ΒΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ… ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 16/1/16 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ* 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. ψήφισαν το ίδιο Mνημόνιο. Ψήφισαν την ίδια δανειακή σύμβαση. Συμφώνησαν στο ίδιο κείμενο της 13ης Ιουλίου, αφού προηγουμένως είχαν συμφωνήσει και σε αυτό της 20ής Φεβρουάριου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. (μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι) υπέγραψαν ότι η κυβέρνηση – η όποια μονοκομματική, δικομματική, οικουμενική κυβέρνηση:  

α) Ελέγχεται σε «τριμηνιαία βάση» από τους εταίρους. 

β) «Δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του μνημονίου».

γ) Θα εφαρμόζει την πολιτική του μνημονίου που θα είναι «συνεχής» και θα διαρκέσει «επί πολλά έτη».

δ) «Το ταμείο (σ.σ.: το λεγόμενο υπερ-ΤΑΙΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές Αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών θεσμών».

ε) «Η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους “θεσμούς” για όλα τα σχέδια νόμου»,.

στ) Η κυβέρνηση για κάθε νόμο θα ζητεί την έγκριση της τρόικας «πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».

ζ) Ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί».

η) Πως «οι ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως».  

Όσο για τα ζητήματα τρέχουσας διαχείρισης, ο ΣΥΡΙΖΑ σκάβει ακόμα βαθιά το λάκκο των συνταξιούχων πατώντας στους νόμους (Λοβέρδου) που… θα καταργούσε, εφαρμόζει για τα αεροδρόμια τις συμβάσεις εκποίησης της ΝΔ,  η ΝΔ «ζηλεύει» τον ΣΥΡΙΖΑ για τις διαδικασίες ξεπουλήματος του ΟΛΠ κλπ.  

Είναι προφανές, βέβαια, ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης δεν είναι ίδιοι. Επίσης δεν είναι το ίδιο ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.  

Υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι είναι εντελώς ίδια τα Mνημόνια που υπηρετούν; Ότι στις ίδιες «Cosco» και στις ίδιες «Fraport» ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία; Ότι με τον ίδιο ΣΕΒ συμφωνούν όταν κόβουν συντάξεις;

Είναι ακριβώς αυτή η μεταξύ τους ομοιότητα, όσον αφορά τη συμφωνία στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ακολουθούμενης πολιτικής, που καθιστά αναγκαίο για το πολιτικό σύστημα να επιστρέψει στις πρακτικές του δικομματισμού.  

To νέο δίπολο έχει αρχίσει να επαναλαμβάνει - σε φάρσα - εκείνα τα παλιά με το «φως» και το «σκότος». Επί 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον για το «χάος», για την «καμένη γη», για τα «άδεια ταμεία» που άφηναν πίσω τους. Και μετεκλογικά, έπειτα από την εκάστοτε τελετή παράδοσης του «χάους» στον έναν και παραλαβής της «καμένης γης» από τον άλλον, πότε ο ένας και πότε ο άλλος - ανάλογα με το ποιος κέρδιζε τις εκλογές - μας έστελναν το λογαριασμό.

Αργότερα, το είδαμε κι αυτό στην απίθανη «δημοκρατία» τους: Το μεν «φως» και το δε «σκότος», η μεν «πρόοδος» και η δε «συντήρηση», οι μεν «Εφιάλτες» και οι δε «κλέφτες» (δικά τους τα λόγια), ήρθε η ώρα να μας στέλνουν το λογαριασμό και οι δυο μαζί.  

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτοί που επί 40 χρόνια, πίσω από το δικομματικό τους χαρτοπόλεμο παρέδιδαν ο ένας στον άλλον τα εργαλεία κατεδάφισης της χώρας και αφαίμαξης του λαού, έφτασαν να μας «σώζουν» από κοινού.  

Αξίζει να θυμηθούμε την προηγούμενη εμπειρία: Όσο περισσότερο βρίζονταν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότερο συμφωνούσαν στην βασική κατεύθυνση της ακολουθούμενης πολιτικής, κι όσο περισσότερο συμφωνούσαν τόσο περισσότερο βρίζονταν.  

Αυτό ακριβώς το έργο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Αφού εξαντλήθηκαν τα περί «μερκελιστών» και «αντιμερκελιστών», τα περί «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» τώρα θα ξαναρχίσουν τα περί «Αριστεράς – Δεξιάς».  

Και μαζί με αυτά τα κάλπικα, όλο και περισσότερο θα πληθαίνουν οι ανταλλαγές πυρών και κατηγοριών για διαπλοκές, διαφθορές, για θρασείες συμπεριφορές κι άλλα τέτοια ηχηρά και πολιτισμένα.  

Ο λόγος - επιμένουμε - είναι απλός: Βρίζονται γιατί... συμφωνούν! Και επειδή συμφωνούν πολύ, γι’ αυτό θα βρίζονται και πολύ.  

***

Σαν σήμερα, στις 15 Γενάρη 1919, οι Γερμανοί κομμουνιστές ηγέτες, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και οΚαρλ Λίμπκνεχτ, δολοφονούνταν.  

Δολοφονήθηκαν από την αστική τάξη της Γερμανίας και από τα σοσιαλδημοκρατικά εκτελεστικά της όργανα, από την «αριστερή» κυβέρνηση των «σοσιαλιστών» Εμπερτ και Σάιντεμαν.  

Ένα τέτοιο έγκλημα μόνο οι διατεταγμένοι του εκφυλισμού και της προδοσίας θα μπορούσαν να διαπράξουν.  

Ιστορικά κάτι τέτοιοι είναι που έχουν αποδειχτεί οι ικανότεροι να διεκπεραιώνουν τις πιο βρώμικες δουλειές που τους ανατίθενται.  

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα...

