ΤΡΊΤΗ, 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2016
Έχουμε αναλύσει πολλές φορές το ΓΙΑΤΙ οι εισβολές λαθρομεταναστών (με το κομψό λεκτικό περιτύλιγμα «Προσφυγικό») είναι σχεδιασμένες και οργανωμένες.
Σε ένα από τα τελευταία κείμενά μας («Προσφυγική» τραγωδία: Η χαριστική βολή για την Ελλάδα) υπογραμμίζαμε, μεταξύ άλλων: «Η δουλεμπορία και οι δουλέμποροι είναι έργο και γρανάζια (πράκτορες) του μηχανισμού που σχεδιάζει και οργανώνει την «προσφυγική» ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Τις μετακινήσεις των «προσφύγων», τα ναυάγια και το πνίξιμο των θυμάτων τους.
Η σημερινή, σχεδιασμένη και οργανωμένη «προσφυγική ΤΡΑΓΩΔΙΑ, εκτός των άλλων που αναφέρουμε στα παραπάνω άρθρα, αποσκοπεί και στο ΤΕΛΙΚΟ κτύπημα της χώρας μας: Στη χαριστική βολή!!!
Επιδιώκεται να γίνει η Ελλάδα ΟΧΙ μόνο στρατόπεδο συγκέντρωσης λαθρομεταναστατών («νεκροταφείο ψυχών»), αλλά μια χώραΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΗ: Ένα αθροιστικό σύνολο από εποικιστικές ζώνες τεραστίων διαστάσεων (γκέτο)…
Το ολοκληρωτικό και τελεσίδικο τελείωμα της Ελλάδας επιδιώκουν…
Αυτήν τη διαδικασία της τελειωτικής εκτέλεσής μας «στρώνουν» με τη σχεδιασμένη ΦΡΙΚΗ των ναυαγίων και των πνιγμών, με την ΥΣΤΕΡΙΑ και ΔΟΛΙΟΤΗΤΑ της «ανθρωπιστικής» ΕΜΠΟΡΙΑΣ…».
Διαβάστε και το σημερινό κείμενο του Στάθη που τολμά να διατυπώσει κάποιες αλήθειες που η αριστερά, σχεδόν στο σύνολό της, εξακολουθεί να μη βλέπει ΤΙΠΟΤΑ, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη χειρότερη …ευλογεί τις ΕΙΣΒΟΛΕΣ των «προσφύγων» και τη στρατηγική των «ανοικτών συνόρων»: Στρατηγική του υπερεθνικού Ιμπεριαλισμού (Νέα Τάξη)…
Το κείμενο το Στάθη παρακάτω
Σήμερα που τα πράγματα είναι τόσο ορατά, απαστράπτουν,συνεχίζουν οι «αριστεροί», κάθε εκδοχής και απόχρωσης, να μην βλέπουν αυτά που τόσο καθαρά βλέπει ο Στάθης, κολλημένοι στις εμμονές (επαγγελματικές για κάποιους) των «ανοικτών συνόρων» και του ψευτοανθρωπισμού (αστικού ανθρωπισμού).
Εδώ η Ελλάδα οδεύει ταχέως να μετατραπεί σε ισλαμική αποικία και η «αριστερή» χρήσιμη ηλιθιότητα (επιδοτούμενη σε μεγάλο βαθμό) μιλάει ακόμα για «ανοικτά σύνορα».
Από το 2.000 είχαμε επισημάνει και αναλύσει τους κινδύνους από τη στρατηγική των «ανοικτών συνόρων». Ένας από τους στόχους αυτής της στρατηγικής ήταν ο ισλαμικός εποικισμός.
Γράφαμε: «Με τον ισλαμικό εποικισμό επιχειρείται η «αναίμακτη» κατοχή της Ελλάδας και φυσικά η διαίρεσή της. Τα «ανοικτά σύνορα» στα στίφη των ισλαμιστών θα μας οδηγήσουν αύριο σε μια «ομαλή» ισλαμική κατοχή με ό,τι εφιαλτικό αυτό συνεπάγεται…».
Αυτό σήμερα βρίσκεται στην τελική του φάση…
Το πιο μακάβριο: Η φάση αυτή της ισλαμικής εισβολής και κατοχής συμπληρώνει την προτεκταροποίηση της χώρας μας στο 4ο Ράιχ.
