Η παραοικονομία, η διαπλοκή και οι κούφιες υποσχέσεις

28.10.2015 | από Σύνταξη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 283 

         

Λόγια του αέρα τα περί αποκατάστασης των αδικιών

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

30-10-2015

Η κυβέρνηση στηρίζεται σε ένα πολύ απλό επιχείρημα: Ξέρω, λέει, ότι τα μέτρα είναι πολύ σκληρά και άδικα. Αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουμε. Ωστόσο, επειδή είμαστε κυβέρνηση της Αριστεράς, θα διορθώσουμε τις αδικίες μόλις ελαφρύνουμε το χρέος και εισπράξουμε από δω κι από κει διάφορα ποσά. Θα περισσέψουν λεφτά και θα τα μοιράσουμε στους αδικημένους.

Η σκέψη φαίνεται πολύ ωραία και προπαντός «αριστερή». Έστω, όμως, ότι οι δανειστές ειλικρινά πιστεύουν ότι μόνο με σκληρή λιτότητα θα φτάσουμε στην ανάπτυξη. Γιατί θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τους χαλάσει το ωραίο σχέδιο δίνοντας πλαγίως αυξήσεις; Αν ήθελαν λιγότερη λιτότητα μπορούσαν, εξαρχής, να επιβάλουν λιγότερο σκληρά μέτρα. Αφήνω στην άκρη την άποψη ότι οι δανειστές θέλουν την Ελλάδα και τον κόσμο στα γόνατα για να πάρουν τον πλούτο της χώρας για μια πεντάρα. Και στις δυο περιπτώσεις τα περί αποκατάστασης των αδικιών είναι αέρας κοπανιστός.

Στην κυβέρνηση ξέρουν, φυσικά, το άλυτο πρόβλημα και, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ετοιμάζονται να πάρουν μέτρα υπέρ της φοροδιαφυγής, μειώνοντας τα πρόστιμα για τους φοροφυγάδες. Από τη μια θα κυνηγάει τους φοροφυγάδες κι από την άλλη θα τους διευκολύνει, γιατί αλλιώς θα κλείσουν και τα υπόλοιπα μαγαζιά και επιχειρήσεις. Και οι κυβερνώντες δεν θα ξέρουν, τότε, πού να κρυφτούν. Φυσικά, θα συνεχιστεί η ασυδοσία αλλά ας μη μας τρώνε οι λεπτομέρειες.

Αν πάλι τους στριμώξουν οι Θεσμοί και δεν τους επιτρέψουν τέτοιες «δημιουργικές ασάφειες», θα αντιμετωπίσουν σύντομα κατακραυγή πολύ πιο έντονη από τον πετροπόλεμο στα σπίτια τους ή τις έντονες αποδοκιμασίες σε υπουργό που πήγε (στα Εξάρχεια) να πιει ένα ποτήρι μετά τον κάματο της ημέρας – επενέβη, λένε, η αστυνομία.

Κι όλα αυτά, για μια νεοφιλελεύθερη σαχλαμάρα, ότι η παραοικονομία βλάπτει την οικονομία και τη χώρα. Ο Ξενοφών Ζολώτας, οικονομολόγος παγκόσμιου κύρους, έλεγε –στη Φωτεινή Πιπιλή και σ’ εμένα– όταν ήταν πρωθυπουργός, μου εντυπώθηκε κατά λέξη: «Από την παραοικονομία ζούμε αλλά πρέπει κι εμείς, το κράτος, να εισπράττουμε κάτι». Χαλινάρι στην παραοικονομία και όχι εξάλειψή της. Παραοικονομία υπάρχει σε όλες τις χώρες με διάφορες μορφές, από τη μη απόδοση του ΦΠΑ έως το μαύρο χρήμα από μίζες κ.λπ. Η διαφορά, όμως, από το 1989-’90, είναι ότι τότε ένα σημαντικό μέρος της παραοικονομίας πήγαινε πράγματι στην κατανάλωση (διάχυση του πλούτου) ενώ τώρα μπαίνει σε θησαυροφυλάκια και εξωχώριες εταιρίες. Συνεπώς, ακόμα και αν αφήσει παράθυρα στη φοροδιαφυγή, είναι πολύ ισχνή η πιθανότητα να αναζωογονήσει η κυβέρνηση την οικονομία, να κρατήσει στη ζωή τους μικρομεσαίους και να ανασυγκροτήσει έναν κοινωνικό χώρο οπαδών που θα ονομαστεί Κεντροαριστερά. Για να πέσει χρήμα στην αγορά χρειάζεται εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κλίμα. Η κυβέρνηση έπληξε θανάσιμα την εμπιστοσύνη του κόσμου μόλις κατάργησε τη λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος. Τώρα η ανοχή και η υπομονή εξαντλούνται με ταχύτητα φωτός.

