Η παραγωγική Ελλάδα υπάρχει και με εθνικό νόμισμα μπορεί να εκτιναχτεί


1

Η Iskra παραθέτει, αξιοποιώντας εργασίες στο διαδίκτυο,  έναν βασικό κατάλογο, κυρίως ορυκτών αλλά και αγροτικών προϊόντων, για τα οποία η Ελλάδα έχει βασική θέση στην Ευρώπη ανεξαρτήτως της απόλυτης ακρίβειας των στοιχείων.
Ο κατάλογος αυτός, βεβαίως δεν βεβαιώνει την παραγωγική δυναμική της ελληνικής οικονομίας, η οποία πράγματι είναι φθίνουσα αλλά σε κάθε περίπτωση αναδεικνύει δυνατότητες, τις μεγάλες αναξιοποίητες δυνατότητες που διαθέτει η χώρα μας και οι οποίες με εθνικό νόμισμα και ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης μπορούν να δώσουν μια ισχυρότατη παραγωγική αναπτυξιακή και κοινωνική ώθηση στην πατρίδα μας.
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε ήταν ποτέ «ψωροκώσταινα». Μια εθελόδουλη πολιτική τάξη και ο «καναπές» μας την έχουν καταστήσει μνημονιακό «προτεκτοράτο».
Σημαντικός ο παραγωγικός ιστός της χώρας
1) Μαγνήσιο: Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
2) Αλουμίνιο: Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, που χρησιμοποιείται για χιλιάδες εφαρμογές.
3) Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.
4) Σμηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.
5) Νικέλιο: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφος της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
6) Λάδι: Είμαστε η  στην παγκόσμια παραγωγή ελιάς και λαδιού, με ιδιαίτερα καλή ποιότητα, το οποίο δεν αξιοποιούμε. Έχουμε το 15% της παγκόσμιας παραγωγής (ελιάς-λαδιού).
7) Είμαστε 3η χώρα σε παραγωγή κρόκου (saffron) Κοζάνης χωρίς να το αξιοποιούμε.
8) Είμαστε 5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών.
9) Είμαστε 7η χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές βαμβακιού (το 2004 ήμασταν ). Είμαστε 11η σε παραγωγή βαμβακιού.
10) Ακόμη: 14η σε αφίξεις τουριστών (18,2 εκ.).
11) Είμαστε 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων… Και φυσικά είμαστε το νούμερο 1 της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας.
Εδώ και πολλούς μήνες ευρύτατα τμήματα του πολιτικού συστήματος, δυστυχώς και δυνάμεις της Αριστεράς (ποιας Αριστεράς; ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον Αριστερά) διακινούν ή αναπαράγουν απίστευτα σενάρια τρομολαγνείας γύρω από τις δήθεν καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ!
Τα σενάρια αυτά, φτάνουν στο σημείο να κάνουν λόγο ακόμα και για σκηνές πείνας και «ανθρωποφαγίας», εξαιτίας της έλλειψης αυτάρκειας σε βασικά αγροτικά προϊόντα. Όμως σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Ενώσεων Αγροτικών Συνεταιρισμών (ΠΑΣΕΓΕΣ), Τζανέτο Καραμίχα, «ακόμα και αν πάμε στη δραχμή οι Έλληνες δε θα πεινάσουμε», καθώς η αυτάρκεια της χώρας σε βασικά αγροτικά διατροφικά προϊόντα φτάνει το…. 94%!
Τα παραπάνω ειπώθηκαν από τον κ. Καραμίχα στην τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ της ΠΑΣΕΓΕΣ στη Θεσσαλονίκη, σε μια προσπάθεια να αναδειχθούν ο δυναμισμός και οι δυνατότητες της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. Μιας αγροτικής οικονομίας, που συνεχίζει να «υπάρχει» παρά τη συνεχή χτυπήματα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και των στρεβλών, πολλές φορές, επιδοτήσεων. Βάσει της σχετικής μελέτης της ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας μας σε μια σειρά βασικών αγροτικών, διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωικής παραγωγής διαμορφωνόταν κατά μέσο όρο στο 94% το 2010. Μάλιστα, από τότε η αγροτική παραγωγή έχει αυξηθεί οριακά κατά 2% (βλέπε παρακάτω)! Στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο και διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, το μικρότερο ποσοστό εντοπίζεται στο μαλακό σιτάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171%). Στα εσπεριδοειδή τη μεγαλύτερη αυτάρκεια παρουσιάζουν τα πορτοκάλια (167%), ενώ στα λεμόνια περιορίζεται στο 67%. Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%), ενώ χαμηλή διαπιστώνεται στον κλάδο των οσπρίων (39%).
Στη ζωική παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%. Στο κρέας καταγράφεται αυτάρκεια 56%, με το μικρότερο ποσοστό στο βόειο κρέας (30% και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο (94%). Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% υπερβαίνει το μέσο όρο της κατηγορίας, που κυμαίνεται στο 80%.
Στο μέλι και στα αυγά, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας 92% και 91% αντίστοιχα. Εξελίξεις στην αγροτική οικονομία Σημαντική πτώση της αξίας της παραγωγής του γεωργικού τομέα της Ελλάδος καταγράφεται στο διάστημα της εξαετίας 2006-2011, ιδιαίτερα έντονη κατά το 2006 – με κάμψη μεγαλύτερη του 14%, αλλά και κατά τη διετία 2008-2009, με πτώση άνω του 4%. Τη διετία 2010-2011 εκτιμάται ότι υπήρξε οριακή αύξηση, όχι πάνω από 2%. Ιδιαίτερα έντονη είναι η πτώση της αξίας της φυτικής παραγωγής στο διάστημα 2005-2011, που συνδέεται κυρίως με την κάμψη των τιμών παραγωγού. Βάσει εκτιμήσεων της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, η αξία της φυτικής παραγωγής σε βασικές τιμές, περιορίστηκε σε 6,89 δισ. ευρώ το 2011 από 8,24 δισ. ευρώ το 2006 (-16%). Αναφορικά με την τραπεζική χρηματοδότηση των επιχειρήσεων κατά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας, προκύπτει ότι ο τομέας της γεωργίας απορροφά μόλις το 1,7% του συνόλου των δανείων. Τον Οκτώβριο του 2011, το υπόλοιπο των δανείων που προορίζονται για τις επιχειρήσεις του αγροτικού τομέα ανερχόταν σε 2,018 δισ. ευρώ, ενώ από το 2009, από την έναρξη της ύφεσης στην οικονομία μέχρι και πρόσφατα, ο ρυθμός επιβράδυνσης της τραπεζικής χρηματοδότησης προς τις γεωργικές επιχειρήσεις, με βάση τη μεταβολή του υπολοίπου των δανείων (2009: 3,962 δισ., Οκτώβριος 2011: 2,018 δισ. Euro) καταγράφει πτώση της τάξεως του 49% και πλέον. Στην τρέχουσα χρονική περίοδο, σύμφωνα με μελέτη της ΠΑΣΕΓΕΣ, η δυνατότητα τραπεζικής χρηματοδότησης των αγροτών και των επιχειρήσεών τους είναι μηδενική. Εξέλιξη αγροτικού εισοδήματος Σε φθίνουσα πορεία βρίσκεται το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας από το 2008 και με μια εξαίρεση το 2009, οπότε και καταγράφηκε μικρή άνοδος 2,1%, το 2010 διολίσθησε κατά 9,3% και το 2011 κατά 5,3%. Στο διάστημα της εξαετίας 2006-2011 το αγροτικό εισόδημα στην Ελλάδα, όπως εκτιμάται από τη Eurostat, μειώθηκε κατά 22,6 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ στο ίδιο διάστημα, συγκριτικά, το αγροτικό εισόδημα στην ΕΕ-27 αυξήθηκε κατά 19% και στις χώρες της ευρωζώνης κατά 5% περίπου. Κρίσιμη παράμετρος της πτώσης του αγροτικού εισοδήματος παραμένει η σημαντική αύξηση του κόστους παραγωγής, με το μέσο γενικό δείκτη εισροών, σύμφωνα με τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, να καταγράφει νέα σημαντική αύξηση, της τάξεως των 7,5 ποσοστιαίων μονάδων, προερχόμενη κυρίως από τη σημαντική αύξηση στους δείκτες της ενέργειας (17,1%), των ζωοτροφών (11,9%) και των λιπασμάτων (10,7%).
Η εξαιρετικά μεγάλη αύξηση της δαπάνης για ενέργεια, που αντιπροσωπεύει το 25% και πλέον του συνολικού κόστους των εισροών στον αγροτικό τομέα, συνδέεται και με τη σημαντική αύξηση του αγροτικού τιμολογίου της ΔΕΗ κατά 6% το 2011, ενώ και νέα αύξηση, κατά 9%, επιβλήθηκε το 2012. Από την άλλη πλευρά, σημαντική κάμψη καταγράφεται στο πρώτο 10μηνο του 2011 στις τιμές παραγωγού, ιδιαίτερα έντονη στα κηπευτικά – με μεγάλη μείωση του δείκτη εκροών τον Οκτώβριο του 2011 στη νωπή τομάτα (-33,9%) και σε ορισμένα άλλα είδη, με συνέπεια την πτώση του γενικού δείκτη εκροών κατά 3,8 ποσοστιαίες μονάδες. Είμαστε η 1η χώρα του κόσμου με 350.000 τόνους κομπόστα ροδάκινο (από τους νομούς Πέλλας, Ημαθίας, Πιερίας) με δεύτερους τους Ισπανούς με 250.000 τόνους.

