| ||||||||||||||
ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ- ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Τρύπες, τρύπες, παντού τρύπες οφειλών Δημοσίου και ιδιωτών και ο πίνακας μακραίνει…
ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΗ
31-10-2016
ΜΕ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ
Έληξαν την Κυριακή 16 Οκτωβρίου οι εργασίες του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ με την επανεκλογή του Αλέξη Τσίπρα ως προέδρου, με ποσοστό Τσαουσέσκου'' (93,54%) και με διακηρύξεις του, που θύμιζαν το 2015.
Τότε που διαβεβαίωνε, χωρίς ίχνος επιφύλαξης, ότι:
-Θα καταργούσε άμεσα με νόμο τα Μνημόνια.
-Θα επανέφερε τον 13ο μισθό
-Θα κατοχύρωνε τις Συλλογικές Συμβάσεις
- Θα εξασφάλιζε κατώτερο μισθό στα 750 ευρωπαϊκών
-Και γενικά θα έκανε τους Δανειστές μας να αποδεχτούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να χορέψουν ... και πεντοζάλη!
Γνωρίζουμε, βέβαια όλοι μας, γιατί το ζούμε στο πετσί μας, ότι ''ύστερα από σκληρή διαπραγμάτευση'', έξι μηνών, υπέγραψε Συμφωνία τρίτου Μνημονίου, αφού προηγουμένως είχε ακυρώσει το ηχηρό ΟΧΙ του 61,3% του ελληνικού λαού, στις απαιτήσεις των Δανειστών, με τη μετατροπή του στο ΝΑΙ, που απαιτούσε η πολιτική του ''πάση θυσία στο ευρώ''! Έτσι με αυτή την πολιτική απάτη και αγυρτεία εξασφάλισε για τις νεοκατοχικές δυνάμεις την υπερψήφιση, όλου του Μνημονιακού καθεστώτος, γιατί για καθεστώς πρόκειται, από 222 βουλευτές, δηλαδή από το σύνολο των κομμάτων εξουσίας!
Αυτή ήταν η θριαμβευτική νίκη των Δανειστών, που τους την έφερε ο ''αριστερός'', υποτίθεται ΣΥΡΙΖΑ και, στρατηγικού χαρακτήρα, του λαού μας, που την προκάλεσε επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ!
Πως δικαιολογήθηκε ο πρωθυπουργός για την καταστρεπτική αυτή πολιτική του;
''Είχαμε αυταπάτες'', είπε! Είχαμε πιστέψει, εννοούσε, ότι οι Δανειστές θα υποχωρούσαν, αλλά κάναμε λάθος εκτιμήσεις και στο τέλος υποχωρήσαμε εμείς!
Έτσι απλά. Αυταπάτες είχαμε, βρε παιδιά, τι να κάνουμε... Αυτά έχει η ζωή.
Τώρα, στο Συνέδριο του κόμματος του, τι μας είπε ο Τσίπρας;
-''Έχουμε σήμερα όλα τα μέτωπα ανοικτά, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά, και αυτό όχι από λάθος ή αμέλεια, αλλά από πολιτική επιλογή, να μη γίνομε διαχειριστές της μιζέριας''.
Αν είναι δυνατόν, αυτός που με τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής και τις ''αυταπάτες'' του, επέτεινε και επεξέτεινε τη μιζέρια, σε σημείο που το 35,7% του πληθυσμού μας να βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, να μας λέει ''δεν θα γίνει διαχειριστής της μιζέριας'', που προκαλείται αναπόφευκτα και νομοτελειακά από το καθεστώς της Νέου Τύπου Κατοχής που, μας έχει επιβληθεί και υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
-Είπε ακόμα ο πρωθυπουργός: ''Τρεις δύσκολοι μήνες βρίσκονται μπροστά μας -αλλά ξέρουμε από τα δύσκολα (!) και πρόσθεσε, ''Η Ελλάδα τηρεί τη συμφωνία, το ίδιο περιμένει και από τους εταίρους της. Οι ολιγωρίες και οι μεταθέσεις (για να συζητηθεί το ζήτημα του χρέους) δεν θα γίνουν αποδεκτές''.
Δηλαδή τι θα κάνει ο κ. Τσίπρας και η Κυβέρνηση του αν υπάρξουν, που θα υπάρξουν, ''ολιγωρίες και μεταθέσεις''; Αυτό θα γίνει κύριε Τσίπρα και το γνωρίζετε πολύ καλά. Η πολιτική σας ''πάση θυσία στο ευρώ και στην Ε.Ε'' οδηγεί αναπότρεπτα στην υποταγή. Θα μας μιλήσετε τότε, πάλι για αυταπάτες; Μα κανείς δεν θα σας πιστέψει. Απλούστατα δεν θα πρόκειται για αυταπάτη , αλλά για απάτη.
Όταν από ''κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη'', φθάσαμε στο ''κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη''.
Όταν το Ελληνικό πηγαίνει μπιρ παρά στα χέρια των Λάτσιδων.
Όταν τα περιφερειακά αεροδρόμια ''ιδιωτικοποιούνται από κρατική εταιρεία της Γερμανίας, αντί πινακίου φακής.
Όταν ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Σιδηρόδρομοι, Λιμάνια ακόμα και το Νερό ξεπουλιούνται.
Όταν τα νιάτα μας ξενιτεύονται και η ανεργία πτωχεύει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού μας.
Όταν με τη συνεχιζόμενη αδιαφάνεια και διαφθορά και την αβάστακτη φορολογία, αποκλείετε τις επενδύσεις. Αλλά και αν υπάρξουν και όταν υπάρξουν επενδύσεις, με το καθεστώς του εργατικού μεσαίωνα, που υπάρχει, ο λαός και η ΧΏΡΑ ουδέν θα ωφεληθούν.
Όταν με λίγα λόγια αφοπλίζεται τη Χώρα και βυθίζετε το λαό στην απόγνωση, στην απελπισία, τη μιζέρια και την κατάθλιψη και ταυτόχρονα εμμένετε στην πολιτική που προκάλεσε τη σημερινή δυστυχία στην πατρίδα μας, τότε, όταν λέτε ότι δεν θα δεχθείτε ''ολιγωρίες και μεταθέσεις'', που στηρίζετε την αποφασιστικότητα σας και κυρίως ότι θα γίνουν δεκτοί οι στόχοι σας για ρύθμιση του χρέους; Γνωρίζετε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας, ότι για να υπάρξει ουσιαστική ελάφρυνση του, το Δ.Ν.Τ απαιτεί τέταρτο Μνημόνιο για την ολοκληρωτική παράδοση της πατρίδας μας, η δε Γερμανία δεν θέλει καν να ακούει για ρυθμίσεις κ.λ.π.
Όταν λοιπόν όλα αυτά είναι δεδομένα, είναι αναμφισβήτητα, τότε ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας δεν θα μπορούν πια να επικαλεστούν ότι είχαν αυταπάτη, όταν θα υπογράφουν, ο μη γένοιτο, 4ο Μνημόνιο, γιατί θα πρόκειται για καραμπινάτη απάτη.
http://www.iskra.gr/index.phpΑφιέρωμα: ΗΠΑ «Ανάπηρες» εκλογές στην (πιο) Άγρια Δύση
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Καθώς απομένουν λίγα 24ωρα μέχρι την αναμέτρηση της 8ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ – όπου εκλέγεται ο πρόεδρος, το σύνολο των 435 μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων και 34 από τα 100 μέλη της Γερουσίας (τα δύο σώματα του Κογκρέσου όπου οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν πλειοψηφία) – είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι εκεί, στην (πιο) Άγρια Δύση, κυβερνούσε πάντοτε ο νόμος του ισχυρού, του πιστολά και του παρακράτους.
Ήταν εκεί που οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν και υποτάχτηκαν με τη βία στους εποίκους κατακτητές των εδαφών τους. Εκεί όπου σερίφηδες και δικαστές ήταν σχεδόν πάντα υποχείρια και έμμισθοι των μεγαλοκτημόνων και χρυσοθήρων της κάθε πόλης, ενώ συνήθως ήταν και οι ίδιοι στυγνοί εκμεταλλευτές – κάτι που ισχύει και για τον θρύλο του Χόλιγουντ, Γουάιατ Ερπ. Ήταν εκεί, επίσης, όπου για μεγάλο διάστημα οι μαύροι δούλοι δεν διέφεραν ιδιαιτέρως από τα γεωργικά εργαλεία που υπήρχαν στις φάρμες.
Εκεί, η εικόνα δεν άλλαξε ιδιαιτέρως ούτε μετά την Αμερικανική Επανάσταση, καθώς «καμιά νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία», ενώ αυτοί που την σχεδίασαν «ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης» – συμπεριλαμβανομένου του Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο οποίος ήταν τότε ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική. Όσο για τους 55 αντιπροσώπους οι οποίοι συμμετείχαν στη Συνταγματική Συνέλευση του 1787, οι περισσότεροι ήταν μεγάλοι γαιοκτήμονες, ιδιοκτήτες βιομηχανιών ή ναυτιλιακών επιχειρήσεων, κερδοσκοπούσαν στα χρηματιστήρια, ενώ το ένα τέταρτο είχε και σκλάβους.
Αυτοί ακριβώς ήταν που αρχικά αναγνώρισαν το δικαίωμα της ψήφου μόνο στους ενήλικες και έχοντες περιουσία λευκούς, οι οποίοι αντιπροσώπευαν μόλις το 10-15% του συνολικού πληθυσμού. Χρειάστηκε δε να περάσουν 60 χρόνια για να αποκτήσουν τυπικά το ίδιο δικαίωμα όλοι οι λευκοί, 80 οι Αφροαμερικανοί, 130 οι γυναίκες και πέντε επιπλέον οι γηγενείς Ινδιάνοι που είχαν απομείνει εν ζωή. Έπρεπε, επίσης, να φτάσει το 1913 ώστε να εγκριθεί η 17ης Τροποποίηση του συντάγματος, η οποία όριζε ότι τα μέλη της Γερουσίας θα εκλέγονταν απευθείας από τον λαό και όχι δια μέσου των τοπικών κοινοβουλίων σε κάθε πολιτεία.
