Σφήνα στη Μέρκελ από τον ευρωπαϊκό Νότο

  Μήνυμα για την Ευρώπη

*ΣΥΡΙΖΑ και Podemos διαρρηγνύουν το καθεστώς της σιδηράς πειθαρχίας

*Φρ. Ολάντ: Η Ευρώπη δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τη λιτότητα

*Ο Αντ. Σαμαράς θλιβερός απολογητής της πολιτικής Μέρκελ στην Ευρώπη

Τόνωση της ρευστότητας συζητεί η ΕΚΤ κόντρα στο Βερολίνο

Αριστερά και λαοί του ευρωπαϊκού Νότου, που κατά κύριο λόγο πληρώνουν τις πολιτικές των Μνημονίων, αποτελούν την αιχμή του δόρατος στα χτυπήματα που δέχεται η πολιτική της σκληρής λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο. Το ευρώ υποχώρησε χθες

έναντι του δολαρίου λόγω της βούλησης Ντράγκι να χαλαρώσει τους όρους ρευστότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας από τις 22 του μήνα, απόφαση που αφορά και τις ελληνικές τράπεζες. 

Ο Φρ. Ολάντ, μετά το γερμανικό SPD, δήλωσε χθες ότι "η Ευρώπη δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τη λιτότητα" και απέκλεισε τα σενάρια περί Grexit.

 

"Έρχεται η άνοιξη της κόκκινης Αριστεράς" ήταν το πρωτοσέλιδο της γαλλικής Liberation με αφιέρωμα στις ανερχόμενες ευρωπαϊκές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Podemos. 

Πιστός στην πολιτική Μέρκελ και μόνος σε ό,τι αφορά τις νότιες χώρες έχει μείνει ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος τζογάρει ακόμη και στις απειλές περί Grexit, που ζημιώνουν πρώτα απ' όλα τη χώρα.

  

Μήνυμα για την Ευρώπη

 

Οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που αναδύονται στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ισπανία με το Podemos (σε συνδυασμό με την επανάκαμψη μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων στην Ιταλία και στο Βέλγιο)θέτουν στην ημερήσια διάταξη του ευρωπαϊκού δημόσιου χώρου την ανάγκη ανατροπής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που υποστηρίζει δογματικά η Μέρκελ στην Ευρωζώνη. 

Οι νέοι συσχετισμοί στον ευρωπαϊκό Νότο διεμβολίζουν πολιτικά το επί 20ετία κυρίαρχο παράδειγμα πολιτικής διακυβέρνησης, τη σοσιαλ-φιλελεύθερη συναίνεση, όπως φαίνεται από την υποφώσκουσα αντιπαράθεση των συγκυβερνώντων σοσιαλδημοκρατών με τη Μέρκελ, με αφορμή το ελληνικό θέμα.

Αυτή η νέα πραγματικότητα στηρίζεται στην ολοένα και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση εκ μέρους των Ευρωπαίων πολιτών αλλά και τμημάτων της ευρωπαϊκής ελίτ ότι η λιτότητα οδηγεί την οικονομία σε νέο κύκλο ύφεσης, την κοινωνία σε μεγαλύτερα κύματα φτώχειας και την πολιτική σε επικίνδυνη αποξένωση από τους πολίτες.

Η αντιπαράθεση στην Ευρωζώνη, που αυτές τις μέρες σχηματοποιείται ανάμεσα στη Μέρκελ και στον Ντράγκι, αντιστοιχεί στην αναγκαστική αναζήτηση διεξόδου στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. 

Η συζήτηση για τη μετα-νεοφιλελεύθερη εποχή αποκτά τη δική της δυναμική, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι οικονομίες της Ευρωζώνης απειλούνται με νέα υποβάθμιση στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. 

Την ώρα μάλιστα που τα σύννεφα πολέμου και οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις επιμένουν απειλητικά στην ευρωπαϊκή περίμετρο.

Ο δρόμος κατά της λιτότητας και υπέρ της δημοκρατικής επαναθεμελίωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποδεικνύουν οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, αρχής γενομένης από τον Νότο, παρουσιάζεται για πρώτη φορά μετά το ιστορικό 1989 ως δυνατότητα, με πρωταγωνιστές την ευρύτερη Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα. 

Η εξέλιξη αυτή αποτελεί απόδειξη ότι το μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει ευρωπαϊκή εμβέλεια και η προσπάθειά του δεν είναι καταδικασμένη να εγκλωβιστεί σε μια μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στη μικρή Ελλάδα και στο σύνολο των μεγάλων της Ευρωζώνης. 

Οι ρωγμές στο σύστημα και οι κοινωνικές διεργασίες μπορούν, σταδιακά και βαθμιαία, να συγκροτήσουν μια πορεία μετάβασης σε ένα μετα-νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης και διακυβέρνησης.

Κινούμενος αναχρονιστικά και εκτός των ευρωπαϊκών διεργασιών, ο Σαμαράς εναποθέτει στη Μέρκελ τις προσδοκίες του να διαχειριστεί την εκλογική ήττα του. 

Πρόκειται για άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, που προκαλεί αντιδράσεις ακόμη και μέσα στο κόμμα του, όπως φαίνεται από την αποστασιοποίηση στελεχών της καραμανλικής πτέρυγας. 

Ο Σαμαράς προσδοκά να παραμείνει στην πολιτική, έστω ηττημένος, οργανώνοντας τη ρεβανσιστική επιστροφή του. 

Δηλαδή υπονομεύει την πορεία της χώρας. 

Γι' αυτό στις εκλογές δεν αρκεί να ηττηθεί, πρέπει να συντριβεί, ώστε να του κοπεί κάθε δυνατότητα υπονόμευσης της αναγκαίας δημοκρατικής ανατροπής.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ’44 (12ο ΜΕΡΟΣ)

ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΟΥ ΤΣΟΡΤΣΙΛ-ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ ’44; (Α)

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Το ποιο πολυσυζητημένο, ίσως, γεγονός στην ιστορία της ΕΑΜικής αντίστασης, αλλά και της αντίστασης γενικά των λαών κατά του φασισμού, είναι η πολυθρύλητη συνάντηση τουΣτάλιν με τον Τσόρτσιλ στη Μόσχα, στις 9 Οκτώβρη του 1944. Εκεί, όπως ο ίδιος ο Τσόρτσιλ έγραψε στα απομνημονεύματά του, «συμφωνήθηκε» ο χωρισμός των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής με το περίφημο χαρτάκι. Ο Τσόρτσιλ έμεινε στη Μόσχα από τις 9 έως και τις 18 Οκτωβρίου, αλλά η «συμφωνία» κατά τα λεγόμενά του πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα, δηλαδή στις 9/10/1944 το βράδυ.

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ

Γι' αυτή την πολυθρύλητη «συμφωνία» με τον Στάλιν, ο Τσόρτσιλ γράφει[1]: «Έκρινα κατάλληλη τη στιγμή για να δράσω. Εδήλωσα: "Ας ρυθμίσωμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια. Τα στρατεύματά σας ευρίσκονται στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία. Έχομε συμφέροντα, αποστολές, πράκτορες σ' αυτές τις χώρες. Ας αποφύγωμε την σύγκρουση για ζητήματα ασήμαντα. Σχετικώς προς την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσία τι θα ελέγατε για μια υπεροχή κατά 90% υπερ υμών στην Ρουμανία, υπεροχή κατά 90% υπέρ ημών στην Ελλάδα και ίση συμμετοχή κατά 50% στην Γιουγκοσλαβία;". Ενώ μετεφράζοντο οι λόγοι μου, έγραψα σε μισό φύλλο χαρτιού:

Ρουμανία

Η Ρωσία..................90%

Οι άλλοι................10%

Ελλάς

Η Μεγάλη Βρετανία (εν συμφωνία με τις ΗΠΑ)...............90%

Η Ρωσία................................................................................................................10%

Γιουγκοσλαβία.........................................50% και 50%

Ουγγαρία........................................................50% και 50%

Βουλγαρία

Η Ρωσία.....................75%

Οι άλλοι..................25%

Έσπρωξα το χαρτί μπροστά στον Στάλιν στον οποίον είχαν δώσει εν τω μεταξύ την μετάφραση. Έγινε μια μικρή παύσις. Έπειτα ο Στάλιν πήρε το μπλέ μολύβι του, εχάραξε μια χοντρή γραμμή σαν είδος επιδοκιμασίας και μου επέστρεψε το σημείωμα. Τα πάντα ερρυθμίσθησαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όσο εχρειάσθη για να γράψω το σημείωμα αυτό.

Είχαμε, εννοείται, μελετήσει το ζήτημα προσεκτικά και από μακρού, και άλλωστε δεν μας απησχόλησαν παρά οι συμφωνίες που αφορούσαν την πολεμική περίοδο. Όλα τα ευρύτερα προβλήματα έμεναν για την συνδιάσκεψη της ειρήνης, που ελπίζαμε ότι θα συνεκαλείτο μετά τη νίκη.

Επηκολούθησε μακρά σιωπή. Το χαρτί με την μπλέ γραμμή παρέμενε στο τραπέζι. Τελικά είπα: "Δεν θα έκριναν κάπως κυνικό εκ μέρους μας να ρυθμίζωμε αυτά τα προβλήματα, από τα οποία εξαρτάται η τύχη εκατομμυρίων υπάρξεων, κατά τρόπον τόσο υπεροπτικό; Ας κάψωμε αυτό το χαρτί". "Όχι, φυλάξτε το",, είπε ο Στάλιν».

Για την ιστορία του θέματος πρέπει να σημειώσουμε ότι το περιβόητο αυτό χαρτάκι, για το οποίο κάνει λόγο ο Τσόρτσιλ, παρόλο που χρόνια ολόκληρα αποτελούσε το αποδεικτικό στοιχείο της αντικομουνιστικής προπαγάνδας, ποτέ- στο διάστημα που υπήρχε η ΕΣΣΔ ως κράτος με συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα- δεν είδε το φως της δημοσιότητας. Και ξαφνικά στις αρχές του 1992 το BBC ανακοίνωσε ότι το βρήκε και το παρουσίασε μαζί με ένα άλλο αντίστοιχό του, σε ρωσική μετάφραση. Στην Ελλάδα αυτό το χαρτάκι το αναδημοσίευσε η εφημερίδα «Καθημερινή», στις 22 Γενάρη του 1992 και η «Αυγή» στις 26 του ιδίου μήνα. Το γεγονός είναι όντως περίεργο όπως περίεργο είναι που εμφανίζεται μαζί και ρωσική μετάφραση. Ο Τσόρτσιλ ενώ είναι λεπτομερέστατος στις περιγραφές κάνει λόγο για ένα χαρτάκι- αυτό που ο ίδιος έγραψε- και πουθενά δεν αναφέρει για δεύτερο- μετάφραση του πρωτότυπου δικού του.

