταφέρνει ακόμα να διατηρεί ένα σημαντικό ποσοστό (μικρότερο του 30%), αυτό δεν οφείλεται στην πολιτική της εμβέλεια, αλλά στο γεγονός ότι θεωρείται το τελευταίο ανάχωμα στην επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό τον λόγο συσπειρώνονται πολιτικοεκλογικά γύρω της όχι μόνο παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και εύπορα κοινωνικά στρώματα που φοβούνται ότι, εάν σχηματίσει κυβέρνηση η Αριστερά, θα προκληθεί ρήξη με την Ευρωζώνη και -κατ’ επέκτασιν- χάος.

Οικονομική βία και κοινωνική αντίδραση
Η ΙΣΤΟΡΙΑ έχει αποδείξει ότι, όποτε ασκείται μαζικά οικονομική βία, όποτε ανατρέπονται οι σταθερές του βίου της πλειονότητας των πολιτών, αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εκδηλώνεται κοινωνική αντίδραση. Η οικονομική βία μπορεί να μην διώκεται ποινικά, αλλά κατά κανόνα είναι πολύ πιο καταστρεπτική για την κοινωνία. Οταν μάλιστα οι πολίτες δεν βλέπουν διέξοδο εντός του πολιτικού συστήματος, η αντίδρασή τους είναι κατά κανόνα βίαιη.

Ολα αυτά δεν σημαίνουν, βεβαίως, ότι οι πολίτες πρέπει να τηρούν τον νόμο μόνο εάν συμφωνούν μαζί του. Ο νόμος, άλλωστε, προβλέπει ποινές για όσους τον παραβιάζουν. Σημαίνουν, όμως, ότι σε περιόδους που ξεχειλίζει η κοινωνική οργή, όταν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού κατεβαίνουν στους δρόμους, το πρόβλημα παύει να είναι απλώς νομικό. Μετατρέπεται σε πολιτικό και απαιτεί αντίστοιχο χειρισμό.

Σε τέτοιες συνθήκες, η ρητορική περί νόμου και τάξης έχει νόημα μόνο εάν χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για την άσκηση κατασταλτικής πολιτικής ή ως παρότρυνση για άσκηση τέτοιας πολιτικής. Η πείρα έχει αποδείξει, όμως, ότι όταν το κοινωνικό τοπίο φλέγεται, η επίδειξη πυγμής και η μονοδιάστατη προσφυγή στη μαζική καταστολή είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσουν σαν μπούμερανγκ. Ρίχνουν λάδι στη φωτιά και οξύνουν τη σύγκρουση. Αυτό δεν συνεπάγεται μόνο τη σοβαρή πιθανότητα να χυθεί αίμα, αλλά και την πρόκληση μεγάλων ρηγμάτων στην ήδη προβληματική σχέση κράτους - κοινωνίας.

Προφανώς, δεν έχουμε φθάσει στο σημείο της έκρηξης. Για την ακρίβεια, η κοινωνία αγωνίζεται να μην οδηγηθεί εκεί. Το τοπίο, όμως, λόγω της συσσώρευσης οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων έχει καταστεί και ασταθές και εύφλεκτο. Ας θυμάται ο πρωθυπουργός πως, όταν το γαϊδούρι του Χότζα έμαθε -επιτέλους- να μην τρώει, ψόφησε!

REAL.GR

Η πρώτη προσπάθεια του Α. Σαμαρά στις Βρυξέλλες ν’ αρχίσει διαπραγμάτευση με τους δανειστές απέτυχε. Τώρα, ρίχνει τους τόνους και αναζητά διέξοδο...

