ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΘΗΣΑΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΑΕΠ Ο ΤΖΙΡΟΣ ΤΩΝ 500 ΠΙΟ ΚΕΡΔΟΦΟΡΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ


πηγη "ισκρα"
Εκτύπωση
(Πεμ. 31/10/13 

Τις 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, καθώς και τους 200 πιο κερδοφόρους ομίλους εταιρειών, βάσει των δημοσιευμένων ισολογισμών τους για τη χρήση του 2012, παρουσίασε ηICAP την Πέμπτη (31/10).
Η έκθεση της ICAP επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η βαθιά οικονομική κρίση δεν έχει αγγίξει τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, αλλά αντίθετα, αυτές συνεχίζουν και αποσπούν κέρδη δισεκατομμυρίων, ενώ, την ίδια ώρα, οι πολιτικές λεηλασίας των μνημονιακών κυβερνήσεων βυθίζουν στη φτώχια και την ανεργία το λαό της Ελλάδας
ΣΤΑ 10 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΤΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΡΔΗ
Το κριτήριο με βάση το οποίο γίνεται η κατάταξη των επιχειρήσεων (και ομίλων αντίστοιχα) είναι τα κέρδη EBITDA (Earnings Before Interest, Tax, Depreciation and Amortization), δηλαδή τα κέρδη της επιχείρησης από λειτουργικές δραστηριότητες πριν την επίδραση τωνχρηματοοικονομικών και έκτακτων εσόδων-εξόδων, καθώς και των αποσβέσεων επί των παγίων στοιχείων.
Βάσει των στοιχείων που επεξεργάστηκε η ICAP, οι 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες στην Ελλάδαεμφάνισαν συνολικά κέρδη προ φόρου της τάξης των 2,4 δισ. ευρώ το 2012 (+26% από τα αντίστοιχα της περσινής έκδοσης), ενώ το τελικό καθαρό αποτέλεσμα του συνόλου των εταιρειών ήταν, για τρίτη χρονιά, ζημιογόνο, με ζημίες της τάξης των 13,1 δισ. ευρώ.
Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι βλέπουν τα εισοδήματά τους ναεξανεμίζονται και τα λαϊκά νοικοκυριά έχουν ουσιαστικά χρεοκοπήσει, οι 500 αυτές εταιρείεςεμφάνισαν το 2012 κέρδη EBITDA της τάξης των 10 δισ., στο ίδιο επίπεδο με τις 500 κορυφαίες του 2011, πολλαπλάσια όμως των αντίστοιχων κερδών EBITDA του συνόλου των επιχειρήσεων, τα οποία διαμορφώθηκαν τελικά σε 2,09 δισ. ευρώ.
Εντυπωσιακό ειναι και το μέγεθος του κύκλου εργασιών των 500 αυτών εταιριών, ο οποίος ξεπερνάει το 50% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος για το 2012. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι τοδεδομένο ότι μόλις 500 επιχειρήσεις, κάλυψαν με τον τζίρο τους ποσοστό 54,1% του συνολικού κύκλου εργασιών όλων των εταιρειών με διαθέσιμους ισολογισμούς.
Αναφορικά με τη σύνθεση της ομάδας των 500 πλέον κερδοφόρων ελληνικών εταιρειών (βάσει κερδών EBITDA του έτους 2012), σημειώνεται ότι 132 εταιρείες της περσινής κατάταξης δενπεριλαμβάνονται στη νέα κατάταξη και αντικαθιστώνται από άλλες επιχειρήσεις.
Από τις επιχειρήσεις που «βγήκαν εκτός» κατάταξης το τελευταίο έτος, 23 εταιρείες εμφάνισαν ζημιογόνα αποτελέσματα (αρνητικά κέρδη EBITDA) το 2012, ενώ οι λοιπές είτε είχαν αντίστοιχα κέρδη μικρότερα του κατωτάτου ορίου, είτε δεν δημοσίευσαν ισολογισμό ή τέλος κάποιες (9) ήταν αδρανείς το τελευταίο έτος.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από τις 500 πιο κερδοφόρες εταιρείες του 2012, μόνο 67 εταιρείες είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο Αξιών.
Αναφορικά με τα μερίδια συμμετοχής των διαφόρων τομέων στο συνολικό κύκλο εργασιών των 500 εταιρειών της κατάταξης κατά το 2012, ο τομέας της Βιομηχανίας ήταν πρώτος με μερίδιο 34,8%. Τη δεύτερη θέση κατέλαβε ο τομέας των Λοιπών Υπηρεσιών με μερίδιο 29,3%, εκτοπίζοντας στην τρίτη θέση πλέον το Εμπόριο (μερίδιο 26,5%).
ΚΟΡΥΦΑΙΑ Η ΔΕΗ - ΤΟ «TOP 20»
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η κορυφή της κατάταξης για το 2012. Παρατηρείται ότι στην πρώτη εικοσάδα των πλέον κερδοφόρων εταιρειών (βάσει EBITDA) η πλειονότητα παρέμεινε σταθερή, με τις 16 από τις 20 εταιρείες να εμφανίζονται στην κορυφή τόσο το 2012 όσο και το 2011, σημειώνοντας απλά κάποια εναλλαγή στις θέσεις της κατάταξης.
Αναφορικά με τη συμμετοχή των επί μέρους τομέων στη «σύνθεση» της πρώτης εικοσάδας εταιρειών,το 2012 συμμετείχαν 12 εταιρείες του τομέα «Λοιπών Υπηρεσιών», δύο Βιομηχανίεςτρεις εμπορικές εταιρείες και από μία εταιρεία των λοιπών τομέων.
Η πιο κερδοφόρα εταιρεία για το 2012 ανεδείχθη η ΔΕΗ ΑΕ, η οποία επανήλθε στην κορυφή επιτυγχάνοντας θεαματική βελτίωση των κερδών EBITDA (+52,2%), εκτοπίζοντας έτσι στη 2η θέσητον ΟΠΑΠ ΑΕ, λόγω υποχώρησης της κερδοφορίας του (μείωση κερδών EBITDA κατά 8,5%).
Νεοεισερχόμενες εταιρείες στο TOP 20 είναι μία εταιρεία του τομέα «Λοιπών Υπηρεσιών» (WIND ΕΛΛΑΣ Τηλεπικοινωνίες ΑΕ), μία εμπορική (ΓΕΝΕΣΙΣ ΦΑΡΜΑ ΑΕ), μία ασφαλιστική (ΕΘΝΙΚΗ ΑΕΕΓΑ) και μία από τον τομέα τουρισμού (OLYMPIC AE).
Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ : 451.250 ευρώ το χρόνο...o μισθός του Παντελή Καψή!!!




Στη χώρα που οι χαμηλοσυνταξιούχοι παίρνουν γύρω στα 300-500 ευρώ, στη χώρα με το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, στη χώρα των κομμένων μισθών και δώρων, στη χώρα των 250.000 «κόκκινων» στεγαστικών δανείων...
 στη χώρα όπου τα μαγαζιά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σ’ αυτά που έχουν ήδη βάλει λουκέτο και σ’ αυτά που θα βάλουν προσεχώς,
στη χώρα που ένα μεγάλο μέρος του λαού τρώει σε συσσίτια της Εκκλησίας,στη χώρα που νοικοκυριά έχουν μείνει χωρίς ρεύμα γιατί δεν έχουν να το πληρώσουν..

στη χώρα που ο λαός παγώνει το χειμώνα γιατί είναι ακριβό το πετρέλαιο, στη χώρα που αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα γιατί είναι ακριβή η βενζίνα και υψηλά τα τέλη κυκλοφορίας, στη χώρα που τέλος πάντων συμβαίνουν αυτά και άλλα πολλά και χειρότερα, πόσα λέτε πως παίρνει ο υπουργός της νέας ΕΡΤ (ή όπως τέλος πάντων θα λέγεται

Κρατηθείτε: 451.250 ευρώ το χρόνο!!!

Πρόκειται βεβαίως για τον «πολύ» Παντελή Καψή, πρώην του ΚΚΕ εσωτερικού (στα νιάτα του), πρώην παπανδρεϊκό στις εποχές της δόξας του και νυν υπουργό της… αδέξιας συγκυβέρνησης.