Δύο ΚΑΤΟΧΕΣ σε μία συσκευασία: Του 4ου Ράιχ και του Ισλαμισμού…
Η Λυδία λίθος
Η Λυδία Λίθος των λόγων είναι η πράξη. Η Λυδία Λίθος του αντινεοταξικού λόγου είναι η θέση που παίρνει ο καθένας απέναντι στην εισβολή αλλοδαπών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα απέναντι στη μουσουλμανική «καταιγίδα».
Η προγραμματισμένη, νεοταξική «εισβολή» των αλλοδαπών αποτελεί το εργαλείο, το πρακτικό εργαλείο της αυτοκρατορικής εξουσίας για την άλωση των εθνών, την κατάλυση των κοινωνικών και ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων, την πολτοποίηση του πολιτισμού και των ιστορικών παραδόσεων, την υπονόμευση του συνεκτικού ιστού της Ορθοδοξίας, την κατάτμιση της Ελλάδας και εργαλείο των εμφύλιων αλληλοσπαραγμών.
Όσοι, λοιπόν μιλούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης και θορυβούν «πατριωτικά» χωρίς να θέτουν την πολιτική αιχμή των προβλημάτων, δηλαδή χωρίς να στρέφονται πρώτα και κύρια εναντίον του νεοταξικού «εργαλείου» (της αλλοδαπής «εισβολής»), αερολογούν στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη αποτελούν τις ιδεολογικές εφεδρείες του καθεστώτος.
Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
Οι ίδιες οι ανάγκες και απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού στην πλανητική, υπερεθνική του φάση καθορίζουν και επιβάλλουν τη στρατηγική των «ανοικτών συνόρων». Θα σχηματοποιήσω τους στόχους αυτής της στρατηγικής, που αποτελούν και τις μεγάλες απειλές για την Ελλάδα, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.
Πρώτη παρατήρηση. Ο πρώτος στόχος αυτής της στρατηγικής του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων: οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών. Και η άλωση της κοινωνικής- ταξικής και εθνικής συνείδησης.
Δεύτερη παρατήρηση. Με τη «μεταναστευτική», οργανωμένη «εισβολή» κατασκευάζονται «μειονότητες» που θα χρησιμοποιηθούν για τη διαίρεση του ελληνικού λαού, την τροφοδότηση εθνικιστικών διχασμών και εν τέλει τον τεμαχισμό του έθνους- κράτους.
Τρίτη παρατήρηση. Με τον ισλαμικό εποικισμό επιχειρείται η «αναίμακτη» κατοχή της Ελλάδας και φυσικά η διαίρεσή της. Τα «ανοικτά σύνορα» στα στίφη των ισλαμιστών θα μας οδηγήσουν αύριο σε μια «ομαλή» ισλαμική κατοχή με ό,τι εφιαλτικό αυτό συνεπάγεται.
Τέταρτη παρατήρηση. Τα ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού και της πολυποτισμικότητας αποτελούν την κωδικοποίηση αυτής της αυτοκρατορικής, ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Το ιδεολογικό τσιμέντο της νέας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Τελευταία παρατήρηση. Οι λυσσώδεις επιθέσεις εναντίον της Ιστορίας μας, των αγωνιστικών μας παραδόσεων, των συνεκτικών εθνικών μας ιστών ( έθνος, Ορθοδοξία, Παιδεία, οικογένεια κλπ) και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αποτελούν την πολιτική επιταγή και πρακτική αυτής της εφιαλτικής αυτοκρατορικής στρατηγικής.
Δεν μπορεί, συνεπώς σήμερα να αγωνίζεσαι για τα μεροκάματα, εναντίον της ανεργίας, εναντίον της εκπαιδευτικής «αντιμεταρρύθμισης», εναντίον κάθε κυβερνητικού μέτρου, εναντίον της πολυπολιτισμικότητας (της κοινωνικής και ιστορικής μας αφυδάτωσης), εναντίον της νεοταξικής ισοπέδωσης και πολτοποίησης, δίχως να αναδεικνύεις, να καταγγέλλεις και να αγωνίζεσαι πρακτικά εναντίον των στρατηγικών στόχων του μεγάλου κεφαλαίου.
