Η κατάληξη της «αραβικής άνοιξης» 5 χρόνια μετά

ΠΕΜΠΤΗ 24-12-2015

Πέντε περίπου χρόνια έχουν περάσει από τη 18η Δεκεμβρίου του 2010, που θεωρήθηκε ημερομηνία εκκίνησης της «αραβικής άνοιξης». Ο τόπος ήταν η Τυνησία και το γεγονός που πυροδότησε τις εξελίξεις ήταν η αυτοπυρπόληση του Μοχάμετ Μπουαζίζι, ενός πλανόδιου πωλητή στον οποίο φέρθηκε υπερβολικά αυστηρά η δημοτική αστυνομία. Οι ταραχές που ακολούθησαν έδωσαν φαινομενικά ορατό πολιτικό αποτέλεσμα... 

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Με τίμημα περίπου τετρακόσιους νεκρούς και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς και πισωγυρίσματα, τα αιτήματα των διαδηλωτών θεωρητικά ικανοποιήθηκαν. Χρησιμοποιούμε τον όρο «θεωρητικά» γιατί τα αιτήματα αυτά ήταν... εξαιρετικά αόριστα και σχεδόν φιλοσοφικά στις διαστάσεις τους. Το αίτημα για «ανθρώπινα δικαιώματα», για «ελευθερία» ή «ελευθερία του λόγου», για «πάταξη της αυθαιρεσίας και της διαφθοράς» των κυβερνώντων δεν συνοδευόταν από οποιοδήποτε συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα και έθιγε μόνο επιφανειακά την ίδια την κοινωνική ανισότητα και την εκμετάλλευση της εργασίας, που ήταν ακριβώς οι πηγές και οι αιτίες της γενικευμένης δυσπραγίας που διέτρεχε τη χώρα.
Γενικά, η πρώτη αυτή γενική δοκιμή της «αραβικής άνοιξης» αποδείχθηκε επιτυχημένη. Τον Οκτώβρη του 2011 η χώρα απέκτησε ένα πολυφωνικό Κοινοβούλιο και στις αρχές του 2014 ένα «δυτικό» Σύνταγμα, όπου κατοχυρώνονταν η «ανοικτή διακυβέρνηση» (open government), τα «ανθρώπινα δικαιώματα», η «ισότητα των φύλων», ενώ η καταστολή ονομάστηκε «προστασία του πολίτη». Αν ψάχνετε για κάτι ισοδύναμο και πιο κατανοητό στα καθ' ημάς, η όλη εξέλιξη ήταν κάτι σαν την άνοδο του Γιωργάκη Παπανδρέου στην εξουσία. Παρ' όλα αυτά, η επιρροή των ισλαμιστών φάνηκε - εκλογικά τουλάχιστον - να περιορίζεται και «δυτικότροπες» πολιτικές δυνάμεις ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας. Η επιτυχία θεωρήθηκε δεδομένη, γεγονός που αποτυπώθηκε με την απονομή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη του 2015, στο «Κουαρτέτο για τον Εθνικό Διάλογο» της χώρας, θεσμός που οδήγησε - κατά το σκεπτικό της απονομής - στη δημιουργία μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Τυνησία.
Αίγυπτος: Διαδήλωση ενάντια στον Μόρσι το 2013
Αίγυπτος: Διαδήλωση ενάντια στον Μόρσι το 2013
Το βραβείο Νόμπελ έσπευσε να ενθαρρύνει τις δυνάμεις εκείνες που οδήγησαν στη φαινομενική επιτυχία τη μόνη πετυχημένη εφαρμογή της «αραβικής άνοιξης». Λέμε να ενθαρρύνει καθότι οι εξελίξεις του 2014 - 2015 αποκάλυψαν δυσλειτουργίες, στίγματα και κινδύνους. Η κοινωνική δυσπραγία παρέμεινε έντονη και οι αρχικές πολύνεκρες επιθέσεις ισλαμιστών σε τόπους τουριστικής δραστηριότητας (αρχαιολογικό μουσείο, ξενοδοχεία) κλιμακώθηκαν με την πρόσφατη επίθεση στην εκλεκτή προεδρική φρουρά της χώρας. Είναι προφανές ότι η χώρα - πρότυπο των φιλοδυτικών «ανοίξεων» δεν βρίσκεται στην καλύτερή της κατάσταση.
Η εφαρμογή της συνταγής
Συγκριτικά, όμως, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Η συνταγή της «αραβικής άνοιξης» εφαρμόστηκε στη συνέχεια στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Υεμένη και τη Συρία. Στο πρώτο από αυτά τα κράτη οι μαζικές κινητοποιήσεις στην πλατεία Ταχρίρ ή στην Αλεξάνδρεια, παρά τη βιαιότητα των συγκρούσεων (περίπου 900 θύματα), έδειξαν να οδηγούν σε ανάλογο με την Τυνησία αποτέλεσμα. Το Φλεβάρη του 2011 η κυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακ ανατράπηκε, αργότερα έγιναν εκλογές, οι εκλογές δεν έβγαλαν αυτό που ο δυτικός κόσμος επιθυμούσε (τις κέρδισε το κίνημα των «Αδελφών Μουσουλμάνων»), οπότε οι νικητές των εκλογών αποπέμφθηκαν από την κυβερνητική εξουσία με μέριμνα και έξοδα του στρατού και ο επικεφαλής των «Αδελφών», ο Μόρσι, βρέθηκε υπόδικος. Σήμερα, καθώς πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις των ισλαμιστών στο Σινά, αλλά και στα αυστηρότατα φρουρούμενα προάστια του Καΐρου, η ανησυχία για το τι θα μπορούσε να σημαίνει μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση της Αιγύπτου, μάλλον πρέπει να προκαλεί ρίγη σε όλους - ίσως σε εμάς πρώτους καθότι είμαστε γείτονες της ιστορικής αυτής χώρας.
Από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία
Από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Συρία
Ως προς την «επιτυχία» της «αραβικής άνοιξης» στη Λιβύη, ή στην Υεμένη, είναι μάλλον περιττό να επιμείνουμε. Οι χώρες αυτές πολυδιασπάστηκαν και βυθίστηκαν στη δίνη διαρκών εσωτερικών συγκρούσεων και απόλυτης ανασφάλειας και αναρχίας. Θα ήταν απίθανο να εξέλθουν από αυτήν την κατάσταση σύντομα. Ο άγριος θάνατος του Καντάφι παρουσιάστηκε στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως «θεία δίκη», προσθέτοντας ερωτήματα για τις προοπτικές της επίμονης ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Δύσης (των ισχυρών καπιταλιστικών μητροπόλεων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, για να προσδιορίζουμε τις έννοιες) στην περιοχή.
Χονδρικά, εάν θέλουμε να καταδείξουμε τις παλιές και νέες εστίες πολέμου που προκάλεσε το πνεύμα της «αραβικής άνοιξης», όπως και οι προγενέστερες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες στον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο, μπορούμε πλέον να δημιουργήσουμε έναν εντυπωσιακό κατάλογο: Με επίκεντρο την πολύπαθη Συρία, όπου ο πόλεμος παίρνει νέες διαστάσεις με την επέμβαση της Ρωσίας, και με εστίες ανοιχτές και αιματηρές στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στην Υεμένη, στη Σομαλία, στο Σινά, στο Μάλι, στο Σουδάν, στο Νίγηρα, στη Νιγηρία, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τελευταία την έως τώρα φιλοδυτική και «σίγουρη» Τυνησία, η «αραβική άνοιξη» δείχνει να μετεξελίσσεται σε ένα τεράστιο πολεμικό μέτωπο, εξαιρετικά απρόβλεπτο ως προς τη δυναμική και τις προοπτικές του.
Οπωσδήποτε, οι έως τώρα εξελίξεις πιστώνονται με μια σημαντική εξέλιξη στην ίδια την ευρωπαϊκή πολιτική ενδοχώρα. Την επαναφορά του περί πολέμου λόγου στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας θεωρεί ότι η χώρα του βρίσκεται σε πόλεμο, η κυβέρνηση του Βελγίου εφαρμόζει μέτρα πολέμου, η γειτονική μας Τουρκία επιδίδεται σε παιχνίδια πολέμου και τα δημόσια οικονομικά των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιβαρύνθηκαν με πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ για την εξυπηρέτηση αναγκών του πολέμου. Στο όνομα της «ασφάλειας» η εσωτερική καταστολή γνωρίζει δόξες μεγάλες ενώ οι διαστάσεις των γεγονότων προσαρμόζονται στις πολεμικές ανάγκες της στιγμής. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω για το κατά πόσο η πρόσφατη «μάχη» της παρισινής συνοικίας του Σεντ Ντενί, όπου 800 πάνοπλοι των «ειδικών δυνάμεων» αναμετρήθηκαν με τρία παιδιά εθισμένα στα ναρκωτικά, στις σέλφι, στην αυτοκαταστροφή και στη δολοφονία των γύρω, θα βρει στο πάνθεο της γαλλικής στρατιωτικής ιστορίας θέση ανάλογη με τις μάχες του Μάρνη, του Αούστερλιτζ, της Ιένας ή του Βαγκράμ...
