ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ Ο ΣΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ : Οι συριακές και ρωσικές δυνάμεις τους πήραν τα "scalp" στο Χαλέπι Προσοχή: Σκληρές εικόνες
του Βασίλη Καπούλα
Πανωλεθρία των ισλαμιστών σημειώθηκε στα περίχωρα του Χαλεπίου όπου συριακές και ρωσικές δυνάμεις τους πήραν κυριολεκτικά τα "scalp" καθώς δόθηκαν σφοδρές μάχες στη πόλη al-Safira όπου οι ισλαμιστές του ISIS επιτέθηκαν για να καταλάβουν στρατηγικό σημείο και αποθήκες οπλισμού!
Υπό τις νέες εξελίξεις η al-Nusra δέχτηκε να συμμαχήσει τελικά με το ISIS για να αντιμετωπίσουν από κοινού τον συριακό στρατό ενώ ακόμη 1.100 άντρες έφτασαν στην Συρία υπό της οδηγίες του ιρανού στρατηγού Qassem Suleimani για την τελική αντεπίθεση στο Χαλέπι.
Το ISIS δέχτηκε συντριπτικό πλήγμα στην Al-Safira καθώς επιχείρησε αντεπίθεση η οποία αναχαιτίστηκε από τις συριακές και ρωσικές δυνάμεις με πάνω από 50 ισλαμιστές να σκοτώνονται όπως θα δείτε και στις εικόνες παρακάτω και να υποχωρούν στο Tal Reema.
Η αντεπίθεση του ISIS ήταν σφοδρή και γι αυτό το λόγο έσπευσαν προς βοήθεια ρωσικές δυνάμεις από τη Λαττάκεια με BTR-80, R-160-0.5 και 152mm Msta-B.
Μετά το συντριπτικό πλήγμα που δέχτηκε η ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση al-Nusra δέχτηκε να ενωθεί με το ISIS ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού τις ρωσικές, ιρανικές και συριακές δυνάμεις ενώ το ISIS στρατολόγησε και αρκετούς τζιχαντιστές από Νταγκεστάν και Β.Κάυκασο οι οποίοι ενισχύουν τις γραμμές του.
Συνολικά, ο συριακός στρατός με την υποστήριξη σιιτικών ομάδων απελευθέρωσε 50 χωριά στα περίχωρα του Χαλεπίου ενώ ελέγχει περίπου μια έκταση 120 τ.χλμ και προωθείται στην Ιντλίμπ με παράλληλη αντεπίθεση στη Χάμα.
Τα ρωσικά μαχητικά κατέστρεψαν 285 στόχους του ISIS και της al-Nusra στη Συρία σε τρεις μόνο ημέρες!
Ομάδες του ISIS προσπάθησαν αν διεισδύσουν στο χωριό Um al-Janayen στα περίχωρα της πόλης al-Sfeira στο ΝΑ Χαλέπι σε μια προσπάθεια να το ελέγξουν.
Ο συριακός στρατός ενισχυμένος και από ρωσικές δυνάμεις τους αντιμετώπισε αποφασιστικά καθώς στην περιοχή αυτή είχε πολλές αποθήκες όπλων που δεν έπρεπε να πέσουν στα χέρια των ισλαμιστών.
Πολλοί τρομοκράτες σκοτώθηκαν ενώ ανάμεσα τους βρέθηκαν και κάμερες και συσκευές επικοινωνίας για να επικοινωνήσουν με ΜΜΕ και να ανακοινώσουν την νίκη τους ώστε να πλήξουν ψυχολογικά τον αντίπαλο.
Σφοδρό ήταν το πλήγμα που δέχτηκαν οι ισλαμιστές του ISIS στον άξονα Khanaser-Atherya κοντά στη Χάμα με αρκετούς να σκοτώνονται ενώ στο Χαλέπι στοχοποιήθηκαν οι περιοχές Salah Eddin, al-Lairamoun και al-Azamiyeh που είχαν βρει καταφύγια οι ισλαμιστές!
Ο συριακός στρατός επιτέθηκε στην Jabhat al-Nusra και στο επονομαζόμενο ισλαμικό κίνημα “Ahrar al-Sham” και το κίνημα “Nour Eddin al-Zanki” στο Khan al-Assal και κοντά στο χωριό Bashkoui village στο ΝΔ Χαλέπι.
Tέλος, 23 τρομοκράτες από την Jabhat al-Nusra και Jaish al-Islam σκοτώθηκαν στην περιοχή της al-Ghouta στα περίχωρα Δαμασκού.
Με το μέτωπο του Χαλεπίου να είναι ανοιχτό και τον συριακό στρατό να ετοιμάζεται για την πλήρη ανακατάληψη του 1.100 ιρακινοί παραστρατιωτικοί στάλθηκαν για να τον ενισχύσουν κάτω από τις διαταγές του ιρανού στρατηγού Qassem Suleimani, διοικητή των ιρανικών ειδικών δυνάμεων “Quds”.
Φωτογραφίες με τις ρωσικές δυνάμεις ΝΔ της πολιορκημένης από τις Συριακές, Ιρανικές & Ρωσικές δυνάμεις πόλης του Χαλεπίου
Τι ακριβώς γιορτάσαμε χθες; Και ποιος ο λόγος εθνικής υπερηφάνειας;Μήπως γιατί το ’40 δεν αφήσαμε τους Ιταλούς να έρθουν και να βάλουν στο χέρι τη δημόσια περιουσία της χώρας και να λεηλατήσουν το βιός των κατοίκων της;Και προς τι καμαρώνουν οι ένστολοι στις παρελάσεις; Επειδή εδώ και 6 χρόνια χάσαμε την εθνική μας ανεξαρτησία –που εννοείται ότι εγγυώνται- χωρίς αυτοί να ρίξουν ούτε μια πιστολιά;
Πέρασαν σχεδόν 40 ημέρες από τότε που εμείς, οι περήφανοι απόγονοι του Δαβάκη, του Κολοκοτρώνη, των ηρώων του Μαραθώνα, του Λεωνίδα της Σπάρτης και των Σαλαμινομάχων επιβραβεύσαμε πανηγυρικά με την ψήφο μας μια μεγαλειώδη πολιτική απάτη εις βάρος μας και αναθέσαμε τη διαχείριση του τρίτου και πλέον κρίσιμου μνημονίου στον άνθρωπο που μέσα στους ελάχιστους μήνες της θητείας του:
-Πρόδωσε την ιδεολογία του, τους ψηφοφόρους του, τους συντρόφους του, το κόμμα του… -Ομολόγησε δημοσίως πως πρωθυπουργός ων εκβιάστηκε από τους ξένους και υπέκυψε… -Αντί να εφαρμόσει τη λαϊκή εντολή να ακυρώσει τα μνημόνια, ποδοπάτησε το έτσι κι αλλιώς κουρελιασμένο σύνταγμα γράφοντας στα τέτοια του το αποτέλεσμα των εκλογών και το δεσμευτικό -με βάση τις διατάξεις του- αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. -Παραδέχεται πως δεν έχει εναλλακτικές λύσεις στα όσα του επιβάλουν… -Ατενίζει το Αιγαίο και λέει στον Νταβούτογλου πως οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα… -Στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου στέκει με τα χέρια σταυρωμένα και τα πόδια ανοιχτά… -Δηλώνει Μαρξιστής, συμβουλεύοντάς μας μάλιστα πως «ο Μαρξισμός είναι εργαλείο για να καταλάβουμε τον κόσμο» και από την άλλη παραδέχεται πως είναι άσχετος με τα οικονομικά… -Ορκίζεται δεσμεύσεις και μοιράζει υποσχέσεις που ανενδοίαστα προδίδει εντός 48 ωρών… - Λέει ότι δεν είναι παντός καιρού και μέσα σε οκτώ μήνες υποδύθηκε ήδη και τον Φιντέλ Κάστρο και τον Κουίσλινγκ. -Περιστοιχίζεται από ένα εν ενεργεία εργολάβο, έναν υπουργό Οικονομίας που ξέχασε να δηλώσει κάποια εκατομμύρια, ένα νέο Πάγκαλο που ως Αντουανέτα περιπαίζει τους φορόπληκτους και έναν άλλο που για να γίνει αρεστός στους τοκογλύφους σχεδιάζει και νέα ληστεία των συνταξιούχων…
Πόσο εξηλιθιωμένος από τα κανάλια της διαπλοκής πρέπει να είναι κανείς για να λέει πως «σύμφωνοι, αλλά τουλάχιστον αυτός θα υπερασπιστεί όσο μπορεί την αξιοπρέπεια της πατρίδας και του λαού»; Αντίθετα είναι ηλίου φαεινότερο πως ο άνθρωπος αυτός, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, είναι ο πλέον κατάλληλος γκαουλάιτερ για να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο. Ένα τρίτο μνημόνιο που ουσιαστικά είναι η προσφιλή στους γερμανούς Endlösung (τελική λύση), την οποία μεθοδικά προετοίμαζαν τα δύο προηγούμενα.
