ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΗΛΙΘΙΕ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η πραγματικότητα εκδικείται. Επτά μόνο μήνες μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. απέναντι στον “φασισμό” της εποχής μας, εκπροσωπούμενο στην Ευρώπη από το Κουαρτέτο των Δανειστών (1), η ελληνική κοινωνία υποχρεώνεται να ξαναμπεί στον δρόμο της εξέγερσης, που εγκατέλειψε το 2012, για να ακολουθήσει τον ψεύτικο, όπως αποδείχθηκε, ήλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το κάνει γιατί νοιώθει, βαθιά μέσα της, ότι είναι μόνο έτσι που μπορεί να επιβιώσει.
‘Εκανα το “λάθος” τις προάλλες, να κυττάξω μια στιγμή στα μάτια τη γυναίκα που καθόταν στην είσοδο του μετρό, στον Ευαγγελισμό. Κι εκείνη, διακρίνοντας μια δίοδο μέσα στην απελπισία της, γύρισε και μούπε:
“Είναι έξη μέρες που με έβγαλαν από το σπίτι μου. Πως θα ζήσω;”. Ακόμα πιο φοβερό από αυτό που μούπε, ήταν όμως ο τρόμος στο βλέμμα της.
Αναγκάστηκα να διηγηθώ αυτή τη σκηνή σε μια παρέα που τα κουτσοπίναμε, όταν με έπρηξαν με τους “κινδύνους της ρήξης”. “’Εχετε δίκηο”, τους είπα, “για τους κινδύνους της σύγκρουσης με τους δανειστές, αλλά με συγχωρείτε, εδώ μιλάει η τσέπη. Αυτή τη συζήτηση μπορούμε να την κάνουμε μόνο και μόνο γιατί έχουμε κάτι ακόμα. ‘Ολα όσα λέτε δεν έχουν κανένα νόημα γι’ αυτή τη γυναίκα”. Περίμενα να με κατσαδιάσουν, αλλά αυτοί έσκυψαν το κεφάλι ντροπιασμένοι και δεν είπαν τίποτα.
Αυτή είναι η σημερινή θνήσκουσα Ελλάδα, η χώρα των ηλικιωμένων που τσαλαπατιούνται για λίγα φρούτα και λαχανικά αν βρεθεί κανα Χριστιανός να τα μοιράσει τζάμπα, που μαζεύουν τα υπολείμματα των λαϊκών, που εξαφανίζουν σε μερικά λεπτά το φαί που αφήνω πλάι στον κάδο των σκουπιδιών κοντά στο σπίτι μου (δεν μένω σε φτωχή γειτονιά), που σε παρακαλάνε να τους αγοράσεις κάτι να φάνε, της φίλης μου που της είπαν σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο να πάει να αγοράσει τον γύψο για το πόδι του παιδιού της που εγχειριζόταν. Τα υπόλοιπα που ακούμε, από τους πολιτικούς και τις τηλεοράσεις, είναι απλώς κουραφέξαλα.
Η Ελλάδα υποδουλώνεται και καταστρέφεται ταχύτατα ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των “σωτήρων” της δανειστών, ΕΕ και ΔΝΤ, Βερολίνου και Ουάσιγκτων.
Η ελληνική γενοκτονία
Θυμίζουμε τα νούμερα, μπας και βρεθεί πάλι κανένας να μας ψέξει για υπερβολές. Η Ελλάδα, ακολουθώντας το “πρόγραμμα διάσωσης” που ξεκίνησε το 2010, έχασε σχεδόν το 30% της οικονομίας της, μια καταστροφή μεγαλύτερη από αυτή που συνέβη στη Γερμανία πριν την άνοδο του Χίτλερ και εξαιτίας της οποίας ανέβηκε ο Χίτλερ, μεγαλύτερη από αυτή που συνέβη το 1929 στις ΗΠΑ με το μεγάλο Κραχ, μεγαλύτερη από τις απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πλησιάζουμε οσονούπω μια δεκαετία διαρκούς ύφεσης, κάτι που συνιστά απόλυτο παγκόσμιο ρεκόρ για τα τελευταία τριακόσια χρόνια που τηρούνται στοιχεία.
Την ίδια ώρα πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού είναι στην ανεργία, περιλαμβανομένων των δύο τρίτων των νέων, παρόλο που σήμερα δύσκολα ένας νέος βρίσκει καλύτερη αμοιβή από 200 ευρώ στο “γυράδικο” της γειτονιάς του. Οι επενδύσεις έχουν πέσει στο 45%, εκεί είναι και τα “κόκκινα δάνεια” των δήθεν ζωντανών τραπεζών. Το χρέος τραβάει την ανηφόρα. Κι όλη η χώρα μοιάζει βυθισμένη στον πιο απόλυτο φόβο και ανασφάλεια (δεν συζητάμε εδώ τις άλλες μεγάλες απειλές που πλησιάζουν, από το προσφυγικό και από την προσπάθεια να καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, μια καταστροφή που, αν συμβεί, θα αποδειχθεί μεγαλύτερη από αυτή του 1922).
