1-3-2016
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε από τοΒήμα της Κυριακής (28/2), με έναν ιδιότυπο θα λέγαμε τρόπο, ότι ο Αλ. Τσίπρας πραγματοποίησε τέσσερις συναντήσεις μέσα στο 2014 – αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε – με τον εκδότη του γνωστού συγκροτήματος Στ. Ψυχάρη, του οποίου προκάτοχος ήταν ο Δ. Λαμπράκης.
Η τελευταία συνάντηση έγινε, πάντα κατά το Βήμα της Κυριακής που δεν διαψεύσθηκε, στις 4 Ιούλη, σε διαμέρισμα απέναντι από την αμερικάνικη πρεσβεία, ενώ οι τρεις προηγούμενες σε σπίτι στα βόρεια προάστια.
Η έκπληξη δεν αφορά μόνο τις συναντήσεις αυτές καθ' εαυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον Στ. Ψυχάρη, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, ως ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση, έδινε τότε τρομακτική μάχη κατά της ''διαπλοκής'', την οποία διαπλοκή και με ιδιαίτερο μένος πρώτος κατάγγελνε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας.
Η έκπληξη αλλά και το πολιτικώς πλέον απαράδεκτο και αυτό που προκαλεί υποψίες και παρακινεί σε δεύτερες σκέψεις, είναι κυρίως ότι αυτές οι συναντήσεις Τσίπρα– Ψυχάρη, έγιναν υπό πλήρη μυστικότητα και με τήρηση άκρως συνωμοτικών κανόνων, ώστε να μην γίνουν γνωστές.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εύγλωττο: Γιατί αυτή η άκρα του τάφου σιωπή;
Γιατί δεν ανακοινώθηκε τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε επίσημα ούτε ανεπίσημα, γι' αυτές τις συναντήσεις;
Γιατί ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να κρατηθούν πάση θυσία κρυφές; Και πολύ περισσότερο γιατί απεκρύβησαν,όπως μας έλεγαν παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι συναντήσεις ακόμα και από τα επίσημα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από την Πολιτική του Γραμματεία και το Προεδρείο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας;
Ποιος στενός κύκλος και πόσοι γύρω από τον Πρόεδρο γνώριζαν γι' αυτές τις συναντήσεις και το περιεχόμενο τους;
Τα ίδια παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τόνιζαν στην Iskra, ότι αυτές οι συνωμοτικές συναντήσεις Τσίπρα -Ψυχάρη δείχνουν ότι ο Τσίπρας διατηρούσε ένα ευρύτερο και παράλληλο σύστημα συλλογικών ''διαβουλεύσεων'', το οποίο αφορούσε το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το αμερικάνικο πολιτικό –οικονομικό κατεστημένο. Επιβεβαιώνουν, επίσης, ότι ο Αλ. Τσίπρας μίλαγε πολλές ''πολιτικές γλώσσες'' ταυτόχρονα.
Μια γλώσσα που αφορούσε το κόμμα και μια παραπλήσια για τις δημόσιες συγκεντρώσεις και πολλές άλλες, πολύ πιο αληθινές και ουσιαστικές, που αφορούσαν τους κάθε φορά συνομιλητές του από διάφορα κέντρα ισχύος.
Από κει και πέρα η πρωτοφανής δημόσια διαμάχη Τσίπρα - Ψυχάρη, μετά το Κυριακάτικο δημοσίευμα του Βήματος, για το αν ο Ψυχάρης ζήτησε ή ο Τσίπρας πρότεινε τη διαγραφή των δανείων του Συγκροτήματος και τη μεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησία του MEGA, έχει μάλλον δευτερεύουσα σημασία. Αν και δείχνει το υπόβαθρο των οικονομικό – εκδοτικών συναλλαγών που συχνά υποκρύπτουν τέτοιου είδους πολιτικές συναντήσεις.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΓΟΣ
Η Iskra, προς σφαιρικότερη ενημέρωση των αναγνωστών της, παραθέτει την ανακοίνωση Μέγαρου Μαξίμου, καθώς και την απάντηση και το σχετικό δημοσίευμα του Βήματος της Κυριακής (28/2), σχετικά με τις μυστικές συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Σταύρου Ψυχάρη:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ
«Η δικαιοσύνη θα ενεργήσει απερίσπαστη και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ θα αδειοδοτηθούν νόμιμα»
Το Κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό.
Φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του MEGA.
Όπως άπαντες αντιλαμβάνονται κανένα από τα δυο αιτήματα δεν έγινε δεκτό.
Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στον Ελληνικό λαό να μη χαριστεί σε κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Η δικαιοσύνη ενεργεί απερίσπαστη και τα Τηλεοπτικά Μέσα θα αδειοδοτηθούν για πρώτη φορά με ανοιχτό και αδιάβλητο διεθνή διαγωνισμό.
ΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟ ''ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ'' (28/2) ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ
«Δεν προκαλεί έκπληξη ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να κάνει το «άσπρο – μαύρο».
Είναι η συνήθης πρακτική που εσχάτως ακολουθείται.
