ΕΛΛΑΔΑ 2016: ΑΝΑΓΚΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΠΕΜΠΤΗ 31/12/2016 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ

Μπαίνουμε στο 2016. Τον προηγούμενο χρόνο είχαμε πολύ λίγες (θετικές) μικροαλλαγές αλλά όχι βέβαια στην Αλλαγή. Ο Αλ. Τσίπρας νίκησε στις εκλογές του Γενάρη 2015 και προσπάθησε (στην αρχή) να περιορίσει τις αντιλαϊκές συνέπειες του νεοφιλελεύθερου Μνημονίου. Οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι φίλοι τους πίεζαν και απειλούσαν (Γενάρης – Ιούνης 2015).

Τελικά, ο Τσίπρας «έσπασε» τον Ιούλη του 2015 και έκανε βαρύτατο συμβιβασμό με την ευρωπαϊκή αντίδραση. Δέχτηκε να υπογράψει το 3ο μνημόνιο. Η «αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ» κράτησε 6 μήνες.

Να θυμηθούμε ότι η μικροαστική ριζοσπαστική προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ κράτησε 4 χρόνια (Οκτώβρης 1981 – Οκτώβρης 1985). Τον Οκτώβρη 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε έναν μεγάλο συμβιβασμό και αποδέχτηκε την δυτική (σοσιαλδημοκρατική) γραμμή για την Ελλάδα, καθώς και την συνέχιση και βάθαιμα της εξάρτησης.

Βέβαια το ΠΑΣΟΚ στα 1981 – 1985 ψήφισε δεκάδες δημοκρατικούς νόμους προς αγανάκτηση της ΝΔ του Αβέρωφ και του Μητσοτάκη. Πολλούς από αυτούς τους νόμους τους ψήφισε και το ΚΚΕ. Ο Τσίπρας ακολούθησε τον ίδιο δρόμο όπως και το «παλαιό ΠΑΣΟΚ», αλλά πολύ πιο γρήγορα. Άλλωστε και η κρίση έχει βαθύνει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ε.Ε.

ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Από το 1979 – 1980 άρχισε η γενική πτώση των ρυθμών ανάπτυξης στην Δύση. Ο νεοφιλελευθερισμός που κυριάρχησε επιδείνωσε πολύ τα πράγματα. Μετά το 1989 – 90 η κατάσταση χειροτέρεψε...

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ενωμένη Γερμανία στα 26 χρόνια (1989-2015) έχει μέση ετήσια αύξηση ΑΕΠ μόλις 1,5%, ενώ η Ιταλία 0,8%.

Να σημειώσουμε ότι και η Ιαπωνία πήγε άσχημα. Τα πρώτα 15 χρόνια του 21ου αιώνα (2001-2015) είχε μέση ετήσια ανάπτυξη 1%.

Οι σημερινοί 50αρηδες σε Γερμανία και Ιαπωνία θυμούνται μόνο σαν... μακρινή παιδική ανάμνηση τα «οικονομικά θαύματα» αυτών των χωρών, ενώ οι 30αρηδες και 40ρηδες δεν τα έχουν ζήσει καθόλου και τα ακούν από... ηλικιωμένους.

Ο (ΜΙΣΟΣ) 3ος ΚΟΣΜΟΣ ΠΡΟΕΛΑΥΝΕΙ ΑΚΑΘΕΚΤΟΣ

Τα τελευταία 25 χρόνια χαρακτηρίζονται οικονομικά κυρίως από την ραγδαία βιομηχανική άνοδο της Κίνας και δευτερευόντως από τη μεγάλη άνοδο Ινδίας και Βιετνάμ.

Οι 3 αυτές χώρες (ΛΔ Κίνας, Ινδία, ΣΔ Βιετνάμ) έχουν 2,7 δισεκατομμύρια πληθυσμό, δηλαδή το 38% περίπου του παγκόσμιου συνόλου. Ισο πληθυσμό έχουν οι υπόλοιπες 130-140 «τριτοκοσμικές» χώρες.

Κίνα, Ινδία και Βιετνάμ το 1989-90 είχαν το 6%-7% της παγκόσμιας βιομηχανίας, ενώ σήμερα (2015-2016) έχουν φτάσει το 40% του παγκόσμιου συνόλου.

Εξ΄ άλλου στο πραγματικό ΑΕΠ (P.P.P.) η ΛΔ Κίνας το 2015 είναι 1η παγκοσμίως, έχει το 105% του ΑΕΠ των ΗΠΑ.

Τεράστιες νίκες πέτυχαν οι παραπάνω χώρες (κυρίως η Κίνα) στα βασικά βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα.

Ετσι π.χ. το 2014 η ΛΔ Κίνας είχε το 49% της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα, 9 φορές περισσότερο από τις ΗΠΑ!

Στο τσιμέντο (στοιχεία του 2013) η Κίνα έφτασε το 62% της παγκόσμιας παραγωγής και 2η παγκοσμίως είναι η Ινδία με 7%. Κίνα, Ινδία και Βιετνάμ έχουν το 55% της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα (οι ΗΠΑ το 5%-6%) και το 71% της παγκόσμιας παραγωγής τσιμέντου (οι ΗΠΑ το 2%!!!).

Το 2010 οι ΗΠΑ έχασαν και το «κάστρο της ηλεκτρικής ενέργειας». Το 2014 η ΛΔ Κίνας παρήξε το 24% της παγκόσμιας ηλεκτροπαραγωγής και οι ΗΠΑ το 18% (όλα τα στοιχεία είναι παρμένα από την αγγλική έκδοση της Βικιπαιδείας).

Να σημειώσουμε ότι από το 1900 που μετριέται η παγκόσμια ηλεκτροπαραγωγή οι ΗΠΑ είχαν για 110 χρόνια την πρωτιά.

Τα τελευταία χρόνια η Κίνα πέρασε στην 1η θέση.

Το 2014 η Κίνα είχε το 18% της παγκόσμιας παραγωγής σιτηρών, η Ινδία το 13% και η Ρωσία το 8%.

Επίσης, η ΑΔ Κίνα είναι 1η παγκοσμίως στην παραγωγή κρέατος και ψαριών. Στην παραγωγή πατάτας η Κίνα έχει 4 1/2 φορές την παραγωγή των ΗΠΑ, δηλαδή τις περνάει και στο κατά κεφαλήν επίπεδο (όλα τα στοιχεία επίσης στην αγγλική έκδοση της Βικιπαιδείας).

Και στην παραγωγή αλουμινίου θριαμβεύει η Κίνα και είναι μακράν η 1η παγκόσμια Δύναμη. Το 2014 Κίνα, Ινδία και Ρωσία είχαν το 58% της παγκόσμιας παραγωγής αλουμινίου, έναντι 6% των ΗΠΑ.

ΚΡΙΣΙΜΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 5 – 10 ΧΡΟΝΙΑ

Μετά από 250 – 270 χρόνια σαφούς παγκόσμιας κυριαρχίας (από τα μέσα του 18ου αιώνα και δώθε) η Δύση κινδυνεύει να πάθει ανεπανόρθωτη στρατηγική ήττα.

Μια πιθανότατη συμμαχία του Ρωσικού μπλοκ (Ρωσία, Λευκορωσία, Αρμενία, Καζακστάν, Κιργιζιστάν, Τατζικιστάν, κ.λπ.) με τις ΛΔ της Ασίας και την Ινδία θα κυριαρχήσει την δεκαετία 2021-2030 σε παγκόσμια κλίμακα.

Η Ρωσία παραμένει πάντα μια από τις δύο Πυρηνικές και Διαστημικές Υπερδυνάμεις και έχει πολύ φιλικές σχέσεις με την Ινδία και σχεδόν συμμαχικές με την Κίνα.

Η Ρωσία έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα σιδήρου, κάρβουνου και φυσικού αερίου παγκοσμίως αλλά και σημαντική παραγωγή σε πολύτιμα μέταλλα και στοιχεία (Χρυσός, Άργυρος, Πλατίνα, Τιτάνιο).

Εξ΄ άλλου Ρωσία και Καζακστάν μαζί έχουν το 43% της παγκόσμιας παραγωγής Ουρανίου, έναντι 3% μόνο των ΗΠΑ.

Εάν το Σύμφωνο της Σαγκάης αποκτήσει στρατιωτικό-πολιτικό χαρακτήρα θα είναι απρόσβλητο από την Δύση. Εάν ακόμη ενσωματωθούν Ινδία και Ιράν (σήμερα είναι κράτη-παρατηρητές) τότε θα δημιουργηθεί μια συμμαχία 3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων με σαφή υπεροχή στον παραγωγικό τομέα. «Κρύος ιδρώτας» λούζει τους ηγέτες της Δύσης.

(ΑΤΛΑΝΤΙΚΗ) ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ Ε.Ε ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο πρέπει να δούμε την κατάσταση στην Ελλάδα, μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα.

Η αστική Ελλάδα είναι τμήμα του ευρωατλαντικού στρατοπέδου. Εξαρτάται πολιτικοστρατιωτικά κυρίως από τις ΗΠΑ, ενώ στην οικονομική εξάρτηση της παίζει μεγάλο ρόλο η Γερμανία.

Αν και η Γερμανία ανήκει στο δυτικό (αντιρωσικό – αντικινεζικό κ.λπ.) στρατόπεδο, ταυτόχρονα σοβεί η σύγκρουση Γερμανίας-ΗΠΑ για την πρωτοκαθεδρία στην επιρροή σε Δυτική και Κεντρική Ευρώπη.

