"ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠH"

25/2/2016 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η «εταιρεία» που κράτη – μέλη της (Αυστρία) πρωτοστατούν στο κλείσιμο των ελληνικών συνόρων και μετατρέπουν την Ελλάδα σε «Αλκατράζ» προσφύγων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» που οι επίτροποί της και οι πρόεδροί της αναφωνούσαν «καλό κουράγιο Έλληνες» όταν με τις αποφάσεις τους βύθιζαν τον ελληνικό λαό στα Τάρταρα για να κλείσουν τις μαύρες τρύπες των γαλλογερμανικών και των ελληνικών τραπεζών, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» που δεν αναγνωρίζει την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και που ταγοί της όπως ο Μάνφρεντ Βέμπερ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο, σε συνέντευξη στην γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», δήλωνε ότι «στα ελληνοτουρκικά σύνορα διασφαλίζονται και τα γερμανικά σύνορα» και ότι «στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει πλέον το επιχείρημα περί εθνικής κυριαρχίας», λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» που η ηγέτιδα δύναμή της, η Γερμανία, σε συνεννόηση με την Τουρκία, φέρνει το ΝΑΤΟ των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» που καθιστά τη θάλασσα της Ελλάδας σε υγρό νεκροταφείο για αμέτρητους «Αιλάν», τους οποίους πριν πνίξει στο Αιγαίο τους βομβαρδίζει στις χώρες τους, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» που οι μηχανισμοί της (ESM) επιβάλλουν την αέναη παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα (σσ: μόλις χτες ξεκίνησαν οι διαδικασίες για υπογραφή νέου Μνημονίου μεταξύ Ελλάδας – ΔΝΤ!), λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» υπό την επιτήρηση της οποίας η Ελλάδα, είτε με μπλε, είτε με πράσινους είτε με ροζ κυβερνώντες, ξεπουλάει τα τιμαλφή της δημόσιας περιουσίας προς δόξα «επενδυτών» και «κορακιών», λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» υπό την αξιολόγηση της οποίας 6 εκατομμύρια Έλληνες ζουν σε συνθήκες φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, 700.000 παιδιά σε καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας, 1,5 εκατομμύριο Έλληνες στην ανεργία, 500.000 Έλληνες σε συνθήκες στεγαστικής ανασφάλειας και 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι αναμένουν την χαριστική βολή του Ασφαλιστικού, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» υπό τους «θεσμούς» της οποίας πορεύεται η Ελλάδα των πλειστηριασμών, του ΕΝΦΙΑ, της μείωσης στο μισό του επιδόματος θέρμανσης, των εκατοντάδων χιλιάδων «λουκέτων», της μετανάστευσης των νέων παιδιών και της φοροληστείας, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» εντός της οποίας η Ελλάδα μετρά τους δείκτες της αγροτικής και βιομηχανικής της αποσάθρωσης, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» των Μνημονίων, της στυγνής λιτότητας, των 120 εκατομμυρίων φτωχών και των 30 εκατομμυρίων ανέργων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «εταιρεία» της ανακήρυξης τραπεζιτών στις θέσεις εκλεγμένων πρωθυπουργών, της αναβίωσης του φασισμού, της ανοικτής συνεργασίας με ναζιστές (Ουκρανία), της αναβίωσης πρακτικών «Νταχάου» όπως η κατάσχεση των τιμαλφών των προσφύγων, λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτή είναι η «μοίρα» της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ από την εποχή του «ανήκομεν εις της Δύσιν» του Καραμανλή μέχρι τα «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται» τουΤσίπρα.

Αλλά, μετά από όλα αυτά, γιατί «δεν αμφισβητείται»; Για λογαριασμό τίνος παρουσιάζουν σαν «αδιαμφισβήτητα» τα δεσμά που αλυσοδένουν τη χώρα σ’ αυτή την «εταιρεία»; Για ποιού τα συμφέροντα το αστικό πολιτικό σύστημα και κάθε λογής μνημονιακός κολαούζος, άλλος ανοιχτά κι άλλος πιο συγκαλυμμένα, «σουσουδίζει»: «Μένουμε Ευρώπη».

Είναι φανερό: Για να πιπιλίζουν το μυαλό του ελληνικού λαού, δεκαετίες τώρα κι από το πρωί μέχρι το βράδυ, υπέρ αυτής της αθλίας «εταιρείας», κάποια συμφέροντα εξυπηρετούνται. Είναι φανερό ότι κάποιοι από αυτή τη σχέση κερδίζουν.

Προφανώς δεν είναι τα λαϊκά στρώματα που κερδίζουν. Αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να υφίστανται ολημερίς την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς, τις απειλές ότι έξω από την «εταιρεία» θα πάθουμε «καταστροφή».

Όμως, τα πάντα γύρω μας φωνάζουν ότι η καταστροφή είναι εδώ. Παρούσα. Απροσμέτρητη. Και ότι έχει τη σφραγίδα μιας «εταιρείας» που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα πάντα γύρω μας, από τον συνοριακό αποκλεισμό των προσφύγων μέχρι τον κοινωνικό αφανισμό των κατοίκων του τόπου μας, βοούν: Μετά από την εμπειρία 35 χρόνων παραμονής στην ΕΕ, η έξοδος από την ΕΕ, όχι με τους όρους του Σόιμπλε, αλλά με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της Ελλάδας προς όφελος του λαού της, της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της.

Τα πάντα γύρω μας βοούν: Η συγκρότηση μιας Ελλάδας που τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο επίπεδο των διεθνών της σχέσεων η πυξίδα θα είναι το κοινό όφελος και όχι η υποταγή στο δίκιο του ισχυρού, περνάει από την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ορισμένοι αντί στην παραπάνω θέση να αντιτείνουν πολιτικό αντίλογο, βαφτίζουν «ρεαλισμό» τον άλλοτε απροσχημάτιστο και άλλοτε ραφιναρισμένο ραγιαδισμό.