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ

Η σοβιετική πλευρά δεν αρνείται ότι ο Τσόρτσιλ έκανε την παραπάνω πρόταση. Αρνείται όμως κατηγορηματικά πως υπήρξε συμφωνία του Στάλιν σ' αυτή την πρόταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Στην «Ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης» (Έκδοση της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, τόμος 5ος, σελ. 134, στα ρωσικά) αναφέρεται: «Βασικό για τον Τσόρτσιλ ζήτημα, που εξετάστηκε στη Μόσχα, ήταν το ζήτημα της πολιτικής απέναντι στις βαλκανικές χώρες. Κατά την πρώτη ακόμα συνάντηση με τον Στάλιν, ο Τσόρτσιλ τον πληροφόρησε ότι συνέταξε ένα αρκετά βρώμικο και ωμό έγγραφο, που έδινε μια εικόνα για το μοίρασμα της επιρροής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Μεγάλη Βρετανία στη Ρουμανία, στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία, στη Βουλγαρία. Ο πίνακας γράφτηκε για να δείξει τι σκέπτονταν πάνω σ' αυτό το ζήτημα οι Άγγλοι». Και παρακάτω το κείμενο συνεχίζει: «Στα σοβιετικά πρακτικά της συνομιλίας των ηγετών των δύο κυβερνήσεων, της Σοβιετικής Ένωσης και της Μεγάλης Βρετανίας, που έγινε στις 9 του Οκτώβρη 1944, περιέχεται πρόταση του Άγγλου Πρωθυπουργού για χωρισμό της Γιουγκοσλαβίας και άλλων χωρών σε σφαίρες επιρροής. Αλλά, εννοείται, ότι δεν ήταν δυνατόν ο Τσόρτσιλ να πετύχει από τον αρχηγό της κυβέρνησης της ΕΣΣΔ υποστήριξη στο σχέδιό του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σ' ένα τόσο σπουδαίο στοιχείο, όπως είναι το πρακτικό της συνομιλίας, δεν υπάρχει ούτε νύξη για συμφωνία της ΕΣΣΔ και της Μεγ. Βρετανίας σ' αυτό το ζήτημα»[2].

Επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο Τσόρτσιλ πρότεινε στον Στάλιν να γίνει μοίρασμα των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής δίνει και ο μεταφραστής του σοβιετικού ηγέτη Β. Μπερεζκόφ που συμμετείχε σ' αυτή τη συνάντηση. Στο βιβλίο του «Ήμουν Διερμηνέας του Στάλιν» αναφέρει: «Τι έγινε λοιπόν στην ουσία; Ο Τσόρτσιλ έγραψε σ' ένα κομμάτι χαρτί τα ποσοστά του. Ο Στάλιν τους έριξε μια ματιά και χωρίς να πει λέξη επέστρεψε το χαρτί στο Βρετανό Πρωθυπουργό. Ο Τσόρτσιλ προτείνει να καεί το χαρτί, με τη σκέψη, όπως φαίνεται, ότι έτσι θα δημιουργούνταν μια κατάσταση συνενοχής στην εξαφάνιση αυτού του "αποκαλυπτικού ντοκουμέντου". Ο Στάλιν, όμως, δεν έδωσε στο βρετανό πρωθυπουργό καμιά αφορμή για παρόμοια συμπεράσματα. Σημείωσε αδιάφορα ότι ο Τσόρτσιλ μπορεί να το κρατήσει, δείχνοντας έτσι καθαρά ότι δεν αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην υπόθεση. Αυτό ήταν όλο»[3].

Αυτά, ο Μπερεζκόφ τα γράφει στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση το 1984, ενώ το 1990 προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο πνεύμα της εποχής της περεστρόικα, στον πρόλογό του, για την ελληνική έκδοση του βιβλίου, αναφέρει: «Σχετικά με τα ποσοστά επιρροής σε ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, ο Τσόρτσιλ έκανε πρόταση στον Στάλιν, στις 9 Οκτωβρίου 1944, δηλαδή πριν από τη συνάντηση της Γιάλτας. Την περιγραφή αυτού του επεισοδίου ο αναγνώστης θα τη βρει στο βιβλίο. Εδώ μπορώ μόνο να προσθέσω ότι, κάτω από το φως των γεγονότων που ήδη έγιναν γνωστά, δεν μπορώ κατηγορηματικά να πω ότι δε επιτεύχθηκε ποτέ κάποια "αλληλοκατανόηση" μεταξύ Στάλιν και Τσόρτσιλ»[4].

Όπως εύκολα διαπιστώνεται, ο Μπερεζκόφ, παρόλο που προσπαθεί να ευθυγραμμιστεί με το κλίμα που επικρατούσε στη χώρα του και διεθνώς απέναντι στον Στάλιν το 1990, εντούτοις δεν επιβεβαιώνει ότι στη συνάντηση της 9ης Οκτωβρίου έγινε συμφωνία. Μιλάει για «κάποια αλληλοκατανόηση» Στάλιν- Τσόρτσιλ χωρίς φυσικά να είναι σε θέση να προσδιορίσει το αν τελικά έγινε κατορθωτή.

Συμπερασματικά οφείλουμε να σημειώσουμε πως η κατηγορηματική Σοβιετική άρνηση της δήθεν συμφωνίας της Μόσχας για μοίρασμα των Βαλκανίων θα προκαλούσε οπωσδήποτε την αντίδραση, τουλάχιστον των βρετανών, αν υπήρχαν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν πως τέτοια συμφωνία υπήρξε. Το γεγονός όμως ότι στη σοβιετική άρνηση το μόνο στοιχείο που αντιπαρατίθεται είναι όσα ο ίδιος ο Τσόρτσιλ ισχυρίζεται, αποδεικνύει πως ο ισχυρισμός για συμφωνία δεν είναι τίποτε άλλο από έναν ακόμη προπαγανδιστικό- αντικομουνιστικό μύθο.

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ

Το παραπάνω απόσπασμα, από τα απομνημονεύματα του Τσόρτσιλ για τα ποσοστά και την δήθεν συμφωνία μοιράσματος των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής αφήνει σαφώς την εντύπωση ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός διαπραγματευόταν και για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Στον κατάλογο των ποσοστών υπάρχουν οι ενδείξεις «Ρωσία» τόσο τοις εκατό, «οι άλλοι» τόσο, ενώ για την περίπτωση μόνο της Ελλάδας υπάρχει η ένδειξη «Βρετανία» και σε παρένθεση «εν συμφωνία με τις ΗΠΑ».

Στην πραγματικότητα όμως- όπως αποδεικνύουν τα ντοκουμέντα της εποχής εκείνης- οι Ηνωμένες Πολιτείες κάθε άλλο παρά είχαν εξουσιοδοτήσει τον Τσόρτσιλ να ενεργεί για λογαριασμό τους και μάλιστα ενημέρωσαν γι’ αυτό την ΕΣΣΔ.

Σε μήνυμα του προς τον Στάλιν, στις 5 Οκτωβρίου του 1944, ο Ρούσβελτ έγραφε[5]: «Είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεσθε ότι εις τον παρόντα παγκόσμιον πόλεμον κυριολεκτικώς δεν υπάρχει ούτε ένα ζήτημα, είτε στρατιωτικόν είτε πολιτικόν, που να μην ενδιαφέρη τας Ηνωμένας Πολιτείας. Είμαι σταθερώς βέβαιος ότι εμείς οι τρεις, και μόνον οι τρεις, ημπορούμε να εύρωμεν λύσιν επι των εκκρεμών ακόμη ζητημάτων. Υπό την έννοιαν αυτήν κατανοώ την επιδίωξιν του κ. Τσόρτσιλ να συναντηθή μαζί Σας και προτιμώ να θεωρώ τας επικειμένας συνομιλίας Σας με τον Πρωθυπουργόν ως προκαταρτικάς δια την συνάντησιν των τριών μας, η οποία, όσον αφορά εμέ, είναι δυνατόν να συγκληθή εις οποιονδήποτε χρόνον μετά τας εκλογάς εις τας Ηνωμένας Πολιτείας». Το μήνυμα είναι σαφές: Ο Τσόρτσιλ δεν είχε καμιά εξουσιοδότηση να διαπραγματεύεται και να κλείνει συμφωνίες εκπροσωπώντας και τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα όλες οι συνομιλίες θα είχαν προκαταρκτικό χαρακτήρα. Καμιά συμφωνία δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί και να τεθεί σε εφαρμογή χωρίς την έγκριση των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να έρθει στο τραπέζι και να εξεταστεί σε μελλοντική συνάντηση των ηγετών των τριών μεγάλων δυνάμεων της αντιχιτλερικής συμμαχίας.

Ο Στάλιν απάντησε στον Ρούσβελτ στις 8 Οκτωβρίου. Στο μήνυμά του αυτό λέει[6]: «Το μήνυμά Σας της 5 Οκτωβρίου με ανησύχησε ολίγον. Εγώ υπέθετα ότι ο κ Τσόρτσιλ έρχεται εις την Μόσχαν ύστερα από συνεννόηση μαζί Σας εις το Κεμπέκ. Απεδείχθη όμως ότι η υπόθεσις μου αυτή μάλλον δεν ανταποκρίνεται εις την πραγματικότητα.

Μου είναι άγνωστο δια ποία ζητήματα έρχονται εις την Μόσχαν ο κ. Τσόρτσιλ και ο κ. Ηντεν. Περί τούτου δεν με επληροφόρησαν έως σήμερα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Ο κ. Τσόρτσιλ εξέφρασε την επιθυμίαν εις μήνυμά του προς εμέ να έλθη εις την Μόσχα, εάν δεν υπήρχε αντίρρησις εκ μέρους μου. Εννοείται ότι απήντησα καταφατικώς. Έτσι έχουν τα πράγματα σχετικώς με το ταξίδι του κ. Τσόρτσιλ εις την Μόσχαν. Θα Σας κρατώ περαιτέρω ενήμερον καθ' ο μέτρον θα διευκρινισθή η υπόθεσις μετά την συνάντησίν μου με τον κ. Τσόρτσιλ».

Απ' όσα αναφέραμε προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα: α) Ο Τσόρτσιλ ψεύδεται ασύστολα όταν ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύθηκε και έκλεισε συμφωνία με τον Στάλιν και για λογαριασμό των ΗΠΑ. β) Η ΕΣΣΔ σε καμία περίπτωση, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ήθελε, δεν θα προχωρούσε σε συμφωνία γνωρίζοντας ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους. Ήδη έχουμε αναφέρει ότι χρησιμοποίησε στο παρελθόν με μεγάλη επιμονή το χαρτί των Ηνωμένων πολιτειών μέχρι να δώσει την συγκατάθεσή της να αποτελέσει η Ελλάδα θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων αποκλειστικά της Μ. Βρετανίας. γ) Ο ισχυρισμός του Τσόρτσιλ σχετικά με την υποτιθέμενη συμφωνία ότι «τα πάντα ερρυθμίσθησαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όσο εχρειάσθη για να γράψω το σημείωμα αυτό», γιατί «Είχαμε (σ.σ. με τον Στάλιν), εννοείται, μελετήσει το ζήτημα προσεκτικά και από μακρού», αποδεικνύεται ασύστολο ψεύδος. Όπως ο ίδιος ο Στάλιν λέει, στο μήνυμά του στον Ρούσβελτ, ιδέα δεν είχε για το λόγο της επίσκεψης του Τσόρτσιλ στην Μόσχα. δ) Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι στη Μόσχα, όντως, επιτεύχθηκε συμφωνία αυτή είχε προκαταρτικό χαρακτήρα. Το γεγονός δε, ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να επιβεβαιώνει ότι αυτή η συμφωνία συζητήθηκε και επισημοποιήθηκε στις συναντήσεις που είχαν αργότερα οι Στάλιν, Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ στη Γιάλτα και στο Πότσδαμ, είναι ικανό αποδεικτικό στοιχείο για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι μια τέτοια συμφωνία- αν υπήρξε- ουδέποτε δέσμευσε κανέναν, ουδέποτε τέθηκε σε ισχύ.

Αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους οι Αμερικάνοι ποτέ δεν πήραν στα σοβαρά τους ισχυρισμούς του Τσόρτσιλ. Ο Α. Χάριμαν- Αμερικάνος πρεσβευτής στη Μόσχα στα χρόνια του πολέμου- σε μια συνέντευξή του στην επιθεώρηση «Encounter» στο τεύχος Νοεμβρίου του 1981, λέει συγκεκριμένα[7]: «Ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά αυτή την υπόθεση και δεν νομίζω ότι ήταν σημαντική γιατί δεν επηρέασε το μέλλον. Ο Στάλιν, όπως ξέρουμε, το αγνόησε, αν και ο Τσόρτσιλ ισχυριζόταν πάντα ότι ο Στάλιν σεβάστηκε την ελληνική πλευρά της συνδιαλλαγής με την έννοια ότι η βοήθεια στους Έλληνες κομμουνιστές δόθηκε από τη Γιουγκοσλαβία, όχι από τη Ρωσία. Αυτή η λεγόμενη συμφωνία ήταν ένα από εκείνα τα θεαματικά μη-γεγονότα που αρέσει στους ιστορικούς να μαζεύουν και να διογκώνουν».

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Στο επόμενο: Το περίφημο χαρτάκι του Τσόρτσιλ-Μοιράστηκε ο κόσμος τον Οκτώβρη του ’44; (Β)

*Πηγή: ergatikosagonas.gr, Κείμενα – Επιμέλεια: Γιώργος Πετρόπουλος

[1] Ουιν. Τσόρτσιλ: "2ος Παγκόσμιος Πόλεμος- Απομνημονεύματα", εκδόσεις: Ελληνική Μορφωτική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος ΣΤ, σελ. 290- 291

[2] Θ. Χατζή: Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε, τόμος Δ' σελ. 26- 27

[3] Β. Μπερεζκόφ :«Ήμουν Διερμηνέας του Στάλιν», εκδόσεις Καστανιώτη, τόμος Β' σελ. 195,

[4] στο ίδιο, τόμος Α' σελ. 11

[5] «Αλληλογραφία Στάλιν- Τσόρτσιλ- Ρούσβελτ- Άτλυ- Τρούμαν», εκδόσεις Μέλισσα, 1957-1958, σελ. 153

[6] στο ίδιο, σελ. 154

[7] Θ. Χατζή, στο ίδιο, τόμος Δ' σελ. 28

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ’44 (13ο ΜΕΡΟΣ)

ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΟΥ ΤΣΟΡΤΣΙΛ-ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ ’44; (Β)

Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Όσο κι αν θα φανεί περίεργο τους ισχυρισμούς του- ότι στις 9 Οκτωβρίου 1994 συμφώνησε με τον Στάλιν να μοιράσουν τα Βαλκάνια- τους διαψεύδει ο ίδιος ο Τσόρτσιλ. Στο προσωπικό του αρχείο, ως πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, υπάρχει ένα υπόμνημα προς τον Στάλιν με ημερομηνία 11 Οκτωβρίου 1944 που είναι πραγματικός καταπέλτης ενάντια στα όσα ισχυρίζεται στα απομνημονεύματά του. Το υπόμνημα αυτό, αν και γράφηκε, δεν στάλθηκε ποτέ στον Στάλιν, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για το ζήτημα που εξετάζουμε. Σημασία έχει τί σκεφτόταν και τί θεωρούσε δεδομένο ο Βρετανός πρωθυπουργός όταν το έγραφε.

Όπως, μάλιστα, προκύπτει από αυτό το ντοκουμέντο δεν θεωρούσε ότι είχε φτάσει σε κανενός είδους συμφωνία με τον Σοβιετικό ηγέτη για το μοίρασμα των Βαλκανίων.

Ο ΤΣΟΡΤΣΙΛ ΑΥΤΟΔΙΑΨΕΥΔΕΤΑΙ

Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο τον Τσόρτσιλ να μιλήσει^[1]:

«Από: Τσόρτσιλ

Προς: Στάλιν

Υπόμνημα

Μόσχα, 11 Οκτωβρίου 1944

Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να έχουν η Βρετανία και η Ρωσία στα Βαλκάνια κοινή πολιτική που θα είναι επίσης αποδεκτή από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το γεγονός ότι η Βρετανία και η Ρωσία συνδέονται με εικοσαετή συμμαχία, καθιστά ιδιαίτερα επιτακτικό το να είμαστε γενικά σύμφωνοι και να συνεργαζόμαστε εύκολα, με εμπιστοσύνη και για πολύ καιρό. Αντιλαμβάνομαι πως ό,τι κι αν κάνουμε εδώ, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από διακανονισμούς προκαταρτικής φύσεως έναντι των τελικών αποφάσεων που θα χρειαστεί να πάρουμε όταν συγκεντρωθούμε και οι τρεις μας στο τραπέζι της νίκης. Παρ' όλα αυτά, ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια συνεννόηση και σε μερικές περιπτώσεις σε συμφωνίες που θα μας βοηθήσουν να αντεπεξέλθουμε σε άμεσες καταστάσεις ανάγκης και που θα θέσουν τα θεμέλια για μια μακρόχρονη παγκόσμια ειρήνη.

Εκείνα τα ποσοστά που έγραψα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μέθοδος με την οποία μπορούμε νοερά να δούμε κατά πόσο είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία. Όπως είπα αν αυτά υποβάλλονταν υπό τον έλεγχο υπουργείων εξωτερικών και διπλωματών σε όλο τον κόσμο, θα θεωρούνταν ωμά και ακόμη πωρωμένα. Δεν θα μπορούσαν, λοιπόν, ν' αποτελέσουν βάση για οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Μπορούν όμως να είναι ένας καλός οδηγός για να κατευθύνουμε τις υποθέσεις μας. Αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές, θα μπορέσουμε, πιθανώς, να παρεμποδίσουμε εμφυλίους πολέμους και πολύ αιματοχυσία και διαμάχη στις εν λόγω χώρες. Γενικά οι αρχές μας ορίζουν να επιτραπεί σε κάθε χώρα να έχει το είδος της κυβέρνησης που επιθυμεί ο λαός της. Βεβαίως και δεν θέλουμε να επιβάλουμε σε οποιαδήποτε βαλκανική χώρα μοναρχικό ή δημοκρατικό πολίτευμα....»..

Από αυτό το υπόμνημα προκύπτουν τα εξής:

α) Ο Τσόρτσιλ μιλά δυνητικά και σε χρόνο μέλλοντα για το ενδεχόμενο συμφωνίας. «Θα μπορούσαμε να καταλήξουμε... ακολούθως να αποφασίσουμε... Τα ποσοστά μπορούν να είναι ένας καλός οδηγός... αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές...» κ.ο.κ. Αν όμως η συμφωνία είχε επιτευχθεί- όπως ο ίδιος λέει στα απομνημονεύματά του στις 9 Οκτωβρίου του 1944, δεν θα είχε κανένα λόγο δύο μέρες μετά να εκφράζεται κατ' αυτόν τον τρόπο.

β) Κάνει λόγο για κοινή πολιτική στα Βαλκάνια ανάμεσα στη Βρετανία και τη Ρωσία που θα έπρεπε να είναι αποδεκτή από τις ΗΠΑ. Όπως, όμως, έχουμε προαναφέρει από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι ΗΠΑ ενημερώθηκαν και έδωσαν συγκατάθεση- τότε ή αργότερα- στον χωρισμό των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής.

γ) «Αντιλαμβάνομαι- λέει ο Τσόρτσιλ- πως ό,τι κι αν κάνουμε εδώ, αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από διακανονισμούς προκαταρτικής φύσεως έναντι των τελικών αποφάσεων που θα χρειαστεί να πάρουμε όταν συγκεντρωθούμε και οι τρεις μας στο τραπέζι της νίκης». Συνεπώς αναγνωρίζει ότι τίποτα απ' όσα θα αποφασίζονταν στην Μόσχα δεν θα μπορούσε να έχει την ισχύ τελειωτικής συμφωνίας. Βέβαια προσθέτει ότι θα ήταν δυνατή η κατάληξη σε κάποιες συμφωνίες αλλά ο χρόνος που χρησιμοποιεί για να μιλήσει για αυτές είναι μέλλοντας: «Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε- σημειώνει- να καταλήξουμε σε μια συνεννόηση και σε μερικές περιπτώσεις σε συμφωνίες...». Άρα δεν είχαν καταλήξει ακόμη, και επομένως αποδεικνύεται πως είναι παραμύθια ο ισχυρισμός ότι υπήρξε συμφωνία στις 9 του Οκτώβρη.

δ) Για τα ποσοστά καταρχήν προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του και στη συνέχεια με όσα προσθέτει επιβεβαιώνει την ανυπαρξία συμφωνίας. «Δεν είναι- λέει- τίποτα περισσότερο από μια μέθοδος με την οποία μπορούμε νοερά να δούμε κατά πόσο είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία».Αν είχε επιτευχθεί συμφωνία ο Τσόρτσιλ δεν θα είχε κανένα λόγο να εξηγεί τη σημασία που είχαν ταποσοστά. Όταν ένα θέμα είναι συμφωνημένο και τελειωμένο δεν υπάρχει ανάγκη να εξηγήσεις στον συνομιλητή σου τις προθέσεις που είχες όταν το έθετες. Έχει κι αυτός καταλάβει ό,τι κατάλαβες κι εσύ, και γι’ αυτό το λόγο συμφώνησε μαζί σου. Σε τέτοια ζητήματα κανείς δεν συμφωνεί χωρίς να έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Άρα ο Τσόρτσιλ δίνει αυτές τις επεξηγήσεις γύρω από τα ποσοστά γιατί δεν υπάρχει καμιά συμφωνία και προφανώς γιατί ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι ο Στάλιν με την στάση του απέρριψε την πρόταση με τα ποσοστά ή τουλάχιστον την αγνόησε μη δίνοντας σημασία. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο Βρετανός Πρωθυπουργός απολογείται. Άλλωστε την μη ύπαρξη συμφωνίας την παραδέχεται με την φράση «... και ακολούθως να αποφασίσουμε για τα αναγκαία μέτρα που θα μας οδηγήσουν σε πλήρη συμφωνία». Δηλαδή δεν είχαν συμφωνήσει στις 11 Οκτωβρίου ούτε για την σημασία που είχαν τα ποσοστά ούτε και για τα αναγκαία μέτρα που θα οδηγούσαν σε πλήρη συμφωνία.