15-1-2015

Πολιτική ανατροπή ή ανέξοδη πολιτική τσαχπινιά των ξεμωραμένων

Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου 2016

Η όψιμη «εισβολή» στην πολιτική ενασχόληση νέων τμημάτων της κοινωνίας – κατά κανόνα πολιτικά ανώριμων – που παρατηρείται στα χρόνια των μνημονίων, συνιστά ένα καινούριο δεδομένο, που προφανώς δε θα έμενε αναξιοποίητο από τα επικοινωνιακά επιτελεία του συστήματος, που στοχοποιούν μεθοδευμένα το μυαλό των πολιτών...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Έτσι, οι νεοεισερχόμενοι στην «αρένα» του πολιτικού προβληματισμού, καθίστανται άθελά τους ξενιστές – φορείς αντιλήψεων, προσιτών σε αυτούς που γοητεύονται με την ιδέα πως έχουν την ικανότητα να τις αναπαράγουν, και λειτουργούν αντικειμενικά ως μια χρήσιμη εφεδρεία του συστήματος, που αποσκοπεί στην παράλυση της σκέψης και φυσικά στην ανακοπή της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης.

Στη βάση αυτής ακριβώς της διαδικασίας, όλο και πληθαίνουν οι φωνές που αρέσκονται να μιλούν για «ξεπέρασμα» και «κατάρρευση» των ιδεολογιών, και αυτοσχεδιάζουν περιγράφοντας μια δήθεν αποϊδεολογικοποιημένη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.

Στην πραγματικότητα αυτό που έχει καταρρεύσει, είναι το όποιο απομεινάρι πολιτικής σκέψης διέθεταν όλοι αυτοί οι υποτιθέμενοι «αναλυτές», οι οποίοι δεν τόλμησαν ούτε καν να αξιολογήσουν τη δική τους θλιβερή πολιτική διαδρομή μέσα στο χρόνο.

Η συλλογιστική όλων αυτών που γοητεύονται από τη συγκεκριμένη παραμύθα περί της δήθεν κατάρρευσης των ιδεολογιών είναι απλή:

Επειδή οι ίδιοι λειτούργησαν διαχρονικά ως αφελής εκλογική αγέλη κομμάτων που υπηρέτησαν το σύστημα, με ψήφο «δαγκωτή» αλλά όχι ενσυνείδητη και πολιτικά ώριμη, τώρα που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και...

τα κόμματα της καρδιάς τους οδηγήθηκαν στην πολιτική και εκλογική κατάρρευση, ταυτίζουν στην πολιτικά ανώριμη σκέψη τους την κατάρρευση των κομμάτων με την κατάρρευση των ιδεολογιών.

Είναι προφανές ότι ένας ψηφοφόρος – κουκί, μέσα στο πέλαγος της πολιτικής του ανωριμότητας, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να πληροφορηθεί έστω και στοιχειωδώς, στη βάση ποιάς ιδεολογίας σκαρώνεται μια συγκεκριμένη πολιτική των πραγμάτων αντίληψη, την οποία το εκάστοτε κόμμα καλείται να υπηρετήσει.

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί, ουδέποτε κατάλαβαν, πως στο πολιτικό γίγνεσθαι, αυτό που είναι αναλώσιμο, είναι ο πολιτικός, είναι το πολιτικό κόμμα, και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ιδεολογία η οποία παραμένει ισχυρή και ακλόνητη, βάζοντας τη σφραγίδα της στην κυρίαρχη πολιτική, και περιμένοντας τον επόμενο πολιτικό σχηματισμό που θα κληθεί να την υπηρετήσει.

Η ΝΔ επομένως μπορεί να αποσύρεται από την εξουσία ή ακόμη και να καταρρεύσει σαν κόμμα, αλλά αυτό δε σημαίνει αυτοδίκαια και κατάρρευση του καπιταλισμού (του συστήματος δηλαδή που είναι δομημένο στην ιδεολογία του «φιλελευθερισμού»), γιατί ο αντικαταστάτης της που εμφορείται από αυτή την ιδεολογική αντίληψη, θ ακληθεί την επόμενη κιόλας στιγμή να τον υπηρετήσει.

Οι ιδεολογίες επομένως ως σύστημα αντιλήψεων για την κοινωνία, για την οικονομία, για την πολιτική, για το χαρακτήρα και την κατεύθυνση των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών, δεν αυτοκαταργούνται ποτέ, δικαιώνονται πάντα στο μυαλό εκείνων των οποίων φύσει και θέσει τις επιδιώξεις υπηρετούν, και όσο παραμένουν κυρίαρχες διαπερνούν ολόκληρο το θεσμικό οπλοστάσιο του συστήματος το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν.

Οι ιδεολογίες λοιπόν δεν αυτοκαταργούνται. Αντίθετα ανατρέπονται μόνο από το εν δυνάμει αντίθετό τους στο βαθμό που αυτό καταστεί κυρίαρχο στο νου και την καρδιά των ανθρώπων.

Καλό θα είναι λοιπόν οι όψιμοι αναλυτές να αντιληφθούν πως είναι άλλο πράγμα η ιδεολογία και άλλο πράγμα το γάλα 5 ημερών που έχει ημερομηνία λήξης.

Καλό θα είναι να αντιληφθούν πως η ζωή και οι κοινωνίες δεν κινούνται, δεν μεγαλουργούν, δεν δυστυχούν και δεν καταστρέφονται με μέτρο την αφέλεια και το σκορποχώρι που κυριαρχεί στο μυαλό των υποτιθέμενα «ελεύθερων και ανεξάρτητων» ανθρώπων.

Καλό θα είναι να αντιληφθούμε όλοι μας, ότι πιόνια δε μας καθιστά η συνειδητή συστράτευση με την ιδεολογία που αντιστοιχίζεται στο «είναι» μας.

Η συστράτευση – έστω και ασυνείδητη – με μια ιδεολογία που αντιστρατεύεται το «είναι» μας, μας καθιστά απλά αφελείς, και ως αφελείς μοιραία μας καθιστά και πιόνια του το σύστημα που αβαντάρουμε με την εκλογική μας απερισκεψία.

Ας μπούμε λοιπόν τώρα και στην ουσία του προβλήματος.