Το αντιδραστικό περιεχόμενο της «άνοιξης»
Αλλά ας αφήσουμε το ζήτημα της τρομοκρατίας για αργότερα.
Η «αραβική άνοιξη» απέκτησε το δεύτερο συστατικό της από τις μακρινές αναμνήσεις των αστικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Εκείνες του 1830 ή του 1848, όπου ανάμεσα στα πολλά επαναστατικά άσματα του καιρού, ξεχώριζε εκείνο το γαλλικό που έφερε τον τίτλο «Le Temps des Cerises» (ο καιρός των κερασιών) και προφανώς υπονοούσε την άνοιξη. Το ίδιο τραγουδούσαν και στην Κομμούνα του Παρισιού του 1871 αλλά υποθέτουμε ότι η αστική τάξη δεν θα ήθελε να το θυμάται αυτό. Στα πλησιέστερα στην εποχή μας χρόνια ο όρος χρησιμοποιήθηκε για να προσδώσει «επαναστατικά» χαρακτηριστικά σε κάθε αντικομμουνιστικό κίνημα που εκδηλωνόταν στην Ευρώπη. Στα 1968, ο όρος «έντυσε» το κίνημα της Πράγας, που ονομάστηκε επί τούτου «άνοιξη της Πράγας». Η λέξη «άνοιξη» χρησιμοποιήθηκε έκτοτε πολύ συχνά στις «πορτοκαλί επαναστάσεις», που αποτέλεσαν την πολιτική αιχμή του δόρατος για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις Λαϊκές Δημοκρατίες και εντέλει στην ίδια τη Σοβιετική Ενωση, κλείνοντας τον μεγάλο επαναστατικό κύκλο του 1917.
Από την Ευρώπη ο όρος μεταφέρθηκε στον αραβικό - μουσουλμανικό κόσμο όταν ολοκληρώθηκαν οι πρώτες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Οι εκστρατείες αυτές θεωρήθηκαν πετυχημένες καθότι κατέστρεψαν τα εκεί καθεστώτα και οδήγησαν στην εγκατάσταση φιλοδυτικών κυβερνήσεων στην Καμπούλ και τη Βαγδάτη. Η τότε εκτίμηση ήταν ότι οι όποιες αντιστάσεις απέμεναν εκεί θα καμφθούν πολύ σύντομα και ως εκ τούτου οι συμμαχίες των προθύμων μπορούσαν να επιδοθούν στην υπόθαλψη ευρύτερων ανατροπών στον ισλαμικό κόσμο.
Η «αραβική άνοιξη» βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στις μεθόδους και τις τακτικές των «πορτοκαλί επαναστάσεων». Η συνταγή ήταν δοκιμασμένη και σε τελευταία ανάλυση εξακολουθούσε να παράγει αποτελέσματα. Η εγκατάσταση φιλοδυτικής και αντι-ρωσικής πολιτικής ηγεσίας στο Κίεβο της Ουκρανίας είχε γίνει εφικτή με τον ίδιο αυτό τρόπο. Ως προς τον αραβικό κόσμο, η τακτική αυτή στόχευε σε μια επανάληψη του 1989 - 1990 στον περίγυρο της ευρωπαϊκής ηπείρου αυτή τη φορά. Το ζητούμενο ήταν ευδιάκριτο: Η καταστροφή των καθεστωτικών κρατικών μηχανισμών (ειδικά των σχετιζόμενων με το κίνημα του «Μπάαθ») θα «απελευθέρωνε», σε όφελος των καπιταλιστικών κέντρων, λαούς, ανθρώπους, αγορές και πλουτοπαραγωγικούς πόρους. Η εγκατάσταση στις αραβικές πρωτεύουσες «κυβερνήσεων» αμερικανοσπουδασμένων νεαρών πολιτικών (του είδους που άνθισε σε βαλκανικές ή σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες) θα επισημοποιούσε τη μετατροπή αυτών των πολύ πλούσιων γεωγραφικών ζωνών σε «προτεκτοράτα» ενός νέου τύπου - που δεν θα δεσμεύονται δηλαδή τόσο από τις κυβερνήσεις των κρατών-προστατών αλλά που θα συνεργάζονται άμεσα και αποδοτικά με τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, με πιθανή μοναδική «πολιτική» παρεμβολή εκείνη των διεθνών οργανισμών.
Ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και μεθοδική καταστροφή
Αυτοί οι Διεθνείς Οργανισμοί και το φυσικό τους συμπλήρωμα, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αξίζουν ίσως της προσοχής μας σε αυτό το σημείο. Αναφερόμενοι γενικά σε αυτούς θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αποτελούν το όχημα διά μέσου του οποίου αφαιρούνται από τους λαούς του κόσμου τα πολιτικά τους δικαιώματα σε τρόπο ώστε να γίνονται αυτοί πιο ευάλωτοι στις επιταγές και στις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Για να μην πάμε μακριά, μπορούμε να φέρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας, όπου οι συνταγματικές εθνικές συμβάσεις - θεμέλιο των όποιων πολιτικών δικαιωμάτων μπορεί να έχει ο κοινωνικά αδύναμος σε μια αστική κοινωνία - ακυρώνονται μεθοδικά διά μέσου σειράς συμφωνιών που υπογράφει η χώρα σε διπλωματικό επίπεδο με ένα ασύλληπτο πλήθος οργανισμών (περίπου 170). Προφανώς οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, πλην όμως η ζωή και τα πολιτικά δικαιώματα των ανθρώπων - ή των χωρών - εξαρτώνται και από πλήθος «ανύποπτων» άλλων (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Παγκόσμια Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων κ.λπ. κ.λπ.).
Η απόλυτη προσαρμογή στα κελεύσματα αυτών των Οργανισμών είναι το κριτήριο για τη δημοκρατικότητα ή μη ενός καθεστώτος ή ενός κράτους. Τυχόν απείθεια στις παραινέσεις τους ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου και ενίοτε σημαίνει και πραγματικό πόλεμο.
Καθώς το οικουμενικό αυτό σύστημα απεχθάνεται την όποια αντίσταση μπορεί να προβάλουν στην παντοδυναμία του κυβερνήσεις ή απλά και μόνο κρατικές δομές και μηχανισμοί, είναι πρόθυμο να κατεδαφίσει σε βάθος αυτά τα σχήματα. Με την έκφραση σε βάθος υπαινισσόμαστε ότι η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεν αρκείται στο να ανατρέψει κυβερνήσεις και καθεστώτα αλλά αποβλέπει στην καταστροφή συλλογικοτήτων και μηχανισμών, του οτιδήποτε μπορεί να σηματοδοτήσει μια οργανωμένη κοινωνία. Η μεθοδική καταστροφή των αστικών μεσοστρωμάτων στις χώρες που δέχονται επίθεση υπηρετεί αυτήν την πολιτική. Τα μεσοστρώματα παράγονται από κρατικούς μηχανισμούς και λειτουργίες (Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια, δημόσια έργα, δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ.) και έχουν την «τεχνογνωσία» που χρειάζεται μια κρατική μηχανή για να λειτουργήσει. Η καταστροφή τους - όπως μεθοδικά φαίνεται να γίνεται στη Συρία - αποκλείει την επανασύσταση οργανωμένου κρατικού μηχανισμού κάτω από οποιαδήποτε κυβέρνηση και καθεστώς.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχονται η αναγκαιότητα και ο ρόλος των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», των ΜΚΟ. Δεδομένου ότι οι βασικές ανάγκες μιας κοινωνίας πρέπει να εξυπηρετούνται και ότι για την εξυπηρέτησή τους χρειάζεται κάποιος μηχανισμός που να ασκεί τις ζωτικές τουλάχιστον για την επιβίωση των ανθρώπων κρατικές λειτουργίες, οι «μη κυβερνητικές οργανώσεις» καλούνται να καλύψουν το κενό που προκαλείται. Οι ΜΚΟ, σε στενή επαφή με τους διεθνείς οργανισμούς και τις πολιτικές τους στοχεύσεις, με πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση από αυτούς και από τις εθνικές κυβερνήσεις των καπιταλιστικών μητροπόλεων, σπεύδουν να διαδραματίσουν το ρόλο τους στον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό.
Ως παρένθεση να σημειώσω εδώ ότι η διαρκώς και μεγαλύτερη υποκατάσταση του δικού μας - ελληνικού - κρατικού μηχανισμού από υπηρεσίες και σχήματα «μη κυβερνητικών οργανώσεων» - όπως φάνηκε στο «προσφυγικό» - είναι μέρος της ίδιας και της αυτής διαδικασίας. Για να το πω ωμά - με κίνδυνο να δυσαρεστήσω πολλούς που εθίζονται στο δηλητηριώδες νέφος παραπλάνησης που καλλιεργεί σε όφελος των καπιταλιστικών συμφερόντων η σοσιαλδημοκρατία - η συρρίκνωση και η κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αμβλύνεται ως προς τις συνέπειες με τη δράση των Γιατρών χωρίς Σύνορα και άλλων παρεμφερών οργανώσεων - και τούτο ανεξάρτητα από τις καλές προθέσεις των όσων στρατεύονται σε αυτά τα σχήματα. Από το σημείο αυτό έως το επιχείρημα της μη αναγκαιότητας ενός συστήματος Υγείας καθώς το κενό καλύπτεται από τη φιλανθρωπική δραστηριότητα του εθελοντισμού, η απόσταση είναι μικρή.