Τι κάνουν; Λες και η τρισχιλιόχρονη Ιστορία αυτού του τόπου ξεκίνησε μόλις το 2002 έξω από το ΑΤΜ που οι Σημίτης – Παπαδήμος κουνούσαν το ευρώ, λες και πρόκειται για έγκλημα καθοσιώσεως να ζητάς την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ευρωΚολοσσαίο, παίρνουν ύφος εισαγγελέα και μας εγκαλούν: «Δηλαδή, τι ζητάτε, να στραφεί ο λαός ενάντια στην ΕΕ αλλά και ενάντια στα πολιτικοοικονομικά της στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας;».

Απαντάμε χωρίς φόβο και με πάθος: Μα, ναι! Ακριβώς αυτό λέμε!

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

Οι εξαγορασμένοι χειραγωγείς

ΤΕΤΑΡΤΗ 24-202016

Γερμανός αποκάλυψε τον τρόπο, με τον οποίο τα λόμπι της Πολιτικής, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μυστικών υπηρεσιών, χρηματίζουν ορισμένους δημοσιογράφους που επηρεάζουν με τις αναφορές τους την κοινή γνώμη

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

.

«Η δημοσιογραφία είναι μία κόλαση – μία άβυσσος της αδικίας, των ψεμάτων και της προδοσίας» (Balzac, στο «Χαμένες Ουτοπίες»).

.

Άποψη

Δημοσιογράφος είναι, με βάση την «ετυμολογία» της λέξης,  ο οποιοσδήποτε γράφει δημόσια – στην πραγματικότητα όμως, όσον αφορά την Ελλάδα, κυρίως όσοι ανήκουν στην ΕΣΗΕΑ, η οποία λειτουργεί «προς όφελος» των μελών της.

Οι δημοσιογράφοι διακρίνονται σε αυτούς που «μεταφέρουν» απλά ειδήσεις, χωρίς να τις «εμπλουτίζουν» με τις υποκειμενικές τους απόψεις, στους ερευνητές ειδικών περιπτώσεων (σκάνδαλα, εταιρείες, πολιτικούς, δικαστικές υποθέσεις κλπ.), στους «αναζητούντες την αλήθεια» μέσω συνεντεύξεων που πολύ συχνά είναι «στημένες» (image makers) , σε αυτούς που καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα (συναντώνται κυρίως στα τοπικά τηλεοπτικά δίκτυα και στα μικρά ραδιόφωνα), με στόχο την αύξηση του αναγνωστικού ή τηλεοπτικού τους μεριδίου, οπότε τη διαφημιστική τους άνοδο  κοκ.

Φυσικά υπάρχουν και οι «εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι» σε θέματα οικονομίας, νομικής, ιατρικής κλπ. –ελάχιστοι από τους οποίους έχουν σπουδάσει την επιστήμη, για την οποία γράφουν, με αποτέλεσμα να ενημερώνουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο αυτούς που τους παρακολουθούν (εάν υποθέσουμε πως δεν εξυπηρετούν πολιτικά ή άλλα συμφέροντα, όπου η γνώση της αλήθειας είναι περιττή, εάν δεν είναι ζημιογόνα).

Κατά την άποψη πολλών, οι πλέον «επικίνδυνοι» είναι οι ερευνητές ειδικών περιπτώσεων , οι οποίοι λειτουργούν ως «ντετέκτιβ» – με την έννοια πως μία μικρή, αν και απροσδιόριστη μειοψηφία τους, συνηθίζει να κερδίζει τεράστια ποσά, με τη βοήθεια εκβιασμών.

Αναλυτικότερα, εάν ο «δημοσιογράφος-ερευνητής» έχει ανακαλύψει μία παράνομη πράξη ενός ατόμου, ενός κόμματος ή μίας επιχείρησης που ερευνάει, εμφανίζει αρχικά σε κάποιο ΜΜΕ το θέμα, χωρίς να εμβαθύνει στις λεπτομέρειες, έτσι ώστε να ενημερώνονται τα θύματα του – με αποτέλεσμα να εισπράττει μεγάλα ποσά για την αποσιώπηση του θέματος στη συνέχεια, αφού τα έντρομα θύματα σπεύδουν να εξαγοράσουν τη σιωπή του.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που μπορούν να επιβιώνουν εφημερίδες, για παράδειγμα, οι οποίες εμφανίζουν τεράστιες ζημίες στους ισολογισμούς τους – αφού τα έσοδα από τις παραπάνω «ειδικές περιπτώσεις», δεν μπορούν φυσικά να εμφανιστούν επίσημα.

Ειδικά όσον αφορά τις επιχειρήσεις, αλλά και τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, η σιωπή εξαγοράζεται συνήθως με την παροχή διαφημιστικών καταχωρήσεων – αφού θεωρείται εύλογο εκ μέρους του «κυκλώματος», να μην γράφει ή να μην μεταδίδει αρνητικές ειδήσεις ή έρευνες, οι οποίες αφορούν τους διαφημιζόμενους.

Οι πλέον επικίνδυνοι τώρα δημοσιογράφοι για ολόκληρη την κοινωνία δεν είναι ίσως οι «ερευνητές», αλλά αυτοί που χειραγωγούν έντεχνα την κοινή γνώμη – αμειβόμενοι πλουσιοπάροχα από τους εκάστοτε εντολείς τους.

Οι συγκεκριμένοι αποκαλούνται από τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν ερευνήσει διεξοδικά το θέμα,ανακαλύπτοντας σταδιακά ένα απίστευτα διεφθαρμένο δημοσιογραφικό κύκλωμα, «εξαγορασμένοι χειραγωγοί» – με την έννοια πως τα «ρεπορτάζ» τους είναι κατά παραγγελία εκ μέρους όλων αυτών, οι οποίοι έχουν στόχο τη χειραγώγηση των μαζών.

