Αντώνης Σαμαράς... Άχρηστος, αγράμματος, ανεπάγγελτος, άεργος και προικοθήρας


...Γραφείο συνοικεσίων με το όνομα "Μπενάκης" έπρεπε να λέγεται το Κολέγιο Αθηνών. Όλα τα κακόβουλα παράσιτα της ελληνικής πολιτικής και επιχειρηματικής "πανίδας" εκεί "γεννήθηκαν" και από εκεί ξεκίνησαν την πορεία τους. Αυτή είναι η μεγάλη "κληρονομιά" του Μπενάκη ...Το μόνο πραγματικό έργο του Μπενάκη ήταν το "ανταλλακτήριο" προικών στο Ψυχικό. Λογικό είναι λοιπόν να είναι "θεματοφύλακας" του έργου του ο εγγονός του και αδερφός του Σαμαρά. Όλα τα φασιστικού τύπου "φίλτρα", τα οποία εισήχθησαν στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου να ελέγχεται η "στελέχωση" των μηχανισμών της σε όλα τα επίπεδα, ήταν δικές τους "εισαγωγές".
Αν ο Μπενάκης ίδρυσε το Κολέγιο Αθηνών, τα παιδιά του "ίδρυσαν" τον ελληνικό Προσκοπισμό και τον Οδηγισμό ...Αυτές τις μεγάλες "μήτρες" "δημοκρατών", οι οποίες συνδέονταν με τη μασονία και μιμούνταν τις φασιστικές νεολαίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ...Η μεγαλύτερη παραγωγική "μηχανή" για τη στελέχωση του ελληνικού παρακράτους. Σε πλήρη και αγαστή συνεργασία οι "μηχανές" του παρακράτους. Από εκεί και πέρα το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Οι κολεγιόπαιδες θα έπαιρναν τις νύφες "Α εθνικής" και οι πρόσκοποι ό,τι καλό περίσσευε. Οι υπόλοιποι τις "πτωχές" ...Τον "Μπίθουλα", όπως από κοινού οι "εκλεκτοί" θεωρούσαν την υπόλοιπη κοινωνία.
Διαβάζουμε στα κοινωνικά "λιβανίσματα" ―της διαπλοκής των ΜΜΕ υπέρ του νέου Πρωθυπουργού― για το πώς "ζευγάρωσε" ο κακορίζικος Αντώνης με τη γυναίκα του και "συγκινηθήκαμε". Άρλεκιν έπρεπε να γίνει η ιστορία τους. Έψαχνε δήθεν ο Αντωνάκης να βρει ποια ήταν η "άγνωστη" "μελαχρινή", που τον γοήτευσε σε μια πολιτική προεκλογική συγκέντρωσή του και η οποία στη συνέχεια έγινε και σύζυγός του ...Η "άγνωστη", που του άρεσε, αλλά δεν τη γνώριζε και στην αναζήτηση της οποίας τον βοήθησε ο αδερφός του ...Ο Αντωνάκης με τα "ωραία" του. Την είδε σε μια τυχαία συγκέντρωση και δεν την ήξερε, παρ' όλο που σπούδαζε κι αυτή στο δικό τους Κολέγιο ...Όπως το άλλο με τον Τοτό.
Ωραία γυναίκα "φορτωμένη" με χρήμα περιφερόταν στο Κολέγιο και την αγνοούσαν τα προικοβόρα "πιράνχας"; Ωραία γυναίκα και "φορτωμένη" αποκλείεται να μην ήταν "στόχος" των παρασιτικών κολεγιογαμπρών και άρα και των κορυφαίων μεταξύ αυτών, όπως ήταν ο Αντωνάκης. Στοιχήματα μεταξύ τους θα έβαζαν, για το ποιος θα κατάφερνε να την πάρει ως "λεία". "Φάκελο" ολόκληρο θα είχαν με τα περιουσιακά της στοιχεία οι γόνοι του Μπενάκη. Καλύτερα από την ίδια θα γνώριζε ο Αντωνάκης την περιουσία της. Τζάμπα περίμενε η Κύπρια τραγουδιάρα "αποκατάσταση" από γόνο Μπενάκη. Ο άνθρωπος από τότε ήταν αποφασισμένος να τη βγάλει "κοτσάνι", χωρίς να δουλέψει ποτέ στη ζωή του ...Συνειδητοποιημένος άεργος ο Αντωνάκης. Όχι απλά ανεπάγγελτος ...Άεργος.
...Άριστος "οικονομολόγος" με διδακτορικό στη "συμφεροντολογία" ήταν πολύ πριν πάει στην Αμερική. Γνώριζε από τον παππού του πώς να ζεις άνετα, συμπληρώνοντας κληρονομιές με προίκες. Ποτέ ο Αντωνάκης δεν έζησε σε σπίτι που δεν κληρονόμησε και ποτέ δεν έφαγε ούτε μια μπουκιά ψωμί, χωρίς αυτή ν' αγοραστεί με χρήματα που του δόθηκαν χάρισμα ή αργομισθία ...Ο άνθρωπος ήταν "εκλεκτός" από τότε που γεννήθηκε ...Ανήκε σε κάστα "ανωτέρων", που δεν γνωρίζονται ούτε εξ όψεως με την έννοια της εργασίας. Σηκώνεται να περπατήσει ο άνθρωπος και νιώθεις την ανάγκη να του βρεις μια καρέκλα να τον βάλεις να ξεκουραστεί. Λογικό είναι αυτό. Είναι ανώτερο μέλος μιας "κάστας", η οποία επιβιώνει, χωρίς να χρειάζεται καν να κουνηθεί ...Μιας αυστηρά κρατικοδίαιτης "κάστας", η οποία ακόμα και σήμερα επηρεάζει τη συνολική κοινωνική λειτουργία της χώρας.
[...]
Πόσο "καθαρός" μπορεί να είναι κάποιος ανεπάγγελτος, που σε ηλικία μόλις τριάντα έξι ετών συμμετείχε ως ο κορυφαίος υπουργός σε κυβέρνηση-Μητσοτάκη; Πόσο "καθαρός" μπορεί να είναι κάποιος άεργος, που, πολύ πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Siemens, είχε κατηγορηθεί ότι έριξε την κυβέρνηση-Μητσοτάκη, εξαιτίας αυτής της εταιρείας; Πόσο "καθαρό" μπορεί να είναι κάποιο "παράσιτο", που το όνομά του "κοσμεί" όλες τις λίστες δώρων του Χριστοφοράκου; Πόσο καθαρός μπορεί να είναι κάποιος, που σε μια χώρα, όπου πιο εύκολα βρίσκεις δικηγόρο παρά χαμάλη, επέλεξε ως νομικό σύμβουλο της κυβέρνησής του κάποιον πρώην νομικό σύμβουλο της γερμανικής εταιρείας;
Αυτός ο "καθαρός" άνθρωπος ήταν που έδωσε την τελευταία "παράσταση" στο Βερολίνο ...Την ομολογουμένως "συγκινητική" παράσταση, αν σκεφτεί κάποιος ότι μετά από αυτήν "άλλαξε" ως δια μαγείας η γερμανική συμπεριφορά ...Είδε τον "κλάψα" η Μέρκελ και συγκινήθηκε ...Μας είπε ευθέως ότι "καίγεται" η καρδιά της,  εξαιτίας του δράματος των Ελλήνων ...Μιλάμε για διπλή αποκάλυψη. Μάθαμε ότι το κτήνος του Ρήνου όχι μόνον έχει καρδιά, αλλά ότι αυτή η καρδιά καίγεται κιόλας.
Το μόνο που δεν γνωρίζουμε είναι αν ο "γοητευτικός" Αντώνης γνώριζε ποια είναι η Μέρκελ που "γοήτευσε" ή αν πάλι τον βοήθησε ο αδερφός του να την αναγνωρίσει ...Μόνον αυτό δεν γνωρίζουμε. Αυτό ήταν το πρώτο επίτευγμα του Σαμαρά ως Πρωθυπουργού ...Ο άνθρωπος, που συγκίνησε την Μέρκελ ...Ο πορθητής του Βερολίνου. Ανέλαβε και έφερε εις πέρας την ελληνική "εκστρατεία" γοητείας στην Ευρώπη. Κατάφερε να αλλάξει το "κλίμα" για την Ελλάδα, όπως μας "ορκίζονταν" ότι συνέβη οι υπάλληλοι του Μπόμπολα και του Βαρδινογιάννη, που παριστάνουν τους δημοσιογράφους.
Αυτό, το οποίο είδαμε, ήταν μια φτηνή παρωδία μεταξύ "συγκινημένων" ιμπεριαλιστών και "συγκινητικών" δωσίλογων. Μια παρωδία αντάξια του "κλαμπ" στο οποίο ανήκει ο θλιβερός Αντωνάκης ...Ο δωσίλογος Αντωνάκης, ο οποίος πήγε στο Βερολίνο για να εξυπηρετήσει τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές και όχι τους Έλληνες πολίτες. Στην πραγματικότητα πήγε στην Ευρώπη όχι για να μιλήσει εκ του σύνεγγυς με τους Ευρωπαίους, αλλά για να "μιλήσει" από γερμανικής "έδρας" στους Έλληνες ...Πήγε στην Ευρώπη, για να δηλώσει αυτά, τα οποία θα χαροποιούσαν τους Ευρωπαίους, έστω κι αν αυτά σήμαιναν την καταστροφή της πατρίδας μας ...Πήγε στην Ευρώπη, για να "θυμίσει" στους Έλληνες τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα δικά του αφεντικά ...Για να διαβεβαιώσει προσωπικώς και δημοσίως τα αφεντικά του —και χωρίς να έχει ο ελληνικός λαός "δικαίωμα" αντίδρασης— ότι τα πάντα θα δρομολογηθούν όπως έχουν αποφασίσει οι φασίστες και οι τοκογλύφοι.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Σαμαράς. Δεν "μίλησε" στους Ευρωπαίους ως Πρωθυπουργός των Ελλήνων, αλλά "μίλησε" στους Έλληνες ως "υπάλληλος’ των Ευρωπαίων τοκογλύφων. Δεν υπερασπίστηκε ως εκλεγμένος Πρωθυπουργός των Ελλήνων τα συμφέροντά τους εις βάρος των συμφερόντων των "άλλων", αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Δεν πήγε στην Ευρώπη, για να "μεταφέρει" στους Ευρωπαίους ένα μήνυμα από πλευράς αυτών που τον ψήφισαν, αλλά για να "στείλει" στην Ελλάδα ένα μήνυμα από την πλευρά αυτών που τον "διόρισαν".
Πήγε και στάθηκε δίπλα στη Μέγαιρα του Ρήνου, όπως στέκεται κάποιος δίπλα σε έναν άγριο σκύλο, προκειμένου να δώσει "βάρος" στον λόγο του, προσπαθώντας να τρομοκρατήσει τους ακροατές του ...Κάποιος, ο οποίος με την επίδειξη ενός "φόβητρου" επιχειρεί να αποσπάσει την προσοχή τους και να τους "δείξει" και τις "πλάτες" του ...Να τους υπενθυμίσει ότι δεν μπορούν να τον αμφισβητούν όσα ψέματα κι αν έχει πει —προκειμένου να τους κλέψει την ψήφο—, εφόσον απολαμβάνει υψηλής "προστασίας" ...Τόσο "υψηλής" όσο απαιτεί η δική του κορυφαία προδοτική συμπεριφορά.
[...]
Για κάποιον, που του αρέσει να παρακολουθεί τα δημόσια πράγματα, η παρουσία του Σαμαρά στον δημόσιο βίο ήταν πάντα λίγο περίεργη. Για παράδειγμα, εδώ και χρόνια εμφανίζεται σαν "ευγενής" γόνος της Αθήνας με έναν τρόπο ταπεινό και παράξενο ...Τόσο ταπεινό, που καταντά τουλάχιστον ύποπτος. Τον εμφανίζουν, για παράδειγμα, ως εγγονό της γνωστής Πηνελόπης Δέλτα ...Εγγονό μιας λογοτέχνιδας τοπικού βεληνεκούς χωρίς ιδιαίτερες διεθνείς περγαμηνές. Γιατί είναι παράξενο αυτό; ...θα έλεγε ο ανύποπτος αναγνώστης. Γιατί, πάνω στη σχέση του με την Δέλτα σταματάνε όλες οι αναφορές. Σαν να υπάρχει κάποιο "φρένο", που τους αναγκάζει να σταματήσουν ...Ένας αόρατος "τοίχος", που δεν επιτρέπει να δούμε "πίσω" από την Δέλτα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί θεωρητικά "πίσω" από την Δέλτα υπάρχουν ακόμα πιο "καλά" διαφημιστικά στοιχεία για ένα φιλόδοξο δημόσιο πρόσωπο, όπως είναι ο Σαμαράς.