Η Γερμανία έχει υποστεί 2 βαρύτατες στρατιωτικές ήττες (1918, 1945). Παραμένει μια «ηττημένη Μεγάλη Δύναμη» (όπως και η Ιαπωνία).

Εχει πολύ μικρότερη σχετική παγκόσμια ισχύ απ΄ ότι π.χ. η Γερμανία των Κάιζερ (1870-1918). Ωστόσο, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να δυναμώσει χρησιμοποιώντας την Ε.Ε και κυρίως την Ευρωζώνη. Η Γερμανία είναι ξεκάθαρα η 1η Δύναμη στην Ευρωζώνη, δεν έχει όμως καθόλου πυρηνικά όπλα, ούτε ισχυρό στόλο όπως έχει η Γαλλία.

Η Γερμανία προσπαθεί να μειώσει το ρόλο της Γαλλίας και να υποτάξει Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα. Το μνημόνιο την βοήθησε σ΄ αυτόν τον τομέα.

Στη βαριά βιομηχανία η Γερμανία υστερεί έναντι της Ρωσίας. Η Ρωσική Ομοσπονδία έχει 70% περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια και 60% περισσότερο χάλυβα σε σχέση με την Γερμανία(στοιχεία του 2014, αγγλική έκδοση Βικιπαιδείας).

Επίσης η Ρωσία έχει μεγάλη παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ η Γερμανία «πεινάει» για υγρά καύσιμα.

Η Γερμανία λοιπόν θέλει την πλήρη πολιτική και οικονομική υποταγή της Ελλάδας (όπως και της υπόλοιπης Μεσογειακής Ευρώπης), εν όψει των μεγάλων παγκόσμιων συγκρούσεων που έρχονται.

Απ΄ αυτήν την άποψη ο Τσίπρας και ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινή λύση για την Γερμανία.

Δεν θεωρείται επαρκώς γερμανόφρων. Υπετάγη στον νεοφιλελεύθερο εκβιασμό αλλά δεν είναι νεοφιλελεύθερος.

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός στηρίζει τους νεοφιλελεύθερους ευρωατλαντιστές «Δεξιάς και Κεντροαριστεράς» ανθρώπους του Μητσοτάκη και του Σημίτη. Στηρίζει και προτιμά επίσης το «νέο ΠΑΣΟΚ», το ΠΟΤΑΜΙ, τον Σαμαρά, τον Άδωνι και τον Βορίδη. Δεν χωνεύει τον Καμμένο, ούτε θεωρεί πρώτη επιλογή τον Μεϊμαράκη.

Οι φίλοι του Τσίπρα και του Καραμανλή είναι βέβαια υπέρ του καπιταλισμού της Δύσης, αλλά έχουν λιγότερη θέληση να εξυπηρετήσουν τους γερμανικούς σχεδιασμούς. Στηρίζονται και στην Γαλλία και (ειδικά ο Τσίπρας) στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.

Ο Καραμανλής ως πρωθυπουργός επεδίωξε σοβαρό άνοιγμα προς την Ρωσία. Ετσι πάει να διαμορφωθεί ένα νέο δίπολο στην αστική Ελλάδα. Ο ένας πόλος είναι πιο πολύ γερμανικός, ο άλλος γαλλομεσογειακός με αμερικάνικη επικάλυψη.

ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Η Αριστερά στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει τον κύριο διαμορφωτή μιας εναλλακτικής ΕΑΜικής αντί-ιμπεριαλιστικής γραμμής.

Μόνι μια νέα Ελλάδα εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε σε στρατηγική συμμαχία με Ρωσία-Κίνα-Ινδία-Βιετνάμ-Λατ.Αμερική θα μπορούσε να προχωρήσει σε τέτοιες ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να πετύχει την παραγωγική απογείωση (εθνικοποίηση μεγάλου μέρους της βιομηχανίας, κρατικές υποδομές, εθνικοποιημένο τραπεζικό σύστημα, κρατικός σχεδιασμός για την πορεία των βασικών μεγεθών της οικονομίας). Η ελληνική βιομηχανία πρέπει να αυξάνεται με ετήσιο ρυθμό 7%-8% ώστε σε 15 χρόνια να τριπλασιαστεί τουλάχιστον.

Να θυμηθούμε την τεράστια ζημιά που έκανε η ΕΟΚ-Ε.Ε στην ελληνική βιομηχανία: Στα 35 χρόνια της Ελλάδας στην ΕΟΚ-Ε.Ε η βιομηχανία αυξήθηκε 20%-30%, ενώ η Κίνα είχε αύξηση βιομηχανίας 4.000%.

Η ΛΑ.Ε μιλάει σωστά για την ανάγκη εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, αλλά δεν έχει ολοκληρωμένο ανεξαρτησιακό πρόγραμμα. Δεν βλέπει το ζήτημα ΝΑΤΟ και βάσεων, δεν βλέπει καθαρά την ανάγκη ρήξης με την Ε.Ε και αλλαγής προσανατολισμού της χώρας.

Το «νέο ΚΚΕ» μετά το 2004-2005 έχει κάνει μια αριστερίστικη φιλονατοϊκή στροφή. Δεν ενδιαφέρεται πια για έξοδο από ΝΑΤΟ και Ε.Ε, παρά μόνο όταν γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση. Στις πρόσφατες εκλογές ο Δ. Κουτσούμπας έλεγε ότι, αν φύγουμε τώρα από το € θα είναι ζημιά για την εργατική τάξη! Μα και στην διάρκεια της Κατοχής η Αντίδραση έλεγε ότι κακώς η Αντίσταση εξοντώνει Γερμανούς, γιατί αυτοί καίνε τα χωριά και κάνουν μαζικές εκτελέσεις ως αντίποινα, άρα βλάπτεται ο ελληνικός λαός! Ουσιαστικά το «νέο ΚΚΕ» δεν χτυπάει το ΝΑΤΟ ή την Ε.Ε, παρά μόνο στα πλαίσια του «γενικού αντικαπιταλιστικού αγώνα».

Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές κύριος εχθρός του «νέου ΚΚΕ» ήταν ο Π. Λαφαζάνης και η ΛΑΕ (!), την οποία χτυπούσε με πάθος. Αντίθετα ελάχιστα χτυπούσε τον Σαμαρά, τον Άδωνη και τον Βορίδη.

Κάποτε το «παλιό ΚΚΕ» προκαλούσε την λύσσα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών (πχ το 1999 στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην Σερβία) και η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα είχε βγάλει ανακοίνωση ενάντια στο ΚΚΕ! Σήμερα γιατί να ενοχληθεί η πρεσβεία των ΗΠΑ;

Το «νέο ΚΚΕ» κρύβει συστηματικά τις τεράστιες οικονομικές νίκες της ΛΔ Κίνας, όπως κάνει και ο αστικός Τύπος. Επίσης υποβαθμίζει την άσχημη οικονομική κατάσταση πολλών χωρών της Δύσης.

Η Αριστερά πρέπει να κατανοήσει ότι η Ελλάδα είναι μια βαθιά εξαρτημένη χώρα από τις Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις. Και χωρίς σπάσιμο αυτών των δεσμών εξάρτησης δεν θα υπάρξει καμμιά σοσιαλιστική ή άλλη οικονομική απογείωση.

Γι΄ αυτό χρειάζεται ολοκληρωμένο πρόγραμμα (εθνικοδημοκρατικό ή λαϊκοδημοκρατικό) κ΄ ΕΑΜική οργανωτική πολιτική. Ο αγώνας είναι και πατριωτικός-εθνικοανεξαρτησιακός και ταξικός. Εργατική τάξη και μικροαστοί μπορούν να συνενωθούν ενάντια στους ξένους ιμπεριαλιστές και την ντόπια μεγαλοαστική τάξη που στην συντριπτική της πλειοψηφία θέλει την εξάρτηση για να διασφαλίσει την εσωτερική τοπική κυριαρχία. Ενα τμήμα της μικρομεσαίας αστικής τάξης βλέπει τα δεινά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, αλλά από την άλλη φοβάται «μην χάσει κι αυτά που την έμειναν, αν ξεσηκωθούν οι πληβείοι».

Μεγάλη σημασία έχει η ψυχολογία του κόσμου. Γενικά η μεγάλη πλειοψηφία τραβιέται από το «ρεύμα της Νίκης» όπως δείχνει η Ιστορία: Στους πρώτους 18 μήνες της Γερμανικής Κατοχής ο λαός ήταν ακόμη φοβισμένος από τις απειλές κ΄ την τρομοκρατία των Γερμανοϊταλών φασιστών – λίγες χιλιάδες αντάρτες υπήρχαν το Φθινόπωρο του 1942.

Μετά το Στάλιγκραντ και το Ελ Αναμέιν, αλλά και την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου αυξήθηκε το ρεύμα προσχώρησης στους αντάρτες. Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1944 το αντάρτικο γιγαντώθηκε, καθώς η ήττα της Γερμανίας θεωρείτο επερχόμενη ταχέως.

Γι΄ αυτό σήμερα το BBC, το CNN, οι μεγάλες δυτικές εφημερίδες κρύβουν συστηματικά την τεράστια παραγωγική άνοδο της ΛΔ Κίνας. Αν έλεγαν π.χ ότι το 2014 η Κίνα είχε 20 φορές περισσότερο τσιμέντο από τις ΗΠΑ, αυτό θα «σόκαρε» εκατομμύρια συντηρητικούς πολίτες στις ΗΠΑ, που ζουν στον δικό τους φανταστικό κόσμο του «Κάπταιν Αμέρικα». Ακόμη και η σημερινή αστική Ρωσία του Πούτιν ξεπερνά τις ΗΠΑ στην κατά κεφαλήν παραγωγή χάλυβα, τσιμέντου και αλουμινίου (όχι όμως ηλεκτρικής ενέργειας). Ούτε αυτό βέβαια θα το πουν τα δυτικά Μ.Μ.Ε, αν και το βλέπεις εάν ψάξεις στην αγγλική έκδοση της Βικιπαιδείας. Αλλά το 99%-99,9% των ανθρώπων της Δύσης δεν θα ψάξουν βέβαια τέτοια πράγματα στο Διαδίκτυο.