Τέλος οι εξηγήσεις που δίνει στη συνέχεια ο Τσόρτσιλ, ότι δεν θέλει να επιβάλει το πολίτευμα σε καμιά βαλκανική χώρα κι ότι αυτές πρέπει να έχουν το είδος της κυβέρνησης που επιθυμεί ο λαός τους, δεν μπορούν να σημαίνουν τίποτε άλλο παρά μόνο προσπάθεια να ξεπεραστούν τυχόν επιφυλάξεις της σοβιετικής πλευράς- που ο ίδιος θεωρούσε ότι υπάρχουν ή του είχαν εκφραστεί ανοικτά- ούτως ώστε να γίνει συζήτηση και προσπάθεια προσέγγισης πάνω στην πολιτική των ποσοστών. Μ' άλλα λόγια ο Βρετανός πρωθυπουργός επιδιώκει με πιο ήπιο τρόπο να επαναφέρει στο τραπέζι των συζητήσεων την πρόταση που είχε κάνει δυο μέρες πριν για χωρισμό τωνΒαλκανίων σε σφαίρες επιρροής. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι σημειώνει πως τα ποσοστά«μπορούν να είναι ένας καλός οδηγός» αλλά και από την φράση «Αν κανονίσουμε καλά αυτές τις δουλειές...». Άλλη εξήγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα την μη επίτευξη συμφωνίας στις 9 Οκτωβρίου και πως ο Στάλιν είχε απορρίψει με τον τρόπο του την πρόταση για μοίρασμα της βαλκανικής σε σφαίρες επιρροής.

Συμπερασματικά οφείλουμε να πούμε ότι απ' αυτό το υπόμνημα του Τσόρτσιλ προς τον Στάλιν αποδεικνύεται ατράνταχτα ότι στις 9 Οκτωβρίου του 1944 όχι μόνο δεν επιτεύχθηκε καμιά συμφωνία αλλά και ότι η στάση της Σοβιετικής ηγεσίας ήταν απορριπτική απέναντι στις βρετανικές προτάσεις. Το πότε και αν τελικά επιτεύχθηκε συμφωνία μένει να το βρουν όσοι ισχυρίζονται την ύπαρξη της αναμασώντας όσα ο Τσόρτσιλ λέει στα απομνημονεύματά του που, όμως, με δικά του γραπτά έρχεται να διαψεύσει.

Στο προσωπικό αρχείο του Τσόρτσιλ υπάρχει επίσης ένα ακόμη αποκαλυπτικό στοιχείο που αποδεικνύει ατράνταχτα ότι στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του '44, δεν επιτεύχθηκε καμιά συμφωνία για μοίρασμα των Βαλκανίων σε σφαίρες επιρροής. Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 ο βρετανός πρωθυπουργός στέλνει στον υπουργό του, επί των εξωτερικών, Α. Ήντεν υπόμνημα όπου του εξηγεί τη σημασία και τον χαρακτήρα που έχουν για την Βρετανική πολιτική τα περίφημα ποσοστά.

Γράφει ο Τσόρτσιλ:

«Από: Τσόρτσιλ

Προς: Ήντεν

Υπόμνημα

12 Οκτωβρίου 1944

Το σύστημα των ποσοστών δεν έχει σκοπό να προσδιορίσει τον αριθμό αυτών που θα συμμετάσχουν στις επιτροπές για τις διάφορες βαλκανικές χώρες, αλλά να εκφράσει το πνεύμα με το οποίο η βρετανική και η σοβιετική κυβέρνηση προσεγγίζουν τα προβλήματα αυτών των χωρών, έτσι ώστε να αποκαλύψουν κατά ένα κατανοητό τρόπο τις σκέψεις τους ο ένας στον άλλον. Δεν έχει σκοπό να είναι τίποτε περισσότερο από ένας οδηγός και, βεβαίως, δεν εκθέτει με κανένα τρόπο τις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε αποπειράται να δημιουργήσει κανένα άκαμπτο σύστημα σφαιρών επιρροής...».

Και ο Τσόρτσιλ τελειώνει το υπόμνημα ως εξής: «Πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η ευρεία αποκάλυψη των βρετανικών και σοβιετικών αντιλήψεων για τις χώρες που αναφέρονται τα παραπάνω είναι μόνο ένας προσωρινός οδηγός για το άμεσο μέλλον, δηλ. για όσο διάστημα διαρκεί ο πόλεμος, και ότι το θέμα θα επανεξεταστεί από τις μεγάλες δυνάμεις όταν συναντηθούν στην τράπεζα της ανακωχής ή της ειρήνης για να κάνουν τη γενική ρύθμιση των πραγμάτων στην Ευρώπη»^[2].

Τα σχόλια περιττεύουν.

Το κείμενο του Τσόρτσιλ μιλάει από μόνο του. Αν είχε επιτευχθεί συμφωνία για μοίρασμα των Βαλκανίων ο βρετανός πρωθυπουργός δεν θα έλεγε στον υπουργό του ότι τα ποσοστά δεν πάνε να δημιουργήσουν ένα άκαμπτο σύστημα σφαιρών επιρροής αλλά ούτε και θα βρισκόταν στην ανάγκη να του εξηγήσει (σ.σ. ο Ήντεν ήταν παρών στη συνάντηση της Μόσχας, στις 9/10/1944) τη σημασία των ποσοστών. Δεν μπορεί κανείς νοήμων να δεχτεί ότι ο βρετανός υπουργός εξωτερικών δεν καταλάβαινε την σημασία των συμφωνιών που η χώρα του έκλεινε με άλλες χώρες. Επίσης, εάν στις 9 Οκτωβρίου τα Βαλκάνια είχαν χωριστεί σε σφαίρες επιρροής ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και την Βρετανία- και αυτός ο χωρισμός αφορούσε την σφαίρα της πολιτικής και των μεταπολεμικών κοινωνικών συστημάτων στις βαλκανικές χώρες υπερβαίνοντας τα στρατιωτικά δεδομένα του πολέμου εκείνης της χρονικής στιγμής- ο Τσόρτσιλ δεν θα μιλούσε για προσωρινό οδηγό που θα είχε ισχύ μόνο για το διάστημα διάρκειας του πολέμου.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Εκείνο που μένει να εξετάσουμε είναι τί πραγματικά συζητήθηκε στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του 1944, ανάμεσα στον Στάλιν και τον Τσόρτσιλ σχετικά με την Ελλάδα που μας αφορά άμεσα. Πριν όμως περάσουμε σ' αυτό οφείλουμε να σημειώσουμε, συγκεντρωμένα, ορισμένα στοιχεία που είναι απαραίτητο να μην τα ξεχνάμε. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός πηγαίνοντας στη Μόσχα είχε στις βαλίτσες του: Τη συμφωνία του Λιβάνου, τη συμμετοχή των υπουργών της ΕΑΜικής αντίστασης στην κυβέρνηση Παπανδρέου, τη συμφωνία της Γκαζέρτας με την υπαγωγή όλων των ανταρτικών δυνάμεων- και συνεπώς του ΕΛΑΣ- στις διαταγές του Σκόμπυ αλλά και βρετανικά στρατεύματα σε ελληνικό έδαφος αφού η απόβασή τους είχε ξεκινήσει από τις αρχές Οκτωβρίου στις ακτές της Πελοποννήσου. Συνεπώς- όσον αφορά το ελληνικό ζήτημα- υπερείχε έναντι της Σοβιετικής Ένωσης κατά κράτος.

Έτσι, η συνάντηση της Μόσχας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώσει μια ντε φάκτο διαμορφωθείσα κατάσταση. Στα πρακτικά της συνάντησης Στάλιν- Τσόρτσιλ, στις 9/10/1944 διαβάζουμε^[3]:

«Ο πρωθυπουργός (σ.σ. Ο Τσόρτσιλ δηλαδή) δήλωσε ότι υπάρχουν δύο χώρες για τις οποίες οι βρετανοί αισθάνονται ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η μία είναι η Ελλάδα. Δεν ανησυχεί πολύ για τη Ρουμανία. Αυτή είναι ρωσική υπόθεση και η συνθήκη που έχει προτείνει η σοβιετική κυβέρνηση, είναι λογική και δείχνει μεγάλη πολιτική δεξιότητα προς το συμφέρον της γενικής ειρήνης στο μέλλον. Αλλά στην Ελλάδα η κατάσταση είναι διαφορετική. Η Βρετανία οφείλει να είναι η ηγετική δύναμη στη Μεσόγειο και ελπίζει ότι ο στρατάρχης Στάλιν θα τον αφήσει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα, ακριβώς όπως ο στρατάρχης Στάλιν στη Ρουμανία. Βεβαίως η Βρετανική κυβέρνηση θα διατηρεί επαφή με τη σοβιετική κυβέρνηση.

Ο στρατάρχης Στάλιν (σ.σ. είπε πως) κατανοεί ότι η Βρετανία υπέφερε πάρα πολύ όταν είχαν κοπεί οι επικοινωνίες της στη Μεσόγειο από τους Γερμανούς. Για τη Βρετανία ήταν σοβαρό θέμα αν οι μεσογειακοί δρόμοι δεν βρίσκονται στα χέρια της. Συμφώνησε με τον πρωθυπουργό ότι η Βρετανία πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα».

Αυτή ήταν η συμφωνία της Μόσχας όσον αφορά την Ελλάδα. Στην ουσία δεν έγινε τίποτε περισσότερο από το να επιβεβαιωθεί και από τις δύο πλευρές μια κατάσταση που ήδη είχε διαμορφωθεί. Ακόμη πρέπει να σημειώσουμε τα εξής:

α) Η Μεσόγειος ανέκαθεν είχε στρατηγική σημασία για την Βρετανία. Από' κει περνούσαν οι θαλάσσιοι δρόμοι της προς τις αποικίες της στην ανατολή.

β) Η Σοβιετική Ένωση εκείνη την περίοδο δεν είχε στόλο στη Μεσόγειο και φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί στο χώρο αυτό τα Βρετανικά συμφέροντα.

