"Μαγειρείο" με το Κατοχικό δάνειο ...ΥΠΕΡ της Γερμανίας !!! 74=11 !!!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ  ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΓΕΝ. ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟΥ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ 

ΣΕ 11 ΔΙΣ ΤΗΝ ΟΦΕΙΛΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΑΝΤΙ ΤΩΝ 74 ΔΙΣ !

Στα χέρια της κυβέρνησης βρίσκεται ήδη η απόρρητη έκθεση για «όσα μας χρωστούν οι Γερμανοί» από το αναγκαστικό-κατοχικό δάνειο, το οποίο δεν εξοφλήθηκε ποτέ και τις πολεμικές επανορθώσεις που ξεχάστηκαν. Όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής, σύμφωνα με τημεθοδολογία που ακολούθησε η Επιτροπή με επικεφαλής τον τέως γενικό διευθυντή Θησαυροφυλακίου, Παναγιώτη Καρακούση, η οφειλή της

Γερμανίας προσεγγίζει τα 11 δισ. ευρώ.

Το πόρισμα 160 σελίδων παραδόθηκε στον Χρήστο Σταϊκούρα, ο οποίος με τη σειρά του θα την αποστείλει στον υπουργό Εξωτερικών Ευάγγελο Βενιζέλο και εκείνος στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα, θα πρέπει να συνεδριάσει το Νομικό Συμβούλιο και να αποφασίσει-εισηγηθείστην κυβέρνηση πώς θα χειριστεί το θέμα.

ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΤΩΝ 11 ΔΙΣ

Έγκυροι κύκλοι του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών στην Ελλάδα χαρακτήριζαν ως απολύτως απαράδεκτο και ευτελές το ποσό για την εξόφληση του κατοχικού δανείου το οποίο ζητά να διεκδικήσει η Ελλάδα από τη Γερμανία.

Οι ίδιοι κύκλοι σημείωναν ότι η κυβέρνηση, στο παρά πέντε ακριβώς της ήττας της και της εκδίωξής της από το λαό, καταφεύγει σε μια τελευταία φιλογερμανική πράξη, αν όχι και εξυπηρέτηση προς τη Γερμανία.

Οι ίδιοι κύκλοι επέμεναν ακόμα ότι το ύψος του Γερμανικού κατοχικού δανείου, σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς του Εθνικού Συμβουλίου, που διενεργήθηκε από έγκριτους εμπειρογνώμονες ανέρχεται σε σημερινές τιμές, τουλάχιστον, στα 74 δις ευρώ ( 54 δις ευρώ χωρίς τους νόμιμους τόκους).

Στελέχη της Αριστεράς τόνιζαν στην Iskra ότι μια προοδευτική κυβέρνηση μετά τις εκλογές είναι θέμα τιμής στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας να διεκδικήσει πλήρως και στο ακέραιο τις οφειλές της Γερμανίας.

 iskra.gr

Προβάδισμα ΣΥΡΙΖΑ με 4,5% (5,8% με αναγωγή)

Δημοσκόπηση (DATA RC). 

Προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ με 4,5% στην πρόθεση ψήφου και με 5,8%(στην αναγωγή επι των εγκύρων), δείχνει Πανελλαδική Δημοσκόπηση της DATA RC για την εφημερίδα “Πελλοπόνησος”. Στην πρόθεση ψήφου:ΣΥΡΙΖΑ 27,8%, ΝΔ 23,3%, ΠΟΤΑΜΙ  5,6%, ΚΚΕ 4,7%, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 4,1%, ΠΑΣΟΚ 3,3%, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 2,1%, ΚΙΔΗΣΟ 2,1%. Στην αναγωγή επί των εγκύρων, προκύπτει η σίγουρη είσοδος 6 κομμάτων στην Βουλή και η πιθανή ακόμα 2. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει 35,3%, με τάσεις ανόδου, 

διατηρώντας το εκλογικό του προβάδισμα το οποίο κατέγραφε και πριν την ανεπιτυχή διαδικασία εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.  

Η εκτίμηση των εδρών του λίγο απέχει από την επίτευξη αυτοδυναμίας. 

Η Ν.Δ. με 29,5% παρακολουθεί την ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, -αφού για πρώτη φορά η εκτίμηση για την πρόθεση ψήφου αγγίζει το 30%- και είναι ακόμα παρούσα στην εκλογική μάχη.  

Τα δύο μεγάλα κόμματα μαζί συγκεντρώνουν 64,8%.

Στην βουλή σίγουρα εισέρχονται ακόμα τέσσερα κόμματα. 

Το ΠΟΤΑΜΙ με 7,1%, 

το Κ.Κ.Ε. με 6%, 

η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με 5,2% και 

το ΠΑΣΟΚ με 4,1%. 

Την είσοδο τους διεκδικούν 

οι ΑΝ.ΕΛ με 2,7% και 

το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ με 2,6%. 

Η φαιά Πανούκλα του τρόμο-θεάματος στο Παρίσι…

Η πολιτική συμμορία των τρομοκρατών της υφηλίου διαδηλώνει εναντίον της …ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!!! 
Τι απύθμενη και φρενοβλαβής υποκρισία και πόσος αβυσσαλέος και μακάβριος εμπαιγμός… Οι χορηγοί, οι σπόνσορες, αλλά και οι σκηνοθέτες της ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του υστερικού τρόμο-θεάματος
χύνουν τα δάκρυά τους εναντίον του δικού τους εφιαλτικού έργου: κατακλυσμός κροκοδείλιων δακρύων.

  
Οι έμποροι της ΦΡΙΚΗΣ καταδικάζουν τη ΦΡΙΚΗ που παράγουν και σκηνοθετούν οι ίδιοι… 

Όμως, από αυτή τη σκηνοθεσία της πολιτικής παρέλασης των ευρωπαίων συμμοριτών (της ευρωπαϊκής φαιάς Πανούκλας) δεν εμφανίζεται ΑΝΟΙΚΤΑ ο ΜΕΓΑΣ σκηνοθέτης και ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ: Ο αυτοκράτορας-παραγωγός της τρομοκρατίας (οι ΗΠΑ). 

Με την απουσία του Ομπάμα, προφανώς, οι πλανητικοί δήμιοι, ήθελαν να σηματοδοτήσουν, πιο καθαρά, το ρόλο της ευρωπαϊκής πολιτικής συμμορίας, αυτόν του κομπάρσου: Κομπάρσοι στο τρομοκρατικό έργο που έχουν σκηνοθετήσει οι ΗΠΑ… 

ΟΛΗ η ΕΕ διαδηλώνει για το τρομοκρατικό έγκλημα στη Γαλλία… 

Η ίδια «αντιτρομοκρατική» ΥΣΤΕΡΙΑ που ζήσαμε με τους Δίδυμους Πύργους και τους συνακόλουθους πολεμικούς εφιάλτες… 

Νέες πολεμικές και αιματηρές επιχειρήσεις ετοιμάζονται πίσω από αυτό το εφιαλτικό τρόμο-θέαμα του Παρισιού… 

Και τα φίμωτρα του 4ου Ράιχ… 

Και κανείς δεν τολμάει να μιλήσει γι αυτόν τον σκηνοθετημένο και τελετουργικό ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ…


http://www.resaltomag.blogspot.gr/

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ : Το 52% των Ελλήνων υπέρ του εθνικού νομίσματος

Πόσοι Έλληνες θέλουν το εθνικό νόμισμα; Όλοι φαντάζομαι μάθατε για την έρευνα της VPRC που έβγαλε το 75% υπέρ του ευρώ. Βέβαια, έτσι ερμηνεύσανε οι δημοσιογράφοι διατεταγμένης υπηρεσίας την απάντηση στο ερώτημα "εάν θεωρείτε πώς υπάρχει κίνδυνος για την έξοδο από το ευρώ;" Κι εγώ προσωπικά θα απαντούσα "όχι", δηλαδή θα ήμουν στο 75% που δήθεν απάντησαν υπέρ του ευρώ.

