Τα γεράκια και η αρκούδα

 30-10-2016

Η παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α. συρρικνώνεται, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα.

Σημείωση: Η πρόσφατη ανάπτυξη νέων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις βαλτικές χώρες, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και στη Ρουμανία,είναι μία πολύ σοβαρή εξέλιξη (πηγή) – αφού σκληραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το παιχνίδι ισχύος στην περιοχή, επί πλέον σε αυτά που διαδραματίζονται στη Συρία ή/και σχεδιάζονται για το Αιγαίο. Ίσως λοιπόν το παλαιότερο άρθρο μας να είναι αρκετά επίκαιρο.

 .

«Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην Ευρασία. Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στην Ευρασία, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην καρδιά της – στη Ρωσία.

Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στη Ρωσία, θα πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η αυτοκρατορία της Ευρασίας» (Brzezinski).

.

Ανάλυση

Οι απώλειες των Η.Π.Α., όσον αφορά τους συμμάχους, καθώς επίσης τα «μέσα» που τους εξασφαλίζουν την παγκόσμια ηγεμονία, πολλαπλασιάζονται. Οι χώρες των BRICS ιδρύουν το δικό τους ΔΝΤ, η Μ. Βρετανία συμμετέχει στην κινεζική ουσιαστικά παραλλαγή της Παγκόσμιας Τράπεζας (AIIB), η Ρωσία και η Κίνα εγκαθιστούν τα δικά τους Swift, το δυτικό Swift με έδρα τις Βρυξέλλες όχι μόνο δεν διώχνει τη Ρωσία, όπως ήθελε η υπερδύναμη αλλά, αντίθετα, της προσφέρει μία έδρα στη διοίκηση του, το πετροδολάριο κινδυνεύει από το πετρογουάν, η ΕΕ αρνείται να κλιμακώσει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας κοκ.

Πρόσφατα δε, παρά τις συγκρούσεις τους για τα νησιά της περιοχής, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, έκαναν ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της τριμερούς συνεργασίας τους – με τη συνάντηση των υπουργών εξωτερικών στη Σεούλ, με σκοπό την προετοιμασία μίας σύσκεψης κορυφής των ηγετών τους.

Σχεδιάζουν επί πλέον τη δημιουργία μίας ζώνης ελευθέρου εμπορίου, καθώς επίσης μία κοινή πολιτική απέναντι στο πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας – γεγονός που σημαίνει πως οι Η.Π.Α. απομονώνονται σταδιακά από την ευρύτερη περιοχή.

Επομένως, η ισχύς των Η.Π.Α. βαίνει συνεχώς μειούμενη, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται σταδιακά από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η βίαιη επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Δηλαδή, είτε την ανατροπή του προέδρου Putin και τη συμβιβαστική συνθηκολόγηση της χώρας, είτε το «διαμελισμό» της – με αποτέλεσμα να ενθαρρυνθούν όλοι οι υπόλοιποι «υποτελείς» της υπερδύναμης, διαπιστώνοντας τις αδυναμίες της..

Η Ρωσία

Ο ηγέτης τώρα που έχει πρώτος αμφισβητήσει το μονοπολικό πλανήτη της δεκαετίας του 1980, την απόλυτη ηγεμονία δηλαδή των Η.Π.Α., ο πρόεδρος Putin, πρότεινε πρόσφατα τη δημιουργία μίας νομισματικής ένωσης στην Ευρασία, κατά το παράδειγμα της Ευρωζώνης, με πρώτα μέλη τη Λευκορωσία και το Καζακστάν – τις χώρες που ήδη συμμετέχουν στην τελωνειακή ένωση που έχει ιδρυθεί στην περιοχή.

Ουσιαστικά σχεδιάζει μία ευρύτερη οικονομική και πολιτική ένωση, η οποία θα αποτελείται κυρίως από τα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, έτσι ώστε να καταπολεμηθούν τα προβλήματα από την υποχώρηση της ισοτιμίας του ρουβλίου, καθώς επίσης των τιμών του πετρελαίου – ενώ η πρόταση του για τη συναλλαγματική ένωση δεν αντιμετωπίσθηκε αρνητικά, αφού τόσο η Λευκορωσία, όσο και το Καζακστάν, έχουν ανάλογα προβλήματα με τις ισοτιμίες των δικών τους νομισμάτων.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το οποίο θα μπορούσε να προσελκύσει επίσης χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως, για παράδειγμα, την Ελλάδα, θα προκαλούσε εύλογα την οργή της υπερδύναμης – η οποία θεωρεί τόσο την Ευρώπη, όσο και την Ιαπωνία, αποκλειστικά δικά της «προτεκτοράτα»..

Ο στρατηγικός σχεδιασμός των Η.Π.Α. από τον Brzezinski

Στα πλαίσια αυτά οι αναφορές του Brzezinski στο βιβλίο του «Δεύτερη ευκαιρία», όπου επικρίνει τους τρεις αμερικανούς προέδρους (Bush I, Clinton und Bush II), λέγοντας πως δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν σωστά το δώρο της μοναδικής ηγεμονικής δύναμης στον πλανήτη, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και πριν την άνοδο της Κίνας, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

Όπως ισχυρίζεται ο Brzezinski, ειδικά ο πρόεδρος Bush II έπαιξε και έχασε στα χαρτιά με εγκληματικό τρόπο τις αμερικανικές δυνατότητες, αφού δεν κατάφερε να διατηρήσει την ηγεμονία των Η.Π.Α. στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς επίσης στην Τουρκία, μέσω της διεύρυνσης της βορειοατλαντικής συμμαχίας (ΝΑΤΟ).

Στο στρατηγικό του σχεδιασμό, η Ευρώπη και η Ιαπωνία έχουν το ρόλο των υποτελών (προτεκτοράτα), οι οποίοι θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως «προγεφυρώματα», με στόχο τον αποκλεισμό της ρωσικής ενδοχώρας τόσο από τα δυτικά, όσο και από τα ανατολικά – χωρίς να τους επιτρέπεται μία δική τους αυτόνομη πολιτική. Όπως επεξηγεί δε αναλυτικά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό,

«Εάν χρησιμοποιήσει κανείς την ορολογία που θυμίζει την πιο βάρβαρη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, τότε οι τρεις βασικές επιταγές της ιμπεριαλιστικής γεωστρατηγικής είναι οι εξής: Η αποτροπή των αθέμιτων συμπράξεων μεταξύ των υποτελών, η διατήρηση της εξάρτησης τους σε θέματα ασφαλείας, παράλληλα με την υπακοή και την προστασία τους, καθώς επίσης  η φροντίδα να αποκλείονται οι συμμαχίες των βάρβαρων λαών«.

Περαιτέρω, η απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική σφαίρα επιρροής, έτσι ώστε να μπορέσει να εξουδετερωθεί η Ρωσία, ευρίσκεται στο επίκεντρο του στρατηγικού οράματος του Brzezinski, με μία αξιοσημείωτη παραλλαγή.

Αναλυτικότερα, προειδοποιώντας για τους νέους ανταγωνιστές, όπως η Κίνα, η Ινδία και διάφοροι άλλοι, αναπτύσσει την εναλλακτική ιδέα, μέσω του εκδημοκρατισμού και του εκσυγχρονισμού της Ουκρανίας, να δεσμεύσει ακόμη και τη Ρωσία στη διευρυμένη δυτική στρατιωτική συμμαχία – μία Ρωσία όμως χωρίς τον Putin, η οποία θα υποτάσσεται, ως τοπική δύναμη, στην απόλυτη ηγεμονία των Η.Π.Α.

Υπάρχει βέβαια και ένα διαφορετικό «στρατηγικό όραμα» στις Η.Π.Α., το οποίο θεωρείται κάπως πιο ανόητο – έχει εκφραστεί δε από το διοικητή της σκιώδους CIA και το έχω ήδη αναφέρει σε ανάλογο άρθρο μου(Η πραγματική παγκόσμια τάξη).

Σύμφωνα με το δεύτερο αυτό «όραμα», θα έπρεπε να εμποδιστεί με κάθε τρόπο τυχόν συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία, ενώ ο στόχος δεν πρέπει να είναι η κατάκτηση της Ρωσίας, αλλά η πρόκληση ζημιών στην οικονομία της – έτσι ώστε να αποδυναμωθεί εντελώς, οπότε να μπορεί να ελέγχεται πλήρως από τις Η.Π.Α.

Ολοκληρώνοντας, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Μονάχου στις αρχές Φεβρουαρίου, όπου τοποθετηθήκαν στις θέσεις τους αυτοί που θα δρομολογούσαν το πραξικόπημα του Κιέβου , ήταν η τελευταία πρόβα πριν την πρώτη παράσταση του παρόντος δράματος – χωρίς φυσικά την ενεργό παρουσία του Brzezinski.

Εκεί ανακοινώθηκε η «αναγέννηση της δυτικής συμμαχίας», η οποία ορίσθηκε ρητά από τον υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α. ως η νέα πολιτική πρόκληση, με την οποία θα είναι αντιμέτωπη η Δύση τα επόμενα χρόνια – εάν θέλει να διατηρηθεί η ειρήνη στον πλανήτη, καθώς επίσης η δική της οικονομική ευημερία..

Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα του στρατηγικού σχεδιασμού των Η.Π.Α.

Εισαγωγικά, οι περισσότεροι Ουκρανοί είναι εχθρικά διακείμενοι απέναντι στη Ρωσία, ειδικά όσον αφορά το σημερινό της πρόεδρο, τον οποίο θεωρούν δικτάτορα αντίστοιχο του Stalin – ενώ η εχθρότητα τους είναι εύλογη, όπως επίσης αυτή ορισμένων γειτονικών χωρών, (α) επειδή έχουν υποστεί εγκλήματα στο παρελθόν, (β) λόγω των σημερινών συγκρούσεων στην ανατολική Ουκρανία, καθώς επίσης (γ) ένεκα της εισβολής στη χώρα τους, με τη βίαιη προσάρτηση της Κριμαίας.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας ανατράπηκε πραξικοπηματικά, με την τοποθέτηση μία πρόχειρης, φιλοδυτικής κυβέρνησης. Αντί όμως να εκδημοκρατισθεί, καθώς επίσης να εκσυγχρονισθεί η χώρα, σύμφωνα με τα σχέδια των Η.Π.Α., «διαμελίστηκε» στα τρία, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, ενώ η επόμενη κυβέρνηση που εκλέχθηκε την οδήγησε σε μία οικονομική καταστροφή – με την υποτίμηση του νομίσματος της, με τη ραγδαία άνοδο του πληθωρισμού, με την εισβολή του ΔΝΤ, με τραπεζικές χρεοκοπίες (πρόσφατα έκλεισαν τρεις τράπεζες και διασώθηκαν από την κεντρική – πηγή) κοκ.