Ντόναλντ Τράμπ : Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ

 Και να γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα τη δραχμή.


Κυρ, 16/01/2017 

Σε πρόσφατη δήλωσή του που έχει αποκρυφτεί από τα συστημικά ΜΜΕ, ο Ντόναλντ Τράμπ δήλωσε : «Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ και να γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα. Χάνεται χρόνος" ( Greece  should get out of the euro and go back to its own currency. They are loosing time). Η τελευταία αυτή δήλωση είναι μια πιο προχωρημένη και ξεκάθαρη από εκείνη που έκανε προεκλογικά λέγοντας ότι "Η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στην ευρωζώνη. Το πρόβλημα του χρέους της πρέπει να το λύσει η Γερμανία, αλλιώς θα το λύσει η Ρωσία"(Greece should not entered the euro zone. Germany must solve the problem of its debt, otherwise Russia will do it).

Οι δηλώσεις αυτές και ιδιαίτερα η τελευταία, αποτελούν στην ουσία προαναγγελία της εξόδου μας από το ευρώ, αφού η ιστορία έχει διδάξει ότι, παρόμοιου μεγέθους εξελίξεις διαμορφώνονται στα υψηλά κλιμάκια του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, η πτώση της δικτατορίας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1974 είχε προαναγγελθεί ένα μήνα πριν από τον τότε περιώνυμο Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσιγκερ.

Εχει αποδειχτεί πλέον περίτρανα ότι, η παραμονή της χώρα μας στην επάρατη ευρωζώνη έχει επιβληθεί από την Ουάσιγκτον, στα πλαίσια της πολιτικής που ακολουθούσε η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Την ίδια πολιτική θα ακολουθούσε και η Χίλαρυ Κλίντον αν είχε εκλεγεί κάτι που, προς έκπληξη και απογοήτευση του διεθνούς κατεστημένου της Νέας Τάξης δεν έγινε.

Η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ έχει φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, με κύρια αιχμή την ανατροπή της κυριαρχίας της Νέας Τάξης, της παγκοσμιοποίησης, της κυριαρχίας των πολυεθνικών και της διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων. Ωφελημένοι φέρονται να είναι η εργατική και αγροτική τάξη σε όλες τις χώρες, η εθνική παραγωγή που θα προστατεύεται από την έγερση φραγμών στην ασυδοσία του παγκόσμιου εμπορίου, της χειραγώγησης των νομισματικών ισοτιμιών προς όφελος της παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών.

Στη Μέση Ανατολή, ο Τράμπ έχει ξεκαθαρίσει ότι, θέλει να τελειώνει αποφασιστικά με το Ισλαμικό Κράτος που γέννησε η πολιτική των Ομπάμα-Κλίντον, με τη συμμαχία της Τουρκίας του Σουλτάνου Ερντογκάν και των Σουνιτών βασιληάδων της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, οι οποίοι από τη Νέα Τάξη θεωρούνται "δημοκράτες" έναντι του "δικτάτορα" Άσαντ ! 