Αυτό σημαίνει ότι θα ήμουν υπέρ του ευρώ; Και βέβαια όχι. Το "όχι" δεν αφορά την έξοδο από το ευρώ, αλλά τον κίνδυνο. Για μένα ο κίνδυνος είναι να μείνουμε στο ευρώ. Γιατί, λοιπόν, τα καλόπαιδα της VPRC δεν έθεταν κατευθείαν το ερώτημα; Ο λόγος είναι απλός. Έπρεπε να εκμαιεύσουν ένα εντυπωσιακό ποσοστό που να λειτουργεί υπέρ της μαύρης προπαγάνδας.

Για να δούμε όμως μια άλλη έρευνα, που διεξήχθη από την WIN/Gallup International (www.orb-international.com/perch/resources/europeanattitudesresults.pdf). Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε ακούσει τίποτε γι' αυτή την έρευνα. Και δεν πρόκειται να ακούσετε, γιατί η έρευνα αυτή δεν πληρώθηκε από κάποιον μέσα στην Ελλάδα που τα συμφέροντά του είναι ταυτισμένα με το ευρώ. Κι επομένως τα αποτελέσματά της δεν είναι αρκούντως πειραγμένα για να βολεύουν την ενημέρωση διατεταγμένης υπηρεσίας.

Η συγκεκριμένη έρευνα διεξείχθη στα τέλη του 2014 και δημοσιοποιήθηκε στις 30/12/2014. Πρώτη ερώτηση: Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών έχετε νιώσει πιο κοντά στην Ευρώπη /περισσότερο Ευρωπαίος, πιο απομακρυσμένος από την Ευρώπη / λιγότερο Ευρωπαίος ή ίσως δεν υπήρξε οποιαδήποτε αλλαγή;

Στην ερώτηση αυτή οι Έλληνες ερωτώμενοι απάντησαν: Περισσότερος Ευρωπαίος, 10%. Λιγότερο Ευρωπαίος, 52%. Καμιά αλλαγή, 36%. Δεν γνωρίζω, 3%.

Δεύτερη ερώτηση: Αν υπήρχε ένα δημοψήφισμα αύριο στη χώρα σας σχετικά με το εάν το Αφγανιστάν θα πρέπει να παραμείνει μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ψηφίζατε για να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Στην ερώτηση αυτή οι Έλληνες απάντησαν: Να παραμείνει στην ΕΕ, 53%. Να φύγει από την ΕΕ, 34%. Δεν γνωρίζω, 14%.

Τρίτη ερώτηση: Ποιος / τι πιστεύετε ότι έχει κυρίως την ευθύνη για την τρέχουσα οικονομική κρίση σε όλη την Ευρώπη;

Οι Έλληνες απάντησαν: Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, 25%. Το ευρώ, 10%. Οι τράπεζες/τραπεζίτες, 34%. Είναι μια ευρύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση, 18%. Η αδυναμία ορισμένων χωρών (π.χ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), 4%. Άλλο, 6%. Δεν γνωρίζω, 2%.

Τέταρτη ερώτηση: Αν σας δοθεί η επιλογή θα προτιμούσατε να έχετε το Ευρώ, ή το δικό σας εθνικό νόμισμα;
Οι Έλληνες απάντησαν: Το ευρώ, 32%. Το εθνικό νόμισμα, 52%. Δεν με ενδιαφέρει, 11%. Δεν γνωρίζω, 5%.

Μήπως θα δείτε τους ποικίλους εμβριθείς Χατχηνικολάου του συστήματος προπαγάνδας της χώρας μας να κάνουν θέμα τα ευρήματα αυτής της έρευνας, που έχει όλα τα προσόντα να είναι κατά πολύ πιο αυθεντική και αντικειμενική από αυτές που παράγουν οι εγχώριοι προαγωγοί της κοινής γνώμης; Και βέβαια όχι. Δεν βολεύει κανέναν. Ούτε τους επίσημους δοσίλογους της χώρας, ούτε τους δελφίνους της αντιπολίτευσης που και οι δυο πολιτεύονται προσκυνώντας το ευρώ και ορκίζονται ότι δεν πρόκειται να θέσουν ζήτημα νομίσματος. Ο κόσμος να χαλάσει.

http://dimitriskazakis.blogspot.gr/

Ομιλία Αλέξη Τσίπρα στην Καλαμάτα

Βαρουφάκης: «Η Ελλάδα έχει ήδη πτωχεύσει δύο φορές»

Ο Βαρουφάκης απαντά στην Σπυράκη:

SHARE

• varoufakis.jpg

  

12 Ιανουαρίου

Στο ερώτημα της εκπροσώπου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Μαρίας Σπυράκη, «θα χρεοκοπήσετε την Ελλάδα κ. Βαρουφάκη;», απαντά με ανάρτηση στο προσωπικό του ιστολόγιο ο υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών, οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα έχει ήδη πτωεύσει δύο φορές και γεννά περιοδικά χρεοκοπίες, και κατακρίνοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι «απαιτεί από το πτωχευμένο κράτος που υπηρετεί να δανείζεται από τους πολίτες ώστε να την αποπληρώνει για το λάθος που εκείνη έκανε».

Διαβάστε το κείμενο του Γιάννη Βαρουφάκη:

Από το 2010 δέχομαι επιθέσεις από την κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου ότι θέλω να δω την Ελλάδα να πτωχεύει. Νιώθω σαν τον γιατρό που κάνει διάγνωση κακοήθη όγκου και οι συγγενείς τον χαρακτηρίζουν Αρχιερέα του Καρκίνου. Τα πράγματα είναι απλά. Το 2010 το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε. Και τι κάναμε; Δυστυχώς η επίσημη Ευρώπη αποφάσισε να προσποιηθεί ότι αυτό το πρόβλημα μπορούσε να ξεπεραστεί με το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία υπό τον όρο δημοσιονομικών μέτρων που, με μαθηματική ακρίβεια, θα συρρίκνωναν το εθνικό εισόδημα από το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθούν τόσο τα νέα όσο και τα παλαιότερα δάνεια. Ένα πρόβλημα χρεοκοπίας αντιμετωπίστηκε σαν να ήταν πρόβλημα ρευστότητας. Έτσι μετετράπη σε χρόνια χρεοκοπία.

Θυμίζω ότι, και επισήμως, η Ελλάς πτώχευσε μία φορά την Άνοιξη του 2012 (με το PSI) και μία φορά τον επόμενο Δεκέμβρη (με την λεγόμενη «επαναγορά χρέους»). Η συγκυβέρνηση, και ο κ. Παπανδρέου σήμερα, επαγγέλονται νέες μεγάλες επιμηκύνσεις των αποπληρωμών που και αυτές θα καταγραφούν ως άλλη μία πτώχευση επειδή απομειώνουν την διαχρονική αξία των χρημάτων που έχουν λαμβάνειν οι εταίροι μας.

Όπερ μεθερμηνευόμενον, η Ελλάς είναι μονίμως πτωχευμένη και, ως αποτέλεσμα, περιοδικά γεννά χρεοκοπίες. Στόχος του συστήματος είναι η επέκταση της χρεοκοπίας στο διηνεκές προσποιούμενοι συστηματικά ότι… διασωθήκαμε. Δικός μας στόχος είναι να μπει ένα τέλος στην μόνιμη πτώχευση. Εμείς απλά θα θέσουμε ένα τέλος στην απάτη αυτή βγάζοντας την χώρα από το καθεστώς μόνιμης χρεοδουλοπαροικίας.

