Εφορία: Όλο το σχέδιο για τις e-κατασχέσεις: Κι όταν δεν υπάρχουν καταθέσεις κύριε;

Αναδημοσιεύουμε απο το ιστολόγιο του INPRECOR παρακάτω το πλήρες σημείωμα περί του νέου “αναπτυξιακού σχεδίου” της κυβέρνησης των “πλεονασμάτων”, σημειώνοντας: Οι καταθέσεις στις τράπεζες μειώνονται κάθε μέρα δραματικά.  Οι μεγαλοι οφειλέτες που είχαν αξιόλογα ποσά στις ελληνικές τράπεζες τα έχουν ήδη στις ζεστές αγκαλιές ξένων θησαυροφυλακίων τραπεζών και υπεράκτιων παραδείσων του χρήματος. Οι υπόλοιποι σηκώνουν καθημερινά τα λιγοστά αποθέματα τρομαγμένοι και τα κρύβουν στις γλάστρες. Ένα απίστευτο bαnkrun σημειώνεται καθημερινά… Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι που υποχρεώθηκαν να οφείλουν με τις καθημερινές φοροληστείες και τα χαράτσια δεν έχουν καταθέσεις. 400.000 καταχρεωμένες οικογένειες με κομμένο ρεύμα που να βρουν τις καταθέσεις … Χιλιάδες κατεστραμμένοι αυτοαπασχολούμενοι ψάχνουν για δανεικά, καταθέσεις δεν υπάρχουν … success story ή επι της ουσίας βλακείας απύθμενης το ανάγνωσμα. Γιατί ο στόχος της τρομοκράτησης δεν πρόκειται να αποδώσει. Συνηθίσαμε και δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε ή μάλλον να μας πάρουν. Μήπως ήρθε η ώρα να βγούμε επιτέλους στους δρόμους για να τους πάρει αμπάριζα η οργή μας και να τους πετάξει στη θάλασσα;

Δύο νέα όπλα για εξπρές κατασχέσεις καταθέσεων φορολογουμένων με ληξιπρόθεσμες οφειλές αλλά και για επιτάχυνση των ελέγχων δίνουν στον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χ. Θεοχάρη αποφάσεις που υπέγραψαν ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας και ο υφυπουργός Γ. Μαυραγάνης.

Με την πρώτη απόφαση ανοίγει ο δρόμος για κατασχέσεις καταθέσεωνμέσα σε 10 μέρες από την ώρα που οι τράπεζες θα παραλάβουν το ηλεκτρονικό κατασχετήριο και θα διαπιστώσουν ότι υπάρχουν χρήματα στον λογαριασμό του καταθέτη, ενώ με τη δεύτερη ενεργοποιείται από τις 12 Δεκεμβρίου το Σύστημα Μητρώων Τραπεζικών Λογαριασμών και Λογαριασμών Πληρωμών, δίνοντας στους ελεγκτές άμεση πρόσβαση στο τραπεζικό προφίλ κάθε ελεγχόμενου.

Σήμερα, για να ολοκληρωθεί μια κατάσχεση κατάθεσης απαιτούνται ακόμα και τρεις μήνες και η διαδικασία διεκπεραιώνεται με τον… αραμπά μέσω δικαστικών επιμελητών, ενώ για να αποσταλούν στοιχεία για φορολογούμενους υπό έλεγχο οι αρμόδιες υπηρεσίες μπορεί να περιμένουν μέχρι και τέσσερις μήνες.

Το Μητρώο

Όσον αφορά το Μητρώο Τήρησης Τραπεζικών Λογαριασμών, δημιουργείται ένα κλειστό κύκλωμα email μέσω του οποίου πιστοποιημένοι ελεγκτές θα υποβάλλουν ηλεκτρονικά αίτημα στις τράπεζες για άρση τραπεζικού απορρήτου και θα λαμβάνουν αμέσως ηλεκτρονικές απαντήσεις.

Το Μητρώο ενεργοποιείται στις 12 Δεκεμβρίου και πρόσβαση θα έχουν όλες οι υπηρεσίες της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, το ΣΔΟΕ, η Οικονομική Αστυνομία, ο Οικονομικός Εισαγγελέας, ο Εισαγγελέας Εγκλημάτων Διαφθοράς αλλά και η Αρχή για το μαύρο χρήμα.

Οι ελεγκτές δεν θα έχουν on line πρόσβαση σε καταθέσεις και δάνεια. Θα έχουν στις οθόνες των υπολογιστών τους όμως, μέσα σε 24 ώρες, το πλήρες τραπεζικό προφίλ με όλες τις κινήσεις δανείων, καταθέσεων, επενδυτικών ή άλλων λογαριασμών σε βάθος δεκαετίας, μέσα σε μία ημέρα από την ώρα που θα ζητήσουν τις πληροφορίες.

Όπως προκύπτει από την απόφαση:

· Κόμβοι και διασυνδέσεις. Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, μέσω ειδικής εφαρμογής, θα λειτουργεί ως μοναδικός κόμβος διασύνδεσης και επικοινωνίας μεταξύ των ελεγκτικών αρχών και των τραπεζών. Αντίστοιχα, ως κόμβος διασύνδεσης των τραπεζών με τη ΓΓΠΣ λειτουργεί η διατραπεζική εταιρεία Τειρεσίας Α.Ε.

· Κρυπτογράφηση. Για την εξασφάλιση της εμπιστευτικότητας της διαδικασίας, όλα τα φορολογικά ή τραπεζικά δεδομένα που ανταλλάσσονται κρυπτογραφούνται, μέσω διαδικασιών ασύμμετρης κρυπτογράφησης.

· Υποβολή αιτημάτων. Για να υποβληθεί ένα αίτημα άρσης τραπεζικού απορρήτου, απαραίτητο στοιχείο είναι ο ΑΦΜ του φυσικού ή νομικού προσώπου που ελέγχεται. Επιπλέον όμως συμπληρώνονται τα στοιχεία του χρήστη- ελεγκτή (ΑΦΜ, όνομα, υπηρεσία όπου ανήκει), στοιχεία υπόθεσης (αριθμός υπόθεσης, νομοθετική διάταξη βάσει της οποίας υποβάλλεται το αίτημα), πρόσθετα στοιχεία Μητρώου που αφορούν το φυσικό ή νομικό πρόσωπο που ελέγχεται καθώς και τα στοιχεία έγκρισης του προϊσταμένου.

· Όλα στη φόρα. Με την υποβολή αιτήματος με τον κωδικό «Αίτημα 01» ζητείται από τα πιστωτικά ιδρύματα να απαντήσουν για συγκεκριμένο ΑΦΜ φυσικού ή νομικού προσώπου, αρχικά αν ο κάτοχος του ΑΦΜ είναι πελάτης του πιστωτικού ιδρύματος με οποιαδήποτε σχέση. Αν είναι πελάτης, θα παρατίθεται κατάλογος με τα δεδομένα για καταθετικό λογαριασμό πρώτης ζήτησης, για καταθετικό προθεσμιακό λογαριασμό, χορηγητικό, επενδυτικό ή άλλο λογαριασμό που τηρείται στην τράπεζα.

· Πρόσβαση. Πρόσβαση στα αποτελέσματα, πέρα από τον χρήστη-ελεγκτή, θα έχει και ο προϊστάμενος του χρήστη.

· Απαντήσεις. Ως ανώτατος χρόνος διαβίβασης των αποτελεσμάτων ορίζεται η 12η μεσημβρινή της επόμενης εργάσιμης ημέρας από την ημέρα υποβολής του αιτήματος.

· Ενεργοποίηση. Από τις 12 Δεκεμβρίου, το σύστημα ανοίγει. Μετά την ημερομηνία αυτή, όλα τα ερωτήματα που καλύπτονται από τους φορείς που έχουν ενταχθεί στο σύστημα υποβάλλονται αποκλειστικά ηλεκτρονικά.

· Υπεύθυνος. Υπεύθυνος διαχείρισης είναι ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Υποστήριξης Ηλεκτρονικά Συναλλασσομένων της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων.

Ηλεκτρονικό κατασχετήριο

Με την απόφαση του Γ. Στουρνάρα, ενεργοποιείται το ηλεκτρονικό κατασχετήριο, χωρίς να μεταβάλλονται οι διατάξεις οι οποίες ορίζουνπροστασία από κατασχέσεις μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων έως 1.000 ευρώ, αλλά και το ακατάσχετο επιδομάτων, όπως για παράδειγμα του επιδόματος ανεργίας.