Της Βασιλικής Σιούτη

«Και τώρα ρίχνουμε σιγά σιγά τους τόνους». Αυτή είναι περίπου η κυβερνητική γραμμή της εβδομάδας στο πλαίσιο της πολιτικής «βλέποντας και κάνοντας», γιατί... άλλη πολιτική -σχεδιασμένη- δεν υπάρχει. Eπί μέρες διαβεβαίωναν τα επιτελεία του Α. Σαμαρά και του Β. Βενιζέλου, βομβαρδίζοντας επικοινωνιακά μέσω των ΜΜΕ το ελληνικό κοινό που τους ακούει, ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα κι ότι θα αρχίσουν σκληρή και ανυποχώρητη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για να τους πείσουν ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο. Την ίδια στιγμή προετοίμαζαν τα «στοχευμένα» νέα μέτρα περικοπών και φόρων τα οποία...
Αναμένεται να εντείνουν περαιτέρω τη φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος της κοινωνίας που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η αίσθηση που επικρατεί σήμερα στα επιτελεία των δύο αρχηγών είναι ότι μάλλον το παράκαναν λίγο, καθώς όσοι ανέλαβαν να μεταφέρουν τις προηγούμενες μέρες τη γραμμή «όχι άλλα μέτρα» έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο. Οι εκπρόσωποι των δανειστών δεν παίρνουν πλέον ιδιαίτερα στα σοβαρά όσα αντιλαμβάνονται ότι λέγονται για εσωτερική κατανάλωση, εξέφρασαν ωστόσο τις ανησυχίες τους για την τακτική αυτή. Αντίθετος εξαρχής ήταν ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος αρνήθηκε να παίξει το επικοινωνιακό παιχνίδι «όχι νέα μέτρα», προτιμώντας να μιλά για «στοχευμένα». Στα λόγια του Γ. Στουρνάρα άλλωστε, θα αναγκαστούν να έρθουν πολύ σύντομα και οι δύο αρχηγοί.

Στις συζητήσεις με τους δανειστές δεν είπαν ποτέ όσα έλεγαν στο εσωτερικό της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν γερμανός αξιωματούχος (όπως το μετέφερε ο ίδιος) ρώτησε την ελληνική πλευρά «Μα τι πάθατε ξαφνικά;», του εξήγησαν ότι «Δεν εννοούμε καθόλου μέτρα, για τα οριζόντια μιλάμε». Όχι βέβαια ότι θα αποφευχθούν και τα οριζόντια τελικά, κι αυτό προκύπτει από τις αποκαλύψεις για νέα μέτρα που έχουν ήδη δημοσιευθεί.. Το μήνυμα των Γερμανών, πάντως, για άλλη μία φορά ήταν: «Μαζευτείτε και συνεχίστε το πρόγραμμα».

Τα περί διαπραγμάτευσης η γερμανική πλευρά τα θεωρεί αστεία, κι απ’ ό,τι λέει δεν υπάρχει κανένα τέτοιο θέμα προς συζήτηση για την ώρα. Για να διαπραγματευτείς, άλλωστε, χρειάζονται τουλάχιστον δύο μέρη. Εδώ έχουμε μόνο την ελληνική πλευρά να δηλώνει ότι θα διαπραγματευτεί - χωρίς την άλλη να έχει συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο και χωρίς να της έχει τεθεί καν το ζήτημα επί της ουσίας.
Το ότι η γερμανίδα καγκελάριος παρέπεμψε τον Α. Σαμαρά να συζητήσει με την τρόικα αποτελεί ταπεινωτική απάντηση, γεμάτη απαξίωση, προς τον έλληνα πρωθυπουργό,. Ως γνωστόν, η τρόικα είναι παντελώς αναρμόδια για πολιτικές διαπραγματεύσεις. Δεν έχει κάνει ποτέ και ούτε της επιτρέπεται.

Το ερώτημα που παραμένει σε ορισμένους, εντός της ελληνικής επικράτειας, είναι ότι αφού τίποτα δεν θα αλλάξει, τότε γιατί οι Σαμαράς και Βενιζέλος ύψωσαν τους τόνους κι έκαναν τους αντάρτες, δημιουργώντας ενδεχομένως και κάποιες προσδοκίες σε ορισμένους. Η απάντηση που δίνει επικοινωνιολόγος που έχει συνεργαστεί και με τα δύο κόμματα είναι ότι ακριβώς επειδή δεν έχουν περιθώρια πολιτικών κινήσεων, αισθάνονται την ανάγκη να πουν κάτι τραβώντας την προσοχή στα λόγια και κερδίζοντας χρόνο. Πιστεύουν πως δίνουν το μήνυμα ότι τουλάχιστον προσπαθούν και ότι συμβιβάζονται, όταν έρχεται η ώρα, λόγω της αδήριτης ανάγκης.

Στο Μέγαρο Μαξίμου, σύμφωνα με πληροφορίες, είχε προταθεί κι άλλη τακτική, αυτή του «φόβου και της αγωνίας» αντί της «αντίστασης», αλλά δεν προτιμήθηκε (για την ώρα). Φόβο και αγωνία όμως έχουν στην κυβέρνηση για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, καθώς τρέμουν την πανωλεθρία και οι ενδείξεις των μυστικών δημοσκοπήσεων που έχουν φτάσει στα χέρια τους δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές γι’ αυτούς. Οι δανειστές ωστόσο δεν πτοούνται μ’ αυτά, καθώς μια λύση που θα «χάριζε χρήματα » στην Ελλάδα, ώστε Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ να πήγαιναν στις ευρωεκλογές έχοντας κερδίσει κάτι, θα έβλαπτε τα ηγετικά κόμματα στη Γερμανία και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.

Κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση, ακόμα και μετά από τρία χρόνια στο -αποδεδειγμένα καταστροφικό- μνημόνιο, δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για την επεξεργασία εναλλακτικής πρότασης, στη Γερμανία, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα, προετοιμάζονται και για το απευκταίο βάζοντας σε κίνηση το δικό τους σχέδιο Β. Το «απευκταίο» γι’ αυτούς είναι το λεγόμενο «πολιτικό ατύχημα» που θα έφερνε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με γερμανικές πηγές, έχουν ήδη προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο αυτό αφενός μελετώντας τις συνέπειες (εκτίμηση κινδύνων) και προετοιμαζόμενοι γι’ αυτές, και αφετέρου επιχειρώντας να συνεννοηθούν με την ηγεσία του. Όπως παρατηρούσε πρόσφατα πολιτικός αναλυτής, «Παλαιότερα, όποτε ρωτούσαμε τον Σόιμπλε και τους γερμανούς αξιωματούχους γιατί δεν προσκαλούν τον Α. Τσίπρα, απαντούσαν: Δεν τον θέλουμε στην αυλή μας. Είναι αντίπαλος». Αυτό άλλαξε και θα αλλάξει περισσότερο στο μέλλον».

Αυτό που είναι πάντως ξεκάθαρο στη Γερμανία είναι ότι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην πολιτική ηγεσία της χώρας, ακόμα και στον «δικό τους» Α. Σαμαρά και φροντίζουν να υπάρχει συνεχώς μια δόση από την οποία θα εξαρτάται η χώρα, η οποία θα απελευθερώνεται κάθε φορά μόνο μετά τη λήψη μέτρων, όπως και αν αυτά βαφτιστούν στο μέλλον. Μάλιστα, είναι πεισμένοι ότι οι όποιες πιέσεις τούς μεταφέρονται από την ελληνική πολιτική ηγεσία για χαλάρωση, αφορούν μόνο τις ελίτ, συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και την κομματική τους πελατεία.

Η πρώτη «εξέγερση» του Α. Σαμαρα απέναντι στους δανειστές πνίγηκε πριν καν ξεσπάσει, με τη .Μέρκελ να τον αντιμετωπίζει σαν κλωτσοσκούφι, παραπέμποντάς τον να συζητήσει με τους υπαλλήλους της τρόικας. Το πρόβλημά του τώρα είναι η εξεύρεση μιας νέας επικοινωνιακής συνταγής που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει το σκόπελο του προϋπολογισμού και των μέτρων και θα του δώσει χρόνο μέχρι την άνοιξη. Εντελώς διαφορετικό από το πρόβλημα της κοινωνίας, που αγωνιά να μπει ένα φρένο στην αύξηση της φτώχειας με ένα σχέδιο που κανείς μέχρι στιγμής δεν ενδιαφέρεται να καταστρώσει.

thepressproject

Το αυτονόητο του δεν έχω να πληρώσω

Η γη μπορεί να γυρίζει αλλά εγώ είμαι σταθερά καρφωμένη σ' ένα σημείο. 

Εδώ στο κλουβί με τις τρελές. Στη χώρα που το αυτονόητο θεωρείται πλέον ανατρεπτικός τρόπος σκέψης. 

Το αυτονόητο είναι πως ένας άνθρωπος που μόλις τρία χρόνια πριν δήλωνε ένα συγκεκριμένο εισόδημα, είχε μια συγκεκριμένη οικονομική επιφάνεια αυτή που αναλογεί σ' ένα μισθοσυντήρητο της κακιάς ώρας, κι έπαιρνε επιστροφή από την εφορία διακόσια τριακόσια ευρώ, και τρία χρόνια αργότερα που είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από εκείνη που ήταν, φτωχότερος, ίσως άνεργος, με τις τιμές στα ύψη και την αγοραστική του δυνατότητα στο μηδέν, 

ΕΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, όχι μόνο δεν έχει επιστροφή φόρου, αλλά πρέπει να πληρώσει ένα μάτσο φόρους, χαράτσια και γ@μησιάτικα αλλονών. >>>
 

 

Το αλλονών είναι βεβαιωμένο από τη στιγμή που αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν συμμετείχε σε καμία κλοπή, δεν τα έφαγε μαζί, δεν είχε κρυφά έσοδα ούτε καταθέσεις σε τράπεζες εξωτερικού, δεν έχει τίποτα που να αποδεικνύει πως ενώ τρία χρόνια πριν δικαιούταν επιστροφή τώρα πρέπει να πληρώνει το δεκαπλάσιο!