Ρίζες στις αντισοβιετικές τακτικές στο Αφγανιστάν
Αλλά ας επιστρέψουμε στα της Συρίας και της «αραβικής άνοιξης».
Η δημογραφία καθώς και πολλά άλλα πρόδωσαν τους «δυτικούς» σχεδιασμούς. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε εκατό χρόνια νωρίτερα - τον καιρό του ύστερου αποικισμού - ετούτη τη φορά οι «δυτικοί» δεν είχαν ούτε το δημογραφικό ούτε το στρατιωτικό βάρος για να κατακτήσουν τα κράτη αυτά και να επιβάλουν - διά της αυτοπρόσωπης παρουσίας τους - τους νέους κανόνες. Το πληθυσμιακό άθροισμα Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίας, Λιβύης φτάνει τα 100 εκατομμύρια! Με την Αίγυπτο, τη βόρεια Αφρική και την αραβική χερσόνησο ξεπερνά τα 300! Μια στρατιωτική επέμβαση σε ένα τόσο πολυπληθές περιβάλλον θα απαιτούσε μόνιμη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών - η αυτοοριζόμενη ως «Δύση» απλά δεν τους έχει.
Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις περιορίστηκαν, λοιπόν, στην καταστροφή των κρατών αυτών και πιο ειδικά, όπως είπαμε, των μεσοαστικών στρωμάτων που αποτελούσαν στηρίγματα των εκεί καθεστώτων και των αντίστοιχων κρατικών μηχανισμών. Η εμφανής αδυναμία κατάκτησης αποστέρησε τη Δύση από τη δυνατότητα δημιουργίας σύμμαχων προς την υπόθεσή της δυνάμεων διαμέσου του προσεταιρισμού σημαντικών κοινωνικών - και συνακόλουθα πολιτικών - χώρων. Ο προσεταιρισμός αυτού του τύπου θα προϋπέθετε τη λειτουργία κοινωνικών και κρατικών δομών. Αντίθετα, η προφανής ανάγκη στήριξης των στρατιωτικών επιχειρήσεων με την όποια χερσαία δύναμη μπορούσε να εξοικονομηθεί, ανέδειξε, εξόπλισε, ενίσχυσε περιθωριακούς ως προς τη δομή και την ιεραρχία της εκεί κοινωνίας και εξουσίας χώρους. Η ανάγκη αυτή επέβαλε το παιχνίδι με τις θρησκευτικές διαφοροποιήσεις και τη συναλλαγή όλων σχεδόν των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης με πολιτικές και στρατιωτικές εκδοχές του ισλαμικού φαινομένου.
Η υπόθαλψη αυτή, η οποία είχε τις ρίζες της στις αντισοβιετικές τακτικές που εφαρμόστηκαν στο Αφγανιστάν, οδήγησε στην εμφάνιση ενός ενισχυμένου ριζοσπαστικού Ισλάμ. Το τελευταίο αυτό, προέκυψε ως εξαιρετικά βίαιο φαινόμενο καθώς δημιουργήθηκε στο πλαίσιο κοινωνικών χώρων που κατέρρεαν και συλλογικοτήτων που, με την εξάλειψη των κρατικών δομών, βρέθηκαν σε κατάσταση διαρκούς διαμάχης και πολέμου αναμεταξύ τους. Το πολιτικό και κοινωνικό κενό πάντοτε προκαλούσε τέτοια φαινόμενα.
Οι όροι δημιουργίας του ισλαμικού φονταμενταλισμού εκπορεύονταν από τις προθέσεις και τα συμφέροντα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των διεθνών οργανισμών τους, αλλά ταυτόχρονα συνδέονταν με τη ριζική αναδιαμόρφωση του χώρου μέσα στον οποίο δρούσαν. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο η διαπλοκή αυτών των κινήσεων και με πραγματικές πηγές κοινωνικής δυσαρέσκειας δεν ήταν παρά αναμενόμενη εξέλιξη. Οι κινήσεις αυτές βρήκαν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης όχι μόνο στον εμπόλεμο μουσουλμανικό χώρο αλλά και στις παρυφές των καπιταλιστικών μητροπόλεων, όπου κατοικούν σε κατάσταση γκέτο πλήθος εργατικών εφεδρειών στα υπόψη της διαρκώς επαγγελλόμενης και ουδέποτε ερχόμενης νέας ευρωπαϊκής καπιταλιστικής απογείωσης. Η κοινωνική δυσπραγία στους χώρους αυτούς περισσεύει. Η διασύνδεση της δυσπραγίας αυτής με τις εξελίξεις που προκάλεσε στις γενέθλιες χώρες τους η «αραβική άνοιξη» ήταν επίσης θέμα χρόνου.
Η «αραβική άνοιξη» είναι μηχανισμός διάλυσης κρατών. Τα κράτη που την υπέστησαν απλά διαλύθηκαν - ούτε υποτάχθηκαν, ούτε, πολύ περισσότερο, προσαρμόστηκαν. Στο μεταξύ, ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και για να μείνουμε στη μυθολογία συνταυτίστηκε με το άνοιγμα του «κουτιού της Πανδώρας». Το τελευταίο ήταν όλη εκείνη η συσσωρευμένη πολιτική βλακεία που προκάλεσε η έπαρση του καπιταλιστικού στρατοπέδου στη δεκαετία 1990 - 2000. Τότε που η «ιστορία τελείωσε» και εκείνο που απέμενε ήταν ένας απλός «πόλεμος πολιτισμών».
Το αίτημα για ανατροπή της άρχουσας τάξης είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο
Οι σημερινοί πόλεμοι «αντιποίνων», που συνόδεψαν την «αραβική άνοιξη», σχεδιασμένοι και εκτελεσμένοι από μαθητευόμενους (ή απλά απελπισμένους καπιταλιστές) μάγους οδηγούν σε ένα βαρύ σε συνέπειες ιστορικό ορόσημο. Η σχέση της Ευρώπης με το αραβικό - μουσουλμανικό της περίβλημα, κυριολεκτικά ανατινάχθηκε. Η βίαιη διατάραξη ενός συστήματος που ισορροπούσε δύσκολα για 1.400 χρόνια μάλλον δεν θα περάσει χωρίς συνέπειες. Το «προσφυγικό» είναι απλά ο προάγγελος των εξελίξεων. Το Παρίσι και το επιβατικό ρωσικό «Ερμπάς» έδειξαν τα όρια ενός πολέμου τυφλών «αντιποίνων». Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι το μπαστούνι έχει δύο άκρες. Μια νέα παράμετρος προστέθηκε σε όσες δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση. Η τελευταία έδειξε ότι είναι ικανή να ανατινάξει την ανθρωπότητα καθώς οι ανταγωνισμοί γίνονται ολοένα και πιο έντονοι καθώς η κρίση βαθαίνει. Ο πόλεμος γίνεται συστατικό στοιχείο ετούτης της εφιαλτικής προοπτικής.
Τα αδιέξοδα επιπλέον (να αναφερθούμε περιληπτικά σε αυτό) διασπούν το κυρίαρχο στον κόσμο μας σύστημα δυνάμεων, τον «δυτικό» κόσμο. Το κενό που δημιουργούν τα ίδια αδιέξοδα σπεύδουν να το καλύψουν νέες φιλόδοξες ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (σήμερα η Μόσχα, αύριο ίσως το Πεκίνο, μεθαύριο ίσως το Νέο Δελχί), ανατρέποντας ισορροπίες και εντείνοντας ανταγωνισμούς. Οι περιφερειακές δυνάμεις - Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία - διεκδικούν και αυτές το μερίδιό τους στο διαφιλονικούμενο τοπίο. Η ρευστότητα γίνεται στοιχείο της πολιτικής ενώ ο πολιτικός χρόνος επιταχύνεται σημαδιακά.
Και μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση της «δεύτερη φορά αριστεράς», όπως και οι προηγούμενες της «εκατοστή φορά δεξιάς» από κοινού με τους εμπειρογνώμονες του ιμπεριαλισμού, μας υπόσχονται ευτυχία σε τέσσερα - πέντε χρόνια, εάν πρώτα απογυμνώσουμε πλήρως τη χώρα μας από κάθε εφόδιο που θα της επέτρεπε να επιζήσει στον κόσμο που γύρω της διαμορφώνεται!
Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, το αίτημα, η ανάγκη για μια βαθιά πολιτική τομή στον τόπο μας, για ενίσχυση του λαϊκού κινήματος, ανατροπή της άρχουσας τάξης και των πολιτικών ελίτ που την εκφράζουν, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρο. Στις τρικυμίες που διακρίνονται στον ορίζοντα η χώρα μας πλέει ξυλάρμενη με οικονομικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς ταγούς που ενδιαφέρονται μόνο για τη διάσωση των τραπεζών τους, της μαύρης οικονομίας τους και των κερδών τους. Προ πολλού, δε, έχουν πάρει διαζύγιο με αυτό που ονομάζουμε πατριωτισμό, δηλαδή με τα συμφέροντα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειονότητας των συμπολιτών μας.