Ας έρθουμε τώρα στα ομόλογα κατοχής της ΕΚΤ. Πως ήρθαν στην κατοχή της; Η ΕΚΤ εν τη ανοησία του κ. Τρισέ τα αγόρασε μπας και αποτρέψει την ελληνική έξοδο στις αγορές. Απέτυχε. Δεν μας βοήθησε καθόλου αυτή η αγορά. Μηδέν εις το πηλίκον. Αν δεν τα είχε αγοράσει, θα είχαν κουρευτεί κατά 90% το 2012. Από το 2012 μας ζητά να τους τα αποπληρώνουμε στην τιμή που πλήρωσαν. Κι επειδή δεν έχουμε να τους τα δίνουμε απαιτούν να τα δανειζόμαστε με τόκο από το Μηχανισμό Στήριξης, από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, για να τους τα δίνουμε. Είναι ανήκουστο. Πότε ξανάγινε μια κεντρική τράπεζα να απαιτεί από το πτωχευμένο κράτος που υπηρετεί να δανείζεται από τους πολίτες ώστε να την αποπληρώνει για το λάθος που εκείνη έκανε; Εμείς θα κοιτάξουμε στα μάτια τον γερμανό φορολογούμενο και θα του πούμε: «Άλλη μια φορά μας εξαναγκάζουν να δανειστούμε από σένα και από την Κεντρική μας Τράπεζα για να τα δώσουμε στην Κεντρική μας Τράπεζα αν και γνωρίζουν πως δεν θα μπορέσουμε να σε ξεπληρώσουμε. Ως πτωχευμένοι κρίνουμε ότι δεν έχουμε το ηθικό δικαίωμα να σου πάρουμε κι άλλα χρήματα τα οποία ούτε θα σου τα αποπληρώσουμε, εν τέλει, ούτε και μπορούμε να τα επενδύσουμε στην οικονομική μας ανάπτυξη.»

Αν στο Eurogroup δεν δεχθούν την συζήτηση μαζί σας, και επιμείνουν στη τυφλή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, τι θα κάνετε; Θα τινάξετε το Eurogroup στον αέρα;

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί όσο η ελληνική κοινωνική οικονομία τελεί υπό καθεστώς συνεχούς δημοσιονομικού εικονικού πνιγμού. Η εμμονή σε αυτές τις αδιέξοδες, μισανθρωπικές πολιτικές, στην άρνηση της απλής αριθμητικής, κοστίζει στον γερμανό φορολογούμενο ακριβά και στην δημοκρατική Ευρώπη περισσότερο.

Πρέπει κανείς να έχει πολύ κακή άποψη για την Ευρώπη για να πιστεύει ότι μια τέτοια στάση της νέας ελληνικής κυβέρνησης θα οδηγήσει την Ευρώπη στο να πνίξει μια δημοκρατικά άρτι εκλεχθείσα κυβέρνηση. Μόνο η απέλπιδα προσπάθεια ενός καταρρέοντος καθεστώτος εδώ στην Ελλάδα μπορεί να διανοηθεί και να τρομοκρατεί για κάτι τέτοιο.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Guardian: ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις Εκλογές

“ Για αποτυχία της εκστρατείας φόβου σε βάρος του ελληνικού λαού κάνει λόγο η βρετανική εφημερίδα ”

Την κατάσταση που διαμορφώνεται από τις δημοσκοπήσεις εν όψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου επιχειρεί να σκιαγραφήσει η βρετανική εφημερίδα The Guardian, χαρακτηρίζοντας ουσιαστικά αναπόφευκτη την τελική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κάνοντας λόγο για «απέλπιδα» προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, ο Guardian περιγράφει την «στροφή» της στρατηγικής του πρωθυπουργού εν όψει της κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης.

Χαρακτηριστικά, γράφει ότι «η στρατηγική του φόβου», με την οποία πορεύτηκε η κυβέρνηση κατά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, δεν «πέρασε» στους Έλληνες πολίτες, κι έτσι πλέον ο πρωθυπουργός επιχειρεί να τους πείσει ότι μόνο η δική του κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί τα «καυτά» ζητήματα της οικονομίας.

«Η στρατηγική του φόβου, που χρησιμοποίησαν οι συντηρητικοί, προφανώς δεν δούλεψε» λέει ο Πάσχος Μανδραβέλης στη βρετανική εφημερίδα που δεν φημίζεται για την...αγάπη του στον ΣΥΡΙΖΑ. «Οι Έλληνες δεν "τσιμπάνε" τη θεωρία ότι η αντιπολίτευση (σ.σ. ο ΣΥΡΙΖΑ) αποτελεί κίνδυνο, οπότε πλέον ο Σαμαράς αλλάζει πορεία».

Ο Guardian επικαλείται ουσιαστικά τα αποτελέσματα όλων των πρόσφατων δημοσκοπήσεων, για να επιχειρηματολογήσει ότι η διαφαινόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, ουσιαστικά, σχεδόν βέβαιη. «Η διαφορά είναι μεταξύ τριών και τεσσάρων μονάδων και δεν βλέπω να μειώνεται» λέει ο καθηγητής Δημήτρης Κερίδης, που διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. «Ο Σαμαράς αντιμετωπίζει το αναπόφευκτο της ήττας».

«Το ερώτημα δεν είναι αν θα νικήσουν, αλλά πόσο» προσθέτει, μιλώντας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Πάσχος Μανδραβέλης.

Μάλιστα, ο Guardian αντιπαραθέτει την πολιτική εκστρατεία του πρωθυπουργού με αυτήν τοπυ αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξηγώντας ότι ο κ. Σαμαράς επιδίδεται σε μια «φρενήρη» περιοδεία ανά την Ελλάδα, προσπαθώντας να αναστρέψει το εις βάρος του κλίμα, την ώρα που ο κ. Τσίπρας εμφανίζεται πιο «χαλαρός».

Μάλιστα, η εφημερίδα παρατηρεί ότι οι συνεχείς παρεμβάσεις των Ευρωπαίων υπέρ της κυβέρνησης Σαμαρά, πέτυχαν το αντίθετο από αυτό που επεδίωκαν -«η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν νοιάζεται πια για τις απαιτήσεις των δανειστών, αλλά για την ικανότητά τους να επιβιώσουν», έπειτα από πέντε χρόνια κρίσης.

