Κάθε Τετάρτη στις 3:30 μετά το μεσημέρι, συλλογικότητες, πολιτικά σχήματα και απλοί πολίτες δίνουν ραντεβού στο ειρηνοδικείο της περιοχής τους. Σκοπός αυτής της ειρηνικής διαμαρτυρίας είναι να μην επιτραπεί κανένας πλειστηριασμός ακινήτου από τράπεζα, ή εφορία. Να μην χάσει κανένας το σπίτι του, ή την περιουσία του γιατί χρωστά στις τράπεζες ή στην εφορία.
Πάνω από είκοσι ειρηνοδικεία σ' ολόκληρη την χώρα με τα μισά στην Αττική, έχουν κλείσει μέχρι σήμερα από αυτό το κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Περισσότεροι από 100 πλειστηριασμοί έχουν αναβληθεί, εκ των οποίων περίπου οι μισοί αφορούν πρώτη κατοικία. Το άμεσο αυτό χειροπιαστό αποτέλεσμα που έχει το κίνημα, σπρώχνει όλο και περισσότερους πολίτες να κινητοποιηθούν. Όλο και περισσότερες γειτονιές μπαίνουν στον αγώνα. Το κίνημα γίνεται όλο και πιο μαζικό, όλο και πιο αποφασισμένο να μην επιτρέψει στους τοκογλύφους τραπεζίτες και στους κυβερνώντες να αρπάξουν την περιουσία κανενός Έλληνα πολίτη.
Είναι η πρώτη φορά που ένα κίνημα από τα κάτω, χωρίς χρώμα ιδεολογίας, χωρίς να το ελέγχουν κομματικοί μηχανισμοί, αλλά καλά οργανωμένο και ανοιχτό σε όλους όσοι θέλουν να αγωνιστούν για τα αυτονόητα παίρνει τέτοιες διαστάσεις. Επιτέλους, οι γειτονιές αρχίζουν να κινούνται. Και να κινούνται απειλητικά για το καθεστώς.
Σύντομα όλα τα ειρηνοδικεία της χώρας θα έχουν αποκλειστεί από μάζες πολιτών που δεν θα επιτρέπουν κανέναν πλειστηριασμό ακινήτου από τράπεζα, ή εφορία. Και μόνο αυτή η προοπτική, από μόνη της η δυναμική αυτού του κινήματος, έφερε τον πανικό στους κυβερνώντες και τις τράπεζες.
Δίωρη σύσκεψη είχε το απόγευμα της Τρίτης ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος με τους διοικητές των τεσσάρων συστημικών τραπεζών (ΕΤΕ, Alpha Bank, Πειραιώς και Eurobank), με κύριο θέμα τη ρευστότητα της οικονομίας. Ωστόσο, ένα από τα βασικά θέματα της συνάντησης ήταν το ογκούμενο κίνημα κατά των πλειστηριασμών.
Ξέρουν ότι ο πλειστηριασμός των ακινήτων μπορεί να αποβεί μοιραίος για το καθεστώς. Από την άλλη, η τρόικα πιέζει αφόρητα να επιταγχυνθούν οι πλειστηριασμοί ακόμη και της πρώτης κατοικίας. Στο Ecofin της προηγούμενης Πέμπτης, δόθηκε σαφής εντολή στην Κύπρο να προχωρήσει στην δήμευση των ακινήτων των δανειοληπτών που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές αντιδράσεις. Το ίδιο απαιτούν και από την Ελλάδα. Στις 8 Δεκεμβρίου στο Eurogroup θα είναι στην ημερήσια διάταξη.
Οι κυβερνώντες πανικόβλητοι έβαλαν τον Σάλα να κάνεις σχετικές δηλώσεις. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο κ. Σάλλας τάχθηκε κατά της απελευθέρωσης των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. «Οι τράπεζες δεν αντιμετωπίζουν θέμα πλειστηριασμών, δεν υπάρχει λόγος, δεν πρέπει να γίνει και δεν βλέπω να γίνεται» είπε χαρακτηριστικά. Σημείωσε επίσης ότι συμφωνεί με τη ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια.
Το μήνυμα έχει διπλό παραλήπτη. Αφενός, την τρόικα και το Eurogroup ώστε να σταματήσει να πιέζει για απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Κι αφετέρου να καθησυχάσει την κοινωνία. Τρέμουν τις κοινωνικές αντιδράσεις. Κι αυτή την φορά δεν πρόκειται για απλή διαμαρτυρία, ούτε για εκτονώσεις "επαναστατικής γυμναστικής".
Ξέρουν πολύ καλά ότι αν κλείσουν όλα τα ειρηνοδικεία και πάψουν οι πλειστηριασμοί, τότε όχι μόνο πλήγεται καίρια ολόκληρο το σύστημα απαλλοτρίωσης και κερδοσκοπίας με τα ακίνητα του κοσμάκη, που έχουν στήσει τράπεζες, κυβερνώντες και δανειστές. Αλλά μαθαίνει άμεσα και πρακτικά τον κόσμο τι σημαίνει οργανωμένος αγώνας στη γειτονιά, χωρίς ηγεσίες να τον προδίδουν, ή να τον πουλάνε και χωρίς κομματικούς μηχανισμούς να τον ποδηγετούν.
Ο πανικός έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που έβαλαν σε εφαρμογή και το γνωστό σχέδιο εκτόνωσης. Νέα αναστολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και για το 2015 ζητούν 10 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, με επικεφαλής τον Γιώργο Βλάχο. Όχι κύριοι. Δεν θα σας περάσει. Θα επιβάλλουμε εμείς με τον δικό μας τρόπο την αναστολή πλειστηριασμών όχι μόνο της πρώτης κατοικίας, αλλά όλων των ακινήτων. Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη. Κανένα ακίνητο στα χέρια της εφορίας. Καμιά περιουσία θυσία στους τοκογλύφους. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και ξεκινώντας με τα σπίτια μας, τα ακίνητα και την περιουσία μας που πάνε να μας αρπάξουν, μπορούμε να διεκδικήσουμε και την πατρίδα μας από τα νύχια τους.
Την υπογραφή του μισού πληθυσμού της Ελλάδας ζητά από σήμερα η κυβέρνηση μέσω των 100 δόσεων για οφειλές σε Ταμεία και Εφορία. Βάζεις την υπογραφή σου σε ένα λευκό χαρτί και νομίζεις ότι τώρα την γλύτωσες από τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς της περιουσίας σου. Αν δεν βάλεις την υπογραφή σου τώρα, πέθανες...
του ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΖΑΡΟΥ
Την ώρα που θα στοιβαχτούν όλοι οι οφειλέτες να μοιράσουν την ζωή τους σε 100 δόσεις το λεπίδι της καρμανιόλας θα έχει σηκωθεί πάνω από τα κεφάλια τους, διότι την υπογραφή σου την βάζεις πριν το... νέο Μεσοπρόθεσμο μπει στην Βουλή και υπερψηφιστεί χωρίς να γνωρίζεις τι σου έχει γραμμένο για άλλη μια φορά η Μοίρα που λέγεται «Πολιτική Σωτηρία».
Η κυβέρνηση έβαλε σε ισχύ ένα νόμο ο οποίος έρχεται για κατανάλωση στα μάτια των πολιτών σε αντίθεση με τα θέλω της Τρόικα και οι δανειστές τώρα που το τυρί μπήκε στην φάκα έρχονται να μαζέψουν εκ νέου πτώματα Ελλήνων. Οι Έλληνες κυριολεκτικά δεν θα ξέρουν σε τι συμβόλαιο μεταξύ αυτών και του Κράτους βάζουν την υπογραφή τους, αφού από την μια θα παίρνουν τα χρήματά σου με την θέλησή σου, αλλά από την άλλη εσύ δεν γνωρίζεις ούτε πόσα χρήματα θα σου αρπάζουν νομίμως αλλά ούτε και τα δικαιώματα που θα έχεις ως φορολογούμενος ή ασφαλισμένος αφού το Μεσοπρόθεσμο ακόμη δεν έχει κατατεθεί στην Βουλή.
Ανάμεσα σε αυτά που περιέχει το νέο Μεσοπρόθεσμο, που θα μας βγάλει από το Μνημόνιο με την Τρόικα και θα μάς πάει στο Σύμφωνο με την Ε.Ε, είναι η νομιμοποίηση του νέου μηχανισμού μόνιμης μείωσης συντάξεων. Αυτό σημαίνει ότι όσον αφορά τους Έλληνες που θα έρθουν σε συμφωνία για τις 100 δόσεις για οφειλές στα Ταμεία θα πληρώνουν χρωστούμενα για σύνταξη των 1,000 ευρώ και το Ταμείο θα έχει δικαίωμα να τους ορίσει την σύνταξη στα 10 ευρώ ή ακόμα και παύση συντάξεων για την σωτηρία της χώρας. Από την άλλη πλευρά όσοι μπουν σε ρύθμιση για τα κόκκινα δάνεια σε συμφωνία με τις Τράπεζες, θα βάλουν την υπογραφή τους πριν γνωρίσουν τι τούς επιφυλάσσει το Μεσοπρόθεσμο για το δικαίωμα των Τραπεζών σε κατασχέσεις πρώτης κατοικίας αλλά και επιχειρήσεων.
Το κόλπο έξυπνο και μαφιόζικο όπως μάς έχουν συνηθίσει οι κυβερνήσεις των 5 τελευταίων χρόνων. Σε λευκή κόλλα θα παίρνουν τις υπογραφές με ένα νόμο που είναι σε αντίθεση με τους όρους του Μνημονίου και μετά νομιμοποιούν τους όρους των δανειστών μέσω Μεσοπρόθεσμου και μένεις εσύ και η υπογραφή σου ξεκρέμαστος. Βάζουν τους πολίτες με την τρομοκρατία της κατάσχεσης και της φυλάκισης να υπογράψουν ένα χαρτί που δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση τα δικαιώματά τους. Αν τον Μάρτιο που θα έχουν μαζέψει όλες τις υπογραφές μπει σε ισχύ ο νόμος του Μεσοπρόθεσμου που θα αναγκάζει όσους μπήκαν στην ρύθμιση των 100 δόσεων να πληρώσουν εφάπαξ το χρέος αλλιώς είναι υπόδικοι, εσύ ο σωσμένος σήμερα θα είσαι ο κρεμασμένος της επόμενης ημέρας.
Οι όροι του συμβολαίου των 100 δόσεων, που μπήκε σε ισχύ από σήμερα με την «φερεγγυότητα» του Ελληνικού Κράτους, δεν είναι τίποτε άλλο από μία πατσαβούρα που εσύ την βλέπεις ως σανίδα σωτηρίας αλλά ο τοκογλύφος-Κράτος με αυτή θα δώσει εσένα και την οικογένειά σου υποχείριο στα μεγάλα αφεντικά της Μαφίας που δεν είναι άλλα από τους δανειστές. Όταν έρχεται ο νέος τοκογλύφος δανειστής -Ε.Ε που σε απειλεί πριν καν μπει στο παιχνίδι με νέο δημοσιονομικό κενό 2,5 δις που εσύ ως πολίτης πρέπει να πληρώσεις με έκτακτα μέτρα το 2015, δεν θα μπορείς ούτε πίσω, ούτε μπροστά να πας. Έχοντας και τα εκατομμύρια υπογραφών μέσω συμβιβασμού των οφειλετών με το Κράτος , τους έχουν όλους στο χέρι . Άλλωστε ο όρος που σου βάζει για να έχεις το δικαίωμα των 100 δόσεων και για να μην σου αρπάξει αμέσως όλη την περιουσία το Κράτος είναι ότι στο διάστημα των 6 χρόνων που εσύ θα ξεχρεώνεις, θα πρέπει να μη δημιουργήσεις χρέος ούτε ενός ευρώ σε υπηρεσία του Δημοσίου.
Ποιος λογικός άνθρωπος αυτής της χώρας ξέρει τι του ξημερώνει αύριο για να βάλει την υπογραφή του ότι δεν πρόκειται να δημιουργηθεί αναγκαστικά χρέος εις βάρος του από τους ίδιους τους δανειστές και τα όργανα της κάθε κυβέρνησης που θα λαμβάνουν μόνο διαταγές;
Ειδικά με το Σύμφωνο που θα υπογραφεί μεταξύ κυβέρνησης και Ε.Ε που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο, οι ανάγκες που θα δημιουργηθούν για να γίνει η Ελλάδα βιώσιμη σε επίπεδο Γερμανίας σημαίνει πολλά. Πρέπει από τη μια να ξεχρεώνεις τα εκατοντάδες δις που σού έχει φορτώσει η Τρόικα και από την άλλη να πληρώνεις από εκεί που δεν έχεις για ένα Κράτος του επιπέδου μιας αναπτυγμένης χώρας.
Το επόμενο στάδιο των δανειστών μετά τις 100 δόσεις θα είναι οι 200 δόσεις που ούτε αυτές θα μπορείς να ξεχρεώσεις. Μετά θα μπουν στην τελική ευθεία των 300 δόσεων και τότε το λεπίδι της καρμανιόλας θα πέσει κάθετα στους λαιμούς όλων αυτών που από σήμερα θα υπογράψουν τα συγχωροχάρτια των τοκογλύφων. Για όλη την διάρκεια του βίου σου θα είσαι με ένα ενοίκιο ζωής που εσύ υπέγραψες νομίζοντας ότι θα σωθείς. Και όχι, δεν θα ζεις στο σπίτι που νομίζεις ότι το έσωσες από κατάσχεση. Τα γκέτο των δηλωσιών χρέους θα τα έχουν ήδη έτοιμα και θα είσαι πολύ χαρούμενος πολίτης που κατάφερες να σώσεις την "Δημοκρατία" από την Τρομοκρατία των κινδυνολόγων και πολύ περήφανος που εσύ έσωσες το Κράτος υπογράφοντας σε ένα χαρτί ότι εσύ φταις που κινδύνεψε να καταρρεύσει.-
«Η Ευρώπη μεταξύ παράλυσης και διάλυσης» - Γερμανοί διανοούμενοι εξέφρασαν πρόσφατα αμφιβολίες και επικρίσεις για τον μαρασμό και την έλλειψη δημοτικότητας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος...
Η επιστροφή στο έθνος-κράτος είναι αναπόφευκτη; Οι ημέρες του κοινού νομίσματος είναι μετρημένες; Στα... 85 του, ο γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας λέει σε συνέντευξή του στον «Monde» ότι δεν έχει χάσει τις ελπίδες του για την ΕΕ.
Ο γερμανός φιλόσοφος Εντμουντ Χούσερλ έλεγε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη είναι η κόπωση. Αυτό ισχύει σήμερα;
«Ναι, ο όρος "κόπωση" μου φαίνεται κατάλληλος: τόσο από πολιτική όσο και από οικονομική άποψη, η ΕΕ και ιδίως η ευρωζώνη βυθίζονται σε μια δίνη προβλημάτων για τα οποία είναι υπεύθυνες οι ίδιες. Την ατμόσφαιρα "κόπωσης", που επί χρόνια μετριάζει τον ενθουσιασμό, θα τη χαρακτήριζα σαν ένα μοιραίο μείγμα παράλυσης και διάλυσης».
Τι πιστεύετε για τις φωνές της Αριστεράς που ζητούν να εγκαταλείψουμε το ευρώ;
«Η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα συνιστά καταστροφικό σενάριο, σύμφωνα με τους οικονομολόγους. Ως κοινωνιολόγος, δεδομένης της προχωρημένης ολοκλήρωσης των κοινωνιών και των οικονομιών μας δεν είμαι σε θέση ούτε καν να φανταστώ ότι μπορούμε ακόμη και να εξετάζουμε μια τέτοια ριζοσπαστική διάλυση. Η μοναδική οδός σωτηρίας για το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη είναι, κατά την άποψή μου, να περάσουμε από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα σε μια πολιτική ένωση».
Τι πιστεύετε για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη;
«Αν η γερμανική κυβέρνηση είχε παίξει τον ρόλο μιας δύναμης τόσο κυριαρχικής όσο και υπεύθυνης, δεν θα είχε εκμεταλλευθεί τόσο ασυνείδητα τις πολιτικές κρίσεις των τελευταίων ετών προς όφελός της. Από την άλλη πλευρά, το κλειδί της εξόδου από την κρίση πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στην ίδια τη γερμανική κυβέρνηση: αυτή θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει προ πολλού μια σοβαρή συζήτηση για τις μελλοντικές εναλλακτικές της Ευρώπης».
Πιστεύετε ότι η γαλλογερμανική «ατμομηχανή» έχει μόνιμη βλάβη;
«Το γαλλογερμανικό ζεύγος, το οποίο μέσω μιας κοινής πρωτοβουλίας είναι το μοναδικό που μπορεί να βγάλει την ΕΕ από το τέλμα, έχει βαλτώσει. Ο θεσμικός συντονισμός της φορολογικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής δεν μπορεί να επιτευχθεί με τεχνοκρατικά μέσα. Η απαραίτητη μεταβίβαση κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο απαιτεί έναν δημοκρατικό έλεγχο, συνεπώς μια κλίση της ζυγαριάς υπέρ του Ευρωκοινοβουλίου. Δυστυχώς δεν βλέπω κανέναν Τσόρτσιλ, κανέναν πολιτικό που θα είχε το απαιτούμενο κύρος να θέσει μια τέτοια αλλαγή σε κίνηση».
Θεωρείτε ακόμη πιθανό να κινητοποιηθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μέσω μας συνταγματικής συζήτησης;
«Το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνουμε δεν είναι μια αφηρημένη συνταγματική μεταρρύθμιση αλλά τα κόμματα να αποφασίσουν επιτέλους να εξοικειώσουν τους οπαδούς τους με ένα σχέδιο το οποίο οι πολιτικές ελίτ αποφεύγουν επί περισσότερο από μισό αιώνα. Οι πολιτικοί δεν θα έπρεπε να φοβούνται τη μάχη. Θα έπρεπε να σηκώσουν τα μανίκια και να θέσουν ενώπιον της κοινής γνώμης τις εναλλακτικές που προσφέρονται σήμερα στην Ευρώπη. Θα έπρεπε να συνάψουν μια συμμαχία ανάμεσα στα φιλοευρωπαϊκά κόμματα εντός κάθε χώρας. Είναι αλήθεια ότι μια τέτοια "μεγάλη ευρωπαϊκή συμμαχία" είναι δύσκολο να επιτευχθεί στη Γερμανία. Ακόμη περισσότερο στη Γαλλία, όπου το χάσμα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς είναι τόσο βαθύ... Αλλά σήμερα, απέναντι στο Εθνικό Μέτωπο, τι σημαίνει "Δεξιά";».
Πώς να φανταστούμε τον υπερεθνικό φεντεραλισμό που εύχεστε;
«Η δημόσια συζήτηση για τη μετατροπή της ΕΕ σε μια υπερεθνική δημοκρατία, στην οποία συμμετέχω, αποτελεί μια διαμάχη του είδους που απασχολεί τους συνταγματολόγους. Η ΕΕ δεν πρέπει να λάβει, όπως επιθυμούν οι "φεντεραλιστές", τη μορφή ενός ομοσπονδιακού κράτους όπως είναι οι ΗΠΑ, η Ελβετία ή η Γερμανία. Οι πολίτες πρέπει να λάβουν διαβεβαιώσεις ότι η ΕΕ δεν θα μετατραπεί σε ένα φοβερό υπερκράτος το οποίο, ήδη στην εθνική τους σφαίρα, έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις για την ελευθερία και την ισότητα».
*Ο Γιούργκεν Χάμπερμας, που γεννήθηκε το 1929 στο Ντίσελντορφ, είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους γερμανούς φιλοσόφους και διανοουμένους. Μαθητής του Τέοντορ Αντόρνο και του Μαξ Χορκχάιμερ, παραθέτει στα φιλοσοφικά του έργα μια κοινωνιολογική προσέγγιση. Ανέπτυξε μια φιλοσοφία στο σταυροδρόμι της ηθικής, της πολιτικής και του δικαίου. Επεμβαίνει συχνά στη δημόσια συζήτηση και υπερασπίζεται επίμονα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το τελευταίο φιάσκο δεν έχει προηγούμενο: Ενας νόμος που ψηφίστηκε με πανηγυρισμούς ως μονομερής ενέργεια ενδεικτική απεξάρτησης από την Τρόικα ξηλώνεται μέσα σε λόγες μέρες προκειμένου να επιστρέψουν στην Αθήνα οι εκπρόσωποι των πιστωτών που πιέζουν από απόσταση...
Η κυβέρνηση δεν τόλμησε τη ρήξη γιατί δεν έχει άλλο χαρτί να παίξει πέρα από μια συμφωνία με τους πιστωτές για την επόμενη μέρα, δεσμεύεται από...
το μνημονιακό παρελθόν , την έλλεψη συμμαχιών εκτός Βερολίνου και την έλλειψη δικού της σχεδίου για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Ετσι, υποχώρησε ατάκτως με τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλο να σιωπούν παρόλο που χθες βράδυ έκαναν μακροσκελείς ομιλίες που όμως δεν άγγιξαν το επίμαχο ζήτημα. Η αμηχανία μεταξύ των βουλευτών της συμπολίτευσης είναι μεγάλη και αυτό ενώ ακόμη δεν έχει αποτιμηθεί το πολιτικό κόστος από την αναδίπλωση.
Οι οφειλέτες που έλπιζαν ότι θα πάρουν μια ανάσα υπαγόμενοι στη ρύθμιση των 100 δόσεων καταλαβαίνουν τώρα ότι δεν πρόκειται να διευκολυνθούν ουσιαστικά αφού ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος εισοδήματος εξαιρούνται και θα πρέπει να πληρωθούν κανονικά και στην ώρα τους. Βαριά εκτεθειμένη είναι η γενική γραμματέας εσόδων Αικ. Σαββαίδου που άλλα ανακοιίνωσε και άλλα τελικά θα γίνουν, οπωσδήποτε το υπουργείο Οικονομικών που έχει την ευθύνη των χειρισμών και χρεώνεται τους ερασιτεχνισμούς, την προχειρότητα και τις παλινωδίες.
Αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ πρέπει να φύγει. Τώρα. Έπρεπε να είχε φύγει από χτες! Γιατί;
Γιατί την φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, την αρπαγή μισθών και συντάξεων τα βάφτισε «πατριωτισμό».
Γιατί το χαράτσι το βάφτισε «αλληλεγγύη».
Γιατί το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας είτε μέσω Καραγιώργη Σερβίας είτε μέσω Λουξεμβούργου και γιατί τα εξωδικαστικά κουκουλώματα υποθέσεων τύπου «Ζήμενς» τα βάφτισε«εθνικό συμφέρον».
Γιατί την απόλυση και την ανεργία τα βάφτισε «εφεδρεία».
Γιατί το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την εξυπηρέτηση συμφερόντων του εκάστοτε «ενός μειοδότη» τα βάφτισε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας».
Γιατί την αιθαλομίχλη της ανέχειας, την επιστροφή της χώρας στην εποχή των μαγκαλιών και τις χιλιάδες αυτοκτονίες τα βάφτισε «σωτηρία».
Γιατί τον εξανδραποδισμό του βασικού – κατ’ ευφημισμό – «μισθού», την εκμετάλλευση των «ενοικιαζόμενων εργαζόμενων» και την υπαγωγή της εργασιακής νομοθεσίας στην εποχή των ειλώτων τα βάφτισε «ανάπτυξη».
Γιατί την είσοδο στα Μνημόνια την βάφτισε «ευλογία» και γιατί την αέναη παραμονή στην Κόλαση την βαφτίζει σαν «έξοδο από το Μνημόνιο».
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει. Οι λόγοι που επιβεβαιώνουν ότι πρέπει να φύγει είναι τόσοι όσοι:
Τα εκατομμύρια των άνεργων.
Τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά του λαού που έγιναν μετανάστες.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες των γερόντων που τους βούτηξαν τις συντάξεις και δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους.
Τα χιλιόμετρα των άστεγων και των υποσιτισμένων πίσω από τα καζάνια των συσσιτίων.
Οι αμέτρητες υποκλίσεις τους στους ντόπιους εργολάβους, στους ντόπιους τραπεζίτες, στους ντόπιους πλουτοκράτες.
Οι καθημερινές υποκλίσεις τους στους Σόιμπλε, στους Τόμσεν, στους δήθεν «εταίρους» και στους δήθεν «συμμάχους».
Τα δισεκατομμύρια που άρπαξαν από τον φτωχό, τα δισεκατομμύρια που μοίρασαν στους τραπεζίτες, τα δισεκατομμύρια που λήστεψαν από τα Ταμεία, τα δισεκατομμύρια που έχουν εξασφαλίσει σε ξένους και ντόπιους δανειστές, τοκογλύφους και κερδοσκόπους.
Τα χιλιάδες νοικοκυριά που δεν έχουν θέρμανση, τα χιλιάδες μαγαζιά που έβαλαν «λουκέτο», τα χιλιάδες όνειρα που καταπλακώνονται στα «συγχωνευμένα» σχολεία και στα υποχρηματοδοτημένα Πανεπιστήμια.
Οι λόγοι που πρέπει να φύγουν είναι τόσοι όσα και τα 6,3 εκατομμύρια του πληθυσμού των «όλοι μαζί τα φάγαμε» (!) που έχει στοιβαχτεί στα έγκατα της ανέχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Οι λόγοι που πρέπει να φύγουν είναι τόσοι όσα και τα σαλιαρίσματά τους με τους ναζί και την ακροδεξιά συνιστώσα του καθεστώτος των Μνημονίων, είναι τόσοι όσοι και οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του καθεστώτος των PSI, είναι τόσοι όση και η «μαυρίλα» των Μπαλτάκων, των Πλεύρηδων και των Στύλιων.
Αλλά ακόμα κι αν δεν υπήρχε τίποτα από τα προηγούμενα, πάλι αυτή η κυβέρνηση θα έπρεπε να φύγει. Και θα ήταν αρκετός ένας και μόνο λόγος. Θα ήταν αρκετό αυτό που συνέβη χτες. Και τι συνέβη χτες:
Αποκαλύφθηκε ότι ένα και μόνο… «e-mail» της τρόικας, ένα και μόνο… «ηλεκτρονικό μήνυμα» από τον υπολογιστή» του τελευταίου χαρτογιακά της ΕΕ και του ΔΝΤ (το «e-mail» που είχε φέρει στο φως το περασμένο Σάββατο η εφημερίδα «Αγορά»), ήταν αρκετό ώστε αυτή η - «εθνικά υπερήφανη» - κυβέρνηση να μπει σε «δεύτερες σκέψεις» (http://www.enikos.gr/economy/277026,Emplokh_stis_100_doseis.html), για να κάνει τι; Για να αλλάξει ένα νόμο - το νόμο για τη ρύθμιση των 100 δόσεων - που η ίδια ψήφισε μόλις πριν 10 μέρες!
Ναι! Χτες, από το πρωί έως το βράδυ, από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι το υπουργείο Οικονομικών κι από τα υπουργικά γραφεία μέχρι τα κομματικά επιτελεία των δυο κυβερνητικών συνεταίρων, είχαναναστατωθεί. Είχαν πανικοβληθεί. Είχαν αναμαλλιαστεί.
Έψαχναν κάθιδροι, πελιδνοί και κάτωχροι, πώς θα αλλάξουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που τον είχαν κάνει σημαία), πώς θα ανασκολοπίσουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που είχαν δηλώσει πεντακόσιες φορές ότι «δεν αλλάζει»), πώς θα «μετατρέψουν» ένα νόμο (τον νόμο που τον εμφάνιζαν ως το αγλάισμα της κοινωνικής τους ευαισθησίας), πώς θα κόψουν και θα ράψουν ένα νόμο (τον ίδιο νόμο που τον ψήφισαν μετά χορδών και οργάνων μόλις πριν 10 μέρες)ώστε να εναρμονιστούν με ένα… «e-mail» που τους έστειλε η τρόικα!
Ναι! Ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη κυβέρνηση – η ίδια κυβέρνηση που μιλάει για «περηφάνια», για «αξιοπρέπεια», για «ανεξαρτησία» και έχει ως συνιστώσα το κόμμα που έλεγε εκείνο το πάλαι ποτέ «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» - έγινε «μύλος» χτες επειδή η τρόικα της έστειλε ένα… «e-mail»!
Ε, λοιπόν, κύριοι, η στάση σας δεν συνιστά «αδυναμία». Δεν είστε αθώοι γιατί είστε «μικροί» και «λίγοι». Είστε μικροί και λίγοι γιατί είστε συνένοχοι. Δεν επιδεικνύεται δουλικότητα και υποτέλεια «κατ’ ανάγκη», αλλά κατ΄ επιλογή. Η καταισχύνη σας είναι αντανάκλαση της στρατηγικής της τάξης που εκπροσωπείται , η οποία για να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα, για να έχει την διεθνή στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία, προσφέρει ως εγγύηση στους «εταίρους» την υποδούλωση του λαού και του τόπου.
Δεν είστε αθώοι γιατί «πιέζεστε» ούτε ισχύει η αστειότητα πως είστε «προδότες». Είστε ένοχοι όχι γιατί είστε «εθνικά μεμπτοί» ούτε γιατί «ενδίδετε». Αλλά γιατί ό,τι κάνετε το κάνετε σεσυμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Γιατί το διαπράττετε σε σύμπραξη με τους «συμμάχους». Και γιατί η εξάρτησή σας είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής σας συνέπειας ως πολιτικοί εκφραστές του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα.
Αυτή είναι η καταισχύνη σας! Αυτό είναι που καθορίζει τη συμπεριφορά σας και στα «μικρά» και στα «μεγάλα». Και γι’ αυτό, κύριοι, είστε μια ντροπή! Είστε μια σκέτη ντροπή!
Δεν ξέρουμε αν από το να ντροπιάζετε αυτόν τον τόπο έχετε περάσει πλέον και στην επόμενη φάση: Να μαγαρίζεται, κιόλας, αυτόν τον τόπο. Εκείνο, πάντως, που ξέρουμε (και παρ΄ ότι το φευγιό σας δεν συνιστά ούτε την αναγκαία ούτε την ικανή συνθήκη για να αλλάξει το πλαίσιο μέσα στο ποίο κινείται η χώρα) είναι ότι ήρθε η ώρα: Να φύγετε. Και θα φύγετε.
*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014 ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ISKRA
Γι’ αυτο πρεπει να αγωνιστούμε: Να ανατρέψουμε την Εθνοκτονία. Να μην είμαστε εμείς η γενιά που θα βάλει ταφόπλακα σε ενα γένος 10 χιλιάδων χρόνων.
Στοιχεία που προκαλούν σοκ σχετικά με την εικόνα που θα παρουσιάζει η Ελλάδα σε μόλις 45 χρόνια από σήμερα, δηλαδή το 2060, παρουσιάζονται σε έκθεση της Κομισιόν. Η έκθεση δίνει τις προβολές για όλη την Ευρώπη σε ότι αφορά το προσδόκιμο ζωής, τη γήρανση του πληθυσμού και την αύξηση του ΑΕΠ για κάθε χώρα.
Σε ότι αφορά την Ελλάδα τα νέα είναι καλά μόνο ως προς την αύξηση του προσδόκιμου, αλλά δραματικά σε ότι αφορά τη γήρανση καθώς το 2069 θα είμαστε χώρα γερόντων.
Συγκεκριμένα η έκθεση αναφέρει μεταξύ άλλων: Το προσδόκιμο ζωής την περίοδο 2013 – 2060 αναμένεται να αυξηθεί κατά 6,9 χρόνια για τους άνδρες (στα 84,9 χρόνια) και κατά 5,7 χρόνια στις γυναίκες (89 έτη το 2060). Αυτά είναι και τα “καλά νέα” για τον ελληνικό πληθυσμό.
Τα ποσοστά γονιμότητας θα σημειώσουν ισχνή αύξηση της τάξης του 0,24% από το 2013 έως το 2060, ενώ μέχρι περίπου το 2030 ο ρυθμός γονιμότητας θα βρίσκεται οριακά πάνω από το μηδέν, με αποτέλεσμα οι ηλικιωμένοι να αυξάνονται σε σχέση με τους νέους.
Ο πληθυσμός άνω των 65 ετών μέχρι το 2060 θα αυξηθεί κατά 12,7%, ενώ ο πληθυσμός άνω των 80 θα δει άνοδο κατά 9,5%! Αντίστοιχα, θα σημειωθεί μείωση κατά 1,8% στον πληθυσμό ηλικίας 0-14 ετών, ενώ ο ενεργός πληθυσμός ηλικίας 15-64 ετών θα υποχωρήσει κατά 10,9%. Σε ό,τι αφορά το δυνητικό ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 0,7%, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 1,2%, ενώ η απασχόληση θα υποχωρήσει κατά 0,4%.
Πιο αναλυτικά το Αgeing Report της Κομισιόν σε ό,τι αφορά την Ελλάδα της περιόδου 2013-2060 προβλέπει τα εξής:
•Ο ρυθμός γονιμότητας θα αυξηθεί κατά 0,2%. •Το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση θα αυξηθεί κατά 6,9% για τους άντρες και κατά 5,7% για τις γυναίκες. •Το προσδόκιμο ζωής στα 65 θα αυξηθεί κατά 4,7% για τους άντρες και κατά 4,6% για τις γυναίκες. •Η καθαρή ροή μετανάστευσης προς τη χώρα θα αυξηθεί κατά 20,6%. Ομως καθ΄ όλη την περίοδο 2013 – 2035 η εν λόγω ροή θα μειώνεται. Συγκεκριμένα, το 2013 μειώθηκε κατά 15,9%, το 2015 (σ.σ. σε σχέση με το 2013) θα μειωθεί κατά 21,3%, το 2020 (σε σχέση με το 2013) κατά 22,3%, το 2025 κατά 17,1%, το 2030 κατά 10% και το 2035 θα μειωθεί κατά 3,2%. Μ΄ άλλα λόγια, η καθαρή ροή μετανάστευσης θα αρχίσει να αντιστρέφεται από τα πολύ αρνητικά πρόσημα μετά το… 2025. •Ο πληθυσμός της χώρας θα μειωθεί κατά 2,5% το 2060 σε σχέση με το 2013. Η μείωση αυτή θα αρχίσει να φαίνεται από το 2020, οπότε ο πληθυσμός θα πέσει στα 10,7 εκατομμύρια από τα 11 εκατομμύρια που βρισκόταν το 2013. Πιο αναλυτικά, τα άτομα ηλικίας έως 14 ετών θα πέσουν από το 14,6% του πληθυσμού στο 12,9% (μείωση -1,8%). Τα άτομα ηλικίας 25 – 54 θα υποχωρήσουν από το 42,6% στο 33,3% του πληθυσμού (μείωση 9,3%). Τα άτομα που βρίσκονται σε αυτό που ονομάζουμε παραγωγική ηλικία (15 – 64 ετών) θα πέσουν από το 65,1% στο 54,2% του πληθυσμού (μείωση 10,9%). •Το δυνητικό ΑΕΠ θα αυξηθεί μόλις κατά 0,7% το 2060 σε σχέση με το 2013. •Η παραγωγικότητα εργασίας ανά εργατοώρα θα μειωθεί κατά 1,1 % το 2015 και κατά 0,9% το 2020. Η παραγωγικότητα εργασίας θα ανακάμψει προς το 2025. •Το ΑΕΠ σε τιμές του 2013 θα πέσει στα 171,6 δισ. ευρώ το 2015 από τα 182,1 δισ. ευρώ το 2013. Το 2015 το ΑΕΠ θα πέσει στα 163,5 δισ. ευρώ. Το ΑΕΠ σε τιμές του 2013 ανακάμπτει το 2020, φτάνοντας στα 167,9 δισ. ευρώ. Το 2060 θα φτάσει στα 258,8 δισ. ευρώ, •Το εργατικό δυναμικό (ηλικία 15 – 64 ετών) θα μειωθεί από τα 7,190 εκατομμύρια το 2013 στα 7,085 εκατομμύρια το 2015. Η πτώση θα είναι συνεχής μέχρι το… 2060, φτάνοντας τα 4,639 εκατομμύρια (απώλεια 2,551 εκατομμυρίων ατόμων ικανών να εργαστούν). Το εργατικό δυναμικό θα μειωθεί από τα 4,871 εκατομμύρια το 2013 στα 3,500 εκατομμύρια το 2060 (απώλεια 1,371 εκατομμύρια). •Το μερίδιο του ηλικιωμένου πληθυσμού (55 – 64 ετών) θα αυξηθεί από το 18,5% του πληθυσμού το 2013 στο 19,1% το 2015, φτάνοντας στο 20,2% το 2060 (αύξηση 1,7% την περίοδο 2013 – 60). •Ο δείκτης εξάρτησης των ηλικιωμένων θα αυξηθεί από το 31% του πληθυσμού το 2013 στο 61% το 2060 (αύξηση 30%), ενώ ο δείκτης συνολικής οικονομικής εξάρτησης, δηλαδή τα άτομα ηλικίας 15-74 που δεν εργάζονται σε σχέση με τους εργαζομένους θα μειωθεί κατά 64%.
Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία, παράλληλα με τις εξελίξεις στη Συρία, όπου η Ρωσία έβαλε προς το παρόν φρένο στα διαλυτικά πολιτικά σχέδια των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, αποτρέποντας την στρατιωτική επέμβασή τους και για κάθε ενδεχόμενο ξεκάθαρα ενισχύει οικονομικά τον Άσαντ, αλλά και με βαρύ οπλισμό, καθιστά τη Ρωσία κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη. Αυτή η κυριαρχία διαπιστώνεται και από τις οικονομικές κυρώσεις που επέβαλε ο Πούτιν στην Ευρώπη – συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδος – και οι οποίες γονάτισαν την Γηραιά Ήπειρο, ως αντίμετρα των οικονομικών κυρώσεων που επέβαλε η Δύση στην Ρωσία και με τις οποίες γέλασε όλη η παγκόσμια ανθρωπότητα. Και αυτό γιατί οι πάντες γνωρίζουν πως η Ρωσία είναι η πλέον, αυτάρκης χώρα στον Πλανήτη.
Οσονούπω, ο Βλαδιμίρ Πούτιν δεν θα έχει καμιά μα καμιά δυσκολία να αποδεχθεί μια νέα εποχή “Ψυχρού Πολέμου” με τη Δύση. Ως γνωστόν ο «Ψυχρός Πόλεμος» ήταν ο γεωπολιτικός, ιδεολογικός και οικονομικός αγώνας μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε από το 1947, μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 11 Νοεμβρίου 1989. Και τούτο γιατί με την προσάρτηση της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, έστειλε στους Δυτικούς σαφές μήνυμα: «Δεν θα αποδεχθώ ποτέ η Ουκρανία να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γιατί τότε θα επιτρέψω στα χεράκια μου να βγάλουν τα ματάκια μου».
Ωστόσο, οι Δυτικοί “σύμμαχοί μας” με την αλαζονική συμπεριφορά τους στο πλαίσιο του παραλογισμού τους, για την εγκαθίδρυση στον Πλανήτη της Παγκόσμιας κυβέρνησης, έδωσαν στο Βλαδιμίρ Πούτιν, χρυσή ευκαιρία για να πραγματοποιήσει αυτό που είχε πάντα στο μυαλό του. Δηλαδή, να διορθώσει το «λάθος» που έκανε το 1954 ο ηγέτης της τότε Σοβιετικής Ένωσης, Νικήτας Χρουστσόφ, όταν και παραχώρησε στην Ουκρανία, την Χερσόνησο της Κριμαίας, που ήταν επίσης, μέλος της ΕΣΣΔ. Μια κίνηση που πραγματοποίησε ο Χρουστσόφ, όχι όμως για πολιτικούς λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς. Δεν αρκούσε λοιπόν, στον Πούτιν το γεγονός της ύπαρξης της Ρωσικής βάσης στην Κριμαία, η οποία αποτελεί τη βάση του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού στη Μαύρη Θάλασσα με την διέξοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο, αλλά ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της χερσονήσου, από τη στιγμή που το 58,5% των κατοίκων της Κριμαίας είναι Ρώσοι και ένα μεγάλο από το υπόλοιπο ποσοστό είναι φιλικά προσκείμενο στη Ρωσία, κάτι που αποδείχτηκε και από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Αυτή λοιπόν, την παγκόσμια δύναμη της ομόδοξης και ομόθρησκης Ρωσίας, οι κυβερνήσεις της Μεταπολιτεύσεως στην πατρίδα μας, την έχουν τοποθετήσει στη γωνία, εγκλωβισμένοι στη ρήση υποταγής που ξεστόμισε στις 11 Δεκεμβρίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από του βήματος της Bουλής, όταν είπε: «H Ελλάς ανήκει εις τον δυτικόν κόσμο». Τότε που του απάντησε ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Προτιμούμε να ανήκουμε εις τους Έλληνας». Αυτή τη φτωχή και επικίνδυνη φράση, «Ανήκομεν εις την Δύσιν», επανέλαβε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Ελληνική Βουλή στις 12 Ιουνίου 1976.
Δυστυχώς όμως, και ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν έγινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 1981, ξέχασε σε σύντομο χρονικό διάστημα τα κυρίαρχα προεκλογικά του συνθήματα, όπως: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», «ΕΟΚ, ο λάκκος των λεόντων», «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και συνέχισε την πολιτική της απόλυτης υποταγής στη Δύση.
Άλλωστε, αυτή η απόλυτη πολιτική συμπόρευση με τους Δυτικούς «συμμάχους μας» θα ήταν κατανοητή λόγω της αποτροπής του Σοβιετικού κινδύνου, μέχρι την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ. Αλλ΄ όμως, από εκεί και μετά, και κυρίως κατά την εποχή Πούτιν, γιατί η εξωτερική μας πολιτική εξακολουθεί να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Δύση από τη στιγμή που αυτοί οι Δυτικοί «σύμμαχοί μας», μας ασκούν αφόρητες πιέσεις, συνεπικουρούμενοι από τους δικούς μας Εθνοπροδότες, προκειμένου:
· Να εφαρμοστεί το προδοτικό σχέδιο Ανάν 2 στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να νομιμοποιηθεί και να αναγνωρισθεί η κατοχή των Τούρκων στη Βόρεια Κύπρο! Να γίνει η Τουρκία ισότιμο μέλος της ΕΕ, παρ΄ ότι προ ημερών ο Ταγίπ Ερντογάν, σε ένα Συνέδριο στην Πολωνία ισχυρίσθηκε ότι «δεν υπάρχει χώρα που ονομάζεται Κύπρος» και πως«η ελληνοκυπριακή διοίκηση είχε γίνει δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση για πολιτικούς λόγους και όχι επειδή ήταν εναρμονισμένη με τους ευρωπαϊκούς νόμους»!
· Να αποδεχτούμε dejureτη σύνθετη ονομασία που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία» στη διένεξη που έχει δημιουργήσει η ΠΓΔΜ με την Ελλάδα! Και στο πλαίσιο αυτών των πιέσεων ήταν η προσφώνηση, από τον Βρετανό αξιωματούχο, του υπουργού Εξωτερικών της ΠΓΔΜ ως “υπουργού Εξωτερικών της Μακεδονίας”, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Newportτης Ουαλίας! Επιπλέον, οι Δυτικοί «σύμμαχοί μας»:
· Δέχονται ανερυθρίαστα την πολεμική της Τουρκίας στη Θράκη μας, όπου δρουν ανενόχλητες οι τούρκικες μυστικές υπηρεσίες μέσω του Προξενείου της Κομοτηνής, κατά παράβαση των Διεθνών Συνθηκών και έτσι ενισχύουν τον αλυτρωτισμό των Τούρκων!
· Κάτι που κάνουν και με τους Αλβανούς στην εδαφική διεκδίκηση της Θεσπρωτίας μέσω εγέρσεως του ανύπαρκτου ζητήματος της «Τσαμουριάς», από τη στιγμή που έχει καταπατηθεί από την Αλβανία το “Πρωτόκολλο της Κέρκυρας” - δεν υπάρχει καμιά άλλη διεθνής πράξη από τότε για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου – το οποίο είχαν υπογράψει ως εγγυήτριες δυνάμεις !
· Δεν αποδέχονται πως τα σύνορα της Ελλάδος, είναι και σύνορα της Ευρώπης και ενθαρρύνουν έτσι, τους Τούρκους στην διατήρηση του casusbelli;
Αντίθετα, η Ρωσία του Πούτιν ασκεί εξωτερική πολιτική προσέγγισης χωρών της Κεντρικής Ασίας, της Άπω Ανατολής, αλλά και της Μεσογείου. Μια από αυτές τις χώρες είναι και η Ελλάδα. Η Ρωσία του Πούτιν επανειλημμένως έχει προσπαθήσει να προσεγγίσει την Ελλάδα και οι δικοί μας πολιτικοί της έχουν γυρίσει τα νότα τους, με πιο συγκεκριμένη περίπτωση, την ακύρωση από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου των δυο διακρατικών ενεργειακών συμφωνιών, που είχε συνάψει η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή με τον Πούτιν το 2007. Δηλαδή, της κατασκευής του διαβαλκανικού αγωγού μεταφοράς αργού πετρελαίου από το Βουλγαρικό λιμάνι του Μπουργκάς στην Αλεξανδρούπολη και την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού φυσικού αερίου SouthStream. Αυτές οι συμφωνίες ήταν ένα τεράστιο βήμα οικονομικής ανάπτυξης για την Ελλάδα, από τη στιγμή που αποτελούσαν τότε τα μεγαλύτερα αναπτυξιακά έργα της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης και τορπιλίστηκαν από τους Δυτικούς «συμμάχους μας».
Προσωπικά συντάσσομαι με όσα αναφέρει στο βιβλίο «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια», ο Έλληνας ιστορικός συγγραφέας, Κυριάκος Σιμόπουλος: «Ο Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού…ο βασικός εχθρός του Ελληνα δεν είναι ο Τούρκος, αλλά η Δύση. Αυτή τον απειλεί με ολοκληρωτικό αφανισμό...».
Βέβαια, θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυρισθούν πως η Ρωσία δεν ήταν εκείνη που την εποχή των «Ορλωφικών» μας εγκατέλειψε και έτσι οι Αλβανοί με εντολή των Τούρκων, αιματοκύλισαν τον Ελληνισμό; Ή επί το νεότερο, η Ρωσία δεν αναγνώρισε τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας»;
Θα συμφωνήσω απόλυτα με μια τέτοια διατύπωση, όμως θα δηλώσω επίσης, πως προσωπικά δεν ζητώ την αλλαγή της εξωτερικής μας πολιτικής από τη Δύση προς τη Ρωσία, άνευ ουσιαστικότατων στρατηγικών, γεωπολιτικών και οικονομικών όρων. Ζητώ να σταματήσει επιτέλους, η υποτέλειά μας στην πολιτική των Μνημονίων των Δυτικών «συμμάχων μας». Θα πρέπει να “γλυκοκοιτάξουμε” και προς την πλευρά της Ρωσίας, από τη στιγμή που οι τελευταίες εξελίξεις την καθιστούν οδηγό στο παγκόσμιο παιχνίδι. Από τη στιγμή που ενδεχομένως να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε ένα νέο Παγκόσμιο πόλεμο. Έναν πόλεμο που θα κατακερματίσει ασθενείς πολεμικά χώρες και θα έχει ως αποτέλεσμα την αναδιανομή της πίτας στους ισχυρούς. Σε αυτή την αποφευκτή από όλους μας οδυνηρή εξέλιξη, η Ελλάδα θα πρέπει να κρατήσει τις ισορροπίες προς μια χώρα που μας συνδράμει με τον τουρισμό χιλιάδων πολιτών - μοναδική πραγματική επένδυση στην οικονομία μας – και απορροφά πολύ μεγάλο μέρος προϊόντων μας!
Συνεπώς, θα πρέπει να καταλάβουμε πως πρέπει να ανήκουμε εκεί όπου είναι το συμφέρον της πατρίδος μας. Και συμφέρον της Ελλάδος ετούτη τη στιγμή είναι η δημιουργία άριστων διακρατικών σχέσεων με την ομόδοξη και ομόθρησκη Ρωσία του Βλαδιμίρ Πούτιν.
“Απ' τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες...”
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος Δεν έχουν αφήσει όρθιο τίποτα! Έχουν διαλύσει τα πάντα! Και τώρα ετοιμάζουν νέο«ριφιφί»! Ναι, αυτό που σχεδιάζουν στο Ασφαλιστικό δεν ισοδυναμεί με τίποτα λιγότερο από ένα άνευ προηγουμένου, το οριστικό, το τελειωτικό «ριφιφί» για τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Για τις συντάξεις. Για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων. Μπροστά στους «σωτήρες» μας ο Ηρόστρατος μοιάζει με ευγενικό πρόσκοπο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το καλοκαίρι η Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟΠΟΚΠ), οι απώλειες χρημάτων των Ασφαλιστικών Ταμείων στο διάστημα των Μνημονίων ανήλθε στα 33 δισ. ευρώ. Μόνο από το περίφημο PSI για το οποίο τόσο επαίρεται η συγκυβέρνηση, οι απώλειες των Ταμείων ξεπέρασαν τα 12,5 δισ. ευρώ. Όμως η αγριότητά τους δεν έχει όρια. Ο «κανιβαλισμός» τους είναι ακόρεστος. Έφτασαν χτες δια του επικεφαλής του ΙΚΑ, τουΡ.Σπυρόπουλου, να θέτουν ζήτημα διαφοροποίησης της υγειονομικής περίθαλψης των Ασφαλισμένων ανάλογα με τα ένσημα! Δηλαδή, τι λένε; Ότι σε μια χώρα που την κατάντησαν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι να είναι άνεργοι και άλλα 3 εκατομμύρια να είναι από ανασφάλιστοι έως ημιανασφάλιστοι, εκείνο που θα τους παρέχεται σαν υγειονομική περίθαλψη θα είναι μια… ασπιρίνη – και «αν»!
Φυσικά, η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων των εργαζομένων δεν αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία. «Έκλεψαν το ταμείο των συντάξεων για να βοηθήσουν τους πλούσιους τραπεζίτες φίλους τους», έγραφε η «Irish Daily Mirror» την επομένη της ανακοίνωσης της ιρλανδικής κυβέρνησης για την προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό» ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ... Και από τα δικά μας, τι να πρωτοθυμηθούμε;
Ήδη, εδώ και δυο δεκαετίες, μετράμε αλλεπάλληλους αντιασφαλιστικούς νόμους.
Ήταν μόλις λίγους μήνες μετά το μνημειώδες εκείνο «δεν υπάρχει σάλιο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όσον αφορά στα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων, όταν το Υπουργικό Συμβούλιο των Παπανδρέου - Λοβέρδου, τον Δεκέμβρη του 2010, ανακοίνωσε τημείωση των εισφορών των μεγαλοεπιχειρηματιών στα Ταμεία κατά 25%...
Ήδη έχουν θεσμοθετήσει τα 40 χρόνια Ασφάλισης για την κατοχύρωση πλήρους σύνταξης - την οποία πρώτα την συρρίκνωσαν.
Ήδη με το πρώτο μνημονιακό Ασφαλιστικό - και σε συνθήκες ανεπανάληπτης ανεργίας και ανελέητης μείωσης των μισθών - ο ελληνικός λαός έχει υποστεί την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έως το 67ο έτος.
Με άλλα λόγια: Η έξοδος από τον εργάσιμο βίο, ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει ποτέ να στοιχειοθετήσει δικαίωμα σύνταξης, θα ισοδυναμεί με φτώχεια. Θα ισοδυναμεί με εξαθλίωση για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων. Και, όμως, μετά απ' όλα αυτά, οι κυβερνώντες πάνε για νέες περικοπές! Και το ακόμα «καλύτερο»: Τη στιγμή που προωθούν νέες περικοπές στις συντάξεις, έχουν ήδη αποφασίσει νέες μειώσεις στις εργοδοτικές εισφορές! Αυτή η πολιτική της δήθεν «σωτηρίας» των Ταμείων, που οδηγεί στην καταλήστευση των Ταμείων και στην εξόντωση των ασφαλισμένων, δεν είναι σημερινή. Πρόκειται για ένα έγκλημα δεκαετιών. Ας θυμηθούμε: Πριν ακόμα συντελεστεί το μεγάλο «ριφιφί» των αποθεματικών των Ταμείων με το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου το 2000, πριν ακόμα αποκαλυφθεί το σκάνδαλο των ομολόγων το 2007, είχε προηγηθεί μια ολόκληρη 40ετία (1951 - 1990), κατά την οποία συνέβαινε το «απίθανο»: Οι εκάστοτε κυβερνώντες - εφαρμόζοντας την πολιτική της συσσώρευσης προς όφελος των λίγων διά μέσου της αποστέρησης από τους πολλούς - υποχρέωναν τα Ασφαλιστικά Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως, αλλά και με αρνητικό επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες. Οι τράπεζες, με τη σειρά τους, επιδοτούσαν (ανέξοδα και με λεφτά των εργατών) τους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες και τους εργολάβους. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι τα λεφτά των εργαζομένων από τις ασφαλιστικές τους εισφορές κατατέθηκαν στις τράπεζες:
το 1950 με αρνητικό επιτόκιο -7,6%,
το 1954 με αρνητικό επιτόκιο -11,1%,
το 1974 με αρνητικό επιτόκιο -21,8%,
το 1981 με αρνητικό επιτόκιο -13%,
το 1986 με αρνητικό επιτόκιο -8%,
το 1990 με αρνητικό επιτόκιο -2,4%.
Από αυτή και μόνο την (καθ' όλα νόμιμη - με το νόμο 1611/1950 είχε γίνει) κομπίνα, το κράτος των Παπάγων, των Πλαστήρων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου λεηλάτησε, σε τιμές της δεκαετίας του 2000, περί τα 58 δισ. ευρώ από τα Ασφαλιστικά Ταμεία! Μήπωςόλα αυτά είναι «περασμένα – ξεχασμένα»; Ούτε «περασμένα» είναι (απόδειξη ότι επαναλαμβάνονται διαρκώς), ούτε «ξεχασμένα»: Οι εργάτες του '50, του '60, του '70, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι των 300, 400 κι 500 ευρώ.. «Απ' τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες...», έγραφε ο Αραγκόν. Θα μπορούσε να το έχει γράψει για τον Έλληνα συνταξιούχο. Τον άνθρωπο τον ηλικιωμένο, τον γέροντα, που δούλεψε μια ζωή και που η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις «εθνικής σωτηρίας» του κόβουν κι άλλο τη σύνταξη πείνας, τον εξαναγκάζουν να ζει στη φτώχεια, για τον εξής πολύ απλό - και ταξικό λόγο: Γιατί, ενώ του χρωστούν συντάξεις ανθρώπινες, συντάξεις τις οποίες έχει πληρώσει, οι κυβερνήσεις των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των εργολάβων, τις έχουν καταχραστεί. Και τώρα εκείνο που εξυφαίνεται μέσα από τις λεγόμενες νέες ενοποιήσεις που προγραμματίζονται, είναι η πλήρης διάλυση των Ταμείων. Είναι η πλήρης μετατροπή του χώρου της κοινωνικής ασφάλισης σε πεδίο ιδιωτικής μπίζνας. Είναι η μετατροπή της σύνταξης σε μια έννοια που δεν θα αντιστοιχεί ούτε καν στην έννοια του«ψίχουλου». Αν αυτόδεν είναι «αιτία πολέμου», ενός μονομερούς, ανελέητου και αδυσώπητου «ταξικού πολέμου» που έχει κηρυχτεί εναντίον του λαού, τότε τι είναι;
Συντρόφισσες και σύντροφοι Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από μια θεμελιακή κατά τη γνώμη μου διαπίστωση: Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι μετά τη μεταπολίτευση. Δυο πολιτικές, δυο στρατηγικές, δυο μπλοκ δυνάμεων συγκρούονται και η έκβαση της σύγκρουσής τους θα καθορίσει την πορεία της πατρίδας μας για πολλά χρόνια. Από τη μια μεριά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν είτε που τους βολεύει να θεωρούν φυσική, ή ακόμα και απαραίτητη, την τραγωδία που παράγει η σημερινή πολιτική της συγκυβέρνησης, τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα. Από την άλλη οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που ανοίγουν νέους δρόμους, που μάχονται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της δυστυχίας που παράγει. Οι δυνάμεις που παλεύουν για να ανοίξει ένας άλλος, ριζικά αντίθετος, δρόμος για την πατρίδα. Ισχυρότερος, πιο σταθερός και πιο αποφασιστικός ανάμεσα σ΄ αυτές τις δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην εξέλιξη αυτής της αντιπαράθεσης όλα επανακαθορίζονται. Οι θεσμοί, η δημοκρατία, οι αντιλήψεις που φάνταζαν παγιωμένες, η διάταξη των κοινωνικών δυνάμεων, η αντιστοίχησή τους με τα πολιτικά κόμματα. Η εργατική τάξη γνωρίζει μια πρωτοφανή επίθεση εις βάρος του βιοτικού της επιπέδου, των ελευθεριών της, του καθεστώτος που διέπει τις εργασιακές σχέσεις. Η μεσαία τάξη, οι βιοτέχνες, οι επαγγελματίες, κυριολεκτικά αφανίζονται κάτω από το βάρος μιας φορολογικής πολιτικής, που έχει λάβει τον χαρακτήρα κρατικής ληστείας. Τα στρώματα της διανόησης μαστίζονται από την ανεργία, την ηθική απαξίωση, τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Και η νεολαία έχει γίνει ο σάκος του μποξ μιας πολιτικής που την ωθεί στο παραγωγικό και κοινωνικό περιθώριο. Και βεβαίως που της στερεί όχι μόνο το δικαίωμα στη δουλειά και στη δημιουργία, αλλά και το δικαίωμα στην ελπίδα. Το δικαίωμα να μείνουν στο τόπο τους, τα νέα παιδιά και να δουλέψουν, να ζήσουν με αξιοπρέπεια από τον κόπο τους.. Αυτό το ζόφο, κάποιοι τον ονομάζουν μεταρρύθμιση. Αυτή την τραγωδία, κάποιοι τη διαφημίζουν ως την απαρχή της νέας υποτίθεται Ελλάδας. Και τις επαναλαμβανόμενες υποχωρήσεις στα εγχώρια κέντρα και τη Γερμανική ηγεσία, τις ονομάζουν διαρκή διαπραγμάτευση. Το πού οδηγεί αυτή η πολιτική κι αυτό το πλεόνασμα δυστυχίας και οργής, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Είδαμε τις τελευταίες μέρες να καταστρέφονται ακόμα και τα κυβερνητικά χαλκεία ψεύτικων ελπίδων. Η αποκάλυψη της Κυριακάτικης Αυγής για το τι ετοιμάζουν με τις συντάξεις, με το ασφαλιστικό, με τις απολύσεις, με το δικαίωμα της απεργίας, είναι αποκάλυψη που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανατριχιαστικό είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Μιλάμε, συντρόφισσες και σύντροφοι, για ένα είδος τελικής κοινωνικής λύσης. Μιλάμε για την απόδειξη των αποδείξεων ότι αυτός ο κατήφορος καταλήγει από κάθε άποψη στο μεσαίωνα. Καταλήγει στο να είναι η Ελλάδα τελευταία στο δείκτη κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως έδειξε τις προάλλες και το ίδιο το Γραφείο Προϋπολογισμού, της Βουλής. Και αυτή την τελευταία θέση ο κ. Σαμαράς διεκδικεί να την κατοχυρώσει εις το διηνεκές, με το υποτίθεται τελευταίο κύμα προαπαιτούμενων που γελοιωδώς προσπαθούν να την ονομάσουν έξοδο από το μνημόνιο. Οι δεκαεννιά απαιτήσεις της τρόικας, που είδαν επίσης το φως της δημοσιότητας, συμπληρώνουν αυτό το μακάβριο σκηνικό. Τίποτε δεν έχουν σκοπό να αφήσουν όρθιο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μάλιστα επείγονται να ολοκληρώσουν και να θωρακίσουν θεσμικά την αγριότητα, τώρα που ακόμη έχουν να κάνουν με κυβέρνηση προθύμων. Με προφανή πια σκοπό να δέσουν τα χέρια της επερχόμενης κυβέρνησης και να την υποχρεώσουν να ακολουθήσει την ίδια πολιτική καταστροφής.
Οφείλω στο σημείο αυτό να είμαι για μια ακόμα φορά καθαρός προς κάθε κατεύθυνση. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε προαπαιτούμενα, ούτε απαιτούμενα, ούτε τίποτε από όσα αυτή τη στιγμή σε διάφορα μέτωπα επιχειρείται να επιβληθούν ως τετελεσμένα. Η συνέχεια του κράτους δεν σημαίνει για μας συνέχεια της υποταγής και της καταστροφής. Άλλο συνέχεια του κράτους, άλλο συνέχεια του μνημονίου. Γιατί στο κάτω-κάτω έχει κι ο ελληνικός λαός τα δικά του προαπαιτούμενο από μας: Έχει πάνω απ΄ όλα το προαπαιτούμενο της αντίστασης, της ανατροπής της σημερινής πολιτικής και πορείας. Το προαπαιτούμενο της σκληρής διαπραγμάτευσης για τα πάντα. Και πρώτα απ΄ όλα για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, που δεν θα πάψουμε να επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι βιώσιμο. Κι όταν εμείς λέμε δεν είναι βιώσιμο, εννοούμε δεν είναι κοινωνικά βιώσιμο, δεν είναι βιώσιμο για την κοινωνία και τη χώρα. Αλλά και για το άλλο ιστορικό χρέος, που παρά τα χρόνια που περάσανε δεν το έπνιξε η λήθη. Μιλώ για τη διεκδίκηση του ιστορικού χρέους της Γερμανίας προς τους λαούς της Ευρώπης, αναφορικά με την αποπληρωμή του Κατοχικό δανείου και την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων. Και σε αυτό το σημείο θέλω να συγχαρώ για άλλη μια φορά τον ακάματο Μανώλη Γλέζο, που μπορεί να λείπει από τη Βουλή, αλλά η παρουσία του στην ευρωβουλή είναι εξόχως ουσιαστική. Και η επιτυχία της κοινής συνέντευξης Τύπου που έδωσε την προηγούμενη εβδομάδα, με τη Γερμανίδα πρόεδρο της ευρωομάδας της αριστεράς, την Γκάμπι Τσίμερ, είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων μας αλλά και της δύναμης της αλληλεγγύης που μόνο η Αριστερά μπορεί να απελευθερώσει, Όταν λοιπόν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αναθεωρεί αυτό τον προϋπολογισμό και θα εγγράφει σε αυτόν και τις απαιτήσεις του ανεξόφλητου Κατοχικού δανείου, να γνωρίζετε ότι δεν θα είμαστε καθόλου μόνοι στην Ευρώπη. Ακόμη και μέσα στη Γερμανία θα υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις που θα υποστηρίζουν τη δικαίωση αυτής της ιστορικής διεκδίκησης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, Δεν έχει πια κανένας το δικαίωμα να λέει ότι δεν γνωρίζει που βαδίζουμε και που μας οδηγεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον είναι η στιγμή όλοι οι πολίτες να αναρωτηθούν: Είναι δυνατό μια κυβέρνηση χωρίς κανένα κύρος, χωρίς τη λαϊκή αποδοχή, μια κυβέρνηση χωρίς καμιά διάθεση αντίστασης και διαπραγμάτευσης να εκπροσωπεί αυτή τη στιγμή μια κοινωνία και μια χώρα και μάλιστα σε κατάσταση υψηλού κινδύνου; Είναι δυνατόν μια πολιτική παθητικής αποδοχής εντολών να μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα στην ασφάλεια, στην ανάκαμψη, στην ανάπτυξη, σε στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη; Είναι δυνατό να επενδύσει κανείς οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας στις ίδιες πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και στα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες λογικές, στις ίδιες γερασμένες και εν πολλαίς αμαρτίαις πεσούσες κομματικές και οικονομικές ελίτ, που οδήγησαν τη χώρα στη δίνη της κρίσης και ύστερα στη σημερινή τραγωδία εν ονόματι μάλιστα της αντιμετώπισης της κρίσης; Και κάτι περισσότερο και ακόμα πιο κρίσιμο: Είναι δυνατό, σε μια στιγμή που οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν, που η Άγκυρα προκαλεί με κινήσεις όπως αυτή με το Μπαρμπαρός, που συμμαχίες και μέτωπα στην περιοχή μας επανακαθορίζονται, να έχουμε μια κυβέρνηση φθαρμένη όσο δεν παίρνει, εξαρτημένη όσο δεν παίρνει, ανασφαλή όσο δεν παίρνει, να αποφασίζει για τον ελληνικό λαό, ερήμην του ελληνικού λαού;
Και επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο μια αναφορά στις σοβαρές εξελίξεις και στις εστίες έντασης και κρίσης στην ευρύτερη περιοχή. Καταρχήν να επαναλάβω ότι η αποστολή από πλευράς της Τουρκίας ερευνητικού σκάφους, συνοδευόμενου μάλιστα από πολεμικά πλοία, προκειμένου να διεξάγει σεισμικές έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, αποτελεί απροκάλυπτη παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας που κατοχυρώνονται από το διεθνές δίκαιο. Και αυτή η προκλητική παραβίαση πρέπει άμεσα να τερματιστεί. Η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει να στέκεται στο πλάι της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Κυπριακού λαού, καθιστώντας σαφές ότι ο μόνος δρόμος για επίλυση των διαφορών στην περιοχή είναι ο διάλογος και ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου. Και όχι η δημιουργία τετελεσμένων μέσω μάλιστα μονομερών προκλητικών ενεργειών. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να εξαντληθεί κάθε διπλωματική δυνατότητα ώστε η Τουρκία να προβεί στην ουσιαστική κίνηση εκείνη η οποία θα αποκλιμακώνει την ένταση, προκειμένου να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Η επικοινωνία με την Τουρκική πλευρά είναι απαραίτητη ώστε να καταστούν σαφείς οι σοβαρές συνέπειες που θα είχε μια τακτική κλιμάκωση και διεύρυνσης της έντασης. Αλλά και για να επιδιωχθεί η αποκλιμάκωση.
Το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας δεν είναι απλά ένας δίαυλος επικοινωνίας. Είναι ένα καίριο εργαλείο για την ανάπτυξη των σχέσεων των δύο κρατών. Η σύγκλησή του απαιτεί την κατάλληλη προετοιμασία αλλά και την κατάλληλη χρονική συγκυρία, ώστε το εργαλείο αυτό να αξιοποιηθεί σωστά και να έχει αποτελέσματα. Να συνεισφέρει στην αποκλιμάκωση της έντασης και στην ενίσχυση των σχέσεων, με σύναψη ουσιαστικών συμφωνιών. Και όχι απλά να ενταχθεί σε μια επικοινωνιακή λογική επικάλυψης της υπαρκτής όμως έντασης, με σωρεία ανούσιων διακηρύξεων. Παράλληλα, και ειδικά σε αυτό το περιβάλλον ρευστότητας, η ενίσχυση της συνεργασίας της Ελλάδας και της Κύπρου με τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η συνεργασία αυτή, όμως, πρέπει σταθερά να προσανατολιστεί, όχι στην κλιμάκωση της έντασης και στη γεωπολιτική πόλωση, αλλά στην κατοχύρωση της ειρήνης της συνεργασίας και της σταθερότητας στην περιοχή. Στο να καταστούν σαφή προς όλους, τα οφέλη της συνεργασίας επί τη βάσει τους διεθνούς δικαίου. Ιδιαίτερη ανησυχία πρέπει να μας προκαλούν και τα γεγονότα στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου ο εθνικισμός επιβαρύνει την προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων της περιοχής, μεταξύ των οποίων και του ζητήματος της ονομασίας της FYROM. Ούτε η κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας στην περιοχή, ούτε ο αυτόνομος ρόλος της ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, είναι δυστυχώς σήμερα δεδομένοι. Απαιτούν απτές και όχι επικοινωνιακές πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των οποίων είναι και η ενίσχυση της Διαβαλκανικής Συνεργασίας. Την ίδια στιγμή, η ενίσχυση των Τζιχαντιστών στην περιοχή, που οδηγεί στην επιδείνωση του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στην Συρία, στη διάλυση του Ιράκ και στην πολιτειακή κατάρρευση της Λιβύης, αποτελεί μια επίσης εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό στο πλαίσιο του αγώνα κατά των Τζιχαντιστών, να υποστηριχτούν οι Κουρδικές δυνάμεις στην προστασία του Κομπάνι. Μιας πόλης που αποτελεί μοντέλο και πρότυπο διαπολιτισμικής συμβίωσης, ανεξιθρησκίας και ισότητας των φύλων, στη Μέση Ανατολή. Το Κομπάνι είναι επιτακτική ανάγκη να κρατήσει και για αυτό χρειάζεται στήριξη και αλληλεγγύη, χρειάζεται τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας. Το ίδιο επιτακτική είναι και η ανάγκη για μια συγκροτημένη ελληνική στρατηγική που να αξιοποιεί το διπλωματικό και πολιτισμικό κεφάλαιο της Ελλάδας στην περιοχή. Γενικότερα η χώρα χρειάζεται εξωτερική πολιτική που να ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ εντός, και πέρα από την ΕΕ καθώς και στις διμερείς της σχέσεις. Που να προωθεί ΕΝΕΡΓΑ τα συμφέροντα της Ελλάδας και να ενισχύει το διεθνή της ρόλο. Κι αυτή την εξωτερική πολιτική έχει αποδείξει ότι δεν είναι σε θέση, δεν έχει αυτή την αντίληψη, δεν μπορεί να προωθήσει η σημερινή κυβέρνηση, Είναι μια πολιτική που θα σχεδιάσει και θα υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση, η ερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι Κλείνω αυτή την σημαντική παρένθεση, σημαντική παρένθεση διότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και ενδιαφέρουσες και πρέπει να έχουμε εγρήγορση αλλά και ψυχραιμία και κυρίως τα θέματα αυτά δεν μπορεί να αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης, μικροκομματικής πολλές φορές, στο εσωτερικό.
Δεν πέρασε και πολύς καιρός από τότε που η πιο ήπια κατηγορία εναντίον μας ήταν ότι δεν είμαστε ρεαλιστές. Ότι δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στην Ευρώπη. Ότι με την πολιτική μας θα απομονώσουμε την Ελλάδα από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Βλέπετε τώρα και βλέπουν όλοι τι γίνεται στην Ευρώπη. Βλέπουν όλοι ότι δεν ήταν όνειρο θερινής νύχτας η προσδοκία και η επιδίωξη να λάβει η αντίσταση στη λιτότητα, και στη νεοσυντηρητική αγριότητα ευρωπαϊκές διαστάσεις. H Ευρώπη αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη δίνη μιας βαθύτατης κρίσης. Τολμώ να πω: Όπως ακριβώς το είχαμε προβλέψει εγκαίρως. Και η κρίση αυτή δημιουργεί συγκρούσεις ανάμεσα σε χώρες, συγκρούσεις μέσα στις χώρες, αλλά και συγκρούσεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών. Η αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας στην εφαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η πλήρης αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας έχει βαθύ κοινωνικό αντίκτυπο. Την προ προηγούμενη εβδομάδα στην Ιταλία, στη Ρώμη εκατομμύρια εργαζόμενοι διαδήλωσαν κατά των μέτρων ελαστικοποίησης της εργασίας. Μέτρα τα οποία πέρασαν στην Ελλάδα με μνημόνιο. Εκεί χωρίς μνημόνιο. Και την προηγούμενη βδομάδα χιλιάδες διαδηλωτές μας ξάφνιασαν στις Βρυξέλλες, το Βέλγιο. Στις χώρες του Νότου Στην Ισπανία του Νότου το Ποδέμος, το ριζοσπαστικό πολιτικό σχήμα που βγήκε μέσα από το κίνημα των πλατειών της αγανάκτησης, εμφανίζεται αυτή τη στιγμή πρώτο στις δημοσκοπήσεις και ταράζει τα νερά, όπως κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Τώρα στην κάλπη και την πραγματικότητα, που θα εκφραστεί πολύ σύντομα. Όχι μόνο στην Ισπανία όμως. Στην Ιρλανδία το Σιν Φέιν διεκδικεί με αξιώσεις την κυβερνητική εξουσία, σε μια χώρα που κι εκεί υπήρξε μνημόνιο και λεηλατήθηκε η κοινωνία. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η Αριστερά, με διάφορα σχήματα και κομματικές μορφές, ενισχύει παντού την επιρροή και τις θέσεις της. Η Ευρώπη των εργαζομένων, της αντίστασης, της αντεπίθεσης, η Ευρώπη της Αριστεράς, διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ούτε η λιτότητα, ούτε η βουλιμία του Βερολίνου, ούτε η συμμαχία των συντηρητικών δεν θεωρούνται πια αυτονόητο καθεστώς για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη κινείται, οι δυνάμεις της αντίστασης και της αλλαγής είναι σε άνοδο, οι δυνάμεις της συντήρησης διατρέχονται από αντιθέσεις και συγκρούσεις. Οι δυνατότητες συμμαχιών για μια αριστερή ελληνική κυβέρνηση πολλαπλασιάζονται και η συμπαράταξη των χωρών του Νότου γίνεται πια ρεαλιστικός στόχος. Οι δυνατότητες άσκησης εθνικής πολιτικής αυξάνονται και θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Βέβαια μέσα σ΄ αυτό το σκηνικό των διεργασιών, των εξελίξεων στην Ευρώπη, αναρωτιέται κανείς σήμερα πού βρίσκεται η Ελλάδα; Πού είναι η Ελλάδα μέσα σ' αυτό το κλίμα της αντιπαράθεσης και των αλλαγών; Δυστυχώς η Ελλάδα είναι απούσα. Με βαρύτατη ευθύνη της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά. Απούσα η διατύπωση θέσεων, απούσα η επιδίωξη συμμαχιών, απούσα η επιθετική διαπραγμάτευση. Παρούσα μόνο η ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της τρόικας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η Ελλάδα δεν υπάρχει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι παρά μόνο ως πεδίο δοκιμών βαρβαρότητας, ως ικέτης στις αυλές των πλουσίων, ως μεταπράτης της ίδιας της εθνικής και κοινωνικής της υπόστασης. Ούτε τα νέα μνημόνια όμως, ούτε οι απειλές για την εθνική μας ασφάλεια, ούτε η διεθνής απαξίωση, ούτε η πλήρης ευρωπαϊκή υποβάθμιση, είναι μοιραίες εξελίξεις. Επιμένουμε και θα επιμείνουμε ως το τέλος ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα δεδομένα. Ότι μπορεί η Ελλάδα να αλλάξει πορεία. Αυτό όμως απαιτεί άλλη πολιτική, και φυσικά άλλη κυβέρνηση. Κυρίως όμως απαιτεί το λαό μας ενεργό, να διεκδικεί και να ορίζει το μέλλον του. Απαιτεί λοιπόν τη λαϊκή ετυμηγορία και μια ισχυρή λαϊκή εντολή, πανίσχυρη θα έλεγα λαϊκή εντολή αλλαγής πλεύσης, αλλαγής πορείας. Απαιτεί κυρίως μια κοινωνία όρθια και έτοιμη όχι μόνο να αντισταθεί στο φόβο, αλλά και να στηρίξει εκείνες τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, που θα βγάλουν την Ελλάδα από το σημερινό αδιέξοδο. Αυτή είναι η αμετακίνητη θέση μας και είναι στις δεδομένες συνθήκες μια θέση ευθύνης, δημοκρατίας και ομαλότητας. Μια θέση που δεν αποσκοπεί να φέρει κάποιους στην εξουσία, στη θέση κάποιων άλλων. Αλλά αποσκοπεί στην επανεκκίνηση της δημοκρατίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των παραγωγικών δυνάμεων, του δυναμισμού και της πρωτοβουλίας των πολιτών, των ανθρώπων, του λαού μας.. Το πρόγραμμά της Θεσσαλονίκης μας της ΔΕΘ προδιαγράφει σε ρεαλιστικές γραμμές, αυτή τη διαδικασία επανεκκίνησης. Και αποδεικνύει ότι είμαστε έτοιμοι να πάρουμε εκείνο το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για τη σωτηρία της κοινωνίας και των ανθρώπων. Αυτή ήταν εξάλλου και η ουσία του τελευταίου διαβήματός μας στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή είναι η ουσία της μάχης μας να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες κοινοβουλευτικές δυνάμεις ώστε να μην μπορέσει, με προκάλυψη την εκλογή νέου προέδρου, να συνεχίσει η κυβέρνηση για ένα ακόμη χρόνο αυτή την καταστροφική της πολιτική. Και βεβαίως αυτή είναι η ουσία της επιδίωξής μας, να πάμε επιτέλους σε εκλογές λύτρωσης και αλλαγής. Για να αποφασίσει ο λαός, δημοκρατικά και ομαλά, ποια στρατηγική πρέπει να χαράξει η Ελλάδα για την έξοδο από την κρίση. Την στρατηγική της υποτέλειας και της κοινωνικής καταστροφής χωρίς αντίκρισμα; Ή την στρατηγική της κατάργησης των μνημονίων, της αντιπαράθεσης με τις πολιτικές της βαρβαρότητας, της σκληρής διαπραγμάτευσης για την απαλλαγή από την αγχόνη του χρέους.
Την στρατηγική της κυβέρνησης του δικομματικού κατεστημένου; Ή τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι το πραγματικό δίλημμα που τίθεται σήμερα σ΄ αυτό το πρωτοφανές σταυροδρόμι, ιστορικό σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η χώρα μας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι Θα θέλαμε να είναι αλλιώς, πιο εύκολα, τα πράγματα για τη χώρα και για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν καθορίζουμε όμως εμείς τις συνθήκες της αντιπαράθεσης και της πάλης. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την σταθερή του πορεία, την όσμωσή του με το λαϊκό κίνημα, τις αναλύσεις και τις ιδέες του έχει καταστεί σήμερα η μοναδική εγγύηση δημοκρατικής πορείας και αλλαγής για τον τόπο. Η πολιτική δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί ότι η Ελλάδα θα σταθεί στα πόδια της και ταυτόχρονα θα διαπραγματευτεί με αποφασιστικότητα και με συμμαχίες στην Ευρώπη. Η πολιτική δύναμη που έχει συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο για την έξοδο από την σημερινή κρίση. Σε κάθε περίπτωση, ο ορίζοντας της σημερινής κυβέρνησης δεν ξεπερνά την Προεδρική Εκλογή του Φεβρουαρίου. Εμείς όχι μόνο πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αλλά να επιταχύνουμε τις εξελίξεις. Να έρθουμε σε ακόμα πιο στενή επαφή με τον λαό. Να εξηγήσουμε και να εκλαϊκεύσουμε το πρόγραμμά μας. Να απαντήσουμε στα κρίσιμα ερωτήματα. Να δώσουμε αποφασιστικό τελικό χτύπημα στον φόβο και την αβεβαιότητα. Κυρίως να υπερασπιστούμε όσους συμπολίτες μας αγωνίζονται σε δύσκολες συνθήκες για ζωή, δουλειά και αξιοπρέπεια. Για δημόσια υγεία. Για δημόσια παιδεία. Απέναντι στην κυβερνητική κατάντια που προσπαθεί να καλύψει τα κενά με άνεργους εθελοντές, που θα τους πληρώνει, λέει, με μόρια. Να πατήσουμε, επίσης, γερά στο θεμέλιο που πάντα υπολόγιζε η Αριστερά στη στρατηγική και την τακτική της: Στην πολιτική της διεύρυνσης της επιρροής μας, στην πολιτική των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών. Χωρίς επιπολαιότητες, αλλά και χωρίς φοβίες. Με σεβασμό στις αξίες μας, αλλά και στις αξίες όσων βρίσκονται δίπλα μας. Ας σας θυμίσω μια πολιτική σκέψη που δεν είναι δική μου: Είναι πολύ παλιά. Λέει.. Υπάρχουν στιγμές, που πρέπει να διευρύνουμε τα μέτωπα της πάλης ακόμα και με συμμάχους που μας φαίνονται ασταθείς, ταλαντευόμενοι, όχι αρκετά δυνατοί και αποφασισμένοι για να αντέξουν την πορεία μέχρι το τέλος. Πρέπει να προβληματιστούμε αν σήμερα είναι μια τέτοια στιγμή, μια παρόμοια στιγμή για την Αριστερά και τη χώρα. Αν μπορεί να μας βοηθήσει να απαντήσουμε πιο ολοκληρωμένα στο σήμερα, η ενωτική εμπειρία και παράδοση της αριστεράς τα προηγούμενα χρόνια Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να είμαστε συνεπείς, αλλά και ταυτόχρονα ευέλικτοι. Σταθεροί στις ιδέες μας αλλά και διορατικοί. Οι αντίπαλοί μας, είναι αλήθεια θα μας ήθελαν κλεισμένους και απομονωμένους στα κάστρα της βεβαιότητας και της υπεροψίας. Ότι έχει κριθεί το παιχνίδι, ότι είναι στρωμένος ο δρόμος μπροστά μας. Εμείς όμως ξέρουμε, θα είναι σκληρή η μάχη, μέχρι την τελευταία στιγμή και θα τη δώσουμε με νου και με καρδιά. Και βεβαίως πολύ θα ήθελαν οι αντίπαλοί μας να μην προσπαθούμε να διευρύνουμε τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μας. Να μην δουλεύουμε για να διευρύνουμε το ρεύμα της κοινωνικής δυσαρέσκειας και να το μετατρέψουμε σε χείμαρρο ορμητικό της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Δεν πρόκειται να επαναπαυτούμε ούτε στις δημοσκοπήσεις, ούτε στις όποιες θετικές ενδείξεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, Η κυβέρνηση των μνημονίων –να το ξέρετε- δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της σαν ώριμο φρούτο. Θα την ρίξουν οι κοινωνικοί αγώνες αλλά και οι πολιτικές πρωτοβουλίες μας, που θα την απομονώσουν καθοριστικά και μέσα και έξω από τη Βουλή. Πρωτοβουλίες ενωτικές και δημιουργία μετώπων, όπως πολύ πετυχημένα καταφέραμε, σας θυμίζω και στο θέμα της ΔΕΗ και σε αυτό των αιγιαλών. Τώρα έχουμε πεδίο δόξης μπροστά μας στο ποιες είναι οι απαραίτητες… οι μετασχηματισμοί γι αυτή τη χώρα, το πρόγραμμά μας, το πρόγραμμα το κυβερνητικό για την επόμενη μέρα. Εκεί πρέπει να οικοδομήσουμε συμμαχίες. Με πρωτοβουλίες που θα προκαλέσουν θετικές προοδευτικές μετατοπίσεις, και ενεργοποίηση σοβαρών κοινωνικών δυνάμεων. Και συγκλίσεις, όχι στη βάση της ιδεολογικής καθαρότητας, ούτε στη βάση της ευκαιριακής συμπόρευσης. Αλλά στη βάση της καθαρής και πραγματικής πολιτικής αξιοπιστίας. Διότι για μας αυτές οι συγκλίσεις με πραγματικό αντίκρισμα στην κοινωνία έχουν βάση και προοπτική, χωρίς συνδιαλλαγές κάτω από το τραπέζι, με καθαρό το μέτωπο και τις πολιτικές μας προτάσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, Είμαι βέβαιος ότι είναι στο χέρι μας να γυρίσουμε σελίδα και να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ελληνικής κοινωνίας. Να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας για να τα δώσουμε στα χέρια των πολλών, αυτών που σήμερα αγκομαχούν καθημερινά. Έχουμε μπροστά μας δύσκολες μάχες. Είμαι βέβαιος ότι θα πράξουμε το σωστό κι ότι οι μάχες αυτές θα είναι νικηφόρες για μας. Γιατί είμαστε πια όχι μόνο απείρως πιο ισχυροί από χτες, αλλά και πιο έμπειροι, πιο αποφασισμένοι, πιο σταθεροί στην απόφασή μας να γυρίσουμε σελίδα, να αλλάξουμε την Ελλάδα. Και αυτή τη στιγμή να ξέρετε ότι αποτελούμε και μια σημαντική ελπίδα όχι μόνο για τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, αλλά για τους λαούς της Ευρώπης, πυξίδα για τους λαούς της Ευρώπης, που συντονίζουν τη δράση τους και προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες δυνάμεις της κινηματικής Αριστεράς του ευρωπαϊκού Νότου να φέρουν τη μεγάλη αλλαγή, τη μεγάλη στροφή στην Ευρώπη. Με εμπιστοσύνη λοιπόν στην κοινωνία, με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, είμαι βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε. Είμαι βέβαιος ότι αυτός ο προϋπολογισμός θα είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός που κατατίθεται σ΄ αυτή τη Βουλή και είμαι βέβαιος ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και θα είναι σε κατεύθυνση προοδευτική. Η δημοκρατία θα επιστρέψει στον τόπο, η εμπιστοσύνη ανάμεσα στην πολιτική και τους πολίτες θα επιστρέψει. Θα οδηγηθούμε σε εξελίξεις ιστορικές, εξελίξεις αποκατάστασης της δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής. Και είμαι βέβαιος ότι σ΄ αυτές τις προσδοκίες, σ΄ αυτές τις υψηλές απαιτήσεις του ελληνικού λαού θα ανταποκριθούμε θετικά.
(Πέμπ.13/11/14-09:20)
