ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Η συστολή του Γερμανού προέδρου κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα έμοιαζε ανυπόκριτη. Ειδικά όταν βρέθηκε ενώπιον θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και επισκέφθηκε τόπους μαρτυρίου... 

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Το ίδιο και η «συγγνώμη» του. Καλοδεχούμενη. Όμως η «συγγνώμη» δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Όπως  δεν είχε παράξει και η «συγγνώμη» του Κλίντον για τον ρόλο και τη στάση των ΗΠΑ όσον αφορά τη χούντα των συνταγματαρχών.

Όπως το ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων δεν κλείνει με...

την αναγνώριση από τη Γερμανία της ηθικής του διάστασης έτσι και η ηθική διάσταση του θέματος δεν επιτρέπει σε κανένα στην Ελλάδα να το χρησιμοποιεί με όρους εσωτερικής κατανάλωσης. Ως αφορμή για εκτόξευση πυροτεχνημάτων πολιτικής επιβίωσης ή πολιτικής υστεροφημίας.

Η απαίτηση του ελληνικού λαού για την ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος καταβολής των γερμανικών επανορθώσεων δεν μπορεί παρά να στρέφεται κυρίως προς την ελληνική κυβέρνηση. Η οποία κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «η Ελλάδα θέτει πάντοτε αυτό το θέμα (σσ: των γερμανικών αποζημιώσεων) σε όλες τις διμερείς συναντήσεις με τη γερμανική κυβέρνηση και θα εξακολουθεί να το θέτει». Αυτό ανέφερε στη Βουλή ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Γεροντόπουλος. Αυτή, όμως, είναι η μια εκδοχή της πραγματικότητας. Η άλλη εκδοχή της πραγματικότητας είναι εκείνη που ισχυρίζεται η Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή (Ομοσπονδιακό Έντυπο 18/451, 6/02/2014),  σύμφωνα με την οποία: «Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ασκήσει τέτοιου είδους αξιώσεις...». Εσείς ποια νομίζετε ότι είναι η αλήθεια;...

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το θέμα τίθεται μεταξύ τυρού και αχλαδιού στις διμερείς συναντήσεις, αυτό απέχει παρασάγγας από το να αποτελεί «διεκδίκηση». Αν το ελληνικό κράτος «διεκδικούσε» την καταβολή των γερμανικών επανορθώσεων, τότε δεν θα φτάναμε στο σημείο να ακούμε πριν από δυο χρόνια στη Βουλή από τον κ. Σταϊκούρα σχετικά με τους φακέλους της υπόθεσης των γερμανικών αποζημιώσεων ότι οι υπηρεσίες «τους έχασαν» (!), «δεν τους βρίσκουν» (!), «τους ψάχνουν αλλά δεν ξέρουν πού είναι» (!)..

Ευτυχώς, ακόμα κι όταν οι κυβερνήσεις «χάνουν» ή «βρίσκουν» τους φακέλους, ακόμα κι όταν η εκτελεστική εξουσία «ξεχνά» ή «θυμάται» - ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες – την υπόθεση, υπάρχουν εκείνοι που δεκαετίες τώρα πασχίζουν με ακάματη προσήλωση και κρατούν την υπόθεση ζωντανή. Και αυτοί δεν είναι φυσικά οι εκπρόσωποι των εκάστοτε κυβερνήσεων, αλλά οι άνθρωποι που συγκροτούν το «Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».

Ας δούμε συνοπτικά σε τί συνίστανται αυτές οι διεκδικήσεις, όπως περιγράφονται στην ανακοίνωση του Συμβουλίου της 26/11/2010. Η Γερμανία μας οφείλει:

1) 7,160 δισ. δολάρια που επιδίκασε υπέρ της Ελλάδας η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (1946) για τις καταστροφές που προξένησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην οικονομική υποδομή της χώρας.

2) 3,5 δισ. δολάρια από το δάνειο που οι κατοχικές δυνάμεις υποχρέωσαν την Ελλάδα να τους παράσχει, πέραν των εξόδων συντήρησης των κατοχικών στρατευμάτων.

Επιπλέον οφείλουν στην Ελλάδα:

3) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που αφαίρεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής από τα μουσεία της χώρας και από τους αρχαιολογικούς χώρους καθώς και

4) τις αποζημιώσεις προς τα θύματα των θηριωδιών των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής σε βάρος των κατοίκων 100 περίπου ολοκαυτωμάτων (πόλεων και χωριών) αλλά και γενικότερα σε βάρος του άμαχου πληθυσμού.

Αυτά συνθέτουν το δίκαιο όσο και ανεκπλήρωτο αίτημα του ελληνικού λαού. Και αυτά οι ελληνικές κυβερνήσεις τα ξέρουν. 

Και δεν έχουν δικαίωμα να τα βάζουν σε φακέλους που άλλοτε τους «χάνουν» και άλλοτε τους «βρίσκουν» για να τους βάλουν, όμως, στο ράφι... Από πρώτο χέρι, επίσης, οι ελληνικές κυβερνήσεις γνωρίζουν:

Πρώτον: Με διάφορους χειρισμούς η Γερμανία κατάφερε επί δεκαετίες να αναβάλλει την εκπλήρωση αυτών των υποχρεώσεών της μέχρι που φτάσαμε στην υπογραφή από την επανενωμένη Γερμανία της οριστικής συνθήκης ειρήνης στη Μόσχα το 1990, τη λεγόμενη συμφωνία «2+4». Έκτοτε πέρασαν σχεδόν 25 χρόνια με τη μεν Γερμανία να μην εννοεί να αναγνωρίσει και πολύ περισσότερο να εξοφλήσει το χρέος της, τις δε ελληνικές κυβερνήσεις να μην τολμούν να θέσουν ούτε καν ως νύξη το θέμα. Εκτός αν θεωρείται «νύξη» ότι μέσα σε δυόμισι δεκαετίες η εκτελεστική εξουσία περιορίστηκε σε τρεις (!) όλες κι όλες δηλώσεις (από μία του Μητσοτάκη και του Σαμαρά το 1990 και μια του Αβραμόπουλου, πρόσφατα)....

Δεύτερον: Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, όσον αφορά στις καταστροφές στην οικονομική υποδομή της χώρας και το κατοχικό δάνειο, έχουν υπολογιστεί με αγοραστική αξία δολαρίου του 1938, που σημαίνει (όπως σημειώνει το Εθνικό Συμβούλιο στην ίδια ανακοίνωση) ότι το πραγματικό μέγεθος των οφειλών ξεπερνά σε σημερινές τιμές τα 162 δισ. ευρώ.

Από την πλευρά των ελληνικών κυβερνήσεων η κατάσταση αυτή «αντιμετωπίζεται» ως εξής: Οι ελληνικές κυβερνήσεις

α) Άλλοτε μοιάζουν να κρύβονται – ανομολόγητα - πίσω από τη θεωρία πως «για την Γερμανία το θέμα έχε κλείσει». Αλλά όπως αποκάλυψε χτες η «Real Νews» είναι τα έγγραφα του ίδιου του γερμανικού κοινοβουλίου που αναγνωρίζουν ότι το θέμα του γερμανικού κατοχικού δανείου είναι ανοικτό...

β) Άλλοτε κρύβονται «περιμένοντας» γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του κράτους, που προφανώς είναι χρήσιμες, αλλά η αναμονή τους δεν αποτελεί άλλοθι για την ανυπαρξία πολιτικής δραστηριοποίησης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας.

γ) Αυτές οι κυβερνήσεις που δεν κάνουν τίποτα – επί της ουσίας - για την διεκδίκηση των επανορθώσεων, είναι οι ίδιες που παραλαμβάνουν «υποβρύχια που γέρνουν», που συναλλάσσονται με τη «Ζήμενς», τη «Χόχτιφ», την «Ντόιτσε Τέλεκομ», την «Ντόιτσε Μπανκ» κ.ο.κ.

Αυτή είναι η αλήθεια. Την οποία η ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να συσκοτίσει καλυπτόμενη και πάλι – αυτή τη φορά πίσω από τις δηλώσεις του Κάρολου Παπούλια. Η αλήθεια είναι ότι καθ' όλη τη διάρκεια των «διπλωματικών  μαχών» ανά τας Ευρώπας, ουδέποτε τόλμησαν μεταπολεμικά οι εγχώριοι κυβερνώντες να θέσουν επί της ουσίας το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

Μια αποκαλυπτική ιστορία...