Με αφορμή ένα χρέος, το οποίο «μην ψάχνετε πως προέκυψε και ποιους είχε ωφέλησε», και το οποίο το τριπλασίασαν με το πρόγραμμα… διάσωσης(!) η Ελλάδα βομβαρδισμένη σαν την Χιροσίμα αδυνατεί, ως ήταν αναμενόμενο, να πληρώσει σε μετρητά. Άρα θα πληρώσει σε είδος. Και οι πολίτες της, με εισόδημα που επί 6 χρόνια μειώνεται ενώ η οθωμανικού τύπου φορολογία πολλαπλασιάζεται αδυνατούν κι αυτοί, ως ήταν επίσης αναμενόμενο, να ανταποκριθούν. Άρα και αυτοί θα πληρώσουν σε είδος.
Ιδού λοιπόν πως κάποια ψηφιακά νούμερα στα κομπιούτερ της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Τραπεζιτών και Τοκογλύφων μετατρέπονται σε χειροπιαστή περιουσία. Σε λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, παραλίες, βραχονησίδες. Επίσης σε έτοιμα δίκτυα ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, τηλεφωνίας, σε υδρογονάνθρακες, ορυκτό πλούτο, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γεωργικές καλλιέργειες. Και επιπλέον σε κατασχεμένα σπίτια για τους γερμανούς συνταξιούχους που θα ζεσταίνουν το κοκαλάκι τους στον ήλιο της Μεσογείου, η σύνταξή τους θα μετράει διπλά σε μια ειδικού τύπου επαρχία του Ράιχ και που θα έχουν ο καθένας και από δυο-τρεις πειναλέους ιθαγενείς ως δούλους για να τους πλένουν τα πόδια.
Το 2016 θα είναι η χρονιά που το ελληνικό κράτος και η πλειοψηφία των πολιτών του θα πάψουν να έχουν εμπράγματα δικαιώματα σε αυτά τα χώματα που υπερασπίστηκαν ο Δαβάκης, ο Κολοκοτρώνης, οι ήρωες του Μαραθώνα, ο Λεωνίδας της Σπάρτης, οι Σαλαμινομάχοι… Και θα είναι πια ζήτημα χρόνου η εκδίωξή τους από τους νέους ιδιοκτήτες. Τις βρώμικες δουλειές μπορούν να τις αναλάβουν οι μετανάστες από τη Συρία που ήδη εγκλιματίζονται εδώ. Και ακόμα φθηνότεροι θα είναι και δεν θα ενοχλούν με αλυτρωτικές ανοησίες… Κι όλα αυτά γιατί το 2009 χρωστάγαμε 120 δισ. Δηλαδή με 120 δισ. μέσα σε πανέρι πουλήσαμε την Ελλάδα!
Εσύ λοιπόν που σήμερα περήφανα κουνάς τη σημαιούλα τι κάνεις για την δολοφονία της πατρίδας σου; Κι εσύ στρατηγέ μου που κορδώνεσαι στην παρέλαση, ποια ακριβώς είναι η χώρα που υπερασπίζεσαι;
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ, Ο ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΚΑΙΡΙΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ…
Η λογική κίνηση για τις Ρωσία Κίνα, έτσι ώστε να καταπολεμήσουν τις ΗΠΑ (που έχει ανακηρύξει τις δύο χώρες ως απειλές της) είναι να τελειώσουν την παγκόσμια νομισματική ηγεμονία των δυτικών Illuminati, που αποτελούν σύμμαχο των Αμερικάνων. Το κύριο συστατικό των οποίων είναι το δολάριο ΗΠΑ. Επειδή το δολάριο είναι το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, οι δυτικοί Illuminati είναι σε θέση να δημιουργήσουν τρισεκατομμύρια δολάρια από το πουθενά για να χρηματοδοτήσουν τους πολέμους χωρίς τέλος, για να αγοράσουν τον κόσμο, για να επιτεθούν οικονομικά στα έθνη, να χειραγωγήσουν και να ελέγξουν εμπορεύματα, πολύτιμα μέταλλα , τη γεωργία … τις τιμές, να προκαλέσουν την πείνα, να αποσταθεροποιήσουν τον κόσμο, τη χρηματοδότηση, να υποθάλψουν την τρομοκρατία κλπ …
Η επίθεση εναντίον της πετροδολαρίων από τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Το πετρέλαιο τιμολογείται και πωλείται σε δολάρια. Έτσι, δημιουργείται τεχνητή ζήτηση για δολάρια. Έτσι είναι Δεδομένο ότι όλες οι χώρες πρέπει να κατέχουν δολάρια για να αγοράσουν πετρέλαιο. Με την καταστροφή του συνδέσμου των πετροδολαρίων, η μεγάλη ζήτηση για το αμερικανικό δολάριο ΗΠΑ θα εξαφανιστεί. Και θα σημάνει επίσης το τέλος του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.
Η Κίνα είναι επίσης έτοιμος να χτυπήσει σε αυτή τη γραμμή, με την κίνηση της αγοράς και πώλησης του πετρελαίου με κινεζικό Yuan (CNY, RMB), δηλαδή, ένα πρότυπο PetroYuan. Η Κίνα ήδη λαμβάνει μέτρα προκειμένου να τερματιστεί η χειραγώγηση των τιμών του χρυσού / αργύρου στο Χρηματιστήριο της Σαγκάης. Το τέλος της χειραγώγησης των τιμών των πολύτιμων μετάλλων, σημαίνει και το τέλος των ανυποστήρικτων νομισμάτων. Οι Κινέζοι θα εφαρμόσουν ένα διεθνές εμπορικό σύστημα διακανονισμού εμπορίου χρυσού. Με τις δράσεις αυτές συνεπάγεται Επιστροφή στον κανόνα χρυσού.
Πρόκειται για μια άμεση επίθεση στη Wall Street και το Λονδίνο, τα χρηματοοικονομικά κέντρα του κόσμου. Δηλ. είναι μια άμεση επίθεση στην τιμολόγηση των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων, μετοχών, εμπορευμάτων … του δολαρίου ΗΠΑ, για να αντικατασταθούν από τη Σαγκάη και εκφραστούν σε κινεζικά γιουάν.
Στόχος της κυβέρνησης είναι η εφαρμογή ενιαίων κανόνων για όλους τους συνταξιούχους μέσω ενός νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, τόνισε ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος, ενώ στάθηκε στη σημασία θεσμοθέτησης εθνικής σύνταξης που θα προστατεύει από τη φτώχεια.
Μιλώντας στο CNN Greece και ερωτηθείς για το εάν θα μειωθούν τελικά οι συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ, ο υπουργός Εργασίας απάντησε ότι στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να μειώσει τις συντάξεις αλλά να διαμορφώσει ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα.
Διασαφήνισε δε ότι «αυτό που θέλουμε εμείς να μην κάνουμε είναι οριζόντιες μειώσεις με ένα αυθαίρετο κριτήριο, γιατί είναι αυθαίρετο κριτήριο να πούμε ότι για τα 1.500 ευρώ θα πρέπει να μειωθεί η σύνταξη». «Άλλος τα 1.500 ευρώ του τα μάτωσε και τα τίμησε δουλεύοντας 35 χρόνια και άλλος τα πήρε ενδεχομένως με μια ρύθμιση που είναι πιο ευνοϊκή γι’ αυτόν» ανέφερε χαρακτηριστικά, συμπληρώνοντας ότι επί της ουσίας η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει ενιαίους κανόνες και για το μέλλον και για το παρελθόν σε όλους τους συνταξιούχους και να επαναϋπολογίσει τις συντάξεις με αυτό τον τρόπο.
«Ανάλογα με το αποτέλεσμα που θα έχουμε θα επέμβουμε, όχι για να μειώσουμε όπως έκαναν οι άλλοι, αλλά αντίθετα για να προστατεύσουμε τις μικρές συντάξεις», εκτίμησε.