Ένας περαιτέρω κατακερματισμός της Ουκρανίας, κατά μήκος των συνόρων της, όπου ευρίσκονται οι ηγεμονίες των «ολιγαρχών», θεωρείται πολύ πιθανός – ενώ η κυβέρνηση του Κιέβου, υποστηριζόμενη από τη Δύση, εξοπλίζεται στρατιωτικά, με στόχο τη βίαιη αποκατάσταση της κεντρικής τουλάχιστον ενότητας της χώρας.

Από την άλλη πλευρά η Ρωσία, αντί να συμμετέχει στην «αναδιάρθρωση» της Ουκρανίας, σύμφωνα με τα σχέδια του Brzezinski, υποχρεώθηκε στην άμυνα και εκδιώχθηκε από τη δυτική συμμαχία – ενώ η Ουκρανία αναγκάσθηκε, μετά από πιέσεις της Ευρώπης, να επιλέξει μεταξύ της συμμετοχής της στην ΕΕ ή στην ευρασιατική ένωση. Έτσι προκλήθηκε μία κατά μέτωπο σύγκρουση της ΕΕ με τη Ρωσία, αφού η τελευταία θεωρούσε ως απαραίτητη, ως θεμελιώδη καλύτερα την είσοδο της Ουκρανίας στην ευρασιατική ένωση.

Ακολούθησε ο χρηματοπιστωτικός πόλεμος εκ μέρους της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, με την επιβολή κυρώσεων, με τη χειραγώγηση των τιμών του πετρελαίου, με την εκροή των ξένων κεφαλαίων, με τις νομισματικές επιθέσεις κοκ. – ενώ η Ρωσία επιβαρύνθηκε επί πλέον από το κόστος της ενσωμάτωσης της Κριμαίας, από την ενίσχυση των επαναστατών στην ανατολική πλευρά, καθώς επίσης από την κατάρρευση των οικονομικών σχέσεων της με την Ουκρανία.

Εν τούτοις ο πρόεδρος της δεν ζημιώθηκε, αφού η δημοτικότητα του αυξάνεται ευθέως ανάλογα με τις πιέσεις που ασκούνται στη χώρα του – κάτι που δεν ήταν αναμενόμενο από τη Δύση, η οποία έχει διαφορετικές εμπειρίες (ανάλογα με τους Ρώσους συμπεριφέρονται και οι Έλληνες, όπως τεκμηριώνεται από την άνοδο των εκλογικών ποσοστώντης νέας κυβέρνησης, όταν αυξάνονται οι πιέσεις της Ευρώπης).

Αντί λοιπόν ο κ. Putin να ανατραπεί, όπως ήλπιζε η Δύση, σταθεροποιήθηκε – ενώ η Ρωσία απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από την φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, από την οποία άλλωστε έχει αποστασιοποιηθεί, μετά την εποχή των εγκλημάτων του ΔΝΤ .

.

Ο πολυπολιτισμικός οργανισμός

Κανένας στη Δύση δεν περίμενε μία τέτοια αντίδραση της Ρωσίας – αν και έπρεπε να ήταν αναμενόμενη, τουλάχιστον μετά τον πόλεμο της Γεωργίας. Τότε, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η χώρα αντιστάθηκε στις προσπάθειες διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ – φανερώνοντας πως δεν θα ήταν πρόθυμη να ανεχθεί περαιτέρω ενέργειες περιορισμού της από τη Δύση, χωρίς να αμυνθεί με όλες τις δυνάμεις της, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων.

Η αιτία είναι η βαθειά παρανόηση που διαπιστώνεται στη Δύση, όσον αφορά τη μεγάλη αυτή σε έκταση χώρα, η οποία δεν είναι ούτε ευρωπαϊκή, ούτε ασιατική, αλλά ευρασιατική – με πολλούς διαφορετικούς λαούς στο εσωτερικό της, οι οποίοι όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους.

Με απλά λόγια, η Ρωσία δεν είναι εν μέρει ευρωπαϊκή και εν μέρει ασιατική – αλλά ένας ιστορικά μετεξελιγμένος κοινωνικός, πολιτιστικός και εθνικός οργανισμός, μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας. Ένας ενδιάμεσος πολυπολιτισμικός χώρος λοιπόν, ο οποίος συμπεριλαμβάνει την ανατολική και τη δυτική Ευρασία, απόλυτα αμιγής και συνεκτικός.

Περαιτέρω, μία ενδιαφέρουσα διαπίστωση πηγάζει από την παρατήρηση των δύο παγκοσμίων πολέμων – του 1914/18 καθώς επίσης του 1939/1945. Εκείνες τις εποχές οι πολυπολιτισμικές αυτοκρατορίες, όπως αυτή των Αψβούργων, καθώς επίσης των Οθωμανών, διαμελίσθηκαν – ενώ οι λαοί που τις αποτελούσαν διαχωρίστηκαν μεταξύ τους, μετά από πολέμους. Αντίθετα, η ρωσική-ευρασιατική πολυπολιτισμική αυτοκρατορία επιβίωσε από τους δύο μεγάλους πολέμους, με τη μορφή της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να διαμελισθεί, σαν μία αμιγής φυλή ειδικής μορφής. Ο χαρακτήρας της του ενδιάμεσου χώρου, της προσδίδει μία ιστορική ποιότητα ενός «ρωσικού οργανισμού», ο οποίος σε εποχές ειρήνης αναπτύσσει μία έντονη ενδο-πολιτιστική ζωή, ενώ σε εποχές πολέμου και αμφισβήτησης, οικονομικής, στρατιωτικής ή πολιτικής, τα διάφορα μέρη του συγκλίνουν μεταξύ τους – έρχονται πιο κοντά και αμύνονται από κοινού.Το γεγονός αυτό, κρίνοντας από την ιστορία, μπορεί να οδηγήσει προσωρινά σε μία «βίαιη καταστολή», σε μία υποχώρηση καλύτερα του βιοτικού επιπέδου στο εσωτερικό της χώρας, όταν την ίδια στιγμή «βγάζει αγκάθια» προς τα έξω – με στόχο την προστασία των λαών της ως σύνολο και όχι ως επί μέρους οντότητες. Αυτός λοιπόν που δεν γνωρίζει τα συγκεκριμένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Ρωσίας, ως μίας ενδιάμεσης περιοχής της Ευρασίας, θέλοντας παρ’ όλα αυτά να την κατακτήσει, να την ελέγξει ή να κυριαρχήσει στο εσωτερικό της, είναι καταδικασμένος να ηττηθεί – γεγονός που έχει αποδειχθεί από τις προσπάθειες του Σουηδού Karl August, του Ναπολέοντα, της Βέρμαχτ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, του Χίτλερ στο δεύτερο, καθώς επίσης των Η.Π.Α. σήμερα, εάν πράγματι δεν τα καταφέρουν τελικά.

Η αιτία είναι το ότι, οι λαοί της γνωρίζουν από την ιστορία τους πως ο διαμελισμός της χώρας τους είναι συνώνυμος με την ανασφάλεια, με το χάος, με τους εμφυλίους πολέμους κοκ. – με μία κατάσταση δηλαδή, η οποία θα ήταν απείρως τρομακτικότερη και οδυνηρότερη, από αυτήν που βιώνει σήμερα η δύστυχη Ουκρανία.

.

Τα νέα σχέδια των Η.Π.Α.

Η υπερδύναμη, διαπιστώνοντας πως η Ρωσία αντιστέκεται στο χρηματοπιστωτικό πόλεμο που της έχει κηρύξει, με αποτέλεσμα να «χάνει το πρόσωπο της» απέναντι στους συμμάχους της, σχεδιάζει την ανεξαρτητοποίηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια – με στόχο αφενός μεν την άσκηση ακόμη μεγαλύτερων οικονομικών πιέσεων στη χώρα, αφετέρου την αύξηση της δικής της οικονομικής ισχύος.

Διευρύνει λοιπόν σταδιακά τη σύγκρουση της με τη Ρωσία στα επίπεδα των αγωγών παροχής ενάργειας, στα ατομικά εργοστάσια και στα λιμάνια – ενώ η ΕΕ επιδιώκει μία στρατηγική ενεργειακή συνεργασία με την Ουκρανία, προγραμματίζοντας την επέκταση των υποδομών των αγωγών και αυξάνοντας την ενεργειακή δυναμικότητα της Ουκρανίας, έτσι ώστε να περιορίσει την εξάρτηση της από τη Ρωσία.

Την ίδια στιγμή οι αμερικανοί δηλώνουν πως οι πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης θα πρέπει να απελευθερωθούν από τις οικονομικές παρενοχλήσεις της Μόσχας των τελευταίων δεκαετιών – προγραμματίζοντας την κατασκευή νέων αγωγών φυσικού αερίου, σε μία περιοχή που καλύπτει το 70% των αναγκών της από τη Ρωσία.

Παράλληλα, οι αμερικανικές επιχειρήσεις του κλάδου της σχιστολιθικής, καθώς επίσης της πυρηνικής ενέργειας, επιδιώκουν την επέκταση τους στην Ευρώπη, έτσι ώστε να εκτοπίσουν τους ρωσικούς ομίλους – όπως στο παράδειγμα της επίσκεψης του αμερικανού υπουργού εξωτερικών στη Βουλγαρία, η οποία εισάγει το 85% των αναγκών της από τη Ρωσία, με στόχο την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου από τις πολυεθνικές των Η.Π.Α.

Αμυνόμενη η Ρωσία, αγοράζει ενεργειακές υποδομές στην Ευρώπη, ενώ προσπαθεί να επεκταθεί στις χώρες της Μεσογείου, με κέντρο βάρους την Ελλάδα, την Ιταλία, την Κύπρο και την Αίγυπτο – όταν οι αμερικανοί σχεδιάζουν να μειώσουν κατά 20% το μερίδιο της στην ανατολική Ευρώπη, έως το 2020, αφενός μεν με την οικονομική βοήθεια της ΕΕ, αφετέρου με τη δική τους τεχνική και πολιτική στήριξη.

