Ένα χρόνο μετά, η Ελλάδα έχει χάσει κάθε ελπίδα: Ο Αλέξης αγαπά την εξουσία

Τρίτη, 26 Ιανουαρίου 2016

Ένας χρόνος έχει περάσει από την εκλογή μιας αριστερής ριζοσπαστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Τον περασμένο Γενάρη ο Αλέξης Τσίπρας, ο δυναμικός νέος πρωθυπουργός της χώρας, υπόσχονταν ένα αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στη λιτότητα...

του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Ο αντισυμβατικός υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης σύντομα κατέφτασε στο Λονδίνο και προκάλεσε αίσθηση στα μέσα ενημέρωσης. Όλα έδειχναν πως στην Ελλάδα υπήρχε μια κυβέρνηση που απέρριπτε τους πνιγηρούς αστικούς τύπους και ήταν έτοιμη για μάχη. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές.

Ένα χρόνο μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει πιστά τις πολιτικές λιτότητας που κάποτε επέκρινε. Έχει εκκαθαρίσει την αριστερή του πτέρυγα και ο Αλέξης Τσίπρας έχει εγκαταλείψει τον ριζοσπαστισμό του προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία με κάθε κόστος. Η Ελλάδα έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Γιατί όμως υπήρξε αυτή η κατάληξη; Ένας αστικός μύθος που διαδίδεται σε ορισμένους κύκλους των μέσων ενημέρωσης υποστηρίζει ότι...

τους ριζοσπάστες σταμάτησε ένα πραξικόπημα που σχεδίασαν συντηρητικοί πολιτικοί και ευρωπαίοι αξιωματούχοι, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να εξαλείψουν κάθε κίνδυνο μετάδοσης επικίνδυνων ιδεών. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατανικήθηκε από τα τέρατα του νεοφιλελευθερισμού και των προνομίων. Παρόλα αυτά, αγωνίστηκε καλά. Ίσως και να έσπειρε τους σπόρους της επανάστασης.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ένα χρόνο πριν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πεπεισμένη ότι εάν απέρριπτε ένα νέο σχέδιο «διάσωσης», οι ευρωπαίοι δανειστές θα υποχωρούσαν υπό τον φόβο μιας γενικευμένης οικονομικής και πολιτικής αναταραχής. Οι κίνδυνοι για την ευρωζώνη ήταν, όπως υπέθεταν, μεγαλύτεροι από τους κινδύνους για την Ελλάδα. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύονταν σκληρά, θα του προσφέρονταν ένας «έντιμος συμβιβασμός» με χαλάρωση της λιτότητας και ελάφρυνση του εθνικού χρέους. Ο ιθύνων νους αυτής της στρατηγικής ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, αλλά υιοθετήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και την πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Καλοπροαίρετοι επικριτές επεσήμαιναν επανειλημμένα ότι το ευρώ είχε από πίσω του ένα άκαμπτο σύνολο θεσμικών οργάνων με την δική τους εσωτερική λογική, που απλούστατα θα απέρριπταν κάθε αίτημα για εγκατάλειψη της λιτότητας και διαγραφή του χρέους. Επιπλέον, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήταν έτοιμη να περιορίσει την παροχή ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες, στραγγαλίζοντας την οικονομία – και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί της. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά χωρίς ένα εναλλακτικό σχέδιο, που θα συμπεριελάμβανε και το ενδεχόμενο εξόδου από την νομισματική ένωση, καθώς ο μόνος τρόπος να αποφύγει το αδιέξοδο της ΕΚΤ ήταν η δημιουργία της δικής της ρευστότητας. Κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν θα ήταν φυσικά, αλλά τουλάχιστον θα πρόσφερε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να αντισταθεί στις καταστροφικές στρατηγικές διάσωσης των δανειστών.

Δυστυχώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήθελε ουτε καν να ακούσει κάτι τέτοιο.

Η απάντηση των ευρωπαίων πολιτικών ήταν απορία, απογοήτευση και κλιμακούμενη εχθρότητα.

Η καταστροφική φύση της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ξεκάθαρη ήδη από την 20η Φεβρουαρίου 2015. Οι ευρωπαίοι πολιτικοί εξανάγκασαν την νέα ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί νέους στόχους ως προς τα πρωτογενή πλεονάσματα, την υλοποίηση «μεταρρυθμίσεων», την πλήρη κάλυψη όλων των υποχρεώσεων του χρέους και την αποχή από την χρήση των κονδυλίων που ήδη υπήρχαν από προηγούμενα προγράμματα «διάσωσης» για οποιοδήποτε άλλο σκοπό εκτός από τη στήριξη των τραπεζών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έκλεισε ήρεμα τη στρόφιγγα της ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και αρνήθηκε να δώσει έστω και ένα ευρώ επιπρόσθετης οικονομικής βοήθειας έως ότου η Ελλάδα συμμορφωθεί.