Ο Ντόναλντ Τράμπ είναι σαφές ότι προτίθεται να τα βρει με τον Πούτιν αποσπώντας τη Ρωσία από την Κίνα, με την οποία είναι περισσότερο πιθανό να συγκρουστεί σε οικονομικό επίπεδο. Η προσέγγιση αυτή, υποβαθμίζει το ρόλο της Γερμανίας ως προκεχωρημένου φυλάκιου της δύσης απέναντι στη Ρωσική αρκούδα,γεγονός που θα έχει καταλυτικές επιπτώσεις στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και στην Ελλάδα ειδικότερα. 

Ο σαρωτικός αέρας του ευρωσκεπτικισμού παντού στην Ευρώπη με εμπροσθοφυλακή του στην Ιταλία και στη Γαλλία, σε συνδυασμό με το Brexit και την ανατρεπτική πολιτική του νέου Πλανητάρχη, προδικάζει τις μεγάλες αλλαγές που θα επέλθουν μέσα στο 2017.

Και αυτή τη φορά δε θα υπάρξει κάποιος Ομπάμα ή Κλίντον για να αποτρέψει το Grexit και την επιστροφή της χώρας μας στο εθνικό μας νόμισμα. Η οποία πρέπει να γίνει με μελετημένο και συντεταγμένο τρόπο και διαδικασίες ώστε να διασφαλιστεί η έξοδός μας από τη σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία που βιώνουμε εδώ και οχτώ χρόνια μέσα από τη νέα γερμανική ευρωκατοχή.

Λάβρος ο Τραμπ κατά της Μέρκελ

Με σκληρά λόγια επιτέθηκε κατά της Άνγκελας Μερκελ ο Ντόναλντ Τραμπ, αποκαλύπτοντας το σκοτεινό της ρόλο στα ηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κοινή συνέντευξή του στη γερμανική Bild και τους βρετανικούς Times.

Χωρίς υπαινιγμούς και με χαρακτηριστική καθαρότητα λόγου, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ κατηγόρησε ευθέως τη γερμανίδα καγκελάριο ότι χρησιμοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέσον για την επιβολή της γερμανικής πολιτικής και την εξυπηρέτηση των γερμανικών συμφερόντων στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στον κόσμο, γεγονός που έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη των λαών στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, όπως άλλωστε κατέστη προφανές με την πρόσφατη απόφαση για αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ.
«Εξόχως καταστροφικό λάθος» ήταν το άνοιγμα των συνόρων της Γερμανίας κατά την προσφυγική κρίση. Η Γερμανία άφησε «όλους αυτούς τους ανθρώπους» να μπουν στη χώρα, ανεξάρτητα από το πού προέρχονται. «Γνωρίζετε ότι αγαπώ τη Γερμανία, διότι ο πατέρας μου κατάγεται από την Γερμανία και δεν θα ήθελα να βρεθώ σε αυτήν την θέση».
Γι αυτό και οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν μια πολιτική ασφαλών συνόρων από την πρώτη μέρα της ανάληψη της προεδρίας υπό τον ίδιο, τόνισε. Το να αφήσει όλους αυτούς του παράνομους στη χώρα «ήταν ένα τεράστιο λάθος». Η Γερμανία πήρε «μια σαφή ιδέα» για τις συνέπειές του από την επίθεση στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου με τους 12 νεκρούς.
Αντί να δεχτεί πρόσφυγες στο έδαφός της θα ήταν προτιμότερο να είχε δραστηριοποιηθεί περισσότερο για τη δημιουργία ζωνών ασφαλείας στη Συρία. «Οι χώρες του Κόλπου θα έπρεπε να πληρώσουν γι΄αυτό, αφού σε τελευταία ανάλυση έχουν τόσα λεφτά όσο κανένας άλλος», είπε χαρακτηριστικά ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος αναλαμβάνει τη προεδρία των ΗΠΑ την Παρασκευή, σε κοινή συνέντευξή του στη γερμανική Bild και τους Times.
Πρόσθεσε πάντως ότι είχε πάντα «μεγάλο σεβασμό» για τη καγκελάριο Μέρκελ, αλλά αυτό ήταν και το μοναδικό θετικό το οποίο είπε για την Γερμανία. Όλα τα άλλα μπορούν χαρακτηρισθούν ως λεκτικά χαστούκια παρατηρεί η Deutsche Welle.
Η γερμανική προσφυγική πολιτική ήταν εκείνη η οποία οδήγησε στην έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά τον Ντόναλντ Τραμπ. «Εάν δεν εξαναγκαζόταν να δεχτεί όλους αυτούς τους πρόσφυγες, τόσο πολλούς, με όλα τα προβλήματα που συνεπάγεται αυτό, δεν θα είχε γίνει το Brexit. «Οι πολίτες, οι χώρες επιθυμούν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, η Μ. Βρετανία ήθελε (να διατηρήσει) την δική της. Οι πολίτες δεν θέλουν να έλθουν άλλοι στη χώρα τους και να την καταστρέψουν». Η έξοδος, μάλιστα της Μ. Βρετανίας θα αποδειχτεί ότι ήταν μια «θαυμάσια υπόθεση».
«Κοιτάξτε την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή είναι (στην ουσία) η Γερμανία. Κατά βάση η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το μέσον για την επίτευξη του στόχου της Γερμανίας. Γι αυτό θεωρώ ότι ήταν έξυπνο από μέρους της Μ. Βρετανίας να αποχωρήσει» πρόσθεσε στην συνέντευξή του ο Τραμπ, ο οποίος είπε, επίσης, ότι πιστεύει πως το πρότυπο της Μ. Βρετανίας θα το ακολουθήσουν και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Πάντως για τις ΗΠΑ δεν παίζει κανέναν ρόλο το εάν η ΕΕ είναι ενωμένη ή διχασμένη. «Ποτέ δεν πίστεψα ότι έχει κάποια σημασία. Κοιτάξτε, η ΕΕ δημιουργήθηκε εν μέρει για να χτυπήσει το εμπόριο των ΗΠΑ, έτσι δεν είναι; Επομένως το ίδιο μου κάνει εάν είναι διχασμένη ή ενωμένη, για μένα αυτό δεν παίζει κανέναν ρόλο».
Ο Τράμπ απείλησε επίσης τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία με υψηλές δασμολογικές κυρώσεις, εάν παράγει αυτοκίνητα στο γειτονικό Μεξικό και όχι στις ΗΠΑ. «Θα έλεγα στην BMW, εάν κατασκευάζετε ένα εργοστάσιο στο Μεξικό και θέλετε να πουλήσετε αυτοκίνητα στις ΗΠΑ χωρίς να καταβάλετε φόρο 35%, τότε ξεχάστε το», απάντησε ο Τραμπ στο ερώτημα για το πως σχολιάζει την πρόθεση της αυτοκινητοβιομηχανίας του Μονάχου να κατασκευάσει εργοστάσιο στο Μεξικό το 2019. «Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να κατασκευάσουν το εργοστάσιο τους στις ΗΠΑ» διευκρίνισε.
Εκτός τούτων ο Τραμπ επέκρινε τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών αυτοκινητοβιομηχανιών ως μονόπλευρες: «Εάν κάποιος περπατά στην 5η λεωφόρο θα διαπιστώσει ότι όλοι έχουν μια Μερτσέντες μπροστά στο σπίτι τους, έτσι δεν είναι; Το γεγονός είναι ότι κάνατε αθέμιτο ανταγωνισμό απέναντι στις ΗΠΑ» είπε επικριτικά για τους Γερμανούς.
Πρόσθεσε δε ότι είναι υπέρμαχος του ελευθέρου εμπορίου, αλλά θα πρέπει να είναι ένα έξυπνο εμπόριο για να μπορεί να λέγεται θεμιτό.