Περαιτέρω, η (εξαιρετικά εχθρική προς τη Ρωσία) Πολωνία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία, ξεκίνησαν να προμηθεύουν την Ουκρανία με φυσικό αέριο, το οποίο οι ίδιες αγοράζουν από τη Ρωσία, έτσι ώστε να τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση – ενώ κατασκευάσθηκε ένας νέος αγωγός μεταξύ της Μολδαβίας και της Ρουμανίας.

Η Ρωσία τώρα, συνειδητοποιώντας προφανώς τη στρατηγική των Η.Π.Α. προσπαθεί να κερδίσει τους Ευρωπαίους μεγάλους πελάτες της – μεταξύ άλλων σχεδιάζοντας στην Τουρκία την κατασκευή ενός νέου αγωγού, με την ονομασία «Turkey Stream» (χάρτης). Δήλωσε δε πως εάν οι Ευρωπαίοι επιθυμούν την προμήθεια τους με φυσικό αέριο, θα πρέπει οι ίδιοι να κατασκευάσουν έναν δικό τους αγωγό, έως τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία.

 .

Χάρτης – οι διάφορες εναλλακτικές παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη.

 .

Σύμφωνα με τη Ρωσία, οι δύο κεντρικοί διανομείς φυσικού αερίου μελλοντικά θα είναι η Τουρκία και η Γερμανία – οι δύο σύμμαχοι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Εν τούτοις, είναι δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού η Τουρκία θέλει να πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους κατασκευής η Ρωσία (Gazprom), ενώ απαιτεί πολύ υψηλά τέλη διέλευσης.

Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ σχεδιάζει με τη σειρά της την ανεξαρτητοποίηση της από τη Ρωσία, συνεργαζόμενη στρατηγικά με το Αζερμπαϊτζάν και το Τουρκμενιστάν – γεγονός που συνδέεται με την ευρύτερη στρατηγική των Η.Π.Α. στην περιοχή..

Επιμύθιο

Προφανώς το σκάκι, ο υπόγειος πόλεμος καλύτερα των αμερικανικών γερακιών με τη ρωσική αρκούδα, θα συνεχιστεί στο ευρωπαϊκό πεδίο μάχης – με στόχο να περιορισθεί η Ρωσία στο επίπεδο μίας τοπικής δύναμης, ελεγχόμενης από τις Η.Π.Α.

Εν τούτοις, οι προοπτικές επιτυχίας ενός τέτοιου σχεδίου είναι ελάχιστες, ενώ η Ευρώπη θα ήταν καλύτερα να επιδιώξει τη συνεργασία της με τη Ρωσία, αντί τη σύγκρουση μαζί της, η οποία θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, ειδικά για την ίδια.

Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη θα πρέπει να προσπαθήσει να κατανοήσουν οι Η.Π.Α. πως δεν μπορεί καμία δύναμη πλέον να κυριαρχήσει στον πλανήτη – οπότε θα ήταν καλύτερη η επιδίωξη συνεργασιών, έτσι ώστε να μην εξελιχθεί η υφιστάμενη σύγκρουση σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, πυρηνικό αυτή τη φορά, ο οποίος κατά τον Αϊνστάιν θα ήταν ο τελευταίος στον πλανήτη.

Βιβλιογραφία: K. Ehlers, Brzezinski, Chicago Council, Stratfor, DWN, Faz

ΠΗΓΗ:http://www.analyst.gr/

Το ισχυρότερο όπλο της Ρωσίας

30-10-2016
Η πραγματική απειλή για τις Η.Π.Α. δεν είναι τα ρωσικά πυρηνικά όπλα, αλλά ο χάρτινος πύργος των δολαρίων χωρίς αντίκρισμα – τα οποία στηρίζονται σε μία χώρα που έχει προ πολλού υπερχρεωθεί, ευρισκόμενη σε πορεία οικονομικής και πολιτικής παρακμής.

.

Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, ο πρόεδρος Putin και η Ρωσία, η Κίνα επίσης, δεν έχουν καμία διάθεση να αποδεχθούν την παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α. – γνωρίζοντας πως για να τα καταφέρουν, πρέπει με κάθε τρόπο να αποδεσμευθούν από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στα πλαίσια αυτά, το μεγαλύτερο γεωπολιτικό όπλο της Ρωσίας δεν είναι τα πυρηνικά ή/και η στρατιωτική της ισχύς, αλλά το νόμισμα – αρκεί βέβαια να στηριχθεί σε μία διαχρονική αξία, όπως είναι ο χρυσός.

Ως εκ τούτου η χώρα, έχοντας την άποψη πως ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι συναλλαγματικός, αφενός μεν αυξάνει ραγδαία τα αποθέματα της σε χρυσό, αφετέρου σχεδιάζει να αλλάξει το σύμβολο του εθνικού της νομίσματος με την ονομασία Bank of Russia – e1475520013798 (γράφημα), χρησιμοποιώντας μία ανάλογη εικόνα με αυτή του δολαρίου ($), της στερλίνας, του γεν και του ευρώ (€), τα οποία εμπεριέχουν γραμμές επάνω στο σύμβολο.

Υπενθυμίζουμε εδώ πως η Ρωσία, σε συνεργασία με την Κίνα, προωθεί σταδιακά την απεξάρτηση της από τα πετροδολάρια, από το αμερικανικό σύστημα του χρέους , καθώς επίσης από το «μονοπωλιακό» δυτικό σύστημα πληρωμών Swift – στο οποίο συμμετέχουν περί τα 10.500 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε 215 χώρες, με αποτέλεσμα σχεδόν κάθε τραπεζική συναλλαγή στον πλανήτη να εκτελείται μέσω αυτού (οπότε αποτελεί το μεγαλύτερο οικονομικό όπλο των Η.Π.Α.).

Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στη Δύση (Η.Π.Α.), να μπορεί να επιφέρει ένα ισχυρότατο πλήγμα σε όποια χώρα θελήσει, απλά και μόνο «βγάζοντας της την πρίζα» από το σύστημα Swift – όπως έγινε πρόσφατα με το Ιράν.

Παράλληλα, η Ρωσία σχεδιάζει την έκδοση ομολόγων στο κινεζικό νόμισμα , έχοντας δρομολογήσει σε συνεργασία με όλες τις χώρες των BRICS μία νέα Παγκόσμια Τράπεζα και ένα «εναλλακτικό» μίνι ΔΝΤ  ενώ ταυτόχρονα ισχυροποιεί την εγχώρια οικονομία της, έτσι ώστε να μπορεί να στηρίζει το νόμισμα της , σε συνδυασμό με τα αποθέματα χρυσού που συσσωρεύει (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των αποθεμάτων χρυσού της Ρωσίας

 .

Περαιτέρω, με το «χρυσό ρούβλι» να πλησιάζει όλο και πιο κοντά, πιθανότατα σε συνεργασία με την Κίνα που διαθέτει αποθέματα χρυσού 1.800 τόνων, η ρωσική κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε πως έχει τοποθετήσει ως στόχο πληθωρισμού το σταθεροποιητικό 4% – ενώ η συμμαχία της Ρωσίας με την Κίνα θα μπορούσε να ασκήσει έμμεσο ή ακόμη και άμεσο έλεγχο στα αποθέματα χρυσού του ΔΝΤ, όγκου άνω των 2.800 τόνων. Έτσι οι δύο χώρες θα είχαν τη δυνατότητα να ανταγωνισθούν τις Η.Π.Α. που διαθέτουν αποθέματα χρυσού περί τους 8.100 τόνους –  ενώ η οικονομία της υπερδύναμης είναι πλημυρισμένη στα χρέη, όπου μόνο αυτά του δημοσίου πλησιάζουν τα 20 τρις $.

Ως εκ τούτου αρκετοί θεωρούν ότι, η πραγματική απειλή για τις Η.Π.Α. δεν είναι τα ρωσικά πυρηνικά όπλα, αλλά ο χάρτινος πύργος των δολαρίων χωρίς αντίκρισμα – τα οποία στηρίζονται σε μία οικονομία που έχει προ πολλού υπερχρεωθεί, ευρισκόμενη σε πορεία παρακμής.Δυστυχώς δε, η παρακμή δεν αφορά μόνο την  οικονομία της υπερδύναμης αλλά, επίσης, την πολιτική της – πόσο μάλλον όταν ο ένας εκ των δύο υποψηφίων για την προεδρία, η κυρία Clinton, ελέγχεται ξανά από το FBI ποινικά, μερικές μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές, ενώ οι αγορές δεν έχουν καθόλου προεξοφλήσει το τεράστιο πολιτικό ρίσκο.

Το βασικό πρόβλημα πάντως της κυρίας Clinton δεν είναι τα e-mails που εξαφάνισε, δήθεν κατά λάθος, αλλά η «διαπλοκή» – με την έννοια της προώθησης των ιδιωτικών συμφερόντων της οικογένειας της, μέσω των δημοσίων αξιωμάτων της. Σύμφωνα με γνωστό αναλυτή της Wall Street και επενδυτή, ο οποίος ερεύνησε διεξοδικά τα φορολογικά στοιχεία του ιδρύματος Clinton, «το ίδρυμα δεν είχε/έχει καμία κοινωφελή δραστηριότητα, αφού πρόκειται για μία τεράστια φορολογική απάτη δήθεν δωρεών» (πηγή)

Με απλά λόγια, το ίδρυμα δεν έχει κανένα δικαίωμα φορολογικών απαλλαγών, όπως άλλες ΜΚΟ – ενώ τα έσοδα του θα έπρεπε να καταχωρούνται στα εισοδήματα της οικογένειας Clinton, επειδή δεν χρησιμοποιούνταν για κοινωφελείς δωρεές, αλλά κατέληγαν απευθείας στις τσέπες της οικογένειας. Ενδιαφέρον εν προκειμένω έχει ένα κείμενο της WSJ (πηγή), μέσω του οποίου η εφημερίδα αναρωτιέται γιατί δεν ερεύνησαν οι φορολογικές αρχές το ίδρυμα στο παρελθόν – αφού η φοροδιαφυγή που διεξήγαγε ήταν τεράστια.