*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ    

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ... 2020 ΚΑΙ ΒΑΛΕ!

Εκτύπωση
---000_hypourgikoΠΕΜΠΤΗ  24/12/15 
ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΕΧΝΗΤΗ ΕΝΕΣΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ
ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΓΙΑ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ, ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
Με τη σημερινή, τελευταία για το 2015 συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποχαιρετά μια χρονιά που ξεκίνησε με μεγάλες ελπίδες, για να καταλήξει στην τραγική διάψευσητης μνημονιακής συνθηκολόγησης. Η συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου προσφέρει στον Αλέξη Τσίπρα την ευκαιρία για εκτός τόπου και χρόνου θριαμβολογίες με στόχο την ανύψωση του καταρρακωμένου ηθικού των ψηφοφόρων του και κυρίως τη συσπείρωση της κοινοβουλευτικής του ομάδας ενόψει των πολύ κρίσιμων, αντιλαϊκών νομοσχεδίων με τα οποία η κυβέρνηση θα κάνει “ποδαρικό” στο 2016.  
Αυτόν τον στόχο εξυπηρετεί η αναθέρμανση της φιλολογίας περί “παράλληλου προγράμματος”, μετά το φιάσκο της απόσυρσης του σχετικού νομοσχεδίου, όπως και η ανακοίνωση των νέων,μειωμένων κατά 20% μεσοσταθμικά αντικειμενικών τιμών για τον ΕΝΦΙΑ. Ένα μέτρο που αποτελεί απλώς στάχτη στα μάτια του κόσμου, αφού το συνολικό ποσό που θα μαζέψει η κυβέρνηση από τα νοικοκυριά διατηρείται στο ακέραιο - 2,65 δισ. ευρώ. Ό,τι χάνεται για το δημόσιο, ή μάλλον για τους δανειστές, από τη μείωση των αντικειμενικών αξιών, εξισορροπείται στο ακέραιο από την αύξηση των συντελεστών και τη μείωση του αφορολόγητου. Με άλλα λόγια, απλώς βαφτίζουν το ψάρι κρέας...  
Στο μεταξύ, η κυβέρνηση εργάζεται πυρετωδώς για να περάσει, στα τέλη Ιανουαρίου- αρχές Φεβρουαρίου, δύο κεφαλαιώδεις μνημονιακές δεσμεύσεις της, το νομοσχέδιο για τη φορολογία των αγροτών και εκείνο για το ασφαλιστικό. Στις 28 Δεκεμβρίου συνεδριάζει το Κυβερνητικό Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής για τη συγκεκριμενοποίηση του δρομολογημένου ακρωτηριασμού των συντάξεων, με στόχο την περικοπή της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1,8 δισ., όπως έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση έναντι των δανειστών. Οι πληροφορίες λένε ότι μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας ήδη έχουν “κλειδώσει” μειώσεις επικουρικών κατά 6,5% - 8,5% μεσοσταθμικά, περικοπές εφάπαξ κατά 10% και περιορισμός δικαιούχων του ΕΚΑΣ κατά 20%. Και έπεται συνέχεια...  
Παράλληλα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταθέσει γύρω στις 15 Ιανουαρίου το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, σύμφωνα και πάλι με τις μνημονιακές δεσμεύσεις της. Οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την τρόικα να παραταθεί το μεσοπρόθεσμο (το οποίο αρχικά προβλεπόταν να λήξει το 2019) μέχρι και το 2020. Η ρύθμιση αυτή θα προβληθεί από την κυβέρνηση ως μία (ακόμη!) “επιτυχία”, που εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας για ένα ακόμη χρόνο – αν και αναγνωρίζει, ουσιαστικά, ότι τα περί εξόδου της Ελλάδας στις αγορές και “σταθεροποίησης” της οικονομίας είναι απλώς πομφόλυγες.  
Επί της ουσίας, η παράταση του μεσοπρόθεσμου ανοίγει το δρόμο για... τέταρτο μνημόνιο, μετά την υλοποίηση του τρίτου! Το μεσοπρόθεσμο αφορά καινούργια μέτρα, ύψους 1,3 δισ. για το2017 με στόχο την εξασφάλιση πρωτογενούς πλεονάσματος 1,75% για το 2017 και 3,5% για το 2018. Αυτό σημαίνει ότι η συνολική επιβάρυνση των νοικοκυριών μέχρι το 2020 θα ανέβει στο αστρονομικό ύψος των 7,4 δισ. ευρώ. Κατά τα λοιπά, πρόσω ολοταχώς για το “παράλληλο πρόγραμμα”. Καλά Χριστούγεννα!
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ  http://www.iskra.gr/index.php

ΣΥΡΙΑ:ΣΑΡΩΤΙΚΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ – ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ!


)

23/12/2015

Translate this page: EN FR DE ES RU AR
του Πάνου Σπαγόπουλου
Συντριπτικό πλήγμα κατά των ισλαμιστών ανταρτών της ISIS κατάφεραν σήμερα οι ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις με τον βομβαρδισμό στρατοπέδου εκπαίδευσης στην επαρχία Ιντλίμπ όπου βρήκαν το θάνατο δεκάδες τρομοκράτες μεταξύ αυτών και «αρκετοί προερχόμενοι από την Τουρκία» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά το ρωσικό υπουργείο Άμυνας.
«Ρωσικά αεροσκάφη Su-34 κατέστρεψαν μια μεγάλη εγκατάσταση εκπαίδευσης στην επαρχία της Ιντλίμπ.  Μια μεγάλη ομάδα από έμπειρους εκπαιδευτές που προέρχονται από γειτονικά κράτη βρισκόταν στο στρατόπεδο από όπου πραγματοποιούσαν εκπαίδευση σε νέους τρομοκράτες. Από πληροφορίες η πλειοψηφία των ατόμων είχε φτάσει στο στρατόπεδο από την Τουρκία μια εβδομάδα πριν και ήταν πολίτες χωρών της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (CIS), όπου τους είχαν υποδεχθεί αντιπροσωπεία από την αποκαλούμενη “συριακή αντιπολίτευση”», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας.  
Το γεγονός, όπως αναφέρει η ρωσική ανακοίνωση, ότι οι «έμπειροι εκπαιδευτές» του στρατοπέδου προέρχονται από «γειτονικές χώρες» υποδηλώνει ότι ανάμεσα σε αυτούς ήταν πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ ενδεχομένως δε και πρώην στελέχη των τουρκικών ειδικών δυνάμεων.
Παράλληλα το πλήγμα ήταν διπλά καταστροφικό για τους ισλαμιστές αντάρτες καθώς ουσιαστικά αποδεκατίστηκε όλη η νεοφερμένη ομάδα των νέων εθελοντών από πρώην σοβιετικές  δημοκρατίες  η οποία κατέφθασε μέσω Τουρκίας με τις ευλογίες βέβαια της τουρκικής κυβέρνησης.  
Το παραπάνω αποκαλύπτει επιπρόσθετα και το άριστο δίκτυο πληροφοριών που έχουν οι Ρώσοι σε Τουρκία και Συρία καθώς ήταν ενήμεροι για την άφιξη της νέας ομάδας, το που αυτή βρισκόταν αναμένοντας την κατάλληλη στιγμή για την εξολόθρευσή της.
Όπως ανέφερε ακόμη ο εκπρόσωπός του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, υποστράτηγος Ιγκόρ Κονασένκοφ, μέσα  σε μία μόλις εβδομάδα, από τις 18 μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου, η ρωσική Αεροπορία πραγματοποίησε 302 αποστολές στη Συρία, πλήττοντας συνολικά 1.093 στόχους. Όπως είπε ο Κονασένκοφ, οι στόχοι αυτοί βρίσκονταν στις επαρχίες Ιντλίμπ, Χαλέπι, Ντέιρ αλ Ζορ, Χάμα και Χομς.
Στους στόχους περιλαμβάνονταν ακόμη δύο μεγάλες αποθήκες καυσίμων της ISIS και αρκετοί (δεκάδες) σταθμοί ανεφοδιασμού σε καύσιμα στην επαρχία Deir ez-Zor.
«Ρωσικά αεροσκάφη συνέχισαν την πραγματοποίηση επιθέσεων εναντίον παράνομων διυλιστηρίων πετρελαίου στην Συριακή Αραβική Δημοκρατία. Αεροσκάφη Su-34 κατέστρεψαν δύο εγκαταστάσεις αποθήκευσης, τρία παράνομα διυλιστήρια μαζί με δεκάδες αντλίες καυσίμων», αναφέρεται στην ίδια ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Άμυνας.
Παράλληλα ένα βομβαρδιστικό Su-24 κατέστρεψε τροχοφόρο υλικό της ISIS στην επαρχία της Χομς συνολικά 6 οχημάτων της οργάνωσης, εξοπλισμένα με όπλα μεγάλου διαμετρήματος καθώς τρία φορτηγά. Τέλος ένα Su-34 κατέστρεψε ένα επικοινωνιακό κέντρο της οργάνωσης Ahrar ash-Sham (παρακλάδι της al_Nusra) στην επαρχία του Χαλεπίου, είπε ο Ρώσος εκπρόσωπος.
Πρόκειται αναμφισβήτητα για σαρωτικά πλήγματα της ρωσικής Αεροπορίας κατά των ισλαμιστών ανταρτών οι οποίοι σε συνεργασία με την Τουρκία προσπαθούν, εις μάτην πλέον, να οργανώσουν νέες εστίες αντίστασης μέσα στη Συρία, με την προσέλκυση νέων εθελοντών. Τα διαρκή σφυροκοπήματα των ρωσικών αεροσκαφών σε συνδυασμό με το άριστο δίκτυο πληροφοριών, που έχει ως αποτέλεσμα την αποφυγή τυφλών πληγμάτων με θάνατο αμάχων, έχει φέρει τους ισλαμιστές αντάρτες σε δεινή θέση, σχεδόν απελπιστική.