γ) Η αντιχιτλερική συμμαχία, όσο διαρκούσε ο πόλεμος και για τις ανάγκες νικηφόρας έκβασης του απέναντι στον κοινό εχθρό, δεν ήταν δυνατό να διατηρηθεί σε βάρος των συμφερόντων των μελών της, ιδιαίτερα δε των συμφερόντων της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ που από άποψη διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων ήταν σε πολύ πλεονεκτικότερη θέση από την Σοβιετική Ένωση. Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε π.χ. αυτή η συμμαχία να έχει αντιαποικιακό χαρακτήρα. Ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων ταξικών συμφερόντων που βεβαίως δε αναιρούσε τις ταξικές διαφορές των δυνάμεων που την αποτελούσαν αλλά και που αυτές δεν ήταν δυνατόν να εκφράζονται με τον συνήθη τρόπο, όπως συνέβαινε εν καιρώ ειρήνης. Συνεπώς η ΕΣΣΔ δεν μπορούσε να έρχεται σε ευθεία ανοικτή σύγκρουση με τα βρετανικά αποικιακά συμφέροντα, εφόσον πρωτεύουσα σημασία έδινε στον πόλεμο κατά του φασισμού. Όφειλε επομένως να ανέχεται- αφού δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς- αυτά τα συμφέροντα και να αναζητεί άλλους, πέραν των γνωστών και συνηθισμένων, δρόμους αναίρεσής τους.

δ) Η μέγιστη δύναμη που μπορούσε εκείνη την εποχή- δεδομένου ότι από το 1943 είχε διαλυθεί και η Κομμουνιστική Διεθνής- να αναιρεί τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα, ήταν το λαϊκό- εργατικό- κομμουνιστικό και αντιαποικιακό κίνημα της κάθε χώρας ξεχωριστά και όλων των χωρών μαζί ως σύνολο. Και η ΕΣΣΔ με τη στάση και δράση της σ' όλη την διάρκεια του πολέμου, με την προσφορά της για τη συντριβή του φασισμού βοηθούσε τα μέγιστα για την ανάπτυξη αυτών των κινημάτων παγκοσμίως. Όχι βέβαια ως η χώρα οδηγός- καθοδηγητής ή αρχηγός αυτών των κινημάτων αλλά ως μια μεγάλη δύναμη που επιδρούσε θετικά στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων υπέρ αυτών των κινημάτων.

Αν δούμε έτσι τα πράγματα, μέσα στο χρόνο και τον τόπο που εξελίχθηκαν τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου πολέμου, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ουσία της σοβιετικής πολιτικής αλλά και το γεγονός ότι τα λάθη και οι υποχωρήσεις του ΕΑΜικού κινήματος στέρησαν από την ΕΣΣΔ δυνατότητες να διαπραγματευτεί σε άλλη βάση το ελληνικό ζήτημα, να εκμεταλλευτεί ουσιαστικά τις καμπές του πολέμου και να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, στιγμές και καταστάσεις κατά τις οποίες ο βρετανικός παράγοντας ήταν αδύνατος ή αναγκασμένος να κάνει σοβαρές υποχωρήσεις.

Αλλά ας δούμε το θέμα και διαφορετικά: Τι άλλο- απ' αυτό που είπε- μπορούσε να πει ο Στάλιν ή ο οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του, στον Τσόρτσιλ, τον Οκτώβρη του 44, όταν ο τελευταίος ζητώντας να έχει τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα είχε στα χέρια του μια ελληνική κυβέρνηση μαριονέτα στην οποία συμμετείχαν Εαμίτες υπουργοί, όταν είχε ήδη βρετανικά στρατεύματα στην χώρα, όταν οι αντάρτικες δυνάμεις- και φυσικά ο ΕΛΑΣ- ήταν υπό τις διαταγές του με τη θέλησή τους κι όταν στο πλευρό του είχε και τις ΗΠΑ; 

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ 

---

^[1] Γ. Ανδρικόπουλου: «1944 Κρίσιμη Χρονιά- 300 Ανέκδοτα έγγραφα από το προσωπικό αρχείο του Ουίνστον Τσόρτσιλ για την Ελλάδα.», τόμος Β', σελ. 160- 162

^[2] Γ. Ανδρικόπουλου, στο ίδιο, τόμος Β', σελ. 179- 180

^[3] Όπως υπάρχουν στο αρχείο του Βρετανού Πρωθυπουργού και δημοσιεύονται από τον Γ. Ανδρικόπουλο στο δίτομο έργο του «1944 Κρίσιμη Χρονιά...», τόμος Β' σελ. 141- 152

*Πηγή: ergatikosagwnas.gr

[Ο Εργατικός Αγώνας δημοσιεύει  το 13^ο μέρος της σειράς των ιστορικών δημοσιευμάτων στο Μεγάλο Δεκέμβρη με αφορμή την συμπλήρωση των 70 χρόνων από τότε. Στόχος είναι να δωθεί όσο το δυνατό ολοκληρωμένα το ιστορικό γεγονός αλλά και να απαντήσουμε σε μια σειρά διαστρεβλώσεις της ιστορίας του εργατικού - λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος που δεν εμφανίστηκαν μόνο στο παρελθόν αλλά με διάφορους τρόπους επανέρχονται και σήμερα]

[Στο επόμενο: Ο Δεκέμβρης και οι διεθνείς σχέσεις του ΚΚΕ]

BRICS ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Με αφορμή την πρόσφατη κρίση στη Ρωσία, κυρίως λόγω της πτώσης των διεθνών τιμών πετρελαίου, ορισμένοι απολογητές του «μνημονιακού τόξου», βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητώντας τη ρεαλιστικότητα της θέσης για ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με όλες τις χώρες ιδιαίτερα τις χώρες BRICS (Βραζιλία-Ρωσία-Κίνα-Ινδία-Ν.Αφρική), στη βάση της ισοτιμίας και αμοιβαίου οφέλους. Για την εγχώρια οικονομική και κυβερνώσα ελίτ δεν χωράνε άλλες επιλογές πέρα από την πολιτική υποταγής στην τρόϊκα και στο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα της ευρωζώνης.

Ο ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΣ ΤΩΝ BRICS

Η διεθνής καπιταλιστική κρίση επηρεάζει ασφαλώς όλες τις χώρες, μαζί τις «αναπτυγμένες» και «αναδυόμενες οικονομίες». Ωστόσο μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι πρώτες, ιδιαίτερα της ευρωζώνης και λιγότερα οι χώρες BRICS. Ορισμένα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά. Στο ζήτημα του δημόσιου χρέους, οι τρεις μεγάλες οικονομίες ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία είχαν το 2014 χρέος κατά μέσο όρο 114,3% του ΑΕΠ, ενώ οι χώρες BRICS κατά μέσο όρο 33,2% του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα η Ρωσία είχε μόλις 13,4% και η Κίνα 22,4% αντίστοιχα.! Σε απόλυτες τιμές το χρέος των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν αρχές 2014 στα 44.620 δις δολ. ενώ των BRICS ήταν μόλις 5.251 δις δολ. Επίσης τα «συναλλαγματικά αποθέματα» των ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία ήταν το 2014 περί τα 2.880 εκατ. δολ., έναντι 5.615 εκατ. δολ. των BRICS, γεγονός που δείχνει την αξιοσημείωτη ισχύ τους. Ειδικότερα η Κίνα είχε 4.350 δις δολ. από τα υψηλότερα στον κόσμο, από τα οποία 1/3 σε αμερικάνικο νόμισμα. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος δανειστής των ΗΠΑ παράλληλα με την Ιαπωνία. Αν υποτεθεί ότι πωλούσε άμεσα μέρος των αμερικανικών ομολόγων οι συνέπειες στην αμερικανική οικονομία θα ήταν σοβαρές όπως σε ένα βαθμό και στην κινεζική που πραγματοποιεί εξαγωγές στις ΗΠΑ. Μια άλλη εξέλιξη που δείχνει το δυναμισμό των BRICS είναι η δημιουργία Αναπτυξιακής Τράπεζας και Αποθεματικού Ταμείου με κονδύλια 100 και 200 δις δολ. αντίστοιχα, ως αντίβαρο στην Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Παρ' ότι το ύψος των κονδυλίων των δύο οργανισμών είναι σχετικά μικρά, ωστόσο δείχνουν την προοπτική αμφισβήτησης της ηγεμονίας των τριών παραδοσιακών καπιταλιστικών κέντρων.

ΕΛΛΑΔΑ, ΑΓΟΡΕΣ ΔΑΝΕΙΑΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ Η «ΑΣΘΕΝΗΣ ΜΝΗΜΗ»

Ένα ερώτημα εξαιρετικά σημαντικό για την Ελλάδα στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι αν έχει νόημα να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες ή θα πρέπει να δέχεται παθητικά τις συνέπειες των αποφάσεων των κυρίαρχων ελίτ Βρυξελών και Βερολίνου. Ιδιαίτερα στην περίπτωση αναζήτησης δανειακών κεφαλαίων, υπάρχουν όχι μόνο οι χώρες της ΕΕ και Βορείου Αμερικής, αλλά και «αγορές» σε άλλες περιοχές του κόσμου και ειδικότερα στις χώρες BRICS. Κατά συνέπεια τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτουν διάφοροι «αναλυτές» και «παπαγαλάκια» του μνημονιακού τόξου «από πού τάχα θα βρούμε δανεικά» σε περίπτωση ακύρωσης Μνημονίου και αμφισβήτησης πληρωμής τοκοχρεολυσίων, είναι «προφάσεις εν αμαρτίες», διότι παραγνωρίζουν δύο βασικά στοιχεία. Πρώτον, οι «αγορές» δεν ελέγχονται από κάποιο ενιαίο κέντρο που καθορίζει τις επιλογές τους αλλά λειτουργούν ανταγωνιστικά με βάση το ιδιαίτερο συμφέρον τους. Δεύτερον οι αγορές έχουν «ασθενική μνήμη». Δηλαδή ακόμα κι αν μια χώρα αμφισβητήσει την πληρωμή χρέους, όπως η Αργεντινή, μετά από ομαλοποίηση της κατάστασης, ξανάρχονται να δανείσουν γιατί οι φορείς του δανειακού κεφαλαίου (εταιρίες και funds) εκτιμούν κυρίως τα ρίσκα και τις αποδόσεις. Αυτό ισχύει βασικά και για δάνεια σε διακρατικό επίπεδο, τα οποία παράλληλα λαμβάνουν υπ' όψιν και άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής των χωρών.

ΡΩΣΙΑ , ΤΟΥΡΚΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η αμφισβήτηση προσφυγής σε δανεισμό από τις BRICS και ειδικότερα τη Ρωσία, τελευταία γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθεί με ότι η Ρωσία «βρίσκεται σε κρίση», «δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα εμάς θα δανείσει», κά. Ανεξάρτητα από τις αιτίες της σημερινής κρίσης που βασικός παράγοντας είναι η μείωση των τιμών πετρελαίου (σε μεγάλο βαθμό «στημένη» από ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία), δε σημαίνει ότι δεν έχει περιθώρια δανεισμού και μάλιστα μικρών σχετικά ποσών σε περίπτωση που ζητούσε η Ελλάδα. Να θυμίσουμε ότι η Ρωσία διέγραψε πρόσφατα το 90% του δημόσιου χρέους της Κούβας (ύψους 35 δις δολάρια), ενώ τα συναλλαγματικά της αποθέματα ανέρχονται σε 419 δις δολάρια. Ωστόσο το κύριο που συζητάμε είναι αυτό που κάνει η επίσημη Ελλάδα. Αντί να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα της ανάπτυξης επωφελών σχέσεων με τη Ρωσία, ακυρώνει ακόμα και επιλογές που έγιναν πρόσφατο παρελθόν, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και η συμμετοχή της στην επιβολή «εμπάργκο» στη Ρωσία (από ΕΕ και ΗΠΑ), ενώ τα «σπασμένα» από τα αντίμετρα του Πούτιν, να πληρώνουν οι έλληνες παραγωγοί ροδάκινων.