Και κάτι ακόμα:

Το ελληνικό κράτος που επί επτά δεκαετίες από τις ναζιστικές σφαγές μένει με σταυρωμένα τα χέρια, υπήρξαν στιγμές που έφτασε στο σημείο ακόμα και  να «φτύνει» στη μνήμη των θυμάτων. Ναι, να «φτύνει!

Αποκαλυπτική επ’ αυτού είναι η ιστορία της δικαίωσης των κατοίκων του Διστόμου από τον ιταλικό Άρειο Πάγο, στον οποίο προσέφυγαν οι Διστομίτες διεκδικώντας αποζημιώσεις για τις θηριωδίες των ναζί. Αλλά γιατί οι κάτοικοι του Διστόμου αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το δίκιο τους στην... Ιταλία; Για τον πολύ απλό λόγο ότι:

Η εκτέλεση ανάλογων θετικών αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων τορπιλίστηκε, «πάγωσε» και απαγορεύτηκε (!) στην Ελλάδα μετά από παρέμβαση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και των αρμόδιων υπουργών του επί της Δικαιοσύνης.

Και ενώ αυτή ήταν η «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ελληνικού κράτους γύρω από το θέμα, όταν η Γερμανία προσέφυγε κατά της απόφασης του ιταλικού Αρείου Πάγου στη Χάγη, τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου, το Γενάρη του 2011, δήλωσε όψιμα - και για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης - ότι θα παραβρεθεί ως «συμπαραστάτης» των Διστομιτών στο Δικαστήριο της Χάγης... «Ξεχνώντας», βέβαια, ότι επρόκειτο για μια υπόθεση που η ίδια είχε ναρκοθετήσει στο εσωτερικό της Ελλάδας! 

Υστερόγραφο: Σε τέτοιο βαθμό έχει ναρκοθετηθεί αυτή η υπόθεση που η Χάγη αντί να δικαιώσει τους Διστομίτες, τελικά... ικανοποίησε τις θέσεις της Γερμανίας. Για να αποδειχτούν, και με αυτόν τον τρόπο, δυο πράγματα: Πρώτον, ότι το περίφημο «διεθνές δίκαιο» δεν είναι (ούτε αυτό) «τυφλό». Δεύτερον, ότι το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων δεν θα λυθεί με νομικούς, αλλά με πολιτικούς όρους. Ότι, δηλαδή, πέραν της νομικής του διάστασης, συνιστά ένα κατ' εξοχήν πολιτικό ζήτημα. Και ως τέτοιο, ως πολιτική διεκδίκηση, θα βρει την λύση του. Η πολιτική διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων είναι μονόδρομος για τον ελληνικό λαό. 

Όχι μόνο απέναντι στη Γερμανία. Αλλά – δυστυχώς - απέναντι και στις κυβερνήσεις τις... ελληνικές. Που επειδή ακριβώς είναι ελληνικές, όσοι τις συγκρότησαν και τις συγκροτούν, δεν νοείται ιστορικά να αφεθούν να ξεμπερδέψουν με καμία υποκριτική «συγγνώμη» (που, άλλωστε, ούτε κι αυτή δεν έχουν πει)...

ENIKOS.GR

Πανικός στο ΠΑΣΟΚ πριν από την αναμενόμενη συντριβή

Πανικός και ηττοπάθεια έχει κυριεύσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος φοβάται πως το ΠΑΣΟΚ του 12%, στις τελευταίες εθνικές εκλογές, που συνεχίζει να κατρακυλά από τότε, κινδυνεύει να μην εκλέξει ούτε έναν ευρωβουλευτή το Μάιο.

Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αγγελία κηδείας του ΠΑΣΟΚ και θα προκαλούσε σοβαρή αμφισβήτηση σχετικά με τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας στην οποία στηρίζεται.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παρότι όλα τα σημάδια το έδειχναν από την επομένη των εκλογών του 2012, επέμενε να τα αγνοεί και αισθανόταν πανίσχυρος. Πίστευε ότι θα κατάφερνε να το γυρίσει και ότι...

σε τελική ανάλυση η «Ελιά» θα ήταν μια κάποια λύση, αφού σε αυτή θα συνέδραμαν οι Ευρωπαίοι, ο Κώστας Σημίτης αλλά και όλο το φάσμα των οικονομικών παραγόντων και τα ΜΜΕ που τη στηρίζουν σχεδόν απεγνωσμένα.

Και όμως, η τεράστια κινητοποίηση και στήριξη δεν είναι αρκετή, αφού τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται ικανό να συγκινήσει τη γονατισμένη κοινωνία και τον κορμό της άλλοτε εκλογικής του πελατείας: την κατεστραμμένη σήμερα μεσαία τάξη και τους στοχοποιημένους δημοσίους υπαλλήλους.

Τους μόνους που συγκινεί η «Ελιά» είναι κάποιες κρατικοδίαιτες κυρίως και καλοζωισμένες ελίτ, οι οποίες ελάχιστα ταρακουνήθηκαν από την κρίση και μοιάζουν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτή είναι η εικόνα που έχει η κοινωνία σήμερα για τα πρόσωπα που προσπαθούν να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ, ως «κεντροαριστερά».

Ο πρόεδρος του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ -παρότι είχε κάθε λόγο να ανησυχεί πολύ νωρίτερα- νιώθει για πρώτη φορά τον πανικό του τέλους που πλησιάζει. Ως ένδειξη πανικού ερμηνεύθηκε και η διαρροή που έκανε εχθές σε δημοσιογράφους, σύμφωνα με την οποία είπε στον Γ.Παπανδρέου ότι με τη μη στήριξη του στην «Ελιά» βάζει σε κίνδυνο την κυβέρνηση.

Ο Ευ. Βενιζέλος, που ποτέ δεν ήθελε τον Γ.Παπανδρέου στα πόδια του και όλες τις συνεννοήσεις για την «Ελιά» τις έκανε μόνος του με τον Κ. Σημίτη, αφήνοντας τον στο περιθώριο, βρήκε τώρα μια βολική αφορμή να φορτώσει σε εκείνον την αναμενόμενη εκλογική συντριβή.

Στο περιβάλλον του Γ. Παπανδρέου μιλούν για εξωφρενικό θράσος του Ευ. Βενιζέλου, για τον οποίο λένε ότι αφού πρώτα οργάνωσε την ανατροπή του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του το 2011, τώρα του ζητάει να τον υποστηρίξει και ετοιμάζεται να τον κατηγορήσει ότι εάν πέσει η κυβέρνηση θα φταίει αυτός.

Επισημαίνουν επίσης ότι ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ουδέποτε τον συμβουλεύτηκε για την «Ελιά» και ότι δεν νιώθει την υποχρέωση να στηρίξει κάτι που πιστεύει ότι θα αποτελειώσει το ΠΑΣΟΚ.

Στο επιτελείο του Ευ. Βενιζέλου παρατηρούν έντονη κινητικότητα των στελεχών του Γ. Παπανδρέου το τελευταίο διάστημα και πιστεύουν ότι προετοιμάζεται για τη δημιουργία νέου κόμματος.

Πληροφορίες από το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνουν ότι πράγματι υπάρχει έντονη δραστηριοποίηση στελεχών που πρόσκεινται στον Γ. Παπανδρέου, αλλά αυτή, λένε, δεν αποσκοπεί στην ίδρυση νέου κόμματος, αν και έχει πέσει στο τραπέζι και αυτή η πρόταση. Πρώην συνεργάτης του αναφέρει ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι σε εγρήγορση, καθώς σκέφτεται σοβαρά να ξαναδιεκδικήσει το ΠΑΣΟΚ, στην περίπτωση που το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι καταστροφικό.

Της Βασιλικής Σιούτη από ThePressProject, μοντάζ Γρέκι

ΠΑΝΙΚΟΣ-ΓΙΑ ΣΥΡΙΖΑ!

. Του Απόστολου Διαμαντή

08:03, 10 Μαρ 2014 | tvxsteamtvxs.gr/node/150181

 

 

 

Φωτογραφία: Συμελα Παντζαρτζή/ΑΠΕ

Οι έντονες διεργασίες στον χώρο της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» φαίνονται ανεξήγητες εκ πρώτης όψεως: τι έπαθαν ξαφνικά όλοι αυτοί – πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και αποτυχημένοι πρώην πολιτικοί- και τρέχουν αλαφιασμένοι πέρα δώθε, μεταξύ Αιγάλεω και Ψυταλλείας και φτιάχνουν κόμματα με ό,τι βρουν; Τι τους έπιασε;

Διότι, δόξα τω Θεώ, κεντροαριστερά κόμματα έχουμε ήδη δύο: ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Τόσος πολύς είναι πια ο κόσμος της κεντροαριστεράς, που δεν χωράει σε κανένα; Τι ακριβώς ζητάνε όλοι αυτοί οι συναθροισμένοι; Έχουν τόσες πολλές και τόσο σοβαρές πολιτικές διαφορές που δεν κολλάνε πουθενά;

Εκ πρώτης όψεως λοιπόν το πράγμα μοιάζει περίεργο. Αλλά δεν είναι. Διότι λείπει κάτι ουσιώδες: το καθαρά μνημονιακό κεντροαριστερό κόμμα. Αυτό που  θα ξαναφέρει την παράταξη αυτή στις ράγες της πολιτικής της Κομισιόν και θα φράξει τον δρόμο στην εκλογική νίκη του Σύριζα.

