ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΙΝΤΙΑΡΧΕΣ

Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου 2016

Με την διαδικασία εκλογής του Πάπα οι τηλεοπτικές άδειες στους αδειούχους καναλάρχες: – Σκάι – Καλογρίτσας – Ant1 – Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης

Η εκλογή του νέου Πάπα διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών. Ο μελλοντικός Πάπας πρέπει να υπερψηφιστεί από τα δύο τρία του κονκλαβίου συν ένα καρδινάλιο. Όταν ο νέος ποντίφικας εκλεγεί, η είδηση κοινοποιείται με λευκό καπνό από την καμινάδα της Καπέλα Σιξτίνα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, το σώμα των καρδιναλίων δεν επιτρέπεται να εξέλθει από την Καπέλα Σιξτίνα, όπου συνεδριάζει.

Εάν κανένας από τους υποψήφιους για το θρόνο δεν λάβει τον απαιτούμενο ελάχιστο αριθμό ψήφων, τότε από την καμινάδα βγαίνει μαύρος καπνός.

Κάθε εκλογή Πάπα είναι μείζον εκκλησιαστικό και κοσμικό γεγονός, με παγκόσμια σημασία, καθώς ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανικής Εκκλησίας είναι ο ποιμενάρχης 1,2 δισεκατομμυρίων ψυχών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η σχετική διαδικασία ξεκινά μετά παρέλευση τουλάχιστον 15 ημερών από την αποδημία ή την παραίτηση του κατόχου της Αγίας Έδρας. Ο νέος Πάπας εκλέγεται από το «Kολέγιο των καρδιναλίων», το λεγόμενο «Κονκλάβιο», δια μυστικής ψηφοφορίας. Οι καρδινάλιοι είναι οι ανώτατοι κληρικοί (συνήθως επίσκοποι) της Καθολικής Εκκλησίας, οι οποίοι διορίζονται από τον Πάπα. Τους διακρίνουμε από το χαρακτηριστικό κόκκινο καπελάκι, που φορούν. Όλοι οι καρδινάλιοι που δεν έχουν υπερβεί το 80o έτος της ηλικίας τους, έχουν δικαίωμα ψήφου, ενώ δικαίωμα εκλογής έχει θεωρητικά κάθε χριστιανός. Στην πράξη, όμως, ο Πάπας προέρχεται από τους κόλπους των καρδιναλίων. Ο Ουρβανός ΣΤ' ήταν ο τελευταίος Πάπας, που εξελέγη το 1378 και δεν ήταν καρδινάλιος.
Την ημέρα της εκλογής οι καρδινάλιοι συγκεντρώνεται στο ιστορικό παρεκκλήσι της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. Η διαδικασία γίνεται κεκλεισμένων των θυρών και οι καρδινάλιοι-εκλέκτορες δεν βγαίνουν από το Βατικανό μέχρις ότου εκλέξουν Πάπα. Εξ ου και η λέξη «Κονκλάβιο», η οποία προέρχεται από τις λατινικές λέξεις cum clave (με ένα κλειδί), που παραπέμπει στην κλεισμένη με κλειδί αίθουσα όπου συνεδρίαζαν παλαιότερα οι καρδινάλιοι. Η απόφαση για το κλείδωμα των καρδινάλιων σε μία αίθουσα είχε ληφθεί για να επιταχυνθεί η εκλογή του νέου Πάπα, αφού σε ορισμένες περιπτώσεις, λόγω εσωτερικών διαφωνιών, η διαδικασία διαρκούσε για πολλά χρόνια. Ταυτόχρονα, έπρεπε να προφυλαχθούν οι εκλέκτορες από τις εξωτερικές πιέσεις, ένα συνηθισμένο φαινόμενο στην ιστορία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Αφού τελέσουν λειτουργία και εξομολογηθούν, είναι έτοιμοι για την ψηφοφορία ή τη σειρά ψηφοφοριών για την εκλογή του Πάπα. Κάθε καρδινάλιος παίρνει από ένα ψηφοδέλτιο και ιδιοχείρως σημειώνει το όνομα του εκλεκτού του. Πάπας εκλέγεται αυτός που θα συγκεντρώσει τα 2/3 των ψήφων. Αν η ψηφοφορία αποβεί άκαρπη επαναλαμβάνεται με την ίδια διαδικασία, μέχρι την 30η, οπότε ο Πάπας εκλέγεται δι’ απλής πλειοψηφίας. Μετά από κάθε καταμέτρηση, τα ψηφοδέλτια καίγονται και από το χρώμα του καπνού που αναθρώσκει από την καπνοδόχο της Καπέλα Σιστίνα, οι συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου πληροφορούνται για τα τεκταινόμενα. Ο μαύρος καπνός σημαίνει ότι η διαδικασία εκλογής συνεχίζεται, ενώ ο λευκός καπνός ότι έχει εκλεγεί ο νέος Πάπας.
Αμέσως μετά, ο Πρύτανης του «Κολεγίου των Καρδιναλίων» απευθύνει στον εκλεγέντα καρδινάλιο δύο ερωτήσεις. Η πρώτη: «Αποδέχεσαι την εκλογή σου;». Εάν η απάντηση του είναι «Accepto» («Αποδέχομαι») αναλαμβάνει αμέσως τα καθήκοντά του. Η δεύτερη: «Με ποιο όνομα θέλεις να σε προσφωνούν» και με την απάντησή του ο νέος Πάπας ανακοινώνει το εκκλησιαστικό του όνομα. Στη συνέχεια ο πρύτανης του «Κολεγίου των Καρδιναλίων» εξέρχεται στον εξώστη του Βατικανού και ανακράζει λατινιστί προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου: «Habemus Papam», δηλαδή «Έχουμε Πάπα».
Η διαδικασία εκλογής του Πάπα ισχύει με τροποποιήσεις από τις 7 Μαΐου του 1274, όταν καθιερώθηκε από τη Δεύτερη Σύνοδο της Λιόν. " (https://www.sansimera.gr/articles/80)

Ισχυροί επιχειρηματίες που βρίσκονται πίσω από τις εταιρείες που πήραν τις τέσσερις άδειες για κανάλια.
Αναλυτικά:

Βαγγέλης Μαρινάκης:
Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 30 Ιουλίου 1967. Είναι γιος του Μιλτιάδη Μαρινάκη, εφοπλιστή και πολιτικού, και της Ειρήνης Καρακατσάνη. Μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου ο πατέρας του είχε αναπτύξει σημαντική επιχειρηματική και πολιτική δράση ενώ συμμετείχε και στην χρηματοδότηση του Ολυμπιακού.
Είναι πρόεδρος και ιδρυτής της Capital Maritime & Trading Corp. Διετέλεσε από το Μάρτιο του 2007 έως το Δεκέμβριο του 2014 πρόεδρος της ναυτιλιακής εταιρίας Capital Product Partners LP, οι μετοχές της οποίας διαπραγματεύονται στο αμερικανικό χρηματιστήριο (Nasdaq:CPLP). Aπό το Μάρτιο του 2010 Διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Crude Carriers Corp., εταιρίας συνδεδεμένης με την Capital Maritime, οι μετοχές της οποίας διαπραγματεύονταν στην αμερικανική χρηματιστηριακή αγορά της Νέας Υορκης (NYSE:CRU) έως τη συγχώνευσή της με την Capital Product Partners L.P. το Σεπτέμβριο του 2011.[Πέραν και άλλων στη ναυτιλία, σημαντικές επενδύσεις διαθέτει ακόμα στους κλάδους ενέργειας και real estate.
Είναι ένας από τους ισχυρότερους εφοπλιστές παγκοσμίως. Η βρετανική έκδοση Lloyd's List "Power 100" σχετικά με τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της παγκόσμιας ναυτιλίας, τον κατέταξε το 2015 στην 65η θέση, το 2014 στην 67η θέση, το 2013 στην 73η θέση και το 2012 στην 84η θέση.
Το 2014 ο Μαρινάκης εξελέγη πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος στον Πειραιά. Το 2010 ανέλαβε τον Ολυμπιακό.

Χρ. Καλογρίτσας
Ο κατασκευαστής, είναι γνωστός και ως ο «εργολάβος της Αριστεράς» όπως τον αποκαλούν κάποιοι λόγω της στενής του σχέσης με το ΚΚΕ και γενικότερα την κοινοβουλευτική Αριστερά, έχει ασχοληθεί και στο παρελθόν με τον Τύπο.
Ο κ. Καλογρίτσας ήταν ένας από τους βασικούς μετόχους της εφημερίδας «Πρώτη» που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1986. Φέρεται να διατηρεί άριστες σχέσεις με κυβερνητικά στελέχή ενώ δεν έχει αποκρυβεί ότι είναι κουμπάρος και με τον Π. Καμμένο και με τον Χρ. Σπίρτζη.
Η εφημερίδα “Πρώτη” εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1986 και κυκλοφόρησε για τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο του 1990.
Ο 68χρονος εργολάβος από την Καρδίτσα ασχολήθηκε με τα δημόσια έργα μέσα από διαφανείς διαγωνισμούς και κατάφερε σταδιακά να καθιερωθεί στο χώρο. Παράλληλα η εταιρία του συμμετέχει σε μια συγχώνευση εταιριών, μεταξύ των οποίων και η εταιρία Τοξότης που τίθεται επικεφαλής του σχήματος. Η εταιρία Τοξότης εν συνεχεία εξαγοράζει μια άλλη κατασκευαστική εταιρία, την Μέδουσα με τον κόσμο των κατασκευών να γνωρίζει πως αυτό είναι το νέο όνομα της εταιρίας Τσίπρας ΑΤΕ, του Παύλου Τσίπρα, πατέρα του πρωθυπουργού, απ’ όταν αυτός αποχώρησε από το εταιρικό σχήμα.