Για κάποιον λόγο δεν "πάνε" προς το "καλύτερο" και "ανώτερο" ...Δεν λένε ποτέ ποια είναι η Πηνελόπη Δέλτα ...Δεν λένε ότι η Πηνελόπη Δέλτα ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του άνδρα της. Στην πραγματικότητα είναι η Πηνελόπη Μπενάκη, η κόρη του Εμμανουήλ Μπενάκη ...Του διαβόητου συνέταιρου του Βενιζέλου ...Του συνιδρυτή του Κολεγίου Αθηνών ...Του φερόμενου σαν εθνικού ευεργέτη Μπενάκη. Παράξενο δεν είναι αυτό; Παράξενο δεν είναι να μην "θυμάται" κανένας ότι ο Σαμαράς είναι απευθείας απόγονος του "μέγα" Μπενάκη; Σε μια Ελλάδα όπου —ειδικά μετά τη Μεταπολίτευση— ο Βενιζέλος "αποθεώθηκε", είναι τουλάχιστο παράξενο να μην εκμεταλλεύεται ο Σαμαράς αυτό το διαφημιστικό "ατού". Γιατί διαφημιστικό; Γιατί, αν οι μισοί δρόμοι της Αθήνας πήραν το όνομα του Βενιζέλου, οι άλλοι μισοί "αφιερώθηκαν" στον συνέταιρό του τον Μπενάκη. Ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο ιδιωτικό ίδρυμα της χώρας, είναι υποτίθεται κληροδότημά του. Μισό στρέμμα τάφο έχει ο Μπενάκης στην είσοδο του Πρώτου Νεκροταφείου της χώρας.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο, που, ενώ κάποιοι προσπαθούν ν' αναδείξουν την "υψηλή" καταγωγή του Σαμαρά, "σταματάνε" στην Πηνελόπη Δέλτα; ...Σταματάνε ένα "βήμα" πριν από τον "μεγάλο" πατέρα της. Μιλάμε για παράξενα πράγματα ...Πολύ παράξενα, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Σαμαράς αυτήν τη στιγμή μένει ως κληρονόμος στο σπίτι του ίδιου του Εμμανουήλ Μπενάκη ...Στο σπίτι της Κηφισιάς, στα σκαλιά του οποίου τραβήχτηκε η περίφημη φωτογραφία του Βενιζέλου με τον Μπενάκη ...Πολύ παράξενα, αν σκεφτεί κάποιος ότι —σε μια εποχή που κάποιος θεωρεί μέγα "ατού" του την αποφοίτησή του από το Κολέγιο Αθηνών— πρέπει κάποιος να ψάξει πολύ "βαθιά" στα αθηναϊκά κοσμικά, για να καταλάβει ότι ο αδερφός του Αντώνη Σαμαρά είναι ο Πρόεδρος αυτού του —περίπου "οικογενειακού" τους— ιδρύματος ...Πολύ παράξενο, αν σκεφτεί κάποιος τη σύμπτωση τού να είναι συγκάτοικος του βενιζελικού Γιωργάκη στις σπουδές του στις ΗΠΑ ...Συγκάτοικος με τον εγγονό του "Ανένδοτου" και τον γιο του εκλεκτού της CIA.
Τι συμβαίνει λοιπόν και όλοι "ξεχνάνε" τη βασική ιδιότητα, που εξηγεί τα παραπάνω; Γιατί τα εξηγεί; Γιατί αποκαλύπτει ότι ο Σαμαράς είναι ένας τυπικός βενιζελικός, που έζησε τη φυσιολογική ζωή ενός βενιζελικού. Γιατί, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Σαμαράς είναι εγγονός του Μπενάκη, όλα αυτά που περιγράψαμε παραπάνω είναι και τα λογικά. Όλη του η ζωή είναι "φυσιολογική" και χωρίς μυστήρια ...Βεβαίως και ο εγγονός του Μπενάκη θεωρεί ότι "δικαιούται" την πρωθυπουργία σε ένα κράτος, το οποίο οι Μπενάκηδες το αντιλαμβάνονταν περίπου σαν ιδιοκτησία τους ...Βεβαίως και  ο εγγονός του Μπενάκη θα κάθεται στο σπίτι του παππού του ...Βεβαίως και ο αδερφός του —και άρα επίσης εγγονός του Μπενάκη— θα ήταν πρόεδρος στο Κολέγιο Αθηνών ...Βεβαίως και ο εγγονός ενός ακραιφνούς βενιζελικού θα ήταν συγκάτοικος με τον εγγονό κάποιου άλλου ομοίου του.
Όλα αυτά όμως δεν λέγονται. Αφήνονται στη "σκιά" της δημοσιότητας σαν να μην συμβαίνουν. Γιατί; Γιατί το φυσιολογικό σε αυτήν την περίπτωση είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο, γιατί είναι αποκαλυπτικό. Κάποιοι δεν θέλουν να γνωρίζει ο κόσμος ότι ο Σαμαράς είναι βενιζελικός. Αν ο βενιζελικός Σαμαράς έκανε καριέρα στο ΠΑΣΟΚ, σίγουρα θα γνώριζαν και οι "πέτρες" για την αυθεντικότητα της "καταγωγής" του ...Θα γνώριζαν για όλα τα παραπάνω ...και ακόμα περισσότερα. Όμως, ο Σαμαράς κάνει καριέρα στην αντιβενιζελική ΝΔ και γι' αυτό υπάρχουν τα σκοτεινά σημεία.
Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει, είναι το εξής: Ο βενιζελικός Αντώνης προστατεύεται από τον "τοίχο" που υπάρχει "πίσω" από την Πηνελόπη Δέλτα. Γιατί; Για την ασφάλεια του Αντωνάκη δεν αναφέρουν ότι είναι εγγονός του Μπενάκη ...Για την ασφάλεια ενός "πράκτορα", που εκτελεί "αποστολή" σε εχθρικό "έδαφος" ...Γιατί είναι βενιζελικός και "διαπρέπει" στη δεξιά παράταξη ...Είναι ο δισέγγονος της κόρης του αντιδεξιού Μπενάκη και κάνει καριέρα στη Δεξιά εις βάρος των πραγματικών δεξιών ...Είναι εγγονός του φανατικού βενιζελικού Αλέξανδρου Ζάννα, ο οποίος ήταν ιδρυτικό μέλος της "Επιτροπής Εθνικής Αμύνης"
...Απόγονος φανατικών αντιδεξιών, που τον καθιστά αυτόματα "αδερφό" της Ντόρας με το όμοιο μπακράουντ, εφόσον εκείνη είναι απόγονος του αντιδεξιού Βενιζέλου. Μιλάμε δηλαδή για ύποπτα πράγματα. Πιθανότατα μιλάμε για "ηθοποιούς", οι οποίοι μας δουλεύουν ψιλό γαζί ...Για "ηθοποιούς", οι οποίοι παριστάνουν τους δύο "γάιδαρους", που, για να επιβιώσουν στον ξένο "αχυρώνα", κάνουν πως τσακώνονται. Όσο πιο πολύ περνάει ο καιρός και εφαρμόζονται πολιτικές επιλογές, τόσο πιο πολύ επιβεβαιώνεται αυτό το οποίο λέμε. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτοί οι "ξένοι" στη ΝΔ συνδέονται με μυστικά υπόγεια "κανάλια".
Επιφανειακά κάνουν πως τσακώνονται για να διχάζουν το κοινό, αναγκάζοντάς το να κινείται ενστικτωδώς και να μην βλέπει τα συμβαίνοντα. Αυτό ακριβώς κάνουν. Τους χειρίζονται σαν "ζωντανά" με ερεθισμένα ένστικτα και ευφυΐα υπό καταστολή. Τους φανατίζουν εναντίον της Ντόρας, ώστε από το πάθος τους να μην βλέπουν πού κατευθύνονται. Πάνω στη βιασύνη τους να τιμωρήσουν τη Ντόρα, δεν βλέπουν πού δίνουν την ψήφο τους ...Δεν βλέπουν ότι Ντόρα και Σαμαράς είναι οι διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος ...Δεν βλέπουν ότι πάνε από τον "Άννα" στον "Καϊάφα" και άρα ότι αυτοί είναι το ίδιο πράγμα.
[...]
 Αυτός ο κρυπτοπασόκος και φανατικός αντιδεξιός —ως γνήσιος βενιζελικός— είναι που άλωσε το μεγάλο κόμμα της Δεξιάς. Αυτός, ο οποίος με "ριφιφί" μπήκε στο προσκήνιο της πολιτικής μας ζωής, είναι αυτός που μας πρόδωσε. Τώρα είναι πλέον φανερός σε όλους μας ο ρόλος του. Είναι φανερό πως ξεπληρώνει τα "γραμμάτιά" του. Τώρα λειτουργεί υπέρ των ανθρώπων που τον βοήθησαν σ' αυτήν του την ανέλιξη. Βοηθά αυτούς, οι οποίοι τον εκβιάζουν για τις υπογραφές του στο βρόμικο 89. Βοηθά αυτούς, οι οποίοι τον έβγαλαν από την "κατάψυξη", για να τους εξυπηρετήσει εις βάρος του λαού ...Ο άνθρωπος ο οποίος έκανε την "επανάσταση" κατά του Μνημονίου και στο τέλος διέγραψε όσους βουλευτές δεν το ψήφισαν ...Ο άνθρωπος ο οποίος σήκωσε την αντιμνημονιακή "σημαία" μόνο και μόνο για να την "μπήξει" στην "καρδιά" της κοινωνίας, αλλά και του κόμματος στο οποίο ηγείται.
Αυτό δεν είναι παράξενο για τον Αντωνάκη ...Μια ζωή τέτοιος ήταν ο Αντωνάκης ...Ο Αντωνάκης ο τεμπέλης ...Ο Αντωνάκης ο παράσιτος ...Ο Αντωνάκης ο λαθρόβιος ...Ο Αντωνάκης, που πάντα πίστευε ότι ως εγγονός του Μπενάκη δικαιούνταν να τα απολαύσει όλα και μάλιστα άκοπα ...Ο Αντωνάκης, που, από τότε που υπάρχει, ζει δημοσία δαπάνη με το "δικαίωμα" του κληρονόμου του ελληνικού κράτους. Επειδή λοιπόν αυτός ο Αντωνάκης μίλησε για τζάμπα μάγκες, καλό είναι να πούμε ότι αυτός είναι ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ορισμός του "τζάμπα μάγκα" ...Τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή και όχι μόνον στην πολιτική του καριέρα.
Μιλάμε για πραγματικό φαινόμενο. Είναι ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος πάντα υποσχόταν τα "δύσκολα" και πάντα έκανε τα "εύκολα". Από πού να ξεκινήσει κάποιος και πού να φτάσει ...Εξ’ απαλών ονύχων, που θα έλεγαν και οι κουλτουριάρηδες. Ονειρευόταν πρωταθλητισμό και εθνόσημα και κατέληξε να κάνει "ριφιφί" από την "πίσω πόρτα" του αθλητισμού ...έγινε τενίστας σε μια εποχή που με το τένις δεν ασχολούνταν παραπάνω από δέκα νοματαίοι. Ονειρευόταν να γίνει επιστήμονας και πάλι έκανε "ριφιφί". Τον έστειλαν στις ΗΠΑ να γίνει γιατρός ...και γύρισε οικονομολόγος.
...Ο Αντωνάκης ο ροκάς ...Ο Αντωνάκης των "λουλουδιών", που ονειρεύτηκε να κάνει την "επανάστασή" του ακόμα και στον έρωτα ...Ο φέρελπις μεγαλοαστός, που προκάλεσε την αθηναϊκή κοινωνία με τη σχέση του με την τραγουδιάρα Βίσση ...Ο Antonyτου Κολεγίου ...Ο "γόνος", που ρίσκαρε το "όνομά" του και την "καριέρα" του για τον έρωτα. Τελικά "μούφα" ήταν κι αυτό. Στη συνέχεια κατά "σύμπτωση" έκανε ό,τι κάνουν όλοι οι μεγαλοαστοί, που σέβονται τις "παραδόσεις" τους ...Έκανε το "εύκολο" ...Παντρεύτηκε την κόρη του βιομηχάνου ο "αντιστασιακός". Καλό το "κορμί" πατριώτη, αλλά ακόμα καλύτερο το "μαλλί". Τα "κορμιά" για τους πατριώτες και τα "μαλλιά" για τους υπερπατριώτες του Κολεγίου.
 ...Ο Αντωνάκης. Πάλι καλά που βοήθησε τη Βίσση να ξεπεράσει τον Νταλάρα. Κάτι είναι κι αυτό. Εμπεριέχει ως πράξη αλτρουισμού μια κάποια κοινωνική διάσταση. Δεν είναι κι εύκολο να ξεπερνάς τον Νταλάρα. Μάλλον αυτό θα εκτίμησε ο Μητσοτάκης και τον έκανε Υπουργό Εξωτερικών στα τριανταεπτά του χρόνια. Έκρινε ο άνθρωπος ότι με την "εμπειρία" του στο Κυπριακό "ζήτημα", το Μακεδονικό θα το είχε παιχνιδάκι. Έτσι και έγινε. Εξαιτίας του Σαμαρά η Βίσση ξεπέρασε το πρόβλημά της και έκανε διεθνή καριέρα και το Μακεδονικό έγινε διεθνές ζήτημα.