Επίλογος

Ελπίζουμε και ευχόμαστε να κατανοήσουμε κάποια στιγμή όλοι εμείς οι Έλληνες ότι, η διαφθορά και η διαπλοκή της πολιτικής εξουσίας με την οικονομική, καθώς επίσης με τα ΜΜΕ δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο – οπότε δεν είναι θετικό να θεωρούμε μόνο τη χώρα μας ένοχη, μετατρεπόμενοι σε θύματα των ξένων συμφερόντων.

Το ίδιο συμβαίνει με τη φοροδιαφυγή, όπου η δήθεν ηθική Γερμανία κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον πλανήτη , ενώ κάτι ανάλογο ισχύει τόσο για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος , όσο και τις απάτες  οι οποίες ναι μεν δεν λείπουν από τη χώρα μας, αλλά το μέγεθος τους είναι κατά πολύ μικρότερο, από αυτό των άλλων χωρών (οπότε σωστά χαρακτηριζόμαστε ως «μικροαπατεώνες»).

Οφείλει ίσως να σημειωθεί εδώ πώς η μεγαλύτερη «όαση φοροδιαφυγής» λειτουργεί πλέον στο Delaware των Η.Π.Α. – στο οποίο επιτρέπονται ακόμη και οι τραπεζικοί λογαριασμοί με νούμερα, με ιδιοκτήτες που δεν μπορούν να «ταυτολογηθούν».

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι, θα πρέπει να συμψηφίζουμε τις παράνομες αυτές πράξεις με τις δικές μας, θεωρώντας πως αφού δεν έχουν μόνο ελληνική προέλευση, είναι αποδεκτές – αλλά αντίθετα ότι, δεν πρέπει να κατηγορούμε μόνο τη χώρα μας, παίζοντας το παιχνίδι των άλλων, ειδικά όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τόσο δύσκολες καταστάσεις.

Ολοκληρώνοντας, η σύγκρουση των Η.Π.Α. με τη Ρωσία, σε όλα τα επίπεδα, φαίνεται αναπόφευκτη – εκτός εάν αλλάξει τελικά πολιτική η υπερδύναμη, κατανοώντας πως δεν είναι σε θέση να κερδίσει τον πόλεμο, έχοντας απέναντι της και την Κίνα, ενώ ευρίσκεται σε μία πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση.

Μπορεί πάντως το ΝΑΤΟ να περικυκλώνει τη Ρωσία στρατιωτικά, αλλά η χώρα δεν φαίνεται να φοβάται ιδιαίτερα, αφού δεν πρόκειται να διαστάσει να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά της όπλα εάν παραστεί ανάγκη – ενώ η ίδια περικυκλώνει τις Η.Π.Α. οικονομικά, έχοντας θέσει ως πρώτη προτεραιότητα την απεξάρτηση της από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς επίσης τη χαριστική βολή στο δολάριο.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/

”ΑΝ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΤΕ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ” (ΝΑ ΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΝΟΜΙΣΜΑ)

  ΕΛΛΑΔΑ, ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΠΑ

---

   

30-10-216

Υψηλά ιστάμενες και πολύ αξιόπιστες πηγές στη Μόσχα, που επιθυμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, επιβεβαίωσαν προς τον γράφοντα ότι ο Αλέξης Τσίπρας ρώτησε τον Πρόεδρο Πούτιν αν η χώρα του μπορεί να εκτυπώσει χαρτονομίσματα. “Αν το ζητήσετε μπορούμε” ήταν η απάντηση του Ρώσου Προέδρου, συνέχισαν οι πηγές μας, προσθέτοντας ότι “η ελληνική κυβέρνηση δεν το ζήτησε ποτέ.”

‘Οντως επίσης βολιδοσκοπήθηκε η Μόσχα κάποια στιγμή να παράξει οικονομική στήριξη, ποτέ όμως στα πλαίσια ενός κάποιου ολοκληρωμένου “στρατηγικού σχεδίου”. Οι σχέσεις άλλωστε του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ρωσία δεν πήραν ποτέ σοβαρή και συγκροτημένη μορφή.

Αρκετά πριν από τον αναφερόμενο διάλογο, στην αρχή της διαπραγμάτευσης, ο γράφων είχε την ευκαιρία να μιλήσει με ανώτερο Ρώσο αξιωματούχο, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους. ‘Ηταν κάπως έκπληκτος με τη στάση της Αθήνας, που δεν ήθελε ούτε καν να κάνει ένα “παιχνίδι”, για να τρομάξει κάπως τους δυτικούς και να τους αποσπάσει κάτι στη διαπραγμάτευση.

Αργότερα την άνοιξη, ο σύμβουλος του Προέδρου Πούτιν και αρχιτέκτων της “Ευρασιατικής ‘Ενωσης”, ο οικονομολόγος Σεργκέι Γκλάζιεφ υποστήριξε, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στο Παρόν, ότι η ελληνική οικονομία θάταν πολύ πιο ανταγωνιστική στο περιβάλλον της Ευρασιατικής ‘Ενωσης, απότι στην ΕΕ.

“Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη”, είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια ιστορική συνέντευξη που έδωσε στο αμερικανικό Time, λίγο μετά την εκλογή του το 1981. Δείτε πόσο επιδέξια παίζει τώρα τα χαρτιά του δίπλα μας ο Ερντογάν, και με τους Αμερικανούς και με τους Ρώσους. Συγκρίνετε την πολιτική του με την επιδεικτική όσο και απόλυτη προβλεψιμότητα και υποταγή των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, περιλαμβανομένης της σημερινής κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Μάλιστα, για να τη δικαιολογήσουν, επιδίδονται στο σπορ της συστηματικής κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού και υιοθετούν μόνιμα τη θέση της Θάτσερ “Δεν υπάρχει εναλλακτική” (ΤΙΝΑ). Οι άνθρωποι θα ζούσαν ακόμα στα σπήλαια υιοθετώντας μια τέτοια άποψη και δεν θα είχαμε ασφαλώς ως εθνική εορτή την επέτειο του ξεσηκωμού του 1821 ή του ‘Οχι. Δηλαδή ήταν καλός ο συσχετισμός δυνάμεων τότε και είναι κακός τώρα;

Ακόμα άλλωστε κι αν έτσι ήταν, που δεν ήταν, τι άραγε πρέπει να κάνει ένας ηγέτης της Αριστεράς, να αναλάβει ο ίδιος τη συνέχιση της καταστροφής της πατρίδας του (και της παράταξής του);

Το που ήταν στραμμένες όλες οι προσδοκίες και ελπίδες της ελληνικής κυβέρνησης το κατέδειξε πέραν αμφιβολίας η δήλωση του κ. Δραγασάκη την επομένη της συνθηκολόγησης, όταν ευχαρίστησε την κυβέρνηση των ΗΠΑ για το αποτέλεσμα (όπως και ο Κώστας Σημίτης μετά τα ‘Ιμια)! Από το 2012 ήδη, ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να βάλει περίπου όλα τα “αυγά” του στο “καλάθι” του “άξονα των ναυτικών δυνάμεων” (ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ) για να εισπράξει στο τέλος αυτό που εισέπραξε. Ο κ. Βαρουφάκης, ως Υπουργός και κύριος διαπραγματευτής, τόνισε ότι η Ελλάδα δεν θα ζητήσει “ποτέ” δάνειο από τη Ρωσία. ‘Οποιος έχει περί αυτών αμφιβολίες, ας διαβάσει το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της “Καθημερινής” την Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015.

Μόνη της η Αθήνα, και προκαταβολικά, έκαιγε ένα ένα τα χαρτιά της, ελπίζοντας, με ανατολίτικο και διόλου ευρωπαϊκό τρόπο, στα ψίχουλα που θα της πέταγαν. Στο τέλος ούτε καν αυτά δεν πήρε. Τώρα, ο ελληνικός λαός βλέπει τη χώρα του να λεηλατείται και να καταστρέφεται με ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα, τους συνταξιούχους να αποδημούν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, τους νέους να φεύγουν και την κυβέρνηση να ξεφουρνίζει ιδιοτελείς ανοησίες για δήθεν αυτόματη ανάπτυξη, όπως έκανε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ (ή τις εξωφρενικές προβλέψεις Σταθάκη για την ανάπτυξη που έρχεται!). ‘Ενα χρόνο μετά την υποταγή συνεχίζουμε ακάθεκτοι στον δρόμο προς την καταστροφή – και δεν τον βλέπουν μόνο όσοι έχουν συμφέρον να μην τον δούν. Καταστρέφουν τους ‘Ελληνες γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μας πάρουν τη χώρα. Ο στόχος που βάλανε είναι νάχουν ολοκληρώσει την καταστροφή το 2021. Κι επειδή αρέσκονται πολύ στα σύμβολα, ίσως είναι αυτοί πάλι που κατάφεραν να βάλουν, δια των λογογράφων, τους Σαμαρά και Τσίπρα να τον εκφέρουν αντεστραμμένο, κάνοντας λόγο για εθνική αναγέννηση στα 200 χρόνια της Επανάστασης!

Να το ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό. ‘Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι κάποιος ‘Αγιος Βασίλης περίμενε ή περιμένει την Ελλάδα στη Μόσχα, ή ότι αυτά είναι εύκολα και ανώδυνα πράγματα. Δεν υπάρχουν από μηχανής Θεοί, ούτε σωτήρες. Ούτε η Ελλάδα χρειάζεται νέο “ρωσικό” κόμμα, αντίπαλο του “αμερικανικού” ιδίως και του “γερμανικού” που κυριαρχούν, ελληνικό χρειάζεται. Αλλά είναι εγκληματικό για έναν λαό και μια χώρα που απειλούνται με εξαφάνιση, να μην αντιμετωπίσουν όλα ανεξαιρέτως τα ενδεχόμενα, να μην στραφούν προς όλες τις κατευθύνσεις και να μην εκμεταλλευθούν σε βάθος όλες τις διεθνείς αντιθέσεις. Αν δεν το κάνουν δεν είναι γιατί έχουν άλλη άποψη, αλλά γιατί δεν είναι προς το προσωπικό συμφέρον των πολιτικών να το κάνουν.