Εάν δει κανείς με προσοχή τις διακηρύξεις των 58 και του Ποταμιού, έχουν και οι δύο ένα κοινό σημείο: δεν λένε κουβέντα για την χρεωκοπία της Ελλάδας και την αποτυχία των προγραμμάτων προσαρμογής, δηλαδή των μνημονίων. Ό,τι έγινε έγινε, λένε. Το θέμα είναι τι κάνουμε από δω και μπρος.

Δηλαδή; Τι να κάνουμε; Εδώ αρχίζουν τα ιδεολογήματα. Να είμαστε δημιουργικοί. Να μην είμαστε αρνητικοί. Να γίνουμε ευρωπαίοι. Να παραδεχθούμε ότι ήμασταν διεφθαρμένοι και ότι είχαμε ένα άρρωστο δημόσιο. Να δεχθούμε τις αποφάσεις των δανειστών ως έχουν, αφού εάν απέτυχαν φταίμε εμείς που δεν τις εφαρμόσαμε σωστά! Διότι είμαστε βαλκάνιοι, τεμπέληδες, ορθόδοξοι και αμόρφωτοι, άθλιοι ορθόδοξοι, αντιευρωπαίοι και κρατιστές.

Πάνω κάτω αυτές είναι οι απόψεις όλων αυτών των «κεντροαριστερών». Ότι το να είσαι έλληνας είναι μια δυστυχία, κατά πως το λέει και ο Νίκος Δήμου του Ποταμιού. Και επομένως δεν μας μένει τίποτε άλλο, παρά να παραμείνουμε σιωπηλοί, παρατηρώντας τις σωτήριες δράσεις της ΕΕ και στο μεταξύ να καταργήσουμε και τα κρατικά μας σύνορα, όπως λέει και ο Θεοδωράκης. Τι τα θέλουμε; Εφόσον είμαστε ευρωπαίοι πια.

Μ’ αυτές τις πομφόλυγες, που βρυκολακιάζουν τον αλήστου μνήμης σημιτισμό, οι αλαφιασμένοι κεντροαριστεροί στοχεύουν στην σύγχυση. Να δημιουργηθεί αίσθημα παθητικό, αίσθημα μοιρολατρίας, κατάλληλο για τη δημιουργία εκλογικού αναχώματος.

Όσοι στηρίζουν αυτές τις κινήσεις, κυρίως τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα και τα εκδοτικά συγκροτήματα που φοβούνται την εκλογική νίκη ενός κόμματος που δεν ελέγχουν, επιδιώκουν να μπλοκάρουν μετεκλογικά την κυβέρνηση Σύριζα. Η σκέψη είναι απλή: Να μην υπάρχει δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης Σύριζα, με την σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, εάν αυτά τα δύο κόμματα συρρικνωθούν κάπως, ώστε είτε να μείνουν εκτός Βουλής είτε να εξαρτώνται από τις Ελιές και τα Ποτάμια, τότε η δυνατότητα σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης του Σύριζα θα έχουν μειωθεί δραστικά, καθώς θα έχει απομείνει μόνον η εύθραυστη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.

Ο στόχος λοιπόν είναι να χτυπηθεί εκλογικά τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία μετά τις εκλογές και εφόσον δεν υπάρξει αυτοδυναμία του Συριζα, δεν θα είναι σε θέση να στηρίξουν μια συμμαχική κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα.
Φτιάχνουν έτσι δύο κεντροαριστερά μνημονιακά κόμματα, για να παίξουν την τελευταία τους ζαριά. Διότι ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Αλλά βρίσκεται ήδη στον βυθό του ποταμού.

Υπάρχει ακόμα ΠΑΣΟΚ ή έγινε κι'αυτό «κίνηση» της Κεντροαριστεράς;

Παρατηρώ το λογότυπο της Ελιάς που παρουσιάστηκε μέσα στο Σαββατοκύριακο μεταξύ συγγενών και φίλων, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις όπως κηδείες, μνημόσυνα κ.α.

Βλέπω το σήμα του ΠΑΣΟΚ και όλο και κάτι μου θυμίζει. Ακόμα και σήμερα, το ΠΑΣΟΚ διαθέτει 27 βουλευτές ενώ τον Ιούνιο του 2012 το ψήφισαν 755.868 συμπολίτες.

Δίπλα βλέπω ένα κακόγουστο σήμερα που μου θυμίζει το παλιό σήμα του Mega. Θεωρητικά, συμβολίζει ένα κόμμα, αυτό...

του Ανδρέα Λοβέρδου, που δεν έχει κατέβει ποτέ στις εκλογές κι αποτελείται από τον ίδιο και τον Χρήστο Αηδόνη, δηλαδή δυο πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ με το ψηφοδέλτιο του οποίου εκλέχθηκαν βουλευτές το 2012.

Δίπλα, βλέπω το σήμα της Δυναμικής Ελλάδας η οποία αποτελείται κυρίως από τον Ηλία Μόσιαλο, επίσης πρώην υπουργό ο οποίος δεν ήταν καν υποψήφιος στις εκλογές του 2012 και ζει μόνιμα στο Λονδίνο.

Πιο δίπλα, βλέπω κάτι άγνωστα ονόματα που περιγράφουν άγνωστους σχηματισμούς οι οποίοι αποτελούνται από άγνωστο αριθμό ατόμων. Μου λένε π.χ ότι οι Νέοι Μεταρρυθμιστές αποτελούνται από συνολικά 6(!) άτομα τα οποία μάλιστα έχουν χωριστεί και σε 2-3 ομάδες και είναι όλα μέλη του ΠΑΣΟΚ.

Η ερώτηση μου είναι απλή: Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να υπάρχει όπως το ξέραμε; Θα κατέλθει αυτόνομο στις εθνικές εκλογές ή με τους Λοβέρδο-Αηδόνη-Μόσιαλο με την Ελιά; Οι βουλευτές του είναι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή της Ελιάς;

Από parapolitiki

Πνίγονται σε… ξεροπόταμο!,του Γ.Δελαστίκ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Τραγελαφική έχει καταντήσει η κατάσταση στη Ν∆ και στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς βέβαια αυτό να σηµαίνει ότι τα δύο κόµµατα δεν είναι άκρως επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό. Είναι αδίστακτα στην προσπάθειά τους να διασωθούν και δεν ορρωδούν προ ουδενός πολιτικού εγκλήµατος προκειµένου να επιβιώσουν πολιτικά οι ηγέτες τους, οι οποίοι αυτή τη στιγµή δείχνουν πολιτικά «ξεγραµµένοι» – και µάλιστα σε λιγότερο από τρεις µήνες! Η δικαιολογηµένη ανησυχία για το µέχρι πού µπορούν να φτάσουν δεν αναιρεί από την άλλη πλευρά την αυτογελοιοποίηση των ηγετών τους, οι οποίοι δεν έχουν πλέον συναίσθηση πόσο… σούργελα έχουν γίνει!

Ο Σαµαράς ετοιµάζεται στις 25 Μαρτίου να υψώσει το λάβαρο της… αντίστασης στο ∆ΝΤ! Προσοχή, µόνο στο ∆ΝΤ, όχι στη Γερµανία που µας έχει επιβάλει το άθλιο µνηµονιακό καθεστώς, και την ΕΕ µέσω...

της οποίας το υλοποιεί. Έχοντας µάθει ο πρωθυπουργός ότι ούτε η Ουάσινγκτον θέλει πλέον να χρηµατοδοτεί µέσω ∆ΝΤ την περαιτέρω εδραίωση της γερµανικής ηγεµονίας στην Ευρώπη ούτε το Βερολίνο θεωρεί πια αναγκαίο το κάλυµµα του ∆ΝΤ, επειδή οι λαοί της Ευρώπης έχουν υποταχθεί δουλικά στο Τέταρτο Ράιχ, ετοιµάζεται ο Σαµαράς να… βγει στο αντάρτικο του αποχωρούντος ∆ΝΤ! Γι’ αυτό το λόγο τελευταία όλοι οι «γερµανοτσολιάδες» της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου κάνουν επικριτικές νύξεις κατά του ∆ΝΤ, προετοιµάζοντας το έδαφος της… αντιστασιακής έκρηξης του ηφαιστείου που κρύβουν µέσα τους!