Η απόγνωση στην χώρα αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο, καθώς η κυβέρνηση απορροφούσε και τα τελευταία αποθέματα ρευστότητας, οι τράπεζες στέρευαν και η οικονομία κινούνταν μόλις και μετά βίας. Τον Ιούνιο η Ελλάδα αναγκάστηκε να επιβάλλει ελέγχους στις κεφαλαιακές ροές και να κηρύξει τραπεζική αργία. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε μια τελευταία ζαριά τον Ιούλιο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα για την έγκριση ενός νέου αυστηρού προγράμματος «διάσωσης». Προς μεγάλη κατάπληξη όλων, το 62% των Ελλήνων με μεγάλη γενναιότητα απέρριψε τις προτάσεις των δανειστών. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είχε υποστηρίξει το «Όχι», κατάλαβε ότι στην πράξη το αποτέλεσμα σήμαινε την έξοδο από το ευρώ, ενδεχόμενο για το οποίο η κυβέρνησή του δεν είχε κάνει καμία σοβαρή προετοιμασία.

Ασφαλώς και υπήρξαν πρόχειρα «σχέδια» για ένα παράλληλο νόμισμα ή ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, αλλά τέτοιες ερασιτεχνικές ιδέες δεν είχαν καμία χρησιμότητα στο παρά πέντε. Επιπλέον, ο ελληνικός λαός δεν ήταν προετοιμασμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό κόμμα μόλις που στέκονταν στα πόδια του. Πάνω απ’ όλα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο κύκλος του είχαν δεσμευτεί προσωπικά για την παραμονή στο ευρώ. Αντιμέτωπος με τα καταστροφικά αποτελέσματα της στρατηγικής του, ο Τσίπρας παραδόθηκε απόλυτα στους δανειστές.

Έκτοτε έχει υιοθετήσει μια σκληρή πολιτική πλεονασματικών προϋπολογισμών, έχει αυξήσει τη φορολογία και έχει ξεπουλήσει τις ελληνικές τράπεζες σε κερδοσκοπικά κεφάλαια, έχει ιδιωτικοποιήσει αεροδρόμια και λιμάνια και απειλεί να μειώσει τις συντάξεις. Το νέο μνημόνιο καταδίκασε την Ελλάδα σε μακροπρόθεσμη ύφεση καθώς οι προοπτικές ανάπτυξης είναι κάκιστες, η μορφωμένη νεολαία μεταναστεύει και το εθνικό χρέος αυξάνει συνεχώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο παράδειγμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία όχι μόνο απέτυχε να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της, αλλά υιοθέτησε και το πρόγραμμα του αντιπάλου. Η αποτυχία του έχει ενδυναμώσει στην Ευρώπη την αντίληψη ότι η λιτότητα είναι ο μόνος δρόμος και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι συνέπειες είναι σοβαρές για αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, όπου οι Podemos χτυπούν την πόρτα της εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε όχι επειδή η λιτότητα είναι ανίκητη, ούτε επειδή η ριζοσπαστική αλλαγή είναι ανέφικτη, αλλά επειδή δυστυχώς ήταν απρόθυμος και ανέτοιμος να αμφισβητήσει ευθέως το ευρώ. Η ριζοσπαστική αλλαγή και η εγκατάλειψη της λιτότητας στην Ευρώπη απαιτούν ευθεία αντιπαράθεση με την ίδια τη νομισματική ένωση. Για τις μικρότερες χώρες αυτό σημαίνει προετοιμασία για «έξοδο». Για τις ισχυρές χώρες σημαίνει αποδοχή καθοριστικών αλλαγών στους δυσλειτουργικούς κανόνες της νομισματικής ένωσης. Αυτό έχει να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Αυτό είναι και το μοναδικό μάθημα από την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ.

ΠΗΓΗ: http://www.theguardian.com/commentisfree/2016/jan/25/one-year-on-syriza-radicalism-power-euro-alexis-tsipras

Μ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Βαδίζουμε προς μια νεο-αποικιοκρατούμενη, τριτοκοσμική χώρα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΝΗΝ;

ΤΡΙΤΗ 26/1/2016 

Toυ EYTYXH ΜΠΙΤΣΑΚΗ*     

Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών  

(Ελύτης)  

Πέρασε ένας χρόνος με κυβέρνηση της Αριστεράς. Ακριβέστερα: Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς (ΑΝ.ΕΛΛ.). Τι παρέλαβε η νέα κυβέρνηση; Μια χώρα χρεοκοπημένη. Τα ταμεία άδεια, τεράστιο χρέος και τις αλυσίδες των δύο μνημονίων που υπέγραψαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου και, με τη διαμεσολάβηση του τοπικού, πρόθυμοι διεκπεραιωτές του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.  

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με ένα άλμα πρώτη πολιτική δύναμη; Επειδή το πρόγραμμά του ανταποκρινόταν σε δύο κεφαλαιώδη αιτήματα: στη σωτηρία των Ελλήνων από την πείνα και στηναποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας.  

Και γιατί τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς έμειναν στάσιμα, ουσιαστικάπεριθωριοποιημένα; Μετά την κατάρρευση, οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός δεν συγκινούν τους λαούς της Ευρώπης, της ηπείρου που κάποτε είχε συγκινηθεί από το μεγαλόπνευστο απελευθερωτικό όραμα του Μαρξ. Απογοητευμένοι, οι λαοί της Ευρώπης στρέφονταν, για άλλη μια φορά, προς τη Δεξιά και την Ακροδεξιά.  

Σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα προσπάθησε ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει: να εφαρμόσει, στο μέτρο τουεφικτού, το προεκλογικό του πρόγραμμα. Με τι λεφτά; Και πώς θα αντιμετωπιζόταν το τεράστιο χρέος; Οι «εταίροι», τοκογλύφοι, είτε καθολικοί είτε διαμαρτυρόμενοι, αντιμετώπισαν τον ελληνικό λαό ως σκληροί, άτεγκτοι, ανάλγητοι νεοαποικιοκράτες, αλλά και προπαντός: το φύτρο της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ε.Ε. έπρεπε να ξεριζωθεί.  

Και η κυβέρνηση; Πρώτο λάθος στρατηγικού χαρακτήρα: Η κυβέρνηση δεν κουραζόταν να δηλώνει την πίστη της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην υποτιθέμενη Ευρώπη των λαών. Γιατί; Επειδή η ελληνική, «ανανεωτική» Αριστερά είχε μεν υπερβεί (χωρίς να το ομολογήσει και να το ερμηνεύσει) την ιδεολογία του τεθνεώτος ευρωκομμουνισμού. Ετρεφε όμως πάντα αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα της Ε.Ε.  

Στους λίγους πρώτους μήνες η κυβέρνηση έλαβε μια σειρά μέτρα με κύριο στόχο την ανακούφιση των λαϊκών μαζών: Αποκατάσταση της λειτουργίας της ΕΡΤ, επαναπρόσληψη των απολυμένων (από τον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ.), μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα και νερό για τους οριακά φτωχούς, επίδομα πετρελαίου κ.λπ. κ.λπ. Τα θετικά αυτά μέτρα ανακούφιζαν, αλλά δεν έλυναν το πρόβλημα της λιτότητας και της πείνας.  

Και οι εταίροι; Ψυχροί και αδιάφοροι αντιμετώπιζαν το δράμα του λαού. Και η κυβέρνηση, παρά την αποκτημένη εμπειρία από τη στάση των υπαλλήλων της Ε.Ε., συνέχιζε να ορκίζεται στο ευρωπαϊκό της όραμα. Με τη στάση της αυτή υπονόμευε τη διαπραγματευτική της δύναμη και, αντίστροφα, διευκόλυνε την αναλγησία των μικρόψυχων υπαλλήλων της Ε.Ε. Αλλά, «αν στη μάχη πας για να πεθάνεις, στρατιώτη μου, τον πόλεμο τον χάνεις» (Μπρεχτ).  

Η ελληνική τραγωδία συνεχιζόταν. Φτώχεια, αυτοκτονίες, κατήφεια, κατάθλιψη. Από την άλλη, οι εταίροι, αμετακίνητοι στις θέσεις τους - εκβιασμοί για αποβολή της Ελλάδας από την Ε.Ε., υβριστική συμπεριφορά (σπάταλοι, τεμπέληδες, ψεύτες). Αυτά για τον ελληνικό λαό που πρώτος αντιστάθηκε στα στρατεύματα του χιτλερισμού και στη συνέχεια οργάνωσε τη μεγαλύτερη (αναλογικά με τον πληθυσμό) και αποτελεσματική αντίσταση εναντίον των κατακτητών.  

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση προκήρυξε δημοψήφισμα. Και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επανασυνδεόμενη με τις πατριωτικές και ανθρωπιστικές παραδόσεις και αξίες του, καταψήφισε το εθνοκτόνο πρόγραμμα της Ε.Ε. Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση μπροστά στη λαϊκή αποφασιστικότητα; Επρεπε να διαπραγματευτεί ως εκπρόσωπος, για άλλη μια φορά, του ελληνικού λαού. Αντί γι’ αυτό, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Τον Σεπτέμβριο προκήρυξε εκλογές και τις κέρδισε.  

Δεύτερο λάθος στρατηγικού χαρακτήρα: Επρεπε, με μια δραματική, καθαρή διακήρυξη προς τον ελληνικό λαό, να απορρίψει το τρίτο μνημόνιο ως προϊόν εκβιασμού, αφόρητης πίεσης, ως κείμενο που αντιφάσκει με την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, αλλά και με το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να δεχτεί να κυβερνήσει υπ’ αυτές τις συνθήκες.  

Τι θα γινόταν όμως τότε; Τι θα έκαναν εταίροι και ντόπια αντίδραση; Η συμμαχική κυβέρνηση αποφάσισε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις των ιμπεριαλιστών. Ετσι, σε κάθε περίπτωση, επιβεβαίωνε την πίστη της στην Ε.Ε., στις ευρωπαϊκές αξίες, στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και δήλωνε κάθε φορά ότι θα ανταποκριθεί σε όλες τις δεσμεύσεις της.  

Τι συνεπαγόταν αυτή η πολιτική; Πώληση, εκποίηση, παραχώρηση των θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας. Παράδωσε στους ξένους και στην ελληνική ολιγαρχία τον ΟΤΕ (Γερμανοί), τη ΔΕΗ, τον ΟΛΠ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πολύτιμες εκτάσεις όπως το παλαιό αεροδρόμιο, κρατικά κτίρια, υπόγειο πλούτο, όπως ο χρυσός κ.λπ. κ.λπ. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;  

Δάνεια επί δανείων, δισεκατομμύρια που χαρίζονται για τη «ρευστότητα» των αχόρταγων τραπεζών. Και πώς θα μαζευτούν τα 50 δισ. για το ταμείο που θα δημιουργηθεί; Με έναν και μοναδικό τρόπο: με την περαιτέρω εκποίηση του κοινωνικού πλούτου, εκποίηση που περιλαμβάνει και τηνκατάργηση του οικογενειακού ασύλου ακόμη, ενδεχομένως και της πρώτης κατοικίας.  