Για τη διεκπεραίωση των εντολών ηλεκτρονικής κατάσχεσης δημιουργούνται δύο κόμβοι. Ένας στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (κόμβος ΥΟ), μέσω του οποίου οι ελεγκτικές υπηρεσίες υποβάλλουν τα ηλεκτρονικά αιτήματα κατάσχεσης, και ένας στην εταιρεία Τειρεσίας Α.Ε., η οποία διαβιβάζει τα αιτήματα σε όλες τις τράπεζες.

· Αποστολή αιτήματος. Η αρμόδια υπηρεσία φορολογικής διοίκησης υποβάλλει μέσω του κόμβου της ΓΓΠΣ κατασχετήριο αίτημα ηλεκτρονικά μέσω μηνυμάτων, προς τον κόμβο της εταιρείας Τειρεσίας, ο οποίος το παραλαμβάνει και το προωθεί αυτόματα, και χωρίς καμία επεξεργασία προς το πιστωτικό ίδρυμα στο οποίο απευθύνεται.

· Παρελήφθη. Το πιστωτικό ίδρυμα δημιουργεί αμέσως την ηλεκτρονική βεβαίωση παραλαβής του κατασχετηρίου, η οποία χρονοσημαίνεται, υπογράφεται ψηφιακά και κρυπτογραφείται.

· Απάντηση. Το πιστωτικό ίδρυμα υποβάλλει ηλεκτρονικά «δήλωση τρίτου» στον κόμβο του Τειρεσία, ο οποίος την προωθεί στον κόμβο της ΓΓΠΣ, απαντώντας επί της ουσίας αν υπάρχουν λεφτά στους λογαριασμούς του φορολογουμένου για τον οποίο έχει εκδοθεί εντολή κατάσχεσης. Δίνει παράλληλα παραστατικά κίνησης του λογαριασμού του κάθε οφειλέτη για διάστημα τουλάχιστον πέντε ημερών πριν από την ημερομηνία επίδοσης του κατασχετηρίου εγγράφου και μιας ημέρας μετά από αυτήν…

· Απόδοση. Σε περίπτωση όπου οι τράπεζες υποβάλλουν θετική δήλωση, και εφόσον υφίσταται πιστωτικό υπόλοιπο, υποχρεούνται στην απόδοση των κατασχεθέντων ποσών στο Δημόσιο, μέσα σε δέκα ημέρες από την υποβολή της θετικής δήλωσης.

· Αν γίνει λάθος. Σε περίπτωση απόδοσης στο Δημόσιο ποσών που υπερκαλύπτουν το ποσό για το οποίο επιβλήθηκε η κατάσχεση ή σε περίπτωση όπου το χρέος έχει εξοφληθεί, το υπερβάλλον ποσό επιστρέφεται στον φορολογούμενο μέσω της Δ.Ο.Υ.

· Ενεργοποίηση. Η διαδικασία κοινοποίησης κατασχετηρίων αιτημάτων θα λειτουργήσει δοκιμαστικά για διάστημα 15 ημερών, με τη συμμετοχή 4 Δ.Ο.Υ. και πιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία τις δοκιμές. Από τις αρχές του 2014, οι κατασχέσεις καταθέσεων θα γίνονται μόνο ηλεκτρονικά.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Το βαθύ πέος της διαπλοκής

Ανάρτηση από ΒΑΘΥ 

 Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης - "Δρόμος της Αριστεράς"

«Ο πιο ασφαλής δρόμος προς τα μεγάλα κέρδη περνούσε μέσα από τον εκφυλισμό του πνευματικού επιπέδου...», γράφει στο «Εκδότες χωρίς εκδότες» (εκδ. Πόλις) ο Αντρέ Σίφριν, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, αναλύοντας με παραδείγματα και ονόματα την κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Αμερική όταν οι μεγάλες επενδυτικές εταιρίες και οι «βαρόνοι» των ΜΜΕ, έβαλαν χέρι στο βιβλίο. Επενδυτές σαν τον Murdoch και τον Newhouse, ιδιοκτήτες -ταυτόχρονα- εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοφώνων, τηλεοράσεων, εταιριών παραγωγής βιντεοταινιών, κινηματογραφικών στούντιο, δισκογραφικών εταιριών, βιβλιοπωλείων και εκδοτικών οίκων, οι οποίοι, μέσα από τον έλεγχο της γνώσης, της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και κάθε σχετικής συζήτησης στο δημόσιο χώρο, όχι μόνο στηρίζουν τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές και τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς, από την Θάτσερ και τον Μπλερ ως τον Κλίντον και τον Γκίνγκριτς, αλλά διαμορφώνουν και την κουλτούρα των πολιτών προκειμένου να αποδέχονται ως «φυσικό» και «μοναδικό» το καθεστώς διαφθοράς και να εκλέγουν ως εκπροσώπους τους αυτούς που απεργάζονται την εκμετάλλευση και ισοπέδωση τους, την καταστροφή του πολιτισμού και του περιβάλλοντος, τη φτωχοποίηση της κοινωνίας και τη διεύρυνση του χάσματος των ανισοτήτων!

Γύρω τους, ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς, φέρνει σε πέρας αυτή την «αποστολή», με προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς. Στον αντίποδα, ο Σίφριν, εκδότης-μεταξύ άλλων- του Νόαμ Τσόμσκι, της Χάνα Αρεντ και του Χάουαρντ Ζιν, αναφέρει συγγραφείς που αρνήθηκαν να δώσουν τα βιβλία τους στους εκδοτικούς κολοσσούς, χάνοντας πολλά εκατομμύρια από προκαταβολές και δικαιώματα, και, επίσης, απέφυγαν να τα παρουσιάσουν στις μεγάλες αλυσίδες προτιμώντας τα μικρότερα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία που συμπιέζονται αφόρητα από τα τραστ.

Στην Ελλάδα, η υπερσυγκέντρωση εκδηλώθηκε στα ΜΜΕ με τον πιο παράνομο, κραυγαλέο και χυδαίο τρόπο. Δέκα «οικογένειες» υφάρπαξαν χάρη στους διεφθαρμένους πολιτικούς με τους οποίους διαπλέκονται, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες, οι οποίες ανήκουν εξ αδιαιρέτου στον ελληνικό λαό. Οι ίδιες «οικογένειες» ελέγχουν τις περισσότερες εφημερίδες και περιοδικά πανελλαδικής κυκλοφορίας. Στις ίδιες «οικογένειες» παρέχει τις υπηρεσίες του «ένας ολόκληρος κόσμος από δημοσιογράφους, συγγραφείς και πανεπιστημιακούς», με ανταλλάγματα πάσης φύσεως: αμοιβές συνεργασίας, προώθηση βιβλίων, κοινωνική αναγνώριση και επαγγελματική ανέλιξη, μερίδιο εξουσίας και άλλες δελεαστικές προσφορές.

Οι εφημερίδες τους εκβιάζουν τους πολιτικούς και τροφοδοτούν την τηλεόραση με την οποία από κοινού απειλούν και τρομοκρατούν τους πολίτες, τα περιοδικά τους επίσης τροφοδοτούν τα κανάλια και, από κοινού, διαμορφώνουν τη μαζική κουλτούρα και ούτω καθεξής, με στόχο τη χειραγώγηση της κοινωνίας και την ανεμπόδιστη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Καμία κοινωνία δεν θα ανεχόταν οποιαδήποτε ληστρική επιδρομή χωρίς να έχει προηγουμένως παραπλανηθεί και αποχαυνωθεί τεχνηέντως.

Πάνω από 550 εκατομμύρια χρωστούν οι δέκα «οικογένειες» στις τράπεζες για τα ΜΜΕ τους, με δάνεια που παίρνουν χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις. Πάνω από 800 εκατ. είναι τα συνολικά τους χρέη σε ιδιώτες, στο δημόσιο, τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ. 