Δίχως να αποκαλύπτεις το στρατηγικό εργαλείο του νεοταξικού εφιάλτη: Τα «ανοικτά σύνορα» και τον εποικισμό. Και δίχως να καρατομείς τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού…
Μαύρα πανιά απ’ το Αιγαίο
ΣΤΑΘΗΣ
Εν πρώτοις μια μικρή σύνοψη. Οταν πριν από λίγο καιρό ο κ. Τσίπρας είχε αναρωτηθεί ρητορικώς «αν έχει σύνορα η θάλασσα», είπαμε ορισμένοι ότι πρόκειται για ένα σχήμα λόγου. Την επόμενη μέρα όμως, ύστερα από δεύτερες σκέψεις (οι δεύτερες σκέψεις είναι πράγμα καλόν), είπαμε ορισμένοι ότι τέτοιες (ρητορικές έστω) ερωτήσεις δεν επιτρέπεται να τις εκστομίζει ένας πρωθυπουργός.
Την τρίτη ημέρα (και βλέποντας τα τουρκικά δημοσιεύματα) θυμηθήκαμε όλοι ότι παρόμοιον τι λέγει η Τουρκία για τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο (όπου αμφισβητεί συνθήκες , γκριζάρει ζώνες και διεκδικεί εδάφη) - διότι... παραδόξως η θάλασσα όχι μόνον έχει σύνορα, αλλά στην επιφάνειά της φύονται εδάφη, ενώ στους βυθούς της ανθεί πλούτος. Την τέταρτη ημέρα θέμα ελέγχου των συνόρων στο Αιγαίο έθεσε η κυρία Μέρκελ. Ζητώντας κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες επί των συνόρων που αμφισβητεί η Τουρκία, επί της θαλάσσης που δεν έχει σύνορα, επί των κυμάτων που βάδισε ο Χριστός και πάει λέγοντας.Το γλυκό είχε δέσει.
Οχι, η ελληνική κυβέρνηση δεν ελέγχεται για κάποια συνωμοσία προς όφελος της Γερμανίας ή της Τουρκίας, ελέγχεται όμως για αμέλεια (επειδή άφησε όλα αυτά να συμβούν), για μπουνταλοσύνη (επειδή όλα αυτά δεν τα προέβλεψε) και για τον συνήθη μας ραγιαδισμό (διότι σε όλα αυτά δεν αντέδρασε).
Από ’κεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι που ξεκίνησε από τα περί Frontex κι έχει φθάσει (έως τώρα) στην ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ (και βλέπουμε). Το ουσιώδες σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν ότι κάθε φορά η Αθήνα πιανόταν στον ύπνο (διαβουλεύσεις Αγκυρας-Βερολίνου ή Βερολίνου-Αγκυρας), ότι κάθε φορά ευρίσκετο προ τετελεσμένων (αποφάσεις Ενωσης, αποφάσεις Βερολίνου-Αγκυρας) και ότι κάθε φορά έτρεχε εκ των υστέρων να σώσει ό,τι μπορούσε - ή δεν έτρεχε καθόλου, υποκύπτοντας στα τετελεσθέντα. Τίποτα, ουδεμία πολιτική ή στρατιωτική κίνηση έγινε με πρωτοβουλία των Αθηνών.
Τώρα έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση στο Αιγαίο άνευ προηγουμένου. Η Τουρκία έχει δεσμεύσει όσες περιοχές θέλει για όσο θέλει προς εκτέλεσιν ασκήσεων. Η Τουρκία προωθεί πλέον και μέσω του ΝΑΤΟ τις θέσεις της για τις γκρίζες ζώνες (συνεπώς, την αναθεώρηση των συνθηκών και τη διεκδίκηση εδαφών). Η Τουρκία ανατρέπει τα όρια του FIR Αθηνών για την έρευνα και τη διάσωση. Χωρίζει επιχειρησιακά (κατ’ αρχάς) το Αιγαίο στα δύο, ένθεν κι ένθεν του 25ου Μεσημβρινού. Υπενθυμίζει το αποστρατιωτικοποιημένο της Δωδεκανήσου, με έναν λόγο
η Τουρκία ακούμπησε στο τραπέζι του Προσφυγικού μια πολιτική διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδος που χτίζει (και διευρύνει) επί τριαντακονταετίαν. Ως τώρα η πολιτική αυτή αντιμετωπιζόταν απ’ την Ελλάδα διά του «κατευνασμού» (ο οποίος θα είχε ήδη αποβεί καταστροφικότερος, αν η Τουρκία δεν υπολόγιζε το υψηλό κόστοςπου θα πλήρωνε ένεκεν του φιλότιμου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, αν χτυπούσε). Τώρα η Ελλάδα στην πολιτική του «κατευνασμού» έχει προσθέσει και την αδυναμία μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχήν, όπως και την ασχετοσύνη μιας κυβέρνησης που παρακολουθεί το καραβάνι των εξελίξεων να την προσπερνά και τα σκυλιά να λιάζονται.