Οι κοινωνίες, επειδή ακριβώς είναι ανομοιογενείς από καταβολής τους, επειδή ακριβώς η ύπαρξη τους διαχρονικά είναι δομημένη με ενσωματωμένο το στοιχείο της σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης, είναι μοιραίο να συγκροτούνται στη βάση ενός κώδικα σχέσεων και αξιών, που είναι καταδικασμένος να τις ακολουθεί από την εμφάνιση μέχρι και τον ολοκληρωτικό αφανισμό τους, αν και όταν αυτός προκύψει.

Η ιδεολογία λοιπόν ως σύστημα αντιλήψεων, αυτόν ακριβώς τον κώδικα ερευνά. Αποτυπώνει την έκφραση και τη δυναμική του. Ερμηνεύει το ρόλο και τη θέση των κοινωνικών πρωταγωνιστών, συνυπολογίζοντας πρωτίστως την ανομοιογένεια τους. Αναγνωρίζει και επισημαίνει τα κυρίαρχα κάθε φορά ζητούμενα. Αποσαφηνίζει κίνητρα και πιθανολογούμενες ανατροπές. Συγκεκριμενοποιεί νόμους που τις διέπουν, αφού η κοινωνική δυναμική δεν είναι αφημένη στην τύχη της. Προσδιορίζει ρόλους και προτεραιότητες. Διευκολύνει, δυσκολεύει, η επιχειρεί ακόμη και να εμποδίσει τους πρωταγωνιστές να τους κατανοούν και να τους αντιστοιχίζουν αυτούς τους ρόλους με την καθημερινότητα τους.

Ως τέτοια λοιπόν η ιδεολογία , η όποια ιδεολογία, είναι στοιχείο αναπόσπαστο της κοινωνικής υπόστασης. Δίνει ταυτότητα στο χαρακτήρα της εξουσίας. Μπολιάζει το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο "στριμώχνεται" η κοινωνική ζωή. Νομιμοποιεί η απονομιμοποιεί κυρίαρχες επιδιώξεις.

Οι ιδεολογίες λοιπόν, όχι μονάχα δεν έχουν ξεπεραστεί, αλλά ισχυροποιούν άρρηκτα τους δεσμούς τους με το σύστημα της εξουσίας, του προσδίδουν ταυτότητα και διαχρονικά χαρακτηριστικά. Επομένως μοιραία προσδίδουν ταυτότητα, φερεγγυότητα και φυσιογνωμία και στο χαρακτήρα των πολιτικών ανατροπών. Ουδέτερες και αποχρωματισμένες ιδεολογικά πολιτικές ανατροπές, δεν υπάρχουν. Και οι πολιτικές εναλλαγές δε συνιστούν πολιτικές ανατροπές, αλλά τέχνασμα για την εκτόνωση της οργής και την αποφυγή τους.

Άρα, αφελείς που βιώνουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μπορούν να υπάρχουν, και ως αφελείς μπορούν και να αποσυνδέουν αυτό που βιώνουμε από το νεοφιλελευθερισμό ως κυρίαρχη αυτή τη στιγμή ιδεολογία. Η ζωή όμως δικαιούται να τους βγάζει τη γλώσσα για όλα όσα δεν κατάλαβαν. Και φυσικά όλοι εμείς δικαιούμαστε να περιγελούμε τις «βαθυστόχαστες» αναλύσεις τους, και τους γεροντικούς τους νεολογισμούς.

Αφελείς μπορούν να υπάρχουν που να προσβλέπουν σε πολιτικές ανατροπές χωρίς θεμελιακή ανατροπή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά αυτό παραμένει αφέλεια και ανέξοδη πολιτική τσαχπινιά, και ως τέτοια μόνο ανατροπές δεν είναι δυνατόν να δρομολογήσει.

Προφανώς λοιπόν κάποιοι εν κατάλαβαν πως η πολιτική, επειδή ακριβώς είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ασκείται μεροδούλι - μεροφάι από τυχάρπαστους, επειδή ακριβώς δεν είναι ρομαντικός περίπατος αμπελοφιλοσοφούντων, επειδή ακριβώς ασκείται και συνιστά ένα πολυεπίπεδο σύστημα εξουσίας προσανατολισμένο σε συμφέροντα, είναι και κάθε φορά άρρηκτα δεμένη με την εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτήν υπηρετεί… Σ αυτήν υποτάσσεται… Αυτή το κατευθύνει και σηματοδοτεί το κυρίαρχο στις προτεραιότητες και επιλογές του.

Οι ιδεολογίες λοιπόν, γεννήθηκαν με τις κοινωνίες, ενσωματώνονται στις πολιτικές, σηματοδοτούν τα πάντα, δεν καταργούνται ποτέ, και ανατρέπονται μόνο και πάντα από τις ιδεολογίες που τις ανταγωνίζονται.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Ο Συριακός Στρατός προελαύνει στο Χαλέπι

ΕΤΟΙΜΑ ΤΑ S-400 ΚΑΙ ΤΑ BUK-M2 ΝΑ "ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ" ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΜΑΧΗΤΙΚΑ

 Και η Τουρκία "αφρίζει"

 Θα κάνει το μεγάλο

λάθος προκαλώντας 

σύγκρουση με τη Ρωσία;

15/01/2016

Translate this page:      

Ο στρατός της Συρίας προελαύνει με τη βοήθεια των αεροπορικών βομβαρδισμών από τα ρωσικά μαχητικά και ανακτά συνεχώς εδάφη ακόμη και στο Χαλέπι εξοντώνοντας τους τζιχαντιστές. Η επιτυχία αυτή προκαλεί εκνευρισμό στην Τουρκία η οποία δείχνει να ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο λάθος: Να εισβάλει στη Συρία ή να απογειώσει μαχητικά για αεροπορικά πλήγματα όταν οι Ρώσοι έχουν προειδοποιήσει με κατάρριψη.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου αποκάλυψε χθες πώς τουρκικά στρατεύματα έχουν εισβάλει στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται τουλάχιστον στη Συρία. Έχει όντως μεταφέρει αρκετές δυνάμεις στα σύνορα αλλά μέχρι στιγμής εισβολή δεν φαίνεται να έχει γίνει.