Αναφερόμενος στον τρόπο με τον οποίο θα προστατεύσει η κυβέρνηση τις μικρές συντάξεις τόνισε ότι εάν από τον υπολογισμό μειωθούν και οι μικρές συντάξεις, θα εξεταστεί από ποιο ύψος πρέπει να προστατευθούν.
Ο υπουργός Εργασίας τόνισε ότι οι τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης δεν έχουν ακόμα ληφθεί, κάτι που πιθανώς θα συμβεί στις αρχές της επόμενης εβδομάδας, η δική του όμως πρόταση και αυτό που κρατάει από το πόρισμα της Επιτροπής Μεταρρύθμισης είναι δυο πράγματα, «ένα ότι πρέπει να έχουμε ενιαίους, δίκαιους κανόνες για το ασφαλιστικό και δεύτερον εθνική σύνταξη που θα προστατεύει από τον κίνδυνο της φτώχειας, που δεν θα χρηματοδοτείται από τις εισφορές, θα είναι κάτι επιπλέον που θα χρηματοδοτείται από τη φορολογία και που θα αποτελεί στο εξής τη βάση για τον υπολογισμό των συντάξεων».
Ερωτηθείς για το ύψος της σύνταξης, είπε πως αυτή «προσδιορίζεται ανάλογα με τον κίνδυνο της φτώχειας, που είναι το 60% του μέσου εισοδήματος», πως τώρα «πρέπει να είναι γύρω στα 384 ευρώ» αλλά και ότι «το 2010 όμως, που ήμασταν πιο πλούσιοι, ήταν 600 ευρώ».
«Ακριβώς αυτό δίνει την ελπίδα ότι όσο η κοινωνία μας θα προχωράει και η οικονομία μας θα βελτιώνεται, ανάλογα θα αυξάνεται και το όριο αυτής της σύνταξης», συμπλήρωσε.
Σχετικά με το ενδεχόμενο συγχώνευσης κύριας και επικουρικής σύνταξης τόνισε ότι «τα οργανωτικά τα συζητάμε» και πως «αυτό που θέλουμε είναι να προστατεύσουμε με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο το εισόδημα». Η δυσκολία που έχει η κυβέρνηση με τις επικουρικές, είπε, είναι ότι «στο μνημόνιο έχει μπει μια ρήτρα, η λεγόμενη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, να μην μπορούμε δηλαδή από τον κρατικό προϋπολογισμό να ενισχύουμε τα επικουρικά ταμεία».
Υπογράμμισε δε ότι αναζητούνται εναλλακτικοί τρόποι. «Για παράδειγμα να δούμε μήπως μπορούμε μέσω των εργοδοτικών εισφορών να βρούμε ένα ισοζύγιο. Αν το βρούμε και σώσουμε τις επικουρικές όπως είναι, καλώς, διαφορετικά θα προσπαθήσουμε να τις διασώσουμε με τη συνένωσή τους με τις κύριες», εξήγησε.
Αναφορικά με δημοσιεύματα ότι θα πρέπει να γίνει μείωση των δαπανών του ασφαλιστικού κατά 9 δισ. έως το 2018, ο κ. Κατρούγκαλος έκανε λόγο για «υπερβολή» και μίλησε για στόχο μείωσης της δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ για το 2016, κάτι που έχει επιτευχθεί «κατά παραπάνω από 60% ήδη, με τις εισφορές που βάλαμε υπέρ του συστήματος υγείας, υπέρ του ΕΟΠΥΥ στις εισφορές και με την αύξηση των ορίων ηλικίας».
«Απομένει ένα σημαντικό ποσό το οποίο προσπαθούμε να δούμε εάν θα το καλύψουμε ενδεχομένως με αύξηση άλλων πόρων. Αλλά αυτό, να σας πω και μια μικρή είδηση, δεν μπορώ να σας πω και πιο πολλά γιατί στις διαπραγματεύσεις δεν μπορούμε να ανοίγουμε τα χαρτιά μας δημόσια, είναι ένα από τα θέματα που διαπραγματευόμαστε με τους εταίρους. Εάν μπορεί δηλαδή νέα χρήματα που μπαίνουν στο σύστημα να θεωρηθούν από αυτούς ισοδύναμα αντί για τη μείωση των συντάξεων», επισήμανε.
Απέκλεισε το ενδεχόμενο να καλυφθεί το εναπομείναν ποσοστό της μείωσης με αύξηση φορολογίας και αύξηση έκτακτης εισφοράς λέγοντας ότι «είναι υπερφορολογημένη η μεσαία τάξη».
«Προφανώς αναζητούμε φόρους από τα πολύ υψηλά εισοδήματα, δηλαδή από τη μεγάλη περιουσία, αλλά αυτό δεν είναι ανάμεσα στις προτάσεις που εμείς θέτουμε υπ’ όψιν στους εταίρους μας. Υπάρχουν και άλλες σκέψεις ως προς την αξιοποίηση της περιουσίας των ταμείων, σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή η ακίνητη περιουσία των ταμείων είναι τεράστια και δεν χρησιμοποιείται όπως θα έπρεπε. Αυτά όμως δεν είναι εύκολο να ποσοτικοποιηθούν ώστε να αποτελέσουν ισοδύναμα. Γι’ αυτό έχουμε μια βεντάλια προτάσεων προς τους εταίρους που τις συζητάμε», κατέληξε.
Σε μία απίστευτη και απάνθρωπη απαίτηση των δανειστών συμφώνησε η ελληνική κυβέρνηση καθιστώντας την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ιστορίας να μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων βάζοντας ως βάση 50,000 επιπλέον κατεστραμμένους από την πολιτική της Δύσης ανθρώπους.
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να μεταφράζει την ραγιάδικη στάση του στους Ευρωπαίους ως νίκη, αλλά γνωρίζει παράλληλα ότι μία ολόκληρη πόλη μπορεί να μην είναι οριοθετημένη σε ένα σημείο της Ελλάδας αλλά διάσπαρτη σε πολλά σημεία σημεία της και μάλιστα με τοίχους και συρματοπλέγματα. Ενώ η Ελλάδα ασπάστηκε να έχει την ευθύνη ζωής και θανάτου 50,000 προσφύγων πολέμου περιμένοντας μόνο τις επιχορηγήσεις της Ε.Ε και του ΟΗΕ για την σίτιση και φροντίδα αυτών των ανθρώπων, πέντε χώρες των δυτικών Βαλκανίων κατάφεραν να έχουν την ευθύνη συνολικά 50,000 προσφύγων. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει μέσα στην κρίση και την ένδεια του μισού ελληνικού πληθυσμού να έχει την ευθύνη του 5πλασιου αριθμού προσφύγων απ' ό,τι τα Σκόπια, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία και η Βοσνία Ερζεγοβίνη. Μάλιστα, η Ε.Ε αποφάσισε να φυλάξει τα σύνορα της με μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη μεταξύ Ελλάδας-Σκοπίων και Ελλάδας-Αλβανίας.
Με τον τρόπο αυτό οποιοδήποτε κύμα που ξεπερνά τους 50,000 που θα μείνουν στην Ελλάδα θα σταματά και θα σπρώχνεται πάλι πίσω στην Ελλάδα. Με την φύλαξη των Τούρκων και της Frontex στο Αιγαίο εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες θα εγκλωβίζονται εις το διηνεκές μέσα στην Ελλάδα.
Ουσιαστικά είμαστε έξω από την Ε.Ε.
Δεν είναι για όλες της ευρωπαϊκές χώρες το ίδιο και η Ελλάδα είναι μετά από την απόφαση αυτή της Συνόδου Κορυφής όχι απλά η τελευταία τρύπα της φλογέρας αλλά σχεδόν έξω από την Ε.Ε αφού απλά αποδέχεται χωρίς να εκφέρει ενδοιασμούς για την όποια απόφαση των Βρυξελλών. Με την Ουγγαρία να έχει ασκήσει βέτο έναντι της Ε.Ε, με την Σλοβενία να έχει βάλει στρατό στα σύνορά της και με μία Πολωνία η οποία από μεθαύριο θα κυβερνάτε από μία κυβέρνηση εθνικιστική που δεν θέλει ίχνος προσφύγων στο έδαφός της, παίρνουμε μια πρώτη γεύση για το τι θα γίνει σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα που η κυβέρνηση θέλει να τα αποκαλεί "κέντρα υποδοχής".
