ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ

12-6-2016         

ΚΛΑΙΝΕ ΚΑΙ ΟΔΥΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΩΝ ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, ΕΝΩ ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ  

ΤΟΥ ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ  

Στο κλασσικό έργο του “Ο Ηγεμόνας”, ο Νικολό Μακιαβέλι θέτει το ερώτημα αν η πολιτική εξουσία πρέπει να εμπνέει φόβο ή αγάπη στους υπηκόους της. Το ιδανικό θα ήταν να συνδυάζει και τα δύο, αποφαίνεται ο Ιταλός στοχαστής. Αν όμως αναγκασθεί κάποια στιγμή να επιλέξει, θα πρέπει να στηριχτεί πρώτα απ' όλα στο φόβο, που συντηρείται πιο εύκολα, ενώ η αγάπη εξατμίζεται γρήγορα, προσθέτει.

Έχοντας γίνει αρκετά κυνικοί τον τελευταίο χρόνο, οι νεομνημονιακοί κυβερνήτες μας θα μπορούσαν κάλλιστα να εμπνευσθούν από τον πραγματισμό του σπουδαίου Φλωρεντίνου, αν δεν είχαν χάσει από καιρό την ικανότητα να εμπνέουν είτε φόβο, είτε αγάπη στον οποιονδήποτε. Με κλειστές και τις δύο εναλλακτικές του Μακιαβέλι, ο Αλέξης Τσίπρας και το επικοινωνιακό επιτελείο του φαίνεται να αναζητούν ένα τρίτο δρόμο πολιτικής επιβίωσης, ποντάροντας στον... οίκτο! “Το ξέρουμε, όλα αυτά που κάνουμε είναι αθλιότητες, αλλά δεν φταίμε εμείς, μας τα επιβάλλουν, λυπηθείτε μας!” είναι το καινούργιο λάιτ μοτίβ του κυβερνητικού θιάσου.

Νάσου λοιπόν η Όλγα Γεροβασίλη, που εξομολογείται ότι η κυβέρνηση “υποχρεώθηκε να ακολουθήσει” μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει. Να κι ο “κομμουνιστής”, όπως μας διαβεβαιώνει, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, Γιώργος Κατρούγκαλος, που αναγνωρίζει ότι τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση “είναι νεοφιλελεύθερα, αναγκαστήκαμε όμως να τα περάσουμε τον Ιούλιο”. Από κοντά κι ο Δημήτρης Παπαδημούλης, διεκτραγωδεί κι αυτός τα “δύσκολα” μέτρα που παίρνει αυτή η κυβέρνηση “κάτω από καθεστώς εκβιασμού”. Και τι να πει κανείς για τον Πάνο Καμμένο, που κάνει δημόσια χαρακίρι, αναγνωρίζοντας ότι είναι “αντισυνταγματική” η αύξηση τουΦΠΑ στα νησιά; Ή για τον Χρήστο Σπίρτζη, που κλαίει η καρδιά του για το γεγονός ότι ξεπουλήθηκε το Ελληνικό, χωρίς να... πιάσει τα λεφτά του; Τέτοια ανείπωτη τραγωδία, ούτε στο χειρότερο εχθρό του δεν εύχεται κανείς!

Προφανώς, το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης εκτιμά ότι υπάρχει ακόμη σεβαστός αριθμός πολιτών, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη ότι κάτω από τα κοστούμια των μνημονιακών υπουργών υπάρχουν ακόμη κατακόκκινες καρδιές που χτυπούν αριστερά κι ότι πίσω από τα διπλόφαρδα χαμόγελα τουΑλέξη Τσίπρα με τη Μέρκελ και τον Βαλς, κρύβεται ένας ποταμός πνιγμένων δακρύων για τους αναξιοπαθούντες Έλληνες. Υπάρχουν όμως βάσιμοι λόγοι να υποθέσει κανείς ότι το εν λόγω target group βαίνει ταχύτατα προς την εξαφάνιση.

Αίφνης, η Εφημερίδα των Συντακτών, που μάλλον δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αντικυβερνητικό μένος, μας πληροφορεί, σε εκτενές ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι “Ο άνθρωπος του Βερολίνου” στην Ελλάδα! Στη σχετική ανταπόκριση διαβάζουμε: “Πολλοί είναι οι αξιωματούχοι που δηλώνουν στο Βερολίνο ότι τους έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το πώς μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα πέρασε τόσο σκληρά μέτρα και μάλιστα δίχως να υπάρξουν αντιδράσεις. Όσο για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, εύχονται να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα υπουργός Οικονομικών, λένε πως έχουν άριστη συνεργασία μαζί του, κυρίως επειδή ό,τι συμφωνούσε το εφαρμόζει”.

Θα θυμούνται οι παλιότεροι επισκέπτες της Iskra ότι στις 12 Αυγούστου του 2010, η γερμανική έκδοση των Financial Times είχε χαρίσει στον Γιώργο Παπανδρέου το φωτοστέφανο “Ο άνθρωπός μας στην Αθήνα”. Τώρα ο έκπτωτος ΓΑΠ υποχρεώνεται να παραχωρήσει τον τιμητικό αυτό τίτλο στονεπικεφαλής των “53+”, Ευκλείδη Τσακαλώτο. Αλλά και αυτός ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πλέκει τοεγκώμιο της κυβέρνησης Τσίπρα, που “έχει εφαρμόσει την πλειονότητα των μεταρρυθμίσεων” και “βρίσκεται σε δρόμο ανάκτησης της εμπιστοσύνης των αγορών”.

Κάπου κερδίζει κανείς, κάπου χάνει. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του μπορούν να επαίρονταιότι κέρδισαν την εύφημο μνεία των επικυρίαρχων αυτού του τόπου. Αλλά δεν μπορούν, την ίδια ώρα, να κλαψουρίζουν, ζητώντας οίκτο και ελαφρυντικά από τον ελληνικό λαό. Αν κάποιος δικαιούται οίκτο, είναι μόνο ο παλιός τους εαυτός, που δεν υπάρχει πια, έχοντας δώσει από καιρό τη θέση του στον υπερτροφικό κυνισμό της- ελέω τρόικα- εξουσίας.   

ΣΙΧΑΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΕΕ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ!

12-6-2016 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*  

Μουτζώνουν την ΕΕ με χέρια και με πόδια οι λαοί της Ευρώπης, όπως δείχνει μια δημοσκοπική έρευνα του αμερικανικού Ινστιτούτου Πιου (Pew), η οποία διενεργήθηκε σε 10.500 πολίτες κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε δέκα χώρες από τις αρχές Απριλίου ως τα μέσα Μαΐου του 2016. Οι δημοσκοπήσεις, το έχουμε γράψει πολλές φορές,  δεν αποτυπώνουν τίποτα περισσότερο από μια στιγμιαία εικόνα, και τα αποτελέσματα τους μπορεί να αλλάξουν άρδην. Αυτή η εικόνα πάντως της σημερινής ΕΕ παρουσιάζει ομολογουμένως μεγάλο ενδιαφέρον.  