Read more: http://www.newsbomb.gr/kosmos/news/story/762727/lavros-o-tramp-kata-tis-merkel#ixzz4Vw5quRGk

Ένα γράμμα στον Γρηγόρη Αυξεντίου

 Εσύ πέθανες για την Κύπρο, τώρα συζητούν να την μοιράσουν


16-1-2017
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης στα αποκαλυπτήρια προτομής του ήρωα της ΕΟΚΑ 1955-1959 Γρηγόρη Αυξεντίου στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Φωτογραφία ΣΤ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ 
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης στα αποκαλυπτήρια προτομής του ήρωα της ΕΟΚΑ 1955-1959 Γρηγόρη Αυξεντίου στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Φωτογραφία ΣΤ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Διάβασα σήμερα στον τοίχο της Μαρίας Ιωάννου από την Λεμεσό:
Γράμμα στον Γρηγόρη (Αυξεντίου)…

Γρηγόρη, οι Τούρκοι χθες μας έδωσαν χάρτη. Τι χάρτη; Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω! Τι να σου πω και πως να σου εξηγήσω! Έγιναν πολλά… πάρα πολλά από τότε. Καταρχάς να σου πω ότι δεν...
καταφέραμε να ενώσουμε την Κύπρο με την Ελλάδα. Όχι μόνο δεν τα καταφέραμε αλλά, μας πήραν και τη μισή το 1974 … Νιώθω ντροπή που στα λέω όμως, αυτή είναι η αλήθεια. Η Ένωση για την οποία κάηκες ζωντανός στον Μαχαιρά,  δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το 1960 μας επέβαλαν ένα κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχουμε και σημαία δική μας Γρηγόρη.

Δεν ξεχάσαμε όμως την γαλανόλευκη. Όχι όλοι τουλάχιστον, αν αυτό σου είναι παρήγορο. Εσύ μόνο αυτή γνωρίζεις. Γι’ αυτήν τη σημαία έγινες ολοκαύτωμα. Για να καταλάβεις το κατάντημα μας, κάποιοι μας αποκαλούν φασίστες επειδή αγαπούμε και την Ελληνική σημαία. Γι’ αυτό σου λέω … άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Έγιναν πολλά Γρηγόρη. Δικοινοτικές φασαρίες, πραξικόπημα, εισβολή από την Τουρκία το 1974. Από τότε η Τουρκία κατέχει το 37% του εδάφους της Κύπρου. Η αγαπημένη σου Λύση, βρίσκεται και αυτή υπό Τουρκική κατοχή. Δεν το πιστεύεις ε;
Από το 1974 μέχρι το 2003 κανένας δεν μπορούσε να πάει στα κατεχόμενα. Έτσι τα λέμε, κατεχόμενα. Άγνωστη για σένα και αυτή η λέξη. Θα διαβάσεις πολλές τέτοιες … Το 2003 άνοιξαν τα οδοφράγματα. Για να καταλάβεις το κατάντημα μας, όποιος θέλει να πάει στην Κερύνεια π.χ,  θα πρέπει να δείξει διαβατήριο ή ταυτότητα στον Τούρκο! Τώρα διεξάγονται συνομιλίες στη Γενεύη. Γι’ αυτό σου είπα για χάρτη στην αρχή. Οι Τούρκοι μας έδωσαν χάρτη που αποτυπώνει ποιά εδάφη θα μας επιστρέψουν!
Δεν ξέρω αν θα επιστραφεί και η Λύση. Μπορεί … Η Κύπρος έχει γίνει ένα τεράστιο οικόπεδο Γληόρη και προσπαθούμε με τους Τούρκους να συμφωνήσουμε για το ποιός θα πάρει το ένα κομμάτι και ποιος το άλλο. Να σου πω για εκ περιτροπής προεδρία; Εγγυήσεις και ασφάλεια; Ακτογραμμές; Άσε καλύτερα … Ήδη σου είπα πολλά και κατάλαβες. Δεν ξέρω πως νιώθεις. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Ίσως να μας φτύνεις που φανήκαμε ανάξιοι να συνεχίσουμε τον αγώνα σου … τον αγώνα σας! Οι αγώνες τώρα Γρηγόρη, δεν γίνονται μέσα σε κρησφύγετα και πάνω σε βουνά. Γίνονται μέσα σε θερμαινόμενες αίθουσες πολυτελείας, μέσω Facebook,  Twitter και internet. Σου το έχω πει. Άγνωστες λέξεις. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, τι περίμενες; Να μέναμε στάσιμοι;
Έχουμε γίνει “μοντέρνοι” … Αμερικανάκια. Σκατά στα μούτρα μας; Σωστά  … Τώρα περιμένουμε με αγωνία το αποτέλεσμα της Γενεύης Γρηγόρη. Ο Πρόεδρος της Κ.Δ (που σου είπα πριν) προσπαθεί για το καλύτερο αποτέλεσμα για την Κύπρο μας. Για το καλύτερο αποτέλεσμα υπό τις περιστάσεις εννοείται. Μην περιμένεις πολλά πολλά Γρηγόρη. Ούτε εσύ, ούτε οι υπόλοιποι που δώσατε τη ζωή σας γι’ αυτόν τον τόπο. Που πεθάνετε για την Κύπρο μας, την Ελλάδα μας, για την Ένωση! Απλά, προσευχηθείτε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τίποτα άλλο.
Υ.Γ : ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ αφού ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΕΛΩΠΟΙΗΣΩ ΤΟΝ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ,
ΑΝΤΩΝΟΥΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ.
Στο κρεβάτι του ΓΡΗΓΟΡΗ κοιμόταν ο πατέρας μου όταν αυτος έλειπε, αφου στην Λυση δούλευε απο 12 χρονων και τον μεγάλωνε η κ. ΑΝΤΩΝΟΥ.
ΞΥΠΝΑ ΓΡΗΓΟΡΗ…
ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΞΥΠΝΑ!
Και ξύπνα μας και μας  που μάλλον κοιμόμαστε ακόμα τον ύπνο του δικαίου.
Γιώργος Θεοφάνους
"mignatiou"