Το προσφυγικό τσουνάμι αναμένεται να μεγαλώσει από την Άνοιξη κι αυτό είναι ήδη γνωστό στην Ε.Ε η οποία μέσω του κ. Τουσκ δήλωσε ότι αναμένονται εκατομμύρια προσφύγων προς την Ε.Ε από την Τουρκία. Το πλαφόν των 3 δις που απαίτησε και κατέκτησε ο Ερντογάν για να κρατήσει σε δικά του στρατόπεδα συγκέντρωσης Σύριους πρόσφυγες δεν είναι κάτι που θα πρέπει να το δένει στο πανί τόσο η Ε.Ε όσο και η Ελλάδα. Κι αυτό γιατί η πολιτική της Τουρκίας είναι τόσο αλληλέγγυα μόνο όταν κερδίζει και ήδη τα μεροκάματα στην Τουρκία είναι τόσο χαμηλά που δεν χρειάζεται να κατέβουν κι άλλο για να αναπτυχθεί κι άλλο η εξαγωγική δεινότητα της χώρας. Επίσης, δεν είναι χώρα μέλος-κράτους της Ε.Ε έτσι ώστε να μπορεί να απειλείται με Grexit ή έξοδο από την Ε.Ε κάτι που συνεχίζει να συμβαίνει για την Ελλάδα. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Ερντογάν μιλά για 2,5 εκατ. πρόσφυγες και δεν πρόκειται να αφήσει αυτό τον τεράστιο αριθμό να απαιτήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά του έτσι ώστε να ξεκινήσει έναν νέο Κουρδικό ζήτημα με το όνομα Συριακό μέσα στην Τουρκία.
Σπρώχνουν την κατάσταση για ακροδεξιές λύσεις
Μπορεί η Μέρκελ να υποσχέθηκε άνοιγμα των συνόρων για 800,000 πρόσφυγες μέχρι τον Αύγουστο του 2016 αλλά τα πράγματα στην Γερμανία έχουν αρχίσει να εκτροχιάζονται από τις ναζιστικές οργανώσεις αλλά και από δημοκράτες Γερμανούς διότι γνωρίζουν καλά ότι τόσες εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά χέρια σε χαμηλές τιμές θα ρίξουν και τα δικά τους μεροκάματα.
Ειδικά μετά την πρόταση της Airbus να υιοθετήσει με πάθος η Γερμανία την λογική που θέλει πρόσφυγες και μετανάστες να μπορούν να ρίξουν τον βασικό μισθό και το κέρδος των εταιρειών να είναι μεγαλύτερο, οι Γερμανοί αργά ή γρήγορα θα στήσουν ένα αόρατο τείχος μεταξύ αυτών και οποιουδήποτε πρόσφυγα ή μετανάστη εργαζομένου που βρίσκεται στην χώρα τους.
Μπορεί αυτό να φαίνεται αστειότητα διότι η Γερμανία είναι είναι ένα κράτος ισχυρό που δύσκολα τέτοιοι εργασιακοί νόμοι μπορούν να εφαρμοστούν αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλάζει άρδην για την πλήρη ενοποίηση της με κοινούς νόμους που αφορούν και στα εργασιακά. Στις 28 Σεπτεβρίου ο πρόεδρος της Κομισιόν, Γιούνκερ, εν μέσω της ανεργίας που ταλανίζει τις χώρες του νότου της Ε.Ε και με το κύμα προσφύγων να μεγαλώνει έκανε την πρώτη νύξη για κοινή εργασιακή νομοθεσία σε όλα τα κράτη-μέλη για την "προστασία των πιο αδυνάτων".
Αυτό επιφανειακά φαίνεται ως μία μάχη κατά του "εργασιακού μεσαίωνα στην Ευρώπη", όπως τον είχε χαρακτηρίσει. Βάση του κοινού νομοσχεδίου ο Γιούνκερ θέλει να πατάξει την τάση απομάκρυνσης από τις συμβάσεις αορίστου χρόνου και την τάση σύναψης συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μικρής και πολύ μικρής διάρκειας, και την μερική απασχόληση. Θέλει δηλαδή να ισχυροποιήσει την θέση του εργαζομένου στις όποιες επιχειρήσεις. Αυτό είναι και το δίκοπο μαχαίρι διότι ο Γιούνκερ δεν μίλησε για κοινοτικό κατώτατο μισθό αλλά για μεγάλης διάρκειας συμβάσεις με τους "απασχολούμενους". Έτσι λοιπόν μία μικρής διάρκειας σύμβαση με μισθό 400 ευρώ είναι πολύ καλύτερη για τον εργαζόμενο από μία μεγάλης διάρκειας σύμβαση με μισθό 250 ευρώ. Έτσι ο μερικής απασχόλησης εργαζόμενος θα είναι επί 8ωρου εργαζόμενος με τα ίδια χρήματα και ο δείκτης ανεργίας θα πέφτει κατακόρυφα.
Νταχάου που θα ξεκινήσουν "πόλεμο"
Η Ευρώπη αλλάζει άρδην και μαζί με αυτή τόσο η αξία του ανθρώπου όσο και η τιμή των εργατικών χεριών από το "ατύχημα" που έγινε στην Συρία, στο Αφγανιστάν και στις χώρες της Βόρειας Αφρικής για τον δήθεν εκδημοκρατισμό των εν λόγω χωρών. Ο πόλεμος έβγαλε κερδισμένες τόσο τις πολεμικές μηχανές των δυτικών αλλά παράλληλα γέμισε και εκατομμύρια διαθέσιμα εργατικά χέρια για όλες τις δυτικές επιχειρήσεις. Μία νέα Κίνα εξαπλώνεται μέσα στην Ε.Ε και η Ελλάδα θα παίξει τον ρόλο, μετά την τελευταία Συμφωνία για τα Νταχάου που θα δημιουργήσει, ως τον πυρήνα επιλογής πόσων και ποιων σκλάβων εργασίας θα χρειάζονται οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ε.Ε. Τα ερωτήματα όμως που τίθονται είναι τρία:
Πρώτον, με ποιες υποδομές οι ελληνικές κυβερνήσεις από εδώ και στο εξής θα φροντίζουν τουλάχιστον για την υγεία και την σίτιση των προσφύγων από την στιγμή που οι μισοί Έλληνες είναι ανασφάλιστοι ενώ η Δημόσια Υγεία βρίσκεται σε ολικό λουκέτο. Η συμφωνία για επίδομα ενοικίου στους 20,000 από τους 50,000 πρόσφυγες είναι τουλάχιστον για γέλια όταν το επίδομα σίτισης ανέργων και ανασφάλιστων Ελλήνων ακόμα δεν έχει δοθεί διότι έμειναν τα Ταμεία από λεφτά.
Δεύτερον, πώς είναι τόσο σίγουροι ότι λαός ο οποίος έχει ξεπεράσει τα όρια της υπομονής του δεν θα στραφεί εναντίον προσφύγων και μεταναστών για τους χαμηλότατους μισθούς και συντάξεις που αναμένονται ή ότι η υψηλή τους φορολογία έχει ως λόγο και την κάλυψη τόσο μεγάλου αριθμού προσφύγων. Ποιος Έλληνας θα ανεχτεί να χάνει το σπίτι του από πλειστηριασμό και δίνεται επίδομα ενοικίου σε "ξένο";
Τρίτον, την φύλαξη αυτών των στρατοπέδων θα την έχουν στην ευθύνη τους οι ελληνικές κυβερνήσεις, ο ευρωπαϊκός στρατός ή ιδιωτική αστυνομία επιδοτούμενη από την Ε.Ε; Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι απλά δεν κατάφερε να κάνει το προσφυγικό θέμα πανευρωπαϊκό αντιθέτως μείωσε ακόμη περισσότερο την εθνική κυριαρχία της χώρας με υποτελείς υπογραφές για φύλαξη των συνόρων από ευρωπαϊκό στρατό και επιπλέον έβαλε στον ήδη τσακισμένο ελληνικό λαό τσακισμένους ανθρώπους από πόλεμο να μοιράζονται εντός ολίγου μισό κομμάτι "βρώμικο" επιδοτούμενο ψωμί ψημένο στους φούρνους των Βρυξελλών.