Αλαβάνος στο NEWS 247: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αριστερά της προδοσίας


ΤΕΤΑΡΤΗ 23-12-2015

Σχέδιο Β εκτός Ευρωζώνης αλλά όχι εκτός ΕΕ προτείνει ο επικεφαλής της ομώνυμης κίνησης, χαρακτηρίζοντας το ευρώ δυναστευτικό νόμισμα. Γιατί δεν προσδοκά πολλά από την επιτυχία των Ποδέμος. Ασκεί κριτική και στη ΛΑΕ γιατί τα στελέχη της δεν έκαναν αυτοκριτική
Adtech Ad
Για αριστερά της προδοσίας, μία παρένθεση στην ιστορία της αριστεράς και μάλιστα σκοτεινή, κάνει λόγο μιλώντας στο News247 ο επικεφαλής του Σχεδίου Β Αλέκος Αλαβάνος εξαπολύοντας φαρμακερά βέλη κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα.
Στο ερώτημα εάν έχει μετανιώσει, καθώς εκείνος ήταν που ανέδειξε αρχικά το σημερινό πρωθυπουργό, ο κ.Αλαβάνος υπενθυμίζει ότι διαχώρισε τη θέση του αμέσως μετά και θεωρεί πως οι εξελίξεις τον δικαίωσαν, καθώς χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση όργανο της τρόικα.
Κριτική ασκεί όμως και στη Λαϊκή Ενότητα, με την οποία έχει πολιτική σχέση, αποδίδοντας το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου αφενός στο χαμηλό ηθικό του κόσμου, αφετέρου στο γεγονός ότι υπήρχε διγλωσσία στη ΛΑΕ και τα στελέχη της δεν έκαναν την αυτοκριτική τους για το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα είχαν συνδιαμορφώσει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περί κατάργησης των μνημονίων εντός ευρωπαϊκού πλαισίου.
“Ο νικητής των εκλογών δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, ήταν η αποχή” εκτιμά πάντως ο κ.Αλαβάνος.
Αμφισβητεί όμως και το επιχείρημα του Μαξίμου πως δεν είχε άλλη επιλογή όταν ετέθη το δίλημμα υπογραφής μνημονίου ή εξόδου από την Ευρωζώνη, υπενθυμίζοντας πως το δίλημμα αυτό ήταν γνωστό και υποστηρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να ήταν έτοιμος για αυτό: “Πρέπει να είσαι πολύ αυτιστικός ώστε να μην έχεις καταλάβει ότι η τρόικα θα σου βάλει ακριβώς αυτό το δίλημμα.”
Σημειώνει άλλωστε ότι οι πολίτες στο δημοψήφισμα επέλεξαν τη σύγκρουση με τους δανειστές και εγκαλεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν τους άκουσε.
Ο κ. Αλαβάνος επιμένει στην κατάρτιση ενός σχεδίου Β' εκτός Ευρωζώνης, όχι όμως και εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Χαρακτηρίζει το ευρώ δυναστευτικό νόμισμα, επισημαίνει ότι όσο δεν ενισχύεται η νομισματική ρευστότητα δεν υπάρχει δυνατότητα εξόδου από την κρίση και υποστηρίζει: “Δε θα γυρίσουμε στη νεολιθική εποχή, είμαστε ήδη εκεί.”
Δεν θεωρεί πάντως ότι η επιτυχία των Ποδέμος στην Ισπανία θα αλλάξει τους συσχετισμούς και την πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο προς όφελος της Ελλάδας, καθώς εκτιμά ότι στην ιβηρική δεν ήταν τέτοιο το βάθος των αλλαγών ώστε να επηρεάσουν τη στάση Σόιμπλε απέναντι στη χώρα μας.

Ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Αλαβάνου στο News247 έχει ως εξής:


Έχετε μετανιώσει για την επιλογή σας τότε να αναδείξετε τον Αλέξη Τσίπρα;
Δεν έχω μετανιώσει για το γεγονός ότι 3 μήνες μετά την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εγώ διαχώρισα πλήρως τη θέση μου και σε όλες τις εκλογές οι οποίες έχουν γίνει μετά τις ευρωεκλογές του 2009 είχα επιλογές τελείως διαφορετικές από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς θα έλεγα ότι αυτή η στάση μου δικαιώθηκε. Το λέω δυστυχώς γιατί είναι πολύ βαρύ όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για όλη τη χώρα, δηλαδή μία κυβέρνηση η οποία έχει και αριστερή προέλευση εξελίχθηκε σε ένα όργανο της τρόικα και σε ένα φορέα των πιο σκληρών μνημονιακών πολιτικών που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα 
Το 2009 είχατε μιλήσει για την αριστερά του life style. Θεωρείτε ότι και αυτή η δήλωση σας έχει δικαιωθεί;
Life style είναι πταίσμα. Εδώ πέρα θα έλεγα ότι έχουμε αριστερά της προδοσίας, μία παρένθεση στην ιστορία της αριστεράς και μάλιστα σκοτεινή. Με την έννοια ότι υπάρχουν κάποιες αρχές για την αριστερά. Το life style είναι πταίσμα μπροστά σε ένα κακούργημα το οποίο έχει γίνει σε βάρος της κοινωνίας. 
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου πάντως το αποτέλεσμα έδειξε ότι ο κόσμος τιμώρησε το κομμάτι εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ που πήρε αποστάσεις από τον Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας ότι εμείς παραμένουμε σταθεροί στις αρχές μας, δεν κατάφερε η ΛΑΕ να συγκεντρώσει ούτε το 4% που έπαιρνε παλιά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα έλεγα η ψυχολογία του κόσμου στις εκλογές του Σεπτέμβρη είναι ένα δείγμα συμπεριφοράς το οποίο προκαλεί λύπη γιατί είναι ο ίδιος ακριβώς αυτός κόσμος ο οποίος το Γενάρη έχοντας πιστέψει τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε μία μεγάλη πολιτική αλλαγή, δηλαδή έφερε ένα κόμμα στη διακυβέρνηση της χώρας -έστω και όχι μόνο του- το οποίο ήταν έξω από τον παλιό δικομματισμό, έξω από το σύστημα. Στο δημοψήφισμα του Ιουλίου ψήφισε με ένα πολύ γενναίο τρόπο δηλαδή ενώ είχε τις προειδοποιήσεις της Μέρκελ και του Γιουνκέρ και όλης της συμμορίας ότι θα σας διώξουμε τη Δευτέρα από το ευρώ αν ψηφίσετε "όχι", με συμμετοχή κυρίως της νέας γενιάς έδωσε ένα ηχηρό "όχι" και μετά ακολούθησε η κατάρρευση και η απογοήτευση, με συνέπεια πια στις εκλογές του Σεπτέμβρη πιστεύω ότι ο κόσμος είχε ένα χαμηλό ηθικό. Ο νικητής των εκλογών δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, ήταν η αποχή. H ψήφος ήταν στη βάση ποιό από τα δύο κόμματα, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το μικρότερο κακό. Εγώ ακούω κόσμο που μου λέει ότι ξέρεις κάτι ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ διότι οι άλλοι έχουν κλέψει, ενώ αυτοί ακόμη δεν έχουν κλέψει. Είναι λυπηρό ένας λαός να χάνει μπροστά στις κάλπες την αισιοδοξία του και τη δυνατότητα του με την ψήφο του να ανοίξει μία θετική προοπτική Μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να δει κανείς ότι δεν υπήρξε και μία σημαντική στήριξη στη ΛΑΕ ίσως έχει και ευθύνες η ΛΑΕ. 
Γιατί η ΛΑΕ λοιπόν δεν κατάφερε να πείσει τους ψηφοφόρους παρά τη στροφή του Τσίπρα και ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα της;
Η ΛΑΕ σε αυτές τις εκλογές είχε ένα θετικό: Σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, διλημματική, επέλεξε μία θέση αξιοπρέπειας, εθνικής ανεξαρτησίας, ευαισθησίας απέναντι στην κοινωνία. Το αρνητικό ήταν ότι τα στελέχη της είχαν εμπλακεί και είχαν συνευθύνη για όλη αυτή την ψευδολογία του του ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια. Νομίζω ότι η ΛΑΕ κακώς δεν έκανε μία αυτοκριτική. Δεν είπαν μία κουβέντα Επίσης ίσως το μήνυμα τους ήταν λίγο συγκεχυμένο, άκουγες διαφορετικές διατυπώσεις από ηγετικές φυσιογνωμίες, άλλα έλεγε ο Λαφαζάνης άλλα άκουγες από Γλέζο και Κωνσταντοπούλου, και σε κρίσιμα θέματα όπως της Ευρωζώνης. Παρόλα αυτά εγώ πιστεύω το θετικό της ΛΑΕ μετράει και εφόσον μπορέσει να κατανοήσει τους λόγους αυτού του ιδιαίτερα αρνητικού αποτελέσματος μπορεί να παίξει έναν αξιόλογο ρόλο στις παραπέρα εξελίξεις . 
Μήπως έπαιξε και ρόλο το ότι η διαπραγμάτευση κατέληξε σε ένα σημαντικό δίλημμα: Οι δανειστές είπαν ουσιαστικά "θα τινάξουμε τη χώρα στον αέρα εάν δεν αποδεχθείτε το τρίτο μνημόνιο". Μήπως επιβεβαιώθηκε τότε ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή;
Ο κόσμος επέλεξε άλλη επιλογή: Σύγκρουση με τους δανειστές. Στο δημοψήφισμα είπε: Δεν δεχόμαστε την πρόταση Γιουνκέρ. 
Για τον κ.Τσίπρα όμως υπήρχε άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή; Δε θα ήταν ένα ιστορικό βάρος εάν επέλεγε διαφορετικά;
Πρέπει να είσαι πολύ αυτιστικός ώστε να μην έχεις καταλάβει ότι η τρόικα θα σου βάλει ακριβώς αυτό το δίλημμα. Αυτό το δίλημμα το έβαλε στον Παπανδρέου, στο Σαμαρά, στον Παπαδήμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατήγγειλε με τη ρητορεία του πιο σκληρού εισαγγελέα για αυτό που κάνανε και είναι αστείο να λέμε τώρα ότι ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα. Αυτό το δίλημμα υπάρχει συνεχώς από την πρώτη στιγμή της τρόικα στην Ελλάδα. Επομένως θα έπρεπε να ήσουν έντιμος προς το λαό και όλα αυτά τα χρόνια, να λες τι θα κάνεις όταν θα ρθει αυτό το δίλημμα, αντί να λες τα παραμύθια ότι εμείς θα σκίσουμε τα μνημόνια και δεν πρόκειται να διαταραχθεί καθόλου η σχέση μας με την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Δυστυχώς αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία παραπλανητική φιλολογία που καλλιεργήθηκε σκόπιμα απέναντι στο λαό και έκανε ζημιά στον ίδιο το λαό και στην πίστη του ότι το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο. 
Από τη ΝΔ λένε πλέον ότι το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο έχει τελειώσει και ότι δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα πολιτικής παρά μόνο αυτή, μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Εσεις θεωρείτε πραγματικά ότι υπάρχει δυνατότητα για ένα σχέδιο Β', με την κοινωνία όρθια όμως;
Ένα σχέδιο Β' έχει νόημα μόνο αν θέλει μία κοινωνία, που τη βάζουν και γονατίζει και υποκλίνεται στους βωμούς της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου και των Βρυξελλών, να σταθεί πάλι όρθια, . Επίσης ένα σχέδιο Β δεν είναι έξω από ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο. Έχω κάνει πάρα πολλά χρόνια ευρωβουλευτής, αγαπάω την Ευρώπη και πιστεύω ότι δεν αξίζει να δείχνει τέτοια εικόνα και να έχει τέτοια πολιτική απέναντι μας. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ευρωπαϊκό έδαφος κι ακόμα μεγάλο μέρος της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς έχει συμβάλει στην όλη αντίληψη της έννοιας Ευρώπη και έχουμε κάθε δικαίωμα να διεκδικήσουμε μία άλλη πολιτική που θα συμβάλει στο να αλλάξει η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Αλλά με κανένα τρόπο το σχέδιο Β' δεν είναι κάτι που θέλει να βγάλει έξω την Ελλάδα απο τη συνεργασία με τις ευρωπαϊκές χώρες. Απλώς επιχειρεί να θέσει αυτή τη συνεργασία σε βάσεις εμπιστοσύνης, δικαιοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού. 
Είπατε όμως πριν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά υποσχόταν διαπραγμάτευση εντός της Ευρωζώνης, αλλά ότι ήταν σαφές ποιο δίλημμα θα του ετίθετο και υποστηρίξατε εμμέσως ποια θα έπρεπε να είναι η απάντηση, άρα το ερώτημα είναι απλό: Εντός ή εκτός Ευρωζώνης; Και αν η απάντηση είναι εκτός, πως θα διασφαλιστεί ότι δε θα πληρώσει πάλι το μάρμαρο ο απλός κόσμος που πληρώνει τα μνημόνια;
Η δικιά μου αντίληψη είναι ότι η λύση βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης. Δεν θα γυρίσουμε στη νεολιθική εποχή, όπως μου έλεγε σε μια τηλεοπτική συζήτηση ο Βαρουφάκης, τώρα είμαστε εκεί. 
Εκτός Ευρωζώνης, αλλά εντός Ευρώπης δηλαδή;
Εντός Ευρώπης πάντα. Εγώ δεν θέτω θέμα άμεσης εξόδου από την Ευρ. Ένωση - ξέρουμε τι προβλήματα υπάρχουν και με την ΕΕ και ποια θα προκύψουν στην πορεία, αλλά όταν θα προκύψουν θα βρεθούν οι απαντήσεις. Αλλά δε θα γυρίσουμε στη νεολιθική εποχή. Οι Βρετανοί είναι εκτός Ευρωζώνης, οι Σκανδιναβοι επίσης. Δεν πρέπει να μας τρομάζει αυτό. 
Ναι, αλλά οι χώρες αυτές έχουν ισχυρό νόμισμα.
Κοιτάξτε, ασφαλώς καλύτερο ένα ισχυρό νόμισμα παρά ένα ασθενές. Αυτή τη στιγμή όμως έχουμε ένα δυναστευτικό νόμισμα, στο οποίο το κύριο πρόβλημα είναι ότι δε δίνει τη ρευστότητα που χρειάζεται μία χώρα σε ύφεση. Η Ευρωζώνη, η ΕΚΤ είναι απούσα. Αυτό είναι ένας από τους βασικότερους παράγοντες που είμαστε καθηλωμένοι. Αν δείτε την οικονομική ιστορία του τελευταίου αιώνα από την κρίση της Αμερικής το 1929 μέχρι σήμερα, δε θα βρείτε έξοδο από κρίση χωρίς τη δυνατότητα να αυξήσεις πάρα πολύ τη ρευστότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι νομπελίστες όπως ο Κρούγκμαν ο Στίγκλιτς και άλλοι υποστηρίζουν αυτή την ιδέα της εξόδου από την Ευρωζώνη. 
Ο Κρούγκμαν όμως για παράδειγμα μήπως εκφράζει και αγγλοσαξονικά συμφέροντα κατά του ευρώ;
Πάντα πρέπει να είμαστε δύσπιστοι και να έχουμε ένα φίλτρο και να είμαστε κριτικοί σε κάθε άποψη, αλλά θα έλεγα ότι είναι οικονομολόγος παγκόσμιας κλάσης, ο οποίος διακρίνεται για το θάρρος της γνώμης του, που πολλές φορές τον φέρνει σε σύγκρουση με το ίδιο το κατεστημένο στις ΗΠΑ. Αλλά κυρίως ας σκεφτούμε εμείς: Είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν ρευστότητα; Αν ήταν διατεθειμένοι να μας δώσουν ρευστότητα να μας απαλλάξουν από τη δημοσιονομική σκληρή πολιτική, τότε εντάξει. Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι.  Μία κυβέρνηση οφείλει να κάνει αυτό που έκαναν ιστορικά έχουν κάνει πολλές κυβερνήσεις σε αντίστοιχες καταστάσεις, αυτό που έκανε η κυβέρνηση Ρουζβελτ το 1934, η κυβέρνηση Βενιζέλου στην Ελλάδα το 1933, η κυβέρνηση Κίρχνερ το 2003 στην Αργεντινή, δηλαδή να ανακοινώσει από τη στιγμή που εκλέγεται μία σειρά κινήσεις δηλαδή, σταματάμε να πληρώνουμε το χρέος, αυξάνουμε τη νομισματική ρευστότητα, αυξάνουμε τις δαπάνες του κοινωνικού κράτους και τους μισθούς των εργαζομένων, διότι χρειάζεται χρήμα για να κινηθεί η αγορά. Σε αυτή τη φάση το δημόσιο παίζει προωθημένο ρόλο προκειμένου να επανακινηθεί η επενδυτική δυναμική. Όλα αυτά είναι αλφαβήτα ξέρετε από τις υφεσιακές κρίσεις, η οποία στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται, διότι υπάρχει αυτός ο παραλογισμός, ότι οι πολιτικές εφαρμόζονται με κριτήρια αυτά που έχουν ανάγκες οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι. 
Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στο να αλλάξει αυτή η λογική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μέσω της αλλαγής συσχετισμών έναντι της κυριαρχίας της Μέρκελ και βλέπει μία νίκη εναντίον της λιτότητας μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ισπανία. Εσείς πως βλέπετε την επιτυχία των Ποδέμος;
Αυτή είναι μία ανοησία την οποία την έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, δε τη λέει τόσο πολύ πια. Είναι μέσα στο παραμύθι ότι εμείς θα καταργήσουμε τα μνημόνια μέσα στα πλαίσια στα οποία βρισκόμαστε σήμερα. Αν θες να τα αλλάξεις αυτά τα πλαίσια αντί να περιμένεις τον Ολάντ να γίνει καλός άνθρωπος ή να περιμένεις το ποσοστό των Ποδέμος θα πρέπει να κάνεις την Ελλάδα να συμβάλλει, και με ένα τρόπο ηχηρό μάλιστα, σε αυτή την αλλαγή που πρέπει να γίνει στην Ευρώπη. Αν οι Ποδέμος μπορούσαν να είναι αυτοί κυβέρνηση ή το κυρίως σώμα της κυβέρνησης και εάν δεν ακολουθούσαν το δρόμο της πλήρους υποχώρησης και υποταγής που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν κάτι καλό. Προς το παρόν όμως, δε νομίζω ότι έχουμε τέτοιου βάθους αλλαγές στην Ισπανία, ώστε να αλλάξουν τη στάση Σόιμπλε ή Γιουνκέρ προς την Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή στην Ισπανία είχαμε την εντυπωσιακή εμφάνιση και του κόμματος των Πολιτών, το οποίο έχει εντελώς νεοφιλελεύθερη αντίληψη.
http://news247.gr/

Νέα κατοχή...