Τα «υλικά» κατεδάφισης του ΠΑΣΟΚ …ανασυντάσσονται!!!

ΔΕΥΤΈΡΑ, 16 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2017



Τέτοια μακάβρια φάρσα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο:Τα σάπια, παρακμιακά κουρέλια της αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ να …επιχειρούν να βγούνε από το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας… 
Μακάβρια πράγματι φάρσα: Τα αποσυντεθημένα πολιτικά πτώματα να …σαλεύουν ξανά… 
Έργο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό: Έργο της «αριστεράς» του 4ου Ράιχ…


Μετά τη φαρσοκωμωδία της επανένωσης των πασοκικών «κουρελιών» (ΓΑΠ- Φώφης και λοιπών), τώρα έχουμε και τη μακάβρια νεκρανάσταση των «ορφανών» του Σημίτη: Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννης Ραγκούσης και Γιώργος Φλωρίδης… 


Η πλέον μοχθηρή έκφραση του νεοφιλελευθερισμού και του δωσιλογισμού (ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός») βρικολακιάζει για να μας …σώσει και να μας διδάξει τον «σύγχρονο», «προοδευτικό» λόγο:Τον γνωστό «εκσυγχρονισμένο» Λόγο της ΥΠΟΤΑΓΗΣ και του δωσιλογισμού στους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος… 

Το παλιό ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, το οποίο από φάρσα της Ιστορίας έγινε η τραγωδία μας, τώρα μας …απειλεί (με τη διάσπαση και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στα παρακμιακά υποπροϊόντα του), με δύο νέες φάρσες: Τη φάρσα των «κουρελιών» του ΓΑΠ-Φώφης και λοιπών (που θέλουν να συγκροτήσουν τη νέα «κεντροαριστερά») και τη φάρσα των μοχθηρών απομειναριών του σημιτισμού που θέλουν να αναπαλαιώσουν την άλλη ΑΠΑΤΗ, αυτή της «κεντροδεξιάς» (εδώ βρίσκεται και ο Βενιζέλος)… 

«Κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» αυτό είναι το νέο σχήμα ΑΠΑΤΗΣ που αποτυπώνεται στη «ρήξη» και «αναδιάταξη» των κατεδαφισμένων και σάπιων «υλικών» του πασοκικού δράματος… 

Η μία φάρσα της ΑΠΑΤΗΣ, αυτή της «κεντροαριστεράς» …κοιτάζει προς το ΣΥΡΙΖΑ (το αναλύουμε στο προηγούμενο κείμενό μας) και η άλλη …κοιτάζει προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη: προσφέρεται ως σωσίβιο και δεκανίκι της «κεντροδεξιάς» του Μητσοτάκη… 

Και είναι να απορεί κανείς με τον Γ. Λακόπουλο που θάβει την «κεντροαριστερή» ΑΠΑΤΗ και προβάλει κολακευτικά την άλλη ΑΠΑΤΗ του μοχθηρού νεοφιλελευθερισμού: την «κεντροδεξιά ΑΠΑΤΗ των δεκανικιών των Κυριάκου… 

Με τέτοιες ταχυδακτυλουργίες διασώζουμε τον ΕΦΙΑΛΤΗ τουΟΛΟΥ ΠΑΣΟΚ, μεταθέτουμε το ΕΓΚΛΗΜΑ στη μία πτέρυγά του και αθωώνουμε και διαφημίζουμε την άλλη μακάβρια εκδοχή του: Η οποία πρωτοστάτησε και στο μνημονιακό ΜΕΤΩΠΟ με τη ΝΔ και τις λοιπές δυνάμεις του 4ου Ράιχ… 

Και οι δύο νέες φάρσες της ΑΠΑΤΗΣ («κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά») αποτελούν όχι απλώς υποπροϊόντα της σήψης και αποσύνθεσης, αλλά και δουλικά ανδρείκελα των νέων αποικιοκρατών… 

Και αυτές οι δύο πασοκικές φάρσες μπορεί να φαντάζουν γελοίες και σαν «ασκήσεις επί χάρτου», αλλά αν παραμείνει κυρίαρχο το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, καθώς και παροπλισμένο και ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ το εργατικό και λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ, τότε αυτές οι γελοίες και ουτοπικές φάρσες, αυτές οι ανόητες «ασκήσεις επί χάρτου» μπορεί να εξελιχτούν νε νέες ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ… 

Οι αριστερές ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ συνειδητών κινημάτων μπορούν να γεννήσουν νέα ΤΕΡΑΤΑ και νέες ανασυστάσεις και ανακυκλώσεις των σάπιων υλικών…