Γιατί βγαίνει μια εφημερίδα σαν το Έθνος με καθημερινή κυκλοφορία 13 χιλιάδων φύλλων, λίγο πιο κάτω από τις πωλήσεις της Espresso; Γιατί και πώς συνεχίζει ο Πήγασος με τραπεζικά δάνεια 170 εκατ. και συνολικά χρέη 213 εκατ. ευρώ; Γιατί και πώς συνεχίζει να εκπέμπει ο Τηλέτυπος-Mega με χρέη στις τράπεζες 129 εκατ. και 194 εκατ. ευρώ προς κάθε κατεύθυνση; Γιατί και πώς επιβιώνει ο ΔΟΛ με 135 εκατ. ευρώ τραπεζικό δανεισμό και συνολικές υποχρεώσεις 193 εκατ.; 
Πώς ο όμιλος της Καθημερινής συνεχίζει με 92,8 εκατ. ευρώ χρέη σε τράπεζες και 144 εκατ. συνολικές υποχρεώσεις; 

Πώς και με ποίων εντολές οι τράπεζες δανείζουν σε επιχειρήσεις που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιστρέψουν τα δανεικά; Γιατί, άραγε, οι δημοσιογράφοι τους ξεσκίζονται στην καθεστωτική προπαγάνδα; Και ποιοι είναι αυτοί οι πανεπιστημιακοί που τους αβαντάρουν και τους τροφοδοτούν με επιχειρήματα; Κι από πού προέκυψαν οι συγγραφείς που έχουν αναλάβει τον εξωραϊσμό τους; 

Τα ξέραμε αυτά, αλλά δεν το ψάξαμε αρκετά και δεν το ψάξαμε εγκαίρως. Δεν τους ξεμπροστιάσαμε, τόσα χρόνια, για να μην σπάσουμε αυγά ή γιατί υποτιμήσαμε τους εργολάβους που ελέγχουν τα ΜΜΕ και τα φερέφωνα τους που διορίστηκαν στα πανεπιστήμια και αλωνίζουν στις καθεστωτικές εφημερίδες και τηλεοράσεις.

Η απόπειρα να ελεγχθεί και το βιβλίο από τους ολιγάρχες των ΜΜΕ και των δημοσίων έργων και προμηθειών, έγινε και συνεχίζεται. Θύματα της απόπειρας, τα «Ελληνικά Γράμματα» και οι 90 εργαζόμενοι τους, μετά από ένα σύντομο, αλλά θανατηφόρο εναγκαλισμό τους από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, θύματα, επίσης, όλοι οι ανεξάρτητοι εκδοτικοί οίκοι και τα βιβλιοπωλεία που πλήττονται από τα εκατομμύρια αντίτυπα των βιβλίων που διαθέτουν σε χαμηλότατες τιμές οι κυριακάτικες εφημερίδες για να διατηρήσουν υψηλές κυκλοφορίες.
Τώρα, όμως, το βιβλίο κινδυνεύει πάρα πολύ από την τεχνητή οικονομική κρίση διαρκείας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Λιγόστεψε ο κόσμος που έμπαινε στα βιβλιοπωλεία, λιγόστεψαν οι πωλήσεις, λιγόστεψαν και οι εκδόσεις.

Ο Θέμος Αναστασιάδης που πιάστηκε να βγάζει κρυφά λεφτά στο εξωτερικό και ο Πέτρος Κωστόπουλος που φέσωσε τη «μισή Αθήνα», υιοθετήθηκαν και προστατεύθηκαν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, σαν μετρ της γκλαμουριάς και της αποχαύνωσης, από τους βαρόνους.
Ο ρόλος τους ήταν πολύ σημαντικός στα χρόνια της μαζικής αποβλάκωσης, που η απαλλοτρίωση και αλλοίωση των συνειδήσεων ήταν βασική προϋπόθεση για να προετοιμαστεί το κατάλληλο έδαφος για την λεηλασία της Ελλάδας, τον εξανδραποδισμό της κοινωνίας, τη μαζική φτωχοποίηση, την υποβάθμιση της δημοκρατίας και την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.

 Τα «πέη», οι «κώλοι», τα «βυζιά», οι «βίζιτες», οι «μπράβοι», τα «γκάτζετ» και οι «ουσίες» δεν άφηναν χώρο για «πολιτική συμμετοχή», «αισθητική αναζήτηση», «κριτική σκέψη», «ποιοτικές απαιτήσεις» και «διανοητικό προβληματισμό» στους καταναλωτές του λάιφ στάιλ. Ο νέος τύπος πολίτη έπρεπε να αποκτήσει τα μειωμένα ανακλαστικά του πρόβατου που προορίζεται για σφαγή.
Το βλέπουμε στις συμπεριφορές των ανθρώπων που μεγάλωσαν με Κλικ, Νίτρο, Κοσμοπόλιταν, Max, Athens Voice κ.α., και με τις αντίστοιχες τηλεοπτικές εκπομπές, Πάνια, Λαμπίρη, Μελέτη, Μενεγάκη, Στεφανίδου κ.λπ..

Αυτοί, οι μικρομεσαίοι θιασώτες του λάιφ στάιλ, που διαμορφώθηκαν μ' αυτές τις «προδιαγραφές», μαζί με τους φοβισμένους συνταξιούχους, αποτελούν ακόμα, παρ' όλα τα πλήγματα που δέχονται από τις μνημονιακές εφαρμογές, υποστηρίγματα, παθητικά ή ενεργητικά, του διεφθαρμένου καθεστώτος. Μπορεί το λάιφ στάιλ να ξέφτισε και να χρεοκόπησε, αλλά οι παρενέργειες του δεν εξανεμίζονται το ίδιο εύκολα.

Εισπρακτικές: Πίνουν το αίμα του λαού (Βίντεο)

Από ΒΑΘΥ , Πέμπτη, 11 Δεκεμβρίου 2013 

Σε ανάρτηση που τιτλοφορούσαμε «Έτσι δημιουργούνται οι νεόπλουτοι στην Ελλάδα του "succes story" των Σαμαρά-Βενιζέλου»αναφερόμαστε στον τρόπο που ο Νεοδημοκράτης πρώην υφυπουργός Δημήτρης Σιούφας με τις διασυνδέσεις του και το κυβερνητικό πόστο που είχε δημιούργησε στα παιδιά του ένα ..μπακιροκοφτείο.

Η προχθεσινή ενέργεια νεολαίων που έκαναν λαμπόγιαλο το μαγαζί των υιών Σιούφα που θησαυρίζουν –όπως και οι υπόλοιπες εισπρακτικές εταιρείες- εκμεταλλευόμενοι την δραματική κατάσταση του ενός εκατομμυρίου περίπου πολιτών που έχουν πέσει στα νύχια των τοκογλύφων-τραπεζιτών, «θάφτηκε» απ’ τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και από διαδικτυακές ιστοσελίδες στις οποίες προσφέρει διαφήμιση.

Το μοναδικό κανάλι που το πρόβαλε -πιθανόν να μην έχει καλές σχέσεις με το περιβάλλον Σιούφα- ήταν το Extra3 απ’ όπου είναι και το βίντεο.

Μοιράσου το :

Υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ: «Με την λιτότητα που εφαρμόζει η κυβέρνηση η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ούτε σε 30 χρόνια»

Από ΒΑΘΥ , Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2013 

Δεν έχει τόση σημασία να αναφερθούμε στην πολιτική διαδρομή του γνωστού γιατρού Θανάση Παπαχριστόπουλου. Μπορεί να ξεκίνησε από τα φοιτητικά του χρόνια σαν μέλος της νεολαίας του ΚΚΕ εσ. «Ρήγας Φεραίος» για να καταλήξει υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στον νομό Κορινθίας, όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε το σημαντικό κοινωνικό έργο που έχει κάνει και σαν πολίτης και σαν πολύ ενεργό μέλος των «Γιατρών της Ειρήνης».

Όταν, λοιπόν τον ακούμε – στο βίντεο που παραθέτουμε- να λέει ότι αποχωρεί από το κόμμα της Ν.Δ. γιατί έχει πια «χαώδεις» διαφορές μαζί της, και να συμπληρώνει ότι «ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που ήταν στην Ν.Δ έχουνε οργιστεί πάρα πολύ με τις επιλογές που κάνει η σημερινή ηγεσία της», καταλαβαίνουμε τι κλίμα επικρατεί στην εκλογική βάση του κυβερνώντος κόμματος.
«Με την λιτότητα που εφαρμόζει η κυβέρνηση η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει ούτε σε 30 χρόνια» κατέληξε το πρώην στέλεχος της Ν.Δ

Μοιράσου το :

Πάρτι φοροδιαφυγής από τους πλουτοκράτες (Βίντεο)

Από ΒΑΘΥ , Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2013 

Δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο από το βίντεο που παραθέτουμε. Το ότι η αστική τάξη της Ελλάδας φοροδιαφεύγει, «νόμιμα» τις περισσότερες φορές –είναι χαρακτηριστικό αυτό που ακούσαμε πριν μερικές μέρες απ’ τον Νίκο Μπογιόπουλο, ότι οι καπιταλιστές φοροαπαλλάσσονται ακόμα και από τα …κομμωτήρια των στελεχών τους- είναι γνωστό.