Από τα άρθρα του Παναγιώτη Τραϊανού:


Πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα ο Στουρνάρας κατά την επίσκεψη του στο ευρωκοινοβούλιο απόψε



"Ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδα και Πρόεδρος του ECOFIN, κ. Γ.Στουρνάρας δεν θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του πρόσφερε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χουντής, να σχολιάσει τις δηλώσεις, που έκανε την προηγούμενη εβδομάδα, ο Όλι Ρέν, με τις οποίες άφηνε να εννοηθεί ότι ο ελληνικός λαός θυσιάστηκε την άνοιξη του 2010, για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες". Αυτό σχολιάζει το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή τον διάλογο που είχε νωρίτερα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Χοντής με τον υπουργό Οικονομικών, Γ. Στουρνάρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Πιο συγκεκριμένα, στη σημερινή συζήτηση που έλαβε χώρα την Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Έλληνας ευρωβουλευτής ζήτησε από το Γιάννη Στουρνάρα να σχολιάσει όσα είπε την προηγούμενη εβδομάδα ο Ευρωπαίος Επίτροπος Όλι Ρέν, δηλαδή ότι «αν κουρεύαμε το ελληνικό χρέος την άνοιξη του 2010, τότε η κρίση θα μετεδίδετο και στις άλλες χώρες και στις ευρωπαϊκές τράπεζες». Η δήλωση αυτή χαρακτηρίστηκε από όλους στην Ελλάδα, ως θυσία του ελληνικού λαού και της ελληνικής οικονομίας για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών. "Αντί ο Έλληνας Υπουργός να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, φρόντισε να τονίσει, μεταξύ άλλων, ότι, μέσω του Μνημονίου, «οι ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν δείξει συνοχή, έχουν δείξει solidarity (αλληλεγγύη)»" αναφέρει χαρακτηριστικά ο ΣΥΡΙΖΑ στην ανακοίνωση του. Απαντώντας επίσης σε δεύτερη ερώτηση αναφορικά με το δυσμενές καθεστώς που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές τράπεζες, όσον αφορά το όριο της κεφαλαιακής επάρκειας στα μελλοντικά stress-tests, που για την Ελλάδα θα βρίσκεται στο 9%, ενώ για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τράπεζες στο 8%, αποστερώντας έτσι ρευστότητα, περίπου 2 δις ευρώ από την ελληνική οικονομία, ο Έλληνας Υπουργός δήλωσε ότι, «εμείς διαπραγματευόμαστε, σήμερα, ούτως ώστε οι όροι που θα υπάρχουν για τις τράπεζες στην Ευρώπη να είναι παντού ίδιοι. Οι όροι πρέπει να είναι παντού ίδιοι, όχι μόνο στην εγγύηση καταθέσεων, αλλά και στην κεφαλαιακή επάρκεια».

Ο πλήρης διάλογος έχει ως εξής:

Νίκος Χουντής:

Κύριε Υπουργέ,

Σας καλωσορίζω και με την ιδιότητά σας ως Προέδρου του ECOFIN στην Επιτροπή μας. Θέλω να σας πω ότι και σήμερα ακούστηκαν συγχαρητήρια, αν και τον τελευταίο καιρό η ελληνική κυβέρνηση ακούει πολλά συγχαρητήρια για τα επιτεύγματά της.

Ξέρουμε πολύ καλά βεβαίως ότι η Ελλάδα είναι στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης. Θέλω να σας πω λοιπόν ότι αυτό που είπατε πριν από λίγο, ότι σε τελική ανάλυση είστε ένας ταπεινός οικονομολόγος ακούστηκε για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες από τον κ. Όλι Ρέν, ο οποίος κάποια στιγμή όταν στριμώχτηκε στις απαντήσεις αμφισβήτησε τις δυνατότητες της Οικονομικής Επιστήμης. Και γιατί σας το λέω αυτό. Σας το λέω γιατί θέλω να μου σχολιάσετε τη δήλωση ενός ταπεινού οικονομολόγου, όπως του κ. Ρέν, που είπε ότι αν κουρεύαμε το ελληνικό χρέος την άνοιξη του 2010, τότε η κρίση θα μετεδίδετο και στις άλλες χώρες και στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Δηλαδή, θυσιάστηκε ο ελληνικός λαός και η ελληνική οικονομία, δεν ξέρω αν τα συγχαρητήρια είναι για αυτές τις θυσίες, για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες.

Και ένα δεύτερο πιο συγκεκριμένο ερώτημα που έχει σχέση με τις προτεραιότητες της ελληνικής προεδρίας και το επίδικο θέμα της Τραπεζικής Ένωσης και της τραπεζικής εποπτείας. Σύμφωνα με όσα ξέρουμε οι έλεγχοι που θα γίνουν για τις τράπεζες στο πλαίσιο αυτής της εποπτείας, θα ζητούν ως κατώτατο όριο κεφαλαιακής επάρκειας για τις ευρωπαϊκές συστημικές τράπεζες το 8%. Γνωρίζετε, όμως, κ. Υπουργέ, ότι λόγω Μνημονίου, για τις ελληνικές τράπεζες το όριο, για το 2012-2014, είναι 9%.