Ακόμη κι έτσι, όμως, νόμοι και κανόνες στην Αμερική σχεδιάζονταν πάντα με τρόπο ώστε το σύστημα να μπορεί να παρέμβει όταν και εφόσον κρίνει αναγκαίο. Για παράδειγμα, ακόμη και σήμερα, το δικαίωμα της άμεσης εκλογής είναι κατοχυρωμένο ουσιαστικά μόνο κατά το ήμισυ. Κι αυτό, πολύ απλά, διότι τον τελικό λόγο τόσο για τον υποψήφιο του κάθε κόμματος όσο και για τον πρόεδρο της χώρας δεν έχουν οι ψηφοφόροι, αλλά ένα ειδικό σώμα εκλεκτόρων που συνέρχεται και ψηφίζει μετά το πέρας της άμεσης διαδικασίας.
Ειδικά όσον αφορά τον πρόεδρο, την απόφαση παίρνουν τα 538 μέλη του αποκαλούμενου Εκλεκτορικού Κολεγίου, τα οποία προκύπτουν αναλογικά από τις πολιτείες των ΗΠΑ, με βάση τον πληθυσμό τους. Μόνο που αυτή η απόφαση δεν είναι δεδομένη, καθώς το σύνταγμα τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν ελεύθερα όποιον από τους υποψηφίους θέλουν, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της άμεσης ψηφοφορίας στην πολιτεία από όπου προέρχονται – μάλιστα, μόνο οι μισές από τις πολιτείες (24 στις 50) προβλέπουν συγκεκριμένες ποινές και κυρώσεις σε μια τέτοια περίπτωση.
Στην περίπτωση δε που κανείς από τους υποψηφίους δεν συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία (τουλάχιστον 270), τότε η επιλογή του προέδρου παραπέμπεται στη Βουλή και του αντιπροέδρου στη Γερουσία. Έτσι, είναι φανερό ότι, παρά το γεγονός ότι τέτοιες «ανταρσίες» συμβαίνουν σπανιότατα και μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις, η δυνατότητα αλλοίωσης του αποτελέσματος των εκλογών είναι τυπικά δυνατή.
Φυσικά, ειδικά στην Αμερική, υπάρχει και το… παράτυπο, το οποίο αξιοποιείται πολύ συχνά σε περιόδους κρίσης. Εκτός από τον βρώμικο ρόλο της μαφίας κατά των εργατικών συνδικάτων και τα όργια κατά των κομμουνιστών και αγωνιστών την περίοδο του Μακαρθισμού, χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα των Αφροαμερικανών στους οποίους, ακόμη και όταν αποκτούσαν θεωρητικά τα ίδια δικαιώματα, υπήρχαν πάντοτε κάποιοι που φρόντιζαν να τους υπενθυμίζουν πως δεν είναι ίσοι έναντι των λευκών: Πρώτα η Κου-Κλουξ-Κλαν, στη συνέχεια το παρακράτος που εκτέλεσε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τους Μαύρους Πάνθηρες και σήμερα οι λευκοί αστυνομικοί και οι νοικοκυραίοι με τα όπλα, που δεν διστάζουν να δολοφονούν εν ψυχρώ όποιον έχει την ατυχία να γεννήθηκε με μαύρο δέρμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ρατιστική βία γνωρίζει έκρηξη τη στιγμή που στον Λευκό Οίκο βρίσκεται ακόμη ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος, ενώ το 80% περίπου όσων θα προσέλθουν στις κάλπες θα συνεχίζει να προέρχεται από τις τάξεις των λευκών (μη Λατίνων) πολιτών…
Όλα τα παραπάνω δεν είναι άσχετα ούτε με τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν σε αυτή την προεκλογική περίοδο. Το κατεστημένο και το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ, οργισμένο από το γεγονός ότι ο Τραμπ πήγε κόντρα στις κυρίαρχες επιλογές και διαδικασίες και τόλμησε να του βγάλει γλώσσα, κινήθηκε αποφασιστικά ώστε να του κόψει τον δρόμο προς τον Λευκό Οίκο. Αν και είναι σάρκα από τη σάρκα του, ο ακροδεξιός, ρατσιστής και κλασικός φοροφυγάς υποψήφιος έκανε το λάθος να παίξει το χαρτί του «αντισυστημικού» και γι’ αυτό τον τιμωρούν αλύπητα.
Το κάνουν, μάλιστα, παρά το ότι η πολιτική γραμμή του προστατευτισμού και των νέων διαθνών ισορροπιών που εκφράζει «ακουμπούν» σε μια ισχυρή τάση στις τάξεις τόσο του αμερικανικού κεφαλαίου όσο και των χαμηλότερων στρωμάτων της κοινωνίας. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στον μέσο όρο των δημοσκοπήσεων, ο Τραμπ εξακολουθεί να προηγείται συντριπτικά της Χίλαρι Κλίντον όχι μόνο στις τάξεις των λευκών αρσενικών, αλλά και των λεγόμενων «μπλε κολάρων», που δεν διαθέτουν πτυχία κολεγίου.
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ
Έχθρα μεταξύ λαών-ηγετών της ΕΕ
31-10-2016
του Γιώργου Δελαστίκ
Αποτελεί πια μακρινή ανάμνηση για τους ηγέτες της ΕΕ, σε βάθος δεκαετίας και πλέον, η θετική έκβαση κάποιου δημοψηφίσματος που να διεξήχθη σε οποιαδήποτε χώρα-μέλος. Τις τελευταίες δεκαετίες, για οποιοδήποτε θέμα και να ερωτηθεί οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός λαός με δημοψήφισμα, η απάντησή του είναι ένα μεγαλοπρεπές «Όχι»! Οι σχέσεις μεταξύ λαών και ηγετών σε κάθε χώρα της ΕΕ έχουν προσλάβει εχθρικά χαρακτηριστικά. Οι λαοί της Ευρώπης δείχνουν ξεκάθαρα την άρνησή τους να δεχθούν την οικοδόμηση του Δ’ Γερμανικού Ράιχ με «ειρηνικά» μέσα, με κύριο όπλο το ευρώ.
Όχι, δεν φτάσαμε στο σημείο σε κάποια χώρα-μέλος της ΕΕ να συζητείται η …απαγόρευση των δημοψηφισμάτων ως μέσο έκφρασης της λαϊκής θέλησης, ούτε πρόκειται να γίνει αυτό. Ο προβληματισμός όμως είναι μεγάλος. «Δημοψηφίσματα κλονίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση», ήταν ο τίτλος ολοσέλιδης ανάλυσης στη σελίδα 3 της γερμανόφρονος Καθημερινής την Τρίτη. «Ο χορός που άνοιξε δύσκολα θα κλείσει… Ο λαϊκισμός ενδύεται τη φενάκη της αμεσοδημοκρατίας και υπονομεύει τη συνοχή της Ευρώπης», ήταν το συμπέρασμα του συντάκτη. Ένα συμπέρασμα που αναδεικνύει τόσο την έκταση του προβληματισμού όσο και τη δημαγωγική προσπάθεια συγκάλυψης του προβλήματος μέσω της στρέβλωσής του. Ο «λαϊκισμός» αναδεικνύεται πλέον στον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της ΕΕ, είτε είναι δεξιού είτε αριστερού χαρακτήρα. Οι αποσπασμένοι εντελώς από τα λαϊκά προβλήματα γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι εισπράττουν αστρονομικές αμοιβές για τις υπηρεσίες που παρέχουν στο σύστημα και ζουν μέσα στη χλιδή, χαρακτηρίζουν «λαϊκισμό» οτιδήποτε δεν τους αρέσει και νομίζουν ότι έτσι ξεμπερδεύουν με αυτήν την απειλή.
Το δυστύχημα για τα λαϊκά στρώματα είναι ότι σταδιακά την ηγεσία του αντί-ΕΕ αγώνα αναλαμβάνουν εκείνα τα στρώματα της αστικής τάξης στις σημαντικότερες χώρες της ΕΕ που καταστρέφονται λόγω της γερμανικής πολιτικής. Ο Αλέξης Τσίπρας μεταβλήθηκε ήδη σε γερμανικό πιόνι και δεν παίζει πλέον κανένα ρόλο ως παράγοντας αντίστασης στα σχέδια του Βερολίνου. Αντιθέτως, η Αγγλία αποχώρησε και από την ΕΕ, αφού ουδέποτε υπήρξε μέλος της ευρωζώνης, αρνούμενη πεισματικά να υιοθετήσει το ευρώ, έχοντας και την πείρα της αυτοκρατορίας πίσω της. Στην Ιταλία, ο Ματέο Ρέντσι προσδιόρισε για τις 4 Δεκεμβρίου το δημοψήφισμα, το οποίο θα χάσει και έτσι θα αρχίσει η πορεία της απομάκρυνσής του από την εξουσία. Να παραιτηθεί ο ίδιος αποκλείεται, παρά τις δηλώσεις του που έχει κάνει ότι θα παραιτηθεί οπωσδήποτε αν χάσει το δημοψήφισμα. Δεν θα το κάνει, αλλά οι πιέσεις που θα του ασκηθούν θα κάμψουν την αντίσταση παραμονής του στην εξουσία.
Πόσω μάλλον που η πλειοψηφία, η απόλυτη πλειοψηφία πλέον του ιταλικού λαού, εκφράζεται από κόμματα που έχουν ένα κεντρικό σύνθημα: «Έξω η Ιταλία από το ευρώ»! Φυσικά, οι Ιταλοί είναι σαν τους Έλληνες ―άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν— αλλά σίγουρα θα είναι μεγάλη αναστάτωση για την ΕΕ, αν στην Ιταλία σχηματιστεί κυβέρνηση με αντί-ευρώ κατεύθυνση στην πολιτική της. Η ουσία, όμως, είναι ότι σε αυτή τη φάση οι ευρωπαϊκές εξελίξεις θα κριθούν στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, οι οποίες θα γίνουν σε επτά μήνες από τώρα, στα τέλη Απριλίου και στις αρχές Μαΐου του 2017. Η Μαρίν Λεπέν μεταλλάσσει το κόμμα της, από ανοικτό νεοφασιστικό το κάνει πρώτα απ’ όλα κόμμα εκείνου του τμήματος της γαλλικής αστικής τάξης που καταστρέφεται λόγω της γερμανικής πολιτικής στην ΕΕ. Εννοείται ότι πέρα από το τμήμα της αστικής τάξης της Γαλλίας, η Λεπέν προσπαθεί να ενσωματώσει και τα γαλλικά μεσαία στρώματα που καταστρέφονται λόγω της γερμανικής πολιτικής, όπως και εκείνα τα τμήματα της γαλλικής εργατικής τάξης που υφίστανται τις συνέπειες της πολιτικής των Γερμανών. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο οποίος δεν έχει σημασία, η Λεπέν θα βγει πρώτη, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Στο δεύτερο γύρο θα χάσει. Αν όμως το ποσοστό της κυμανθεί από 35% και πάνω, η Γερμανία θα υποχρεωθεί ή να εγκαταλείψει την πολιτική της λιτότητας ή να καταστεί μάρτυρας της διάλυσης της ευρωζώνης με γερμανική ευθύνη. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι: Μπορεί η Μαρίν Λεπέν να πάρει 35%;
Δεν αποκλείεται καθόλου, είναι η απάντηση. Από το δεύτερο γύρο θα αποκλειστεί οπωσδήποτε ο Φρανσουά Ολάντ. Θα πάνε λοιπόν οι Γάλλοι κομμουνιστές και οι αριστεροί να ψηφίσουν Λεπέν ή Σαρκοζί; To πιθανότερο είναι μεγάλο μέρους τους να μην πάει καθόλου να ψηφίσει στο δεύτερο γύρο. Αν γίνει όντως έτσι, το ποσοστό της Λεπέν θα αυξηθεί λόγω της αποχής. Θα δούμε όμως τι θα γίνει στην πράξη…
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ
Τι Είναι «η CETA που Αγαπάει ο Τσίπρας»;
Η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ δεν είναι “νεκρή” υποστηρίζει επίτροπος
31-10-2016
Ενώνουμε τη φωνή μας και τις δυνάμεις μας ενάντια στην TTIP CETA -
Η φωτογραφία είναι ευγενική παραχώρηση της Greenpeace.