Πιθανόν ο Νταβούτογλου να επιχείρησε να μετρήσει αντιδράσεις από την πλευρά των Ρώσων καθ' ότι βλέπει πώς η Τουρκία χάνει την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα τα μεγαλεπήβολα σχέδια της για επεκτατισμό μετά την παρέμβαση της Ρωσίας. Μόνο που η Μόσχα πήγε στη Συρία για να μείνει.

Ο συριακός Στρατός μετά από σφοδρές συγκρούσεις που είχε με τους τζιχαντιστές και με την αεροπορική υποστήριξη που του παρείχαν τα ρωσικά βομβαρδιστικά κατάφερε και ανακατέλαβε σημαντικά εδάφη στη βόρεια επαρχία στο Χαλέπι.

“Τα στρατεύματα της Συρίας οδήγησαν τον ISIS να υποχωρήσει σημαντικά πίσω από το ανατολικά τμήμα της βόρειας επαρχίας στο Χαλέπι και συγκεκριμένα πίσω από το χωριό Ein al-Beida που απελευθερώθηκε”, ανέφερε ανακοίνωση του Συριακού Στρατού.

Παράλληλα, οι τζιχαντιστές δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα και στις δυτικές συνοικίες στο Χαλέπι, ενώ τις τελευταίες ημέρες ο ISIS μετρά βαριές απώλειες και σε πολλές άλλες πόλεις της Συρίας, όπως η Χόμς, η Νταραά, η Χάμα και η Δαμασκός.

Υπάρχει δηλαδή μία εικόνα που δείχνει πώς η κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ ανακτά τον έλεγχο της χώρας με τη βοήθεια βέβαια των Ρώσων. Εκείνο όμως που είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι πώς οι Σύριοι έχουν καταφέρει, έχοντας στο πλευρό τους και τους Κούρδους να “κόψουν” τις γραμμές ενίσχυσης των τζιχαντιστών από την Τουρκία στα σύνορα και βεβαίως να γκρεμίσουν τα περάσματα του παράνομου πετρελαίου.

Αυτό είναι που έχει κάνει την Άγκυρα να “αφρίσει”, επιτίθεται με σφοδρότητα κατά των Κούρδων και ετοιμάζεται κατά τον Αχμέτ Νταβούτογλου να εισβάλει στη Συρία και στο Ιράκ δήθεν για να πολεμήσει τον ISIS. Κάτι τέτοιο ενισχύει το ενδεχόμενο το χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη να ήταν προβοκάτσια.

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι, η Τουρκία θα τολμήσει να εισβάλει στη Συρία ή να απογειώσει μαχητικά της να βομβαρδίσουν στόχους εντός της Συρίας όταν η Ρωσία από κάτω έχει αντιαεροπορικά συστήματα BUK-M2 και βεβαίως το υπερόπλο S-400 που μπορεί να καταρρίψει τα τουρκικά μαχητικά πριν ακόμη απογειωθούν;

Πόσο μάλλον όταν η Μόσχα μετά την κατάρριψη του Su-24 έχει προειδοποιήσει ότι δεύτερο λάθος δεν θα επιτραπεί. Εισβολή στη Συρία σημαίνει πόλεμος με την Τουρκία.

Μέχρι στιγμής επίσημη αντίδραση στα λεγόμενα Νταβούτογλου από τη ρωσική πλευρά δεν υπάρχει. Ίσως και να μην υπάρξει και αυτή τη φορά να “μιλήσουν” τα όπλα...   

-

Οι δανειστές και το σχέδιο του Τσίπρα

Παρ, 15/01/2016 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ 

Η λογική με την οποία βαδίζει η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα είναι απλή: Υλοποιούμε όλες τις δεσμεύσεις μας, άρα ολοκληρώνουμε επιτυχώς την αξιολόγηση και αναμένουμε τα ανταλλάγματα με την ένταξη της χώρας στη διαδικασία της ποσοτικής χαλάρωσης και την ελάφρυνση του χρέους, εξασφαλίζοντας επιτέλους μια κανονικότητα στη ρευστότητα και οδηγώντας τη χώρα προς μια διέξοδο από το σπιράλ της ύφεσης.

Η αδυναμία του εν λόγω σχεδίου είναι προφανής καθότι η επιτυχία του δεν εξαρτάται τελικά απ’ αυτά που είναι διατεθειμένη να υλοποιήσει η κυβέρνηση, αλλά από την διάθεση, την καλή θέληση και εν τέλει τα συμφέροντα των δανειστών. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να υλοποιήσει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα απ’ αυτά που της ζητούν, τίποτε δεν αποκλείει οι εντιμότατοι εταίροι και δανειστές να απαιτήσουν κάτι παραπάνω. Κι όχι απλώς να το απαιτήσουν, αλλά να το επιβάλλουν.

Η δύναμη επιβολής των δανειστών βασίζεται σε μια αδιαμφισβήτητη, όπως έχει διαμορφωθεί –και με το τρίτο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-πραγματικότητα:

Η χώρα για το 2016 και τα επόμενα 2-3 χρόνια καλείται να καταβάλλει για αποπληρωμή δανείων και τόκων περί τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Πρόκειται για χρήματα τα οποία όπως διαμορφώνονται τα δημόσια οικονομικά προκύπτουν μόνο μέσα από νέο δανεισμό και τις συνεπακόλουθες τριμηνιαίες «αξιολογήσεις».

Για να έχουμε κατά νου τι ακριβώς σημαίνει αξιολόγηση, απαιτείται μια διευκρίνιση ορολογίας: πρόκειται για την εξέταση- από τους δανειστές- της υλοποίησης (από την κυβέρνηση) των όρων που έχουν επιβληθεί για την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με νέα δανεικά. Για την επόμενη τριετία λοιπόν, και με δεδομένη την ανάγκη της χώρας να εξασφαλίζει ετησίως 13 δις για τα τοκογλυφικά πανωτόκια, οι δανειστές θα επανέρχονται ανά τρίμηνο, να αξιολογούν (δηλαδή να απαιτούν) το κάτι παραπάνω και η κυβέρνηση θα το υλοποιεί- προκειμένου η χώρα να παραμείνει στον παράδεισο της ευρωζώνης.