Πείτε μου σας παρακαλώ, εκτιμάτε ότι είναι μια δυσμενής αντιμετώπιση; Είναι μια αντιμετώπιση που μπλοκάρει τουλάχιστον 2 δις ευρώ σε ένα γενικευμένο πρόβλημα ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, καθώς οι τράπεζες δεν δανείζουν ΜΜΕ και ιδιώτες; Τι σκοπεύετε να κάνετε;

Γιάννης Στουρνάρας:

Χαίρομαι κ εγώ κ. Χουντή που είμαι εδώ σήμερα, μαζί σας.

Πρώτον, θα ήθελα να πω ότι ο ελληνικός λαός πράγματι υπέστη σοβαρές θυσίες τα προηγούμενα χρόνια, όμως η κατάσταση έχει τώρα βελτιωθεί σημαντικά. Από το 2014 και μετά όλες οι ενδείξεις είναι ότι θα έχουμε, έστω και σταθερότητα στην αρχή, και μετά βελτίωση του εισοδήματος του κόσμου, μετά από πολλά χρόνια αύξησης της ανεργίας και μείωσης των πραγματικών μισθών.

Όμως θέλω να τονίσω ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν δείξει συνοχή, έχουν δείξει solidarity (αλληλεγγύη). Όπως ελέχθη και πριν από τον κ. Fox, έχουμε πάρει ένα συνολικό δάνειο περίπου 240 εκατ (δις) ευρώ. Έχουν βελτιωθεί οι συνθήκες αυτού του δανείου. Σήμερα το μέσο επιτόκιο που η Ελλάδα πληρώνει είναι περίπου λίγο κοντά στο 2%. Είναι αρκετά καλοί όροι. Η αποπληρωμή έχει μεταφερθεί 30 χρόνια πίσω και σε λίγο αφού τελειώσουμε τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα θα ξεκινήσει η συζήτηση για την περαιτέρω μείωση του ελληνικού χρέους, σύμφωνα με τη νομική βάση που υπάρχει στην απόφαση του Eurogroup της 28ης Νοεμβρίου 2012. Με βάση αυτή τη νομική βάση, οι εταίροι μας και εμείς, θα διαπραγματευτούμε την περαιτέρω μείωση του ελληνικού χρέους.

Αλλά μην ξεχνάμε, όμως, ότι η συνεχής βελτίωση του λόγου χρέους προς ΑΕΠ, είναι η βελτίωση του παρανομαστή. Αυτός είναι ο καλύτερος και ο ασφαλέστερος τρόπος. Δηλαδή, αυτό που πρέπει να πιέσουμε σήμερα είναι για περισσότερη ρευστότητα στην Ευρώπη, για μια αποτελεσματική Τραπεζική Ένωση, για καλύτερη χρηματοδότηση, μέσω ίσως της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και άλλων θεσμών, των ΜΜΕ.

Εμείς δεν κοιτάμε προς τα πίσω. Εμείς κοιτάζουμε μπροστά. Και το μέλλον σαφώς είναι ευοίωνο, με βάση τις θυσίες του ελληνικού λαού, του τι έχουμε πετύχει μέχρι τώρα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι έχουμε εξαλείψει τα αίτια της κρίσης. Άρα, επιτρέψτε μου να πω ότι δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σας. Νομίζω ότι το μέλλον για την Ελλάδα και για του έλληνες είναι πολύ καλύτερο.

Και για τις τράπεζες, σαφώς πρέπει να υπάρχει ίση μεταχείριση. Ίση μεταχείριση μεταξύ τραπεζών. Άρα εμείς διαπραγματευόμαστε, σήμερα, ούτως ώστε οι όροι που θα υπάρχουν για τις τράπεζες στην Ευρώπη να είναι παντού ίδιοι. Οι όροι πρέπει να είναι παντού ίδιοι, όχι μόνο στην εγγύηση καταθέσεων (!!), αλλά και στην κεφαλαιακή επάρκεια.

Πηγή: avgi.gr

«Οι βουλευτικές εκλογές έπρεπε να είχαν γίνει εχθές»

O Νίκος Βούτσης μιλά στη NewsMail.gr


voutsis
Την πεποίθηση ότι οι βουλευτικές εκλογές έπρεπε να είχαν γίνει “εχθές” εξέφρασε ο Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης, μιλώντας στην NewsMail.gr, δείχνοντας έτσι την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για άμεση προσφυγή στις κάλπες.
Σύμφωνα με τον κ. Βούτση μετά τις εκλογές “θα υπάρξουν μεγάλες δυνατότητες ακόμα και αλλαγής στάσης από πολιτικές δυνάμεις και από στελέχη που θα στηρίξουν μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο ένα προοδευτικό πρόγραμμα σε αντιμνημονιακή βάση”, αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο για μετεκλογική συνεργασία με κόμματα και φορείς που δεν προέρχονται μόνο από τον αριστερό χώρο.
Όσον αφορά τη διαγραφή Τατσόπουλου, ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας δηλώνει ότι υπήρξε μία από κοινού απόφαση και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαγράφουν τους βουλευτές τους, μόνο εφόσον είναι πολύ πιο σοβαρές (από του Τατσόπουλου) οι αιτίες. Σε ερώτησή μας για το αν υπάρχει εσωτερικός διχασμός λόγω των πολλών διαφορετικών προσεγγίσεων ακόμα και σε θέματα κυβερνητικού προγράμματος, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι πλούτος για το κόμμα του το γεγονός ότι εκφράζονται και υπάρχουν διαφορετικές προσωπικές ή συλλογικές απόψεις.
Συνέντευξη στον Ρενάτο Λέκκα.
Η δικομματική κυβέρνηση θεωρεί ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του Μνημονίου, δεν είναι ρεαλιστική. Τι απαντάτε; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει το Μνημόνιο εντός της Ευρωζώνης; Θα δεχτούν οι εταίροι να εφαρμοστεί το δικό σας πρόγραμμα;
Η χώρα μας επιχειρήθηκε να γίνει το πειραματόζωο μιας ακραίας αντικοινωνικής αλλά και ταυτόχρονα αδιέξοδης λύσης με προφανή πλέον τον κίνδυνο της ανθρωπιστικής καταστροφής. Οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, ιδιαίτερα και κατ’ αρχήν αυτές του Νότου, βιώνουν τη δραματική επιδείνωση στη ζωή των πολιτών τους.
Στο έδαφος λοιπόν της κρίσης θα διαμορφωθούν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί και η χώρα μας θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων για μια ριζική προοδευτική στροφή, που θα ανατρέπει υπέρ των εργαζομένων ακόμα και στοιχεία της αρχιτεκτονικής του ενιαίου νομίσματος και θα επιβάλλει ευρωπαϊκή λύση στις κρίσεις χρέους.
Μιλάμε λοιπόν για σκληρή σύγκρουση πολιτικών που αφορούν άμεσα και στο ίδιο το μέλλον της Ε.Ε. Με αυτή την έννοια, το γενναίο «κούρεμα» π.χ. του χρέους που σήμερα δε δέχονται οι νεοφιλελεύθερες ελίτ που ηγεμονεύουν στην Ε.Ε., θα αποδειχθεί ως μία από τις πλευρές της συνολικής λύσης, όχι μόνο για ένα καλύτερο μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και για την ίδια την υπόσταση μιας Ε.Ε. παράγοντα προοδευτικού μετασχηματισμού, σε πλήρη αντίθεση με τη σημερινή της υπόσταση που οικοδομείται ως παράγων κοινωνικής υποβάθμισης και οικονομικής εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Τελευταία καταγράφεται μια θετική τάση για τον ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Στελέχη σας δηλώνουν δημόσια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πάρει ακόμα και την αυτοδυναμία. Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό όσων δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξοι ότι θα υπάρξουν ριζικές αλλαγές με την πολιτική σας. Πώς το σχολιάζετε;
Εδώ και τέσσερα χρόνια διεξάγεται ένας τυπικά ακήρυκτος πόλεμος εναντίον όσων καλούνται να υποστούν υποχρεωτικά τη φτωχοποίηση και την οικονομική εξαθλίωση. Το «σοκ και δέος» στην ελληνική του εκδοχή έχει γράψει ήδη ιστορία. Ο βαθμός λοιπόν αισιοδοξίας, οι ελπίδες και οι προσδοκίες που έχουν γεννηθεί στον ελληνικό λαό για μια ριζοσπαστική αλλαγή με κορμό την Αριστερά, δεν μπορούν προφανώς να αντιστοιχηθούν με ιστορικά προηγούμενα, όπου οι φοβίες και οι διεθνείς καταναγκασμοί είχαν πολύ μικρότερη βαρύτητα.
Η εμπιστοσύνη και η φερεγγυότητα είναι δύο στοιχεία που έχουν οικοδομηθεί ανάμεσα σε ένα συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα του λαού μας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι γέφυρες αυτές δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται σε πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες και διαμορφώνουν μέσα σε πρωτόγνωρα πυκνούς πολιτικούς χρόνους τον εμβρυουλκό των άμεσων πολιτικών διεργασιών στη χώρα μας.
Ποιος είναι ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές που πλησιάζουν; Αν είστε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, θα ζητήσετε βουλευτικές εκλογές;
Γενικές εκλογές έπρεπε να είχαν γίνει «χθες». Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου ούτε έχει να κάνει με τις προσεχείς αυτοδιοικητικές και τις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό το αίτημα είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τα τελευταία χρόνια, δεν είναι τυχαίο ότι απασχολεί πολύ σοβαρά τα επιτελεία των συγκυβερνώντων κομμάτων και του φιλικού τους Τύπου, καθώς προβλέπουν συνθήκες κατάρρευσης των κομμάτων του κραταιού κάποτε δικομματισμού.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν τη δικιά τους αυτονομία και ο προφανής στόχος μας είναι να αναδειχτούν ζωντανές, αγωνιστικές, αντιμνημονιακές δυνάμεις που θα αντιστέκονται σε αντικοινωνικές πολιτικές και θα βρίσκονται κοντά στις εστίες και τις ανάγκες αλληλεγγύης για την επιβίωση και την πολύπλευρη ανάπτυξη κατ’ αρχήν των πιο αδύνατων και ευπαθών ομάδων πολιτών.
Σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές είναι πρώτο κόμμα χωρίς όμως να έχει την αυτοδυναμία που χρειάζεται, θα βλέπατε μετεκλογική συνεργασία με τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Μπορούν να συνυπάρξουν αυτά τα δύο κόμματα; Ποιες είναι οι δυνάμεις που μπορεί να συμπορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
Τώρα καταλαβαίνουν όλοι πόσο σωστά είχαμε εκτιμήσει έγκαιρα, ως ΣΥΡΙΖΑ, ότι στη φάση που θα γίνουν οι εκλογές και μέσα στο καταλυτικό κλίμα για την ενίσχυση της εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης με κορμό τη ριζοσπαστική αριστερά, θα υπάρξουν μεγάλες δυνατότητες ακόμα και αλλαγής στάσης από πολιτικές δυνάμεις και από στελέχη που θα στηρίξουν μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο ένα προοδευτικό πρόγραμμα σε αντιμνημονιακή βάση. Οι πολιτικές διεργασίες είναι τόσο πυκνές σε όλους τους χώρους που συνηγορούν σε αυτήν την εξέλιξη.
Ο κ. Λαφαζάνης υποστηρίζει ότι η Ε.Ε. δεν “αλλάζει” και ότι ουσιαστικά αποτελεί μονόδρομο η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη. Κύριε Βούτση, πιστεύετε ότι υπάρχει ένας εσωτερικός διχασμός στον ΣΥΡΙΖΑ;
Πλούτος είναι για το κόμμα μας, εφόσον λειτουργούμε δημοκρατικά και συνθετικά, το ότι εκφράζονται και υπάρχουν προσωπικές ή συλλογικές απόψεις που αντιστοιχούνται με ιδέες που έχει γονιμοποιήσει η κρίση σε όλους τους πολιτικούς χώρους όλου του φάσματος στη χώρα μας και στην Ευρώπη.
Έτσι βλέπουμε εμείς τα πράγματα και έχουμε την κουλτούρα, όχι απλά να συνυπάρχουμε αλλά να αγωνιζόμαστε καθημερινά, ώστε να συμπορευτούμε με το λαό για την κοινωνική του σωτηρία και για να ανοίξουν οι δρόμοι όχι μόνο για την υπέρβαση της κρίσης υπέρ των εργαζομένων, αλλά και για τον κοινωνικό μετασχηματισμό στη χώρα.
Πολλοί θεωρούν ότι η διαγραφή του Πέτρου Τατσόπουλου από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ έγινε διότι επικράτησε η άποψη της “παλιάς φουρνιάς” των στελεχών του κόμματος. Η διαγραφή αυτή δε στερεί από το χώρο σας το άνοιγμα και σε άλλες κομματικές δυνάμεις; Πολλές φορές ο κ. Τατσόπουλος είχε ταχθεί υπέρ της συνεργασίας του κόμματός σας ακόμα και με “φιλομνημονιακές” δυνάμεις.
Η ερώτησή σας δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά δεδομένα. Γνωρίζετε πολύ καλά ότι υπήρξε μία από κοινού απόφαση, εμείς δεν διαγράφουμε και αν επρόκειτο να το κάνουμε θα ήταν για πολύ πιο σοβαρές αιτίες. Αυτό το γνωρίζει όλη η ελληνική κοινωνία.
Κανείς δεν απομακρύνεται – πόσο μάλλον βουλευτής έστω και συνεργαζόμενος- από το κόμμα μας στη βάση απόψεων και ιδεών, και βεβαίως κανείς δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του εγκλωβισμένο και να παραμένει στον ίδιο πολιτικό χώρο όταν θεωρεί ότι πρέπει να εργαστεί για μια διαφορετική στρατηγική και έμπρακτα να στηρίξει αντίθετες απόψεις.
Νομίζω ότι είναι αυτονόητα πράγματα, αν για κάτι έχουμε προκληθεί και πολλές φορές κατακριθεί είναι η πολύ μεγάλη ανοχή που υπάρχει στις γραμμές μας, όμως εμείς αυτό το θεωρούμε στοιχείο της κουλτούρας μας, το υπερασπιζόμαστε και αποτελεί στοιχείο μιας άλλης πολιτικής ταυτότητας απέναντι στα αρχηγικά, μονολιθικά μορφώματα, που ζήσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες στην πολιτική ζωή της χώρας.