Στο μεταξύ η Τουρκία αυξάνει τα ποτάμια των προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά (σαν να αποβιβάζει στράτευμα), μπλοκάρει τις επαναπροωθήσεις προς το εσωτερικό της και προσπαθεί να δημιουργήσει ένταση (ακόμα και θερμό επεισόδιο) με στρατιωτικές προβοκάτσιες στο Αρχιπέλαγος.
Ακόμα και όταν οι επιλογές της Τουρκίας (να χειραγωγήσει την τακτική του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο) δεν της βγαίνουν, τούτο δεν οφείλεται σε ελληνικές πρωτοβουλίες. Την Ελλάδα ως τώρα τη σώζει ένας από μηχανής θεός που ταυτοχρόνως μας φωνάζει συν Αθηνά και χείρα κίνει, πλην όμως εις μάτην.
Η Τουρκία έχει απλώσει πολύ τραχανά, στη Συρία, στοΚουρδιστάν, στο εσωτερικό της. Προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το προσφυγικό (στη δημιουργία του οποίου συμμετέχει) εκβιάζοντας την Ευρώπη. Παρ’ ότι η Ευρώπη γνωρίζει από καιρό με ποιον έχει να κάνει, αντιμετωπίζει την Τουρκία σαν ισοδύναμο και ισοϋψή εταίρο. Η Τουρκία ανοίγει και πάλι ένα-ένα τα κεφάλαια της ενταξιακής διαδικασίας, χωρίς ως τώρα να έχει εκπληρώσει κανένα από τα προαπαιτούμενα. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα η Κύπρος κινδυνεύει να αλωθεί τελείως. Η Τουρκία με την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους προσπάθησε να προβοκάρει τις ΗΠΑ (και το ΝΑΤΟ), ώστε οι δυνάμεις αυτές να εξαναγκασθούν σε μια πολιτική (ρήξης με τη Ρωσία, ου μην αλλά και πιθανής εμπλοκής) που δεν είχαν επιλέξει και σχεδιάσει οι ίδιες. Τώρα η προέλαση των δυνάμεων του Ασαντ με την υποστήριξη της Ρωσίας, η διεύρυνση (και η ένωση) των κουρδικών θυλάκων στη βόρεια Συρία, η ευμενής πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στους Κούρδους, η δυσφορία (επιθετική δυσφορία) του Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν, η εμφάνιση στη σκακιέρα ενός μη απομονωμένου πλέον Ιράν, η παγιωμένη εχθρότητα της Αιγύπτου, η καθιέρωση της παρουσίας των Κούρδων του Ιράκ ως ενός εν δυνάμει κράτους, ο εμφύλιος πόλεμος και τα ασύμμετρα χτυπήματα μέσα στην ίδια την Τουρκία,
έχουν μετατρέψει το νέο οθωμανικό δόγμα Νταβούτογλου «κανένα πρόβλημα με κανέναν» σε «σοβαρά προβλήματα με όλους». Κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο, διότι το «κανένα πρόβλημα με κανέναν» του Νταβούτογλου σήμαινε στην πραγματικότητα τη λύση όλων των προβλημάτων προς όφελος της Τουρκίας. Πράγμα αδύνατον. Διότι ακόμα και αν η Τουρκία είχε την ισχύ να λύσει (διά πολέμων) όλα τα προβλήματα προς όφελός της, αυτό ακριβώς θα ήταν το επόμενο πρόβλημά της.
Εκτεθειμένη λοιπόν η Τουρκία σε πλήθος μετώπων στον Νότο, την Ανατολή, τον Βορρά κι εντός της, παίζει στο Αιγαίο χωρίς αντίπαλο, μάλιστα σε συμμαχία με τη Γερμανία (όπως το 1914-18), έστω κι αν λόγω της πολυπραγμοσύνης της μπορεί να θέτει και να θέσει σε δοκιμασία τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ενωση. Καμία ανάσχεση όμως της Τουρκίας δεν οφείλεται ούτε θα οφείλεται στην (πιεζόμενη απ’ την Τουρκία) Ελλάδα, αλλά στις στραβές που η Τουρκία κάνει εναντίον όλων.