Τη χειρότερη γνώμη για την ΕΕ την έχουν -ποιος άλλος  οι Έλληνες. Το 71% του δείγματος που χρησιμοποίησε η Πιού έχει πλέον αρνητική άποψη για την ΕΕ και μόνο το 27% του ελληνικού λαού συνεχίζει να έχει θετική. Με άλλα λόγια, οι τρεις στου τέσσερις Έλληνες έχουν επιτέλους αρνητική εικόνα για την ΕΕ. Χρειάστηκε μια τόσο μακροχρόνια κρίση, η οποία συνεχίζεται ακόμη, και μια βαθύτατα χυδαία και προσβλητική συμπεριφορά των Γερμανών του Τέταρτου Ράιχ που οικοδομείται με βάση το ευρώ για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι Έλληνες πως μας αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι. Το ενθαρρυντικό είναι πάντως ότι σε όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου -και αναφερόμαστε στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και, φυσικά, στην Ελλάδα- σημειώνεται ραγδαία κατάρρευση της δημοφηλίας της ΕΕ., Αυτό είναι ταυτόχρονα παρήγορο φαινόμενο, που, αν συνεχιστεί, θα οδηγήσει αναπόδραστα στη διάλυση της ΕΕ, έστω και αν αυτή επέλθει από τη Δεξιά των μεγάλων χωρών της Ευρώπης και τα αντίστοιχα τμήματα των αστικών τάξεων που βρίσκονται πίσω τους. Εξαιρετικά ενθαρρυντικό είναι επιπροσθέτως το γεγονός ότι δεύτερη μετά την Ελλάδα στις αρνητικές γνώμες κατά της ΕΕ είναι απροσδόκητα η Γαλλία, χώρα ιδιαίτερα ωφελημένη από την εύνοια που επιδεικνύουν οι Γερμανοί απέναντι της.  

Από το 69% όπου βρίσκονταν το έτος 2004 οι θετικές απόψεις για την ΕΕ, τώρα έχουνκαταβαραθρωθεί στο ...38%! Ούτε λίγο ούτε πολύ έχασαν 31 εκατοστιαίες μονάδες, πέφτοντας σχεδόν στο μισό. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ακόμη μεγαλύτερη είναι η κατάρρευση της δημοτικότητας της ΕΕ στην Ισπανία, στην κοινωνία της οποίας είναι ευδιάκριτες οι δεξιέςτάσεις. Το έτος 2008, πριν δηλαδή η χώρα αυτή περιδινηθεί σε κρίση, θετική άποψη για την ΕΕ σε προηγούμενη δημοσκόπηση του αμερικάνικου Ινστιτούτου Ερευνών Πίου είχε εκφράσει το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό του 80%. Ακόμη και στην Ισπανία όμως κατέρρευσαν τα πάντα. Εκείνο το 80% των Ισπανών έχασε ολόκληρες ...33(!) εκατοστιαίες μονάδες από τότε και μέσα σε οκτώ χρόνια καταποντίστηκε στο 47%. Ξεπέρασε δηλαδή προς τα κάτω το 50%. Αιτία αυτής της εξέλιξης είναι προφανώς και ο δεξιός πρωθυπουργός Ραχόι στη συνέχεια ακολούθησαν καθαρά μνημονιακές πολιτικές.  

Οι Έλληνες πρωτοστατούν και στην καταγγελία της οικονομικής διαχείρισης της κρίσης εκ μέρους της ΕΕ, με ποσοστό αρνητικών απόψεων που φτάνει στο ...92%!!! Είκοσι πέντε ολόκληρες σχεδόν μονάδες πίσω από τη χώρα μας βρίσκεται η-δεύτερη- Ιταλία, με το πολύ υψηλό ποσοστό απόρριψης των χειρισμών της ΕΕ στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης του 68%. Αναμενόμενο ίσως το ποσοστό αυτό, θα πει κανείς, σε μια χώρα όπου το δεξιό κόμμα Φόρτσα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και το επίσης δεξιό κόμμα της Λίγκας του Βορρά, μαζί με το κίνημα των Ιταλών ‘’αγανακτισμένων’’ του Μπέπε Γκρίλο έχουν ως κεντρικό σύνθημα το ...’’Έξω η Ιταλία από το Ευρώ!’’, που δεν τολμά πλέον να ξεστομίσει κανένας κυριολεκτικά υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα. Τρίτη είναι η Γαλλία στο ίδιο περίπου ύψος, με τις αρνητικές κρίσεις να φτάνουν στο 66%, και τέταρτη η Ισπανία με ποσοστό 65%. Ακόμη και στην Ολλανδία, οι αρνητικές απόψεις για τους χειρισμούς στην οικονομία της ΕΕ με 49% υπερτερούντων θετικών που είναι στο 42% -και μην ξεχνάμε ότι ο οικονομικής υπεύθυνος της Ευρωζώνης Γερούν Ντάισελμπλουμ είναι Ολλανδός! Μόνο στη Γερμανία, από τα κράτη που χρησιμοποιούν το ευρώ και συμπεριλαμβάνονται στην έρευνα, η οποία είναι και η μόνη χώρα που κερδίζει από τη χρήση του ευρώ, οι πολίτες βλέπουν θετικά σε ποσοστό 47% και αρνητικά σε ποσοστό 38%την οικονομική διαχείριση της κρίσης. Ακόμη πιο σφοδροί επικριτές της ΕΕ είναι όλοι λαοί της Ευρώπης στη διαχείριση του προσφυγικού, Αρνητική άποψη έχει το... 94% (!!!) των Ελλήνων, το 88% των Σουηδών, το 77% των Ιταλών, το 75% των Ισπανών, το 70% των Γάλλων και των Βρετανών. Όσον αφορά δε το στόχο της ‘’όλο και στενότερης ένωσης’’, η απορριπτική διάθεση είναι κυριολεκτικά σαρωτική! Μόνο το ...19% (!) συμφωνεί ότι πρέπει να μεταβιβαστούν περισσότερες εξουσίες στις Βρυξέλλες. Αντίθετα, το 42% ζητεί επιστροφή εξουσιών στα κράτη – μέλη και το 27% αρκείται με το υφιστάμενο καθεστώς.  

*Δημοσιεύθηκε στον Πριν την Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Ευρωζώνη, η φυλακή των σκλάβων

19

Το ευρώ μετατράπηκε σε μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την άλωση των κρατών που το έχουν υιοθετήσει – ενώ η νομισματική ένωση σε ένα κελί, με την ΕΚΤ στο ρόλο του στυγνού εκβιαστή και με τη Γερμανία ως δεσμοφύλακα

.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όπου οι Η.Π.Α. προκάλεσαν μία τεράστια ζημία στη Γερμανία, ύψους τουλάχιστον 474 δις € (πηγή), κλέβοντας την, η Ευρωζώνη έχει μετατραπεί σε μία φυλακή των σκλάβων – έτσι ώστε αφενός μεν να περιορίσει τις αμερικανικές ζημίες της η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, αφετέρου να εξυπηρετηθούν τα τεράστια χρέη που επιβάρυναν πολλά κράτη, σε συνδυασμό με την κατάκτηση και κατοχή τους.

Ειδικά όσον αφορά τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, θεωρείται εσφαλμένα πως μόνο η Ελλάδα δεν ήταν έκτοτε σε θέση να ανταπεξέλθει – επειδή κρίνεται κυρίως με βάση το δημόσιο χρέος της. Δεν δίνεται λοιπόν σημασία στο γεγονός ότι, ήταν ήδη αρκετά υψηλό πριν ξεσπάσει η κρίση – ενώ επιβαρύνθηκε πολύ περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα κράτη, λόγω της ιδιάζουσας πολιτικής που της επέβαλλε η Τρόικα, χωρίς να εφαρμοσθεί μία ανάλογη σε άλλες χώρες (ανάλυση).

