Το Ευρώ δεν έχει αντίκρισμα σε Χρυσό, όπως έχουν όλα τα Εθνικά νομισματα.
Το Ευρώ στην έκδοσή του από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν αντικατοπτρίζει απολύτως τίποτε!
Η έκδοση του Ευρώ στηρίζεται σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα που λέγεται fiat money.
Το Ευρώ, έχει αξία μόνον και μόνον επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση, το όρισε ως νόμιμο μέσον συναλλαγών, κατά παράβαση των κανόνων της αγοράς των συναλλαγών, δεδομένου ότι η πολιτική εξουσία, εκ του ρόλου της δεν μπορεί να επιβάλλει εμπορικά ειωθότα και πρακτικές, αλλά μόνο να ρυθμίσει τα ήδη υφιστάμενα. …
Στην ουσία, ένα νόμισμα των 50 Ευρώ δεν αντικατοπτρίζει ισόποση αξία αλλά ισόποσο χρέος (!!!) της χώρας μας, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφού το Ευρώ, ανήκει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τα αρχικά “BCE ECB EZB EKT EKP”είναι τα αρχικά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις πέντε γλωσσικές παραλλαγές – BCE, ECB, EZB, EKT και EKP – που αντιπροσωπεύουν τις 11 (πριν από το 2002) επίσημες γλώσσες της ΕΕ.
Τα 50 Ευρώ, που έχεις στην τσέπη σου, δεν σημαίνουν ότι έχεις Χρυσό αξίας 50 ευρώ στην τσέπη, όπως συνέβαινε με τη δραχμή. Με τη δραχμή, 50 δραχμές, ισοδυναμούσαν σε ποσό χρυσού, αντίστοιχο με πενήντα δραχμές.
Αντίθετα, τα 50 Ευρώ, αντικατοπτρίζουν χρέος ύψους 50 ευρώ, της Ελλάδας και κατ’ επέκταση των πολιτών της, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Κάθε χώρα – μέλος της Ε.Ε. αντί να εκδίδει το νόμισμά της κυριαρχικά, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε., αναγκάζεται να δανείζεται το χρήμα (τα Ευρώ) από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, είτε με τη μορφή των βραχυπρόθεσμων ρέπος, είτε με κρατικά ομόλογα, είτε με απευθείας δανεισμό τραπεζών.
Η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα χορηγεί τα ποσά με τόκο (!!!), ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι το ελάχιστο 1,25 %, δηλ. εάν δανείσει 100 Ευρώ σε μια τράπεζα, ή εάν αγοράσει βραχυπρόθεσμα ρέπος ή ομόλογα για 100 Ευρώ θα εισπράξει τουλάχιστον 101,25 Ευρώ !!!
Η πρακτική του fiat money, μέσω δανεισμού, ισοδυναμεί με υποδούλωση και απώλεια κυριαρχίας, από τη στιγμή της έκδοσης του νομίσματος αυτού καθ’ εαυτού.
Με δεδομένο ότι, από τη στιγμή που το κεφάλαιο του δανεισμού προέρχεται από τον ένα και μοναδικό εκδότη του νομίσματος, δηλ. την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, τότε είναι αδύνατο να αποδοθεί ο τόκος, όσο μικρός και εάν είναι αυτός, αφού το ποσό του τόκου πολύ απλά δεν υφίσταται.
Δηλαδή:
Φαντασθείτε ένα πολύ απλό παράδειγμα, όπου μαζεύεται μια παρέα για να παίξει μπίλιες (τις θυμάστε τις μπίλιες;) και μόνον ο Ένας, αποκλειστικά, παρέχει π.χ. 100 μπίλιες για το παιχνίδι, με τη συμφωνία ότι στο τέλος του παιχνιδιού η παρέα θα πρέπει να του αποδώσει 101 μπίλιες! Στο τέλος του παιχνιδιού, εκ των πραγμάτων, θα λείπει μια μπίλια, αφού δεν υπάρχουν άλλες μπίλιες, εκτός από αυτές που έχει ο Ένας της παρέας.
Όσο προσεκτικά και εάν έπαιξε η παρέα θα χρωστάει πάντα τουλάχιστο μια μπίλια, εκτός από τις 100 που επέστρεψε και πρέπει να δανεισθεί ξανά, εάν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Φυσικά οι απρόσεκτες παρέες που ενδεχομένως να έχασαν μπίλιες ή να τις ¨οικειοποιήθηκαν¨ (κοινώς έκλεψαν) απλά χρωστούν περισσότερες.
