Τα ερωτηματικά της δραχμής


8-4-2016


ΕΙΚΟΝΑ---Ελλάδα,-δραχμή
Η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, ενώ ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου και των Ελλήνων, αφού έχουν εξαντληθεί τα εισοδήματά τους. Υπάρχει άλλος δρόμος;
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
«Υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες;
Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918 (!), στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;»
.

Ανάλυση

Έχουμε γράψει πάρα πολλά για το θέμα του εθνικού μας νομίσματος, το οποίο ήταν το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό στον πλανήτη μετά το κινεζικό – κείμενα που  μπορεί να βρει κανείς γράφοντας τη λέξη «Δραχμή» στο επάνω μέρος της σελίδας μας, κάτω από τα περιεχόμενα (Αρχική, Οικονομία κλπ.), στη θέση «Google προσαρμοσμένη αναζήτηση». Εκτός αυτού έχουμε τονίσει πως το νόμισμα ισοδυναμεί με την ταυτότητα, με τον πολιτισμό και με τη σημαία ενός Έθνους – οπότε είναι πολύ σημαντικό για την επιβίωση του.
Έχουμε επί πλέον τεκμηριώσει πως ήταν εφικτή η υιοθέτηση του πριν από την υπογραφή του PSI, το οποίο είχαμε χαρακτηρίσει ως «Πύρρειο χρεοκοπία», ενώ θα είχε ίσως συμβεί εάν είχε επιτραπεί το δημοψήφισμα στην τότε κυβέρνηση – η οποία καταδίκασε μεν την Ελλάδα με την υπαγωγή της στο ΔΝΤ, αλλά στο θέμα του δημοψηφίσματος είχε δίκιο.
Η βασική αιτία ήταν το ότι, εκείνη την εποχή η χώρα μας θα μπορούσε να μετατρέψει τα χρέη της, δημόσια και ιδιωτικά, σε δραχμές, οπότε θα είχε τη δυνατότητα να τα εξυπηρετεί τυπώνοντας πληθωριστικά χρήματα – με όλους τους κινδύνους φυσικά που θα συνεπαγόταν κάτι τέτοιο. Εκτός αυτού, δεν είχαν υπαχθεί τα δάνεια της στο αγγλικό δίκαιο, δεν είχε υποθηκεύσει ακόμη τη δημόσια περιουσία της, οι τράπεζες της δεν είχαν χρεοκοπήσει, ενώ ο ιδιωτικός της τομέας δεν είχε υπερχρεωθεί – γεγονότα που φυσικά έχουν αλλάξει εντελώς σήμερα.
Εν τούτοις, το παρελθόν δεν επιστρέφει, ενώ το θέμα συνεχίζει να απασχολεί αρκετούς Έλληνες, οπότε πρέπει να συζητείται – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι σωστό να έχει κανείς προκαταλήψεις, ούτε να επιμένει δογματικά πως κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό σήμερα, αφού οφείλει να είναι ανοιχτός σε όλες τις απόψεις.
Ειδικά επειδή το ευρώ, μετά την κρίση του 2008, έχει μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων – το οποίο όμωςείναι αδύνατον να επιβιώσει εάν η Ευρωζώνη που έχει εξελιχθεί πια σε φυλακή δεν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά. Μπορεί δε η Ελλάδα να είναι πράγματι εγκλωβισμένη, υπάρχουν όμως άλλες χώρες, οι οποίες δεν είναι – ενώ θα ήταν ασφαλώς προτιμότερη για αυτές η επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα (Ιταλία, Γαλλία κλπ.).
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είχε προφανώς ως αποτέλεσμα τη διάλυση της νομισματικής ένωσης – για την οποία πρέπει όλες οι χώρες, οπότε και η Ελλάδα, να είναι προετοιμασμένες. Εκτός αυτού, ίσως αποτελεί μία κρυφή πρόθεση ορισμένων βασικών στελεχών της σημερινής κυβέρνησης – αφού ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει μία αμιγώς αριστερή διακυβέρνηση εντός της νεοφιλελεύθερης Ευρωζώνης.
Στα πλαίσια αυτά, θα αναφερθούμε στα βασικά ερωτηματικά που συνδέονται με τη δυνατότητα επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή σήμερα – χωρίς να επιχειρήσουμε να δώσουμε εμείς απαντήσεις, αφού δεν ανήκουμε στους υποστηρικτές της άποψης. Έτσι θα δοθεί ίσως η ευκαιρία σε όλους όσους τάσσονται υπέρ να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις, παρακαλώντας τους όμως να συνοδεύονται από πραγματικά παραδείγματα – να μην είναι δηλαδή θεωρητικές, αλλά να στηρίζονται σε γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί σε άλλες χώρες.
Κυρίως όμως να αποφευχθούν οι αυθαιρεσίες, όπως, για παράδειγμα το ότι, μία χώρα με ισχυρή παραγωγή δεν απειλείται με υποτίμηση – αφού η Ελλάδα δεν έχει σήμερα έναν ανάλογο παραγωγικό μηχανισμό, οπότε είναι εντελώς ανόητο να επικαλείται κανείς κάτι τέτοιο. Εμείς πάντως θα φροντίσουμε να δημοσιεύσουμε όσα άρθρα-απαντήσεις μας σταλθούν, αρκεί να είναι σωστά τεκμηριωμένα και σοβαρά. Μερικά από τα ερωτηματικά τώρα είναι τα εξής:
.

Το ύψος των δημοσίων και ιδιωτικών εξωτερικών χρεών

Όλοι οι υποστηρικτές της δραχμής υιοθετούν ως απαραίτητη προϋπόθεση την άρνηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους – γνωρίζοντας φυσικά πως, παρά το ότι η χώρα θα επέστρεφε στο εθνικό της νόμισμα, τα εξωτερικά της χρέη θα παρέμεναν σε ευρώ, οπότε θα ήταν αδύνατον να πληρωθούν.
Εν πρώτοις, δυστυχώς δεν αναφέρονται στα ιδιωτικά εξωτερικά χρέη (των τραπεζών, των επιχειρήσεων κλπ.), τα οποία φυσικά δεν μπορούν να διαγραφούν μονομερώς, αφού τότε οι ξένοι δανειστές τους θα μπορούσαν να ζητήσουν δικαστικά την εξόφληση τους – χωρίς να τους εμποδίζει κανένας να προβούν σε κατασχέσεις, σε πλειστηριασμούς, σε χρεοκοπίες κοκ.
Εν προκειμένω οφείλει βέβαια να απαντηθεί εάν τα ενυπόθηκα ιδιωτικά χρέη θα μετατραπούν σε εξωτερικά, όταν πουληθούν από τις ελληνικές τράπεζες στους ξένους κερδοσκόπους – επίσης αυτά που έχουν στο παρελθόν εκχωρηθεί, μέσω των τιτλοποιήσεων. Το συνολικό εξωτερικό χρέος πάντως (γράφημα) υπολογίζεται στα 420 δις $ (375 δις €) – οπότε, αν αφαιρέσουμε το δημόσιο εξωτερικό χρέος, θα απομείνουν περί τα 80 δις € ιδιωτικό τα οποία, σε περίπτωση υποτίμησης, θα αυξανόταν ανάλογα.
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Ελλάδα, εξωτερικό χρέος
.
Ανεξάρτητα όμως από το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος, είναι δυνατόν να αρνηθεί η χώρα μας την τήρηση όλων όσων έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μας, με τις δανειακές συμβάσεις που ακολούθησαν τη χρεοκοπία της και το PSI; Μπορεί να μη σεβαστεί, χωρίς να έχει σοβαρές συνέπειες, το αγγλικό δίκαιο; Πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν ανά ομάδα ξένων δανειστών, όπως είναι το ESM, το EFSF, τα διακρατικά δάνεια, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ; Θα μπορούσε να διαγράψει μονομερώς τα δάνεια όλων αυτών των ομάδων και πώς θα το έκανε;
Είναι σε θέση νομικά να επικαλεστεί τον εκβιασμό και την εθνική της κυριαρχία, οπότε να προστατευτεί από τις δικαστικές ενέργειες (κατασχέσεις κλπ.) των δανειστών της; Εάν ναι, πώς θα απέφευγε τις ενδεχόμενες κυρώσεις τους, οι οποίες «γονάτισαν» ακόμη και μία χώρα με σχεδόν μηδενικό χρέος, καθώς επίσης με πολύ μεγάλες ενεργειακές δυνατότητες, όπως τη Ρωσία;
Για παράδειγμα, δεν θα πρότειναν όλες οι χώρες-δανειστές μας την αποφυγή της Ελλάδας όσον αφορά τις διακοπές των Πολιτών τους, με στόχο να μας πιέσουν; Δεν θα κατέρρεε τότε ο τουρισμός, ο οποίος θα αποτελούσε τη βασικότερη πηγή ξένου συναλλάγματος (ακολουθούν οι εξαγωγές και οι μεταφορές), για τη χρηματοδότηση των υπερβολικά μεγάλων εισαγωγών μας; Δεν θα μπορούσαν να απαγορεύσουν τις εισαγωγές ελληνικών προϊόντων;
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα χρέη της χώρας στα μέσα του 2015 ανά ομάδα δανειστών – συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών τραπεζών, της Τράπεζας της Ελλάδας, καθώς επίσης των υπολοίπων εγχωρίων ομολογιούχων.
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Ελλάδα, Οικονομική βοήθεια για την Αθήνα - Μάιος 2010
.
Με βάση το γράφημα θα έπρεπε να αναλυθεί πώς ακριβώς θα συμπεριφερόταν η Ελλάδα ανά ομάδα δανειστή –ενώ φυσικά οφείλει κανείς να αναφερθεί στην έννοια του επαχθούς χρέους, όταν (α) τα δάνεια έχουν μεταφερθεί πλέον σε άλλους πιστωτές, οι οποίοι δεν ευθύνονται για τους αρχικούς και (β) τα χρέη της Ελλάδας δεν ήταν το προϊόν δικτατορικών καθεστώτων.
Εδώ ακούγεται πως απαραίτητη προϋπόθεση για να ακολουθήσει η «νομότυπη» άρνηση του χρέους στο σύνολο του ως επαχθούς, είναι η δικαστική κατηγορία για εσχάτη προδοσία όλων όσων υπέγραψαν τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις – κάτι που όμως θα απαιτούσε την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αφού τέτοιου είδους κατηγορίες δεν επιτρέπονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία (η αποχώρηση από την ΕΕ είναι απαραίτητη, αφού διαφορετικά δεν μπορεί μία χώρα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη – άρθρο).
Σε μία τέτοια περίπτωση, θα βρισκόταν στη θέση του κατηγορουμένου σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας – γεγονός που θα ισοδυναμούσε με μία επανάσταση, αντίστοιχη της ρωσικής του 1918. Ποιός όμως και πώς θα δρομολογούσε αυτήν τη «λαϊκή επανάσταση» στην Ελλάδα; Ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διεξαγόταν δημοψήφισμα, μέσω του οποίου οι Έλληνες θα τοποθετούνταν πλειοψηφικά εναντίον του ευρώ, ποιός θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε τα ηνία, στέλνοντας όλους τους «προδότες», αυτούς δηλαδή που υπέγραψαν τα μνημόνια, στη φυλακή;
Τέλος όσον αφορά την άποψη, σύμφωνα με την οποία τα δημόσια χρέη προέρχονται από τοκογλυφικούς τόκους, δεν ισχύει δυστυχώς μόνο για τη χώρα μας, αλλά για όλες τις άλλες – ενώ ιστορικά, για παράδειγμα, όσον αφορά τη Γαλλία ήδη από την εποχή του Λουδοβίκου XIV, η οποία πλήρωνε τόκους μεγαλύτερους των εσόδων της, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη λύση του J. Law (έκδοση κρατικών χρημάτων, κεντρική τράπεζα κλπ. – δημιουργία της φούσκας του Μισισιπή).

Ο δανεισμός από τις αγορές

Εάν υποθέσουμε τώρα πως η Ελλάδα κατάφερνε τελικά να διαγράψει μονομερώς το δημόσιο χρέος της εξερχόμενη από την ΕΕ και επαναστατώντας, πώς θα κάλυπτε στη συνέχεια τα εξωτερικά της ελλείμματα, έως ότου τουλάχιστον ισοσκέλιζε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της; Προφανώς όχι από τις διεθνείς αγορές, αφού δεν θα τη δάνειζαν πλέον – ενώ φυσικά δεν ισχύει η αναφορά ενός συμπαθούς πολιτικού που τάσσεται υπέρ της δραχμής (πηγή), σύμφωνα με την οποία η χώρα μας θα έμενε εκτός των αγορών για 5 έως έξι έτη.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από την εμπειρία της Αργεντινής η οποία, μετά από 15 χρόνια που πέρασαν από τη χρεοκοπία της, τώρα προσπαθεί να δανειστεί – αφού πλήρωσε τους ομολογιούχους αγγλικού δικαίου, οι οποίοι κατέφυγαν δικαστικά εναντίον της, ενώ έχει βυθιστεί ξανά στην κρίση, συμπεριλαμβανομένου του πληθωρισμού.
Η αδυναμία δανεισμού σε συνάλλαγμα βέβαια δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές, από τις οποίες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό μία χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό μηχανισμό, όπως η Ελλάδα – ειδικά όσον αφορά τα είδη βασικής ανάγκης που δεν διαθέτει, όπως τα φάρμακα, τα ανταλλακτικά και η ενέργεια.
Υπολογίζεται δε πως οι «ανελαστικές εισαγωγές», αυτές δηλαδή που είναι απολύτως απαραίτητες, ανέρχονται σε αρκετά δις € ετησίως – τα οποία φυσικά θα έπρεπε να διαθέτει η χώρα μας σε συναλλαγματικά αποθεματικά, αφού δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα 25 δις € περίπου που κυκλοφορούν στο εσωτερικό της.
Στα πλαίσια αυτά, η απάντηση που κυκλοφορεί είναι πως θα χρησιμοποιούνταν τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδας, τα οποία είναι ύψους 42 δις € – επίσης τα χρεόγραφα Λουξεμβούργου και Βρετανίας, ύψους 56 δις €, που λέγεται πως διαθέτουν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες στα χαρτοφυλάκια τους και μπορούν να πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά!
Εν προκειμένω, εκτός του ότι θα έπρεπε να προηγηθεί η επαναστατική εθνικοποίηση ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, στα προβλήματα της οποίας θα αναφερθούμε στη συνέχεια, υπάρχουν πράγματι 42 δις € δικά μας στο θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας της Ελλάδας; Εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, πώς αποδεικνύεται ότι μπορεί η Ελλάδα να τα χρησιμοποιήσει, χωρίς να διενεργήσει πραξικόπημα εναντίον της ΕΚΤ;
Τα ίδια ακριβώς ερωτήματα ισχύουν και για τα χρεόγραφα των μεγάλων τραπεζών, εάν υποθέσουμε πως υπάρχουν, αφού οι ισχυρισμοί που δεν τεκμηριώνονται με κάθε λεπτομέρεια, είναι ασφαλώς εγκληματικά παραπλανητικοί – ενώ σε τόσο σοβαρά ζητήματα είναι σωστό να αποφεύγονται τα σχέδια επί χάρτου, τα οποία συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Περαιτέρω ο ίδιος πολιτικός ισχυρίζεται ότι, οι επενδύσεις θα γίνουν εφικτές από τα χρήματα που θα εκτυπώνει τότε η Ελλάδα, έχοντας πλέον τη νομισματική της κυριαρχία – η οποία είναι ασφαλώς πολύτιμη, αλλά δεν αποτελεί μαγικό ραβδί. Γιατί όμως δεν κάνουν το ίδιο όλες εκείνες οι χώρες που έχουν το δικό τους νόμισμα; Γιατί αλήθεια δανείζονται ξένο συνάλλαγμα, εάν ήταν τόσο εύκολο να τυπώνουν δικό τους, να το μοιράζουν στον πληθυσμό, να επενδύουν και να αναπτύσσονται στο διηνεκές;
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως οι συνθήκες της οικονομίας σήμερα δεν είναι οι ίδιες με αυτές της μεταπολεμικής εποχής – όπου η ανοικοδόμηση εξασφάλιζε την ανάπτυξη, δρομολογήθηκε το σχέδιο Marshall, η παγκοσμιοποίηση δεν είχε ακόμη επικρατήσει, ενώ η Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτάρκης, με βάση βέβαια τις τότε ανάγκες των ανθρώπων.
.

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα

Προφανώς η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα θα είχε επιπτώσεις για τις υπερχρεωμένες εάν όχι χρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες – εκτός του ότι οι καταθέσεις (ανύπαρκτες ουσιαστικά σήμερα) θα έπρεπε να μετατραπούν από ευρώ σε δραχμές με την ισοτιμία που θα καθοριζόταν, τουλάχιστον κατά την ανάληψη τους.Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, οι τράπεζες θα έπρεπε να κρατικοποιηθούν, έτσι ώστε στη συνέχεια να ανακεφαλαιωθούν από το δημόσιο.
Πώς όμως θα κατάφερνε να εθνικοποιήσει κανείς τράπεζες, οι οποίες μόλις πουλήθηκαν σε ξένους, ενώ ανήκουν κατά το υπόλοιπο στο ΤΧΣ που έχει εκχωρηθεί στους δανειστές μέσω του ΤΑΙΠΕΔ; Με τη βίαιη κατάληψη τους; Θα μπορούσε βέβαια να ιδρυθούν καινούργιες από το δημόσιο – κάτι που όμως δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται, ειδικά όταν υπάρχουν ήδη οι τέσσερις μεγάλες, για τις οποίες το κράτος έχει εγγυηθεί στο παρελθόν με 203 δις €.
Από την άλλη πλευρά, ξανά σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, η οποία είναι φυσικά λογική, θα έπρεπε να εθνικοποιηθεί επίσης η Τράπεζα της Ελλάδας, στην οποία το δημόσιο συμμετέχει μόλις με 6%. Πώς όμως θα δρομολογούταν κάτι τέτοιο, όταν πριν από λίγο χρονικό διάστημα (2013) παρατάθηκε η σύμβαση της ως κεντρική κατά 20 χρόνια, εάν δεν κάνουμε λάθος;
Εκτός αυτού, δεν θα ακολουθούσε μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τους μετόχους της, ορισμένοι από τους οποίους είναι ισχυρότατοι τοκογλύφοι; Επίσης με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κτήνος, το οποίο δεν θα ανεχόταν προφανώς μία τέτοια ήττα; Εάν ήταν τόσο απλό, δεν θα το επιχειρούσε η Ρωσία, η κεντρική τράπεζα της οποίας δεν ανήκει στην ίδια, ενώ θεωρείται ως η Αχίλλειος πτέρνα της; Εμπιστεύεται αλήθεια κανείς κάποιο πολιτικό κόμμα της πατρίδας μας, όσον αφορά την άσκηση αυτόνομης νομισματικής πολιτικής; Πόσο μάλλον σε μία χρεοκοπημένη χώρα, η οποία θα έχει απομονωθεί εντελώς από τις διεθνείς αγορές;
.