Ο Σπύρος Μαρκέτος, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, γράφει στο info-war.gr αναλύοντας την πολιτική πορεία του Τσίπρα, την προσωπολατρεία που ανέπτυξε γι’ αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την προδοσία ενός ολόκληρου λαού. Ένα ευφυέστατο κείμενο που θα συζητηθεί…
Σεβασμό στην εξουσία
Κοινό χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων είναι ότι αρδεύουν το πολιτικό χιούμορ. Καθώς ο λαός ξέρει ότι δεν ξεκαβαλικεύουν εύκολα εκείνοι που τού κάθησαν στο σβέρκο, η δυσφορία και η αντίσταση παίρνουν δρόμους καλυμένους, ενώ η εξουσία και τα όργανά της, αποβάλλοντας ακαριαία τον παχυδερμισμό τους, καταδιώκουν κάθε ασεβή αναφορά στον ηγέτη ή την άρχουσα κλίκα.
Στη μνημονιακή Ελλάδα ανθεί ξανά η διακωμώδηση της εξουσίας με μορφές που συνηθίζονταν τότε που κυβερνούσαν οι συνταγματάρχες. Συχνά με νέα μέσα, λέγε με ίντερνετ. Και αν παλιότερα στο στόχαστρο βρίσκονταν ο Άδωνις και ο γέρων Παίσιος, ήδη βρίσκονται ο Τσίπρας και οι αυλικοί του.
Συχνά το χιούμορ δεν κρύβει την οργή. Ένα φωτομοντάζ που άγγιξε γυμνά νεύρα δείχνει μπροστά από ένα στρατόπεδο βασανισμένων εξόριστων στη Μακρόνησο τον Τσίπρα, με απλωμένα τα χέρια προς τα πάνω, σε πόζα κάτι μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και παντοδύναμου Θεού.
Η λεζάντα τον χαρακτηρίζει ‘βουτυρομπεμπέ’· μετά τον χτεσινό βασανισμό των δεκαεφτάχρονων αναρχικών από την ΕΛΑΣ μπαίνουν και άλλες λεζάντες, λιγότερο ευγενικές.
Ο Πιτσιρίκος τονίζει το ηθικό έλλειμμα του πρώην πρωθυπουργού, το οποίο βεβαίως ορθά αποδίδει ως “κωλοπαιδισμό”, ενώ ο Αυγουστίνος Ζενάκος χρησιμοποιεί για την πρωθυπουργική μεταστροφή τον όρο «προδοσία», όχι ηθικολογικά, αλλά ως αντικειμενική στρατηγική αποτίμηση: “«προδοσία» με την έννοια της καταλυτικής εκείνης κίνησης που απολήγει στον εγκλωβισμό και στην εξουδετέρωση μιας δύναμης και που δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική παρά μόνο αν έρθει με φίλιο περίβλημα, αν είναι «από μέσα»”. ... Ο Γιώργος Δελαστίκ, εστιάζοντας στην κυνική και συστηματική ψευδολογία του Τσίπρα, τόν βαφτίζει Μαυρογιαλούρο της Αριστεράς. Της αριστεράς;
Δεν είναι αυτονόητο, παραμονές εκλογών να σωρεύονται πρωθυπουργικές ψυχαναλύσεις, δεν συνέβαινε πάντοτε έτσι. Οι λόγοι πολλοί, ας σταθώ μόνο σ’ έναν. Ο Τσίπρας και οι αυλικοί του, αφότου κυριάρχησαν στον Σύριζα, ακύρωσαν κάθε εσωκομματική δημοκρατία μεταβάλλοντάς τον σε εκλογικό όργανο, με βασική του αρμοδιότητα να εκτινάξει τους εκλεκτούς στα υπουργεία.
Η προσωπολατρεία, φυσιολογικό επακόλουθο τούτης της πολιτικής επιλογής, εδραιώθηκε νωρίς, δεν κρύφτηκε ποτέ, και τήν ανέχθηκαν ή στήριξαν σε βάθος χρόνου πολλοί σημερινοί διαφωνούντες. Όταν τελικά η αυλή Τσίπρα αποφάσισε τη μνημονιακή μετάλλαξη ανεξέλεγκτα από το κόμμα της, δεν έτυχε, πέτυχε. Φυσικά οι ιδεολογικές και πολιτικές μετατοπίσεις αποτύπωναν τις διφορούμενες επιθυμίες μιας πολυσυλλεκτικής κοινωνικής βάσης, αλλά η μεταστροφή δεν επιβλήθηκε απ’ έξω, ήταν επιλογή της ίδιας της ηγεσίας του Σύριζα. Που φέρει την ευθύνη της. Και τήν είχε από καιρό προετοιμάσει.
Μακντόναλντ και Λαβάλ
Δεν έχει τίποτε πρωτότυπο η μεταπήδηση του Τσίπρα και των βαρώνων του απο την αριστερά στην άλλη μεριά. Ο Ράμσεη Μακντόναλντ, επικεφαλής της ολιγόμηνης κυβέρνησης των Εργατικών το 1924, έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της αριστεράς στη Βρετανία. Προλεταριακής προέλευσης, αρχικά μαρξιστής αλλά πάντοτε αβρός με τους Φιλελεύθερους, έθαψε τον μεταπολεμικό ριζοσπαστισμό των μαζών αποφεύγοντας να κάνει έστω και την παραμικρή μεταρρύθμιση. Φυσικά η λαϊκή υποστήριξη στην αριστερά καταρρακώθηκε, αλλά τα προβλήματα του καπιταλισμού δεν λύθηκαν.
Ο Ράμσεϊ ΜακΝτόναλντ
Η καταλήστευση των εργαζόμενων που ακολούθησε την επάνοδο της Βρετανίας στο ευρώ εκείνης της εποχής (“κανόνας χρυσού”) έφερε την ιστορική Γενική Απεργία του 1926. Ο Μακντόναλντ, που παρέμενε επικεφαλής των Εργατικών, τήν πολέμησε σκληρά, και στη συνέχεια αγωνίστηκε να στρέψει τις ελπίδες των εργαζόμενων από τη μαζική κινητοποίηση στο κοινοβούλιο. Η απογοήτευση και η αποστράτευση που ακολούθησαν την προδοσία και την ήττα της Γενικής Απεργίας θυμίζουν την κατήφεια των εργαζόμενων μετά την καταστρατήγηση του ΟΧΙ από τον Σύριζα. Συνιστούσαν και τις δυο φορές τακτικούς στόχους των οπαδών της ταξικής συνεργασίας, όχι παράπλευρες απώλειες.
Το 1929 οι Εργατικοί ξαναπήραν την κυβέρνηση μ’ ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο, αλλά και πάλι απέφυγαν να συγκρουστούν με το κεφάλαιο και φόρτωσαν στις πλάτες των εργαζομένων την αντιμετώπιση της Μεγάλης Κρίσης. Η ανεργία πολλαπλασιάστηκε και το επίπεδο ζωής κατέρρευσε. Το 1931 ο Μακντόναλντ συντάχθηκε ξανά με τους τραπεζίτες ενάντια στην κοινωνική βάση των Εργατικών. Όταν το κόμμα του αρνήθηκε να τόν ακολουθήσει τό διέσπασε και προκήρυξε νέες εκλογές, στις οποίες συνεργάστηκε με τα αστικά κόμματα. Χάρη στο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα κέρδισε 550 έδρες έναντι 46 των Εργατικών.
Την επόμενη τετραετία ο Μακντόναλντ κυβέρνησε επικεφαλής μιας συντηρητικής κυβέρνησης ‘εθνικής ενότητας’. Κηρύσσοντας την ταξική συνεργασία καταβαράθρωσε την αριστερά κι ενίσχυσε την άνοδο του φασισμού στην Αγγλία και το εξωτερικό. Σιγά σιγά οι Εργατικοί ανασυγκροτήθηκαν με βάση τα ανεξάρτητα ταξικά συνδικάτα –τέτοια που δυστυχώς εμείς δεν έχουμε πολλά σήμερα. Ο ίδιος φυσικά εγκαταλείφθηκε από τους προδομένους συντρόφους του και δεν έγινε ποτέ δεκτός από τους αστούς. Δεν άργησε να καταρρεύσει ψυχικά, διανοητικά και σωματικά.