Ένα τελευταίο γεγονός που αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, ευκαιρία την οποία αξιοποίησε η Τουρκία, είναι η απόφαση της Ρωσίας να ακυρώσει τα σχέδια για τον αγωγό φυσικού αερίου «South Stream» προς ΕΕ (θα πέρναγε και από Ελλάδα) και να δημιουργήσει έναν άλλον, τον «Blue Stream» 2, με δημιουργία διαμετακομιστικού σταθμού σε Τουρκία (Ανατολική Θράκη). Η ίδρυση σταθμού αποτελεί ιδανική ευκαιρία επέκτασης του αγωγού σε Ελλάδα και Βουλγαρία. Η Τουρκία άδραξε την ευκαιρία και αναβάθμισε τη θέση της ενεργειακά και γεωπολιτικά. Η Ελλάδα θα την αξιοποιήσει ή θα παραμείνει «πιστή» στις «τροϊκανές οδηγίες» και στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των υπερεθνικών και υπερατλαντικών «αφεντικών» της; Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα και αυτό προσπαθούν να συγκαλύψουν τα διάφορα «παπαγαλάκια» και «κωλοτούμπες» του κατεστημένου, με τον οχετό παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού. Σε αυτό ακριβώς διαφέρει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όταν μιλάει για ενεργητική, πολυδιάστατη και φιλειρηνική πολιτική, ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας με όλες τις χώρες, ως σημαντικό στοιχείο πολιτικής προοδευτικής εξόδου της χώρας από την κρίση.

(*) Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή», 1.1.15. Ο Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ οικονομικών, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΓΑΠ

  

ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΚΑΙ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΓΑΠ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΑΠΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΙΧ. ΨΥΛΟ

Κύριε Λαφαζάνη, η χώρα βαδίζει σε μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες . Τι περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτές τις εκλογές;  

Απ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενωμένος όσο ποτέ, με αισιοδοξία και αποφασισμένος προχωράει στην τελική ευθεία των εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου. Είμαστε βέβαιοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιτύχει μια πολύ μεγάλη νίκη που θα του διασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για μια προοδευτική ανατροπή στη χώρα μας, για να γίνουν οριστικά παρελθόν η τρόικα και τα μνημόνια και να ανοίξει καινούργιος προοδευτικός δρόμος ανασυγκρότησης και ανόρθωσης για την Ελλάδα. Αυτή είναι η σιγουριά με την οποία βαδίζουμε σε εκλογές.

Ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει το δικό μας μήνυμα και θα το στηρίξει με αποφασιστικότητα και συντριπτική πλειοψηφία.  

Ερ. Είμαστε σε μια περίοδο που θα έλεγα ότι επικρατεί ο φόβος. Πολλοί απλοί Έλληνες, απλοί πολίτες, χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική ή πολιτική τοποθέτηση, νιώθουν αμήχανα. Το εισπράττετε αυτό;  

Απ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπαθεί να φοβίσει τον πολίτη ούτε να τον τρομοκρατήσει. Αυτοί που καταφεύγουν στην τρομοκρατία και τον φόβο δεν έχουν πρόταση και κυρίως δεν δίνουν ελπίδα για το μέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ και πρόταση έχει και δίνει ελπίδα πρώτα απ' όλα για τη νεολαία αυτής της χώρας. Με αυτή την αισιοδοξία, με αυτό το περιεχόμενο, με αυτό το πνεύμα απευθυνόμαστε στους πολίτες και με αυτό το πνεύμα θα κερδίσουμε και κερδίζουμε καθημερινά την εμπιστοσύνη τους. Είμαστε μπροστά και θα πάμε ακόμη πιο μπροστά. Η νίκη θα είναι μεγάλη και συντριπτική και θα είναι νίκη του ελληνικού λαού. Θα κερδίσουν η ελπίδα και το μέλλον απέναντι στην τρομοκρατία, την κινδυνολογία, το φόβο και τον αποπροσανατολισμό.    

Ερ. Στο προεκλογικό παιχνίδι εισήλθε και ένας νέος παράγοντας, ακούει στο όνομα Γιώργος Παπανδρέου. Κατά την εκτίμησή σας τι μπορεί να κάνει ο κ. Παπανδρέου και το νέο κόμμα του; Θεωρείτε ότι μπορεί να τραβήξει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;  

Απ. Είναι θλιβερό να θέλει να ξανασώσει τη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου. Την έσωσε μία φορά, δεν χρειάζεται και δεύτερη. Φτάνει πια η καταστροφή. Το ότι εξήγγειλε κόμμα μόνο ως ανέκδοτο και φαρσοκωμωδία μοιάζει. Πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός θα του γυρίσει συντριπτικά την πλάτη. Το κόμμα αυτό απευθύνεται σε ένα χώρο, όπου υπάρχει εξοντωτική διαμάχη ανάμεσα σε πολλά κόμματα του λεγόμενου κεντροαριστερού τόξου. Αυτός ο χώρος είναι παράρτημα του νεοφιλελευθερισμού. Παραρτήματα του νεοφιλελευθερισμού είναι όλα αυτά τα κόμματα-ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΓΑΠ-δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε παρά τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής. Αυτή την ώρα εναλλακτική λύση είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπαστική Αριστερά που απευθύνεται σε όλο το λαό, σε όλους τους πολίτες και μπορεί να διαμορφώσει μια νέα λαϊκή ενότητα με αισιοδοξία, ελπίδα για ένα μέλλον ανόρθωσης και ανασυγκρότησης.  

Ερ. Η αυτοδυναμία ή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι στόχος πιθανότατα εφικτός, όμως είναι στόχος. Εάν δεν -είναι το ερώτημα που βάζουν πολλοί- με ποιους θα συμμαχήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι, όπως βλέπω, αποκλείετε τον κ. Παπανδρέου, αποκλείετε επίσης το Ποτάμι..Με ποιούς  θα κυβερνήσετε, αν δεν έχετε αυτοδυναμία;  

Απ. Δεν υπάρχει κανένα έδαφος για καμιά συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, αλλά και με το Ποτάμι και με το κόμμα που έφτιαξε ο Γ. Παπανδρέου. Και τα τρία αυτά κόμματα κινούνται στην ίδια κατεύθυνση και βρίσκονται στην ίδια κοίτη. Αυτό που ζητάνε είναι να υπάρξει στη χώρα ένας δεύτερος γύρος μνημονιακής καταστροφής ,χειρότερος από τον πρώτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι τους έχει μια σφοδρή αντιπαλότητα, βρίσκεται σε πλήρη και απόλυτη αντιπαράθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και είμαστε σίγουροι ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί αυτό το μήνυμα και θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη πλειοψηφία, μια σίγουρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να μπορέσει πλήρως και με σταθερότητα να εφαρμόσει το αντιμνημονιακό προοδευτικό του πρόγραμμα.

"ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΓΙΑ ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ''ΧΩΝΙ'' (04/01) ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΩΝ. ΑΓΟΡΗ

- Μετά τη λήξη της τρίτης ψηφοφορίας και την αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας κάνατε λόγο για «Βατερλώ» των Σαμαρά- Βενιζέλου. Θεωρείτε ότι το αποτέλεσμα προεξοφλεί νέα μεγαλύτερη ήττα -τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις μνημονιακές πολιτικές- στις προσεχείς εκλογές;

- Η ήττα του Στ. Δήμα στην τρίτη ψηφοφορία είχε τα χαρακτηριστικά ενός πραγματικού πολιτικούΒατερλώ για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που απηχούσε τις διαθέσεις όχι μόνο της Βουλής, αλλά πρώτα από όλα της κοινωνίας. Γι αυτό, άλλωστε, θεωρώ ότι το Βατερλώ του Στ. Δήμα στη Βουλή είναι η αφετηρία εκλογικής συντριβής  για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς και για όλες τις δυνάμεις του συστημικού μνημονιακού τόξου, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνω και το ''Ποτάμι'' και το υπό εκκόλαψη κόμμα του αρχιτέκτονα της τροϊκανομνημονιακής καταστροφής της χώρας, Γιώργου Παπανδρέου.  

-Τρεις εβδομάδες πριν από τις κάλπες κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει δυναμική όχι μόνο για τη νίκη αλλά και για την αυτοδυναμία. Ποιο αποτέλεσμα θα δώσει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς το «πάνω χέρι» εντός και εκτός Ελλάδας;

-Είναι πολύ σωστή η διαπίστωση σας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει δυναμική κατάκτησης τηςκοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.Ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ για κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν συνιστά ένα κομματικά εγωιστικό στόχο, ούτε επιδίωξη κομματικής αλαζονείας. Αντίθετα , η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ δεν διεκδικείται για να αποκλειστούν οι συνεργασίες, οι οποίες θα επιδιωχθούν από το κόμμα μας σε συνεπή βάση και σε κάθε περίπτωση η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά απλώς την ασφαλιστική δικλείδα, για να μην καταστεί όμηρος δυνάμεων που έχουν μνημονιακό προσανατολισμό. Την ασφαλιστική δικλείδα, επομένως, για την εφαρμογή με συνέπεια και σταθερότητα ενός αντιμνημονιακού προοδευτικού προγράμματος. Ένα αποτέλεσμα, λοιπόν, που θα δίνει όσο το δυνατόν πιο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ και μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη στα κόμματα της Αριστεράς,με τη συντριβή των πολιτικών εκφραστών του μνημονιακού και συστημικού τόξου, είναι εκείνο που θα δώσει το πάνω χέρι στην κυβέρνηση της Αριστεράς έναντι των εγχώριων και ξένων κατεστημένων συμφερόντων.