Όπως εξηγεί ο κ. Κερίδης, η Ευρώπη ουσιαστικά απέτυχε να εμφανιστεί με ενιαία φωνή κατά του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που αύξησε την εκλογική επιρροή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Εκφοβισμός των Ελλήνων για μεγαλύτερη φτωχοποίησή τους

Θωμάς Γρατσίας

Πέντε χρόνια τώρα, σε κάθε προσπάθεια αντίρρησης, αισθάνεται κανείς την εφαρμογή εκφοβισμού προς τους Έλληνες με σκοπό την περαιτέρω αποδοχή της κλιμακούμενης βάναυσης λιτότητας και φτωχοποίησής τους!  Ο Φιλίπ Λεγκραίν, πρώην οικονομικός σύμβουλος του προέδρου της ΕΕ, στο βιβλίο του «Ευρωπαϊκη Ανοιξη, Γιατί οι Οικονομίες και η Πολιτική μας είναι Χάλια και Πώς να τις κάνουμε Σωστές» (1) περιγράφει πολύ ζωντανά, συμβάντα τραυματικά που αφορούν στην Ελλάδα. Αναφερόμενος σε πέντε λάθη πολιτικής της ευρωζώνης, γράφει:

« Πέμπτο λάθος: Απειλώντας να αναγκάσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ.  Ας δούμε τι έχουμε από τις διεθνείς συνόδους κορυφής στη Γαλλία. Το πέμπτο τεράστιο λάθος ήταν η απειλή να αναγκάσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, η οποία αρχικά διατυπώθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής των G20 στις Κάννες στις αρχές Νοεμβρίου του 2011. Με την οικονομία να καταρρέει, την ανεργία σε ραγδαία αύξηση και τους Έλληνες σε αναστάτωση λόγω της βάναυσης λιτότητας που τους είχε επιβληθεί από την ΕΕ και το ΔΝΤ, o πρωθυπουργός Παπανδρέου αισθάνθηκε υποχρεωμένος να υποσχεθεί ένα δημοψήφισμα σχετικά με το δεύτερο πρόγραμμα δανεισμού της χώρας από ΕΕ-ΔΝΤ, που είχε ανακοινωθεί τον περασμένο Ιούλιο, αλλά ακόμη δεν είχε επίσημα συμφωνηθεί.

Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί απάντησαν απειλώντας δημόσια να αναγκάσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ. Ο Σαρκοζί είπε: «Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα παραμένει στη ζώνη του ευρώ, αυτό είναι που θέλουμε. Αλλά είναι στο χέρι του ελληνικού λαού να απαντήσει στο ερώτημα.»  Ο Παπανδρέου υποχώρησε και παραιτήθηκε - στην πραγματικότητα, βρέθηκε εκτός γραφείου από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί - και τον διαδέχτηκε ένας…συνασπισμός υπό την ηγεσία ενός τεχνοκράτη.  Ακόμα κι έτσι, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί άνοιξαν τις πύλες για ένα παλιρροϊκό κύμα σχολίων από πολιτικούς και φορείς χάραξης πολιτικής σχετικά με τα πλεονεκτήματα μίας ελληνικής εξόδου από το ευρώ...Για πολλούς μήνες, ανώτεροι Γερμανοί διαμορφωτές πολιτικής και άλλοι υποστήριζαν ότι αναγκάζοντας την Ελλάδα να βγει θα ήταν στην πραγματικότητα ένα καλό πράγμα, διότι θα σηματοδοτούσε σε άλλες ανυπάκουες χώρες της Νότιας Ευρώπης ότι εκτός εάν εφάρμοζαν τα προγράμματα λιτότητας και μεταρρυθμίσεων που παραγγέλθηκαν από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και αυτές επίσης θα αποβάλλονταν.

Νομικά, δεν υπάρχουν διατάξεις στις συνθήκες της ΕΕ για αποχώρηση από το ευρώ. Αλλά ούτε και υπήρχε κανένα νομικό κώλυμα σε χώρες για να επαναφέρουν το δικό τους εθνικό νόμισμα, είτε ως αντικατάσταση του ευρώ, ή παράλληλα με το ευρώ. (το αγγλικό κείμενο: Legally, there are no provisions in the EU treaties for leaving the euro. But nor was there any legal impediment to countries reintroducing their own national currency, either as a replacement for, or in parallel with, the euro.) Στην πράξη, όπως ακριβώς η ΕΚΤ πίεσε επιτυχώς την Ιρλανδία, έτσι η Ελλάδα (και άλλοι) θα μπορούσαν να απειληθούν με έξοδο.»…(1.α.) (2)

«…Επανερχόμενος πανικός. Ο πανικός επέστρεψε τον Απρίλιο 2012. Όπως και με την Ιταλία το προηγούμενο καλοκαίρι, οι φορείς χάραξης πολιτικής επικεντρώθηκαν στην άμεση αιτία - την άρνηση της Ισπανίας να θεσπίσει μέτρα βάναυσης λιτότητας που απαιτούντο από τη Γερμανία και που όριζε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή... Στην πραγματικότητα, οι επενδυτές συνειδητοποιούσαν ολοένα και περισσότερο ότι η στρατηγική επίλυσης κρίσεων της ΕΕ ήταν εσφαλμένη. Επέβαλε τεράστιο πόνο χωρίς να σταθεροποιεί το δημόσιο χρέος, υποθάλποντας μια αυξανόμενη πολιτική αντίδραση και πυροδοτώντας φόβο μάλλον  παρά καθησύχαση των επενδυτών. Πάνω απ 'όλα, οι φορείς χάραξης πολιτικής αγνοούσαν τα πραγματικά ζητήματα: Τον βρόχο καταστροφής και τον αυτό-εκπληρούμενο  πανικό…

…Τον Ιούνιο του 2012, μετά από μη καταληκτικές εκλογές τον Μάϊο, η Ελλάδα επρόκειτο να πραγματοποιήσει επαναληπτικές εκλογές στις 17 Ιουνίου.  Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα ακρο-αριστερό κόμμα που ήθελε να επαναδιαπραγματευθεί το πρόγραμμα ΕΕ-ΔΝΤ της χώρας παραμένοντας στη ζώνη του ευρώ, φαινόταν να κερδίζει, με τους φορείς χάραξης πολιτικής της ευρωζώνης απειλώντας να αναγκάσουν την Ελλάδα σε έξοδο εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο…»(1.β.)

«…Απατηλό χάραμα : Στο δεύτερο μισό του Ιουνίου, τα πράγματα ξαφνικά φαίνονταν σαν να γύριζαν στη θέση τους. Η απειλή της αποβολής από το ευρώ τρόμαξε τους Έλληνες ώστε  να απορρίψουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να εκλέξουν τη Νέα Δημοκρατία - κατά ειρωνικό τρόπο, το κόμμα του οποίου η κακοδιαχείριση μεταξύ του 2004 και του 2009 ώθησε την Ελλάδα σε αφερεγγυότητα - που σχημάτισε ένα συνασπισμό ο οποίος υποσχέθηκε να συνεχίσει την υλοποίηση του προγράμματος ΕΕ-ΔΝΤ. Βασικώς, η Γερμανία στη συνέχεια αποφάσισε ότι επιθυμούσε να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ μετά από όλα αυτά. »…(1.γ.)

Στη φωτογραφία (3),  Οδυσσέας έχει κατέβει στο αιώνιο σκοτάδι και συμβουλεύεται τον μάντη Τειρεσία. Εκεί, τρομάζει από τα φαντάσματα και από την κατάσταση των ανίσχυρων ψυχών. Με τον ψυχικό του όμως σθένος, καταφέρνει και ανεβαίνει στην επιφάνεια και με τους συντρόφους του αρχίζει το ταξίδι στον Ωκεανό με πρίμο αγέρα.

Στα καθ’ ημάς, η κάθοδος των Ελλήνων στα σκοτάδια της ταπείνωσης, των ερειπίων και της έλλειψης προοπτικής μέσω της ανελέητης λιτότητας και των δανειακών συμβάσεων. Η αναζήτηση της συμβολής της σκέψης του κάθε Έλληνα, της κάθε Ελληνίδας, στη λύση της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Στην επιστροφή στην αισιοδοξία και στη δημιουργία. 