Αφού το ευρώ είναι ταμπού, μη διαμαρτύρεστε για τα επερχόμενα περισσότερα δεινά


Γράφει 0 Anastassios D. Retzios

Δεν καταλαβαίνω γιατί  οι υποστηρικτές του ευρώ, διαμαρτύρονται  για τη μείωση των μισθών και των συντάξεών τους. Τα δάνεια  που μας παρέχουν σε ευρώ οι υπερκυβερνήτες από τη Φραγκφούρτη, μόλις και μετά βίας φτάνουν για την κάλυψη των βασικών εξόδων του κράτους για τρέχοντες μισθούς και συντάξεις, ενώ έχουν ανασταλεί οι πληρωμές προμηθευτών, εφ’ άπαξ αποζημιώσεων, νέων συντάξεων,κλπ.   Αυτό είναι το τίμημα για  το ταμπού της παραμονής της Ελλάδας στην  Ευρωζώνη.
Στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν βασικά υλικά  όπως λχ. χειρουργικά γάντια, ο στρατός και η αστυνομία δεν έχουν καύσιμα για να κινήσουν τα οχήματά τους, τα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο για να θερμάνουν τις αίθουσες, οι κρατικές υποδομές καταρρέουν από έλλειψη συντήρησης, οι επιχειρήσεις κλείνουν ή δραπετεύουν στο εξωτερικό, η ανεργία πετάει στα ύψη σε επίπεδα 30%, το κράτος έχει ανείσπρακτους φόρους περισσότερα από 52 δις ευρώ. 
Αλλά υπάρχουν και άλλα νέα για τους οπαδούς του ευρώ. Η κατάσταση θα χειροτερεύσει. Ο έλεγχος των εσόδων του κράτους βρίσκεται  στα χέρια της Τρόικας, καθώς όλες οι δημόσιες εισπράξεις  κατατίθενται σε δεσμευμένο λογαριασμό που ελέγχεται απ’ αυτήν με τη συμφωνία της 16ης Φεβρουαρίου 2012.
Με δεδομένο ότι δεν προβλέπεται η εισροή άλλων ερωδανείων, αν  τα κρατικά έσοδα είναι λιγότερα από τα έξοδα κατά την τρέχουσα περίοδο, κάτι που είναι βέβαιο, θα υπάρξουν και άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, καθώς και βαρύτερες φορολογικές επιβαρύνσεις. Εννοείται ότι οι τόκοι για τα προηγούμενα δάνεια είναι τα πρώτα που καταβάλλονται και κατά συνέπεια, τα κρατικά έσοδα πρέπει να είναι πολύ περισσότερα από τα αντίστοιχα έξοδα.
Γι’ αυτό, οι ξεροκέφαλοι λάτρεις του ευρώ ας ετοιμάζονται για να σφίξουν και άλλο τη ζώνη. Ασφαλώς και δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν ή να διαμαρτύρονται για τα ισχύοντα και τα επερχόμενα δεινά. Αφού το ευρώ είναι ταμπού κατ’ αυτούς, είναι το ιερό εθνικό μας νόμισμα στο οποίο ομνύουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, καλύτερα να σιωπούν.
Η μονομανής και ανόητη ευρωλαγνία προστατεύει τις σφαγιαστικές Μνημονικές επιλογές, καταστρέφει την ανταγωνιστικότητα της χώρας και το εναπομείναν παραγωγικό της δυναμικό. Στο βωμό του ευρωταμπού, οι μισθοί, οι συντάξεις, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι κοινωνικές παροχές, το εκπαιδευτικό σύστημα, η αξία της κινητής και ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων πολιτών και του ίδιου του κράτους, τα πάντα υποτιμούνται και θα υποτιμηθούν σε τριτοκοσμικά επίπεδα.
Έτσι λοιπόν, αυτοί που θέλουν να παραμείνουμε στο ευρώ, οφείλουν να καταλάβουν το αυτονόητο, ότι δηλ. δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη φτώχεια και την υποτέλεια χωρίς τέλος. Ας βάλουν λοιπόν το κεφάλι στην άμμο, όπως οι στρουθοκάμηλοι και ας μη διαμαρτύρονται για το Μνημόνιο και τις αρπακτικές του πρακτικές.
 Το ως άνω κείμενο είναι ελεύθερη απόδοση α μιας επιστολής  στην ομάδα των Hellenic Professors του Προέδρου της Bay Clinical R&D ServicesAnastassios DRetziosPh.DSan RamonCalifornia 94582, USA
- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/afoy-eyro-einai-tampoy-mi-diamartyreste-gia-ta-eperhomena-perissotera-deina-0#sthash.mW4EjFBx.dpuf

Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας




Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Σε μια συνέντευξή του ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου διατύπωσε την εξής ενδιαφέρουσα άποψη:
«Καμία χώρα με τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού, με τόσο μεγάλη εξάρτηση από δανεικά κεφάλαια για να λειτουργήσει δεν είναι κατ’ ουσίαν ελεύθερη. Οι πιστωτές – είτε άμεσα είτε έμμεσα – ζητούν λογαριασμό για το τι κάνεις τα λεφτά που σε δανείζουν, όχι απαραίτητα γιατί θέλουν να επιβάλουν την οικονομική τους πολιτική, αλλά κυρίως για να εξασφαλίσουν ότι τα χρήματα που σου δανείζουν θα μπορέσουν να τα πάρουν πίσω, γιατί είναι χρήματα φορολογουμένων και ασφαλισμένων σε Ταμεία άλλων χωρών και μετόχων στους οποίους λογοδοτούν» («Κόσμος του Επενδυτή», 15-16.5).  Ας αφήσουμε κατά μέρος την αναφορά σε «φορολογούμενους και ασφαλισμένους σε Ταμεία άλλων χωρών», όπου υποτίθεται ότι λογοδοτούν οι πιστωτές της χώρας μας. Πρόκειται για τις συνήθεις ανοησίες με τις οποίες διανθίζουν τόσο ο κύριος υπουργός όσο και ο πρωθυπουργός της χώρας τις λιγοστές αλήθειες που αναγκάζονται να ομολογήσουν. Άλλωστε δεν μπορεί να μην ξέρει κοτζάμ υπουργός Οικονομικών ότι σε ασφαλιστικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες ανήκει μόλις το 15% των ελληνικών ομολόγων. Κι αυτοί που διαχειρίζονται τα λεφτά των «φορολογουμένων και ασφαλισμένων» λογοδοτούν σ’ αυτούς όσο λογοδοτούν και οι διαχειριστές των δικών μας ασφαλιστικών ταμείων, οι οποίοι καθ’ υπόδειξη των κυβερνήσεων, αλλά και γνωστών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, έχουν φορτώσει τα ταμεία με κάθε λογής ομόλογα και άλλες ανάλογου τύπου επενδύσεις χωρίς αντίκρισμα. Οι πιστωτές του κράτους εξ άλλου δανείζουν την Ελλάδα μόνο επειδή γνωρίζουν ότι έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά. Πάντα με την αμέριστη βοήθεια των κυβερνήσεων αυτής της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης, 1974-2009, η Ελλάδα έχει πληρώσει σε εξυπηρέτηση χρέους πάνω από 640 δισ. ευρώ για ένα κυλιόμενο δημόσιο χρέος των 300 δισ. ευρώ το 2009. Πρόκειται για μια μέση απόδοση της τάξης του 215%!
 Ποια άλλη επιχείρηση μπορεί να υπερηφανευτεί για τέτοιες αποδόσεις;
 Γιατί λοιπόν να μη φορτώσουν με δάνεια τη χώρα;
Ωστόσο, αυτό που ομολογεί ο πρώην υπουργός Οικονομικών, ότι δηλαδή το βασικό πρόβλημα έγκειται στις «τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού», είναι αυτό που αρνιόταν να παραδεχθεί η κυβέρνηση ευθύς εξαρχής. Αντ’ αυτού είχε πλασάρει το γνωστό πια παραμύθι περί «αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές». Για να μη μιλήσουμε για τον Καιάδα του ΔΝΤ, ο οποίος, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο υφυπουργός Οικονομικών Σαχινίδης, ήταν εξαρχής ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης, ήδη από την επομένη των εκλογών.Όμως αυτό που δεν διευκρινίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι το πώς γεννήθηκαν αυτές οι «τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού».
Στον Μητσοτάκη η ρίζα του κακού!
Το ελληνικό κράτος δανειζόταν ανέκαθεν, όχι για να επενδύσει στην ανάπτυξη της χώρας και στην ευημερία του λαού, αλλά για να ξεπληρώσει παλιότερα δάνεια που είχε συνάψει με επαχθείς όρους.«Η μεγάλη αυτή δανειακή επιβαρύνσεις  εδημιουργήθη συνεπεία των υποχρεώσεων των παλαιών δανείων και μάλιστα δανείων μη εισπραχθέντων και μη χρησιμοποιηθέντων χάριν της εθνικής οικονομίας» έγραφε το 1937 ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος σχετικά με την υπέρογκη δανειακή επιβάρυνση του κράτους εκείνης της εποχής. Οι σημερινές δανειακές ανάγκες, τα σημερινά αδιέξοδα της υπερχρέωσης, έχουν την καταγωγή τους στις ρυθμίσεις των προπολεμικών χρεών της χώρας που έγιναν στη δεκαετία του 1960 από τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου. Από την περίοδο της απελευθέρωσης, τόσο το ΕΑΜ όσο και σύσσωμη η Αριστερά αργότερα, με κύρια έκφρασή της την ΕΔΑ, είχαν ως βασική θέση τη διαγραφή των προπολεμικών χρεών της χώρας, με σκοπό την αυτοδύναμη παραγωγική ανασυγκρότησή της προς όφελος του λαού της. Την άποψη αυτή, περί διαγραφής των προπολεμικών χρεών, είχαν υιοθετήσει την εποχή εκείνη και μια σειρά σεβαστών καθηγητών της οικονομίας, όπως ο μετέπειτα ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος, ο διατελέσας διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας, ο καθηγητής Δημήτριος Καλιτσουνάκης κ.ά. Το θεωρούσαν – εκτός όλων των άλλων – και ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής από τους συμμάχους προς την Ελλάδα που υπέστη ανυπολόγιστες καταστροφές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Φυσικά οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι κάθε άλλο παρά ήταν διατεθειμένοι να ξεχάσουν τα προπολεμικά χρέη της Ελλάδας. Αντίθετα θέλησαν να τα χρησιμοποιήσουν για να τη μετατρέψουν ουσιαστικά σε αποικία τους. Εν τη μεγαθυμία τους, αντί για διαγραφή, πρότειναν αναδιαπραγμάτευση και ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Έτσι ξεκίνησε ένας οργανωμένος διεθνής διασυρμός της χώρας από τους πιστωτές της προκειμένου να εξασφαλίσουν, μέσα από την αναδιαπραγμάτευση του προπολεμικού χρέους, όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη. Ο διασυρμός αυτός διάρκεσε σχεδόν δυο δεκαετίες, με αποτέλεσμα μια αποικιοκρατική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Την τελική αυτή ρύθμιση επέτυχε – ποιος άλλος; – ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, τον Ιούλιο του 1964. Ο Μητσοτάκης προχώρησε σε τέτοια ρύθμιση χρεών, ώστε μπροστά της ωχριούσε ακόμη και η παλιότερη της ΕΡΕ. «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείο. Εν συγκρίσει προς την ρύθμιση υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον», θριαμβολογούσε τότε η φιλική προς τον Μητσοτάκη «Ελευθερία» (16.7.1964). Ο διακανονισμός αποπληρωμής αυτής της λεόντειας σύμβασης προβλεπόταν να γίνει εντός 42 έως 45 ετών. Ο κ. Μητσοτάκης, δηλαδή, το 1964 υποθήκευσε τη χώρα έως το 2006 και 2009! Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα αναγνώριζε και όφειλε να αποπληρώσει προπολεμικά δάνεια από το 1881 σε τουλάχιστον διπλάσια από την τρέχουσα αξία τους. Κι αυτό παρά, το γεγονός ότι είχαν μεσολαβήσει δυο επίσημες πτωχεύσεις της χώρας (το 1893 και το 1932) και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι που την είχαν κυριολεκτικά ισοπεδώσει. Το ύψος αυτών των υποχρεώσεων αντιστοιχεί σε σημερινές τιμές γύρω στα 100 δισ. ευρώ! Δηλαδή σχεδόν το ένα τρίτο του σημερινού δημόσιου χρέους. Αυτές αποτέλεσαν τη βάση της δυναμικής του σημερινού χρέους, που είναι πλέον αδύνατο να αποπληρωθεί. Ο γνωστός ιστορικός της περιόδου Ζορζ Μεϊνό παρατηρούσε ότι ο «εξαναγκασμός της χώρας ν’ αναλάβη την εξυπηρέτηση του δημοσίου της χρέους, υποχρέωση με αμφίβολη ηθική βασιμότητα», αποκτά εκ των πραγμάτων «δυσάρεστο χαρακτήρα για την οικονομική κατάσταση μιας χώρας από την στιγμή που η κυβέρνησή της είναι υποχρεωμένη να συνάπτη νέα χρέη για να εξασφαλίση την υπηρεσία των παλαιών». Κι αυτά γράφονταν το 1964.
Από τη χούντα στον Καραμανλή
Η χούντα κατόπιν θεσμοθέτησε ως αναπόφευκτη την πολιτική υπερχρέωσης ισχυριζόμενη ότι «ο συνεχώς διογκούμενος δανεισμός από την ξένην κεφαλαιαγοράν ακολουθεί ως αναπόφευκτον δυσμενές σύνδρομον αυτής της ανωμαλίας (σ.σ.: του ελλειμματικού ισοζυγίου πληρωμών), καθιστών ακόμη στενότερα την εξάρτηση από το εξωτερικό. Και το τελευταίον αυτό αποτελεί την πλέον εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ των μικρών εθνικών οικονομικών μονάδων» («Ελεύθερος Κόσμος», 29.12.1968). Με άλλα λόγια, ως τυπική Ψωροκώσταινα, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφύγει τον δυσμενή δανεισμό από τη διεθνή κεφαλαιαγορά. Ότι  δηλαδή ισχυρίζονται και οι σημερινοί κυβερνήτες. Με τη μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις Καραμανλή του πρεσβύτερου όχι μόνο αναγνώρισαν τα κρυφά και φανερά χρέη της χούντας, αλλά συνέχισαν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Ο υφυπουργός Συντονισμού Στ. Δήμας διευκρίνιζε ότι «η χώρα μας... θα συνεχίσει για αρκετά ακόμη χρόνια να έχει την ανάγκη προσφυγής στον εξωτερικό δανεισμό...» («Ναυτεμπορική», 20.10.1979). Ενώ ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός Συντονισμού, δήλωνε υπερηφάνως: «Όλοι επιδιώκουν να μας δανείσουν!» (ό.π.). Και πώς να μην επιδιώκουν να μας δανείσουν, όταν κάθε σύμβαση δανείου, ιδίως από το εξωτερικό, συνοδευόταν με προνομιακούς όρους αποπληρωμής και ταυτόχρονα με δεσμεύσεις αγοράς προϊόντων, βιομηχανικών και άλλων, από την πιστώτρια χώρα; Κι ενώ ο ελληνικός λαός, από τον «γύψο» της χούντας, έμπαινε στον «γύψο» της μόνιμης λιτότητας επί μεταπολίτευσης, οι κυβερνήσεις Καραμανλή ανακάλυπταν ένα νέο κόλπο για να φορτώνουν με χρέη το Δημόσιο. Αντί να δανείζεται η κεντρική κυβέρνηση, έβαζαν τις δημόσιες επιχειρήσεις και τις κρατικές τράπεζες να δανείζονται, για να καλύπτονται οι «μαύρες τρύπες» στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και να τροφοδοτούνται με «δανεικά και αγύριστα» οι μεγαλοβιομήχανοι και οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής. Έτσι εντέχνως εμφανιζόταν ο δημόσιος δανεισμός να είναι περιορισμένος, την ίδια στιγμή που οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι τράπεζες φορτώνονταν με χρέη έως και 10 φορές την κεφαλαιακή τους σύνθεση.
Η εποχή Ανδρέα Παπανδρέου
Το 1981 η πλειονότητα του ελληνικού λαού πίστεψε ότι θα απαλλάξει τη χώρα από αυτόν τον βραχνά και ανέδειξε στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε υποσχεθεί «σεισάχθεια» για τα χρέη και τιμωρία για τους ενόχους της εξωτερικής υπερχρέωσης της χώρας. Δυστυχώς όμως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν στον δανεισμό ένα καλό εργαλείο για να εξαναγκάσουν τον λαό να πορευτεί στον ίδιο καταστροφικό κατήφορο. Μάλιστα ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου στην 9η Σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ το 1983ανακάλυπτε ότι λόγω της κρίσης: «Η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχτεί αρκετά στον εξωτερικό δανεισμό, όχι περισσότερο από πριν, αλλά τουλάχιστον όσο πριν. Και εδώ είναι το κλειδί της ιστορίας. Εάν η οικονομία σου δεν κριθεί φερέγγυα, με κάποια έννοια του νοικοκύρη, θα αναγκαστείς να πας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να χτυπήσεις την πόρτα του. Και αυτοί θα σου δώσουν. Αλλά υπό τον όρο πλέον ότι αυτοί θα επιβάλουν – εκείνοι σε σένα – την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου. Και αυτό σημαίνει: Τέρμα το σοσιαλιστικό πείραμα». Το σκηνικό της προσφυγής στο ΔΝΤ άρχισε να στήνεται από την εποχή που ο Α. Παπανδρέου έκανε την ιστορική ανακάλυψη ενός «σοσιαλιστικού πειράματος» με δανεικά και μάλιστα χρωστούμενα στις ξένες κεφαλαιαγορές.Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο αποδέχτηκαν να συνεχίσουν την αποπληρωμή όλων των προηγούμενων ληστρικών δανειακών συμβάσεων, αλλά ξεκίνησαν και τον δικό τους καταστροφικό κύκλο υπερχρέωσης. Για παράδειγμα, φρόντισαν να φορτώσουν στον κρατικό προϋπολογισμό τις αποκαλούμενες «προβληματικές επιχειρήσεις», αυτές δηλαδή που είχαν λεηλατήσει οι ιδιοκτήτες τους με την αμέριστη βοήθεια των «δανεικών κι αγύριστων» των κυβερνήσεων Καραμανλή. Όχι μόνο φόρτωσαν στο κράτος τα τεράστια ιδιωτικά χρέη που είχαν συσσωρεύσει αυτές οι επιχειρήσεις, αλλά τις κράτησαν για σχεδόν μια δεκαετία ουσιαστικά ανενεργές ή σε κατάστασησκόπιμης υπολειτουργίας, πληρώνοντας μέσω του Οργανισμού Ανασυγκρότησης των Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) τους μισθούς των εργαζομένων σ’ αυτές με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο κατέστρεψαν την αφρόκρεμα των παραγωγικών επιχειρήσεων της ελληνικής οικονομίας εκείνης της εποχής, όχι μόνοεκμαύλισαν συστηματικά το πιο παραγωγικό εργατικό δυναμικό της χώρας, αλλά μετασχημάτισαν τη ληστεία των προβληματικών σε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος. Τελικά, άλλες τις έκλεισαν και άλλες τις πούλησαν για παλιοσίδερα. Κι όχι μόνο αυτό. Ο εναγκαλισμός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με την τότε ΕΟΚ είχε ως αντάλλαγμα τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα(ΜΟΠ), τα οποία αποτέλεσαν την απαρχή των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων προς τη χώρα, έχοντας ευθύς εξαρχής σκοπό να εκμαυλίσουν και να διαφθείρουν πλατιά κοινωνικά στρώματα, ώστε να αποδεχτούν την υποταγή της χώρας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Προκειμένου οι αγρότες να μη φωνάζουν για την αδιάθετη παραγωγή τους, τους έμαθαν να νοιάζονται μόνο για τα θαφτικά των χωματερών και τις επιδοτήσεις άνευ αντικρίσματος. Προκειμένου η επαγγελματική διανόηση να μη διαμαρτύρεται για τη μάστιγα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της ετεροαπασχόλησης, τους έμαθαν να βολεύονται με τα κοινοτικά προγράμματα. Έτσι έκαναν τη δουλειά τους ανενόχλητοι και οι ποικίλοι επιτήδειοι του κομματικού μηχανισμού που συντηρούν ανέκαθεν και αναπαράγουν την εξουσία. Έτσι, για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών επιχορηγήσεων, το δημόσιο χρέος αυξανόταν κατά 250.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησαν πλήρως για την εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά πρώτα η ΕΟΚ και αργότερα η Ε.Ε. Πώς αντιμετώπισαν αυτήν την εκτίναξη; Με τον πολύπαραδοσιακό τρόπο. Με επιστροφή, από το 1984 και μετά, στη μονόπλευρη λιτότητα και φυσικά στην έξαρση του δημόσιου δανεισμού. Την εποχή εκείνη πλήθαιναν οι προειδοποιήσεις για τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, ειδικά του εξωτερικού. Ο ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος προειδοποιούσε ότι το 75% των νέων δανείων χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση των παλιών και επομένως «είναι πολύ αμφίβολο αν κατά τα προσεχή έτη η Ελλάς θα μπορεί να δανείζεται τόσο σημαντικά ποσά δίχωςπαρεμβάσεις διεθνών οργανισμών, δίχως δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και δίχως υποθήκευση του οικονομικού μέλλοντος της χώρας» («Το Βήμα»,15.9.1985).
Το 1986 πρώτη φορά στο ΔΝΤ...
Η προειδοποίηση του Αγγελόπουλου δεν άργησε να επαληθευτεί. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αδυνατώντας να δανειστεί από το εξωτερικό, προσέφυγε το 1986 στην ΕΟΚ. Οι Βρυξέλλες ανταποκρίθηκαν με δάνειο της τάξης των 1,75 δισ. Ευρωπαϊκών Νομισματικών Μονάδων, το οποίο θα δινόταν σε δυο δόσεις «μετά από ανασκόπηση εκ μέρους της Νομισματικής Επιτροπής του ΔΝΤ της πορείας της ελληνικής οικονομίας κατά το 1986», όπως σημείωνε η έκθεση του ΔΝΤ εκείνη τη χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που οι Βρυξέλλες έστελναν την Ελλάδα στο ΔΝΤ με μοχλό τον δανεισμό. Το τι ζητούσε το ΔΝΤ για να εγκρίνει τον εξωτερικό δανεισμό της ελληνικής κυβέρνησης ήταν αυτονόητο: «σταθερή εισοδηματική πολιτική ώστε να περιοριστεί η αύξηση του κόστους εργασίας συνοδευόμενη από αυστηρή νομισματική και οικονομική πολιτική...» («Ναυτεμπορική», 24.8.1986). Δηλαδή περικοπές μισθών, περικοπές δαπανών, άνοιγμα των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.Αυτός που ανέλαβε να διεκπεραιώσει τις έξωθεν «υποδείξεις» ήταν ο γνωστός κ. Σημίτης, ο οποίος, ως υπουργός Οικονομικών, υποστήριζε το 1986 ότι «η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου οδήγησε σε αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας». Επομένως «πρόγραμμα για τη συγκράτηση του εξωτερικού χρέους, χωρίς συγκράτηση της εγχώριας ενεργού ζήτησης, δεν μπορεί να υπάρξει» («Εξόρμηση», 7.2.1986) Τι φταίει λοιπόν για τον δανεισμό; Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Τσακίστε το. Αυτή ήταν η φιλοσοφία Σημίτη.Αυτό που ακολούθησε ήταν ουσιαστικά δυο δεκαετίες αυστηρής λιτότητας, ανοίγματος των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμισης των πάντων κ.ο.κ. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να γίνει το λατρεμένο παιδί των διεθνών κεφαλαιαγορών και να δανείζεται ασύστολα. Το δημόσιο χρέος και η εξυπηρέτησή του εκτινάσσονται στα ουράνια. Όσο έβρισκε δάνεια καμιά κυβέρνηση δεν νοιάστηκε για το δημόσιο χρέος. Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Α. Παπανδρέου ούτε ο Σημίτης ούτε κι ο Καραμανλής. Κι όσο συμπίεζαν μισθούς και συντάξεις, όσο άνοιγαν όλο και περισσότερο τις αγορές, όσο ξεπουλούσαν και ιδιωτικοποιούσαν το σύμπαν, τόσο περισσότερο πίστευαν ότι θα βρίσκουν εσαεί να δανείζονται όσα ήθελαν, ανεξάρτητα από το ύψος του δημόσιου χρέους.Κι έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, με μια διαλυμένη οικονομία, ένα χρεοκοπημένο κράτος και υπό καθεστώς κατοχής. Κι αντί να καθίσουμε στο σκαμνί τους αρχιτέκτονες αυτής της καταστροφής, τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Σημίτη και όλους τους υπόλοιπους, τους ανεχόμαστε να βγαίνουν δημόσια και να διαγκωνίζονται για νέους ρόλους στη «νέα μεταπολίτευση» που σχεδιάζουν οι επικυρίαρχοι πάνω στο πτώμα της χώρας και του λαού της.


ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ


Αν σας έλεγαν ότι εξαιτίας καθυστερούμενων τόκων δύο τριμήνων  ύψους 6.800 ευρώ (ολογράφως έξι χιλιάδες οκτακοσίων ευρώ) μια «συστημική» τράπεζα έκανε ολική καταγγελία Δανειακής Σύμβασης... 

του ΠΕΡΙΚΛΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Με Διαταγή Πληρωμής δανείου βιομηχανικής επιχείρησης ύψους 280.000 ευρώ στο οποίο έχει ενεργή προσημείωση 320.000 ευρώ σε τμήμα του εργοστασίου που παράγει μια εξελιγμένη μορφή βιομηχανικής ξυλείας και που είναι το ΜΟΝΟ πλέον σε ολόκληρη την χώρα που λειτουργεί κανονικά και ότι επιπλέον αυτή η επιχείρηση...
Μείωσε τον δανεισμό της σ αυτήν ειδικά την τράπεζα στα τέσσερα άγρια χρόνια της κρίσης κατά 65% κατεβάζοντας το στο 8% μόνο του συνολικού δανεισμού (με το 92% σε κανονική ρύθμιση) και την ίδια ώρα τοπικά στελέχη της τράπεζας αρνούνται επιμόνως κάθε συζήτηση συνδιαλλαγής, ούτε καν συνάντηση με την Δ/ση στην Αθήνα, ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ;

Πιθανόν να αναρωτιόσασταν για το ποια είναι αυτά τα τραπεζικά «σαΐνια» που αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα των ελληνικών μη εξυπηρετούμενων δανείων (ΝPLs) που ανέρχονται σε 65 δις (ΤτΕ, pWC) -27,8% του συνόλου των δανείων- ξεκινώντας από τις 6.800 ευρώ και τους καθυστερούμενους τόκους  δύο τριμήνων, ενός δανείου που είναι απολύτως «καλυμμένο» με πάγια στην ΒΙΠΕ Πατρών. Μάλλον όμως θα λέγατε ότι είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Αυτό είπα και εγώ και έγραψα το άρθρο με τίτλο «Τράπεζες: Μια απίστευτη η ιστορία» (18.10.2013) όπου υπάρχει λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας, το αναγκαίο δημοσιογραφικό Declaration of Interest όπως και τα γενικότερα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτήν την πρωτοφανή περίπτωση. Όταν το έγραψα δεν φανταζόμουν ότι κάποιες τράπεζες (λίγες προς το παρόν) τείνουν σταδιακά να μετατρέψουν το απίστευτο σε κοινή πρακτική.

Η εντυπωσιακά θερμή υποδοχή που συνάντησε το άρθρο στο διαδίκτυο με 40 χιλιάδες «αναγνώσεις», 55 χιλιάδες views στα Social Media, οι αναφορές στον γραπτό Τύπο και κυρίως τα εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα με αναφορά εμπειριών, με προτάσεις, σχόλια, αλλά και τις καθιερωμένες «ιδεολογικές» αναλύσεις, τα τηλεφωνήματα και οι επιστολές αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός «τρίτου γύρου» επιθετικής «απομόχλευσης» κάποιων τραπεζών που με πρόσχημα τα περίφημα NPLs (μη πλήρως εξυπηρετούμενα δάνεια) προσπαθούν να μεταφέρουν, συχνά «τυφλά και χωρίς κανόνες, το βάρος αυτής της απομόχλευσης στις επιχειρήσεις και τους ιδιοκτήτες τους και συνακόλουθα στους χιλιάδες εργαζόμενους που απασχολούνται σε αυτές. Παρότι η προαναφερόμενη ιστορία παραμένει σταθερά η πιο ακραία, διαμορφώνεται ένα κοινό μοτίβο που αρχίζει να ξεπροβάλλει.
 
 Τραπεζικό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις επιχειρήσεων, ιδίως από την επαρχία, που σκιαγραφούν με μικρές παραλλαγές, το ίδιο μοτίβο. Μια τράπεζα εξαντλεί την αυστηρότητα της με ξαφνικές καταγγελίες Δανειακών Συμβάσεων, διαταγές πληρωμής και άλλα μέτρα, σχεδόν πάντα, μετά από τις πιο «ήπιες» ενέργειες μιας άλλης τοπικής τράπεζας (ασφαλιστικά μέτρα για προσημείωση ιδιοκτησίας χωρίς όμως καταγγελία των Συμβάσεων) και πάλι σχεδόν πάντα η πιο επιθετική τράπεζα κατέχει το μικρότερο ποσοστό δανεισμού στην επιχείρηση- στόχο. Ο επιχειρηματίας Κ.Α. διατυπώνει στο μήνυμα του το πρόβλημα με εξαιρετική σαφήνεια.

«Στην περιφέρεια, πληρώνουμε συχνά τις φιλοδοξίες καριέρας κάποιων τραπεζικών στελεχών που είτε φοβούνται να μην μείνουν πίσω στον ανταγωνισμό είτε για να φανούν δραστήριοι στους ελεγκτές, εξαντλούν την αυστηρότητα τους σε επιχειρήσεις- στόχους, που είναι συνήθως οι πιο νόμιμες επιχειρήσεις με σταθερή δέσμευση των ιδιοκτητών τους και της περιουσίας τους.

Οι πιο «πονηροί» επιχειρηματίες έχουν προ πολλού «εξαφανίσει» ή θωρακίσει την προσωπική τους περιουσία. Άρα δεν είναι αποδοτικός στόχος». (Στις παραπομπές από τις επιστολές υπάρχει μικρή αλλαγή των αρχικών για λόγους θεμιτής προστασίας των προσωπικών δεδομένων των συντακτών τους). «Γνωρίζω τουλάχιστον 40-50 περιπτώσεις παρόμοιας συμπεριφοράς των τραπεζών που συμπυκνώνεται στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», λέει ο Α.Α., Αθήνα. «Το άμεσο πρόβλημα είναι ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης, το 70% των επιχειρήσεων είναι υπερχρεωμένες και εξουθενωμένες με αποτέλεσμα η παραμικρή τραπεζική πίεση έξω από τις καθιερωμένες πρακτικές, προκαλεί κίνδυνο κατάρρευσης». Σωστά. Αυτή είναι  η δραματική επικαιρότητα του ζητήματος.