Η ισοτιμία της νέας δραχμής

Εδώ ο ισχυρισμός είναι το ότι, μία χώρα με σθεναρή οικονομία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, όσον αφορά την υποτίμηση του νομίσματος της. Έχει όμως η Ελλάδα μία ισχυρή οικονομία; Δεν θα είναι ακόμη πιο αδύναμη τουλάχιστον το πρώτο χρονικό διάστημα, όταν φύγει από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, έχοντας αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της; Ακόμη και αν τελικά η υποτίμηση διαμορφωνόταν κάτω του 30%, αφού έχει βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, δεν θα έφτανε στην αρχή στο 80-90%, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία;
Ο επόμενος ισχυρισμός, σύμφωνα με τον οποίο η ενδεχόμενη υποτίμηση δεν επηρεάζει καθόλου την οικονομία μίας χώρας, είναι ακόμη πιο προβληματικός – ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως παράδειγμα η υποτίμηση της νορβηγικής κορώνας! Μίας χώρας δηλαδή που χαρακτηρίζεται από μία πανίσχυρη παραγωγική μηχανή, έχει μεγάλες εξαγωγές, δική της ενέργεια και πλεονάσματα στο ισοζύγιο της (ανάλυση).
Η αιτία είναι το ότι, οι εισαγωγές της γίνονται ακόμη πιο ακριβές, οπότε δεν μπορεί να αγοράσει εκείνα τουλάχιστον τα προϊόντα που δεν παράγει, ενώ λογικά θα αργήσει να το επιτύχει (αυτοκίνητα, φάρμακα, καύσιμα κλπ.) – όπως στο παράδειγμα της Βενεζουέλας στην οποία, παρά το ότι διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου, τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι άδεια, επειδή δεν μπορεί να εισάγει, ενώ δεν παράγει η ίδια αυτά που της λείπουν.
Εκτός αυτού, η υποτίμηση πλήττει σε μεγάλο βαθμό τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τους ανέργους και τους συνταξιούχους – επειδή τα εισοδήματα τους δεν αυξάνονται όπως αυτά των εργαζομένων, οι οποίοι συνήθως απαιτούν ανάλογες αυξήσεις. Οι αυξήσεις όμως αυτές, τις οποίες σπάνια εμποδίζουν οι κυβερνήσεις, τροφοδοτούν νομοτελειακά το ανοδικό σπιράλ «μισθών-τιμών» – όπου όταν αυξάνονται οι μισθοί ακολουθούν οι τιμές των προϊόντων, οπότε η χώρα οδηγείται στον υπερπληθωρισμό.
Όταν βέβαια χρησιμοποιεί κανείς το παράδειγμα της Νορβηγίας, αντί της Ρωσίας ή της Ουκρανίας, τότε εύλογα οδηγείται σε λανθασμένα συμπεράσματα – αν και ο πληθωρισμός δεν ακολουθεί αμέσως, σε μία χώρα με υψηλή ανεργία, όπως είναι η Ελλάδα.
Βέβαια, εάν με το απλό τύπωμα χρημάτων επιτευχθεί μεγάλη ανάπτυξη, κατά τους ισχυρισμούς, δεν θα μειωθεί γρήγορα η ανεργία; Δεν θα αυξηθούν οι μισθοί και οι τιμές, πόσο μάλλον όταν δεν θα υπάρχει ο ανταγωνισμός των ξένων προϊόντων, ενώ το αρχικό κόστος παραγωγής των αντίστοιχων ελληνικών θα είναι νομοτελειακά ακριβότερο; Πώς θα εμποδιστεί τότε ο πληθωρισμός; Ειδικά εάν χαριστούν όλα τα ιδιωτικά χρέη (!) και δοθεί επί πλέον εισόδημα στον πληθυσμό, όπως αναφέρεται από ορισμένους πολιτικούς;
.

Η διακυβέρνηση της χώρας

Συνεχίζοντας, αν και θα προσθέσουμε επί πλέον ερωτήματα σε επόμενα άρθρα μας, ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα από τα παραπάνω προβλήματα – πως όλα μπορούν δηλαδή να λυθούν σωστά.
Σε μία τέτοια υποθετική περίπτωση έχουμε αλήθεια την άποψη ότι, υπάρχει κάποιο κόμμα στην Ελλάδα, τόσο καλά στελεχωμένο, ικανό και εκπαιδευμένο, ώστε να επιθυμεί, καθώς επίσης να μπορεί να δρομολογήσει ένα εθνικό νόμισμα υπό τις σημερινές οικονομικές συνθήκες; Ένα κόμμα που θα είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μίας επανάστασης αντίστοιχης με τη ρωσική του 1918, στέλνοντας στα δικαστήρια όλους όσους υπέγραψαν μνημόνια, αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τεκμηριωθεί η άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εάν υποθέσουμε πως πράγματι έτσι επιτυγχάνεται;
Από την άλλη πλευρά, πιστεύει κανείς πως θα επέτρεπαν η ΕΚΤ και η Γερμανία την επιτυχία του,γνωρίζοντας πως έτσι θα άνοιγαν οι ασκοί του Αιόλου στην Ευρωζώνη; Πόσο μάλλον οι Η.Π.Α., οι οποίες προωθούν την ίδρυση του οικονομικού ΝΑΤΟ, επί πλέον στο στρατιωτικό;
Είναι η Ελλάδα γεωπολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σε θέση να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργειες, χωρίς να υποστεί σοβαρότατες απώλειες, όσον αφορά την εδαφική της ακεραιότητα; Μπορεί να επιβιώσει η χώρα μας εντελώς απομονωμένη από το δυτικό περιβάλλον, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα κατάφερνε να αλλάξει στρατόπεδο, προσχωρώντας ίσως σε αυτό της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν;
Τέλος, υπάρχει μία σειρά τεχνικών προβλημάτων όπως, για παράδειγμα, οι συμβάσεις σε ευρώ, τα νομίσματα που κυκλοφορούν, τα δάνεια κοκ., τα οποία δεν είναι καθόλου αμελητέα – ενώ λύνονται πολύ δύσκολα μονομερώς, αφού τότε δεν εξασφαλίζεται ο απαιτούμενος χρόνος για την ομαλή διευθέτηση τους.
.

Επίλογος

Γνωρίζουμε ασφαλώς πως η Ελλάδα κινδυνεύει να λεηλατηθεί παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, λόγω του τεράστιου δημοσίου χρέους της – το οποίο δεν είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί, ακόμη και αν κατάφερνε με κάποιο μαγικό τρόπο να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης (κάτι μάλλον απίθανο με τα μέτρα που της επιβάλλονται, ειδικά με τον τρόπο που τα εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση, επιμένοντας στην αύξηση των φόρων αντί στη μείωση των δημοσίων δαπανών).
Γνωρίζουμε επίσης πως ο στόχος των δανειστών είναι τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, αφού έχουν πλέον εξαντληθεί τα εισοδήματα τους – γεγονός που ερμηνεύει τη συσσώρευση των ιδιωτικών χρεών μέσω της επιβολής φόρων, έτσι ώστε κάποια στιγμή να επιδιωχθεί η κατάσχεση και ο πλειστηριασμός του πλούτου της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης, η οποία δεν έχει ακόμη λεηλατηθεί εντελώς (άρθρο).
Έχουμε όμως την άποψη ότι, η μοναδική μας ρεαλιστική λύση δεν είναι άλλη, από τη στάση (αναστολή) πληρωμών εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – έτσι ώστε μετά να εισέλθουμε στις διετείς συζητήσεις εξόδου από την ΕΕ, η οποία είναι προϋπόθεση της εξόδου από την Ευρωζώνη, εάν κριθεί απαραίτητο. Εάν, τότε με ελεγχόμενο τρόπο, έτσι ώστε να μην υπάρξουν σοβαρές απώλειες – καθώς επίσης για να εξασφαλισθεί ο χρόνος ομαλής κυκλοφορίας της δραχμής, ο οποίος υπολογίζεται στους οκτώ μήνες.
Παράλληλα, ελπίζουμε πως το αργότερο τότε θα αντιδρούσαν όλες εκείνες οι χώρες, οι οποίες καταστρέφονται σταδιακά από τη γερμανική πολιτική – ιδίως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, για τις οποίες η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι πολύ πιο ανώδυνη.
Σε μία τέτοια περίπτωση, ίσως να δρομολογούταν η επιστροφή όλων μαζί στην προ ευρώ εποχή, μετά από μία πανευρωπαϊκή συνδιάσκεψη χρέους – όπου θα επιδιωκόταν από κοινού η διαγραφή εκείνου του μέρους του χρέους, το οποίο είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να βυθιστεί ολόκληρη η ήπειρος μας στην ύφεση, στον αποπληθωρισμό και στο χάος.
Φυσικά υπάρχει η εναλλακτική λύση του μονεταρισμού των υπερβαλλόντων χρεών από την ΕΚΤ (άρθρο) – με την οποία μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει η Γερμανία, όσο και αν θα το επιθυμούσαμε. Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως αρνούμαστε τις συζητήσεις που αφορούν τη δραχμή – αρκεί να είναι τεκμηριωμένες, μη ουτοπικές και να στηρίζονται σε πραγματικά παραδείγματα άλλων χωρών που τελικά τα κατάφεραν, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν.
Ολοκληρώνοντας, θα συνεχίσουμε τις δικές μας αναφορές στο θέμα, ελπίζοντας να λάβουμε απαντήσεις από αυτούς που τις έχουν – τις οποίες θα δημοσιεύουμε στη σελίδα μας, έτσι ώστε να προωθηθεί ένας τεκμηριωμένος με άρθρα δημόσιος διάλογος, ο οποίος είναι απαραίτητος για τη σωστή και αντικειμενική ενημέρωση των Ελλήνων.
.
Δημοσιεύσεις άρθρων: Εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα άρθρα στο θέμα της δραχμής (δεν νομίζουμε ότι θα έπρεπε να επιλεχθεί ένα άλλο όνομα στη θέση του εθνικού μας νομίσματος, το οποίο αποτελεί αναμφίβολα ένα σημαντικότατο περιουσιακό μας στοιχείο, με πολύτιμη και μεγάλη ιστορική αξία), θα δημοσιεύουμε ευχαρίστως, με αποστολή στο e-mail: viliardos@analyst.gr ή στο dv@analyst.gr. Προφανώς επώνυμα, με ένα μικρό βιογραφικό του αποστολέα.
.
Black-Strip
Vassilis Viliardos
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ο οικονομικός πόλεμος και η Ελλάδα