Η παγκοσμιοποίηση πέθανε -του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα


16.01.2017 | από Σύνταξη  της εφημερίδας δρόμος της αριστεράς



Δημοσίευση: Φύλλο 341 - 6/1/2017
       
Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. και η εκλογική νίκη του Τραμπ δείχνουν έναν κόσμο που αναποδογύρισε, καθώς φαίνεται να εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας και ακριβώς γι αυτό δυνητικά και πολύ γόνιμη


Η φρενίτιδα για την άμεση υλοποίηση ενός κόσμου χωρίς σύνορα, o θόρυβος που γίνεται για τη συνεχή υποτίμηση της σημασίας των εθνικών κρατών στο όνομα του ελεύθερου επιχειρείν και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα πως η κοινωνία όλου του πλανήτη στο τέλος θα συναποτελέσει ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο οικονομικό, χρηματιστικό και πολιτισμικό πεδίο, κατέρρευσαν προκαλώντας το βουβό δέος των φιλο-παγκοσμιοποιητικών ελίτ του κόσμου.
Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. – το σημαντικότερο σχέδιο ενοποίησης κρατών της τελευταίας εκατονταετίας – και η εκλογική νίκη του Τραμπ – που διακήρυξε την επιστροφή στον οικονομικό προστατευτισμό, ανήγγειλε την απόρριψη των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την οικοδόμηση γιγάντιων συνοριακών τειχών –, διέλυσαν τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες φιλελεύθερες ψευδαισθήσεις της εποχής μας.
Το ότι όλα αυτά προέρχονται από δύο κράτη που, εδώ και 35 χρόνια, φορώντας τις πολεμικές τους πανοπλίες, διακηρύσσανε την έλευση του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης σαν την αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας, μας δείχνει έναν κόσμο που αναποδογύρισε, ή, ακόμη χειρότερα, που εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα.
Είναι γεγονός πως η παγκοσμιοποίηση – σαν στόχος και αφήγηση, γιατί τέτοια είναι –, σαν ιδεολογικός ορίζοντας ικανός να καναλιζάρει τις συλλογικές ελπίδες προς μια ενιαία προοπτική που θα μπορούσε να υλοποιήσει κάθε προσδοκία ευζωίας, διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Και σήμερα δεν έχει πάρει τη θέση της κανένα παγκόσμιο όραμα που να συναρθρώνει τις κοινές ελπίδες. Αυτό που έχουμε είναι μόνο μια φοβισμένη αναδίπλωση εντός των συνόρων του καθένα, και μια επιστροφή σε ένα είδος πρωτόγονης πολιτικής, που τρέφεται από ξενοφοβία, μπροστά σε έναν κόσμο που δεν ανήκει πλέον σε κανέναν.

Η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού
Ο Μαρξ ήταν αυτός που ξεκίνησε τη μελέτη της γεωγραφικής διάστασης του καπιταλισμού. Η διαφωνία του με τον οικονομολόγο Φρίντριχ Λιστ για τον «εθνικό καπιταλισμό» του 1847 και οι σκέψεις του πάνω στις επιπτώσεις της ανακάλυψης των ορυχείων της Καλιφόρνιας σχετικά με το διατλαντικό εμπόριο με την Ασία, τον αναδεικνύουν σαν τον πρώτο και πιο σοβαρό μελετητή των διαδικασιών οικονομικής παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού.
Πράγματι η συνεισφορά του δεν βασίζεται στην κατανόηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα του εμπορίου που ξεκίνησε με την εισβολή των Ευρωπαίων στην Αμερική, αλλά στην πλανητικά επεκτατική φύση της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής.
Οι έννοιες της τυπικής και πραγματικής υπαγωγής της παραγωγικής διαδικασίας στο κεφάλαιο με τις οποίες ο Μαρξ ερμηνεύει την αέναη αυτο-κίνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, προϋποθέτουν την αυξανόμενη υπαγωγή της εργατικής δύναμης, της κοινωνικής γνώσης και της γης στη διαδικασία καπιταλιστικής συσσώρευσης, δηλαδή την υπαγωγή των συνθηκών ζωής ολόκληρου του πλανήτη στην αξιοποίηση του κεφαλαίου.
Από αυτό προκύπτει και το ότι στα πρώτα 350 χρόνια της ύπαρξης του, η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού πέρασε από τις πόλεις-κράτη στις ηπείρους, και στα τελευταία 150 χρόνια, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η (υλική) οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι συνεπώς έμφυτη στον καπιταλισμό. Το ξεκίνημά της μπορεί να τοποθετηθεί 500 χρόνια πριν, από τότε δηλαδή που άρχισε να εξαπλώνεται διαρκώς, αν και με τρόπο αποσπασματικό και αντιφατικό.
Αν ακολουθήσουμε τα διαγράμματα του Τζιοβάνι Αρίγκι, στη θεωρία του για τους συστημικούς κύκλους της καπιταλιστικής συσσώρευσης υπό την καθοδήγηση ενός ηγεμονικού κράτους, θα συναντήσουμε: τη Γένοβα (15ο-16ο αιώνα), τις Κάτω Χώρες (18ο αιώνα), την Αγγλία (19ο αιώνα), και τις Ηνωμένες Πολιτείες (20ό αιώνα). Καθεμία από αυτές τις ηγεμονίες συνοδεύτηκε από μια επέκταση της παγκοσμιοποίησης (αρχικά εμπορικής, μετά παραγωγικής, τεχνολογικής, γνωστικής και τέλος περιβαλλοντικής) και από μια εδαφική επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων.
Αυτό όμως που αποτελεί πράγματι μια πρόσφατη εξέλιξη στο εσωτερικό αυτής της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, είναι η συγκρότησή της ως ένα πολιτικο-ιδεολογικό σχέδιο, σαν όραμα και κοινή λογική, δηλαδή σαν ορίζοντα της εποχής ικανό να συνδυάζει τα πολιτικά πιστεύω και τις ηθικές προσδοκίες των ανδρών και των γυναικών που ανήκουν σε όλα τα έθνη του κόσμου.
Το «τέλος της ιστορίας»
Η παγκοσμιοποίηση σαν αφήγημα και ιδεολογία της εποχής μας, δεν μετρά περισσότερα από 35 χρόνια. Ξεκίνησε από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, εκμηδενίζοντας τη δύναμη του εργατικού συνδικαλισμού και αντικαθιστώντας τον προστατευτισμό της εσωτερικής αγοράς με το ελεύθερο εμπόριο, στοιχεία που χαρακτήριζαν τις οικονομικές σχέσεις από την κρίση του 1929 και μετά.
Ήταν σίγουρα μια επιστροφή αλλά με μεγιστοποίηση, στους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, συνοδευόμενη από προσάρτηση των αγορών σε πραγματικό χρόνο, την ανάπτυξη του εμπορίου με βάση το παγκόσμιο ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και τη σημασία των χρηματιστικών αγορών, που από τότε υπήρχαν.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί τούτη τη φάση του συστημικού κύκλου από την προηγούμενη του 19ου αιώνα, ήταν η συλλογική φενάκη της παγκοσμιοποίησης, η νομιμοποιητική ιδεολογική λειτουργία της και η νοηματοδότησή της ως το τελικό και φυσικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας.
Όσοι αποδέχτηκαν συναισθηματικά αυτή την εκδοχή του ελεύθερου εμπορίου σαν τελική σωτηρία, δεν ήταν μόνο οι κυβερνήσεις και τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, οι κοινωνικοί σχολιαστές και ηγέτες. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διαδικασία που ο Γκράμσι αποκαλούσε ιδεολογικό μεταμορφισμό των σοσιαλιστών που μεταλλάχθηκαν σε μανιώδεις νεο-φιλελεύθερους, έκλεισε τον κύκλο της τελικής νίκης του παγκοσμιοποιητικού νεο-φιλελευθερισμού.
Προφανώς, αν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου η ΕΣΣΔ, που μέχρι τότε θεωρείτο το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού, παύει τον αγώνα και παραδίνεται στη μανία του ελεύθερου εμπορίου, και αν όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο διαφορετικό, δημόσια και γονατισμένοι, αφορίζουν τις παλιές τους πεποιθήσεις για να υπερασπιστούν την ανωτερότητα της παγκοσμιοποίησης έναντι του κρατικού σοσιαλισμού – έχουμε μπροστά μας την οικοδόμηση της τέλειας αφήγησης του «φυσικού» και αναπόφευκτου πεπρωμένου του κόσμου: τον πλανητικό θρίαμβο της ελεύθερης επιχειρηματικότητας.
Η εξαγγελία του χεγκελιανού «τέλους της ιστορίας» με την οποία ο Φουκουγιάμα χαρακτήρισε το «πνεύμα» του κόσμου, είχε όλα τα συστατικά μιας ιδεολογίας της εποχής, μιας βιβλικής προφητείας: η διατύπωσή της σαν ένα παγκόσμιο όραμα, η μάχη της με ένα άλλο δαιμονοποιημένο παγκόσμιο όραμα (τον κομμουνισμό), η ηρωική νίκη (τέλος του Ψυχρού Πολέμου) και η ανάνηψη των απίστων.
Η ιστορία πλησίαζε το στόχο της: τη νεο-φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και ξεκινώντας από εκείνο το σημείο, χωρίς εχθρικούς ανταγωνιστές, το θέμα δεν ήταν πλέον ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά απλά η επιδιόρθωση, η διαχείριση και η βελτίωση του υπαρκτού κόσμου, αφού δεν υπήρχε καμία εναλλακτική απέναντι του.
Για τούτο δεν υπήρχε κανένας στρατηγικός λόγος για κάποιον αξιόμαχο αγώνα, αφού όλες οι απόπειρες για έναν καλύτερο κόσμο είχαν παραδοθεί μπροστά στο απαράβατο μέλλον της ανθρωπότητας που εκπροσωπούσε η παγκοσμιοποίηση.
Ξεπήδησε τότε ένας παθητικός κονφορμισμός που κυρίευσε όλη την κοινωνία, και όχι μόνο τις πολιτικές και κυρίαρχες ελίτ αλλά και πλατιά κοινωνικά στρώματα που αποδέχτηκαν ηθικά την κυρίαρχη αφήγηση.
Η ιστορία χωρίς τέλος ή πεπρωμένο
Σήμερα, ενώ σκάνε τα τελευταία πυροτεχνήματα της μεγάλης γιορτής του «τέλους της ιστορίας», φαίνεται πως όποιος βγήκε νικητής – η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση– πέθανε αφήνοντας τον κόσμο χωρίς σκοπό ή νικηφόρο ορίζοντα, δηλαδή χωρίς κανέναν ορίζοντα.
Ο Τραμπ δεν είναι ο μπόγιας της πανηγυρικής ιδεολογίας του ελεύθερου επιχειρείν, αλλά ο θεσμικός γιατρός στον οποίο πέφτει το καθήκον να επισημοποιήσει τον παράνομο θάνατο.