Γιάννης Αλαφούζος
Είναι γιος του επιχειρηματία και εκδότη της Καθημερινής Αριστείδη Αλαφούζου. Σήμερα είναι πρόεδρος του ομίλου επιχειρήσεων ΣΚΑΙ που περιλαμβάνει τον ελληνικό ομώνυμο τηλεοπτικό σταθμό και 3 ραδιοφωνικούς σταθμούς με έδρα το Νέο Φάληρο, τον Σκάι 103, τον Μελωδία και τον Σπορ ΦΜ 94,6.
To 2008 στήριξε την Παναθηναϊκή Ενωτική Κίνηση που στόχευε στο άνοιγμα της ΠΑΕ σε λοιπούς μετόχους. Τον Μάιο του 2012, ίδρυσε μαζί με άλλους παράγοντες και φίλους του συλλόγου την Παναθηναϊκή Συμμαχία 2012, η οποία και πήρε το πλειοψηφικό πακέτο του αθλητικού σωματείου στο ποδόσφαιρο, στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή στην ιστορία της ομάδας. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ανέλαβε πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, προκειμένου να προχωρήσει στην αναδιοργάνωση και εξυγίανση του συλλόγου.
Πρόσφατα, με απόφαση του Κέντρο Ελέγχου Φορολογίας Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ), δεσμεύτηκε η κινητή και ακίνητη περιουσία του επιχειρηματία Γιάννη Αλαφούζου.
Αιτία του μέτρου ήταν το γεγονός ότι όταν ο ιδιοκτήτης της Καθημερινής και του ΣΚΑΙ κλήθηκε να τεκμηριώσει το πόθεν έσχες του δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει καταρχάς ποσά λίγο πάνω από τα 50 εκατ. ευρώ για τις χρήσεις από το 2000 ως το 2012.
Η υπόθεση Αλαφούζου εντάσσεται στο πλαίσιο της εισαγγελικής έρευνας που αφορά στα 65 CD με στοιχεία για πάνω από ένα εκατομμύριο φορολογούμενους οι οποίοι πραγματοποίησαν συναλλαγές άνω των 300.000 ευρώ την περίοδο από το 2000 ως το 2012.

Θ. Κυριακού
Είναι γιος του εφοπλιστή Μ. Κυριακού ο οποίος ήταν από τους πρώτους καναλάρχες που πήραν άδεια και λειτουργεί εδώ και χρόνια ο ΑΝΤ1. Σήμερα ο Ομιλος ΑΝΤ1 δραστηριοποιείται σε 14 χώρες, σε 12 διαφορετικούς κλάδους. Οι εργαζόμενοι ξεπερνούν τους 2.500.
Ο Μίνωας Κυριακού γεννήθηκε το 1942, είναι Έλληνας εφοπλιστής και μεγαλοεπιχειρηματίας από την Αθήνα. Ανάμεσα στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες περιλαμβάνονται η ιδιοκτησία του ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ και των εκδόσεων ΔΑΦΝΗ Επικοινωνίες. Είναι επίσης ιδιοκτήτης του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου και πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (2004-2009).
Γόνος οικογένειας εφοπλιστών με την οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση να ιδρύεται το 1852. Ο Μίνωας Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της ναυτιλίας από μικρή ηλικία (17 ετών) και σε ηλικία 23 ετών (1965) ίδρυσε την Athenian Tankers Inc. Το 1976, ίδρυσε δύο εταιρείες Εμπορίου Πετρελαιοειδών, την Bacoil Internationalκαι την Athenian Oil Trading Inc., οι οποίες δραστηριοποιούνται στον χώρο της εμπορίας προϊόντων πετρελαίου.
Στα τέλη της δεκαετίας του '80 ο Μίνωας Κυριακού δραστηριοποιήθηκε στον χώρο των media και της τηλεόρασης με την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού ANT1 FM 97.2 (σήμερα Easy 97.2) στην Αθήνα[3]. Το 1989, ένα έτος μετά την ίδρυση του ραδιοφωνικού σταθμού, εγκαινιάζεται η τηλεόραση του ΑΝΤ1 η οποία ως σήμερα συνεχίζει να δραστηριοποιείται στον χώρο της τηλεόρασης. Ο όμιλος ΑΝΤΕΝΝΑ, ο οποίος ιδρύθηκε το 1999, σήμερα δραστηριοποιείται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Χωρίς άδεια μένουν STAR, ALPHA, Σαββίδης και η εταιρεία κυπριακών συμφερόντων
Κιμπουρόπουλος: Ο ΣΚΑΙ πήρε την πρώτη άδεια και με το χαμηλότερο τίμημα από όλους
Η πρωτοφανής διαδικασία για τις τηλεοπτικές άδειες ξεπέρασε 70 ώρες

Μετά τη δημοπρασία προέκυψε ότι οι τέσσερις που πλειοδότησαν στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες είναι οι εξής

1. Σκάι με ποσό 43, 6 εκατ. ευρώ
2. Ιωάννης-Βλαδίμηρος Καλογρίτσας έναντι 52,6 εκατ. ευρώ
3. Ant1 έναντι 75,9 εκατ. ευρώ
4. Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης έναντι ποσού 73,9 εκατ. ευρώ

Δύο οι παλιοί και δυο οι καινούριοι

O Μαρινάκης έφυγε χωρίς δηλώσεις
Σε Σκάι, Καλογρίτσα, Ant1 και Βαγγέλη Μαρινάκη -Το Δημόσιο θα εισπράξει συνολικά 246 εκατ. ευρώ

Έπειτα από σχεδόν 66 ώρες δημοπρασίας, βγήκε λευκός καπνός από το κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης. Μετά τη δημοπρασία προέκυψε ότι οι τέσσερις που πλειοδότησαν στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες είναι οι εξής:

– Σκάι
– Ιωάννης-Βλαδίμηρος Καλογρίτσας
– Ant1
– Alter Ego, Βαγγέλης Μαρινάκης

ANAΛΥΤΙΚΑ:

1. ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΝΤΟΤ ΚΟΜ, ιδιοκτησίας Γιάννη Αλαφούζου με τελικό τίμημα 43,6 εκατομμύρια ευρώ.

2. ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ, ιδιοκτησίας της οικογένειας Καλογρίτσα με τελικό τίμημα 52,6 εκατομμύρια ευρώ.

3. ΑΝΤΕΝΝΑ T.V. ιδιοκτησίας της οικογένειας Κυριακού με τελικό τίμημα 75,9 εκατομμύρια ευρώ.

4. ALTER EGO, ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη με τελικό τίμημα 73,9 εκατομμύρια ευρώ.

Μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού, εκτός τηλεοπτικού τοπίου μένουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί ALPHA του Δημήτρη Κοντομηνά και STAR, ενώ στους ηττημένους της διαδικασίας συμπεριλαμβάνονται επίσης οι εταιρείες “ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΌΣ ΠΑΡΟΧΟΣ” και DIMERA του Ιβάν Σαββίδη.

Το συνολικό τίμημα των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών αγγίζει τα 246 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που υπερέβη ακόμη και την πιο αισιόδοξη προσδοκία της κυβέρνησης.

Από την άλλη πλευρά, το τηλεοπτικό τοπίο αλλάζει ριζικά πλέον καθώς έπειτα από ενενήντα μέρες δεν θα έχουν δικαίωμα εκπομπής τέσσερις από τους μεγαλύτερους τηλεπτικούς σταθμούς της χώρας (MEGA, ALPHA, STAR, και EPSILON).

Κώστας Κιμπουρόπουλος (Σκάι): Η διαδικασία ήταν χιτσκοκική

«Η διαδικασία ήταν χιτσκοκική. Ο ΣΚΑΙ πήρε την πρώτη άδεια που δημοπρατήθηκε στη χώρα» τόνισε ο διευθύνων σύμβουλος του Σκάι Κώστας Κιμπουρόπουλος ο οποίος ήταν ο διεκδικητής που εξασφάλισε την πρώτη τηλεοπτική άδεια.

«Ήταν ένα ραντεβού στα τυφλά. Ουσιαστικά μετά την πρώτη φάση άνοιξε η πόρτα του φρενοκομείου. Θα δείτε τι έχει γίνει. Η άδεια για εμάς κράτησε περίπου 10 ώρες» τόνισε ο κ. Κιμπουρόπουλος και αναφερόμενος στη διαδικασία της δημοπρασίας τόνισε: «Οι πιο χρονοβόρες ήταν η 3η και η 4η περίπου στις 14 ώρες».

«Δεν διεκδικήσαμε άδεια. Ήρθαμε να διαπραγματευθούμε λύτρα» έκλεισε τις δηλώσεις του ο κ. Κιμπουρόπουλος από τον Σκάι.

Ιβάν Σαββίδης: Συγχαρητήρια στους νικητές

Είμαι χαρούμενος για τα εσοδα των αδειών στον κρατικό προϋπολογισμό. Δίνω συγχαρητήρια στους νικητές. Ελπίζω τα έσοδα να βοηθήσουν ανασφάλιστους υπερήλικες πόντιους. Ρωτήθηκε γτο αν θα διεκδικήσει περιφερειακή άδεια. Σίγουρα με ενδιαφέρει ο χώρος των μίντια. Για τη διαδικασία: Πρωτότυπη, θύμιζε λίγο φυλακή. Ακόμη και στις τουαλέτες πηγαίναμε με αστυνομικό. Για το ύψος των χρημάτων που προσέφερε: Μέχρι εκεί που έπρεπε. Στην τελευταία φάση έδωσα μηδενικά ποσά. Εκπλήρωσα την αποστολή μου.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΒΑΡΟΝΟΙ ΤΩΝ MEDIA

 ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ

(Παρ. 2/9/16 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*  

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε το «σίριαλ» της δημοπράτησης των τεσσάρων αδειών τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας. Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται και χωρίς αμφιβολία παρουσιάζει ενδιαφέρον από πολιτική, κοινωνική και οικονομική άποψη. Το γεγονός ότι οι «μνηστήρες» είναι περισσότεροι από τις άδειες, δίνει ιδιαίτερο τόνο στον ανταγωνισμό, ενώ αποκαλύπτονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της «ποιότητα» των σχέσεων μεταξύ «βαρόνων των media» και μελών της οικονομικής και πολιτικής ελίτ.

1.Από την «ασυδοσία της αταξίας» στην «τάξη των ισχυρών»

Είναι γεγονός ότι στο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων την τελευταία εικοσαετία βασίλευε η ασυδοσία των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης (μ.μ.ε.). Ενώ η νομοθεσία (ν.2328/95) προέβλεπε την καταβολή 2% των εσόδων ενός Ρ/Τ-σταθμού ως όρο για τη χορήγηση της άδειας, τα ….«ρεάλια» ουδέποτε καταβλήθηκαν διότι έμεινε σε εκκρεμότητα η εφαρμογή του νόμου. Το 2007 επιχειρήθηκε η εκκίνηση της διαδικασίας αδειοδότησης (ν.3592/07) με πρόβλεψη έκδοσης Π.Δ. που θα όριζε τις προϋποθέσεις, τα κριτήρια και όρους χορήγησης των αδειών, το οποίο ουδέποτε εκδόθηκε.! Οι προσωρινές άδειες που εγκρίθηκαν βγήκαν παράνομες με απόφαση του ΣτΕ (3578/2010).