Η άλλη υπόσχεση της κυβέρνησης είναι ότι θα χτυπήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Και πάλι το ερώτημα είναι απλό: Πώς θα το κάνει αυτό όταν οι άξιοι λόγου διαπλεκόμενοι σχετίζονται άμεσα, εξαρτώνται και προστατεύονται από τους δανειστές; Ο Χριστοφοράκος είναι ο πιο γνωστός. Οι εγχώριοι διαπλεκόμενοι είναι οι επ’ αμοιβή ιμάντες μεταβίβασης του εισαγόμενου χρήματος και των σχετικών επενδύσεων, ό,τι και αν ήταν αυτές. Τι μένει; Μένει ότι από τους αξιόλογους διαπλεκόμενους θα την πληρώσουν όσοι δεν έχουν πια προστασία, οι ξεπεσμένοι. Ζήτω τα νέα τζάκια!

Με τη διαπλοκή ισχύει ό,τι και με την παραοικονομία, είναι στενοί συγγενείς. Δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί διότι είναι οργανικό παράγωγο του κάθε συστήματος καθώς ριζώνει και στην πλεονεξία των ανθρώπων. Η διαφθορά/διαπλοκή προϋπήρχαν του ιμπεριαλισμού, μια ματιά στην Ιστορία αρκεί, από την αρχαιότητα ώς τον «υπαρκτό». Μακάρι να καταργηθούν στο άγνωστο μέλλον σε μια κοινωνία ανθρώπων μεταλλαγμένων σε αγγέλους.

Αυτό που μπορεί να γίνει είναι ο έλεγχος τέτοιων φαινομένων, με πειθώ ή/και εξαναγκασμό, ώστε οι εκτροπές από τη νομιμότητα να μην κωλύουν τους σκοπούς της κοινωνίας που υπηρετεί η ηγεσία του τόπου. Π.χ. οι ΗΠΑ επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία και οι Γερμανοί διαφθείρουν τους πάντες ώστε να κυριαρχήσουν στην Ε.Ε., τουλάχιστον. Ενώ άλλες χώρες, όπως οι BRICS, αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και κάποιες άλλες για την ίδια την υπόστασή τους, όπως η Συρία. Όποιος υπόσχεται γενικώς εξάλειψη της παραοικονομίας/διαπλοκής εξαπατά. Όποιος εφαρμόζει ελέγχους, κάτι προσπαθεί να κάνει.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι το κουβεντολόι που αντιπαραθέτει τον ταξικό αγώνα στο μέτωπο για την εθνική ανεξαρτησία. Απλώς απεραντολογούμε. Τι σόι ταξικό αγώνα θα έκαναν π.χ. οι αγωνιστές στην Κατοχή εναντίον του κατακτητή; Θα ήταν με τον Στίνα που έβλεπε τους Γερμανούς στρατιώτες ως ταξικούς αδελφούς; Οι συνθήκες καθορίζουν τη μορφή του κάθε αγώνα. Το ερώτημα δεν είναι: μέτωπο ή τάξη (εναντίον τάξης), αλλά ποιος είναι ο στόχος, ποιοι οι αντιμαχόμενοι (φίλος-εχθρός) και ποια η πολιτική γραμμή. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς την πλειοψηφία του κόσμου η αποτυχία παραμονεύει και υπονομεύει, με υπομονή. Η αστική τάξη ξέρει, από αιώνες, πώς να ηγηθεί του λαού στον αγώνα της για την εξουσία. Είναι η σειρά της Αριστεράς να το μάθει.

http://www.e-dromos.gr/wp-content/uploads/2014/02/dromos_logo_square2.jpg

Τα λιβανωτά για τον Καραμανλή…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 30 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2015

