http://papadimoulis.wordpress.com/
Συνέντευξη στην “Εποχή της Κυριακής” και το δημοσιογράφο Αδ.Ζαχαριάδη παραχώρησε σήμερα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης:
Πολλοί παρομοίασαν την ομιλία Σαμαρά στη ΔΕΘ με την τελευταία του Καραμανλή. Πως την είδατε εσείς;
Είδα ένα Σαμαρά σε πανικό, επικίνδυνα διχαστικό, αλλεργικό απέναντι στον διάλογο και την κριτική, έναν πρωθυπουργό σε αποδρομή. Ο πρωθυπουργός έκανε μια άκρως προεκλογική ομιλία, παρότι ξόρκισε τις εκλογές ως πολιτική αυτοκτονία. Μάλιστα, έθεσε έστω και με τους δικούς του, κινδυνολογικούς όρους, το βασικό εκλογικό δίλημμα «ή κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, ή κυβέρνηση με κορμό τη Ν.Δ». Αυτό σηματοδοτεί πιθανά εκλογές νωρίτερα και από τις συνταγματικές προθεσμίες για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν ο κ.Σαμαράς δεν κρύβεται πια μόνο από τη Βουλή, αλλά και από τους δημοσιογράφους, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, δείχνει ότι δεν πιστεύει τα επιχειρήματά του και δυσκολεύεται να απαντήσει στις ερωτήσεις.
Οι διαπραγματεύσεις στο Παρίσι δεν δικαιολόγησαν τις προσδοκίες που είχε αρχικά καλλιεργήσει η κυβέρνηση καθώς προέκυψαν πολλές δυσκολίες. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι η Τρόικα παρουσιάζεται τόσο αδιάλλακτη; Είναι τόσο αδιάφορη μπροστά στο ενδεχόμενο να ανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;
Γιατί θεωρεί την κυβέρνηση Σαμαρά δεδομένη και βολική και θέλει τώρα να εξασφαλίσει και να «κλειδώσει» μονιμότερες δεσμεύσεις. Στο Παρίσι, τις «κόκκινες γραμμές» τις έβαλε και πάλι η Tρόικα και όχι η κυβέρνηση. Η αδιαλλαξία των δανειστών μας είναι το βέβαιο και απόλυτα αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας κυβερνητικής «στρατηγικής» υποτέλειας και πλήρους πρόσδεσης στην πιο ακραία και αντικοινωνική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού.
Οι εκπρόσωποι των δανειστών διαψεύδουν καθημερινά την κυβερνητική προπαγάνδα για το δήθεν τέλος του Μνημονίου, που είναι ένα ψεύτικο και πλαστό προεκλογικό επιχείρημα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό που ισχύει και καλλιεργείται με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης στο παρασκήνιο, είναι ότι ετοιμάζεται νέο δάνειο για να καλύψει και το χρηματοδοτικό κενό μέχρι το 2016, και φυσικά νέο Μνημόνιο, που απλά θα «βαφτιστεί» αλλιώς. Το μόνο που ενδιαφέρει κυβέρνηση και δανειστές είναι η αλλαγή της «συσκευασίας», αλλά όχι της ουσίας. Πολύ πιθανόν να αλλάξει και το σχήμα της Τρόικας, παραμένοντας όμως η αυστηρή επιτήρηση, ενδεχομένως χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε αυτή την αρνητική προοπτική, είναι να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, έτσι ώστε να ξεκινήσει μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση.
Το τελευταίο διάστημα η Γερμανία εμφανίζεται στριμωγμένη στο διεθνές οικονομικό στερέωμα (Ντράγκι, ΔΝΤ κοκ). Μπορεί αυτό να επηρεάσει και την ελληνική υπόθεση;
Οι προτάσεις Ντράγκι για την οικονομική ανάκαμψη της Ευρωζώνης και η έκκληση του ΔΝΤ προς τη Γερμανία για αύξηση των επενδύσεων, δείχνουν ότι το «βέτο» που προβάλει η Γερμανία υπέρ των πολιτικών λιτότητας τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει αυξανόμενες ρωγμές. Ολοένα και περισσότερο αυξάνονται οι φωνές και οι πιέσεις για αναπτυξιακές παρεμβάσεις, είτε στο νομισματικό πεδίο από την ΕΚΤ, είτε από την πλευρά των επενδύσεων.
Η πίεση για αναπτυξιακά μέτρα είναι σημαντική, καθώς η γαλλική οικονομία δεν αναπτύχθηκε το πρώτο εξάμηνο, η Ιταλία βρίσκεται σε ύφεση για τρίτη φορά από το 2008, ενώ και το γερμανικό ΑΕΠ υποχώρησε ελαφρά (-0,2%) το δεύτερο τρίμηνο. Για να αντιμετωπιστεί όμως η στασιμότητα και η ύφεση στην Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα χρειάζονται πολύ πιο ριζοσπαστικές παρεμβάσεις από την ΕΚΤ,
διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, και, βέβαια, μια ευρωπαϊκή, βιώσιμη λύση στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους στη λογική της αμοιβαιοποίησης, της Διάσκεψης του 1953. Δηλαδή, με άλλα λόγια, πρωταρχικό ζητούμενο είναι νέοι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, που να στηρίξουν την απολύτως αναγκαία αναπτυξιακή στροφή.