.Το πρωί της Τρίτης μια ομάδα ακτιβιστών -με επικεφαλής τον διευθυντή εκστρατειών του ελληνικού παραρτήματος της Greenpeace, Δημήτρη Ιμπραήμ- κρέμασαν ένα πανό στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ με το μήνυμα «Ο Τσίπρας αγαπά τη CETA». Ένα ακόμα αρκτικόλεξο στην ταραγμένη θάλασσα των Διατλαντικών Εμπορικών Συμφωνιών που επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια. Αν και είχα διαβάσει αρκετά για την περιβόητη και αρκούντως τοξική TTIP, ομολογώ πως για την CETA οι γνώσεις μου ήταν περιορισμένες -είχα διαβάσει διαγώνια κάποια ρεπορτάζ στον ξένο και τον ελληνικό Τύπο. Το απόγευμα της Τρίτης επικοινώνησα με τον Δημήτρη Ιμπράημ για να μου εξηγήσει συνοπτικά τι εστί CETA και πόσο αναμένεται να επηρεάσει τη ζωή μας, εφόσον ψηφιστεί. ...
VICE: H Greenpeace πραγματοποίησε μια διαμαρτυρία στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Για ποιο λόγο επιλέχθηκε η συγκεκριμένη μέρα;Δημήτρη Ιμπραήμ: Η δράση της Greenpeace στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στη CETA -τη Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία Ε.Ε και Καναδά- ήρθε να κλιμακώσει μία σειρά ενεργειών της οργάνωσης τις τελευταίες εβδομάδες. Η 27η Οκτωβρίου είναι μία εξαιρετικά σημαντική ημερομηνία -τότε έχει προγραμματιστεί η συνάντηση κορυφής μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Καναδά (σ.σ τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει αποφασιστεί επίσημα αν τελικά η συνάντηση θα αναβληθεί). Η άρνηση της Βαλλονίας να αποδεχτεί τη CETA, είναι μία σημαντική επιτυχία, αλλά επί της ουσίας μας ανοίγει μόλις ένα μικρό παράθυρο χρόνου για να εντείνουμε τις προσπάθειές μας και να πιέσουμε περισσότερες κυβερνήσεις να σταθούν στο πλευρό της Βαλλονίας. Θα πρέπει βέβαια και οι Ευρωβουλευτές να καταψηφίσουν τη συμφωνία αν αυτή τελικά κατατεθεί στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τι ακριβώς είναι η CETA και πόσο μας αφορά;H CETA είναι μία συμφωνία μαμούθ για το ελεύθερο εμπόριο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Καναδά, αντίστοιχη με την TTIP μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΗΠΑ. Αντίθετα από ό,τι παρουσιάζεται από τους υποστηρικτές της, η CETA είναι μία υπερσυντηρητική συμφωνία που εκχωρεί τις εξουσίες των εθνικών κυβερνήσεων στις πολυεθνικές επιχειρήσεις. Το βασικό σημείο κριτικής απέναντι στη CETA, όπως και στις TTIP, TPP, TiSA έχει σχέση με το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που συνεπάγεται. Δύο είναι τα βασικότερα σημεία: Πρώτον, η πενταετής διαπραγμάτευση της CETA ολοκληρώθηκε σε καθεστώς απόλυτης αδιαφάνειας, με τους Ευρωπαίους και Καναδούς πολίτες να έχουν μηδενική πρόσβαση στο περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων. Η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη ούτε και για τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών, η πλειονότητα των οποίων ήταν αποκλεισμένη από την πορεία των διαπραγματεύσεων. Δεύτερον, το υπερβολικά ευνοϊκό καθεστώς προστασίας στους επενδυτές, οι οποίοι θα έχουν την δυνατότητα να επεμβαίνουν σε κάθε νομοθετική πρωτοβουλία που επηρεάζει την κερδοφορία τους. Εν ολίγοις, θα μπορούν να διεκδικήσουν σε ιδιωτικά δικαστήρια αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων -μέσα από αγωγές- παρακάμπτοντας τόσο τα εθνικά δικαστήρια όσο και το ευρωπαϊκό δικαστικό σύστημα.
Μέχρι και το να πεθαίνεις κοστίζει στην Ελλάδα. Δες το βίντεο του VICE:
Δες και το βίντεο με τα αδέσποτα ζώα: Τα «Αθέατα Θύματα» της Κρίσης στην Ελλάδαα «Αθέατα Θύματα» της Κρίσης στην Ελλάδα
Συνεπώς αναμένεται να αλλάξει η ζωή μας αν τελικά επιτευχθούν αυτού του τύπου οι Διατλαντικές Εμπορικές Συμφωνίες... Σχεδόν κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής θα καθορίζεται όχι από τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των πολιτών αλλά από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις με βασικό κριτήριο την κερδοφορία τους. Οπότε ναι, θα αλλάξουν πολλά: Από τα εργασιακά δικαιώματα και το συνταξιοδοτικό, μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα κοινωνικά αγαθά, ουσιαστικά όλα πλέον θα αποτελούν πεδία, στα οποία οποιαδήποτε επιχείρηση θα καλύπτεται από τη CETA και θα μπορεί να προσφύγει ζητώντας αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτό πρακτικά μας οδηγεί στα εξής δύο σενάρια: είτε θα υποχρεώνονται τα κράτη να καταβάλλουν αστρονομικά ποσά ως αποζημιώσεις επειδή νομοθετούν υπέρ του δημοσίου συμφέροντος είτε θα μένουν εγκλωβισμένα στο πλαίσιο που ορίζουν οι επενδυτές και δεν θα νομοθετούν ποτέ επαρκώς υπέρ των πολιτών.
Υπάρχει κίνημα στην Ελλάδα κατά αυτών των Συμφωνιών, γνωρίζει η κοινή γνώμη τι διακυβεύεται;Υπάρχει σαφέστατα κίνημα στην Ελλάδα, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο η κοινή γνώμη να παραμείνει προσηλωμένη στα μείζονα ζητήματα που αφορούν το μέλλον -ακόμα και το εγγύς μέλλον. Την απασχολούν τα καθημερινά προβλήματα και τα απόνερα της οικονομικής κρίσης. Εκεί εντοπίζεται και το σημαντικό έλλειμμα ηγεσίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα όπως και στον υπόλοιπο κόσμο. Βέβαια θα πρέπει να επισημάνουμε πως μέχρι σήμερα η TTIP ήταν αυτή που συγκέντρωνε το μεγαλύτερο μέρος των αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία. Σχεδόν 60.000 πολίτες, 38 Δήμοι και δεκάδες φορείς έχουν ήδη εκφράσει ξεκάθαρα την αντίθεσή τους στις διατλαντικές συμφωνίες.
Ποια είναι η γνώμη σου για τη στάση των Ελλήνων πολιτικών όσον αφορά τις Συμφωνίες TTIP, CETA, TiSA, υπάρχουν αντιδράσεις;Η συμφωνία του κυβερνώντος κόμματος με τη CETA ήταν προδιαγεγραμμένη. Αυτό φάνηκε νωρίς μετά τον Γενάρη του 2015, όταν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά εγκατέλειπε την σκληρή ρητορική του ενάντια στις συμφωνίες, αν και μέχρι τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 οι διατλαντικές συμφωνίες ήταν αρκετά ψηλά στην ατζέντα τους. Αυτή τη στιγμή η TTIP φαίνεται να είναι κλινικά νεκρή, δεδομένου πως μετά τη διαρροή μεγάλου μέρους της συμφωνίας από το ολλανδικό γραφείο της Greenpeace, η κατακραυγή που προκάλεσε ήταν μεγάλη για οποιονδήποτε πολιτικό θέλησε να συσχετιστεί μαζί της. Ένα πιθανό σενάριο είναι η TTIP να επανέλθει, ίσως με νέα ονομασία έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα.
Στη CETA τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά. Το αν θα υπάρχει ή όχι τελικά συμφωνία, θα ξεκαθαρίσει στο προσεχές διάστημα. Σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου στηρίζει τη CETA, ωστόσο μετά τις αντιδράσεις της Βαλλονίας, έχουν ενταθεί και οι αντιδράσεις από μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, κοινωνικών φορέων και της κοινωνίας των πολιτών. Την περασμένη εβδομάδα περισσότεροι από 100 κορυφαίοι νομικοί από πανεπιστήμια της Ευρώπης τάχθηκαν ενάντια στο ιδιωτικό διαιτητικό δικαστήριο (ICS), ενώ το Συμβούλιο της Ευρώπης ζήτησε την αναβολή της υπογραφής της CETA, με το σκεπτικό ότι οι περιορισμοί που θέτει στη δυνατότητα των εθνικών κοινοβουλίων να νομοθετήσουν σε θέματα δικαιοδοσίας τους, είναι απαράδεκτοι. Παρά τη μεγάλη αβεβαιότητα που επικρατεί για το τι μέλλει γενέσθαι με τις διατλαντικές συμφωνίες, ένα είναι σίγουρο. Οι συμφωνίες αυτές θα αλλάξουν τις ζωές μας προς το χειρότερο και αν θέλουμε να αποτρέψουμε ένα τέτοιο μέλλον, τώρα είναι η μόνη ευκαιρία για να το πετύχουμε. (Περισσότερα από το VICE)
Η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ δεν είναι “νεκρή” υποστηρίζει επίτροπος
Μια παρόμοια συμφωνία ανάμεσα στην ΕΕ και τον Καναδά θα υπογραφτεί τελικά σήμερα, αφού ξεπεράστηκε η αντίσταση που πρόβαλαν τοπικές κυβερνήσεις του Βελγίου την τελευταία στιγμή, έπειτα από επτά χρόνια διαπραγματεύσεων.