Φέτος παράγινε το κακό με την αγιοποίηση του Καραμανλή. Όταν ένα καθεστώς καταρρέει νιώθει πιο έντονα την ανάγκη να «αναστήσει τους νεκρούς» του, να καταφύγει στα σύμβολα των «εθναρχών» του και να επικαλεστεί με αγωνία τα «πνεύματα» των «αγίων» του… Η αγιοποίηση, βεβαίως του «εθνάρχη»
μπορεί φέτος να πήρε μορφές παράνοιας, αλλά έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, όταν ακόμα βρισκόταν στη ζωή. Σε αυτές τις λειτουργίες της αγιοποίησης η «αριστερά» συμμετείχε από την αρχή με το διαβόητο σύνθημα του Μίκη: «Καραμανλής ή τανκς»… 

Οι δυνάμεις του ευρωκομουνισμού (ΚΚΕεσ. Συνασπισμός κ.λπ) πάντα βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του τελετουργικού της αγιοποίησης του Καραμανλή, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’80. 

Στα μέσα τις δεκαετίας έγραφε στην «Αυγή» και η Μαρία Ρεζάν που ούτε λίγο, ούτε πολύ αποκαλούσε Θεό τον Καραμανλή… 

Αυτά για αυτούς που εκπλήσσονται σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα και τους λιβανωτούς προς τον «Εθνάρχη»: Ο Τσίπρας ακολουθεί την πεπατημένη… 

Το Απρίλιο του 1998 είχαμε γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο: «Ο μύθος Καραμανλή». Μεταξύ άλλων σημειώναμε: 

«Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της αστικής μυθολογίας τα βρίσκουμε στο πρόσωπο του Καραμανλή. Μια μυθολογία επιμελώς καλλιεργημένη, πλούσια, πολύμορφη, ευλύγιστη, με όλους τους βαθμούς της «αξιοπρέπειας». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξαγνίζεται, αθωώνεται! Η κοινωνική του υπόσταση και ο ιδεολογικός του κόσμος εξατμίζονται. Η πολιτική του ιστορία αποσπάται από την αντιφατική περιπλοκή της κοινωνικής δράσης: Απλοποιείται σε σχήματα διαπιστώσεων. Το έργο του συρρικνώνεται και αυτό στην απλότητα των θετικών «ουσιών»… 

Έτσι το ιστορικό σύμβολο του ιστορικού κράτους της Δεξιάς (παρακράτος), ο βάναυσος χλευαστής της προόδου, των ανθρωπίνων αξιών και δημοκρατικών ελευθεριών, ο άγριος διώκτης των κοινωνικών κινημάτων και των ιδεών, εμφανίζεται και προβάλλεται, με τη «σαφήνεια της διαπίστωσης», ως θεμελιωτής της δημοκρατίας: Αυτός που επανέφερε μετά την πτώση της χούντας αναίμακτα τη δημοκρατία και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Εδώ κόβεται ιδιοτελώς το κοινωνικό κύκλωμα και σχηματοποιείται το αποτέλεσμα: καμιά εξήγηση, μόνο διαπίστωση…

Δολίως, έτσι, επικαλύπτεται τούτο: Δεν «επανέφερε» ο Καραμανλής τη δημοκρατία. Αντίθετα εκλήθη, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, να βάλει «φράγματα» και «σιδεριές» στη δημοκρατία. Να υπονομεύσει τις κοινωνικές προϋποθέσεις που είχαν δημιουργηθεί για μια ευρύτερη δημοκρατία. Ο ρόλος του, λοιπόν, δεν ήταν θετικός, αλλά ανασταλτικός στην ιστορική διαδικασία ανάπτυξης της δημοκρατίας. Δεν προώθησε την ανάπτυξη, αλλά την «καταστολή» και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. 

Τέλος η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν απαίτηση των καιρών. Μια στρατηγική (πετυχημένη στην Ευρώπη) ενσωμάτωσης του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Σε συνθήκες εκρηκτικών επαναστατικών διεργασιών, που «Άκρα Αριστερά» σε Ευρώπη και Ελλάδα ήταν μαζικό φαινόμενο, το να κρατηθεί το ΚΚΕ στην παρανομία ήταν επιλογή καταστροφική για το αστικό καθεστώς. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν η ασφαλιστική δικλίδα. Χρησιμοποιήθηκε για την κοινοβουλευτική χειραγώγηση και ενσωμάτωση των κινημάτων… 

Και όταν σήμερα κάποιοι «αριστεροί» ή «πρώην» υμνολογούν υστερικά την «καραμανλική δημοκρατία» επιβεβαιώνουν απλώς τη δική τους ενσωμάτωση. Ξεχνώντας φυσικά ότι η υστερία δεν είναι Ιστορία…». 
Σήμερα ο Τσίπρας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επικυρώνει για άλλη μια φορά, σε συνθήκες ΚΑΤΟΧΗΣ, την ολοκληρωτική ενσωμάτωση του κόμματός του στο καθεστώς… 

Η Ιστορία, όμως, δεν είναι αγιοποιήσεις των καθεστωτικών συμβόλων. 