Προφανώς οι «βαρόνοι των media», έχοντας τις πλάτες της κυρίαρχης πολιτικής ελίτ (κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και παραγόντων της ολιγαρχίας, επέβαλαν τη διαιώνιση του καθεστώτος «διαπλοκής»(αμοιβαία εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων προσώπων και συνολικά της κυρίαρχης τάξης),με αποτέλεσμα: πρώτον, διαχρονική απώλεια εκατομμυρίων € δημοσίων εσόδων και δεύτερον, παροχή θαλασσοδανείων, ευνοϊκών αναθέσεων δημοσίων έργων και προμηθειών, κά. Η αντιπαροχή των «βαρόνων» ήταν η προβολή και στήριξη των εκλεκτών της οικονομικής ελίτ, καθώς και η διοχέτευση της συστηματικής προπαγάνδας με στόχο την πολιτική χειραγώγηση της «κοινής γνώμης» αντί για αντικειμενική ενημέρωση.!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «μηχανισμός διαπλοκής» μεταξύ τραπεζικής ελίτ και ιδιοκτητών συστημικών «μ.μ.ε.». Παροχή διαφημίσεων και άφθονων δανείων, από τα οποία πολλά μετατράπηκαν σε ….«δανεικά κι αγύριστα», ενώ ο ελληνικό λαός πληρώνει τη «σωτηρία» των τραπεζών. Είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική η κυνική δήλωση του Παν.Ψυχάρη (ΔΟΛ/Mega) στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής (31.8.16) για τα …«αεράτα δάνεια μόνο με προσωπική εγγύηση».! Όσον αφορά τις διαφημιστικές χορηγίες των τραπεζών, ενδεικτικά αναφέρουμε την «προτιμησιακή» κατανομή τους για το 2015. Ο Σκάϊ (Αλαφούζος) πήρε 3,4 εκατ.€, ΔΟΛ (Ψυχάρης) 2,9 εκατ., «Πρώτο Θέμα» (Αναστασιάδης) 2,6 εκατ., Πήγασος (Μπόμπολας) 2,4 εκατ., Αντέννα (Κυριακού), 2,1 εκατ. Mega (Μπόμπολας, Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης) 2 εκατ., ALPHA (Κοντομηνάς), 1,5 εκατ., Real Media-Enikos (Χατζηνικολάου-Κουρής) 1,4 εκατ., Star (Βαρδινογιάννης), 1 εκατ, κοκ…. (Εφ/Συν.9.5.16).

Η απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μπει κάποια «τάξη στην αταξία» των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ήταν κίνηση προς το αυτονόητο, η οποία παρ’ όλα αυτά δημιούργησε «αναταράξεις» στα διαμορφωμένα συμφέροντα των «ισχυρών» του ραδιοτηλεοπτικού χώρου και των κομμάτων του μνημονιακού κατεστημένου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κά). Από την άλλη ήταν βήμα ατελές και «εν πολλοίς» υστερόβουλο, διότι η δημοπράτηση αδειών δεν απαντά στο κρίσιμο ζήτημα της δημοκρατίας, δηλ. της προσφοράς του κοινωνικού αγαθού «ενημέρωση» με όρους αξιοπιστίας (αντικειμενικότητας και πλουραλισμού), αντί αλλαγής των μηχανισμών «διαπλοκής» και ανακατατάξεις ισχύος μεταξύ παλαιών και νέων «βαρόνων των media». Το πρόβλημα της «ποιότητας της ενημέρωσης» δεν λύνεται με όρους αγοράς, ούτε απλά με την ταμειακή λογική της αύξησης των δημοσίων εσόδων. Η διασφάλιση της «ποιοτικής ενημέρωσης» απαιτεί ευρύτερο πλέγμα ρυθμίσεων και δημιουργία μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου, τόσο προς την πλευρά των «παρόχων», όσο και των «θεσμών» που ασκούν τον έλεγχο και την εποπτεία (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης-ΕΣΡ), καθώς τη Βουλή και τελικά την κυβέρνηση.

Κατά συνέπεια παρ’ ότι το ταμειακό σκέλος έχει σημασία, δεν μπορούμε να ζητωκραυγάζουμε ότι, με τη «δημοπρασία» και τον «εξαναγκασμό» των «καναλαρχών» να βάλλουν το χέρι στην τσέπη, το πράγμα διορθώθηκε. Μπορεί το κοινό αίσθημα προσωρινά να ικανοποιείται με τη δημοπρασία, διότι μπήκε ένα φρένο στην ασυδοσία, ωστόσο ο κίνδυνος από πλευράς «διαπλοκής» είναι ορατός. Να επαναληφθεί δηλ. το γνωστό …«άλλαξε ο Μανωλιός…» και τελικά η ποιότητα της ενημέρωσης να χειροτερέψει, ενώ η κυβέρνηση να έχει πετύχει την ενίσχυση των μηχανισμών στήριξης της.!

2.ΕΡΤ και οι 4 «Ιππότες της Αποκαλύψεως»

Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις ηχηρές προεκλογικές «δεσμεύσεις», δεν διαπνέεται από πνεύμα καταπολέμησης των «κακώς κειμένων» στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την ιδιωτική αλλά και τη δημόσια τηλεόραση. Η αναγωγή σε «μείζον» επίτευγμα την δημοπρασία των αδειών, κάτι αυτονόητο από πλευράς δεοντολογίας …και όντως παράλογο από την πλευρά της ασυδοσίας των ισχυρών, παρακάμπτει τη ουσία του προβλήματος. Στο κρίσιμο ερώτημα, αν «οι 4 Ιππότες της Αποκαλύψεως», δηλ. οι 4 καναλάρχες (Αλαφούζος, Κυριακού, Καλογρίτσας, Μαρινάκης) θα εξασφαλίσουν «αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση», ο βίος και η πολιτείας τους δεν το επιβεβαιώνει. Ωστόσο δεν πρόκειται για ζήτημα καλών προθέσεων, αλλά για άκρως πολιτικό θέμα. Πρόκειται για εκείνες τις παρεμβάσεις που χρειάζονται και οι οποίες να εγγυώνται ουσιαστικές αλλαγές στο κυρίαρχο σύστημα της «μιντιοκρατίας».

Αυτό ισχύει και για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, η οποία λειτουργεί ως κυβερνητική τηλεόραση και δεν διαφέρει σε τίποτα από την παλιά ΕΡΤ. Το στοιχείο της αντικειμενικότητας και του πλουραλισμού παραμένει ζητούμενο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το …«μαύρο» στη ΛΑΕ και τον αποκλεισμό προσώπων και απόψεων που αμφισβητούν σε βάθος την κυβερνητική πολιτική και όχι βέβαια την «κούφια» κριτική των εκπροσώπων του «μνημονιακού τόξου» (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κά).

3.Δημοκρατικό πλαίσιο προσφοράς του αγαθού «ενημέρωση»

Η εξασφάλιση δημοκρατικού πλαισίου της προσφοράς του κοινωνικού αγαθού «ενημέρωση», ενέχει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική διάσταση. Το βάθος των αλλαγών εξαρτάται φυσικά από το ποιος βρίσκεται κατ’ αρχάς στην κυβέρνηση και ποιος τελικά κατέχει την πολιτική εξουσία. Μια αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα μπορούσε μεταβατικά να προωθήσει ριζοσπαστικά μέτρα, ώστε να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της εκάστοτε κυβέρνησης με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, καθώς και οι δίαυλοιδιαπλοκής μεταξύ πολιτικής ελίτ και ιδιωτικών συμφερόντων.

Ειδικότερα σε ότι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, εκτός από δημόσια και ιδιωτικά «μ.μ.ε.», χρειάζεται να αναπτυχθούν συνεργατικής μορφής μέσα, τύπου ΕΡΤ-ΟΡΕΝ, καθώς και «μ.μ.ε.» ιδιοκτησίας κοινωνικών οργανώσεων. Επίσης ο «πάροχος» της ψηφιακής πλατφόρμας να μην ταυτίζεται με τον «πάροχο» του περιεχομένου (τν). Να υπάρχει έλεγχος και περιορισμός της συγκέντρωσης «μ.μ.ε.», με την απαγόρευση συμμετοχής πλέον του ενός μέσου (τν, Ρ/Σ, εφημερίδα), καθώς της συμμετοχής πολιτικών προσώπων. Πλήρης αυτονομία της δημόσιας Ρ/Τ τόσο έναντι της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος, όσο και έναντι οργανωμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Μεταβατικές διατάξεις για την καταβολή οφειλόμενων τελών από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς αναδρομικά από το 1995.

Όσον αφορά τη χορήγηση αδειών, να γίνεται με δημόσιο διαγωνισμό και για περιορισμένο χρόνο (5ετία), με δυνατότητα ανάκλησης της άδειας από το Ε.Σ.Ρ. όταν παραβιάζονται οι όροι και προϋποθέσεις που χορηγήθηκαν. Από τους διαγωνισμούς θα πρέπει να αποκλείονται όσοι έχουν οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία και εργαζόμενους, δεν σέβονται εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα και τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Η εφαρμογή του κώδικα δεοντολογίας, θα διασφαλίζει την πολυφωνική ενημέρωση, την αντικειμενικότητα και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, ποιότητα προγραμμάτων, τήρηση εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας κά.

Στη σύνθεση των οργάνων εποπτείας (ΕΣΡ), θα πρέπει να συμμετέχουν εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων, ενώ οι εργαζόμενοι στο «μέσο» θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ελέγχου των επιλογών της διοίκησης σε ζητήματα που αφορούν τα εργασιακά δικαιώματα. Ιδιαίτερη σημασία έχει η διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται μετά τη δημοπρασία των τεσσάρων αδειών.