Μετάφραση / απόδοση στα ελληνικά Θωμά Γράτσια

Σημειώσεις

 (1) Legrain Philippe, “ European Spring, Why our Economies and Politics are in a Mess And How to Put Them Right” Printed in the United States of America, 2014, Text Copyright Philippe Legrain. (1.α.) [βλ.(1) σελ.63 & 154-155]    (1.β.) (σελ.160-161)   (1.γ.) (σελ.163)

Ο Philippe Legrain, από τον Φεβρουάριο 2011 έως τον Φεβρουάριο 2014, ήταν ανεξάρτητος οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επικεφαλής της ομάδας που παρέχει στον πρόεδρο συμβουλές στρατηγικής πολιτικής.   Ο συγγραφέας σημειώνει στο βιβλίο: «Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο είναι  φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα, εν ζωή ή αποβιώσαντα, είναι συμπτωματική και χωρίς πρόθεση από τον συγγραφέα.»

(2)  Άρθρο το υπογράφοντος στη drachmi5.gr  «Η κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ελλάδα. Τι πραγματικά πήγε λάθος;»   http://drachmi5.gr/politiki-apopseis/i-krisi-stin-eyrozoni-kai-stin-ellada-ti-pragmatika-pige-lathos#sthash.GRLiRraZ.gpqAeRD3.dpuf

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/ekfovismos-ton-ellinon-gia-megalyteri-ftohopoiisi-toys#sthash.uOTbrzXg.dpuf

Μοναδική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ η ρήξη με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα

Χριστόφορος Βερναρδάκης στο Δρόμο: 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Μιχάλη Σιάχο

Για ρεύμα και απαίτηση βαθιάς αλλαγής, πάνω στην οποία πρέπει να πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας τη ρήξη με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και όχι τη διαχείριση, κάνει λόγο μιλώντας στον Δρόμο ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, Χριστόφορος Βερναρδάκης, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «εάν τα κάνει αυτά αυτομάτως θα μεγαλώνει τον πολιτικό του χρόνο. Εάν δεν τα κάνει, θα μειώνει τον πολιτικό του χρόνο διότι θα εξομοιώνεται με μια δύναμη διαχείρισης».

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης μιλά, επίσης, για το κλίμα μέσα στο οποίο θα πάμε στις εκλογές, αναφέρεται στα δημοσκοπικά δεδομένα και την αξιοπιστία τους, στα προβλήματα της κομματικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στα ανοίγματα και τις συνεργασίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συνέντευξη έγινε πριν «ναυαγήσουν» οι συζητήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, ωστόσο, δημοσιεύουμε τη σχετική απάντηση, εκτιμώντας ότι η προσέγγιση του Χριστόφορου Βερναρδάκη για τα συγκεκριμένα ζητήματα έχει ευρύτερη πολιτική σημασία.

Να ξεκινήσουμε με ένα σχόλιο για το κλίμα μέσα στο οποίο θα γίνουν εκλογές στις 25 Γενάρη.

Η Ν.Δ. θα πάει σε μια στρατηγική έντασης και καλλιέργειας φόβου. Το βασικό ερώτημα που θα απευθύνει είναι πού θα βρείτε τα 11,5 δισ. Ήδη αυτό εμφανίζει ως κυρίαρχη γραμμή, επιχειρώντας προφανώς εκεί να πολώσει και να καταστρέψει την επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίμησή μου, γενικά, είναι ότι δεν είναι κακό το επιχείρημα, υπό την έννοια ότι πλέον η τακτική του φόβου, η οποία θα παίξει, δεν μπορεί να αποδώσει τουλάχιστον όσο απέδωσε το 2012. Το 2012, πάντως, έστειλε πολύ κόσμο όχι στη Ν.Δ., αλλά στην αποχή και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τώρα δεν είναι εύκολο να το κάνει, γιατί πρώτον είναι πιο ψυλλιασμένος ο κόσμος, δεύτερον υπάρχει πολύ ισχυρή παράσταση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, και τρίτον αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να παίξει το χαρτί της αποχής, αλλά το χαρτί της συμμετοχής, γιατί μόνο έτσι μπορεί να έχει κάποιες ελπίδες ότι κάποια κοινωνικά στρώματα θα την ψηφίσουν -έστω και εκβιαζόμενα. Επομένως, είναι γεγονός πως η Ν.Δ. είναι σε δύσκολη θέση. Από την άλλη, το timing γενικά του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιαμφισβήτητο – εκτός κι αν βάλει αυτογκόλ…

Η κινητικότητα στην κεντροαριστερά συνεχίζεται, με Παπανδρέου, Ποτάμι κ.λπ. Πώς εκτιμάτε ότι θα κινηθούν αυτοί οι σχηματισμοί και από πού θα αντλήσουν ψηφοφόρους;

Δεν νομίζω ότι έχουν να αντλήσουν ψηφοφόρους. Ο χώρος αυτός δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση και τη μεγαλύτερη κρίση, υπό την έννοια ότι έτσι και αλλιώς έχει πολιτευθεί ως συμπλήρωμα της Ν.Δ. στο προηγούμενο διάστημα. Από τη μια είναι αυτό και από την άλλη δεν έχει ένα διακριτό διακύβευμα σε σχέση με τις εκλογές. Δηλαδή, δεν βάζει έναν κεντρικό πολιτικό στόχο, γιατί ακριβώς πολιτεύτηκε ως συμπληρωματική δύναμη το προηγούμενο διάστημα. Είναι σίγουρο ότι δεν θα αντλήσουν, διότι δεν υπάρχει ορθολογικότητα στην επιλογή των εκλογών. Το ΠΑΣΟΚ, κατά τη γνώμη μου, σύρεται στις εκλογές. Σε ό,τι αφορά το κόμμα του Παπανδρέου, δεν μπορώ να βρω έναν διακριτό λόγο για τον οποίο ιδρύεται, υπό την έννοια ότι ούτε ο χρόνος υπάρχει, ούτε οι δυνάμεις, ούτε ο ίδιος έχει κάποιο απόθεμα πολιτικής αξιοπιστίας πια για να το εκμεταλλευτεί. Η κίνηση αυτή θα λειτουργήσει καταστροφικά και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ΓΑΠ. Το Ποτάμι, από την άλλη, έχει επίσης τις αντιφάσεις του. Δεν είναι κόμμα, είναι ένα μοντέρνο μόρφωμα χωρίς διείσδυση στην κοινωνία, χωρίς οργανώσεις και χωρίς πραγματική διείσδυση κυρίως στις περιφέρειες, στους νομούς, στις πόλεις κ.λπ. Απευθύνεται σε ορισμένα ιδιαίτερα μεσοαστικά στρώματα, αλλά δεν είναι μια ισχυρή δύναμη η οποία μπορεί αυτήν τη στιγμή να δημιουργήσει μια σοβαρή εκλογική προοπτική. Βεβαίως είναι καλύτερα τοποθετημένο από το ΠΑΣΟΚ και από το κόμμα του ΓΑΠ, από την άποψη ότι είναι πιο άφθαρτο, πιο καινούργιο.

Συμφωνείτε με την άποψη ότι το σύστημα «σπρώχνει» το Ποτάμι ή τον ΓΑΠ με στόχο τη μετεκλογική ομηρία του ΣΥΡΙΖΑ, στο ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας και πιθανής συγκυβέρνησης με κάποια από τα συγκεκριμένα κόμματα;

Αντικειμενικά η στρατηγική του συστήματος αυτήν τη στιγμή έχει περάσει στην δεύτερη γραμμή άμυνας, που είναι η μη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, μια στρατηγική ελεγχόμενης ομηρίας. Αλλά αυτό είναι μια γραμμή άμυνας. Πρώτα απ’ όλα δεν ξέρουμε εάν θα συμβεί, γιατί η δυναμική των εκλογών είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα που πάει με υψηλή παράσταση νίκης στις εκλογές, δημιουργεί δυναμική. Στον αντίποδα, οι αντίπαλοί του είναι ασθενείς, δεν είναι συνεκτικοί, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όλα τα προσόντα για να πάρει αυτοδυναμία. Οπότε η ελεγχόμενη ομηρία είναι μια γραμμή άμυνας του συστήματος και, κατά την γνώμη μου, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι σαφής: Ένα πολύ καθαρό δεσμευτικό πρόγραμμα και ξανά εκλογές, δεύτερες εκλογές για να κάνει πράξει την πρωτοβουλία των κινήσεων που θα πάρει.