‘Οταν αναλαμβάνεις εξάλλου τις τύχες μιας χώρας, σε στιγμή που κινδυνεύει η ύπαρξή της, πρέπει να είσαι θανάσιμα σοβαρός, όχι η προετοιμασία σου να είναι ανύπαρκτη και αστεία. Η σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς απεδείχθη “παιδική χαρά” στην καλύτερη περίπτωση, ποτέ δεν ετοίμασε τη χώρα και δεν ετοιμάστηκε για αυτό που όφειλε να κάνει, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις που δέχτηκε κι απέξω κι από μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ. “Μη μου τους κύκλους τάρατε”, ήταν η στάση του σημερινού Πρωθυπουργού σε όσους τον προειδοποιούσαν με όλους τους δυνατούς τρόπους, από το 2012 ακόμα, για την ανάγκη συγκροτημένης στρατηγικής και ύπαρξης πλάνου Β.

‘Οποιος δεν έχει πλάνο Β σε μια διαπραγμάτευση, καταλήγει αναπόφευκτα σε συνθηκολόγηση και υποταγή.

Η Ιστορία φάνηκε πολύ γενναιόδωρη στον κ. Τσίπρα και στην Ελλάδα. Τούδωσε δυόμιση χρόνια να ετοιμαστεί. Μόνο αυτό δεν έκανε. Τα εναπομέναντα περιθώρια να σωθεί η χώρα και ο Ελληνικός Λαός από το προγραμματισμένο τέλος του δεν είναι πλέον πολλά.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Παρόν της Κυριακής, στις 16.10.2016

Μέχρι που μπορούν να φτάσουν τα «αριστερά» ανδρείκελα;

30-10-2016

Θα το επαναλάβουμε: «Αυτή η ‘’αριστερή’’ κυβερνητική συμμορία είναι αδίστακτη…» και μέσα στους επιθανάτιους ασπασμούς της είναι ικανή για όλα… 
Τίποτα δεν μας εκπλήσσει πλέον… Η επιλογή Πολύδωρα για τη θέση του Προέδρου στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, αντανακλά τα δραματικά αδιέξοδα των «αριστερών» ανδρεικέλων, καθώς και την τελεσίδικα ξοφλημένη πολιτική τους.

Συνακόλουθα αποτυπώνει και τον πανικό τoυς. Ακριβέστερα τη ΣΥΓΧΥΣΗ απελπισίας και πανικού… 

Μια σύγχυση που οδηγεί τα κυβερνητικά παράσιτα σε αλυσιδωτές σπασμωδικές κινήσεις και σε τέτοιους βλακώδεις τυχοδιωκτισμούς που επιτείνουν ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδά τους και επιταχύνουν την πτώση τους. 

Τέτοιοι επιθανάτιοι σπασμοί αποκαλύπτουν, ακόμα και στους «πιστούς» της κυβέρνησης, το αδίστακτο και φαιό πρόσωπό της, καθώς και τον πανικό τής πτώσης της. 

Πώς αλήθεια μπορεί να δικαιολογήσουν τα στελέχη τους τον αυτό-εξευτελισμό τους από την επιλογή Πολύδωρα, που τόσα και τόσα του έχουν σούρει στο παρελθόν; 

Ενδεικτικά μόνο σημειώνουμε τα λόγια Παπαδημούλη: 




Την κυβέρνηση αυτή ΤΙΠΟΤΕ πλέον δεν μπορεί να τη σώσει.Ό,τι και να κάνει θα στρέφεται εναντίον της, θα γίνεται μπούμερανγκ, ακριβώς διότι η ίδια η πολιτική της είναι δραματικά αδιέξοδη, τελεσίδικα ξοφλημένη και υστερικά τυχοδιωκτική… 

Η πτώση της, τέλος, καταγράφει σε απαστράπτουσα μορφή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια τέτοια καιροσκοπική πολιτική συγκρότηση που δεν είχε ΤΙΠΟΤΑ, απολύτως τίποτα, το Αριστερό… Ήταν ένα κατασκεύασμα που ισοπέδωνε και πολτοποιούσε κάθε κοινωνική οριοθέτηση και κάθε ιδεολογία, ένα νεοταξικό κατασκεύασμα ακραίου «εκσυγχρονιστικού» νεοφιλελευθερισμού, ένα μίξερ των ιδεών, των κοινωνικών, ταξικών και εθνικών ποιοτήτων: Το τέλειο νεοταξικό «μοντέλο» της διάλυσης των κοινωνιών, της 

ΠΗΓΗ:http://resaltomag.blogspot.gr/

μετατροπής τους σε αποικίες του 4ου Ράιχ…

Ο Νίκος Κούνδουρος για τους λαθρομετανάστες

ΣΆΒΒΑΤΟ, 29 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2016

Κώστας Οικοδόμος
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα». 
Ο Νίκος Κούνδουρος ήταν μέχρι πρότινος υπέρ των λαθρομεταναστών.
Είχε πέσει στην λούμπα του ανθρωπισμού, βλέποντας μονομερώς το ζήτημα και όχι σφαιρικά, χωρίς να μπεί στον κόπο της νεοταξίτικης εποχής που ζούμε και κατά συνέπεια τον ρόλο της λαθρομετανάστευσης που προωθούν οι πολυεθνικές για να αλώσουν τα κράτη έθνη και να μετατρέψουν την Ελλάδα και Ευρώπη σε ένα απέραντο Μπαγκλαντές. 

Φυσικά για να πετύχουν τα σχέδια τουςπρέπει να τρομοκρατούν τους ντόπιους πληθυσμούς με τις αλλοδαπές συμμορίες που τις αφήνουν να ενεργούν ασύδοτες, όπως στην περίπτωση του Ν.Κούνδουρου αλλά και χιλιάδες ελλήνων πολιτών. 

Να πως περιγραφεί το δράμα του ο Ν Κούνδουρος από τους 

Νίκος Κούνδουρος: «Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα και ΑΦΜ»

Είναι οργισμένος και έτοιμος να πολεμήσει με όπλο την τέχνη του.

Με περιμένει στην αυλή του σπιτιού του στο Μετς. Είναι ντυμένος, όπως πάντα, στα μαύρα. Περπατά αργά: οι συνέπειες της επίθεσης που δέχθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο σπίτι του, το οποίο λεηλατήθηκε από τέσσερις αλλοδαπούς που παραλίγο να τον σκοτώσουν, είναι εμφανείς.

Ωστόσο ο Νίκος Κούνδουρος νιώθει και δείχνει βράχος. Δεν κρύβει την οργή του, λυπάται για όσους οδήγησαν την πατρίδα του στην κατάντια, αλλά είναι έτοιμος ακόμη και σήμερα να πολεμήσει. Ισως όχι με ένα τουφέκι, όπως έκανε στον ΕΑΜ, αλλά με μια καινούργια ταινία.

- Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα; 

«Βράχος. Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα».

- Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει; 
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».

- Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ; 
«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».

- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι; 
«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».

- Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε; 
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».

- Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο...

«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε. Η Αστυνομία, σύμφωνα με τα λόγια του, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λίγα πράγματα και ακόμη λιγότερα να κυνηγήσει, πόσω μάλλον να καταδικάσει. Και έτσι είναι. Κακό τέλος είχε η ηρωική ελληνική φυλή μετά το αλβανικό, μετά τον ανταρτοπόλεμο, μετά το ασικλίκι, μετά τη νίκη της Δεξιάς, μετά το Μακρονήσι. Ολα αυτά τα πράγματα σφράγισαν το κακό μέρος από τη μοίρα του Ρωμιού. Ισως μας προόριζε η μοίρα για μια καλύτερη ζωή. Για ελευθερία».

- Η Ελλάδα ωστόσο έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια. 
«Κρατήθηκε από το αίμα κάποιων που βρέθηκαν φάτσα με φάτσα με τον θάνατο. Και τι είχαν κάνει; Πρόδωσαν, λέει, την πατρίδα. Μα την πατρίδα την προδίδουν κάθε μέρα. Την πατρίδα σήμερα την προδίδουν οι βουλευτές, την προδίδουν οι άνθρωποι με το πολύ χρήμα, την προδίδουν αυτοί οι αθλιότατοι που διαχειρίστηκαν τα εθνικά ταμεία μας- ο Τσοχατζόπουλος, ας πούμε. Τους ξέρουμε όλοι. Σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ταπεινωμένος και με σκυμμένο το κεφάλι. Μονάχα η φοβερή πείνα, η οποία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και σε μερικούς μήνες θα μετατρέψει τον φόβο σε πανικό, θα σπρώξει κατά τη γνώμη μου τον λαό στον δρόμο. Είδες τι έγινε στην Αγγλία; Θα το κάνουμε κι εμείς, δεν γίνεται αλλιώς. Με τη φωνή “Κάτω οι βάρβαροι”. Οι χρηματιστές, η κυρία Μέρκελ, αυτοί είναι οι βάρβαροι. Εμείς τι φταίμε; Θα μου πεις, δεν υπάρχει άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία που να μη φταίει. Αλλά αν κάνεις σε καθέναν μια ανάλυση θα δεις ότι δεν φταίμε. Εσύ τι φταις; Εγώ τι φταίω; Υπάρχει αυτή η τρομερή γενίκευση. Ολοι τα φάγαμε. Τι πρόλαβες να φας εσύ ή εγώ; Ο ελληνικός λαός είναι αμέτοχος εκ των πραγμάτων. Οχι μόνο δεν τα έφαγε αλλά δεν είχε και τη δυνατότητα να τα φάει γιατί ζει κάτω από τον ζυγό δημοκρατικών κυβερνήσεων, είτε λέγονται Νέα Δημοκρατία είτε λέγονται ΠαΣοΚ. Οι τρομοκράτες του λαού είναι το κράτος. Ποιος είναι περισσότερο τρομοκράτης σήμερα από τον κ. Παπακωνσταντίνου; Ο φουκαράς που τραβά μια τουφεκιά και σκοτώνει έναν άλλον φουκαρά δεν είναι τρομοκράτης. Είναι παιχνίδι. Οι τρομοκράτες δεν είναι πια κάτι αόριστο. Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα, έχει επίθετο, έχει ΑΦΜ. Τα έχει όλα».