Τέλος πρέπει πάνω απ’ όλα να ενισχυθεί ο δημόσιος έλεγχος των απλών πολιτών, η επιδοκιμασία, η απόρριψη, η κριτική και η ανάδειξη σε αντιπροσωπευτικά βουλευόμενα όργανα γνήσιων εκπροσώπων των ζωτικών τους συμφερόντων, που να βάζουν αποφασιστικά εμπόδια σε αρνητικές παρενέργειες που παρατηρούνται στη λειτουργία των σύγχρονων «μ.μ.ε.».

*Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος ΠΓ της ΛΑ.Ε.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Βουτηγμένοι στα σκατά

Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου 2016

«Ό,τι είναι νόμιμον είναι ηθικόν». Η ρήση είναι του πρώην υπουργού Βουλγαράκη και την έχουν καταδικάσει παντοιοτρόπως όλοι οι ιησουίτες που – ταυτόχρονα – την έχουν καταστήσει «οδηγό» των πολιτικών τους  πεπραγμένων. Σημαιοφόροι, δε, του ιησουιτισμού, δεν είναι άλλοι από εκείνους που κάθε φορά εναλλάσσονται στις καρέκλες όσων παριστάνουν τους φορείς της «κάθαρσης»...

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η σαπίλα που κυριάρχησε στον τόπο τα προηγούμενα 40 χρόνια είναι πανθομολογούμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σερφάρει ακριβώς στην σαπίλα των προηγούμενων για να εμφανίσει τις δικές του διευθετήσεις σαν «ρήξη» με το παρελθόν. Όμως άλλο ρήξη που σημαίνει ανατροπή της σαπίλας και άλλο διευθέτηση της σαπίλας που σημαίνει...

αναπαραγωγή της. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αφαιρεί τον άρτο όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, γι’ αυτό το έχει ρίξει στα «θεάματα». 

Την ώρα που εφαρμόζει Μνημόνια και κόφτες, την ώρα που ξεπουλάει από λιμάνια μέχρι αεροδρόμια κι από Ελληνικό μέχρι ΟΣΕ, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, όταν δεν πουλάει τρέλα πουλάει «κάθαρση», απλή (δήθεν) αναλογική, συνταγματική αναθεώρηση κοκ. Φυσικά στο τέλος του μήνα τον ΕΝΦΙΑ του φτωχού δεν θα τον πληρώσει ούτε ο παλιός, ούτε ο νέος καναλάρχης. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια κάποια «αριστερή»… πρόοδος εκ του γεγονότος ότι τις αξιολογήσεις του μισθού, της σύνταξης και της ζωής του ο λαός δεν θα τις μαθαίνει πλέον από τα μαρκούτσια του Μπόμπολα, αλλά από τα μαρκούτσια του Καλογρίτσα ή του Μαρινάκη.

Κι αυτοί που εξυμνούν τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες ως «τέλος της διαπλοκής» και οι προηγούμενοι χαλίφηδες που τον καταγγέλλουν ως «αντικατάσταση της παλιάς με τη νέα διαπλοκή», ομονοούν σε ένα: Υπήρχε διαπλοκή! Ωραία (τρόπος του λέγειν): Μπορούν οι πρώτοι να μας πουν: Ποιοι από τους διαπλεκόμενους καναλάρχες αποκλείστηκαν από τη νέα διαδικασία εξ αυτού – όπως θα έπρεπε – και μόνο του λόγου, ότι δηλαδή ήταν διαπλεκόμενοι;Απάντηση: Κανένας! Τι είδους αντιδιαπλοκή είναι αυτή, λοιπόν, που οικοδομείται με τα υλικά της προηγούμενης διαπλοκής; Που θεωρεί «παραγραμμένο» το αδίκημα όλων των πλευρών του διαπλεκόμενου τριγώνου (μιντιάρχες, τραπεζίτες, πολιτικό σύστημα) και εισηγείται την τάχα μου ευταξία του «πάμε γι’ άλλα»; Μπορούν, με τη σειρά τους, οι δεύτεροι να μας πουν: Αυτοί γιατί σκούζουν την ίδια ώρα που ομολογούν την «παλιά» – όπως οι ίδιοι την αποκαλούν – διαπλοκή και της οποίας οι ίδιοι αποτελούσαν μέρος του αμαρτωλού τριγώνου; Απάντηση: Διότι – όπως λένε στο χωριό μου – ο γάτος και γαμεί και σκούζει… Αλλά η τακτική αυτή από τον γάτο αντέχεται. Από τις «ακρίδες» που έχουν καταρημάξει τον τόπο, όχι.

Πριν από 80 χρόνια μια εκπομπή του Ορσον Ουέλς από τα ερτζιανά ήταν αρκετή να δημιουργήσει πανδαιμόνιο στην Αμερική. Χιλιάδες Αμερικανοί έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν, καθώς είχαν πιστέψει ότι άρχισε η επίθεση …των εξωγήινων.

Από την εποχή του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος, έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα και μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα».

Συνεπώς: Η δύναμη, η επιρροή και η επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων είναι τόσο μεγάλη που οι κάτοχοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν είναι φυσικά ανόητοι ώστε να αφήσουν αυτή τη δύναμη, αυτό το «όπλο», να περάσει στα χέρια εκείνων που θα ‘θελαν να δουν την Ελβετία κομμουνιστική…

Η δύναμη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ είναι θηριώδης. Παράδειγμα: Ένας Πρόεδρος που το 2000 ήρθε δεύτερος και κέρδισε «πραξικοπηματικά» τις εκλογές στις ΗΠΑ, ο Μπους, κατάφερε στις εκλογές του 2004, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να υπερκεράσει τον αντίπαλό του κατά 3 εκατ. ψήφους και να επανεκλεγεί.

Ωστόσο, την ίδια ώρα, στη Βενεζουέλα, παρότι όλα σχεδόν τα ΜΜΕ ήταν εναντίον του, ο Τσάβες κατάφερε να επικρατήσει σε 10 εκλογικές αναμετρήσεις.

Πρέπει, συνεπώς, να τονιστεί με έμφαση: Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιρροή και η δύναμη των ΜΜΕ και του Τύπου να κατευθύνουν, να προπαγανδίζουν, να τρομοκρατούν, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια δύναμη σχετική, μια δύναμη που έχει όρια, μια δύναμη πολλές φορές κτηνώδης που, όμως, δεν είναι ανυπέρβλητη.

Παράδειγμα: Στην Ελλάδα, όσο κι αν ακούμε ότι εκδοτικά συγκροτήματα «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», αλλά τόσο ισχύει πως δεν καθόρισε τη στάση του ελληνικού λαού η τακτική «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» που επέδειξε ο καθεστωτικός Τύπος στην Κατοχή. Ούτε τα ΜΜΕ κατάφεραν να επιβάλλουν την δική τους θέση στο δημοψήφισμα του 2015.

Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν: Η δύναμη των ΜΜΕ είναι τεράστια. Αλλά δεν είναι ανίκητη.

Ο δημοσιογράφος, στο πλαίσιο της ιδεολογίας του, της πολιτικής του άποψης, της προσωπικής του γνώμης, είναι το αδύναμο μέρος στη σχέση του με τον κάτοχο του ΜΜΕ. Αλλά αυτό δεν τον καθιστά ούτε  άβουλο, ούτε πολύ περισσότερο τον απαλλάσσει της ευθύνης του. Θα είναι πάντα υπεύθυνος και υπόλογος κάθε φορά και κάθε στιγμή που θα συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να τον αφορούν οι στίχοι του Βάρναλη: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»…

Το ερώτημα «ποιος είναι πιο άθλιος, αυτός που δίνει την εντολή ή αυτός που την εκτελεί», θα αφορά πάντα τον δημοσιογράφο που δεν ασκεί το ρόλο του με αξιοπρέπεια. Κάθε άλλο παρά το υποδεέστερο της θέσης του τον απαλλάσσει από το καθήκον της ηθικής – επαγγελματικής αρτιότητας. Κάθε άλλο παρά αναιρεί το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης οποιουδήποτε παίρνει ένα μαρκούτσι στο χέρι και δεν ξέρει τι λέει, ή αρπάζει έναν υπολογιστή και δεν ξέρει τι γράφει. Κάθε άλλο παρά αμφισβητεί το ουσιαστικό νόημα όσων έγραφε ο Καμύ το 1939, όταν στο μανιφέστο του για τον «ελεύθερο δημοσιογράφο» εξαιρούσε τη δημοσιογραφία που υπηρετεί τη «σαθρή ανοησία», την«οργανωμένη νωθρότητα» και την «επιθετική βλακεία». Αντίθετα, τα προηγούμενα, καταδεικνύουν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: Ότι στο πλαίσιο της συστημικής λειτουργίας του Τύπου, που ορίζεται από το ιδιοκτησιακό του καθεστώς, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος για τους δημοσιογράφους να μετατραπούν, είτε ενσυνείδητα είτε εξ αντικειμένου, σε μέρος του προβλήματος.

Προφανώς, όταν αναφερόμαστε, στην ευθύνη του δημοσιογράφου, δεν μιλάμε για εκείνη την ομάδα που συγκροτεί το «ανφάντ γκατέ» αυτού που θα λέγαμε «συστημικά ενσωματωμένη δημοσιογραφία». Διότι, πολύ απλά, δεν τους θεωρούμε δημοσιογράφους, αλλά λακέδες. Πρόκειται για μια ομάδα που ένα μέρος της χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφία ως πασαρέλα συμμετοχής της στο κλαμπ των «VIPs». Ένα άλλο αποτελεί κρίκο της αλυσίδας του θεάματος. Ένα τρίτο υπηρετεί δυο και τρεις «αφεντάδες» ταυτόχρονα, όχι γιατί πρέπει να βγάζει το ψωμί της, αλλά γιατί έτσι εξασφαλίζει το παντεσπάνι της.

***

Ας έρθουμε, τώρα, στο κυρίως θέμα μας: Τηλεοπτικές άδειες! Για άλλους αποτέλεσε μπιγκ-μπραδερίστικο καραγκιοζιλίκι. Γι’ άλλους τομή διαφάνειας. Για τους μεν, όπως είπαμε, είναι αναπαλαίωση της παλιάς διαπλοκής. Για τους άλλους επιτομή της νομιμότητας.