Τα δημοσκοπικά δεδομένα δείχνουν ότι υπάρχει ένα κενό εκπροσώπησης. Τα δύο κόμματα, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκεντρώνουν ένα ποσοστό λίγο πάνω, λίγο κάτω από το 50%. Εμφανίζεται, δηλαδή, ένας κενός χώρος, ένα κενό εκπροσώπησης…

Είναι δημοσκοπικό αυτό το δεδομένο. Το ποσοστό των πραγματικών εκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Ωστόσο, δεν δείχνει ένα κενό;

Όχι, δεν δείχνει αυτό. Δείχνει ότι οι δημοσκοπήσεις απλά έχουν αχρηστευθεί ως εργαλείο. Οι δημοσκοπήσεις πια δεν έχουν ρόλο σοβαρού παρατηρητηρίου των εκλογικών τάσεων. Και πολλώ δε μάλλον όταν υπάρχει και μια σαφής επικοινωνιακή πίεση της κυβέρνησης να εμφανίζει δημοσκοπήσεις που ρίχνουν την διαφορά. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν εμφανίζεται κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό έχει να κάνει και με το εργαλείο των δημοσκοπήσεων που είναι πια ανασφαλές και όχι καθαρό.

Το ίδιο ισχύει και για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, το ποσοστό όσων απαντούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταργήσει τα μνημόνια ή ότι δεν θα καταφέρει να κάνει αυτά που λέει ξεπερνάει το 60%…

Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές η αναξιοπιστία ισχύει πια σε όλα τα επιμέρους στοιχεία των δημοσκοπήσεων. Είναι κατασκευασμένες ερωτήσεις. Προβάλλουν στην πραγματικότητα πολιτικές λογικές. Δεν είναι ερωτήσεις ερευνητικές. Από την άλλη, όμως, είναι προφανές ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει -και είναι λογικό- ένα σοβαρό μέρος της απαξίωσης του πολιτικό συστήματος. Προφανώς, λοιπόν, ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος που παραμένει δημοσκοπικά ενεργό κινείται σε αυτήν τη λογική. Αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας, απέχει από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Το ζήτημα του πολιτικού συστήματος που μόλις βάλατε, πόσο σημαντικό είναι να ξαναβρεθεί στο επίκεντρο της ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ;

Σαφέστατα είναι σημαντικό. Υπάρχει ένα ρεύμα αλλαγής, υπάρχει ένα ρεύμα ανατροπής θα έλεγα -όχι με τους κλασικούς όρους που καμιά φορά εμείς οι αριστεροί το συζητάμε, αλλά υπάρχει μια απαίτηση βαθιάς αλλαγής. Πρέπει να αλλάξουν τα πρόσωπα, πρέπει να αλλάξουν οι ιδέες, πρέπει να αλλάξουν οι μεθοδολογίες, πρέπει να γίνει μια μεγάλη αλλαγή. Αυτή είναι η κατανόηση σε επίπεδο κοινής γνώμης αυτού του αιτήματος της αλλαγής. Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πατήσει πάνω σε αυτό το άρμα. Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έρχεται ως διαχειριστής. Θα ήταν τρομακτικό επικοινωνιακό, πολιτικό και εκλογικό σφάλμα αυτήν την στιγμή να λειαίνει τις θέσεις του που αφορούν την ανατροπή και στο επίπεδο της οικονομίας και στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος.

Άρα, στο ερώτημα ρήξη ή διαχείριση-ομηρία, η απάντηση πρέπει να είναι ρήξη…

Η απάντηση πρέπει να είναι ρήξη, αλλά όχι με βερμπαλιστικούς όρους. Ρήξη συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών, ρήξη πολιτικού λόγου, πράξεων, μεθοδολογίας, διαφάνειας δημοκρατίας, αλλά ρήξη. Δηλαδή, η κοινωνία θέλει μια ρήξη η οποία να είναι εφικτή, όχι βερμπαλιστική. Αυτό είναι η διαφοροποίηση.

Με βάση και τα πιο πάνω δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ στο κομμάτι των διευρύνσεων και συνεργασιών πώς πρέπει να κινηθεί;

Κοιτάξτε, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, ως οργάνωση έχει χάσει χρόνο και τώρα πάει με τεχνητούς τρόπους να καλύψει διάφορα ελλείμματα. Νομίζω ότι είναι μια κουβέντα που γίνεται σε λάθος βάση και κυρίως σε λάθος χρόνο. Καταρχήν ξέροντας ότι θα γίνουν εκλογές, αυτό το θέμα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και έξι μήνες. Και εννοώ όχι τα πρόσωπα, αλλά τα κριτήρια, τη μεθοδολογία, την κατεύθυνση. Πρέπει να βάλεις ένα κριτήριο στις οργανώσεις, ότι -για παράδειγμα- θέλω ανθρώπους κάτω των 50, με κοινωνική αναγνωρισιμότητα στα κινήματα και στις τοπικές κοινωνίες, με αναμφισβήτητη ηθική διαδρομή. Εν πάση περιπτώσει ένα κριτήριο που σου προσθέτει και δεν σου αφαιρεί. Προφανώς θα υπάρξουν και δέκα, είκοσι πρόσωπα τα οποία πρέπει να εξεταστούν ad hoc, αλλά όλο αυτό που συμβαίνει γίνεται με λάθος τρόπο. Αν μιλάμε για την ΔΗΜΑΡ (σ.σ. η συνέντευξη έγινε μια μέρα πριν από τις τελευταίες γνωστές εξελίξεις που έβαλαν τέρμα στις συζητήσεις για πιθανή συνεργασία) νομίζω ότι μπαίνει ένα ζήτημα σοβαρό. Η ΔΗΜΑΡ με τη συγκυβέρνηση πέρασε στην άλλη όχθη. Άλλωστε, για αυτό και δημιουργήθηκε, γι’ αυτό και διασπάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ. Θα μου πει κάποιος ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, να μην είμαστε ανθρωποφαγικοί και ότι υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Προφανώς, εννοείται ότι υπάρχουνε κάποιοι άνθρωποι μέσα στην ΔΗΜΑΡ που είναι αριστεροί, αλλά αυτό όμως δεν μπορεί να συμβολαιοποιηθεί σε μια συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ. Ή, δεν μπορεί να συμβολαιοποιηθεί σε ένα άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό τον χώρο, τη στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που μπορούν να σηματοδοτήσουν μια κοινωνική και πολιτική διεύρυνση, χωρίς να σου θίγουν ηθικό πλεονέκτημα και χωρίς να δίνεις την εντύπωση ότι υπάρχουν πολιτικοί παντός καιρού, που μπορούν να υπηρετήσουνε πολλά πολιτικά σχέδια, ανεξαρτήτου χρόνου και εποχής. Είναι ένα κακό μήνυμα προς την κοινωνία. Δηλαδή, το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αναβάπτιση σε αυτοκριτικές, σε διαδρομές, αλλά υπάρχει μια διαχείριση ανθρώπων του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος, χωρίς γενναίες ρήξεις, είναι ένα πρόβλημα. Ξαναλέω, προφανώς υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις και διάφορες βαθμίδες. Αντίστοιχα, και η άποψη που λέει ότι συλλήβδην όλοι είναι εκτός, κι αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος. Υπάρχει ένα βασικό κριτήριο για την όποια συνεργασία: αν προσφέρει, αν προσθέτει και δεν διώχνει, δεν αφαιρεί. Αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο, το οποίο μια κοινή λογική μπορεί να το αποτυπώσει.