Ο Μακντόναλντ συνέχισε να θεωρεί τον εαυτό του αριστερό μολονότι ο αντικομμουνισμός και ο μεταρυθμισμός του τόν οδήγησαν στους κόλπους της δεξιάς. Ο γάλλος Πιέρ Λαβάλ, πολύ πιο δύσοσμος τύπος, έμοιαζε με τον Τσίπρα, πέρα από το ότι και οι δυο πρόδωσαν την αριστερά που τούς έβαλε στην πολιτική και στη βουλή, στο ότι ήταν περίφημος ‘καταφερτζής’. Αστικών καταβολών, στον Μεσοπόλεμο πλούτισε χάρη στην εξαιρετική του επιδεξιότητα, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ευπρεπή όρο, κι έστησε μια ιδιωτική αυτοκρατορία στα μέσα ενημέρωσης. Προσχωρώντας ανοιχτά στη δεξιά, έγινε υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός τη δεκαετία του 1930.
Στη διάρκεια του πολέμου με τη ναζιστική Γερμανία ο Λαβάλ επιχείρησε να φέρει τη Γαλλία στον Άξονα ενώ ήταν υπουργός, και μετά τη συνθηκολόγηση οι γερμανοί τόν έκαναν πρωθυπουργό στο καθεστώς του Βισύ. Οργάνωσε την εξόντωση των εβραίων και τη φασιστική πολιτοφυλακή· μετά την ήττα του Άξονα δραπέτευσε στη φρανκική Ισπανία, η οποία ωστόσο τόν παρέδωσε στον ντε Γκωλ. Δικάστηκε και τουφεκίστηκε το 1945. Μέχρι την τελευταία στιγμή προσπαθούσε ν’ αποτρέψει την εκτέλεσή του με κολακείες κι εκβιασμούς.
Ντε Μαν και Μουσσολίνι
Αντίθετα από τον Μακντόναλντ, τον Λαβάλ και τον Τσίπρα ο βέλγος Ανρύ ντε Μαν ήταν διανοούμενος. Από αστική οικογένεια κι εθισμένος στις αμφίβολες αρετές της πειθαρχίας, προσχώρησε μικρός στον επαναστατικό σοσιαλισμό. Προπολεμικά ανέλαβε υπεύθυνος της επιμόρφωσης των βέλγων σοσιαλιστών, ενώ στον Μεσοπόλεμο συνδέθηκε πρόσκαιρα με τους αναρχοσυνδικαλιστές Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW). Έγινε πανεπιστημιακός, δημοσίευσε λόγιες κριτικές του μαρξισμού, κι επεξεργάστηκε το Σχέδιο ντε Μαν, που υποσχόταν μια μεικτή οικονομία στηριγμένη στον οικονομικό σχεδιασμό και συζητήθηκε σ’ όλη την Ευρώπη.
Ανρί Ντε Μαν
Έχοντας αναδειχτεί επικεφαλής του βελγικού εργατικού κόμματος και κατόπιν οιονεί πρωθυπουργός της χώρας, ο ντε Μαν στήριξε την απόφαση του βασιλιά να τήν παραδώσει στους Ναζί. Συνέχιζε να ντύνει την πολιτική του με αριστερή φρασεολογία: «Για τις εργατικές τάξεις και για τον σοσιαλισμό, η κατάρρευση αυτού του ετοιμόρροπου κόσμου δεν είναι καταστροφή, αλλά λύτρωση». Έτσι δικαιολογώντας την υποταγή στον Χίτλερ προσπάθησε να παρασύρει τους εργαζόμενους σε μια ψευτοαριστερά ενταγμένη στη Νέα Τάξη. Μετά το τέλος του πολέμου καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία, αλλά είχε προλάβει να δραπετεύσει στην Ελβετία. Βυθίσμένος στην κατάθλιψη, αυτοκτόνησε το 1953.
Η ελπίδα της ιταλικής αριστεράς πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ονομαζόταν Μπενίτο Μουσσολίνι. Δεν ήταν καθόλου η καρικατούρα που πολλοί έχουν στο νου τους. Όσον αφορά τα προσωπικά χαρακτηριστικά, η διαφορά του από τον Τσίπρα ήταν πως ο Μουσσολίνι είχε διανοητική καλλιέργεια –ψυχικά ήταν άξεστος. Από πολιτική άποψη, δεν είχε λιγότερα εύσημα αριστεροσύνης από τον Τσίπρα. Στο φασιστικό εγχείρημα τόν ακολούθησαν αναρίθμητοι τέως αριστεροί, από αναρχοσυνδικαλιστές και μετριοπαθείς σοσιαλιστές μέχρι πρωτοποριακοί καλλιτέχνες και δυσκοίλιοι διανοούμενοι, οι οποίοι πάντως δεν συγκρίνονταν με τους δοκησίσοφους που σήμερα φορτώνουνε τις στήλες της Αυγής. Η μεταπήδηση όλων αυτών από την αριστερά στην άκρα δεξιά, και πάλι αντίθετα από τους τσιπρικούς, δεν έγινε από απλή ευκαιριοθηρία αλλ’ απαντούσε σε ουσιαστικά πολιτικά προβλήματα, τα οποία επί χρόνια συζητούνταν αναλυτικά κι εμπεριστατωμένα.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν ο φασισμός, ο οποίος κατέληξε όπως ήταν φυσικό να καταλήξει. Ωστόσο πολλοί σοσιαλιστές δυσκολεύτηκαν για χρόνια να καταλάβουν ότι το κίνημα του παλιού συντρόφου τους αντιστρατευόταν τις δικές τους προσδοκίες. Παρόμοια η προδοσία της αριστεράς από την ηγεσία του Σύριζα προκαλεί ως σήμερα τη ‘γνωσιακή ασυμφωνία’ που είχε περιγράψει ο Φραντς Φανόν, δηλαδή το επώδυνο συναίσθημα που φέρνει μια σύγκρουση της χειροπιαστής εμπειρίας με τις βαθειά ριζωμένες πεποιθήσεις μας, το οποίο συχνά μάς οδηγεί σε άρνηση της πραγματικότητας. Εξορθολογικεύουμε, παραμερίζουμε, ή ακόμη και απορρίπτουμε τα εμπειρικά δεδομένα τα οποία συγκρούονται με τις έτοιμες ιδέες μας. Κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν τον Τσίπρα αριστερό ακόμη και αν μιλά και φέρεται σαν ακροδεξιός.
Δεξιός ή ακροδεξιός;
Ο Τσίπρας και το επιτελείο του προσχώρησαν στην ακροδεξιά από τότε που συμφώνησαν να προωθήσουν τη μνημονιακή πολιτική, η οποία μόνον ακροδεξιά μπορεί να χαρακτηριστεί για δυο βασικούς λόγους. Πρώτον, ότι επιδιώκει μια ακραία και αναντίστρεπτη μεταφορά πόρων και δύναμης από τους πολλούς στους πολύ λίγους. Και δεύτερον, ότι δεν παράγεται δημοκρατικά και ούτε μπορεί να πραγματοποιηθεί σε στοιχειωδώς δημοκρατικό πλαίσιο. Το τσαλαπάτημα του ΟΧΙ, ο αντισυνταγματικός τρόπος που ψηφίστηκε το Μνημόνιο Σύριζα, η εσπευσμένη προκήρυξη εκλογών χωρίς ουσιαστική δυνατότητα κυβερνητικής επιλογής, και ο ερχομός του ολλανδού γκαουλάιτερ δεν είναι παρά μόνον η αρχή. Η εφιαλτική καθημερινότητα σύντομα θα κάνει να τό αναγνωρίσουν και οι πλέον δύσπιστοι αυτό.