Η Αριστερά της Ελλάδας, που θέλει να παίξει ριζοσπαστικό απελευθερωτικό ρόλο το αμέσως επόμενο διάστημα, πρέπει να απευθυνθεί στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού: εργατική τάξη κ΄ μικροαστούς. Οταν η «ψαγμένη» μειοψηφία έρθει σε επαφή και ώσμωση με την μεγάλη πλειοψηφία, τότε μπορούν να γίνουν «θαύματα».

Η αντιϊμπεριαλιστική ριζοσπαστική Αριστερά έχει το δίκαιο με το μέρος της: Το αστικό (ευρωατλαντικό) καθεστώς της Ελλάδας έχει σαπίσει.

http://www.iskra.gr/index.php

Το θέμα είναι Ποιος και Πώς θα το ρίξει...

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΥ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30-12-2015

Σ

Τα περιφερειακά αεροδρόμια στα χέρια Κοπελούζου-Fraport AG

Υπογράφηκε μεσοβδόμαδα η σύμβαση για την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Ο αρμόδιος υπουργός της «αριστερής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξέφρασε, εντούτοις, τη δυσφορία του γι’ αυτή τη συμφωνία καθώς δήλωσε ότι:

«συνεχίζω να διαφωνώ με τον τρόπο που έγινε η παραχώρηση των 14 αεροδρομίων. Είναι όμως μέσα στις δεσμεύσεις που έχει η χώρα».

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Η κοινοπραξία «Fraport AG – Slentel Ltd», δηλαδή το Αεροδρόμιο Φρανκφούρτης και ο όμιλος Κοπελούζου, υπέβαλλε την υψηλότερη προσφoρά με αποτέλεσμα να της παραχωρηθούν τα αεροδρόμια Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Χανίων, Κεφαλλονιάς, Ζακύνθου, Άκτιου, Καβάλας, Ρόδου, Κω, Σάμου, Μυτιλήνης, Μυκόνου, Σαντορίνης και Σκιάθου για 40 χρόνια με ενδεχόμενο επέκτασης για άλλα 10 χρόνια. Oι ιδιωτικοποίησεις αυτές είχαν συμφωνηθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ωστόσο οι προεκλογικές δεσμεύσεις της σημερινής «αριστερής» κυβέρνησης περί άρσης των ιδιωτικοποιήσεων ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα για το καλό…του τόπου.

Όπως έχουμε τονίσει αλλού, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μία από τις αναπόφευκτες συνέπειες του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που επιβάλλουν οι συνθήκες της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια προγράμματα αποκρατικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων είναι ο κανόνας σε όλον τον κόσμο κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Άρα ή το δημόσιο σε κάθε γωνιά του πλανήτη είναι διεφθαρμένο και μη αποδοτικό και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες οπότε οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η μόνη λύση(σύμφωνα με την προπαγάνδα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων) ή είναι οι ίδιες οι δομές του οικονομικού συστήματος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που επιβάλλουν τις ιδιωτικοποιήσεις μέσου του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών προς όφελος των πολυεθνικών εταιριών και των μετόχων τους, και όχι βέβαια των λαών των οποίων ο πλούτος ξεπουλιέται.

Το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου  είναι το μεγαλύτερο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο και θα είναι όλοι όσοι το αποφάσισαν και το ψήφισαν  δωσίλογοι στον Ελληνικό λαό όταν θα έλθει η ώρα να αποδοθούν οι τρομερές ευθύνες  για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή του Ελληνικού λαού που ολοκληρώθηκε στη περίοδο από το 2010 και μετά. Και είναι έγκλημα γιατί η επάνοδος στο κοινωνικό σύνολο του εθνικού μας πλούτου είναι πολύ πιο δύσκολη και απαιτεί πραγματικά επαναστατικές αλλαγές από ότι το ξεπούλημά του. Κανένα δήθεν “παράλληλο πρόγραμμα” η “εναλλακτικό πρόγραμμα” των απατεώνων της “Αριστεράς” δεν μπορεί να αναστρέψει την ιδιωτικοποίηση—παρόλο που τυπικά δεν έχει συντελεστεί ακόμη αφού υποτίθεται ότι στο στάδιο αυτό μόνο ο καθολικός έλεγχος των αεροδρομίων περιέρχεται βασικά στους Γερμανούς καπιταλιστές για …μισό αιώνα. Όμως  έχει κανένας αμφιβολία —μετά μάλιστα και το παράδειγμα του ”υπαρκτού” —ότι σημασία δεν έχει απλά η ιδιοκτησία των παραγωγικών μέσων αλλά κυρίως ο έλεγχος τους, δηλαδή το αν τα ελέγχει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ή απλά μια κοινωνική μειονότητα, είτε λόγω της οικονομικής ή/και πολιτικής της δύναμης ; Έχει κανένας αμφιβολία ότι θα μπορούσε ποτέ να επανέλθει ο έλεγχος των παραγωγικών μέσων που άρχισε να ξεπουλά ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκτέλεση των ανειλημμένων υποχρεώσεων του Ιουλίου στην Υ/Ε και την Ευρω-ελίτ που του επέτρεψαν να επανέλθει στην εξουσία, παρά μόνο επαναστατικώ δικαίω; Είναι βέβαια αυτονόητο ότι παρόμοια απόφαση από τα κόμματα εξουσίας θα επέφερε άμεσο οικονομικό στραγγαλισμό , πέρα βέβαια τον στρατιωτικό έλεγχο που τώρα μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ παραδίδει ακόμη και τα σύνορά μας στην Υ/Ε δεν θα έχουμε πια  ούτε τυπική εδαφική κυριαρχία! Και στο μεταξύ βέβαια τα λαϊκά υποζύγια θα πληρώνουν πολύ σύντομα διπλά  (αν όχι μεγαλύτερα) ναύλα για να ταξιδεύουν αεροπορικά (που σε ώρα ανάγκης είναι βέβαια ακόμη και ο θέμα ζωής ή θανάτου) ώστε κάποιες πολυεθνικές να βγάλουν τις ψευτο-επενδύσεις που θα κάνουν στα αεροδρόμια  τις οποίες το Ελληνικό δημόσιο ήταν προφανώς ανίκανο να κάνει όλα αυτά τα χρόνια…

Το ξεπούλημα του ελληνικού δημόσιου πλούτου θα συνεχιστεί χωρίς κανένα δισταγμό και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καθώς έχει κάνει την επιλογή της πάση θυσίας παραμονής της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Μόνο ένα λαϊκό κίνημα όπως το ΜΕΚΕΑ με άμεσο στόχο την άμεση και μονομερή έξοδο από την ΕΕ για την ανάκτηση της οικονομικής αυτοδυναμίας μπορεί να σταματήσει αυτή την καταστροφή.

Βιομηχανική Επανάσταση στην Κίνα

Οι νέοι «δρόμοι του μεταξιού», τα «νυχτερινά τρένα» και η τρίτη .

ΤΕΤΑΡΤΗ 30-12-2015

• Γράφτηκε από την  antapoCRISIS
• !
•  μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς

Μήπως τελικά το παιχνίδι του μέλλοντος για την Ευρασία θα είναι σκάκι και όχι ναυμαχία;

Tου Pepe Escobar

Οι ΗΠΑ είναι απασχολημένες με το πολλών δις δολλαρίων εκλογικό τσίρκο τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει παραλύσει από τα μέτρα λιτότητας, τον φόβοτων προσφύγων και το νέο τζιχάντ στους δρόμους του Παρισιού. Η Δύση θα μπορούσε, λοιπόν, να θεωρηθεί δικαιολογημένη για το γεγονός ότι μόλις και μετά βίας έπιασε τους απόηχους μιας νέας, κινεζικής έκδοσης του“AllIhavetodoisdream” του RoyOrbison. Και αυτό το νέο κινεζικό όνειροσυνοδεύεται ακόμη και από έναν οδικό χάρτη.

Στην περίπτωσή μας τροβαδούρος είναι Πρόεδρος Xi Jinping και οδικός χάρτης είναι το φιλόδοξο, πρόσφατο 13ο Πενταετές Σχέδιο ή Shisanwu. Μετά την χρόνια εκρηκτική οικονομική ανάπτυξη, το νέο πλάνο καθιερώνει ένα χαμηλότερο, «νέο φυσιολογικό» ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ για την χώρα στο 6,5% ετησίως μέχρι το 2020 τουλάχιστον.

Επιπλέον καθιερώνει επίσης μια επικαιροποιημένη οικονομική φόρμουλα για τη χώρα: εξωστρεφα, με ένα μοντέλο που θα βασίζεται στην χαμηλόμισθη βιομηχανική παραγωγή εξαγωγικών αγαθών και εσώστρεφα, με το σοκ του νέου, δηλαδή, μια κινεζική έκδοση της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης. Και ενώ η ηγεσία της Κίνας έχει εστιάσει στη δημιουργία ενός μέλλοντος βασισμένου στη μεσαία τάξη που θα ισχυροποιείται από τη δημιουργία μιας καταναλωτικής οικονομίας, ο πρόεδρος της λέει σε όποιον είναι πρόθυμος να ακούσει ότι, παρά τους φόβους της κυβέρνησης Ομπάμα και ορισμένων από τις γείτονες χώρες της, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο πόλεμος να είναι έστω στην ημερήσια διάταξη των ΗΠΑ και της Κίνας.