Και έτσι φτάσαμε, αλλά γιατί φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση; Διάφορα σενάρια, μέχρι και σενάρια εμπνεόμενα από την αστυνομική αντίληψη της ιστορίας, κυκλοφορούν ανεύθυνα ή και αποτελούν στοιχεία κομματικής προπαγάνδας. Ας θυμηθούμε όμως ορισμένα συγκεκριμένα δεδομένα.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μεν απορρίψει (χωρίς να το ομολογήσει) την ιδεολογία του ευρωκομμουνισμού. Ηταν όμως κληρονόμος της «Ευρωπαϊκής Ιδέας». Ταυτόχρονα ήταν κληρονόμος ορισμένων από τις εγγενείς αδυναμίες της ανανεωτικής Αριστεράς.  

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των αριστερών επιστημόνων και τεχνικών ήταν μέλη ή οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα αυτό δεν τους αξιοποίησε για να διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό και ποσοτικό πρόγραμμα που θα έπειθε ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στο πλαίσιο της Ε.Ε. Πολιτική και θεωρητική ένδεια. Ταυτόχρονα, λόγω κληρονομημένου αντιδογματισμού, χαλαρής και αναποτελεσματικής οργάνωσης.  

Αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα και το μέλλον μιας Ε.Ε. που ηγεμονεύεται από το γερμανικό κεφάλαιο. Ταυτόχρονα και κατά συνέπεια, αυταπάτες ως προς το ζήτημα του χρέους. Ως προς τη μεταχείριση της Ελλάδας από τους «εταίρους». Κατά συνέπεια, φρούδες ελπίδες για ξεπέρασμα της κρίσης στο πλαίσιο της «Ενωμένης Ευρώπης» και υπό διαδικασία πιθανής διάλυσης του σαθρού κατασκευάσματος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.  

Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Αντί να «διαπραγματευτεί» χωρίς τέλος και αποτέλεσμα, να συγκροτήσει μια ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα και να πει στους υπαλλήλους της Ε.Ε. και των τραπεζών: Θέλετε να μας διώξετε; Διώξτε μας! Δεν θα πάρετε ευρώ, καθότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, όσον έντιμος και αν είναι. Θέλετε να μας διώξετε;  

Διώξτε μας. Θα δημιουργήσετε μια νέα εστία αναταραχής απέναντι στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Θέλετε να μας διώξετε; Διώξτε μας. Αλλά οι θεωρητικοί σας λένε ότι η έξοδος μιας χώρας θα επιφέρει τη διάλυση του σαθρού σας οικοδομήματος.  

Φυσικά η ελληνική αντιπροσωπεία, με τον δεινό Βαρουφάκη και τους συντρόφους του, δεν θα χρησιμοποιούσε τη δική μου άξεστη γλώσσα. Θα μιλούσε όπως αρμόζει σε πολιτικούς. Τι θα πετύχαινε όμως η αντιπροσωπεία μας μπροστά στους υποθερμικούς εκπροσώπους του ψυχρούΒορρά;  

Το πολύ, μερικές δευτερεύουσες υποχωρήσεις. Οχι κούρεμα του χρέους, παρότι η κραταιά Γερμανία μάς οφείλει πολύ περισσότερα λόγω της «δράσης» των χιτλερικών (η ίδια η Γερμανία δέχτηκε ευχαρίστως να της χαριστούν οι πολεμικές αποζημιώσεις από τους νικητές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.  

Και η ίδια κραταιά Γερμανία αρνείται να συζητήσει για το δάνειο και τις επανορθώσεις, ενώ απαιτεί και το τελευταίο ευρώ από τη χειμαζόμενη, χρεοκοπημένη, λόγω της πολιτικής της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, Ελλάδα). Στην Ελλάδα που της έδωσε τα «φώτα του πολιτισμού» και τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό που -η Ιστορία το μαρτυρεί- δεν φαίνεται να αγαπούν οι εταίροι μας.  

«Η Ελλάδα θα τηρήσει όλες τις υποχρεώσεις της». Συμπέρασμα: Μ’ αυτή την πολιτική βαδίζουμε προς μια νεο-αποικιοκρατούμενη, τριτοκοσμική χώρα. Αλλά η ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι ντετερμινιστικά προκαθορισμένη. Είναι πεδίο δυνατοτήτων, όπου ο υποκειμενικός παράγων είναι ουσιαστικός.  

Ποιος θα μπορούσε συνεπώς να είναι ο ρόλος της υπόλοιπης Αριστεράς σ’ αυτή τη χωρίς έλεος αναμέτρηση ενός μικρού λαού με τη φωλεά των εχιδνών της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης; Και ποιες δυνατότητες υπάρχουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, για μια ρήξη και έξοδο από την Ε.Ε.;  

Ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τη στήριξη ποιου λαϊκού κινήματος, θα μπορούσαν να απαλλάξουν την Ελλάδα από τις έχιδνες της νέας Ιεράς Συμμαχίας;  

*Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο και σε προηγούμενο άρθρο. Η συνέχιση της υποτέλειας δικαιολογεί την επανάληψη του τίτλου    

*Πηγή: efsyn.gr

http://www.iskra.gr/index.php

Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!

ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016

Γράφει: Νίκος Μπογιόπουλος

Μετά τον καστανά της Θεσσαλονίκης εντόπισαν, συνέλαβαν και επέβαλαν πρόστιμο 10.000 ευρώ σε 65χρονη καρκινοπαθή που πουλούσε τα προσωπικά της αντικείμενα σε λαϊκή αγορά, παραμονή των Χριστουγέννων, για να αγοράσει τα φάρμακά της. Τα χτυπήματά τους ενάντια στην ολιγαρχία είναι αμείλικτα…
Αυτοί
που θα έβαζαν τέλος στο καθεστώς των μαγκαλιών μείωσαν στο μισό το επίδομα θέρμανσης και στους μισούς τους δικαιούχους του…
Αυτοί που θα επέστρεφαν την 13^η σύνταξη έκοψαν κι άλλο τις συντάξεις και τώρα σχεδιάζουν ένα Ασφαλιστικό που μπροστά του εκείνο του Γιαννίτση μοιάζει με «πταίσμα».
Εκείνοι που θα έφερναν την αξιοπρέπεια στους γέροντες έφτασαν στο σημείο να χτυπούν με τα ΜΑΤ συνταξιούχους (!) στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ανακηρύσσοντας τα δακρυγόνα σε «ήπιο μέσο καταστολής»!

Αυτοί που θα «έσκιζαν τα Μνημόνια», στις 20 Φλεβάρη, ούτε ένα μήνα από την ανάδειξή τους στην κυβέρνηση, πριν ακόμα ψηφίσουν τα δικά τους Μνημόνια, είχαν αποδεχτεί, ψηφίσει και παρατείνει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις των προηγούμενων, είχαν ανακηρύξει κατά«70% καλό» το μνημονιακό έγκλημα που είχε ήδη διαπραχτεί και προετοίμαζαν το έγκλημα που με τη δική τους σφραγίδα ερχόταν, αναγορεύοντας την πολιτική απατεωνιά σε «δημιουργική ασάφεια»…
Αυτοί που τον Γενάρη είχαν το θράσος να πάνε στο Σκοπευτήριο για να μαγαρίσουν την Ιστορία του ελληνικού λαού, τον Δεκέμβρη μήνα φρόντισαν να απέχουν από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για τηνκαταδίκη του ναζισμού, εναρμονισμένοι – ακόμα και σ’ αυτό – με την τακτική της ΕΕ…
Αυτοί που θα έφερναν την «κοινωνική δικαιοσύνη» ανέβασαν το ΦΠΑ στα είδη λαϊκής διατροφής στο 23% συστήνοντας στο λαό «λιτό βίο»και συνταγές με… γεμιστά, εισηγούνται επιβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, συνεχίζουν την πολιτική των ίδιων χαρατσιών και των ίδιων ΕΝΦΙΑ και μάλιστα επί μειωμένων αντικειμενικών αξιών, ψήφισαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι οι φόροι για το λαό θα ξεπεράσουν το 2016 τα 45 δισ. ευρώ, όταν για τραπεζίτες, εργολάβους και πολυεθνικές οι φόροι δεν ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ…   
Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στην εκποίηση της χώρας, ξεπούλησαν τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το λιμάνι στους Κινέζους, τον Αστέρα της Βουλιαγμένης σε Κουβετιανούς και Τούρκους και έπεται συνέχεια…

Εκείνοι που θα ήταν «υπηρέτες» του λαού, αφού πέρασαν από τα «καταργούμε τα Μνημόνια» στα «παράλληλα προγράμματα» κι αφού διέπραξαν κάθε είδους αθλιότητα που αρμόζει στο μικρεμπόριο της ελπίδας, φρόντισαν τα δικά τους Μνημόνια να είναι το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς προδοσίας που - την ακριβώς επόμενη μέρα - μετέτρεψε το 61% «Όχι» του δημοψηφίσματος σε 100% «Ναι» στην ποδιά της Μέρκελ και στα θησαυροφυλάκια των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών.  
Αυτοί που θα «τέλειωναν με το παλιό», σαν «νομιμοποιητική» βάση για τα δικά τους ρουσφέτια, για τον δικό τους νεποτισμό, για τον δικό τους καρεκλοκενταυρισμό, έχουν επιδοθεί στην απίθανη κατρακύλα να παραπέμπουν στους αγώνες του ΕΑΜ, στην Μακρόνησο και στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας! Τέτοια ξετσιπωσιά… 
Αυτοί που θα αποκαθιστούσαν την «εθνική κυριαρχία» και την «εθνική ανεξαρτησία» έφτασαν να προτείνουν δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, να πρωτοστατούν σε χοροεσπερίδες του ΝΑΤΟ τραγουδώντας «we are the world, we are the children», να έχουν μετατρέψει την Ελλάδα στη μοναδική χώρα μετά τις ΗΠΑ που επιτρέπει παρουσία ισραηλινών στρατευμάτων στο έδαφός της, να επιδίδονται σε κάθε λογής κωλοτούμπα που προστάζουν τα «πεντοζάλια των αγορών και να ανοίγουν ομπρέλα όταν ο Σόιμπλε τους κάνει συστάσεις του τύπου «είναι η εφαρμογή (των Μνημονίων),ηλίθιε»…   
 
Προσοχή, αυτά τα πρωτοσέλιδα (Μάρτης 2013) η «Αυγή» τα επέλεγε για τα Μνημόνια των άλλων…

Αυτοί που θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη (!), ήρθαν να φέρουν σε πέρας την πιο βρώμικη δουλειά που οι προκάτοχοί τους θα ήταν αδύνατον να ολοκληρώσουν, δίνοντας «αριστερό» περιτύλιγμα στην ραγιάδικη θεωρία πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» και διακηρύσσοντας – αυτοί οι πρώην «αντιμνημονιακοί» και «αντιμερκελιστές» - ότι όποιος δεν είναι με το «αριστερό» τους Μνημόνιο είναι με τον Σόιμπλε! 
Στον έναν χρόνο από τις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά! 

ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/366350,Prwth-fora-tetoia-yeytoaristera-.html

«Ένα χρόνο αριστερά»: Όταν το γελοίο θριαμβολογεί…

ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016

«Ένα χρόνο αριστερά»: Όταν το γελοίο θριαμβολογεί…

Σπάνια το βλακώδες θράσος και η αυθάδεια εμπαιγμού εκτινάσσονται σε τέτοια ύψη γελοιότητας, σαν κι αυτό της κακόγουστης «αριστερής» φιέστας στο Ταε Κβο Ντο: Με ομιλητή τον Τσίπρα… 
Και μόνο η εικόνα αυτής της «αριστερής» φιέστας αποτυπώνει τη μακάβρια γελοιότητα: Η Ελλάδα από το ένα άκρο της στο άλλο έχει ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ εναντίον αυτής της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, η λαϊκή ΟΡΓΗ έχει ξεχυθεί στους δρόμους
και ο Τσίπρας, με την αναισθησία του πωρωμένου πολιτικού απατεώνα, θριαμβολογεί για τα φανταστικά «επιτεύγματα» του πρώτου χρόνου της κυβέρνησής του, θριαμβολογεί για την κτηνώδη εφαρμογή του Μνημονίου του (του «αριστερού»), για τη θηριωδία του ψεύδους του, για τη μοχθηρία της κοροϊδίας του… 

Πραγματικά είναι σπάνιο «φαινόμενο»: Μια κυβέρνηση άγριας ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ του ελληνικού λαού και με το λαό οργισμένο στο δρόμο, να οργανώνει σώου θριαμβολογικού ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ του ελληνικού λαού… 

Ο πανικός από την εκρηκτική λαϊκή καταιγίδα έχει θέσει εκτός ελέγχου το βλακώδες και αλαζονικό θράσος των «αριστερών» ανδρεικέλων… 

Δεν μπορούν πλέον να αντιληφτούν ότι τέτοιοι τελετουργικοί θεατρινισμοί και τέτοιες ομιλίες του Τσίπρα, αφόρητου ψεύδους, μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης αγανάκτησης, ρίχνει λάδι στη φωτιά… 

Όταν εμπαίζεις τα εξεγερμένα θύματά σου έχεις τελεσίδικα ξοφλήσει: Υπογράφεις μόνος σου την πτώση σου… 

Τέτοια βάναυση και γελοία περιφρόνηση της οργισμένης λαϊκής νοημοσύνης ξεφεύγει πλέον από το πλαίσιο της …πολιτικής ανάλυσης… 

Όταν το βλακώδες και το γελοίο αγγίζουν τη φρενοβλάβεια το λόγο έχουν οι γελοιογράφοι και οι σατιρικοί συγγραφείς… 

Πώς να καταπιαστείς σοβαρά πλέον με τον αστείο Τσίπρα ο οποίος, ενώ μετέτρεψε το ίδιο βράδυ, το γιγάντιο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, σε ταπεινωτικό «ΝΑΙ», ειρωνεύεται το «κίνημα της γραβάτας», δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες που κατεβαίνουν στο δρόμο ενώ ψήφισαν «ΝΑΙ»;;; 

Τους ειρωνεύεται επειδή ο ίδιος τους γκρέμισε τις αυταπάτες και από «ΝΑΙ» γίνανε «ΟΧΙ»… 

Τους ειρωνεύεται! Ποιος; Ο Τσίπρας που με ξετσιπωσιά ασυνήθιστη πρόδωσε και εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, μετατρέποντας το ΟΧΙ του σε ΝΑΙ… 

Ας πιάσουν δουλειά οι σκιτσογράφοι και οι σατιρικοί... 

Εμείς αδυνατούμε να ανταποκριθούμε…

Η ηλιθιότητα του ηγεμόνα και αυτή του δούλου… 

 

Ο Σόιμπλε, ο ανώτατος αξιωματούχος του 4ου Ράιχ, απευθυνόμενος στο ανδρείκελο της αποικίας, τον Έλληνα πρωθυπουργό, χρησιμοποίησε την ταπεινωτική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι αφέντες προς τους δούλους: «Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!». 

Εδώ, βεβαίως, έχουμε δύο ηλιθιότητες: Τη βάναυση και επιθετική του Γερμανού αποικιοκράτη (ο ίδιος δεν τη διακρίνει, ως ηγεμόνας) και την παθητική και δουλική του υπηρέτη: που ούτε κι αυτός δεν τη διακρίνει, ως δούλος…

Έχουμε τη στραταρχική ηλιθιότητα του Σόιμπλε που πιστεύει ότι με τα Μνημόνια και τις φασιστικές εντολές τού «αποφασίζουμε και διατάζουμε» μπορεί να επιλυθούν τα πελώρια προβλήματα της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης και ΣΗΨΗΣ (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης) και να σωθεί το 4ο Ράιχ και το ευρώ του…

Έχουμε και τη δωσίλογη ηλιθιότητα του Τσίπρα και της «αριστερής» κυβέρνησης των ανδρεικέλων («αριστερή» ηλιθιότητα), ηλιθιότητα που συμπυκνώνεται σε τούτο: Στην Πίστη στην ΥΠΟΤΑΓΗ και στα θαύματα (ως γνωστόν οι αδύναμοι και οι ραγιάδες βρίσκουν καταφύγιο στα ονειροπολήματα).

Μια «αριστερή» ηλιθιότητα που πιστεύει ότι είναι δυνατόν η ραγιάδικη ΥΠΟΤΑΓΗ στους αξιωματούχους του 4ου Ράιχ να επιλύσει τα προβλήματα και να σώσει τα κυβερνητικά ανδρείκελα από τον κάλαθο των στημένων λεμονόκουπων: Η νομοτελειακή κατάληξη κάθε ανδρεικέλου… 
Και οι δύο ηλιθιότητες, διαλεκτικά συνδεδεμένες, είναι εξίσου άθλιες και απωθητικές… 

Ακριβώς, διότι δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί η αυθάδεια της φασιστικής ηλιθιότητας του Σόιμπλε, δίχως την ύπαρξη της ηλιθιότητας του γλοιώδους, «αριστερού» ραγιαδισμού του Τσίπρα…

Απελπιστικά ζοφερό είναι και το δραματικό θέατρο που παίζεται με μόνο πρωταγωνιστή την ηλιθιότητα: Τη μοχθηρή του ηγεμόνα και τη μελοδραματικά ραγιάδικη του Τσίπρα…

Αυτό το ΑΙΣΧΟΣ της «αριστερής» κυβέρνησης δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: Παγκοσμίως… 

Ο Τσίπρας φιλούσε υπέροχα

γράφτηκε στον Τοιχο about 9 hours ago -  0 Comments

ΔΕΥΤΕΡΑ 25-1-2016

της Κατερίνας Γκαράνη

Ο σχολιασμός για τους οπαδούς του Σύριζα στην επετειακή ομιλία της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεροδεξιάς θα περιοριστεί στο ότι είναι τακτοποιημένοι. Αυτό όμως που ενδιαφέρει αυτούς που δεν αφήνουν λακκούβες σιέλου βλέποντας τον ακροδεξιά στηριζόμενο "αριστερό" ευρωλάγνο ηγέτη στο πόντιουμ, είναι το τι είπε για όσους δεν έχουν ανιψιό στην Κούλουρη για να τους τακτοποιήσει.

Ο πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών απείλησε ότι ή θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που του επιβάλλει ο Σόιμπλε στο ασφαλιστικό ή το ασφαλιστικό θα γκρεμιστεί. Όμως, αυτός θα το γκρεμίσει και δεν θα γκρεμιστεί από μόνο του  όπως δεν πτώχευσαν από μόνα τους τα δημόσια νοσοκομεία όταν τους πήρε με διαταγή τα αποθεματικά, όπως επέβαλλε από την πίσω πόρτα capital controls πετώντας από πάνω του την καυτή πατάτα του "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος (που ύπουλα κήρυξε εν μέσω διαπραγματεύσεων) για να λέει ότι αναγκάστηκε να πει ΝΑΙ για να μην γκρεμιστεί το τραπεζικό σύστημα. Το είδος της πολιτικής σχολής του Τσίπρα είναι επιθετική οπισθοχώρηση. Νιώθει ο φίλαθλος περήφανος με τις θεαματικές τρίπλες του παίκτη ο οποίος έχει δώσει το παιχνίδι από την προηγούμενη ημέρα. Κανείς δεν κατάλαβε ότι "τα άρπαξε" με την λασπωμένη φανέλα που πλασάρει στο γήπεδο.

Όταν ακούς πολιτικό να λέει ότι "θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει το ύψος των συντάξεων" να είσαι σίγουρος ότι την σύνταξη που ήξερες χαιρέτα την. Κι αυτό φάνηκε όταν θυμήθηκε την Επανάσταση του Λαού και υποσχέθηκε ότι θα υπερασπιστεί τα χαμηλά στρώματα. Αυτό σημαίνει ότι ως σίγουρο έχει τα 360 ευρώ που είναι η σύνταξη του ΟΓΑ και όλες από εκεί και πάνω θεωρούνται υψηλές για την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα εξαιτίας των υπογεγραμμένων Μνημονίων και όχι λόγω της "καμμένης γης" που έδινε η μία κυβέρνηση στην άλλη επί δεκαετίες. Η Μνημονιακή πολιτική είναι μία ανεξαρτήτως ποιος θα είναι αυτός που θα εφαρμόζει τις εντολές. Ορθώς του υπενθύμισε  ο Σόιμπλε σε παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη ποια είναι η δουλειά του κάθε μνημονιακού πρωθυπουργού: "Εφαρμογή".

Ο εν λόγω πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών της Ελλάδας χρησιμοποίησε τερτίπια αριστερίστικα του τύπου "δεν θα βάλουμε στο ίδιο σακί τους μεγαλοδικηγόρους με τους νέους εργαζομένους και τα μπλοκάκια". Άρα αυτό που θέλει είναι να φτωχοποιήσει τους πάντες και να βάλει κόφτη στους νέους εργαζομένους, δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς και λοιπούς ότι για την υπόλοιπη ζωή τους δεν πρέπει να ξεπερνάει ετησίως το εισόδημά τους τα 5.000 ευρώ για να μην γίνουν "μεγαλοδικηγόροι", "μεγαλογιατροί", "μεγαλοεπαγγελματίες" κ.λπ. και τους χαρατσώσει.

Την φτωχοποίηση όμως όλης της μεσαίας τάξης του ιδιωτικού τομέα (το δημόσιο θα το τελειώσει ο επόμενος πρωθυπουργός) την ξεστομίζει και όταν ως εναλλακτική για να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις ξαναβάζει στο τραπέζι την αύξηση εισφορών για ένα υπερταμείο το οποίο θα ξεκινήσει με 3 δις έλλειμμα και με δημόσια υγεία η οποία δεν μπορεί να καλύψει ούτε την μοριακή εξέταση του ιού της γρίπης δωρεάν για τους ασθενείς. 

Οι εισφορές θα ανέβουν χωρίς το κράτος να παρέχει απολύτως τίποτε στον ασφαλισμένο. Η αναγκαστική κατάρρευση του συστήματος είναι μεθοδευμένη. Η αύξηση εισφοράς που θέλει η κυβέρνηση σημαίνει λουκέτο ή αναγκαστικό χρέος σε κάθε μεσαία επιχείρηση που έχει απομείνει. Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για το φιλελεύθερο πρόγραμμα του Μητσοτάκη όπου η ιδιωτική ασφάλεια θα μπει στο παιχνίδι ως το μόνο που μπορεί να σώσει τον Έλληνα ασθενή και μελλοντικό συνταξιούχο και θα παρέχεται αποκλειστικά στους κατοίκους των Βορείων Προαστίων που σήμερα χλευάζει ο "λαϊκός" Τσίπρας από το "αριστερό" πόντιουμ.

Ο Τσίπρας δεν ήρθε πριν ένα χρόνο στην εξουσία ούτε για να σχίσει μνημόνια, ούτε για να χτυπήσει κανένα χέρι στο τραπέζι της Ε.Ε,  αντιθέτως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος με το κατάλληλο κόμμα την κατάλληλη στιγμή. Ένα χρόνο μετά την διακυβέρνησή του λέει ξεκάθαρα αυτό για το οποίο διορίστηκε: Με την καραμέλα του "λαϊκού" σπρώχνει προς τα κάτω την ήδη ρημαγμένη μεσαία τάξη. Να την κάνει ένα στρώμα, που με τα δικά του λόγια λέγεται "λαϊκό" αλλά με την γλώσσα της αλήθειας λέγεται φτωχό.

Ανοίγει δρόμο για το επόμενο στάδιο διακυβέρνησης της χώρας που θα έχει απέναντί της μόνο δύο κοινωνικά στρώματα. Το πριν και μετά Τσίπρα χαμηλό και το μετά Τσίπρα υψηλό. Για το κάτω στρώμα θα υπάρχουν οι φτωχές κοινωνικές παροχές, όπως οι πολυκατοικίες άστεγων οικογενειών που ήδη εγκαινιάζονται στην Αττική, για περίθαλψη τα ιατρεία της γειτονιάς  που θα σου καλύπτουν ένα ράμμα, ένα χάπι υπέρτασης και μπορεί κι ένα εμβόλιο, κάρτα σίτισης από το Ανθρωπιστικό Ταμείο Γιούνεκρ  ενώ  μισθός και σύνταξη θα είναι στα όρια του κατώτατου εισοδήματος φτώχειας που ανά έτος θα πέφτει για να φτάσει στα 200 ευρώ το μήνα ανά άτομο όπως πιλοτικά πραγματοποιείται με το Επίδομα Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος που θέσπισε η Τρόικα.  Ειδικά με την εισροή νέων εργατικών χεριών προσφύγων και μεταναστών η προσφορά θα είναι μεγαλύτερη της ζήτησης με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές του μεροκάματου.

Ο Τσίπρας ξεκαθάρισε στην επετειακή του φιέστα ότι το δίλημμα πλέον είναι ταξικό βαπτίζοντας τον Μητσοτάκη ως τον αντίπαλό του. Αλλά αυτό στην ουσία δεν είναι δίλημμα αλλά παραδοχή σε έναν με τον ζόρι φτωχοποιημένο και από την "αριστερά" λαό ότι είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Αριστεράς και στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Δεξιάς.