Φυσικά εργάζονται για μεγάλα και φημισμένα ΜΜΕ, τα οποία θεωρούνται δυστυχώς αξιόπιστα από την πλειοψηφία των ανθρώπων – όπως στο παράδειγμα μεγάλης και σοβαρότατης γερμανικής εφημερίδας, της FAZ, στην οποία εργαζόταν γνωστός γερμανός δημοσιογράφος που στη συνέχεια αποκάλυψε, έχοντας από πρώτο χέρι γνώση, πως ακριβώς εξαγοράζονται οι συνάδελφοί του.

Εκφράζοντας δημόσια την ντροπή του, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για ορισμένους συνάδελφους του στην εφημερίδα, ο δημοσιογράφος έφερε στην επιφάνεια τον τρόπο, με τον οποίο τα λόμπι της Πολιτικής, του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης των μυστικών υπηρεσιών εξαγοράζουν όλους αυτούς,οι οποίοι επηρεάζουν με τις αναφορές τους την κοινή γνώμη.

Με τον τρόπο αυτό τεκμηρίωσε πως η δήθεν ελευθερία του Τύπου στη Γερμανία (προφανώς και σε άλλες χώρες), είναι στην πραγματικότητα ένα μέρος της χειραγώγησης των μαζών. Εάν κάποιοι δημοσιογράφοι δε αρνηθούν το χρηματισμό τους, θεωρώντας υποχρέωση τους να μην αποκρύψουν ένα πολιτικό σκάνδαλο ή να μην προωθήσουν κάποια κατά παραγγελία είδηση, ευρίσκονται συνήθως αντιμέτωποι είτε με τη ΣΔΟΕ της χώρας τους. είτε με την Εισαγγελία – ως ύποπτοι φοροδιαφυγής, προδοσίας κρατικών μυστικών ή με κάποια άλλη κατηγορία.

Στο γράφημα που ακολουθεί, το οποίο προέρχεται από τη «Διεθνή Διαφάνεια», φαίνεται η διαφθορά σε ορισμένους τομείς διεθνώς – κατά μέσον όρο φυσικά, αφού σε πολλές χώρες είναι διαφορετική.

.

Κόσμος – οι τομείς με τη μεγαλύτερη τάση απέναντι στη διαφθορά. Σε πολλές περιπτώσεις, τα Media (μέσα) δηλώνονται ως λιγότερο διεφθαρμένα, λόγω του ότι η μέτρησή του εν λόγου δείκτη συναντά αρκετά εμπόδια (ελάχιστες οι καταδίκες, αφού η επαλήθευση έχει αποδειχθεί σχεδόν αδύνατη).

.

Περαιτέρω, ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η αποκάλυψη της ονομαζόμενης «ευρώ-ατλαντικής γέφυρας», η οποίααναφέρεται σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό κύκλωμα που χειραγωγεί την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, προς όφελος των Η.Π.Α. – με την έννοια πως προωθεί τα συμφέροντα της υπερδύναμης στην Ευρώπη, με τη βοήθεια των ευρωπαϊκών ΜΜΕ.

Εδώ αναρωτιέται εύλογα κανείς ποιό ή μάλλον από ποιόν χρηματοδοτείται εκείνο το «δημοσιογραφικό κύκλωμα» στη Γερμανία, το οποίο «ασχολείται επαγγελματικά» με τη δυσφήμιση, καθώς επίσης με τον εθνικό εξευτελισμό της Ελλάδας – μέσω δημαγωγικών εφημερίδων του τύπου της Bild ή Ελλήνων δημοσιογράφων που εργάζονται σε γερμανικά έντυπα (όπως του «Έλληνα» που έγραψε, στο Spiegel αν δεν κάνω λάθος, πως κατά τη διάρκεια των διακοπών του, κανένας Έλληνας δεν του έδινε αποδείξεις!).

Ολοκληρώνοντας, το να ζητάς από έναν λαό να ψηφίζει ή να κρίνει σωστά, όταν είναι αντιμέτωπος με τέτοια «σκουπίδια», είναι μάλλον υπερβολικό. Δυστυχώς, το μόνο που βοηθάει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η προσεκτική επιλογή των ΜΜΕ, με τα οποία ενημερώνεται κανείς – κάτι που όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο στην εφαρμογή του.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Να τι λέγαμε εμείς πέρυσι - Τι λέτε τώρα??? Δικαιωθήκαμε???

Τετάρτη, 24 Φεβρουαρίου 2016

Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, ένας ολόκληρος συρφετός από παραπλανητικά φιλολογήματα που αποτέλεσαν την πεμπτουσία της πολιτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, κατέρρευσε με πάταγο στα μαρμαρένια σαλόνια των Βρυξελλών... 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ηγέτες του αναχώρησαν με τη στήριξη της διαδηλώνουσας «αξιοπρέπειας» για να φέρουν πίσω τη σημαία της Ελλάδας, και επέστρεψαν ταπεινωμένοι μ ένα κουρελόχαρτο στο χέρι που τους υπαγορεύει βήμα το βήμα τι θα πρέπει να κάνουν για να καταστούν αρεστοί. 

Όπως και να το δει κανείς, αυτό είναι ο ορισμός της κατάντιας.

Το παραμύθι πως μια «περήφανη» κυβέρνηση, αρκούσε για να φέρει τις πολυπόθητες πολιτικές αλλαγές που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν την κοινωνία, και να επαναφέρουν στον τόπο την αξιοπρέπεια, κατέρρευσε με πάταγο.

• Καμία περήφανη πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί, μέσα στο γήπεδο που επιλέγουν οι άλλοι, και με τους κανόνες του παιχνιδιού να καθορίζονται από μια συμμορία μαφιόζων και εκβιαστών…

• Καμία εθνικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη πολιτική, δε μπορεί να εφαρμοστεί, με τη χώρα καθηλωμένη στον αναπνευστήρα των τεράτων…

• Το πολυδιαφημισμένο «κοινό ευρωπαϊκό σπίτι» για πολλοστή φορά ξεβρακώθηκεαποδεικνύοντας ότι... σ αυτό υπάρχουν «νοικοκυραίοι» που έχουν τα κλειδιά και το γενικό κουμάντο, και κωλόπαιδα που ταπεινώνονται και διασύρονται στην πρώτη ευκαιρία…

• Το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε, και μαζί του κατέρρευσαν εν μια νυκτί και οι ελπίδες που εναπόθεσαν σ αυτόν οι ρημαγμένοι πολίτες.

Που είναι τώρα η διαδηλώνουσα  «αξιοπρέπεια» να χειροκροτήσει το κουρελόχαρτο της Μπαρουφακειάδας???

Όλο το φορτίο της αξιοπρέπειας με το οποίο έφυγαν από εδώ οι διαπραγματευτές, εξαργυρώθηκε και έφεραν επιστρέφοντας ένα κουρελόχαρτο και τέσσερις μήνες χρόνο.

• Τι θα τον κάνουν το χρόνο από τη στιγμή που παραμένουν θέσφατο οι συμμοριακοί θεσμοί, και τα κλειδιά για τη βιωσιμότητα της χώρας στα χέρια εκβιαστών και μαφιόζων???

• Πως ακριβώς προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τον ίδιο εκβιασμό, όταν θα επανέλθει δριμύτερος τον επόμενο Ιούνιο???

• Ποια από αυτά τα δεδομένα με βάση και την εφιαλτική κατάρρευση της στρατηγικής τους αυταπάτης, επανεξέτασε στη χθεσινή της συνεδρίαση η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ???

Οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, και οι υποτιθέμενες αντιδράσεις μερίδας στελεχών για τα πολιτικά του ολισθήματα που εκδηλώθηκαν χθες, σύντομα θα μεταπηδήσουν από το χώρο του ρεπορτάζ και της ειδησεογραφίας, στο θλιβερό πεδίο της γραφικότητας. 

Όλο και περισσότερο θα θυμίζουν την αθλιότητα της «αριστερής» πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, με τον ανεκδιήγητο Παναγιωτακόπουλο, που στην πράξη λειτούργησε ως χρήσιμος κυματοθραύστης του πολιτικού ξεπεσμού. Τα αριστερόφωνα καραγκιοζάκια του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουν: 

• Θέλουν το κόμμα τους στην εξουσία ως διαχειριστή μιας υπαγορευόμενης πολιτικής ή θέλουν στα πλαίσια αυτής της εξουσίας να εφαρμόσουν μια συγκεκριμένη πολιτική που δε θα υποκύπτει σε εκβιασμούς και πιέσεις???

• Βλέπουν την εξουσία ως μια πίτα που ήρθε η σειρά τους να την νέμονται διαχειριζόμενοι παράλληλα το στάτους που τους έχει υπαγορευθεί ή την προσεγγίζουν ως μέσο και εργαλείο ταυτόχρονα που θα ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνία και θα αποδεικνύει στα πλαίσια της δικής τους πολιτικής αντίληψης ότι μπορεί μέσω αυτής να εφαρμοστεί μια διαφορετική ατζέντα πολιτικής που θα τροποποιεί δραστικά μια σειρά από πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα???

• Επιφυλάσσουν τέλος για τον εαυτό τους τη μοίρα του χειραγωγούμενου και του υποταγμένου ανδρεικέλου που δε δικαιούται να έχει βούληση αλλά μόνο αρμοδιότητα διαχειριστή ή τελικά σημαίνει κάτι διαφορετικό γι αυτούς το αριστερό πρόσημο το οποίο επικαλούνται???

Εν κατακλείδι αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε όλοι μας, και πρωτίστως η κοινωνία που άγεται και φέρεται στον αστερισμό της πολιτικής εξαπάτησης, δεν είναι το ψεύτικο και κατευθυνόμενο δίλημμα «ΡΗΞΗ ή ΜΗ ΡΗΞΗ».

Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι πως χωρίς ΡΗΞΗ το μόνο βέβαιο είναι ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βαθιά αντιδημοκρατική

Kαι δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί

• ΤΕΤΑΡΤΗ , 24 Φεβρουαρίου 2016 
• Γράφτηκε από τον  Σχέδιο Β
•  μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Του Κρις Μπάμπερι

Πώς θα ψηφίσουμε στο επερχόμενο δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ;

Για πολλούς στην Αριστερά η ιδέα ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά με τον Νάιτζελ Φάρατζ και τους συντηρητικούς ευρωσκεπτικιστές αρκεί για να τους ωθήσει προς τον Ντέιβιντ Κάμερον και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που υποστηρίζουν το “Ναι” στην ΕΕ. Αυτό όμως θα ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σήμερα η δύναμη που προωθεί το νεοφιλελεύθερο σχέδιο στα 28 κράτη-μέλη και επιβάλλει τη λιτότητα. Ο Κάμερον και ο Όσμπορν συγκριτικά είναι μικροί παίκτες. Απλώς κοιτάξτε τον κτηνώδη τρόπο με τον οποίο η μη εκλεγμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή , που συνεργάζεται με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το ΔΝΤ  επίσης σώματα μη εκλεγμένα, συμπεριφέρθηκε απέναντι στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας και της επέβαλε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση “τεχνοκρατών” [το 2011-12], όπως και στην Ιταλία [κυβερνήσεις Παπαδήμου και Μόντι].

Σε όλη την ΕΕ επιβάλλεται μια “κούρσα προς τον πάτο” την οποία συντονίζει η Κομισιόν και όπου τα κράτη-μέλη ενθαρρύνονται να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο έχει το χαμηλότερο εργατικό κόστος, τους πιο χαλαρούς νόμους για την υγεία και την ασφάλιση, τις λιγότερες ρυθμίσεις και τους χαμηλότερους φόρους για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Η έλλειψη δημοκρατίας είναι προσδιοριστικό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διοικείται από ένα Συμβούλιο που συγκροτείται από τους επικεφαλής των 28 κρατών. Αυτό διορίζει την Κομισιόν. Υπάρχει επίσης το Ευρωκοινοβούλιο , που εκλέγεται απευθείας από τους πολίτες, αλλά η αποχή είναι τεράστια και ως πολίτες ασκούμε πολύ λιγότερο έλεγχο στους ευρωβουλευτές από ό,τι στους εγχώριους βουλευτές. Στην πράξη, το Ευρωκοινοβούλιο έχει την αρμοδιότητα να ψηφίζει μόνο τροπολογίες στα μέτρα της Κομισιόν και αυτές αποφασίζονται από την Κομισιόν και τους επικεφαλής των δύο μεγάλων ομάδων, της Δεξιάς και των Σοσιαλδημοκρατών.

Όταν οι λαοί της Γαλλίας, της Ιρλανδίας και της Ολλανδίας έκαναν την αποκοτιά να απορρίψουν νέες συνθήκες της ΕΕ, η Κομισιόν τους αγνόησε και επέμεινε ότι δεν ψήφισαν σωστά.

Μυστικά

Οι μυστικές διαπραγματεύσεις που διεξάγονται ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ για τη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (ΤΤΙΡ) θα έχουν τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στις κοινωνικές υπηρεσίες, ιδίως στα εθνικά συστήματα υγείας, και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής. Επικεφαλής αυτών των μυστικών διαπραγματεύσεων είναι η επίτροπος Σεσίλια Μάελστρομ. Όταν η επίτροπος ρωτήθηκε από τον Τζον Χίλαρι του WaronWant[πολιτικής οργάνωσης που αγωνίζεται για την παγκόσμια κοινωνική δικαιοσύνη] πώς μπορούσε να αγνοεί την όλο και μεγαλύτερη αντίθεση σ' αυτή τη συμφωνία, απάντησε ψυχρά: “Δεν παίρνω την εντολή μου από τους ευρωπαϊκούς λαούς”.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ΕΕ μπορεί να μας υπερασπιστεί από τις χειρότερες υπερβολές του Κάμερον και των Συντηρητικών. Για μια πολύ σύντομη στιγμή , επί Θάτσερ, τη δεκαετία του 1980, οι ηγέτες της ΕΕ υιοθέτησαν την άποψη περί “κοινωνικής Ευρώπης” , αλλά ήταν απλά ρητορεία και ταχύτατα αντικαταστάθηκε από την προώθηση της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις πήραν ό,τι ήθελαν.

Ας το επαναλάβουμε, η ΕΕ δεν μας προστατεύει από τον χειρότερο νεοφιλελευθερισμό, αντίθετα αποτελεί τη βασική δύναμη που επιβάλλει την ατζέντα του νεοφιλελευθερισμού.

Ένα επιχείρημα υπέρ του “Ναι” είναι ότι το “Όχι” στην ΕΕ θα οδηγούσε σε περιορισμό της μετανάστευσης. Ασφαλώς υπάρχει ελευθερία μετακίνησης μέσα στην ΕΕ, αλλά μόνο για τους πολίτες των κρατών-μελών και τώρα βλέπουμε να υψώνονται φράκτες απ' άκρου σ' άκρον της Ευρώπης για να κρατηθούν εκτός τα θύματα των πολέμων που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά κράτη σε συμμαχία με τις ΗΠΑ και εκείνοι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια που τους έριξαν τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ.

Σε όλη την Ευρώπη η προωθητική δύναμη πίσω από τον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό και την ισλαμοφοβία δεν είναι ο Φάρατζ, αυτός είναι αμελητέος. Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ορισμένοι έχουν προσκολληθεί στην ιδέα ότι η ΕΕ φέρνει κοντά τα ευρωπαϊκά κράτη και εμποδίζει να ξαναγίνουν πόλεμοι στην ήπειρο. Είναι μια σφαλερή ιδέα: το μαρτυρούν οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή στην Ουκρανία, οι πολεμικές εκστρατείες στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία.

Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελείται από έναν πυρήνα γύρω από τη Γερμανία και μια περιφέρεια που υπόκειται στα διατάγματα της τρόικας. Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται ανάμεσα σ' αυτά τα δύο. Ακόμη και στο κράτος με τη μεγαλύτερη ευημερία, τη Γερμανία, οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες έχουν μειωθεί. Στο μέγιστο μέρος της Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης το βιοτικό επίπεδο έχει μειωθεί και επικρατεί η επισφαλής εργασία.

Οι προϋπολογισμοί και οι δαπάνες των κρατών-μελών της ΕΕ ελέγχονται από την Κομισιόν η οποία ασκεί βέτο σε οτιδήποτε θα έμοιαζε με το κοινωνικό κράτος που εγκαθιδρύθηκε το 1945.

Ως κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του Ευρωπαίο, θέλω μια Ευρώπη που να είναι του λαού και όχι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, την κοινωνική ευημερία και στην ειρήνη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ουδέποτε ήταν μια τέτοια Ευρώπη. Και δεν υπάρχει μηχανισμός για την εσωτερική μεταρρύθμισή της.

Ένα “Όχι” στο δημοψήφισμα θα οδηγούσε σε μείζονα κρίση τους Τόρις, κάτι που δεν είναι καθόλου κακό, και θα βοηθούσε να διεξαχθεί μια συζήτηση σε όλη την Ευρώπη για το τι είδους ευρωπαϊκή συνεργασία χρειαζόμαστε. Δεν χρειάζεται καθόλου να συμβαδίσουμε με τους αντίθετους στην ΕΕ δεξιούς που διαπνέονται από τον εθνικισμό, αλλά πρέπει να συνεργαστούμε με τους αντικαπιταλιστές σε όλη την Ευρώπη: αυτούς που αγωνίζονται κατά της λιτότητας, για τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών και προσπαθούν να σταματήσουν την ΤΤΙΡ.

Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή, αλλά δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στα θεμέλια της ΕΕ: την αντιδημοκρατικότητα και την ελεύθερη αγορά. Ψηφίζουμε “Όχι” και συμβάλλουμε στην ενωμένη αντίσταση σε όλη την Ευρώπη.

Ο Κρις Μπάμπερι είναι συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής και σχολιαστής, ηγετικό στέλεχος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Ομάδας στη Σκοτία. Συμμετέχει στη Ριζοσπαστική Καμπάνια για την Ανεξαρτησία της Σκοτίας.

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Πηγή: Counterfire, 15/2/2016.[http://www.counterfire.org/articles/analysis/18186-for-a-europe-of-peoples]

Αριστερές ιδέες δεν γεννιούνται με δεξιές αντιλήψεις

24.02.2016 | από Στέλιος Ελληνιάδης

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ

Δημοσίευση: Φύλλο 300 - 20/2/2016

         

Είναι θέμα κουλτούρας. Είναι πολλά τα χρόνια που πέρασε και κυριάρχησε στην Αριστερά η δεξιά κουλτούρα, ο δεξιός τρόπος σκέψης και αξιολόγησης. Με την εγκατάλειψη της ιδέας της επανάστασης από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς και την υιοθέτηση ρεαλιστικών πολιτικών η ενσωμάτωση και ευθυγράμμιση έγιναν ραγδαία. Πρώην συμμέτοχοι, μερικοί και με πρωταγωνιστικό ρόλο, στην επαναστατική σύγκρουση με το καθεστώς, άλλοι απογοητευμένοι με βαθύ το αίσθημα της ήττας και του ανέφικτου, άλλοι εντυπωσιασμένοι από τα αγαθά της οικονομίας της αγοράς και άλλοι προσπαθώντας να φορτώσουν την αποτυχία στους «άλλους», βγαίνοντας οι ίδιοι ατσαλάκωτοι, απέρριψαν την ιδέα της επανάστασης ολοσχερώς, ακόμα και για το μέλλον, επιλέγοντας τον πιο βατό δρόμο της συνδιαλλαγής με το σύστημα και τον εξωραϊσμό του ώστε να δικαιολογείται η δική τους στροφή και ο συμβιβασμός. Βέβαια, και κάποιοι από τους «άλλους» που παρέμειναν σε πιο επαναστατικές θέσεις τις προσάρμοσαν στο σύστημα με το δικό τους τρόπο.

Αυτή η καθίζηση, με πρωτεργάτες στελέχη, ηγετικές ομάδες και φράξιες, είχε την προέκτασή της μέσα στο σώμα της Αριστεράς με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Ένα από τα αποτελέσματά της ήταν η βαθμιαία υποχώρηση της εναλλακτικής κουλτούρας που είτε αντικαταστάθηκε από την κυρίαρχη κουλτούρα των αντιπάλων είτε κόλλησε και περιορίστηκε σε στερεότυπα από το παρελθόν.

Αυτό όχι μόνο δεν αναιρεί την άποψη των Δεξιών ότι οι Αριστεροί έπιασαν πολλά πόστα στους τομείς της παιδείας και του πολιτισμού, αλλά την επιβεβαιώνει κιόλας. Τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια και πολλοί κρατικοί φορείς επανδρώθηκαν με Αριστερούς οι οποίοι, σε αντίθεση μ’ αυτό που ισχυρίζεται η Δεξιά, έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθεστηκυίας τάξης είτε εγκαταλείποντας τα κόμματα της Αριστεράς είτε παραμένοντας σ’ αυτά ενώ ταυτόχρονα εργάζονταν στην υπηρεσία των φορέων, δημόσιων και ιδιωτικών, που είναι οι πυλώνες του συστήματος. Αριστεροί, με ή χωρίς εισαγωγικά, εκλαΐκευσαν και αναβάθμισαν όλη την πολιτική κουλτούρα της Δεξιάς καταλαμβάνοντας νευραλγικά πόστα, με το αζημίωτο, στα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, τις εφημερίδες και τα περιοδικά των μεγαλοεκδοτών.

Και οι συνέπειες φάνηκαν πάρα πολύ έντονα στις μέρες μας. Από την ευκολία με την οποία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ενδώσανε στις πιέσεις και τις προσκλήσεις της άρχουσας νομενκλατούρας υιοθετώντας τις πιο αντιλαϊκές πολιτικές των αντιπάλων της Αριστεράς.

Κι αυτό φαίνεται και από τη διάχυση αυτών των αντιλήψεων μέσα στην κοινωνία. Όχι μόνο εξ αιτίας του ΠΑΣΟΚ που πλάσαρε πολύ αποτελεσματικά το αριστερό του λουκ. Η τάση αριστεροδεξιάς αλλοτρίωσης ήταν πανευρωπαϊκή και ενισχύθηκε από τις αυτομολίες των Αριστερών που μια χαρά βολεύτηκαν μέσα στην ανοιχτή αγκαλιά των φορέων του συστήματος.

Τελικά, το γεγονός ότι σήμερα οι ίδιοι οι Αριστεροί αισθάνονται ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο και αδυνατούν να διαμορφώσουν πολιτικές εξόδου, δεν οφείλεται μόνο στην αντικειμενικά πολύ δύσκολη κατάσταση που μας έχει φέρει ο εξτρεμιστικός καπιταλισμός των τελευταίων δεκαετιών. Οφείλεται και στο ό,τι, εδώ και χρόνια, πάμπολλοι Αριστεροί υπέκυψαν στα θέλγητρα της δεξιάς κουλτούρας που όλα υπάγονται στην αγορά και άρχισαν να κρίνουν τα πάντα με αξιολογικά κριτήρια ξένα στην Αριστερά.

Έτσι, ενώ οι Αριστεροί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι ανθρωποφάγο και το καταγγέλλουν, αδυνατούν να διαμορφώσουν έναν άλλο τρόπο σκέψης και αντίδρασης.

Γι’ αυτό, όσοι Αριστεροί εύκολα αποδέχτηκαν τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκουν εύκολα και τις δικαιολογίες για την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών εκ μέρους του. Γιατί, από καιρό, είχε υπονομευθεί και αδυνατίσει ο αριστερός τρόπος σκέψης τους. Και, χωρίς πολύ δισταγμό, έως καθόλου, χρησιμοποιούν την ίδια επιχειρηματολογία με τη Δεξιά για να αποκρούσουν και να δυσφημήσουν όσους εξακολουθούν να αγωνίζονται εναντίον των Μνημονίων που έφερε η Δεξιά στην Ελλάδα. Για να κατηγορούν όσους επιμένουν στον μίνιμουμ αριστερό προσανατολισμό που έχει απομείνει στην ελληνική Αριστερά.

Αριστερό δεν είναι μόνο να έχεις αριστερές θέσεις, αλλά να έχεις και αριστερή κουλτούρα, κάτι που είναι ευρύτερο, βαθύτερο και δυσκολότερο, αλλά πιο ανθεκτικό στις προκλήσεις, τις παραπλανήσεις και τις εξαγορές και, σίγουρα, πιο αληθινά εναλλακτικό και πιο μακροπρόθεσμα επαναστατικό.

Γι’ αυτό δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: κι εσείς τι θα κάνατε; Αυτός που ρωτάει έχει στο μυαλό του μόνο τη δεξιά εκδοχή των πραγμάτων μην βλέποντας, λόγω της δεξιάς κουλτούρας του, καμία άλλη δυνατότητα. Αλλά κι αυτός που ερωτάται, επηρεασμένος από την ίδια διαβρωτική επιρροή της δεξιάς κουλτούρας, αδυνατεί να διαπλάσει ένα άλλο μοντέλο και να δώσει μια άλλη προοπτική στην κοινή προσπάθεια, απλή, βατή και εφαρμόσιμη.

Αριστερή πολιτική χωρίς αντίσταση, καταπολέμηση και αντικατάσταση της δεξιάς κουλτούρας είτε δεν γίνεται είτε αχρηστεύεται. Οι επαναστάτες όλων των εποχών αρνούνταν το σύστημα που αντιμάχονταν. Αυτό τους ωθούσε σε πράξεις γενναιότητας κι αυτή ήταν η βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε νίκη. Ποτέ, άνθρωποι που είχαν επηρεαστεί από την εχθρική κουλτούρα δεν κατάφεραν να την ανατρέψουν, ούτε καν να την αμφισβητήσουν πραγματικά. Οι επαναστάτες απέρριπταν την ανισότητα, την υποτέλεια, την ένταξη και το προσωπικό όφελος. Οι ενσωματωμένοι απόγονοί τους θέλουν μόνο να διαχειριστούν τα καθιερωμένα και όχι να τα ξεριζώσουν, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Δεν πιστεύουν ότι το σύστημα είναι η αιτία των δεινών ή δεν πιστεύουν ότι το σύστημα είναι θνητό ή δεν μπορούν να συλλάβουν ένα άλλο σύστημα δίκαιο και πραγματοποιήσιμο. Κάτω από τη βαριά επίδραση της αστικής κουλτούρας επιθυμούν μόνο να διευθύνουν το σύστημα, καλύτερα κατά τη γνώμη τους, σε αγαστή συνεργασία με τους ίδιους τους ολιγάρχες, με τους οποίους οι αντιθέσεις έχουν μεταβληθεί σε διαφορές διαχειριστικές.

Μόνο όταν αυτοί που δεν έχουν αποδεχτεί το σύστημα και εξακολουθούν να θεωρούν ότι πρέπει να επισπεύσουν την ανατροπή του, αντιληφθούν ότι δυσκολεύονται να βρουν λύσεις και δρόμους για τον καινούργιο κόσμο, επειδή δεν έχουν μείνει ανεπηρέαστοι από τη διαβρωτική επιρροή της κυρίαρχης κουλτούρας, τότε οι προϋποθέσεις για να αλλάξουμε το σύστημα μπορεί να υπάρξουν. Λύσεις υπάρχουν, για το καθετί στη φύση, αλλά έχουμε χάσει τη διανοητική ευχέρεια να τις βρίσκουμε. Κι έτσι, μέχρι να το καταφέρουμε, πάντα στην πιο κρίσιμη στιγμή, οι αλλοτριωμένοι ή απαλλοτριωμένοι «δικοί μας», θα μας καπελώνουν και θα μας αφήνουν να τουρτουρίζουμε στα κρύα του λουτρού!

Βιδωμένος αριστερά,

Γκαούρ

- See more at: http://www.e-dromos.gr/aristeres-idees-den-genniountai-me-dexies-antilhpseis/#sthash.vGtfCldj.dpuf

Διαχείριση εθνικής ήττας από την κυβέρνηση στο μεταναστευτικό:

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΕΛΟΥΝ "ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ" ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ 25ΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Πληθυσμιακή αλλοίωση και απώλεια του 

μισού Αιγαίου

24/02/2016

    

Η κυβέρνηση εφάρμοσε την πολιτική των “ανοιχτών συνόρων”, εκτίμησε λάθος το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών και πόνταρε για ακόμη μία φορά στην Ευρωπαϊκή... αλληλεγγύη η οποία δεν ήρθε με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γίνεται ημέρα με την ημέρα μια τεράστια “αποθήκη” λαθρομεταναστών και προσφύγων και την ίδια στιγμή να κινδυνεύει να χάσει και το μισό Αιγαίο από τις αξιώσεις που εγείρουν οι Τούρκοι πάνω στις περιπολίες του ΝΑΤΟ.