Λαμβάνοντας υπόψη τον κώδωνα του κινδύνου που χτύπησε στην Ουάσιγκτον σχετικά τις αναφορές ότι το Πεκίνο επιδιώκει αθόρυβα να επεκταθεί στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, ο Xi εμφανίζεται τελευταία εξαιρετικά μετριοπαθής. Ούτε το Πεκίνο ούτε Ουάσινγκτον, επιμένει, θα πρέπει να πέσει στην «παγίδα του Θουκυδίδη», την πεποίθηση ότι μια ανερχόμενη δύναμη και η εξουσιάζουσα αυτοκρατορική δύναμη του πλανήτηείναι καταδικασμένες να καταλήγουν αργά ή γρήγορα σε πόλεμο μεταξύ.

Μόλις δύο μήνες πριν στο Σιάτλ, ο Xi δήλωσε σε μια ομάδα ειδικών τηςψηφιακής οικονομίας: «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η λεγόμενη«παγίδα του Θουκυδίδη». Αλλά εάν οι μεγάλες δυνάμεις συγχρονιστούν και κάνουν για άλλη μια φορά λανθασμένους στρατηγικούς υπολογισμούς, τότεθα μπορούσαν να δημιουργήσουν οι ίδιες τέτοιες παγίδες για τον εαυτό τους».

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε - και ο Xi είναι προετοιμασμένος γι’ αυτό -ότι η Ουάσιγκτον, η οποία, από το Αφγανιστάν μέχρι το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, είναι περίφημη για τους λανθασμένους «στρατηγικούς υπολογισμούς»της, θα μπορούσε να κάνει το ίδιο για άλλη μια φορά. Σε κάθε περίπτωση, τα έγγραφα στρατιωτικής στρατηγικής των ΗΠΑ και κορυφαίαστελέχη του Πενταγώνου έχουν αρχίσει αρκετά δημοσίως να κατηγοριοποιούν την Κίνα (όπως και την Ρωσία) ως επίσημη "απειλή".

Για να γίνει αντιληπτό γιατί η Ουάσιγκτον έχει αρχίσει να σκέφτεται την Κίναμε αυτόν τον τρόπο, όμως, θα πρέπει να στρέψει κανείς για μια στιγμή το βλέμμα από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, να ξεχάσει τον Ντόναλντ Τραμπ, το Μπεν Κάρσον, και τους υπόλοιπους δελφίνους και να εξετάσει τους πραγματικούς όρους αλλαγής του παιχνιδιού- την «απειλή» - που προκαλεί εκνευρισμό στην Ουάσιγκτον: το νέο Μεγάλο Παιχνίδι στην Ευρασία.

Η Ανάγνωση του Xi

Τα σμήνη των Κινέζων τουριστών που αγοράζουν ότι βρεθεί μπροστά τους στις μεγάλες δυτικές πρωτεύουσες έχουν ήδη προδιαγράψει ένα μέλλον για την Ευρασία στενά συνδεδεμένο και προσδεδεμέμο σε μια κινεζικήοικονομία που έχει φορτίσει τις μηχανές της προς την εν λόγω ΤρίτηΒιομηχανική Επανάσταση. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, θααξιοποιηθούν τα πάντα, από την απόλυτα συνδέσιμη και αποτελεσματική υποδομή υψηλής τεχνολογίας, στην επέκταση των κόμβων πράσινης, καθαρής ενέργειας. Ηλιακές εγκαταστάσεις στην έρημο Γκόμπι, κανείς;

Ναι, ο Xi είναι αναγνώστης του οικονομικού και κοινωνικού θεωρητικούJeremy Rifkin, ο οποίος πρώτος συνέλαβε την ιδέα μιας πιθανής τρίτης βιομηχανικής επανάστασης,τροφοδοτούμενης από το Διαδίκτυο και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Αποδεικνύεται ότι η κινεζική ηγεσία δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ιδέατου να αξιοποιήσει τις δυτικές αιχμές ήπιας ισχύος για τους δικούς της σκοπούς. Στην πραγματικότητα, φαίνεται πεπεισμένη ότι δεν θα πρέπει να αγνοηθεί κανένα εργαλείο όταν πρόκειται για τη μετάβαση της χώρας στο επόμενο στάδιο της διαδικασίας που ο «Μικρός Πηδαλιούχος της Κίνας», οπρώην ηγέτη Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, πριν από δεκαετίες, όριζε ως η εποχήστην οποία το «να γίνει κάποιος πλούσιος είναι λαμπρό».

Αυτό βοηθάει όταν έχεις 4.000 δισεκατομμύρια δολλάρια στα αποθεματικάσου σε ξένο νόμισμα και μαζικά πλεονάσματα χάλυβα και τσιμέντου. Είναι το κίνητρο για να προχωρήσεις σε μια «εθνική οικοδόμηση» σε παν- Ευρασιατικό επίπεδο. Κάπως έτσι προκύπτει η ιδέα του Xi για τη δημιουργίααυτού του είδους την υποδομή που θα μπορούσε, εν τέλει, να συνδέσει την Κίνα με την Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Δυτική Ευρώπη. Είναι αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν «Μία ζώνη, ένας δρόμος", που σημαίνει τηδιασταύρωση των δύο νέων «Δρόμων του Μεταξιού», της Οικονομικής Ζώνης και της Ζώνης Ναυτιλίας του 21ου αιώνα.

Από τη στιγμή που ο Xi ανακοίνωσε την νέα πολιτική του «Μια Ζώνη, έναςΔρόμος» στο Καζακστάν το 2013, η PricewaterhouseCoopers στο Χονγκ Κονγκ εκτιμά ότι το κράτος έχει δαπανήσει περισσότερα από $ 250 δισεκατομμύρια σε έργα προσανατολισμένα στο «Δρόμο του Μεταξιού», από σιδηροδρόμους μέχρι σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Εν τω μεταξύ, συστρατεύεται κάθε σημαντικός, κινεζικός, επιχειρηματικός παίκτης ,από τον γίγαντα του τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού Huawei έως το τέρας του ηλεκτρονικού εμπορίου Alibaba. Η Τράπεζα της Κίνας έχει ήδη παράσχει 50 δις $ τραπεζικών πιστώσεων σε χιλιάδες project που σχετίζονται με τον «Δρόμο του Μεταξιού». Ο κορυφαίος κατασκευαστής τσιμέντου της Κίνας,Anhui Conch, χτίζει τουλάχιστον έξι εργοστάσια τσιμέντου- τέρατα στην Ινδονησία, το Βιετνάμ και το Λάος. Οι εργασίες που αποσκοπούν στηνσύνδεση και το δέσιμο του ασιατικού κομματιού της Ευρασίας προχωρούν με ρυθμό εντυπωσιακό. Για παράδειγμα πριν το 2020 θα έχουν ολοκληρωθεί από κινεζικές εταιρείες συμβόλαια σιδηροδρομικών συνδέσεων ύψους 20 δις, που θα ενώνουν την Κίνα με το Λάος, την Κίνα με την Ταϊλάνδη και την Τζακάρτα με το Μπαντούγκ.

Με την επιχείρηματικότητα να ανθεί, η Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση στηνΚίνα μοιάζει, αυτή τη στίγμη, όλο και περισσότερο σαν ένα μια τρελή αναρρίχηση προς μια νέα μορφή Νεωτερικότητας.

Ένας Ευρασιατικός «Πόλεμος κατά του Τρόμου»

Το σχέδιο «Μια Ζώνη, ένας Δρόμος» για την Ευρασία φτάνει πολύ πιο πέρα από αυτό που ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ τον 19ο αιώνα ονόμασε "το μεγάλο παιχνίδι", που στην εποχή του είχε σκοπό να περιγράψει τη Βρετανο- ρωσική διαμάχη για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας. Στην καρδιά του ΜεγάλουΠαιχνιδιού του 21ου αιώνα βρίσκεται το νόμισμα της Κίνας, το γουάν, το οποίο μπορεί, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, να συμμετάσχει στο καλάθι αποθεματικών νομισμάτων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αν ισχύσει, θα σήμαινε στην πράξη την πλήρη ένταξη του γουάν, και έτσι του Πεκίνου,στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς ένας αριθμός χωρών θα το προσθέσει στα συναλλαγματικά του διαθέσιμα και οι επακόλοθες νομισματικές μετατοπίσεις μπορεί να αγγίξουν το ποσό των τρις σε αμερικανικά δολλάρια.

Συνδέστε την πολιτική «Μία Ζώνη, ένας Δρόμος» με την κινεζικής ηγεσίας Ασιατική Τραπεζα Υποδομών και Επενδύσεων και το Ταμείο Υποδομών του «Δρόμου του Μεταξιού» του Πεκίνου (με διαθέσιμα 40 δισ δολλάρια μέχρι σήμερα). Αναμίξτε με τα προηγούμενα ένα διεθνοποιημένο γουάν και θα έχετε τις βάσεις της εκτόξευσης των κινεζικών εταιρειών στην κατεύθυνση ενός Παν-ευρασιατικου (ακόμη και Αφρικανικού) οικοδομικού οργασμού δρόμων, σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας, δικτύων οπτικών ινών, λιμένων, αγωγών ηλεκτρικών δικτύων.