Είναι ακριβώς το ίδιο έργο που παίζεται από το 2010 και έχει ρουφήξει την οικονομία, την κοινωνία, αλλά και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι οι αξιολογήσεις που πιστοποιούν ότι :

• ξεπουλήθηκαν οικόπεδα φιλέτα του δημοσίου
• ξεπουλήθηκαν τα περιφερειακά αεροδρόμια σε μια περίοδο μάλιστα που η τουριστική κίνηση στη χώρα βαδίζει με άλματα
• ξεπουλιούνται τα λιμάνια
• παραδίδεται ο μηχανισμός εσόδων της χώρας στους δανειστές

Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να αξιολογηθεί θετικά και να πάρει τη δόση της για να την επιστρέψει ως τοκοχρεολύσιο στους δανειστές, η κυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να επιλύσει το ασφαλιστικό, παρά το γεγονός ότι ένα τέτοιο πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί σε μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, με την οικονομία τιναγμένη στον αέρα και την ανεργία στην στρατόσφαιρα.

Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να πάρει τη δόση της, η κυβέρνηση διευθετεί την παράδοση του «οργανισμού» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των δανειστών, γιατί αυτοί προφανώς γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν για πάρτη τους τις περιουσίες των θυμάτων τους.

Και σε μια επόμενη φάση, στην αξιολόγηση του επόμενου τριμήνου, η κυβέρνηση προκειμένου να πάρει τη δόση της για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, θα συζητήσει (γιατί όχι;) την ελάφρυνση του κράτους από την ευθύνη της διαχείρισης των υδάτων της χώρας, αναζητώντας την τεχνογνωσία της Σουέζ ή κάποιων άλλων…

Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι το σχέδιο Τσίπρα, μοιάζει με ζωγραφιά παιδιού του νηπιαγωγείου αν συγκριθεί με το πλάνο και τη μέθοδο των δανειστών, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει «αιωνίως» τη διαχείριση:

• της ελληνικής οικονομίας
• του πολιτικού συστήματος
• της ανασφάλειας της ελληνικής κοινωνίας

Η «απλή λογική», λοιπόν, με την οποία βαδίζει η δεύτερη –δεμένη με το τρίτο μνημόνιο-  κυβέρνηση της αριστεράς του κυρίου Τσίπρα οδηγεί εκεί ακριβώς που οδήγησε τις προηγούμενες κυβερνήσεις των κυρίων Παπανδρέου- Σαμαρά- Βενιζέλου και λοιπών υποστυλωμάτων: Στον τοίχο…

http://www.topontiki.gr/article/155898/oi-daneistes-kai-shedio-toy-tsipra

- See more at: http://www.drachmi5.gr/oikonomia/oi-daneistes-kai-shedio-toy-tsipra#sthash.YyRcR9OK.dpuf

Ο Πούτιν προς τους Αμερικανούς και τους Δυτικο Ευρωπαίους: Δεν είμαι Φίλος και δεν είμαι Νύφη.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15-1-2015

Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν κατά τη διάρκεια συνέντευξης στην
Γερμανική έκδοση της Bild

Γκεβόργκ Mirzayan
Γιατί ο Πούτιν δεν θα ταξιδεψει στο Μόναχο;
Οι Ρωσο-δυτικές  σχέσεις  τώρα σιγά-σιγά βγαίνουν από το προσκήνιο. Το  Συριακό πρόβλημα  προκαλεί  την κούραση της  Ευρώπης  και για την Ουκρανία έχει συνειδητοποιήσει  την ματαιότητα  της πολιτικής    των κυρώσεων  κατά της Ρωσίας -  και όλο αυτό κάνει τους Ευρωπαίους, και εν μέρει, τους Αμερικανούς  να αναζητήσουν  ένα νέο modus vivendi  με τη Μόσχα. Σε αυτή την περίπτωση  από το Κρεμλίνο, απαιτείται σαφώς και κατηγορηματικά να αρθρώσει τη θέση του σχετικά με τα βασικά ζητήματα της παγκόσμιας τάξης , και να ορίσει τις  κόκκινες γραμμές.


 Ουσιαστικά  από την Ρωσική ηγεσία αυτό  μπορεί να επιτευχθεί  από δυο  ανθρώπους  - από τον  Πρόεδρο  Βλαντιμίρ Πούτιν και τον  Υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ. Και σε αυτή την κατάσταση, φαινομενικά, ο ίδιος ο Πούτιν θα πρέπει να χρησιμοποιήσει  όλες τις πιθανές σημαντικές εμφανίσεις (όπως είχε κάνει με επιτυχία, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του  στη σύνοδο του ιωβηλαίου της Γενικής Συνέλευσης  των Ηνωμένων ΕΘΝΏΝ το 2015). Ωστόσο, ο Ρώσος πρόεδρος αντίθετα, απέρριψε την πρόσκληση να παραστεί  το Φεβρουάριο στο  Μόναχο  προκειμένου να πάρει μέρος στο Φόρουμ Ασφαλείας, και αντί αυτού στέλνει τον  Σεργκέι Λαβρόφ.

 Λίγες μέρες πριν από την επίσημη άρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Πρόεδρος της Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου, Βόλφγκανγκ Ίσινγκερ, δήλωσε σχετικά με την πρόσκληση που εστάλη στον πρόεδρο της Ρωσίας ότι λυπήθηκε διότι , παρά του ότι η  ημερομηνία πλησίαζε, η επίσημη απάντηση από τον Βλαντιμίρ Πούτιν την εποχή εκείνη δεν είχε φτάσει.