8-4-2016


ΕΙΚΟΝΑ---Ελλάδα,-επίθεση
Η χώρα μας έχει σήμερα ηττηθεί κατά κράτος, ενώ είναι πια υπό ξένη κατοχή, ασφυκτικά δεμένη με τα δεσμά του ευρώ, του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων – χωρίς να υπάρχει ίχνος εθνικής αντίστασης
.
Εν πρώτοις, οι διαφορές μεταξύ ενός οικονομικού, καθώς επίσης ενός στρατιωτικού πολέμου, δεν είναι τόσο μεγάλες, όσο νομίζει κανείς. Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια ενός στρατιωτικού πολέμου η ηττημένη χώρα έχει οικονομικές απώλειες, έμψυχες, καθώς επίσης υλικές – αφού το κόστος διεξαγωγής είναι μεγάλο, σκοτώνονται άνθρωποι, ενώ καταστρέφονται τα κτίρια και οι λοιπές υποδομές της. Στη συνέχεια εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής, ορίζεται μία κυβέρνηση δωσίλογων, λεηλατούνται οι πόροι της, φορολογείται από τους εισβολείς, βασανίζονται οι Πολίτες της, επικρατούν συνθήκες υπογεννητικότητας, μετανάστευσης κοκ.
Κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού πολέμου τώρα, το κόστος είναι επίσης μεγάλο, οι άνθρωποι στην ηττημένη χώρα πεθαίνουν χωρίς να χρειαστεί να σκοτωθούν (μείωση του προσδόκιμου ζωής, ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεργία, εξαθλίωση κλπ.), τα κτίρια ερημώνουν λόγω των μαζικών χρεοκοπιών, καθώς επίσης της οικονομικής αδυναμίας του πληθυσμού, ενώ οι υποδομές καταστρέφονται σταδιακά λόγω της μη συντήρησης τους. Επίσης, εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής στο εσωτερικό της, λιγότερες και με πολύ χαμηλότερο κόστος, η κυβέρνηση της «αναγκάζεται» να λειτουργεί ενδοτικά, λεηλατείται η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της, φορολογείται, βασανίζονται οικονομικά οι Πολίτες της, υπάρχει υπογεννητικότητα, κλιμακώνεται η μετανάστευση κοκ.
Σε αντίθεση όμως με την οικονομική ήττα και την κατοχή της, όταν η χώρα χάνει έναν στρατιωτικό πόλεμο, όλα συμβαίνουν χωρίς τη συμφωνία των Πολιτών της. Παράλληλα, δημιουργούνται ομάδες αντίστασης στο εσωτερικό της, με στόχο την ανάκτηση της ελευθερίας, καθώς επίσης της εθνικής τους κυριαρχίας.
Η οικονομικά ηττημένη χώρα όμως αναγκάζεται να συμφωνεί με την κατοχή της, ενώ όλα όσα υπογράφουν οι πολιτικοί της είναι δεσμευτικά και εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου – οπότε δεν θεωρείται κατακτημένη, αλλά ότι πληρώνει δίκαια τα λάθη και τις παραλείψεις της, αφού με δική της επιλογή χρεώθηκε.
Φυσικά ο δανειστής προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους – ενώ τυπικά δεν λεηλατεί, αλλά είτε κατάσχει ότι είναι χρεωμένο για να εξοφληθεί, είτε εξαγοράζει άλλα περιουσιακά στοιχεία του ηττημένου, ελεύθερα χρεών, στις εξευτελιστικές τιμές βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα ένας χαμένος πόλεμος.
Τα παραπάνω αποτελούν τις σημαντικότερες ίσως διαφορές μεταξύ των δύο διαφορετικών μορφών πολέμου – κυρίως το ότι, η συμπεριφορά του στρατιωτικού κατακτητή ευρίσκεται εκτός των κανόνων του διεθνούς Δικαίου. Όταν δε κάποια στιγμή χάνει τον πόλεμο από τις συμμαχικές δυνάμεις που δημιουργούνται και επιτίθενται εναντίον του, η ηττημένη χώρα ανακτά όλα όσα έχασε αυτόματα – απαιτώντας ταυτόχρονα αποζημιώσεις για τις ζημίες που της προκλήθηκαν (κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει στην οικονομική μορφή του πολέμου).
Περαιτέρω, η Ελλάδα έχασε τον οικονομικό πόλεμο που κηρύχθηκε εναντίον της από το ΔΝΤ το 2009 (σενάριο), όχι επειδή είχε μεγάλα ελλείμματα και χρέη, αλλά λόγω του ότι αρνήθηκε να τα αντιμετωπίσειρεαλιστικά και ως είχαν, με δικά της μέσα – με την έννοια πως οι Πολίτες της επέλεξαν μία ενδοτική κυβέρνηση που τους υποσχέθηκε ότι, υπήρχαν ακόμη χρήματα για σπατάλη.
Προφανώς δε οι Έλληνες δεν θα εξαπατούνταν, εάν δεν ήθελαν οι ίδιοι να εξαπατηθούν, αφού γνώριζαν τα προβλήματα της χώρας τους – όπως την πολιτική διαφθορά, το πελατειακό κράτος, την αχόρταγη διαπλοκή, τη σκόπιμη γραφειοκρατία, τις συνδικαλιστικές εκτροπές, την κατασπατάληση των ευρωπαϊκών κονδυλίων κοκ.
Περαιτέρω, ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Ελλάδας κηρύχθηκε μεν επίσημα από το ΔΝΤ, με τη συμμετοχή στη συνέχεια της Τρόικα, αλλά ξεκίνησε ουσιαστικά από τη Γερμανία το 2000, όταν δρομολογήθηκε το ευρώ, με την υιοθέτηση τότε της «ατζέντα 2010» – του μισθολογικού dumping δηλαδή, με στόχο την τεχνητή αύξηση της ανταγωνιστικότητας της, έτσι ώστε να καταφέρει να απομυζεί οικονομικά όλους τους εταίρους της.
Η συγκεκριμένη μορφή επεκτατισμού ονομάζεται «μερκαντιλισμός» – ενώ πρόκειται για μία πολεμικήμέθοδο που την κατέχει πολύ καλά η Γερμανία, από πολλά χρόνια πριν. Στο θέμα αυτό έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν (ανάλυση) – ενώ δεν είναι φυσικά μόνο η Ελλάδα στο στόχαστρο, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη (η Πορτογαλία έχει ήδη μετατραπεί σε χώρα της Lidl).
Ήταν άλλωστε κάτι που το είχε επιχειρήσει ο Χίτλερ με στρατιωτικά όμως μέσα, επειδή τότε δεν υπήρχαν οι σημερινές συνθήκες – οι οποίες επιτρέπουν την ειρηνική διείσδυση ενός κράτους σε ένα άλλο, με τη βοήθεια της υπερχρέωσης, των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, τα οποία τελικά το παραλύουν καθιστώντας το εύκολο θύμα.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα έχει σήμερα ηττηθεί κατά κράτος, ενώ είναι πια ασφυκτικά δεμένη με τα δεσμά του ευρώ, των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών της, των μνημονίων, καθώς επίσης των δανειακών συμβάσεων.Αντίσταση δεν υπάρχει, η λεηλασία της έχει ήδη ξεκινήσει, η εδαφική της ακεραιότητα κινδυνεύει, η κοινωνική συνοχή επίσης, ενώ δεν απειλείται από μία μόνο συμμορία, αλλά από δύο – οι οποίες είναι εξίσου επικίνδυνες.
Εν τούτοις οι Έλληνες, αντί να ενωθούν απέναντι στον κοινό εχθρό, συγκρούονται μεταξύ τους – κρίνοντας μεταξύ άλλων από ορισμένα επιθετικά σχόλια στο κείμενο «Τα ερωτηματικά της δραχμής», όπου κατηγορηθήκαμε για ύποπτα στρεβλές παραποιήσεις δεδομένων, για σκόπιμο αποπροσανατολισμό, για ψηφοθηρία (!), για εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων κοκ (πηγή).
Προφανώς λοιπόν δεν κατανοούμε πως η χώρα μας είναι υπό κατοχή, ότι δεν υπάρχει καμία αντίσταση στο εσωτερικό της, καθώς επίσης πως κινδυνεύει να έχει την «τύχη» των Ινδιάνων της Αμερικής, εάν συνεχίσουμε να λειτουργούμε ατομικά. Επί πλέον ότι, οι όποιες λύσεις υπάρχουν δεν είναι καθόλου εύκολες – ενώ το εθνικό νόμισμα είναι μεν σημαντικό, αλλά σε καμία περίπτωση το μαγικό ραβδί που εξαφανίζει προβλήματα αυτού του μεγέθους.
Εάν ήταν άλλωστε τόσο απλό, δεν θα είχε καμία χώρα οικονομικά αδιέξοδα – αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών έχει το δικό της νόμισμα, ενώ η Αργεντινή, όπως πολλές άλλες χώρες, χρεοκόπησαν διαθέτοντας επίσης δικά τους νομίσματα.
Όσον αφορά τώρα το φυσικό πλούτο της πατρίδας μας, τον πολιτισμό, καθώς επίσης όλα τα υπόλοιπα με τα οποία προικίσθηκε από τη φύση, δυστυχώς δεν είναι ποτέ αρκετά για να καλύψουν πολιτικές, θεσμικές, επιχειρηματικές και κοινωνικές αδυναμίες – αφού διαφορετικά δεν θα κινδύνευε η πάμπλουτη σε πετρέλαιοΣαουδική Αραβία, η Βενεζουέλα κοκ., οι οποίες νόμιζαν πως έχουν αρκετό πλούτο, οπότε δεν χρειάζεται να δουλεύουν, να επενδύουν σε άλλα εγχειρήματα, να παράγουν δικά τους προϊόντα και να εξελίσσονται.
Αντίθετα χώρες με προβληματικό φυσικό περιβάλλον, όπως για παράδειγμα η Ολλανδία, η οποία βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας σε μία εντελώς άγονη περιοχή του πλανήτη, κατορθώνουν από μία έκταση ανάλογη της Πελοποννήσου να εξάγουν κατά πολύ περισσότερα γεωργικά προϊόντα από την Ελλάδα –καθώς επίσης να διαθέτουν ένα βιοτικό επίπεδο, σημαντικά πιο υψηλό από το δικό μας.
Κλείνοντας, το ζητούμενο είναι οι ρεαλιστικές λύσεις για την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας – όπου όμως δεν θα πρέπει να βρεθούν μόνο τα σωστά βήματα αλλά, κυρίως, ο τρόπος και αυτοί που θα έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να τα εφαρμόσουν. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι δυστυχώς λύσεις, αλλά όνειρα θερινής νύχτας ή/και ευχολόγια – τα οποία σχεδόν ποτέ δεν εκπληρώνονται.