Το ΝΑΤΟ βρίσκεται τώρα αναπτυγμένο σε νερά από τα οποία διέρχονται ρωσικά πολεμικά σκάφη για να φθάσουν στη Συρία ή να επιστρέψουν απ’ αυτήν. Στα ίδια νερά οι Τούρκοι βγάζουν τα δικά τους πολεμικά με λυμένο το ζωνάρι για καυγά εις όσα μας αφορούν (κυριαρχία, έρευνα, διάσωση), ενώ τα δουλεμπορικά τουςαποβιβάζουν στα ελληνικά νησιά όλο και περισσότερους καταδιωγμένους.
Και η Ελλάδα;
Τα χειρίζεται όλα αυτά επικοινωνιακώς (όταν καταλαβαίνει τι της γίνεται). Διότι συνήθως δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει. Το... «βέτο» του κ. Τσίπρα κράτησε δεκατρείς ώρες, οι υποσχέσεις που έλαβε εξαερώθηκαν, όπως και άλλες φορές (όλες) από την υπογραφή του μνημονίου κατ’ αρχάς, κι από έξαρση του προσφυγικού στη συνέχεια.
Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε, μετά από τόση κακοποίηση που έχει υποστεί, να έχει καταλάβει ότι η Ενωση δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις της αλλά τηρεί πάντα τις απειλές της. Οταν έχει να κάνει με ψοφοδεείς. Τώρα η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει το αποτέλεσμα του προβλήματος που δεν μπορεί να λύσει. Κινδυνεύει να βρεθεί πλημμυρισμένη από χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους, εγκλωβισμένους μεταξύ των σκοπιανών συνόρων και των τουρκικών συνόρων. Σε μια μέγγενη.
Τι μέλλει γενέσθαι; άγνωστον. Το πρόβλημα έχει υπερβεί την ελληνική κυβέρνηση και εξελίσσεται σε εθνικό κίνδυνο. Αν δεν εκτονωθεί εγκαίρως, ακόμα και η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος θα εκφυλισθεί σε ένα πεδίο δράσης επιτήδειων, ΜΚΟ, πρακτόρων, τρομοκρατών, φασιστών και ρατσιστών, γενικευμένης παραοικονομίας, μιας διαρκούς αποσταθεροποίησης.
Η ελληνική κυβέρνηση άγεται και φέρεται από τα γεγονότα. Αδρανεί πνιγμένη στους μύθους της και μια κουτοπόνηρη ανάλυση που κάνει για όλα (αίφνης, λόγου χάριν, ανακάλυψε ότι την περικοπή των συντάξεων δεν τη θέλει μόνον το ΔΝΤ αλλά και οι Ευρωπαίοι) - έλα, ρε! Η κυβέρνηση ανακάλυψε τώρα ότι ο ΟΓΑ, φέρ’ ειπείν, μπορεί και να μην συμπεριληφθεί στο ένα κι ενιαίοασφαλιστικό ταμείο (που ούτε η Τρόικα ζήτησε ποτέ) - έλα, ρε! Η κυβέρνηση αδρανεί
περιμένοντας τον Γκοντό. Διότι απ’ όταν γονάτισε, παραδέχθηκε ότι πρέπει να εφαρμόζει (και να βρίσκει τους τρόπους για να το κάνει) πολιτικές που τις επιβάλλονται, χωρίς να μπορεί ναπροτείνει η ίδια όχι μόνον δικές της πολιτικές, αλλά ούτε κανεναλλακτικές, όπως το παράλληλο πρόγραμμα και τα ισοδύναμααπέδειξαν.
Η έξοδος της Ελλάδας από τη Σένγκεν με δική της πρωτοβουλία θα είχε ίσως μια λογική, διότι έτσι η χώρα θα έπαυε να είναι πύλη εισόδου στην Ενωση και συνεπώς θελκτικός προορισμόςγια τους πρόσφυγες. Οι παρενέργειες όμως από πλευράς Ενωσης πάνω στη μνημονιοκρατούμενη Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση είναιαπροσδιόριστες. Διότι στρατηγική της Ελλάδας είναι να μη μελετά, ναμη γνωρίζει, να μην προετοιμάζεται, να μην έχει plan B για οτιδήποτε, στρατηγική μας είναι να μην έχουμε στρατηγική.
Μαύρα πανιά, μαύρα μαντάτα...