Ο Πολ Μανιέτ, ο πρωθυπουργός της Βαλονίας, ο οποίος πρωτοστάτησε στην αντίσταση εναντίον της συμφωνίας με τον Καναδά, είπε μιλώντας στην τοπική Βουλή του προχθές Παρασκευή ότι με τις παραχωρήσεις που μπόρεσε να εξασφαλίσει, η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) είναι «νεκρή και θαμμένη».
Η Μάλστρεμ αντέτεινε πως διαφωνεί με αυτή την εκτίμηση και ότι οι συνομιλίες θα συνεχιστούν με την επόμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ. «Η TTIP δεν είναι νεκρή, αλλά δεν είναι ακόμη συμφωνία», είπε στους δημοσιογράφους έπειτα από μια τελετή στις Βρυξέλλες κατά τη διάρκεια της οποίας υπεγράφη το βελγικό συμπλήρωμα στη Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία (ΣΟΕΣ) με τον Καναδά. «Οι εκλογές στις ΗΠΑ φυσικά θα οδηγήσουν σε παύση των διαπραγματεύσεων και θα τις ξαναρχίσουμε κατόπιν με τη νέα κυβέρνηση», διαβεβαίωσε η ίδια.
Τόσο η TTIP όσο και η ΣΟΕΣ πυροδότησαν αντιδράσεις και διαδηλώσεις συνδικάτων και οργανώσεων διαμαρτυρίας, που καταγγέλλουν ότι οι συμφωνίες αυτές θα επιδεινώσουν την κατάσταση στην αγορά εργασίας, όσον αφορά το περιβάλλον και τους κανόνες δημόσιας υγείας, ενώ θα επιτρέψουν σε μεγάλες επιχειρήσεις να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις αποφάσεις δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη.
Η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες είχαν δεσμευθεί να υπογραφεί η TTIP πριν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο, αλλά και οι δύο πλευρές αναγνωρίζουν πλέον ότι αυτό είναι ανέφικτο. Αρκετοί Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν καλέσει οι συνομιλίες να τερματιστούν και να αρχίσουν καινούργιες με περισσότερη διαφάνεια και σαφέστερους στόχους.
Για τη Μάλστρεμ, τα μαθήματα που αντλήθηκαν από τις διαπραγματεύσεις για τη ΣΟΕΣ θα βοηθήσουν στη διαδικασία για την σύναψη της συμφωνίας με τις ΗΠΑ. «Ορισμένες από τις εμπειρίες και τις διαδικασίες που δοκιμάσαμε στις διαπραγματεύσεις για τη ΣΟΕΣ θα αντανακλαστούν στις προσπάθειές μας για την TTIP», έκρινε η επίτροπος. (http://mignatiou.com)
Φάκελος TTIP
Καταρρίπτοντας τα στερεότυπα για την ελληνική χρεοκοπία
31-10-2016
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Ο Ζόλταν Πογκάτσα (Zoltán Pogátsa) είναι ένας Ούγγρος λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Ουγγαρίας. Ο εν λόγω καθηγητής, αφού μελέτησε επί τουλάχιστον έναν χρόνο την ελληνική κρίση, εξέδωσε ένα σχετικό βιβλίο το 2014, όπου διαλύει όλους τους πολιτισμικούς και οικονομικούς μύθους που έχουν καλλιεργηθεί στην Δύση σχετικά με τα αίτιά της αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες ως λαό.
Το βιβλίο του είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, όπως και ο ίδιος, και καμμία αναφορά σ' αυτόν και το έργο του δεν γίνεται επί δύο χρόνια, τόσο από το ακαδημαϊκό όσο και από το δημοσιογραφικό κατεστημένο του μνημονιακού Ελλαδιστάν. Πέραν κάποιων ειδικών που ασχολούνται βαθύτερα και γνωρίζουν, κανείς άλλος δεν έχει ακούσει το όνομά του ούτε τον έχουν προσκαλέσει να αναπτύξει το πώς και το γιατί της φιλελληνικής του έρευνας σε κανένα κανάλι της χώρας μας. Η περίπτωση του Πογκάτσα και του βιβλίου του The Political Economy of the Greek Crisis (Η Πολιτική Οικονομία της Ελληνικής Κρίσης) είναι χαρακτηριστική τού τι συμβαίνει στην χώρα μας από το 2010 έως σήμερα, το πώς λειτουργεί η παραπληροφόρηση, και πώς στήθηκε η τεράστια κομπίνα που λέγεται “ελληνικό χρέος” για να λεηλατηθεί ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος της Ελλάδας. Γι' αυτό, άλλωστε, πρέπει να βρίσκεται στα σκοτάδια ο ελληνικός λαός.
Ο Ζόλταν Πογκάτσα, εξετάζοντας πιο ολοκληρωμένα και σε βάθος χρόνου τις ρίζες των όσων συμβαίνουν σήμερα, καταρρίπτει τα στερεότυπα τής εκ των άνωθεν προπαγάνδας, που συνοδεύει τα ελληνικά μνημόνια και την καταστροφή που έφεραν.
Στο βιβλίο του θέτει στο στόχαστρο την πιο κοινή άποψη που αναπαράγουν τα γερμανικά, κυρίως, μέσα ενημέρωσης, ότι οι Έλληνες φταίνε γιατί είναι εξαιρετικά “τεμπέληδες” και μη παραγωγικοί.
Η ματιά του συγγραφέα πάει σε βάθος χρόνου και θυμίζει ότι στον μεταπολεμικό κόσμο η Ελλάδα ήταν η σουπερστάρ αναπτυσσόμενη οικονομία, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, με σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης 7-9% ετησίως επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες (1950-1980), με σχεδόν μηδενικό χρέος.
Όπως αποδεικνύει ο Πογκάτσα, “σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργαζόταν 2.120 ώρες το έτος 2008, που άρχισε η παγκόσμια κρίση. Αυτό σημαίνει 690 ώρες περισσότερο από ό,τι ο μέσος Γερμανός, 467 ώρες περισσότερο απ' ό,τι ο μέσος Βρετανός και 356 ώρες πιο πολύ από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ”. Οι Έλληνες, επίσης, έχουν κατά μέσον όρο λιγότερες ημέρες για διακοπές κατ' έτος και συνταξιοδοτούνται αργότερα απ' ό,τι οι Γερμανοί και οι Βρετανοί.
Επίσης, διαψεύδει την ιδέα ότι οι Έλληνες είναι εγγενώς πιο σπάταλοι από τους σφιχτοχέρηδες Βορειοευρωπαίους. Στοιχεία της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) της περιόδου 2007-2009 αποδεικνύουν ότι Έλληνες είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα ιδιωτικών χρεών από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Τα γερμανικά νοικοκυριά βρέθηκαν να είναι χρεωμένα κατά 10% περισσότερο από τα ελληνικά.
Το εξώφυλλο του βιβλίου του Ζόλταν Πογκάτσα The Political Economy of the Greek Crisis (Η πολιτική Οικονομία της Ελληνικής Κρίσης), στο οποίο καταρρίπτονται όλοι οι πολιτισμικοί και οικονομικοί μύθοι για τα αίτια της χρεοκρατίας που επιβλήθηκε στην χώρα μας
Ο συγγραφέας αναζητεί τις ρίζες της ελληνικής κρίσης χρέους στην εποχή που αποφάσισε η Ελλάδα να μπει στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το 1981, οι ρυθμοί ανάπτυξης αυτομάτως κατρακύλησαν, σημειώνει ο συγγραφέας. Η χώρα υποχρεώθηκε σε αποβιομηχανοποίηση, σύμφωνα με τις επιταγές των ανταγωνιστικών βόρειων ευρωπαϊκών χωρών της Κοινότητας. Το βιβλίο, στην συνέχεια, περιγράφει πώς η διεφθαρμένη φιλο-ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ επέτρεψε σε συγκεκριμένα συμφέροντα να αλώσουν το ελληνικό κράτος, σε αντίθεση με τις προσδοκίες των απληροφόρητων ψηφοφόρων, και έκρυψε από μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία είχε σοβαρές δομικές αδυναμίες μέσα στο νέο ευρωπαϊκό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Ο Πογκάτσα επισημαίνει ότι τα προγράμματα λιτότητας, που προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα με την αποδυνάμωση της εργασίας και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, ήταν εντελώς αποτυχημένα. Αποδεικνύει την εγγενή αδυναμία των εσωτερικών δομών της Ευρωζώνης, η οποία δεν λειτουργεί ευνοϊκά για όλους τους λαούς ως κοινή νομισματική περιοχή.
Με τον Πογκάτσα συμφωνεί και ένας άλλος οικονομολόγος, ο Άλντο Μαρτίνεζ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο St. Peter της Νέας Υόρκης, ο οποίος ισχυρίζεται πως η ελληνική οικονομία έχασε την εθνική της αυτονομία και έγινε παίγνιο των κατευθύνσεων που επέβαλαν οι διεθνείς οικονομικές δυνάμεις και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα.
Η σημερινή κρίση είναι η απτή συνέπεια μιας χρεωκοπημένης συνταγής που εφαρμόζεται με τέτοιον τρόπο που είναι μοιραίος για τον ασθενή. Η ελληνική κρίση αντιπροσωπεύει με πολύ βαθύ τρόπο την χρεωκοπία ενός συγκεκριμένου μοντέλου, του νεο-φιλελευθερισμού που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδους είναι:
α) η γρήγορη παγκοσμιοποίηση,
β) η επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (NWO),
γ) η παγκόσμια ανάπτυξη του διαδικτύου, και
δ) το διαζύγιο των διεθνών αγορών από την πραγματική οικονομία.