Η Ιστορία του Καραμανλή καταγράφεται καταλυτικά στο παρακάτω άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου: 

«Ξεχωριστός» Καραμανλής... 
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος 

Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού». 
Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού. 

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης». 
*** 
Ως εκ τούτου: 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» 

όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61. 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής. 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής 
(σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα). 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε: 
«Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»... 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957. 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα». 
* 
Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν «Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια: 
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας της επαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της». 
* 
Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν... 
*** 
Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60; 

Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο. 

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως: 
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". 

Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998), 
έχουμε να επισημάνουμε: 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί. 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού. 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία». 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών. 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές... 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.: «πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της. 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός. 
* 
Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή: «Λιτότης»! 
*** 
Εν κατακλείδι: 

Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών». 
«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά: 
«Ποιου έθνους εθνάρχης;». 

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους. 

«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα. 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

Αυτή η κυβέρνηση έχει υπογράψει πράγματα αδιανόητα - Και συνεχίζει..

Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015

.

«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια» έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Μετά την ήττα»...

Ανεπιστρεπτί έχουν παρέλθει οι εποχές που τα κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έβλεπαν στη γερμανική πολιτική στην Ευρώπη ηγεμονισμό και…

μερκελισμούς. Από την εποχή που γράφονταν βιβλία και αναλύσεις για το τι κάνει σήμερα η Γερμανία στην Ευρώπη και, ιδίως, στην Ελλάδα.

Τώρα πια, βρισκόμαστε στον αντίποδα εκείνου του αστερισμού: μόνον χαμόγελα και αγάπες, που περίσσεψαν χθες στην επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα.

Το ίδιο όμως περίσσεψαν και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις του ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία διαφυγή από όσα η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε στο τρίτο Μνημόνιο, καθώς και ότι η συζήτηση για το χρέος αν ανοίξει, θα ανοίξει μόνον αφού πρώτα… κλείσουν όλα τα άλλα.

Με άλλα λόγια, ο Στάινμαγερ έκανε με κάθε τρόπο σαφές στους συνομιλητές του ότι δεν πρέπει να τρέφουν κανενός είδους αυταπάτες – ούτε φυσικά και αυτές που έχουν ενσκύψει τις τελευταίες ημέρες λόγω της προσφυγικής κρίσης.

Συμπέρασμα ένα και μοναδικό: η Ελλάδα δεν πρόκειται να καταφέρει απολύτως τίποτα ούτε στο ένα μέτωπο ούτε στο άλλο. Το μόνο που κατάφερε, είναι να υπογράψει πράγματα αδιανόητα προχθές στις Βρυξέλλες που χειροτέρευσαν ακόμα περισσότερο τη θέση της, όπως την είχε χειροτερεύσει και η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.

Η μία ήττα, διαδέχεται την άλλη.  

Και, βεβαίως, εν προκειμένω, υπάρχει και μία ακόμα: εκείνη των ελληνικών απαιτήσεων από τη Γερμανία για το αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ξεχάστηκαν κι αυτές από την κυβέρνηση Τσίπρα Καμένου, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα από την ώρα που ο πραγματικός σκοπός, η κατάληψη της εξουσίας, επιτελέστηκε…

«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια»…

Υ.Γ.Τουλάχιστον, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, του είπε του υψηλού μας ξένου ότι η φύλαξη των συνόρων μας είναι κυριαρχική μας υπόθεση: δεν θα κάνουν(;) κι εκεί ότι τους αρέσει…

ΤΟ ΒΗΜΑ

Κυβέρνηση ισοδύναμου ψεύδους - Κοινωνία ισοδύναμο του κορόιδου

Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015

Δεν υπάρχει μέρα που η κυβέρνηση να μην ξεφουρνίζει κι ένα «ισοδύναμο» για τα μέτρα που βρίσκονται ψηλά στη λίστα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και προκαλούν την αντίδραση του λαού...