Επειδή, δε, κι αυτοί που κλείστηκαν στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας, και αυτοί που δεν πήγαν, και εκείνοι που τους υπηρετούν με ή χωρίς δημοσιογραφική ταυτότητα, και αυτοί που οργάνωσαν τον διαγωνισμό και αυτοί που τον καταγγέλλουν, είναι σίγουρο ότι – όλοι τους – κάθε βράδυ πέφτουν για ύπνο με μια αγωνία, πως θα ξυπνήσουν το πρωί για να ενημερώσουν τον λαό… «αντικειμενικά», «ολόπλευρά» κι «πλουραλιστικά», γι’ αυτό θα το θέσουμε ευθέως:

ΠΡΩΤΟ: Για να εχεις ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι πρέπει να έχεις στην κωλότσεπη μερικά – πολλά – εκατομμύρια. Να έχεις φράγκα. Αυτό είναι το κριτήριο, το ύψιστο, το μέγιστο, το «αριστερό» (!), που έθεσε ο κύριος Τσίπρας.

Ας αφήσει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ την γελοία «αντιολιγαρχική» του ρητορεία. Ολιγάρχες και μεγαλοκαπιταλιστές είχαν πριν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, ολιγάρχες και μεγαλοκαπιταλιστές θα τα έχουν και τώρα. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή θεωρεί τα δικά του Μνημόνια «καλύτερα» από των άλλων μπορεί να θεωρεί και τους ολιγάρχες της δικής του μιντιακής εποχής «καλύτερους» από των προηγούμενων. Με γεια του με χαρά του, αλλά με τον ξαναζεσταμένο Πασοκισμό των «νέων τζακιών» και με τον «αριστερό σανό» των επικοινωνιακών του επιτελείων ας ταΐζει την κυρία Τζάκρη και το λοιπό Πασοκιστάν που θρέφει στον κόρφο του και όχι τον ελληνικό λαό.

ΔΕΥΤΕΡΟ: «Ναι, μα τώρα θα πληρώνουν», λένε οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ. Το «νόμιμον και ηθικόν», που λέγαμε! Ρωτάμε: Κι επειδή θα πληρώνουν (θα δούμε αν, πώς και πόσο), αυτό τι σημαίνει; Αυτό αναιρεί ότι θέλουν τηλεοπτικά ΜΜΕ ώστε μέσω της μιντιακής εξουσίας να προωθούν τις άλλες δουλειές τους; Αν, δηλαδή, ο Μαντέλης τα ‘πιανε – όπως γίνεται στο Αμέρικα – φανερά από τη «Ζήμενς» κι είχε φορολογηθεί για τη «χορηγία», δεν θα υπήρχε θέμα; Τι πάει να πει «θα πληρώνουν»; Δηλαδή επειδή «θα πληρώνουν», θα είναι πιο «δημοκρατικά» ευκολοχώνευτο όταν θα βαφτίζουν «αντικειμενικότητα» την δική τους υποκειμενική και βαθύτατα στρατευμένη στο σύστημα άποψη που συμβαδίζει με τα συμφέροντα τους και λειτουργεί μονίμως ως προπαγανδιστής της εκάστοτε οικονομικοπολιτικής εξουσίας, που οι ίδιοι κατέχουν; Επειδή «θα πληρώνουν» θα πάψουν πίσω ακριβώς από αυτές ακριβώς τις μπαλαφάρες περί «αντικειμενικότητας» να υποδύονται τον «ελεγκτή της εξουσίας» ενώ στην πραγματικότητα είναι όχι μόνο βαστάζοι, αλλά και μέρος της εξουσίας; Επειδή «θα πληρώνουν» θα πάψει να ισχύει η μεγάλη αλήθεια που είχε παραδεχτεί και ομολογήσει ο Σταύρος Ψυχάρης: «Δεν υπάρχουν όμως εφημερίδες (σσ: και πολύ περισσότερο τηλεοπτικά δίκτυα, συμπληρώνουμε εμείς) που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». Η θέση αυτή διατυπώθηκε νέτα-σκέτα στο «Βήμα της Κυριακής» (8/1/2012). Και κάτι μας λέει πριν έτσι ισχύει και μετά τις… «γάτες Ιμαλαίων».

ΤΡΙΤΟ: Το τρίγωνο «οικονομική εξουσία – πολιτική εξουσία – μιντιακή εξουσία» δεν καταργείται, λοιπόν. Φοράει νέα φορεσιά. Αλλά όσες φορές κι αν βάλλει τα ρούχα του αλλιώς ο Μανωλιός, ο τόνος στην ενημέρωση – μιας και τόσος λόγος γίνεται γι’ αυτήν – θα δίνεται  από αυτούς που ελέγχουν τον Τύπο και κυρίαρχα από αυτούς που ελέγχουν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ – ανεξαρτήτως προσώπων, ομίλων, νέων ή παλιών «παικτών» – τα ελέγχει η οικονομική ολιγαρχία. Ισχύει παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα (σσ: κάτι που το είχε «καταλάβει» πολύ καλά η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν «τόλμησε» να πάει στην ΕΕ το νομοσχέδιο για τον «βασικό μέτοχο» και οι «αδέκαστοι» επίτροποι το έσκισαν πριν καν το δουν). Όσο, επομένως, θα είναι οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και εν γένει οι κεφαλαιοκράτες που θα ελέγχουν τα κανάλια της ενημέρωσης, η αμεροληψία των πολλών δουλευτάδων του Τύπου ή των έντιμων εκδοτών, δεν είναι  συνθήκη ικανή ώστε να εξασφαλίζεται μια ενημέρωση προσανατολισμένη στο πλευρό της κοινωνίας και της αλήθειας, αλλά θα έχει πάντα για πυξίδα την «αλήθεια» εκείνων που κατέχουν την στρόφιγγα της ενημέρωσης. Κι αυτοί τυγχάνει να είναι οι ίδιοι που εμπλέκονται με χίλια νήματα με το τραπεζικό σύστημα, είναι οι ίδιοι που νταραβαρίζονται με εκείνους που τους δίνουν τις άδειες για να «πουλάνε ενημέρωση».

***

Συνεπώς: Όταν το κουμάντο στο χώρο του Τύπου, και όχι μόνο, διαμορφώνεται με τους όρους των Χίρστ και των Μέρντοχ που περιέγραφε ο Όρσον Ουέλς στον «Πολίτη Κέιν», ήδη από το 1941, τότε όσοι «Τερτσέτηδες» και «Πολυζωίδηδες» κι αν υπάρχουν στο χώρο της δημοσιογραφίας (σσ: τέτοιοι υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλες τις συνθήκες), ας μην υπάρχουν αμφιβολίες: Θα κατισχύσει εκείνος που εκπροσωπεί την ισχύ των μίντια και τη διαβρωτική φύση της εξουσίας.

Που σημαίνει ότι: Αν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας είναι με το Μνημόνιο, τότε όσο κι αν τρέξει ο ρεπόρτερ για να καλύψει αντικειμενικά την απεργία, τη διαδήλωση, την κινητοποίηση ενάντια στο Μνημόνιο, εκείνο που θα μεταδοθεί το βράδυ ως είδηση θα είναι «ζήτω το Μνημόνιο, κάτω οι ταραξίες». Αν τα συμφέροντα της διεθνούς ελίτ εξυπηρετούνται από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα που ο λαός θα πληρώνει «αθανάτους», ταυτόχρονα θα υφίσταται και την πλύση εγκεφάλου για το «εθνικό ολυμπιακό ιδεώδες». Ας αγανακτεί η κοινωνία με τις τράπεζες όσο θέλει. Αυτό που θα πλασαριστεί σαν «είδηση» θα είναι η «ανάγκη να ανακεφαλαιοποιηθούν». Ας φωνάζει η κοινωνία για τις αυξήσεις στα διόδια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν θυμηθείτε ένα ρεπορτάζ στο «Mega» στα 27 χρόνια που εκπέμπει που να καταγγέλλει τις αυξήσεις στα διόδια, τρυπήστε μου τη μύτη. Αν δείτε ρεπορτάζ στα κανάλια των εφοπλιστών για τους φόρους που (δεν) πληρώνουν οι εφοπλιστές, ξανατρυπήστε τη…

Πέρα και πάνω, λοιπόν, από τα φληναφήματα περί «κάθαρσης» στα οποία επιδίδονται παλιοί και νέοι κυβερνητικοί χαλίφηδες, βρίσκονται εν ισχύ και οι τρεις πλευρές του τριγώνου: «Οικονομική ελίτ – πολιτική εξουσία – μιντιακό κατεστημένο».

Η πρώτη, η οικονομική ελίτ, είναι αυτή που, αφενός, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ και βασικά την τηλεόραση (σσ: επιμένουμε στην τηλεόραση επειδή ακριβώς αποτελεί το σύγχρονο «εικονοστάσι» σε κάθε σαλόνι). Αφετέρου βρίσκεται σε σχέση απόλυτης συνάφειας με το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα ανεξαρτήτως κυβερνητικού ενοίκου.

Κάπου εδώ φτάνουμε στη ρίζα της υπόθεσης: Η ενημέρωση είναι δημόσιο αγαθό. Αυτό το αγαθό δεν ανήκει στους καναλάρχες. Ανήκει στο λαό, και σε αυτόν πρέπει να επιστρέφει. Οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι περιουσία του λαού, που έχει παραχωρηθεί στους καναλάρχες, με την προϋπόθεση ότι θα φροντίσουν στα ΜΜΕ που κατέχουν για «την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου…» (Σύνταγμα, άρθρο 15).

Όμως, οι διατάξεις του Συντάγματος, μαζί με τα ηχηρά περί «ποιότητας», «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας» κλπ. δεν είναι παρά ο «φερετζές. Όχι μόνο εδώ, παντού στον κόσμο, όπως επιβεβαιώνεται από την «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» της εισβολής στο Ιρακ, τον «κορμοράνο» του Περσικού και τους «ομαδικούς τάφους της Τιμισοάρα» μέχρι τα «χοντρά βυζιά, χοντρά λεφτά» του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.

Το ίδιο έργο παίζεται στην Ελλάδα καθημερινά και επί δεκαετίες:

• Η πλειοψηφία της κοινωνίας εκφραζόταν έξι χρόνια ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου, αλλά τηλεοπτικά το Μνημόνιο στηριζόταν και – μετά ΣΥΡΙΖΑ – στηρίζεται σχεδόν κατά 100%.
• «Θεσμοί» όπως η ΕΕ κατακρημνίζονται σε αξιοπιστία, αλλά στην τηλεόραση εκείνο που βασιλεύει είναι η τρομοκρατία του «Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος».
• Οι τράπεζες πίνουν το αίμα του κόσμου, αλλά αυτό που βασιλεύει στα κανάλια (με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ) είναι το «δίκαιο της ανακεφαλαιοποίησης».
• Το ΝΑΤΟ εγκληματεί όπου Γης αλλά εδώ στο Αιγαίο μας το εμφανίζουν σαν τον… ναυαγοσώστη των προσφύγων που τα κράτη – μέλη του τους βομβαρδίζουν στις χώρες τους.