Αυτή τη στιγμή αυτό που βλέπουμε από το Μέγαρο Μαξίμου είναι μία προσπάθεια διαχείρισης μιας εθνικής ήττας. Η κατάσταση έχει γίνει ανεξέλεγκτη, με την Τουρκία να στέλνει κατά χιλιάδες τους λαθρομετανάστες και τους πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά και τα καράβια να μην προλαβαίνουν να τους φέρουν στην Αθήνα. Και μετά τι; Απ' άκρη σ' άκρη η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο hot spot.

Τα Σκόπια κρατούν κλειστά τα σύνορα τους και στοιβάζονται κατά χιλιάδες στην Ειδομένη. Τους μεταφέρουν με λεωφορεία από τη μία στο κέντρο φιλοξενίας στο Σχιστό και αμέσως παίρνουν ταξί και φεύγουν με άγνωστο προορισμό, πιθανόν για τα σύνορα.

Και η κυβέρνηση φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δημιουργώντας μερικά ακόμη κέντρα φιλοξενίας στη διαδρομή από τον Πειραιά στην Ειδομένη. Θέλει με μερικές σκηνές και εγκαταστάσεις των 300, των 500 ή ακόμη και των 1.000 θέσεων να υποδεχθεί τις ορδές των λαθρομεταναστών και των προσφύγων που στέλνει η Τουρκία.

Είναι να απορεί κανείς πραγματικά. Ποιος πιστεύει πως το πρόβλημα αυτή τη στιγμή μπορεί να αντιμετωπιστεί με hot spots και κέντρα φιλοξενίας; Ωραία κλείσαμε το στόμα κάποιων Ευρωπαίων που έλεγαν πώς η Ελλάδα δεν έχει έτοιμη τα hot spots. Ε, και;

Οι πολίτες ζητούν ολοένα και περισσότερο τη βοήθεια της Αστυνομίας. Αγωνιούν για το τι θα τους ξημερώσει βλέποντας πώς σε νησιά και σε πόλεις υπάρχει μια τεράστια πληθυσμιακή αλλοίωση. Οι λαθρομετανάστες και οι πρόσφυγες είναι πολύ περισσότεροι από τους μόνιμους κατοίκους. Και αυτό συμβαίνει τώρα από το Καστελόριζο μέχρι και την Ειδομένη. Που θα πάει αυτή η κατάσταση;

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση επιχειρεί συναίνεση με τα υπόλοιπα κόμματα και επιδιώκει ενιαία γραμμή αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος αποδεχόμενη το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Χθες ο Α. Τσίπρας απάντησε στη Φώφη Γεννηματά πώς το βλέπει για λίγο πριν ή μετά τη Σύνοδο Κορυφής που έχει προγραμματιστεί στις 6 Μαρτίου.

Εκ των υστέρων δηλαδή η κυβέρνηση ζητάει συναίνεση; Όταν η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο με Ευρωπαϊκές χώρες να αμφισβητούν τις αποφάσεις της ΕΕ και να κλείνουν τα σύνορα τους; Όταν η Τουρκία γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της το ΝΑΤΟ και ζητάει να μετατραπεί το μισό Αιγαίο σε “γκρίζα ζώνη” για να μην θιγούν οι αξιώσεις και προκειμένου να συνηγορήσει στις περιπολίες στο Αιγαίο που είναι αμφίβολο αν θα έχουν αποτέλεσμα;

Στο θέμα της εμπλοκής του ΝΑΤΟ που αποδέχθηκε η Ελλάδα υπάρχει τεράστιος κίνδυνος για τα κυριαρχικά δικαιώματα. Ένας κίνδυνος που από την πρώτη στιγμή έχει επισημανθεί από το “pronews.gr” και ο οποίος τελικά είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί.

Οι Τούρκοι για να συμφωνήσουν στις περιπολίες της Συμμαχικής δύναμης SNMG 2 δεν θέτουν μόνο θέμα αποστρατιωτικοποίησης των Δωδεκανήσων και της Λήμνου, αλλά αμφισβητούν το μισό Αιγαίο.

Συγκεκριμένα ζητούν οι περιπολίες να γίνονται ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και δυτικά των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και το σημείο, μεταξύ ελληνικών νησιών και τουρκικών παραλίων να μείνει αφύλακτο για να αλωνίζουν οι Τούρκοι δουλέμποροι.

Με λίγα λόγια θέλουν το Αιγαίο από τον 25ο Μεσημβρινό και ανατολικά μια “γκρίζα ζώνη” όπου θα περικλείονται όλες μαζί οι αξιώσεις της Άγκυρας σε βάρος της Ελλάδας. Από τη μη αναγνώριση των συνόρων, έως την αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος ελληνικών νησιών και βεβαίως της υφαλοκρηπίδας.

Οι ενστάσεις των Τούρκων κινδυνεύουν να τινάξουν τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο στον “αέρα” αφενός, αφετέρου όμως μέχρι τώρα ουδέποτε ομόφωνη απόφαση της Συμμαχίας δεν έχει ακυρωθεί. Και να σημειωθεί πώς το ΝΑΤΟ πάντα “χαϊδεύει” την Τουρκία.

Φαίνεται πώς η χώρα βρίσκεται ενώπιον πολύ δυσάρεστων εκπλήξεων ή ακόμη και καταστροφικών για τα συμφέροντα της.