Καλούμε τους ιθύνοντες του Γραφείου Πρωθυπουργού να ξαναδιαβάσουν το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για να κατανοήσουν, να συνειδητοποιήσουν (και να θυμηθούν…) ποιος προσέφερε, πότε και τι, ποιος ζητούσε πολιτική υποστήριξη με κάθε ευκαιρία χωρίς τίποτα και ποτέ να του έχει ζητηθεί.
Πέραν τούτων, το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών.
Θα έχουν την ευκαιρία να τον πληροφορηθούν».
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ
Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική... «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.
- «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
- «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
- «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ...».
- «Τι του δώσατε;».
- «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει.
Αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».
Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014.
Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ.
Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών.
Ήταν μια... μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία.
Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως... γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών;
Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε.
Άλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα.
«Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη.
Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν.
Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη.
Ήταν η τέταρτη από την αρχή του 2014.
Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να... στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ήταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014.
Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι... πατρικές νουθεσίες του εκδότη.
Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι.
Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης.
«Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος.
Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.
ΤΟ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΑΤΥΧΗΜΑ
Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη.
«Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό.
Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα.
«Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ.
Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού.
«Ετσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς».
Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ.
Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει.
«Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε.
«Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων.
Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους.
Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ».
Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε.
Σταμάτησε στην πιλοτή.
«Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα... έμενε στην Ιστορία.
Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί.
Αλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα.
Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται...) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά.
Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού.
Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου.
Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο.
Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα.
Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε».
Ήταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα.
Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι.
Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση.
Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι.
Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα.
Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής.
Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.
«Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε.
«Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον.
«Συγχαρητήρια για τη νίκη σου.
Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης.
«Ευχαριστώ πολύ.
Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός.
Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της... γνώριμης ακινησίας.
Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του.
Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα.
Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.
ΟΣΑ ΑΚΟΥΣΕ Ο ''ΜΑΡΤΥΡΑΣ''
Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου».
Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια... σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης.
Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο.
Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική.
Οπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν...
http://www.iskra.gr/index.php
1-3-2016
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε από τοΒήμα της Κυριακής (28/2), με έναν ιδιότυπο θα λέγαμε τρόπο, ότι ο Αλ. Τσίπρας πραγματοποίησε τέσσερις συναντήσεις μέσα στο 2014 – αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε – με τον εκδότη του γνωστού συγκροτήματος Στ. Ψυχάρη, του οποίου προκάτοχος ήταν ο Δ. Λαμπράκης.
Η τελευταία συνάντηση έγινε, πάντα κατά το Βήμα της Κυριακής που δεν διαψεύσθηκε, στις 4 Ιούλη, σε διαμέρισμα απέναντι από την αμερικάνικη πρεσβεία, ενώ οι τρεις προηγούμενες σε σπίτι στα βόρεια προάστια.
Η έκπληξη δεν αφορά μόνο τις συναντήσεις αυτές καθ' εαυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον Στ. Ψυχάρη, ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, ως ριζοσπαστική αξιωματική αντιπολίτευση, έδινε τότε τρομακτική μάχη κατά της ''διαπλοκής'', την οποία διαπλοκή και με ιδιαίτερο μένος πρώτος κατάγγελνε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας.
Η έκπληξη αλλά και το πολιτικώς πλέον απαράδεκτο και αυτό που προκαλεί υποψίες και παρακινεί σε δεύτερες σκέψεις, είναι κυρίως ότι αυτές οι συναντήσεις Τσίπρα– Ψυχάρη, έγιναν υπό πλήρη μυστικότητα και με τήρηση άκρως συνωμοτικών κανόνων, ώστε να μην γίνουν γνωστές.
Το ερώτημα λοιπόν είναι εύγλωττο: Γιατί αυτή η άκρα του τάφου σιωπή;
Γιατί δεν ανακοινώθηκε τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε επίσημα ούτε ανεπίσημα, γι' αυτές τις συναντήσεις;
Γιατί ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να κρατηθούν πάση θυσία κρυφές; Και πολύ περισσότερο γιατί απεκρύβησαν,όπως μας έλεγαν παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι συναντήσεις ακόμα και από τα επίσημα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από την Πολιτική του Γραμματεία και το Προεδρείο της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας;
Ποιος στενός κύκλος και πόσοι γύρω από τον Πρόεδρο γνώριζαν γι' αυτές τις συναντήσεις και το περιεχόμενο τους;
Τα ίδια παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τόνιζαν στην Iskra, ότι αυτές οι συνωμοτικές συναντήσεις Τσίπρα -Ψυχάρη δείχνουν ότι ο Τσίπρας διατηρούσε ένα ευρύτερο και παράλληλο σύστημα συλλογικών ''διαβουλεύσεων'', το οποίο αφορούσε το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το αμερικάνικο πολιτικό –οικονομικό κατεστημένο. Επιβεβαιώνουν, επίσης, ότι ο Αλ. Τσίπρας μίλαγε πολλές ''πολιτικές γλώσσες'' ταυτόχρονα.