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/372287,Mayra-pania-ap-to-Aigaio.html
Εν πρώτοις μια μικρή σύνοψη. Οταν πριν από λίγο καιρό ο κ. Τσίπρας είχε αναρωτηθεί ρητορικώς «αν έχει σύνορα η θάλασσα», είπαμε ορισμένοι ότι πρόκειται για ένα σχήμα λόγου. Την επόμενη μέρα όμως, ύστερα από δεύτερες σκέψεις (οι δεύτερες σκέψεις είναι πράγμα καλόν), είπαμε ορισμένοι ότι τέτοιες (ρητορικές έστω) ερωτήσεις δεν επιτρέπεται να τις εκστομίζει ένας πρωθυπουργός.Την τρίτη ημέρα (και βλέποντας τα τουρκικά δημοσιεύματα) θυμηθήκαμε όλοι ότι παρόμοιον τι λέγει η Τουρκία για τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο (όπου αμφισβητεί συνθήκες , γκριζάρει ζώνες και διεκδικεί εδάφη) - διότι... παραδόξως η θάλασσα όχι μόνον έχει σύνορα, αλλά στην επιφάνειά της φύονται εδάφη, ενώ στους βυθούς της ανθεί πλούτος. Την τέταρτη ημέρα θέμα ελέγχου των συνόρων στο Αιγαίο έθεσε η κυρία Μέρκελ. Ζητώντας κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες επί των συνόρων που αμφισβητεί η Τουρκία, επί της θαλάσσης που δεν έχει σύνορα, επί των κυμάτων που βάδισε ο Χριστός και πάει λέγοντας.Το γλυκό είχε δέσει.
Οχι, η ελληνική κυβέρνηση δεν ελέγχεται για κάποια συνωμοσία προς όφελος της Γερμανίας ή της Τουρκίας, ελέγχεται όμως για αμέλεια (επειδή άφησε όλα αυτά να συμβούν), για μπουνταλοσύνη (επειδή όλα αυτά δεν τα προέβλεψε) και για τον συνήθη μας ραγιαδισμό (διότι σε όλα αυτά δεν αντέδρασε).Από ’κεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι που ξεκίνησε από τα περί Frontex κι έχει φθάσει (έως τώρα) στην ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ (και βλέπουμε). Το ουσιώδες σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν ότι κάθε φορά η Αθήνα πιανόταν στον ύπνο (διαβουλεύσεις Αγκυρας-Βερολίνου ή Βερολίνου-Αγκυρας), ότι κάθε φορά ευρίσκετο προ τετελεσμένων (αποφάσεις Ενωσης, αποφάσεις Βερολίνου-Αγκυρας) και ότι κάθε φορά έτρεχε εκ των υστέρων να σώσει ό,τι μπορούσε - ή δεν έτρεχε καθόλου, υποκύπτοντας στα τετελεσθέντα. Τίποτα, ουδεμία πολιτική ή στρατιωτική κίνηση έγινε με πρωτοβουλία των Αθηνών.Τώρα έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση στο Αιγαίο άνευ προηγουμένου. Η Τουρκία έχει δεσμεύσει όσες περιοχές θέλει για όσο θέλει προς εκτέλεσιν ασκήσεων. Η Τουρκία προωθεί πλέον και μέσω του ΝΑΤΟ τις θέσεις της για τις γκρίζες ζώνες (συνεπώς, την αναθεώρηση των συνθηκών και τη διεκδίκηση εδαφών). Η Τουρκία ανατρέπει τα όρια του FIR Αθηνών για την έρευνα και τη διάσωση. Χωρίζει επιχειρησιακά (κατ’ αρχάς) το Αιγαίο στα δύο, ένθεν κι ένθεν του 25ου Μεσημβρινού. Υπενθυμίζει το αποστρατιωτικοποιημένο της Δωδεκανήσου, με έναν λόγοη Τουρκία ακούμπησε στο τραπέζι του Προσφυγικού μια πολιτική διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδος που χτίζει (και διευρύνει) επί τριαντακονταετίαν. Ως τώρα η πολιτική αυτή αντιμετωπιζόταν απ’ την Ελλάδα διά του «κατευνασμού» (ο οποίος θα είχε ήδη αποβεί καταστροφικότερος, αν η Τουρκία δεν υπολόγιζε το υψηλό κόστοςπου θα πλήρωνε ένεκεν του φιλότιμου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, αν χτυπούσε). Τώρα η Ελλάδα στην πολιτική του «κατευνασμού» έχει προσθέσει και την αδυναμία μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχήν, όπως και την ασχετοσύνη μιας κυβέρνησης που παρακολουθεί το καραβάνι των εξελίξεων να την προσπερνά και τα σκυλιά να λιάζονται.