Όσο για την «ποιότητα» του προγράμματος, εδώ είναι που το «τρίγωνο»… μεγαλουργεί επί 24ώρου βάσεως:

• Το ξημέρωμα, όταν ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη στα «πρωινάδικα».
• Το μεσημέρι, όταν την ξεφτιλίζουν στα «μεσημεριανάδικα».
• Το βράδυ, όταν την αλέθουν στα κάθε λογής «μπιγκ-μπραδεράδικα».
• Και μεταμεσονύκτια, όταν την εκπορνεύουν στα «090»!

Οι ίδιοι που προΐστανται Μεγάρων, που εκπροσωπούν το Ολυμπιακό ιδεώδες ως «αθάνατοι», οι καναλάρχες που πρωταγωνιστούν στον αθλητισμό και στον… Πολιτισμό, είναι αυτοί που κατοχύρωσαν σαν προϊόντα …«του λόγου και της Τέχνης» τα κάθε λογής τηλε-ξεκατινιάσματα . Και που κατά καιρούς αναθέτουν την πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας και την «ψυχαγωγία» του λαού από τον Μαστοράκη, τον Ψινάκη και την Πάνια μέχρι τις… αγελάδες που αφοδεύουν στα στούντιο.

«Ενημέρωση – εμπόρευμα»

Η ουσία της υπόθεσης έχει να κάνει με το γεγονός ότι η διαπλοκή του μεγάλου κεφαλαίου με τα ΜΜΕ αγγίζει την καρδιά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, είναι ένα ζήτημα που, τελικά, αγγίζει την καρδιά του καπιταλισμού, διότι άπτεται του θέματος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας.

«Ελευθερία του Τύπου στην καπιταλιστική κοινωνία – αυτό σημαίνει να εμπορεύεσαι τον Τύπο και να ασκείς επίδραση πάνω στις λαϊκές μάζες. Ελευθερία του Τύπου – είναι η συντήρηση του Τύπου, πανίσχυρου μέσου επίδρασης πάνω στις λαϊκές μάζες, με έξοδα του κεφαλαίου». Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να περιμένουμε τη στιγμή όπου «δε θα υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να υποτάσσεται ο Τύπος ούτε άμεσα ούτε έμμεσα στην εξουσία του χρήματος και τίποτε δε θα εμποδίζει τον κάθε εργαζόμενο – ή ομάδα εργαζομένων ανεξάρτητα από τον αριθμό της – να έχει και να ασκεί το δικαίωμα χρησιμοποίησης των κοινωνικοποιημένων τυπογραφείων και του κοινωνικοποιημένου χαρτιού»(Λένιν, «Άπαντα», τόμος 37, σελ. 495-496, ομιλία στο 1ο Συνέδριο της 3ης Διεθνούς).

Μέχρι να γίνουν αυτά, μέχρι να ανατραπεί το καθεστώς που θέλει τα ΜΜΕ να λειτουργούν ως ιμάντας μεταφοράς της κρατούσας ιδεολογίας υπό οποιαδήποτε κυβερνητική αμφίεση, ισχύει ότι: Όπως οι δρόμοι και οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος και οι παραλίες, η ενέργεια και τα πάντα που ως «εμπορεύματα» ανήκουν στην ιδιοκτησία των εργολάβων – τραπεζιτών – βιομήχανων, έτσι και η είδηση μετατρέπεται σε «εμπόρευμα» στα χέρια των καναλαρχών. Ένα «εμπόρευμα» που βρίσκεται διαρκώς στη διατίμηση της συναλλαγής μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Με άλλα λόγια: Εφόσον ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δυνατότητα να κατέχει ΜΜΕ, τίποτα δεν μπορεί να του απαγορέψει να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ σαν «όπλο» για τις μπίζνες του ή τις πολιτικές του επιλογές. Όσο θα συνεχίζεται το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού που λέγεται «τηλεοπτική συχνότητα», τότε η διαπλοκή, τα μιντιακά πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια, η υπαγωγή του δικαιώματος στην πληροφόρηση σε εργαλείο επιχειρηματικών και πολιτικών συναλλαγών, είναι δεδομένα.

Το «Α» και το «Ω» της διαπλοκής

Το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί και διαιωνίζεται η κατάσταση στα ΜΜΕ, το δικαίωμα δηλαδή της οικονομικής ολιγαρχίας να μεταχειρίζεται ως «κτήμα» της ένα κοινωνικό αγαθό, όπως (θα έπρεπε να) είναι η ενημέρωση, η δυνατότητα των «αφεντικών» να ρυθμίζουν την πληροφόρηση πέρα από κάθε κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική λογοδοσία, αποτελεί το «Α» και το Ω» τόσο της διαπλοκής, όσο και της μονοδιάστατης εκπομπής της δικής τους ταξικής και πολιτικής «αλήθειας».

Όποιος, επομένως, λέει ότι μπορεί να επιτευχθεί η δημοκρατία ή έστω να μπουν όρια στην ασυδοσία στο χώρο των ΜΜΕ, αλλά την ίδια ώρα εξυμνεί, υπηρετεί,  συμβιβάζεται με την λειτουργία των ΜΜΕ υπό το καθεστώς των «κανόνων της ελεύθερης αγοράς» (του καθεστώτος, δηλαδή, που συνιστά τη βάση της ασυδοσίας των ολιγαρχών που τα ελέγχουν), τότε, είτε είναι πολιτικά αφελής, είτε είναι καθαρός ψεύτης, είτε  – εφόσον υπό οποιαδήποτε ιδιότητα κινείται στο χώρο του Τύπου – θα αναγκαστεί να λειτουργεί ως πανταχόθεν βαλλόμενη «νησίδα».

Στην τελευταία περίπτωση, ακόμα κι αν τα καταφέρει να επιβιώσει, το μέτρο της δικής του αξιοπρέπειας δεν θα είναι αυτό που θα αλλάξει τους «κανόνες της αγοράς», ούτε θα καθορίσει το είδος της πληροφόρησης που, γενικά, θα εκπέμπεται προς την κοινωνία.  

imerodromos.gr

Τσιπροτανίλ... Υποσχέσεις με κύρος - Η άλλη αξία στην πολιτική

Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου 2016

Τα 246 εκ. των καναλαρχών θα πάνε ΟΛΑ στα θύματα της κρίσης - Σε έκτακτες δράσεις για τη στήριξη των ευπαθών ομάδων και τη στήριξη της κοινωνίας που το έχει ανάγκη θα διοχετευθούν τα χρήματα που θα εισρεύσουν στα ταμεία του Δημοσίου από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες...

Αυτό προανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά την εγκαινίαση τμημάτων της Ολυμπίας Οδού και πρόσθεσε ότι...

αναλυτικές ανακοινώσεις θα γίνουν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. (Αυτή η Θεσσαλονίκη πχιά... Είναι εγγύηση λέμε)

«Δεσμεύομαι ότι μέχρι και το τελευταίο ευρώ αυτών των χρημάτων θα κατευθυνθεί σε έκτακτες δράσεις για τη στήριξη των ευπαθών ομάδων και τη στήριξη της κοινωνίας που το έχει ανάγκη», είπε χαρακτηριστικά.

Σημείωση: Ψάξτε να δείτε ποιά ιστολόγια διαδίδουν τέτοιες αηδίες πανηγυρίζοντας... Να τα εμπιστεύεστε... Ναι...

Στα πρόθυρα του χάους

4

από Βασίλης Βιλιάρδος

Ενώ έχει ξεκινήσει η διαδικασία κατάρρευσης της Ευρωζώνης η Ελλάδα, προσπαθώντας να αποφύγει την επίσημη χρεοκοπία του δημοσίου, δρομολογεί τη χρεοκοπία του ιδιωτικού τομέα, παράλληλα με τη λεηλασία και των δύο – αδυνατώντας να κατανοήσει πως έτσι κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος..

«Οι περισσότεροι θα έχουν καταλάβει πλέον πως όταν δεν πτωχεύει επίσημα (στάση ή αναβολή πληρωμών) μία χρεοκοπημένη χώρα, τότε χρεοκοπούν επί πλέον οι Πολίτες της – οι οποίοι αναλαμβάνουν ακούσια την πληρωμή των χρεών της. Στη συνέχεια, αφού λεηλατηθεί τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική περιουσία της από τους δανειστές της, συνήθως ακολουθεί η επίσημη χρεοκοπία της – οπότε μετατρέπεται σταδιακά σε ένα αποτυχημένο κράτος«..

Ανάλυση

Οι βασικές θέσεις του βιβλίου του κ. Stieglitz με τον τίτλο «Το Ευρώ: Πώς μπορεί ένα κοινό νόμισμα να απειλήσει το μέλλον της Ευρώπης» είναι οι εξής:

(α)  Για να βελτιωθεί το ευρώ, θα πρέπει η Ελλάδα και η Γερμανία να φύγουν από αυτό. (β) Αν δεν γίνει το (α), θα πρέπει να δημιουργηθούν δύο ευρώ, το ισχυρό και το αδύναμο. (γ) Αν δεν γίνουν τα (α) και (β), πρέπει να φορολογηθούν τα εμπορικά πλεονάσματα. (δ) Το χρέος ευρωπαϊκών χωρών με διαφορετικό ρίσκο να μπει όλο σε κοινά ευρωομόλογα. Τελευταία πρόταση είναι τα ελλείμματα προϋπολογισμού των χωρών της Ευρωζώνης να υπερβαίνουν το 3%, ανάλογα με τη δημοσιονομική συγκυρία.

Η δική μας θέση όσον αφορά το ευρώ είναι το ότι, δεν πρόκειται να επιβιώσει, εάν η Ευρωζώνη δεν ενωθεί τραπεζικά, δημοσιονομικά και πολιτικά  – ενώ η Ελλάδα δεν έχει άλλη λύση, μετά τα τέλη του 2014, από την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού.