Το να φτάνει όμως και ένας αστός δημοσιολόγος σαν τον Χαρδαβέλα –αυτή την φορά δεν ασχολήθηκε με ούφο και εξωγήινους- να κάνει ρεπορτάζ και να φέρνει στην επιφάνεια οικονομικά στοιχεία που δείχνουν πόσο βάρβαρο, ταξικό, είναι το καθεστώς που ζούμε, δείχνει και το πόσο έχει σαπίσει το πολιτικό σύστημα.

Το ότι υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων στην Ελλάδα, τα τρία τελευταία χρόνια και οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι μας το έδειξαν πριν μέρες και τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή,

Την στιγμή όμως που πάνε να φορολογήσουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν τα λαϊκά στρώματα, δεν μπορείς να μην εξοργίζεσαι παρακολουθώντας το πάρτυ φοροδιαφυγής των πλουτοκρατών

Μοιράσου το :

πρέπει να είναι κάποιος κτήνος όταν βλέπει τον εαυτό του να λέει αυτά... και να μην έχει τον ανδρισμό να παραιτηθεί

       

Πόσο θ’ αντέξει η Ευρωζώνη;

Πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις για αδιέξοδη πορεία. Της Αλίκης Βεγίρη

από την εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"

Καιρό είχαμε να τ’ ακούσουμε, αλλά να που ξαναγύρισε πρόσφατα στο προσκήνιο, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιδόρησε εκ νέου τον κ. Τσίπρα για το αδιέξοδο που πρέπει να αισθάνεται που είχε ποντάρει στο λόμπι της δραχμής, υπονοώντας ότι μετά τις οικονομικές επιτυχίες της κυβέρνησης το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή έχει πάψει οριστικά να υφίσταται αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο.
Δεν πρόφτασε να το πει και την επόμενη μέρα, θαρρείς για να του πάει κόντρα, εμφανίστηκε ο Wolfang Münchau στους Financial Times να γράφει ορθά-κοφτά ότι «μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή θα φύγει απ' το ευρώ, ή και τα δυο. Η Ευρωζώνη μπορεί να πεθάνει». Τόσο απλά και τόσο καθαρά. Φυσικά προβλέψεις σε τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα αντανακλούν περισσότερο την κατάσταση του παρόντος, η οποία αν και εφόσον παραμείνει στην ίδια τροχιά θα οδηγήσει στην επαλήθευση της συγκεκριμένης μακρόχρονης πρόβλεψης. Κι αυτό θέλει να τονίσει ο Münchau. Ότι όσο η γερμανική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης παραμένει προσκολλημένη στη συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας και της πιστωτικής συρρίκνωσης, τόσο βαθύτερα θα εισέρχεται στο σπιράλ του αποπληθωρισμού και της έκρηξης των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων. Κάτι που αποτυπώνεται πλέον στους αριθμούς.
Το μέσο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης έχει περάσει το 90%, ενώ ο μέσος πληθωρισμός για το 2014 προβλέπεται να κυμανθεί στο 1,1%. Για την Ελλάδα, οι προβλέψεις είναι σαφώς χειρότερες, στο -1,7% δίνει τον πληθωρισμό ο ΟΟΣΑ, κι αν κάποιοι χαίρονται βλέποντας τις τιμές να κατεβαίνουν, θα πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους ότι την ίδια στιγμή τα χρέη ανεβαίνουν και η οικονομία στομώνει. «Αν η Γερμανία με την τόσο μεγάλη ανταγωνιστικότητα έχει τόσο χαμηλό πληθωρισμό, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες και ειδικά η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληθωρίσουν τις οικονομίες τους σε δραματικό βαθμό, κι αυτό ύστερα από τόσα χρόνια δηλητηριώδους λιτότητας», γράφει ο Βερολινέζος δημοσιογράφος Mathew Rose.
Εκεί γύρω με τον Münchau εμφανίζεται και ο Joseph Stiglitz με άρθρο του στο Social Europe Journal, υπό τον τίτλο Μια ατζέντα για να σωθεί το ευρώ, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάθε άλλο παρά έχουμε δέσει το ευρώ ως Ευρωζώνη, πόσο μάλλον σαν Ελλάδα.
Στο ίδιο τέμπο και ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας Ignazio Visco, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ιl Messaggero: «Το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα θα παραμείνει σε κίνδυνο αν η Ευρώπη δεν μπορέσει να πιέσει προς στενότερη πολιτική και οικονομική ένωση». Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα, ο οποίος σκιάζεται από διαιρετικές και αποσχιστικές τάσεις τόσο μεταξύ Βορρά-Νότου, όσο και εντός των κρατών με την άνοδο των ευρωσκεπτικιστών, γεγονός που αναμένεται να αποτυπωθεί με πάταγο στις προσεχείς ευρωεκλογές.
Τον Οκτώβριο, ο διεθνής Ερυθρός Σταυρός, σε μακροσκελή του έκθεση σχετικά με τα ανθρωπιστικά αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης γράφει ότι «η κατάσταση στα 52 κράτη που συνθέτουν την Ευρώπη όχι μόνον δεν σταθεροποιείται, αλλά βαίνει σε καθοδικό σπιράλ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 18 εκατ. που λαμβάνουν βοήθεια σε τρόφιμα, 43 εκατ. που δεν έχουν αρκετή τροφή στο πιάτο τους σε καθημερινή βάση και άλλα 120 εκατ. που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας».
Τις προάλλες η S&P αποκαθήλωσε το ένα από τα τρία ΑΑΑ στο στέμμα της Ολλανδίας, ενώ η Φινλανδία, φοβούμενη ότι θα υποστεί οσονούπω την ίδια… ατίμωση έσπευσε να ανακοινώσει την εφαρμογή ενός δεύτερου πακέτου λιτότητας, με περικοπές (πού αλλού;) στην κοινωνική πρόνοια, με συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιμο κέντρων περίθαλψης για ηλικιωμένους κ.λπ., νομίζοντας ανοήτως ότι θα γλιτώσει. Από το 2008 μέχρι σήμερα το δημόσιο χρέος της Φινλανδίας αυξήθηκε κατά 20 μονάδες στο 58,3% ενώ η ανταγωνιστικότητα σημείωσε πτώση.

Επιμένει η Γερμανία
Παρά το γεγονός ότι οι θαυματουργές αναπτυξιακές ικανότητες της λιτότητας έχουν στην πράξη ολοσχερώς διαψευσθεί (θυμάστε τις περισπούδαστες θεωρίες της «expansionary austerity» του Alesina και σία, στις οποίες είχαμε αναφερθεί σε παλαιότερο φύλλο;), εν τούτοις η Γερμανία αδυνατεί να αναγνωρίσει το γεγονός και συνεχίζει πεισματικά να το αρνείται, μένοντας ασφυκτικά προσκολλημένη στο «θαύμα» των εμπορικών της πλεονασμάτων και μόνον, ένα θαύμα που όπως διατείνεται θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα αν ακολουθούσε με θρησκευτική προσήλωση το παράδειγμά της. Ναι μεν η κρίση τα αύξησε, ταυτόχρονα όμως κούρεψε κατά πολύ το μερίδιο των γερμανικών εξαγωγών στην παγκόσμια αγορά.
Κι όχι μόνο των γερμανικών, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης.
Τελευταία τα γερμανικά πλεονάσματα και η επίδρασή τους στην κακιά μοίρα της υπόλοιπης Ευρωζώνης αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας βρέθηκαν στο στόχαστρο και των επίσημων κύκλων, πέραν των αναλυτών. Από τη μια είχαμε την έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, και κατόπιν την απόφαση της Κομισιόν να προβεί σε μια εκ του σύνεγγυς εξέταση της γερμανικής οικονομίας. Πριν από λίγες, δε, μέρες άρθρο στη Wall Street Journal έθετε το ερώτημα για το «πού πήγαν οι αποταμιεύσεις των Γερμανών» για να δώσει την απάντηση ότι μόνο στην περίοδο 2007-2011 χάθηκαν περί τα 600 δισ. ευρώ από τοξικές τοποθετήσεις των γερμανικών τραπεζών, των ασφαλιστικών εταιριών και του χρηματοπιστωτικού τομέα γενικά.
Και ποια ήταν η αντίδραση της Μέρκελ στην εντεινόμενη εξωτερική κριτική; Ίδια κι απαράλλαχτη με την απάντηση του George Bush του νεώτερου στο ερώτημα «γιατί μάς μισούν», που είχε θέσει εν μέσω του πολέμου κατά της τρομοκρατίας: «Απλά μάς ζηλεύουν!».
Μέσα σ' αυτόν, λοιπόν, τον Αρμαγεδδώνα, ο Σαμαράς οραματίζεται επιτυχίες και ανάπτυξη.