Στο μεταξύ η Τουρκία αυξάνει τα ποτάμια των προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά (σαν να αποβιβάζει στράτευμα), μπλοκάρει τις επαναπροωθήσεις προς το εσωτερικό της και προσπαθεί να δημιουργήσει ένταση (ακόμα και θερμό επεισόδιο) με στρατιωτικές προβοκάτσιες στο Αρχιπέλαγος.Ακόμα και όταν οι επιλογές της Τουρκίας (να χειραγωγήσει την τακτική του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο) δεν της βγαίνουν, τούτο δεν οφείλεται σε ελληνικές πρωτοβουλίες. Την Ελλάδα ως τώρα τη σώζει ένας από μηχανής θεός που ταυτοχρόνως μας φωνάζει συν Αθηνά και χείρα κίνει, πλην όμως εις μάτην.Η Τουρκία έχει απλώσει πολύ τραχανά, στη Συρία, στοΚουρδιστάν, στο εσωτερικό της. Προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το προσφυγικό (στη δημιουργία του οποίου συμμετέχει) εκβιάζοντας την Ευρώπη. Παρ’ ότι η Ευρώπη γνωρίζει από καιρό με ποιον έχει να κάνει, αντιμετωπίζει την Τουρκία σαν ισοδύναμο και ισοϋψή εταίρο. Η Τουρκία ανοίγει και πάλι ένα-ένα τα κεφάλαια της ενταξιακής διαδικασίας, χωρίς ως τώρα να έχει εκπληρώσει κανένα από τα προαπαιτούμενα. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα η Κύπρος κινδυνεύει να αλωθεί τελείως. Η Τουρκία με την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους προσπάθησε να προβοκάρει τις ΗΠΑ (και το ΝΑΤΟ), ώστε οι δυνάμεις αυτές να εξαναγκασθούν σε μια πολιτική (ρήξης με τη Ρωσία, ου μην αλλά και πιθανής εμπλοκής) που δεν είχαν επιλέξει και σχεδιάσει οι ίδιες. Τώρα η προέλαση των δυνάμεων του Ασαντ με την υποστήριξη της Ρωσίας, η διεύρυνση (και η ένωση) των κουρδικών θυλάκων στη βόρεια Συρία, η ευμενής πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στους Κούρδους, η δυσφορία (επιθετική δυσφορία) του Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν, η εμφάνιση στη σκακιέρα ενός μη απομονωμένου πλέον Ιράν, η παγιωμένη εχθρότητα της Αιγύπτου, η καθιέρωση της παρουσίας των Κούρδων του Ιράκ ως ενός εν δυνάμει κράτους, ο εμφύλιος πόλεμος και τα ασύμμετρα χτυπήματα μέσα στην ίδια την Τουρκία,έχουν μετατρέψει το νέο οθωμανικό δόγμα Νταβούτογλου «κανένα πρόβλημα με κανέναν» σε «σοβαρά προβλήματα με όλους». Κάτι τέτοιο ήταν αναπόφευκτο, διότι το «κανένα πρόβλημα με κανέναν» του Νταβούτογλου σήμαινε στην πραγματικότητα τη λύση όλων των προβλημάτων προς όφελος της Τουρκίας. Πράγμα αδύνατον. Διότι ακόμα και αν η Τουρκία είχε την ισχύ να λύσει (διά πολέμων) όλα τα προβλήματα προς όφελός της, αυτό ακριβώς θα ήταν το επόμενο πρόβλημά της.Εκτεθειμένη λοιπόν η Τουρκία σε πλήθος μετώπων στον Νότο, την Ανατολή, τον Βορρά κι εντός της, παίζει στο Αιγαίο χωρίς αντίπαλο, μάλιστα σε συμμαχία με τη Γερμανία (όπως το 1914-18), έστω κι αν λόγω της πολυπραγμοσύνης της μπορεί να θέτει και να θέσει σε δοκιμασία τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ενωση. Καμία ανάσχεση όμως της Τουρκίας δεν οφείλεται ούτε θα οφείλεται στην (πιεζόμενη απ’ την Τουρκία) Ελλάδα, αλλά στις στραβές που η Τουρκία κάνει εναντίον όλων.Το ΝΑΤΟ βρίσκεται τώρα αναπτυγμένο σε νερά από τα οποία διέρχονται ρωσικά πολεμικά σκάφη για να φθάσουν στη Συρία ή να επιστρέψουν απ’ αυτήν. Στα ίδια νερά οι Τούρκοι βγάζουν τα δικά τους πολεμικά με λυμένο το ζωνάρι για καυγά εις όσα μας αφορούν (κυριαρχία, έρευνα, διάσωση), ενώ τα δουλεμπορικά τουςαποβιβάζουν στα ελληνικά νησιά όλο και περισσότερους καταδιωγμένους.Και η Ελλάδα;