-Το πολιτικοοικονομικό σύστημα φαίνεται πως αγωνιά για το μέλλον του. Ο Αντώνης Σαμαράς κατηγορεί το κόμμα σας για άγνοια και αλαζονεία, τα διεθνή μίντια συνεχίζουν τα τρομολαγνικά δημοσιεύματα και τα νέα κόμματα – κατασκευάσματα του κατεστημένου χαρακτηρίζουν το δυναμικό της Αριστεράς ως «συνονθύλευμα εξουσιομανών». Τι απαντάτε στις άθλιες μεθοδεύσεις;

-Η τρομοκρατία, η κινδυνολογία, η καλλιέργεια του φόβου, ο ψυχολογικός εκβιασμός, το ψέμα, η διαβολή, η παραπλάνηση και ο αποπροσανατολισμός είναι τα μόνα θλιβερά όπλα που έχουν απομείνει στη ΝΔ αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και στα κόμματα του μνημονιακού και συστημικού τόξου. Είναι πρωτοφανές αυτό το παραλήρημα των βρώμικων επιθέσεων που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες μόνο με τις επιθέσεις των εγχώριων και ξένων κατεστημένων σε βάρος της Αριστεράς σταεμφυλιακά χρόνια μπορεί να συγκριθεί. Όπως πρωτοφανές φαινόμενο συνιστά ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που διεκδικεί την κυβέρνηση, να έχει απέναντι του το σύνολο των μέσων ενημέρωσης, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ποτέ δεν είχαμε δει μια τέτοια κατάσταση ανωμαλίας, τουλάχιστον, στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Τέλος, αποτελεί τραγική ειρωνεία να κατηγορούν για ''εξουσιομανία'' το στελεχικό δυναμικό της Αριστεράς κόμματα, πολιτικοί παράγοντες και πολιτικές οικογένειες που κυβερνούν την Ελλάδα αδιάλειπτα επί δεκαετίες και έχουν γίνει χαλκομανία της εξουσίας , γύρω από την οποία έχουν εγκαταστήσει ένα κλειστό κύκλωμα για τη νομή της και τη διανομή των λαφύρων της.  

-Τις τελευταίες ημέρες, οι φωνές που λένε ότι ίσως «το κούρεμα του χρέους να είναι η καλύτερη λύση για την Ελλάδα» ακούγονται πιο καθαρά. Η θέση σας στο συγκεκριμένο θέμα είναι ξεκάθαρη. Πως θα δρομολογηθεί η υλοποίηση αυτής της πολιτικής απόφασης και ποιο το χρονοδιάγραμμα που θέτετε;

- Πράγματι το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότερες φωνές , όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό, ακόμα και μέσα στη Γερμανία, ζητάνε να υπάρξει ''κούρεμα'' και μάλιστα γενναίο, στο ελληνικό χρέος για λόγους επιβίωσης και προοπτικής της χώρας μας. Πρόσφατα, ακόμα και το γερμανικό περιοδικό Spiegel , ένα περιοδικό το οποίο κινείται στο χώρο του γερμανικού κατεστημένου, τόνισε ξεκάθαρα ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους παρότι ''όντωςεπαναστατικό είναι αναγκαίο. Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από τα χρέη της. Η αποπληρωμή τους δεν είναι δυνατή''. Το τραγικό είναι ότι αυτό που έχουν φτάσει να ομολογούν ως ανάγκη γερμανικά έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας, όχι μόνο δεν τολμούν να το πουν τα ελληνικά παραδομένα κόμματα , όπως ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΓΑΠ κλπ, αλλά και συκοφαντούν όσους στη χώρα μας διεκδικούν τη διαγραφή χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ενός δυσβάσταχτου και αβίωτου χρέους και τη διεκδικεί με διαπραγματεύσεις, πρωτοβουλίες και δημοκρατικά μέσα, όπως επιβάλλεται να κάνει κάθε κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα, η οποία μοχθεί να έχει μέλλον η ίδια και η νεολαία της.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ!!

«Τα φάγατε και τα χρωστάτε, αλλά εμείς σας σώζουμε!», «Ζήτω! Καταφέραμε να παραμείνουμε στο ευρώ πάση θυσία!», «Οι εταίροι μας λένε ΜΠΡΑΒΟ για τις θυσίες!», «Εντάξει, γίνονται και κάποια τραγικά λάθη, αλλά έρχεται η Ανάπτυξη!», «Σας ευχαριστούμε που σας αρέσουν τα παραμύθια!».

Θα μάθουν την αλήθεια στις 25 Ιανουαρίου

“ Πανικός για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, το οποίο απομύζησε τον ελληνικό λαό και τώρα τρέμει βλέποντας ότι καταρρέει με πάταγο ”

Του Κώστα Καπνίση

Δευτέρα, 05 Ιανουαρίου 2015 08:58

• Εκτύπωση 
• E-mail

«Αλήθεια και ευθύνη» ονομάζεται η νέα παράσταση που δίνει στον ελληνικό λαό με πανάκριβο μάλιστα η απερχόμενη κυβέρνηση. Η νέα παράσταση ήταν έμπνευση της ΝΔ, βγαλμένη από τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου, την οποία ασμένως έσπευσε να υιοθετήσει, έστω και σιωπηλά, ο άλλος εταίρος της κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ. 

Η «αλήθεια και η ευθύνη» της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είναι ότι χειρότερο έχει δει η ελληνική κοινωνία μετά από πολλές δεκαετίες, βγαλμένη μέσα από μελανές σελίδες της Ιστορίας. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι τα κύρια συστατικά της νέας παράστασης είναι ο φόβος και ο τρόμος. Η προσπάθεια κατατρομοκράτησης δηλαδή του ελληνικού λαού την ώρα μάλιστα που η χώρα βρίσκεται κάτω από την πίεση των εταίρων – δανειστών, αλλά και την στιγμή που όλο και περισσότεροι τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ομολογούν πλέον ότι η «συνταγή» της λιτότητας ισοπέδωσε την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ παράλληλα καταδικάζει την Γηραιά ήπειρο σε έναν φαύλο κύκλο ύφεσης. 

Η αλήθεια είναι τα ίδια τα στοιχεία, οι αριθμοί, οι οποίοι περιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια το τι έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια των Μνημονίων. Η αλήθεια είναι ότι αυτά είδαν στο εξωτερικό και τρόμαξαν και συνειδησιακά για το γεγονός ότι επέτρεψαν στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, της πιο χυδαίας έκφρασης πολιτικής πρακτικής που γνώρισε η ανθρωπότητα να διαλύσουν κυριολεκτικά την Ελλάδα. Από την άλλη μεριά, βλέπουν να έρχεται και η δική τους σειρά. Βλέπουν το σχέδιο να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και ελλείμματα να μην έχουν (που όλοι έχουν) αυτά θα βρεθούν. Οι αγορές ξέρουν τον τρόπο να τα δημιουργούν και μετά να εκβιάζουν. 

Ο ελληνικός λαός, μαθαίνει πλέον και επίσημα ότι ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεν έχουν λύση για τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν και γι΄αυτό θα ακολουθήσουν την ίδια τακτική μετά από τις εκλογές, ελπίζοντας ότι θα επικρατήσουν στην εκλογική αναμέτρηση. Το «πρόγραμμά» τους είναι τα e – mails τύπου Χαρδούβελη, μέσω των οποίων υπερασπίζονται μάλιστα την «γραμμή» των δανειστών παρόλο που οι ίδιοι, στην πλειονότητά τους σιωπούν και περιμένουν να δουν το τι θα γίνει στην Ελλάδα, σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις, προκειμένου να επαναχαράξουν την «γραμμή» τους ή να συνεχίσουν στην ίδια και χειρότεροι αν εκλεγούν τα «οικεία πρόσωπα». 

Την ίδια στιγμή οι πρωταγωνιστές της «αλήθειας και της ευθύνης» βλέπουν τα κόμματά τους να αποψιλώνονται. Στη μεν ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, βλέπει πρώην υπουργούς όπως ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Ευάγγελος Αντώναρος να μην «κατεβαίνουν» στην εκλογική μάχη της «αλήθειας και της ευθύνης». Κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός είναι πλέον απομονωμένος περισσότερο από ποτέ μέσα στο ίδιο του το κόμμα και η επομένη των εκλογών ή ακόμα και το ίδιο το βράδυ της εκλογικής αναμέτρησης θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις επιλογές του που οδήγησαν το άλλοτε κραταιό κόμμα της συντηρητικής παράταξης στην εκλογική συντριβή. Σε ακόμα πιο δύσκολη θέση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, καθώς πλέον οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις αφήνουν περιθώριο ακόμα και την μη είσοδο του κόμματος στην Βουλή, μετά και από την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα από τον πρώην πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος μάλιστα «κατεβαίνει» στις εκλογές παίρνοντας μαζί του αρκετά στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας ουσιαστικά τον Ευάγγελο Βενιζέλο σχεδόν μόνο του. 

Αυτή είναι η κατάσταση σε γενικές γραμμές, την οποία μάταια προσπαθεί να αποκρύψει, μέσω της στρατηγικής του φόβου και του τρόμου η απερχόμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Και αυτό δεν είναι «αλήθεια και ευθύνη», αλλά κάτι άλλο. Είναι πανικός για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας, το οποίο απομύζησε τον ελληνικό λαό και τώρα τρέμει βλέποντας ότι καταρρέει με πάταγο. «Αλήθεια και ευθύνη» δεν είναι η πολιτική διάσωση του Αντώνη Σαμαρά, του Ευάγγελου Βενιζέλου και των ελάχιστων υποστηρικτών τους, οι οποίοι βγαίνουν στα «τηλεπαράθυρα» της μιντιοκρατίας και μετέρχονται κάθε είδους «επιχείρημα» για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Αλήθεια και ευθύνη είναι να ζήσει με Δημοκρατία, Αξιοπρέπεια και Δικαιοσύνη ο ελληνικός λαός και γιατί μπορεί, αλλά και γιατί το δικαιούται. Το βλέπουν πλέον και στο εξωτερικό. Γι’ αυτό έχουν στρέψει το βλέμμα τους στην Ελλάδα και περιμένουν από τους Έλληνες να κάνουν το ιστορικό τους καθήκον. Να σώσουν δηλαδή πέρα από τον εαυτό τους την χαμένη τιμή και υπόληψη της Ευρώπης και να μην επιτρέψουν σε εκείνους που καταρρέουν να την διαλύσουν, όπως έκαναν και με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, προκειμένου να υλοποιήσουν τα πιο σκοτεινά σχέδια που είδε ποτέ ο πλανήτης από τον Β’ ΠΠ μέχρι σήμερα. Το «πείραμα» ξεκίνησε από την Ελλάδα και στην Ελλάδα θα τερματιστεί. Αυτή την αλήθεια θα μάθουν στις 25 Ιανουαρίου, όσο και αν αυτή άργησε. Είναι άλλωστε κανόνας. Η δικαίωση για τους λαούς μπορεί μερικές φορές να αργεί, αλλά πάντοτε έρχεται…

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ periodista

Έρχονται Ειδικά Δικαστήρια Για τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ πολιτικούς

Γιατί εμείς δεν ξεχνάμε . Εσένα, το ξενόδουλο πολιτικό  ανδρείκελο που ακούει στο όνομα Γ.Παπανδρέου, που μέσα από το νέο κόμμα σου προσπαθείς να διασωθείς. Δεν ξεχνάμε  το εθνοκτόνο κράτος και το παρακράτος σου το καλοκαίρι του 2011. Αλλά, δεν ξεχνάμε & τη συνέχεια της κοινοβουλευτικής Δικτακτορίας από τους Παπαδήμο, Σαμαρά, Βενιζέλο,Καρατζαφέρη & τους τελευταίους σωτήρες ξανά με Σαμαρά , Βενιζέλο & με αρχική προσθήκη την ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη.