Έκθεση - σοκ: Πώς τα μνημόνια κατέστρεψαν την Ελλάδα


Για κοινωνικές παροχές στην Ελλάδα που μειώνουν τη φτώχεια πολύ λιγότερο από ό,τι σε άλλες χώρες κάνει λόγο σε έκθεσή της η Κομισιόν 
Με τα πιο μελανά χρώματα περιγράφει την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα η ετήσια επισκόπηση σχετικά με "τις εξελίξεις στην απασχόληση και τις κοινωνικές προκλήσεις στην Ευρώπη", που παρουσίασε η Κομισιόν.
Η έκθεση, 504 σελίδων, συνιστά κυνική ομολογία ότι η εσωτερική υποτίμηση (συγκράτηση μισθών και τιμών) στην οποία υποχρεώθηκαν οι χώρες τους ευρώ λόγω της αδυναμίας τους για νομισματική υποτίμηση οδήγησε σε κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας και της κοινωνικής ένδειας, όπως παραδέχεται επισήμως η Κομισιόν.
Σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναποτελεσματικές αποδεικνύονται οι κοινωνικές παροχές στην Ελλάδα, καθώς μειώνουν τη φτώχεια πολύ λιγότερο από ό,τι σε άλλες χώρες στην Ευρώπη.
Η Ρουμανία, η Ελλάδα και η Βουλγαρία χαρακτηρίζονται από πολύ μικρή αποτελεσματικότητα των κοινωνικών παροχών, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα τη χρόνια φτώχεια, σημειώνει η Επιτροπή. 
Παράλληλα, η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ μεταξύ 2008-2013 από οποιαδήποτε άλλη χώρα, ενώ παρά το γεγονός ότι το μοναδιαίο κόστος εργασίας μειώθηκε αισθητά στη χώρα μας, ελάχιστα ενισχύθηκε η ανταγωνιστικότητα, καταμετρημένη ως εξαγωγές.

Η Ελλάδα έχει ακόμη τη μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας στην ΕΕ μεταξύ 2008-2012 και η παραγωγικότητα ενισχύθηκε κυρίως λόγω της μείωσης της απασχόλησης, και όχι λόγω της αύξησης της παραγωγής.
Την περίοδο 2008-2012 η Ελλάδα είχε το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης των πολιτών που δεν συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης, απασχόλησης και κατάρτισης στην Ευρώπη.
Επίσης, μεταξύ 2009-2011 η μετανάστευση υπηκόων τρίτων χωρών προς την Ελλάδα, μειώθηκε κατά 14%, ενώ η μετανάστευση από την Ελλάδα προς άλλες χώρες της ΕΕ αυξήθηκε κατά 170%.
Όπως επισημαίνεται στην έκθεση, η Ελλάδα εμφανίζει το τέταρτο μεγαλύτερο ποσοστό ατόμων στην ΕΕ που αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού (35% του πληθυσμού), μετά από τη Βουλγαρία ,τη Ρουμανία και τη Λετονία.
Η Επιτροπή σημειώνει ότι στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι οι γυναίκες και στη χώρα μας παρατηρείται το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού που δηλώνει ότι αγόρασαν χωρίς απόδειξη αγαθά και υπηρεσίες τον προηγούμενο χρόνο (30%), ενώ ακολουθεί η Ολλανδία με 29%.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης η Ελλάδα εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό αύξησης των εργαζομένων (10%) που πληρώνονται τον μισθό τους σε μετρητά και όχι μέσω τράπεζας, ενώ κατά μέσο όρο παρατηρείται μείωση στην ΕΕ.
Εξάλλου, όπως υπογραμμίζει η Κομισιόν, η μείωση του εμπορικού ελλείμματος στην Ελλάδα, οφείλεται στη δραματική μείωση των εισαγωγών και δεν ήταν αρκετή για να ανακόψει την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ.
Τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα η αύξηση του εισοδήματος του φτωχότερου 10% του πληθυσμού είναι σχεδόν διπλάσια από την αύξηση του εισοδήματος του πλουσιότερου 10% του πληθυσμού. Κάτι που καθιστά την Ελλάδα εξαίρεση στην ΕΕ.
Η μέση ετήσια αύξηση ήταν 1,8% στους πλούσιους και 3,4% στους φτωχούς. Το 2012 το 34,6% του πληθυσμού στην Ελλάδα απειλείται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό, καταλήγει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Πηγή: Ημερησία
news247  