Επιπλέον η συμφιλίωση με τον αυταρχισμό του κεφαλαίου έχει βαθειές ρίζες στον Σύριζα. Για παράδειγμα, τo αν θα τιμωρηθούν ή όχι οι αστυνομικοί δράστες των νέων μαζικών βασανισμών θα δείξει αν ήταν πολιτική επιλογή ή απλή αβλεψία ότι οι ‘θα τούς ταράξουμε στη νομιμότητα’ είχαν αφήσει την αστυνομία του Δένδια να βασανίζει μια ολόκληρη νύχτα τους αναρχικούς στη ΓΑΔΑ. Για την ώρα, όλα δείχνουν πως η αυριανή κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας θα επιβάλει άλλη μια φορά την ατιμωρησία των πραιτωριανών. Φυσικά ο Σύριζα δεν έχει τάγματα εφόδου, αλλά είναι άραγε αυτό τόσο σημαντικό όταν στέλνει τα ΜΑΤ να κάνουν εφόδους στα μπαλκόνια;
Ο Σύριζα κυβερνά μια χώρα που καταστρέφεται, με μέσα ενημέρωσης που τρομοκρατούν και με μια αστυνομία που βασανίζει, για να μη μιλήσουμε για τους δολοφονικούς φράχτες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά οι ομοιότητές του με τις ψευτοαριστερές που είχαν φτιαχτεί στη χιτλερική Ευρώπη είναι δυστυχώς ακόμη βαθύτερες. Συνήθως παραγνωρίζεται ότι το πολιτικό σκηνικό στις χώρες που έλεγχε ο Άξονας δεν ήταν μονολιθικό. Συχνά είχε και αυτό την ‘αριστερά’ και τη ‘δεξιά’ του, οι οποίες βεβαίως δεν διακρίνονταν από ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, αλλά από λεπτομέρειες σαν και αυτές που ξεχωρίζουν σήμερα την ομάδα Τσίπρα από τα παλιά μνημονιακά κόμματα. Τέτοιες ήταν μεταξύ άλλων η χρήση συμβολισμών και λεξιλογίων αριστερών καταβολών ή αριστερόστροφων, η συγκρότηση στους κόλπους των μπλοκ εξουσίας ‘μνημονικών κοινοτήτων’ με αναφορές στην αριστερά, μερικές φορές και η σύνδεση με λαϊκές οργανώσεις ή εργατικά συνδικάτα.
Μια άλλη ομοιότητα αφορά τις ολοκληρωτικού τύπου –αδόκιμη η λέξη, αλλ’ ας την χρησιμοποιήσουμε για να συνεννοηθούμε εδώ– στοχεύσεις της εξουσίας. Αυτό που επιχειρείται τώρα στην Ελλάδα είναι, πέρα από την απαλλοτρίωση και καθυποταγή των φτωχότερων, να στηθούν μια κοινωνία εχθρότητας με κεντρικό ρυθμιστικό στοιχείο και ιδεολογικό κύτταρο τον ανταγωνισμό, κι ένας νέου τύπου άνθρωπος προσαρμοσμένος στην καπιταλιστική δυστοπία, ένα άτομο ελάχιστου ψυχικού βάθους και χωρίς δεσμούς άλλους από εκείνους της αγοράς. Σε τελική ανάλυση, να φτιαχτούν σύγχρονοι σκλάβοι δίχως προσωπική συνείδηση ή πολιτικές αξιώσεις. Δεν μπορεί να είναι αριστερό ο,τιδήποτε βοηθά τέτοιες στοχεύσεις. Όπως τέθηκε με κλασική γραφή στο Unfollow, το ‘μνημόνιο’ δεν είναι απλώς κάποια μέτρα, αλλά ένα ολοκληρωτικό πρόγραμμα μετασχηματισμού της κοινωνίας. «Το ‘μνημόνιο’ είναι η μέθοδος υπαγωγής στην πολιτική αρχιτεκτονική της ΕΕ. Τίποτε δεν εξαιρείται από αυτό. Τίποτε δεν διαφεύγει. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέβη τον Ρουβίκωνά του. Δεν υπάρχει επιστροφή. Όποιος το υποστηρίζει ψεύδεται, κι όποιος το πιστεύει απατάται».
Αυτό που ξεκίνησε ως Σύριζα, αν μείνει στα χέρια της ίδιας κλίκας και δεν διαλυθεί, μπορεί να καταλήξει σε κάτι λειτουργικά ανάλογο με το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι, αλλά της εποχής που ο φασισμός κυβερνούσε και χρειαζόταν οργανικούς διανοούμενους και γραφειοκράτες, όχι της σκληρής πρώτης περιόδου των μπράβων. Ο εσμός κυνικών, ανόητων ή συγχυσμένων που πλαισιώνει σήμερα τον Τσίπρα αξίζει να μάθει την ιστορία του ιταλικού φασισμού. Τότε ίσως ν’ αναλογιστεί ότι, αν σήμερα δεν αξίζει σεβασμό, μεθαύριο δεν θ’ αξίζει ούτε οίκτο.
Σαν τους ιταλούς φασίστες, έστησαν την επιχειρηματολογία τους πάνω σ’ εύηχες αλλά σαθρές διαζεύξεις –«άλλο το μνημόνιο, άλλη η δανειακή σύμβαση»- και, όταν η πραγματικότητα αποκάλυψε την κενότητά τους, ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της υποταγής. Σήμερα ονειρεύονται να εκφράσουν τον κοινωνικά συντηρητικό χώρο που αποδεσμεύτηκε από τα παλιά μνημονιακά κόμματα, αλλά αν τελικά κατορθώσουν να νικήσουν την αριστερά, όπως επιχειρούν, θα γίνουν αμέσως οι ίδιοι τα επόμενα θύματα της συντήρησης, που δεν θα τούς χρειάζεται πλέον. Και θα έχουν στρώσει το δρόμο στην άλλη μερίδα της άκρας δεξιάς, εκείνη που προτιμά να μην κρύβεται και επίσης δεν έχει αξιώσεις πολιτισμικού φιλελευθερισμού. Θα είναι άξιος ο μισθός τους αν πράγματι καταφέρουν κάτι τέτοιο.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Στα ασφυκτικά οικονομικά και πολιτικά πλαίσια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ακόμη και αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα που πρότειναν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, τελικά δεν υπερέβησαν το όριο της προοδευτικής διαχείρισης του καπιταλισμού και μεταλλάχτηκαν σε συστημικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Η ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ ΗΓΕΜΟΝΕΥΕΙ - ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑΣ ΤΟΥ
Εν όψει της προδιαγραφόμενης ανάληψης της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, εύλογα το ερώτημα που αιωρούνταν στην ελληνική κοινωνία αφορούσε το χαρακτήρα της πολιτικής που θα εφάρμοζε αναλαμβάνοντας τα ηνία της διακυβέρνησης. Η συζήτηση αυτή, όπως είναι φυσικό, διέτρεχε και τις γραμμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ.