Σύμφωνα με την αμερικανο- κυριαρχούμενη Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης (ADB), υπάρχει, αυτή τη στιγμή, ένα τερατώδες χάσμα 800 δισεκατομμυρίων δολλαρίων στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης των υποδομών της Ασίας έως το 2020, το οποίο έχει ήδη προθυμοποιηθεί να καλύψει. Το Πεκίνο προχωρά τώρα σε αυτό που υπόσχεται να είναι ένα ανατρεπτικό παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης.

Και μην ξεχάσουμε τα πλεονεκτήματα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ακολουθήσουν. Στα εκπληκτικά φιλόδοξα σχέδια της Κίνας, το Ευρασιατικό project θα καταλήξει να αφορά όχι λιγότερο από 65 χώρες σε τρεις ηπείρους, επηρεάζοντας ενδεχομένως 4,4 δισ ανθρώπους. Αν πετύχει, ακόμη και εν μέρει, θα μπορούσε να απομυθοποιήσει τα επηρεασμένα από την al-Qaeda- και τον ISIS τζιχαντιστικά οράματα όχι μόνο στην κινεζική επαρχία Xinjiang, αλλά και στο Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία. Φανταστείτε το σαν ένα νέο είδος ευρασιατικού πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, του οποίου «όπλα» θα είναι το εμπόριο και η ανάπτυξη. Σε κάθε περίπτωση, οι σχεδιαστές του Πεκίνου αναμένουν ο ετήσιος όγκος εμπορικών συναλλαγών της χώρας με εταίρους της να ξεπεράσει τα $ 2.5 τρις μέχρι το 2025.

Την ίδια στιγμή, ένα άλλο είδος συνδετικής γεωγραφίας - αυτό που εδώ και καιρό έχω ονομάσει Pipelineistan, το τεράστιο δίκτυο των αγωγών ενέργειας που διασχίζουν την περιοχή, φέρνοντας προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Κίνα - αρχίζει να αναπτύσσεται. ‘Ηδη εξαπλώνεται σε ολόκληρο το Πακιστάν και τη Μιανμάρ και η Κίνα σχεδιάζει διπλασιαμο, προκειμένου να ενισχύσει την προσπάθεια της να διαφύγει απο μια πολιτική εγκλωβισμου στα Στενά της Μαλακκα, που εξακολουθεί να είναι ένα σημείο διέλευσης για το 75% των εισαγωγών πετρελαίου της Κίνας. Το Πεκίνο προτιμά έναν κόσμο όπου οι περισσότερες από αυτές τις εισαγωγές ενέργειας δεν θα μεταδίδονται διαμέσω του νερού, όντας έτσι εκτεθιμένες στο έλεος του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Περισσότερο από το 50% του φυσικού αερίου της Κίνας προέρχεται ήδη από δύο χερσαίες οδούς της Κεντρικής Ασίας (το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν) και το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί καθώς οι αγωγοί φυσικού αερίου της Σιβηρίας θα συνδεθούν απευθείας με την Κίνα πριν από το τέλος της δεκαετίας.

Φυσικά, η ιδέα πίσω από όλα αυτά, που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως "η φυγή προς τα δυτικά (και νότια) είναι λαμπρή", θα μπορούσε να προκαλέσει μια τεκτονική μετατόπιση στις Ευρασιατικές σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, αλλά αυτό εξαρτάται από το πώς πρόκειται να ειδωθεί από τα εμπλεκόμενα έθνη και την Ουάσιγκτον.

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την οικονομία, η επιτυχία του όλου εγχειρήματος θα απαιτήσει υπεράνθρωπες προωθητικές ικανότητες από το Πεκίνο, κάτι που δεν είναι πάντα εμφανές. Και υπάρχουν πολλά άλλα προβλήματα να αντιμετωπιστούν: σε αυτά περιλαμβάνονται το κομπλεξ υπεροχής των Χαν του Πεκίνου, που δεν αφορά πάντα αποκλειστικά μειονοτικές εθνοτικές ομάδες ή γειτονικά κράτη, καθώς και το οτι οι εθνικές μειονότητες θεωρούν οτι η οικονομική ώθηση θα ωφελησει μόνο τους Κινέζους Χαν. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ένα αυξανόμενο κύμα εθνικιστικών αισθημάτων, η ανάπτυξη της κινεζικής στρατιωτικής δύναμης (συμπεριλαμβανομένου του πολεμικού της ναυτικού), η σύγκρουση στη Νότια Θάλασσα και μια αυξανόμενη εμμονή στο Πεκίνο που αφορά την ασφ’αλεια. Προσθέστε σε αυτό μια εξωτερική πολιτική- ναρκοπέδιο, που θα λειτουργήσει ενάντια στη διατήρηση ενός προσεκτικά υπολογισμένου σεβασμού για τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων της. Ρίξτε επίσης το βήμα της διοίκησης Ομπάμα στην Ασία και την ενθάρρυνση τόσο του σχηματισμού αντι- Κινεζικών συμμαχιών ανάσχεσης όσο και ενίσχυσης της δική της ναυτικής και αεροπορικής δύναμης στα ύδατα κοντά στην Κίνα. Τέλος, να μην ξεχνάμε τη γραφειοκρατία, βασικό στοιχείο στην Κεντρική Ασία. Όλο συγκροτεί ένα τρομερό πακέτο εμποδίων στο Κινεζικό όνειρο του Xiκαι σε μια νέα Ευρασία.

Όλοι στο νυχτερινό τρένο

Η αναβίωση του Δρόμου του Μεταξιού ξεκίνησε ως μια μετριοπαθής ιδέα τουΥπουργείου Εμπορίου της Κίνας. Ο αρχικός στόχος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από το να πάρει επιπλεόν συμβάσεις για τις κινεζικέςκατασκευαστικές εταιρείες στο εξωτερικό. Πόση απόσταση έχει διανύσει η χώρα από τότε. Ξεκινώντας από το μηδέν το 2003, η Κίνα έχει καταλήξει ναοικοδόμησει περί τα 16.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας - περισσότερο από ό, τι το υπόλοιπο του πλανήτη στο σύνολό του.

Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Πεκίνο διαπραγματεύεται τώρα με 30 χώρες για την οικοδόμηση μιας νέας σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας μήκους 5000 χιλιόμετρο, σε μια συνολική επένδυση ύψους $ 157 δισεκατομμύρια. Ένα δίκτυο υψηλής ταχύτητας Κινεζικής κατασκευής, (τελική ταχύτητα 350 χιλιομέτρων την ώρα) κοστίζει περίπου 17 έως 21 εκατομμύρια δολλάρια ανά χιλιόμετρο. Συγκρίνοντας το με το ευρωπαϊκών κόστος: 25 με 39 εκατομμύρια δολλάρια ανά χιλιόμετρο. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που οι Κινέζοι κάνουν προσφορές 18 δισεκατομμυρίων δολλαρίων για ένα έργο που θα συνδέει το Λονδίνο με τη βόρεια Αγγλία, και ένα άλλο που θα συνδέει το Λος Άντζελες με το Λας Βέγκας, ενώ οι πλειοδοτούσες γερμανικές εταιρείες επιθιμούν να δώσουν τα κομμάτια στη Ρωσία.

Σε ένα άλλο μέτωπο, ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα μέρος του κινεζικού Δρομου του Μεταξιού, δεν πρέεπι να ξεχάσουμε τη Συμφωνία Ιράν-Ινδίας-Αφγανιστάν για τη Συνεργασία στη Δαμετακόμιση και τη Διεθνή Μεταφορά . Το έργο της Ινδίας και του Ιράν να αναπτύξουν δρόμους, σιδηροδρόμους και λιμάνια επικεντρώθηκε ιδιαίτερα σ το ιρανικό λιμάνι του Chabahar, το οποίο πρόκειται να συνδεθεί μέσω νέων δρόμων και σιδηροδρόμων με την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν Καμπούλ και, στη συνέχεια, με τμήματα της Κεντρικής Ασίας.

Γιατί το Chabahar; Επειδή αυτή είναι η προτιμώμενη διάδρομο διέλευσης της Ινδίας προς την Κεντρική Ασία και τη Ρωσία, αφού το πέρασμα του Khyber στα αφγανο- πακιστανικά σύνορα, το παραδοσιακό σημείο σύνδεσης της χώρας, παραμένει ιδιαίτερα ασταθές. Χτισμένος από το Ιράν, ο διάδρομος διέλευσης Chabahar- Milak στα σύνορα Ιράν-Αφγανιστάν είναι πλέον έτοιμος. Το Chabahar στησυνέχεια θα συνδεθεί με τα Ουζμπέκικα σύνορα και το Τερμέζ διαμέσου σιδηροδρόμου, το οποίο σημαίνει την μεταφορά ινδικών προϊόντων προς την Κεντρική Ασία και τη Ρωσία.

Σκεφτείτε το σαν το Νότιο Δρόμου του Μεταξιού, που θα συνδέει τη Νότια Ασία με την Κεντρική Ασία, και στο τέλος, αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, τη Δυτική Ασία με την Κίνα. Είναι μέρος ενός εξαιρετικά φιλόδοξου σχεδίου για έναν διάδρομο μεταφορών Βορρά-Νότου, ένα κοινό σχέδιο Ινδίας-Ιράν-Ρωσίας πουξεκίνησε το 2002 και επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη των ενδο- ασιατικών συναλλαγών.