- Τι κάνει λοιπόν μπροστά στο αδιέξοδο ένας έλληνας καλλιτέχνης; 

«Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας αυτή τη στιγμή. Ή πρέπει να αποσυρθείς στο σπίτι σου και απλώς να βλέπεις, σαν παρατηρητής, ή, αν θες να πάρεις μέρος στα πράγματα, θα πρέπει να γίνεις πρόσωπο υπό έλεγχο. Οχι της Αστυνομίας ή της εξουσίας αλλά του γείτονά σου, του αδελφού σου, της Ιστορίας που σε περικυκλώνει. Πρέπει να είσαι συνεχώς υπόλογος. Η δική μου αντίσταση ήταν πάντα να κάνω ταινίες όχι διασκεδαστικές αλλά που ήθελαν να καταθέσουν το άδικο μαρτύριο ενός λαού που προοριζόταν για καλύτερη μοίρα. Και αυτό πρόκειται να κάνω τώρα με την επόμενη ταινία μου, το “Πλοίο”».

Ο πατέρας του Νίκου Κούνδουρου αρνήθηκε τα τρία παιδιά του να γίνουν μέλη της φασιστικής νεολαίας του Μεταξά.«Το πληρώσαμε επί χρόνια»λέει σήμερα ο σκηνοθέτης.«Μετά ήρθαν ο πόλεμος, η Κατοχή, η πείνα, σε κάθε γωνιά βλέπαμε από ένα πτώμα ή και περισσότερα. Από τα 17 μου βρέθηκα στα σπάργανα του ΕΑΜ, στην ένοπλη ομάδα Μπάιρον. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά για ένα πιτσιρίκι που αλλιώς μεγάλωσε και αλλιώς αναγκάστηκε να βιώσει τη ζωή. Ηταν φυσικό λοιπόν να διαμορφώσει μια άποψη σε ένα νεαρό παιδί που το μόνο που του έμενε ήταν ή να πάρει ένα τουφέκι και να πάει στα βουνάή να υποταχθεί. Τίποτε άλλο».Το δεύτερο δεν ταίριαζε ούτε στον Νίκο Κούνδουρο ούτε στα αδέλφια του.

Ο σκηνοθέτης μνημονεύει τον Ρήγα Φεραίο: Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.«Δεν ξέρω για σήμερα, αλλά του τότε Ελληνα ο τράχηλος δεν άντεχε την ταπείνωση, την ευτέλεια, το τίποτε μιας παθητικής ζωής. Προτιμούσε την πιο σκληρή διαδικασία, ακόμη και να έρθει φάτσα με φάτσα με τον θάνατο.
Σήμερα ο θάνατος είναι είδος πολυτελείας. Τον συναντάς σε κανένα νοσοκομείο με τρεις νοσοκόμες γύρω σου και με μια “πάπια” να φροντίζει το κορμί σου ώστε να μην ταπεινωθεί. Είναι το ίδιο με το να έχεις έρθει φάτσα με φάτσα με το εκτελεστικό απόσπασμα...

Τη βραδιά της προηγουμένης της εκτέλεσης του Μπελογιάννη το κόμμα μου ζήτησε να φροντίσω τη γυναίκα του χωμένος σε ένα αυτοκίνητο έξω από τις φυλακές της Καλλιθέας περιμένοντας να ακούσουμε τον κρότο έξι-επτά τουφεκιών. Ολα αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα και γίνονται ένα με την ως τότε ζωή σου.
Εξοικειώνεσαι και δεν τα βγάζεις ποτέ από μέσα σου».

«Το “Πλοίο” είναι ένα σχέδιο που γεννήθηκε μέσα από κάποιες περίεργες αλήθειες»λέει ο Νίκος Κούνδουρος για την επόμενη ταινία του,η οποία βρίσκεται «στο 12 παρά ένα για να γυριστεί». Θα είναι αγγλόφωνη και με άγνωστους ηθοποιούς στη διανομή.

«Πριν από περίπου δύο χρόνια μάθαμε ότι ένα πλοίο μαύρο σαν την Κόλαση, που κουβαλούσε στάριήρθε από την Αμερική,άραξε κάπου εδώ στις θάλασσες του Ιονίου και στη συνέχεια έφυγε για το Ισραήλ που,ως γνωστόν,δεν παράγει στάρι.Αργότερα μάθαμε ότι όχι μόνο στάρι δεν είχεαλλά το φορτίο του ήταν τελειότατος πολεμικός εξοπλισμός.Παράλληλα γίνονταν οι καινούργιες επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων».

Ολα αυτά ήταν γραμμένα στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και πέρασαν απαρατήρητα.Ο Κούνδουρος πήρε το δημοσιογραφικό υλικό και έφτιαξε το σενάριο μιας μυθοπλαστικής ταινίας με τη φιλική συνεργασία δύο συγγραφέων.Ενδιαμέσως η ταινία θα γεμίζει και με άλλα περιστατικά,επίσης αληθινά.

«Σε δύο κτίρια,ένα στην Κρήτη και ένα στην Πελοπόννησο,διάφοροι επιτήδειοι μαζεύουν κορίτσια από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τους υπόσχονται δουλειές για να τις κάνουντελικά πόρνες.Υπάρχει επίσης μία ακόμη στοά μασόνων,οι μεσάζοντες ανάμεσα στους Αμερικανούς και στους Ισραηλινούς».

Ο Θεόφιλος Τσάφος είναι ένας εγκληματίας που έχει εκπαιδευτεί για να εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη ξεκινώντας από τον εαυτό του.Πρώτα καίει στην πυρά του φανατισμού την καρδιά του.Στη συνέχεια, άκαρδος,ψάχνει να βρει θύματα για να ολοκληρώσει τη Μυστική Αποστολή του.Τα χέρια του γίνονται φονικά όπλα και τελικά πνίγει τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε στη ζωή του την ώρα της ερωτικής πράξης. Αυτές τις ημέρες το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξενεί το έργο «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου»,έναν μονόλογο που έγραψε πριν από 38 χρόνια ο Νίκος Κούνδουρος αλλά δεν είχε ανεβεί ως σήμερα στη σκηνή.Σκηνοθετημένο από τηΓιώτα Κουνδουράκη, πραγματεύεται την περίπτωση ενός εγκληματία που έχει εκπαιδευθεί για να εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη καταστρέφοντας τα πάντα- από τον εαυτό του ως τον έρωτα.Ο «Θεόφιλος Τσάφος» γράφτηκε στο Λονδίνο επί χούντας.Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αληθινό γεγονός το οποίο είχε διαβάσει εκείνη την εποχή στις εφημερίδες:«Με ενδιέφερε,το έψαξα καλά και το έγραψα.Ημουν πολύ πιο νέος τότε,αλλά πιστεύω ότι το έργο για την εποχή του περιέχει μια αντίσταση».
ΠΗΓΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΒΗΜΑ 

λαθρομετανάστες και άλλαξε την θέση του. 

Οι Αθεόφοβοι

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , 29 Οκτωβρίου 2016 .

Γράφει ο mitsos175

Όμοιος τον όμοιο αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα, λέει η παροιμία. Τώρα μεταξύ Φίλη και Άδωνη ποιός είναι το λαχανικό και ποιός το λίπασμα είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα.

Ο "άθεος" και ο "δωδεκάθεος" λοιπόν δίπλα - δίπλα στην Εκκλησία, να ψέλνουν και να προσεύχονται. Τι έψελναν; Την εξόδιο ακολουθία της Οικονομίας ίσως; Μήπως δέηση να μην ξυπνήσουμε και τους πάρουμε στο κυνήγι; Δεν άκουσα. Αν κρίνω όμως από το σταυροκόπημα του μπουμπούκου, μάλλον είναι προσευχή πριν το γεύμα. Καθόσον, όταν είναι να ορμήσει στο ψητό, έτσι κάνει το σταυρό του, να δουν οι άλλοι πόσο θρήσκος είναι. Σταυροκοπιούνται πριν φάνε κι άλλα από τα εισοδήματα των εργαζομένων στο οικουμενικό φαγοπότι που ετοιμάζουν.

"- Ευλόγησον δανειστή. - Ευλογημένη η κατοχή του ΔΝΤ και της ΕΕ και των αγίων Τραπεζών. Αμήν..."
Κι εμείς να παρακαλούμε: "Σώσον Κύριε το Λαό σου..." Αλλά αν δεν κουνήσεις κι εσύ λίγο το χεράκι σου, καλέ μου εργαζόμενε, τι να σου κάνουν οι προσευχές;

Μόνο χεράκι - χεράκι δεν πιάστηκαν Άδωνης και Φίλης. Φίλοι - Φίλη... καριοφίλι. Θα έδιναν και καυτό φιλί με γλώσσα, ίσως να χαμουρεύονταν λίγο, αλλά σεβάστηκαν το χώρο. Τους ψηφοφόρους πάλι δεν τους σέβονται καθόλου, αλλά αυτοί είναι ποίμνιο, δεν είναι ποιμένες. Έχει διαφορά: Το πρόβατο τρως, όχι το βοσκό.

Ήταν που υπήρχε "κόντρα" μεταξύ της κυβέρνησης και της Εκκλησίας! Όσο για το χέρι - χέρι με το υπόλοιπο του Καρατζαφέρη μην απορείς. Ψήνεται οικουμενική και θέλουν να σε βάλουν στο κλίμα, μη σου έρθει απότομα και σκαλώσει το κουτόχορτο στο λαιμό.

Όλα, λόγω της ημέρας, που μια συναίνεση την ήθελε. Βέβαια οι παππούδες μας το 40 δεν συνήνεσαν με τους φασίστες, τους πολέμησαν, αλλά ο Φίλης είναι ομοϊδεάτης με τον Άδωνη.

Τώρα θα γίνω πολύ κακός: Παπά, ο Άδωνης χασμουριόνταν, δεν έψελνε. Καλά σ' αυτό δεν τον κατηγορώ. Κι εμένα, όταν μας πήγαιναν Εκκλησία, με έπιανε μια νύστα. Θες το λιβάνι, η γλώσσα που δεν καταλαβαίναμε γρι, μου έρχονταν να την πέσω για ύπνο στην καρέκλα. Έπιανα όμως την ψιλοκουβέντα με το διπλανό, έτσι περνούσε η ώρα. Είχαμε όμως και το νου μας στο δάσκαλο, μη μας ρίξει μετά τίποτε καντήλια, διότι "δεν σεβόμασταν την ιερότητα του χώρου".