Μπορεί ο Καρνάβαλος της Πάτρας να πέρασε, ο πολιτικός Καρνάβαλος όµως του Σαµαρά και του Βενιζέλου θα αρχίσει την παρέλασή του από τον επόµενο µήνα και θα τραβήξει επί δύο µήνες ολόκληρους µέχρι τις ευρωεκλογές! Ζωσµένοι µε αντι∆ΝΤ φισεκλίκια, ελπίζουν ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος µήπως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και πετύχει η µεν Ν∆ να ξεπεράσει το καχεκτικό όριο του 20% (βοηθούσης φυσικά και της απαγόρευσης συµµετοχής της Χρυσής Αυγής τις ευρωεκλογές) το δε ΠΑΣΟΚ ένα µονοψήφιο µεν ποσοστό αλλά πιο κοντά στο 9% παρά στο 5%.

Αν το καταφέρουν, θα επιβιώσει η κυβέρνηση. Αλλά κι αν η Ν∆ ξεπεράσει το 20%, καθόλου πιθανό δεν φαίνεται πλέον ότι το ΠΑΣΟΚ θα µπορέσει να υπερβεί το 5%-6%. Μόνο του το ΠΑΣΟΚ είναι ζήτηµα αν πιάνει πια το 5%, αλλά ο… «ανθρωποφάγος» Βενιζέλος καταβροχθίζει µε απίστευτη βουλιµία κάθε «κεντροαριστερό» –τρόπος του λέγειν– σύµµαχο που εµφανίζεται στον ορίζοντα, διότι τον θεωρεί δυνάµει ανταγωνιστή του. Εµείς πολύ χαρήκαµε που ο Βενιζέλος διέλυσε τους 58 µέσω σταυρού στους υποψηφίους των ευρωψηφοδελτίων και σίγουρα αυτός χάρηκε πολύ περισσότερο που απαλλάχτηκε από ένα ολόκληρο τσούρµο «ακρίδων της εξουσίας» και ησύχασε το κεφάλι του. Υπάρχει βέβαια µια «ασήµαντη» λεπτοµέρεια: τρώγοντας τους 58, ο Βενιζέλος µείωσε ακόµη περισσότερο το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ! Όχι βέβαια κατά… 15% (!) που έγραφαν οι καραγκιόζηδες της δηµοσιογραφίας, οι οποίοι πατρονάριζαν τους 58…«συνταξιούχους µαγαζάτορες», όπως προσφυώς τους αποκάλεσε το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Θ. Μωραΐτης, αλλά έστω κατά 0,55. Είναι να χάνει µισό τοις εκατό το ΠΑΣΟΚ στα χάλια που βρίσκεται σήµερα; Χαζά χαζά αυτό το µισό τοις εκατό µπορεί να του δώσει ή να του αφαιρέσει τον µοναδικό ευρωβουλευτή που φιλοδοξεί να κερδίσει! Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να είχε βγάλει οκτώ ευρωβουλευτές στις προηγούµενες ευρωεκλογές, αλλά σήµερα γι’ αυτή τη θέση του ενός και µοναδικού ευρωβουλευτή που θα βγάλει σφάζονται παλικάρια και κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά – λέµε τώρα!

∆εν το ’χει η µοίρα του όµως του Βενιζέλου να ησυχάσει. Πάνω που πήγε να χωνέψει τους «58 συνταξιούχους µαγαζάτορες», να σου και εµφανίζεται το… ξεροπόταµο! Ένα ακόµη τεχνητό µνηµονιακό κατασκεύασµα στο χώρο της Κεντροαριστεράς, για να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ που όλοι εκτιµούν ότι έχει φάει τα ψωµιά του κι έτσι πολύ σύντοµα θα φάµε τα πολιτικά του κόλλυβα! Πίσω από το τηλεοπτικά φιλικό πρόσωπο του Σταύρου Θεοδωράκη, τον οποίο προόριζαν για επικεφαλής των 58, αλλά την τελευταία στιγµή δεν τον έστειλαν εκεί γιατί είδαν πως η… σταύρωση των υποψηφίων στο ευρωψηφοδέλτιο τους διέλυσε εν ριπή οφθαλµού, υπάρχει στο Ποτάµι ένα απερίγραπτα αποκρουστικό πρόσωπο. Ένας κραγµένος άνθρωπος των Γερµανών, µια αηδιαστική «καθηγήτρια των ΜΑΤ», ένα γερµανόδουλο γεροντικό σκύβαλο που απεχθάνεται ο κάθε Έλληνας και πάει λέγοντας. Μιλάµε για ένα εµετικό µνηµονιακό συνονθύλευµα που απευθύνεται σε πολιτικά ηλίθιους τηλεθεατές και απολίτικους νέους – σαν αυτούς που έχουν αποµείνει να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ∆ΗΜΑΡ. Ούτε ένα αριστερό ψηφοφόρο δεν µπορεί να προσελκύσει αυτό το αηδιαστικό µνηµονιακό κατασκεύασµα των «γερµανοτσολιάδων»!

Αντιθέτως, προσπαθεί να δώσει κάλυµµα στις πιο αντιδραστικές πολιτικές δυνάµεις της σηµερινής Ελλάδας.Υπάρχουν φυσικά οι υποστηρικτές των δυνάµεων αυτών και δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι τους. Είµαστε όµως βέβαιοι ότι δεν είναι το αποκρουστικό Ποτάµι το κόµµα που θα αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ ως το κόµµα που θα συσπειρώσει τους «µνηµονιακούς ραγιάδες» της Κεντροαριστεράς. Το ψυχορράγηµα και ο επιθανάτιος ρόγχος του ΠΑΣΟΚ σίγουρα αποσταθεροποιούν το πολιτικό σκηνικό που γνωρίζουµε από τη µεταπολίτευση, αλλά το κόµµα που θα πάρει τη θέση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ακόµη γίνει γνωστό ποιο θα είναι.

Από prin, μοντάζ Γρέκι

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΗ

ανάρτηση από "iskra"

Του SYSTEM FAILURE*

Φαίνεται ότι, εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια, η Δύση έχει εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση μόνιμης ύφεσης, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που προβλέπουν και νέες οικονομικές κρίσεις στο άμεσο μέλλον. Όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, τόσο αποκαλύπτεται, όλο και πιο ξεκάθαρα, το πραγματικό πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού και η τεράστια υποκρισία της Δύσης. Το νεοφιλελεύθερο δόγμα έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε μια παγκόσμια δικτατορία, που δείχνει όλο και πιο πολύ το πραγματικό της πρόσωπο και που προσπαθεί να επεκταθεί σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Τα γεγονότα στην Ουκρανία έδειξαν ότι, το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων, δεν διστάζει να συμμαχήσει ακόμη και με τους νεο-ναζί. Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι το καινούργιο. Είναι γνωστή η σχέση του Χίτλερ με τους οικονομικούς ολιγάρχες της Γερμανίας, αλλά και με άλλες μεγάλες εταιρίες της Δύσης πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ούτως ή άλλως, η ιστορία του νεοφιλελευθερισμού δεν ξεκινά με μια δημοκρατία, αλλά με μια δικτατορία, όταν ο δικτάτορας Πινοσέτ ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο στην Χιλή, Σαλβαντόρ Αλιέντε, με την υποστήριξη των Αμερικανών, οι οποίοι μετέτρεψαν κατόπιν τη Χιλή στο πρώτο πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού, με τον Μίλτον Φρίντμαν και τα "παιδιά του Σικάγο" να γίνονται σύμβουλοι του δικτάτορα. Η Χιλή μετατράπηκε σε ένα πεδίο εκμετάλλευσής από Αμερικανικές εταιρίες και ισχυρά καρτέλ και η πλειοψηφία των ανθρώπων υπέφερε από τη φτώχεια και από μια 17-χρονη βάρβαρη δικτατορία.