Παρατηρούμε μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ακόμα και από κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά διατηρούν καλές σχέσεις με τη Δεξιά. Πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτή η αναντιστοιχία πολιτικού και κοινωνικού;
Η ΝΔ βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να διαρρήξει πλήρως τις σχέσεις της με ένα μεγάλο τμήμα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της, με έμφαση στα μεσαία στρώματα. Το φιάσκο με τον ΕΝΦΙΑ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για εκατομμύρια πολίτες. Η δυσαρέσκεια των πολιτών και η απομόνωση των κομμάτων της συγκυβέρνησης αποτυπώνονται σε κάθε δημοσκόπηση αλλά την αντιλαμβανόμαστε και από την καθημερινή μας επαφή με τους πολίτες. Η κυβέρνηση είναι σε αποδρομή και δεν τη σώζουν ούτε οι εξορμήσεις του πρωθυπουργού στις αρχαιολογικές ανασκαφές της αρχαίας Αμφίπολης. Το σημαντικό και ένδοξο παρελθόν δεν μπορεί να κρύψει το ζοφερό παρόν και το άδηλο μέλλον.
Από τη μεριά μας, δεν ποντάρουμε απλά στην αξιοποίηση της πανθομολογούμενης αποτυχίας της συγκυβέρνησης. Επεξεργαζόμαστε και εξειδικεύουμε διαρκώς το κυβερνητικό μας πρόγραμμα, με σχέδιο, χρονοδιάγραμμα, προτεραιότητες αλλά και ειλικρίνεια και εντιμότητα.
Συγκεκριμένο και σαφές πρόγραμμα, διαρκής ενίσχυση της συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ, άνοιγμα σε ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις και, κυρίως, εξωστρέφεια, είναι τα «κλειδιά» όχι μόνο για να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για να πετύχει μετρήσιμα αποτελέσματα υπέρ της κοινωνίας και ιδίως των ασθενέστερων.
Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε την ανεξαρτητοποίηση Λυκούδη και ουσιαστικά τη διάσπαση της ΔΗΜΑΡ. Πως κρίνετε αυτές τις εξελίξεις και κατά πόσο είναι ικανές να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις και ειδικότερα την εκλογή ΠτΔ αλλά και τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ;
Η συρρίκνωση και η κρίση της ΔΗΜΑΡ ήταν ζήτημα χρόνου. Η εσωκομματική κρίση ξεκίνησε με την αποχώρησή της από την τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας και κορυφώθηκε με το οδυνηρό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και την προεδρολογία.
Αυτό όμως που πληρώνει κυρίως η ΔΗΜΑΡ, είναι ότι μπήκε στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και όχι ότι την εγκατέλειψε με καθυστέρηση. Δε νομίζω ότι οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν την εκλογή του ΠτΔ. Απλά, η παράταση της ασάφειας από μέρους του Φ.Κουβέλη, μόνο φθορά προκαλεί στον ίδιο και στο κόμμα του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να απειλεί την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική. Προκειμένου όμως η Αριστερά να γίνει πραγματικά απειλητική χρειάζεται και σε άλλες χώρες να ανέβει εκλογικά. Ποιες πρωτοβουλίες σκέφτεται να πάρει η ευρωομάδα της Αριστεράς προκειμένου να συμβάλει σε αυτό;
Ο πολιτικός χάρτης μίας ηπείρου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει ριζικά μόνο με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos και της Ενωμένης Αριστεράς στην Ισπανία ή του Sinn Fein στην Ιρλανδία. Υπάρχουν ενθαρρυντικά σημάδια στις χώρες που μπήκαν σε «πρόγραμμα», αλλά όχι μια συνολική ευρωπαϊκή στροφή προς τα αριστερά. Η πολιτική κρίση στην Γαλλία, με την ευθεία αμφισβήτηση της σκληρής οικονομικής πολιτικής από τον ίδιο τον αρμόδιο υπουργό, η κόντρα Ντράγκι με Γερμανία και Γαλλία, είναι σημάδια του αδιέξοδου στο οποίο οδηγεί ο δρόμος της μονόπλευρης και άδικης λιτότητας. Η ευρωπαϊκή Αριστερά καλείται να συγκροτήσει και να προβάλλει πιο δυναμικά και πειστικά το δικό της ευρωπαϊκό όραμα και σχέδιο, δίνοντάς του ένα νέο, ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο. Είναι ο δύσκολος δρόμος. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, όσο και τα άλλα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα, οφείλουν να συνεχίσουν την κινηματική τους δράση και να επεξεργαστούν σαφή, πειστικά και εφαρμόσιμα προγράμματα. Για να αλλάξει «ρότα» η ΕΕ, για μια Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, αναπτυσσόμενη και φιλειρηνική.
Η ευρωομάδα της Αριστεράς συζητά ήδη για σημαντικές πρωτοβουλίες. Ανάμεσά τους είναι η διοργάνωση μιας Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το χρέος, ως μείζον ευρωπαϊκό πρόβλημα, καθώς και η δημιουργία ενός πλατιού μετώπου αντιφασιστικής εγρήγορσης και κινητοποίησης. Η διαρκής ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου αποτελεί μονόδρομο και βασική προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας της σημερινής Ε.Ε.