Έπειτα από αναλυτική και δημιουργική συζήτηση και συλλογική διαδικασία, το ΝΑΡ κατέληξε σ’ έναν επιστημονικά προσδιορισμένο και χρηστικό πολιτικά ορισμό του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ στην τότε συγκυρία. Ορίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως μικροαστικό κόμμα που ηγεμονεύεται απ’ την αστική πολιτική. Στο καθοριστικό για το χαρακτήρα ενός κόμματος ζήτημα της ταξικής πολιτικής που ακολουθεί, δώσαμε την απάντηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί και συνακόλουθα θα εφαρμόσει μιαν εκδοχή αστικής πολιτικής. Δεν τον χαρακτηρίσαμε τυπικά αστικό κόμμα λόγω της ύπαρξης δευτερευουσών αντιθέσεων ως προς την κυρίαρχη αστική ουσία του, οι οποίες εκφράζονταν εκτός των άλλων και στην ύπαρξη ισχυρής αριστερής πτέρυγας, που κάλυπτε το ένα τρίτο, περίπου, των οργανωμένων δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, καταλήξαμε στο συνθετικό ορισμό: «μικροαστικό κόμμα με ηγεμονία της αστικής πολιτικής». Αναγνωρίζαμε έτσι υπαρκτές και ενδιαφέρουσες για το κίνημα τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ με σαφέστατη όμως δεσπόζουσα την αστική οντότητά του. Ταυτόχρονα αναιρούσαμε την άποψη που εκφραζόταν κυρίως σε ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ για το μικροαστικό απλώς χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, που διακυβευόταν από σχεδόν ισοδύναμες και απ’ τη μικροαστική «φύση» του αέναα ανταγωνιζόμενες τάσεις (αστική – εργατική λαϊκή). Το πολιτικό διά ταύτα αυτής της ανάλυσης απέβλεπε στη συμπαράταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών δυνάμεων σ’ ένα αριστερό (όχι όμως και αντικαπιταλιστικό) μέτωπο με το ΣΥΡΙΖΑ με τη βεβαιότητα ότι σ’ αυτό το μέτωπο θα εξασφαλιζόταν η ηγεμονία της εργατικής λαϊκής άποψης. Η ίδια προσδοκία καλλιεργήθηκε και στην περίπτωση της εκλογικής συμμαχίας με τη ΛΑΕ (που ασφαλώς δεν την ταυτίζουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ) όπου η προφανής απουσία όρων για τη σύμπηξη αντικαπιταλιστικής εκλογικής συνεργασίας μ’ αυτήν (κατά το πρότυπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ) αντισταθμιζόταν απ’ τη βεβαιότητα της ηγεμονίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μέτωπο που θα σχηματιζόταν. Η ηγεμονιστική στάση της Αριστερής Πλατφόρμας απέναντι σε ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, Σχέδιο Β κατέρριψε αυτή τη βεβαιότητα…
ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ
Ο ορισμός του ΝΑΡ για το ΣΥΡΙΖΑ εκτός απ’ τη «στατική» (για το παρόν) είχε και μια δυναμική (για το μέλλον, και μάλιστα το άμεσο) πλευρά. Πρόβλεπε ότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε στην πολιτική διαχείρισης που είχε συνομολογήσει με κεφάλαιο – ΕΕ, αναπόδραστα και γρήγορα θα μεταλλασσόταν σε αστικό (σοσιαλδημοκρατικό – σοσιαλφιλελεύθερο) κόμμα. Αυτή η πρόβλεψη εδραζόταν στην πραγματικότητα του υπεραντιδραστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που με προγράμματα «μεταρρυθμίσεων» αποβλέπει στην απόσπαση υπεραξίας μεγαλύτερης κλίμακας και εξ ορισμού αποκλείει τη δυνατότητα έστω ανώδυνης φιλολαϊκής πολιτικής στα πλαίσιά του. Η «χρυσή εποχή» του 1945-75, όταν η καπιταλιστική ανάπτυξη συνδυάστηκε με ορισμένες μεταρρυθμίσεις υπέρ των υποτελών τάξεων, αποτέλεσε ιστορική εξαίρεση. Η νεοφιλελεύθερη διαχείριση δαιμονοποίησε όχι μόνον το σοσιαλισμό, αλλά και τον κεϊνσιανισμό χρεώνοντάς τον με τον κρατισμό, την ύφεση και τον πληθωρισμό. Η αδυνατότητα εφαρμογής μιας στοιχειωδώς φιλολαϊκής πολιτικής δημιούργησε κρίση ταυτότητας στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, που είχαν ταυτιστεί με το κράτος πρόνοιας. Παρ’ όλα αυτά, αποδείχτηκαν ιδιαιτέρως χρήσιμα για το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Η φιλολαϊκή ταυτότητά τους τα κατέστησε καταλληλότερα απ’ τα συντηρητικά κόμματα στο να προωθήσουν, ιδίως στη μεταβατική περίοδο, τις νεοφιλελεύθερες «αντιμεταρρυθμίσεις» χωρίς ανατρεπτικές κοινωνικές εκρήξεις απ’ τις πληττόμενες τάξεις. Η έλλειψη όμως ουσιαστικά ειδοποιού διαφοράς απ’ τα συντηρητικά κόμματα δημιούργησε κρίση ταυτότητας και αντιδημοφιλίας στη σοσιαλδημοκρατία και οδήγησε στη θεαματική συχνά μείωση της επιρροής της στο εκλογικό σώμα και στην άνοδο της ακροδεξιάς. Η άνοδος αυτή όμως οφείλεται γενικότερα στην κρίση αντιπροσώπευσης των αστικών κομμάτων, αλλά και στην αποδυνάμωση των κομμουνιστικών δυνάμεων και γενικότερα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η διαφοροποίηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων απ’ τα συντηρητικά περιορίζεται πλέον στη σχετική ιδεολογική ιδιαιτερότητα της σοσιαλδημοκρατίας που αντιμετωπίζει κριτικά ή και «αρνητικά» τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και στην επίδειξη μεγαλύτερης ευαισθησίας στα θέματα βιοτικού επιπέδου και δημοκρατίας.
Στα ασφυκτικά οικονομικά και πολιτικά πλαίσια του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ακόμη και αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα που πρότειναν ένα εναλλακτικό πρόγραμμα, τελικά δεν υπερέβησαν το όριο της προοδευτικής διαχείρισης του καπιταλισμού και μεταλλάχτηκαν σε συστημικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υπηρετούν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αυτό συνέβη με το αριστερόστροφο εργατικό κόμμα Αγγλίας υπό την ηγεσία του Τόνι Μπλερ και με θεωρητικό μέντορα τον Α. Γκίντενς που με τη θεωρία του νέου «τρίτου δρόμου» (μεταξύ κεϊνσιανής σοσιαλδημοκρατίας και καθαρού νεοφιλελευθερισμού) πρόσφερε στην πραγματικότητα τη θεωρητική πλατφόρμα για τη νεοφιλελεύθερη μεταβολή του Εργατικού Κόμματος. Το ίδιο συνέβη με το Δημοκρατικό Κόμμα Ιταλίας (μετάλλαξη του ιστορικού ΚΚ), το Γαλλικό, το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κ.ά. Την ίδια πορεία ακολούθησε στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ εσ., που μεταλλάχτηκε στην ΕΑΡ και στον εκσυγχρονιστικό ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ που από αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο κόμμα προσγειώθηκε στο βάλτο του τρίτου και επαχθέστερου μνημονίου. Τον ίδιο κίνδυνο στις Συμπληγάδες του σύγχρονου καπιταλισμού διατρέχει και η ΛΑΕ, αν δεν απογαλακτισθεί απ’ το σύμπλεγμα του «συνεπούς» ΣΥΡΙΖΑ, για να χαράξει μια πορεία αποφασιστικής ρήξης με το σύστημα. Το σπέρμα του σοσιαλδημοκρατισμού ενυπήρχε εκ γενετής στον ΣΥΡΙΖΑ με κύρια έκφραση την ισχυρή δεξιά πτέρυγα του ΣΥΝ, τμήμα της οποίας διασπάστηκε και συγκρότησε την κατ’ εξοχήν σοσιαλδημοκρατική ΔΗΜΑΡ. Ωστόσο, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση δεν υπήρξε μια «φυσική» προδιαγεγραμμένη πορεία. Στην ισχυρή αριστερή τάση του ΣΥΝ το 2000 προστέθηκαν αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις που συναποτέλεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερή μάλιστα φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να αποκτά αδιαμφισβήτητη ηγεμονία μετά την αποχώρηση της σοσιαλδημοκρατικής τάσης (ΔΗΜΑΡ). Ο αρχικός ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλώς ένα «περιτύλιγμα» του ρεφορμιστικού του χαρακτήρα. Η ύπαρξη ισχυρής αριστερής τάσης, με αντιφάσεις και αυταπάτες βέβαια, ήταν διακριτή στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και τη διάσπασή της απ’ αυτόν. Το ερώτημα γενικότερου ενδιαφέροντος, είναι γιατί η κυρίαρχη στην αρχή αλλά μέχρι τέλους ισχυρή αριστερή πτέρυγα δεν μπόρεσε να αποτρέψει την προϊούσα σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά και η αριστερή όμως πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ συνέπιπταν σε κορυφαίους στόχους που οδήγησαν στην ενσωμάτωση και τελικά στη σοσιαλδημοκρατικοποίησή του: στην αντίληψη δηλαδή για τις δυνατότητες της αριστερής κυβέρνησης διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και συμμαχίας κατά του γερμανικού κέντρου, του εξανθρωπισμού και της εξυγίανσης του καπιταλισμού. Η δεξιά τάση είχε ως κίνητρο την εξουσιομανία, ενώ η αριστερή τις ιδεοληψίες της, αν και τα όρια είναι σχετικά. Αυτή η αστική πολιτική οδήγησε στην ακραία έκφανσή της, στο μνημόνιο που άνοιξε το δρόμο για τη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτο, γιατί το αντιδραστικότατο μνημόνιο είναι ασύμβατο με την εικόνα ενός αριστερού εναλλακτικού κόμματος. Δεύτερο, λόγω της αποχώρησης της αριστερής πλατφόρμας που είχε ήδη αποβεί ξένο σώμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο, γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την αναδιοργάνωση της κομματικής βάσης σε αντιστοιχία με την πολιτική και ιδεολογία που υιοθετεί πλέον, ώστε να αποφεύγονται οι εντάσεις λόγω αναντιστοιχίας. Τέταρτο, για να συνάψει συμμαχίες με τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, απομονώνοντας τη ΝΔ. Πέμπτο, για να προσεγγίσει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που επιδιώκει να ανανεώσει και να εξωραΐσει τη χαρακτήρα της με δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ποδέμος.