Φυσικά, δεν θα εκπλαγείτε από το γεγονός ότι ακόμα και εδώ, η Κίνα συμμετέχει ενεργά. Κινεζικές εταιρείες έχουν ήδη κατασκευάσει μια σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας από την ιρανική πρωτεύουσα Τεχεράνη στο Mashhad, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν. ΗΚίνα χρηματοδότησε επίσης μια γραμμή του μετρό από το αεροδρόμιο Ιμάμ Χομεϊνί στο κέντρο της Τεχεράνης. Και θέλει να χρησιμοποιήσει το Chabahar ως μέρος του λεγόμενου Σιδηρού Δρόμος του Μεταξιού που κάποια μέρα θα διασχίζει το Ιράν και την καλύπτοντας όλη τη διαδρομή προς την Τουρκία. Με βλέμμα στο μέλλον, η Κίνα επενδύει ήδη στην αναβάθμιση των τουρκικών λιμανιών.

Ποιος έχασε την Ευρασία;

Για τους Κινέζους ηγέτες, το σχέδιο “Μία Ζώνη, ένας Δρόμος”- μια «εταιρική σχέση με πολλαπλούς δακτυλίους συνδεδεμένους μεταξύ τους" - θεωρείται ως μια οδός διαφυγής από τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον και το δολλαριο- κεντρικό παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που το συνοδεύει. Και ενώ τα «όπλα» βρίσκονται σε στάδιο επεξεργασίας, το «πεδίο μάχης» του μέλλοντος, κατα τους Κινέζους, είναι ουσιαστικά παγκόσμιο οικονομικό.

Από τη μια πλευρά είναι οι μεγάλες οικονομικές συμφωνίες που εξαγγέλθηκαν από την Ουάσιγκτον - η Trans-Pacific Partnership και η Transatlantic Trade and Investment Partnership – οι οποίες θα χωρίσουν την Ευρασία στα δυο. Από την άλλη, υπάρχει η προσπάθεια για ένα νέο πρόγραμμα παν-Ευρασιατικής ολοκλήρωσης που θα επικεντρώνεται στην Κίνα και θα συμπεριλαμβάνει τη Ρωσία, το Καζακστάν, το Ιράν και την Ινδία ως μείζονες παίκτες. Τον περασμένο Μάιο, η Κίνα και η Ρωσία συμφώνησαν να συντονίζουν από κοινού την Ρωσικής ηγεσίας Ευρασιατική Οικονομική Ένωση (EEU), μέσω νέων έργων του “Δρόμου του Μεταξιού”. Στο πλαίσιο της ανάπτυξης της στρατηγικής εταιρικής σχέσης τους, η Ρωσία είναι ήδη νούμερο ένα προμηθευτής πετρελαίου της Κίνας.

Με την τύχη της Ουκρανίας ακόμα υπό αμφισβήτηση, υπάρχει, προς το παρόν, ελάχιστος χώρο για έναν σοβαρό επιχειρηματικό διαλόγο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και ΕΕU, που θα μπορούσε κάποια στιγμή στο μέλλον να συγχωνεύσει Ευρώπη και Ρωσία στο κινεζικό όραμα της πλήρους Ευρασιατικής ολοκλήρωσης. Και όμως, επιχειρήσεις τύπου Γερμανίας, ιδίως, παραμένουν προσηλωμένες και να γοητευμένες από τις απεριόριστες δυνατότητες της ιδέας του “Νέου Δρόμου του Μεταξιού” και τον τρόπο που θα μπορούσε να συνδέσει επικερδώς την ήπειρο.

Αν ψάχνετε για ένα μελλοντικό σημάδι χαλάρωσης σε αυτό το κλίμα, ψάξτε για τυχόν κινήσεις της ΕΕ να συνδεθεί οικονομικά με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Τα μέλη του προς το παρόν: η Κίνα, η Ρωσία, και οι τέσσερις "Stans" (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν ). Ινδία και Πακιστάν είναι να γίνουν μέλη το 2016, και το Ιράν μόλις οι κυρώσεις του ΟΗΕ αρθούν πλήρως. Ένα τεράστιο δεύτερο βήμα (όχι σύντομα) θα ήταν ο διάλογος αυτός να γίνει το εφαλτήριο για την κατασκευή μιας διευρωπαϊκής ζώνης. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο εάν υπάρξει ένας ουσιαστικός συμβιβασμός στην Ουκρανία και αρθούν οι κυρώσεις της ΕΕ στη εναντίον της Ρωσίας Σκεφτείτε το σαν ένα μακρύ και δύσκολο δρόμο που οδηγεί σε αυτό που ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν προσπάθησε να πουλήσει τους Γερμανούς το 2010: μια ευρασιατική ζώνη ελεύθερου εμπορίου που εκτείνεται από το Βλαδιβοστόκ μεχρι τη Λισαβόνα.

Όλα αυτά θα συμβούν φυσικά μόνο πάνω από το πτώμα της Ουάσινγκτον. Αυτή τη στιγμή τα συναίσθήματα κυμαίνονται από χαιρεκακία για τον οικονομικό «θάνατο» των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), οι περισσότεροι εκ των οποίων αντιμετωπίζουν τρομακτικές οικονομικές εξαρθρώσεις, ακόμη και αν η πολιτική, διπλωματική και στρατηγική τους ολοκλήρωση προχωρά με εντατικούς ρυθμούς, υπό τον φόβο ή ακόμη και αναμονή ενός Γ 'Παγκοσμιου Πολέμου και την Ρωσική "απειλή".

Κανείς στην Ουάσινγκτον δεν θέλει να "χαθεί" Ευρασία από την Κίνα και τους νέους Δρόμους του Μεταξιού. Σε αυτό που ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι αποκαλεί “Μεγάλη Σκακιέρα”, οι ελίτ Beltway και η τεχνοκράτες που τους ακολουθούν δεν θα επιτρέψουν ποτέ το να δούν τις ΗΠΑ υποβιβασμένες στο ρόλο του «υπεράκτιουαντίβαρου», ενώ η Κίνα να κυριαρχεί στη διαδικασία ολοκλήρωσης της Ευρασίας. Εξ' ού και οι δύο αυτές εμπορικές συμφωνίες και αυτός ο «άξονας», η αυξημένη ναυτική παρουσία των ΗΠΑ στα ασιατικά νερά, η νέα προσπάθεια να «αναχαιτιστεί» η Κίνα και η δαιμονοποίηση τόσο της Ρωσίας του Πούτιν όσο και της κινεζικής στρατιωτικής απειλής.

Σε νίκησα Θουκυδίδη

Πράγμα που μας φέρνει πίσω στο φλέρτ του Xi με τον Rifkin. Μην αμφιβάλετε: ό, τι και αν θέλει η Ουάσιγκτο, η Κίνα είναι πράγματι η ανερχόμενη δύναμη στην Ευρασία και ένας ισχυρός οικονομικός μαγνήτης. Από το Λονδίνο στο Βερολίνο, υπάρχουν ενδείξεις στην ΕΕ ότι, παρά τις τόσες δεκαετίες διατλαντικής υποταγής, υπάρχει και κάτι πολύ ελκυστικό ώστε να αγνοήσει αυτό που η Κίνα έχει να προσφέρει. Υπάρχει ήδη μια ώθηση προς την κατεύθυνση της διαμόρφωσης μιας πανευρωπαϊκής ψηφιακής οικονομίας που συνδέεται στενά με την Κίνα. Ο στόχος θα είναι ένας ψηφιακά ολοκληρωμένος οικονομικός χώρος που θα εκτείνεται στην Ευρασία, που με τη σειρά του θα αποτελέσει ουσιαστικό δομικό στοιχείο για την εν λόγω Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση στη μετά- άνθρακα εποχή.

Το G-20 φέτος έλαβε χώρα στην Αττάλεια της Τουρκίας, και ήταν μια εριστική συνάντηστ, κυριαρχούμενη από τον τζιχαντισμό του Ισλαμικού Κράτους στους δρόμους του Παρισιού. Το G-20 το 2016 θα γίνει στη Hangzhou, στην Κίνα, η οποία τυχαίνει να είναι επίσης η πατρίδα του Jack Ma και η έδρα της Alibaba. Δεν μπορείτε να πάρετε περισσότερη Τρίτη Βιομηχανική Επανάσταση από αυτό.

Ένα έτος είναι μια αιωνιότητα στην γεωπολιτική. Τι γίνεται όμως εάν το 2016 η Hangzhou πράγματι προσφέρει ένα όραμα για το μέλλον, αυτό της αφθονίας των δρόμοων του μεταξιού και των νυχτερινών τρένων από την Κεντρική Ασία στο Ντούισμπουργκ της Γερμανία, ένα μέλλον αναμφισβήτητα κυριαρχούμενο από το όραμα του Χi. Είναι, τουλάχιστον, πρόθυμος να κατοχυρώσει το G-20 ως έναν πολυπολικό, παγκόσμιο μηχανισμό για τον συντονισμό ενός κοινού πλαισίου ανάπτυξης. Μέσα σε αυτό, Ουάσιγκτον και το Πεκίνο θα μπορούσαν μερικές φορές πραγματικά να συνεργαστούν σε έναν κόσμο στον οποίο το σκάκι, και όχι η ναυμαχία, θα αναδειχθεί στο παιχνίδι του αιώνα.

Σε νίκησα Θουκυδίδη

---

Ο Pepe Escobar είναι ένας ανεξάρτητος πολιτικός αναλυτής που γράφει για τους RT και Sputnik, ενώ είναι ταχτικός συνεργάτης του TomDispatch. Το τελευταίο του βιβλίο είναι “Η Αυτοκρατορία του Χάους”. Το επόμενο, “Το 2030”, θα βγει σε κυκλοφορία τον επόμενο μήνα.