Όπως λέει ο Πογκάτσα: “Αν συντάξεις μια λίστα με τους λόγους που η Ελλάδα ζει δύσκολα, αυτοί ταυτίζονται απόλυτα με τις απόψεις της παγκοσμιοποίησης και του νεο-φιλελευθερισμού από την δεκαετία του '70 και μετά... Πολλές από τις διαστάσεις της ελληνικής τραγωδίας από τα τέλη του '70 καθορίστηκαν από τις διεθνείς πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, που κατέστησαν αδύνατο για την Ελλάδα να συνεχίσει την ανάπτυξή της και να γίνει μια ολοκληρωμένη χώρα του πρώτου κόσμου”.
Ενάντια στην επικρατούσα κατεύθυνση της Τρόϊκας και των Ελλήνων συνεργατών της, ο καθηγητής Πογκάτσα επιμένει ότι τα προβλήματα της Ελλάδας δεν οφείλονται στον μεγάλο δημόσιο τομέα. “Αυτό είναι ένας μύθος”, λέει, “και μπορεί εύκολα να αποδειχθεί με ντοκουμέντα”.
Ο Πογκάτσα αποδεικνύει με πίνακες στο βιβλίο του ότι τα έξοδα του ελληνικού κράτους σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν στην πράξη χαμηλότερα παρά υψηλότερα από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης πριν την κρίση (σήμερα, βέβαια, έχει συρρικνωθεί) και σημαντικά μικρότερα από αυτά της Γερμανίας του κυρίου Σόϊμπλε. Αντίθετα, επίσης, με την ανθελληνική προπαγάνδα, οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν σοβαρή διαφορά στα επίπεδα των συντάξεων με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όσο για τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα, ήταν πολύ χαμηλότερες από την υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Παρ' όλα αυτά, όμως, οι δανειστές και οι “θεσμοί” εξακολουθούν να ζητούν περισσότερη λιτότητα και οριζόντιες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες.
Το μέγεθος της απάτης, θύμα της οποίας έχει πέσει η χώρα μας, φαίνεται στο παρακάτω εδάφιο από το βιβλίο του Πογκάτσα:
“Η πραγματική ειρωνεία είναι ότι, αν κοιτάξει κανείς τον εκ των υστέρων απολογισμό του ΔΝΤ για το πρώτο μνημόνιο, θα δει όλα αυτά τα στοιχεία στο κείμενο. Υπάρχει ένα γράφημα που δείχνει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δαπανών για τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχει ένα άλλο γράφημα που δείχνει ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι πολύ χαμηλότερες. Και δίπλα στο γράφημα υπάρχει κείμενο με τα μέτρα που λέει το αντίθετο από αυτό που δείχνει το γράφημα”...
Με αυτή την ανάλυση των αιτιών της ελληνικής κρίσης, ο Πογκάτσα πιστεύει ότι τα μνημόνια και η επιβαλλόμενη λιτότητα δεν θα αποφέρουν τίποτα, ενώ θυσιάζουν με ωμό τρόπο τις κοινωνικές δαπάνες, που είναι κρίσιμες για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη, ειδικά σε ευαίσθητους τομείς όπως η παιδεία και η υγεία.
Ο Πογκάτσα ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα μόνη της, όσο είναι στην Ε.Ε., δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτούς τους “ελέφαντες”, δεδομένου ότι τα προβλήματα που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση είναι συστημικά προβλήματα της ίδιας της Ευρωένωσης. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της γερμανικής λιτότητας, λέει, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και μόνο πόνο προκαλούν, όχι αποτελέσματα.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την συνεχιζόμενη αυτήν καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και για τα όσα υποφέρει ο ελληνικός λαός.
Αυτά λέει ο Πογκάτσα, γι' αυτό και το όνομά του είναι στο index (στην μαύρη λίστα) της σύγχρονης ευρω-νεοφιλελεύθερης ιεράς εξέτασης που διαφεντεύει την πατρίδα μας. Και δεν είναι μόνον ο Ούγγρος Ζόλταν Πογκάτσα που έχει ασχοληθεί με την ελληνική κρίση, είναι και άλλοι όπως ο Garry Jacobs, CEO της World Academy of Arts and Science (Παγκόσμιας Ακαδημίας Τεχνών και Επιστήμης), και ο Mark Swilling, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νοτίου Αφρικής, που έχουν κάνει μια μελέτη για μια win-win λύση του ελληνικού προβλήματος. Και όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά για την πλειονότητα εκείνων των οικονομολόγων που παρουσιάζουν μια εναλλακτική προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος υπάρχει πλήρης απαγόρευση αναφοράς και μόνον του ονόματός τους. Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κρίση χρέους είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τις προηγούμενες εθνικές οικονομικές κρίσεις και τις χρεωκοπίες που προκάλεσε το ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική και αλλού.
Η σημερινή ελληνική χρεοκρατία είναι το σύμβολο της αποτυχίας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας και πρακτικής που έχει μολύνει τον δυτικό κόσμο από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Συμβολίζει συγχρόνως το τέλος της δυτικής δημοκρατίας -όπως την γνωρίζαμε- και την άνοδο του οικονομικού και πολεμικού τυχοδιωκτισμού με καταστροφικές συνέπειες για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
* Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.111, Οκτώβριος 2016
Πηγή "Πύλη των Φίλων"
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Ο Ζόλταν Πογκάτσα (Zoltán Pogátsa) είναι ένας Ούγγρος λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Ουγγαρίας. Ο εν λόγω καθηγητής, αφού μελέτησε επί τουλάχιστον έναν χρόνο την ελληνική κρίση, εξέδωσε ένα σχετικό βιβλίο το 2014, όπου διαλύει όλους τους πολιτισμικούς και οικονομικούς μύθους που έχουν καλλιεργηθεί στην Δύση σχετικά με τα αίτιά της αλλά και για τους ίδιους τους Έλληνες ως λαό.
Το βιβλίο του είναι σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα, όπως και ο ίδιος, και καμμία αναφορά σ' αυτόν και το έργο του δεν γίνεται επί δύο χρόνια, τόσο από το ακαδημαϊκό όσο και από το δημοσιογραφικό κατεστημένο του μνημονιακού Ελλαδιστάν. Πέραν κάποιων ειδικών που ασχολούνται βαθύτερα και γνωρίζουν, κανείς άλλος δεν έχει ακούσει το όνομά του ούτε τον έχουν προσκαλέσει να αναπτύξει το πώς και το γιατί της φιλελληνικής του έρευνας σε κανένα κανάλι της χώρας μας. Η περίπτωση του Πογκάτσα και του βιβλίου του The Political Economy of the Greek Crisis (Η Πολιτική Οικονομία της Ελληνικής Κρίσης) είναι χαρακτηριστική τού τι συμβαίνει στην χώρα μας από το 2010 έως σήμερα, το πώς λειτουργεί η παραπληροφόρηση, και πώς στήθηκε η τεράστια κομπίνα που λέγεται “ελληνικό χρέος” για να λεηλατηθεί ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος της Ελλάδας. Γι' αυτό, άλλωστε, πρέπει να βρίσκεται στα σκοτάδια ο ελληνικός λαός.
Ο Ζόλταν Πογκάτσα, εξετάζοντας πιο ολοκληρωμένα και σε βάθος χρόνου τις ρίζες των όσων συμβαίνουν σήμερα, καταρρίπτει τα στερεότυπα τής εκ των άνωθεν προπαγάνδας, που συνοδεύει τα ελληνικά μνημόνια και την καταστροφή που έφεραν.
Στο βιβλίο του θέτει στο στόχαστρο την πιο κοινή άποψη που αναπαράγουν τα γερμανικά, κυρίως, μέσα ενημέρωσης, ότι οι Έλληνες φταίνε γιατί είναι εξαιρετικά “τεμπέληδες” και μη παραγωγικοί.
Η ματιά του συγγραφέα πάει σε βάθος χρόνου και θυμίζει ότι στον μεταπολεμικό κόσμο η Ελλάδα ήταν η σουπερστάρ αναπτυσσόμενη οικονομία, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς, με σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης 7-9% ετησίως επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες (1950-1980), με σχεδόν μηδενικό χρέος.
Όπως αποδεικνύει ο Πογκάτσα, “σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργαζόταν 2.120 ώρες το έτος 2008, που άρχισε η παγκόσμια κρίση. Αυτό σημαίνει 690 ώρες περισσότερο από ό,τι ο μέσος Γερμανός, 467 ώρες περισσότερο απ' ό,τι ο μέσος Βρετανός και 356 ώρες πιο πολύ από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ”. Οι Έλληνες, επίσης, έχουν κατά μέσον όρο λιγότερες ημέρες για διακοπές κατ' έτος και συνταξιοδοτούνται αργότερα απ' ό,τι οι Γερμανοί και οι Βρετανοί.
Επίσης, διαψεύδει την ιδέα ότι οι Έλληνες είναι εγγενώς πιο σπάταλοι από τους σφιχτοχέρηδες Βορειοευρωπαίους. Στοιχεία της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) της περιόδου 2007-2009 αποδεικνύουν ότι Έλληνες είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα ιδιωτικών χρεών από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Τα γερμανικά νοικοκυριά βρέθηκαν να είναι χρεωμένα κατά 10% περισσότερο από τα ελληνικά.
Ο συγγραφέας αναζητεί τις ρίζες της ελληνικής κρίσης χρέους στην εποχή που αποφάσισε η Ελλάδα να μπει στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το 1981, οι ρυθμοί ανάπτυξης αυτομάτως κατρακύλησαν, σημειώνει ο συγγραφέας. Η χώρα υποχρεώθηκε σε αποβιομηχανοποίηση, σύμφωνα με τις επιταγές των ανταγωνιστικών βόρειων ευρωπαϊκών χωρών της Κοινότητας. Το βιβλίο, στην συνέχεια, περιγράφει πώς η διεφθαρμένη φιλο-ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ επέτρεψε σε συγκεκριμένα συμφέροντα να αλώσουν το ελληνικό κράτος, σε αντίθεση με τις προσδοκίες των απληροφόρητων ψηφοφόρων, και έκρυψε από μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία είχε σοβαρές δομικές αδυναμίες μέσα στο νέο ευρωπαϊκό και παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Ο Πογκάτσα επισημαίνει ότι τα προγράμματα λιτότητας, που προσπάθησαν να λύσουν το πρόβλημα με την αποδυνάμωση της εργασίας και τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών, ήταν εντελώς αποτυχημένα. Αποδεικνύει την εγγενή αδυναμία των εσωτερικών δομών της Ευρωζώνης, η οποία δεν λειτουργεί ευνοϊκά για όλους τους λαούς ως κοινή νομισματική περιοχή.