Το αυτονόητο λοιπόν είναι πως ο αυτός ο συγκεκριμένος τύπος, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ. Γιατί για να έχει, θα πρέπει να είχε μεσολαβήσει η κληρονομιά από καμιά θείτσα που απεβίωσε, ένα κέρδος στο λόττο, να βρήκε μια βαλίτσα με χιλιάρικα στο δρόμο, να έχει κλέψει καμιά τράπεζα και να έχει κάνει τη μπάζα του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΗ, στο να ζητάει κάποιος από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο λεφτά ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.
Αυτός που θα το κάνει λοιπόν έχει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΟΧΟ. Να του κόψει από το φαΐ του, από τα φάρμακά του, από την ανατροφή των παιδιών του, από τη δυνατότητα να ζει σ' ένα σπίτι.

Για να χρησιμοποιήσω λοιπόν το παράδειγμα της διάσημης φράσης το ότι "όταν πτωχεύουν οι Έλληνες δεν σημαίνει πως πτωχεύει κι η Ελλάδα" θα πω, πως το ότι τα φάγανε, τα κλέψανε, τα παίξανε στο τζόγο, τα κάνανε βίλες, λογαριασμούς και κότερα, δε σημαίνει πως εμείς πρέπει να πληρώσουμε τους τοκογλύφους που τους τα δάνεισαν. Δεν είναι επαναστατική σκέψη, είναι Η ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν όσοι τα φάγανε μαζί, όσοι κλέψανε, όσοι ήταν πελάτες των διαφόρων συμμοριών, όσοι γεμίζανε τις τσέπες με χιλιάρικα και δεν δίνανε λογαριασμό σε κανέναν, όσοι γεμίζανε με λουλούδια τις πίστες στα σκυλάδικα, όσοι αγοράζανε τρία και τέσσερα αυτοκίνητα για τη πλάκα τους, όσοι τρώγανε μέχρι να σκάσουν, όσοι γ@μάγανε ότι κινόταν, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Η ουσία που ενδιαφέρει είναι πως δεν μπορείς να λάβεις εκ του μη έχοντος.  

Και το ξέρουν.  

Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε πως ο τάδε Υπουργός που ζητάει από έναν άνθρωπο που δεν έχει λεφτά, να πληρώσει δεν ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. 

Για να τον εξαναγκάσει λοιπόν σημαίνει πως δεν είναι ρυθμιστής ενός χρέους αλλά εκβιαστής. 
Αν σταμάταγε σε νόμους που θα έκαναν να ανοίξουν οι τσέπες των "μαζί τα φάγαμε" αν βούταγε τους δέκα χιτώνες από εκείνους που έχουν εκατό, αν έβαζε πίσω από τα κάγκελα όσους έκλεψαν, τους απατεώνες και καταχραστές του δημοσίου χρήματος, τους μιζαδόρους, τις συμμορίες που ροκάνισαν το δημόσιοι χρήμα, τους ιδιώτες που έκαναν περιουσίες στη πλάτη των υπόλοιπων, και όλα τα γνωστά καθάρματα που περιφέρονται ακόμα ανενόχλητα, μαζί του θα ήμουν. Θα έριχνα τη πέτρα κι εγώ μαζί του. Τότε δεν θα ήταν διάσωση της πλάκας, αλλά απονομή επί τέλους δικαιοσύνης.

Τώρα όμως πόση σοβαρότητα να διακρίνει κανείς σε εκείνους που συλλογή χρημάτων ονομάζουν το κλέψιμο από το παγκάρι της ενορίας; Και ποιος μπορεί πλέον να πιστέψει πως αυτό γίνεται για διάσωση κι όχι για άλλους λόγους;
Σήμερα μου ζητάς να πληρώσω ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Αύριο θα μου ζητάς να πληρώνω υποχρεωτικά με κάποια κάρτα την οποία δεν θα μπορώ να πάρω γιατί δεν είμαι εντάξει ούτε με τις τράπεζες, ούτε με την εφορία ΑΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ. 