 Το γεγονός της πρόσκλησης του Βλαντιμίρ Πούτιν στη διάσκεψη του Μονάχου, οι διοργανωτές της οποίας- σύμφωνα με τους ίδιους- περίμεναν την  ομιλία του Πούτιν στο Μόναχο σαν  ένα σημάδι της εμφανούς επιθυμίας από την πλευρά της Γερμανίας να τερματίσει μια άγραφη διπλωματική αποστασιοποίηση από τον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Τα Ουκρανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, βέβαια, έγραψαν  ότι ο Πούτιν φοβάται να πάει στο Μόναχο γιατί  το κύριο θέμα του φόρουμ θα είναι η κατάσταση στην Ουκρανία. Δεν φοβάται  κανέναν ο Ρώσος πρόεδρος για να  συζητήσει με τους  ηγέτες του κόσμου  και δεν θα ενοχληθεί με τα κλαψουρίσματα  της διαφθοράς της Ουκρανίας  διότι υπάρχουν  πολύ πιο σημαντικά ζητήματα, ιδίως στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν, Σαουδική Αραβία). Τα πραγματικά κίνητρα της απόφασης του Ρώσου προέδρου θα αποσαφηνιστούν  αργότερα, αλλά προς το παρόν δεν είναι δυνατό, για αυτό, θα αναλύσουμε λοιπόν  την  μεγάλη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα  Bild.

"Κάθισαν στο θρόνο. Και τώρα τι γίνεται;"

 Σε αυτή τη συνέντευξη, ο Πούτιν έκανε για άλλη μια φορά σαφές ότι, κατά τη γνώμη του, η τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης δεν οφείλεται σε  ευκαιριακούς  λόγους, αλλά  στην άρνηση της ΕΕ και των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν τη Μόσχα ως ισότιμο  εταίρο, μέρος του ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας.

Πριν από 25 χρόνια το Τείχος του Βερολίνου έπεσε, αλλά η διαίρεση της Ευρώπης δεν  ξεπεράστηκε, τα  αόρατα τείχη  απλά μετακινήθηκαν  προς τα ανατολικά. Αυτό άνοιξε το δρόμο για το μέλλον για  αλληλοκατηγορίες, παρεξηγήσεις και επικρίσεις », - δήλωσε ο Πούτιν. Έκανε  σαφές ότι για να διορθωθεί η κατάσταση και να αποφευχθεί η σύγκρουση στο μέλλον, η Δύση θα πρέπει να αλλάξει την προσέγγιση το ίδιο και  το ΝΑΤΟ.  Για παράδειγμα, σε εθελοντική βάση, να αρνηθεί να δεχθεί νέα μέλη, προκειμένου να διασφαλιστεί η καθολική διεθνής ασφάλεια» και «το μέλλον της Ευρώπης», και να μην επαναλάβει το λάθος- κατά τη γνώμη του- του  ρυθμού  επέκτασης του κατά την  δεκαετία του 90.
Αν υπήρχε η  πολιτική βούληση, τα πάντα θα ήταν σε θέση λυθούν  αν ήθελαν βέβαια να τα κάνουν. Δεν θέλουν τα  εύκολο. Ήθελαν να βασιλεύουν . Κάθισαν λοιπόν  στο θρόνο. Και μετά τι; Τώρα συζητούν για την κρίση », - δήλωσε ο Ρώσος πρόεδρος.

«Δεν θέλουμε τον   ρόλο  της υπερδύναμης 

Την ίδια στιγμή, ο ίδιος εξήγησε ότι στην περίπτωση μιας κανονικής σχέσης η Ρωσία δεν έχει την αναίδεια να  ζητήσει   από τη Δύση κάτι που είναι  αδύνατο να γίνει. Ναι, η Ρωσία  εξ ορισμού  δεν μπορεί να είναι μια περιφερειακή δύναμη - στην περίπτωσή της, είναι ταυτόσημη με την έννοια της  «παγκόσμιας δύναμης».

Πρέπει να εξετάσουμε τον  χάρτη και να πούμε τι είναι αυτό, το ευρωπαϊκό τμήμα; ή το ανατολικό τμήμα; όπου έχουμε  γείτονες, την  Ιαπωνία και τις  Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας κατά νου την Αλάσκα και την Κίνα   είπε ο  Πούτιν.

 Αλλά την ίδια στιγμή, η Μόσχα δεν θέλει και δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη θέση του βασιλιά του βουνού τις  ΗΠΑ  - είναι μια σοβαρή δύναμη  που απαιτεί σοβαρή αντιμετώπιση. «Δεν προσποιούμαστε ότι ο ρόλος μας είναι της υπερδύναμης. Αυτός ο ρόλος είναι ένα πολύ ακριβός και άχρηστος για μας », - δήλωσε ο Πούτιν. Στη Μόσχα για ένα τέτοιο ρόλο δεν έχουμε   αρκετούς πόρους, το κύρος και την προβολή των δυνατοτήτων της  υπερδύναμης.

Αντ αυτού, το Κρεμλίνο θέλει να ασχοληθεί μόνο με τις πιο σημαντικές περιοχές για τον εαυτό του -τις περιοχές της  πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Μέσης Ανατολής – και δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα όρια. Μετά από όλα, στην πραγματικότητα, όπως ορθώς επεσήμανε ο Πούτιν, τα συμφέροντα της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή εν μέρει συμπίπτουν με της Δύσης. Τα πραγματικά  δυτικά συμφέροντα, και όχι ευκαιριακές φιλόδοξες  φαντασιώσεις των επιμέρους πολιτικών.

 Ο Πούτιν μίλησε για τον  αναγκαίο  νέο  Νάσερ

Μια  από τις  πιο σημαντικές  και  πιο απρόβλεπτες  στιγμές της  συνέντευξη ήταν, σίγουρα, ο ορισμός του  Πούτιν στην  προσέγγιση για το μέλλον της δομής  της Μέσης Ανατολής. Ναι, ο πρόεδρος είπε τυποποιημένες φράσεις για την "ενίσχυση της νόμιμης εξουσίας" και την ανάγκη "πολιτικών μεταρρυθμίσεων", ωστόσο εν παρόδω παρουσίασε τη θέση του σε πιο απλή γλώσσα. "Είπα στον Πρόεδρο Αλ-Σίσι στην Αίγυπτο, αν ο ίδιος δεν αναλάβει την ευθύνη, δεν δείξει το θάρρος και δεν  λάβει τον έλεγχο της χώρας στα χέρια του, και στην Αίγυπτο θα μπορούσε να συμβεί αυτό που έγινε στη Λιβύη", - είπε ο Πούτιν. Δεν είναι μόνο η υποστήριξη στον  πρόεδρο Αλ-Σίσι στην  σύγκρουση με τον πρώην πρόεδρο Μουρσί είναι η άμεση αντιπαράθεση των αυταρχικών καθεστώτων απέναντι στα δημοκρατικά καθεστώτα στην περιοχή αυτή.