Με τον Πογκάτσα συμφωνεί και ένας άλλος οικονομολόγος, ο Άλντο Μαρτίνεζ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο St. Peter της Νέας Υόρκης, ο οποίος ισχυρίζεται πως η ελληνική οικονομία έχασε την εθνική της αυτονομία και έγινε παίγνιο των κατευθύνσεων που επέβαλαν οι διεθνείς οικονομικές δυνάμεις και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα.
Η σημερινή κρίση είναι η απτή συνέπεια μιας χρεωκοπημένης συνταγής που εφαρμόζεται με τέτοιον τρόπο που είναι μοιραίος για τον ασθενή. Η ελληνική κρίση αντιπροσωπεύει με πολύ βαθύ τρόπο την χρεωκοπία ενός συγκεκριμένου μοντέλου, του νεο-φιλελευθερισμού που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδους είναι:
α) η γρήγορη παγκοσμιοποίηση,
β) η επιβολή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (NWO),
γ) η παγκόσμια ανάπτυξη του διαδικτύου, και
δ) το διαζύγιο των διεθνών αγορών από την πραγματική οικονομία.
Όπως λέει ο Πογκάτσα: “Αν συντάξεις μια λίστα με τους λόγους που η Ελλάδα ζει δύσκολα, αυτοί ταυτίζονται απόλυτα με τις απόψεις της παγκοσμιοποίησης και του νεο-φιλελευθερισμού από την δεκαετία του '70 και μετά... Πολλές από τις διαστάσεις της ελληνικής τραγωδίας από τα τέλη του '70 καθορίστηκαν από τις διεθνείς πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, που κατέστησαν αδύνατο για την Ελλάδα να συνεχίσει την ανάπτυξή της και να γίνει μια ολοκληρωμένη χώρα του πρώτου κόσμου”.
Ενάντια στην επικρατούσα κατεύθυνση της Τρόϊκας και των Ελλήνων συνεργατών της, ο καθηγητής Πογκάτσα επιμένει ότι τα προβλήματα της Ελλάδας δεν οφείλονται στον μεγάλο δημόσιο τομέα. “Αυτό είναι ένας μύθος”, λέει, “και μπορεί εύκολα να αποδειχθεί με ντοκουμέντα”.
Ο Πογκάτσα αποδεικνύει με πίνακες στο βιβλίο του ότι τα έξοδα του ελληνικού κράτους σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν στην πράξη χαμηλότερα παρά υψηλότερα από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης πριν την κρίση (σήμερα, βέβαια, έχει συρρικνωθεί) και σημαντικά μικρότερα από αυτά της Γερμανίας του κυρίου Σόϊμπλε. Αντίθετα, επίσης, με την ανθελληνική προπαγάνδα, οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν σοβαρή διαφορά στα επίπεδα των συντάξεων με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο. Όσο για τις κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα, ήταν πολύ χαμηλότερες από την υπόλοιπη Ευρωζώνη.
Παρ' όλα αυτά, όμως, οι δανειστές και οι “θεσμοί” εξακολουθούν να ζητούν περισσότερη λιτότητα και οριζόντιες περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες.
Το μέγεθος της απάτης, θύμα της οποίας έχει πέσει η χώρα μας, φαίνεται στο παρακάτω εδάφιο από το βιβλίο του Πογκάτσα:
“Η πραγματική ειρωνεία είναι ότι, αν κοιτάξει κανείς τον εκ των υστέρων απολογισμό του ΔΝΤ για το πρώτο μνημόνιο, θα δει όλα αυτά τα στοιχεία στο κείμενο. Υπάρχει ένα γράφημα που δείχνει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δαπανών για τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχει ένα άλλο γράφημα που δείχνει ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι πολύ χαμηλότερες. Και δίπλα στο γράφημα υπάρχει κείμενο με τα μέτρα που λέει το αντίθετο από αυτό που δείχνει το γράφημα”...
Με αυτή την ανάλυση των αιτιών της ελληνικής κρίσης, ο Πογκάτσα πιστεύει ότι τα μνημόνια και η επιβαλλόμενη λιτότητα δεν θα αποφέρουν τίποτα, ενώ θυσιάζουν με ωμό τρόπο τις κοινωνικές δαπάνες, που είναι κρίσιμες για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη, ειδικά σε ευαίσθητους τομείς όπως η παιδεία και η υγεία.
Ο Πογκάτσα ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα μόνη της, όσο είναι στην Ε.Ε., δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτούς τους “ελέφαντες”, δεδομένου ότι τα προβλήματα που οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση είναι συστημικά προβλήματα της ίδιας της Ευρωένωσης. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της γερμανικής λιτότητας, λέει, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν και μόνο πόνο προκαλούν, όχι αποτελέσματα.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την συνεχιζόμενη αυτήν καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και για τα όσα υποφέρει ο ελληνικός λαός.
Αυτά λέει ο Πογκάτσα, γι' αυτό και το όνομά του είναι στο index (στην μαύρη λίστα) της σύγχρονης ευρω-νεοφιλελεύθερης ιεράς εξέτασης που διαφεντεύει την πατρίδα μας. Και δεν είναι μόνον ο Ούγγρος Ζόλταν Πογκάτσα που έχει ασχοληθεί με την ελληνική κρίση, είναι και άλλοι όπως ο Garry Jacobs, CEO της World Academy of Arts and Science (Παγκόσμιας Ακαδημίας Τεχνών και Επιστήμης), και ο Mark Swilling, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νοτίου Αφρικής, που έχουν κάνει μια μελέτη για μια win-win λύση του ελληνικού προβλήματος. Και όχι μόνο γι' αυτούς, αλλά για την πλειονότητα εκείνων των οικονομολόγων που παρουσιάζουν μια εναλλακτική προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος υπάρχει πλήρης απαγόρευση αναφοράς και μόνον του ονόματός τους. Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κρίση χρέους είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τις προηγούμενες εθνικές οικονομικές κρίσεις και τις χρεωκοπίες που προκάλεσε το ΔΝΤ στην Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική και αλλού.
Η σημερινή ελληνική χρεοκρατία είναι το σύμβολο της αποτυχίας μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας και πρακτικής που έχει μολύνει τον δυτικό κόσμο από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Συμβολίζει συγχρόνως το τέλος της δυτικής δημοκρατίας -όπως την γνωρίζαμε- και την άνοδο του οικονομικού και πολεμικού τυχοδιωκτισμού με καταστροφικές συνέπειες για την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
* Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.111, Οκτώβριος 2016
Πηγή "Πύλη των Φίλων"
Ανατροπή υπέρ του κεφαλαίου
Μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν εκπληρώνονται απλά οι όροι κάποιων μνημονίων «ορισμένου χρόνου», αλλά τίθεται με αποτελεσματικό τρόπο σε εφαρμογή ένα ευρύτερο πρόγραμμα καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μακράς πνοής (π.χ. εκχωρήσεις σε επενδυτές της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια), με ιστορικές ανατροπές στον κοινωνικό και ταξικό συσχετισμό σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.
H συζήτηση για τις νέες προγραμματικές πολιτικές κατευθύνσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτές αποτυπώνονται στα προσυνεδριακά του κείμενα είναι πολύ σημαντική. Ωστόσο, είναι αναγκαία η συσχέτισή της με τη βασική εκτίμηση για το χαρακτήρα και τις δομικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής από μεριάς του. Πριν ακόμη αναλάβει το κυβερνητικό τιμόνι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας τον Οκτώβρη του 2014 στην ετήσια διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών, είχε θέσει με απόλυτα σαφήνεια, τον κεντρικό άξονα της μελλοντικής κυβερνητικής πολιτικής. Είχε πει επί λέξει: «Θέλουμε, όμως, και ένα κράτος που θα είναι αξιόπιστος ελεγκτικός μηχανισμός και αποτελεσματικός αρωγός του πραγματικού επενδυτή, του υγιούς επιχειρηματία, που θα διασφαλίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο για να καλύψει κοινωνικές ανάγκες, εντός του ισχύοντος δημοσιονομικού, εργασιακού και περιβαλλοντικού νομοθετικού πλαισίου».
Κοντολογίς: κράτος και κυβέρνηση σε ρόλο υπηρετών του κεφαλαίου στην άσκηση μιας οικονομικής πολιτικής, εντός του ασφυκτικού δημοσιονομικού πλαισίου που θέτει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο της ΕΕ (και όχι μόνο τα μνημόνια). Ενώ είναι αλήθεια ότι στις πλατείες λέγονταν προεκλογικές υποσχέσεις και περίσσευε η δημαγωγία, μιλώντας αυστηρά πολιτικά θα πρέπει να πούμε ότι υπήρχαν από τότε όλα τα δεδομένα που θα έπρεπε να οδηγούν στην εκτίμηση ότι όχι απλά θα ήταν βέβαιη η υπογραφή των μνημονίων αλλά ακόμη περισσότερο ότι θα εφαρμοζόταν μια ιδιαίτερα επιθετική αντεργατική και αντικοινωνική πολιτική.
Σήμερα, πλέον, αυτή η πολιτική έχει ξεδιπλωθεί σε ευδιάκριτες γραμμές. Είναι η σημερινή κυβέρνηση που καταφέρνει τελικά να κάνει τη μεγάλη τομή μεταφοράς εισοδήματος από την εργασία στο κεφάλαιο (ελληνικό και ξένο), σταθεροποιώντας (και εντείνοντας) την τρομακτική μείωση μισθών, συντάξεων και κάθε είδους κοινωνικών καλύψεων προς την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.
Δεν είναι όμως μόνο η πολιτική της ακραίας λιτότητας. Από τα ξενοδοχεία και γενικά τον τουριστικό τομέα έως τα σουπερμάρκετ και γενικά τον κλάδο διατροφής και, τελικά, σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, είναι σε εξέλιξη μια μεγάλη αναδιάρθρωση προς όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων, με κλείσιμο ή απορρόφηση όλων των μικρότερων και κυρίως με απολύσεις, μειώσεις μισθών και καταβύθιση εργασιακών δικαιωμάτων στο χειρότερο σημείο από ποτέ. Τόσο στις πόλεις όσο και στην περιφέρεια, τόσο στον πρωτογενή όσο και στο δευτερογενή τομέα και τις υπηρεσίες, η μεγάλη πλειοψηφία των μικρών επαγγελματιών, εμπόρων, αγροτών αλλά και νέων μεσαίων στρωμάτων επιστημόνων κάθε είδους εξαφανίζονται, με τεράστιο κόστος την απώλεια θέσεων εργασίας μισθωτών σε αυτούς. Σε όσους απομένουν, προσφέρεται ως μοναδικός «δρόμος» (ή μάλλον ως αντάλλαγμα) η περαιτέρω υποβάθμιση των αποδοχών και γενικά της εργασιακής σχέσης των μισθωτών εργαζομένων.