Ο φόβος της Γερμανίας και το φυτίλι της Ελλάδος

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης 

Εδώ και 6 χρόνια ο Λαός μας βιώνει μία πρωτόγνωρη εις την σύγχρονη ιστορία εξαθλίωση. Εξαιτίας μίας οικονομικής κρίσης και ως επακόλουθο αυτής την χρεοκοπία της χώρας μας. Το ξέσπασμα μίας οικονομικής κρίσης, με παγκόσμιες ή περιφερειακές διαστάσεις όπως π.χ. το ευρωπαϊκό πεδίο, έχει διφορούμενες αιτίες και συνέπειες. Όμως εις την Παγκόσμια Οικονομία μία περιορισμένη και ελεγχόμενη οικονομική κρίση θεωρείται ως ένα απλό συμβάν π.χ. στραβοπάτημα μίας μερίδας των επενδυτών οι οποίοι διακινούν σε ετήσια βάση δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια. Η τεράστια αυτή διακίνηση κερδοσκοπικών κεφαλαίων συνδέεται με την ασφάλιση του ρίσκου αυτών για τον περιορισμό απωλειών. Είναι μία απλή διαδικασία και ένα ρίσκο το οποίο αντιμετωπίζει και ο καθείς από εμάς εις την καθημερινότητα. 

Όμως αξιοπερίεργο είναι, ότι εις την συγκεκριμένη περίπτωση της χρεοκοπίας της χώρας μας, από την έναρξη της κρίσης εδόθησαν τεράστιες πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις. Οι οποίες προέρχονται από διεθνείς κύκλους και ενδογενείς παράγοντες οι οποίοι εξυπηρετούν διάφορα συμφέροντα εξωτερικών κυρίως παραγόντων. Από ότι είναι γνωστόν, σε άλλες χώρες οι οποίες βίωσαν ανάλογες κρίσεις, το όλο πρόβλημα αντιμετωπίστηκε επιστημονικά, με ρεαλισμό και σύμπνοια, από τις κοινωνίες και τους πολιτικούς. Για πρώτη φορά εις την χώρα μας συμβαίνει κάτι το διαφορετικό. Η χρησιμοποίηση μίας ασύμμετρης και καταστροφικής προπαγάνδας με πληροφορίες παροδηγητικές ή ψευδείς οι οποίες υποστηρίζουν πολιτικές σκοπιμότητες ή προστατεύουν συμφέροντα αυτών που κατέχουν την εξουσία ή εκείνων που επιδιώκουν αυτήν. Αυτό που ξεχωρίζει την προπαγάνδα από άλλες μορφές συνηγορίας είναι ότι ο προπαγανδιστής είναι πρόθυμος να αλλάξει την άποψη του κοινού μέσω σύγχυσης και εξαπάτησης και όχι μέσω πειθούς και κατανόησης.

Ως εκ τούτου η χώρα μας εδώ και 6 χρόνια δεν είναι μόνον θύμα οικονομικής εκτροπής, λόγω ευθύνης του πολιτικού συστήματος, και παράλληλα του στραβοπατήματος των διεθνών επενδυτών, αλλά και θύμα της επικίνδυνης προπαγάνδας-τρομοκρατίας των Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών που ασκείται με αμείωτο βαθμό εις βάρος της Ελληνικής Κοινωνίας, η οποία βιώνει καθημερινώς τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης. Όμως τι κρύβεται πράγματι πίσω από αυτήν την βία της προπαγάνδας-τρομοκρατίας που ασκείται εις βάρος του Λαού μας;

Η παγκόσμια ιστορία μας έχει διδάξει, ότι ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ορισμένων χωρών έχει ως συνέπεια τις πολεμικές συγκρούσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρείται η διαμόρφωση μίας νέας φιλοσοφίας η οποία περιορίζει τις πολεμικές συγκρούσεις, τώρα με το έλεγχο ή υποταγή μίας άλλης χώρας μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η όλη πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, έχει τώρα όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της νέας αυτής φιλοσοφίας. Η οποία είναι προϊόν της πρωταγωνίστριας εις την Ευρώπη Γερμανίας. Όμως για να γίνει πιο κατανοητή η όλη μεταστροφή η οποία παρατηρείται εδώ και 25 χρόνια εις την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, η οποία και θέτει σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές Αρχές, Αξίες και Παραδόσεις των Λαών, οφείλουμε να ανατρέξουμε και πάλιν εις την Ιστορία.

Ως γνωστόν, πρωταγωνιστικό ρόλο εις την διερεύνηση των Ηπείρων του Πλανήτη και τον Αποικισμό των, και ως συνέπεια αυτού την ενδυνάμωση της παγκόσμιας οικονομίας, έπαιξαν οι χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ιταλία και Βέλγιο. Η Γερμανία, αν και διέθετε δυναμισμό σε όλους τους τομείς του πνεύματος και της τεχνολογίας, για διάφορους λόγους έμεινε εκτός αυτής της μεγαλειώδους προσπάθειας. Όμως δεν συγχώρησε τον εαυτό της γι αυτή την αποχή της, η οποία έκτοτε την συνοδεύει εφιαλτικά ως «σύνδρομο της χαμένης ευκαιρίας».Παράλληλα και η μεγαλειώδης Επανάσταση του 1789 η οποία ανέδειξε την Γαλλία ως χώρα και μητέρα του Διαφωτισμού.

Προς αντιμετώπιση αυτού του συνδρόμου στράφηκε κατά πρώτον εναντίον της Γαλλίας με τον Γερμανο-Γαλλικό πόλεμο του 1870/71, με την ταπείνωση της Γαλλίας. Η νίκη αυτή της έδωσε φτερά για να προκαλέσει εντός μόλις 20 χρόνων 2 συνεχόμενους Παγκοσμίους Πολέμους, η προετοιμασία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου του οποίου, για την επίτευξη του μεγάλου οράματος της Χιλιετούς Αυτοκρατορίας (Tausendjähriges Reich), διήρκεσε μόλις 6 χρόνια (1933-1939). Όμως δυστυχώς για τους Λαούς οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα, η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ευνόησε και πάλιν την ηττηθείσα Γερμανία, οποία απαλλάχθηκε σε μεγάλο ποσοστό από την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων.

Η Συμφωνία των 2 (Δυτική και Ανατολική Γερμανία) + 4 (ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση, Γαλλία, Μ.Βρετανία) η οποία δεν συμπεριέλαβε τις άλλες χώρες της Ευρώπης, για την Ενοποίηση της Γερμανίας, έδωσε το έναυσμα εις το Βερολίνο για την ολοκληρωτική τώρα αλλαγή της πολιτικής της απέναντι της Ευρώπης και την ενορχήστρωση ενός Σχεδίου για την κυριαρχία της εντός της Ε.Ε..

Παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας εντός της Ε.Ε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έως σήμερα επέβαλε εντός της Γερμανίας την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς, αμοιβές και συντάξεις και σχεδόν το μηδενισμό των τόκων εις τις τραπεζικές καταθέσεις, αλλά και την σταθερότητα των τιμών. Αυτό είχε ως συνέπεια τον χαμηλότοκο δανεισμό του Γερμανικού Τραπεζικού Συστήματος προς τις Τράπεζες των Ε.Ε.-Εταίρων οι οποίες διέθεταν τεράστια κεφάλαια για την αγορά καταναλωτικών προϊόντων, τα οποία εις την κυριολεξία προέρχονται από την Γερμανία. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγικότητας της Γερμανίας, η οποία εξάγει τώρα πλέον του 63% της παραγωγής της εις τις χώρες της Ε.Ε., με την συσσώρευση τεραστίων πλεονασμάτων, πλέον 25 δις Ευρώ μηνιαίως. Παράλληλα οι δανείστριες χώρες της Ε.Ε., κυρίως του Νότου, όχι μόνον απώλεσαν την παραγωγικότητά τους, αλλά και χρεοκόπησαν.

Η εμμονή του Προέδρου Μιτεράν της Γαλλίας για την καθιέρωση του Ευρώ ως Νόμισμα της Ε.Ε., για την «εξουδετέρωση» του βαρύτατου όπλου της Γερμανίας, δηλαδή του Μάρκου, και ως αντάλλαγμα την αποδοχή της Φρανκφούρτης ως Έδρα της ΕΚΤ, απέβη ως ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας. Διότι η ΕΚΤ ελέγχεται εις την κυριολεξία από το πνεύμα και φιλοσοφία της αυστηρότατης Νομισματικής Πολιτικής και Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και της αυστηρής Λιτότητας της Γερμανίας. Εκ του λόγου αυτού το Ευρώ κατέστη το πυρηνικό όπλο της Γερμανίας με το οποίο ελέγχει την Ε.Ε. Αυτή η φιλοσοφία της αυστηρής λιτότητας και το νέο πυρηνικό όπλο το Ευρώ της Γερμανίας στραγγαλίζει τώρα τις υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. οι οποίες δέχονται τις εξοντωτικές πιέσεις και την θανατηφόρο λιτότητα της Γερμανίας, η οποία παίζει και τον ρόλο του «Εξολοθρευτή» για τις χρηματαγορές.

Όμως την Πατρίδα μας δεν πρέπει να την φοβίζουν οι πιέσεις και οι απειλές της Γερμανίας. Είναι πλέον διεθνώς αποδεκτό, ότι το χρέος των 325 δις Ευρώ δεν είναι βιώσιμο ούτε σε 5 γενεές. Οι δανειστές οι οποίοι διακινούν 50 τρις δολάρια ετησίως, δεν θα είχανε ουδεμία αντίρρηση εάν η Ελληνική Κυβέρνηση με δική της και μόνον πρωτοβουλία πρότεινε την διαγραφή του χρέους, το οποίο αποτελεί μόλις το 0,10% των διακινούμενων κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Διότι η απώλεια για τους διακινητές των κερδοσκοπικών κεφαλαίων είναι σχεδόν μηδενική.

Γνωστόν είναι ότι η Γερμανία, λόγω της φιλοσοφίας της και των αυστηρών Αρχών και Πειθαρχίας, όταν θέλει κτυπάει χωρίς προειδοποίηση. Δεν απειλεί ποτέ. Όμως οι απειλές του κ. Σόϊμπλε και του Βερολίνου, οι οποίες θυμίζουν την ρήση «σκύλο που γαυγίζει μη τον φοβάσαι», υποκρύπτουν τον φόβο της Γερμανίας. Ότι το φυτίλι της Ελλάδος θα οδηγήσει σε μία ηφαιστειακή έκρηξη εις την Ε.Ε., εις την οποία βράζει τώρα το καζάνι, κατά της Γερμανίας, με την κατάρρευση των υποχθόνιων σχεδίων της για τον έλεγχο και κατάκτηση της Ευρώπης.

Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές, Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την Αθήνα. Απασχολήθηκε επί 5 χρόνια εις την Ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας

ανάρτηση από Ας Μιλήσουμε Επιτέλους