Σε κάθε περίπτωση, η εξέλιξη των συνολικών χρεών από το 2008 έως το 2014 των χωρών της περιφέρειας, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, επίσης της Γερμανίας, φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί – όπου με ανοιχτό κίτρινο είναι αυτά του ιδιωτικού τομέα, ενώ με σκούρο μπορντό του δημοσίου. Εάν ληφθεί εδώ υπ’ όψιν το γεγονός ότι, μόνο το ΑΕΠ της Ελλάδας υποχώρησε έως και -27%, κάτι που δεν συνέβη σε καμία άλλη χώρα, θα γίνει κατανοητό πως τα μεγέθη της χώρας μας δεν είναι τα χειρότερα – απλά παρουσιάζονται σκόπιμα ως τέτοια, με τη βοήθεια της «δολοφονίας» του ΑΕΠ της.

.

.

Περαιτέρω, η φυλακή στην οποία κλείστηκαν όλα τα κράτη μέσω της υπερχρέωσης και της πολιτικής λιτότητας, με δεσμοφύλακα την κυβέρνηση της Γερμανίας και με κλειδαριά το ευρώ, το οποίο έχει έκτοτε μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων, δρομολογήθηκε κυρίως με τη βοήθεια της ΕΚΤ – η οποία δεν δίστασε να εκβιάσει ασύστολα όποια χώρα αρνούταν να υποκύψει στις εντολές της καγκελαρίου .

Η Ελλάδα βέβαια οδηγήθηκε στο σκοτεινό, στενό κελί της απομόνωσης, έτσι ώστε να μην μολύνει τα άλλα κράτη με τη απείθαρχη συμπεριφορά της – καθώς επίσης για να μην γίνει γνωστό πως χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο, ενώ αποτέλεσε αντικείμενο προδοσίας όλων των κυβερνήσεων της. Ειδικά της τελευταίας, η οποία έδωσε γη και ύδωρ στους ξένους, υποθηκεύοντας ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μαζί με τα ενεργειακά μας αποθέματα – καθώς επίσης την ιδιωτική, με την απάτη του ξεπουλήματος των τραπεζών.

Όσον αφορά τα κλειδιά του κελιού της, έχουν προ πολλού πεταχτεί μακριά, ενώ δεν έχει απομακρυνθεί ούτε μέτρο ο δεσμοφύλακας – οΑδόλφος Σόιμπλε, ο οποίος υποτάσσει τον ένα Έλληνα πρωθυπουργό μετά τον άλλο, αντιμετωπίζοντας τους υπουργούς οικονομικών (τους χειρότερους που είχε ποτέ η Ελλάδα), κυριολεκτικά σαν σκουπίδια.

Φαίνεται δε καθαρά πως στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση, επειδήκατάφερε να επιβάλλει νόμους που, εάν το είχε προσπαθήσει η οποιαδήποτε προηγούμενη, θα είχαν επαναστατήσει ακόμη και τα μικρά παιδιά – ενώ σήμερα οι Έλληνες σιωπούν, όπως τα πρόβατα . Η ίδια η κυβέρνηση έχει το θράσος να χρησιμοποιεί το «φόβητρο» του ευρώ – λέγοντας πως η θλιβερή προδοσία της οφειλόταν στο ότι, οι Έλληνες τάσσονται πλειοψηφικά υπέρ του κοινού νομίσματος!

Συμπερασματικά λοιπόν και χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες είναι πλέον γνωστές σε όλους, το ευρώ μετατράπηκε σε μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την άλωση των κρατών που το έχουν υιοθετήσει – η Ευρωζώνη σε μία ερμητικά κλεισμένη φυλακή, ενώ η Γερμανία σε έναν αδίστακτο δεσμοφύλακα. Σε έναν ψυχρό δυνάστη, ο οποίος προσπαθεί πια να κυριαρχήσει στην Ευρώπη με οικονομικά όπλα – θεωρώντας πολύ σωστά πως είναι ευκολότερο, από ότι ο Χίτλερ με τη στρατιωτική μηχανή του.

Περαιτέρω, αυτό που περιμένουν πια όλοι οι σκλάβοι, δεν είναι άλλο από το ποιός θα τολμήσει ή/και θα καταφέρει να διαρρήξει την βαριά πόρτα της φυλακής – γνωρίζοντας πως είναι πολύ δύσκολο, αφού ο δεσμοφύλακας είναι πανίσχυρος, έχοντας πολλά όπλα στη διάθεση του: την οικονομία του, το ευρώ, την ΕΚΤ, τις αγορές, τις τράπεζες και τις Η.Π.Α. Τις τελευταίες  αφενός μεν λόγω του φόβου της Ρωσίας, αφετέρου επειδή θέλουν να επιβάλλουν το Οικονομικό ΝΑΤΟ – την πλήρη μετατροπή δηλαδή της Ευρώπης σε αποικία τους, με ύπαρχο τη Γερμανία.

Φυσικά αυτός ο κάποιος που θα επιχειρήσει να διαρρήξει τη φυλακή δεν μπορεί να είναι ο έγκλειστος στην απομόνωση, η Ελλάδα δηλαδή, η οποία είναι αθεράπευτα εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια – αδυνατώντας να κάνει οτιδήποτε για να διασωθεί, ενώ προφανώς δεν θα ήθελε κανείς να αυτοκτονήσει.

Πόσο μάλλον αφού η κυβέρνηση της έχει παραδώσει πλέον ολοσχερώς την εθνική της κυριαρχία – υπογράφοντας το μνημόνιο νούμερο ΙΙΙ, το οποίο ενέκριναν τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς επίσης η εκλογική πλειοψηφία των Πολιτών. Παράλληλα έχει ξεπουλήσει σκανδαλωδώς το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, τις τράπεζες, ενώ έχει μετατραπεί ενδοτικά σε υποχείριο της καγκελαρίου – αποτελώντας ουσιαστικά μία κυβέρνηση, αντίστοιχη με την κατοχική του 1940.

Συνεχίζοντας, αυτός που φαίνεται πως θα προσπαθήσει να διαρρήξει πρώτος τη φυλακή, επιβοηθούμενος από τη μεταναστευτική κρίση, δεν είναι άλλος από την Ιταλία – όπου αφενός μεν η πλειοψηφία των Πολιτών της (42%) είναι εναντίον ευρώ (μόλις το 32% έχει πια εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη), μαζί με τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, αφετέρου έχει τη δυνατότητα, μπορεί να το τολμήσει και πρέπει, εάν δεν θέλει να καταστραφεί εντελώς.

Όσο και αν νομίζουν λοιπόν οι περισσότεροι πως θα προηγηθεί η Γαλλία, εάν κερδίσει τις εκλογές του 2017 το Εθνικό Μέτωπο, έχουμε την άποψη πως η Ιταλία θα τολμήσει να κάνει το αποφασιστικό βήμα – κάτι που, εφόσον συμβεί, θα είναι συνώνυμο με το τέλος της Ευρωζώνης, για το οποίο οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι.

Ολοκληρώνοντας, όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση πως είμαστε εχθρικά διακείμενοι απέναντι στο ευρώ.Αντίθετα, κατανοούμε τα τεράστια πλεονεκτήματα του, κυρίως δε την αξία του ως το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα  ενώ είμαστε φυσικά υπέρ της Ευρωζώνης και της ΕΕ, γνωρίζοντας απόλυτα τη χρησιμότητα τους για την ειρήνη στην ήπειρο μας. Επίσης τη σημασία τους στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου κανένα κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει εύκολα μόνο του.

Εν τούτοις, δεν αποδεχόμαστε τη θυσία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας στο βωμό του ευρώ, τον εξευτελισμό μας, τις προσβολές και όλα τα υπόλοιπα, στα οποία μας έχουν καταδικάσει τα μνημόνια – ενώ δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να ανήκουμε στη σημερινή γερμανική Ευρωζώνη και ΕΕ, έτσι όπως έχουν δυστυχώς εξελιχθεί, αφού δεν υπάρχει πια κανένας κοινοτικός οργανισμός που να μην ελέγχεται από Γερμανό.

Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση της αχόρταγης Γερμανίας, η οποία απομυζεί τους πάντες παράγοντας όλο και περισσότερα πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της (άνω των 250 δις € ετησίως), μετατρέπει σταδιακά τα κράτη σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους για τη βιομηχανία της – σε χώρες της Lidl, καθώς επίσης σε σκλάβους του χρηματοπιστωτικού κτήνους και των αγορών.

Σχετικά με τον Αρθρογράφο

Βασίλης Βιλιάρδος

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Τσάμηδες, το τάγμα Νουρί Ντίνο

12-6-2016

Το τάγμα Nuri Dino

Μιας και η συζήτηση για τους Τσάμηδες ξαναφούντωσε ας θυμηθούμε το παρελθόν τους μέσα από ένα απόσπασμα από το ευρύτερο κείμενο του Αθανάσιου Γκότοβου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, “Τσάμηδες, ετερότητα και σύγκρουση” που δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 99.

Παράλληλα με τον εξοπλισμό των χωριών της Θεσπρωτίας, αρχίζει να συγκροτείται το λεγόμενο τάγμα Nuri Dino, το οποίο καλείται να δράσει κυρίως στην περιοχή του Αργυροκάστρου. Γίνονται οι αναγκαίες συνεννοήσεις με τον αρμόδιο Γερμανό στρατηγό, υπεύθυνο για την Αλβανία, ο οποίος στις 29.3.44 δίνει τη σχετική άδεια (1):
«Ο κ. Nuri Dino έχει την άδεια να συγκροτήσει ένα εθνικό αλβανικό στρατιωτικά οργανωμένο τάγμα επιστράτων εθελοντών στην περιοχή Αργυροκάστρου με σκοπό να πολεμήσει εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών της περιοχής. Η επαφή με τους εγγύς ευρισκόμενους διοικητές των γερμανικών δυνάμεων είναι απαραίτητη, ειδικά πριν από την πραγματοποίηση σημαντικών επιχειρήσεων».
Ήδη νωρίτερα, και συγκεκριμένα στις 21.1.44, είχαν ζητηθεί τέσσερις Αλβανοί αξιωματικοί για τη στελέχωση του τάγματος (2): «Για το υπό συγκρότηση τάγμα “Nuri Dino” παρακαλούμε για την απόσπαση τεσσάρων Αλβανών αξιωματικών (αν είναι δυνατόν ένας από αυτούς με γνώσεις στη Γερμανική ή τη Γαλλική). Προώθηση στο Αργυρόκαστρο.»
Όπως μαθαίνουμε από σχετικό έγγραφο για τη δομή του τάγματος, το τάγμα «Νουρί Ντίνο» παρουσιάζει στις 18.3.1944 την εξής εικόνα σε ό,τι αφορά τη σύνθεση, τον ρουχισμό και τον οπλισμό (3):
«Δύναμη του τάγματος προς το παρόν: 691 άνδρες. 300 άνδρες από την περιοχή Ηγουμενίτσα-Φιλιάτες-Παραμυθιά και 391 άνδρες από την περιοχή Αργυροκάστρου. Το τάγμα υπάγεται από επιχειρησιακής πλευράς στη Μεραρχία Steyrer και οικονομικώς στο Ι/724. Το Ι/724 έχει την ευθύνη της παραλαβής και της διανομής του συσσιτίου.
Ο εφοδιασμός με ρουχισμό, οπλισμό και πυρομαχικά ρυθμίζεται κεντρικά από το [22. ορεινό] Σώμα Στρατού στα Ιωάννινα.
Με βάση τη διαταγή του Γενικού Στρατηγείου του ΧΧΙΙ Ορεινού Σώματος Στρατού/Ic Nr. 3504/43 αναλογούν στο τάγμα: 1000 στολές, 1000 όπλα, 16 όλμοι, 16 ελαφρά οπλοπολυβόλα, 100.000 σφαίρες για ατομικό όπλο, 32.000 πυρομαχικά για ελαφρύ οπλοπολυβόλο. Μέχρι τώρα έχουν παραληφθεί: 800 στολές, 300 όπλα, 4 ελαφρά οπλοπολυβόλα, 71.200 σφαίρες, 23.400 πυρομαχικά για ελαφρύ οπλοπολυβόλο»
Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται τόσο ομαλά για τον Nuri Dino. Στο Αργυρόκαστρο υπηρετεί εκείνη την εποχή ως νομάρχης ένας ομοϊδεάτης, ο Vehip Runa, ο οποίος φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί να παρακάμπτεται από τον Nuri σε πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο. Δημιουργούνται τριβές ανάμεσά τους, οι οποίες υποχρεωτικά πρέπει να λυθούν σε ανώτερο επίπεδο. Έτσι, στις 22.5.44, ο Ντίνο απευθύνεται στον Αλβανό υπουργό Εσωτερικών Djafer Deva, από τον οποίο ζητά ξεκαθάρισμα των αρμοδιοτήτων, όπως φαίνεται από χειρόγραφο σημείωμα που συντάσσει στα γαλλικά και το υπογράφει ο ίδιος (4). Την ίδια ακριβώς αποσαφήνιση ζητά και το [22. Ορεινό] Σώμα Στρατού από τον ανώτατο στρατιωτικό διοικητή της Αλβανίας, απευθύνοντάς του μια όμοια στο περιεχόμενο επιστολή με εκείνη του Nuri (5):
«Ο Nuri Dino παρακαλεί τον υπουργό Εσωτερικών Xhafer Deva για αποσαφήνιση της θέσης του ως ηγέτη της πολιτοφυλακής σε σχέση με το Γενικό Στρατηγείο Ιωαννίνων αφ’ ενός και απέναντι στο νομάρχη Αργυροκάστρου αφ’ ετέρου.
Το Γενικό Στρατηγείο ενδιαφέρεται επίσης για αποσαφήνιση, καθώς ο Nuri Dino φαίνεται να έχει εξουσιοδοτηθεί από τα Τίρανα να διατηρεί απ’ ευθείας επαφή, ενώ η οδηγία του νομάρχη Αργυροκάστρου είναι να υπάγεται η αλβανική πολιτοφυλακή της περιοχής σε εκείνον.
Λόγω του τελευταίου γεγονότος έχει γίνει συνεννόηση με τον νομάρχη, ώστε όλες οι εντολές της Γενικής Διοίκησης προς τον Ντίνο να διαβιβάζονται μέσω του νομάρχη».
Τελικά, και παρά τις άοκνες προσπάθειές του, ούτε νομάρχης Αργυροκάστρου θα γίνει, ούτε θα μπορέσει να αυτονομηθεί από τον αντίζηλό του Vehip Runa.