Μια ιστορία, απέναντι σε όλα

Ο συγκλονισμός της κοινωνίας δεν βρίσκει έκφραση στο πεδίο της πολιτικής. Του Γιάννη Τσούτσια

 από την εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"

Η τραγωδία της Θεσσαλονίκης, όπου η μικρή Σάρα έσβησε μέσα στις αναθυμιάσεις που βγήκαν από ένα μαγκάλι, συγκλόνισε την κοινωνία και ανέσυρε μνήμες ξεθωριασμένες, προπολεμικές. Έτσι, όμως, συμβαίνει συνήθως. Όταν έρθει η ώρα, ακόμη και μία μονάχα ανθρώπινη ιστορία, αρκεί για να ξεκλειδώσει όλους τους ασκούς των συναισθημάτων, για να ξεχυθούν στους δρόμους, σαν χείμαρρος, οι πολλές ανάλογες πίκρες, για να βγουν στο φώς και στα επιλεκτικά τηλεοπτικά δελτία (διαλύοντας τις συμβάσεις τους), τα αληθινά δεδομένα μιας χώρας, για να έρθουν στο φώς οι πραγματικές συνέπειες της πολιτικής. Έτσι, συμβάν με το συμβάν, απλώθηκε ο συγκλονισμός στη χώρα, πήρε τους απλούς ανθρώπους, σκέπασε τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με την τρόικα, σκέπασε τις απεργίες, σκέπασε και τις συνήθεις δραστηριότητες της καθημερινότητας.
Τι κι αν το ξέραμε, το υποπτευόμασταν ή αν το έγραφαν οι στατιστικές; Πάντα η τραγωδία ενός μεμονωμένου ανθρώπου μπορεί να προκριθεί απέναντι σε γεγονότα τεράστιας κλίμακας, να συνταράξει, να τα σηματοδοτήσει, να τα καταστήσει αμετάκλητα υπαρκτά. Κι ας προϋπήρχαν πάμπολλα τα περιστατικά, οι αυτοκτονίες, οι θάνατοι, οι χιλιάδες ανασφάλιστοι, η απέραντη πείνα, οι ασθενείς χωρίς φάρμακα, τα συσσίτια, τα υπόγεια με το κομμένο ρεύμα.
Θα αντιτείνουν οι «πολιτικοί», οι καταμετρητές των δελτίων τηλεθέασης, ότι δεν αρκεί ένας σπινθήρας, ότι η ένταση θα υποχωρήσει. Όμως, στην περίπτωσή μας, ο συγκλονισμός, πρόσκαιρος ή μη, δεν είναι το έλασσον αλλά το μείζον. Δείχνει ότι η κοινωνία δεν είναι απαθής, δεν είναι συγκαταβατική, δεν εθίζεται, όπως λέγεται. Ο κόσμος κάνει βουβά τους λογαριασμούς του.
Συνεχίζει να ψάχνει ένα νέο συλλογικό, ενώ το κύμα αλληλοβοήθειας που ξεδιπλώνεται σ’ ολόκληρη τη χώρα δεν έχει προηγούμενο. Από τα μικρά έως τα πιο μεγάλα, συγκροτείται μια κοινωνία παράλληλη, που υπερβαίνει όλες τις διαχωριστικές και περιλαμβάνει τους πάντες. Ο απόηχος των γεγονότων από την τραγωδία της μικρής Σάρας, εγγράφεται στο πεδίο των συναισθημάτων, του φρονήματος, της κοινωνικής συνείδησης, απέχει από τη μοιρολατρία. Εκεί νοηματοδοτείται το συμβάν, εκεί δίνεται η μάχη, βουβή και υπόγεια.
Εκεί καθορίζεται η τύχη των εξελίξεων, αν αυτές θα μετεγγραφούν στον χώρο του πολιτικού ή όχι. Εκεί κρίνεται και το άμεσο, η προοπτική, αν αυτές οι δυναμικές θα αποτελέσουν εφαλτήριο για μια πορεία αντιστροφής. Έτσι δίνει τη μάχη του ο κόσμος. Χύμα, ασύντακτα, μοναχικά, έκαστος ανάλογα με το κουράγιο του.
Όμως, η μία αυτή ιστορία, ανέδειξε παράλληλα και το αδόκιμο της πολιτικής αντανάκλασής της. Ο κοινωνικός συγκλονισμός αδυνατεί να βρει έκφραση στο πεδίο της πολιτικής. Οι πρακτικές αλληλοβοήθειας δεν μετουσιώνονται σε πολιτική, τίποτα δεν βρίσκει δίοδο στη δημόσια έκφραση, στα πραγματικά γεγονότα. Στην πλειοψηφία τους αυτά, είναι σαν να μην υπάρχουν και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αδυνατεί να αναχθεί σε κάποιο αντιπολιτευτικό ζητούμενο (όπως πολλοί θα ήθελαν), π.χ. στο ότι «δεν τα βγάζουμε πέρα μ’ αυτούς» ή ακόμη χειρότερα, στο χοντροκομμένο ότι «η λύση θα ’ρθει από την Αριστερά».
Η εμπλοκή του πολιτικού είναι τόσο κραυγαλέα ακυρωμένη, που η απόστασή του από την πραγματική ζωή, ολοένα και μεγαλώνει. Ακριβώς γι’ αυτό, εντείνονται οι φυγόκεντρες τάσεις…
Σήμερα, κοντά στη απάνθρωπη όψη της κρίσης, αναδεικνύεται σε καθοριστικό το ζήτημα της επιβίωσης. Εισβάλλει ως ανάγκη και εγκαθιδρύεται. Συμφύεται με τον ατομισμό, που τροφοδοτεί διάφορες κοινωνικές εκδοχές, όπως τον κοινωνικό αυτοματισμό, το «όλα για την επιβίωση» (δηλαδή, το «όλοι εναντίον όλων»), δένεται με τη μετανεωτερική υπερανταγωνιστική λογική που ομνύει στο αλλοτριωμένο άτομο και εγκαθιστά το αξίωμα ότι «οι ικανότεροι θα επιβιώσουν». Αναπόφευκτα, αυτή η παγερή «θεωρία», μετατρέπει σε αποδεκτή τη διαπραττόμενη νέα εκκαθάριση. Καθένας οφείλει να αντιμετωπίσει το δίλλημα ατομικά και οι πιονέροι της νέας εποχής θα επιβιώσουν.
Ταυτόχρονα, μέσα σ’ αυτό το δηλητηριώδες κλίμα συμβιώνει η απάθεια, συναρτημένη με διάφορες αυταπάτες, όπως, ότι όλα τούτα αποτελούν ακραία συμβάντα της εποχής, αλλά δεν την χαρακτηρίζουν. Γι’ αυτό π.χ., παραμένει ενεργή η εμμονή σε αρχαϊκά συμβόλαια, η λαθραία νοοτροπία, ότι τάχα μπορεί να επιστρέψουμε σε προηγούμενα συλλογικά φαντασιακά, ως εάν η αναζήτηση της προοπτικής να αφορά σε συνταγές από τα παλιά.
Εντέλει, ο βαθύς και καθολικά βιωμένος συγκλονισμός, με αφορμή την τραγική ιστορία του δεκατριάχρονου κοριτσιού, θέτει, έστω δειλά, το ερώτημα της προοπτικής. Μέσα στο ζόφο των ημερών, μέσα στην καταστροφή και τη δυστυχία, και παρά την κοινωνικοπολιτική υποστροφή που ο διπολισμός σιγοντάρει, ένας νέος βιωτικός και επιβιωτικός δρόμος, στηριγμένος στη συλλογική και στην ατομική ευθύνη, θα αναζητηθεί. Για να θεμελιώσει τα πάντα από την αρχή, όχι με τα ίδια και γύρω από τους ίδιους, αλλά στη βάση μιας νέας κοινωνικοποίησης, με οδηγό τη Δημοκρατία (και όχι την Αγορά) και έναν διαφορετικό τύπου εκπροσώπησης, με χειραφέτηση (και όχι κυβερνητισμούς) στην προοπτική μιας νέας πολιτείας. Κι αν όλα αυτά φαντάζουν ακόμη παράταιρα, είναι επειδή επιμένουν να τα παραγνωρίζουν τα κάθε λογής πολιτικά μαγειρεία.