ΤΕΤΑΡΤΗ 23-12-2015
Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος 

Ήδη τα σύνορά μας απαιτούν να τα ''φυλάσσουν'' ξένες δυνάμεις.
Ήδη οι ''Ευρωπαίοι  εταίροι'' ζητούν τα κλειδιά του Αιγαίου μ΄ ένα σχέδιο κειμένου 110 σελίδων το οποίο προβλέπει ότι η ''ευρωπαϊκή ακτοφυλακή και συνοριοφυλακή''  θα μπορεί να κάνει επιχειρήσεις οπουδήποτε χωρίς να δίνει λογαριασμό σε καμία χώρα.
Ήδη ξεπουλήθηκαν σε ξένη εταιρεία 14 αεροδρόμια, που η διαχείρισή τους μπορεί άνετα να καταστεί μοιραία στο μέλλον για την εθνική ασφάλεια.

Σταδιακά και ανεπαίσθητα κατρακυλήσαμε στο επίπεδο κατεχόμενης χώρας.  
Ούτε καν αποικία. Χώρα χωρίς εθνική κυριαρχία. Κατεχόμενη χώρα! 
Και δεν έχει καμία σημασία αν ο κατακτητής είναι ένας, ή συνεταιρισμός '' εταίρων''.
Άλλωστε και ο Άξονας συνασπισμός φασισμού με ναζισμό ήταν.

Και ο πολίτης;
Ο πολίτης παραζαλισμένος μέσα στον ίλιγγο της οικτρής καθημερινότητας, όπως του την έχουν ετοιμάσει οι προδοτικές μνημονιακές κυβερνήσεις, αγωνιά και αγωνίζεται να επιβιώσει, να πληρώσει πλαστούς φόρους, αυθαίρετα χαράτσια, πρόστιμα επί προστίμωνσκόπιμα εξοντωτικών ώστε να μην μπορεί να ανταπεξέλθει, βουρλίζεται να σώσει το σπίτι του, να κρατήσει όποια αξιοπρέπεια ακόμη φαντάζεται ότι μπορεί, πασχίζει να διασώσει τα κουρέλια της ζωής του απ' τους αριστερούς και δεξιούς απατεώνες.

Δεν έχει καθαρό πιά βλέμμα, ούτε δύναμη ψυχής περίσσευμα, για να στήσει τους προδότες στο εκτελεστικό απόσπασμα, και μετά να βγεί ξανά στο αντάρτικο της νέας Κατοχήςεναντίον των νεο-ναζιστών της Ευρωπαϊκής '' Ένωσης''. 

ΝΑΙ! Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΈΝΑΣ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. 

Εναντίον των λαών που την αποτελούν, εναντίον της δημοκρατίας, εναντίον του πραγματικού πολιτισμού, εναντίον των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του ουμανισμού.

Και ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΕΙΡΗΝΗΣ μία ευρωπαϊκή χώρα βρέθηκε κατεχόμενη, χωρίς εθνική κυριαρχία ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ.
Ένα χρέος που ο ταβερνιάρης-Πρόεδρος της Βουλής δεν επιτρέπει στους έλληνες να μάθουν αν είναι πραγματικό, και κατά πόσον, αν είναι τοκογλυφικό,αν εμπεριέχει ρήτρες καταχρηστικές και απαγορευμένες απ' το διεθνές δίκαιο, εφ 'όσον κατήργησε με το έτσι θέλω την Επιτροπή της Βουλής που διενεργούσε έρευνα για το θέμα αυτό, θέμα ζωής και θανάτου για τους έλληνες και για την χώρα.

Εφ' όσον δεν έχουμε Εθνική κυριαρχία βρισκόμαστε υπό κατοχή. 
Εφ' όσον η κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετήσει χωρίς την σύμφωνη γνώμη τρίτων χωρών, είμαστε υπό κατοχή.
Εφ' όσον οι πολίτες βρίσκονται στην δικαιοδοσία ξένου δικαίου, βρίσκονται υπό κατοχή.

Και στην Κατοχή οι νόμοι που ψηφίζονται είναι άδικοι και καταχρηστικοί, δεν έχουν στην ουσία καμία ισχύ, και είναι άκυροι.  
Στην Κατοχή η  υποχρέωση του πολίτη είναι μία και μοναδική: η ανυπακοή στην κυβέρνηση κατοχής και η πάση θυσία απελευθέρωση. 

Χριστούγεννα 2015.
Πολίτες βυθισμένοι στον ζόφο.
Μιά χώρα κατεστραμμένη, υπό νέα Κατοχή...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον" 

Η τρίτη και μεγαλύτερη απάτη εναντίον του λαού


ΤΕΤΑΡΤΗ 23-12-2015
Του Γιώργου Πετράκη 

Η καλύτερη μνημονιακή κυβέρνηση της πενταετίας αποκαλύπτεται πλέον και στους πιο αγαθούς και καλόπιστους ψηφοφόρους της, ότι υπέκλεψε την ψήφο τους με μια τρίτη απάτη.

Τον Ιανουάριο ηταν το σκίσιμο του Μνημονίου και ο “άλλος τρόπος” που τον ήξεραν μόνο ο κ. Αλέξης Τσιπρας και ο Γιάννης Βαρουφάκης. Ακολούθησε η απάτη του δημοψηφίσματος που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ του ΟΧΙ, για να δοξαστούν την επομένη ημέρα για το ΝΑΙ τους. Και τελικά όχι μόνο να μην σκίσουν το Δεύτερο Μνημόνιο αλλά να υπογράψουν φαρδιά πλατειά το σκληρότερο τρίτο Μνημόνιο με υποσχετική και για τέταρτο…

Τον Σεπτέμβριο δακρύβρεχτοι και με βαριά καρδιά υποσχέθηκαν στον κοσμάκη που ακόμη ήλπιζε και ήθελε από κάπου να πιαστεί, ότι θα εφαρμόσουν στα γρήγορα το καλύτερο Μνημόνιο όλων των εποχών, και παράλληλα θα εφαρμόζει ο κ. Τσιπρας το Παράλληλο πρόγραμμα του, με τις παροχές, τους διορισμούς, την ανακούφιση ανέργων και άστεγων, με τις νέες τράπεζες τις Αναπτυξιακές που θα τις κουμαντάρουν οι κολλητοί του συστήματος και θα μοιράζουν χρήμα (από αυτό που δεν υπάρχει).

Πολύ απλά ο κ. Τσιπρας τον Σεπτέμβριο απέδωσε όλα τα κακά που συμβαίνουν στον τόπο, ακόμη και το Τρίτο Μνημόνιο (που έχει την δική του σφραγίδα …σκληρής διαπραγμάτευσης) στους προηγούμενους. Ενώ ο ίδιος και η κυβέρνηση του με περηφάνια θα οδηγούσαν τον λαό στην Γη της Επαγγελίας με το Παράλληλο Πρόγραμμα.

Η υπόθεση εργασίας καταλήγει φυσικά στο συμπέρασμα ότι εκτός εκείνων που περίμεναν να διορίσουν σε κάποια από τις θέσεις που άλωσε το κόμμα στο Δημόσιο, θα δυσκολευτούμε να βρούμε έστω και έναν πολίτη που να ψήφισε τον κ. Τσιπρα τον Σεπτέμβριο για το Μνημόνιο που εφαρμόζει και όχι για το Παράλληλο πρόγραμμα που είχε υποσχεθεί.

Αυτή ήταν η τελευταία μεγάλη απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδείχθηκε τις προηγούμενες ημέρες.

Με δικαιολογίες που προσβάλλουν αυτούς που με θράσος τις εκστομίζουν καθώς δεν είναι δυνατόν να θεωρούν τόσο χαχόλους τους Έλληνες, αντί να κρύβονται από ντροπή στο πιο σκοτεινό λαγούμι, επιχειρούν την μεγάλη απάτη (στην οποία έγιναν τσακωτοί) όχι μόνο να μην πληρώσουν το τίμημα, αλλά να βγουν και από πάνω.

Έτσι έσπευσαν να καταθέσουν το προχειρογραμμένο Παράλληλο Πρόγραμμα, να το καταθέσουν χωρίς προβλέψεις από το Γενικό Λογιστήριο, γνωρίζοντας ότι θα τους το πετάξει στα μούτρα η Τρόικα, αλλά δεν τους ένοιαζε. Απλώς να καβατζάρουν τα Χριστούγεννα με την ψήφο των βουλευτών, που όπως εκείνος ο “φτωχός” στο μυαλό κ. Σπιρτζης πονάνε, που μας βάζουν το Μνημόνιο μέχρι το λαιμό, αλλά βαυκαλίζονταν μαζί με τα φερέφωνα τους στον Τύπο και τα όλο και πιο πολλά ασφυκτικά ελεγχόμενα ΜΜΕ, ότι έρχεται το Παράλληλο Πρόγραμμα και όλοι θα περνάμε καλά.

Και όταν αποκαλύφθηκε η απάτη, τι είπαν οι αθεόφοβοι; Στην αρχή ότι αποσύρθηκε το νομοσχέδιο, γιατί η κυβέρνηση που πέρασε τα πάντα με μορφή κατεπείγοντος, από …ευαισθησία απέναντι στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης αποφάσισε να τηρήσει την κοινοβουλευτική διαδικασία και να φέρει το νομοσχέδιο μετα τις γιορτές κανονικά και όχι ως κατεπείγον.