Με αφορμή την οικονομική κρίση, η Δημοκρατία στην Ελλάδα συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Η κυβέρνηση αποφασίζει, σε πολλές περιπτώσεις, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου χωρίς την έγκριση της βουλής, οι διαδηλώσεις ποινικοποιούνται όλο και πιο πολύ, όπως και στην Ισπανία, ενώ αξίζει να θυμηθούμε την προκλητική και αντιδημοκρατική αντικατάσταση των πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, με μαριονέτες των τραπεζών όπως ο Παπαδήμος και ο Μόντι. Η Ευρώπη, που κόπτεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλείνει τα μάτια μπροστά σε εγκλήματα,όπως αυτά σε Λαμπεντούζα και Φαρμακονήσι και κρύβει κάτω από το χαλί το μεταναστευτικό πρόβλημα.

Αλλά αυτή τη φορά, το τελευταίο φύλλο συκής της Δύσης έχει πέσει για τα καλά, αφήνοντας να φανεί η τεράστια υποκρισία της. Ενώ μέχρι σήμερα οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι σε άλλες χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ κ.λ.π.) γίνονταν με πρόσχημα τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, τη δήθεν "απελευθέρωσή" των λαών από τυραννικά καθεστώτα και τη δήθεν υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην περίπτωση της Ουκρανίας και κυρίως της Κριμαίας, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το δικαίωμα της "αυτοδιάθεσης" για τους Δυτικούς υποκριτές πήγε περίπατο και εφαρμόζεται μόνο κατά περίπτωση, όπως για παράδειγμα στο Κόσοβο.

Όμως αυτό που είναι πιο τρομακτικό απ'όλα, δεν είναι ότι η Δύση σιώπησε μπροστά στα ψηφίσματα της νέας ηγεσίας στην Ουκρανία που βάζουν στο στόχαστρο τις μειονότητες, αλλά ότι από την αρχή συμμάχησε με τους νεο-ναζί, ενώ σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίεςχρηματοδότησε τη δράση τους καθώς και άλλων ακραίων εθνικιστικών ομάδων κατά τη διάρκεια των ταραχών στο Κίεβο.

Η Ευρώπη ειδικότερα, έχει ήδη θυσιάσει τις αρχές της στο βωμό των τραπεζών και των αγορών. Όλα δείχνουν ότι, η παγκόσμια οικονομική ελίτ θέλει να επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων μέσω της νεοφιλελεύθερης δικτατορίας, παντού και με κάθε τρόπο ...

*Πηγή: aristeroblog.gr

ΤΟ ΔΝΤ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ!

ανάρτηση από "iskra"

(Κυρ. 09/03/14 - 11:42)

ΤΟ ΔΝΤ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΗ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΩΝ ΗΠΑ (ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΠΟΙΗΣΗ) Ή ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ!

Ακόμα και το ΔΝΤ στο τελευταίο αφιέρωμα του για το μέλλον της ευρωζώνης, το οποίο παρουσιάζει αναλυτικά η Καθημερινή της Κυριακής (09/03/14), αισθάνεται υποχρεωμένο να προδιαγράψει το ουσιαστικό τέλος της, αφού η εκδοχή της«ομοσπονδοποίησης» τηςευρωζώνης, την οποία θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διάσωση του ευρώ, είναι μάλλον ανέφικτη.

Το ΔΝΤ σε αυτήν την εκτίμηση του ίσως να επηρεάζεται και από πολιτικές στοχεύσεις, η διαπίστωση του, όμως, για την ευρωζώνη εδράζεται σε πραγματικά οικονομικά δεδομένα και οικονομικές παραμέτρους, που είναι, σχεδόν, ανεξάρτητες από όποιες σκοπιμότητες και έχουν βαθιά αντικειμενική υπόσταση, όπως επανειλημμένα έχει τονίσει η Iskra.

Κύκλοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς τόνιζαν ότι ιδιαίτερα για την Ελλάδα η έξοδος από την ευρωζώνη συνιστά όρο για τη διέξοδο από την κρίση και μάλιστα με προοδευτικό προσανατολισμό, ενώ υπογράμμιζαν ότι μια τέτοια έξοδος θα σήμαινε τη διάλυση της ευρωζώνης, με ένα, σχεδόν, αναγκαστικό ντόμινο αποχωρήσεων και άλλων χωρών.

Ο "ΧΩΡΙΣ ΝΟΜΙΣΜΑ"

ΤΟ ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Τον τίτλο «Η Ευρωζώνη βρίσκεται στα μαύρα της τα χάλια», επέλεξε το ΔΝΤ για το πολυσέλιδο αφιέρωμα του σχετικά με το μέλλον της ευρωζώνης.

Το αφιέρωμα καταλήγει σε στο συμπέρασμα ότι οι μόνοι δρόμοι για την ευρωζώνη, είναι ή να αποκτήσει ομοσπονδιακή δομή, ή να διαλυθεί. Στην έκθεση του ΔΝΤ σημειώνεται μάλιστα πως όλα τα βήματα που έχουν γίνει μέχρι τώρα (τα χαρακτηρίζει θετικά) έχουν γίνει με χαρακτηριστικά αργούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να έχουν μηδαμινή πρακτική σημασία.

Σημειώνει, επίσης, πως από το 2008, με το ξέσπασμα της πιστωτικής κρίσης, έγινε φανερό πως η ευρωζώνη δεν είχε καμία γραμμή άμυνας, ούτε ήταν έτοιμη πολιτικά, οικονομικά και νομισματικά ώστε να διαχειριστεί την κρίση και την ύφεση.

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης που θεωρητικά επέβαλε τη δημοσιονομική πειθαρχεία και τον έλεγχο στα κράτη-μέλη, ήταν όμωςβαθύτατα αναποτελεσματικό, διότι ενώ υπήρχε, δεν εμπόδισε την μετατροπή της πιστωτικής κρίσης σε κρίση χρέους. Απέτυχε δηλαδή να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο ακριβώς είχε σχεδιαστεί.

Πολιτική Ανεπάρκεια

Όπως σημειώνεται στο αφίερωμα του ΔΝΤ για το μέλλον της ευρωζώνης, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο το δημοσιονομικό, αλλά πολύ περισσότερο πρόβλημα έλλειψης πολιτικής βούλησης.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται, πως το ευρώ, έφερε χαμηλά επιτόκια στις αδύναμες χώρες της περιφέρειας, που με τη σειρά τους προκάλεσε εκτίναξη των τιμών στους μη παραγωγικούς τομείς, μεγάλη αύξηση των μισθών και ανεξέλεγκτο δανεισμό. Ενώ λοιπόν, σε όλα αυτά τα χρόνια, από την εμφάνιση του ευρώ μέχρι και το 2008, υπήρχαν διασυνοριακές ροές κεφαλαίων, δεν υπήρχε ταυτόχρονα «διασυνοριακή μεταφορά κόστους χρήματος».

Έτσι, όταν ξέσπασε η κρίση και τα κεφάλαια αποτραβήχτηκαν από τις αγορές, η κάθε χώρα έμεινε με τα χρέη της και τα αντίστοιχα κόστη της.. Δηλαδή , ανεξάρτητα κράτη, το καθένα με το δικό του πρόβλημα. Με τον τρόπο αυτό, μετατράπηκε η πιστωτική κρίση σε κρίση χρέους, καθώς τα κράτη εκλήθησαν να διασώσουν τις τράπεζες.

Η πολιτική ανεπάρκεια, σύμφωνα με το ΔΝΤ φάνηκε όταν τα πρώτα δύο χρόνια της κρίσης, αντί οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να καταλάβουν την επικίνδυνη σύνδεση μεταξύ των τραπεζών και κρατικού χρέους, απέδωσαν την κρίση των τραπεζών στα subprime των ΗΠΑ, ενώ όταν αντιλήφθηκαν με καθυστέρηση το λάθος τους, προχώρησαν σε μια σειρά από αμήχανες πολιτικές.

Παράλληλα, όσον αφορά την μη ετοιμότητα της ευρωζώνης για την κρίση, σημειώνεται πως η τελευταία παρόλο που είχε κοινό νόμισμα, δεν κατάφερε να διαχειριστεί νομισματικά την κρίση. Έτσι, η μείωση των επιτοκίων του ευρώ δεν έφτασε σε όλα τα κράτη, με αποτέλεσμα οι οικονομικές και οι επιχειρήσεις της περιφέρειας να δανείζονται πολύ ακριβότερα σε σχέση με τις χώρες του κέντρου. Το φαινόμενο αυτό, οδήγησε στο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, ενώ όταν ξεκίνησε μια πολιτική «τόνωσης της οικονομίας», αυτή προκάλεσεακόμα μεγαλύτερες δημοσιονομικές και νομισματικές ανισορροπίες. Με άλλα λόγια, επιδείνωσε την κατάσταση.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΔΟΜΗ Ή ΔΙΑΛΥΣΗ 

Η λύση, βέβαια που προκρίνει το ΔΝΤ, αντί της διάλυσης της ευρωζώνης, είναι όπως ήδη σημειώσαμε, μια λύση που εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανέφικτη.