Η ΕΛΙΑ... Η ΚΡΕΑΤΟΕΛΙΑ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΕΛΕΕΙΝΗΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ

Όποιος είδε  το χθεσινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ, μπορεί να εικάσει πως κάτι αληθινά σημαντικό και μεγάλο έλαβε χώρα χθες το βράδυ. Άλλωστε όπως σπεύδει να πληροφορήσει η εφημερίδα, οι «58» έγιναν 3000 και δηλώνουν «Ήρθαμε για να μείνουμε»...

Αυτό ακριβώς όμως είναι το κακό. Διότι αυτοί που πήγαν προχθές βράδυ στη συγκέντρωση για την Κεντροαριστερά έχουν την τάση να μένουν γενικώς. Να μένουν σε καρέκλες, να μένουν σε αξιώματα, να μένουν σε λανθασμένες για τη χώρα αντιλήψεις. Κι αν υπήρχε μια υγιής πολιτική αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών θα έπρεπε να είχε ήδη φυσήξει τόσο δυνατός άνεμος ώστε «να τους έχει πάρει και να τους έχει σηκώσει». Οι συμμετέχοντες δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν και χθες εδώ. Δυστυχώς και προχθές. Έχουν τον τρόπο τους να...

είναι πάντα «μέσα στα πράγματα» και να διαιωνίζουν ένα παρα – σύστημα εξουσίας, το οποίο διαπλέκεται με συγκεκριμένα συμφέροντα εντός και εκτός συνόρων. 

Ποιο είναι δηλαδή το καινούργιο που μπορούν να φέρουν στη δημόσια ζωή ο Σημίτης και ο Βενιζέλος, οι οποίοι ήταν «πρώτο τραπέζι»; Ποια ελπίδα μπορούν να γεννήσουν ο Γιανίτσης και ο Ψαριανός; Πόσο ελκυστική μπορεί να είναι η κεντροαριστερά του Καμίνη και του Νίκου Χριστοδουλάκη; Γιατί πρέπει να νοιάζει την κοινωνία αν θα έχει κάτι να ψηφίσει στις εκλογές ο Βερνίκος, ο Αλιβιζάτος ή η Σώτη Τριανταφύλλου;

Αν θέλουν να κάνουν ένα κόμμα με αρχηγό τον Γιάννη Στουρνάρα, με γεια τους, με χαρά τους. Ας βγουν ανοιχτά να το πουν και να το δηλώσουν ξεκάθαρα: «Ναι, είμαστε με τους Γερμανούς». Διότι περί αυτού ακριβώς πρόκειται και όλα τα υπόλοιπα πωλούνται στην μηντιακή αγορά ως φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η «παρέα» που βρίσκεται στο επίκεντρο όλων αυτών των διεργασιών ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς είναι η «παρέα της ΟΝΕ». Η παρέα, η οποία πούλησε στην ελληνική κοινωνία το «χάρτινο όνειρο» του ευρώ και σήμερα έχει σύρει τη χώρα σε ένα ιστορικό αδιέξοδο. Θα έπρεπε ο μαζοχισμός της ελληνικής κοινωνίας να βρίσκεται στο «κόκκινο», για να εμπιστευόταν ποτέ τη λύση σε αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Το να βγαίνουν λοιπόν σήμερα και να μας λένε πως «δεν πίνεται το νερό», αυτοί οι οποίοι το «δηλητηρίασαν», είναι απύθμενο θράσος και υποκρισία. Οι καιροί όμως για την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμοι και το τελευταίο που απαιτούν είναι να δουλευόμαστε μεταξύ μας. Η «παρέα της Ελιάς» είναι η ίδια και απαράλλακτη παρέα.

Η «παρέα» αυτή είναι καλή για τα συμφέροντα των Γερμανών. Η Ελλάδα είναι ώρα να κοιτάξει τα δικά της συμφέροντα. Διότι είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο άξονας Βρυξελλών – Βερολίνου αντιστρατεύεται πλήρως τα εθνικά μας συμφέροντα. Και δεν είναι μόνον η «μεγάλη εικόνα» των μνημονίων είναι και οι λεπτομέρειές της. Βέτο της Κομισιόν για την ανάπτυξη της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά, βέτο της Κομισιόν στην πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Soccar. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς πως Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού δεν ανησύχησαν καθόλου για τον σχηματισμό μονοπώλιου από την Aegean με την απορρόφηση της Ολυμπιακής. Γιατί; Μα, γιατί η Aegean είναι «μαγαζί»¨της Lufthansa. Τόσο απλά. Όταν κερδίζουν οι Γερμανοί, όλα επιτρέπονται. Κι αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη. Αλλά αυτή τη μάχη δεν μπορεί να τη δώσουν ο Στουρνάρας κι ο Σημίτης.

Η αποστολή τους τέλειωσε. Ας βγάλουν τις κουκούλες…

ΥΓ: Προφανώς έγραψα πάνω από 100 λέξεις σήμερα. Αλλά η κοροϊδία ενός ολόκληρου λαού την ώρα που έχει γονατίσει και υποφέρει μέσα σε συνθήκες κατοχής, πρέπει κάποτε να έχει ένα όριο…

ΡΙΖΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ... ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Η πειθαρχική δίωξη που άσκησε ο υπουργός Παιδείας κατά του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, επειδή ο τελευταίος δεν «φρόντισε» να καταστείλει με κάθε τρόπο την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του ιδρύματος, έχει τρεις αλληλένδετες αλλά διακριτές διαστάσεις...

του ΚΩΣΤΑ ΧΡΥΣΟΓΟΝΟΥ
 

Η πρώτη είναι η πολιτική διάσταση. Είναι πρωτοφανές μια κυβέρνηση προερχόμενη από εκλογές να διώκει για πολιτικούς λόγους έναν εκλεγμένο πρύτανη. Το πιο κοντινό προηγούμενο ανάγεται στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, όταν ο τότε πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αβροτέλης Ελευθερόπουλος, στην επέτειο της Απελευθέρωσης της πόλης βρήκε το θάρρος να εκφωνήσει, μπροστά στο βασιλιά Γεώργιο Β', έναν πανηγυρικό λόγο δυσάρεστο για το καθεστώς. Η συνέπεια ήταν η παύση του με...
συνοπτικές διαδικασίες. Όσο κι αν ο αυταρχισμός προσλαμβάνει διαφορετικές μορφές, η βαθύτερη ουσία του παραμένει αναλλοίωτη.

Η δεύτερη είναι η νομική διάσταση. Σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος, τα ΑΕΙ είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Η έννοια της Αυτοδιοίκησης εμπεριέχει πρώτιστα την εξουσία των ΑΕΙ να αντιμετωπίζουν τις κάθε είδους υποθέσεις τους με δικά τους όργανα, μέσα στο πλαίσιο βέβαια των γενικών και αφηρημένων ρυθμίσεων τις οποίες θεσπίζει ο κοινοβουλευτικός νομοθέτης.

Συνεπώς, η άσκηση από τον υπουργό Παιδείας μιας διοικητικής κατά τη φύση της αρμοδιότητας, όπως η κίνηση πειθαρχικής δίωξης κατά καθηγητή ο οποίος συμβαίνει να έχει εκλεγεί και πρύτανης ενός συγκεκριμένου ΑΕΙ, είναι εμφανώς αντισυνταγματική.