Τώρα, ρε δάσκαλε, τι έχεις να πεις για τους κηφήνες, ε; Αυτοί που παριστάνουν τις θεούσες, έχουν ιερό και όσιο; Σέβονται τίποτα; Τίποτε απολύτως! Όλα ένα σώου, μια απάτη. Τους "τίμησαν" τους αγωνιστές. Τους πετσόκοψαν τη σύνταξη. Τους έκοψαν τα φάρμακα, το ΕΚΑΣ, τους έβαλαν χαράτσια. Όποιος γλύτωσε το 40 από τα SS το βρίσκει τώρα από τις Τράπεζες.
Ακόμα χειρότερη η λεηλασία σήμερα. Διότι τότε στα έπαιρναν όλα: Σοδειά, κοσμήματα, σπίτι, ζωή. Και τώρα πάλι όλα στα παίρνουν, αλλά σήμερα σε βγάζουν και χρεωμένο από πάνω! Μας λένε ακόμα χρωστάμε!

Σας χρωστάμε ρε κερατάδες, πράγματι. Μπόλικες φάπες με κλωτσιές για επιτόκιο. Πότε θα σας "ξοφλήσουμε", πότε θα πληρώσετε κακούργοι, για όσα μας κάνετε, δεν ξέρω, αλλά νιώθω ότι η ώρα ζυγώνει. Κανάγιες! "Εθνική ομοψυχία" στη μάσα, στην εκμετάλλευση του αδύνατου. Ένας Άρης 

ΠΗΓΗ:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

χρειάζεται να κάνει την αρχή. Θα φανεί, που θα πάει, είναι ώρα... .

Ο Σύριζα, το Άρδην και η πατριωτική Αριστερά

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΚΥΡΙΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ

29-10-2016

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη τ. 126

Στα έξι χρόνια της κρίσης, η αποσύνθεση μιας παρασιτικής κοινωνίας παρήγαγε ελάχιστα θετικά αντισώματα, ενώ, αντίθετα, βιώνουμε έναν κατήφορο στον βόρβορο, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Εξάλλου από το 2010 επισημαίνουμε πως ο άναρθρος χαρακτήρας του κινήματος ενάντια στα μνημόνια δεν προοιωνιζόταν τίποτα το θετικό και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα, από το εσωτερικό του, να το μετασχηματίσουμε σε κίνημα ανάταξης της χώρας.

Υπογραμμίζαμε διαρκώς πως, αν συνεχιζόταν αυτή η πορεία, η χώρα θα μεταβαλλόταν σε ένα αποτυχημένο κράτος, διοικούμενο από μαφιόζους και ολιγάρχες. Σήμερα, το κατ’ εξοχήν κόμμα της ελληνικής διανόησης (με την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή όσοι διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην κοινωνική αναπαραγωγή –εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, «διαχειριστές» της κοινωνικής συναίνεσης, στα ΜΜΕ, στην ψυχική υγιεινή κ.λπ. ), ο ΣΥΡΙΖΑ, άνοιξε τον δρόμο στον Λεβέντη, στον Σώρρα, τον Μαρινάκη, τον Καλογρίτσα…
Στο βιβλίο μου Η αποστασία των διανοουμένων, που εκδόθηκε το 2013, περιέγραφα την παρακμή της ελληνικής διανόησης, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ πως το κόμμα της όχι απλώς θα άνοιγε τον δρόμο στους ολιγάρχες, μέσα από την αποτυχία του, αλλά θα είχε το θράσος να τους εισαγάγει το ίδιο στην πολιτική και την επικοινωνιακή ηγεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ατζέντης του Καλογρίτσα. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα των διανοουμένων, ο… «διανοούμενος» Κιμούλης, ο «διανοούμενος»-βουλευτής Δημήτρης Σεβαστάκης, ο «διανοούμενος» υπουργός Νίκος Ξυδάκης και ο νεορθόδοξος βουλευτής Κώστας Ζουράρης –για να μην αναφέρω άλλες λεπταίσθητες ψυχές των Εξαρχείων και του Κολωνακίου, που ασχολούνται με τις «έμφυλες ταυτότητες»–, λειτουργούν ως ατζέντηδες και υπηρέτες μαφιόζων και ολιγαρχών.
Τι ακριβώς κάνουν όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες των λεπτών ψυχών, καλλιτεχνών, ηθοποιών, συγγραφέων, λογοτεχνών, εκπαιδευτικών και «πνευματικών ανθρώπων» που στήριξαν –φανατικά ή έστω «κριτικά»– την άνοδο αυτής της αριστερής μαφίας στην εξουσία; Ακόμα περισσότερο, τι κάνουν όσοι, όταν το Άρδην έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου από το 2014, μας καλούσαν να μη δειχνόμαστε τόσο «υστερικοί» και να περιμένουμε, προσφέροντας την «κριτική μας υποστήριξη».

Το Άρδην και ο Σύριζα

Βέβαια, είναι αλήθεια πως από πολύ παλιότερα είχαμε έρθει σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο μάλιστα ενισχύονταν οι εθνομηδενιστικές του τάσεις. Αυτή η εθνομηδενιστική ροπή αποτέλεσε και την αφετηρία της ρητής άρνησης συμμετοχής μας στις αρχικές κινήσεις για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και της αποστασιοποίησής μας από τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος, όταν έγινε πρόεδρος του Συνασπισμού –και του ΣΥΡΙΖΑ– εγκατέλειψε τάχιστα τις πατριωτικές του ευαισθησίες.
Ωστόσο, επειδή δεν θέλαμε να προτάξουμε με ιδεοληπτικό τρόπο τις αντιρρήσεις μας, προσπαθούσαμε πάντοτε να διατηρούμε καλές σχέσεις, ιδιαίτερα με όσους έδειχναν όντως κάποιες πατριωτικές ευαισθησίες. Έτσι, συχνά-πυκνά, καλούσαμε στις εκδηλώσεις μας στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι, κατ’ εξοχήν ο Γλέζος. Παλαιότερα, μάλιστα, ο Μανώλης Γλέζος, ιδιαίτερα, αλλά και ο Λαφαζάνης, είχαν θελήσει «να μεσολαβήσουν» για μια ένταξή μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο επιχείρησε δυο τρεις φορές στη συνέχεια και ο παλιός γνωστός μας, από τον «αγώνα των τυφλών», στις αρχές της δεκαετίας του 1980, Παναγιώτης Κουρουμπλής.
Παρότι θεωρούσαμε ανέφικτη μια τέτοια συνεύρεση, δεδομένων των τεράστιων διαφορών μας, για να μη φανούμε «ακατάδεκτοι» και επειδή πολλοί φίλοι από την «πατριωτική αριστερά» μας πίεζαν σχετικά, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε, τουλάχιστον, μια συζήτηση μαζί τους… Η απάντηση αναμένεται ακόμα. Και ήταν αναμενόμενο. Ιδιαίτερα όσοι Συριζαίοι μας γνώριζαν από το παρελθόν, όπως η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Νταβανέλος, ο Θόδωρος Δρίτσας και άλλοι – ορισμένοι από αυτούς και παλιά μέλη της Ρήξης–, αντέταξαν ένα αποφασιστικό βέτο και στην υποψία συζήτησης μαζί μας. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εμείς δεν ανήκαμε σε εκείνες της ομάδες της «πατριωτικής αριστεράς» που θα έκαναν γαργάρα τις απόψεις τους, αλλά αντίθετα θα συγκρουόμασταν ανοικτά με τον εθνομηδενισμό. Ορθώς, λοιπόν, από τη σκοπιά ενός εθνομηδενιστικού κόμματος, οι άνθρωποι απέκλεισαν κάθε σχετική πρόταση και ο Γλέζος, ο Λαφαζάνης, ο Κουρουμπλής, εγκατέλειψαν κάθε σχετική προσπάθεια.
Παρ’ όλα ταύτα, επειδή ακόμα κάποιοι θεωρούσαν πως οι αποκλίνοντες δρόμοι μας αποτελούσαν συνέπεια μιας παρεξήγησης, –ιδιαίτερα με τον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο δεν είχαμε μέχρι τότε κάποιες προσωπικές σχέσεις–, προσπάθησαν να αρθούν οι «παρεξηγήσεις» –τις οποίες χρέωναν και στην οξύτητα της κριτικής μας–, μέσω κάποιας προσωπικής επαφής μαζί του.
Κάποιος, πολύ παλιός φίλος του Άρδην, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα, προσπάθησε, ήδη από το 2012, και μετά την έντονη κριτική μας στον αναδυόμενο τυχοδιωκτισμό του, να διευθετήσει κάποια συνάντησή μας μαζί του ώστε να αρθούν οι πιθανές «παρεξηγήσεις». Και πάλι, παρά την πεποίθησή μας πως μια τέτοια συνάντηση θα ήταν χωρίς νόημα, μετά την επιμονή του κοινού φίλου, την αποδεχτήκαμε. Εντούτοις, ως αναμένετο, αυτή η συνάντηση, από αναβολή σε αναβολή, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Εξάλλου ο Τσίπρας, την ίδια εποχή, βρισκόταν σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις με τον Βαρδινογιάννη, τον Ψυχάρη και τους αντιπροσώπους των πρεσβειών. Μάλιστα, στα πλαίσια των εγγυήσεων που προσέφερε, είχε ήδη από το φθινόπωρο του 2012 συμφωνήσει μαζί τους για τη σύνθεση των ευαίσθητων υπουργείων που αφορούν τις εξωτερικές σχέσεις και την άμυνα της χώρας (όπως είχαμε πληροφορηθεί έκπληκτοι από σοβαρή πηγή)1.
Ακόμα και μέχρι το δημοψήφισμα του 2015, αρκετοί διανοούμενοι της «πατριωτικής αριστεράς» προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην είμαστε τόσο αρνητικοί στις τοποθετήσεις μας απέναντι στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι «ο Αλέξης είναι πατριώτης κατά βάθος και απλώς περιστοιχίζεται από εθνομηδενιστές» – όλως τυχαίως. Ένας μάλιστα ασκούσε έντονη κριτική στον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και στην αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής», στην Ξενοφώντος, όπου παρευρισκόταν συχνά ως ομιλητής, αλλά σίγησε μετά την υποψηφιότητά του στις ευρωεκλογές του 2014 και…. παραμένει υπουργός.
Στη σαγήνη του νεαρού απατεώνα –και, κατά βάθος, του ίδιου του οπορτουνισμού τους– έπεσαν ακόμα και διανοούμενοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και από τον χώρο της ορθόδοξης διανόησης, ή ακόμα και κάποιοι που στέκονταν «κριτικά» απέναντί του, όπως μια άλλοτε στενή φίλη, καθηγήτρια φιλοσοφίας, η οποία δημοσιεύει επικριτικά (προς τιμήν της) κείμενα για τον εθνομηδενισμό στην ιστοσελίδα του… Αντώνη Λιάκου(sic!). Και αυτή όμως μας δήλωσε πως δεν μπορεί να παραχωρήσει το σχετικό κείμενο στο Άρδην, διότι η ίδια, ο Λιάκος και ο Τσίπρας (ίσως και ο Καλογρίτσας), παρά τις διαφωνίες τους, ανήκουν επιτέλους στην… αριστερά, την οποία εμείς πολεμούμε!
Μέχρις εδώ θα μπορούσαμε να τα δεχθούμε όλα, στο πλαίσιο μιας συγκαταβατικής αντίληψης για τα ανθρώπινα. («Ο άνθρωπος είναι ένα δεμάτι χόρτα, τρίβεται…», αναφέρει ο Σεφέρης). Οι άνθρωποι, ακόμα και οι καλύτεροι, συχνά ακολουθούνε το ρεύμα, εξάλλου δεν παρακολουθούν όλοι επισταμένως τα πολιτικά τεκταινόμενα.
Τι γίνεται όμως όταν το ίνδαλμά τους ξεπουλάει αδιάντροπα και ανοικτά τις ελληνικές τράπεζες και την ελληνική δημόσια περιουσία στους ξένους, όταν μεταβάλλει τη χώρα σταδιακώς σε ένα απέραντο χοτ σποτ, όταν παραδίδει την ενημέρωση στους ολιγάρχες, όταν προχωράει ταχύτατα στην οριστική εκποίηση της Κύπρου, όταν έχει μεταβάλει σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής τον Βασίλη Λεβέντη, όταν, όταν… Τι κάνουν όλοι αυτοί, οι έστω πλανημένοι και εύπιστοι; Μήπως αποφασίζουν να ενωθούν επιτέλους σε κάποιο κίνημα εθνικής σωτηρίας, ή έστω να υπογράψουν μια καταγγελία για τα κανάλια όπως αθρόα υπέγραφαν στο παρελθόν κατά της επαράτου δεξιάς; Όχι. Απλώς δηλώνουν «απογοητευμένοι», «απατημένοι», και φροντίζουν να επιμηκύνουν όσο περισσότερο γίνεται την παραμονή τους τις βίλες και τα νησιά τους, για να πνίξουν τον πόνο τους με κρασί Σαντορίνης σε κάποια μαγευτική ελληνική παραλία.