Τι θα γίνει τότε; 

Δεν θα έχω πρόσβαση στην αγορά ακόμα και των πιο βασικών προϊόντων για την επιβίωση; 
Κι αν έχω ακόμα δουλειά πόσο θα τη κρατήσω αν πάρει χαμπάρι ο εργοδότης πως είμαι ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ;

• Μήπως στα αυριανά βιογραφικά θα πρέπει να παρουσιάζει κάποιος πιστοποιητικό από την εφορία ή το Τειρεσία ότι είναι εντάξει αλλιώς δεν μπορεί να προσλαμβάνεται; 
• Μήπως το σούπερ μάρκετ θα ζητάει τη κάρτα αγορών υποχρεωτικά αλλιώς δεν θα δίνει τρόφιμα; 
• Μήπως η ΔΕΗ θα ζητάει πληρωμή με πιστωτική αλλιώς θα κόβει το ρεύμα; 
• Μήπως θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη κάρτα κάποιος για να νοσηλευτεί ή να πάρει φάρμακα η οποία κάρτα θα είναι πάλι σε σύνδεση με τις τράπεζες και την εφορία;

Το αυτονόητο αρχίζει και γίνεται ανατριχιαστικό. Ζοφερό. Οι ενδείξεις είναι πολύ τρανταχτές πλέον για το αύριο που καταφθάνει χωρίς έλεος. Καταφθάνει ένα αύριο γεμάτο από εξαναγκασμένους σε αποκλεισμό από τη παροχή αγαθών. Εξαναγκασμένους να ξεσπιτωθούν και να μένουν στους δρόμους. Εξαναγκασμένων να ψάχνουν τα σκουπίδια ή να ζητιανεύουν στα συσίτια. Εξαναγκασμένους να πεθαίνουν ή να παρανομούν για να επιβιώσουν.
Είναι η ώρα που και η δική μας wall street απαιτεί να έχει στα σκαλιά των πολυτελών πολυεθνικών, των πολυτελών εστιατορίων και των πολυτελών οίκων μόδας, ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ. Τρελαμένους με το ταμπελάκι στο χέρι που να γράφει "έρχεται ο αντίχριστος, οι εξωγήινοι ή η δευτέρα παρουσία" Ανάπηρους που θα κρατάνε το σημαιάκι και θα λένε "κάποτε πολέμησα"

Είναι η ώρα του κανιβαλισμού που ζητάει νομιμοποίηση. 

Δεν υπάρχει άλλη λογική δικαιολογία. 

Σ΄ενα πλανήτη που δέκα συμμορίες κατέχουν το παγκόσμιο πλούτο και δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι η παιδική τους χαρά, ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ είναι πως κανείς δεν μπορεί να μας διαφυλάξει αν αυτοί οι δέκα είναι τελικά κανίβαλλοι και δεν έχουν σώας τας φρένας. 

Η μετάλλαξη ενός συστήματος που είναι από μόνο του φιλοτομαριστικό, τζογαδόρικο, αδιάφορο για τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την δίκαιη κατανομή του πλούτου, την προώθηση αξιών και πολιτισμού, σε κανιβαλιστική ολιγαρχία δεν είναι ιστορία συνωμοσίας είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Το ότι αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων στη πλειοψηφία τους, όπως και τα λίγα εκατομμύρια εδώ, ντόπιων, δεν μπορούν να διακρίνουν το τσουνάμι που έρχεται κατ΄ευθείαν πάνω στη μούρη τους και θα τους συνθλίψει, δεν καθιστά συνωμοσιολόγους εκείνους που ήδη έχουν ταμπουρωθεί να το παλέψουν με κάθε τρόπο...
Είναι η εποχή που οι φαντασιόπληκτοι συνωμοσιολόγοι του παρελθόντος αποδεικνύονται απλά ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ.  

Είναι η εποχή που οτιδήποτε ειπώθηκε από τους εμπνευστές διαφόρων δυστοπιών του μέλλοντος, είναι απλά το μέλλον που ήρθε. Το μόνο πράγμα που αντιστέκεται στην αποδοχή αυτής της πραγματικότητας είναι το πείσμα των ανθρώπων να πιστέψουν πως δεν είναι έτσι γιατί αυτό θα προστατεύσει το μυαλό τους από τη τρέλα. 

Είναι η συνήθεια σιγά σιγά στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ, στη μετάλλαξη της ανθρωπότητας σε μια κανονικότατη φάρμα των ζώων, με τα ζώα να μην το πάρουν χαμπάρι. 

Συνήθισαν στην ιδέα της αδυναμίας αντίδρασης. 

Συνήθισαν στην αποδοχή των όσων τους πλασάρονται για αλήθειες. 