Στα πλάισια , της λύσης που προτείνει το ΔΝΤ, περιλαμβάνονται:

1. Αύξηση του ορίου του πληθωρισμού άνω του 2%.

2. Χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής.

3. Ολοκλήρωση σε ομοσπονδιακό κράτος με ενίαια δημοσιονομική πολιτική που θα αναδιανέμει τους πόρους από μια οικονομία σε άλλη.

4. Ενίσχυση της κινητικότητας στο χώρο της εργασίας.

Κυριακή 09 Μαρτίου 2014

ΤΑ "ΚΛΑΜΑΤΑ" ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Μερικές φορές τα φέρνει έτσι η μοίρα -ή αν προτιμάτε- οι σχεδιασμοί των μεγάλων δυνάμεων, και οι «θύτες» γίνονται «θύματα» και ανάποδα...

του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η υπόθεση της Ουκρανίας έφερε στην επιφάνεια την άνευ προηγουμένου υποκρισία της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και της Μόσχας, που έχουν αναμιχθεί στο παιγνίδι επικράτησης, που παίζεται στη γειτονιά της Ρωσίας.

Άξαφνα, ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα και οι σύμμαχοί του στην Ευρώπη, ανακάλυψαν το Διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία και σκίζουν τα ιμάτια τους επειδή ο Βλαντιμίρ Πούτιν καταπάτησε -όπως αναφέρουν οι ανακοινώσεις τους- όλες τις αρχές και όλους τους διεθνείς νόμους...

Ακούσαμε για την παραβίαση της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και...

της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Ακούσαμε ιαχές πολέμου από τους σκληρούς της Ουάσιγκτον και τους άσφαιρους των Βρυξελλών, σε σημείο που αναγκάστηκε να τους προσγειώσει ο σταθερά αντιπολεμικός κ. Ομπάμα, διότι η Ρωσία ούτε Ιράκ είναι, ούτε η φτωχή Κύπρος των 500 χιλιάδων, που αφέθηκε μόνη να αντιμετωπίσει την πολεμική μηχανή της Τουρκίας. Και εάν δεν είχε προδοθεί το νησί από τους χουντικούς αξιωματικούς και μερικούς Έλληνες και Κύπριους πολιτικούς, που υπηρέτησαν τότε πιστά τα σχέδια της CIA, η Άγκυρα θα είχε χάσει.

Τα «κλάματα» των Αμερικανών και των Ευρωπαίων για την Ουκρανία δεν είναι αληθινά, είναι ψεύτικα. Δεν τους ενδιαφέρουν οι πολίτες της χώρας, αλλά νοιάζονται για να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα, απέναντι στον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον ανέκφραστο και χωρίς αισθήματα πρόεδρο της Ρωσίας, ο οποίος δείχνει έτοιμος να πάει και σε πόλεμο για να προστατεύσει την επικυριαρχία του στην περιοχή. Και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο κ. Ομπάμα ήταν αυτός που ζητούσε απεγνωσμένα διπλωματική λύση, διότι έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό ότι ο Ρώσος ηγέτης κυριαρχείται από την ίδια μεγαλομανία, που συναντούσαμε μόνο επί Σοβιετικής Ένωσης.

Η εισβολή είναι εισβολή, όποιος και αν την εκτελεί. Τελεία και παύλα και όσοι αμφισβητούν τη θέση αυτή είναι παράφρονες. Ειλικρινά δεν μπορώ να ακούω συμπατριώτες μου να «σκίζονται» για τη Μόσχα, τη στιγμή που ένα κομμάτι του Ελληνισμού, η Κύπρος, είναι θύμα εισβολής από την Τουρκία. Δέχομαι ότι παραδοσιακά η Ρωσία είναι ένας πιστός σύμμαχος για το νησί, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως διέπραξε ό,τι ακριβώς και η Τουρκία: εισβολή σε χώρα-μέλος του ΟΗΕ.

Η υποκρισία των Αμερικανών και των Ευρωπαίων δεν έχει όρια. Στην Ουκρανία απαιτούν σεβασμό στην κυριαρχία και την ακεραιότητά της. Και στην Κύπρο εκβιάζουν για να επιβάλουν μία ρατσιστική λύση, τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που συνθλίβει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και προσφέρει την Κύπρο λάφυρο στη χώρα-εισβολέα, την Τουρκία.

Όλη την περασμένη εβδομάδα, οι ηγέτες της Κύπρου και της Ελλάδας δεινοπάθησαν περπατώντας σε τεντωμένο σχοινί. Αν μιλούσαν για εισβολή στην Ουκρανία, ως όφειλαν, θα στεναχωρούσαν τη ρωσική αρκούδα. Αν θύμιζαν την υποκρισία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, που με τα σχέδιά τους στέλλουν τον κυπριακό λαό στα τάρταρα, θα είχαν να αντιμετωπίσουν την οργή των δανειστών. Και ενώ για πρώτη φορά η ελληνική και η κυπριακή διπλωματία έχουν ενώπιόν τους αυτό που ονομάζουν διεθνώς «win-win situation» -με λίγα λόγια ό,τι και να επιλέξουν κερδισμένοι θα 'ναι η Κύπρος και ο λαός της- είναι ανίκανοι να εκμεταλλευθούν αυτό το «δώρο», που για τους Ουκρανούς, βεβαίως, είναι κατάρα...

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, και οι αντιδράσεις των Αμερικανών και των Ευρωπαίων δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αλλάξει επιτέλους θέσεις στο Κυπριακό. Η λύση που επιχειρείται να επιβληθεί στον κυπριακό λαό είναι αναχρονιστική και απαράδεκτη και δεν θα αντέξει, διότι η Τουρκία παραμένει σταθερή στον απαράδεκτο όρο της για πλήρη έλεγχο του νησιού. Τώρα είναι η ώρα να απαιτήσει για την Κύπρο, τα ίδια ακριβώς που ζητά ο πρόεδρος Ομπάμα, η Άνγκελα Μέρκελ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες για την Ουκρανία...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μεγάλο λάθος του ΔΗΚΟ η στήριξη που πρόσφερε στο Προεδρικό Μέγαρο για τις αποκρατικοποιήσεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν γίνεται να κάνεις τόση φασαρία και να αποχωρείς από την Κυβέρνηση, και το επόμενο πρωί να την στηρίζεις για ένα θέμα, που αφορά μάλιστα την περιουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας και του λαού της.

Εάν ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος πραγματικά επιθυμεί να μείνει στην ιστορία του τόπου, πρέπει να καθαρίσει τον σταύλο του απαξιωμένου κόμματος, που παρέλαβε από τον κ. Καρογιάν. Πρέπει να διώξει αυτούς που εισήλθαν φτωχοί στην πολιτική και τώρα είναι πλούσιοι...

Και να αλλάξει τη νοοτροπία των οπαδών του, που νοιάζονται μόνο για διορισμούς στο κράτος και στις τράπεζες. Εάν δεν το πράξει άμεσα, σε ένα χρόνο θα τον έχουν «καταπιεί»...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Έχω την εντύπωση ότι κάτι συμβαίνει αρμόδιε υπουργέ για την ενέργεια και μας το κρύβετε... Οι Εβραιο–αμερικανοί «μουρμουρούν» ότι η Λευκωσία εγκατέλειψε τους σχεδιασμούς για συνεργασία με το Ισραήλ και ότι προκρίνεται η λύση του Κυπριακού εις βάρος των ερευνών για το φυσικό αέριο. Είτε μείνετε στο υπουργείο, είτε φύγετε, περιμένω να τοποθετηθείτε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ σ’ αυτό το πολύ σημαντικό εθνικό θέμα.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Μαζί τα φάγαμε είπατε; Η αλήθεια σε μία εικόνα.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 9, 2014

Από τον Πόρτα – Πόρτα

Στην μπίζνα των κρατικών χρεών δεν υπάρχουν κορόιδα.

Τα μόνα κοροϊδάκι είναι οι φοβισμένοι και τεχνητά ένοχοι λαοί.

Αυτή είναι η αλήθεια και κανείς δεν μπορεί να με διαψευσεί.

ΠΠ

Ο Αμφιλεγόμενος Πέτρος Τατούλης: & οι μπίζνες του.