Κλείνοντας, πόσο ανεκτική εκτιμάτε ότι θα είναι η κοινωνία απέναντι σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή ανάποδα πόσο απαιτητική θα είναι;

Θα ξεκινήσω αντίστροφα. Θα είναι πάρα πολύ απαιτητική, αλλά στα στοιχειώδη. Δηλαδή, τι; Πρώτον, σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, σοβαρή προσπάθεια ανάσχεσης των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα (αυτό που λέμε ανθρωπιστική κρίση), διαφάνεια και δημοκρατία, χτύπημα της διαπλοκής, χτύπημα της τραπεζοκρατίας. Αυτό η κοινωνία το απαιτεί, αλλά ταυτόχρονα είναι και ρεαλιστικό, είναι το μίνιμουμ. Εάν τα κάνει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτομάτως θα μεγαλώνει τον πολιτικό του χρόνο. Εάν δεν τα κάνει, θα μειώνει τον πολιτικό του χρόνο διότι θα εξομοιώνεται με μια δύναμη διαχείρισης ή θα τείνει να εξομοιωθεί. Άρα, έχει μια επιλογή, αυτή της ρήξης που είναι όμως εφικτή και δυνατή υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Όχι μαξιμαλισμούς, αλλά σαφέστατη στρατηγική ρήξης με το υφιστάμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Δηλαδή, για παράδειγμα, δεν μπορείς να αφήσεις τη διαπλοκή να κάνει παρέλαση με τα ιδιωτικά κανάλια. Πρέπει να θεσμοθετήσεις όρους, κανόνες και διαφάνεια. Είναι στοιχειώδες. Εάν δεν το κάνεις, τότε τι κάνεις, γιατί έρχεσαι στην κυβέρνηση;

Δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση χωρίς κόμμα

Συμφωνείτε με την εκτίμηση ότι υπάρχουν ζητήματα με την κομματική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία φαίνονται πολύ περισσότερο ενόψει εκλογών;

Βέβαια… Είναι σαφές ότι το κόμμα ως κόμμα, ως οργανωτικός μηχανισμός έχει ένα σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης μεγάλων διακυβεύσεων. Το είδαμε, άλλωστε και στις δημοτικές εκλογές. Όλη η μεθοδολογία είναι ανάποδα. Αντί να κάναμε πρώτα τις περιφερειακές συνδιασκέψεις, το πολιτικό πρόγραμμα, τις κοινωνικές συμμαχίες και πάνω σε αυτό να φωτογραφίσουμε ιδιότητες προσώπων και πρόσωπα, πάμε αντίστροφα. Δεν το κάναμε και φτάνουμε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές να τσακωνόμαστε για πρόσωπα και αυτό είναι μια εντελώς απολίτικη διαδικασία. Γίνεται ανάποδα το πράγμα κι αυτό το είδαμε πολύ έντονα και στις δημοτικές εκλογές και στις επιλογές που έγιναν. Γίνονται επιλογές που στην πραγματικότητα υπηρετούν εσωτερικές ισορροπίες. Δηλαδή το κόμμα δεν είναι ένα συλλογικός οργανωτής αλλά ένας μηχανισμός εξισορρόπησης επιμέρους αντιθέσεων. Είναι σοβαρό πρόβλημα που απαιτεί ειλικρινή συζήτηση, πολύ σοβαρή αυτοκριτική και πολιτικές πρωτοβουλίες. Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι ήταν πριν τρία χρόνια, αλλά οπωσδήποτε δεν έχουν γίνει και σοβαρά άλματα στη διαχείριση αυτών των θεμάτων…

Γεγονός που δημιουργεί και άλλου είδους ζητήματα όταν είσαι λίγο πριν από την κυβέρνηση…

Προφανώς. Δεν έχει υπάρξει ιστορικά κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, που να μην είχε κόμμα. Δεν μπορεί να υπερίπταται των κοινωνικών αντιθέσεων. Το κόμμα είναι που εξισορροπεί τις δυναμικές της κοινωνίας, το κόμμα είναι που στελεχώνει, το κόμμα είναι που ελέγχει, που βάζει σε ράγες όλη την προγραμματική δουλειά. Ακόμα και τα αστικά κόμματα, ακόμα και η Ν.Δ. δεν θα μπορούσε να κυβερνάει εάν δεν είχε κόμμα. Δεν είναι διαχείριση περίεργων περαστικών προσώπων, είναι μια θεσμική συγκρότηση. Το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια γιατί είχε κόμμα. Δεν ήταν ο Παπανδρέου που κυριάρχησε. Αυτοί είναι μύθοι που δυστυχώς αναπαράγονται και μέσα στην Αριστερά. Προσωπολατρικές και απολίτικες καταστάσεις που αναπαράγονται και μέσα στην Αριστερά. Ο Παπανδρέου είχε κόμμα που έλεγχε κάθε δομή, κάθε κρατικό οργανισμό. Δεν υπάρχει περίπτωση να πας να κυβερνήσεις και, μάλιστα, σε αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες χωρίς τον βασικό οργανωτή των κοινωνικών σου συμμαχιών. Είναι μια πολύ σοβαρή συζήτηση, η οποία πάλι στο παραπέντε δεν έχει λήξη. Επομένως, τώρα πρέπει να καλύψουμε ελλείμματα τρέχοντας.

ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

- See more at: http://www.e-dromos.gr/synentefksh-vernardakhs-syriza-ekloges/#sthash.GbCp9BUu.dpuf

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ, ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

«Η Ελλάδα θα είναι πολύ πιο σημαντική για τις παγκόσμιες αγορές κατά τις επόμενες εβδομάδες απ’ ό,τι η Ρωσία και η Ουκρανία σε όλο το 2014».

Τσαρλς Ρόμπερτσον, επικεφαλής οικονομολόγος της Renaissance Capital

«Ένα τέτοιο βήμα (σ.σ. έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ) θα ήταν συνδεδεμένο με πολύ υψηλά ρίσκα για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Ακόμη κι αν η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι συγκρίσιμη με αυτήν άλλων κρατών-μελών, με αυτό θα βγάζαμε το τζίνι από το μπουκάλι, το οποίο όμως θα μπορούσαμε δύσκολα να ελέγξουμε».

Πέτερ Μπόφινγκερ, Γερμανός οικονομολόγος

Μπροστά στις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης, η «ψυχολογική» παράμετρος που υποδηλώνει το «ισοζύγιο ελπίδας και φόβου» αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Πράγματι, η στρατηγική του Σαμαρά και των κέντρων του συστήματος που τον στηρίζουν είναι μια επιθετική εκδοχή στρατηγικής του φόβου. Με σχεδόν... βιβλικές περιγραφές, ο Σαμαράς και τα «παπαγαλάκια» του, κομματικά στελέχη και μιντιακό προσωπικό, παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑσαν φορέα των... 7 πληγών του Φαραώ: θα μας βγάλει από το ευρώ για να υποστούμε τη σύγχρονη «μικρασιατική καταστροφή», θα οδηγήσει σε φυγή καταθέσεων και χρηματιστηριακή κατάρρευση, θα είναι υπεύθυνος που οι αγρότες θα χάσουν τις επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ, θα οδηγήσει σε απώλεια των συντάξεων, θα γκρεμίσει το τείχος στον Έβρο και θα πλημμυρίσουμε... αιμοσταγείς μετανάστες, θα αφοπλίσει την αστυνομία με αποτέλεσμα οι κοινοί κακοποιοί αλλά και οιτρομοκράτες να μπουν με τα όπλα στα σπίτια μας, θα...