Και η τρίτη είναι η επικοινωνιακή διάσταση. Η συγκυβέρνηση της μνημονιακής υποτέλειας και τα αναιδή δημοσιογραφικά φερέφωνα της διαπλοκής επιχειρούν, μέσω της δίωξης και της επικοινωνιακής προβολής της, να επιρρίψουν στον Θεοδόση Πελεγρίνη την ευθύνη για τη διακοπή της λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην πραγματικότητα όμως οι «διαθεσιμότητες» των υπαλλήλων, σε συνέχεια της δραματικής μείωσης της κρατικής επιχορήγησης τα τελευταία χρόνια, καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία του.
 

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου οι αντιδράσεις στα κυβερνητικά μέτρα ήταν ηπιότερες και η διδασκαλία στο χειμερινό εξάμηνο άρχισε κανονικά, έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα 41 από τους 46 υπαλλήλους της Τεχνικής Υπηρεσίας του. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει κανείς θερμαστής για να λειτουργήσει το καλοριφέρ(!) και τα μαθήματα «διεξάγονται» κάτω από συνθήκες ψυγείου. Ένα ειδικότερο παράδειγμα είναι ο Τομέας Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής, του οποίου είμαι διευθυντής κατά το τρέχον ακαδημαϊκό έτος. Από τους τέσσερις διοικητικούς υπαλλήλους που είχε κάποτε ο τομέας αυτός, σήμερα, δεν του απέμεινε κανένας, ενώ και για όσους καθηγητές συνταξιοδοτήθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια δεν γίνονται (λόγω έλλειψης πιστώσεων) προκηρύξεις θέσεων ώστε να αντικατασταθούν από νέους επιστήμονες. 

Το δημόσιο πανεπιστήμιο, επομένως, καταρρέει υπό το βάρος των μνημονίων και οι απολογητές τους επιχειρούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ενοχοποιήσουν για την κατάρρευση όσους τολμούν να αντισταθούν στα μνημόνια.

Η πολιτική διαφωνία διώκεται, το Σύνταγμα παραβιάζεται και η αλήθεια διαστρεβλώνεται με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης»-Επιβολής του συστήματος. Και, βέβαια, όλα αυτά δεν συμβαίνουν για πρώτη φορά, αλλά αποτελούν τη συνέχεια ενός έργου του οποίου γινόμαστε όλοι θεατές στην εποχή των μνημονίων. 

Η ώρα να σηκωθούμε όρθιοι και να αποδοκιμάσουμε με τον πιο έντονο τρόπο τους συντελεστές αυτού του θεάτρου του παραλόγου και του αυταρχισμού είναι τώρα.

Ο Κώστας Χ. Χρυσόγονος είναι καθηγητής Νομικής ΑΠΘ

e-dromos.gr

ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Όταν ο ελεεινός ολετήρας – αυτό το περιφερόμενο υποκείμενο με την ανύπαρκτη εθνική συνείδηση – προθυμοποιήθηκε ν αποτελέσει το Δούρειο Ίππο σε βάρος της χώρας που μίσησε…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στην οποία όμως έγινε πρωθυπουργός ελέω των πράσινων αυστραλοπιθήκων… Όταν αυτός ο ανεκδιήγητος πολιτικός γκαζοτενεκές, αναφωνούσε το περίφημο: «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία», πολλοί γέλασαν περιοριζόμενοι να σχολιάσουν μόνο την ηλιθιότητα του ανδρός…

Ελάχιστοι συνειδητοποίησαν πως αυτό το περιφερόμενο ανδρείκελο, χρησιμοποιήθηκε ως εκφωνητής υπαγορευμένων συνθημάτων από αυτούς που υπηρέτησε, με στόχο τον ευνουχισμό της πολιτικής σκέψης και της κοινωνικής αντίληψης για όσα έμελλε να ακολουθήσουν.

Και όμως, η μεγάλη αλήθεια που σήμερα ξεδιπλώνεται μπροστά μας με τρόπο εφιαλτικό, ήταν πάντα επιμελώς κρυμμένη πίσω από...

τα λεγόμενα αυτού του αδίστακτου εθνικού μειοδότη.

Η κρίση δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα που αξιοποιήθηκε στοχευμένα ως ευκαιρία από το σύστημα και τους πρωταγωνιστές που τη δημιούργησαν, προκειμένου να ανασυνθέσουν το θεσμικό τους οπλοστάσιο σε βάρος των κοινωνιών, αλλά κυρίως σε βάρος των εθνών, υλοποιώντας ευλαβικά τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του Φρανκενστάιν όλων των εποχών... Της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Πρόκειται για μια αλήθεια σκληρή και αδυσώπητη, που ενώ τη βιώνουμε καθημερινά, οι πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος αρνούνται πεισματικά να διαγνώσουν την ύπαρξή της, και το αποτέλεσμα αυτής της απροθυμίας είναι ολέθριο και για τις στρατηγικές επιλογές των ίδιων, αλλά πρωτίστως για τους ίδιους τους λαούς.

Στη χώρα μας αυτές οι αλλαγές διεκπεραιώνονται με δραματικό τρόπο, συνεπικουρούμενο από την παραλυτική δυναμική του δόγματος του «Σοκ και του Δέους», καθιστώντας τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης αμήχανες μπροστά στη ροή των εξελίξεων, και την κοινωνία εμβρόντητη μπροστά στην πρωτοφανή και ολομέτωπη επίθεση που δέχεται σε κάθε της βήμα.

Η κρίση λοιπόν που οι ίδιοι δημιούργησαν, συντονισμένα και γενικευμένα, ήταν η ευκαιρία που αναζητούσαν οι χορογράφοι της προκειμένου να δρομολογήσουν τις εξής κορυφαίες τους και κεφαλαιώδεις επιλογές.

• Σε πολιτικό επίπεδο η στόχευση ήταν να μετατραπούν οι εθνικές κυβερνήσεις σε άβουλες μαριονέτες, με εξουσία πραιτοριανού απέναντι στους λαούς, και με αρμοδιότητα απλού διεκπεραιωτή των στρατηγικών επιλογών των χορογράφων.

• Σε γεωπολιτικό επίπεδο η επιδίωξη ήταν να μετατραπούν οι εθνικές επικράτειες σε οικόπεδα συμφερόντων, με αφυδατωμένα ή και παντελώς ακυρωμένα τα χαρακτηριστικά της εθνικής κυριαρχίας, μέσα από ένα εφιαλτικό πρόγραμμα πρωτοφανούς αναδιανομής των διακεκαυμένων και καρποφόρων ζωνών ολόκληρου του πλανήτη.

• Στο επίπεδο των θεσμών ο σχεδιασμός προέβλεπε ένα τριπλό εφιαλτικό χτύπημα, που τροποποιεί εκ θεμελίων τα πάντα στη ζωή. Πιό συγκεκριμένα:

1. Την αναμόρφωση των πάντων προς το χειρότερο, μέσα από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κατάργησης όχι μονάχα κάθε έννοιας προστατευτισμού, αλλά της παγίωσης του στοιχείου του φόβου και της καθολικής ανασφάλειας για ολόκληρη την κοινωνία.
2. Την αφαίμαξη της αρμοδιότητας του θεσμοθετείν από τα εθνικά κοινοβούλια, τα οποία υποβαθμίζονται σε ρόλο πολιτικού κλητήρα, και τη συνολική μεταφορά αυτής της αρμοδιότητας σε υπερεθνικά κέντρα και οργανισμούς, που με αρμοδιότητες υπερεξουσίας, ελέγχουν και κατευθύνουν τα πάντα στον πλανήτη.
3. Την εκτεταμένη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση – μέσα ακόμη και από φαινόμενα πρωτοφανούς κανιβαλισμού – κάθε παράπλευρου μηχανισμού, με στόχο τον απόλυτο έλεγχο των πάντων.

Ας δούμε ένα - δυό ενδεικτικά παραδείγματα για να συνειδητοποιήσουμε επαρκώς που ακριβώς πάει το πράμα.

• Η πρεμούρα του ανεκδιήγητου Λοβέρδου με τη διάλυση του ΕΣΥ και τη δημιουργία του εκτρώματος που ακούει στο όνομα ΕΟΠΥΥ… Αυτή η υπερσυγκέντρωση των ασφαλιστικών ταμείων που συνδυάστηκε και με πρωτοφανή υπερσυγκέντρωση των συνταξιοδοτικών οργανισμών… δεν αποσκοπούσε στην ευρωστία και στην πολυδιαφημισμένη λειτουργικότητα αυτού του «θεριού», όπως σκόπιμα διέδιδαν για να καταστήσουν επικοινωνιακά ελκυστικό το τρισάθλιο έκτρωμά τους.

Αποσκοπούσε αποκλειστικά και μόνο (παράλληλα φυσικά με τα αίσχη και τις σαλταδορίες που αφορούν στις προμήθειες και στο μεγάλο μπαγιόκο με την αγορά των φαρμάκων) στη διασφάλιση μέσω και της απλοποίησης της τεχνικής τους δυνατότητας, να εντάξουν τη ζωή μας σε ένα «κλικ» του υπολογιστή, προκειμένου να διεκπεραιώνουν απλούστερα και αμεσότερα το ράβε ξήλωνε στα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, πράγμα που ήδη αρχίζουμε να βιώνουμε, και το επόμενο διάστημα οι επιπτώσεις του θα ενταθούν.

• Ποιος δε θυμάται τα μεγάλα λόγια των επικοινωνιολόγων, όταν ξεκίνησε το πανηγύρι με την πρωτοφανή συγκέντρωση των τραπεζικών ιδρυμάτων στα χέρια των ολίγων. Μιλούσαν για ισχυρά ιδρύματα, που θ αντιστέκονται δυνατά και αγέρωχα στα χτυπήματα της κρίσης (δηλαδή των δικών τους πολιτικών)… Μιλούσαν για τη διασφάλιση των συμφερόντων των καταθετών, που τίποτε δε θα μπορεί να κλονίσει την ευρωστία των ευαγών ιδρυμάτων… Μιλούσαν… μιλούσαν… μιλούσαν… και για τι δεν πρωτομιλούσαν.

Και σήμερα που το colpo grosso ολοκληρώθηκε, η φιλολογία της ευρωστίας άρχισε με βήμα ταχύ να υποχωρεί… Οι απειλές για το κούρεμα των καταθέσεων επανέρχονται… Και βεβαίως οι πολιτικές της δήμευσης ακόμη και της μιζέριας των τραπεζικών λογαριασμών, επανέρχεται με τρόπο εφιαλτικό και αφορά πλέον στους πάντες.

Όλη την προηγούμενη περίοδο – και ενώ οι τράπεζες άλλαζαν χέρια – οι ημέτεροι τραπεζίτες καρπώνονταν δισεκατομμύρια, και όλοι εμείς οι αφελείς, τρέχαμε με ένα εκκαθαριστικό και μια ταυτότητα στο χέρι, μοιράζοντας φωτοτυπίες από γραφείο σε γραφείο, προκειμένου να ολοκληρωθεί η data όλων μας, για το μεγάλο πλιάτσικο που μόλις ξεκινά.

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, αλλά δεν είναι διόλου τυχαία. Το προπαρασκευαστικό σχέδιο αυτού του εφιαλτικού σχεδιασμού κατά το μάλλον ή ήττον έχει ολοκληρωθεί, και ο Φρανκενστάιν της παγκόσμιας διακυβέρνησης, έχει πλέον μπει για τα καλά στη ζωή μας.

Οι κυρίαρχοι του πολιτικού συστήματος, λειτούργησαν συνειδητά σαν πρόθυμες δουλίτσες στην εξυπηρέτηση αυτού του σχεδίου θανάτου των ανθρώπων, των κοινωνιών και των εθνών, και μαζί τους το ίδιο πρόθυμα στοιχήθηκε και η νεοταξίτικη «Αριστερά», είτε ως «κυβερνώσα» είτε ως παρκαρισμένη και εν αναμονή κυβέρνηση.

Μεγάλες όμως είναι οι ευθύνες και της παραδοσιακής Αριστεράς, που εγκλωβισμένη στο αναμάσημα των δικών της ιδεολογημάτων, αρνήθηκε να δει την αφύπνιση αυτού του επικίνδυνου εφιάλτη.

Αρνήθηκε ουσιαστικά να συνειδητοποιήσει, πως οι ταξικές πολιτικές (που βεβαίως είναι υπαρκτές) και για τις οποίες αρκέστηκε να μιλά και δε σταμάτησε να αναδεικνύει, συσκευάστηκαν σε ένα νέο ακόμη πιο επικίνδυνο θεσμικό πλαίσιο προκειμένου να ασκούνται αποτελεσματικότερα και ακόμη πιο γενικευμένα από τα ανδρείκελα του πολιτικού συστήματος, για λογαριασμό πια των πλανητικά συγκροτημένων συμφερόντων.

Αυτή η ασυγχώρητη ολιγωρία, δεν είναι χωρίς ολέθριες συνέπειες, που πλέον έχουν τροποποιήσει άρδην τη ζωή που ξέραμε, και ο εφιάλτης μόλις ξεκινά.

Η κοινωνία παροπλίστηκε και τα πλήγματα που δέχτηκε η αυτοπεποίθησή της, είναι ισχυρά και δύσκολα αναστρέψιμα…

Οι μηχανισμοί των πραιτοριανών ισχυροποιήθηκαν και η δυνατότητα της παρέμβασής τους πλέον είναι καταλυτική και σε όλα τα επίπεδα…

Η ζωή πισωγύρισε δραματικά… Η ελπίδα τσαλακώθηκε… Οι αγώνες όπως τους ξέραμε δεν εμπνέουν πλέον κανέναν.

Το πολιτικό σύστημα κινήθηκε με φουλ τις μηχανές και χωρίς να χάνει λεπτό από το χρόνο του, έκανε την κρίση ευκαιρία για την πολιτική και θεσμική ενδυνάμωση των δικών του των μηχανισμών, μετασχηματιζόμενο σε ορδή πραιτοριανών στην υπηρεσία του τέρατος της Παγκόσμιας διακυβέρνησης…

Και όλα αυτά, τη στιγμή που η παραδοσιακή Αριστερά μασούσε τσίχλα… ευλογούσε τα γένια της ιδεολογικής της νηφαλιότητας… Αυτοθαυμαζόταν για την επαναληψιμότητα της επαναστατικής της μεγαλοστομίας… Χειροκροτούσε τον εαυτό της για γενικόλογες φλυαρίες ταξικές και διεθνιστικές…

Αλλά δε βρήκε τη δύναμη (και τον εμπνευσμένο ηγέτη) που θα μετέτρεπε την κρίση σε δική της ευκαιρία για την οργάνωση της μεγάλης εξέγερσης… Για το ξέσπασμα του γενικευμένου ξεσηκωμού… Για το γιγάντωμα ενός νέου ΕΑΜ που θα ανέτρεπε οριστικά τα σχέδια του Γολιάθ.

Θυσίασε τη μεγάλη «ευκαιρία» της κρίσης, προκειμένου να διατηρήσει – έτσι πίστευε – άσπιλα και αμόλυντα τα ιδεολογήματά της, αρνούμενη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην εξέγερση και μέσα από αυτήν στο ριζοσπαστισμό του αγωνιζόμενου λαού, (αρκέστηκε να το επιχειρεί διατυπώνοντας επαναστατικές νουθεσίες) και ουσιαστικά μέσα από  την ατολμία, την πολιτική της απερισκεψία, ενδεχομένως και τα φοβικά της σύνδρομα, μετασχηματίστηκε από δύναμη ανατροπής σε καταλύτη μιας κοινωνίας καθηλωμένης που οδηγείται άβουλη και σαστισμένη στο κρεβάτι του Προκρούστη της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Χρέος όλων είναι πριν αυτή η διαδικασία του ολέθρου ολοκληρωθεί, να αφυπνίσουμε αυτό το κομμάτι των αγωνιστών που οφείλει να απαλλαγεί από τη δυσκαμψία των ηγετών του, και αναδεικνύοντας τους δικούς του αποφασισμένους ηγέτες, να πάρει στα χέρια τις τύχες του τόπου του, πριν μετασχηματιστεί σε χέρσο οικόπεδο από τα όρνεα που σκοτείνιασαν τον ουρανό πάνω από την Ελλάδα.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"