Σαπίζει η κυβέρνηση Σαμαρά

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν" 

Με βαθύτατη περιφρόνηση αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση των... σύγχρονων

 «γερμανοτσολιάδων» της Αθήνας όχι πλέον μόνο οι Γερμανοί του Τέταρτου Ράιχ, αλλά και

 οι εντεταλμένοι υπάλληλοι τους στην ΕΕ.
Χαρακτηριστική αυτού του πνεύματος ήταν και η δήλωση του Γερούν Ντέισελμπλουμ, του Ολλανδού

 προέδρου του Γιούρογκρουπ: «Πολλοί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να χάνουν

 την υπομονή τους με την Ελλάδα» τόνισε απαξιωτικά. «Η Ελλάδα έχει ακόμα αρκετή δουλειά μπροστά 

της» πρόσθεσε. «Στην Αθήνα συνεχίζονται αυτή την ώρα οι διαπραγματεύσεις για την πρόοδο ή μάλλον

 για την έλλειψη προόδου που σημει¬ώνει η χώρα απέναντι στις δεσμεύσεις της» υπογράμμισε.

«Είναι ανάγκη να κάνουν νέες θυσίες οι Ελληνες» διακήρυξε ο Ολλανδός. Ο εκπρόσωπος του φινλανδού

 επιτρόπου Ολι Ρεν, ένας Ιρλανδός ονόματι Σάιμον Ο' Κόνορ, έσπευσε να διευκρινίσει ότι «δεν 

διαπιστώνεται ακόμη πλήρης συμφωνία σε όλες τις πτυχές του προϋπολογισμού» που κατέθεσε την

 Πέμπτη στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.
Στο μεταξύ, επανήλθε στο προσκήνιο ο Αυστριακός που είναι επικεφαλής της βοηθητικής ομάδας 

εργασίας του Γιούρογκρουπ, ο Τόμας Βίζερ - αυτός που είχε πει ότι θα ξανασχοληθεί με τις 

διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα αφότου κάνει τις διακοπές του για σκι τον Φεβρουάριο! Αυτός 

ο τύπος λοιπόν έδωσε συνέντευξη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και απεφάνθη ότι «λίγοι

προνομιούχοι προστατεύονται από τον ανταγωνισμό και ευνοούνται εις βάρος του υπόλοιπου ελληνικού 

πληθυσμού» και γι΄ αυτό ζήτησε να... κλείσουν οι κρατικές επιχειρήσεις που έχουν ζημιές και να 

απελευθερωθούν οι αγορές ψωμιού και γάλακτος, όπως και η αγορά φαρμάκων - προφανώς για να

 ακριβύνουν τα φάρμακα!

«Οι πολιτικοί δεν εξελέγησαν για να προστατεύουν ειδικά συμφέροντα και γι' αυτό ελπίζω ότι στο τέλος 

οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν θετικά» εκτίμησε ο Τόμας Βίζερ, εννοώντας προφανώς ότι στο

 τέλος, αφού περατώσουν τη θεατρική τους παράσταση περί «αντίστασης», ο Σαμαράς και

 ο Βενιζέλος θα κάνουν αυτό που κά¬νουν πάντα: θα εκτελέσουν τις επιθυμίες των Γερμανών! 

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η γερμανόδουλη γραμμή της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου που

 ισοπεδώνει την ελληνική κοινωνία έχει φέρει τους βουλευτές της ΝΔ και τους ελάχιστους 

εναπομείναντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με τον ελληνικό λαό, ο οποίος τους

 μισεί βαθύτατα και ελάχιστους από αυτούς θα επανεκλέξει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

Κάποιοι από αυτό το νεοδημοκρατικοπασόκικο βουλευτικό συνάφι υποκρίνονται ότι διαφοροποιούνται 

γιατί αποσκοπούν να ενώσουν όχι μόνο το πολιτικό τους μέλλον αλλά πάνω απ' όλα το... κεφάλι τους (!),

 όταν αλλάξει η κυβέρνηση και απομακρυνθούν τα κόμματα τους από την εξουσία - να μην καταλήξουν 

δηλαδή «στης φυλακής τα κάγκελα» πολλοί από δαύτους.

Ο στόχος που έχουν βάλει οι Ευρωπαίοι, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, να αρχίσουν από τον νέο

 χρόνο να αρπάζουν τα σπίτια του κοσμάκη, αφού πρώτα κατέστρεψαν οικονομικά σχεδόν 

ολόκληρο τον ελληνικό πληθυσμό, αναστατώνει πολλούς κυβερνητικούς βουλευτές. Δεν τους 

ταράζει βέβαια τόσο πολύ ώστε να καταψηφίσουν τα κυβερνητικά αντιλαϊκά μέτρα 

(δεν είναι δα και τόσο «ακραίοι»), αλλά επειδή είναι υποχρεωμένοι ως βουλευτές να έρθουν σε 

επαφή με τις λαϊκές μάζες για να έχουν κάποια ελπίδα επανεκλογής ή για να μπορούν τουλάχιστον να 

κυκλοφορούν στις επαρχιακές πόλεις τους και στις λαϊκές συνοικίες των μεγαλουπόλεων χωρίς να 

φοβούνται ότι θα τους δέρνει ο κόσμος μόλις εμφανίζονται, παρουσιάζουν σημάδια πολιτικής 

απειθαρχίας.

Ο λαός μας έχει φτωχύνει δραματικά και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, εκτελώντας τις εντολές

 των Γερμανών, κατέβασαν προϋπολογισμό που... αυξάνει κατά 11,5% τα έσοδα από το 

φόρο εισοδήματος και εκτοξεύει κατά... 41,4% (!) το φόρο ακίνητης περιουσίας! Ταυτόχρονα,

 ο κυβερνητικός προϋπολογισμός εγγυάται... χειρότερη υγεία, χειρότερη παιδεία, μικρότερες

 συντάξεις, λιγότερες κοινωνικές παροχές!

Μέχρι πού θα πάει αυτή η ιστορία; Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πολιτική δεν έχει φραγμό, δεν έχει πάτο.

 Οσο οι Έλληνες δεν εξεγείρονται, οι Ευρωπαίοι θα μας λιώνουν αδίστακτα σαν σκουλήκια! 

Έτσι άλλωστε μας βλέπουν ήδη, ας μην έχουμε κανενός είδους αυταπάτες.

Αναφορικά δε με όσους αφελείς νομίζουν ακόμη ότι όλα αυτά γίνονται για να βελτιωθούν 

τα δημοσιονομικά μας μεγέθη, τους διαψεύδει παταγωδώς ο ίδιος ο προϋπολογισμός. Έπειτα από 

όλες αυτές τις θυσίες και πέντε συνεχή χρόνια οικονομικού ολέθρου, το δημόσιο χρέος της 

χώρας μας θα μειωθεί κατά... 1 (ένα και μόνο ένα!) δισεκατομμύριο ευρώ - από 321 δισ. ευρώ

 το ελληνικό δημόσιο χρέος θα γίνει το 2014... 320 δισεκατομμύρια!

Αφήστε δε το γεγονός ότι ο ΟΟΣΑ θεωρεί παραμύθια τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση στον 

προϋπολογισμό του 2014 περί οριακής ανάπτυξης του ΑΕΠ κατά 0,6% και προβλέπει μείωση 

του ΑΕΠ κατά 0,4%, ενώ παράλληλα εκτιμά ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα αυξηθεί για 

μια ακόμη φορά και θα φτάσει στο 181,3% του ΑΕΠ, ενώ ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος 

το «μπαλαμουτιάζουν» στο 174,8% του ΑΕΠ! 
Χώρια που θα πάθαιναν σοκ όλοι οι Ελληνες αν συνειδητοποιούσαν ότι το 2014 πρέπει 

η χώρα μας να πληρώσει 6,15 δισ. ευρώ για τόκους και... 24,93 δισ. ευρώ για χρεολύσια - 

πρέπει να πληρώσει δηλαδή συνολικά 31 δισεκατομμύρια στους πάσης φύσεως δανειστές της!

tsak-giorgis.blogspot.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2013/11/blog-post_9818.html#ixzz3IUzdGAXj

Απάτη η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη

Η κρίση της ευρωζώνης είναι μια κρίση του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού 

Χρόνης Πολυχρονίου

Η Ελλάδα, μια οικονομία με μακροπρόθεσμα δομικά προβλήματα και διαβόητα γνωστή για την ανεπάρκεια του δημόσιου τομέα της και το επίπεδο διαφθοράς της, είναι «ο αδύναμος κρίκος» της ευρωζώνης αποτελεί μόνο το 2% του συνολικού ΑΕΠ της Ε.Ε.

Παρά ταύτα, αυτό δεν σταμάτησε την ελληνική κρίση χρέους από το να εξαπλωθεί όπως η Εμπολα σε όλη την ευρωζώνη, επηρεάζοντας ιδιαίτερα τις άλλες περιφερειακές οικονομίες. Με τις αγορές να διαισθάνονται ότι το σχέδιο διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ επρόκειτο να καταστήσει το ελληνικό Δημόσιο ακόμα πιο μη βιώσιμο, μια επίδραση ντόμινο τέθηκε σε κίνηση που σύντομα κατέληξε σε μια συστημική ευρωζωνική κρίση.

Η κρίση της ευρωζώνης είναι μια κρίση του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όλων αυτών που υποδηλώνουν οι ελεύθερες αγορές: Οικονομική αβεβαιότητα και αυξανόμενος κίνδυνος, διογκούμενη ανισότητα και κοινωνική δυσφορία, μεγαλύτερη ελευθερία για το κεφάλαιο και λιγότερη πολιτική δημοκρατία. Από αυτή την άποψη, το ελληνικό πρόβλημα, με δεδομένο το γεγονός ότι διαθέτει μερικά μοναδικά και εξαιρετικά ασυνήθιστα χαρακτηριστικά, είναι επίσης ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα -ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η κρίση της Ιρλανδίας είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Σε τελευταία ανάλυση, πώς ήταν δυνατόν δύο χώρες με τόσο ανόμοιες οικονομίες να καταλήξουν να έχουν την ίδια κοινή μοίρα; Στο νεοφιλελεύθερο σύμπαν, όπου η πολιτική έχει παραδώσει την εξουσία σε μια ολιγαρχική ελίτ, οι εθνικές οικονομίες είναι στο έλεος του αρπακτικού καπιταλισμού και, κατ' επέκταση, οι διαμορφωτές της πολιτικής φαίνεται να μπορούν να κάνουν ελάχιστα πράγματα για να επηρεάσουν εκβάσεις.

Πραγματικά, ποιος μπορεί να αρνηθεί σήμερα ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει βυθίσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου σε μια κρίση πρωτοφανών αναλογιών, προκαλώντας δυστυχία και πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους; Οικονομική ανασφάλεια, μαζική ανεργία, συρρικνούμενοι μισθοί, ένδεια, κοινωνική περιθωριοποίηση, φόβος, εγκληματικότητα και κοινωνική αποσύνθεση ορίζουν τώρα τα χαρακτηριστικά πολλών προηγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών. Με την ανάπτυξη να συγκεντρώνεται κατά ένα μεγάλο μέρος στις κερδοσκοπικές χρηματοοικονομικές δραστηριότητες και στην συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, ο πλούτος διανέμεται τόσο ανομοιόμορφα που τα κοινωνικά και ιστορικά όρια μεταξύ πλούσιων και φτωχών εθνών έχουν τελείως καταρρεύσει. Ο πλούτος και η ένδεια συνυπάρχουν μαζί, πολύ κοντά, σε πολλές πόλεις στις προηγμένες κοινωνίες ακριβώς όπως γίνεται στον λιγότερο ανεπτυγμένο κόσμο.                               

Με παρόμοιο τρόπο με αυτό που συνέβη στον Τρίτο Κόσμο τις δεκαετίες του '70 και του '80, η Ευρώπη έχει πέσει θύμα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής. Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2008 μετατράπηκε σε μια παγκόσμια κρίση απασχόλησης. Η κρίση έχει σκεπάσει όλη την Ευρώπη και απειλεί να αποσυναρμολογήσει τα τελευταία απομεινάρια της οικονομίας της κοινωνικής αγοράς και να ολοκληρώσει την καταστροφή των κοινωνικών δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν από τον εργαζόμενο πληθυσμό κατά τη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών. Υπό αυτή την έννοια η Ε.Ε. εξελίσσεται σε έναν τρομακτικό δυστοπικό εφιάλτη, με την Ελλάδα κυρίως αλλά επίσης και με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, να χρησιμεύουν ως πειραματόζωα για την ολική διαμόρφωση/αναμόρφωση της ευρωπαϊκής οικονομίας στα πρότυπα ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Η Ελλάδα δεν ήταν κατάλληλη να ενταχθεί σε μια ένωση με σκληρό νόμισμα και χαμηλά επιτόκια -και εξαπατήθηκε και σε αυτή την περίπτωση από την εγχώρια κυρίαρχη πολιτική τάξη. Ενώ η ετυμηγορία για το ευρώ συνολικά μπορεί ακόμα να εκκρεμεί, η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν μια αποτυχία μεγάλων ιστορικών διαστάσεων, με την ευθύνη να βαραίνει επίσης την ηγεσία της Ε.Ε. που έκανε τότε τη χώρα δεκτή. Η εγχώρια πολιτική τάξη κατασπατάλησε τους πόρους της Ε.Ε., δανειζόταν υπέρμετρα για να καλύψει τις ανάγκες κυρίως της εγχώριας οικονομικής ελίτ και για να επωμιστεί η ίδια πολιτικά και προσωπικά οφέλη (στην Ελλάδα επικρατεί ενδημική διαφθορά σε τέτοιο βαθμό που συναντάται μόνο στα πλέον υπανάπτυκτα κράτη του πλανήτη ή σε αυτά που οι κυβερνήσεις τους αποτελούν κράτη μαφίας, όπως η Ρωσία) και προκάλεσε φούσκες σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικονομίας. Ηδη από το 2006 η Ελλάδα εμφάνιζε το δεύτερο υψηλότερο επίπεδο δημοσίου χρέους όχι απλά μέσα στην ευρωζώνη αλλά ανάμεσα στα 27 κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποτελεί προσβολή για την ίδια τη δημοκρατία και τις αρχές της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης. Κανένα σχέδιο οικονομικής αναμόρφωσης δεν μπορεί να πετύχει δίχως ουσιαστική πολιτική μεταρρύθμιση. Στο ενδιάμεσο είναι βέβαιο πως η αναδιάρθρωση του χρέους (αν δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη πτώχευση, αν και αυτό έχει ήδη συμβεί από τη στιγμή που η χώρα εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις άλλων κυβερνήσεων για το εάν θα της δανείσουν χρήματα ή όχι) είναι αναπόφευκτη και η έξοδος από το ευρώ πιθανό σενάριο. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν όντως καταστροφική για τη χώρα, τουλάχιστον για ένα βραθυπρόθεσμο με μεσοπρόθεσμο χρονικό διάστημα. Από την άλλη μεριά, οι συνεχείς διασώσεις και η παραμονή στην ευρωζώνη θα καταδικάσουν τη χώρα σε πάρα πολλά χρόνια σκληρής δοκιμασίας, με μέτρα λιτότητας και απώλεια της εθνικής αυτοτέλειας.

Τώρα είναι η ώρα για έναν ευρύ δημόσιο διάλογο για το μέλλον της χώρας. Η κυρίαρχη πολτική τάξη δεν πρόκειται να ανταποκριθεί ούτε σε αυτή τη βασική δημοκρατική και εθνική ανάγκη, οπότε οι διανοούμενοι, τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και οι κοινωνικοί φορείς που δεν εξαρτώνται από κάποιο συμφέρον ή ιδιοτέλεια οφείλουν να αναλάβουν τώρα τις ευθύνες τους 

Ο Χρόνης Πολυχρονίου είναι Επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου της Μασαχουσέτης στο Αμχερστ

Πηγή : Ελευθεροτυπία

Το «γιατί» απαιτεί πάντα έναν αποχρώντα λόγο

Αθανάσιος Καρανάσιος

Η καθημερινή μου συναναστροφή με τους κατοίκους αυτής της χώρας μου δημιουργεί αισθήματα απογοήτευσης, ανησυχίας και αποστασιοποίησης. Επαληθεύονται οι μεγάλοι φιλόσοφοι από τον Αριστοτέλη έως τον Soppenhauer, οι οποίοι επιμένουν, ότι για τα πράγματα υπάρχουν «αιτίες» και «αίτια»!

Γράφει ο Αριστοτέλης στα «Αναλυτικά Ύστερα»: “Αιτίαι δέ ..τ έ σ σ α ρ ε ς .. μία μέν τό τί ήν είναι, μία δε τίνων όντων ανάγκη τούτο είναι, ετέρα δε ή τι πρώτον εκίνησε, τετάρτη δε το τίνος ένεκα”. [Υπάρχουν τέσσερα είδη αιτίων: Το ένα έχει σχέση με το ποια είναι η ουσία του πράγματος, το δεύτερο τι πρέπει να προϋποτίθεται εφόσον αυτό υπάρχει, το τρίτο τι το επηρέασε σαν πρώτο, το τέταρτο για ποιο λόγο κάτι υπάρχει.] Στο ίδιο έργο του ο Αριστοτέλης αναλύει τη σημαντική διάκριση μεταξύ της αιτίας (γνώση, πως κάτι υπάρχει) και του αιτίου (εξήγηση, γιατί υπάρχει αυτό).

Το ίδιο αυτό θέμα, πραγματεύεται και ο Soppenhauer στην περίφημη διατριβή του «Περί της .. τ ε τ ρ α π λ ή ς.. ρίζας του αποχρώντος λόγου», καταλήγοντας στο συμπέρασμα, ότι: «Κάθε φαινόμενο έχει την επαρκή αιτία του»!

Κατά συνέπεια, η σημερινή κατάσταση (τραγωδία) στην Ελλάδα δεν είναι τυχαία, έχει την εξήγησή της. Αφού λοιπόν ξεπεράσουμε τη σύγχυση, περί του ότι «υπάρχει» μία σιωπηλή γενοκτονία και μεταμόρφωση των πάντων σιγά-σιγά (τίποτα δεν γίνεται εξαίφνης), μπορούμε μετά, να ερευνήσουμε το «γιατί».

Προσωπικά είμαι ακράδαντα πεπεισμένος για το πρώτο, το ότι «υπάρχει». Η εμπειρία μου λοιπόν από τη συναναστροφή μου με την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας, μου εξηγούν και το δεύτερο ...το «γιατί»: Έλλειψη παιδείας, άρτος και θέαμα, θεοκρατία, άγνοια, χειραγώγηση, έλλειψη ενδιαφέροντος διαλόγου για τα καίρια, αποπολιτικοποίηση, έλλειψη ενδιαφέροντος για τα κοινά, έλλειψη αλληλεγγύης, υποψία, φόβος, παραίτηση, φίμωση, ενοχή, τυφλή υπακοή στους νόμους της ελίτ, υποτέλεια, δουλική συμπεριφορά, αφασία…. Ας μην εθελοτυφλούμε: Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα και για αυτά προηγήθηκε η υλοποίηση σατανικών σχεδίων. Οι κατακτητές ήξεραν πού κτύπησαν!

Κι όμως παρ όλα αυτά στο προτεκτοράτο Ελλάς πρυτανεύει στην πλειονότητα ο ΕΞΥΠΝΑΚΙΣΜΟΣ μέχρι βλακείας!... Μη εξαιρουμένου και εμού του ιδίου, που ασχολούμαι τώρα ατελέσφορα με το εν λόγω ζήτημα!

Αθανάσιος Καρανάσιος, 5/11/2014

ανάρτηση από Δραχμή πέντε Αστέρων

ΤΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ IMPERIUM

 ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΕΝΕΚΕΔΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η Ελλάδα οφείλει να έχει επίγνωση, όχι έναντι ποίου είναι αμυνόμενη (όπως επιχειρούν να της υπαγορεύσουν για να την καταστήσουν έρμαιο των εξελίξεων), αλλά στη βάση ποιών επιδιώξεων οφείλει να καταστεί επιτιθέμενη, διπλωματικά, επιχειρησιακά, αλλά και συνολικά στους χειρισμούς και τις πρωτοβουλίες της, μέσα στη σύγχρονη γεωπολιτική σκακιέρα...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Προφητολάγνοι, υποτιθέμενοι αναλυτές, αλλά και κάθε λογής τυχάρπαστοι – και αυτό το είδος ευδοκιμεί πλέον στη χώρα που η μειοδοσία έχει αναγορευθεί σε καταλύτη στα πλαίσια μιας συνολικά εθελόδουλης πολιτικής – έχουν επιδοθεί σε μια βρώμικη όσο και δόλια προσπάθεια, στα πλαίσια της διατεταγμένης υπηρεσίας που εκτελούν και που οφείλουμε να την ξεβρακώσουμε.

Βασική τους επιδίωξη είναι να αιχμαλωτίσουν την Ελληνική κοινωνία, στη λογική ενός καλοστημένου παραμυθιού, που αποκοιμίζει, καθησυχάζει, παροπλίζει και εν τέλει ακυρώνει τα στοιχειώδη και αυτονόητα εθνικά της αντανακλαστικά, μπροστά σε σοβαρές ανακατατάξεις που βρίσκονται ήδη σε πλήρη εξέλιξη.

Κομβικό ζήτημα σ αυτή την πεμπτοφαλαγγίτικη στάση και πρακτική, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η Τουρκική στρατηγική και η εμμονική προσπάθεια ορισμένων να την αποσυνδέσουν από τη νέο-οθωμανική γεωστρατηγική της αντίληψη.

Πρόκειται για μια επικίνδυνη εμμονή…

Η οποία για διαφορετικούς λόγους διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.

• Οι σφετεριστές της εξουσίας, βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στη δωσιλογική τους παράκρουση, έχουν καταστεί εκ των πραγμάτων ανίκανοι να... διακρίνουν αυτό που έρχεται και να επιχειρήσουν στοιχειωδώς να το διαχειριστούν.

• Η νεοταξίτικη «Αριστερά», εκφυλισμένη από το δηλητήριο του εθνομηδενισμού που ρέει άφθονο στις φλέβες της, έχει παραιτηθεί προκαταβολικά ακόμη και από τη σκέψη πως θα μπορούσε να αντισταθεί στον επερχόμενο εφιάλτη.

• Η παραδοσιακή Αριστερά τέλος, ενώ θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να αναγορευτεί σε εμπνευστή και μαχητικό οργανωτή μιας νέας Εθνικής Αντίστασης «για την Ελλάδα, το δίκιο και τη Λευτεριά», παραμένει δέσμια των ιδεολογημάτων της, και όσο δεν αναδεικνύονται στους κόλπους της ισχυρές φωνές ικανές να την αφυπνίσουν από αυτή την «παραμύθα», δυστυχώς αλλά δε θα μπορέσει να παίξει το ρόλο της, ως εθνικό αποκούμπι σε αυτή την κρίσιμη καμπή των εξελίξεων και της ιστορίας.

Το ζήτημα – κλειδί στη διαχείριση των εξελίξεων…

Είναι να τεθεί η χώρα σε κατάσταση ύψιστης ετοιμότητας, στη βάση όμως μιας σαφώς προσδιορισμένης εθνικής ατζέντας, που θα είναι «επιθετική» ως προς το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία της, και ως τέτοια οφείλει να έχει συγκεκριμένη γεωστρατηγική στόχευση.

Στο πλαίσιο αυτής της ατζέντας, η Ελλάδα οφείλει να έχει επίγνωση, όχι έναντι ποίου είναι αμυνόμενη (όπως επιχειρούν να της υπαγορεύσουν για να την καταστήσουν έρμαιο των εξελίξεων), αλλά στη βάση ποιών επιδιώξεων οφείλει να καταστεί επιτιθέμενη, διπλωματικά, επιχειρησιακά, αλλά και συνολικά στους χειρισμούς και τις πρωτοβουλίες της, μέσα στη σύγχρονη γεωπολιτική σκακιέρα.

Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της εθνικής ατζέντας…

Είναι η ανάγκη να συνειδητοποιήσει, πρώτα η χώρα μας, πως απέναντί της δε βρίσκεται απλά μια Τουρκία με τις διεκδικήσεις της να έχουν τη μορφή και το περιεχόμενο με τα οποία χρόνια τώρα έχουμε εξοικειωθεί.

Απέναντι μας βρίσκεται ο επικίνδυνος Φρανκενστάιν της νέο-οθωμανικής γεωστρατηγικής στο σύγχρονο πολιτικό γίγνεσθαι, με αναβαθμισμένες γεωπολιτικές στοχεύσεις, με αναβαθμισμένη θρασύτητα, με αναβαθμισμένο σχέδιο κλιμάκωσης των επιχειρησιακών του ενεργειών.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως…

Πως στη γεωπολιτική σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής,  πρωτίστως η χώρα μας και δευτερευόντως η Ευρώπη στο σύνολό της, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δημιουργία ενός νέου imperium, το οποίο…

• Βγάζει τη γλώσσα στις παπαρδέλες του Δένδια που απειλεί με το ξίφος του να βυθίσει θωρηκτά…

• Χαμογελά περιπαικτικά με τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρεί πως θα το σκιάξει μοστράροντας την «φιλειρηνική» του ατζέντα…

• Ξεκαρδίζεται με τα ιδεολογήματα του ΚΚΕ, που εξαντλεί τις προσεγγίσεις του, θεωρώντας πως η στρατηγική υπερθέρμανση στην ευρύτερη περιοχή, είναι προϊόν μιας ενδοαστικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Ελληνική και την Τουρκική αστική τάξη.

Το νέο-οθωμανικό imperium που οικοδομείται ως αποτέλεσμα της Τουρκικής στρατηγικής…

Αποδεικνύει ότι τα νέο-οθωμανικά σχέδια δε ναυάγησαν, αλλά τροποποιήθηκαν δραστικά συνεκτιμώντας τις ίδιες τις εξελίξεις.

Πιστοποιεί ότι, οι νέο-οθωμανικοί σχεδιασμοί έχοντας ουσιαστικά προεξοφλήσει τις εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο και τις αντιπαραθέσεις που έμελλε να εκδηλωθούν, μετατοπίστηκαν προς Δυσμάς δημιουργώντας ένα επικίνδυνο τόξο – καρκίνωμα στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης.

Ενσωματώνει με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο, τις ακραίες συμπεριφορές τουΑμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και την πρακτική της οικονομικής βουλιμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαμορφώνοντας έτσι το πλέον επικίνδυνο μείγμα επιθετικής – επεκτατικής πολιτικής, που απειλεί να μετατρέψει την Ευρασία σε πολιτική, πολιτισμική, οικονομική και θεσμική κόλαση.

Η Ευρώπη απέναντι στη δολοφονική λαίλαπα του νέο-οθωμανισμού…

Στέκεται άβουλη, αμήχανη και ανίκανη να τη διαχειριστεί, παρασυρμένη από τις επιλογές των ανίκανων, ολίγιστων και ανεπαρκέστατων ηγετών της. Κορδελιάστρες και χαρτογιακάδες της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, αποβλακωμένοι από τις λογιστικές καρτέλες, τους χρηματιστηριακούς δείκτες και τα γραφήματα της παραμυθένιας τους οικονομικής ανάπτυξης, κάνουν ότι μπορούν για να παραδώσουν τις κοινωνίες τους αμαχητί στον επερχόμενο εφιάλτη.

Όχι ξεφτιλισμένοι δε θα περάσετε…

Μ αυτό το σύνθημα οφείλει να σταθεί αποφασισμένος απέναντι στην Τουρκιά σύμπας ο Ελληνισμός, αλλά ηγέτες του δε μπορούν να είναι οι δουλοπρεπείς και οι προσκυνημένοι.

• Εμπνευστές του, δε μπορούν είναι οι δήθεν ελληνόψυχοι προφητολάγνοι, που επικαλούνται κάθε λογής αηδίες, για να πείσουν (ποιόν άραγε???) ότι η Τουρκία οδηγείται σε βέβαιο διαμελισμό.

• Και φυσικά μέντορες της πατριωτικής αντίστασης και της καθολικής εθνικής αφύπνισης, δε μπορούν να προκύψουν από το παπαγαλιστάν των τουρκοτσόγλανων, που τολμούν να πλασάρουν νεοραγιαδικές λογικές, όπως αυτή που επιχειρεί να καθησυχάσει τους αφελείς ισχυριζόμενη πως: «Δε συνιστά πρόβλημα το στήσιμο μιας παλιάς Ρουμανικής εξέδρας στην ΑΟΖ, αφού αυτή περιορίζει τη δυναμικότητά της σε βάθος 90 μόλις μέτρων.

Άθλιοι τενεκέδες…

Το στήσιμο μιας εξέδρας, συνιστά άσκηση κυριαρχικού δικαιώματος, και εν προκειμένω ισοδυναμεί με επίθεση και εισβολή. Και πλαστική να είναι… και φουσκωτή να είναι… Θα πρέπει να βυθιστεί την επόμενη στιγμή, διότι σε κάθε άλλη περίπτωση συνιστά παράδοση εθνικής κυριαρχίας.

Χάρτινοι καραγκιόζηδες…

Οι προφητείες που επικαλείσθε, δε γράφτηκαν για να επιβεβαιωθούν. Αποτελούν μέρος του σεναρίου πάνω στο οποίο χτίζεται η γεωστρατηγική, για να αποδυναμώνονται οι αντιστάσεις των λαών, που μαλακίζονται παρασυρόμενοι και εξαπατώμενοι από εντεταλμένα φερέφωνα.

Το ραντεβού της Ελλάδας με την ιστορία…

Προσδιορίζεται από τον ίδιο το χαρακτήρα και τη δυναμική των επερχόμενων εξελίξεων. Μπροστά σε όλα όσα αναμένεται ν ακολουθήσουν, η χώρα μας ή θα αποτελέσει το ισχυρότατο ανάχωμα που θα τσακίσει το νέο-οθωμανικό εφιάλτη, ή θα καταστεί, προδομένη από τους ίδιους τους ηγέτες της, η Κερκόπορτα για τη βίαιη εισβολή του ισλαμικού Μεσαίωνα στην Ευρώπη.

Αυτό που διεκδικεί σήμερα η Τουρκία…

Δεν είναι τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ. Αλλά με εργαλείο και πρόσχημα αυτή την ιστορία στρατηγικού αντιπερισπασμού επιδιώκει δύο πράγματα:

• Την ανάδειξή της σε κορυφαία ναυτική δύναμη στον πλανήτη. Και στα πλαίσια αυτής της επιδίωξης απειλεί ευθέως τη χώρα μας με εδαφικό διαμελισμό. 
• .Και…

• Την αξιοποίηση του ισλαμικού τόξου που έχει ήδη στήσει στα Βαλκάνια στα πλαίσια της νέο-οθωμανικής της στρατηγικής, και για να ρουφήξει μέσω αυτού την Ελλάδα, αλλά και για να οργανώσει έτσι το επόμενο βήμα της, για το μεγάλο νέο-οθωμανικό imperium,  και μέσω αυτού να ρουφήξει ολόκληρη την Ευρώπη.

Όταν λοιπόν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο αντίπαλο…

Δε μπορείς να παίζεις με Σα(χλα)μαράδες στην πρωθυπουργία και με Βενιζέλους στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής.  

Το συνολικότερο ζήτημα της Εθνικής Ασφάλειας της χώρας όπως έχουμε συνολικά καταδείξει, θα πρέπει να ανατεθεί σε Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας το οποίο θα πρέπει να συγκροτηθεί άμεσα..

Οφείλεις να καταδείξεις σε όλα τα διεθνή φόρα αξιοποιώντας στο έπακρο τη διπλωματία και τη συμμετοχή της χώρας στους διεθνείς οργανισμούς, την πραγματική ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του αντιπάλου.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της διπλωματικής - «επιθετικής» εξωτερικής πολιτικής…

Οι εθνικές προτεραιότητες πρέπει να περιλαμβάνουν…

• Τη μέγιστη κατά το δυνατόν διεύρυνση των στρατηγικών μας συμμαχιών.

• Την αφύπνιση των μαλακισμένων της Ευρώπης, που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως όσο αυτοί ασχολούνται με τις λογιστικές καρτέλες της «ανάπτυξης», ο εφιάλτης προετοιμάζει το δολοφονικό του ξέσπασμα που θα την αγκαλιάσει.

• Ο διαμελισμός της Τουρκίας, και ο οριστικός αφανισμός του imperium που βρίσκεται στα σκαριά, πρέπει να καταστεί σαφέστατη επιδίωξη μιας ευρύτερης γεωστρατηγικής συμμαχίας, με εμπνευστή της Ελληνική εξωτερική πολιτική.

• Ο αφανισμός των ισλαμικών – φονταμενταλιστικών προτεκτοράτων της Βοσνίας και του Κοσσόβου, και η γεωγραφική και διοικητική ενσωμάτωσή τους στη Σερβία, στην Κροατία και στο Μαυροβούνι, πρέπει επίσης να αποτελέσει στόχο και ύψιστη προτεραιότητα, αυτής της ευρύτερης γεωστρατηγικής συμμαχίας.

• Είναι τέλος προφανές, πως η σοβαρή πολιτική, πολιτισμική και γεωστρατηγική αποδυνάμωση του φονταμενταλισμού στην Ευρώπη, περνά αναγκαστικά μέσα από τηδραστική αποδυνάμωση του αλβανικού τσαμπουκά και της Σκοπιανής προκλητικότητας και αλητείας.

Πρόκειται για αλήθειες…

Μπορεί να ακούγονται σκληρές, αλλά είναι αλήθειες. Η επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη στην Ευρασία, βρίσκεται πλέον στα σκαριά, και αυτή η διαδικασία δυστυχώς δεν ανακόπτεται με ευχολόγια και με γραφικές χαζοεκκλήσεις σε συνθήκες και πρωτόκολλα μιας άλλης εποχής, που σαλαμοποιούνται και στην πράξη ήδη ακυρώνονται στις πλείστες των περιπτώσεων.

Η Ελλάδα λοιπόν, ευρισκόμενη στο μάτι του κυκλώνα και στην περιδίνηση δραματικών εξελίξεων και αλλαγών, οφείλει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πράγματα που τίθενται με τρόπο αναπόφευκτο μπροστά της.

• Ή θα παραμείνει θεατής των δρομολογούμενων εξελίξεων που θα την καταπιούν, και θα ανοίξουν το δρόμο για το σκοταδισμό σε μια αποβλακωμένη Ευρώπη …

• Ή θα πρωτοστατήσει με δράσεις, πρωτοβουλίες και συμμαχίες, για την προώθηση και την επιβολή μιας άλλης ατζέντας, που θα τσακίσει οριστικά τον ισλαμικό εφιάλτη και τη γεωπολιτική του αναβάθμιση στο imperium του νέο-οθωμανισμού, που απειλεί να καταπιεί ολόκληρη την Ευρασία.

«ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ»

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΗΛΙΘΙΟ ΜΥΑΛΟ

Του ΣΤΑΘΗ*

Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν υπάρχει, διότι ο καπιταλισμός έχει ηλίθιο μυαλό. Αυτή η ηλιθιότης συνεπώς θα κάνει τον καπιταλισμό όλο και πιο απάνθρωπο. Ολο και πιοανθρωποφάγο, καθώς τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια διαπιστώνουμε. Αλλά γιατί ο καπιταλισμός έχει «ηλίθιο μυαλό»; Διότι δεν έχει κανένα μέτρο. Δεν σχεδιάζει, αρπάζει. Απομυζά τον πλανήτη. Τον καταστρέφει. Οδηγεί τα έθνη σε πολέμους - με στρατηγικόν (απ’ την ανάποδη) στόχο έναν Μεγάλο Πόλεμο κάθε φορά. Ανέχεται την αστική δημοκρατία όσον τη χρειάζεται, τη φθείρει εκ των έσω, την εκφυλίζει σε ολιγαρχική τυραννίδα, την υποκαθιστά με δικτατορίες.  

Ο ίδιος ο καπιταλισμός είναι μια άφρων οικονομική δικτατορία που παράγει αλλεπάλληλες κρίσεις, είναι οι ίδιες οι κρίσεις του. Προσέτι, χρησιμοποιεί αυτές τις κρίσεις ως εργαλείο για να διαμορφώνει οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες. Οπως αυτή που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες.

Οχυρωμένος ο καπιταλισμός πίσω απ’ την ισχύ των όπλων που ελέγχει σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, οχυρωμένος πίσω απ’ το σιδηρούν παραπέτασμα μιας ατσάλινης προπαγάνδας που εκφράζεται κυρίως μέσω των ΜΜΕ, χειραγωγεί τα έθνη, απομυζά τους λαούς και σκλαβώνει τις τάξεις. Ο καπιταλισμός, ένα τελείως άναρχο, ηλίθιο και θεοστυγές σύστημα, μπορεί να εμφανίζεται στα μάτια των θυμάτων του (των πολιτών) ως μια «σιδερένια φτέρνα» οικονομικών και πολιτικών αλληλουχιών χωρίς τρωτά σημεία. Φαντάζει, στα μάτια των θυμάτων του, ως ένας παντοδύναμος και παντεπόπτης μηχανισμός, που καθαγιάζει ως νόμιμη και ηθική την ίδια του την αποθηρίωση.  

Οπλισμένος ο καπιταλισμός με μια τερατώδη γραφειοκρατία, κινείται μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και φασισμού με την άνεση που η αποϊδεολογικοποίηση τού προσφέρει. Μια αποϊδεολογικοποίηση την οποίαν ο ίδιος καλλιέργησε, μέσω της αποθέσμισης των δημοκρατιών, του μεταμοντερνισμού, του πολυπολιτισμού και όλων των απολιτίκ, ου μην και αταξικών κενοκαινοφανών θεωριών των τελευταίων ετών - στην πραγματικότητα πανάρχαιων, όσον και διαχρονικών φληναφημάτων. Ετσι ο καπιταλισμός φαντάζει δομημένος, εδραίος και ανίκητος,ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.

Ενα συνονθύλευμα ποντικιών, όφεων και ιεράκων που δεν διαθέτει καν την ιεραρχία μιας ορδής, αλλά μόνον ένα διαρκές, όσον και μεταβλητό κονσένσους μεταξύ των μερών του. Το κονσένσους αυτό είναι διαρκώς εμπόλεμο (είτε διά πυρός και σιδήρου, είτε διά επιτοκίων και funds), απρόβλεπτο και καταστροφικό. Οδηγεί την ανθρωπότητα σε δρόμο εντελώς αντίθετο με τα επιτεύγματά της.  

Με βάση τη σημερινή τεχνολογία, αλλά και την ανθρώπινη μνήμη, στον καιρό μας οι άνθρωποι θα έπρεπε να δουλεύουν λίγο, να ευτυχούν πολύ κι αυτό να συμβαίνει σε όλους. Εχει γίνει, γίνεται και θα γίνεται (ώσπου να δημιουργήσει ένα είδος Αποκάλυψης) το ακριβώς αντίθετο. Ουδέποτε άλλοτε στην Ιστορία υπήρξε τέτοια ανισοκατανομή του πλούτου, όσον σήμερα. Ενα φαινόμενο, μάλιστα, που εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο - όλο και πιο λίγοι οι πολύ πλούσιοι, όλο και πιο πολλοί οι πολύ φτωχοί. Ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός αυτού του φαινομένου θα τινάξουν κάποια στιγμή τον πλανήτη στον αέρα, σαν φούσκα που σκάει μέσα σε μαύρη τρύπα.  

Αυτό το φαινόμενο το υφίσταται αυτόν τον καιρό σε μία από τις πιο βίαιες εκδοχές του η Ελλάδα, όπως κι άλλες ευρωπαϊκές (για να περιορισθούμε σε αυτές) χώρες. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι λαοί στα δύο νότια κέρατα της Ευρώπης -αυτά που έχουν δοκιμασθεί περισσότερο- μετακινούνται προς τα αριστερά. Εδώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην Ισπανία με το Podemos αλλά και όλην την κομμουνιστική Αριστερά. Γιατί; Διότι οι λαοί προσβλέπουν στην Αριστερά, ως σε μια δύναμη αντίστασης στην καπιταλιστική αποθηρίωση, αλλά και ανατροπής των τελεσμένων που αυτή έχει επιβάλει.

Αυτό χρεώνει την Αριστερά με πατριωτικά καθήκοντα, σε μια κλίμακα εθνικής αναγέννησης. Διότι η ταξική φιλολαϊκή της πολιτική μπορεί να απελευθερώσει ευρύτερα τον λαό και την πατρίδα απ’ τα δεσμά της υποτέλειας και της καταλήστευσης. Από τον επαπειλούμενο αφανισμό όλων των κοινωνικών δομών παντού, στα σχολεία, στην υγεία, στον πολιτισμό. Για αυτό μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα ή την Ισπανία ή όποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που θα εφαρμόσει μιαφιλολαϊκή πολιτική και θα στηριχθεί στον λαό, αποτελεί μέγα κίνδυνο, ίσως τον έσχατο, για όλο το στερεότυπο του τέλους της Ιστορίας και του ανίκητου καπιταλισμού. Για αυτόν τον λόγο, τον σημαντικότερο όλων, για το κεφάλαιο, κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει να υπάρξει, ή αν υπάρξει θα πρέπει να απορροφηθεί.  

Ο καπιταλισμός απορροφά τα πάντα. Απορρόφησε τη ροκ, τα συνδικάτα, την αμφισβήτηση, τους διανοούμενους και πλήθος αριστερών, κομμουνιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και κινημάτων. Γιατί να μην απορροφήσει για μια ακόμα φορά κόμματα και κινήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το Podemos; Μήπως δεν διαθέτει τα μέσα και την ισχύ; Μήπως δεν διαθέτει ακόμα και «αριστερούς» κολαούζους που «προειδοποιούν» τον λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ενσωματωθεί; Πρόκειται για ένα μεγάλο στοίχημα της διεθνούς αστικής τάξης, όσον και της εγχώριας: ο λαός σκίρτησε. Στράφηκε προς τα αριστερά. Η Αριστερά, εκτός από τον ταξικό της ρόλο, αναλαμβάνει εκ νέου (μετά το ΕΑΜ) και πατριωτικό ρόλο. Συνεπώς η Αριστερά πρέπει να οδηγηθεί σε ήττα ιστορικών διαστάσεων.

Μια ήττα που θα «φρονηματίσει» και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Που θα καθαιρέσει κάθε μελλοντική προοπτική ενός ευρωπαϊκού πατριωτισμού, κάθε νομιμότητα ενός συνανήκειν με κέντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο - τον πλαστουργό της ζωής και του πλούτου. Μια ήττα που θα πείσει τους πολίτες ότι μπορεί να είναι μόνον υπήκοοι, θύματα ή σμπίροι.

Για να κρατήσουν απαρασάλευτη αυτή τη «νέα (πανάρχαιη) τάξη πραγμάτων», οι Δυνατοί θαρίξουν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιαδήποτε άλλη δύναμη τους αμφισβητεί ό,τι έχουν και δεν έχουν. Η Ελλάδα ανήκει σε τρία σχήματα, όπου η δύναμη των Δυνατών στα δύο είναιολοκληρωτική και στο τρίτο κυρίαρχη. Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ.  

Οι δυνάμεις αυτές καθώς και οι εγχώριοι κοτζαμπάσηδες, ου μην και γενίτσαροι, μπορούν να σαρώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ανά πάσαν στιγμή, εκτός κι αν ο λαός τούς σταθεί εμπόδιο. Και ο λαόςθα ορθωθεί, αν διαπιστώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει την εντολή του. Δεν πρόκειται περί ταύτισης, ο λαός δεν ταυτίζεται με κανέναν. Εντολές δίνει. Και αναλόγως στη συνέχεια συμπεριφέρεται. Αν η εντολή του τηρηθεί, ο λαός ορθώνεται γίγαντας. Αν όχι, πάει για άλλα, πενήντα κι εκατό χρόνια μετά.  

Αυτήν τη στιγμή ο ελληνικός λαός, σε ένα ποσοστό που όσον περνούν οι ημέρες μεγαλώνει, φαίνεται να στρέφεται εναντίον των αποτελεσμάτων που οι καπιταλιστικές επιλογές έφεραν στηζωή του. Μπορεί ακόμα να μη στρέφεται (ή να μην τον ενδιαφέρει αν στρέφεται) εναντίον του συστήματος, στρέφεται όμως εναντίον του έργου του - της φτώχειας, της παρακμής, της αποκτήνωσης, της απελπισίας.  

Ζητά απ’ την Αριστερά, χωρίς να ’ναι βέβαιος ότι εισακούεται, τα στοιχειώδη (επειδή μέσα τουτα θέλει όλα), την αξιοπρέπεια της εργασίας και την ελευθερία της πατρίδας. «Μια μεγάλη πορεία προϋποθέτει ένα πρώτο βήμα» έλεγε ο Κομφούκιος ή ο Λάο Τσε, θα σας γελάσω. Και αυτή η πορεία, αν αρχίσει, δεν θα είναι εύκολη. «Δεν μπορώ να σας υποσχεθώ παρά δάκρυα και αίμα»έλεγε ο Τσώρτσιλ στους Βρετανούς, όταν υπέρτατος νόμος έγινε η σωτηρία της πατρίδας. Και οι Βρετανοί δεν γονάτισαν. Οι Ελληνες, οι Ισπανοί, οι Γάλλοι, οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουμε γονατίσει. Από έναν πόλεμο ύπουλο. Που μας έπιασε στον ύπνο. Είχαμε πολλές απώλειες - ο λαός δείχνει να μην το ανέχεται άλλο. Η ζωή στη σκλαβιά δεν είναι ζωή. Ο τρόμος του αύριο δεν αξίζει στους ανθρώπους. Η μπουρδολογία της προπαγάνδας μόνον την καθημερινή μας θλίψη μπορεί να ενισχύει.

Ολα αυτά πρέπει να τελειώσουν και να ξαναρχίσουμε να ζούμε. Η ζωή είναι πολύ μικρή, πολύτιμη, για να μας την τρώνε ηλίθιοι ανθρωποφάγοι...  

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ ! ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ

 ΑΠΟΣΥΡΘΗΚΑΝ ΣΕΙΡΑ ΑΛΛΟΙ !

 

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ: ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ

Με σύνθημα «Τα σπίτια μας και οι περιουσίες δεν ανήκουν σε κανέναν,παρά μόνο σε εμάς» η νεοσύστατη «Κίνηση Ενάντια στους Πλειστηριασμούς» διοργανώσε την   συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Ειρηνοδικείο Πειραιά με στόχο να «μπλοκάρει» τους πλειστηριασμούς από τράπεζες δύο σπιτιών, δημοτών του Πειραιά.   Η πρώτη αυτή δυναμική κινητοποίηση της "Κίνησης Ενάντια στους Πλειστηριασμούς" στεφθηκε με απόλυτη επιτυχία καθώς πέτυχε να ματαιώθούν οι δυο πλειστηριασμοί κατοικιών και νααποσύρθούν πολλοί άλλοι.

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ!  

Σε ανακοίνωσή της, η Δημοτική Κίνηση "Το Λιμάνι της Αγωνίας-Πειραιάς, η πόλη μας" αναφέρει ότι στηρίζει την «ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ» και συμμετέχει ενεργά στην πρώτη κινητοποίησή της στο Ειρηνοδικείο Πειραιά για το μπλοκάρισμα του πλειστηριασμού δύο σπιτιών, για να μην πεταχτούν δυο πειραιώτικες οικογένειες στον δρόμο, για να μπει φρένο στην αστεγοποίηση και φτωχοποίηση όλων μας.  

"Η μαζική παρουσία μας θα στείλει το μήνυμα στις αρπακτικές τράπεζες και στη μνημονιακή κυβέρνηση που μας επέβαλαν την εξαθλίωση, ότι οι πολίτες θα υπερασπιστούν τα σπίτια τους με κάθε τρόπο. "  

Οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις δεν θα περάσουν!  

Το κάλεσμα της "ΚΙΝΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ":  

ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ  

ΚΑΛΕΣΜΑ  

Μέσα στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε και την αντικοινωνική πολιτική που εφαρμόζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα ζήτημα μέγιστης σημασίας. Οιπλειστηριασμοί κατοικιών των Ελλήνων πολιτών - ένα ευθέως αντισυνταγματικό μέτρο - έχουν ήδη πάρει τεράστιες διαστάσεις επιδεινώνοντας τη γενική εξαθλίωση και δημιουργώντας νέες στρατιές αστέγων.  

Εμείς, οι πολίτες και οι συλλογικότητες που συγκροτήσαμε την «ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ» θεωρούμε χρέος μας να διαμαρτυρηθούμε και να αντισταθούμε σ’ αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική που καταλύει καθημερινά τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Τα σπίτια και οι περιουσίες μας δεν ανήκουν σε κανέναν, παρά μόνο σε εμάς.  

Σε πείσμα όλων όσοι επιδιώκουν ένα διαιρεμένο λαϊκό κίνημα χωρίς αγωνιστικότητα και παλμό, επιζητούμε τη συστράτευση και τη συμπόρευση σε κοινούς αγώνες. Η ενότητα και η συμμαχία όλου του ελληνικού λαού είναι το όπλο μας!  

ΚΑΛΟΥΜΕ όλες τις συλλογικότητες, κινήσεις, οργανώσεις, πολιτικές παρατάξεις και πολίτες που συμμερίζονται το αίτημά μας «ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ-ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ» να συστρατευθούν μαζί μας στην «ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ» με ισότιμη εκπροσώπηση όλων, με σκοπό το μπλοκάρισμα των πλειστηριασμών στα Ειρηνοδικεία της περιοχής μας.  

Η διαμαρτυρία μας ξεκινάει αυτήν την Τετάρτη 05/11/2014 και ώρα 15:30 στο Ειρηνοδικείο του Πειραιά, οδός Νικήτα 12 – Πειραιάς. Η Νικήτα είναι πεζόδρομος, πάροδος της Γούναρη, στην Κεντρική Αγορά του Πειραιά.  

Σας περιμένουμε όλους και όλες.  

Συναγωνιστικά,    

«ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ»  

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή κάποιες τη μη-συμμόρφωση των (ελλειμματικών) προϋπολογισμών της Γαλλίας και τηςΙταλίας με τα κριτήρια των ευρωπαϊκών συνθηκών, κυκλοφορεί στην Ελλάδα μια φιλολογία σύμφωνα με την οποία οι («σοσιαλιστικές» ή «κεντροαριστερές») κυβερνήσεις αυτών των χωρών «αμφισβητούν», εν μέρει ίσως αλλά τουλάχιστον εν τη πράξει, τις πολιτικές λιτότητας και τον «μερκελισμό» που τις ενσαρκώνει. Ορισμένοι έφθασαν μάλιστα στο σημείο να βλέπουν τους Ολάντ και Ρέντσι ως συμμάχους μιας μελλοντικής ελληνικής αριστερής κυβέρνησης που θα ακύρωνε τα Μνημόνια και θα αμφισβητούσε τον ζυγό του χρέους.

Ας επισημάνουμε κατ'αρχήν ότι αυτή η εκτίμηση ξεκινά από μια λανθασμένη παραδοχή. Οι πολιτικές λιτότητας που σαρώνουν σήμερα στην Ευρώπη δεν είναι θέμα «μερκελισμού» ή «γερμανικής επιβολής» αλλά η ίδια η ουσία του νεοφιλελευθερισμού ως ταξικής πολιτικής γύρω από την οποία υπάρχει στρατηγική σύγκλιση των αρχουσών τάξεων σε όλη την ΕΕ. Η ίδια η ΕΕ δεν είναι παρά το εργαλείο που «κλειδώνει» αυτόν τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό και τον οχυρώνει από κάθε ενδεχόμενη παρέκκλιση, γι αυτό και δεν αμφισβητείται από καμιά εθνική αστική τάξη (με εξαίρεση ίσως την βρετανική), συμπεριλαμβανομένων και αυτών που συγκαταλέγονται στους «χαμένους» του αδυσώπητου (ειδικά σε συνθήκες κρίσης) ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και τούτο ακόμη και όταν, όπως στην περίπτωση των χωρών της περιφέρειας, η ίδια η δομή της ΕΕ και, πιο συγκεκριμένα, της ΟΝΕ παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην εντεινόμενη περιθωριοποίησή τους και εξασφαλίζει στρατηγικά πλεονεκτήματα στο κεφάλαιο της Γερμανίας και των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου.

Το θέμα λοιπόν, τουλάχιστον από μια αριστερή σκοπιά, δεν είναι η αμφισβήτηση του «μερκελισμού» αλλά η ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που εφαρμόζονται παντού, χωρίς φυσικά να μας διαφεύγει ότι διαφορετικά τίθεται το ζήτημα στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, ή σε αυτές τουκέντρου, από εκείνες που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίων και μετατροπής σε «αποικίες χρέους».

Πέρα όμως από τη λανθασμένη συλλογιστική, η «αισιόδοξη» εκτίμηση για τις πολιτικές που ακολουθούν οι Ολάντ και Ρέντσι υποδηλώνει απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών ακολουθούν πολιτικές λιτότητας, δημοσιονομικών περικοπών και διάλυσης του κοινωνικού κράτους απολύτως συγκρίσιμες, και από ορισμένες απόψεις σκληρότερες, από αυτές των δεξιών προκατόχων τους. Το ότι διατηρούν, προς ώρας, ελλειματικούς προϋπολογισμούς σημαίνει απλά ότι αφενός τα (οικονομικά και πολιτικά) περιθώρια ελιγμών που διαθέτει έναντι της Κομισιόν μια Γαλλία ή μια Ιταλία είναι άλλα από αυτά μιας επιτηρούμενηςχώρας της περιφέρειας, αφετέρου ότι οι κυβερνήσεις αυτές αντιμετωπίζουν στο εσωτερικό τους ιδιαίτερο πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης. Η προεδρία Ολάντ κυριολεκτικά καταρρέει κάτω από το βάρος μιας γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής, ο δε Ρέντσι, παρά την δημοτικότητά του, δεν ξεχνά ότι η αναρρίχησή του στην εξουσία οφείλεται σε εσωκομματικό πραξικόπημα και όχι στην ψήφο του εκλογικού σώματος.

Σε κάθε περίπτωση, για να κερδίσουν χρόνο στο μέτωπο της δημοσιονομικής πειθαρχίας, Ολάντκαι Ρέντσι δεσμεύτηκαν να εντείνουν τις «δομικές μεταρρυθμίσεις» στις εργασιακές σχέσεις και να συμπιέσουν περαιτέρω το «κόστος της εργασίας», δηλαδή τους μισθούς. Στην Ιταλία προωθείται η κατάργηση του άρθρου 18, μια βασική κατάκτηση της δεκαετίας του 1970 που δίνει δικαίωμα προσφυγής ενάντια στις απολύσεις, στη δε Γαλλία η εργατική νομοθεσία ξηλώνεται με ταχείς ρυθμούς ενώ, μέσα στο γενικότερο κλίμα περικοπών, περιορίζονται δραστικά τα δικαιώματα των ανέργων. Και επειδή βεβαίως αυτά τα μέτρα προκαλούν κοινωνικές αντιδράσεις, συνοδεύονται από την γνώριμη σκιά του νεοφιλελευθερισμού, τον αυταρχισμό. Στην Ιταλία, οι μαζικές διαδηλώσεις Ρώμης, όπου ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενοι κατέβηκαν στους δρόμους, και, πιο πρόσφατα, της Μπρέσια αντιμετωπίστηκαν με σκληρή αστυνομική καταστολή. Ο ηγέτης του συνδικάτου του μετάλλου Fiom-Cgil Μαουρίτσιο Λαντίνι, δήλωσε ότι «ο επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης πρέπει να καταλάβει και να πειστεί ότι ανοίγοντας πόλεμο με τον κόσμο της εργασίας, θα βρεθεί σε αδιέξοδο».

Ο «πόλεμος» που έχει εξαπολυθεί ενάντια στην κοινωνική διαμαρτυρία πήρε όμως μια δραματική τροπή στη Γαλλία, με τη δολοφονία του 21χρονου Ρεμί Φρες από δυνάμεις της χωροφυλακήςπου εδώ και δύο μήνες επιδίδονται σε μια κλιμακούμενη επιχείρηση καταστολής όσων αντιτίθενται στην κατασκευή ενός φράγματος την προστατευμένη νοτιοδυτική περιοχή Τεστέ. Χρειάστηκε να περάσουν δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα μέχρι να εκδηλωθεί η παραμικρή αντίδραση από την πλευρά της κυβέρνησης. Και όταν αυτό έγινε, η κοινή γνώμη εμβρόντητη άκουσε τον υπουργό Εσωτερικών να δηλώνει ότι «δεν πρόκειται για παράπτωμα» και ότι είναι «υπερήφανος» για το έργο που επιτελούν οι δυνάμεις ασφαλείας. Ο δε πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς διευκρίνισε ότι «δεν έχει τίποτε να φοβηθεί» από την διεξαγόμενη έρευνα για τις συνθήκες του θανάτου του Φρες και αρνήθηκε να εκφράσει την οποιαδήποτε θλίψη για την απώλεια του νέου, αναγκάζοντας τον Φρανσουά Ολάντ να προβεί σε μια μίνιμουμ δήλωση που κάλυπτε πλήρως την αστυνομία αλλά εξέφραζε μονολεκτικά «συμπόνια».

Όσοι λοιπόν διατηρούν ακόμη κάποια αμφιβολία για το δόκιμο της έκφρασης «πειραματόζωο» για την μνημονιακή Ελλάδα δεν έχουν παρά να κοιτάξουν το πρόσωπο της Ευρώπης ως προχωρημένο φυλάκιο του νεοφιλελευθερισμού σε διεθνές επίπεδο, αυτό του εντεινόμενου αυταρχισμού και της κρατικής βίας.

* Δημοσιεύθηκε στην "Ελευθεροτυπία" την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA