ΚΑΚΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΚΟΡΑΚΙΣΤΙΚΑ...

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/2/16           

Του ΣΤΑΘΗ*

Υπάρχει ο πορνικός Τύπος. Πρέπει να υπάρχει ο πορνικός Τύπος; Ναι και βεβαίως! διότι αυτό συνιστά απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου. Eτσι αποφάνθηκε, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70, Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ (της πιο πουριτανικής, πιθανόν, χώρας στον κόσμο και πάντως εις όσα αφορούν τις μεσοδυτικές πολιτείες, ήτοι τα τέσσερα πέμπτα της).

Υπάρχει κίτρινος Τύπος; υπάρχει. Επηρεάζει ο κίτρινος Τύπος τους πολίτες; Βεβαίως - όσους δεν έχουν προσόντα ή φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο. Τους επηρεάζει περισσότερο από την Εκκλησία, τα κόμματα, τις ιδεολογίες; Αλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Παράγει εγκληματίες ο κίτρινος Τύπος; από μόνος του, σπανίως (διότι τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στα ανθρώπινα). Για να είναι όμως ο όποιος εγκληματίας επαρκής, εκτός απ’ την τυχόν επιρροή του κίτρινου Τύπου πάνω του, χρειάζεται και η συνδρομή κι άλλων παραγόντων, όπως η οικογένεια, η κοινωνία, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι τέχνες και άλλα πολλά.

Γράφει, λέει και προβάλλει ψέματα ο Τύπος; Βεβαιότατα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ομως πάλι στον ίδιον αυτόν Τύπο υπάρχουν οι δυνάμεις που αποκαλύπτουν τα εν λόγω ψέματα.

Βρίθει παθολογιών και παθογένειας ο Τύπος; Γίνονται μέσω του Τύπου προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης; προπαγάνδας, διαμόρφωσης mainstream; ομογενοποίησης της σκέψης; Προσπαθεί συχνά ο Τύπος, αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες να εμπλέκεται μαζί τους ως τέταρτη τοιαύτη κι έτσι να επωφελείται οικονομικώς και να αποκτά ισχύ; Βεβαιότατα! Κι από ποιον τα μαθαίνουμε όλα αυτά; Από τον Τύπο.

Υπάρχουν δημοσιογράφοι σκατάδες, ραγιάδες, αμόρφωτοι, αργυρώνητοι, πρακτόρια, κυνικοί και αποβράσματα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι καλλιεργημένοι, έντιμοι, ιδεολόγοι, εργατικοί, σεμνοί «την πίστη των ενδεδυμένοι»; Υπάρχουν εκδότες άσχετοι με τη δημοσιογραφία (ή και σχετικοί) που τη χρησιμοποιούν για μπίζνες; Υπάρχουν άλλοι που πάνε με τον σταυρό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στο χέρι; Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι και απ’ τα δύο;Υπάρχουν! Διότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην κοινωνία. Η ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία διεξάγεται και μέσα στον Τύπο (που επιπροσθέτως την περιγράφει).

Υπάρχουν κομματικές εφημερίδες που είναι υπερήφανες για αυτό; Βεβαίως και καλά κάνουν. Υπάρχουν εφημερίδες, ράδια και τηλεοράσεις που ελέγχονται από κόμματα που τα ελέγχουν εταιρείες; Βεβαίως. Παρά ταύτα, σε ορισμένες απ’αυτές τις εφημερίδες υπάρχει πλουραλισμός; δημοσιεύεται η αντίθετη άποψη; Συχνά έως πολύ συχνά! Γιατί; Διότι σε ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν δεν θέλει το ίδιο να γίνει δελτίο Τύπου (οποιουδήποτε) και συνεπώς να εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες του, τους ακροατές του, τους θεατές του. Διότι

η σπουδαιότερη ιδιότητα του Τύπου είναι (έστω κι άθελά του) να οξύνει τα κριτήρια των πολιτών, ώστε (ανάμεσα στα άλλα) να κρίνουν και τον Τύπο. Ο Τύπος αναπαράγει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά δεν παράγει πρόβατα. Αντιθέτως, διακινεί το αγαθό της πληροφορίας, εμβαθύνει σε αυτό με αναλύσεις, σχόλια, έρευνες, σκίτσα, άρθρα, απόψεις, προσφέροντας έτσι αναπόφευκτες υπηρεσίες στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες.

Ολα αυτά συμβαίνουν όσον ο Τύπος λειτουργεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Υπό το κράτος της ισχύος του Μεγάλου Αδελφού, υπό τη δαμόκλειο σπάθη συστημάτων εξουσίας, ενίοτε διωκόμενος από κρατικά ή εταιρικά ή καθεστωτικά συμφέροντα, ο Τύπος μολυσμένος (έστω απ’ όλα αυτά) περιέχει το αμόλυντο. Κανένα

απόρρητο και κανένα άρρητο δεν ισχύει στον Τύπο, όπως μπορεί να ισχύει σε μια εταιρεία, σε ένα κόμμα, σε μια σέχτα, σε μια κυβέρνηση. Ακόμα και στα δικτατορικά καθεστώτα (ενίοτε με κόστος αίματος) ο Τύπος, όπως και οι τέχνες ή η «παράνομη» πολιτική δράση, μετέχει στις διαδικασίες ανατροπής και απελευθέρωσης. Διότι ο Τύπος ως εκ της φύσεώς του είναι (και) αντι-Τύπος.

Ολα τα παραπάνω (και άλλα πολλά) συνθέτουν τη διαλεκτική ενός πολυσύνθετου τοπίου, που κάθε προσπάθεια να το αντιληφθεί κανείς διά της κατηγοριοποίησης είναι αφελής ή αυταρχική. Διότι ο κρίνων (ή συγκαλύπτων) Τύπος παράγει ο ίδιος τον κριτή του (αλλά δεν τον διαμορφώνει μόνον αυτός). Και ο κριτής είναι ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής, είτε ως πρόσωπο, είτε ως συλλογικότητα. Διαμορφωνόμενος(η) από την πολιτική, την ιδεολογία, την πίστη, τη φιλοσοφία, την οικογένεια, την εκπαίδευση και τη φύση.

Οταν λοιπόν μια κυβέρνηση της Αριστεράς έλεγε (πριν να γονατίσει) ότι θα τα βάλει με τη διαπλοκή, δεν μπορεί να εννοούσε παρά την εφαρμογή της νομιμότητας. Και την αλλαγή όσων νόμων αφαιρούσαν απ’ αυτήν τη νομιμότητα την ηθική. Και συστατικά αυτής της ηθικής μπορούν να είναι όσα συντείνουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού, των εργαζόμενων.

Ομως, μια κυβέρνηση εντολοδόχων των δανειστών-δυναστών δεν μπορεί να μπει σε μια τέτοια λογική. Με αποτέλεσμα η μάχη κατά της διαπλοκής να έχει εκφυλισθεί σε επιλεκτικές σχέσεις μαζί της ή σε διευκολύνσεις για την αναπαραγωγή της. Λόγου χάριν, όποιος έχει λεφτά θα πάρει τηλεοπτική άδεια χωρίς να δίνει λογαριασμό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που θα διαμορφώσει, παρά μόνον σ’ αυτή τη φάρσα που ακούει στο όνομα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ομως, για όλη αυτή τη «δυσλειτουργία» (για να εκφρασθώ ηπίως) της κυβέρνησης εις όσα αφορούν τον Τύπο υπάρχουν κι άλλες αιτίες, βαθύτερες.

Ανέκαθεν στην Αριστερά ενδημούσαν δύο απόψεις για τον Τύπο (πλην ΚΚΕ, όπου ευδοκιμεί μία). Η πρώτη άποψη βλέπει τον Τύπο με τα καλά του και τα κακά του, ως ένα ακόμα πεδίο της ιδεολογικής και ταξικής πάλης - μια άποψη φιλελεύθερη και πλουραλιστική, όπου εναπόκειται στην κρίση και την κριτική να ξεχωρίζει την ήρα απ’ το στάρι, όσον αυτό είναι δυνατόν στα ανθρώπινα. Μια διαδικασία δύσκολη, αλλά με θαυμαστά αποτελέσματα στη διαμόρφωση και την εξέλιξη των πολιτών, της πολιτικής, του πολιτισμού και του πολιτεύματος. Η δεύτερη άποψη θέλει

έναν Τύπο ελεγχόμενο για το καλό των ανθρώπων και την πρόοδο της κοινωνίας. Παρ’ ότι αυτές οι αγαθές προθέσεις έχουν πάντα ανοίξει τον δρόμο για την κόλαση, οι θιασώτες αυτών των απόψεων παραμένουν πολλοί στους κόλπους της Αριστεράς. Πολλοί και, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνοι. Σαν να μη μάθαμε τίποτα από τα κατορθώματα του (εγγενούς μας;) σταλινισμού. Ο λόγος όταν δεν υπάρχει αντίλογος περνάει στην εξουσία εκείνου που τον διαθέτει. Κι έτσι μπορεί να του κάνει ό,τι θέλει. Να λέει ο ίδιος ό,τι γουστάρει (χωρίς τη βάσανο της απόδειξης) και να αποξενώνει τους άλλους από την πολιτική - διότι η πολιτική είναι και κριτική. Κριτική που δεν διατυπώνεται είναι πολιτική που ακυρώνεται, ή πολιτική που δεν μπορεί να γεννηθεί και να δοκιμασθεί.

Μάλιστα στις μέρες μας, όπου το διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών ιστότοπων και της διασύνδεσης μεταξύ τους, πιέζει τον Τύπο (είτε προς το χάος, είτε προς την αλήθεια), είναι απολύτως αφελές και άκρως αυταρχικό να λέει η Αριστερά ότι θα «βάλει τάξη» στη διακίνηση των ιδεών, ακόμα και στις παθολογίες που αυτές παράγουν, αν δεν παραβιάζουν τους νόμους.

Η Αριστερά πριν να γονατίσει ήταν στην μπούκα της διαπλοκής - τώρα, εκτελώντας πλέον διαταγές (εξωχώριες, συνεπώς και εγχώριες), δεν μπορεί να έχει η ίδια τη διαπλοκή στην μπούκα.Εκ των πραγμάτων. Συνεπώς τα ντε φάκτο θα τα κάνει και ντε γιούρε - τα λοιπά, κακαρίσματα... 

Στα κορακίστικα κι όποιον τα κορακίστικα πιάσουν κορόιδο...  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Επιχείρηση-χάος… πιο κοντά από ποτέ σε εμπλοκή Τούρκων-Ρώσων

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Εξαιρετικά επικίνδυνη είναι πλέον η κατάσταση στην περιοχή, με τους Ερντογάν και Νταβούτογλου να τα παίζουν όλα για όλα δηλώνοντας ότι από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε επίθεση καταγράφεται στην Τουρκία την ευθύνη θα την έχει η Ρωσία. Πρόκειται για μια κίνηση κάθετης κλιμάκωσης από μια Τουρκία που αισθάνεται ότι κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, οπότε δε διστάζει μπροστά σε τίποτα για να πετύχει τους στόχους της…

του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Από μόνη της η τουρκική στάση, δημιουργεί ένα «σενάριο», το οποίο αν και δεν έχει συνοδευτεί από στοιχεία που θα έπρεπε να έχει δώσει στη δημοσιότητα η τουρκική πλευρά που προφανώς ενδιαφέρεται για την κατασκευή μια βολικής «αλήθειας» που θα βοηθήσει στην υπέρβαση των αδιεξόδων της, ήδη ενισχύει σενάρια περαιτέρω ανάφλεξης της περιοχής.

Αυτό που λένε πλέον ανοιχτά οι Τούρκοι, είναι ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες χειραγωγούν τους Κούρδους και τους βάζουν να κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχο την αποσταθεροποίηση της Τουρκίας. Τόσο απλά, οι Τούρκοι φορτώνουν το φταίξιμο στις πλάτες των Ρώσων και θέτουν σκληρό δίλημμα στην...

Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, που θα πρέπει να κάνουν τις τελικές τους επιλογές.

Το σενάριο του πονταρίσματος από την πλευρά του Ερντογάν στο γενικευμένο χάος, έστω κι αν περνά από μια περιορισμένη στρατιωτική σύγκρουση στη Συρία που θα εμπλέξει τις ρωσικές δυνάμεις, ώστε να επιβιώσει η Τουρκία αποκτώντας τον ρόλο που είχε επί Ψυχρού Πολέμου, αρχίζει να μοιάζει πιο «λογικό» από ποτέ, εάν εξεταστεί υπό το πρίσμα της εικαζόμενης ως οπτικής του καθεστώτος Ερντογάν-Νταβούτογλου στη Συρία…

Το ζητούμενο είναι λοιπόν εάν θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ να επιχειρούν το κλείσιμο του συριακού μετώπου σε συνεργασία με τη Μόσχα, ή θα αποδεχθούν να συρθούν σε σύγκρουση με τους Ρώσους για χάρη της Τουρκίας, η οποία, ας μην το ξεχνάμε, ηγήθηκε τόσο της προσπάθειας αποσταθεροποίησης που οδήγησε στον συριακό εμφύλιο με τους περισσότερους των 300.000 νεκρών, όσο και της κάθετης κλιμάκωσης στις σχέσεις με τη Ρωσία, με την κατάρριψη του Su-24 Fencer.

Οι Ρώσοι έχουν διαρρεύσει ότι – σ.σ. εξαιτίας του τακτικού μειονεκτήματος στο εν λόγω θέατρο επιχειρήσεων, λόγω απόστασης – δεν θα διστάσουν να κάνουν χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων για να προστατεύσουν τα στρατεύματά τους στο συριακό έδαφος και η συνολικότερη εικόνα που έχουν δημιουργήσει διεθνώς, αφήνει ελάχιστες αμφιβολίες περί της βούλησης να κάνουν πράξη την απειλή τους σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στη Συρία.

Που βρισκόμαστε όμως; Αρχικά δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι Τούρκοι και Σαουδάραβες ετοιμάζονταν «φουριόζοι» να εισβάλουν στη Συρία, χρησιμοποιώντας «εμπρηστική» ρητορική με απειλές και εξαγγελίες αποστολής δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων και μαχητικών αεροσκαφών.

Όλα αυτά τη στιγμή που οι εξελίξεις στο έδαφος και τις επιχειρήσεις ήταν ραγδαίες και ο συνδυασμός των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων, της Χεζμπολάχ και της ρωσικής αεροπορικής δύναμης, να ανατρέπουν το σκηνικό, καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία στον δρόμο για το Χαλέπι, ενώ πριν λίγες ώρες έγινε γνωστή και η αποκοπή της διόδου ανεφοδιασμού των μαχητών του ISIS από τη Μοσούλη του Ιράκ.

Εν ολίγοις, έχει δημιουργηθεί μια θηλειά η οποία απειλεί να «πνίξει» τόσο το ISIS όσο και τους λιγότερο ή περισσότερο ισλαμιστές εξτρεμιστές «αντικαθεστωτικούς», ακυρώνοντας οριστικά τα σχέδια του Ερντογάν για τον έλεγχο της Συρίας, ένα νεοθωμανικό όραμα που έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη.

Ως αποτέλεσμα, οι Τούρκοι τελούν σε κατάσταση νευρικού κλονισμού βλέποντας παντού εχθρούς, ακόμα και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αν και στο πλαίσιο της ιδεοληπτικής – ισλαμιστικής οπτικής στα πράγματα, οι Τούρκοι δεν δέχονται καν την κριτική που ασκείται σχεδόν από όλες τις κατευθύνσεις, ότι το ΝΑΤΟ το θυμήθηκε όψιμα…

Μετά τον αρχικό «οίστρο» όμως, έρχεται η ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα και τις τελευταίες μέρες είναι έντονη η αίσθηση ότι η δυναμική των εξελίξεων έχει φέρει νέες αλλαγές. Οι Τούρκοι κλιμακώνουν συνεχώς τις απειλές φορτώνοντας στους Κούρδους και τους Ρώσους τις τρομοκρατικές επιθέσεις εντός της Τουρκίας, όμως οι Σαουδάραβες δίνουν την αίσθηση ότι έχουν υπαναχωρήσει από τις αρχικές τους θέσεις, πιθανότατα μετά από αμερικανική παρέμβαση…

Οι Τούρκοι, μια μέρα μόλις πριν, είχαν κάνει και αυτοί πίσω, αναφέροντας ότι προϋπόθεση εισβολής στη Συρία θα ήταν «η συμμετοχή των συμμάχων», αντιλαμβανόμενη ότι η ρητορική για τη στρατιωτική της ισχύ είναι για τα σκουπίδια επί του προκειμένου, ενώ η Σαουδική Αραβία θα στείλει τέσσερα μόλις μαχητικά εντός των επομένων εβδομάδων… «Ζήσε Μάη μου» δηλαδή.

Το βέβαιο είναι ότι ο έλεγχος της κατάστασης περνά μέσα από τη συνεργασία Ουάσιγκτον και Μόσχας, αφού σε οποιοδήποτε άλλο σενάριο, οι δυνητικές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποδειχθούν αμοιβαία καταστροφικές, πέραν της ανάφλεξης σε μια περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού εμπλέκουν τα συμφέροντα των πιο ισχυρών στρατιωτικά παραγόντων του διεθνούς συστήματος.

Απαιτείται άμεση παρέμβαση για να αποτραπούν τα χειρότερα, κυρίως όμως στην κατεύθυνση του ελέγχου της συμπεριφοράς των ανεξέλεγκτων δρώντων που δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να προσαρμόσουν τις εξελίξεις στη δική τους οπτική, τα συμφέροντα και τους αμετροεπείς γεωπολιτικούς οραματισμούς…

http://www.defence-point.gr

Το ράσο δεν κάνει τον αριστερό

γράφτηκε στον Τοίχο 13 minutes ago -  0 Comments

19-2-2016

του Τρύφωνα Λιώτα

Υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πρόβλημα της τωρινής κακής διακυβέρνησης. Είναι το πρόβλημα ότι αυτή αρέσκεται να αυτοαποκαλείται αριστερή. Υπό άλλες συνθήκες ίσως αυτό να μην αποτελούσε πρόβλημα, ειδικά στη χώρα του «είσαι ότι δηλώσεις». Όμως οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα αυτού του είδους οι χαρακτηρισμοί έχουν πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Κατ’ αρχάς αλλοιώνουν την έννοια της λέξης αριστερός.

Η αλλοίωση των εννοιών των λέξεων οφείλεται στο ψεύδος και τείνω να πιστεύω ότι αυτό το φαινόμενο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, οφείλεται στην πολιτική και στη θρησκεία. Διότι αυτές οι δύο είναι οι εξουσίες που ψεύδονται περισσότερο από κάθε άλλη με σκοπό φυσικά να κρατήσουν τα κεκτημένα τους στην εξουσία. Νεολογισμοί ή παλιές έννοιες διαστρεβλωμένες ξεπηδάνε κάθε λίγο και λιγάκι σαν τους λαγούς μέσα από τα καπέλα των ταχυδακτυλουργών – πολιτικών για να δικαιολογήσουν κυρίως καταστάσεις ή γεγονότα ως επί το πλείστων αδικαιολόγητα. 

Σε ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στις λέξεις και στις έννοιες με διάβασμα και προσωπική σκέψη, δηλαδή με ιδρώτα και κόπο, αυτή η χρήση τους μοιάζει πάρα πολύ με τα τούβλα που πετάνε οι αμόρφωτοι. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κατηγορία ανθρώπων να παραπλανηθεί και να μην καταλάβει τα βαθύτερα αίτια και τις παγίδες που κρύβονται πίσω από αυτήν την παραμόρφωση των εννοιών και την κακή χρήση των λέξεων. Χρειάζεται βέβαια και ο χρόνος και ο «ήσυχος» στοχασμός γιατί στον αιώνα που ζούμε με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της πληροφόρησης, την γνώση που κερδίζεται με το σταγονόμετρο και το χρόνο πλέον να αποτελεί πολυτέλεια για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, είναι πολύ εύκολο ακόμη και για μορφωμένους ανθρώπους να μην μπορέσουν να αντιληφθούν τα τούβλα που πέφτουν σωρηδόν γύρω τους. Είναι εξάλλου τόσα πολλά…

Λέει ο σοφός λαός μας: «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Το να δηλώνεις αριστερός δεν σε κάνει αριστερό ακριβώς όπως το να δηλώνεις χριστιανός δεν σε κάνει χριστιανό. Τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα. Οι πράξεις είναι αυτές που δείχνουν το ποιόν σου. Ο Ινδός ποιητής Ταγκόρ έλεγε ότι «αυτός που είναι απασχολημένος με το να κάνει το καλό δεν έχει χρόνο για να είναι καλός». Γίνεται χαμός στο διαδίκτυο με τις ασυμφωνίες λόγων και πράξεων αυτής της «αριστερής» - «καλής» κυβέρνησης μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το γεγονός ότι τόσα πολλά ψέματα αποκαλύπτονται τόσο γρήγορα έχει να κάνει με την ανάγκη που υπήρξε για μια αλλαγή κατάστασης στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα ώστε να συγκρατηθεί η οργή και η αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους σκληρά δοκιμαζόμενου λαού με το χρυσό χάπι της ελπίδας. Αν αριστερός είναι αυτός που υπόσχεται και τρέφεται με ελπίδα τότε δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι είναι τότε ο αριστερός;

Όπως, λοιπόν, κάποιος δεν είναι χριστιανός επειδή έχει βαφτιστεί ως τέτοιος ή επειδή πιστεύει σε κάποιο δόγμα, έτσι και η πίστη σε κάποιο κόμμα και η ψήφος του σε αυτό δεν σε κάνει αριστερό. Όλοι γνωρίζουμε πόσα απάνθρωπα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του χριστιανισμού αλλά και σ’ αυτό του κομμουνισμού – σημειωτέων ότι πρόκειται για έννοιες με πολλά κοινά στοιχεία. Αν, λοιπόν, η ψήφος σε κάποιο αριστερό κόμμα σε κάνει αριστερό, τότε δεν ήμουν, δεν είμαι, ούτε θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι σε κάνει τότε αριστερό;

Ο καπιταλισμός που ζούμε έχει ως αρχή δράσης του το κέρδος. Βέβαια η έννοια του κέρδους καλύπτεται εντέχνως με τη χρησιμοποίηση της «αλλοιωμένης» έννοιας της λέξης ανάπτυξης, που φυσικά σημαίνει οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή πάλι κέρδος. Το κέρδος φυσικά δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι κερδίζουν πολλά και άλλοι ψίχουλα. Οπότε εισήχθη ο όρος «διαχωρισμός των τάξεων» για να καταλαβαινόμαστε. Αυτό με την σειρά του έφερε την «πάλη των τάξεων» που είναι άλλη μια αλλοιωμένη έννοια γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει το μίσος μεταξύ των τάξεων. Όταν αφήνεσαι να οδηγηθείς από λάθος κριτήρια, οι πράξεις σου, ακόμη και αν μερικές φορές είναι σωστές, να είσαι σίγουρος ότι στο βάθος του χρόνου θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο. Αν λοιπόν αυτό το μίσος σε κάνει αριστερό, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Δεν ήμουν, δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω αριστερός. Ποιος όμως τελικά είναι αριστερός;

Στα μάτια του νόμου η κλοπή είναι παρανομία. Αλλά είναι το ίδιο να κλέβεις από ένα πλούσιο και ένα φτωχό; Απαντήστε ειλικρινά: θα κλέβατε ένα ορφανό; Ή έναν ανάπηρο; Η αδύναμη ομάδα έχει πάντα τη συμπόνοιά μας. Ο καπιταλισμός βασισμένος στο δόγμα ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό δεν κάνει αυτόν τον ουσιώδη διαχωρισμό. Και δεν τον κάνει γιατί αυτό το σύστημα είναι ανήθικο. Ό,τι δεν πηγάζει από την ηθική είναι απλά ανήθικο. Δεν έχει πολύ σημασία αν είναι περισσότερο ή λιγότερο ανήθικο: Τα κόπρανα είτε σκληρά είτε μαλακά είναι κόπρανα. Έτσι συμπεριφέρεται και η νέα κυβέρνηση. Όταν δεν μπορείς να δείξεις εμπράκτως την συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες: φτωχούς, αρρώστους, ηλικιωμένους, βιοπαλαιστές, πρόσφυγες, μετανάστες ακόμη και τη χλωρίδα και την πανίδα είσαι απλά ανήθικος και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει κάθε άνθρωπος με την εμπειρία αφού σε κάθε περίπτωση αδικίας προς αδύναμο που γινόμαστε μάρτυρες η αγανάκτησή μας είναι το πρώτο συναίσθημα που μας κατακλύζει. Είχε πει ο J.J. Rouseau: «Αν δεν είχε δοθεί στον άνθρωπο η συμπόνοια για να βοηθά το λογικό τότε δεν θα ήταν καλύτερος από το οποιαδήποτε τέρας». Πρέπει να αντιληφθούμε ότι από αυτή και μόνο την αρετή προέρχονται όλες οι κοινωνικές αρετές, αν φυσικά θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε κοινωνικά ζώα. Τι άλλο είναι η γενναιοδωρία, η επιείκεια, ο ουμανισμός από συμπόνοια προς τους αδύναμους; Ακόμα και η καλοσύνη και η φιλία, αν στοχαστούμε βαθιά, είναι παράγωγα της συμπόνοιας. 

Και εδώ έρχεται και το δεύτερο πρόβλημα της αυτοαποκαλούμενης «αριστερής» κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ότι δεν δείχνει εμπράκτως αυτή την κοινωνική αρετή που ονομάζεται συμπόνοια προς τις αδύναμες ομάδες, είναι ότι τη δείχνει στα λόγια και στις υποσχέσεις αλλά στα έργα κάνει ακριβώς τα αντίθετα. Και αυτό είναι διπλή ανηθικότητα διότι εξαπατάει με δόλο. Δεν αλλοιώνει μόνο την έννοια της λέξης αριστερός αλλά εξαπατά κιόλας από πάνω, κάτι που πάλι σύμφωνα με την εμπειρία κάθε ανθρώπου είναι κατάπτυστο. Έτσι, λοιπόν, αν ο αριστερός είναι αυτός που δείχνει εμπράκτως συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες τότε ήμουν, είμαι και θα είμαι αριστερός.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ!!!

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

ΕΤΣΙ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΥΡΙΕ ΤΣΙΠΡΑ! ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ-ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ-ΔΝΤ! 

Ή άρνηση χρέους ή θάνατος 

ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΟΦΛΗΣΕΙ ΔΥΟΜΙΣΙ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ! Η ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΕΘΝΗ! ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΑ! 

Ο ΛΟΓΟΣ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΥΛΩΣΕΙ ΤΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ! 

ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ! 

Γράφουν οι Γιάννης Παπαζήσης (δημοσιογράφος-συγγραφέας δεξιά φωτό) 

Μάκης Βραχιολίδης (δημοσιογράφος-εκδότης) 

Σόιμπλε: «Αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της δεν θα της δοθούν άλλα χρήματα. Τον λόγο πλέον έχει ο Αλέξης Τσίπρας»! 

Ποιος θα βουλώσει με επιχειρήματα το στόμα όλων αυτών των αθλίων της Ευρώπης (δήθεν εταίρων μας) που παραδίδουν μαθήματα ενάρετης συμπεριφοράς στην Ελλάδα; Ποιος θα τους πει ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει πλέον τίποτε και ότι έχει πληρώσει στο πολλαπλάσιο το δημόσιο χρέος της, που δολίως και με τοκογλυφικό τρόπο έχουν κατασκευάσει και καταστρέφουν δι’ αυτού το γένος των Ελλήνων; 

Τον λόγο πλέον έχει ο Αλέξης Τσίπρας, όχι να σκύψει το κεφάλι σαν φοβισμένος μαθητής στον Σόιμπλε, αλλά για να τρίψει στην μούρη των Ευρωπαίων τα ντοκουμέντα του δόλιου χρέους το οποίο έχουμε εξοφλήσει δυόμισι φορές. Έτσι θα δράσει υπέρ των συμφερόντων του έθνους για τη διαγραφή του.

Ιδού τα ντοκουμέντα: 

Οι δυο παραπάνω πίνακες, επίσημα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους) δείχνουν το έγκλημα που συντελείται σε βάρος των Ελλήνων από τους δήθεν εταίρους μας, αλλά ουσιαστικά οικονομικούς δολοφόνους μας. Αν προσθέσει κανείς τα ποσά που έχει δώσει η χώρα μας στους δανειστές από το 1991 μέχρι σήμερα, θα διαπιστώσει ότι έχουμε πληρώσει το χρέος μας σχεδόν δυόμισι φορές! Πάνω από 700 δις ευρώ έχουν πάει στα χέρια των εταίρων μας! Και όμως, το χρέος της χώρας φαίνεται να παραμένει ανεξόφλητο και αυτή τη στιγμή να χρωστάμε πάνω από 300 δις ευρώ!

Κανείς Έλληνας πολιτικός μέχρι σήμερα δεν έχει τρίψει στη μούρη των Ευρωπαίων εταίρων/δανειστών μας αυτή την μεγάλη αλήθεια. Κανείς δεν τους είπε: «πάψτε να διασύρετε τους Έλληνες ότι δεν πληρώνουν τα χρέη τους και σταματήστε να παραδίδετε μαθήματα για τις δήθεν υποχρεώσεις μας απέναντί σας. Σας έχουμε πληρώσει δυόμισι φορές σε τόκους και χρεολύσια τα λεφτά σας και συνεχίζετε να ζητάτε κι άλλα; Μετατρέψατε την Ευρώπη σε τοκογλυφικό οργανισμό που εξοντώνει λαούς! Ε, όχι, φτάνει πια. Σας έχουμε εξοφλήσει και με το παραπάνω»! 

Και ιδού πιο κάτω γιατί το χρέος κατασκευάστηκε δολίως και με τοκογλυφική νοοτροπία.

2.

Δείτε επιτόκια με τα οποία φορτώνουν τη χώρα μας οι τοκογλύφοι! Επίσημα στοιχεία. Την ώρα που η Γερμανία δανείζεται με επιτόκιο 0,30% από την ΕΚΤ, σε μας φουσκώνουν δολίως το χρέος με επιτόκια από 2,0% έως 6,0%! Και όχι μόνον. Μέχρι και 14% επιτόκιο υπέγραψαν να πληρώνουμε οι πολιτικοί μας.

Δείτε: 

Στη φωτό απεικονίζονται τα ομόλογα των τεσσάρων μεγάλων ελληνικών τραπεζών που με λογιστική απάτη ο κ. Στουρνάρας τα μετέφερε από το 2013 για για το 2014 έως 2016 με φουσκωμένα επιτόκια που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος κατά 9 δις ευρώ επιπλέον. Το σκιαγράφημα δημοσιεύτηκε στο diaforos.blogspot.gr. 

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Στουρνάρας, φόρτωσε στον λαό με προσαυξημένο επιτόκιο 14%, σχεδόν 26 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία οι Τράπεζες αρνούνται να πληρώσουν! 

Συγκεκριμένα, τα 26 δις ευρώ-χρέη των Τραπεζών που με τις δόλιες ενέργειες του τ. υπουργού Οικονομικών μεταφέρθηκαν στον λαό, κατανέμονται ως εξής: 

1. Εθνική Τράπεζα: 4 κρατικά ομόλογα αξίας 8.765.000 δις ευρώ. 

2. EUROBANK: 4 κρατικά ομόλογα αξίας 7.770.000 δις ευρώ. 

3. Τράπεζα Πειραιώς: 3 κρατικά ομόλογα αξίας 4.576.000 δις ευρώ. 

4. ALPHA BANK: 3 κρατικά ομόλογα αξίας 4.867.000 δις ευρώ. 

Δεν φορτωνόμαστε με παράνομα επιτόκια μόνον από την ΕΚΤ αλλά και από το ΔΝΤ. Δείτε το παρακάτω ντοκουμέντο. 

3. 

Η Ελλάδα ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της δημιουργίας του ΔΝΤ! Το 1945 με Αναγκαστικό βασιλικό νόμο πληρώσαμε 40 εκατομμύρια δολάρια για την ίδρυση του ΔΝΤ! Σήμερα είναι παράνομο να δανειζόμαστε με το επιτόκιο του 2% από το ΔΝΤ το οποίο μάλιστα το θεωρούμε και ευεργεσία σε σχέση με αυτό της ΕΚΤ. Το επιτόκιο δανεισμού μας από το ΔΝΤ (ως ιδρυτικό μέλος που είμαστε) έπρεπε να είναι 0,15%! Δεν φτάνει που γδάραμε τον ελληνικό λαό με 40 εκατομ. δολάρια για να ιδρυθεί το ΔΝΤ, το Ταμείο μάς τσακίζει με παράνομα επιτόκια. Να απαιτήσουμε τότε να μας επιστρέψει πίσω το ΔΝΤ τα 40 εκατομ. δολάρια που τους δώσαμε, μαζί με το μέρισμα των κερδών που είχαν όλα αυτά τα 70 χρόνια! 

4. ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΔΙΑΓΡΑΨΑΜΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ 

Στις 27 Φεβρουαρίου 1953 οι πιστωτές της Γερμανίας με πρωτοβουλία των ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο για να διευθετήσουν το χρέος της Γερμανίας και συγκεκριμένα αυτό της Δυτικής Γερμανίας. Το γερμανικό χρέος (προπολεμικό και μεταπολεμικό) ανερχόταν σε 32 δισεκατομμύρια μάρκα, χωρίς να υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Στους πιστωτές περιλαμβάνονταν χώρες, όπως οι ΗΠΑ, Καναδάς, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις. 

Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν περίπου έξι μήνες και στις 8 Αυγούστου 1953 υπεγράφη η Συμφωνία του Λονδίνου για τα Γερμανικά Εξωτερικά Χρέη (London Agreement on German External Debts), που προέβλεπε «κούρεμα» κατά 60% και αποπληρωμή τους με μάρκα σε 30 χρόνια. Ένας σημαντικός όρος της συμφωνίας ήταν ότι αποπληρωμή θα γινόταν εφόσον η Δυτική Γερμανία είχε εμπορικό πλεόνασμα και η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα ξεπερνούσε το 3% των εσόδων της από το εξαγωγικό εμπόριο. Από ελληνικής πλευράς, τη συμφωνία υπέγραψε ο πρεσβευτής μας στο Λονδίνο, Λέων Β. Μελάς, και κυρώθηκε από τη Βουλή με το νόμο 3480/56 (ΦΕΚ 6/7.1.1956). Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους, μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, βοήθησαν καθοριστικά στην οικονομική «απογείωση» της καθημαγμένης από τον πόλεμο Δυτικής Γερμανίας και τη βοήθησε να ενταχθεί ομαλά στους διεθνείς θεσμούς. Λόγω της οικονομικής της ανάπτυξης, η αποπληρωμή του χρέους ήταν εύκολη υπόθεση για τη Δυτική Γερμανία. Η τελευταία δόση του πληρώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στον αστερισμό του πρώτου μνημονίου. Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953 χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ATTAC κ.ά.) για τη διεκδίκηση διαγραφής του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το επικαλέστηκε για το ελληνικό χρέος και ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012. 

Ο Πρωθυπουργός της χώρας οφείλει να απαιτήσει όλα τα παραπάνω. Διότι αυτές θα είναι πράξεις υπεύθυνες υπέρ του λαού και της Πατρίδας. Υπεύθυνες πράξεις δεν είναι να υπαναχωρεί με σκυμμένο κεφάλι στο αίτημα για διαγραφή του χρέους, να επαναλαμβάνει ότι θα τηρήσουμε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές (;) και να συμφωνεί με τις απαιτήσεις των εκβιαστών-δανειστών για συνέχιση της ίδιας, βάρβαρης πολιτικής. 

Αν κύριε Τσίπρα, όπως είπατε, οι εταίροι μας είχαν ετοιμάσει παγίδες, εμείς έχουμε τα δίκαια με το μέρος μας. Καταγγείλτε τους τοκογλύφους και στείλτε τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Απαιτείστε τα δίκαια του λαού και χρησιμοποιείστε το δεδικασμένο επί Ιωάννη Μεταξά. 

Το 1936 το Ελληνικό Κράτος (δηλαδή το καθεστώς του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά), αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει τη Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).

Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Το Ελληνικό Κράτος (η δικτατορική φασιστική κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά), απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε

• «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο»

(Yearbook of the International Law Commission, 1980, τομ. ΙΙ, μέρος Α., σελ. 25, 26)

Η δική έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της φασιστικής κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

• «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να...» επιλέξει ανάμεσα στα δύο. 

Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους

Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.

Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.

Καλούμε τον Κύριο Πρωθυπουργό να πράξει το πατριωτικό του καθήκον και επουδενί να μην συμβάλλει σε μία ακόμη πράξη υποταγής όπως έκαναν οι τελευταίοι προκάτοχοί του! 

Εξαιρετική έρευνα από: 

Γιάννης Παπαζήσης (δημοσιογράφος-συγγραφέας)

Μάκης Βραχιολίδης (δημοσιογράφος-εκδότης) 

ΠΗΓΗ

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟΣΟ ΑΛΛΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΚΑΝΕΙ Η ΡΩΣΙΑ...

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΠΛΗΣΙΑΣΑΝ 8 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έρχονται από την Άγκυρα και που έχουν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία, οι Ρώσοι που έχουν αναλάβει όλη την διοίκηση των συριακών και κουρδικών δυνάμεων που επιτίθενται στο Azez, τελευταία πόλη πριν από τα τουρκικά σύνορα, έχουν ήδη φτάσει σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από τις θέσεις των Τούρκων.

Όπως αναφέρεται, (Yeni Şafak 18/2), οι Ρώσοι έχουν προωθήσει στην επίθεση πάνω από 25 ρωσικά άρματα μάχης τύπου Τ72, Τ55 και Τ62, ενώ μεγάλος αριθμός ρωσικών τεθωρακισμένων έχουν προωθηθεί στα περίχωρα της πόλης Azez και μετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις. Παράλληλα στην περιοχή του Kybar έχει ήδη πλασαριστεί μεγάλος αριθμός ρωσικών ολμοβόλων που έχουν στρέψει τις κάνες τους προς την Τουρκία.

Τις επιχειρήσεις των Κούρδων και του συριακού στρατού διευθύνουν όπως αναφέρεται 8 ανώτεροι Ρώσοι αξιωματικοί, ενώ μετέχει και αριθμός Ρώσων κομάντος που καθοδηγούν τους Κούρδους στις επιθέσεις τους. Η επιχείρηση στηρίζεται από την πολεμική γραμμή των ρωσικών βάσεων Λαττάκειας και Hmeymin, από όπου έχουν το στρατηγείο του Ρώσοι στρατηγοί που παρακολουθούν όλες τις κινήσεις στα πεδία των συγκρούσεων.

Είναι χαρακτηριστικό όπως αναφέρεται, ότι οι Κούρδοι έχουν εκπαιδευτεί στο Afrin από Ρώσους εκπαιδευτές για τις πολεμικές επιχειρήσεις και τον γενικό συντονισμό Σύριων Κούρδων τον έχουν αποκλειστικά οι Ρώσοι, που ήδη όπως αναφέρεται από χτες το βράδυ οι Τούρκοι συνοριοφύλακες αισθάνονται την «καυτή τους» ανάσα.

Ήδη οι Κούρδοι με την ρωσική καθοδήγηση έχουν καταλάβει την πόλη Tel Rıfat και έτσι έχει κλείσει ο κλοιός γύρω από το Azez, ενώ στην κατάληψη της συνέβαλλαν αποφασιστικά τα ρωσικά άρματα μάχης

Να δούμε τώρα τι θα κάνει η Άγκυρα, καθώς η Αρκούδα είναι ήδη στο προαύλιο της.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ

ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Γ. Κοντογιώργης: "Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιστοιχηθεί με την Ελλάδα του πολιτισμού ούτε και να υπερβεί τον εαυτό του"

ΒΙΝΤΕΟ

Ο Γ.Κοντογιώργης, ομ. καθηγητής στο Πάντειο συνομιλεί με τον Πέτρο Ιωάννου στον Σπορnews 90,1 της Λάρισας, στην εκπομπή 'Ακροβάτες του ονείρου'' (στις 4.2.16).

Κατακεραυνώνει τους πολιτικούς αγύρτες που σέρνονται μέσα στο κοινοβούλιο, καταπατούν το Σύνταγμα, πλαισιώνουν αλλά και δίνουν ουσία στο καθεστώς κατοχής, ενός ψευτοκοινοβουλευτισμού, μιας ψευτοδημοκρατίας.

Ανατομία του πολιτικού συστήματος, της κομματοκρατίας, των πραιτωριανών της ευρωπαϊκής δικτατορίας αλλά και της ψυχοσύνθεσης του Ελληνικού λαού, της καταπίεσης και του εξευτελισμού του.

ΠΗΓΗ  ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Έκτακτα... Τρομάρα μας...

19-2-2016

Σ αυτήν την έκτακτη χώρα, που βρίσκεται επί οκτώ συναπτά έτη σε έκτακτη ανάγκη, καταδικασμένη να τη διοικούν έκτακτοι πολιτικοί…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Με αδιαφιλονίκητο προσόντο της έναν έκτακτο λαό που όταν πιάνει στα χέρια του ψηφοδέλτιο, έχει έναν έκτακτο τρόπο να δολοφονεί τα όνειρα και την αξιοπρέπεια του, τα πάντα χορεύουν σε έναν έκτακτο ρυθμό.

Έκτακτα χαράτσια, έκτακτοι κεφαλαιακοί έλεγχοι στην έκτακτη εθνική μας ολιγαρχία που είναι οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί, οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έκτακτα αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, έκτακτο χούφτωμα σε οτιδήποτε παραπέμπει σε λαϊκή αποταμίευση, τα πάντα μετατρέπονται καθημερινά σε ένα έκτακτο νεκροταφείο.

Κι που εντελώς έκτακτα εμφανίζεται ένας πολιτικός τσόγλανος για να σε κάνει έκτακτα ν αναθαρρήσεις πως τα χειρότερα πέρασαν και πως μια έκτακτη χαρά όπου να ναι θα κάνει έκτακτα τη θριαμβευτική της εμφάνιση, εμφανίζεται έκτακτα λόγω των έκτακτων μέτρων ένα έκτακτο δημοσιονομικό έλλειμμα, και για την αντιμετώπισή του εντελώς εκτάκτως βγαίνει ο χαχανίζων με το...

έκτακτο χαμόγελο υπουργός της έκτακτης «Αριστεράς» Σταθάκης και δηλώνει με έκτακτο ύφος πως η αντιμετώπιση του έκτακτου προβλήματος δυστυχώς απαιτεί την επιβολή μιας έκτακτης εισφοράς της τάξης του 10%, έτσι για να ορθοποδήσωμεν. 

Τι κι αν αυτό το πολυσυζητημένο ορθοπόδιασμα δεν ήρθε ποτέ παρά τις έκτακτες ορθοπεταλιές που ρίχνει οκτώ χρόνια τώρα αυτός ο έκτακτος λαός πειθόμενος από τις υποσχέσεις των έκτακτων κυβερνήσεών του…

Σημασία έχει ότι σ αυτό τον έκτακτο τόπο, έκτακτοι πολιτικοί και έκτακτοι άνθρωποι, γοητευμένοι από το μεγαλείο των έκτακτων μέτρων, γι ακόμη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια έκτακτη απόφαση για ν αντιμετωπίσουμε ένα τόσο δα έκτακτο προβληματάκι.

Μ αυτά και με κείνα, εξοικειωμένοι πια με το έκτακτο, παγιώσαμε γύρω μιας έκτακτη ζωή, και κανείς από μας δεν ξέρει το επόμενο πρωί ποιος θα είναι το επόμενο έκτακτο θύμα.

Πως μας βρίσκετε??? Αρκούντως έκτακτους ή να καταφύγουμε σε έκτακτα μέτρα για να σας πείσουμε περί αυτού???

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Τουρκία: Εκλωβισμένη στον γεωπολιτικό λαβύρινθο της Μέσης Ανατολής

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Ως ένα μικρό παγκόσμιο πόλεμο χαρακτήρισε πρόσφατα την κατάσταση στη Συρία η δημοσιογραφική ομάδα της Washington Post, με μία δόση υπερβολής μεν, αλλά χωρίς να βρίσκεται μακριά από την παραγματικότητα. Τα αίτια, επομένως, της χαώδους κατάστασης πρέπει να αναζητηθούν στις προσπάθειες όλων των εμπόλεμων μερών να επωφεληθούν από την ανακατανομή ισχύος και τον επαναπροσδιορισμό των συνόρων που βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή... 

Από την υπέρμετρα φιλόδοξη πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, η Τουρκία βρίσκεται πλέον με την πλάτη στον τοίχο και μπροστά στο ενδεχόμενο να είναι η μεγάλη χαμένη, ήδη καταβάλλοντας υψηλό φόρο αίματος. Οι τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις σε στρατιωτικά λεωφορεία στο κέντρο της Άγκυρας και σε στρατιωτική φάλαγγα στο Ντιγιαρμακίρ στη νοτιο-ανατολική Τουρκία στις 17 και 18 Φεβρουαρίου, έρχονται να προστεθούν στις επιθέσεις αυτοκτονίας στην πόλη Σουρούτς κοντά στα σύνορα με τη Συρία τον Ιούλιο του 2015, στην Άγκυρα σε φιλοκουρδική ειρηνική διαδήλωση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους και στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανούαριο του 2016. 

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες τρομοκρατικές ενέργειες, όμως, οι τελευταίες βομβιστικές επιθέσεις αποδόθηκαν από την πρώτη στιγμή από την τουρκική κυβέρνηση στους Κούρδους. Τόσο ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν όσο και ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου ισχυρίζονται ότι υπεύθυνοι των επιθέσεων είναι το... 
συροκουρδικό Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), το στρατιωτικό του παρακλάδι (YPG) και το PKK, τα οποία θεωρούν ένα και το αυτό. Μάλιστα, λίγες ώρες μετά την επίθεση αυτοκτονίας στην Άγκυρα, τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη προέβησαν σε αντίποινα, βομβαρδίζοντας θέσεις Κούρδων ανταρτών του PKK στο βόρειο Ιράκ στην περιοχή Χαφτανίν, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. 

Ωστόσο, σύσσωμη η κουρδική πλευρά αρνείται την εμπλοκή της στις επιθέσεις. Ο Σαλίχ Μουσλίμ, ηγέτης του συροκουρδικού PYD και ο Τζεμίλ Μπαγίκ, κορυφαίο στέλεχος του PKK, αρνήθηκαν κατηγορηματικά κάθε ανάμειξη στις τελευταίες επιθέσεις. Πέρα από τις επίσημες διαψεύσεις της κουρδικής πλευράς, αποτελεί πράγματι ερωτηματικό και στερείται στρατηγικής λογικής γιατί οι Κούρδοι να επέλεγαν να προκαλέσουν ανοιχτά με αυτό τον τρόπο μία εκτεταμένη επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία εναντίον τους.

Γιατί επομένως η Τουρκία στοχοποιεί τους Κούρδους; Οι Κούρδοι μαχητές της Συρίας έχουν κατορθώσει να αντιμετωπίσουν με μεγάλη επιτυχία τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, έχοντας την πλήρη υποστήριξη, για διαφορετικούς λόγους, τόσο των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και της Ρωσίας. Ο συνδυασμός των ρωσικών βομβαρδισμών και της αμερικανικής υποστήριξης έχουν συμβάλλει στην προέλαση των Κούρδων στη βόρεια Συρία, αν και στο κοντινό μέλλον οι Κούρδοι μπορεί να αντιμετωπίσουν το δίλημμα με ποια πλευρά να συμπαραταχθούν. Προς το παρόν, οι κουρδικές επιτυχίες στη Συρία έχουν προκαλέσει την αγανάκτηση της τουρκικής πλευράς, η οποία βλέπει τον γεωπολιτικό της εφιάλτη να ισχυροποιούνται οι κουρδικές θέσεις σε μήκος των νότιων συνόρων της να ξετυλίγεται μπροστά της. Οι Κούρδοι της Συρίας αποσκοπούν σε ένα καθεστώς αυτονομίας—αντίστοιχο με αυτό που απολαμβάνουν οι Κούρδοι του βόρειου Ιράκ—σε μία μελλοντική ομοσπονδιακή Συρία. 

Η Άγκυρα δεν έχει μείνει με σταυρωμένα χέρια, βέβαια, έχοντας εξαπολύσει νέα σειρά βομβαρδισμών τις τελευταίες ημέρες εναντίον κουρδικών θέσεων στη Συρία, ενώ πληθαίνουν οι φήμες χερσαίας επέμβασης με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας. Μετά τις τελευταίες επιθέσεις, παρατηρείται έντονη κινητικότητα τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στα σύνορα της χώρας με τη Συρία. Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα εχθρούς το καθεστώς Άσαντ, το Ισλαμικό Κράτος και τους Κούρδους της Συρίας, την ίδια στιγμή που οι σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, ενώ με τη Ρωσία οι σχέσεις της είναι σε τεντωμένο σχοινί—αν όχι εχθρικές—ιδιαίτερα μετά από την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους τον Νοέμβριο του 2015.

Η Τουρκία, επομένως, βρίσκεται απομονωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει μπροστά στην ανακατανομή ισχύος στην περιοχή και την διαφαινόμενη ισχυροποιήση των κουρδικών θέσεων σε όλο το μήκος της περιφέρειάς της, φοβούμενη τον ενδεχόμενο αντίκτυπο και στο εσωτερικό της, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του κουρδικού έθνους, κοντά στα 15 εκατομμύρια από τα 30 συνολικά εκατομμύρια Κούρδων. Η Τουρκία έχει επιλέξει να διατηρεί σχετικά καλές σχέσεις με το αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν, αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος Μασούντ Μπαρζάνι πρόσφατα επανέφερε την πρόταση για διενέργεια δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής. Αν και κάτι τέτοιο βρίσκει αντίθετη πέρα από την Άγκυρα και την Ουάσιγκτον—η οποία θεωρεί ότι αυτό θα ήταν καταστρεπτικό για το Ιράκ—φαίνεται πως όλοι οι Κούρδοι της περιοχής προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τις ευνοϊκές για αυτούς συγκυρίες και να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη στην προοπτική μίας μελλοντικής διαπραγμάτευσης για την κατανομή ισχύος στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Από την άλλη, η Τουρκία φαίνεται αυτή τη στιγμή να χάνει, όχι μόνο Τούρκους πολίτες στο έδαφος της, αλλά και τους κυριότερους συμμάχους της. 

*Ο Σπύρος Κατσούλας είναι Διδάκτωρ Στρατηγικής και Διεθνών Σχέσεων του University of Reading. 

Είναι συνεργάτης ερευνητής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου είναι επικεφαλής της Ομάδας Στρατιωτικής Ιστορίας, και ερευνητής στο Κέντρο Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών (ΚΕΜΜΙΣ). 

Είναι ακόμα ενεργό μέλος της Ακαδημίας Στρατηγικών Αναλύσεων (ΑΣΑ), μέλος της συντακτικής ομάδας της Έδρας Στρατηγικών Σπουδών - ΓΕΕΘΑ “Θουκυδίδης”, και διδάσκων Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικής στο Διεθνές Τμήμα Σπουδών της Σχολής Εθνικής Άμυνας (Σ.ΕΘ.Α). 

on alert