Μια γλώσσα που αφορούσε το κόμμα και μια παραπλήσια για τις δημόσιες συγκεντρώσεις και πολλές άλλες, πολύ πιο αληθινές και ουσιαστικές, που αφορούσαν τους κάθε φορά συνομιλητές του από διάφορα κέντρα ισχύος.
Από κει και πέρα η πρωτοφανής δημόσια διαμάχη Τσίπρα - Ψυχάρη, μετά το Κυριακάτικο δημοσίευμα του Βήματος, για το αν ο Ψυχάρης ζήτησε ή ο Τσίπρας πρότεινε τη διαγραφή των δανείων του Συγκροτήματος και τη μεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησία του MEGA, έχει μάλλον δευτερεύουσα σημασία. Αν και δείχνει το υπόβαθρο των οικονομικό – εκδοτικών συναλλαγών που συχνά υποκρύπτουν τέτοιου είδους πολιτικές συναντήσεις.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΓΟΣ
Η Iskra, προς σφαιρικότερη ενημέρωση των αναγνωστών της, παραθέτει την ανακοίνωση Μέγαρου Μαξίμου, καθώς και την απάντηση και το σχετικό δημοσίευμα του Βήματος της Κυριακής (28/2), σχετικά με τις μυστικές συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Σταύρου Ψυχάρη:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ
«Η δικαιοσύνη θα ενεργήσει απερίσπαστη και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ θα αδειοδοτηθούν νόμιμα»
Το Κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό.
Φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του MEGA.
Όπως άπαντες αντιλαμβάνονται κανένα από τα δυο αιτήματα δεν έγινε δεκτό.
Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στον Ελληνικό λαό να μη χαριστεί σε κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Η δικαιοσύνη ενεργεί απερίσπαστη και τα Τηλεοπτικά Μέσα θα αδειοδοτηθούν για πρώτη φορά με ανοιχτό και αδιάβλητο διεθνή διαγωνισμό.
Το Κεντρικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ είναι άκρως αποκαλυπτικό.
Φανερώνει ότι ο εκδότης Στ. Ψυχάρης ζητούσε επίμονα από τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πολύ πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015,τη διαγραφή των δανείων του καθώς και πολιτική διαμεσολάβηση για την απόκτηση της συνολικής ιδιοκτησίας του MEGA.
Όπως άπαντες αντιλαμβάνονται κανένα από τα δυο αιτήματα δεν έγινε δεκτό.
Ο Πρωθυπουργός δεσμεύτηκε στον Ελληνικό λαό να μη χαριστεί σε κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανέναν.
Η δικαιοσύνη ενεργεί απερίσπαστη και τα Τηλεοπτικά Μέσα θα αδειοδοτηθούν για πρώτη φορά με ανοιχτό και αδιάβλητο διεθνή διαγωνισμό.
ΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟ ''ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ'' (28/2) ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ
«Δεν προκαλεί έκπληξη ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να κάνει το «άσπρο – μαύρο».
Είναι η συνήθης πρακτική που εσχάτως ακολουθείται.
Καλούμε τους ιθύνοντες του Γραφείου Πρωθυπουργού να ξαναδιαβάσουν το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για να κατανοήσουν, να συνειδητοποιήσουν (και να θυμηθούν…) ποιος προσέφερε, πότε και τι, ποιος ζητούσε πολιτική υποστήριξη με κάθε ευκαιρία χωρίς τίποτα και ποτέ να του έχει ζητηθεί.
Πέραν τούτων, το Μέγαρο Μαξίμου λησμονεί το νόμο της δημοσιογραφίας περί χρυσών εφεδρειών.
Θα έχουν την ευκαιρία να τον πληροφορηθούν».
ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ
Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική... «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.
- «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
- «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
- «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ...».
- «Τι του δώσατε;».
- «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει.
Αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».
Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014.
Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ.
Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών.
Ήταν μια... μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία.
Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως... γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών;
Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε.
Άλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα.
«Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη.
Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν.
Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη.
Ήταν η τέταρτη από την αρχή του 2014.
Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να... στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ήταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014.
Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι... πατρικές νουθεσίες του εκδότη.
Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι.
Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης.
«Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος.
Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.
ΤΟ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΑΤΥΧΗΜΑ
Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη.
«Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό.
Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα.
«Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ.
Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού.
«Ετσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς».
Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ.
Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει.
«Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε.
«Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων.
Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους.
Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ».
Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε.
Σταμάτησε στην πιλοτή.
«Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα... έμενε στην Ιστορία.
Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί.
Αλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα.
Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται...) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά.
Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού.
Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου.
Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο.
Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα.
Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε».
Ήταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα.
Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι.
Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση.
Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι.
Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα.
Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής.
Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της.
«Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε.
«Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον.
«Συγχαρητήρια για τη νίκη σου.
Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης.
«Ευχαριστώ πολύ.
Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός.
Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της... γνώριμης ακινησίας.
Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του.
Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα.
Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.
ΟΣΑ ΑΚΟΥΣΕ Ο ''ΜΑΡΤΥΡΑΣ''
Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου».
Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια... σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης.
Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο.
Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική.
Οπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν...
http://www.iskra.gr/index.php