Οι Μύθοι του Ευρώ


litsis1του Μωϋσή Λίτση
Η συζήτηση για την παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ, έχει για τα καλά ανοίξει αν και δεν λείπουν ακόμη οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις στο ζήτημα ή η προβοκατόρικη διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, που ως ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση, θα βρεθεί είτε το θέλει, είτε όχι μπροστά στο δίλημμα.
 Το θέμα άλλωστε της παραμονής ή όχι στο ευρώ έχει πάψει να είναι ταμπού και σχετική συζήτηση έχει αρχίσει ακόμη και στη Γαλλία. Προ ημερών ο Κύπριος οικονομολόγος νομπελίστας Χρήστος Πισσαρίδης, θερμός μέχρι προ τίνος οπαδός του ευρώ, ζήτησε την εγκατάλειψη του εγχειρήματος, προειδοποιώντας για μία χαμένη γενιά.
 Αντί να αντιμετωπίζεται το ευρώ με όρους «παράδεισου-κόλασης» ας δούμε κατά τη γνώμη μου ορισμένους μύθους που συνόδευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος και την ελληνική ένταξη σε αυτό το 2001.
-
Μύθος Πρώτος:
-
Παραμονές της εισόδου της χώρας μας στο ευρώ, ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα για τα οφέλη που θα έφερνε η νέα εποχή, ήταν η…μείωση του δημόσιου χρέους. Ή σωστότερα η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, του εξωτερικού δημόσιου χρέους, το οποίο μέχρι τότε ήταν κυρίως σε δολάρια και άλλα ξένα νομίσματα και επηρεαζόταν άμεσα από τις συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής. Χρειαζόντουσαν δηλαδή όλο και περισσότερες δραχμές για να αγοραστούν τα δολάρια για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους και με δεδομένη τη συνεχή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, η επιβάρυνση γινόταν όλο και μεγαλύτερη.
Αφού το χρέος θα γινόταν πλέον σε ευρώ, το οποίο γινόταν αυτόματα εθνικό μας  νόμισμα, περιοριζόταν, έλεγαν, το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο θα γινόταν πλέον ολόκληρο σε ευρώ: σε ένα σταθερό νόμισμα με το οποίο κλείδωνε πλέον η ισοτιμία της δραχμής, εξέλιξη που εγγυόταν πλέον τη νομισματική και κατ’ επέκταση οικονομική σταθερότητα.
Τι στην πραγματικότητα συνέβη; To δημόσιο χρέος δηλαδή τα ομόλογα που κατά καιρούς εξέδιδε το ελληνικό δημόσιο για τις χρηματοδοτικές του ανάγκες, βρισκόταν ήδη από το 1999-έτος δημιουργίας του ευρώ ως «εικονικού» αρχικά νομίσματος, πριν τεθούν σε κυκλοφορία τα νέα χαρτονομίσματα και κέρματα το 2002-σε ξένα χέρια.
88DFF816EC8C78DD9676F9892F2F
Διαβάζουμε σε δελτίο του Investment Research & Analysis Journal του Απριλίου 1999. « Όσον αφορά στη διάρθρωση του συνολικού χρέους του Ελληνικού Δημοσίου, βάσει των τελευταίων διαθεσίμων στοιχείων της 31ης Μαρτίου 1999, το εσωτερικό χρέος ανερχόταν στο 77,8% και το εξωτερικό στο 22,2%. Το εσωτερικό χρέος συνίστατο σε ομόλογα(70,5%), έντοκα γραμμάτια(16,6%) και δάνεια της Τράπεζας της Ελλάδος(12,9%), ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος των ομολόγων ανήκει σε ξένους επενδυτές. Ο εξωτερικός δανεισμός έχει συναφθεί κατά 26,5% σε γιεν, κατά 25,4% σε δολάρια, κατά 19,5% σε μάρκα, κατά 16% σε ευρώ(σ.σ. το ευρώ λειτουργούσε ήδη ως νόμισμα, παράλληλα με την κυκλοφορία των εθνικών νομισμάτων), 4% σε ελβετικά φράγκα και σε διάφορα άλλα νομίσματα(8,3%). Η σύνθεση του συνολικού δανεισμού στο α’ τρίμηνο του 1999, αφορούσε κατά 85,7% εσωτερικό χρέος και κατά 14,3% εξωτερικό χρέος. Είναι φανερό ότι η πολιτική των οικονομικών αρχών έχει προσανατολιστεί προς τη επιμήκυνση της διάρκειας του εσωτερικού χρέους με την προγραμματιζόμενη π.χ. έκδοση των 20ετών ομολόγων. Το σκεπτικό αυτής της στάσης στηρίζεται στην προοπτική μείωσης των επιτοκίων-λόγω υιοθέτησης του ευρώ-με αποτέλεσμα να επιτευχθούν ευνοϊκότερες πληρωμές τόκων στο μέλλον».
Αντί λοιπόν η ένταξη στο ευρώ να διευκολύνει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, «συσκότισε» την πραγματικότητα-γνωστά τα λογιστικά μαγειρέματα και τα παιχνίδια με swaps με ανάμειξη της Goldman Sachs- προκειμένου το πρόβλημα να μετατεθεί για μία δεκαετία αργότερα…
Η ένταξη στο ευρώ  και η πρωτοφανής μείωση επιτοκίων που έφερνε, χρησιμοποιήθηκε μάλιστα ως άλλοθι, για ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση της χώρας αλλά και των νοικοκυριών. Η Ελλάδα από «ψωροκώσταινα» γινόταν υποτίθεται «ισχυρή», εισερχόταν σε μία περίοδο «πρωτοφανούς σταθερότητας» και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα εγγυότανε ότι η εποχή των δύσκολων και ακριβών δανείων έχει περάσει… Όλοι θυμόμαστε με τι ζήλο οι τράπεζες προσπαθούσαν να μας πείσουν να πάρουμε κάθε είδους δάνειο, με αιχμή του δόρατος τα στεγαστικά και την εκπλήρωση του ελληνικού ονείρου για σπίτι στα… βόρεια προάστια ή ένα διαμέρισμα.
Δεν θα υπήρχαν πλέον μεγάλες συναλλαγματικές διακυμάνσεις και «ρίσκα», όπως γινόταν επί δραχμής με τα περιβόητα «συμφέροντα» δάνεια σε γεν και αργότερα επί ευρώ σε ελβετικό φράγκο, ενώ οι όποιες μεταβολές στα επιτόκια, υποτίθεται θα ήταν πλέον πιο προβλέψιμες, αφού τη νομισματική πολιτική θα καθόριζε πλέον η «αξιόπιστη» ΕΚΤ σε αντίθεση με την υπό σφικτή… κυβερνητική κηδεμονία Τράπεζα της Ελλάδος.
Ενδεικτική του κλίματος της προ ευρώ εποχής, ήταν διαφήμιση τον Μάρτιο του 2001, την οποία αλίευσα σε οπισθόφυλλο αφιερώματος της εφημερίδας Ελευθεροτυπία , αναζητώντας στο αρχείο μου κάποιο παλιό δημοσίευμα. Πρόκειται για διαφήμιση της Εθνικής Τράπεζας, με τίτλο «ΕΥΦΟΡΙΑ» που μιλούσε για «Δάνειο Εύκολοι Φόροι». Δάνειο που χορηγούνταν σε ευρώ-η χώρα είχε ακόμη κάτι μήνες για να ενταχθεί πλήρως στο κοινό νόμισμα-απευθυνόταν σε φυσικά πρόσωπα, «με ιδιαίτερα χαμηλό και ανταγωνιστικό επιτόκιο, σταθερό ή κυμαινόμενο», με «μεγάλη διάρκεια αποπληρωμής». Το δάνειο αποσκοπούσε στην πληρωμή φυσικά των οφειλών στην εφορία ή Οργανισμούς Κοινωνικής Ασφάλισης. «Και η εφορία γίνεται «ευφορία»», όπως χαρακτηριστικά έγραφε η διαφήμιση.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος από 151,9 δισ. ευρώ το 2001(χρονιά ένταξης στο κοινό νόμισμα) έφθασε στα 355,7 δισ. ευρώ το 2011. Από 104,7% του ΑΕΠ έφθασε στο 170,6% του ΑΕΠ, βοηθούσης και της τρόικας που με το… λάθος πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ, όχι μόνο δεν ελάφρυνε το ελληνικό χρέος, αλλά το αύξησε προς δόξαν της σωτηρίας του ευρώ(!).
Το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάστηκε δηλαδή σε λιγότερο από μία δεκαετία και μάλιστα σε περίοδο που το ΑΕΠ αναπτυσσόταν με 4% κατά μέσο όρο. Ανάπτυξη που  όχι μόνο δεν προκαλούσε καμία ανησυχία στους σημερινούς κέρβερους της δημοσιονομικής ορθοδοξίας στην Ευρώπη, αλλά προβάλλονταν ως μία ακόμη απόδειξη των πλεονεκτημάτων του ευρώ, το οποίο κατάφερε να μεταμορφώσει την «φτωχή» μέχρι πρότινος Ελλάδα σε ισχυρή με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης οικονομία.
-
Ας περάσουμε στο δεύτερο μύθο.
-
Το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή με βάση την κλειδωμένη ισοτιμία των 340,1 δραχμών ανά ευρώ. Πολλοί  θυμόμαστε τους πρώτους μήνες της διπλής κυκλοφορίας, τότε που οι τιμές σε δραχμές π.χ. στη λαϊκή μεταφραζόταν σε ευρώ και χρειαζόντουσαν στρογγυλοποίηση, προς αποφυγή των πολύπλοκων υπολογισμών στις νέες δεκαδικές υποδιαιρέσεις(λεπτά) του ευρώ. Με άλλα λόγια το ευρώ από την πρώτη στιγμή, ιδίως μετά το τέλος του πρώτου τριμήνου της διπλής νομισματικής κυκλοφορίας, άρχισε να αποκτά δική του οντότητα. Να γίνεται ένα διαφορετικό νόμισμα, όχι μόνο όσον αφορά τις παραστάσεις των νέων κερμάτων και χαρτονομισμάτων που αντικαθιστούσαν τη δραχμή και τα άλλα εθνικά νομίσματα, αλλά νομισματική μονάδα αυτή καθεαυτή.
Από το κατοστάρικο στο…ευρώ
Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα είναι το φιλοδώρημα που δίναμε πολλοί για το καθάρισμα των… τζαμιών του αυτοκινήτου μας, όπου το παλιό κατοστάρικο αντικαταστάθηκε από το κέρμα του ενός ευρώ, η αξία του οποίου ήταν τρεις φορές πάνω του κέρματος που συνήθως βρισκόταν εύκαιρο στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για τέτοιες δουλειές…
DRAXMESΗ δημιουργία του ευρώ προκάλεσε πληθωριστικές πιέσεις, ανατιμήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Αποτελούσε ένα από τα μείζονα θέματα συζήτησης τα πρώτα χρόνια, με ορισμένους να προτείνουν την έκδοση χαρτονομίσματος του ενός και των δύο ευρώ, η οποία υποτίθεται θα διευκόλυνε το να πέσουν οι τιμές…
Από τη νομισματική σταθερότητα, βρεθήκαμε μπροστά σε ανατιμήσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με… εσωτερική υποτίμηση και αποπληθωρισμό. Η υποτιθέμενη σήμερα πτώση τιμών λόγω έλλειψης ζήτησης, έχει εξελιχθεί σε… ανέκδοτο, αφού όσο και αν πέσουν οι τιμές, με σφαγή των εισοδημάτων(κατά μέσο όρο 40%), ανεργία στα ύψη(27%), ένα εκατομμύριο εργαζόμενους που πληρώνονται αν και όποτε…, και στόχο μέσο μισθό τα 300 ευρώ, η όποια μείωση δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε καν στις βασικές ανάγκες του μέσου Έλληνα.
-
 Είναι όμως το ευρώ κοινό νόμισμα;
-
Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό. Με το ίδιο ευρώ μπορείς να αγοράσεις προϊόντα και υπηρεσίες, στην Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Μαδρίτη και μάλιστα χωρίς συναλλαγματικό κόστος-αν και οι συναλλαγματικές διαφορές αντικαταστάθηκαν από αλμυρές προμήθειες για όσους στέλνουν εμβάσματα σε ευρώ από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Η αγοραστική αξία βέβαια του κάθε ευρώ ανταποκρίνεται στις οικονομικές δυνατότητες που παρέχει κάθε χώρα μέλος.
Πέραν αυτού όμως τίποτα άλλο κοινό δεν έχει το ευρώ. Η υποτιθέμενη κοινή οικονομική και νομισματική πολιτική, είναι κοινή στα… λόγια, ενώ τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι πλέον όλο και περισσότερο σαφές πως κουμάντο στην ευρωζώνη κάνει η Γερμανία.
Μπορεί να θεωρείται κοινό ένα νόμισμα, όταν 17 οικονομίες παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση, την οποία μάλιστα οι ιθύνοντες της ευρωζώνης δεν θέλουν καν να μειώσουν; Όταν το κόστος δανεισμού αποκλίνει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ότι την εποχή των εθνικών νομισμάτων; Η Γερμανία πληρώνει σήμερα μηδενικά σχεδόν επιτόκια, όταν οι χώρες του νότου έχουν αποκλειστεί από τις αγορές, μετά την αύξηση των επιτοκίων κοντά στο 8%. Μπορεί η ΕΚΤ να δανείζει με ίδιο ποσοστό και στα 17 κράτη μέλη-0,25% μετά την τελευταία μείωση- ωστόσο για την κάθε χώρα μέλος χωριστά το κόστος δανεισμού αυξάνεται, διευρύνοντας την απόσταση από τα θεωρούμενα ασφαλή γερμανικά ομόλογα(βλέπε αύξηση spreads). Για να μην αναφερθούμε στην αδυναμία αποπληρωμής των στεγαστικών δανείων από χιλιάδες συμπολίτες μας, που έχουν μείνει άνεργοι ή έχουν δει το εισόδημά τους να πέφτει στο ναδίρ.
Το Βερολίνο ήταν ευθύς εξαρχής αντίθετο στην έκδοση κοινών ευρωομολόγων, στη λεγόμενη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους και ακόμη περισσότερο στην ανάγκη μεταβίβασης πλεονασμάτων από το βορρά στο νότο. Από τη μια δηλαδή κοινό νόμισμα και από την άλλη ο σώζων εαυτόν σωθήτω, χωρίς καν τη δυνατότητα νομισματικής ευελιξίας που προσφέρει το εθνικό νόμισμα.
Έγραφε ο υποφαινόμενος σε αφιέρωμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπία για τον ένα χρόνο του ευρώ(15/01/2000): « Όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις, το ευρώ ήταν καταλύτης. Καταλύτης ωστόσο για την Ευρώπη των επιχειρήσεων, την Ευρώπη των τραπεζιτών, όχι την Ευρώπη των εργαζομένων, που περιθωριοποιείται όλο και πιο πολύ.
Τι νόημα έχει, αν αύριο τα 16 εκατ. άνεργοι της ΕΕ παίρνουν το επίδομά τους σε ευρώ και όχι σε τοπικό νόμισμα; Θα παραμείνουν στο περιθώριο των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης.
Ναι, το ευρώ προκάλεσε συγχωνεύσεις-ρεκόρ στην Ευρώπη, αλλά και οικονομίες κλίμακας χωρίς αύριο για τις στρατιές των υποψηφίων απολυμένων ή «εθελοντών» που εγκαταλείπουν τη δουλειά τους.
Ναι, τα χρηματιστηριακά ταμπλό ανάβουν και δείχνουν πλέον τιμές σε ευρώ, κάνοντας ακόμη πιο άνετη την πρόσβαση του ξένου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που μπορεί να αγοράζει μετοχές με την άνεση λαϊκής αγοράς.
Ναι, τα χρηματιστήρια στην Ευρώπη κάλπασαν και φέτος χάρη στον οργασμό συγχωνεύσεων, τις επιθετικές εξαγορές και την ολοένα μεγαλύτερη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς.(…).
Ξεχάστε την Ευρώπη που ξέρατε, λένε οι τραπεζίτες, για να δείτε ισχυρό ευρώ. Αφήστε κατά μέρος την πολιτική, γίνεται απλοί «κυβερνήτες» πολιτειών, ξεχάστε την παράδοση, σοσιαλιστικές αξίες-που γλίτωσαν ωστόσο την Ευρώπη από την βαρβαρότητα, διατηρώντας την κοινωνική συνοχή της, όχι πάντοτε με επιτυχία.
Αφήστε ελεύθερες τις δυνάμεις της αγοράς, δείξτε μεγαλύτερη ευελιξία, αφήστε το ευρώ να πάει μπροστά για τις επιχειρήσεις, όχι όμως και για τους εργαζόμενους, που με τις μισθολογικές τους απαιτήσεις, την εμμονή τους στο κοινωνικό κράτος κ.λ.π., «αμαυρώνουν» την εικόνα του νέου νομίσματος στην αγορά.
Αν το ευρώ αντί να ενώσει τους πολίτες του, εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, μπορεί να έχει καταφέρει όντως να γίνει νόμισμα, με αντίκρισμα περισσότερα δολάρια ή γεν στην αγορά.
Δεν θα έχει ωστόσο πετύχει ποτέ το στόχο του. Τη δημιουργία μίας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης, μίας πραγματικά συγκλίνουσας Ευρώπης, Βορρά και Νότου, Δύσης και Ανατολής, όχι μόνο σε απόλυτα οικονομικά μεγέθη αλλά επί της ουσίας».
Ελαττωματική αρχιτεκτονική
 
Σήμερα  όλοι μιλούν για ελαττωματική αρχιτεκτονική του ευρώ-νόμισμα που δημιουργήθηκε χωρίς ενιαία πολιτική εκπροσώπηση(κεντρική κυβέρνηση, ενιαίο προϋπολογισμό κλπ)-κάτι που δυστυχώς, μόνο νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι επεσήμαιναν τα χρόνια της ευρωευφορίας(βλέπε Φρίντμαν), γεγονός που τους κατέτασσε ειδικά στην Ελλάδα στο πάνθεον των αγγλοσαξονικών συνομωσιών για την υπονόμευση του ευρώ. Για μεγάλο μέρος ακόμη και αριστερών, η δημιουργία του ευρώ, ήταν ένα μέσο ι μείωσης του για χρόνια ατλαντικού προσανατολισμού της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που θα έβρισκε ευνοϊκότερο πεδίο δράσης στο ανερχόμενο ευρωπαϊκό εγχείρημα και την υποτίθεται λιγότερο «επιθετική» εξωτερική πολιτική της ΕΕ.
decade_73Οι ίδιοι αριστεροί γοητεύονται σήμερα από το Ομπάμα και θεωρούν απλά ότι αν η ευρωζώνη ακολουθούσε το παράδειγμα του Αμερικανού προέδρου-έκοβε δηλαδή χρήμα αγοράζοντας ομόλογα έναντι πολλών εκατομμυρίων ευρώ-και  προχωρούσε προς μία περισσότερο «ομοσπονδιακή» λογική, τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα.
Η πιο ευέλικτη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, δεν έχει βέβαια ουδόλως μετριάσει τα «δημοσιονομικά» προβλήματα των επί μέρους πολιτειών, που προσχωρούν επίσης σε ανάλογες πολιτικές λιτότητας με τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, σπρώχνοντας στο περιθώριο ακόμη μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού.
Η κρίση του ευρώ δεν έχει να κάνει απλά με τις «ατέλειες» της αρχιτεκτονικής του, αλλά είναι μία ακόμη έκφραση της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, όπως αυτή εκδηλώθηκε μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, με επίκεντρο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
-
Η υποτιθέμενη  συναλλαγματική σταθερότητα που θα έφερνε το ευρώ, είναι ένας ακόμη βολικός μύθος.
-
Η αρχιτεκτονική του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος προσφέρεται από μόνη της για κερδοσκοπικά παιχνίδια διαρκείας στη διεθνή χρηματαγορά.
Τη δεκαετία του ’90 ήταν ο ευρωπαϊκός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών, η σχέση των ευρωπαϊκών νομισμάτων με το ισχυρό μάρκο, τα σενάρια περί ΟΝΕ και ένταξης σε αυτήν χωρών με «κακό» παρελθόν όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Η υποτίμηση της στερλίνας και η έξοδος της από τον μηχανισμό το 1992, έκανε διάσημο τον Τζορτζ Σόρος, όλη η δεκαετία ωστόσο χαρακτηρίστηκε από ανάλογα «στοιχήματα».
Το ευρώ προσφέρεται από τη φύση του για  μεγαλύτερα κερδοσκοπικά παιχνίδια από ότι το δολάριο, η ισοτιμία του οποίου επηρεάζεται από τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ. Πριν το ευρώ, έπαιζε για χρόνια αν, πότε και πως θα ενταχθούν οι υποψήφιες χώρες. Μετά ήταν αν το ευρώ θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα, με τις αγορές να αναλώνονται στις επικοινωνιακές ικανότητες του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ Βιμ Ντουίζενμπεργκ, συγκρίνοντάς τον με τις «αρετές» του τότε προέδρου της Fed Άλαν Γκρίνσπαν. Ύστερα αν θα γίνει ομαλά η μετάβαση από τα εθνικά νομίσματα στο ευρώ που θα κυκλοφορούσε πλέον στις τσέπες εκατομμυρίων καταναλωτών, αργότερα το κατά πόσο θα επηρεαζόταν η ευρωζώνη από τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και τέλος ήλθε το σενάριο του Grexit, της πιθανότητας ελληνικής εξόδου από το ευρώ, διάλυσης του εγχειρήματος ή μετάλλαξής του, εξάπλωση της κρίσης χρέους κ.λ.π.
Κατάσταση Πολέμου
-
Τελευταίο επιχείρημα των «ευρωλάγνων».
-
Ναι η Ελλάδα ίσως δεν έπρεπε να ενταχθεί στο ευρώ, αλλά η πιθανότητα εξόδου της από αυτό θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Οι καταθέσεις θα «κουρευτούν» λόγω υποτίμησης της νέας δραχμής. «Δεν θα έχουμε λεφτά για πετρέλαιο και φάρμακα», έλεγαν προεκλογικά αυτοί που προσπαθούσαν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με την πιθανότητα να υπάρξει στροφή προς τα αριστερά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Όσον αφορά τις καταθέσεις-όσοι ακόμη καταφέρνουν να έχουν πέντε δεκάρες στην άκρη-μειώνονται ραγδαία για να τα βγάλει ο κόσμος πέρα. Το «κούρεμα» άνω των 100.000 ευρώ, γίνεται πλέον επίσημη πολιτική της ΕΕ για τη διάσωση τραπεζών, ενώ ήδη δεν έχουμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε οι περισσότεροι λόγω οικονομικής αδυναμίας. Όσο για τα φάρμακα, γνωστή η τραγική κατάσταση των νοσοκομείων που επιπλέον κλείνουν…
0,,17128859_303,00Η χώρα μας και η κοινωνία  ζουν σε συνθήκες… πολέμου. Η εσωτερική υποτίμηση της τάξης του 40% αποδεικνύεται περισσότερο καταστροφική από την όποια ενδεχόμενη υποτίμηση έφερνε η έξοδος από το ευρώ.
H έξοδος από το ευρώ από μόνη της δεν μπορεί βέβαια να αποτελέσει λύση… διαρκείας, ούτε το εθνικό νόμισμα μπορεί από μόνο του να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν πρόκειται να αλλάξει άμεσα… Στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική οικονομία-κοινωνία, με τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ σε συνθήκες ειρήνης, χρειάζονται έκτακτα μέτρα για την ανόρθωσή της.
Για να μειωθεί η ανεργία ας πούμε στο μισό σε μία τετραετία, ένας φιλόδοξος στόχος μιας μελλοντικής αριστερής κυβέρνησης, δεν αρκούν παζάρια με τη Μέρκελ, ΕΣΠΑ και αμφίσημη στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, αλλά ένα πρόγραμμα που θα ξέφευγε από τη συνηθισμένη προσέγγιση για τη σχέση ανάπτυξη-επενδύσεις, που θα έθετε άμεσα νέες προτεραιότητες και που θα κινητοποιούσε αμέσως δημόσια κεφάλαια(αφού οι ιδιώτες προτιμούν το ρόλο του ραντιέρη) για την ανάπτυξη υποδομών κλπ, που θα εξασφάλιζαν εν δυνάμει μαζικά θέσεις εργασίας.
Mε άλλα λόγια χρειάζεται ένα πρόγραμμα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, το οποίο για να γίνει πιστευτό, για να αγκαλιάσει όλο και περισσότερο κόσμο, πρέπει να έχουμε κατά νου πολλούς από τους μύθους με τους οποίους «μεγαλώσαμε» τη δεκαετία του ’90. «Το νόμισμα δεν είναι φετίχ» είχε πει προεκλογικά ο Τσίπρας, πολύ δε περισσότερο όταν τα λόγια που συνόδεψαν τη δημιουργία του ευρώ, αποδεικνύονται σήμερα κούφια.