Φυσικά δεν φτάνει μόνο αυτό σήμερα, αφού χρειάζεται επί πλέον ένα ευρωπαϊκό Marshall Plan – η διεξαγωγή δηλαδή δημοσίων επενδύσεων με κεφάλαια της Ευρώπης, χωρίς τις οποίες δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ η οικονομία μας σε πορεία ανάπτυξης(ενώ χωρίς ανάπτυξη, δεν πρόκειται να λυθεί κανένα πρόβλημα).

Παράλληλα βέβαια απαιτείται εκ μέρους μας η δρομολόγηση των σωστών διαρθρωτικών αλλαγών – ενώ συμφωνούμε σε κάποιο βαθμό με το συμπέρασμα για την Ελλάδα του κ. Οικονομίδη, ο οποίος ασκεί κριτική στις προτάσεις του κ. Stieglitz με αντίστοιχο άρθρο του (πηγή). Σύμφωνα με τον Έλληνα οικονομολόγο, απαιτούνται τα εξής:

(1) Μείωση του δημόσιου τομέα, (2) Μείωση φορολογίας (3)Σταθερό και ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα, καθώς επίσης γρήγορη εκδίκαση δικαστικών υποθέσεων. Αν δεν γίνουν αυτά, η πιθανή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας θα είναι μόνο μια υποσημείωση στη συνεχιζόμενη κρίση.

 Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά την άποψη του κ. Stieglitz περί εξόδου τόσο της Ελλάδας, όσο και της Γερμανίας από την Ευρωζώνη,υπενθυμίζουμε μέρος από ένα παλαιότερο άρθρο μας που αφορούσε την Ελλάδα και τη Γερμανία («Τα παράσιτα της ευρώ-οικογένειας», από τις 3.12.2013), σύμφωνα με το οποίο τα εξής (ας σημειωθεί πως τότε μπορούσε ακόμη η Ελλάδα να τα καταφέρει, χωρίς διαγραφή των χρεών της – αφού αρκούσε μία λογική αναδιάρθρωση τους, με τα επιτόκια της ΕΚΤ):

ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ

Πρέπει να κατανοήσουμε άμεσα σαν Πολίτες ενός Έθνους ότι, ο μοναδικός τρόπος για να εξαπατηθεί κανείς, είναι να θέλει ο ίδιος να εξαπατήσει – διαφορετικά δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο (πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις).

Στα πλαίσια αυτά, όσο δεν θέλουμε να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, ισχυριζόμενοι ανόητα πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο, παρά το ότι γνωρίζουμε πως αυτό που απαιτείται από τους δανειστές μίας χώρας δεν είναι η εξόφληση των δανείων αλλά η εξυπηρέτηση τους(πληρωμή των τόκων ύψους περί τα 6 δις € σήμερα, καθώς επίσης «ανακύκλωση» των χρεολυσίων, όπου με νέα δάνεια αποπληρώνονται τα παλαιά), θα μας πάρουν «ακόμη και τα παντελόνια μας» – σε εξευτελιστικές τιμές.

Η μέθοδος, ο τρόπος καλύτερα που θα συμβεί αυτό, φαίνεται ολοκάθαρα στο παράδειγμα του «Αστέρα Βουλιαγμένης» – παρά το ότι ίσως τελικά αποφευχθεί η εκποίηση του συγκεκριμένου «φιλέτου», επειδή ανήκει εν μέρει στη Εθνική Τράπεζα, ενώ είναι πολύ «χτυπητό». Ειδικότερα, το συγκρότημα αξίζει περί τα 2 δις €, κινδυνεύοντας να πουληθεί μόλις 300 εκ. €, με δώρο έναν πολύ μεγαλύτερο συντελεστή δόμησης – οπότε στο 10% περίπου της πραγματικής του αξίας.

Εάν υποθέσουμε λοιπόν ότι, η συνολική ακίνητη περιουσία του δημοσίου αξίζει γύρω στα 300 δις €, με «αναγωγή» στον Αστέρα θα πουληθεί στο 10% της τιμής της – ήτοι περί τα 30 δις €, τα οποία θα οδηγηθούν εξ ολοκλήρου στην εξυπηρέτηση ενός χρέους ύψους 320 δις €, οπότε θα μειωθεί μόλις στα 290 δις €.

Επομένως, θα εκποιήσουμε ακίνητα αξίας 300 δις € έναντι ενός χρέους 320 δις € και θα μείνουμε χρεωμένοι με ακόμη 290 δις € – στα οποία θα προστεθούν έξοδα «μεταβίβασης» (μισθοί, προμήθειες κλπ.), οπότε θα παραμείνουν τα 320 δις € χρέος, χωρίς όμως να διαθέτουμε πια καθόλου ακίνητη περιουσία. Εάν αυτό δεν είναι το «άκρον άωτο» της ανοησίας ενός λαού, τότε πως θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς;

Το ίδιο θα συμβεί και με τις κοινωφελείς, με τις στρατηγικές και με τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου, όπως διαπιστώσαμε από το παράδειγμα του ΟΠΑΠ – όπου, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, εμείς δανείσαμε την εταιρεία που τον αγόρασε.

Τα δε ακίνητα του δημοσίου που πουλήθηκαν από το ΤΑΙΠΕΔ έναντι 300 εκ. €, παρά την πολύ υψηλότερη αξία τους, με δάνειο από ελληνικές τράπεζες και την υποχρέωση (δώρο) να πληρώνει το κράτος ενοίκια 600 εκ. € για τα επόμενα χρόνια, είναι ένα ακόμη παράδειγμα της συλλογικής ανοησίας μας – οφειλόμενο προφανώς στην άρνηση μας να «τιμήσουμε» τις υποχρεώσεις μας.

Όσον αφορά την ιδιωτική περιουσία, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δηλαδή, η ληστεία θα πραγματοποιηθεί μέσω της καταστροφικής φορολογικής πολιτικής, των πλειστηριασμών, καθώς επίσης μέσω των μεθοδεύσεων που περιγράψαμε στο άρθρο μας «Η παγίδα των γενοσήμων» – ενώ οι Έλληνες αφενός μεν θα πληρώσουν πολύ περισσότερα από όσα οφείλουν, αφετέρου θα μείνουν χρεωμένοι με τα ίδια ακριβώς ποσά, παρά τη λεηλασία και την εξαθλίωση τους.

Ολοκληρώνοντας την εισαγωγή μας, υπάρχει μία και  μοναδική δυνατότητα να εκδιώξουμε τους εισβολείς, ανακτώντας την εθνική μας ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία μας: Να εξυπηρετούμε το χρέος μας, να πληρώνουμε δηλαδή τις συμβατικές υποχρεώσεις μας. καταρτώντας ένα δικό μας επιχειρησιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση (business plan), το οποίο θα αναλάβουν να εφαρμόσουν οι ικανότεροι των Ελλήνων (όχι οι ανεπαρκέστεροι, οι ανικανότεροι και οι ιδιοτελέστεροι).

Γνωρίζουμε φυσικά ότι τόσο στην Ελλάδα, όσο και αλλού, δεν γίνεται ποτέ κανείς συμπαθής, όταν επιμένει στην πληρωμή των χρεών και όχι στη διαγραφή τους – επιμονή που δεν προέρχεται φυσικά από μία δήθεν ηθική ή από καλοσύνη, αλλά από μία καθαρά «ωφελιμιστική σκοπιά».

Όμως, ο σκοπός των αναλύσεων μας δεν είναι η συμπάθεια των Ελλήνων, αλλά το ορθολογικό, το σωστό και η αλήθεια – όπου, εάν δεν έχουμε μάθει ακόμη πως τα ανταλλάγματα της διαγραφής χρέους, όπως τεκμηριώθηκε από το PSI, είναι πολλαπλάσια της ωφέλειας, θα καταστραφούμε, θα εξαθλιωθούμε και θα υποδουλωθούμε στο διηνεκές.

Η αφετηρία της ευρωπαϊκής υπερχρέωσης

Η Ευρωζώνη βυθίστηκε στην κρίση χρέους λόγω του ότι υποχρεώθηκε σε μεγάλες ζημίες από τις Η.Π.Α. – οι οποίες μετέφεραν τα οικονομικά προβλήματα τους στην ήπειρο μας. Αυτό δρομολογήθηκε ως εξής:

(α)  αφενός μεν μέσω της Lehman Brothers, η χρεοκοπία της οποίας κόστισε τεράστια ποσά σε πολλές χώρες της ΕΕ (κυρίως στη Γερμανία),

(β)  αφετέρου μέσω των ενυπόθηκων αμερικανικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης (sub primes) – τα οποία, «διαμαρτυρόμενα» (επισφάλειες), οδήγησαν αρκετές τράπεζες της Ευρώπης στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Πολλά ευρωπαϊκά κράτη (Ιρλανδία, Ισπανία, Γερμανία κοκ.), αναγκάσθηκαν στη συνέχεια να χρεωθούν για να διασώσουν τις τράπεζες τους – με αποτέλεσμα να βυθιστούν και τα ίδια στην κρίση. Μόνο η Γερμανία έχασε από τις Η.Π.Α. πάνω από 500 δις € – αδυνατώντας ακόμη να συνέλθει.

Σαν να μην έφτανε αυτό το ΔΝΤ, ο μοναδικός πελάτης του οποίου το 2007 ήταν η Τουρκία και κινδύνευε να κλείσει, κατάφερε να εισβάλλει στην Ευρωζώνη με τη βοήθεια της (ενδοτικής πιθανότατα) κυβέρνησης της Ελλάδας – μέσω του πλέον ανόητου και όχι πιο αδύναμου κρίκου της νομισματικής ένωσης.

Ήταν η μοναδική δυνατότητα άλλωστε που είχε στη διάθεση του για να επιβιώσει και να κερδοσκοπήσει, αφού καμία χώρα της Ασίας ή της Νοτίου Αμερικής δεν θέλει πλέον ούτε να το δει στα μάτια της – μετά τα απίστευτα εγκλήματα που διέπραξε όπου εισέβαλλε, καταληστεύοντας, λεηλατώντας και εγκληματώντας, στην υπηρεσία των τοκογλύφων-εντολέων του.

Συμπερασματικά λοιπόν, η ευρωπαϊκή οικογένεια βυθίστηκε στην κρίση χρέους με υπαιτιότητα των Η.Π.Α. – έχοντας κάνει παράλληλα (Γερμανία) το τεράστιο, θανάσιμο ίσως λάθος, να επιτρέψει στουςοικονομικούς δολοφόνους (ΔΝΤ) να εγκατασταθούν εντός της.

Όσον αφορά την Ελλάδα, η αιτία της κρίσης ήταν η απίστευτη πολιτική διαφθορά, καθώς επίσης η ενδοτικότητα των πολιτικών κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία διέφθειραν δυστυχώς μεγάλο μέρος του πληθυσμού – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η πατρίδα μας στα νύχια του ΔΝΤ και να χαθούν τεράστια ποσά, πολλαπλάσια του σημερινού δημοσίου χρέους μας.

Για παράδειγμα, μόνο από την κατάρρευση των τιμών των ακινήτων κατά 40%, χάθηκαν περί τα 400 δις €, από το χρηματιστήριο 200 δις €, ενώ από την πτώση των μισθών και λοιπών εισοδημάτων χάνονται πάνω από 40 δις € ετήσια.

Εάν δε συμπεριλάβουμε το κόστος της ανεργίας, της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους υπερβολικούς φόρους ή τις απώλειες των τραπεζών, των δημοσίων οργανισμών, των ομολογιούχων του δημοσίου και άλλων, σαν αποτέλεσμα του PSI, θα διαπιστώσουμε ότι οι ζημίες της Ελλάδας είναι στην κυριολεξία ανυπολόγιστες.

Η ευρωπαϊκή οικογένεια

Όπως γνωρίζουμε ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η σημαντικότερη απειλή καλύτερα για τη συνοχή μίας οικογένειας εμφανίζεται συνήθως, όταν προκύπτουν οικονομικά προβλήματα – όπου, αντί να γίνει μία από κοινού προσπάθεια για την ορθολογική τους επίλυση, επιλέγεται συχνά το διαζύγιο.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, προηγείται η «εκτόξευση» κατηγοριών εκατέρωθεν και η ενοχοποίηση του ενός από τον άλλο, όσον αφορά τις αιτίες που οδήγησαν στην «οικονομική στενότητα» και στην κρίση.

Έπεται συνήθως η αμοιβαία αποφυγή των ευθυνών και η εκτός ορίων εχθρότητα, η οποία οδηγεί τελικά στη διάλυση της οικογένειας – με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται το δράμα χωρίς κανέναν κερδισμένο, εάν όχι με πολύ μεγάλες ζημίες για όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες (συμπεριλαμβανομένου του συγγενικού «περίγυρου»).

Στην περίπτωση της «νομισματικής μας οικογένειας» το ισχυρότερο μέλος της, η Γερμανία, επιμένει αφενός μεν να γευματίζει από το φαγητό των άλλων, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να χορτάσει αρκούμενη στο δικό της, αφετέρου να «χαριεντίζεται» με τρίτους – αγοράζοντας τα προϊόντα που έχει ανάγκη από άλλους και όχι από τους εταίρους της, στους οποίους όμως θέλει να πουλάει τα δικά της.

Άλλες φορές πάλι «κάνει δίαιτα» (περιορισμός της εσωτερικής κατανάλωσης μέσω της μείωσης των πραγματικών μισθών των εργαζομένων της), για να μην αναγκασθεί να αγοράσει πιο πολλά εμπορεύματα – προτιμώντας να «απορροφάει» τη ρευστότητα και να αποταμιεύει τα χρήματα της, αδιαφορώντας εντελώς για τους άλλους.

Η Ελλάδα τώρα επιμένει να μην θέλει να πληρώσει το φαγητό της ξανά και ξανά – παρά το ότι της χαρίσθηκε ένα μεγάλο μέρος του προηγούμενου κόστους του, αν και με πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Ισχυρίζεται δε πονηρά ότι αδυνατεί να το κάνει, κατηγορώντας τους άλλους πως την καταδικάζουν στην πείνα (χρεοκοπία), επειδή δεν της παρέχουν δωρεάν φαγητό.

Η κυβέρνηση της όμως ψεύδεται ασύστολα, όσον αφορά την αδυναμία πληρωμής, εφαρμόζοντας συνειδητά την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, από αυτήν που θα έπρεπε, εις βάρος των πολιτών της – απλά και μόνο για να διατηρήσει το πελατειακό της υπόβαθρο και να παραμείνει στην εξουσία, κυρίως για να αποφύγει την τιμωρία(επειδή τα δύο κόμματα που κυβερνούν είναι αυτά που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, λόγω της τεράστιας διαφθοράς στο εσωτερικό τους).

Αυτό γίνεται δε με την ανοχή, εάν όχι με την ενεργό συμμετοχή του ΔΝΤ,σκοπός του οποίου δεν είναι η εξυγίανση των οικονομικών της Ελλάδας – αλλά η είσπραξη των απαιτήσεων των εντολέων του, η «κλοπή» του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της πατρίδας μας, καθώς επίσης η παραμονή του στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο τη λεηλασία των υπολοίπων χωρών της.

Επίλογος

Η ευρωπαϊκή οικογένεια έχει αποδεχθεί ορισμένους κανόνες συμβίωσης – χωρίς τους οποίους καμία κοινότητα δεν μπορεί να επιβιώσει. Μέχρι στιγμής όμως, η μοναδική χώρα που τηρεί επακριβώς τους κανόνες, αν και όχι αδιάλειπτα,  είναι η Γαλλία – παρά τα προβλήματα που της προκαλεί η αχόρταγη Γερμανία από τη μία πλευρά, αλλά και πολλές άλλες χώρες από την άλλη (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα κλπ.).

Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, στο οποίο φαίνεται καθαρά ότι «το γαλλικό ευρώ», άρα η οικονομική πολιτική που ακολουθεί η Γαλλία, δεν είναι ούτε υπερτιμημένο, όπως το ισπανικό (το ελληνικό, το ιταλικό κλπ.), ούτε υποτιμημένο (όπως το γερμανικό) – αφού διατηρεί τον πληθωρισμό στο 1,9%, όπως προβλέπει η σύμβαση της Ευρωζώνης, ενώ δεν υιοθετεί «κουτοπόνηρα» το μισθολογικό «dumping» της Γερμανίας και δεν γκρεμίζει το κοινωνικό κράτος.

.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη τιμών ανά χώρα σε σύγκριση με τον στόχο της ΕΚΤ (μαύρη διακεκομμένη γραμμή), όπου η Γαλλία κινείται βάση στόχου..

Εάν τώρα η κατάσταση συνεχίσει ως έχει, με τα δύο «παράσιτα» να μην θέλουν να σεβαστούν κανέναν απολύτως κανόνα, με τη Γερμανία και την Ελλάδα δηλαδή, η οικογένεια, εάν θέλει να διατηρήσει τη συνοχή των υπολοίπων μελών της, έχει μία και μοναδική επιλογή: να τα πετάξει αμέσως έξω. Να διώξει δηλαδή τόσο τη Γερμανία, όσο και την Ελλάδα, μέχρι να αποφασίσουν (εάν) να συμμορφωθούν και να επιστρέψουν.

Αυτό θα έκανε άλλωστε η οποιαδήποτε άλλη λογική και συνετή οικογένεια,η οποία θα ήθελε προφανώς να αποφύγει την ολοκληρωτική της διάλυση – γεγονός που θα προκαλούσε πολύ μεγαλύτερα δεινά στην ίδια, στον περίγυρο της, αλλά και στα παράσιτα.

Φυσικά η Ευρώπη οφείλει να πετάξει έξω και το ΔΝΤ, το τρίτο και μεγαλύτερο παράσιτο δηλαδή, όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνεται,πριν είναι πολύ αργά για όλα της τα κράτη – προτού καταλήξουν «τροφή στο πιάτο» των Η.Π.Α..

Υστερόγραφο: Είμαστε ανέκαθεν εναντίον της επιστροφής στη δραχμή, όχι λόγω του νομίσματος, αλλά επειδή θεωρούμε ακόμη εφικτή και απαραίτητη την ένωση της ηπείρου μας. Γνωρίζουμε βέβαια πως η υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος δεν θα σήμαινε σε καμία περίπτωση τη συντέλεια του κόσμου – πως θα μπορούσαμε δηλαδή να επιβιώσουμε, αν και με μεγάλες δυσκολίες.

Το πρόβλημα της Ελλάδας όμως δεν είναι το ευρώ, αλλά το κομματοκεντρικό, διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος  – το οποίο έχει στερήσει την εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμία ελπίδα εξόδου από την κρίση είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με οποιοδήποτε άλλο νόμισμα.

Σε κάθε περίπτωση βέβαια έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει έτοιμο ένα εναλλακτικό σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, για ώρα ανάγκης – πόσο μάλλον όταν τόσο η ελευθερία, όσο και η εθνική κυριαρχία, «βαραίνουν» πολύ περισσότερο στη ζυγαριά, από το νόμισμα μίας χώρας.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να αναφερθούμε στη σημασία των τόκων, όπου σήμερα μας προσφέρεται ένα επιτόκιο της τάξης του 2,3% (ενδεχομένως θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε ακόμη και το βασικό της ΕΚΤ, ήτοι 0,25%), από τις χώρες της Ευρωζώνης – ορισμένες εκ των οποίων δανείζονται με άνω του 4%. Ο μαθηματικός τύπος του διπλασιασμού του χρέους είναι  «72 : Επιτόκιο = Χρόνια».

Στα πλαίσια αυτά, εάν το επιτόκιο είναι 6%, τότε το χρέος διπλασιάζεται (εάν δεν εξοφλούνται τα τοκοχρεολύσια) σε δώδεκα χρόνια – τετραπλασιάζεται σε 24 και οχταπλασιάζεται σε 36. Εάν το επιτόκιο είναι 2%, τότε διπλασιάζεται σε 36 χρόνια αντί σε 12, οπότε η διαφορά είναι πολύ σημαντική.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος, εάν δεν εξυπηρετείται, σε μικρομεσαία κράτη εκτός Ευρωζώνης, αυξάνεται με πολύ ταχύτερο ρυθμό – αφού το επιτόκιο δανεισμού τους είναι πολύ υψηλότερο. Αποτελεί λοιπόν έναν από τους λόγους, για τους οποίους οι μικρές χώρες εκτός νομισματικής ένωσης, δεν επιβιώνουν με δημόσιο χρέος πάνω από το 50% του ΑΕΠ τους.