Αν πάμε πίσω στη δραχμή

6-4-2016

oloigiaolous gr
Σπυρίδων Στάλιας, οικονομολόγος Ph.D
Πολλοί με ρωτούν πως οι πολίτες θα βρίσκουν και θα έχουν χρήματα αν γυρίσουμε πίσω στο Εθνικό Νόμισμα, στη Δραχμή.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πρώτα.
Τώρα που χώρα βρίσκεται στο ευρώ, είναι χρήστης νομίσματος που η ίδια η χώρα δεν εκδίδει. Τα ευρώ βρίσκονται είτε μέσω δανεισμού, είτε μέσω των εξαγωγών, είτε μέσω επιχορηγήσεων, που είναι ελάχιστα. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Η χώρα λοιπόν βρίσκεται σε κρίση ακριβώς γιατί δεν έχει ευρώ.
Είναι σε κατάσταση πτώχευσης, άρα δεν μπορεί να δανειστεί, και σε κατάσταση πλήρους εξάρθρωσης της παραγωγής της και δεν μπορεί να παράγει και να εξάγει προϊόντα διεθνώς εμπορεύσιμα.

Οι εξαγωγές τις χώρας παρά την σκληρή εσωτερική υποτίμηση από το 2010, σημείωσαν μέση ετήσια άνοδο μόλις 1,01%, ενώ παρά την μείωση των εισαγωγών, στο ίδιο διάστημα, κατά 50,13%, το ισοζύγιο πληρωμών είναι ελλειμματικό και το 2015.
Η κατάσταση είναι φρικτή. Η χώρα δεν έχει καθόλου χρήματα για να θέσει σε τροχιά παραγωγική τους πόρους της, ανθρώπινους και φυσικούς. Κάθονται ανθρώπινοι πόροι και φυσικοί και ρημάζουν χάριν του ευρώ και του κατεστημένου που το κατέχει και για πόσο!
Ας πάμε πίσω στο ερώτημα πως οι πολίτες θα δανείζουν ή θα φορολογούνται να δίνουν στο κράτος. Από πού θα βρίσκεται αυτό το χρήμα;

Δεν υπάρχει κάποια μεταφυσική ιστορία ή κάποιο θαύμα πως το χρήμα θα βρεθεί στα χέρια των πολιτών. Ας το δούμε το θέμα απλά.
Ας υποθέσουμε ότι το κράτος εκδίδει ομόλογα και με αυτά πληρώνει όσους προσφέρουν υπηρεσίες σε αυτό και σε όσους παρέχουν υλικά προϊόντα σε αυτό. Αυτοί με τη σειρά τους δεν κάνουν τίποτα αλλά παρά να θέσουν σε κυκλοφορία αυτά τα ομόλογα για τις δίκες τους ανάγκες, αγοράζοντας αγαθά και υπηρεσίας μέχρι ότου αυτά καταλήξουν σε κάποιους, ιδιώτες ή τράπεζες ή ταμεία ή επιχειρήσεις, που θα τα κρατήσουν έως την λήξη τους, για να προσπορίζονται τους τόκους και στο τέλος να πάρουν και το κεφάλαιο. Σε κάθε στιγμή του χρόνου λοιπόν, τα κρατικά ομολόγα που είναι σε κυκλοφορία ή που κάποιος κατακρατεί, θα είναι ίσης αξίας με τα προϊόντα και υπηρεσίες που επωλήθησαν στο κράτος. Δεν μπορεί να είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα.

Έτσι λοιπόν, αυτό που δανείζει ο πολίτης στο κράτος, επί της ουσίας, είναι υπηρεσίες και προϊόντα που παρήχθησαν επειδή το κράτος τα χρηματοδότησε. Στην πραγματικότητα το κράτος πληρώνει για αγαθά και υπηρεσίες με καυτό μετρητό και όχι με ομόλογα, για να διατηρεί σε υψηλά επίπεδα την ενεργό ζήτηση και την απασχόληση, αλλά ταυτόχρονα εκδίδει ομόλογα και αποσύρει χρήματα από την αγορά για να κρατά τα επιτόκια στο επιθυμητό ύψος για να καθίστα τις επενδύσεις εφικτές.
Αυτά τα απλά πράγματα το κράτος του ευρώ δεν μπορεί να τα κάνει και η χώρα και οι πολίτες βυθίζονται στη φτώχεια, και στην ανασφάλεια.
Δεν ήρθε λοιπόν η στιγμή να στείλουμε στο διάολο το 'καθώς πρέπει’ κατεστημένο μας και την ‘πρώτη φορά αριστερά’;
Όταν μας πάρουν και τα σπίτια θα ξυπνήσουμε;
Πιο απλά δεν γίνεται.
spyridonstalias@hotmail

Σε νέα προκλητική κίνηση υψηλού συμβολισμού προχωρά η θλιβερή μαύρη φιγούρα

6-4-2016

Μιλάμε για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, ο οποίος καλυπτόμενος πίσω από το όποιο αυτονόητο και ενδεχομένως αμφιλεγόμενο "φιλανθρωπικό" έργο, όχι μονάχα λησμόνησε, αλλά επί της ουσίας έχει παραιτηθεί από τον ουσιαστικό του ρόλο ως πνευματικός και με αυτή την έννοια εθνικός ηγέτης...

Ιερώνυμος προσκαλεί Πάπα και Βαρθολομαίο για τους πρόσφυγες

Σωστά ακούσατε..."Θρησκευτικός και εθνικός ηγέτης". Γιατί τέτοιος οφείλει να είναι ο πρώτος παπάς της χώρας, και όχι ένα μαυροντυμένο δεκανίκι της κατοχής, που συμβάλει με δόλιο τρόπο στον ευνουχισμό της συνείδησης του ποιμνίου του.

Διότι ακριβώς ο πρώτος παπάς της χώρας, που το συμβολικό του φορτίο ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια της επικράτειας, δεν κρίνεται και δε μπορεί να κρίνεται από το καλοσυνάτο της συμπεριφοράς του στο ανθρώπινο επίπεδο και μόνο, αλλά πρωτίστως από την ικανότητα και τη συνολική όσο και αδιαπραγμάτευτη ετοιμότητά του, για πνευματική και εθνική επαγρύπνηση, όταν και όπου απαιτείται και απέναντι σε κάθε εμφανή η δόλια πρόκληση.

Παρ όλα αυτά, αυτή η θλιβερή μαύρη φιγούρα - όπως έχουμε τονίσει κατ επανάληψη κρίνοντας τη μέχρι τώρα διαδρομή του - δεν αρκέστηκε απλά στο να μην προσπαθήσει να εμπνεύσει - ως ώφειλε - μια κοινωνία που καταδυναστεύεται και της οποίας στοχοποιείται συνολικά η αξιακή και πολιτισμική της παρακαταθήκη και φυσιογνωμία, σε πράξεις αντίστασης, εθνεγερσίας και στοχευμένης ανακοπής του νεοταξίτικου Αρμαγεδώνα που συνθλίβει τη χώρα...

Αλλά δε δίστασε σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές να συμπαραταχθεί με αυτόν ακριβώς τον Αρμαγεδώνα, σπέρνοντας σύγχυση στο ποίμνιο, και...

διευκολύνοντας ύπουλα, αντεθνικά και όχι μόνο παιχνίδια και σχεδιασμούς.

Έτσι, στη βάση αυτής ακριβώς της προδιαγεγραμμένης πορείας, και με το ένα μάτι στραμμένο στις επικίνδυνες λογικές της διαθρησκευτικότητας, αυτή η θλιβερή φιγούρα, αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες στήριξης των μαχόμενων Ελληνορθόδοξων πληθυσμών που χύνουν το αίμα τους στη Συρία και όχι μόνο από τις ανελέητες επιθέσεις των ισλαμιστών...

Αναλαμβάνει μια ακόμη πρωτοβουλία ντροπής έχοντας εξασφαλίσει τη συνενοχή της Ιεράς Συνόδου, και με πρόσχημα αυτή τη φορά τον "ανθρωπισμό", να οργανώσει άλλη μια διαθρησκευτική φιέστα στο Αιγαίο, στηρίζοντας ουσιαστικά και με δόλιο τρόπο, και τις διαθρησκευτικές λογικές, αλλά και το ύπουλο σχέδιο του Ισλαμικού εποικισμού της Ελλάδας και της Ευρώπης. 

Λέει λοιπόν η είδηση ότι...
Επίσκεψη και συνάντηση υψηλού συμβολισμού ανακοινώθηκε πριν απο λίγο στην Διαρκή Σύνοδο από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο - Θα επισκεφθούν ο ίδιος, ο Βαρθολομαίος, και ο Πάπας, τα hot spots, και μάλιστα θα μπουν και στη θάλασσα. 

Η συνάντηση η οποία αναμένεται να συγκεντρώσει τεράστιο ενδιαφέρον και από τα διεθνή ΜΜΕ θα πραγματοποιηθεί στις 14 ή 15 Απριλίου (την μεθεπόμενη Πέμπτη ή Παρασκευή) στη Λέσβο, όπου "οι επικεφαλής των δύο Εκκλησιών της Χριστιανοσύνης, θα επιχειρήσουν να στείλουν ένα παγκόσμιο μήνυμα ευαισθητοποίησης για το προσφυγικό". 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος θα μεταβούν στη Λέσβο σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού που αναμένεται να έχει διεθνή απήχηση. Οι προκαθήμενοι της Ορθοδόξου, της Καθολικής και της Ελλαδικής Εκκλησίας θα επισκεφθούν τo κέντρo φιλοξενίας προσφύγων (hot spot) στο νησί και θα έχουν συναντήσεις με τους διαμένοντες αλλά και τους υπευθύνους για τη λειτουργία της μονάδας.

Στον Αρχιεπίσκοπο λοιπόν μεταφέρθηκε η επιθυμία του επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Πάπα Φραγκίσκου, να επισκεφθεί την πατρίδα μας, ο οποίος βεβαίως έχει τους δικούς του επιτελικούς - στρατηγικούς σχεδιασμούς, και οι ελληνόφωνοι παπάδες δεν είχαν κανένα λόγο ούτε να την απορρίψουν, ούτε φυσικά και να την εκτρέψουν σε πιο στοχευμένους και έξυπνους συμβολισμούς. Απλά την αποδέχτηκαν. 

Σκοπός της επίσκεψής του, όπως υπογραμμίστηκε, είναι η "συμβολή του Πάπα στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας για την άμεση παύση των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής που πλήττουν σφόδρα τις χριστιανικές κοινότητες, αλλά και στην ανάδειξη του μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος που έχει προκληθεί από τους απεγνωσμένους πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο". 

H Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την πρόταση να επισκεφθεί ο Πάπας Φραγκίσκος ένα νησί του Αιγαίου, με το πρόσχημα ότι πρόκειται για μία ολιγόωρη, εκτός πρωτοκόλλου και καθαρά ανθρωπιστικού και συμβολικού χαρακτήρα επίσκεψη. Για την επίσκεψή αυτή η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να προτείνει ως προορισμό το νησί της Λέσβου. 

Τι δεν καταλάβατε???

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Σχετικά μας άρθρα...

Αυτός ο παπάς θα είναι το μαύρο στίγμα στην ιστορία ενός ταπεινωμένου λαού

Πως γίνεται αυτή μαύρη φιγούρα να εμφανίζεται όχι όταν τον χρειάζεται ο λαός αλλά όταν πρέπει να στηρίξει την κατοχική διοίκηση???

Υπουλο μήνυμα υποταγής από τον προσκυνημένο Ιερώνυμο

Πισώπλατο χτύπημα με αβανταδόρο τη θλιβερή μαύρη φιγούρα

Ο μονεταρισμός του χρέους

6-4-2016


ΕΙΚΟΝΑ - Κεντρικές τράπεζες, γενική
Φαίνεται καθαρά πως η Ευρωζώνη είναι ένα οικοδόμημα, κατασκευασμένο από τους τοκογλύφους – αφού η ανεξαρτησία της ΕΚΤ απαγορεύεται να απειληθεί με βάση τη συμφωνία του Μάαστριχτ, την οποία περιφρουρεί η Bundesbank
.
«Μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική από τη δημοσιονομική είναι μεν εφικτή, αλλά για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι κρατικές δαπάνες συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών δαπανών – καθώς επίσης όταν τα δημόσια χρέη, ειδικά τα βραχυπρόθεσμα, συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις – οπότε μία αποτελεσματική νομισματική πολιτική είναι δυνατή μόνο σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης και το αντίθετο» (Hayek).
.

Άρθρο

Όλο και πιο συχνά ακούγεται τον τελευταίο καιρό ο όρος «χρήματα από το ελικόπτερο», ο οποίος σημαίνει το τύπωμα νέων χρημάτων και το μοίρασμα τους απ’ ευθείας στους καταναλωτές, με στόχο την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης – γνωρίζοντας πως το καπιταλιστικό σύστημα μοιάζει με ένα αεροπλάνο που είναι αδύνατον να πετάει οριζόντια χωρίς να γκρεμιστεί, αλλά μόνο προς τα πάνω.
Παραδόξως αναφέρθηκε πρόσφατα επίσης από το διοικητή της ΕΚΤ, ο οποίος δήλωσε πως πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα – επειδή προφανώς διαπιστώνει ότι, τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Πιθανότατα δεν θα αποδώσει ούτε το σχέδιο της Κομισιόν προς την ίδια κατεύθυνση – η χρηματοδότηση δηλαδή έργων υποδομής, με νέα χρήματα που θα δημιουργούσε η ίδια με τη μέθοδο της μόχλευσης (άρθρο).
Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με αυτούς τους τρόπους, αφού αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη είναι τασυσσωρευμένα χρέη – στα κράτη, στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες. Λογικά λοιπόν θα έπρεπε να αναζητηθεί εδώ η λύση, η οποία δεν είναι άλλη από το μονεταρισμό τους – από τη χρηματοδότηση δηλαδή των υφισταμένων δημοσίων χρεών, καθώς επίσης των ελλειμμάτων, με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής.
Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεται πως τα ελλείμματα αρχίζουν ξανά να αυξάνονται, μετά από την αρχική μείωση τους, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – αφού είχε προηγηθεί η βίαιη κατά κάποιον τρόπο συρρίκνωση τους, με την πολιτική λιτότητας που όμως έχει ημερομηνία λήξης.
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Ευρωζώνη, Δομικό έλλειμμα της Ευρωζώνης σε ποσοστά του δυνητικού ΑΕΠ
.
Στα πλαίσια αυτά, ο μονεταρισμός των χρεών θα μπορούσε να έχει διαφορετικές μορφές: να είναι
(1) είτε προσωρινός, για παράδειγμα να μειώνεται το κόστος αναχρηματοδότησης μέσω χαμηλότερων επιτοκίων σε μία μεταβατική φάση – κάτι που εξασφαλίζεται με την ποσοτική διευκόλυνση σήμερα, λόγω της οποίας έχουν μειωθεί τα επιτόκια δανεισμού της Ευρωζώνης,
(2) είτε μόνιμος – κάτι που φυσικά θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό. Η ίδια λογική χρησιμοποιείται κατά κάποιον τρόπο επίσης στο θέμα του ελληνικού χρέους, όπου η αναδιάρθρωση του θα αποτελούσε έναν προσωρινό μονεταρισμό, ενώ η ονομαστική διαγραφή του (κούρεμα) έναν μόνιμο.
.

Ο μόνιμος μονεταρισμός

Περαιτέρω, ο μόνιμος μονεταρισμός έχει επίσης διάφορες μορφές, ανάλογα με το βάθος του – ενώ διακρίνονται κυρίως οι κατωτέρω τρεις «παραλλαγές», οι οποίες εν μέρει οφείλουν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ανάλογα με τη λογιστική επίδραση τους.
(α)  Τα υπάρχοντα κρατικά ομόλογα αγοράζονται στα πλαίσια της ποσοτικής διευκόλυνσης από την κεντρική τράπεζα – η οποία παρατείνει, διευρύνει δηλαδή επί πλέον τις αγορές της στα νέα ομόλογα που εκδίδονται. Τα κουπόνια (οι αποδόσεις τους, ο τόκος), πληρώνονται στη συνέχεια απ’ ευθείας από την κεντρική τράπεζα και όχι από το εκάστοτε κράτος – κάτι που παρατηρείται σήμερα στην Ιαπωνία.
Πρόκειται για την ονομαζόμενη «ποιοτική και ποσοτική διευκόλυνση» (QQE), όπου η τράπεζα της Ιαπωνίας (BoJ) αγοράζει σχεδόν το 100% των νέων ομολόγων που εκδίδει το δημόσιο, ενώ παρακρατεί (παγώνει) στα βιβλία της ομόλογα της τάξης του 30% του ΑΕΠ της χώρας.
(β)  Τα κρατικά ομόλογα παραμένουν τυπικά μόνο (pro forma) στο ενεργητικό του ισολογισμού της κεντρικής τράπεζας – αφού με βάση το χρόνο διάρκειας τους, καθώς επίσης με τα κουπόνια τους, δεν συνιστούν στην πραγματικότητα καμία υποχρέωση του δημοσίου. Για παράδειγμα, ο χρόνος λήξης τους μπορεί να επιμηκυνθεί σημαντικά, ακόμη και να γίνει αόριστος (perpetual bonds) – ενώ τα κουπόνια τους (τόκοι) να μηδενιστούν εντελώς.
Η αποτελεσματικότητα μίας τέτοιας μεθόδου είναι σχεδόν η ίδια με τη διαγραφή του συγκεκριμένου χρέους –επειδή η καθαρή παρούσα αξία αυτών των ομολόγων θα μπορούσε σχεδόν να μηδενιστεί. Εν τούτοις, εάν βέβαια δεν χρησιμοποιηθούν οι κοινώς αποδεκτοί λογιστικοί κανόνες, η κεντρική τράπεζα προστατεύεται με αυτόν τον τρόπο από τις αποσβέσεις (ζημίες) που θα έπρεπε διαφορετικά να δρομολογήσει. Προφανώς η ΕΚΤ θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που κατέχει – βοηθώντας πραγματικά την Ελλάδα.
(γ) Τα κρατικά ομόλογα «αφαιρούνται» από τον ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας – κάτι που μοιάζει με μία επιλεκτική διαγραφή (κούρεμα) των στοιχείων του δικού της ενεργητικού. Δεν πρόκειται όμως για μία γενική διαγραφή χρεών, όπου θα επιβαρύνονταν ανάλογα όλοι οι άλλοι πιστωτές της χώρας – επί πλέον της κεντρικής της τράπεζας.
Συνεχίζοντας, στην περίπτωση του μονεταρισμού των χρεών εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας με τον πρώτο τρόπο, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα διογκώνεται μεν ισολογισμός της ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά αργότερα ομαλοποιείται – αφού αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας.  Έτσι η κεντρική τράπεζα αφενός μεν μειώνει το κόστος χρηματοδότησης του κράτους, αφετέρου διευκολύνει το δανεισμό του – ενώ παράλληλα δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ανάπτυξης, τις οποίες είχαν στραγγαλίσει τα συσσωρευμένα χρέη.
Με το δεύτερο τρόπο, όταν τα κρατικά ομόλογα μετατραπούν σε αορίστου χρόνου, μαζί με τη μείωση ή με το μηδενισμό των κουπονιών (τόκων) που πληρώνει το δημόσιο, τότε η κεντρική τράπεζα θα έπρεπε να διενεργήσει ίσως αποσβέσεις στον Ισολογισμό της – γεγονός που θα της προκαλούσε ζημίες, ενώ ίσως την οδηγούσε σε αρνητικά κεφάλαια. Επειδή όμως μία κεντρική τράπεζα διαφέρει από μία εμπορική, δεν είναι υποχρεωμένη να αξιολογεί και να εγγράφει τα ομόλογα στον Ισολογισμό της, στις σημερινές τιμές αγοράς τους – γεγονός που σημαίνει πως μπορεί να τα διατηρήσει ως έχουν, οπότε να μην εγγράψει ζημίες, ούτε να οδηγηθεί σε αρνητικά ίδια κεφάλαια.
Με τον τρίτο τρόπο τώρα, όπου τα ομόλογα παγώνουν εντελώς, εάν η κεντρική τράπεζα κατέχει ομόλογα του δικού της κράτους, τότε το κράτος έχει πρακτικά απαιτήσεις απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του (A. Turner). Ακριβώς για το λόγο αυτό η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η BIS, αξιολογεί τον Ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας μαζί με αυτόν του κράτους, ως ένα και το αυτό.
Από αυτή την οπτική γωνία, τα ομόλογα του κράτους που κατέχονται από τη δική του κεντρική τράπεζα δεν είναι τίποτα άλλο από στοιχεία του ενεργητικού – τα οποία από δημοσιονομικής πλευράς λογίζονται ως παθητικό. Με απλά λόγια, εάν συμψηφισθούν και τα δύο, τότε θα μειωθεί το σύνολο του Ισολογισμού (πηγή: BIS «The Monetization of Japan’s Government Debt»).
Ως εκ τούτου, είναι αδιάφορο εάν το κράτος πληρώνει ή όχι τα χρέη του στην κεντρική του τράπεζα(ομόλογα) ή τα κουπόνια τους (τόκους) – αφού, για παράδειγμα, τα κουπόνια εγγράφονται από τη  κεντρική τράπεζα ως «εκδοτικά προνόμια» και επιστρέφονται στο δημόσιο, αφού πληρωθούν. Όσον αφορά τα ίδια κεφάλαια της κεντρικής τράπεζας, εάν υποθέσουμε πως προβαίνει σε αποσβέσεις των ομολόγων που δεν εισπράττει από το κράτος, κανένας δεν την εμποδίζει να είναι αρνητικά – αφού μία κεντρική τράπεζα δεν χρεοκόπει ποτέ.
.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν είναι εφικτός ο μόνιμος μονεταρισμός των χρεών, με όποια τις τρεις μεθόδους επιλεχθεί, με τίμημα τον πληθωρισμό (ανάλυση) – κάτι που όμως θα σήμαινε το τέλος του κανόνα της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών, τον οποίο έχουν προφανώς επιβάλλει οι διεθνείς τοκογλύφοι. Εκτός αυτού, πολλές κεντρικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων και η Τράπεζα της Ελλάδας, ανήκουν σε ιδιώτες – οι οποίοι προφανώς έχουν άλλους στόχους, καθαρά κερδοσκοπικούς.
Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη, φαίνεται καθαρά πως είναι ένα οικοδόμημα, κατασκευασμένο από τους τοκογλύφους – αφού ο μονεταρισμός των χρεών, η απειλή της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ καλύτερα, απαγορεύεται αυστηρά από τη συμφωνία του Μάαστριχτ. Όπως είχε πει πάντως ο Hayek:
«Μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική από τη δημοσιονομική είναι μεν εφικτή, αλλά για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι κρατικές δαπάνες συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών δαπανών – καθώς επίσης όταν τα δημόσια χρέη, ειδικά τα βραχυπρόθεσμα, συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις – οπότε μία αποτελεσματική νομισματική πολιτική είναι δυνατή μόνο σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης και το αντίθετο».
Ολοκληρώνοντας, αυτό που ίσχυε στην εποχή του Hayek, ισχύει ασφαλώς σήμερα στην Ευρωζώνη – η οποία θα διαλυθεί νομοτελειακά, εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά, έτσι ώστε να προσαρμοστεί η νομισματική στη δημοσιονομική πολιτική, καθώς επίσης να ακολουθήσει ο μονεταρισμός του χρέους.

Το ΔΝΤ δούρειος ίππος για τη φτωχοποίηση της Ελλάδας


6-4-2016

Το ΔΝΤ δούρειος ίππος για τη φτωχοποίηση της Ελλάδας




ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ - ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΔΝΤ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ - ΟΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

Η συζήτηση για την απομάκρυνση ή όχι του ΔΝΤ από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, είναι τουλάχιστον υποκριτική, αφού άπαντες γνωρίζουν ότι η είσοδός του στην ελληνική κρίση χρέους δεν έγινε για λόγους οικονομοτεχνικούς, αλλά για λόγους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς.
Το Ταμείο μπήκε στο πρόγραμμα και στα Μνημόνια, για να μπορέσει να επιτευχθεί η τεχνητή εσωτερική υποτίμηση εντός της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
AdTech Ad
Το Ταμείο ήταν και είναι το θεσμικό άλλοθι, για να παραμεριστεί η περίφημη «Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη» και να προχωρήσει, με γοργούς ρυθμούς, η απόλυτη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, αφού το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα και δεν θα μπορούσε να υποτιμηθεί.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αποφάσισαν, αντί να μειώσουν το χρέος, να μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας και σε αυτό βοήθησε, βεβαίως, η παρουσία του ΔΝΤ.
Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, για όλα τα αποτυχημένα προγράμματα προσαρμογής, το πολιτικό κόστος φορτώνεται στο ΔΝΤ κι όχι στους εταίρους μας, που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτό το ειδεχθές έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα και στο εσωτερικό της Ευρώπης.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Σχεδόν 5 στους 10 Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
FTOXEIA
Το πόσο σοβαρές συνέπειες κουβαλούν οι μνημονιακές πολιτικές και τα υφεσιακά μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αντικατοπτρίζεται στην ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) και δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Oι αριθμοί της έκθεσης αυτής προξενούν ίλιγγο: το 48% των Ελλήνων, ήτοι σχεδόν πέντε στους δέκα πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, το 20,9% δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η Ελλάδα διεκδικεί τη θλιβερή πρωτιά και στο επίπεδο της μείωσης των κοινωνικών δαπανών μέσα στην Ευρώπη των 28. Κι ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό καθεστώς Μνημονίων είχαν επίσης μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά σε μικρότερη κλίμακα (η Ισπανία με -6,6%, η Πορτογαλία με -6,3%, η Ιταλία με -3,5% και η. Ιρλανδία -1,9%), στην χώρα μας το «ψαλίδι» έφτασε σε ποσοστό 13,7%.
Σχήμα οξύμωρο: Το «πετσόκομμα» των κοινωνικών δαπανών συνέβη κατά την περίοδο 2009-2012, τη στιγμή που η φτώχεια άρχισε να αναδεικνύεται στον υπ’ αριθμόν ένα σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωση της χώρας! Δηλαδή, το κράτος, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, αντί να συνδράμει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, κατέστη ο χειρότερος τιμωρός τους, καταδικάζοντάς τες στην εξαθλίωση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Βόμβα»: Εξετάζουν μείωση συντάξεων στις Ένοπλες Δυνάμεις

«Βόμβα»: Εξετάζουν μείωση συντάξεων στις Ένοπλες Δυνάμεις

Εργασιακές σχέσεις-«λάστιχο», διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, στα «Τάρταρα» ο ιδιωτικός τομέας
Τα σκληρά μέτρα των Μνημονίων στην Ελλάδα οδήγησαν τις επιχειρήσεις σε ραγδαία αναδίπλωση, η οποία είχε ως αρνητικό απότοκο τη διάλυση εργασιακών κεκτημένων πολλών δεκαετιών.
Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) άρχισε να καταπατείται, με την υιοθέτηση επαχθών ατομικών συμβάσεων, γεγονός που σήμανε τη γενικότερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα.
zhtianos
Σε ό,τι αφορά στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, πλέον ένας στους δύο εργαζόμενους αμείβεται με μισθούς κάτω των 800 ευρώ (έως 499 ευρώ κερδίζει το 14,9%, από 500 ως 699 ευρώ το 22% και μεταξύ 700 και 800 ευρώ το 13,5%), με μισθό από 800 ως 1.000 ευρώ αμείβεται το 18,6% και μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 15,7% παίρνει μισθό μεγαλύτερο των 1.000 ευρώ. Στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, παρά το «μαχαίρι» που έπεσε σε μισθούς και επιδόματα, καθώς, με βάση τα ευρήματα της Έρευνας Εργατικού Δυναμικού, ένα στους δύο δημοσίους υπαλλήλους αμείβεται με έως 1.099 ευρώ. Η απότομη πτώση των μισθών στην οικονομία κυρίως προκλήθηκε από την ονομαστική μείωση του κατώτατου μισθού και του κατώτατου ημερομισθίου κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών το 2012, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου.
Ραγδαία είναι επίσης η επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης που εδραιώνονται, εκτοπίζοντας τις προσλήψεις πλήρους απασχόλησης. Συγκεκριμένα, πριν εφαρμοστούν τα Μνημόνια, το 2009, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21 % του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2015, όταν είχαμε «πρώτη φορά Αριστερά», αντιστοιχούσαν στο 55%.
Έτσι η μερική ή η εκ περιτροπής απασχόληση τείνει να γίνει μόνιμο καθεστώς στην ελληνική αγορά εργασίας, ενώ σοβαρές συνέπειες έχει και αύξηση των μακροχρόνια ανέργων και η μείωση κατά 50% περίπου των επιδοτούμενων ανέργων, μιας και από το 2013 άλλαξαν ελέω... Μνημονίου και τρόικας οι προϋποθέσεις για την καταβολή του επιδόματος ανεργίας.
Και δυστυχώς, το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο...
Μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες στον «Καιάδα»
Είναι το λιγότερο ξεδιάντροπο να ακούει κανείς από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι ετών να μιλούν για την «ανάπτυξη», τη στιγμή που ενστερνίστηκαν αβίαστα όλη τη βαρβαρότητα που έφεραν πάνω τους τα Μνημόνια.
Ας δούμε δύο πολύ τυπικά παραδείγματα, ξεκινώντας από τον μισθωτό οικογενειάρχη με δύο παιδιά και με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ σε ετήσια βάση. Το 2003 ένας μισθωτός με αυτά τα χαρακτηριστικά κατέβαλε φόρο εισοδήματος 1.530 ευρώ. Τότε, το αφορολόγητο για την περίπτωση του ήταν 8.400 ευρώ (σήμερα είναι 9.550). Τότε, ακόμη, αυτός ο μισθωτός είχε έκπτωση φόρου, για τα δυο παιδιά, 210 ευρώ. Άρα, η καθαρή οφειλή θα υπολογιζόταν σε 1.320 ευρώ.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2015, ο ίδιος μισθωτός με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά πληρώνει 1.532 ευρώ (άρα αύξηση κατά περίπου 16% σε σχέση με αυτά που έδινε το 2003). Επίδομα τέκνων δεν υπάρχει πια και μάλιστα καλείται να καταβάλει και την περιβόητη εισφορά αλληλεγγύης. Τι θα γίνει εάν καταργηθεί το αφορολόγητο, κάτι που επανειλημμένα έχει ζητήσει από την Ελλάδα το ΔΝΤ; Πολύ απλά, ο φόρος του «εκτοξεύεται» κατά 50% πάνω, άρα θα πληρώσει κάτι περισσότερο από 3.000 ευρώ!
STRESS1
Τα χειρότερα, όμως, αφορούν το δεύτερο παράδειγμά μας, δηλαδή αυτό του ελεύθερου επαγγελματία. Ας υποθέσουμε ότι και αυτός έχει δύο παιδιά και μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ. Το 2003 ο επαγγελματίας αυτής της κατηγορίας πλήρωσε φόρο 1.370 ευρώ. Τώρα πληρώνει 4.160 ευρώ ως φόρο εισοδήματος, συν 650 ευρώ ως τέλος επιτηδεύματος, σύνολο 4.810 ευρώ. Στην περίπτωση του δηλαδή ο φόρος υπερδιπλασιάστηκε και συγκεκριμένα από το 2003 έως το 2015 αυξήθηκε κατά 250%.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Απίσχναση της επιχειρηματικότητας, καταβαράθρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εξαναγκασμός της είτε σε ανεργία είτε σε φυγή προς χώρα του εξωτερικού με καλύτερες συνθήκες φορολογίας και εργασίας. Και εφόσον μιλάμε και για ένα σημαντικό ποσοστό νέων που θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά στην Ελλάδα, τότε δεν θα πρέπει ουδείς να απορεί για το φαινόμενο του «brain drain» γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο.
Υπάρχει, άραγε, κανείς που με τέτοια δεδομένα, παραμυθιάζεται ακόμα από τα παχιά λόγια των κυβερνώντων για τη δήθεν ανάπτυξη;
TOMSENVELCULESCU
Η αμαρτωλή ιστορία του ΔΝΤ και των υφεσιακών μέτρων που μας έχουν επιβάλει, δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί.
Εάν δεν υπάρξουν βαθιές τομές και αλλαγή παραδείγματος, οικονομικού και επιχειρηματικού, δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα. Ανάπτυξη με υφεσιακά και δολοφονικά μέτρα δεν υφίσταται! Ανάπτυξη με ανύπαρκτο αναπτυξιακό νόμο και με φορολογική νομοθεσία που αλλάζει κάθε 2-3 μήνες κατά πως βαράει το ντέφι του το ΔΝΤ και οι συν αυτώ επίσης δεν υφίσταται! Δεν μπορεί κανένας να μιλήσει για ευρωστία και ευημερία, όταν η Δημόσια Διοίκηση μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, που διακατέχεται από υδροκεφαλικά σύνδρομα.
Το να αλλάζει η κυβέρνηση και να οδηγείται κάθε τρεις και λίγο η χώρα σε εκλογές, οπότε θα έρθει κάποιος άλλος ως περήφανος «Μεσσίας» να μας «σώσει», δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα. Είναι μια ουτοπία για αφελείς. Το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούν οι κυβερνώντες, τόσο πιο γρήγορα η χώρα θα βγει από τον γκρεμό, μέσα στον οποίο έχει ήδη πέσει. Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία...


Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/685238/to-dnt-doyreios-ippos-gia-ti-ftoxopoiisi-tis-elladas#ixzz451K7GWQZ