Ο  εμπειρογνώμονας   Bližnevostočniki  ήδη έχει μιλήσει  ότι στη Μέση Ανατολή η Ευρωπαϊκή δημοκρατία μεσοπρόθεσμα δεν αξίζει να περιμένει εκεί τίποτα περισσότερο  από  αυτό που είναι δυνατόν να γίνει- δηλαδή μια ισλαμική επιλογή της Δημοκρατίας είτε σε μέτρια έκδοση (Αίγυπτος) είτε ριζοσπαστική (της Χαμας)
Και ο Ρώσος πρόεδρος κατέστησε σαφές ότι η περιοχή δεν χρειάζεται  αυτό το είδος της δημοκρατίας  και  ότι τα Μεσο Ανατολικά καθεστώτα  χρειάζονται  έναν  νέο  Nasser (Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ – προερχόμενο   από το στρατό,  όπως ο ηγέτης της Αιγύπτου κατά την περίοδο 1954 - 1970 , φίλος της  ΕΣΣΔ.).
Ουσιαστικά, πρέπει και η Δύση – δηλαδή οι ΗΠΑ και η  ΕΕ να έιναι απογοητευμένες  με το  δημοκρατικό  πείραμα στη Μέση Ανατολή, και συμφωνούν για την επιστροφή "στο αρχικό " status quo. Αλλά  το να βάλεις το τζίνι της ελευθερίας πίσω στο μπουκάλι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο


Δεν είμαι  φίλος, αλλά ούτε και  εχθρός


Συνολικά  η συνέντευξη ήταν πολύ ρεαλιστική . Ο πρόεδρος δίνει να καταλάβουμε, ότι στο μέλλον οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Δύσης πρέπει να οικοδομηθούν  όχι στο συναίσθημα και στη φιλία, αλλά για το εθνικό τους συμφέρον. "Δεν είμαι φίλος, δεν είμαστε  η νύφη και ο γαμπρός,  είπε ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 146 εκατομμυρίων  ανθρώπων  – αυτοί οι άνθρωποι έχουν τα συμφέροντά τους, και είμαι υποχρεωμένος να τα υπερασπιστώ", - δήλωσε ο Πούτιν.
 Και η σχέση αυτή πρέπει να γίνει, μεταξύ άλλων, μέσω της εναρμόνισης των κανόνων του παιχνιδιού.
Όταν συμφωνηθούν οι εν λόγω κανόνες, όταν το Κρεμλίνο, οι  Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον θα ορίσουν  νηφάλια τις κόκκινες γραμμές  που  θα τις  δεσμεύουν να μην τις περάσουν, όταν δημιουργηθεί ένα κοινό σύστημα ασφάλειας στην Ευρώπη,  στη συνέχεια θα σταματήσει η τρέχουσα σύγκρουση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης
 Ωστόσο, σίγουρα  θα ήταν καλύτερα  ο Πούτιν όλα αυτά να μην  τα ανακοίνωνε από την  Μόσχα και το Μόναχο. Το ιδανικό θα ήταν να τα ανέπτυσσε στην ομιλία του στο Μόναχο το 2007 ,όταν διαπιστώθηκε η σύγκρουση, τότε να προέβαλε τις προτάσεις και τις αποφάσεις του.


http://expert.ru/

Λεβέντης: «Ο Μητσοτάκης παρακάλεσε το Σημίτη και έβαλαν σε τράπεζα τον Κυριάκο με μισθό 6 εκατ. δραχμές»

Πέμπτη, 14 Ιανουαρίου 2016

(ΒΙΝΤΕΟ)

24:23 Ο Άδωνις Γεωργιάδης σε απολαυστική αντιπαράθεση με τον Βασίλη Λεβέντη
Ο Άδωνις Γεωργιάδης , η Έλενα Ράπτη, η Νίκη Κεραμέως, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος και ο Όμηρος Τσάπαλος στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ του MEGA με τον Γιάννη Πρετεντέρη (Τρίτη 12 Ιανουάριου 2016). 
19:41 Παρέμβαση Βασίλη Λεβέντη από την οικία του.


Δείτε το επίμαχο κομμάτι από το 28:00 και μετά:

Πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε στην Ελλάδα όταν ο «γέρος Μητσοτάκης» παρακάλεσε τον Σημίτη να τον βάλει σε τράπεζα με μισθό 6 εκατομμύρια δραχμές το μήνα, είπε ο Βασίλης Λεβέντης.

Μιλώντας στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων διευκρινίζοντας τα περί «γιού αποστάτη», υπογράμμισε πως δεν θεωρεί κεντρώα την οικογένεια Μητσοτάκη και συνεπώς ούτε τον Κυριάκο.

«Τη θεωρώ αποστάτη του κέντρου», είπε ο κ. Λεβέντης ενώ τόνισε - εν μέσω εντόνων αντιδράσεων από τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Ανδρέα Παπαμιμίκο – πως ο Κυριάκος ήρθε στην Ελλάδα χάρη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

«Το γιο του, τον Κυριάκο, τον έβαλε ο Σημίτης στην Τράπεζα. Θυμάστε πως ήρθε ο Κυριάκος στην Ελλάδα; Παρακάλεσε ο γέρος Μητσοτάκης τον Σημίτη και τον έβαλαν σε θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας με μισθό 6 εκατομμύρια δραχμές το μήνα», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λεβέντης προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις Γεωργιάδη και Παπαμιμίκου. ...

«Του οποιουδήποτε το παιδί τοποθετείται εντελώς άπειρος και άρτια αφιχθείς με 6 εκατομμύρια δραχμές μισθό το μήνα σε δημόσιο οργανισμό;», διερωτήθη.

Ο κ. Παπαμιμίκος, απευθυνόμενος στον κ. Λεβέντη έκανε λόγο για άγχος, φόβο και αγωνία του δεύτερου να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας.