Escobar P. (2015). Will Chess, not Battleship, be the game of the future in Eurasia? Silk roads, night trains and the third Industrial Revolution in China, Le Mond Diplomatique, cited from http://mondediplo.com/openpage/will-chess-not-battleship-be-the-game-of-the, last cited at 09.12.2015

* Η μετάφραση έγινε από την Νάσια Πλιακογιάννη.

http://antapocrisis.gr
/

ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΣΜΟΣ ΣΥΡΙΖΑ!

 ΤΕΤΑΡΤΗ 30/12/15 

Του ΣΤΑΘΗ*

Έλεγε ο Αριστοτέλης (κι έκτοτε γενεές Ελλήνων επαναλαμβάνουν λόγω της ασυνέχειας του έθνους) ότι «το γαρ έαρ ου μια χελιδών ποιεί», ήτοι ότι ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Αντιθέτως,

από ένα νύχι καταλαβαίνει κανείς τον λέοντα, την ύαινα, το τσακάλι και άλλα είδη ζώντων ζώων ή τεθνεώτων. Απ’ την τρέχουσα κυβέρνηση τα περιμένω πλέον όλα! Στο σύμφωνο συμβίωσης η κυβέρνηση που διασύρει το όνομα της Αριστεράς πέρασε διάταξη που ποινικοποιεί έτι περαιτέρω τις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Αναλυτικώς: στον νόμο 4356/ΦΕΚ Α’ 181 της 24ης Δεκεμβρίου του 2015 (Σύμφωνο Συμβίωσης), η κυβέρνηση τερτιποειδώς έχωσε διάταξη (άρθρο 27) με την οποίαν αντικαθιστά το άρθρο 292 του Ποινικού Κώδικα  

ως εξής: «Οποιος με πρόθεση παρεμποδίζει τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητόδρομου, σιδηρόδρομου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλέγραφου που προορίζονται για κοινή χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα (1) έτος. Αν η πράξη της παραγράφου 1 είχε σημαντική διάρκεια, επιβάλλεται φυλάκιση μέχρι τρία (3) έτη».

Δηλαδή, αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να ’ναι ΣΥΡΙΖΑ, ο μισός θα βρισκόταν στη φυλακή, όλο το ΚΚΕ στα μπουντρούμια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα γκουλάκ και η υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά στις παιδικές χαρές του Βλαδιβοστόκ.

Σημειωτέον ότι η επάρατος Δεξιά για τα εν λόγω «αδικήματα» προέβλεπε ελαφρύτερες ποινές, τρεις μήνες (αντί ένα έτος) κι έξι μήνες (αντί τρία έτη) αντιστοίχως.

Την ίδια ώρα, στην Πορτογαλία η συγκυβέρνηση της Αριστεράς (Μπλόκο και ΚΚΠ) με τους σοσιαλιστές εξαγγέλλει αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 5% από 1/1/2016. Μικρή αύξηση, αλλά αύξηση. Που προσπαθεί να σηματοδοτήσει προθέσεις. Αντιθέτως, εδώ, με άνεση και στο χαλαρό ο (ανεκδιήγητος πλέον) κ. Φλαμπουράρης δηλώνει αέρα πατέρα στον αέρα μιας τηλεοπτικής εκπομπής ότι οι επικουρικές συντάξεις μπορεί να κοπούν και καμιά εικοσαριά τα εκατό βρ’ αδερφέ, δεν χάθηκε και ο φραπές από τον κόσμο! Ολα κι όλα όμως! Τις κύριες

συντάξεις, λέει ο κ. Τσίπρας, δεν πρόκειται να τις πειράξουμε. Δηλαδή δεν θα σας κόψουμε ένα δάκτυλο απ’ το δεξί χέρι (κύρια σύνταξη), θα σας κόψουμε ένα δάκτυλο απ’ το αριστερό χέρι (επικουρική). Ούτε

ο Προκρούστης δεν έλεγε στα θύματά του τέτοιες αθλιότητες. Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής. Γελοιότητες. Που εγείρουν το εξής ερώτημα: είναι η περί τον κ. Τσίπρα κυβέρνηση τόσον μωρή, ώστε να θεωρεί χαζούς τους πολίτες; Οτι αρκεί οι κυβερνώντες να είναι πονηρούληδες για να γίνουν χάπατα όλοι οι υπόλοιποι;

Πόσο μακριά πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει έτσι η κυβέρνηση; Με κολπάκια τύπου Χότζα: σε απειλώ ότι θα σου κόψω 20, σου κόβω 10 και είσαι κι ευχαριστημένος..!

Ομως, ακόμα και όταν ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν θα κοπούν οι κύριες συντάξεις, τι εννοεί, από τη στιγμή που έχει δεχθεί, συνομολογήσει (με την Τρόικα) κι εγγράψει στον Προϋπολογισμό «μείωση συντάξεων της τάξεως του 1,7 δισ.»;  

Ποιος λέει ψέματα; Ο Προϋπολογισμός που έφτιαξε ο κ. Τσίπρας; Ο κ. Τσίπρας; η Τρόικα; ποιος; Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα, ή μάλλον η στάμνα; Μπροστά μας έχουμε μνημόνια μέσα στα μνημόνια, ενδιάμεσα μνημόνια, αξιολογήσεις,

μνημόνια και υπομνήματα. Και μνήματα. Και τα Τρύφων παίζει! Οι Ελληνες γονατίζουν και η κυβέρνηση περιπαίζει τις αντοχές τους με δοκησισοφίες, ψέματα, προπαγάνδες και ιμιτασιόν μακιαβελισμούς. Μεταξύ φραπέ και Λεβέντη. Ανετα. Πράγματι εξ όνυχος τον λέοντα (ή την ύαινα) - πλην όμως τότε, στην πρώτη αρχή! Σήμερα, έναν χρόνο μετά,

έχει μαζευτεί πολύς πόνος, για να μας δουλεύουν κι από πάνω στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα πάνελ, ότι πονάνε με τον πόνο μας, να κλαψουρίζουν και να μυξοκλαίνε δίνοντας συγχωροχάρτι στον εαυτόν τους για τις αμαρτίες μας.  

Αιδώς.

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

2016: ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30-12-2015

ΤΡΙΖΕΙ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ Ε.Ε.

ΤΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ 2015 ΜΑΣ ΑΦΗΣΕ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ, ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Το 2015 ήταν μια χρονιά δραματικών εξελίξεων στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλά δα. Εκείνο που τη σφράγισε ήταν η μετατροπή, με κάποια χρονική υστέρηση, της οικονομικής κρίσης σε πολιτική κρίση στις χώρες της περιφέρειας. Ο κύκλος που άνοιξε με τα κινήματα των πλατειών και των Αγανακτισμένων οδήγησε στην ανάδειξη της πρώτης αριστερής κυβέρνησης, τον Ιανουάριο του 2015, στην Ελλάδα και, πιο πρόσφατα, σε κλονισμό του αστικού, δικομματικού συστήματος σε Πορτογαλία και Ισπανία. Οι πολύ πυκνές ανατροπές του τελευταίου εξάμηνου διαμηνύουν ότι ο κύκλος αυτός φτάνει στο τέλος του, αφήνοντας σαν κληρονομιά, εκτός από την πικρή γεύση των προδομένων ελπίδων, μια πολύ πλούσια πολιτική πείρα, πολύτιμη για τον καινούργιο κύκλο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του επόμενου διαστήματος.  

Αυτό που πρώτα απ' όλα διδάσκει η ελληνική περιπέτεια ήταν ότι η ανάδειξη μιας αριστερής κυβέρνησης σε οποιαδήποτε μεμονωμένη χώρα της Ε.Ε. θα την φέρει από την πρώτη κιόλας μέρα σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες δυνάμεις της, με πρώτη τη Γερμανία. Ήταν απολύτως προβλέψιμο ότι οι δυνάμεις αυτές θα επιχειρούσαν ένα μεταμοντέρνο πραξικόπημα, όχι με τανκς όπως ο Πινοτσέτ, αλλά με τα υπερόπλα του χρέους και της τραπεζικής ασφυξίας. Η κυνική προειδοποίηση του Σόιμπλε “θα σας γδάρουμε ζωντανούς και θα ανεμίζουμε το τομάρι σας στους Podemos” μιλάει από μόνη της για το ποιόν αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας.  

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, η αναζήτηση “έντιμου συμβιβασμού” αποτελεί ασυγχώρητη για ενήλικους πολιτική αφέλεια. Οποιαδήποτε κυβέρνηση με αναφορά στα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα οφείλει να δημιουργήσει το δικό της ζωτικό χώρο οικονομικής ανεξαρτησίας (συναλλαγματικά αποθέματα, έλεγχος των τραπεζών και του κράτους), τις δικές της εσωτερικές και διεθνείς συμμαχίες. Με δυο λόγια, οφείλει να αντιτάξει τη δική της δύναμη στη δύναμη των αντιπάλων της, προκειμένου να κερδίσει χρόνο μέχρις ότου δημιουργηθούν, και με το δικό της θετικό παράδειγμα, ανατροπές στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και άλλων χωρών, που θα της επιτρέψουν να σταθεί γερά στα πόδια της και να δρομολογήσει πραγματικά ριζοσπαστικές αλλαγές. Αντί γι αυτό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ παρέδωσε και τα τελευταία υπολείμματα του δικού της “ζωτικού χώρου” (συμπεριλαμβανομένων των συναλλαγματικών αποθεμάτων) και σύρθηκε στην κρίσιμη αναμέτρηση εντελώς απροετοίμαστη, χωρίς στοιχειώδεις εφεδρείες.  