Τα πρώτα σοβαρά παραπατήματα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης φανερώνονται στις αρχές του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική, όταν εργάτες, προλετάριοι των πόλεων και εξεγερμένοι ιθαγενείς αρνούνται τη δήθεν νομοτέλεια του τέλους της ιστορίας και συσπειρώνονται για να πάρουν την κρατική εξουσία. Συγκροτώντας κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και μαζικές δράσεις, οι προοδευτικές και επαναστατικές κυβερνήσεις συγκροτούν μια ποικιλία μετα-νεοφιλελεύθερων επιλογών, αποδεικνύοντας πως η ελεύθερη αγορά είναι μια οικονομική διαστροφή, που είναι εφικτό να αντικατασταθεί από μορφές οικονομικής διαχείρισης πολύ πιο αποτελεσματικές για τη μείωση της φτώχειας, για τη δημιουργία ισότητας και για την ώθηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Με τον τρόπο αυτό το «τέλος της ιστορίας» αρχίζει να φαίνεται σαν μια παράξενη παγκόσμια απάτη και ξανά ο τροχός της ιστορίας – με τις αμέτρητες αντιφάσεις και τα προβλήματα του – ξαναρχίζει να γυρίζει.
Στη συνέχεια, το 2009, στις ΗΠΑ το μέχρι τότε υποτιμημένο Κράτος, που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού θεωρούμενο σαν εμπόδιο για το ελεύθερο επιχειρείν, χρησιμοποιείται σαν μαγικό μαντζούνι από τον Ομπάμα, προκειμένου να κρατικοποιήσει εν μέρει τις τράπεζες και να σώσει από τη χρεωκοπία τους τραπεζίτες.
Η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα, σπονδυλική στήλη της νεοφιλελεύθερης αποδόμησης του κράτους, γίνεται σκόνη λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί τις αποταμιεύσεις των πολιτών.
Στη συνέχεια έρχεται η κάμψη της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, ιδιαίτερα, του εμπορίου των εξαγωγών. Στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών ενώ αυτό είχε διπλασιαστεί σε σχέση με το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, μετά το 2012 μετά βίας κατορθώνει να το φθάσει. Μετά το 2015 είναι πλέον πολύ μικρότερο από αυτό, έτσι ώστε η απελευθέρωση των αγορών δεν αποτελεί πλέον την ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας ούτε την «απόδειξη» του ανίκητου της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας.
Τέλος, οι Άγγλοι και Βορειοαμερικανοί εκλογείς κάνουν να γύρει η εκλογική ζυγαριά προς μια επιστροφή στα προστατευτικά κράτη – κι αν είναι μπορετό προικισμένα με τείχη –, και κάνουν ορατή την αδυναμία, πλανητικών πλέον διαστάσεων, αντιμετώπισης της καταστροφής της οικονομικής κατάστασης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που έχει προκαλέσει η ελεύθερη παγκόσμια αγορά.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση δεν εμφανίζεται πια σαν ο παράδεισος των λαϊκών προσδοκιών ή η υλοποίηση της επιθυμητής οικογενειακής ευημερίας. Οι ίδιες χώρες, τα ίδια κοινωνικά στρώματα που ανέμιζαν τις σημαίες της στις προηγούμενες δεκαετίες μετατράπηκαν στους πιο ορκισμένους αντιπάλους της. Έχουμε μπροστά μας τον θάνατο μιας από τις μεγαλύτερες ιδεολογικές απάτες των τελευταίων αιώνων.
Ωστόσο καμιά κοινωνική ματαίωση δεν μένει χωρίς τιμωρία. Υπάρχει ένα ηθικό κόστος που τη στιγμή αυτή δεν φωτίζει άμεσες εναλλακτικές, – αυτό είναι το δύσβατο μονοπάτι της πραγματικότητας – αλλά αντίθετα τις αποκλείει τουλάχιστον για την ώρα. Είναι γεγονός ότι, στον θάνατο της παγκοσμιοποίησης σαν συλλογικό φαντασιακό, δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα μια εναλλακτική ικανή να προσελκύσει και να προσανατολίσει την επιθυμία και την ελπίδα για καλύτερη ζωή που θα κινητοποιούσαν τους πληγέντες λαούς
Η παγκοσμιοποίηση σαν πολιτική ιδεολογία, θριάμβευσε πάνω στα ερείπια του ηττημένου Κρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή, της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής, του μοναδικού κόμματος και στη σχεδιασμένη οικονομία από τα πάνω. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έκανε εμφανή αυτήν τη συνθηκολόγηση. Κι έτσι στο συλλογικό φαντασιακό του πλανήτη απέμεινε μόνο ένας δρόμος, μόνο ένα παγκόσμιο πεπρωμένο.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δείχνουν ωστόσο πως και αυτό το πεπρωμένο που περιστασιακά θριάμβευσε, πέφτει, ξεψυχάει.
Δηλαδή η ανθρωπότητα μένει χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς βεβαιότητες. Όμως δεν πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας» – όπως προέβλεπαν οι νεοφιλελεύθεροι – αλλά το τέλος του «τέλους της ιστορίας». Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει απομείνει στις καπιταλιστικές χώρες είναι μια αδράνεια, μια έλλειψη πεποιθήσεων που όμως δεν παραπλανά, ένας σωρός από σάπιες ψευδαισθήσεις, και για μερικούς απολιθωμένους γραφιάδες, η νοσταλγία της αποτυχημένης παγκοσμιοποίησης που δεν φωτίζει τη μοίρα τους πια. Κι έτσι, με την ήττα του Κρατικού Σοσιαλισμού και την αυτοκτονία του νεοφιλελευθερισμού, ο κόσμος μένει χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, χωρίς κινούσες ιδέες.
Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας, όπου, όπως προμηνούσε εύστοχα ο Σαίξπηρ «κάθε τι στερεό διαλύεται στον αέρα». Όμως ακριβώς γι αυτό, είναι και μια δυνητικά πολύ γόνιμη εποχή, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κληρονομημένες σιγουριές στις οποίες να μπορούμε να γαντζωθούμε για να βάλουμε σε τάξη τον κόσμο. Τέτοιες σιγουριές οφείλουμε να οικοδομήσουμε με τα χαοτικά σωματίδια αυτού του νέου κοσμικού νεφελώματος που άφησε πίσω του το τέλος των περασμένων αφηγημάτων.
Ποιο θα είναι το καινούριο μέλλον που θα βάλει σε λειτουργία τα κοινωνικά πάθη; Αδύνατον να το προβλέψουμε με σιγουριά. Όλες οι εκδοχές είναι πιθανές, ακόμη και το «τίποτα» που κληρονομήσαμε. Τα κοινά αγαθά, ο κοινοτισμός, ο κομμουνισμός, είναι ορισμένες από αυτές τις πιθανότητες που μπορούν να γεννηθούν από τη συγκεκριμένη δράση των ανθρώπων, που εμπεριέχονται στην αδιάρρηκτη μεταβολική τους σχέση με τη φύση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία που να μπορεί να αφήσει στην άκρη την ελπίδα. Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μην εγγράφεται σε έναν ορίζοντα, κι εμείς είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε έναν τέτοιο ορίζοντα – προοπτική.
Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να μας βοηθήσει να σχεδιάσουμε ένα νέο μέλλον, διαφορετικό από τον παραπαίοντα καπιταλισμό που μόλις απώλεσε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Da: rebelion.org; 27.12.2016