Μετα κάποιος είχε άλλη πιο φαεινή ιδέα. Κι άρχισε η άλλη απάτη: Εμείς θέλουμε να μοιράσουμε στον κοσμάκη λεφτά και παροχές, αλλά οι κακοί δανειστές δεν αφήνουν. Και συνέχισαν με περισσότερο θράσος: μα η αντιπολίτευση φταίει που έκανε φασαρία για το ακοστολόγητο πρόγραμμα. Έτσι το έμαθαν οι δανειστές και φρέναραν το νομοσχέδιο.

Λες και η Ντέλια και ο Κοστέλο δεν διαβάζουν μεταφρασμένες εφημερίδες και δελτία ειδήσεων. Περίμεναν από τον Θεοδωράκη και τον Βρουτση να ακούσουν για το νομοσχέδιο…

Όπως και στο Δημοψήφισμα, όπως και στις εκλογές έτσι και τώρα με το δήθεν Παράλληλο Πρόγραμμα, πιστεύουν ότι και τον κοσμάκη θα ξεγελάσουν και τελικά θα τους χειροκροτήσουμε για τις καλές προθέσεις τους… Που θέλουν να μοιράσουν παροχές, αλλά δεν τους αφήνουν οι κακοί στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, και που δεν θέλουν να εφαρμόσουν Μνημόνια αλλά τους υποχρεώνουν οι ίδιοι κύκλοι να το κάνουν.

Και κάνουν το λάθος να πιστεύουν πια, ότι η Απάτη μπορεί να είναι παντοτινή…

Αυτό είναι όμως το τελευταίο λάθος που κάνουν συνήθως τα καθεστώτα…

Πηγή MIgnatiou
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ http://kostasxan.blogspot.com/

Η Βουλή των χυδαίων:

 Αγοραίες εκφράσεις και 

χαρακτηρισμοί πεζοδρομίου


ΤΕΤΑΡΤΗ 23-12-2015
Η Βουλή των χυδαίων: Αγοραίες εκφράσεις και χαρακτηρισμοί πεζοδρομίου
Δείξε μου τη Βουλή σου να σου πω ποιος είσαι... Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς για τη χώρα μας, καθώς οι βουλευτές μας αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων
Την Τρίτη συζητήθηκε στην Ολομέλεια το νομοσχέδιο για το Σύμφωνο Συμβίωσης και οι βουλευτές βρήκαν ευκαιρία για να ανταλλάξουν σκληρές και χυδαίες εκφράσεις.
Στον ιερό χώρο της Δημοκρατίας, όπου έχουν μιλήσει πολιτικές προσωπικότητες που διαμόρφωσαν την ιστορία του τόπου μας, ακούστηκαν εκφράσεις που δεν ακούγονται ούτε σε οίκους ανοχής!
Μιλάμε για την πλήρη κατάπτωση των ηθών, για τον απόλυτο ξεπεσμό. Βουλευτές χωρίς πολιτικά επιχειρήματα επιδόθηκαν σε «κοκορομαχίες» υπερασπιζόμενοι μόνο τα προσωπικά τους συμφέροντα. Ακόμα και για το Σύμφωνο Συμβίωσης κανείς δεν μίλησε με επιχειρήματα, κανείς δεν μας είπε γιατί είναι ή δεν είναι απαραίτητο να ψηφιστεί. Για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την ελληνική κοινωνία. Μόνο κραυγές, αγοραίες και προκλητικές εκφράσεις από τους... δήθεν εκπροσώπους του λαού.
Ξεκατινιάστηκαν...
Βαρείς και προκλητικούς χαρακτηρισμούς κατά του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Κώστα Κατσίκη έκανε ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης στην Ολομέλεια της Βουλής.
«Αν ένας γκέι συνευρεθεί ερωτικά με τον Κ. Κατσίκη, τότε κινδυνεύει να κατηγορηθεί για κτηνοβασία», είπε ο κ. Αμυράς.
Η απάντηση ήταν άμεση από τον κ. Κατσίκη: «Στο χώρο της Ολομέλειας της Βουλής θέλω να καταγγείλω ότι υπάρχει ένας πολιτικός αλήτης που ακούει στο όνομα Αμυράς και ενημερώνω το σώμα ότι θα προβώ σε μήνυση εναντίον του για όσα είπε για εμένα».
Ο προεδρεύων Γιάννης Λαμπρούλης του ζήτησε να ανακαλέσει και αφού δεν το έκανε τον ανακάλεσε στην τάξη. «Να σε καλεί πολιτικό αλήτη ο ομοφοβικός κ. Κατσίκης, κάτι κάνεις καλά», σχολίασε ο κ. Αμυράς.
Σφοδρή αντιπαράθεση
Σε ιδιαίτερα υψηλούς τόνους πραγματοποιείται στην Ολομέλεια η συζήτηση του νομοσχεδίου για το Σύμφωνο Συμβίωσης.
Τη διαφωνία του για το Σύμφωνο επανέλαβε ο εισηγητής των ΑΝΕΛ Βασίλης Κόκκαλης, υποστηρίζοντας ότι είναι αντίθετο με το άρθρο 21 του Συντάγματος, ενώ εναντίον τάχθηκαν ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή.
Η ΝΔ διά του εισηγητή της Χαράλαμπου Αθανασίου δήλωσε ότι δεν θα υπερψηφίσει εφόσον δεν αποσαφηνιστούν τα τρία ζητήματα που για το κόμμα του είναι «κόκκινο πανί»: ο γάμος, η υιοθεσία και η ιθαγένεια.
Από τη γραμμή αυτή διαφοροποιήθηκε η βουλευτής του κόμματος Νίκη Κεραμέως, η οποία δήλωσε ότι θα υπερψηφίσει τα άρθρα για το Σύμφωνο Συμβίωσης, γιατί όπως είπε, «το επιβάλλει η πραγματικότητα».
Υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης έχουν ταχθεί ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, και Ένωση Κεντρώων.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει καταθέσει ονομαστική ψηφοφορία επί της αρχής του νομοσχεδίου.
Κατά όλων των άρθρων που αφορούν το Σύμφωνο Συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών δήλωσε το ΚΚΕ, προσθέτοντας ότι επιφυλάσσεται να τοποθετηθεί για τα υπόλοιπα άρθρα κατά την συζήτηση τους, ενώ η Χρυσή Αυγή καταψηφίζει συλλήβδην το νομοσχέδιο.
Τα πνεύματα οξύνθηκαν με την ομιλία του Γιάννη Λαγού από τη Χρυσή Αυγή, ο οποίος υποστήριξε μεταξύ άλλων ότι με τις διατάξεις του το νομοσχέδιο δεν επιτρέπει στο κόμμα του να διενεργεί τα συσσίτια μόνο για Έλληνες.
«Είναι μέρα ντροπής γιατί φτάνουμε σε ένα σημείο πράγματα τα οποία είναι ενάντια στη φύση, ενάντια στη λογική να τα ψηφίζουμε, να νομοθετούμε, και να παρουσιάζουμε το αφύσικο ως φυσικό. Αν έρθει ένας φίλος από την Ολλανδία, από τη Γερμανία από κάποια άλλη χώρα, από το Πακιστάν, που αγαπάνε τις κατσίκες και τα ζώα τους, τι θα γίνει; Θα αποδεχτούμε και τους κτηνοβάτες;» ανέφερε από το βήμα, προκαλώντας την αντίδραση της Βασιλικής Κατριβάνου από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για κύκλο που κλείνει μίλησε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης για το Σύμφωνο Συμβίωσης.
Όπως τόνισε μεταξύ άλλων, «κλείνει ένας κύκλος οπισθοδρόμησης που είχε οδηγήσει την Ελλάδα και σε καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Ο κ. Τσίπρας σημείωσε πως μέχρι σήμερα στερούνταν ανθρώπινα δικαιώματα και ιδίως το δικαίωμα «να σταθούν ισότιμα στον ανθρώπινο πόνο απέναντι στο νόμο».
«Έπρεπε να ανακαλέσετε στην τάξη τον βουλευτή του Ποταμιού, Γιώργο Αμυρά, που έβρισε τον Μητροπολίτη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιο, αλλά και τον Βουλευτή των ΑΝΕΛ, Π. Κατσίκη» είπε με αποφασιστικό τόνο ο Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Νίκος Νικολόπουλος, στον προεδρεύοντα της συνεδρίασης για το σύμφωνο συμβίωσης.
«Κακώς δεν αντιδράσατε -όπως σωστά κάνατε στην αλληλοεκτόξευση ύβρεων Αμυρά – Κατσίκη, όταν ο κ. Αμυράς αποκάλεσε τον Σεβασμιότατο κ. Αμβρόσιο –Μουλά Ομάρ, και κάνοντας λογοπαίγνιο με το επώνυμο του συναδέλφου μιλώντας για “κτηνοβασία”»…
Ο Νίκος Νικολόπουλος απαντώντας σε όσους υπερήφανα δήλωσαν μέσα στην Βουλή ότι είναι ομοφυλόφιλοι είπε:
«Αλήθεια εάν γίνουμε όλοι «ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ» και «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ» όπως κάποιοι αυτοαναγορεύτηκαν και ακολούθησαν το μοντέλο που με τέτοιο καμάρι προβάλλεται μετά από λίγα χρόνια δεν θα οδηγηθούμε στην εξαφάνιση της κοινωνία και του έθνους;»
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ-http://www.newsbomb.gr/

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/voylh/story/654087/h-voyli-ton-xydaion-amyras-kai-katsikis-xekatiniasthikan#ixzz3v7jvo090