Το αστικό-μνημονιακό σύστημα, έχοντας χάσει προ πολλού τη δυνατότητα να ηγεμονεύει, δηλαδή να πείθει ότι το συμφέρον της αστικής τάξης ταυτίζεται με το γενικό κοινωνικό συμφέρον, έχει αντιστρέψει το σχήμα: αφού δεν μπορεί να ταυτίσει τα συμφέροντα του εγχώριου και διεθνούς συστήματος με το γενικό κοινωνικό συμφέρον, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη γενική κοινωνική καταστροφή! Για να ισχυριστεί, έμμεσα, υπόρρητα και μιλώντας στο μαζικό υποσυνείδητο, ότι η καταστροφή που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απείρως χειρότερη από αυτήν που... εγγυώνται οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

«ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ»

Ενώ όμως ο Σαμαράς εντείνει τη στρατηγική του φόβου οδηγώντας την σε γκροτέσκες ή καιγελοιογραφικές εκδοχές, στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες η προ ολίγων εβδομάδων ομοφωνία και επίδειξη αποφασιστικότητας και «σιδερένιας θέλησης» κατά της διαφαινόμενης «ελληνικής ανταρσίας» έχει δώσει ήδη τη θέση της στις δημόσιες διαφορετικές εκτιμήσεις, διαφωνίες, ακόμη και προσανατολισμούς. Οι φωνές που πλέον ζητούν σεβασμό της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού και αποφυγή ωμών παρεμβάσεων στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, που δίνουν δίκιο στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη τόνωσης της ανάπτυξης και διαγραφής ενός μη εξυπηρετήσιμου χρέους, πληθαίνουν, αλλάζοντας το κλίμα. Όσο για τη διαγραφή του χρέους και το περιβόητο Grexit, αυτό διχάζει ακόμη και τη γερμανική ελίτ, όπου εμφανίζονται φωνές σαν αυτές του Πέτερ Μπόφινγκερ και του Χανς-Βέρνερ Ζιν, προτάσεις για διπλό νόμισμα στην Ελλάδα, αλλά και φωνές στον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό που ζητούν να μη συμπεριφέρεται η Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα σαν σερίφης...

Ευρωπαϊκά και διεθνώς, η «συμμαχία του τρόμου» ραγίζει. Οι «σκληροί», με πρώτο και καλύτερο τον πυρήνα του γερμανικού ιμπεριαλισμού που εκπροσωπείται από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ασφαλώς δεν έχουν σιγήσει ούτε παραιτηθεί –πώς θα μπορούσε άλλωστε– αλλά καταγράφεται πλέον μια μεγάλη ποικιλία προσεγγίσεων, προτάσεων, εκτιμήσεων κ.λπ.

Η κοινή έχθρα απέναντι στην ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας παραμένει, αλλά επειδή λόγω της δικής τους βαθιάς κρίσης δεν είναι παντοδύναμοι, δεν είναι και ενωμένοι στη μέθοδο με την οποία θα την αντιμετωπίσουν.

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ!

Αυτή η αντιφατική εικόνα οφείλεται ακριβώς στο βάθος της κρίσης του συστήματός τους, που τους κάνει ευάλωτους, αμφιθυμικούς, ανασφαλείς.

Η κατάσταση αυτή τροφοδοτεί δύο ειδών αντιμετωπίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά. Από τη μια, μια αστήρικτη αυτοπεποίθηση ότι η Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα είναι περίπου...υποχρεωμένοι να «υπομείνουν» τη διαγραφή του χρέους και την ανατροπή της λιτότητας στην Ελλάδα. Πρόκειται για λάθος, που υπερεκτιμά ή βλέπει αποκλειστικά τη μία πλευρά: την κρίση του συστήματος που το κάνει ευάλωτο και ανασφαλές. Από την άλλη, κυρίως στην εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, κυριαρχεί μια πεσιμιστική άποψη ότι είμαστε από τα πριν καταδικασμένοι. Ασφαλώς σε αυτήν την άποψη βαραίνει και η λαθεμένη εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς μια «συστημική λύση». Δεν πρόκειται όμως μόνο γι’ αυτό, αλλά και για μια λάθος ανάγνωση που υποτιμά το βάθος της κρίσης του συστήματος και της Ευρωζώνης και τις δυνατότητες να σπάσουν «αδύναμοι κρίκοι» του.

Στην πραγματικότητα, η ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας δεν είναι ούτε από τα πρινχαμένη ούτε από τα πριν κερδισμένη. Δεν υπάρχει ανατροπή της λιτότητας χωρίς σύγκρουση με το σύστημα, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για σύγκρουση με ένα σύστημα σε βαθιά κρίση, που επομένως δεν είναι παντοδύναμο. Το μόνο σίγουρο είναι η σύγκρουση, όχι η έκβασή της –ούτε για μας ούτε για το σύστημα.

«ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ»

Ξαναγυρνώντας στην εσωτερική πολιτική σκηνή, είναι επίσης φανερό ότι η ελληνική αστική τάξη θέλει πάση θυσία να απονευρώσει, να «περικυκλώσει» με κάθε τρόπο, να υπονομεύσει και να καταστείλει μια ανταρσία κατά των μνημονίων και της λιτότητας. Ταυτόχρονα, η δική της κρίση και η καταστροφή πολλών πολιτικών της εφεδρειών δεν της επιτρέπουν να έχει μια ενιαία στρατηγική και ενιαία κέντρα εκπόνησης και εφαρμογής μιας τέτοιας στρατηγικής.

Η προσπάθεια κατασκευής νέων πολιτικών «αναχωμάτων» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, αλλά μέσα σε ένα κρισιακό πλαίσιο. Πολλοί θα επιθυμούσαν το κόμμα του Γιωργάκη να αποτελέσει «ανάχωμα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προκαλεί ταυτόχρονα και μια διαλυτική «φαγωμάρα» στο χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Ο Βενιζέλος βλέπει με πανικό ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής, η ΔΗΜΑΡ διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, διάφοροι «ανεξάρτητοι» της συμφοράς σαν τον Τατσόπουλο και τον Λυκούδη καταλήγουν στο Ποτάμι, το οποίο όμως βλέπει τη δυναμική του να ανακόπτεται τόσο εξαιτίας της ταξικής και πολιτικής πόλωσης όσο και εξαιτίας του γενικού «στριμώγματος» και του διαλυτικού χαρακτήρα που παίρνουν πλέον οι διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Αποβάλλοντας τη ΔΗΜΑΡ σαν ξένο σώμα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει αντικειμενικά –έστω και διά της τεθλασμένης– στο να αφήσει το χώρο του «πολιτικού κέντρου» να συνθλιβεί στις μυλόπετρες τηςταξικής και πολιτικής πόλωσης. Για να είναι όμως αποτελεσματική μια τέτοια επιλογή, για να οδηγήσει στην ήττα των σεναρίων δημιουργίας «αναχωμάτων», στον πολυκερματισμό και τη συντριβή του χώρου της Κεντροαριστεράς, πρέπει να υπηρετηθεί συνειδητά, με μια εκλογική καμπάνια που θα αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης: εμείς ή αυτοί!

*Πηγή: rproject.gr ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