Ο Σπινέλι, ο Τσίπρας και το από καιρό νεκρό «ευρωπαϊκό ιδεώδες»


Του Παναγιώτη Σωτήρη

Η επαναλαμβανόμενη υπενθύμιση σε διάφορα δημοσιεύματα, ότι η Μπάρμπαρα Σπινέλι χαιρετίζει την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την Κομισιόν και τον προτείνει ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Ιταλικής Αριστεράς, δεν αποτελεί απλώς ένδειξη μιας εύλογης, αν και κάπως επαρχιώτικης, πολιτικής αυταρέσκειας για την εξ Εσπερίας αναγνώριση του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι διαρκείς υπομνήσεις ότι η Μπάρμπαρα Σπινέλι είναι κόρη του Αλτιέρο Σπινέλι, «εκ των εμπνευστών της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης», πέραν της κάπως πατριαρχικής έλλειψης τρόπων να αναφέρεται μια δημοσιογράφος με μεγάλη ιστορία στον ιταλικό Τύπο ως η «κόρη του πατρός της», δείχνουν ταυτόχρονα τις αντιφάσεις της εμμονής με την «Ευρωπαϊκή Ιδέα» που σφραγίζει τη στρατηγική της ελληνικής δυνάμει κυβερνώσας Αριστεράς. Δείχνουν την πεισματική απροθυμία της να αναμετρηθεί με την οριστική διάψευση, εδώ και δεκαετίες, του «ευρωπαϊκού ονείρου».

Και από αυτή την άποψη, η ιστορία του Αλτιέρο Σπινέλι είναι όντως διδακτική. Παρότι περιλαμβάνεται στο επίσημο πάνθεον των θεμελιωτών της Ευρωπαϊκής Ιδέας, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Όντως, ο Σπινέλι, αριστερός φιλελεύθερος αντιφασίστας, ήδη από το 1941 έγραψε, από κοινού με τον Ερνέστο Ρόσι, ένα μανιφέστο υπέρ μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας,μιας «Ενωμένης και Ελεύθερης Ευρώπης», αποτελώντας έτσι έναν από τους πρώτους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού. Θα εργαστεί με ποικίλους τρόπους στο πλαίσιο της ΕΟΚ, συμπεριλαμβανομένης και μιας θητείας ως Επιτρόπου. Το 1979 θα εκλεγεί ευρωβουλευτής, ως συνεργαζόμενος με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Τότε είναι που θα συντάξει και θα εξασφαλίσει την υπερψήφιση από το Ευρωκοινοβούλιο ενός «Σχεδίου Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση»το 1984.

Το συγκεκριμένο κείμενο, που στην πραγματικότητα ήταν απλώς ένα ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, συγκεφαλαιώνει την αντίληψη για την ενοποίηση που κυριαρχούσε σε μερίδες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στη δεκαετία του 1970 και τις αρχές της δεκαετίας του 1980: εκλεγμένο Ευρωκοινοβούλιο με άμεση εκλογή και σημαντικές αρμοδιότητες, πανευρωπαϊκή εξασφάλιση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, κοινό νόμισμα, με αντίβαρο μέτρα κοινωνικής συνοχής και προστασίας του περιβάλλοντος.

Ωστόσο, το «Σχέδιο Σπινέλι», παρότι τελετουργικά αναφέρεται ως ένα από τα θεμέλια της ενοποίησης, απορρίφθηκε στον πυρήνα του, έστω και «μετ’ επαίνων». Δύο χρόνια μετά, ακολούθησε η «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη» του 1986, η πρώτη θεσμική πράξη της διαδικασίας που οδήγησε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1991), την μετατροπή της τότε ΕΟΚ σε Ε.Ε. και την διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης. Πρώτες θυσιάστηκαν οι όποιες εγγυήσεις για τα κοινωνικά δικαιώματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ οι αρμοδιότητες του Ευρωκοινοβουλίου περιορίστηκαν στη σημερινή έμμεση δυνατότητα επικύρωσης και το ευρώ θεσπίστηκε ως συνθήκη εμπέδωσης μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης συνθήκης λιτότητες, περιορισμού της δημόσιας δαπάνης, ελαστικοποίησης της εργασίας και διαρκούς πίεσης για μείωση του εργατικού κόστους.

Όμως, θα ήταν λάθος να συναγάγουμε από αυτή τη συνοπτική αφήγηση ότι το «Σχέδιο Σπινέλι» ήταν η χαμένη ουτοπία που διαστρεβλώθηκε και τώρα θα πρέπει να την ξαναφέρουμε στο προσκήνιο απέναντι στην Ευρώπη των μνημονίων. Στην πραγματικότητα ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 το «τέλος της αυταπάτης» ήταν παραπάνω από πρόδηλο.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση γοργά εξελίχθηκε στην πιο ακραία μορφή νεοφιλελεύθερου βολονταρισμού μετά τη Χιλή του Πινοσέτ και, παρά την επίφαση διαρκούς δημοκρατικής «διαβούλευσης», σε έναν από τους πιο εντυπωσιακούς μηχανισμούς συρρίκνωσης της λαϊκής κυριαρχίας διεθνώς. Αυτός ήταν και είναι ο πυρήνας του σχεδίου της ενοποίησης, που αντιστοιχούσε ακριβώς στα ηγεμονικά επιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα στον ευρωπαϊκό χώρο που ούτε μπορούσαν ούτε και θα επιτρέψουν ποτέ μια δημοκρατική ομοσπονδία στηριγμένη στην κοινωνική προστασία και την αναδιανομή.

Ο «εμπεδωμένος νεοφιλελευθερισμός» του ευρώ και όλων των παραλλαγών «ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης», ο συνταγματισμός (χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση) της προτεραιότητας των ευρωπαϊκών ρυθμίσεων, ο άνωθεν επιβαλλόμενος «φεντεραλισμός» της επιτήρησης και της μειωμένης κυριαρχίας, όλα αυτά δεν ήταν οι συνέπειες μιας «παρέκκλισης» από κάποιον δημοκρατικό και κοινωνικά δίκαιο κανόνα· ήταν η «αλήθεια» της ενοποίησης, η μόνη εφικτή της μορφή.

Ότι σήμερα, στη χώρα που αποτελεί την εμβληματική περίπτωση της συστημικής βίας που μπορεί να απελευθερώσει αυτή η εκδοχή ενοποίησης, η ηγεσία ενός κόμματος το οποίο εκτινάχθηκε εκλογικά μέσα από τη συσσωρευμένη οργή ενάντια στο πάλαι ποτέ «ευρωπαϊκό όνειρο» και νυν καθημερινό εφιάλτη, επιμένει, καταναγκαστικά σχεδόν, να φαντασιώνεται ότι μπορεί να διασώσει μια «ευρωπαϊκή ιδέα» εδώ και καιρό νεκρή, δεν μπορεί παρά να οριστεί ως ένα βαθύτερο πολιτικό όριο. Ένα όριο που ενέχει τους κινδύνους όχι απλώς των ατελέσφορων στοχοθεσιών αλλά και μιας ταχείας και κοινωνικά βίαιης προσαρμογής στο νεοφιλελεύθερο κανόνα.

Πηγή:unfollow