Πέτρος Τατούλης: Ο Καραμανλοφάγος, μαχητής του παπανδρεϊσμού και οι μπίζνες του.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Μαρτίου 9, 2014

“ Η “TΡΙΤΩΝ Act”, οι “κουμπαριές” της με την ΚΑΣΤΑΤ του αδελφού του και το deal των 16 εκατ. ευρώ για το Κέντρο Αποκατάστασης “Παλλάδιον” ”

Του Σταύρου Παπαντωνίου

Η “TΡΙΤΩΝ Act”, οι “κουμπαριές” της με την ΚΑΣΤΑΤ του αδελφού του και το deal των 16 εκατ. ευρώ για το Κέντρο Αποκατάστασης “Παλλάδιον”

Εναν ογκωδέστατο φάκελο με τα έργα -κυριολεκτικά- και τις ημέρες του αμφιλεγόμενου περιφερειάρχη Πελοποννήσου, Πέτρου Τατούλη, ανοίγουν σήμερα τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ». Τα ντοκουμέντα, αλλά και το πλήθος των καταγγελιών για τις ενέργειες του περιφερειάρχη αποδεικνύουν πως η Πελοπόννησος, και δη η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Αρκαδία, βοά για τα deals του «Πετράν», όπως είναι γνωστός στην περιοχή του, ωστόσο ουδείς από την κεντρική διοίκηση φαίνεται να συγκινείται, με ορισμένους μάλιστα να κάνουν λόγο για μια περίεργη «ομερτά» στο πρόσωπό του. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι πίσω από κάθε δημόσιο έργο στον Μοριά υπάρχει και ένας… Τατούλης. Εκεί, ο Αρκάς πολιτικός εμφανίζεται συν… αδερφοίς και τέκνοις να συμμετέχει σε χρηματοδοτήσεις εκατομμυρίων ευρώ, ενώ αναθέσεις έργων έχουν γίνει σε εταιρείες στις οποίες συμμετέχουν μέλη της οικογένειάς του.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις είναι η κατασκευή του κέντρου αποκατάστασης «Παλλάδιον», που βρίσκεται στην Αρκαδία, συγκεκριμένα στην παλιά εθνική οδό Τρίπολης-Τεγέας. Το συγκεκριμένο έργο, το οποίο χρηματοδοτήθηκε με ποσό άνω των 16 εκατομμυρίων ευρώ και είχε ενταχθεί στον αναπτυξιακό νόμο το 2010, εμφανίζει ορισμένες συμπτώσεις που προκαλούν τουλάχιστον πλήθος ερωτημάτων.

ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ: Όπως προκύπτει από τα έγγραφα που έχουν στη διάθεσή τους τα «Π», στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας «Παλλάδιον» συμμετέχει ως μέλος η κόρη του περιφερειάρχη, κυρία Χρισταλένη Τατούλη.  

Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ. Στη συγκεκριμένη εταιρεία συμμετέχει και η Αικατερίνη Κρανιαδάκη. Η εν λόγω κυρία όμως είναι η σύζυγος του ιδιοκτήτη της εταιρείας Τρίτων ΑΣΕΤΕ, η οποία από κοινού με την εταιρεία ΚΑΣΤΑΤ (του αδερφού του περιφερειάρχη) ανέλαβαν και την κατασκευή του συγκεκριμένου θεραπευτηρίου.

Με απλά λόγια, σε μια υπόθεση που θυμίζει τη γνωστή παροιμία «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» και δημιουργεί μείζον ηθικό θέμα, ένα νοσοκομείο στο οποίο συμμετέχουν συγγενικά πρόσωπα του περιφερειάρχη χρηματοδοτείται με πόρους από το ΕΣΠΑ, οι οποίοι πηγαίνουν στην κατασκευαστική στην οποία συμπράττουν μέλη της οικογένειας του περιφερειάρχη. 

ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ: Η περίπτωση του «Παλλαδίου» φαίνεται, ωστόσο, να είναι μία σταγόνα στον ωκεανό, καθώς οι καταγγελίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, με πλήθος δημοσιευμάτων στον τοπικό Τύπο, κάνουν λόγο για όργιο «αμαρτωλών» έργων, που απαιτούν σαφείς απαντήσεις από τον Πέτρο Τατούλη.

‘Οπως προαναφέρθηκε και φαίνεται και από τα αντίστοιχα ΦΕΚ, τα οποία έχουν στην κατοχή τους τα «Π», στην οικογένεια Τατούλη ανήκουν οι εταιρείες ΚΑΣΤΑΤ Τεχνική και ΚΑΣΤΑΤ Κατασκευαστική 4ης Τάξεως, η οποία φαίνεται να ανήκει μετοχικά και αυτή στον αδερφό του, Βασίλη Τατούλη, ενώ στο Δ.Σ., σύμφωνα με ΦΕΚ του 2011, συμμετέχει και η κόρη του περιφερειάρχη, Χρισταλένη Τατούλη.

Πέρα από τις παραπάνω εταιρείες, το όνομα «Τατούλης» το συναντάμε ξανά στον χώρο των δημοσίων έργων, συγκεκριμένα στην Ασφαλτοδυναμική Αρκαδίας Α.Ε., με τον αδερφό του, Βασίλη, και τα παιδιά του, Χρισταλένη και Παναγιώτη Τατούλη, να είναι ξανά στο Δ.Σ., όπως φαίνεται από το αντίστοιχο ΦΕΚ του 2011 που έχουν στην κατοχή τους τα «Π». Οι συμπτώσεις όμως δεν σταματούν εδώ.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που έχουν καταγγελθεί και στις αρμόδιες δικαστικές Αρχές, υπάρχει συνεταιρική σχέση με την εταιρεία ΚΟΡΥΒΟΣ, η οποία έχει πάρει έργα από την Περιφέρεια με αμφιλεγόμενες εκπτώσεις, ενώ ταυτόχρονα συνάπτει υπεργολαβικά συμφωνητικά με τις εταιρείες της οικογένειας Τατούλη και ειδικά με την ΚΑΣΤΑΤ Κατασκευαστική, που ανήκει στον αδερφό του περιφερειάρχη.

Η ΚΑΣΤΑΤ: Ο φάκελος που έφτασε στα «Π» δείχνει πάνω από 10 περιπτώσεις στις οποίες γίνονται καταγγελίες για τις ανωτέρω εταιρείες. Πρόχειροι διαγωνισμοί, που χαρακτηρίστηκαν είτε «υπερεπείγοντες» είτε «άγονοι», κατέληξαν στις ίδιες εταιρείες, γεγονός που προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά και τα ανάλογα σχόλια. Κι αυτό διότι, παρά το ότι δεν πήραν μεγάλη δημοσιότητα, συζητήθηκαν σε όλες τις περιοχές όπου «άρχει» ο Πέτρος Τατούλης, ο οποίος φαίνεται να διατηρεί παραδοσιακά καλές σχέσεις με τα ΜΜΕ.

Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις σημειώθηκε, μάλιστα, καταπάτηση του Νόμου Σουφλιά, που απαγόρευε την έκπτωση κάτω από 12%, όπως έγινε στην περίπτωση του έργου Κουμπίλα-Λουλούδι, στον δρόμο του Αστρους, με έκπτωση μόλις 4%.

Αλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι το έργο «Αποκατάσταση βατότητας τμήματος οδού παράκαμψης Βουτιάνων», αξίας 2.600.000 ευρώ, όπου, ενώ είχε πέσει ο δρόμος Μεγαλόπολης-Σπάρτης, έργο της εταιρείας Ατλας Κατασκευαστική, το οποίο κράτησε μόλις 3 μήνες, αντί να γίνει ΕΔΕ, δόθηκαν 12 εκατομμύρια ευρώ για την αποκατάστασή του, με την ένδειξη «επείγον».

Το έργο -μετά από νέο διαγωνισμό- κατέληξε στην εταιρεία Τρίτων, που, όπως προαναφέρθηκε, δεν είναι άλλη από τη συνέταιρο της οικογένειας Τατούλη, με την οποία συνεργάστηκαν και στην κατασκευή του θεραπευτηρίου «Παλλάδιον». Σε παρόμοια χέρια κατέληξε και το έργο «Αποκατάσταση διαβρώσεων τμήματος παλιάς εθνικής οδού Κορίνθου-Πατρών». Ο προϋπολογισμός του ήταν 2 εκατ. ευρώ και επίσης είχε την ένδειξη «επείγον». Το έργο κατέληξε στην ΚΟΡΥΒΟΣ και στη συνέχεια η εταιρεία υπέγραψε εργολαβικό συμφωνητικό με την ΚΑΣΤΑΤ του Βασίλη Τατούλη! Ο φάκελος με τα έργα του πολυπράγμονα Πέτρου Τατούλη δεν τελειώνει εδώ, αφού η έρευνα είναι πραγματικά αποκαλυπτική. Στην ΚΑΣΤΑΤ της οικογένειας Τατούλη κατέληξε και το έργο «Βελτίωση της οδού Γυθείου-Αρεόπολης-Γερολιμένα κατά τμήματα», προϋπολογισμού 12.388.000 ευρώ, που δόθηκε στη συνέχεια στην Ατλας! 