Το κλίμα που προσπαθούν να διαμορφώσουν τα κυβερνητικά στελέχη είναι το εξής: Οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι μεν δεσμευτικοί, με βάση το 3ο μνημόνιο, αλλά όχι και τα μέσα που θα τους πετύχει η κυβέρνηση.

Επομένως, στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, λένε, τα κυβερνητικά επιτελεία εξαντλούν όλα τα περιθώρια, ώστε...

να ελαφρύνει το βάρος από τα ψηφισμένα μέτρα, ή να αντικατασταθούν άλλα, που αν εφαρμοστούν, θα προσθέσουν δυσανάλογο βάρος σε τμήμα των λαϊκών στρωμάτων.

Πρόκειται για ωμή κοροϊδία, που έχει ως στόχο να ανανεώσει τις προσδοκίες του λαού από την κυβέρνηση, να τον καθηλώσει σε στάση αναμονής. Πολύ περισσότερο που η όλη επιχείρηση αποπροσανατολισμού συνοδεύεται και από «φανφάρες» περί δικαιοσύνης των μέτρων που αποφασίζει η κυβέρνηση!

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα για το πώς μεταφράζονται στην πράξη τα περίφημα «ισοδύναμα» που ψάχνει τάχα η κυβέρνηση: Για να μην επιβάλλει ΦΠΑ 23% στις δομές τις ιδιωτικής εκπαίδευσης, ένα μέρος των οποίων αφορά άμεσα χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, η κυβέρνηση λέει ότι θα αυξήσει τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων!

Δηλαδή, αυτά που θα γλιτώσει ένα νοικοκυριό από την αύξηση των τιμών στα φροντιστήρια και στα άλλα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (που ακμάζουν εξαιτίας των κενών στο κρατικό σύστημα της Εκπαίδευσης), θα τα πληρώσει στο πολλαπλάσιο μέσα από τα τέλη κυκλοφορίας!

Αλλο παράδειγμα: Η κυβέρνηση λέει ότι πρέπει να συμμαζευτούν τα οικονομικά των Ταμείων και ειδικά των επικουρικών. Γι' αυτό το σκοπό οι προηγούμενοι θέσπισαν τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος», που προβλέπει αυτόματες περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, ανάλογα με τα ελλείμματα των Ταμείων.

Τώρα, το υπουργείο Εργασίας προτείνει ως «ισοδύναμο» για να μην εφαρμοστεί η ρήτρα, τη συγχώνευση κύριας και επικουρικής σύνταξης, που θα σημάνει την κατάργηση της δεύτερης.

Ετσι, θα εκλείψει κάθε λόγος να εφαρμοστεί η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος», αφού πλέον δε θα υπάρχουν επικουρικές συντάξεις! Τέτοιο είναι το μέγεθος της κοροϊδίας σε ασφαλισμένους και συνταξιούχους.

Επομένως, τα «ισοδύναμα» υπηρετούν ακριβώς τον ίδιο στόχο με τα μέτρα που υποτίθεται ότι αντικαθιστούν. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το να φορτώσουν στο λαό την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, από την οποία έχει να κερδίσει μόνο το κεφάλαιο.

Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις αυτό γίνεται κραυγαλέο. Για παράδειγμα, στους αγρότες η κυβέρνηση προτείνει ως «ισοδύναμα» για τη βαριά φορολογία μια σειρά από φοροαπαλλαγές και άλλες ρυθμίσεις, οι οποίες όμως απευθύνονται μόνο σε μεγαλοαγρότες.

Με τον τρόπο αυτό, πετυχαίνει μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια: Από τη μία βουλιάζει τους μικρούς και μεσαίους αγρότες στην απελπισία και τους οδηγεί στο ξεκλήρισμα κι από την άλλη ενισχύει με έναν ακόμα μποναμά τους αγροτοκαπιταλιστές.

Για να μην αναφερθούμε στο χαμό που προκάλεσε από την πλευρά των εργοδοτικών ενώσεων η πρόταση να θεσπιστεί η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών ως «ισοδύναμο» για την παραπέρα μείωση των συντάξεων...

Και μόνο η αντίδραση του ΣΕΒ δείχνει ότι αυτό που εξυπηρετεί η συγκεκριμένη πρόταση της κυβέρνησης είναι ο αποπροσανατολισμός από τις δεδομένες αποφάσεις που έχουν παρθεί για το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Η ψευτιά των «ισοδύναμων» πρέπει να κοπεί μαχαίρι από το λαό. Να καταλάβει η κυβέρνηση ότι χάνει την ικανότητα να τον κοροϊδεύει και να τον κρατάει παροπλισμένο στην αναμονή.