Εξαιρετικά μεγάλη σημασία έχει και η τομή στο ζήτημα της ιδιοκτησίας στον τομέα της κατοικίας και της γης. Και εδώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί σε μια κατεύθυνση ριζικής, ριζοσπαστικής (με την αρνητική έννοια) απαλλοτρίωσης της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, προς όφελος της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με μοχλό τις τράπεζες. Αργά ή γρήγορα οι ρυθμίσεις για τα «κόκκινα δάνεια» και τους πλειστηριασμούς θα αφορούν και την πρώτη κατοικία, ανεξάρτητα από επιχειρηματική δράση. Τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν τη συνολική εικόνα: Μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν εκπληρώνονται απλά οι όροι κάποιων μνημονίων «ορισμένου χρόνου», αλλά τίθεται με αποτελεσματικό τρόπο σε εφαρμογή ένα ευρύτερο πρόγραμμα καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, μακράς πνοής (π.χ. εκχωρήσεις σε επενδυτές της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια), με ιστορικές ανατροπές στον κοινωνικό και ταξικό συσχετισμό σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου.
Έχει τη δυνατότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα εργατικής και κοινωνικής γενοκτονίας; Οπωσδήποτε απαιτούνται από μεριάς του τόσο η οικοδόμηση νέων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών, όσο και η οικοδόμηση δρόμων πολιτικής «νομιμοποίησης», ειδικά στα πληβειακά κοινωνικά στρώματα που νοιώθουν εξουθενωμένα και διαρκώς απειλούμενα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφές πλεονέκτημα έναντι της ΝΔ σε σχέση με την πολιτική αποτελεσματικότητα εφαρμογής ακραίων μέτρων και -προσωρινής- ενσωμάτωσης ή/και εξουδετέρωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Αυτό το στοιχείο του εξασφαλίζει πολιτική στήριξη και εμπιστοσύνη από τα βασικά κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αντιπαραθέσεις δεν είναι στο πρόγραμμα. Αντίθετα, η κυβέρνηση σχεδόν υποχρεωτικά θα έρθει σε αντιπαράθεση με συγκεκριμένα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα, ανοίγοντας δρόμους σε άλλα που έχουν επενδύσει στη νέα διαχείριση, αλλά και σε ευρωπαϊκούς ομίλους, σπάζοντας τα γνωστά «ολιγοπώλια» και «καρτέλ». Το πακέτο Γιουνκέρ, οι χρηματοδοτικοί μηχανισμοί των ΕΣΠΑ, ο νέος αναπτυξιακός νόμος, το νέο πεδίο στον τραπεζικό τομέα και το όλο θεσμικό και «επενδυτικό» πλαίσιο που δημιουργείται, οριοθετούν το μπλοκ αστικών συμφερόντων που θα στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ και θα στηριχτεί από την κυβέρνησή του. Σε ότι αφορά τα λαϊκά στρώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μια, επιστρατεύει με εξαιρετική ευκολία το μπαμπούλα ενός «ακρο-νεοφιλελεύθερου» Μητσοτάκη, για να ισχυριστεί ότι «με τη Δεξιά όλα θα είναι πολύ χειρότερα». Και σε αυτό το συναγωνισμό του «κακού» με το «χειρότερο», στη βάση των «μειωμένων προσδοκιών» ενός εξουθενωμένου κόσμου, εξαφανίζονται οι εργατικές λαϊκές ανάγκες και η βάση της ανατρεπτικής αριστερής πολιτικής που στηρίζεται στην απαίτηση ενός αγωνιζόμενου λαού να βαδίσει από την ανατροπή για το «καλό» στο ακόμη «καλύτερο».
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί μια νέου τύπου ηγεμονία στα πιο χτυπημένα εργατικά στρώματα, αντικαθιστώντας το «ριζοσπαστισμό» της «άμεσης ανακούφισης εδώ και τώρα», με την υιοθέτηση των πιο αποκρουστικών πλευρών της συστημικής λογικής και του κοινωνικού αυτοματισμού και ιδιότυπου δαρβινισμού που αυτή εισάγει: όλα τα μέτρα κατά των εργαζομένων δικαιολογούνται στο όνομα των ανέργων, οι μειώσεις των συντάξεων στο όνομα της νεολαίας, τα ανοιχτά μαγαζιά με τσακισμένους υπαλλήλους στο όνομα της «επιβίωσης των επιχειρήσεων, άρα και των δουλειών».
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ
Ο Τσίπρας παραδόθηκε
Παραδοθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων που είχε δημιουργήσει εναντίον του το Βερολίνο. Αυτό ουσιαστικά ομολόγησε, μιλώντας εισηγητικά στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. «Η χρηματοπιστωτική ασφυξία λειτούργησε ως ένας διαρκής εκβιασμός για να μας αναγκάσει να υποταχτούμε στις δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και στις επιταγές της πιο σκληρής και ανελέητης λιτότητας. Βρήκαμε απέναντί μας τότε, όχι μόνο τους θεσμούς και τον άτεγκτη στάση της Γερμανίας αλλά και ολόκληρου του παλιού πολιτικού συστήματος στη χώρα μας», παραδέχτηκε.
«Δεν μπορούσαμε να πάμε πιο πέρα», ομολόγησε ο Τσίπρας στην ομιλία του και συνέχισε: «Πήραμε, λοιπόν, μια δύσκολη, αλλά αναγκαία απόφαση. Επιλέξαμε να συνεχίσουμε στον ευρωπαϊκό δρόμο…». Μέχρις εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε, διαφωνώντας φυσικά με τον Αλέξη Τσίπρα, ότι τα όσα είπε ο πρωθυπουργός συνιστούν την παραδοχή εκ μέρους του του αρνητικού συνωστισμού δυνάμεων στην ΕΕ και την υποταγή του στη γερμανική πολιτική. Τα πράγματα όμως αλλάζουν ριζικά, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να δικαιολογήσει και σε ιδεολογικό επίπεδο της υποχωρήσεις του, μεταβαλλόμενος έτσι σε όργανο της πολιτικής του Βερολίνου. «Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι ένα προοδευτικό σχέδιο», ισχυρίστηκε. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει βάση η κριτική που και εμείς ασκήσαμε στην απόφαση εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ. Η έξοδος, όμως, ιδιαίτερα μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας τους ενός τετάρτου του εθνικούς μας πλούτου με στόχο την παραμονή στο ευρώ, θα σήμαινε επιπρόσθετη ισόποση λεηλασία και μάλιστα ακαριαία. Και ταυτόχρονα θα σήμαινε και την απώλεια των καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων στις τράπεζες. Με αυτό το ενδεχόμενο βρεθήκαμε αντιμέτωποι», επεξέτεινε ο Τσίπρας το συλλογισμό του.
Αναμασώντας τα πιο αηδιαστικά επιχειρήματα της γερμανικής πολιτικής, ο Τσίπρας απεφάνθη ότι επανεισαγωγή της δραχμής θα σήμαινε «ακαριαία(!)» απώλεια «ισόποση λεηλασία» ακόμη ενός τετάρτου(!) του ΑΕΠ και ταυτόχρονα «απώλεια των καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων» από τις τράπεζες! Ουαί και αλίμονο δηλαδή, εάν κανείς σκεπτόταν να επανεισαγάγει το εθνικό νόμισμα στην Ελλάδα! Σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί σίγουρα θα ακολουθούσαν! Τι περισσότερο, δηλαδή, ισχυρίζονται οι Γερμανοί οικονομικοί κατακτητές της πατρίδας μας; Είπε κι άλλα ο Τσίπρας προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη γερμανόδουλη στάση που υιοθέτησε: «Παρά το γεγονός ότι αποτελούσε επίμονη επιλογή (σ.σ. η έξοδος από το ευρώ) μιας μειοψηφίας μέσα στο κόμμα μας που λειτουργούσε ως κόμμα μέσα στο κόμμα, δεν ήταν αριστερό σχέδιο. Ούτε ριζοσπαστικό. Ηταν το σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας», ισχυρίστηκε.
Σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι δηλαδή η οικοδόμηση του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας μέσω του ευρώ, αλλά η …αποδόμηση του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ μέσω της αποβολής των απείθαρχων χωρών, όπως η Ελλάδα, ώστε να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα για εκείνα τα ευρωπαϊκά κράτη που θα τολμούσαν να σκεφθούν να μιμηθούν το παράδειγμά τους! Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, πράγμα που αποτελεί ισχυρότατο πλήγμα κατά της Γερμανίας! Έχει κι άλλες τέτοιες ιδεολογικές ανοησίες να μας πει ο Αλέξης Τσίπρας; Επιμένει όμως: «Και μην έχετε καμία αμφιβολία. Τις συνέπειες μιας εθνικής αναδίπλωσης και της πιθανής εξόδου από το κοινό νόμισμα δεν θα τις χρεωνόταν ούτε η Ευρώπη ούτε οι θεσμοί ούτε το πολιτικό σύστημα της χώρας. Θα της χρεωνόταν η ίδια η Αριστερά — και όχι μόνο η ελληνική. Κι αυτό θα αποτελούσε ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα!». Ο κόσμος στενάζει και βογγάει λόγω του ευρώ και ο Τσίπρας χαρακτηρίζει «ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα» την απαλλαγή από το κοινό νόμισμα, που ποθούν πρωτίστως τα λαϊκά στρώματα! Τι να πει κανείς; «Δεν καταφέραμε να τερματίσουμε τη λιτότητα. Δεν καταφέραμε να σπάσουμε τη συμπεφωνημένη γραμμή της Ευρώπης», ομολογεί ο Αλέξης Τσίπρας, παραδεχόμενος την αποτυχία του. Αυτό όμως δεν δείχνει να τον πειράζει καθόλου, βρίσκει ακριβώς στο σημείο αυτό την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια θρασύτατη πρόκληση προς όλους τους αριστερούς πολίτες.