Οι… δουλειές της ΚΑΣΤΑΤ έχουν και συνέχεια. Την εταιρεία του αδερφού του Πέτρου Τατούλη τη βρίσκουμε και στον δρόμο Ναύπλιο-Λυγουριό-Θέατρο Επιδαύρου, ένα έργο αξίας 7 εκατομμυρίων ευρώ. Ακόμα μία τρανταχτή περίπτωση είναι το λιμάνι του Αστρους, το οποίο δημοπρατήθηκε με τη συμμετοχή 8 εταιρειών, οι οποίες εκλήθησαν από τη Διεύθυνση Τεχνικών Εργων της Περιφέρειας.

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ: Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου εκκρεμούν συνολικά ακόμα εννέα έργα, που είτε δεν τελείωσαν ποτέ είτε δεν ξεκίνησαν καθόλου. Για του λόγου το αληθές, υπάρχει από τις 4 Ιανουαρίου 2012 εμπιστευτικό έγγραφο του ελεγκτή Δημόσιας Διοίκησης, Λέανδρου Ρακιντζή, με θέμα «Ελεγχος πειθαρχικής ευθύνης των υπαλλήλων της Περιφέρειας Πελοποννήσου Γ.Κ. και Γ.Π.», το οποίο έχει κοινοποιηθεί στον Πέτρο Τατούλη.

Πρόκειται για δύο πρόσωπα-κλειδιά στην όλη υπόθεση, τα οποία κατηγορούνται για πειθαρχικά παραπτώματα, αφού συμμετείχαν σε όλους τους διαγωνισμούς ως υπάλληλοι της ΔΕΚΕ της πρώην Περιφέρειας Πελοποννήσου. Ο κύριος Τατούλης, 14 μήνες μετά, δεν έχει ανοίξει ακόμα τον φάκελο, ο οποίος παραμένει προφανώς κλεισμένος σε κάποιο συρτάρι. Η έρευνα, πάντως, δεν σταματά εδώ, καθώς τα έργα και οι ημέρες του περιφερειάρχη έχουν μεγάλη… ουρά.

Ένας «χαμαιλέοντας» της πολιτικής

Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή του Πέτρου Τατούλη στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας τα τελευταία χρόνια αντιλαμβάνονται αν μη τι άλλο ότι ο νυν περιφερειάρχης Πελοποννήσου έχει την ικανότητα με τακτικισμούς να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και με πρακτικές «χαμαιλέοντα» να επιτυγχάνει όποιον στόχο θέτει. Ετσι, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε μαοϊκό στέλεχος του ακροαριστερού ΕΚΚΕ, μαζί με τον συμπατριώτη του, πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρο Τσουκάτο, κατάφερε το 1990 να εκλεγεί για πρώτη φορά βουλευτής Αρκαδίας, βάζοντας υποψηφιότητα με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία παραδοσιακά ήταν το πλειοψηφούν κόμμα στον ιστορικό νομό της Πελοποννήσου.

Όπως αναφέρουν, μάλιστα, στελέχη της κεντροδεξιάς παράταξης στην Αρκαδία, για την είσοδό του στο Κοινοβούλιο τον είχε βοηθήσει και το γεγονός ότι είναι χειρουργός και «πάντα στο εκλογικό σώμα “μετράνε” τα ιατρικά ρουσφέτια». Αυτό ήταν κυρίως που του εξασφάλισε τις διαδοχικές εκλογικές επιτυχίες του από το 1993 μέχρι το 2007.

Ως βουλευτής της Ν.Δ. ήταν πάντα «προσδεδεμένος» στο λεγόμενο «Μητσοτακικό» άρμα του κόμματος, κάτι που, όπως λέγεται, τον βοήθησε να επιλεγεί το 2004 από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή για τη θέση του υφυπουργού Πολιτισμού. «Αυτό έγινε στο πλαίσιο της κεντρικής συμφωνίας του Καραμανλή με την Ντόρα Μπακογιάννη, ώστε να συνεχιστεί η εσωκομματική ηρεμία», αναφέρει άνθρωπος που γνωρίζει καλά τα συμβαίνοντα στη Νέα Δημοκρατία.

Μπορεί, βέβαια, ο κ. Καραμανλής να του εμπιστεύθηκε το υπουργείο στο οποίο ο ίδιος ήταν τυποις επικεφαλής, ωστόσο ο κ. Τατούλης ήταν από τους πρώτους που επιτέθηκαν εναντίον του στο πρώτο στραβοπάτημα της κυβέρνησης. Ετσι, «με ένα πούρο Cohiba», όπως θυμούνται παλιοί συνομιλητές του, ασκούσε κριτική για τα έργα και τις ημέρες της «γαλάζιας» διακυβέρνησης.

Χαρακτηριστικά ήταν τα όσα είχε πει το 2008 για την υπόθεση Ζαχόπουλου και αφού είχε πραγματοποιηθεί το 2006 ανασχηματισμός, ο οποίος τον είχε βγάλει εκτός κυβερνητικού σχήματος. «Το σκάνδαλο Ζαχόπουλου είναι καθαρά πολιτικό», τόνιζε σε συνεντεύξεις του, αναφερόμενος στην απόπειρα αυτοκτονίας του τότε γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού και στο ερωτικό σκάνδαλο που είχε προηγηθεί.

ΑΔΡΑΝΕΙΑ:  Η θητεία του, πάντως, στο υπουργείο Πολιτισμού χαρακτηρίστηκε από αδράνεια, αλλά και την πραγματοποίηση ρουσφετιών προς πολιτιστικούς συλλόγους, κυρίως από την εκλογική του περιφέρεια. Η συνέχεια της διαδρομής του περιφερειάρχη Τατούλη είναι το ίδιο συναρπαστική. Επιμένοντας στο «αντάρτικο» κατά του Κώστα Καραμανλή, η κυβέρνηση του οποίου παράπαιε, με μια ιδιαίτερα αιχμηρή του ομιλία, στις 12 Απριλίου 2008, κατά τη διάρκεια της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ., άσκησε σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό, αλλά και στον Θεόδωρο Ρουσόπουλο.

Λίγο καιρό μετά, στις 4 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, στοχεύοντας το ζεύγος Ρουσόπουλου-Ζαχαρέα, υποστήριξε πως πρέπει «να βρούμε την τόλμη να κατονομάσουμε συγκεκριμένα τους λίγους εκείνους που μπήκαν στην πολιτική φτωχοί και σήμερα υπερηφανεύονται δεξιά και αριστερά για τα βαθιά τους πλούτη». Το ποτήρι ξεχείλισε όταν στη συνεδρίαση της Κ.Ε. στις 27 Σεπτεμβρίου 2008, που έγινε εκτάκτως σε μια προσπάθεια να σταματήσει η εσωστρέφεια, με αφορμή την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου, είπε με νόημα: «Μίλησα αυστηρά πολιτικά. Δεν εισακούστηκα. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τη φυλακισμένη στον Πύργο βασιλοπούλα».

Έτσι, τον Νοέμβριο του 2008 διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία, ύστερα και από μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Εθνος». Βέβαια, δεν ήταν η πρώτη φορά που διαγραφόταν από το κόμμα του. Στις 2 Απριλίου 1998 είχε αποπεμφθεί από τη Ν.Δ. μαζί με άλλους έξι βουλευτές, γιατί δεν είχε ακολουθήσει την κομματική πειθαρχία που είχε επιβάλει ο κ. Καραμανλής. Πάντως, αν και απομακρυσμένος από τη Νέα Δημοκρατία, ο κ. Τατούλης κατάφερε μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2010 να διασωθεί πολιτικά, επικρατώντας στην Πελοπόννησο, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, που μέχρι πρότινος εξύβριζε, και του ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Από τότε, όπως υποστηρίζουν αρκετοί από τους αντιπάλους του, πολιτεύεται ως «άνθρωπος του Φούχτελ», εφαρμόζοντας τακτική «σφιχταγκαλιάσματος» με τον Γερμανό επιτετραμμένο της Αγκελα Μέρκελ, γεγονός που προκαλεί έκπληξη ακόμα και σε στελέχη του συνδυασμού του.

Πηγή: Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