" Τελεσίγραφο της Κίνας στις ΗΠΑ "

Ο ΚΙΝΕΖΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ 

ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ ΟΜΟΛΟΓΟ ΤΟΥ: "ΘΑ ΣΑΣ ΒΥΘΙΣΟΥΜΕ

Δεύτερο περιστατικό στη Νότια Σινική Θάλασσα θα πυροδοτήσει πόλεμο" 

30/10/2015

Η Κίνα απειλεί ανοιχτά με πόλεμο τις ΗΠΑ σε περίπτωση που αμερικανικό πλοίο προσεγγίσει και παραβιάσει ξανά, κατά το Πεκίνο, τα 12 ναυτικά μίλια στη Νότια Σινική Θάλασσα χωρίς προηγουμένως πάρει σχετική άδεια. Το τελεσίγραφο αυτό δόθηκε από τον αρχηγό του Ναυτικού της Κίνας ναύαρχο Γου Σενγκλί στον αμερικανό ομόλογο του ναύαρχο Τζον Ρίτσαρντσον κατά τη διάρεκαι τηλεδιάσκεψης που είχαν χθές το βράδυ.

«Οι προκλήσεις των ΗΠΑ», ανέφερε χαρακτηριστικά ο αρχηγός του κινεζικού ναυτικού, «μπορεί να προκαλέσουν δευτερεύον περιστατικό που θα πυροδοτήσει πόλεμο». Απείλησε δηλαδή πώς όποιο πλοίο παραβιάσει τα 12 ναυτικά μίλια θα βυθιστεί. Παράλληλα, η Κίνα αρνείται να υπαχθεί η υπόθεση σε διεθνές δικαστήριο.

Το σκληρό μήνυμα του Πεκίνου προς την Ουάσιγκτον ήρθε μετά την πλέυσει του αμερικανικού αντιτορπιλικού USS Lassen στη ζώνη των 12 μιλίων που έχει μονομερώς επεκτείνει η Κίνα γύρω από τον Ύφαλο Σούμπι. Ο ύφαλος είναι τμήμα των νησιών στο αρχιπέλαγος Σπράτλι, όπου η Κίνα είχε αποξηράνει το 2013 υφάλους δημιουργώντας τεχνητά νησιά πάνω σε έναν από τους σημαντικότερους ακτοπλοϊκούς διαδρόμους της περιοχής.

Το μήνυμα που ήθελε να στείλει η Ουάσινγκτον ήταν πως οι διεκδικήσεις της Κίνας δεν μπορούν να περιορίσουν την ελεύθερη εμπορική κίνηση -η περιοχή βρίσκεται πάνω σε καίριο ναυτιλιακό διάδρομο. «Υπάρχουν δισεκατομμύρια δολάρια εμπορικών συναλλαγών που ταξιδεύουν μέσω αυτής της περιοχής του κόσμου. Η διασφάλιση ελεύθερης εμπορικής κίνησης είναι πρωτεύουσας σημασίας για την παγκόσμια οικονομία» είχε αναφέρει ο Λευκός Οίκος. 

Την Παρασκευή, ο αρχηγός του κινεζικού Πολεμικού Ναυτικού ναύαρχος Γου Σενγκλί προειδοποίησε σε υψηλούς τόνους: Εάν οι ΗΠΑ συνεχίσουν «τις επικίνδυνες και προκλητικές κινήσεις» στη Νότια Σινική Θάλασσα, υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε σε «δευτερεύον περιστατικό που θα πυροδοτήσει πόλεμο». 

Η αναφορά του έγινε προς τον αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ναύαρχο Τζον Ρίτσαρντσον, κατά τη διάρκεια τηλεδιάσκεψής τους, όπως αναφέρει το Reuters. Η Ουάσινγκτον είχε προηγουμένως αναφέρει πως η «βόλτα» της Τρίτης θα ήταν η πρώτη από αρκετές, με στόχο τη διασφάλιση της ελεύθεσης ναυσιπλοΐας. 

Είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να κλείσει εύκολα και απ' ότι φαίνεται η περιοχή θερμαίνεται επικίνδυνα...

http://www.defencenet.gr/defence