Το δεύτερο, κεφαλαιώδες δίδαγμα από το περιπετειώδες 2015 ήταν ότι αυτή η κατάκτηση του αναγκαίου ζωτικού χώρου δεν είναι, τελικά, νοητή χωρίς έξοδο από τη νομισματική και πολιτική φυλακή της ευρωζώνης. Αυτό το μεγάλο και δύσκολο άλμα απαιτεί μια πειστική εναλλακτική λύση, που δεν αφορά μόνο τη διαχείριση των “τεχνικών”, νομισματικών προβλημάτων, ούτε καν μόνο μια ριζοσπαστικά καινούργια οικονομική πολιτική, αλλά ένα συνολικό πρόγραμμα για τον συνολικό μετασχηματισμό της χώρας, της παραγωγικής της δομής, του πολιτικού συστήματος, των γεωπολιτικών ερεισμάτων και της διεθνούς θέσης της.  

Κάτι περισσότερο. Μια τέτοια ριζική αλλαγή πορείας δεν μπορεί να έρθει εύκολα και ανώδυνα, στηριγμένη σε μια πλειοψηφία “του 99% απέναντι στο 1%” μιας πολύ μικρής “ολιγαρχίας”, όπως ονειρεύονταν οι δυνάμεις που ηγεμόνευσαν στα κινήματα τύπου Πλατειών και Occupy Wall Street. Η ελληνική πείρα, ιδιαίτερα στη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος, έδειξε ότι σε στιγμές κορύφωσης της σύγκρουσης, το κοινωνικό σώμα τείνει να διαιρεθεί όχι με όρους “99%-1%”, αλλά, σε χοντρές γραμμές και αρκετά σχηματικά και απλουστευτικά, με όρους “τριών τρίτων”: το ένα τρίτο, των πιο αποφασισμένων εργατικών-λαϊκών δυνάμεων θα στηρίζει τη ρήξη μέχρι το τέλος, ενώ το ένα τρίτο των αστικών και τμήματος των μικροαστικών δυνάμεων θα πολώνεται γύρω από την ευρωπαϊκή και εσωτερική αντίδραση (αυτό ήταν το μπλοκ του “Μένουμε Ευρώπη”) και το υπόλοιπο ένα τρίτο θα ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα και θα κερδηθεί, τελικά, όχι με επιχειρήματα, αλλά με τη δύναμη.  

Για να κερδηθεί η αναπόφευκτη, σκληρή σύγκρουση (στο χείλος της οποίας βρεθήκαμε τον περασμένο Ιούλιο) χρειάζεται ένας πολιτικός φορέας που δεν θα τρέμουν τα πόδια του, με καθαρό, σε γενικές γραμμές, σχέδιο για το λαό και τη χώρα, με οργανικούς δεσμούς εμπιστοσύνης με τις πιο μάχιμες λαϊκές δυνάμεις. Ένας φορέας που θα κάνει πολιτική με άλλους όρους από τις αστικές δυνάμεις- όχι μόνο με όρους “επικοινωνίας”, τηλεοπτικών εμφανίσεων και εκλογικών εκστρατειών. Η “κρατικοποίηση” του ΣΥΡΙΖΑ και η σεχταριστική περιχαράκωση του ΚΚΕ στέρησαν από τις λαϊκές δυνάμεις το πολιτικό εργαλείο που είχαν τόσο ανάγκη το περιπετειώδες πρώτο εξάμηνο της περασμένης χρονιάς, με τα γνωστά αποτελέσματα.  

Κρίσιμο ζήτημα για τη ριζοσπαστική, ανατρεπτική Αριστερά αναδεικνύεται η πλήρης πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία της από τη χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία. Η υποτελής, έναντι των Σοσιαλιστών, πολιτική του Γαλλικού ΚΚ εδώ και δεκαετίες (κυβερνητικοί συνασπισμοί, τακτικές συμμαχίες στο δεύτερο γύρο των εκλογικών αναμετρήσεων) έφερε το ιστορικό αυτό κόμμα στο αξιοθρήνητο σημείο που βρίσκεται σήμερα, χαρίζοντας στην εθνικιστική-λαϊκιστική Ακροδεξιά της Λεπέν τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως η μόνη δύναμη “εναντίον του πολιτικού κατεστημένου”. Πολύ φοβούμαστε ότι η επιλογή του Αριστερού Μπλοκ και του ΚΚ Πορτογαλίας να στηρίξουν την ανάδειξη κυβέρνησης των Σοσιαλιστών δεν θα έχει, επίσης, θετικά αποτελέσματα. Ας ελπίσουμε ότι οι Podemos και η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας θα αποφύγουν αυτή την παγίδα.  

Παρά το οδυνηρό πλήγμα που δέχθηκε η Αριστερά, στην Ελλάδα και ευρύτερα στην Ευρώπη, από την ταπεινωτική, μνημονιακή συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν μοιραίο λάθος να πιστέψει κανείς ότι οι λαϊκές δυνάμεις υπέστησαν μια στρατηγική, ιστορική ήττα. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς σε έναν μακρόχρονο πολιτικό αφοπλισμό. Θα τις καταδίκαζε να μετεωρίζονται ανάμεσα σε μια “θεωρητική” ενδοσκόπηση- αγρανάπαυση και στη διάχυσή τους στα όποια, αποσπασματικά κινήματα αναπτύσσονται κάτω από την πίεση των ίδιων των κοινωνικών προβλημάτων, χωρίς προοπτική ενοποίησης και συνολικής σύγκρουσης με προοπτική νίκης.  

Ευτυχώς για την ελληνική Αριστερά, η ζωή συνεχίζεται και μας τραβάει από το μανίκι, χωρίς να λογαριάζει τη δική μας μελαγχολία. Παρά την υστέρηση και τις οπισθοχωρήσεις του υποκειμενικού παράγοντα, η αντικειμενική πραγματικότητα στην Ελλάδα και συνολικά στην Ε.Ε. δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί στο προβλέψιμο μέλλον. Οικονομικά, η Ε.Ε. τείνει να εγκλωβιστεί σε μια δεκαετία “στασιμο-αποπληθωρισμού”, τύπου Ιαπωνίας, με καχεκτική ανάπτυξη, μαζική ανεργία, εργασιακή επισφάλεια και έκρηξη ανισοτήτων, αλλά και με τους κινδύνους μιας νέας μεγάλης κρίσης, τύπου 2008, στον ορίζοντα. Τα ρήγματα στο εσωτερικό της εκτείνονται πλέον όχι μόνο μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, αλλά και μέσα στον ίδιο τον ηγεμονικό γαλλογερμανικό άξονα, ενώ η προοπτική δημοψηφίσματος στη Βρετανία με το ερώτημα του Brexit, ίσως και μέσα στο 2016, αναστέλλει τις διεργασίες για πιο σφιχτή ενοποίηση. Παράλληλα, το προσφυγικό αναδεικνύει τη γενική άνοδο των εθνικισμών, που απειλεί να διαλύσει τη Σένγκεν και την ίδια την Ε.Ε.  

Σ' αυτό το φόντο, η Ελλάδα, σε πείσμα της μεγάλης οπισθοχώρησης του περασμένου καλοκαιριού, εξακολουθεί να αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της γερμανικής Ε.Ε. Στη χώρα μας συμπυκνώνονται με τον πιο εκρηκτικό τρόπο όλες οι αντιθέσεις, οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές, που διατρέχουν αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα. Στο οικονομικό πεδίο, το τρίτο Μνημόνιο οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε πλήρες αδιέξοδο. Τα βαρύτατα μέτρα που έχουν ήδη δρομολογηθεί, με κυριότερα το ασφαλιστικό και το φορολογικό, συμπιέζουν ταυτόχρονα τα εργατικά και τα μικροαστικά στρώματα, υπονομεύοντας όλα τα κοινωνικά στηρίγματα αυτής της ήδη ασταθούς κυβέρνησης. Παράλληλα, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως σάκος του μποξ από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ε.Ε. όπως διαμηνύει η διαχείριση του προσφυγικού, καθώς τίθεται υπό αμφισβήτηση ακόμη και ο έλεγχος των εθνικών συνόρων. Η ενίσχυση της Τουρκίας του Ερντογάν ως προμαχώνα του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας και βασικού δεσμοφύλακα της Δύσης εναντίον των προσφύγων προμηνύει μόνο αρνητικές εξελίξεις για τα εθνικά θέματα και το Κυπριακό.  

Όλες οι μεγάλες ανατροπές στη σύγχρονη ιστορία συνέβησαν όταν μπλέχτηκαν σε έναν αξεδιάλυτο Γόρδιο Δεσμό το κοινωνικό πρόβλημα με το εθνικό και το δημοκρατικό, κι όταν υπήρχε ένας πολιτικός φορέας έτοιμος να τον κόψει. Στην Ελλάδα του 2016 ο πρώτος όρος θα είναι εδώ. Για τον δεύτερο – τη δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου ανατροπής των μνημονίων και της λιτότητας, με σοσιαλιστικό ορίζοντα, που αποτελεί λόγο ύπαρξης της Λαϊκής Ενότητας, παρά το βήμα που έχει γίνει με τη ΛΑ.Ε, έχουμε ακόμη πολλά, πάρα πολλά να κάνουμε. Είμαστε ακόμα στην αρχή και στο σχοινί! Καλή μας χρονιά!  

http://www.iskra.gr/index.php Α.Θ.

Στο ΤΣΙΠΡΑ το Όσκαρ υποκριτικής χωρίς καμία αμφισβήτηση!