«Η Ευρώπη», λέει ο πρωθυπουργός, «τώρα πιστεύω πως συνειδητοποιεί στο σύνολό της ότι κίνδυνος για τη συνοχή της δεν είναι η Αριστερά που επιδιώκει την αλλαγή της πορείας της αλλά η ακραία Δεξιά που επιδιώκει τη διάλυσή της». Εμφανίζει δηλαδή την Αριστερά σαν… «ευρωλιγούρη» και την Ακροδεξιά σαν τον προμαχώνα της διάλυσης της ΕΕ! Τέτοιες ανοησίες λέει κανείς όταν είναι ευρωλάγνος και δουλικό της ΕΕ…
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ
Η Κρήτη μετατρέπεται σε γκρίζα ζώνη με τη μεταφορά "προσφύγων".
30-10-2016
Η Κρήτη, εκτός από αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ, μετατρέπεται και σε περιοχή αμφισβητούμενης κυριαρχίας (γκρίζα ζώνη) μετά την απόφαση για την μεταφορά τουλάχιστον 2.000 "προσφύγων" στο νησί. Αυτή την εγκληματική απόφαση υιοθέτησαν χθες οι δήμαρχοι της Κρήτης μετά από πρόταση της κυβέρνησης.
Στην απόφαση αυτή πρωτοστάτησαν ο δήμαρχος Ηρακλείου κ. Λαμπρινός και ο περιφερειάρχης κ. Αρναουτάκης. Στην απόφαση αυτή αντιτάχθηκαν μόνο δύο δήμαρχοι, Σφακίων και Αποκορώνου. Παρόντες ήταν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από Ηράκλειο και Λασίθι (Ηγουμενίδης, Βαρδάκης, Θραψανιώτης), αλλά και ο βουλευτής Ηρακλείου του ΚΚΕ κ. Συντυχάκης, που όλοι τους σιγοντάρισαν προκειμένου να υιοθετηθεί αυτή η εγκληματική για το νησί απόφαση.
Από τη σύσκεψη απουσίαζαν οι βουλευτές της ΝΔ με πρόφαση ότι δεν θα παρευρισκόταν ο υπουργός Μουζάλας. Ο τσακωμός των κομμάτων, ως συνήθως, δεν αφορά σ' αυτήν καθαυτή την απόφαση, αλλά στον τρόπο διαχείρισης, στο αν υπάρχει σχέδιο από την κυβέρνηση κι άλλα παρόμοια. Η ουσία βρίσκεται σε μικροκομματικούς υπολογισμούς και στον τρόπο μοιράσματος των κονδυλίων που τυχόν συνοδεύουν τους "πρόσφυγες" ανάμεσα στα κόμματα. Για το νησί και τους κατοίκους του δεν τους καίγεται καρφί.
Γι' αυτό και στο βασικό, δηλαδή στη μεταφορά και εγκατάσταση των "προσφύγων", συμφωνούν άπαντες. Μηδενός εξαιρουμένου. Τσακώνονται μόνο και ως συνήθως για το πώς θα μοιραστεί το μπαξίσι.
Τι είναι όμως αυτοί οι "πρόσφυγες"; Πρόκειται για τους 3.000 και πλέον που η Γερμανία επιθυμεί να διώξει από την επικράτειά της για να τους φέρει στην Ελλάδα. Ποιοί είναι αυτοί; Δεν πρόκειται για πρόσφυγες, αλλά για όσους οι διωκτικές αρχές της Γερμανίας συνέλαβαν και κρατούν μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν τις τρομοκρατικές ενέργειες σε Γερμανικό έδαφος φέτος το καλοκαίρι.
Με άλλα λόγια η Γερμανία επιθυμεί να διώξει υπόπτους για τρομοκρατία και εγκληματική ή παραβατική συμπεριφορά. Και πού θέλει να τους στείλει; Μα πού αλλού; Στην κατεχόμενη Ελλάδα και μάλιστα ειδικά στην Κρήτη. Έτσι θα πάρει μια και καλή την εκδίκησή της από τους Κρητικούς για το κάζο που έπαθε στην παλιά ναζιστική κατοχή.
Και τι κάνουν οι ντόπιοι δοσίλογοι γερμανοτσολιάδες όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων; Τους βαφτίζουν πρόσφυγες για να εξαπατήσουν τον απληροφόρητο κόσμο και να εκμεταλλευτούν τον ανθρωπισμό του. Πρόκειται για τον ίδιο ανθρωπισμό που χρησιμοποιούσε και ο ιεραπόστολος όταν με το αζημίωτο ευλογούσε την φούρκα του δουλέμπορου.
Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της απάτης σε βάρος της Κρητικών κι όχι μόνο, αρκεί θεωρούμε να τονίσουμε ότι η Γερμανία απαιτεί από την Ελλάδα να δεχθεί τους 3.000 και πλέον "πρόσφυγες" με βάση τη συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ. Μόνο που η συμφωνία αυτή δεν αφορά διόλου σε πρόσφυγες, αλλά μόνο και αποκλειστικά σε παράνομους μετανάστες.
Έτσι λοιπόν οι δήμαρχοι της Κρήτης με πρώτο τον περιφερειάρχη Αρναουτάκη - όνομα και πράγμα - αποδέχθηκαν την εγκατάσταση οιονεί εγκληματικών στοιχείων στο νησί τους, βαφτίζοντάς τους "πρόσφυγες". Γιατί; Η οφθαλμοφανής απάντηση είναι απλή: είναι τόσο δοσίλογοι, σύγχρονοι ταγματαλήτες των Γερμανών, που στο πρόσωπό τους βρίσκει τη δικαίωσή του κάθε παλιός εγκληματίας πολέμου που έβαψε με αίμα το νησί της Κρήτης. Μόνο η στολή τους λείπει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη απάντηση. Οι δήμαρχοι Ηρακλείου και η περιφέρεια εμφανίστηκε να πρωτοστατεί να φιλοξενηθούν οι "πρόσφυγες" σε σπίτια και όχι σε ανοιχτές δομές. Μάλιστα η Αντιπεριφερειάρχης Ρεθύμνου κ. Λιόνη διαβεβαίωσε ότι απέσπασε την υπόσχεση του υπουργού ότι στους ιδιοκτήτες των σπιτιών το υπουργείο θα προκαταβάλει τα πρώτα 12 ενοίκια. Μετά προφανώς θα αναλάβουν οι δουλέμποροι. Επίσημοι και μη.
Καταλάβατε τώρα; Σε σπίτια κι όχι σε ανοιχτές δομές, για να μπορούν να κερδοσκοπήσουν τα γνωστά και μη εξαιρετέα κυκλώματα που νέμονται δήμους και δημόσιο, χρόνια τώρα. Με μπαξίσι 12 μηνών ενοίκια οι δοσίλογοι ξεπουλάνε το νησί τους. Ποντάροντας στη συνείδηση μαυραγορίτη που κρύβουν αυτοί και οι όμοιοί τους.
Να γιατί σχεδιάζουν, όπως ακούγεται, να μεταφέρουν τον κύριο όγκο των "προσφύγων" σε Τυμπάκι και Ιεράπετρα. Σκέφτονται να δελεάσουν τους αγρότες του Λασιθίου και της Μεσαράς με την προσφορά δουλικής εργασίας για τα θερμοκήπια.
Έτσι θα έχουμε μερικές χιλιάδες οιονεί εγκληματικά στοιχεία να ενισχύουν στην πράξη τον υπόκοσμο του νησιού με το αζημίωτο. Φυσικά τους "πρόσφυγες" αυτούς ετοιμάζεται να ακολουθήσει ένα πλήθος Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), στις οποίες έχει εναποτεθεί - με εντολή της ΕΕ - η αποκλειστική διαχείριση αυτών των ανθρώπων. Πάλι με το αζημίωτο.
Κι όταν ο απλός κόσμος νιώσει να απειλείται η ζωή και η περιουσία του, τότε θα εγκατασταθούν και οι γνωστές ξένες δυνάμεις ασφαλείας, που ήδη επιχειρούν στα μεγάλα νησιά του Αιγαίου με πρόσχημα τη ροή προσφύγων και μεταναστών από την Τουρκία. Μαζί φυσικά με τα γνωστά Hot Spot, τα ανοιχτά και κλειστά κέντρα κράτησης.
Κι όποιος νομίζει ότι όλα αυτά είναι προσωρινά, ή ότι ο αριθμός θα περιοριστεί μόνο στους 2.000, τότε οφείλουμε να τον καλοσωρίσουμε στην Ελλάδα και στον πλανήτη Γη. Οι "πρόσφυγες" θα αρχίσουν να καταφθάνουν μετά το τέλος Νοεμβρίου και οι επιτετραμένοι των ΜΚΟ εκτιμούν ότι μέσα σε δυό χρόνια πάνω από το 10% του πληθυσμού στο νησί θα είναι τέτοιοι. Φαντάσου μπίζνα για εμπόρους και μαυραγορίτες του ανθρώπινου πόνου.
Έτσι η Κρήτη θα μετατραπεί και επίσημα σε γκρίζα ζώνη. Σε περιοχή με αμφισβητούμενη κυριαρχία, υπό τη δικαιοδοσία ενός υπερεθνικού παρακράτους ξένων δυνάμεων ασφαλείας και ΜΚΟ. Όπως ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή στα μεγάλα νησιά του Αιγαίου πλησίον των Τουρκικών ακτών, όπως είναι η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος και τα Δωδεκάνησα.
Φαίνεται τελικά ότι το παλιό όνειρο των αποικιοκρατών από τα τέλη του 19ου αιώνα να δουν την Κρήτη ανεξάρτητη πολιτεία με ομοσπονδιακή-πολυπολιτισμική δομή, ώστε ο εθνισμός των Κρητών να χαθεί και το νησί να αποτελέσει ορμητήριο για τα δικά τους σχέδια, βρήκε σήμερα τους κατάλληλους δοσίλογους της δεξιάς και της αριστεράς για να το υλοποιήσουν. Το λόγο έχει τώρα ο περήφανος Κρητικός λαός. Θα τους αφήσει να μετατρέψουν το νησί του σε γκρίζα ζώνη;
Αν και πιστεύω ότι οι μυριάδες όσων χάθηκαν στον αγώνα για την Ένωση και την ελευθερία, δεν θα αφήσουν τη συνείδηση κανενός τίμιου Κρητικού να ησυχάσει. Ήρθε η ώρα του γενικού ξεσηκωμού. Καμιά γειτονιά, κανένα χωριό δεν πρέπει να μείνει αμέτοχο σ' ολόκληρο το νησί. Η απόφαση μπορεί και πρέπει να ανατραπεί από την μαζική κινητοποίηση του κόσμου. Κάντε τους δοσίλογους να τρέμουν με μαζικές παραστάσεις και κινητοποιήσεις που δεν θα επιτρέψουν την υλοποίηση της απόφασης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)