Συνηθίζουν σιγά σιγά στο γεγονός πως ένα ένα αφαιρούνται από πάνω τους όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τους αφήσουν το περιθώριο μιας υποτυπώδους ελευθερίας.

Οι άνθρωποι παραδίδονται οικειοθελώς. 

Με την υπογραφή τους στο συμβόλαιο εκτέλεσης, χωρίς να μπαίνουν στο κόπο να δουν τα ψιλά γράμματα στο τέλος της σελίδας.

• Είχαν ένα σπίτι μια φωλίτσα; Θα το χάσουν και μετά θα σκεφτούν που θα ζήσουν. 
• Είχαν ένα τρόπο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους αξιοπρεπώς να τα τρέφουν καλά, να τα σπουδάζουν, να τα βοηθάνε να εκπληρώσουν τα όνειρά τους; Θα τη χάσουν τη δυνατότητα και μετά θα το καταλάβουν. 
• Είχαν συνήθειες απλές, καθημερινές που τους βοηθούσαν να ομορφαίνει η ζωή τους; Θα τις χάσουν και μετά θα το καταλάβουν. 

Ο υποβαθμισμένος περίφημος τρίτος κόσμος, ο υποανάπτυκτος, που στεκόταν απέναντι σαν παράδειγμα προς αποφυγή δεν ανέβηκε επίπεδο. Ήταν το όριο για να σχεδιάσουν που θα κατέβουν και οι υπόλοιποι. 

Δεν είναι η τριτοκοσμική Ελλάδα. Θα είναι και η τριτοκοσμική Ευρώπη, και η τριτοκοσμική Αμερική σύντομα στις οθόνες μας.  

Και όλα αυτά ξεκινάνε από το πλέον απλό πράγμα. 

Κύριοι δεν έχω να πληρώσω και δεν θα καταναλώσω τη ζωή μου και όσο χρόνο απομένει στο να βρω τρόπους για να ικανοποιήσω τα αιτήματά σας. 

Αυτό είναι το αυτονόητο.

Η συνεχής ενασχόληση, η συνεχής αγωνία και τρομοκρατία, για να βρεθεί τρόπος να ικανοποιηθεί ο χασάπης, είναι περιττή, γελοία. 

Ένας οικογενειάρχης αυτή τη στιγμή έχει σαν μόνο μέλημα στη ζωή του να βρει λεφτά για να πληρώσει ένα φόρο, το ρεύμα, τη τράπεζα, το δάνειο, το ταμείο. Ξυπνάει, κοιμάται (αν καταφέρνει πια να κοιμηθεί) με ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ στη ζωή του, χρημάτων που θα του χρησιμεύσουν όχι για να ζήσει καλύτερα, αλλά για να μην πεθάνει γρηγορότερα. 

Η άλλη πλευρά, εκείνη των βολεμένων ακόμα ξυπνάει και κοιμάται υποταγμένη απόλυτα στις υποδείξεις, στα μοντέλα ζωής, στα μοντέλα αξιών του ΤΙΠΟΤΑ που θεωρεί ζωή.

Τελικά κανένας ζωντανός κυκλοφορεί ακόμα;

  synithisypoptos.gr

RAMNOUSIA

Ο Μανώλης Γλέζος, για τον λαλίστατο κ. Κεδίκογλου

Μανώλης Γλέζος:

Λαλίστατος ο Σ. Κεδίκογλου, οραματίζεται μια διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την αναλύει στην σημερινή του ανακοίνωση. (σ.σ. εδω). 
Θα θέλαμε να μας σχολιάσει και μια παλιότερη δέσμευση του Αντώνη Σαμαρά. 

Ήταν 31 Μαΐου 2012 και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες ο Αντώνης Σαμαράς δεσμεύτηκε σε 18 σημεία. 
Του τα θυμίζουμε και περιμένουμε με ενδιαφέρον τον σχολιασμό του. >>>