Στις σημερινές συνθήκες οποιαδήποτε ανατροπή των παραδεδεγμένων τραπεζικών πρακτικών συνεργασίας με τις επιχειρήσεις μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Πώς προστατεύονται οι επιχειρήσεις από πιθανά λάθη εκτίμησης των τραπεζών και των στελεχών τους;

Πώς μπορεί ο επιχειρηματίας -και ακόμα περισσότερο ο μεμονωμένος ιδιώτης- να ζητήσει επανεξέταση της υπόθεσης του με δεδομένη την πολύχρονη τραπεζική υπεροψία και το συνακόλουθο ep prit de corps των τραπεζών; Τι κάνει η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών; Τι κάνει ο Τραπεζικός Διαμεσολαβητής; Ελάχιστα πράγματα γι αυτές τις περιπτώσεις. Υπάρχει ειδικός «Κώδικας Συμπεριφοράς» (code of conduct) των τραπεζών για την εντελώς ιδιόμορφη κρίση που περνάει η χώρα; Όχι. Τα υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης ολιγωρούν (παρότι πλέον είναι ο βασικός μέτοχος των τραπεζών) και αυτή η ολιγωρία μπορεί να στοιχίσει στην χώρα επιπλέον ύφεση και μείωση της παραγωγής. Γιατί τελικά το πρόβλημα του ενδοτραπεζικού τοπικού ανταγωνισμού είναι η δευτερεύουσα πλευρά της υπόθεσης.

Οι αιτίες είναι βαθύτερες και τις περιγράφει εύστοχα στο ηλεκτρονικό μήνυμα του ο Γ.Γ., Οικονομολόγος, Αθήνα: «Θα σταματήσω ειδικά στο deleveraging, που είναι η μερική ή ολική ανάκληση υφισταμένων δανείων και αποεπιτάχυνση νέου δανεισμού. Δεν πρόκειται για ελεύθερη επιλογή των τραπεζών - απεναντίας είναι καταστροφική του συμφέροντός τους. Είναι, όμως, απολύτως εξηναγκασμένη απόφασίς τους, που απορρέει από την εσωτερική καταστροφή του κεφαλαίου τους (και της κεφαλαιακής τους επαρκείας) λόγω της ταχείας ανελίξεως του όγκου των Μη Εξυπηρετουμένων Δανείων (NPLs). Η νομοθεσία τους επιβάλει την λήψη Προβλέψεων ίσου με την προσθήκη τέτοιων NPLs στο τέλος κάθε τριμήνου. Πρόβλεψη σημαίνει χρέωση των αποτελεσμάτων και εν συνεχεία διάβρωση του κεφαλαίου, παραβίαση του δείκτη ελαχίστης κεφαλαιακής επάρκειας (π. 12-15%) και κίνδυνο απώλειας της τράπεζας».

Οι Τράπεζες από την δική τους εσωτερική λογική και στη βάση των πολλαπλών εξωτερικών πιέσεων που δέχονται σήμερα στην Ελλάδα, δρουν «ορθολογικά» παρότι όταν αφεθούν ανεξέλεγκτες, οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή (όπως απέδειξε η περίπτωση Lehman Brothers το 2008) παρασύροντας στην καταστροφή και την πραγματική οικονομία. Το θέμα είναι τι κάνει η Πολιτεία, για να επιβάλλει ασφαλή όρια αποτροπής σε εγωιστικές συμπεριφορές με μεταφορά υπερβολικού βάρους στους ώμους όλων των άλλων. Ιδίως όταν πρόκειται για την επιβίωση της Ελληνικής Βιομηχανίας που είναι το πιο σημαντικό αλλά και το πιο ευάλωτο τμήμα της ελληνικής οικονομίας.
 
 Ξεγράψτε την Βιομηχανία;
Μια πιο γλαφυρή περιγραφή κάνει ο Κ.Γ., στέλεχος επιχειρήσεων, «Ο ΣΕΤΕ και η McKinsey παρουσίασαν μια μελέτη για τον ελληνικό τουρισμό. Είπαν ότι το 2020 μπορούμε να έχουμε 25 εκατομμύρια επισκέπτες και γι αυτό χρειάζονται επενδύσεις 12,5 δις ευρώ σε ξενοδοχεία, καταλύματα, υποδομές. Μακάρι. Όμως, αν δεν υπάρχουν ελληνικά εργοστάσια βιομηχανικής ξυλείας ως πρώτη ύλη, εργοστάσια οικιακού εξοπλισμού και κατασκευών, τότε θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Όσα κερδίσουμε από τους επιπλέον τουρίστες, θα τα χάσουμε στις εισαγωγές και στο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου.

Η βιομηχανία και η μεταποίηση βρίσκονται στην καρδιά του Τομέα Διεθνώς Εμπορεύσιμων Αγαθών, όπως αναφέρεται σωστά στο άρθρο σας και η κάθε θέση απασχόλησης πολλαπλασιάζεται επί επτά εξαιτίας του δικτύου εξαρτημένων υπηρεσιών, προμηθευτών, υπερεργολάβων, συνεργείων. Δηλαδή 100 θέσεις απασχόλησης στην βιομηχανία, σημαίνουν 700 στο σύνολο της οικονομίας. Στον τουρισμό ο πολλαπλασιαστής απασχόλησης το πολύ είναι τρία».

Προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Εάν όλα αυτά έχουν μια ιδιαίτερη σημασία σήμερα είναι ότι πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι κάποιες τράπεζες –όχι όλες- έχουν βρει εύκολο στόχο στις μεσαίες και μικρές βιομηχανικές μονάδες στη βάση κάποιων ανυπόστατων γενικών εκτιμήσεων για μη βιωσιμότητα του τομέα. Κάποιες εκτιμήσεις της Γ.Δ. Ανταγωνισμού της ΕΕ, τα stress test της Black Rock , το TAR (Troubled Assets Review), η κατάταξη του πιστωτικού κινδύνου των επιχειρήσεων σε 3 κατηγορίες στη βάση κυρίως λογιστικών ισοζυγίων, σπρώχνουν σε μια κατεύθυνση που εάν δεν εξισορροπηθεί με κριτήρια ευρύτερης βιωσιμότητας, αυθεντικότητας, ιστορίας και πραγματικού εκσυγχρονισμού μπορεί να εξαφανίσουν τα 2/3 των ελληνικών βιομηχανικών επιχειρήσεων.

Με δεδομένο ότι η βιομηχανία όχι μόνο έχει πληγεί από την καταβαράθρωση της εσωτερικής ζήτησης και τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό αλλά και από την ραγδαία «εσωτερική υποτίμηση» της αξίας των παγίων στοιχείων της και εγκαταστάσεων που οι εκτιμητές των τραπεζών τα αποτιμούν καταχρηστικά έως και 70% προς τα κάτω, ο κίνδυνος είναι άμεσος. Με αφορμή αυτό το γεγονός, οι τράπεζες αποτιμούν κατά βούληση τις προσημειώσεις ακινήτων και τα καλύμματα των δανείων και κρατούν στο χέρι το σύνολο σχεδόν των επιχειρήσεων της χώρας.

Αυτό τον κίνδυνο αναδεικνύει με τον δικό του τρόπο και ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Πρόεδρος του ΣΕΒ σε μια πρόσφατη, εξόχως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον Στέλιο Κούλογλου στο TVXS.gr «Η ελληνική βιομηχανία βρίσκεται σε οριακό σημείο, δίνει την ύστατη μάχη της για να κρατηθεί όρθια και να κρατήσει όρθια την οικονομία. Χωρίς βιομηχανική βάση, κάθε προοπτική ανάπτυξης θα έχει γυάλινα πόδια. Η βιομηχανία έχει γονατίσει από την κρίση, και αγωνίζεται να σωθεί για να διασωθούν οι θέσεις εργασίας και το κοινωνικό μέρισμα που αντιπροσωπεύει. Η λιτότητα πλήττει το παραγωγικό κεφάλαιο όπως πλήττει και την υπόλοιπη κοινωνία». Οτιδήποτε και αν προσάπτουν διάφοροι κύκλοι στον Πρόεδρο του ΣΕΒ – και είναι πολλοί αυτοί οι κύκλοι- οι δημόσιες τοποθετήσεις του έχουν αυτοτελή σημασία και τολμώ να πω θαρραλέα φρεσκάδα.

Όμως, το θέμα είναι ότι στην πραγματική ζωή και με αφορμή αυτήν την πραγματική ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ιστορίας, το να είσαι νέος επιχειρηματίας και ακόμη περισσότερο να τολμάς στην βιομηχανία και στην καινοτομική παραγωγή αγαθών απαιτεί όχι μόνο καρτερικό ηρωισμό αλλά και αποθέματα συνδυασμένου μαζοχισμού. όπως λέει και ο αναγνώστης Κ.Γ. από την Βόρεια Ελλάδα, «αφιερώνω πλέον το 60% του χρόνου μου για να αποκρούω τις απαιτήσεις των τραπεζών των δικηγόρων κα των δικαστικών επιμελητών και όχι για να βελτιώνω το προϊόν μου ή να σχεδιάσω εξαγωγές που όλοι λένε ότι είναι η λύση. Στο τέλος, αν δεν αλλάξει τίποτα, θα κάνω εξαγωγή του εαυτού μου στο εξωτερικό, αν δεν αλλάξει τίποτα». Τρεις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Βόρειας Ελλάδας το έχουν ήδη κάνει. Αμήν.

"ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ"


aπo to "iskra"
Εκτύπωση
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΙΛΗ* ΣΤΟΝ "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"  ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΡΑΜΑΝΤΙΩΤΗ.
Τη γνώμη του για τις διαχρονικές παθογένειες και ελλείμματα του συνδικαλιστικού κινήματοςπεριγράφει ο Γιώργος Γαβρίλης, γραμματέας τηςΑυτόνομης Παρέμβασης, ο οποίος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο μιλά για τις στρατηγικές και τακτικές των συνδικάτων, το αξιακό φορτίο των συνδικαλιστικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και για τον κύκλο των σημαντικών εργατικών αγώνων του Σεπτεμβρίου.
ΕΡ: Ενώ η επίθεση της κυβέρνησης συνεχίζεται και κλιμακώνεται, αναμέναμε ένα θερμό εργατικό φθινόπωρο, το οποίο όμως δεν αποδείχτηκε τέτοιο. Τι έφταιξε;
ΑΠ: Πρέπει να συνυπολογίσουμε σοβαρά στην αναζήτησή μας ότι η επίθεση εκπροσωπείται από την κυβέρνηση, αλλά αυτή στηρίζεται και αποτελεί μέρος ενός πολύ ισχυρού συνεκτικού μνημονιακού μπλοκ. Γι’ αυτό έχουμε κατ’ επανάληψη ισχυριστεί ότι απέναντι σ’ αυτόν το ισχυρό πόλο, απαιτείται η συγκρότηση ενός αντίπαλου κοινωνικοπολιτικού πόλου, που θα συσπειρώνει τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές και θα έχει συνεκτικό σχέδιο αντιπαράθεσης σε μια μάχη μακράς πνοής, που πρέπει να δοθεί. Στην επιδίωξή μας αυτή, οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής ηγετικής πλειοψηφίας, έχοντας προσχωρήσει οριστικά πια όπως φαίνεται στο αντίπαλο μνημονιακό στρατόπεδο, έστησαν ισχυρά αναχώματα κατά την περίοδο των μεγάλων αγώνων που δόθηκαν τον Σεπτέμβρη. 
Προς έκπληξη όλων μας, τα αναχώματα ενισχύθηκαν δυστυχώς και από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που κινούνται σταθερά πλέον στα νερά της πολιτικής τους αναφοράς κι έχουν αναγορεύσει σε κυρίαρχο εχθρό τους τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στα συνδικάτα, προσπερνώντας τα διακυβεύματα και τα επίδικα αυτής της συγκυρίας, με οδυνηρές συνέπειες για το εργατικό λαϊκό κίνημα. 
Για όλους αυτούς τους λόγους, το μαζικό κίνημα δεν κατάφερε να συγχρονιστεί και να συμπορευτεί με τους μεγάλους εργατικούς αγώνες, που έδιναν μια μάχη πολιτικής σύγκρουσης και αντιπαράθεσης, πάνω από τα όρια και τις αντοχές τους. 
Αλλά τηρουμένων των αναλογιών, το μνημονιακό καθεστώς βρήκε μπροστά του ισχυρούς αντιπάλους, οι μάχες που αναπτύχθηκαν ήταν πολλές, μεγάλες και αποφασιστικές και έφεραν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. 
Μην παραγνωρίζουμε επίσης τη σπουδαιότητα πολλών διάσπαρτων μεν, αλλά σκληρών αγώνων, που δίνουν ομάδες εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και οι οποίες αφήνουν σοβαρές παρακαταθήκες αγωνιστικότητας, ανθεκτικότητας, αλληλεγγύης, ταξικής και πολιτικής συνειδητοποίησης. 
Η κυβέρνηση πάντως και όλο το μνημονιακό καθεστώς, δεν επαναπαύεται καθόλου από την κινητικότητα που αναπτύχθηκε, από την πολιτικοποίηση που όλο πιο πυκνά συντελείται, από τις προοπτικές της συνέχειας που ανοίγονται και τις οποίες εμείς καλούμαστε να προωθήσουμε, τόσο ενόψει της Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας στις 6 Νοέμβρη, όσο και μετά από αυτήν.
ΕΡ: Η λογική της «θρυαλλίδας», όπου ένας κλάδος (π.χ. καθηγητές Δευτεροβάθμιας) θα βγει μπροστά οδηγώντας σε ένα μεγάλο εργατικό ξέσπασμα, δεν φαίνεται να αποδίδει. Επίσης, η δίκαια οργή των εργαζομένων δεν φαίνεται να εκφράζεται μέσα από τα συνδικάτα. Πού τα αποδίδετε αυτά;
ΑΠ: Κατ’ αρχήν, ο αγώνας των καθηγητών έδωσε τη σκυτάλη στα Πανεπιστήμια, οι καθηγητές δεν παραιτήθηκαν από την ανάγκη της συνέχειας και της συγκρότησης μετώπου για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας και των δημόσιων κοινωνικών αγαθών. 
Προσέφεραν στο εργατικό κίνημα μεγάλη συσσωρευμένη εμπειρία, άνοιξαν με θετικές προοπτικές μέτωπο στην κοινωνία, ενδυνάμωσαν τις αξίες της αλληλεγγύης, της αποφασιστικότητας, της αγωνιστικότητας, της συλλογικής δράσης. Ο αγώνας τους άνοιξε τον προβληματισμό για τις ενδεδειγμένες μορφές πάλης, την ανάγκη των συμμαχιών, τον αγωνιστικό συγχρονισμό. Δοκίμασαν με θετικά αποτελέσματα, βήματα λαϊκών μετώπων στις γειτονιές, έδεσαν καλύτερα την επαφή τους με τους γονείς, η αποτίμηση του αγώνα τους είναι χρήσιμη για όλο το εργατικό κίνημα.
Την περίοδο αυτή που ο αγώνας ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς είναι αγώνας σκληρής πολιτικής σύγκρουσης, ήρθαν στην επιφάνεια διαχρονικές παθογένειες και ελλείμματα του σ.κ. Η πολύχρονη ενσωμάτωση των ηγεσιών του στον κοινωνικό εταιρισμό και στο πεδίο της κοινωνικής ειρήνης, η απορρόφησή τους από την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και στη λογική της συνδιαχείρισης του καπιταλισμού με κοινωνικό πρόσημο, οδήγησε τα συνδικάτα σε μαρασμό, αποσύνθεση, παθητικότητα, ακινησία, σε συμπτώματα που μετεξελίχθηκαν στις μέρες μας σε κρίση αξιοπιστίας και κύρους του σ.κ. 
Η αποδυνάμωση των συνδικάτων, η υποχώρηση της συνδικαλιστικής τους πυκνότητας, η απουσία τους από εργασιακούς χώρους, η αδυναμία εκπροσώπησης μεγάλων ομάδων εργαζομένων, χαρακτηριστικά όχι μόνο των ελληνικών συνδικάτων, επιδεινώθηκε τα πέτρινα χρόνια του μνημονίου. Παρά τη μεγάλη ζημιά που έχει γίνει από τη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου να ξεμπερδέψει μια και καλή με τα συνδικάτα, αλλά και από τη συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κράτησαν ζωντανές και αστείρευτες τις πηγές αναζωογόνησής τους. 
Οι εργαζόμενοι αξιολόγησαν το πρωτεύον κέλευσμα των καιρών και ανταποκρίθηκαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις των συνδικάτων, δημιούργησαν νέες εργατικές συσπειρώσεις, πίεσαν και αφύπνισαν σημαντικό μέρος του σ.κ., ανέδειξαν την αναντικατάστατη αξία της ταξικής αγωνιστικής δράσης και επικαιροποίησαν το πρόταγμα της συλλογικής οργάνωσης. Αναπτύχθηκαν πολλές δράσεις και μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, οι οποίες στηρίχθηκαν στα αγωνιστικά συνδικάτα που πάλευαν και συνεχίζουν να μοχθούν για την ανασυγκρότηση και την επαναθεμελίωση του συνδικαλιστικού κινήματος
Σε όλες τις αγωνιστικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν τα τριάμισι χρόνια της αντιμνημονιακής πάλης, οι αγώνες των συνδικάτων είχαν πρωταγωνιστική συμβολή, αυτά ήταν που πολλές φορές εκπροσώπησαν την πολιτική αντιπαράθεση και σύγκρουση με το μνημονιακό καθεστώς, τροφοδότησαν πολιτικές διεργασίες και ανακατατάξεις, διεθνοποίησαν με τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις την πολιτική πάλη που διεξάγεται στη χώρα μας. 
Απέδειξαν ότι, παρά τη στρατηγική επιδίωξη της καταστροφής των συνδικάτων, δεν ήρθε το τέλος τους, απεναντίας αναδείχθηκε η απόλυτη αναγκαιότητά τους, ειδικά αυτή τη στιγμή.
ΕΡ: Μια σειρά κρίσιμων «αρμοδιοτήτων» (π.χ. συλλογική διαπραγμάτευση) έχουν πλέον αφαιρεθεί από τα συνδικάτα με σωρεία νόμων και ρυθμίσεων. Τα συνδικάτα βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο;
ΑΠ: Ασφαλώς το νέο απορρυθμισμένο νομικό πλαίσιο έχει επιδράσει αρνητικά και έχει προκαλέσει πρόσθετα προβλήματα και αναζητήσεις, προκύπτει δε, ακόμη πιο απαραίτητη και κατεπείγουσα, η ανάγκη της επαναθεμελίωσής τους, της σύνδεσής τους με τα νέα καθήκοντα, τις καινούργιες ανάγκες που προκύπτουν, της επανεξέτασης των νέων συμφερόντων και αναγκών της εργατικής τάξης που πρέπει να εκπροσωπηθούν, καθώς και των καινοτόμων μέσων για την επίτευξη των ιστορικών τους καθηκόντων.
ΕΡ: Υπάρχει η άποψη ότι τα συνδικάτα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε στην προ κρίσης εποχή. Στις σημερινές συνθήκες μπορούν να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται σαν ομάδες πίεσης; Να το πούμε αλλιώς: οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους έχουν δικαίωμα να προβάλλουν ένα διαφορετικό όραμα για τη χώρα ή πρέπει να παραμείνουν στο μοντέλο «ΣΣΕ, απολύσεις, συνθήκες εργασίας» επειδή έτσι έχουν συνηθίσει κι επειδή μέχρι εκεί είναι τα «χωράφια» τους;
ΑΠ: Τα συνδικάτα, ως συλλογικότητες οργάνωσης και εκπροσώπησης των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραιτηθούν από αυτόν το ρόλο τους, απεναντίας πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα και να υπερασπίζονται τους εργαζόμενους στα μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Στην καθημερινή μάχη στους χώρους εργασίας, δένουν και σταθεροποιούν τους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους και μέσα από αυτήν τη λειτουργία και δράση, θα αποκτήσουν καλύτερη επαφή με τα νέα φαινόμενα, τις νέες ανάγκες, τα νέα καθήκοντα. 
Η υπεράσπιση των Συλλογικών διαπραγματεύσεων, η πάλη ενάντια στις απολύσεις και στην ανεργία, η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δεν είναι εύκολα «χωράφια». 
Να υπενθυμίσουμε ότι, στον βασικό πυρήνα όλων στρατηγικών σχεδιασμών του κεφαλαίου, που εκπροσωπήθηκαν πολύ ισχυρά και μέσα από τα μνημόνια, βρίσκεται η αλλαγή του μοντέλου εργασίας, η κατάργηση της συλλογικής διαπραγμάτευσης, η τεράστια ανεργία που προκαλεί εκρηκτικά προβλήματα στη συνοχή της εργατικής τάξης και χρησιμοποιείται ως εργαλείο για την περαιτέρω υποβάθμιση της εργασίας, «αφέθηκε» βορά προς εκμετάλλευση στις διχαστικές εγκληματικές φασιστικές εκστρατείες της Χρυσής Αυγής. Οι αγώνες των συνδικάτων στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των απολύσεων, των επιχειρήσεων που κλείνουν και αφήνουν στο δρόμο τους εργαζόμενους, είναι αγώνες με ισχυρό πολιτικό πρόσημο.
Τα συνδικάτα χωρίς να εγκαταλείπουν τον αγώνα τους για τα επιμέρους θέματα πρέπει να τα συνδέουν όλο και πιο πολύ με την ανάγκη μιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση, με την προσπάθεια επιβολής μιας νέας οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής ατζέντας, που θα προβάλει τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας, που θα κερδίζει τις συνειδήσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και θα προσδιορίζει το νόημα, το όραμα και την ελπίδα στους εργαζόμενους για να αγωνιστούν. 
Η σύνδεση αυτών των αγώνων με την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, χτίζεται καθημερινά, ωριμάζει όλο και πιο πυκνά μέσα στα συνδικάτα, ενώ στο βαθμό που οι συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις, στην προκειμένη περίπτωση η Αριστερά, καταφέρνουν να κάνουν πιο ορατή την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εναλλακτική, τόσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά θα αποκτούν όραμα και λόγο να αγωνιστούν οι εργαζόμενοι.
ΕΡ: Είναι μερικά χρόνια τώρα που οι εργαζόμενοι και ο λαός μας έχουν εκφράσει με πολλούς τρόπους την απέχθειά τους για το πολιτικό σύστημα. Σε αυτό το πολιτικό σύστημα, ως οργανικό μέρος του, φάνηκε να εντάσσουν και τον συνδικαλισμό που είχαμε γνωρίσει μέχρι τώρα (όσα ακούστηκαν για υπόθεση στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ είναι μια πλευρά αυτού του θέματος, αλλά όχι η μόνη). Δεν είναι πια καιρός οι συνδικαλιστές να μιλήσουν με άλλο τρόπο στους εργαζόμενους και στο λαό;
ΑΠ: Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς είχαν και συνεχίζουν να έχουν πολύ ψηλά στην ατζέντα τους τις αρχές και τις αξίες που πρέπει το σ.κ. να προτάξει. Τις αξίες της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας, της εθελοντικής προσφοράς, της εντιμότητας, του συλλογικού έναντι του προσωπικού, ως αξίες ταυτόσημες και σύμφυτες με την ύπαρξη και τη δράση των συνδικάτων.
Έχουμε προτείνει εδώ και καιρό τη συγκρότηση χώρου διαλόγου για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, που θα αναζητήσει τη σύγχρονη πορεία του, θα συζητήσει χωρίς ταμπού όλο το φάσμα των προβλημάτων που παρουσιάζονται στο εσωτερικό του, όλα όσα πλήττουν την αξιοπιστία του, επηρεάζουν αρνητικά τον ταξικό του προσανατολισμό, ό,τι πολλαπλασιάζει τους αρνητικούς παράγοντες σε βάρος του.
Οι καιροί επιβάλλουν τα συνδικάτα να μπουν σε τροχιά ανασύνταξης, σε μια προσπάθεια μακράς πνοής για να συγκροτήσουν μια νέα ταξική ενότητα της εποχής, διεκδικώντας την επαναϊδεολογικοποίηση του σ.κ.

ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΩΣ 55% ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΕΙΝΑΣ

ΓΙΑ 500.000 ΕΜΠΟΡΟΫΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!


anarthsh "iskra"
Εκτύπωση
ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΩΣ ΚΑΙ 55% ΜΕ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΚΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ!
Χιλιάδες εργαζόμενοι σε εμπορικά καταστήματα είναι από σήμερα χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με τις ατομικές να είναι προ των πυλών, γεγονός που θα σημάνειτην κατακόρυφη μείωση μισθών.
Μειώσεις αποδοχών από 32% έως και 55%φέρνει από την 1η Νοεμβρίου, για 500.000 εμποροϋπαλλήλους η οριστική λήξη της ισχύος της κλαδικής σύμβασης των εμπορικών επιχειρήσεων και η δυνατότητα επαναρρύθμισης των αμοιβών με ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Την ανατροπή γνωστοποίησε χθες ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Βασίλης Κορκίδης υπογραμμίζοντας ότι «η έναρξη της μετενέργειας, από 1/11/2013, θα σημάνει την μετατροπή των συμβάσεων σε ατομικές ενώ για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους θα ισχύουν τα κατώτατα όρια μισθών που είναι 586 ευρώ και 511 ευρώ για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, αντί των 860 ευρώ».
Οι μειώσεις των αποδοχών θα είναι, ωστόσο, ακόμη υψηλότερες αν συνυπολογιστούν οι απώλειες από:
1. Την κατάργηση, με μονομερή απόφαση του εργοδότη, σειράς "έξτραεπιδομάτων που δεν μετενεργούν (ταμειακών λαθών 5%, επιμόρφωσης πωλητών 10%, προϊσταμένου 20% κ.α.). Τα μόνα επιδόματα που μετενεργούν είναι τα επιδόματα πολυετίας (με βάση τα έτη υπηρεσίας που είχαν συμπληρωθεί έως το 2012), τέκνων, πτυχίου και επικίνδυνης εργασίας .

2. Την επαναδιαπραγμάτευση, σε ατομικό επίπεδο, των μισθών με "πάτωμα" ασφαλείας τα νομοθετημένα όρια που, ανάλογα με τα έτη υπηρεσίας, κυμαίνονται για τον άγαμο από 586 ευρώ – 761,90 ευρώ (510,95 ευρώ – 562,05 ευρώ για όσους είναι ηλικίας κάτω των 25ετών) και για τον έγγαμο από 644,69 ευρώ – 820,51 ευρώ (για τους κάτω των 25 ετών από 562,02 ευρώ – 613,15 ευρώ) μεικτά. Η απώλεια, εφόσον υπάρξει συμφωνία εργαζόμενου – εργοδότη, μπορεί να φτάσει ακόμη και στο 55% για έγγαμο πωλητή στο τελευταίο μισθολογικό κλιμάκιο (η κλαδική σύμβαση προέβλεπε 1.827,10 ευρώ ενώ το ανώτατο θεσμοθετημένο όριο είναι τα 820,51 ευρώ).
ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΔΙΜΗΝΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ
Ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ πρότεινε στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων δίμηνη διαπραγμάτευση για την υπογραφή νέας κλαδικής σύμβασης με την προοπτική αυτή να ισχύσει από την 1/1/2014 και να προβλέπει βασικό μισθό 751 ευρώ. Δηλαδή μια μείωση κατά 13%, όπως είχε προαναγγείλει, από τις 16 Αυγούστου μέσω της "Η" και είχε απορρίψει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων "παγώνοντας" κάθε διαπραγμάτευση.
"Το κενό της διαπραγμάτευσης των 2 μηνών θα δημιουργήσει δυσμενέστερους όρουςαφού, στο μεταξύ, θα έχουν τροποποιηθεί οι όροι αμοιβής με ατομικές συμβάσεις" υπογραμμίζει στην "Η" ο εργατολόγος Γιάννης Καρούζος. Ήδη, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας έχουν υποκαταστήσει σχεδόν το σύνολο των "ληγμένων" κλαδικών συμβάσεων.
Μετά τη λήξη της ισχύος και της κλαδικής σύμβασης του εμπορίου (που δέσμευε τις επιχειρήσεις – μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων και τους εργαζόμενους – μέλη της Ομοσπονδίας) υπολογίζεται ότι περίπου 1.600.000 μισθωτοί (το 80%) αμείβονται πλέον με ατομικές συμβάσεις.
Οι 12 Κλαδικές συμβάσεις που λήγουν έως τις 31/12/2013, είναι:
1. Ζαχαρωδών εργαστήρια (19/8/2013)
2. Εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Επαγγελματικής Εκπαίδευσης ΤΕΕ (31/8/2013)
3. Τεχνικών Μελετητικών Εταιρειών (31/12/2013)
4. Βιβλιοδετείων (31/12/2013)
5. Ιδιωτικών Κλινικών (31/12/2013)
6. Ξενοδοχείων ( 31/12/2013)
7. Δημοτικών επιχειρήσεων (31/12/2013)
8. Βιομηχανίας ζυμαρικών (31/12/2013)
9. Μεταλλείων - λιγνιτωρυχείων (31/12/2013).
10. Παροχής Υπηρεσιών Ασφαλείας (31/12/2013).
11. Χειριστές Ανυψωτικών Λατομείων - πέτρας (31/12/2013)
12. Χειριστές Ανυψωτικών Μεταλλείων Λιγνιτωρυχείων (31/12/2013)

Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δεχθούν τόσο μεγάλες μειώσεις και, σύμφωνα με πληροφορίες, προτίθενται να συμμετάσχουν στον διάλογο για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας υπό την προϋπόθεση ότι μέχρι την τελική συμφωνία οι εκπρόσωποι των εργοδοτών δεν θα προχωρήσουν σε μειώσεις μισθών.
Συγκεκριμένα, θα ζητήσουν την υπογραφή προσυμφώνου σύμφωνα με το οποίο δεν θα κληθούν εργαζόμενοι σε υπογραφή ατομικών συμβάσεων το επόμενο δίμηνο.
Πάντως οι εκπρόσωποι της Εθνικής Συνομοσπονδίας, απευθυνόμενοι σε εργοδότες και εργαζομένους, προτείνουν στην περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία για άμεση υπογραφή σύμβασης να προσέλθουν σε διάλογο για να σχεδιάσουν από κοινού μια νέα εθνική κλαδική συλλογική σύμβαση «σε λευκό χαρτί» για το εμπόριο, η οποία θα τεθεί σε ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2014.
ΠΕΜΠΤΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ


Εκτύπωση
    Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΠΕΦΤΕΙ ΩΣ ΩΡΙΜΟ ΦΡΟΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΟΝ "ΚΑΝΑΠΕ"
    ΠΙΟ ΕΠΕΙΓΟΝ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
    ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ "ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ"  ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
    Ερ.: Κύριε Λαφαζάνη, γιατί στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους στην υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την προεδρεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;
    Απ.: Δεν θα ήθελα αυτήν την ώρα να αναφερθώ σε ένα θέμα που έχει δρομολογηθεί και προχωράει, όπως είναι η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν με τη στήριξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος των δυνάμεων της Αριστεράς στην Ευρώπη.
    Από εκει και πέρα, όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε ότι θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη δεν μπορεί να προκύψουν με τους σημερινούς αρνητικότατους πολιτικούς συσχετισμούς στην ήπειρο, οι οποίοι και διαμορφώνουν το σημερινό απαράδεκτο ρόλο της Κομισιόν και καθορίζουν στο πλαίσιο αυτό τον Πρόεδρό της.
    Θετικές εξελίξεις στην Ευρώπη μπορεί να προκύψουν μόνο από προοδευτικές και σοσιαλιστικές ανατροπές στις χώρες της. Τα ευρωπαϊκά κατεστημένα τρέμουν μια ουσιαστική προοδευτική ανατροπή με σοσιαλιστικό ορίζοντα στην Ελλάδα, σαν κι αυτή που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή θα λειτουργήσει μεταδοτικά και θα επιφέρει ένα θετικό ντόμινο ανατρεπτικών εξελίξεων και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 
    Ερ.: Επιμένετε στο όχι στο ευρώ, έχετε συνεκτιμήσει ότι αυτή η άποψη μπορεί να οδηγήσει και εκτός Ε.Ε.;
    Απ.: Οι προσωπικές απόψεις μου για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ευρωζώνης και ειδικότερα τη μη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ είναι πάγιες και δημόσια γνωστές από την δεκαετία του ’90. Από κει και πέρα είναι γνωστές και οι επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν θέτει θέμα εξόδου από την ευρωζώνη, θέσεις τις οποίες σέβομαι και όπως γνωρίζετε κινούμαι με βάση αυτές στο δημόσιο λόγο μου.
    Πάντως, νομίζω ότι όλοι/ες στο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούμε πως η υλοποίηση του προοδευτικού προγράμματός μας και φυσικά το συμφέρον της χώρας, η επιβίωση και η προοπτική του λαού μας, δεν είναι σε καμία περίπτωση διαπραγματεύσιμα με κανένα αντίτιμο και βρίσκονται πάνω απ’ όλα. Πάνω από οποιουσδήποτε εκβιασμούς και για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιαδήποτευπερεθνική ένωση.
    Ερ.: Η δήλωσή σας με την οποία δικαιολογήσατε την ψήφο σας για την παύση χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, προκάλεσε ερωτηματικά, από τη μια «νομιμόφρων» από την άλλη λίγο εκτός γραμμής, δεν είναι αντιφατικό;
    Απ.: Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε με τη λέξη «νομιμόφρων» ούτε κατανοώ το «εκτός γραμμής» και μάλιστα «ολίγον», που αναφέρεστε. Ποια είναι η ουσία. Η ουσία είναι ότι προσωπικά, μαζί με πολλούς άλλους/ες συν/φους και συν/σες από την Αριστερή Πλατφόρμα, διαφωνήσαμε στα όργανα του Κόμματος, πράγμα που έλαβε δημοσιότητα, με την τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης των κομμάτων και συγκεκριμένα με τη συμπερίληψη σε αυτήν του άρθρου 187Α που αφορά τις «τρομοκρατικές οργανώσεις», για λόγους που αναλυτικά εξηγήσαμε. Όλοι εμείς, παρά τη ριζική διαφωνία μας, ψηφίσαμε τελικά την τροπολογία κατά την ονομαστική ψηφοφορία στηΒουλή. Και ψηφίσαμε θετικά, όπως εξηγήσαμε και δημόσια, σεβόμενοι την κομματική πλειοψηφία και συνεκτιμώντας τη συγκυρία, τα επείγοντα διακυβεύματα αλλά και τις κυνικές σκοπιμότητες από μέρους του ΠΑΣΟΚ, που κατέθεσε την τροπολογία με μόνο στόχο να αξιοποιήσει προπαγανδιστικά σε όφελος του μνημονιακού μπλοκ, το «διχασμό», όπως θα τον εμφάνιζε, του ΣΥΡΙΖΑ.
    Δεν νομίζω ότι αυτή η στάση μας, ανεξάρτητα αν με αυτή συμφωνεί κάποιος ή όχι, προκάλεσε οποιαδήποτε ερωτηματικά και σε κανένα.
    Ερ.: Η κυβέρνηση θέτει νέες «κόκκινες» γραμμές, η τρόικα καταφθάνει, νέα μέτρα προαλείφονται, έχει μέλλον αυτή η κυβέρνηση;
    Απ.: Η κυβέρνηση θέτει μόνο «παραπλανητικές» και «προπαγανδιστικές» γραμμές προς το λαό και όχι «κόκκινες» γραμμές προς την τρόικα. Οι εξουθενωτικές ρυθμίσεις, που θα εφαρμοστούν για πρώτη φορά μέσα στο 2014, θα έχουν τη μορφή καταιγίδας και αυτή η καταιγίδα έχει ήδη αρχίσει με «όξινες» βροχές νέων μέτρων. Η κυβέρνηση αυτή σέρνεται χωρίς μέλλον. Δεν θα πέσει, όμως, ως ώριμο φρούτο, με το λαό στον καναπέ. Για να φύγει μια ώρα αρχύτερα αλλά και για ανοίξουν γνήσια προοδευτικοί δρόμοι, χρειάζονται μεγάλοι και δυναμικοί ενωτικοί ταξικοί κοινωνικοί αγώνες με σαφές προοδευτικό πολιτικό πρόσημο.
    Ερ.: Οι διεργασίες που δημιουργούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς μπορεί να «κόψουν» ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;
    Απ.: Η λεγόμενη κεντροαριστερά, με όλες τις μορφές και τις παραλλαγές της, είναι η κατ’ εξοχήν υπεύθυνη για την κρίση στη χώρα και, μετά το 2009, για την ανεπανάληπτη λεηλασία και την καταστροφή του τόπου. Η κεντροαριστερά είναι συνώνυμη της μεγαλύτερης οικονομικοκοινωνικής τραγωδίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού σε ειρηνική περίοδο. Αυτή η κεντροαριστερά, κάτω από οποιαδήποτε μεταμφίεση, όχι μόνο δεν μπορεί να ανακόψει τη δυναμική της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κάθε κίνηση που θα κάνει για την ανάκαμψή της, όπως αυτή των 58, το μόνο που θα επιτυγχάνει είναι να προκαλεί το λαό και να δίνει νέα ώθηση στο ΣΥΡΙΖΑ.
    Ερ.: Γιατί όμως το κόμμα σας δεν έχει δημιουργήσει κλίμα νίκης, παρά το ότι η κοινωνία στενάζει, μήπως δεν πείθετε κρίσιμα μεσοστρώματα;
    Απ.: Κλίμα νίκης για το ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μέσα στο λαό, ανεξάρτητα από το κλίμα σε βάρος μας που προσπαθούν να εμφανίσουν τα κυρίαρχα κέντρα και τα κυρίαρχα μίντια.
    Από κει και πέρα, όπως έχω τονίσει πολλές φορές, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απόλυτη ανάγκη από ένα δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Και το έχει ανάγκη όχι τόσο για εκλογικούς λόγους αλλά κυρίως για να μπορέσουμε με τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα και με ευρεία κοινωνική κινητοποίηση και συμμετοχή, να φέρουμε πιο ουσιαστικά σε πέρας με σταθερότητα, συνέπεια και συνέχεια τη μεγάλη ανορθωτική προοδευτική και σοσιαλιστική προσπάθεια που έχει απόλυτη ανάγκη η χώρα.
    Ερ.: Γιατί επιμένετε στη συνεργασία με το ΚΚΕ, ο Περισσός σας αγνοεί, ήδη τάχθηκε κατά της ευρωπαϊκής υποψηφιότητας του Α. Τσίπρα, και ο Δ. Κουτσούμπας δεν φαίνεται διατεθειμένος να ανοίξει διάλογο;
    Απ.: Δεν νομίζω ότι η στάση όποιας ηγεσίας στο ΚΚΕ πρέπει να καθορίσει τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Η στρατηγική της συμπόρευσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς είναι μια μεγάλη και αναγκαία στρατηγική, που ξεκινάει από το σήμερα και πάει πολύ μακριά. Και αυτή η στρατηγική απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στον κόσμο της Αριστεράς, που θέλει διακαώς τη συνεργασία και όχι «εμφύλιους» πολέμους. Αν υπάρχει ένα θέμα αυτό έγκειται στο να υπηρετήσουμε την υπόθεση της αριστερής συνεργασίας με ακόμα μεγαλύτερη συνέπεια, με περισσότερη ουσία και με πιο συγκεκριμένες και ρεαλιστικές πρωτοβουλίες.
    Ερ.: Γιατί απορρίπτετε το ενδεχόμενο να στηρίξει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κόμμα όπως η ΔΗΜΑΡ που είχε φιλομνημομιακή στάση, με ποιόν θα συνεργαστείτε;
    Απ.: Η ΔΗΜΑΡ από τότε που συγκροτήθηκε σε κόμμα, αποχωρώντας από το ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθεί μια ταχύτατη και πολύ αρνητική πορεία μεταστροφής, πράγμα που καθιστά αδύνατο να στηρίξει ένα βαθύ ριζοσπαστικό πρόγραμμα για τη χώρα, που για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να έχει ως αναγκαίες αφετηρίες την άμεση ακύρωση των μνημονίων, τη διαγραφή του συντριπτικά μεγάλου μέρους του χρέους, την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζώνκαι άλλες ριζοσπαστικές αλλαγές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργαστεί ή από τα πράγματα θα στηριχτεί από όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις αλλά και από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου που κινούνται αξιόπιστα και με συνέπεια προς τ’ αριστερά και δεν έχουν ευθύνη για την τραγωδία που βιώνουμε.