Αποδεχόμαστε, δίκην Ιφιγένειας, την καταστροφή της χώρας μας για να μπορέσει, διαλύοντας την Ελλάδα και εξοντώνοντας τον ελληνικό λαό, να κερδίσει μερικά χρόνια επίπλαστης σταθερότητας το χρηματοπιστωτικό και πολιτικό σύστημα της Ευρώπης.
Πολιτικοί στην υπηρεσία των ξένων
Τι μας λένε τώρα ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, η Φώφη, ο Λεβέντης, ο Θεοδωράκης, με διάφορες ασήμαντες παραλλαγές μεταξύ τους; ‘Οτι πρέπει να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Τι μας λέει αυτή η απερίγραπτη “αριστερά”; ‘Οτι πρέπει να προτιμήσουμε “αριστερό”, “ευαίσθητο” δήμιο. (Η μεταστροφή του Τσίπρα, σε εφαρμοστή μιας πολιτικής που θάκανε να κοκκινήσουν ακόμα και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, δεν έχει πολλά ανάλογα παγκοσμίως. ‘Ισως ένα ήταν η προσχώρηση, πριν 30 χρόνια, του ηγέτη του “σοβιετικού κομμουνισμού” στον φιλοδυτικό φιλελευθερισμό. Βεβαίως κανείς δεν χρειάζεται Κομμουνιστικό Κόμμα ή Σοβιετική ‘Ενωση για να πάει στον καπιταλισμό και γι’ αυτό ο άνθρωπος εξαφανίστηκε μαζί με το κόμμα του. Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν χρειάζεται την “ριζοσπαστική αριστερά” για να εφαρμόσει πολιτική “ριζοσπαστικής, υπερνεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς”!)
Αυτά που λένε οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων στους ‘Ελληνες μοιάζουν σα να κάθεσαι στο ‘Αουσβιτς, να βλέπεις τελευταία φορά τους δικούς σου να τους παίρνουν έναν έναν για τους φούρνους και νάρχεται ο “ομαδάρχης” του στρατοπέδου να σου λέει “εντάξει, σωθήκατε μέχρι τώρα, συνεχίστε να πειθαρχείτε στο πρόγραμμα”.
Πριν από μέρες τράκαρα ένα κυβερνητικό στέλεχος κάπου και με ρώτησε “πως τα βλέπεις τα πράγματα Δημήτρη;” Καλά του λέω, εσύ πας γυρεύοντας, τι θέλεις και με ρωτάς; Τι περιμένεις να σου πω; Δεν ξέρεις ότι είμαι Κασσάνδρα και επίσης ότι η Κασσάνδρα βγήκε σωστή. ‘Ε τα ίδια θα σου πω. ‘Οτι έγινε στην Τροία θα γίνει κι εδώ έτσι που πάτε.
Με κύτταξε αμήχανος και ψέλλισε κάτι για την ανάπτυξη που θάρθει. Κρατήθηκα και τούπα, όσο πιο συγκρατημένα μπορούσα: “Μα αφού το ίδιο το πρόγραμμα που εφαρμόζετε προβλέπει ύφεση, πως εσύ ελπίζεις σε ανάπτυξη;”
Η “Βάρκιζα” του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν είναι όλοι τους έτσι βέβαια. Ο Πρωθυπουργός, ακούω, είναι πολύ πιεσμένος, ότι και να λέει on camera. “Τον είδα πριν από ένα χρόνο και τον είδα και πρόσφατα”, μας διηγείται ένας συνομιλητής του, αρκετά σοκαρισμένος. “Είδα έναν διαφορετικό άνθρωπο. Μου θύμισε τις περιγραφές που διάβασα για το πως ήταν, χρόνια μετά, οι βετεράνοι που γύρισαν από το Βιετνάμ!”
Ο κ. Τσίπρας μπέρδεψε τον Λένιν με τον Μακιαβέλι (ακριβέστερα την ελληνική κουτοπονηριά, για μην αδικούμε και τον Ιταλό φιλόσοφο), την Ιστορία με την πολιτική (στη χειρότερη μάλιστα, πιο “πολιτικάντικη” εκδοχή της), την πολιτική με την επικοινωνία. ‘Οπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του έτσι κι εκείνος λέει ότι ελπίζει σε μια ελάφρυνση του χρέους μετά την πρώτη αξιολόγηση (η προηγούμενη ελπίδα τοποθετούνταν χρονικά στον περασμένο Νοέμβρη, αλλά ποιός θυμάται πια ημερομηνίες, υποσχέσεις και νούμερα;).
Λένε οι απερίγραπτοι ότι δεξιοί και ακροδεξιοί οργανώνουν τα μπλόκα, όπως πριν τρία χρόνια λέγανε για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι οργανώνει τα γιαουρτώματα των πολιτικών. Μα έχουν χάσει κάθε ίχνος σοβαρότητας; Αν όντως τους παίρναμε στα σοβαρά μια στιγμή, αυτό θα σήμαινε ότι η ελληνική “αριστερά” κατάφερε να στείλει στην ακροδεξιά το λαϊκό κίνημα. Αυτό ασφαλώς θα ήταν πολύ σπουδαίο, πρωτοφανές κατόρθωμα. ‘Η μήπως κι ο Γλέζος, που πήγε και ζήτησε συγγνώμη από τους αγρότες γιατί εμπιστεύτηκε τον Τσίπρα, ο καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, είναι κι αυτός ακροδεξιός;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλησε να γίνει το υποκείμενο της Ιστορίας. Απεδείχθη λαθρεπιβάτης στο τραίνο της. Ζαλίστηκε από τον ίλιγγο της απότομης και ξαφνικής ανόδου του, “τρελλάθηκε” από την προοπτική μιας εξουσίας που ούτε να ονειρευτεί δεν μπορούσε. Δεν αναγνώρισε και δεν σεβάστηκε την ίδια τη δύναμη που τον πήρε και τον έφερε στην εξουσία, και που δεν ήταν άλλη από τη γιγαντιαία ενέργεια που εκλύθηκε από την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας από τα Μνημόνια, από την ανάγκη επιβίωσης και αξιοπρέπειας ενός λαού, ενός έθνους πληγωμένου από τις διαδοχικές προδοσίες “αριστερών” και “δεξιών” ηγετών που εμπιστεύτηκε. Αρνήθηκε να κάνει τη δουλειά που η Ιστορία τον εμπιστεύτηκε, να προετοιμάσει δηλαδή την Ελλάδα για την απαραίτητη για την επιβίωσή της ρήξη με τους Δανειστές. (Αν άλλωστε υπήρχε/υπάρχει κάποια ελπίδα αξιοπρεπούς συμβιβασμού, είναι πάντα όταν ο άλλος ξέρει ότ είσαι αποφασισμένος για όλα. Προτίμησε να πουλήσει, όπως ο Φάουστ, την ψυχή του στον Διάβολο, στη δική μας περίπτωση τον άξονα ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ, με την ελπίδα ότι θα τον βοηθήσει να παραμείνει στην εξουσία. Κατάντησε τώρα να λένε τον αρχηγό του “¨ηλίθιο” στα διεθνή φόρουμ κι αυτός να μην απαντάει.
Μπορεί να σωθεί στο σημείο πούφτασαν τα πράγματα; Αυτό θα απαιτούσε να ξαναβρεί τη χαμένη του ψυχή, να ξαναγίνει το εργαλείο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και αναγέννησης που μας είπε ότι θέλει να γίνει, να οργανώσει τη ρήξη με τους Δανειστές. Θεωρητικά υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα, στην πράξη όμως δεν φαίνεται να έχει την ψυχή, το μυαλό, τους ανθρώπους που θα χρειάζονταν. ‘Εχει “σπάσει” καιρό τώρα μέσα του. ‘Οσο για τις πολιτικές του ικανότητες τι να πει κανείς.;Η αξιοθρήνητη παρουσία των εκπροσώπων του στις συζητήσεις για το αγροτικό μόνο λύπηση προκαλεί σε οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο. Γι’ αυτό και οι ηγέτες του προβληματίζονται τώρα να πάνε σε εκλογές, ίσως μάλιστα να αλλάξουν και το εκλογικό σύστημα, μια αλλαγή που, στις σημερινές συνθήκες, μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να κάνει ακόμα λιγότερο κυβερνήσιμη τη χώρα και να δυσκολέψει πάρα πολύ την δυνατότητα να συγκροτηθεί στο μέλλον αντιμνημονιακή πλειοψηφία.
Ο δρόμος της εξέγερσης
Δεν είναι παράξενο που αγρότες βρέθηκαν τώρα στην πρωτοπορία των κινητοποιήσεων. Αγρότες δεν έκαναν τις δύο μεγάλες επαναστάσεις των Ελλήνων στη νεώτερη εποχή, το 1821 και το 1940-44; Ούτε είναι περίεργο ότι τα ελεύθερα επαγγέλματα επίσης βγαίνουν στο δρόμο. Τα δύο αυτά στρώματα ξέρουν ότι τους πάνε για εκτέλεση και έχουν ακόμα διατηρήσει μια μίνιμουμ οικονομική δύναμη, που τους επιτρέπει να βρουν το κουράγιο για αντίσταση που έχασαν τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού.
Για να πετύχει όμως ο αγώνας τους πρέπει να πάρει δημοκρατική οργανωτική μορφή, να συνδυαστεί με όλα τα άλλα στρώματα που κινητοποιούνται και να καταλήξει σε ένα πλατύ λαϊκό κίνημα που θα απαιτήσει την άμεση διακοπή του προγράμματος καταστροφής της χώρας, την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, την άμεση διακοπή εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, τη χρησιμοποίηση από την Ελλάδα όλων των νομικών, θεσμικών, πολιτικών και γεωπολιτικών εργαλείων που διαθέτει και δεν χρησιμοποιεί.
Γιατί κανένα αίτημα, όσο λογικό κι αν είναι, οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας ή τάξης, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί στην Ελλάδα όσο παραμένει στο καθεστώς που της έχει επιβληθεί, “υποδούλωσης δια της καταστροφής, καταστροφής δια της υποδούλωσης”, το όλον συνοδευόμενο με τη λεηλασία.
Είναι πολιτικός παραλογισμός αυτό που προτείνουν διάφοροι φίλοι, να προτάξει το αντιμνημονιακό κίνημα, την έξοδο από το ευρώ, αν όχι την ΕΕ. Αντίθετα, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει και να ασκήσει το σύνολο των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συμμετοχή της στην ευρωζώνη και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να μπλοκάρει τη λειτουργία τους όπου έχει τη δυνατότητα (δικαίωμα βέτο). Η χώρα όμως πρέπει να είναι ταυτόχρονα έτοιμη να κάνει αυτό που ίσως χρειαστεί, αν οι εταίροι-καταστροφείς της επιμείνουν μέχρι τέλος και την πνίξουν χρηματοδοτικά, δηλαδή να είναι έτοιμη για την εισαγωγή εθνικού μέσου πληρωμών. Εννοείται ότι αν χρειαστεί να πάει στη δραχμή, θα πάρει και το χρέος μαζί της. Να δούμε τότε μπας και θελήσουν διαπραγμάτευση ουσιαστική οι ξένες τράπεζες και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
‘Οπως και γενικότερα, η Ελλάδα οφείλει να είναι έτοιμη για πόλεμο. Βρισκόμαστε σε πόλεμο από το 2010, οικονομικό και ελπίζουμε να παραμείνει μόνο τέτοιος, αν και δεν είναι βέβαιο. Για να σωθεί η χώρα πρέπει να απαντήσει με πόλεμο στον πόλεμο. Το βιοτικό επίπεδο ασφαλώς θα πέσει, ούτως ή άλλως, ότι και να γίνει, θα πέσει πιο κάτω, αλλά τουλάχιστο μπορεί έτσι να υπάρξει μια ελπίδα.
Το έχουμε πλειστάκις και εδώ και χρόνια γράψει. Μια “στρατηγική ρήξης” απαραίτητη για την επιβίωση της χώρας, προϋποθέτει ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, την οργάνωση συνεταιριστικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης στη σφαίρα της διανομής και της παραγωγής, ένα πολύ ικανό επιστημονικό και διεθνές επικοινωνιακό επιτελείο, την προσπάθεια δημιουργίας μεγάλου ευρωπαϊκού κινήματος, που να αντιλαμβάνεται το “ελληνικό” ως δικό του πρόβλημα, όχι απλά ως πρόβλημα “συμπαράστασης”, την αναζήτηση γεωπολιτικών συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Αλλά δεν μπορούν οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι της ρήξης να χρησιμοποιούνται αιωνίως ως επιχείρημα για να μη γίνει ποτέ. Η εναλλακτική στη ρήξη είναι η αποδοχή της παθητικής “αυτοκτονίας” της χώρας ή της διολίσθησης σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς πολέμους. Είναι η ηθική αυτοκτονία του ελληνισμού.
Αθήνα, 3 Φεβρουαρίου
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
πρώην Γραμματέας του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών “Σπίθα”
πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
(1) Χρησιμοποιούμε τον όρο για να υποδηλώσουμε τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του σχεδίου που εφαρμόζεται τώρα στην Ευρώπη, όχι φυσικά γιατί ο Σόμπλε και ο Ντράγκι έχουν την παραμικρή σχέση με τα κοινωνικά κινήματα της άκρας δεξιάς στον μεσοπόλεμο.
http://www.konstantakopoulos.gr/