Nuri Dino: άριστος πληροφοριοδότης, διοικητής ναζιστικού τάγματος, μαυραγορίτης

Οι προστριβές, όμως, με τον Runa φαίνεται πως έχουν και μια πιο υλική βάση. Στις 13.6.44, ο υπολοχαγός Petersen, ο άνθρωπος του Lanz στο Αργυρόκαστρο και ταυτόχρονα σύνδεσμός του με την αλβανική πολιτική διοίκηση της περιοχής, αναφέρει τα εξής (6):
«Αναφέρω το ακόλουθο συμβάν:
Στους Αγ. Σαράντα βρισκόταν αποθηκευμένοι περίπου 3 τόνοι αραβοσίτου, αλάτι και ένα ποσό 90.000 αλβανικών φράγκων. Οι Άγ. Σαράντα ανήκουν στη νομαρχία του Αργυροκάστρου. Έτσι ο αντινομάρχης των Αγ. Σαράντα είχε υποσχεθεί τα εφόδια αυτά στον νομάρχη [Αργυροκάστρου] Runa και είχε ήδη οργανώσει την αποστολή τους. Πριν όμως προλάβουν να μεταφερθούν τα υλικά αυτά –τα οποία είναι απολύτως αναγκαία εδώ– από τους Αγ. Σαράντα στο Αργυρόκαστρο, κατασχέθηκαν και απομακρύνθηκαν από τον Nuri Dino, παρά τις αντιρρήσεις του αντινομάρχη.
Όπως είπε ο Runa, ο Nuri Dino μετέφερε τα πράγματα αυτά στα Ιωάννινα με σκοπό το εμπόριο – κυρίως με το χρηματικό ποσό που αφαίρεσε. Ο φρούραρχος των Αγ. Σαράντα έδωσε τη συγκατάθεσή του για την κίνηση αυτή του Nuri Dino – προφανώς λόγω άγνοιας της κατάστασης.
Ο νομάρχης παρακαλεί τη Γενική Διοίκηση να ενημερώσει τις γερμανικές υπηρεσίες στο Δέλβινο και τους Αγ. Σαράντα ότι οι περιοχές αυτές ανήκουν στη νομαρχία Αργυροκάστρου και ότι εντέλει αυτός που δικαιούνται να δίνει εντολές στον αντινομάρχη των Αγ. Σαράντα Τζεμίλ Λέκα και του Δελβίνου Κάνι Λέσκου είναι ο νομάρχης Runa. Ο Runa δικαιολογημένα είναι σφόδρα εξοργισμένος με την εισπήδηση του Nuri Dino στη νομαρχία του, καθώς λόγω της ακύρωσης αυτής της αποστολής σιτηρών, η επισιτιστική κατάσταση έχει γίνει τόσο κρίσιμη, ώστε η υπηρεσία εφεδρικών εφοδίων του γερμανικού στρατού παρακαλείται να αποστείλει επειγόντως στο Αργυρόκαστρο με το αυριανό δρομολόγιο έξι τόνους αραβοσίτου ή σίτου».
Από πληροφοριοδότης και οργανωτής της πολιτικο-στρατιωτικής δραστηριότητας των μουσουλμάνων Τσάμηδων στη Θεσπρωτία, ο Nuri Dino γίνεται διοικητής του ομώνυμου τάγματος στο Αργυρόκαστρο για να εμπλακεί τελικά σε υποθέσεις μαύρης αγοράς, όπως τον κατηγορεί ο ομοϊδεάτης ανταγωνιστής του, νομάρχης Αργυροκάστρου. Παρόλα αυτά οι σχέσεις του με τη γερμανική στρατιωτική διοίκηση της Ηπείρου θα παραμείνουν μέχρι το τέλος στενές.
Τον Ιούνιο του 1944, η φαντασίωση της ένωσης της Θεσπρωτίας με τη Μεγάλη Αλβανία, όπως την είχε υποσχεθεί ο Χίτλερ, βρίσκεται προς το τέλος της. Και ο Nuri Dino το γνωρίζει. Η αποστολή του τώρα είναι να υπερασπιστεί τη de facto εξουσία των μουσουλμάνων Τσάμηδων στην περιοχή αυτή κάτω από στρατιωτικά αντίξοες έως δραματικές για εκείνον συνθήκες. Η εξουσία των Τσάμηδων απειλείται ευθέως από τον ΕΔΕΣ και τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν τον πλήρη έλεγχο των θεσπρωτικών ακτών και τη δημιουργία εκτεταμένου προγεφυρώματος για εφοδιασμό της ελληνικής αντίστασης, προκειμένου να οργανωθούν οι δολιοφθορές στις αποχωρούσες γερμανικές δυνάμεις. Αυτό που καταφέρνει ο ηγέτης της μουσουλμανικής μειονότητας, παρά την πίεση που δέχονται οι δυνάμεις του, είναι να οργανώσει και να πετύχει το καλοκαίρι του 1944 την εκκένωση της περιοχής νοτίως του Καλαμά με ελάχιστες απώλειες. Οι συμμαχικές δυνάμεις και ο Ζέρβας παρέχουν συνειδητά τον αναγκαίο χρόνο για την επιχείρηση αυτή, η οποία στην πρώτη της φάση δεν ήταν αναίμακτη, καθώς ήταν αδύνατον να ελεγχθούν από πράξεις αυτοδικίας και αντεκδίκησης οι μαχητές των στρατιωτικών μονάδων του Ζέρβα στην περιοχή, και ειδικά εκείνοι που η ίδια η ζωή τους είχε σημαδευτεί επί τέσσερα χρόνια από τη κατοχική βία των ενόπλων Μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας και των οποίων αγαπημένα πρόσωπα είχαν δολοφονηθεί από αυτούς. Σε σύγκριση πάντως με τα αιματηρά επεισόδια με θύματα (εθνοτικά) Γερμανούς και άλλους πρόσφυγες που καταγράφηκαν κατά την προέλαση του κόκκινου στρατού τους τελευταίους μήνες των συγκρούσεων στο ανατολικό μέτωπο (7), τα βίαια επεισόδια εναντίον αμάχων Μουσουλμάνων στην Παραμυθιά, το Καρβουνάρι, την Πάργα και τους Φιλιάτες, το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο του 1944, ήταν εξαιρετικά περιορισμένα, και αυτό επειδή τελικά ο Ζέρβας μπόρεσε να επιβάλει την αναγκαία πειθαρχία για την περιφρούρηση του συγκεντρωμένου σε διάφορα ασφαλή σημεία άμαχου μουσουλμανικού πληθυσμού (8).
Η εκκένωση του συνόλου σχεδόν του μουσουλμανικού πληθυσμού της Θεσπρωτίας –με εξαίρεση τους λίγους μουσουλμάνους μαχητές που ήταν ενταγμένοι στο αντάρτικο του ΕΔΕΣ κυρίως από το χωριό Κόντρα της Γκρόπας– ήταν, ίσως, μια από τις λίγες ρεαλιστικές αποφάσεις που πήρε ο Nuri Dino όταν δεν μπορούσε πλέον παρά να παραδεχτεί ότι το σενάριο του αλυτρωτισμού είχε ακυρωθεί οριστικά. Η τραγωδία, όμως, της υπόθεσης αυτής δεν βρίσκεται στην αυτοκαταστροφική πορεία της ηγεσίας των μουσουλμάνων Τσάμηδων της Θεσπρωτίας, αλλά στο ότι η ηγεσία αυτή, χωρίς να συναντήσει στο εσωτερικό της μειονότητας τους φραγμούς και τις αντιστάσεις που θα περίμενε κανείς, κατάφερε και παγίδευσε το σύνολο σχεδόν των ομοεθνών της (9) να συμμετάσχουν στην υλοποίηση της αλβανικής μεγάλης ιδέας, να υπολογίσουν σε λάθος σύμμαχο για την πραγμάτωση της ένωσης της Θεσπρωτίας με την Αλβανία και τελικά να οδηγηθούν αναγκαστικά στον ξεριζωμό, στα πλαίσια μιας εθνοκάθαρσης εξ αντανακλάσεως, παρόμοια με εκείνες που σημειώθηκαν με γερμανικούς πληθυσμούς σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την προέλαση του σοβιετικού στρατού (10). Ότι ο ξεριζωμός ήταν το πιο αναίμακτο σενάριο, αν η συμμαχία με τη Wehrmacht κατέρρεε, το γνώριζε, όπως αποδεικνύεται από τη μελέτη των γερμανικών στρατιωτικών αρχείων, η ηγεσία της μειονότητας από πολύ νωρίς. Αποφάσισε όμως να αναλάβει το ρίσκο και να παίξει με συνέπεια το χαρτί του αλυτρωτισμού, μιλώντας στα μέλη της μειονότητας μέχρι τα τελευταία για «νίκη» και για «απελευθέρωση» της Θεσπρωτίας. Η ηγετική ομάδα των μουσουλμάνων Τσάμηδων έπαιξε κυριολεκτικά με τη φωτιά και έχασε.

ΣΥΡΙΖΑ=«Γενιτσαραγάδες»

12-6-2016

by diaxeiristis

Οι «γενιτσαραγάδες» ή η διαλεκτική της αποστασίας

Καὶ ἡ γ-αἰτία εἶστε σεῖς, οἱ γὶ-ἄνομοι Πασάδες,

π’ ἀφῆνετ’ ἀχαλίνωτους τσὶ γιαννιτσαραγάδες·[  ]

Το Τραγούδι του Δασκαλογιάννη

Του Γιώργου Καραμπελιά

Ο Ιωάννης Βλάχος, ο θρυλικός Δασκαλογιάννης, που επιχείρησε την πρώτη επανάσταση των Κρητών ενάντια στην τουρκική κατοχή, το 1770, σύμφωνα με το μακρύ άσμα που συνέθεσε, δεκαέξι χρόνια μετά, ο μπαρμπα Μπατζελιός, το «Τραγούδι του Δασκαλογιάννη», σε 1032 στίχους, είχε μια στιχομυθία με τον Τούρκο πασά, αμέσως πριν τον τραγικό θάνατό του με γδάρσιμο. Σύμφωνα με το τραγούδι, όταν ο πασάς τον ρώτησε για ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι Σφακιανοί, ενώ απολάμβαναν τόσα προνόμια, ο Δασκαλογιάννης του απάντησε πως επαναστάτησαν για την πατρίδα, την πίστη και για την Κρήτη ολόκληρη που στέναζε κάτω από την καταπίεση των γενιτσαραγάδων: «Ἀλήθεια λές, οἱ Σφακιανοὶ δωσίματα δὲ δίδου»,/ αλλά εγώ «’ποφάσισα τὴν Κρήτη νὰ σηκώσω/κι ἀποὺ τ’ ἀνύχια τῶν Τουρκῶ νὰ τῆνε λευτερώσω·/ πρῶτο γιὰ τὴν πατρίδα μου, δεύτερο γιὰ τὴν πίστη,/ τρίτο γιὰ τσ’ ἄλλους χρισθιανοὺς ποὺ κάθουνται στὴν Κρήτη·/γιατί, κι ἂν εἶμαι Σφακιανός, παιδὶ τσὴ Κρήτης εἶμαι/ καὶ νὰ θωρῶ τσὶ Κρητικοὺς στὰ βάσανα πονεῖ με».

Ο βασικός όμως λόγος που ξεσηκώθηκαν οι Κρητικοί ήταν η καταπίεση των «γιανιτσαραγάδων», δηλαδή των εξισλαμισθέντων Κρητικών, των Τουρκοκρητικών, που τους άφηναν αχαλίνωτους οι πασάδες.

Οι γενιτσαραγάδες, οι γενίτσαροι, ήταν οι πλέον λυσσαλέοι αντίπαλοι των όμαιμών τους Κρητικών – και αυτό δεν συνέβαινε μόνο στην Κρήτη, παντού πρωτοστατούσαν στις καταπιέσεις και τις σφαγές των  Ελλήνων. Το ίδιο, κατ’ αναλογία, συνέβη και στην Κατοχή με τους δωσιλόγους, που ξεπερνούσαν και τους Γερμανούς σε αγριότητα. Και οι λόγοι είναι προφανείς. Οι γενίτσαροι/δωσίλογοι έχουν κόψει τους δεσμούς με τους συμπατριώτες τους και πρέπει να επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο στα αφεντικά τους. Στη μετάβαση από την προηγούμενη ταυτότητά τους στη νέα, πρέπει να αποδείξουν πως όντως έχουν αλλάξει στρατόπεδο. Γι’ αυτό και οι κατακτητές πάντα τους προτιμούσαν, ακόμα και για τα πιο υψηλά αξιώματα. Οι εξωμότες θα καταλαμβάνουν συστηματικά τη θέση του βεζίρη – όμως ποτέ εκείνη του Σουλτάνου. Οι αποστάτες είναι πάντα χειρότεροι.

Γι’ αυτό και οι Συριζαίοι νεομνημονιακοί αποστάτες είναι χειρότεροι από τους παλαιομνημονιακούς της Δεξιάς ή του ΠΑΣΟΚ. Για πολλούς λόγους.

Κατ’ αρχάς, πρέπει να αποδείξουν στ’ αφεντικά τους πως είναι αποτελεσματικοί και μπορούν να κάνουν τη δουλειά καλύτερα από τους «άλλους», χωρίς μάλιστα να υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις, επειδή οι ίδιοι υπήρξαν «αντιμνημονιακοί». Γι’ αυτό και θα υπογράψουν τα πάντα, αυτά που οι άλλοι δεν ήταν διατεθειμένοι ή δεν τολμούσαν να κάνουν. Αυτά που δεν έκανε ο Άδωνις θα τα κάνει ο γενιτσαραγάς Πολάκης, θα υποθηκεύσουν ολόκληρη την περιουσία της χώρας, θα διαλύσουν την οικονομία των νησιών, θα πουλήσουν όλες τις ελληνικές τράπεζες στα ξένα κοράκια, θα δώσουν τα κόκκινα δάνεια στα hedge funds, θα φέρουν το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, θα εγκαινιάσουν την ισλαμοποίηση της χώρας.

Δεύτερον, από τη στιγμή που πέρασαν τον Ρουβίκωνα, πέρυσι το καλοκαίρι, έχουν αποκτήσει ανοικτά την ψυχολογία του αποστάτη και του εξωνημένου. Ξέρουν πως δεν μπορούν «να επιστρέψουν» στην παλιά τους ταυτότητα και στους παλιούς τους φίλους, ενώ ακόμα αγωνίζονται για να σταθεροποιήσουν την καινούργια. Η άθλια Βαγενά θα επαίρεται «αγωνιστικά», γιατί το κόμμα της μας υποδούλωσε μόνο επί 99 χρόνια –αντέξαμε και τετρακόσια–, ο αθλιότερος Κυρίτσης θα κάνει «ταξικό πόλεμο» κατά των «μένουμε Ευρώπη» όταν αυτός και η παρέα του δεν έμειναν απλώς στην (Δυτική) Ευρώπη αλλά μας υποδούλωσαν στον Σόιμπλε. Ο «διανοούμενος» Σεβαστάκης θα χαρακτηρίζει τις «off shore» εταιρείες «αφήγημα» του νεοφιλελευθερισμού και ο άλλοτε  μακεδονομάχος, υπερασπιστής της ελληνικής γλώσσας και πρώην σύντροφος, Κώστας Ζουράρης, θα συνεχίζει να ψηφίζει ανενδοίαστα μαζί με τη Σία Αναγνωστοπούλου και τον Νίκο Φίλη.

Τρίτον, διότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αυτό που ο λαός αποκαλεί «λιγούρηδες» ή «ξεπλένηδες». Έτσι εξηγείται και το πώς και γιατί δεν αντιδρούν ή δεν εξεγείρονται οι Συριζανέλ βουλευτές. Είναι προφανές: μία φορά τους έπεσε το «λαχείο» και δεν είναι διατεθειμένοι να το χάσουν. Πότε άλλοτε ο Τσίπρας θα γίνει πρωθυπουργός, πότε άλλοτε ο Φίλης θα γίνει υπουργός Παιδείας, πότε άλλοτε ο Καμμένος θα κορδακίζεται με στολές παραλλαγής, πότε άλλοτε η Χρυσοβελώνη και η Αυλωνίτου θα μοστράρουν στα κανάλια, πότε άλλοτε…; Μια παρέα τυχάρπαστων, τυχοδιωκτών, ανεπρόκοπων, ρεταλιών, πώς θα μπορούσε να ξαναβρεθεί στην εξουσία; Ήταν μια «ζαριά», και γι’ αυτό δεν είναι διατεθειμένοι να ξεκολλήσουν με τίποτε.

Γι’ αυτό εξάλλου και «βιάστηκαν» να αναρριχηθούν τη χειρότερη στιγμή στην κυβέρνηση, παρά τις παραινέσεις μας να περιμένουν μέχρι το Φθινόπωρο του 2015. Αυτοί μάλλον γνώριζαν καλύτερα από εμάς πως «ή τώρα ή ποτέ», όσο για τη χώρα και τον λαό της, στα παλιά τους τα παπούτσια. Γι’ αυτή την πολυπόθητη εξουσία θα έκαναν και θα κάνουν τα πάντα, κυριολεκτικώς. Οι νεοδημοκράτες και οι Πασόκοι, έχοντας μια στενή και μακρά σχέση με την εξουσία, έχουν εν τέλει μικρότερο άγχος, στην πλειοψηφία τους. Γιατί έχουν την αίσθηση, ακόμα, πως, και αν χάσουν τις εκλογές τώρα, θα τις ξανακερδίσουν, πιθανώς αύριο. Επί πλέον, πολλοί από αυτούς κατάγονται από πολιτικά τζάκια και είναι δεμένοι με ισχυρά τοπικά πολιτικά δίκτυα. Γι’ αυτό και πολύ πιο συχνά αρνούνταν –κάποιοι από αυτούς– να ψηφίσουν ορισμένα νομοσχέδια, ακόμα και για το γάλα, γεγονός που οδήγησε τόσες φορές στην πτώση των μνημονιακών κυβερνήσεων ή στη συρρίκνωση της δύναμής τους, ή, ακόμα-ακόμα, και στην άρνηση να αποδεχτούν κάποιες από τις απαιτήσεις των δανειστών. Ο Σόιμπλε, από το 2011, προσπαθούσε να επιτύχει τη δημιουργία του υπερταμείου που θα εκποιήσει το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Δεν το πέτυχε με τον ΓΑΠ –ακόμα και με αυτόν!–, δεν το πέτυχε με τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, το κατόρθωσε, και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, με τον Τσίπρα και τον «μαρξιστή» Τσακαλώτο. Εδώ, οι Συριζαίοι και οι Ανέλ, «μπετόν αρμέ», ψηφίζουν τα πάντα. «Σήμερα έχει, αύριο δεν έχει», γι’ αυτούς. Εξάλλου, όσοι είχαν τσίπα επάνω τους αποχώρησαν το καλοκαίρι από τον θίασο – ο Δαμαβολίτης, ο Λαφαζάνης, η Ζωή– και έμειναν μόνο τα «πουλημένα τομάρια».

Και δεν παίρνουν πια και από «βρίσιμο». Μάλιστα, όσο περισσότερο τους καταριέται ο κόσμος, όσο περισσότερο τους καθυβρίζει και τους στηλιτεύει ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γλέζος, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος –που τους χαρακτήρισε χειρότερους από τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο–, οι οποίοι υπήρξαν και παλιοί τους σύντροφοι, πόσο μάλλον ο διαχρονικός «εχθρός» Καραμπελιάς, τόσο πιο πολύ βυθίζονται στον δρόμο και την ψυχολογία του δωσιλογισμού. Γιατί γνωρίζουν πως πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Πέρασαν «απέναντι» και επομένως θα πουλήσουν όσο πιο ακριβά γίνεται το τομάρι τους. Δηλαδή, θα επιδιώξουν να αγκιστρωθούν στην εξουσία μέχρι το τέλος, και όσο αντέξουν. Γι’ αυτό εξάλλου και δεν ανησυχεί ιδιαίτερα ο Τσίπρας στις ψηφοφορίες στη Βουλή. Απλώς φροντίζει να τους προσφέρει πάντα ένα φύλλο συκής. Μια μέρα προτού ψηφίσουν τα νέα προαπαιτούμενα στη Βουλή, έπαιξαν την παράσταση του διεφθαρμένου που γίνεται αδιάφθορος· ακόμα και στην πιο κακόγουστη παράσταση, δεν ιδρώνει πια το αυτί τους: «γενιτσαραγάδες».

Σχιζοφρένεια…ΣΥΡΙΖΑ!!

12-6-2016
Από τα βασανιστήρια του σώματος έχουμε φτάσει στα επιστημονικά βασανιστήρια του μυαλού… 
Ο σύγχρονος φασισμός (Νέα Τάξη) έχει προωθήσει, σε τρομακτικά επίπεδα, την επιστήμη των βασανιστηρίων του μυαλού, την επιστήμη της δολοφονίας της σκέψης… Αυτή η μακάβρια «επιστήμη» (των βασανιστηρίων του μυαλού και της δολοφονίας της Σκέψης, σε μαζικό επίπεδο) αποτελεί, σήμερα, μία από τις βασικές στρατηγικές της νεοταξικής βαρβαρότητας και κτηνωδίας…

Η μέθοδος αυτών βασανιστηρίων συνίσταται στο μαζικό βομβαρδισμό των ανθρώπων με ένα κράμα δηλητηρίων που ναρκώνουν το μυαλό και το εξοντώνουν… 

Ένα κράμα δηλητηρίων τρέλας, ψυχώσεων βλακείας, «κοτσάνας» και «παρόλας»… 

Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό όπλο εναντίον της Σκέψης από τη σπορά της σχιζοφρένειας, από την αυθάδεια της ανοησίας, από τη γενίκευση των ψυχώσεων του γελοίου…. 

Και εδώ ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται η πρωτοπορία της Νέας Τάξης. Η κλασσική Δεξιά ωχριά μπροστά σ’ αυτήν τη νέα «αριστερή Δεξιά»!!! 

Εμάς μας πείρε φαλάγγι αυτή η σχιζοφρένεια της «αριστερής» μοχθηρίας και αδυνατούμε να ανταποκριθούμε στην καθημερινότητα της ανάλυσης… 

Η πυκνότητα των βασανιστηρίων του μυαλού είναι τέτοια που σου φέρνει παραζάλη και δεν ξέρεις τι και ποιο απ’ όλα να αναλύσεις: Το πελώριο και αχαλίνωτο ψεύδος του ΣΥΡΙΖΑ και την τεράστια ΑΠΑΤΗ των λόγων του ή τις «κοτσάνες» και τις φρενοβλαβείς γελοιότητες των στελεχών του… 

Εδώ μιλάνε για αναθεώρηση (!) του Συντάγματος το οποίο το έχουν καταστήσει κουρελόχαρτο… 

Εδώ καταγγέλλουν (!!!) οι ίδιοι τα έργα που ψηφίζουν με χέρια και με πόδια!!! 

Εύστοχα ο Στάθης Παρατηρεί: 

«κάτι τέτοιοι τύποι παραφράζοντας (με τον ελεεινό τους τρόπο) τον Βολταίρο, είναι ικανοί να λένε ότι “διαφωνώ με όσα κάνω, αλλά θα υπερασπισθώ έως θανάτου το δικαίωμά μου να τα κάνω”». 

Μια εικόνα αυτής της σχιζοφρένειας την αποδίδει ο Στάθης στο σημερινό του κείμενο, καθώς και ο Νίκος Μπογιόπουλος. 

Θα παραθέσουμε τα κείμενά τους.

 Σκάρτοι...
 http://www.enikos.gr/stathis/393540,Skartoi.html

Οπως από πιο παλιά είχαμε σημειώσει, δεν περνάει ούτε μία μέραχωρίς η κυβέρνηση ή κάποιοι απ’ την κυβέρνηση να μην κάνουν ή να μην πουν κάτι που στη διαβάθμιση από την ανοησία έως την κοτσάνα να μην καταλαμβάνει επίζηλη θέση. Δεν μιλάμε
για τα σοβαρά, αυτά ας τα εξαιρέσουμε. Μιλάμε για απλά καθημερινά πράγματα της πολιτικής που θα μπορούσε να διαχειρισθεί κανείς με περισσότερη σύνεση, αποφεύγοντας να φανερώνεται κάθε λίγο και λιγάκι ως ένας επίμονα γυμνός βασιλιάς. Ζηλωτής του αθλήματος ο κ. Φίλης, την αμόλησε (πάλι) την κοτσάνα του - όταν κάνουμε διαδηλώσεις εμείς έχουμε το «ηθικό πλεονέκτημα», όταν κάνουν οι άλλοι, δοκιμάζονται οι αντοχές του Συντάγματος. Αδύνατοννα πάρει
κάτι τέτοιο κανείς στα σοβαρά (αλίμονό μας, αλλιώς), αδύνατον να μην ξέρει ο κ. Φίλης ότι ο καθένας, αντιδραστικός, συντηρητικός, «κατσαρόλας», ο οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, διαδηλώνειν, γκαρίζειν κι ό,τι άλλο προαιρείται, τηρώντας τη δημοκρατική τάξη. Ή μήπως δεν το ξέρει;
Αλλά ποιο Σύνταγμα επικαλείται ο κ. Φίλης; Αυτό πουπετσόκοψε ο κ. Σαμαράς ή εκείνο που κατάργησε με έναν νόμοκαι 7.000 άρθρα ο κ. Τσίπρας;
Ποιο Σύνταγμα, όταν όλες οι λέξεις του Συντάγματος παραδόθηκαν στη λεηλασία του κ. Σόιμπλε; Για ποιο Σύνταγμα
μιλάνε εκείνοι που ψήφισαν νόμους όπως για τον Κόφτη κι ύστερα, διαπιστώνοντας ότι δεν εκτέλεσαν πιστά τις εντολές που έλαβαν, διευκρινίζουν με εγκυκλίους ότι ο Σκάρτος Νόμος
είναι στην πραγματικότητα πιο Σκάρτος (όπως σύντομα θα διαπιστώσουν συνταξιούχοι και μισθωτοί). Ομως
για τα ήσσονα πάμε να μιλήσουμε (όπως αυτά του κ. Φίλη), στα μείζονα καταλήγουμε. Ισως διότι δεν γίνεται αλλιώς. Καθ’ ότι ημπαρούφα αποδεικνύει το μέγεθος εκείνου που τη λέει κι αυτό το μέγεθος αποδεικνύεται καταστροφικό για όσα διαχειρίζεται. Μπαρούφες για δημοψηφίσματα, μπαρούφες για το Ελληνικό - αλήθεια, αυτός ο κ. Σπίρτζης,
αφού καταγγέλλει μονίμως όσα κάνει η κυβέρνησή του, γιατίδεν παραιτείται; Ως φαίνεται,
κάτι τέτοιοι τύποι παραφράζοντας (με τον ελεεινό τους τρόπο) τον Βολταίρο, είναι ικανοί να λένε ότι «διαφωνώ με όσα κάνω, αλλά θα υπερασπισθώ έως θανάτου το δικαίωμά μου να τα κάνω».
Τι άλλο από μια τέτοια εκφυλισμένη αντίληψη θα μπορούσε να εξηγήσει τη στάση του κ. Τσίπρα; Ελεγε: «αν είναι να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ για να επικυρώσει συμφωνίες όπως αυτή στο Ελληνικό, τότε ο κόσμος καλύτερα να ψηφίσει Σαμαρά». Δεν θα πω τίποτα, διότι λέξη τόσοβαριά
όσο χρειάζεται για να στιγματίσει αυτήν τη συστηματικήγια τα πάντα συμπεριφορά, δεν βρίσκω. Αναγνωρίζω όμως την ικανότητά τους να είναι σκάρτοι-με-εκπληκτική-ευχέρεια, στα περισσότερα από όσα κάνουν τώρα που «ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν», διότι η αναθεώρηση του Συντάγματος, λόγου χάριν, είναι μια μορφή διακυβέρνησης που αφορά όσα επείγοντα και θανάσιμα συμβαίνουν στα Νοσοκομεία, ας πούμε.
Δεν είναι μόνον πυροτεχνήματα όσα λένε (διότι αυτά που κάνουν είναι εκρηκτικά στα θεμέλια της κοινωνίας), είναι πυροτεχνήματα που σκάνε στο στόμα τους. Εχουν ξεσκίσει το Σύνταγμα και θέλουν να το αναθεωρήσουν. Με ένα ουζάκι (κάργα φορολογημένο) κι ένα δημοψήφισμα. Κι όποιος διαδηλώσει παραβιάζει αυτό που έχουν οι ίδιοι ξεσκίσει. Και
μιλούν σήμερα λες και προσπαθούν να μας κάνουν λοβοτομή για όσαέλεγαν χθες. Φέρνουν νόμους-πανούκλα και μέσα τους έχουν κρύψει και τη χολέρα. Κάνει ο κ. Τσίπρας ό,τι έκανε ο κ. Σαμαράς, αλλά ο κ. Τσίπρας δεν είναι δεξιός. Απλώς κάνει τα ίδια με τον κ. Σαμαρά, διότι ο κ. Σαμαράς ήταν αριστερός. Τρέλα,
πολύ σκάρτη τρέλα.
Θα μου επιτρέψετε να θυμηθώ, και κλείνω με αυτό, ότι την επαύριον του Δημοψηφίσματος, πολλοί από όσους είχαμε υποστηρίξει το «ΟΧΙ» επισημαίναμε ότι η νίκη του «ΟΧΙ» δεν πρέπει να λειτουργήσει διχαστικά και να διαιρέσει τον λαό.
Σήμερα, αυτοί που πήραν το «ΟΧΙ» και το έκαναν «ΝΑΙ» (και γιαβόλ) απειλούν τους «μενουμευρώπη» με ταξική πολιτική εναντίον τους (οι ηλίθιοι) ή κατηγορούν τους «παραιτηθείτε» για σχεδόν πραξικοπηματίες. Αυτό δεν είναι Αριστερά, είναι η έκπτωσή της. Αυτή δεν είναι τρέλα, είναι πολύ σκάρτη τρέλα...

Νίκος Μπογιόπουλος
 Δοξάστε τους! 
 http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/393547,Doxaste-toys.html

Πριν γίνουν κυβέρνηση για το Ελληνικό έλεγαν και υποστήριζαν αυτά:

Κι αυτά:

Κι αυτά:

Κι αυτά:

Κι αυτά:

    
Τώρα που έγιναν κυβέρνηση συμφωνούν, τώρα στηρίζουν, τώρα υπογράφουν και τώρα ψηφίζουν (σσ: κάποιοι μάλιστα το διαπράττουν ακόμα εξοργιστικότερα: ψηφίζουν… καταγγέλλοντάς την!) την σύμβαση του ξεπουλήματος.
    Δοξάστε τους!