Από την πλευρά του, ο Άδωνις Γεωργιάδης μίλησε για προσπάθεια από πλευράς Λεβέντη να ρίξει λάσπη στο όνομα του νέου προέδρου της ΝΔ ενώ ταυτόχρονα τον κατηγόρησε για ανηθικότητα.

Σχολιάζοντας τα όσα είπε ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, ο κ. Γεωργιάδης είπε πως πριν έρθει στην Ελλάδα ο κ. Μητσοτάκης, είχε αποφοιτήσει από δυο μεγάλα Πανεπιστήμια ενώ εργαζόταν σε μεγάλη τράπεζα του εξωτερικού.

http://tinyurl.com/hecoubp

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΣΙΠΡΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/1/16 

ΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΕΥΡΩ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ

Κατάπληξη και οργή προκαλούν σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους αυτού του τόπου η ιταμή πολιτική παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα, με την πολύκροτη συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και η πλήρης κάλυψή του από το Μαξίμου.  

Όπως είναι γνωστό, ο κ. Στουρνάρας ισχυρίστηκε ότι, την κρίσιμη εβδομάδα του δημοψηφίσματος, ήταν ενήμερος σχεδίων (που, προφανώς εκπορεύονταν από την τότε κυβέρνηση) για “έφοδο στο Νομισματοκοπείο” και “διπλό νόμισμα” και ότι έφτιαξε “Τείχος” (του... Βερολίνου) για να μην περάσουν αυτά τα υποτιθέμενα “σχέδια” σε συνεργασία με τον πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργούς.  

Τις δήθεν “αποκαλύψεις” Στουρνάρα έσπευσε να υιοθετήσουν οι εκπρόσωποι όλων των παλαιομνημονιακών δυνάμεων, ζητώντας μάλιστα ποινικά μέτρα εναντίον των “επικίνδυνων” πρώην κυβερνητικών στελεχών που στοχοποίησε ο διοικητής της ΤτΕ. Η Νέα Δημοκρατία υπενθύμισε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ζητήσει εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τον καταλογισμό ποινικών ευθυνών σε πρώην υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν ο Χάρης Θεοχάρης από το ΠΟΤΑΜΙ και ο Γιάννης Κουτσούκος από το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο ανεκδιήγητος Βασίλης Λεβέντης μίλησε για “έγκλημα, και μάλιστα κακούργημα”!  

Η συγχορδία της συμμορίας των παλαιομνημονιακών, που αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα τον τοπικό “γκαουλάιτερ” του ευρωσυστήματος, δεν προκαλεί έκπληξη. Εκείνο που προκαλεί έκπληξη και πραγματική θλίψη είναι η στάση του Αλέξη Τσίπρα. Κύκλοι του Μαξίμου, με δήλωσή τους, υιοθέτησαν απολύτως τα μυθεύματα του Στουρνάρα περί “ντου στο Νομισματοκοπείο” και “διπλού νομίσματος”, υποστηρίζοντας ανερυθρίαστα ότι “κάποιοι το ονειρεύτηκαν, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πια εδώ”. Δηλαδή, δίκιο έχει ο Στουρνάρας, αλλά φροντίσαμε να διώξουμε έγκαιρα αυτούς τους “επικίνδυνους” τύπους από την κυβέρνηση!  

Πρόκειται για πραγματική πολιτική και ηθική κατάπτωση. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά ότιουδέποτε υπήρξε εισήγηση υπουργού σε κυβερνητικά ή κομματικά όργανα για “ντου στο Νομισματοκοπείο” ή για “παράλληλο νόμισμα”. Το μόνο που πραγματικά υπήρξε ήταν η εναγώνια αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων από το σύνολο των κορυφαίων κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, εν όψει της διαγραφόμενης ρήξης με το ευρωσύστημα, στην προοπτική της επικράτησης του ΟΧΙ. 

Με τη συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ, ο Γ. Στουρνάρας ομολόγησε απροκάλυπτα ότι, την κρίσιμη εβδομάδα του δημοψηφίσματος, λειτούργησε ως επικεφαλής ενός ευρω- παρακρατικού μηχανισμού εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας και του ίδιου του πρωθυπουργού, που έδιναν τότε τη μάχη του δημοψηφίσματος. Από μόνο του, το γεγονός αυτό αποτελεί επαρκή λόγο για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής γύρω από τα έργα και τις ημέρες του κ. Στουρνάρα- στην οποία θα πρέπει να δώσει επίσης λόγο για τα οικονομικά σκάνδαλα που χρεώθηκε, με κορυφαία εκείνα της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.  

Αντί γι αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας καλύπτει απολύτως τον Γιάννη Στουρνάρα και του επιτρέπει να εμφανίζεται ως τιμητής του συνόλου του πολιτικού κόσμου, ζητώντας την κεφαλήν αριστερών πρώην υπουργών επί πίνακι. Αυτός ο απόλυτος ξεπεσμός του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει στους ηττημένους του δημοψηφίσματος να εμφανίζονται ως οι πραγματικοί νικητές, απαιτώντας μάλιστα ρεβανσιστικά μέτρα εναντίον εκείνων που πρωτοστάτησαν στη μάχη του ΟΧΙ και αρνήθηκαν να προσυπογράψουν την προδοσία της λαϊκής βούλησης.  

Εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει να συμπλεύσει με τον Γιάννη Στουρνάρα ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι ο διοικητής της ΤτΕ προαλείφεται για πρωθυπουργός οικουμενικής κυβέρνησης σε περίπτωση “ατυχήματος” στην προώθηση των σκληρότατων, μνημονιακών μέτρων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τι φοβάται, άραγε, ο πρωθυπουργός; Τόσο ανίσχυρος αισθάνεται απέναντι στον διοικητή της ΤτΕ και στα κέντρα που τον υποστηρίζουν; Και πως θα δικαιολογήσει αυτή του την απωθητική σύμπλευση με τον τοποτηρητή της Μέρκελ στους βουλευτές, τα στελέχη και τους οπαδούς του;

http://www.iskra.gr/index.php