1. Αποκατάσταση χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα του 2009
2. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας στα 2 χρόνια.
3. Έκτακτο επίδομα ανεργίας για τους αυτοαπασχολούμενους.
4. Ρύθμιση των αλλεπάλληλων φορολογικών επιβαρύνσεων των επομένων μηνών.
5. Συγκράτηση της πτώσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και επαναφορά της μετενέργειας στα προηγούμενα χρονικά όρια. (Έξι μήνες).
6. Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου από τις 5.000 στις 8.000 για τη επόμενη και στις 10.000 ευρώ για τη μεθεπόμενη χρονιά.
7. Αντικατάσταση του χαρατσιού από νέο διευρυμένο και πιο δίκαιο ΕΤΑΚ
8. Σταδιακή μείωση φορολογικών συντελεστών
9. Ειδικό καθεστώς τριετούς «εφεδρείας» για το πλεονάζον προσωπικό οργανισμών του δημοσίου
10. Περικοπή 11,7 δισεκ. από τις δημόσιες δαπάνες για το 2012 - 13
11. Μέτρα για τους υπερχρεωμένους δανειολήπτες.
12. Αναστολή των συνεπειών εγγραφής στον Τειρεσία για όσους ενεγράφησαν την τελευταία διετία.
13. Εξασφάλιση ρευστότητας στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
14. Εφαρμογή του συμψηφισμού οφειλών από και προς το Δημόσιο.
15. Άμεσες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αποδέσμευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.
16. Προώθηση αποκρατικοποιήσεων πέρα από τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης.
17. Αποκατάσταση αισθήματος ασφάλειας στον πολίτη.
18. Επίσπευση ανακήρυξης ΑΟΖ 

kinisienergoipolites

Ο Σόιμπλε και ο τρόμος των δανειστών για τις εκλογές στην Ελλάδα

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

“ Ο Στουρνάρας, ο «αντιστασιακός» Σαμαράς και οι ΗΠΑ ”

Του Κώστα Καπνίση

Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 2013 10:07

Την «λύση» που ακούει στο όνομα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, προωθεί εκ νέου και απολύτως στοχευμένα η αρχηγός ή αλλιώς «αυτοκράτειρα» της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης – μεταλλαγμένης Δεξιάς, Άνγκελα Μέρκελ, για τη θέση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας – Ευρώπης. Από ότι φαίνεται η ευρωπαϊκή «Σοσιαλδημοκρατία» δεν άντεξε και πολύ στις πιέσεις του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και των λοιπών αγορών – αγοραίων. Η ακόρεστη δίψα για εξουσία «σβήνει» με 6-7 υπουργεία, καθώς και το «μοίρασμα» κάποιων θέσεων στην Ευρώπη λόγω και των επικείμενων ευρωεκλογών, ήταν αρκετά για να επιβεβαιώσουν ότι η λεγόμενη Σοσιαλδημοκρατία έχει προ πολλού αφήσει τις πρώην ιδέες για κάτι άλλο.

Οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες είναι η συνέχεια της απόλυτης εξαπάτησης, την οποία κατάφερε ο Φρανσουά Ολάντ στην Γαλλία, ο οποίος με τη σειρά του είχε κερδίσει τις γαλλικές εκλογές, υποσχόμενος σκληρή στάση απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ και αλλαγή πορείας στην Ευρώπη. Τα ίδια άλλωστε έγιναν και στην Ελλάδα τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, με τους Έλληνες «σοσιαλιστές» (Φευ…) του Ευάγγελου Βενιζέλου να δηλώνουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συγκυβερνήσουν με την «καραδεξιά» ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, ενός ακόμα υποκαταστήματος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το οποίο βρίσκεται (και αυτό) υπό τον απόλυτο έλεγχο της Γερμανίδας καγκελαρίου. Είναι μήπως οι Ευρωπαίοι «σοσιαλιστές» τα «κακά παιδιά» ή τα έφερε έτσι η μοίρα;

Από ότι αποδεικνύεται από την ίδια την Ιστορία, η πορεία και η κατεύθυνση της Γηραιάς ηπείρου δεν είναι τυχαία. Όλα αυτά, είχαν αρχίσει να σχεδιάζονται πριν από δύο δεκαετίες και πλέον, με όσους ακόμα Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες είχαν απομείνει (τους κανονικούς), να εκφράζουν ανοικτά τις ανησυχίες τους για την στροφή, η οποία είχε αρχίσει ήδη να συντελείται στους κόλπους της ΕΕ. Αν κάποιος θέλει να ανατρέξει στο παρελθόν για να βρει τις διαφορές, αρκεί ένα παράδειγμα για να καταλάβει την πλήρη μετάλλαξη από την Ευρώπη των λαών (με τις όποιες ενστάσεις), στην Ευρώπη των Τραπεζών και τον αγορών. Κάποτε στη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπήρχε ο Ζακ Ντελόρ. Σήμερα στην ομόλογη θέση βρίσκεται ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Αυτό το παράδειγμα φτάνει και περισσεύει για να καταδείξει την γύμνια και την τραγική θέση της σημερινής Ευρώπης.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι πάντες στην Ευρώπη γνωρίζουν το «ποιόν» και το «έργο» του. Μισεί θανάσιμα οτιδήποτε έχει να κάνει με την Ευρώπη των λαών, της έννοιας κράτους δικαίου – πρόνοιας. Για την ακρίβεια για τους άλλους, διότι για τη δική του χώρα, αναγκάζεται να πιει το πικρό ποτήρι. Δεν είναι ανόητος. Ξέρει ότι στην «πολιτική» χρειάζονται συμβιβασμοί. Αυτό που δεν έχει πλήρως εξακριβωθεί είναι αν ο Σόιμπλε «σέρνει» την Μέρκελ στον «χορό» ή το αντίθετο. Μικρή σημασία έχει. Τα ακραία νεοφιλελεύθερα σταγονίδια «παίζουν» με τους ευρωπαϊκούς λαούς και με το κοινό νόμισμα. Για αυτό άλλωστε σκέφτηκαν ότι θα ήταν ότι καλύτερο για το Eurogroup, να τοποθετηθεί στη θέση του πρόεδρου ο Ολλανδός εκτροφέας χοίρων, Γερούν Ντάισελμπλουμ. Καμιά φορά βέβαια και οι συμβολισμοί έχουν την αξία τους.