Σημείωση
1. Χαρακτηριστικό της αμοιβαίας συμπάθειας μας, είναι το γεγονός ότι όταν το 2013 βρεθήκαμε να συνταξιδεύουμε δίπλα-δίπλα σε πολύωρη πτήση, δεν ανταλλάξαμε ούτε καλημέρα, παρότι γνωριζόμαστε, – ούτε καν με την παρούσα «συντρόφισσα Μπέττυ», η οποία στα νιάτα της στην Πάτρα, ως φοιτήτρια, συμμετείχε σε συναντήσεις της Ρήξης.

ΠΗΓΗ:http://ardin-rixi.gr/

28η Οκτωβρίου: Η κακόγουστη φάρσα των ανδρεικέλων…

29-10-2016

Ζούμε μια κακόγουστη ιστορική φάρσα: Η φετινή επέτειος του ιστορικού «ΟΧΙ» απέναντι στους εισβολείς του φασιστικού άξονα συμπίπτει με ένα δραματικό «ΝΑΙ» των «αριστερών» ανδρεικέλων στους σημερινούς εισβολείς: Στο νέο φασιστικό «άξονα» της ΕΕ, του Ευρώ και της διεθνούς μαφίας του χρήματος (νεοταξικός φασισμός). 
Στη σημερινή επέτειο του «ΟΧΙ», ζούμε ένα συναινετικό παραλήρημα του «ΝΑΙ» στις νέες κατοχικές δυνάμεις:
ΟΛΑ τα καθεστωτικά κόμματα και οι δορυφόροι τους είναι υστερικοί υπερασπιστές και ανδρείκελα της ΕΕ, του Ευρώ και των διεθνών μαφιόζων του ιμπεριαλισμού… 

Ποια είναι η κακόγουστη ιστορική φάρσα; 

Ότι όλα αυτά τα ανδρείκελα του «ΝΑΙ» στη νέα ΚΑΤΟΧΗ (του 4ου Ράιχ) εξυμνούν το λαϊκό «ΟΧΙ» του ’40 και την ηρωική Αντίσταση του ελληνικού λαού στην παλιά κατοχή: Του 3ου Ράιχ… 

Η ΑΠΑΤΗ και ο εμπαιγμός της «αριστερής» κυβέρνησης: 

«Η 28η Οκτωβρίου του 1940 καθώς και ο Αγώνας της Αντίστασης φανερώνουν την ικανότητα και τη δύναμη του λαού να δίνει νικηφόρες λύσεις στα πιο αντίξοα αδιέξοδα, όταν γίνεται πρωταγωνιστής και υπεύθυνος της ίδιας του της ιστορίας…». 

Ο ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψε τη ληξιαρχική πράξη ΚΑΤΟΧΗΣ μας στο 4ο Ράιχ και τους διεθνείς τοκογλύφους, μιλάει για την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ του ’40: Τέτοιος μακάβριος ιστορικός μορφασμός ΑΠΑΤΗΣ και σφετερισμού του «ΟΧΙ» του ’40!!! 

Μετατρέπει το λαϊκό «ΟΧΙ» του 40 (ΟΧΙ στο 3ο Ράιχ), σε «ΝΑΙ» στο 4ο Ράιχ, μέσω της σφετεριστικής ταχυδακτυλουργίας… 

Και με τον ίδιο ΚΥΝΙΚΟ και ΑΥΘΑΔΗ τρόπο που μετέτρεψε το συντριπτικό λαϊκό «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, σε δωσίλογο «ΝΑΙ»!!! 

ΟΛΑ τα δωσίλογα κόμματα της κατοχικής Βουλής, με το ίδιο πνεύμα, δημαγωγούν για την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ του λαού στον παλιό φασισμό (3ο Ράιχ). 

Με την ίδια ΑΠΑΤΗ συσχετίζουν το χθες με το σήμερα: Με την ΑΠΑΤΗ της «εθνικής ενότητας» και «ομοψυχίας»!!! 

Ζητούν δηλαδή, με αυτό το συσχετισμό του χθες με το σήμερα, «εθνική ενότητα» και ομοψυχία» στο «ΝΑΙ» της σημερινής ΚΑΤΟΧΗΣ: «ΝΑΙ» στο 4ο Ράιχ!!! 

Με αυτά τα τεχνάσματα παραπλανούν, συσκοτίζουν και δολοφονούν την ιστορική αλήθεια: Την πολιτική και ηθική διάσταση του λαϊκού «ΟΧΙ» του 40, αλλά και την πολιτική και ηθική διάσταση του «ΟΧΙ» του λαού σήμερα, το «ΟΧΙ» στους νέους δυνάστες της κατοχής μας. 

Έτσι οι πολιτικοί απατεώνες, με πρωτοπόρο το ΣΥΡΙΖΑ,μετατρέπουν το «ΟΧΙ» του ΄40 (στο 3ο Ράιχ), σε «ΝΑΙ» στο 4ο Ράιχ, όπως μετέτρεψαν το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ»… 

Οι νέοι «γερμανοτσολιάδες», ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΑ, μας καλούν σε ένα «ΝΑΙ» «εθνικής ενότητας» και «ομοψυχίας» στους δημίους μας: Στους νέους αποικιοκράτες… 

Αυτές οι δωσίλογες ταχυδακτυλουργίες απορρέουν από τον τρόμο τους: Γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός, λέει εκ νέου ένα βροντερό «ΟΧΙ» στη νέα κατοχή και στο νεοταξικό φασισμό: Του 4ου Ράιχ. 

Όπως και το 1940 έτσι και σήμερα ο ελληνικός λαός λέει «ΟΧΙ»!

ΤΟΤΕ το «ΟΧΙ» ΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ, κόντρα και ενάντια στο ΚΑΘΕΣΤΩΣ, και ο ελληνικός λαό έγραψε μία από τις πιο συγκλονιστικές, ηρωικές και αγωνιστικές σελίδες της ιστορίας του… 

ΣΗΜΕΡΑ το «ΟΧΙ» του έχει προδοθεί από τους δήθεν «αριστερούς». 

Το τραγικό της ιστορίας: Σήμερα δεν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που ΤΟΤΕ οργάνωσαν το «ΟΧΙ» του λαού: Αυτές έχουν ενσωματωθεί στο καθεστώς… 

Δεν είναι λαός που δεν λέει «ΟΧΙ», είναι αυτοί που δεν τον αφήνουν να οργανώσει το «ΟΧΙ» του: Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό μας δράμα… 

ΣΗΜΕΡΑ ο ελληνικός λαός πρέπει να ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ και τα ΕΜΠΟΔΙΑ αυτών που έχουν καταστρέψει κάθε κύτταρο και ιμάντα της οργανωμένης κινητοποίησης του «ΟΧΙ»… 

Με αυτήν την έννοια πρέπει να προβάλλουμε και να γιορτάζουμε την 28η του Οκτώβρη: Έπος της αγωνιστικής στάσης τού ελληνικού λαού, της αυτοθυσίας του και της ακατάβλητης δύναμης των αξιών και της ηθικής της οργανωμένης ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ του… 

Πρέπει να στραφούμε για μια ακόμα φορά στο ιστορικό μας παρελθόν για να αντλήσουμε θάρρος και δύναμη, αλλά και για να επανακτήσουμε την αγωνιστική ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τους νέους εισβολείς του πλανητικού, αυτή τη φορά, ΦΑΣΙΣΜΟΥ… 

Εδώ θα υπογραμμίσουμε απλώς τούτο: «Η παραποιημένη αυτή ιστορία, σε σχέση με την αληθινή ιστορία, είναι όπως ο εφιάλτης σε σχέση με τα βιώματα της πραγματικής ζωής. Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει που σταματά η μυθολογία και αρχίζει η αλήθεια».

ΠΗΓΗ:http://resaltomag.blogspot.gr/