Τα χειρίζεται όλα αυτά επικοινωνιακώς (όταν καταλαβαίνει τι της γίνεται). Διότι συνήθως δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει. Το... «βέτο» του κ. Τσίπρα κράτησε δεκατρείς ώρες, οι υποσχέσεις που έλαβε εξαερώθηκαν, όπως και άλλες φορές (όλες) από την υπογραφή του μνημονίου κατ’ αρχάς, κι από έξαρση του προσφυγικού στη συνέχεια.Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε, μετά από τόση κακοποίηση που έχει υποστεί, να έχει καταλάβει ότι η Ενωση δεν τηρεί ποτέ τις υποσχέσεις της αλλά τηρεί πάντα τις απειλές της. Οταν έχει να κάνει με ψοφοδεείς. Τώρα η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει το αποτέλεσμα του προβλήματος που δεν μπορεί να λύσει. Κινδυνεύει να βρεθεί πλημμυρισμένη από χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους, εγκλωβισμένους μεταξύ των σκοπιανών συνόρων και των τουρκικών συνόρων. Σε μια μέγγενη.Τι μέλλει γενέσθαι; άγνωστον. Το πρόβλημα έχει υπερβεί την ελληνική κυβέρνηση και εξελίσσεται σε εθνικό κίνδυνο. Αν δεν εκτονωθεί εγκαίρως, ακόμα και η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος θα εκφυλισθεί σε ένα πεδίο δράσης επιτήδειων, ΜΚΟ, πρακτόρων, τρομοκρατών, φασιστών και ρατσιστών, γενικευμένης παραοικονομίας, μιας διαρκούς αποσταθεροποίησης.Η ελληνική κυβέρνηση άγεται και φέρεται από τα γεγονότα. Αδρανεί πνιγμένη στους μύθους της και μια κουτοπόνηρη ανάλυση που κάνει για όλα (αίφνης, λόγου χάριν, ανακάλυψε ότι την περικοπή των συντάξεων δεν τη θέλει μόνον το ΔΝΤ αλλά και οι Ευρωπαίοι) - έλα, ρε! Η κυβέρνηση ανακάλυψε τώρα ότι ο ΟΓΑ, φέρ’ ειπείν, μπορεί και να μην συμπεριληφθεί στο ένα κι ενιαίοασφαλιστικό ταμείο (που ούτε η Τρόικα ζήτησε ποτέ) - έλα, ρε! Η κυβέρνηση αδρανείπεριμένοντας τον Γκοντό. Διότι απ’ όταν γονάτισε, παραδέχθηκε ότι πρέπει να εφαρμόζει (και να βρίσκει τους τρόπους για να το κάνει) πολιτικές που τις επιβάλλονται, χωρίς να μπορεί ναπροτείνει η ίδια όχι μόνον δικές της πολιτικές, αλλά ούτε κανεναλλακτικές, όπως το παράλληλο πρόγραμμα και τα ισοδύναμααπέδειξαν.Η έξοδος της Ελλάδας από τη Σένγκεν με δική της πρωτοβουλία θα είχε ίσως μια λογική, διότι έτσι η χώρα θα έπαυε να είναι πύλη εισόδου στην Ενωση και συνεπώς θελκτικός προορισμόςγια τους πρόσφυγες. Οι παρενέργειες όμως από πλευράς Ενωσης πάνω στη μνημονιοκρατούμενη Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση είναιαπροσδιόριστες. Διότι στρατηγική της Ελλάδας είναι να μη μελετά, ναμη γνωρίζει, να μην προετοιμάζεται, να μην έχει plan B για οτιδήποτε, στρατηγική μας είναι να μην έχουμε στρατηγική.Μαύρα πανιά, μαύρα μαντάτα...
ΠΗΓΗ:
http://www.enikos.gr/stathis/372287,Mayra-pania-ap-to-Aigaio.html
ΤΡΙΤΗ 23/2/2016 