Στο ενδεχόμενο της επιστροφής Σόιμπλε, ένας Έλληνας φαίνεται να είναι όχι απλά χαρούμενος, αλλά αν επιβεβαιωθεί αναμένεται να ανοίξει το πιο ακριβό κρασί του πλανήτη για να το γιορτάσει. Ο Γιάννης Στουρνάρας, δεν έχει ποτέ κρύψει τον θαυμασμό του για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο χρόνος για όλες αυτές τις «αλλαγές» στην Ευρώπη είναι λιγοστός, καθώς η Γερμανία καλείται σε λιγότερο από έναν μήνα, με βάση το Σύνταγμά της (εκεί επιτρέπεται να υπάρχει Σύνταγμα), να έχει σχηματίσει κυβέρνηση. Μόλις η νέα γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού με τους περήφανους «σοσιαλιστές» πάρει μορφή, τότε όλοι μαζί, δηλαδή η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Μπαρόζο, ο Ντάισελμπλουμ, ο Στουρνάρας και άλλες τέτοιες τρομακτικές φιγούρες, οι οποίες θυμίζουν συνέχεια των επικών ταινιών τρόμου τύπου «Φρέντι Κρούγκερ», θα κουνούν το δάκτυλο στις κυβερνήσεις - μαριονέτες στην Ευρώπη. Τα πράγματα είναι απλά. Τους διατάζουν να καταστρέψουν σε ολόκληρη την Ευρώπη οτιδήποτε έχει απομείνει να θυμίζει ότι κάποτε σε αυτή την ήπειρο υπήρξε πολιτισμός και Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Αυτό που εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο είναι ότι αυτοί οι ολετήρες των ευρωπαϊκών λαών μυξοκλαίνε σαν σχολιαρόπαιδα, επειδή πιθανότατα τους παρακολουθούσε η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών (NSA). Έστω ότι παρακολουθούνται οι «αθώες περιστερές» της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Τι φοβούνται; Μήπως αποκαλυφθεί το σχέδιο καταστροφής της Ευρώπης; Μα αν αυτό συμβεί με ποιον θα έχουν να «παίζουν» οι ΗΠΑ;

Την ίδια στιγμή, οι παραπονούμενοι, έχουν φροντίσει να «απαγορεύσουν» τις εκλογές, σε όσες χώρες δεν ελέγχουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικότερο ευρωπαϊκό παράδειγμα από την Ελλάδα δεν υπάρχει. Μια ακροδεξιά παράταξη της ΝΔ συγκυβερνά με ότι χειρότερο υπάρχει από «σοσιαλιστές» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το σχέδιο της Μέρκελ και της νεοφιλελεύθερης «παρέας» της να πάνε οι μισοί με τις αγορές και οι άλλοι μισοί στην αγκαλιά της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς είναι σε πλήρη εξέλιξη. Τα σχέδια όμως και μάλιστα τα μοχθηρά για αυτό υπάρχουν. Για να ανατρέπονται δημοκρατικά από τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις που ακόμα υπάρχουν στην Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι μια καλή αρχή. Για να μη μπορέσει ποτέ ξανά κάποιο σταγονίδιο του σκοτεινού παρελθόντος να τολμήσει να σηκώσει και να δείξει με το δάκτυλό του οποιονδήποτε ευρωπαϊκό λαό απειλώντας τον με αφανισμό.