Φυσικά, αυτός που παρείχε τις μπίλιες θα απειλεί ότι δεν θα ξαναδώσει άλλες μπίλιες, εάν δεν του αποδοθούν οι χρεωστούμενες μαζί με την επιπλέον μπίλια του τόκου.
Ο Ένας βέβαια, δέχεται και ανταλλάγματα σε είδος, όπως μπάλες, πατίνια ή άλλα παιχνίδια, τα οποια τα αξιώνει σε αντάλλαγμα για τις χαμένες μπίλιες.
Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το ΕΥΡΩ.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι ο Ένας παίκτης που έχει τα Ευρώ, τις μπίλιες του παραδείγματος. Η ΕΚΤ. δανείζει στις άλλες χώρες «συμπαίκτες» και με το τέλος του παιχνιδιού, ζητάει τον τόκο, το 1,25% δηλαδή τη μία μπίλια από τις άλλες χώρες.
Αφού όμως μόνο η Ε.Κ.Τ. κόβει και έχει το χρήμα, οι άλλες χώρες, που δεν έχουν δικαίωμα να τυπώσουν Ευρώ, δεν μπορούν και να ξεπληρώσουν το 1,25 που οφείλουν. Έτσι η Ε.Κ.Τ., αξιώνει από τους δανειζόμενους υλικές αποζημιώσεις, π.χ. νησιά, ΔΕΚΟ, πετρέλαια, χρυσό κλπ, προκειμένου να καλυφθεί το 1,25% του τόκου.
Εδώ να θυμίσουμε, ότι το Ευρώ δεν είναι αξιόγραφο (δηλ. αποδεικτικό αξίας, αφού δεν έχει αντίκρυσμα σε χρυσό) αλλά χρεόγραφο (δηλ. αποδεικτικό χρέους).
Στην περίπτωση του Ευρώ, συμβαίνει το εξής εξωφρενικό.
Έρχεται μία Τράπεζα, η Ε.Κ.Τ., τυπώνει άχρηστα χαρτιά, χωρίς αξία και αντίκρυσμα, τα δανείζει στις χώρες και στη συνέχεια αξιώνει από αυτές την Εθνική τους Κυριαρχία, με συνεργούς πάντοτε τις Κυβερνήσεις, οι οποίες εκτελώντας εντεταλμένη Υπηρεσία, θέτουν του Λαούς, σε κατάσταση Οικονομικής εξάρτησης και υποδούλωσης.
Ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κος Γ. Κασιμάτης πρόσφατα σε σχετική ομιλία του, αναφέρθηκε στο άρθρο 120 του Συντάγματος. Για όσους δεν γνωρίζουν το άρθρο 120 στην παρ.4 αναγράφει
Βέβαια αυτό που δεν αναφέρεται είναι, ότι με ρητό όρο της δανειακής σύμβασης οι δανειστές μας μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση εάν δεν πληρωθεί το ¨Σχετικό χρέος¨ της χώρας (άρθρο 8 παρ.1 (ζ) ), ήτοι οι υφιστάμενες υποχρεώσεις της Ελλάδας σε Ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Δεδομένου όμως ότι τα ποσά του δανείου είναι μικρότερα του υποτιθέμενου χρέους αυτό συνεπάγεται ένα και μόνο πράγμα: ότι τα ποσά που δανεισθήκαμε δεν πάνε σε μισθούς, συντάξεις κλπ, αλλά σε αποπληρωμή προηγούμενων οφειλών!!! Άρα εκτός από ψυχολογική βία έχουμε ταυτόχρονα και εξαπάτηση από τον πολιτικό κόσμο !!!
Συνεπώς κατά το Σύνταγμά μας έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε, με κάθε μέσον, κατά οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει ή το έχει ήδη καταλύσει.. Η αντίσταση κατά της βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος ουσιαστικά σημαίνει την φυσικώ τω τρόπω εκδίωξη των όσων κατέλυσαν το Σύνταγμα, με απλά λόγια την εκδίωξη ¨κλοτσηδόν¨ από το Μαξίμου των βιαστών του Συντάγματος. Και αυτό αφορά όλους, μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένουε
