Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ’44 (13ο ΜΕΡΟΣ)

ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΟΥ ΤΣΟΡΤΣΙΛ-ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ ’44; (Β)

Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Όσο κι αν θα φανεί περίεργο τους ισχυρισμούς του- ότι στις 9 Οκτωβρίου 1994 συμφώνησε με τον Στάλιν να μοιράσουν τα Βαλκάνια- τους διαψεύδει ο ίδιος ο Τσόρτσιλ. Στο προσωπικό του αρχείο, ως πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, υπάρχει ένα υπόμνημα προς τον Στάλιν με ημερομηνία 11 Οκτωβρίου 1944 που είναι πραγματικός καταπέλτης ενάντια στα όσα ισχυρίζεται στα απομνημονεύματά του. Το υπόμνημα αυτό, αν και γράφηκε, δεν στάλθηκε ποτέ στον Στάλιν, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για το ζήτημα που εξετάζουμε. Σημασία έχει τί σκεφτόταν και τί θεωρούσε δεδομένο ο Βρετανός πρωθυπουργός όταν το έγραφε.

Όπως, μάλιστα, προκύπτει από αυτό το ντοκουμέντο δεν θεωρούσε ότι είχε φτάσει σε κανενός είδους συμφωνία με τον Σοβιετικό ηγέτη για το μοίρασμα των Βαλκανίων.

Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ ΑΥΤΟΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ

Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο τον Τσόρτσιλ να μιλήσει^[1]:

«Από: Τσόρτσιλ

Προς: Στάλιν

Υπόμνημα

Μόσχα, 11 Οκτωβρίου 1944

Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουν η Βρετανία και η Ρωσία στα Βαλκάνια κοινή πολιτική που θα είναι επίσης αποδεκτή από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το γεγονός ότι η Βρετανία και η Ρωσία συνδέονται με εικοσαετή συμμαχία, καθιστά ιδιαίτερα επιτακτικό το να είμαστε γενικά σύμφωνοι και να συνεργαζόμαστε εύκολα, με εμπιστοσύνη και για πολύ καιρό. Αντιλαμβάνομαι πως ό,τι κι αν κάνουμε εδώ, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από διακανονισμούς προκαταρτικής φύσεως έναντι των τελικών αποφάσεων που θα χρειαστεί να πάρουμε όταν συγκεντρωθούμε και οι τρεις μας στο τραπέζι της νίκης. Παρ' όλα αυτά, ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια συνεννόηση και σε μερικές περιπτώσεις σε συμφωνίες που θα μας βοηθήσουν να αντεπεξέλθουμε σε άμεσες καταστάσεις ανάγκης και που θα θέσουν τα θεμέλια για μια μακρόχρονη παγκόσμια ειρήνη.

Εκείνα τα ποσοστά που έγραψα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μέθοδος με την οποία μπορούμε νοερά να δούμε κατά πόσο είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία. Όπως είπα αν αυτά υποβάλλονταν υπό τον έλεγχο υπουργείων εξωτερικών και διπλωματών σε όλο τον κόσμο, θα θεωρούνταν ωμά και ακόμη πωρωμένα. Δεν θα μπορούσαν, λοιπόν, ν' αποτελέσουν βάση για οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Μπορούν όμως να είναι ένας καλός οδηγός για να κατευθύνουμε τις υποθέσεις μας. Αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές, θα μπορέσουμε, πιθανώς, να παρεμποδίσουμε εμφυλίους πολέμους και πολύ αιματοχυσία και διαμάχη στις εν λόγω χώρες. Γενικά οι αρχές μας ορίζουν να επιτραπεί σε κάθε χώρα να έχει το είδος της κυβέρνησης που επιθυμεί ο λαός της. Βεβαίως και δεν θέλουμε να επιβάλουμε σε οποιαδήποτε βαλκανική χώρα μοναρχικό ή δημοκρατικό πολίτευμα....»..

Από αυτό το υπόμνημα προκύπτουν τα εξής:

α) Ο Τσόρτσιλ μιλά δυνητικά και σε χρόνο μέλλοντα για το ενδεχόμενο συμφωνίας. «Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε... ακολούθως να αποφασίσουμε... Τα ποσοστά μπορούν να είναι ένας καλός οδηγός... αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές...» κ.ο.κ. Αν όμως η συμφωνία είχε επιτευχθεί- όπως ο ίδιος λέει στα απομνημονεύματά του στις 9 Οκτωβρίου του 1944, δεν θα είχε κανένα λόγο δύο μέρες μετά να εκφράζεται κατ' αυτόν τον τρόπο.

β) Κάνει λόγο για κοινή πολιτική στα Βαλκάνια ανάμεσα στη Βρετανία και τη Ρωσία που θα έπρεπε να είναι αποδεκτή από τις ΗΠΑ. Όπως, όμως, έχουμε προαναφέρει από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι ΗΠΑ ενημερώθηκαν και έδωσαν συγκατάθεση- τότε ή αργότερα- στον χωρισμό των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής.

γ) «Αντιλαμβάνομαι- λέει ο Τσόρτσιλ- πως ό,τι κι αν κάνουμε εδώ, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από διακανονισμούς προκαταρτικής φύσεως έναντι των τελικών αποφάσεων που θα χρειαστεί να πάρουμε όταν συγκεντρωθούμε και οι τρεις μας στο τραπέζι της νίκης». Συνεπώς αναγνωρίζει ότι τίποτα απ' όσα θα αποφασίζονταν στην Μόσχα δεν θα μπορούσε να έχει την ισχύ τελειωτικής συμφωνίας. Βέβαια προσθέτει ότι θα ήταν δυνατή η κατάληξη σε κάποιες συμφωνίες αλλά ο χρόνος που χρησιμοποιεί για να μιλήσει για αυτές είναι μέλλοντας: «Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε- σημειώνει- να καταλήξουμε σε μια συνεννόηση και σε μερικές περιπτώσεις σε συμφωνίες...». Άρα δεν είχαν καταλήξει ακόμη, και επομένως αποδεικνύεται πως είναι παραμύθια ο ισχυρισμός ότι υπήρξε συμφωνία στις 9 του Οκτώβρη.

δ) Για τα ποσοστά καταρχήν προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του και στη συνέχεια με όσα προσθέτει επιβεβαιώνει την ανυπαρξία συμφωνίας. «Δεν είναι- λέει- τίποτα περισσότερο από μια μέθοδος με την οποία μπορούμε νοερά να δούμε κατά πόσο είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία».Αν είχε επιτευχθεί συμφωνία ο Τσόρτσιλ δεν θα είχε κανένα λόγο να εξηγεί τη σημασία που είχαν ταποσοστά. Όταν ένα θέμα είναι συμφωνημένο και τελειωμένο δεν υπάρχει ανάγκη να εξηγήσεις στον συνομιλητή σου τις προθέσεις που είχες όταν το έθετες. Έχει κι αυτός καταλάβει ό,τι κατάλαβες κι εσύ, και γι’ αυτό το λόγο συμφώνησε μαζί σου. Σε τέτοια ζητήματα κανείς δεν συμφωνεί χωρίς να έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Άρα ο Τσόρτσιλ δίνει αυτές τις επεξηγήσεις γύρω από τα ποσοστά γιατί δεν υπάρχει καμιά συμφωνία και προφανώς γιατί ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι ο Στάλιν με την στάση του απέρριψε την πρόταση με τα ποσοστά ή τουλάχιστον την αγνόησε μη δίνοντας σημασία. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο Βρετανός Πρωθυπουργός απολογείται. Άλλωστε την μη ύπαρξη συμφωνίας την παραδέχεται με την φράση «... και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία». Δηλαδή δεν είχαν συμφωνήσει στις 11 Οκτωβρίου ούτε για την σημασία που είχαν τα ποσοστά ούτε και για τα αναγκαία μέτρα που θα οδηγούσαν σε πλήρη συμφωνία.

Τέλος οι εξηγήσεις που δίνει στη συνέχεια ο Τσόρτσιλ, ότι δεν θέλει να επιβάλει το πολίτευμα σε καμιά βαλκανική χώρα κι ότι αυτές πρέπει να έχουν το είδος της κυβέρνησης που επιθυμεί ο λαός τους, δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτε άλλο παρά μόνο προσπάθεια να ξεπεραστούν τυχόν επιφυλάξεις της σοβιετικής πλευράς- που ο ίδιος θεωρούσε ότι υπάρχουν ή του είχαν εκφραστεί ανοικτά- ούτως ώστε να γίνει συζήτηση και προσπάθεια προσέγγισης πάνω στην πολιτική των ποσοστών. Μ' άλλα λόγια ο Βρετανός πρωθυπουργός επιδιώκει με πιο ήπιο τρόπο να επαναφέρει στο τραπέζι των συζητήσεων την πρόταση που είχε κάνει δυο μέρες πριν για χωρισμό τωνΒαλκανίων σε σφαίρες επιρροής. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι σημειώνει πως τα ποσοστά«μπορούν να είναι ένας καλός οδηγός» αλλά και από την φράση «Αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές...». Άλλη εξήγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα την μη επίτευξη συμφωνίας στις 9 Οκτωβρίου και πως ο Στάλιν είχε απορρίψει με τον τρόπο του την πρόταση για μοίρασμα της βαλκανικής σε σφαίρες επιρροής.

Συμπερασματικά οφείλουμε να πούμε ότι απ' αυτό το υπόμνημα του Τσόρτσιλ προς τον Στάλιν αποδεικνύεται ατράνταχτα ότι στις 9 Οκτωβρίου του 1944 όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε καμιά συμφωνία αλλά και ότι η στάση της Σοβιετικής ηγεσίας ήταν απορριπτική απέναντι στις βρετανικές προτάσεις. Το πότε και αν τελικά επιτεύχθηκε συμφωνία μένει να το βρουν όσοι ισχυρίζονται την ύπαρξη της αναμασώντας όσα ο Τσόρτσιλ λέει στα απομνημονεύματά του που, όμως, με δικά του γραπτά έρχεται να διαψεύσει.

Στο προσωπικό αρχείο του Τσόρτσιλ υπάρχει επίσης ένα ακόμη αποκαλυπτικό στοιχείο που αποδεικνύει ατράνταχτα ότι στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του '44, δεν επιτεύχθηκε καμιά συμφωνία για μοίρασμα των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 ο βρετανός πρωθυπουργός στέλνει στον υπουργό του, επί των εξωτερικών, Α. Ήντεν υπόμνημα όπου του εξηγεί τη σημασία και τον χαρακτήρα που έχουν για την Βρετανική πολιτική τα περίφημα ποσοστά.

Γράφει ο Τσόρτσιλ:

«Από: Τσόρτσιλ

Προς: Ήντεν

Υπόμνημα

12 Οκτωβρίου 1944

Το σύστημα των ποσοστών δεν έχει σκοπό να προσδιορίσει τον αριθμό αυτών που θα συμμετάσχουν στις επιτροπές για τις διάφορες βαλκανικές χώρες, αλλά να εκφράσει το πνεύμα με το οποίο η βρετανική και η σοβιετική κυβέρνηση προσεγγίζουν τα προβλήματα αυτών των χωρών, έτσι ώστε να αποκαλύψουν κατά ένα κατανοητό τρόπο τις σκέψεις τους ο ένας στον άλλον. Δεν έχει σκοπό να είναι τίποτε περισσότερο από ένας οδηγός και, βεβαίως, δεν εκθέτει με κανένα τρόπο τις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε αποπειράται να δημιουργήσει κανένα άκαμπτο σύστημα σφαιρών επιρροής...».

Και ο Τσόρτσιλ τελειώνει το υπόμνημα ως εξής: «Πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η ευρεία αποκάλυψη των βρετανικών και σοβιετικών αντιλήψεων για τις χώρες που αναφέρονται τα παραπάνω είναι μόνο ένας προσωρινός οδηγός για το άμεσο μέλλον, δηλ. για όσο διάστημα διαρκεί ο πόλεμος, και ότι το θέμα θα επανεξεταστεί από τις μεγάλες δυνάμεις όταν συναντηθούν στην τράπεζα της ανακωχής ή της ειρήνης για να κάνουν τη γενική ρύθμιση των πραγμάτων στην Ευρώπη»^[2].

Τα σχόλια περιττεύουν.

Το κείμενο του Τσόρτσιλ μιλάει από μόνο του. Αν είχε επιτευχθεί συμφωνία για μοίρασμα των Βαλκανίων ο βρετανός πρωθυπουργός δεν θα έλεγε στον υπουργό του ότι τα ποσοστά δεν πάνε να δημιουργήσουν ένα άκαμπτο σύστημα σφαιρών επιρροής αλλά ούτε και θα βρισκόταν στην ανάγκη να του εξηγήσει (σ.σ. ο Ήντεν ήταν παρών στη συνάντηση της Μόσχας, στις 9/10/1944) τη σημασία των ποσοστών. Δεν μπορεί κανείς νοήμων να δεχτεί ότι ο βρετανός υπουργός εξωτερικών δεν καταλάβαινε την σημασία των συμφωνιών που η χώρα του έκλεινε με άλλες χώρες. Επίσης, εάν στις 9 Οκτωβρίου τα Βαλκάνια είχαν χωριστεί σε σφαίρες επιρροής ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και την Βρετανία- και αυτός ο χωρισμός αφορούσε την σφαίρα της πολιτικής και των μεταπολεμικών κοινωνικών συστημάτων στις βαλκανικές χώρες υπερβαίνοντας τα στρατιωτικά δεδομένα του πολέμου εκείνης της χρονικής στιγμής- ο Τσόρτσιλ δεν θα μιλούσε για προσωρινό οδηγό που θα είχε ισχύ μόνο για το διάστημα διάρκειας του πολέμου.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Εκείνο που μένει να εξετάσουμε είναι τί πραγματικά συζητήθηκε στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του 1944, ανάμεσα στον Στάλιν και τον Τσόρτσιλ σχετικά με την Ελλάδα που μας αφορά άμεσα. Πριν όμως περάσουμε σ' αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε, συγκεντρωμένα, ορισμένα στοιχεία που είναι απαραίτητο να μην τα ξεχνάμε. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός πηγαίνοντας στη Μόσχα είχε στις βαλίτσες του: Τη συμφωνία του Λιβάνου, τη συμμετοχή των υπουργών της ΕΑΜικής αντίστασης στην κυβέρνηση Παπανδρέου, τη συμφωνία της Γκαζέρτας με την υπαγωγή όλων των ανταρτικών δυνάμεων- και συνεπώς του ΕΛΑΣ- στις διαταγές του Σκόμπυ αλλά και βρετανικά στρατεύματα σε ελληνικό έδαφος αφού η απόβασή τους είχε ξεκινήσει από τις αρχές Οκτωβρίου στις ακτές της Πελοποννήσου. Συνεπώς- όσον αφορά το ελληνικό ζήτημα- υπερείχε έναντι της Σοβιετικής Ένωσης κατά κράτος.

Έτσι, η συνάντηση της Μόσχας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώσει μια ντε φάκτο διαμορφωθείσα κατάσταση. Στα πρακτικά της συνάντησης Στάλιν- Τσόρτσιλ, στις 9/10/1944 διαβάζουμε^[3]:

«Ο πρωθυπουργός (σ.σ. Ο Τσόρτσιλ δηλαδή) δήλωσε ότι υπάρχουν δύο χώρες για τις οποίες οι βρετανοί αισθάνονται ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η μία είναι η Ελλάδα. Δεν ανησυχεί πολύ για τη Ρουμανία. Αυτή είναι ρωσική υπόθεση και η συνθήκη που έχει προτείνει η σοβιετική κυβέρνηση, είναι λογική και δείχνει μεγάλη πολιτική δεξιότητα προς το συμφέρον της γενικής ειρήνης στο μέλλον. Αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι διαφορετική. Η Βρετανία οφείλει να είναι η ηγετική δύναμη στη Μεσόγειο και ελπίζει ότι ο στρατάρχης Στάλιν θα τον αφήσει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα, ακριβώς όπως ο στρατάρχης Στάλιν στη Ρουμανία. Βεβαίως η Βρετανική κυβέρνηση θα διατηρεί επαφή με τη σοβιετική κυβέρνηση.

Ο στρατάρχης Στάλιν (σ.σ. είπε πως) κατανοεί ότι η Βρετανία υπέφερε πάρα πολύ όταν είχαν κοπεί οι επικοινωνίες της στη Μεσόγειο από τους Γερμανούς. Για τη Βρετανία ήταν σοβαρό θέμα αν οι μεσογειακοί δρόμοι δεν βρίσκονται στα χέρια της. Συμφώνησε με τον πρωθυπουργό ότι η Βρετανία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα».

Αυτή ήταν η συμφωνία της Μόσχας όσον αφορά την Ελλάδα. Στην ουσία δεν έγινε τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιωθεί και από τις δύο πλευρές μια κατάσταση που ήδη είχε διαμορφωθεί. Ακόμη πρέπει να σημειώσουμε τα εξής:

α) Η Μεσόγειος ανέκαθεν είχε στρατηγική σημασία για την Βρετανία. Από' κει περνούσαν οι θαλάσσιοι δρόμοι της προς τις αποικίες της στην ανατολή.

β) Η Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο δεν είχε στόλο στη Μεσόγειο και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί στο χώρο αυτό τα Βρετανικά συμφέροντα.

γ) Η αντιχιτλερική συμμαχία, όσο διαρκούσε ο πόλεμος και για τις ανάγκες νικηφόρας έκβασης του απέναντι στον κοινό εχθρό, δεν ήταν δυνατό να διατηρηθεί σε βάρος των συμφερόντων των μελών της, ιδιαίτερα δε των συμφερόντων της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ που από άποψη διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ήταν σε πολύ πλεονεκτικότερη θέση από την Σοβιετική Ένωση. Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε π.χ. αυτή η συμμαχία να έχει αντιαποικιακό χαρακτήρα. Ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων ταξικών συμφερόντων που βεβαίως δε αναιρούσε τις ταξικές διαφορές των δυνάμεων που την αποτελούσαν αλλά και που αυτές δεν ήταν δυνατόν να εκφράζονται με τον συνήθη τρόπο, όπως συνέβαινε εν καιρώ ειρήνης. Συνεπώς η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να έρχεται σε ευθεία ανοικτή σύγκρουση με τα βρετανικά αποικιακά συμφέροντα, εφόσον πρωτεύουσα σημασία έδινε στον πόλεμο κατά του φασισμού. Όφειλε επομένως να ανέχεται- αφού δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς- αυτά τα συμφέροντα και να αναζητεί άλλους, πέραν των γνωστών και συνηθισμένων, δρόμους αναίρεσής τους.

δ) Η μέγιστη δύναμη που μπορούσε εκείνη την εποχή- δεδομένου ότι από το 1943 είχε διαλυθεί και η Κομμουνιστική Διεθνής- να αναιρεί τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα, ήταν το λαϊκό- εργατικό- κομμουνιστικό και αντιαποικιακό κίνημα της κάθε χώρας ξεχωριστά και όλων των χωρών μαζί ως σύνολο. Και η ΕΣΣΔ με τη στάση και δράση της σ' όλη την διάρκεια του πολέμου, με την προσφορά της για τη συντριβή του φασισμού βοηθούσε τα μέγιστα για την ανάπτυξη αυτών των κινημάτων παγκοσμίως. Όχι βέβαια ως η χώρα οδηγός- καθοδηγητής ή αρχηγός αυτών των κινημάτων αλλά ως μια μεγάλη δύναμη που επιδρούσε θετικά στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων υπέρ αυτών των κινημάτων.

Αν δούμε έτσι τα πράγματα, μέσα στο χρόνο και τον τόπο που εξελίχθηκαν τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου πολέμου, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ουσία της σοβιετικής πολιτικής αλλά και το γεγονός ότι τα λάθη και οι υποχωρήσεις του ΕΑΜικού κινήματος στέρησαν από την ΕΣΣΔ δυνατότητες να διαπραγματευτεί σε άλλη βάση το ελληνικό ζήτημα, να εκμεταλλευτεί ουσιαστικά τις καμπές του πολέμου και να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, στιγμές και καταστάσεις κατά τις οποίες ο βρετανικός παράγοντας ήταν αδύνατος ή αναγκασμένος να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις.

Αλλά ας δούμε το θέμα και διαφορετικά: Τι άλλο- απ' αυτό που είπε- μπορούσε να πει ο Στάλιν ή ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, στον Τσόρτσιλ, τον Οκτώβρη του 44, όταν ο τελευταίος ζητώντας να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα είχε στα χέρια του μια ελληνική κυβέρνηση μαριονέτα στην οποία συμμετείχαν Εαμίτες υπουργοί, όταν είχε ήδη βρετανικά στρατεύματα στην χώρα, όταν οι αντάρτικες δυνάμεις- και φυσικά ο ΕΛΑΣ- ήταν υπό τις διαταγές του με τη θέλησή τους κι όταν στο πλευρό του είχε και τις ΗΠΑ; 

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ 

---

^[1] Γ. Ανδρικόπουλου: «1944 Κρίσιμη Χρονιά- 300 Ανέκδοτα έγγραφα από το προσωπικό αρχείο του Ουίνστον Τσόρτσιλ για την Ελλάδα.», τόμος Β', σελ. 160- 162

^[2] Γ. Ανδρικόπουλου, στο ίδιο, τόμος Β', σελ. 179- 180

^[3] Όπως υπάρχουν στο αρχείο του Βρετανού Πρωθυπουργού και δημοσιεύονται από τον Γ. Ανδρικόπουλο στο δίτομο έργο του «1944 Κρίσιμη Χρονιά...», τόμος Β' σελ. 141- 152

*Πηγή: ergatikosagwnas.gr

[Ο Εργατικός Αγώνας δημοσιεύει  το 13^ο μέρος της σειράς των ιστορικών δημοσιευμάτων στο Μεγάλο Δεκέμβρη με αφορμή την συμπλήρωση των 70 χρόνων από τότε. Στόχος είναι να δωθεί όσο το δυνατό ολοκληρωμένα το ιστορικό γεγονός αλλά και να απαντήσουμε σε μια σειρά διαστρεβλώσεις της ιστορίας του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος που δεν εμφανίστηκαν μόνο στο παρελθόν αλλά με διάφορους τρόπους επανέρχονται και σήμερα]

[Στο επόμενο: Ο Δεκέμβρης και οι διεθνείς σχέσεις του ΚΚΕ]

BRICS ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Με αφορμή την πρόσφατη κρίση στη Ρωσία, κυρίως λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών πετρελαίου, ορισμένοι απολογητές του «μνημονιακού τόξου», βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητώντας τη ρεαλιστικότητα της θέσης για ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με όλες τις χώρες ιδιαίτερα τις χώρες BRICS (Βραζιλία-Ρωσία-Κίνα-Ινδία-Ν.Αφρική), στη βάση της ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους. Για την εγχώρια οικονομική και κυβερνώσα ελίτ δεν χωράνε άλλες επιλογές πέρα από την πολιτική υποταγής στην τρόϊκα και στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της ευρωζώνης.

Ο ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΣ ΤΩΝ BRICS

Η διεθνής καπιταλιστική κρίση επηρεάζει ασφαλώς όλες τις χώρες, μαζί τις «αναπτυγμένες» και «αναδυόμενες οικονομίες». Ωστόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι πρώτες, ιδιαίτερα της ευρωζώνης και λιγότερα οι χώρες BRICS. Ορισμένα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Στο ζήτημα του δημόσιου χρέους, οι τρεις μεγάλες οικονομίες ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία είχαν το 2014 χρέος κατά μέσο όρο 114,3% του ΑΕΠ, ενώ οι χώρες BRICS κατά μέσο όρο 33,2% του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα η Ρωσία είχε μόλις 13,4% και η Κίνα 22,4% αντίστοιχα.! Σε απόλυτες τιμές το χρέος των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν αρχές 2014 στα 44.620 δις δολ. ενώ των BRICS ήταν μόλις 5.251 δις δολ. Επίσης τα «συναλλαγματικά αποθέματα» των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν το 2014 περί τα 2.880 εκατ. δολ., έναντι 5.615 εκατ. δολ. των BRICS, γεγονός που δείχνει την αξιοσημείωτη ισχύ τους. Ειδικότερα η Κίνα είχε 4.350 δις δολ. από τα υψηλότερα στον κόσμο, από τα οποία 1/3 σε αμερικάνικο νόμισμα. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος δανειστής των ΗΠΑ παράλληλα με την Ιαπωνία. Αν υποτεθεί ότι πωλούσε άμεσα μέρος των αμερικανικών ομολόγων οι συνέπειες στην αμερικανική οικονομία θα ήταν σοβαρές όπως σε ένα βαθμό και στην κινεζική που πραγματοποιεί εξαγωγές στις ΗΠΑ. Μια άλλη εξέλιξη που δείχνει το δυναμισμό των BRICS είναι η δημιουργία Αναπτυξιακής Τράπεζας και Αποθεματικού Ταμείου με κονδύλια 100 και 200 δις δολ. αντίστοιχα, ως αντίβαρο στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Παρ' ότι το ύψος των κονδυλίων των δύο οργανισμών είναι σχετικά μικρά, ωστόσο δείχνουν την προοπτική αμφισβήτησης της ηγεμονίας των τριών παραδοσιακών καπιταλιστικών κέντρων.

ΕΛΛΑΔΑ, ΑΓΟΡΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ Η «ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΝΗΜΗ»

Ένα ερώτημα εξαιρετικά σημαντικό για την Ελλάδα στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι αν έχει νόημα να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες ή θα πρέπει να δέχεται παθητικά τις συνέπειες των αποφάσεων των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου. Ιδιαίτερα στην περίπτωση αναζήτησης δανειακών κεφαλαίων, υπάρχουν όχι μόνο οι χώρες της ΕΕ και Βορείου Αμερικής, αλλά και «αγορές» σε άλλες περιοχές του κόσμου και ειδικότερα στις χώρες BRICS. Κατά συνέπεια τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν διάφοροι «αναλυτές» και «παπαγαλάκια» του μνημονιακού τόξου «από πού τάχα θα βρούμε δανεικά» σε περίπτωση ακύρωσης Μνημονίου και αμφισβήτησης πληρωμής τοκοχρεολυσίων, είναι «προφάσεις εν αμαρτίες», διότι παραγνωρίζουν δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, οι «αγορές» δεν ελέγχονται από κάποιο ενιαίο κέντρο που καθορίζει τις επιλογές τους αλλά λειτουργούν ανταγωνιστικά με βάση το ιδιαίτερο συμφέρον τους. Δεύτερον οι αγορές έχουν «ασθενική μνήμη». Δηλαδή ακόμα κι αν μια χώρα αμφισβητήσει την πληρωμή χρέους, όπως η Αργεντινή, μετά από ομαλοποίηση της κατάστασης, ξανάρχονται να δανείσουν γιατί οι φορείς του δανειακού κεφαλαίου (εταιρίες και funds) εκτιμούν κυρίως τα ρίσκα και τις αποδόσεις. Αυτό ισχύει βασικά και για δάνεια σε διακρατικό επίπεδο, τα οποία παράλληλα λαμβάνουν υπ' όψιν και άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής των χωρών.

ΡΩΣΙΑ , ΤΟΥΡΚΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η αμφισβήτηση προσφυγής σε δανεισμό από τις BRICS και ειδικότερα τη Ρωσία, τελευταία γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί με ότι η Ρωσία «βρίσκεται σε κρίση», «δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα εμάς θα δανείσει», κά. Ανεξάρτητα από τις αιτίες της σημερινής κρίσης που βασικός παράγοντας είναι η μείωση των τιμών πετρελαίου (σε μεγάλο βαθμό «στημένη» από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία), δε σημαίνει ότι δεν έχει περιθώρια δανεισμού και μάλιστα μικρών σχετικά ποσών σε περίπτωση που ζητούσε η Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι η Ρωσία διέγραψε πρόσφατα το 90% του δημόσιου χρέους της Κούβας (ύψους 35 δις δολάρια), ενώ τα συναλλαγματικά της αποθέματα ανέρχονται σε 419 δις δολάρια. Ωστόσο το κύριο που συζητάμε είναι αυτό που κάνει η επίσημη Ελλάδα. Αντί να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης επωφελών σχέσεων με τη Ρωσία, ακυρώνει ακόμα και επιλογές που έγιναν πρόσφατο παρελθόν, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και η συμμετοχή της στην επιβολή «εμπάργκο» στη Ρωσία (από ΕΕ και ΗΠΑ), ενώ τα «σπασμένα» από τα αντίμετρα του Πούτιν, να πληρώνουν οι έλληνες παραγωγοί ροδάκινων.

Ένα τελευταίο γεγονός που αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, ευκαιρία την οποία αξιοποίησε η Τουρκία, είναι η απόφαση της Ρωσίας να ακυρώσει τα σχέδια για τον αγωγό φυσικού αερίου «South Stream» προς ΕΕ (θα πέρναγε και από Ελλάδα) και να δημιουργήσει έναν άλλον, τον «Blue Stream» 2, με δημιουργία διαμετακομιστικού σταθμού σε Τουρκία (Ανατολική Θράκη). Η ίδρυση σταθμού αποτελεί ιδανική ευκαιρία επέκτασης του αγωγού σε Ελλάδα και Βουλγαρία. Η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία και αναβάθμισε τη θέση της ενεργειακά και γεωπολιτικά. Η Ελλάδα θα την αξιοποιήσει ή θα παραμείνει «πιστή» στις «τροϊκανές οδηγίες» και στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των υπερεθνικών και υπερατλαντικών «αφεντικών» της; Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα και αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν τα διάφορα «παπαγαλάκια» και «κωλοτούμπες» του κατεστημένου, με τον οχετό παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού. Σε αυτό ακριβώς διαφέρει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλάει για ενεργητική, πολυδιάστατη και φιλειρηνική πολιτική, ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας με όλες τις χώρες, ως σημαντικό στοιχείο πολιτικής προοδευτικής εξόδου της χώρας από την κρίση.

(*) Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή», 1.1.15. Ο Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΓΑΠ

  

ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΚΑΙ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΑΠ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΑΠΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΙΧ. ΨΥΛΟ

Κύριε Λαφαζάνη, η χώρα βαδίζει σε μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες . Τι περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτές τις εκλογές;  

Απ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενωμένος όσο ποτέ, με αισιοδοξία και αποφασισμένος προχωράει στην τελική ευθεία των εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου. Είμαστε βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύχει μια πολύ μεγάλη νίκη που θα του διασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για μια προοδευτική ανατροπή στη χώρα μας, για να γίνουν οριστικά παρελθόν η τρόικα και τα μνημόνια και να ανοίξει καινούργιος προοδευτικός δρόμος ανασυγκρότησης και ανόρθωσης για την Ελλάδα. Αυτή είναι η σιγουριά με την οποία βαδίζουμε σε εκλογές.

Ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει το δικό μας μήνυμα και θα το στηρίξει με αποφασιστικότητα και συντριπτική πλειοψηφία.  

Ερ. Είμαστε σε μια περίοδο που θα έλεγα ότι επικρατεί ο φόβος. Πολλοί απλοί Έλληνες, απλοί πολίτες, χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, νιώθουν αμήχανα. Το εισπράττετε αυτό;  

Απ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπαθεί να φοβίσει τον πολίτη ούτε να τον τρομοκρατήσει. Αυτοί που καταφεύγουν στην τρομοκρατία και τον φόβο δεν έχουν πρόταση και κυρίως δεν δίνουν ελπίδα για το μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόταση έχει και δίνει ελπίδα πρώτα απ' όλα για τη νεολαία αυτής της χώρας. Με αυτή την αισιοδοξία, με αυτό το περιεχόμενο, με αυτό το πνεύμα απευθυνόμαστε στους πολίτες και με αυτό το πνεύμα θα κερδίσουμε και κερδίζουμε καθημερινά την εμπιστοσύνη τους. Είμαστε μπροστά και θα πάμε ακόμη πιο μπροστά. Η νίκη θα είναι μεγάλη και συντριπτική και θα είναι νίκη του ελληνικού λαού. Θα κερδίσουν η ελπίδα και το μέλλον απέναντι στην τρομοκρατία, την κινδυνολογία, το φόβο και τον αποπροσανατολισμό.    

Ερ. Στο προεκλογικό παιχνίδι εισήλθε και ένας νέος παράγοντας, ακούει στο όνομα Γιώργος Παπανδρέου. Κατά την εκτίμησή σας τι μπορεί να κάνει ο κ. Παπανδρέου και το νέο κόμμα του; Θεωρείτε ότι μπορεί να τραβήξει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;  

Απ. Είναι θλιβερό να θέλει να ξανασώσει τη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου. Την έσωσε μία φορά, δεν χρειάζεται και δεύτερη. Φτάνει πια η καταστροφή. Το ότι εξήγγειλε κόμμα μόνο ως ανέκδοτο και φαρσοκωμωδία μοιάζει. Πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός θα του γυρίσει συντριπτικά την πλάτη. Το κόμμα αυτό απευθύνεται σε ένα χώρο, όπου υπάρχει εξοντωτική διαμάχη ανάμεσα σε πολλά κόμματα του λεγόμενου κεντροαριστερού τόξου. Αυτός ο χώρος είναι παράρτημα του νεοφιλελευθερισμού. Παραρτήματα του νεοφιλελευθερισμού είναι όλα αυτά τα κόμματα-ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΓΑΠ-δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε παρά τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής. Αυτή την ώρα εναλλακτική λύση είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική Αριστερά που απευθύνεται σε όλο το λαό, σε όλους τους πολίτες και μπορεί να διαμορφώσει μια νέα λαϊκή ενότητα με αισιοδοξία, ελπίδα για ένα μέλλον ανόρθωσης και ανασυγκρότησης.  

Ερ. Η αυτοδυναμία ή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι στόχος πιθανότατα εφικτός, όμως είναι στόχος. Εάν δεν -είναι το ερώτημα που βάζουν πολλοί- με ποιους θα συμμαχήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι, όπως βλέπω, αποκλείετε τον κ. Παπανδρέου, αποκλείετε επίσης το Ποτάμι..Με ποιούς  θα κυβερνήσετε, αν δεν έχετε αυτοδυναμία;  

Απ. Δεν υπάρχει κανένα έδαφος για καμιά συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, αλλά και με το Ποτάμι και με το κόμμα που έφτιαξε ο Γ. Παπανδρέου. Και τα τρία αυτά κόμματα κινούνται στην ίδια κατεύθυνση και βρίσκονται στην ίδια κοίτη. Αυτό που ζητάνε είναι να υπάρξει στη χώρα ένας δεύτερος γύρος μνημονιακής καταστροφής ,χειρότερος από τον πρώτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι τους έχει μια σφοδρή αντιπαλότητα, βρίσκεται σε πλήρη και απόλυτη αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και είμαστε σίγουροι ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί αυτό το μήνυμα και θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη πλειοψηφία, μια σίγουρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να μπορέσει πλήρως και με σταθερότητα να εφαρμόσει το αντιμνημονιακό προοδευτικό του πρόγραμμα.

"ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ''ΧΩΝΙ'' (04/01) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΩΝ. ΑΓΟΡΗ

- Μετά τη λήξη της τρίτης ψηφοφορίας και την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας κάνατε λόγο για «Βατερλώ» των Σαμαρά- Βενιζέλου. Θεωρείτε ότι το αποτέλεσμα προεξοφλεί νέα μεγαλύτερη ήττα -τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις μνημονιακές πολιτικές- στις προσεχείς εκλογές;

- Η ήττα του Στ. Δήμα στην τρίτη ψηφοφορία είχε τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού πολιτικούΒατερλώ για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που απηχούσε τις διαθέσεις όχι μόνο της Βουλής, αλλά πρώτα από όλα της κοινωνίας. Γι αυτό, άλλωστε, θεωρώ ότι το Βατερλώ του Στ. Δήμα στη Βουλή είναι η αφετηρία εκλογικής συντριβής  για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς και για όλες τις δυνάμεις του συστημικού μνημονιακού τόξου, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνω και το ''Ποτάμι'' και το υπό εκκόλαψη κόμμα του αρχιτέκτονα της τροϊκανομνημονιακής καταστροφής της χώρας, Γιώργου Παπανδρέου.  

-Τρεις εβδομάδες πριν από τις κάλπες κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει δυναμική όχι μόνο για τη νίκη αλλά και για την αυτοδυναμία. Ποιο αποτέλεσμα θα δώσει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς το «πάνω χέρι» εντός και εκτός Ελλάδας;

-Είναι πολύ σωστή η διαπίστωση σας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει δυναμική κατάκτησης τηςκοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.Ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ για κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν συνιστά ένα κομματικά εγωιστικό στόχο, ούτε επιδίωξη κομματικής αλαζονείας. Αντίθετα , η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διεκδικείται για να αποκλειστούν οι συνεργασίες, οι οποίες θα επιδιωχθούν από το κόμμα μας σε συνεπή βάση και σε κάθε περίπτωση η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά απλώς την ασφαλιστική δικλείδα, για να μην καταστεί όμηρος δυνάμεων που έχουν μνημονιακό προσανατολισμό. Την ασφαλιστική δικλείδα, επομένως, για την εφαρμογή με συνέπεια και σταθερότητα ενός αντιμνημονιακού προοδευτικού προγράμματος. Ένα αποτέλεσμα, λοιπόν, που θα δίνει όσο το δυνατόν πιο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη στα κόμματα της Αριστεράς,με τη συντριβή των πολιτικών εκφραστών του μνημονιακού και συστημικού τόξου, είναι εκείνο που θα δώσει το πάνω χέρι στην κυβέρνηση της Αριστεράς έναντι των εγχώριων και ξένων κατεστημένων συμφερόντων.

-Το πολιτικοοικονομικό σύστημα φαίνεται πως αγωνιά για το μέλλον του. Ο Αντώνης Σαμαράς κατηγορεί το κόμμα σας για άγνοια και αλαζονεία, τα διεθνή μίντια συνεχίζουν τα τρομολαγνικά δημοσιεύματα και τα νέα κόμματα – κατασκευάσματα του κατεστημένου χαρακτηρίζουν το δυναμικό της Αριστεράς ως «συνονθύλευμα εξουσιομανών». Τι απαντάτε στις άθλιες μεθοδεύσεις;

-Η τρομοκρατία, η κινδυνολογία, η καλλιέργεια του φόβου, ο ψυχολογικός εκβιασμός, το ψέμα, η διαβολή, η παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός είναι τα μόνα θλιβερά όπλα που έχουν απομείνει στη ΝΔ αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και στα κόμματα του μνημονιακού και συστημικού τόξου. Είναι πρωτοφανές αυτό το παραλήρημα των βρώμικων επιθέσεων που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες μόνο με τις επιθέσεις των εγχώριων και ξένων κατεστημένων σε βάρος της Αριστεράς σταεμφυλιακά χρόνια μπορεί να συγκριθεί. Όπως πρωτοφανές φαινόμενο συνιστά ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την κυβέρνηση, να έχει απέναντι του το σύνολο των μέσων ενημέρωσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ποτέ δεν είχαμε δει μια τέτοια κατάσταση ανωμαλίας, τουλάχιστον, στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Τέλος, αποτελεί τραγική ειρωνεία να κατηγορούν για ''εξουσιομανία'' το στελεχικό δυναμικό της Αριστεράς κόμματα, πολιτικοί παράγοντες και πολιτικές οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα αδιάλειπτα επί δεκαετίες και έχουν γίνει χαλκομανία της εξουσίας , γύρω από την οποία έχουν εγκαταστήσει ένα κλειστό κύκλωμα για τη νομή της και τη διανομή των λαφύρων της.  

-Τις τελευταίες ημέρες, οι φωνές που λένε ότι ίσως «το κούρεμα του χρέους να είναι η καλύτερη λύση για την Ελλάδα» ακούγονται πιο καθαρά. Η θέση σας στο συγκεκριμένο θέμα είναι ξεκάθαρη. Πως θα δρομολογηθεί η υλοποίηση αυτής της πολιτικής απόφασης και ποιο το χρονοδιάγραμμα που θέτετε;

- Πράγματι το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερες φωνές , όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό, ακόμα και μέσα στη Γερμανία, ζητάνε να υπάρξει ''κούρεμα'' και μάλιστα γενναίο, στο ελληνικό χρέος για λόγους επιβίωσης και προοπτικής της χώρας μας. Πρόσφατα, ακόμα και το γερμανικό περιοδικό Spiegel , ένα περιοδικό το οποίο κινείται στο χώρο του γερμανικού κατεστημένου, τόνισε ξεκάθαρα ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους παρότι ''όντωςεπαναστατικό είναι αναγκαίο. Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από τα χρέη της. Η αποπληρωμή τους δεν είναι δυνατή''. Το τραγικό είναι ότι αυτό που έχουν φτάσει να ομολογούν ως ανάγκη γερμανικά έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, όχι μόνο δεν τολμούν να το πουν τα ελληνικά παραδομένα κόμματα , όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΓΑΠ κλπ, αλλά και συκοφαντούν όσους στη χώρα μας διεκδικούν τη διαγραφή χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ενός δυσβάσταχτου και αβίωτου χρέους και τη διεκδικεί με διαπραγματεύσεις, πρωτοβουλίες και δημοκρατικά μέσα, όπως επιβάλλεται να κάνει κάθε κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, η οποία μοχθεί να έχει μέλλον η ίδια και η νεολαία της.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ!!

«Τα φάγατε και τα χρωστάτε, αλλά εμείς σας σώζουμε!», «Ζήτω! Καταφέραμε να παραμείνουμε στο ευρώ πάση θυσία!», «Οι εταίροι μας λένε ΜΠΡΑΒΟ για τις θυσίες!», «Εντάξει, γίνονται και κάποια τραγικά λάθη, αλλά έρχεται η Ανάπτυξη!», «Σας ευχαριστούμε που σας αρέσουν τα παραμύθια!».

Θα μάθουν την αλήθεια στις 25 Ιανουαρίου

“ Πανικός για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, το οποίο απομύζησε τον ελληνικό λαό και τώρα τρέμει βλέποντας ότι καταρρέει με πάταγο ”

Του Κώστα Καπνίση

Δευτέρα, 05 Ιανουαρίου 2015 08:58

• Εκτύπωση 
• E-mail

«Αλήθεια και ευθύνη» ονομάζεται η νέα παράσταση που δίνει στον ελληνικό λαό με πανάκριβο μάλιστα η απερχόμενη κυβέρνηση. Η νέα παράσταση ήταν έμπνευση της ΝΔ, βγαλμένη από τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, την οποία ασμένως έσπευσε να υιοθετήσει, έστω και σιωπηλά, ο άλλος εταίρος της κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ. 

Η «αλήθεια και η ευθύνη» της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είναι ότι χειρότερο έχει δει η ελληνική κοινωνία μετά από πολλές δεκαετίες, βγαλμένη μέσα από μελανές σελίδες της Ιστορίας. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι τα κύρια συστατικά της νέας παράστασης είναι ο φόβος και ο τρόμος. Η προσπάθεια κατατρομοκράτησης δηλαδή του ελληνικού λαού την ώρα μάλιστα που η χώρα βρίσκεται κάτω από την πίεση των εταίρων – δανειστών, αλλά και την στιγμή που όλο και περισσότεροι τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ομολογούν πλέον ότι η «συνταγή» της λιτότητας ισοπέδωσε την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ παράλληλα καταδικάζει την Γηραιά ήπειρο σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης. 

Η αλήθεια είναι τα ίδια τα στοιχεία, οι αριθμοί, οι οποίοι περιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια το τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια των Μνημονίων. Η αλήθεια είναι ότι αυτά είδαν στο εξωτερικό και τρόμαξαν και συνειδησιακά για το γεγονός ότι επέτρεψαν στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, της πιο χυδαίας έκφρασης πολιτικής πρακτικής που γνώρισε η ανθρωπότητα να διαλύσουν κυριολεκτικά την Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, βλέπουν να έρχεται και η δική τους σειρά. Βλέπουν το σχέδιο να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και ελλείμματα να μην έχουν (που όλοι έχουν) αυτά θα βρεθούν. Οι αγορές ξέρουν τον τρόπο να τα δημιουργούν και μετά να εκβιάζουν. 

Ο ελληνικός λαός, μαθαίνει πλέον και επίσημα ότι ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν έχουν λύση για τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν και γι΄αυτό θα ακολουθήσουν την ίδια τακτική μετά από τις εκλογές, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσουν στην εκλογική αναμέτρηση. Το «πρόγραμμά» τους είναι τα e – mails τύπου Χαρδούβελη, μέσω των οποίων υπερασπίζονται μάλιστα την «γραμμή» των δανειστών παρόλο που οι ίδιοι, στην πλειονότητά τους σιωπούν και περιμένουν να δουν το τι θα γίνει στην Ελλάδα, σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις, προκειμένου να επαναχαράξουν την «γραμμή» τους ή να συνεχίσουν στην ίδια και χειρότεροι αν εκλεγούν τα «οικεία πρόσωπα». 

Την ίδια στιγμή οι πρωταγωνιστές της «αλήθειας και της ευθύνης» βλέπουν τα κόμματά τους να αποψιλώνονται. Στη μεν ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, βλέπει πρώην υπουργούς όπως ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Ευάγγελος Αντώναρος να μην «κατεβαίνουν» στην εκλογική μάχη της «αλήθειας και της ευθύνης». Κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός είναι πλέον απομονωμένος περισσότερο από ποτέ μέσα στο ίδιο του το κόμμα και η επομένη των εκλογών ή ακόμα και το ίδιο το βράδυ της εκλογικής αναμέτρησης θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις επιλογές του που οδήγησαν το άλλοτε κραταιό κόμμα της συντηρητικής παράταξης στην εκλογική συντριβή. Σε ακόμα πιο δύσκολη θέση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, καθώς πλέον οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις αφήνουν περιθώριο ακόμα και την μη είσοδο του κόμματος στην Βουλή, μετά και από την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα από τον πρώην πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος μάλιστα «κατεβαίνει» στις εκλογές παίρνοντας μαζί του αρκετά στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας ουσιαστικά τον Ευάγγελο Βενιζέλο σχεδόν μόνο του. 

Αυτή είναι η κατάσταση σε γενικές γραμμές, την οποία μάταια προσπαθεί να αποκρύψει, μέσω της στρατηγικής του φόβου και του τρόμου η απερχόμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Και αυτό δεν είναι «αλήθεια και ευθύνη», αλλά κάτι άλλο. Είναι πανικός για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, το οποίο απομύζησε τον ελληνικό λαό και τώρα τρέμει βλέποντας ότι καταρρέει με πάταγο. «Αλήθεια και ευθύνη» δεν είναι η πολιτική διάσωση του Αντώνη Σαμαρά, του Ευάγγελου Βενιζέλου και των ελάχιστων υποστηρικτών τους, οι οποίοι βγαίνουν στα «τηλεπαράθυρα» της μιντιοκρατίας και μετέρχονται κάθε είδους «επιχείρημα» για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Αλήθεια και ευθύνη είναι να ζήσει με Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια και Δικαιοσύνη ο ελληνικός λαός και γιατί μπορεί, αλλά και γιατί το δικαιούται. Το βλέπουν πλέον και στο εξωτερικό. Γι’ αυτό έχουν στρέψει το βλέμμα τους στην Ελλάδα και περιμένουν από τους Έλληνες να κάνουν το ιστορικό τους καθήκον. Να σώσουν δηλαδή πέρα από τον εαυτό τους την χαμένη τιμή και υπόληψη της Ευρώπης και να μην επιτρέψουν σε εκείνους που καταρρέουν να την διαλύσουν, όπως έκαναν και με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προκειμένου να υλοποιήσουν τα πιο σκοτεινά σχέδια που είδε ποτέ ο πλανήτης από τον Β’ ΠΠ μέχρι σήμερα. Το «πείραμα» ξεκίνησε από την Ελλάδα και στην Ελλάδα θα τερματιστεί. Αυτή την αλήθεια θα μάθουν στις 25 Ιανουαρίου, όσο και αν αυτή άργησε. Είναι άλλωστε κανόνας. Η δικαίωση για τους λαούς μπορεί μερικές φορές να αργεί, αλλά πάντοτε έρχεται…

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ periodista

Έρχονται Ειδικά Δικαστήρια Για τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ πολιτικούς

Γιατί εμείς δεν ξεχνάμε . Εσένα, το ξενόδουλο πολιτικό  ανδρείκελο που ακούει στο όνομα Γ.Παπανδρέου, που μέσα από το νέο κόμμα σου προσπαθείς να διασωθείς. Δεν ξεχνάμε  το εθνοκτόνο κράτος και το παρακράτος σου το καλοκαίρι του 2011. Αλλά, δεν ξεχνάμε & τη συνέχεια της κοινοβουλευτικής Δικτακτορίας από τους Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο,Καρατζαφέρη & τους τελευταίους σωτήρες ξανά με Σαμαρά , Βενιζέλο & με αρχική προσθήκη την ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη.

Ο φόβος της Γερμανίας και το φυτίλι της Ελλάδος

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης 

Εδώ και 6 χρόνια ο Λαός μας βιώνει μία πρωτόγνωρη εις την σύγχρονη ιστορία εξαθλίωση. Εξαιτίας μίας οικονομικής κρίσης και ως επακόλουθο αυτής την χρεοκοπία της χώρας μας. Το ξέσπασμα μίας οικονομικής κρίσης, με παγκόσμιες ή περιφερειακές διαστάσεις όπως π.χ. το ευρωπαϊκό πεδίο, έχει διφορούμενες αιτίες και συνέπειες. Όμως εις την Παγκόσμια Οικονομία μία περιορισμένη και ελεγχόμενη οικονομική κρίση θεωρείται ως ένα απλό συμβάν π.χ. στραβοπάτημα μίας μερίδας των επενδυτών οι οποίοι διακινούν σε ετήσια βάση δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια. Η τεράστια αυτή διακίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων συνδέεται με την ασφάλιση του ρίσκου αυτών για τον περιορισμό απωλειών. Είναι μία απλή διαδικασία και ένα ρίσκο το οποίο αντιμετωπίζει και ο καθείς από εμάς εις την καθημερινότητα. 

Όμως αξιοπερίεργο είναι, ότι εις την συγκεκριμένη περίπτωση της χρεοκοπίας της χώρας μας, από την έναρξη της κρίσης εδόθησαν τεράστιες πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις. Οι οποίες προέρχονται από διεθνείς κύκλους και ενδογενείς παράγοντες οι οποίοι εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα εξωτερικών κυρίως παραγόντων. Από ότι είναι γνωστόν, σε άλλες χώρες οι οποίες βίωσαν ανάλογες κρίσεις, το όλο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε επιστημονικά, με ρεαλισμό και σύμπνοια, από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς. Για πρώτη φορά εις την χώρα μας συμβαίνει κάτι το διαφορετικό. Η χρησιμοποίηση μίας ασύμμετρης και καταστροφικής προπαγάνδας με πληροφορίες παροδηγητικές ή ψευδείς οι οποίες υποστηρίζουν πολιτικές σκοπιμότητες ή προστατεύουν συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία ή εκείνων που επιδιώκουν αυτήν. Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης.

Ως εκ τούτου η χώρα μας εδώ και 6 χρόνια δεν είναι μόνον θύμα οικονομικής εκτροπής, λόγω ευθύνης του πολιτικού συστήματος, και παράλληλα του στραβοπατήματος των διεθνών επενδυτών, αλλά και θύμα της επικίνδυνης προπαγάνδας-τρομοκρατίας των Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών που ασκείται με αμείωτο βαθμό εις βάρος της Ελληνικής Κοινωνίας, η οποία βιώνει καθημερινώς τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης. Όμως τι κρύβεται πράγματι πίσω από αυτήν την βία της προπαγάνδας-τρομοκρατίας που ασκείται εις βάρος του Λαού μας;

Η παγκόσμια ιστορία μας έχει διδάξει, ότι ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων χωρών έχει ως συνέπεια τις πολεμικές συγκρούσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρείται η διαμόρφωση μίας νέας φιλοσοφίας η οποία περιορίζει τις πολεμικές συγκρούσεις, τώρα με το έλεγχο ή υποταγή μίας άλλης χώρας μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η όλη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, έχει τώρα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής φιλοσοφίας. Η οποία είναι προϊόν της πρωταγωνίστριας εις την Ευρώπη Γερμανίας. Όμως για να γίνει πιο κατανοητή η όλη μεταστροφή η οποία παρατηρείται εδώ και 25 χρόνια εις την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, η οποία και θέτει σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές Αρχές, Αξίες και Παραδόσεις των Λαών, οφείλουμε να ανατρέξουμε και πάλιν εις την Ιστορία.

Ως γνωστόν, πρωταγωνιστικό ρόλο εις την διερεύνηση των Ηπείρων του Πλανήτη και τον Αποικισμό των, και ως συνέπεια αυτού την ενδυνάμωση της παγκόσμιας οικονομίας, έπαιξαν οι χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Βέλγιο. Η Γερμανία, αν και διέθετε δυναμισμό σε όλους τους τομείς του πνεύματος και της τεχνολογίας, για διάφορους λόγους έμεινε εκτός αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας. Όμως δεν συγχώρησε τον εαυτό της γι αυτή την αποχή της, η οποία έκτοτε την συνοδεύει εφιαλτικά ως «σύνδρομο της χαμένης ευκαιρίας».Παράλληλα και η μεγαλειώδης Επανάσταση του 1789 η οποία ανέδειξε την Γαλλία ως χώρα και μητέρα του Διαφωτισμού.

Προς αντιμετώπιση αυτού του συνδρόμου στράφηκε κατά πρώτον εναντίον της Γαλλίας με τον Γερμανο-Γαλλικό πόλεμο του 1870/71, με την ταπείνωση της Γαλλίας. Η νίκη αυτή της έδωσε φτερά για να προκαλέσει εντός μόλις 20 χρόνων 2 συνεχόμενους Παγκοσμίους Πολέμους, η προετοιμασία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου του οποίου, για την επίτευξη του μεγάλου οράματος της Χιλιετούς Αυτοκρατορίας (Tausendjähriges Reich), διήρκεσε μόλις 6 χρόνια (1933-1939). Όμως δυστυχώς για τους Λαούς οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα, η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ευνόησε και πάλιν την ηττηθείσα Γερμανία, οποία απαλλάχθηκε σε μεγάλο ποσοστό από την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων.

Η Συμφωνία των 2 (Δυτική και Ανατολική Γερμανία) + 4 (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία, Μ.Βρετανία) η οποία δεν συμπεριέλαβε τις άλλες χώρες της Ευρώπης, για την Ενοποίηση της Γερμανίας, έδωσε το έναυσμα εις το Βερολίνο για την ολοκληρωτική τώρα αλλαγή της πολιτικής της απέναντι της Ευρώπης και την ενορχήστρωση ενός Σχεδίου για την κυριαρχία της εντός της Ε.Ε..

Παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας εντός της Ε.Ε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα επέβαλε εντός της Γερμανίας την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς, αμοιβές και συντάξεις και σχεδόν το μηδενισμό των τόκων εις τις τραπεζικές καταθέσεις, αλλά και την σταθερότητα των τιμών. Αυτό είχε ως συνέπεια τον χαμηλότοκο δανεισμό του Γερμανικού Τραπεζικού Συστήματος προς τις Τράπεζες των Ε.Ε.-Εταίρων οι οποίες διέθεταν τεράστια κεφάλαια για την αγορά καταναλωτικών προϊόντων, τα οποία εις την κυριολεξία προέρχονται από την Γερμανία. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγικότητας της Γερμανίας, η οποία εξάγει τώρα πλέον του 63% της παραγωγής της εις τις χώρες της Ε.Ε., με την συσσώρευση τεραστίων πλεονασμάτων, πλέον 25 δις Ευρώ μηνιαίως. Παράλληλα οι δανείστριες χώρες της Ε.Ε., κυρίως του Νότου, όχι μόνον απώλεσαν την παραγωγικότητά τους, αλλά και χρεοκόπησαν.

Η εμμονή του Προέδρου Μιτεράν της Γαλλίας για την καθιέρωση του Ευρώ ως Νόμισμα της Ε.Ε., για την «εξουδετέρωση» του βαρύτατου όπλου της Γερμανίας, δηλαδή του Μάρκου, και ως αντάλλαγμα την αποδοχή της Φρανκφούρτης ως Έδρα της ΕΚΤ, απέβη ως ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας. Διότι η ΕΚΤ ελέγχεται εις την κυριολεξία από το πνεύμα και φιλοσοφία της αυστηρότατης Νομισματικής Πολιτικής και Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και της αυστηρής Λιτότητας της Γερμανίας. Εκ του λόγου αυτού το Ευρώ κατέστη το πυρηνικό όπλο της Γερμανίας με το οποίο ελέγχει την Ε.Ε. Αυτή η φιλοσοφία της αυστηρής λιτότητας και το νέο πυρηνικό όπλο το Ευρώ της Γερμανίας στραγγαλίζει τώρα τις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. οι οποίες δέχονται τις εξοντωτικές πιέσεις και την θανατηφόρο λιτότητα της Γερμανίας, η οποία παίζει και τον ρόλο του «Εξολοθρευτή» για τις χρηματαγορές.

Όμως την Πατρίδα μας δεν πρέπει να την φοβίζουν οι πιέσεις και οι απειλές της Γερμανίας. Είναι πλέον διεθνώς αποδεκτό, ότι το χρέος των 325 δις Ευρώ δεν είναι βιώσιμο ούτε σε 5 γενεές. Οι δανειστές οι οποίοι διακινούν 50 τρις δολάρια ετησίως, δεν θα είχανε ουδεμία αντίρρηση εάν η Ελληνική Κυβέρνηση με δική της και μόνον πρωτοβουλία πρότεινε την διαγραφή του χρέους, το οποίο αποτελεί μόλις το 0,10% των διακινούμενων κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Διότι η απώλεια για τους διακινητές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων είναι σχεδόν μηδενική.

Γνωστόν είναι ότι η Γερμανία, λόγω της φιλοσοφίας της και των αυστηρών Αρχών και Πειθαρχίας, όταν θέλει κτυπάει χωρίς προειδοποίηση. Δεν απειλεί ποτέ. Όμως οι απειλές του κ. Σόϊμπλε και του Βερολίνου, οι οποίες θυμίζουν την ρήση «σκύλο που γαυγίζει μη τον φοβάσαι», υποκρύπτουν τον φόβο της Γερμανίας. Ότι το φυτίλι της Ελλάδος θα οδηγήσει σε μία ηφαιστειακή έκρηξη εις την Ε.Ε., εις την οποία βράζει τώρα το καζάνι, κατά της Γερμανίας, με την κατάρρευση των υποχθόνιων σχεδίων της για τον έλεγχο και κατάκτηση της Ευρώπης.

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας

ανάρτηση από Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Καμμένος: Η θεωρία του τρόμου δεν βρίσκει ανταπόκριση στους Έλληνες

«Η Κρήτη στέλνει το μήνυμα σε όλη την χώρα. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν φοβούνται τίποτα.  Οι κατακτητές φοβούνται. Εκείνοι που σκλάβωσαν τον τόπο αυτό πρέπει να φοβούνται τους Έλληνες. Η θεωρία του τρόμου που έχει αναπτύξει η σημερινή κυβέρνηση είναι μια θεωρία η οποία δεν βρίσκει ανταπόκριση στους Έλληνες και τις Ελληνίδες», τόνισε ο Πάνος Καμμένος κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στα Χανιά.

«Από την Κρήτη και τα Χανιά ξεκινά η προεκλογική περίοδος για την απελευθέρωση της χώρας την αποκατάσταση της δημοκρατίας της εθνικής κυριαρχίας και της αξιοπρέπειας των Ελλήνων», σημείωσε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ.

Ο κ. Καμμένος εξαπέλυσε επίθεση στην κυβέρνηση λέγοντας ότι η αλήθεια την οποία επικαλείται βρίσκεται στα σκληρά μέτρα και τις πολιτικές που εφάρμοσε. « Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αυτή, έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην απόγνωση. Η αλήθεια είναι ότι αν συνεχιζόταν η ζωή αυτής της κυβέρνησης θα ερχόντουσαν δύο νέα μνημόνια», υπογράμμισε.

Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων υποστήριξε ακόμα ότι «αυτή η κυβέρνηση εξαθλίωσε και εξαθλιώνει τον ελληνικό λαό με μια πολιτική που δεν βγαίνει πουθενά». Όπως επίσης επεσήμανε ακόμη οι ίδιοι Ευρωπαίοι ομολόγησαν ότι έκαναν λάθος στην Ελλάδα, έκαναν λάθος φάρμακο που όπως είπε σκοτώνει τον ασθενή. «Τώρα θα σκοτώσουμε την κυβέρνηση και την συγκεκριμένη πολιτική», είπε χαρακτηριστικά.

Στην ομιλία του ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ επεσήμανε ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με όλες και όλους τους καθαρούς Έλληνες όπως σημείωσε χαρακτηριστικά.

«Θέλουμε να ενώσουμε τους Έλληνες, θέλουμε να ενώσουμε τους πατριώτες , να επανακτήσουμε την εθνική κυριαρχία στην χώρα. Απειλούν ότι θα έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα έρθουν οι αριστεροί με τα κονσερβοκούτια να διοικήσουν τη χώρα. Θα πάρουν τις περιουσίες των Ελλήνων. Τις περιουσίες των Ελλήνων δεν τις πήραν οι κομμουνιστές, ο Σαμαράς τις πήρε και ο Βενιζέλος» υποστήριξε .

Από τα Χανιά ο κ Καμμένος ζήτησε για μια ακόμα φορά διαγραφή του χρέους υποστηρίζοντας ότι δεν είναι χρέος των πολιτών και υποστήριξε ότι η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα μέτρα τα οποία θα πάρει η επόμενη κυβέρνηση. Επανέλαβε επίσης την πρόταση του για την σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να δούμε, όπως είπε, πιο είναι το πραγματικό χρέος.

Ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ αναφερόμενος στις θέσεις του κόμματος του τόνισε την ανάγκη ενίσχυσης του πρωτογενή τομέα, ρύθμιση των οφειλών των επιχειρήσεων, χαμηλότερη φορολόγηση, ενίσχυση του τουρισμού και των υποδομών σε όλους τους τομείς.

Παράλληλα αναφέρθηκε στην γενναία όπως την χαρακτήρισε στάση των βουλευτών του κόμματος του που δεν υπέκυψαν, όπως τόνισε, στις πιέσεις και δεν ψήφισαν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για την Κρήτη πρότεινε την δημιουργία ενός μεγάλου κεντρικού αεροδρομίου, ενίσχυση των υποδομών για την κρουαζιέρα ενώ για μια ακόμα φορά τάχθηκε κατά της ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου Χανίων. 

 από τα madata

Καμμένος: Επιθυμεί ο Πρωθυπουργός τη διαγραφή του χρέους;

Στον Πρωθυπουργό απευθύνθηκε ο Πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων,

 Πάνος Καμμένος, κατά την επίσκεψή του στα Χανιά, με αφορμή τη διαγραφή 

του χρέους.

«Από εδώ, από τα Χανιά, θέλω να κάνω μία ευθεία ερώτηση στον πρωθυπουργό, 

αφού αρνείται το δημόσιο διάλογο. Πρέπει να απαντήσει τώρα, επιθυμεί ή όχι 

τη διαγραφή του χρέους; Είναι ποτέ δυνατόν να προχωρήσει η Ελλάδα με 

ένα χρέος της τάξεως των 540 δισεκατομμυρίων ευρώ της κεντρικής 

κυβέρνησης και του υπόλοιπου δημόσιου τομέα; Αν όχι, ας σταματήσει να 

λέει ψέματα στον ελληνικό λαό», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Πάνος Καμμένος.

ΘΡΑΣΥΣ, ΨΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΑΥΣΤΡΑΛΟΠΙΘΗΚΟΥΣ

Κάποιες φορές, το θράσος σε αφήνει άφωνο και το ψέμα είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να πιστέψεις πως το ακούς. Αυτή, τη βασική αρχή της γκεμπελικής προπαγάνδας φαίνεται πως ακολουθεί κατά γράμμα ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ο οποίος επανεμφανίστηκε για να (ξανά)σώσει τον τόπο, ιδρύοντας μάλιστα το δικό του κομματικό μαγαζάκι, μια που αυτό που του άφησε κληρονομιά ο πατέρας του (ΠΑΣΟΚ) το κατέστρεψε  ολοσχερώς…

 

Εμφανίστηκε, λοιπόν ο ΓΑΠ με το κόμμα του για να σερβίρει από τις πρώτες δύο παραγράφους το χοντρό ψέμα: τη δέσμευσή του, δηλαδή, να... 
αγωνιστεί για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της χώρας. Απολαύστε τους θρασείς ψεύτες:

«Το 1974, μετά την εθνική τραγωδία της Κύπρου και την κατάρρευση της δικτατορίας, λαϊκή απαίτηση έγινε η απελευθέρωση της Ελλάδας. Όραμα του λαού μας, να απεξαρτηθούμε από τη «ρίζα της συμφοράς»: την εξάρτησή μας από ξένες δυνάμεις που ήθελαν κυβερνήσεις πιόνια, δημοκρατίες ελεγχόμενες και λαούς υποταγμένους. Η απεξάρτησή μας αποτελούσε όρο και ελάχιστη προϋπόθεση για να εδραιωθεί η λαϊκή κυριαρχία αλλά και να πραγματοποιηθεί η κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα, το 2015, o κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει. Απαίτηση των Ελλήνων πολιτών, είναι η απελευθέρωσή μας από μια νέα εξάρτηση, που έχει τη ρίζα της στην αιχμαλωσία των δημοκρατικών μας θεσμών. Αιχμαλωσία από μηχανισμούς ενός οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, που υπηρετείται από ένα πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης».

Προφανώς ο ΓΑΠ απευθύνεται σε ανθρώπους με μνήμη αμοιβάδας που έχουν ξεχάσει τι ακριβώς έπραξε ως πρωθυπουργός της χώρας, πως την οδήγησε στην εποπτεία του ΔΝΤ και στη μέγγενη των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.

Δυστυχώς για τον ΓΑΠ οι εποχές έχουν αλλάξει και τα πεπραγμένα αποτυπώνονται ψηφιακά και μπορούν να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή και να διακινηθούν άμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους—αποκαλύπτοντας το  θρασύ ψεύτη και ανίκανο θεόγυμνο πριγκιπόπουλο…

ΕΛΕΕΙΝΟΣ... ΒΡΩΜΕΡΟΣ... ΚΑΙ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΣ

Ήταν 24 Οκτωβρίου του 2009 όταν ο νεοεκλεγέντας, τότε, πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου, παρουσιάζοντας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ το πρόγραμμα των 100 ημερών του για τη χώρα, έκανε λόγο για μια «επανάσταση του αυτονόητου» , της οποίας θα ηγείτο ο ίδιος, απέναντι «σε ένα διεθνές οικονομικό κατεστημένο που αρέσκεται να φορτώνει την κρίση στα μεσαία και φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας»...

Περίπου έξι μήνες αργότερα ο ίδιος πρωθυπουργός ανακοίνωνε την αίτηση της χώρας για οικονομική βοήθεια από τον μηχανισμό στήριξης της Τρόικας, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα που στους πρώτους δεκαέξι μήνες εφαρμογής έσπασε κάθε...

αρνητικό οικονομικό ρεκόρ διεθνώς οδηγώντας στην κατακρήμνιση της μεσαίας τάξης και στην μεγαλύτερης αύξηση των επιπέδων φτώχειας μεταξύ όλων των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, αναγκάζοντας τον Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί.

Μετά την προσφυγή της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Γ. Παπανδρέου συνέδεσε το Μνημόνιο με την «επανάσταση του αυτονόητου» ,  λέγοντας  χαρακτηριστικά ότι «ήρθε η ώρα κάτι να αλλάξει, να κάνουμε μία επανάσταση, την επανάσταση του αυτονόητου» και επεξηγώντας πως το αυτονόητο ήταν «οι αλλαγές σε όλους τους τομείς, η πάταξη της διαφθοράς σε όλους τους τομείς και η λειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών να είναι προς όφελος των πολιτών, η καλύτερη δημόσια υγεία και παιδεία, ένα σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα και το τέλος των πελατειακών σχέσεων».

Αυτό που ακολούθησε ήταν η πτώχευση της χώρας και η αναδιάρθρωση με δάνεια που τη χρέωσαν μέχρι το 2060, με πιθανότητα οριστικής εξόφλησης τους ακόμη και ως το 2100 και μαζί με αυτά η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων και η απαξίωση της δημόσιας υγείας και της παιδείας.

Η επιστροφή Παπανδρέου, κάποια στιγμή, ωστόσο, στο ρόλο του προέδρου ενός κόμματος  ήταν αναμενόμενη. Μία πολιτική δυναστεία όπως των Παπανδρέου δεν μπορεί να μείνει χωρίς συνέχεια, τουλάχιστον όχι αμαχητί.

Αυτό, παρόλο που ο τελευταίος εκ των εκπροσώπων της, ο Γιώργος, συνέδεσε το όνομα του με τη μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική τραγωδία της Ελλάδας στις τελευταίες δεκαετίες και παρά το ότι ο δεύτερος εξ αυτών, ο Ανδρέας, προκάλεσε μία από τις μεγαλύτερες αυξήσεις στο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ που καταγράφηκε ποτέ σε αναπτυγμένη ή αναδυόμενη χώρα μέσα σε οκτώ χρόνια, εκτοξεύοντας το από το 20% στο 100% του ΑΕΠ περίπου, από το 1981 μέχρι το 1989.

Θα περίμενε, όμως, κανείς ο Γ. Παπανδρέου να κάνει τη μεγάλη επιστροφή του βασισμένος σε μία διαφορετική ρητορική από αυτήν με την οποία συνέδεσε την ανάληψη της εξουσίας το 2009, την πορεία προς το Μνημόνιο, την αιτιολόγηση του Μνημονίου και την πορεία προς την πτώχευση της χώρας.

Εντούτοις, επέλεξε ως σύνθημα για το «come back» του την «επανάσταση του αυτονόητου», το ίδιο που χρησιμοποίησε το 2009, το 2010 και το 2011, πριν αναγκαστεί να παραιτηθεί επειδή η «επανάσταση» του σκλάβωνε τη χώρα για δεκαετίες αντί να τη  λυτρώνει.

Αν, τουλάχιστον, το είχε εμπνευστεί ο ίδιος ο συστημικός «επαναστάτης» Παπανδρέου θα μπορούσε κανείς, καλόπιστα,  να κατανοήσει, την εμμονή του σε αυτό. Αλλά το σύνθημα το εμπνεύστηκε  το 2002, ο τότε υφυπουργός Παιδείας κ. Ν. Γκεσούλης.

Σε άρθρο από το Βήμα με ημερομηνία 09.06.2002 διαβάζουμε σχετικά: «Πρόκειται για μια ολόκληρη επιχείρηση - μια επανάσταση - που εφαρμόζει αυτή την περίοδο το υπουργείο Παιδείας (με στόχο τη συνεργασία καθηγητών – μαθητών) και στην οποία μάλιστα ο κ. Γκεσούλης έχει δώσει κωδική ονομασία. Την αποκαλεί «η επανάσταση του αυτονόητου»!»

Ένα σύνθημα το οποίο έγινε σημαία της ΟΛΜΕ το 2003, για να χρησιμοποιηθεί με μία ευρύτερη έννοια σε άρθρο της Καθημερινής, ήδη από το 2005 πολύ πριν το οικειοποιηθεί ο κ. Παπανδρέου ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 υποσχόμενος την προστασία των αδύναμων, για  να το επαναφέρει στη συνέχεια αιτιολογώντας το Μνημόνιο που συνέτριψε τους αδύναμους και να το ανασύρει  σήμερα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ως πρόεδρος στο «νέο» κόμμα του, με την υπόσχεση, για άλλη μια φορά, να τα «αλλάξει όλα».

* Ο Πάνος Παναγιώτου είναι τεχνικός αναλυτής χρηματιστηριακών αγορών, εκδότης τουwww.analitis.gr , διευθυντής της Ελληνικής Κοινότητας Τεχνικών Αναλυτών στην Αγγλία (www.ekta.gr)  και διευθυντής εκπαίδευσης και έρευνας της Enalos LTD στο Λονδίνο. Είναι δημιουργός λογισμικών αυτοματοποίησης της τεχνικής ανάλυσης (3F, ModiStock) και συγγραφέας χρηματιστηριακών και οικονομικών βιβλίων. Άρθρα και συνεντεύξεις του δημοσιεύονται για μιάμιση δεκαετία σε πληθώρα ΜΜΕ ενώ είναι συχνός καλεσμένος σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

news247.gr

Το μέλλον έχει όνομα. Έχει Αξιοπρέπεια

ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αυτοδιαλύθηκε, λοιπόν, η Βουλή. Ανίκανοι αποδείχθηκαν ο Σαμαράςκαι ο Βενιζέλος να συσπειρώσουν αρκετούς βουλευτές για να βγάλουν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να πούμε τα πράγματα ωμά, δεν κατόρθωσαν να μαζέψουν 180 βουλευτές που ουσιαστικά θα έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να συνεχίσει το ολέθριο έργο της. Έχοντας κατά νου περιπτώσεις βουλευτών που από πολιτική σκοπιά βρίσκονται στα χέρια οποιασδήποτε κυβέρνησης κατά την εκτίμησή μας, τους οποίους δεν είδαμε να μετακινούνται υπέρ αυτής της κυβέρνησης από τη δεύτερη στην τρίτη ψηφοφορία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το σύστημα δεν κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις του για να διασώσει τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Πέραν τούτου, η ουσία είναι ότι στις 25 Γενάρη θα γίνουν εκλογές οι οποίες θα ανατρέψουν εκ βάθρων τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων. Είναι βέβαιο ότι θα ανατραπεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ η πρωτιά στην κατάταξη των κομμάτων. Από κει και πέρα όμως τα πάντα είναι ακόμη ρευστά και τα περισσότερα θα λυθούν μόνο μέσω της ψήφου που θα ρίξει ο λαός στην κάλπη, σε τρείς μόλις εβδομάδες από σήμερα. Όταν γίνονται εκλογές, ο λαός και μόνον αυτόςαναλαμβάνει την ευθύνη να αποφασίσει από ποιο κόμμα θα κυβερνηθεί. Μετά την κατάρρευση της χούντας το 1974 ουδέποτε παραβιάστηκε η λαϊκή βούληση, η οποία ήταν τόσο ισχυρή, που σχεδόν πάντα (με εξαίρεση το δεκάμηνο Ιούνιος 1989 – Απρίλιος 1990) έφερνε στην εξουσία μονοκομματική κυβέρνηση είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ. Αυτά προτού ο πανάθλιος Γιώργος Παπανδρέου υπαγάγει προσχεδιασμένα και συνειδητά την Ελλάδα στο επαίσχυντο καθεστώς της μνημονιακής υποτέλειας, η οποία έφερε την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση του λαού μας. Οι δίδυμες εκλογές Μαΐου και Ιουνίου 2012 σηματοδότησαν την έναρξη του τέλους του πολιτικού σκηνικού της Μεταπολίτευσης, του μακροβιότερου στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Το Μνημόνιο διέλυσε το ΠΑΣΟΚ οριστικά και αμετάκλητα. Κατέρρευσε ο ένας από τους δύο πυλώνες του συστήματος στο κομματικό επίπεδο. Όταν από το 44% των βουλευτικών εκλογών του 2009 το ΠΑΣΟΚ έπεσε δυόμισι χρόνια αργότερα στο… 12% (!), είναι προφανές πως το κόμμα αυτό είναι αδύνατο να συνέλθει ποτέ. Είναι πολιτικά νεκρό. Αυτό απασχολεί το σύστημα πολύ περισσότερο από το λαό, ο οποίος άλλωστε είναι εκείνος που με την ψήφο του θάβει τα περιφερόμενα κομματικά πτώματα. Ο λαός έδωσε το 44% στο ΠΑΣΟΚ το 2009, ο λαός πάλι το έθαψε στο 12% δυόμισι χρόνια αργότερα, το 2012. Στις εκλογές του Γενάρη θα ολοκληρωθεί ηκαταστροφή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη τριχιτομηθεί σε τρία μνημονιακά κόμματα – το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου που μπορεί να μην κατέβει καν με αυτό το όνομα, το κόμμα του Γιωργάκη και τοΠοτάμι του Θεοδωράκη. Μονοψήφιο πλέον ποσοστό μεγαλύτερο του… 3% (!) για να μπουν στη Βουλή είναι το ιδανικό των δύο πρώτων κομμάτων, ενώ ο… «ογκόλιθος» της Κεντροαριστεράς, το Ποτάμι, κι αυτό σε μονοψήφιο ποσοστό άνω του 5% προσβλέπει. Γελάει και το παρδαλό κατσίκι πλέον με το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος ελπίζει πρωτίστως στους συνταξιούχους της επαρχίας να θυμηθούν το επώνυμο Παπανδρέου, για να τον βοηθήσουν να μπει στη Βουλή. Πολύ δυσκολότερα είναι τα πράγματα για τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος πρέπει να δώσει λυσσώδη μάχη μήπως τελικά καταφέρει να «τρυπώσει» στο κοινοβούλιο, πράγμα που αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται εξασφαλισμένο ούτε όμως και αδύνατο.

Είναι πάντως απίστευτα διασκεδαστικό το γεγονός ότι ο Βενιζέλος προσπαθεί με νύχια και με δόντια μήπως και κατορθώσει να μπει στη Βουλή ενώ ταυτόχρονα ισχυρίζεται πως το ΠΑΣΟΚ του κρατάει το… «κλειδί της πολιτικής σταθερότητας»! Έχουν και τις λύσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος ακυβερνησίας, λένε τα σούργελα του ΠΑΣΟΚ! Μοιάζουν έτσι πολιτικά με το άλλο κόμμα που διέλυσε το Μνημόνιο, τη ΔΗΜΑΡ, τη διαβόητη «Αριστερά της προσκολλήσεως» που δεν έχει πλέον καθόλου οπαδούς και ψηφοφόρους! Όλα τα αριστερά «λαμόγια της εξουσίας» την εγκατέλειψαν τρέχοντας προς όλες τις υπόλοιπες κομματικές κατευθύνσεις, μόλις η ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου! Αυτοί οι μνημονιακοί καραγκιόζηδες της ΔΗΜΑΡ, λοιπόν, απαίτησαν να τους φτιάξει κοινοβουλευτική ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, η οποία στη συνέχεια θα είναι αυτόνομη για να τον εκβιάζει! Έφαγαν πόρτα, φυσικά, τουλάχιστον για την ώρα. Χτες, την ώρα που το Πριν τυπωνόταν, βάσει εισήγησης της Κ.Ε επρόκειτο να αποφασίσουν… αυτόνομα κάθοδο στις εκλογές! Ψηφοφόρους που θα βρουν οι δύστυχοι; Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με το εκλογικό αποτέλεσμα της ΔΗΜΑΡ, η οποία θυμίζουμε ότι το 2012 είχε πάρει 6,26%! Πάντως οι της ΔΗΜΑΡ, αν τελικά όντως κατέβουν τους στις εκλογές, όχι στη Βουλή δεν μπαίνουν, αλλά… ούτε απέξω δεν περνάνε! Ας αφήσουμε εκείνους από τους ανεξάρτητους βουλευτές που είναι πασίγνωστοι πολιτικοί απατεώνες – κάτι τύπους που παρίσταναν τους αντιμνημονιακούς «αντάρτες», για να πάνε στο «ναι στο Δήμα» και να καταλήξουν στο κόμμα του… Γιωργάκη, του πιο «λυσσασμένου μνημονιακού σκύλου»!

Έτσι κι αλλιώς, κάθε μέρα κάτι θα γίνεται μέχρι τις εκλογές που θα αναστατώνει τον μικρόκοσμο των κονιορτοποιημένων κομμάτων. Ο πολιτικός χρόνος θα είναι πολύ πυκνός σε εξελίξεις – και πριν και μετά τις εκλογές. Αποκλείεται να πλήξουμε!

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 04 Ιανουαρίου 2015