Η συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη στον Αλέξη Παπαχελά ακολούθησε την αντίστοιχη του Γιάννη Στουρνάρα. Και οι δύο εγγράφηκαν και λειτούργησαν στο πλαίσιο «υπόγειων» -για την ώρα- πολιτικών διεργασιών μεγάλης κλίμακας που εγκυμονεί η παραμένουσα κρίση ηγεμονίας του συστήματος, η πολιτική αστάθεια, η ραγδαία αποδυνάμωση της κυβέρνησης και η νέα διελκυστίνδα με τους δανειστές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι συνεντεύξεις των δύο έχουν κάποιον ουσιαστικό κοινό παρονομαστή όσον αφορά τις απόψεις ή και τα κίνητρα.
Ο Γιάν­νης Στουρ­νά­ρας πα­ρε­νέ­βη σαν εκ­πρό­σω­πος του «βα­θέ­ος κρά­τους» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου για να στεί­λει δύο μη­νύ­μα­τα: Πρώτο, ότι ακόμη και το πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια σε εκλεγ­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση είναι θε­μι­τό, συ­νι­στά «νό­μι­μη άμυνα» απέ­να­ντι σε τυχόν αμ­φι­σβή­τη­ση των «οσίων και ιερών» της άρ­χου­σας τάξης - των στρα­τη­γι­κών της επι­λο­γών (όπως το ευρώ) και της εξου­σί­ας της. Δεύ­τε­ρο, ότι ο Τσί­πρας δεν είναι πλέον απα­ραί­τη­τος για το σύ­στη­μα και ότι υπάρ­χουν εναλ­λα­κτι­κές αν δι­στά­σει ή δεν κα­τα­φέ­ρει να ολο­κλη­ρώ­σει τη «δου­λειά» με την υλο­ποί­η­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου ή δια­νοη­θεί να μπει σε νέες πε­ρι­πέ­τειες που θα θέ­σουν σε κίν­δυ­νο το ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής». Όσον αφορά τις δια­θέ­σι­μες εναλ­λα­κτι­κές, στη συ­νέ­ντευ­ξη Στουρ­νά­ρα υπήρ­χαν δύο άρ­ρη­τες πλην σα­φείς υπο­μνή­σεις: η ΝΔ και ο νέος της αρ­χη­γός Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης, αλλά και ο ίδιος - ή και ο συν­δυα­σμός των δύο…   
Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης, αντί­θε­τα, μί­λη­σε για να υπε­ρα­σπι­στεί το ρόλο του και τη στάση του για το διά­στη­μα που ήταν υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών στην πρώτη κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ, τις γε­νι­κό­τε­ρες θέ­σεις του, αλλά και το νέο πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα το οποίο σχε­διά­ζει.*
Ο ΣΚΑΙ, βε­βαί­ως, αξιο­ποί­η­σε και τις δύο συ­νε­ντεύ­ξεις (για την ακρί­βεια, η πρώτη, του κ. Στουρ­νά­ρα, σχε­διά­στη­κε απευ­θεί­ας από κέ­ντρα του συ­στή­μα­τος - ο ΣΚΑΙ απλώς διεκ­πε­ραί­ω­σε τη δου­λειά»…) στην ίδια κα­τεύ­θυν­ση: στην προ­σπά­θεια αντε­πί­θε­σης του «βα­θέ­ος κρά­τους» για το κλεί­σι­μο όλων των υπαρ­κτών ή πι­θα­νών ρωγ­μών, για τη νο­μι­μο­ποί­η­σης της ασυ­δο­σί­ας του, για τη με­τα­τρο­πή της στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής των μνη­μο­νί­ων και του ευρώ σε «σύ­νταγ­μα» της χώρας, του οποί­ου η υπε­ρά­σπι­ση κάνει θε­μι­τό κάθε μέσο.   
Από αυτή την άποψη, δεν είναι κα­θό­λου τυ­χαίο ότι η συ­νέ­ντευ­ξη Βα­ρου­φά­κη αξιο­ποι­ή­θη­κε ακα­ριαία όχι μόνο από τον ΣΚΑΙ και τα κα­νά­λια της δια­πλο­κής, αλλά και από τη ΝΔ του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη, που την ενέ­τα­ξε στην πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα της επι­θε­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση από θέ­σεις «μάχης ενά­ντια στο λαϊ­κι­σμό». 
Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης, αντι­λαμ­βα­νό­με­νος εν­δε­χο­μέ­νως ότι θα υπάρ­ξει μια τέ­τοια «αξιο­ποί­η­ση» της συ­νέ­ντευ­ξής του, προ­σπά­θη­σε να κα­λύ­ψει τον Αλέξη Τσί­πρα - όσο του το επέ­τρε­πε η προ­φα­νής αντί­φα­ση να πρέ­πει να τον «κα­λύ­ψει» υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος ταυ­τό­χρο­να τις δικές του θέ­σεις και το δικό του ρόλο που ο Αλέ­ξης Τσί­πρας «άδεια­σε». Αυτό όμως δεν απέ­τρε­ψε κα­θό­λου την αξιο­ποί­η­ση της συ­νέ­ντευ­ξής του από τα κέ­ντρα του συ­στή­μα­τος για τους δι­κούς τους σχε­δια­σμούς – όταν ξι­φουλ­κείς κατά του συ­στή­μα­τος σαν πο­λι­τι­κή περ­σό­να, συχνά δεν μπο­ρείς να υπε­ρα­σπι­στείς ούτε το νόημα των πο­λι­τι­κών σου εγ­χει­ρη­μά­των… Διότι το να υπε­ρα­σπί­ζε­σαι την κατά τη γνώμη σου ρι­ζο­σπα­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή στη δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές, δη­λα­δή να κρι­τι­κά­ρεις την κυ­βέρ­νη­ση και την πο­λι­τι­κή Τσί­πρα απ’ τ’ αρι­στε­ρά, δεν είναι το ίδιο πράγ­μα με τις από­πει­ρες του «βα­θέ­ος κρά­τους» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου να στρι­μω­χτεί αυτή η κυ­βέρ­νη­ση απ’ τα δεξιά. Θα αρ­κού­σε εδώ μια κρι­τι­κή ανα­φο­ρά του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη στη συ­νέ­ντευ­ξη Στουρ­νά­ρα - άλ­λω­στε κάτι τέ­τοιο προ­έ­κυ­πτε ευ­θέ­ως από την ανα­φο­ρά του στους φό­βους Τσί­πρα ότι τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος τμήμα της Κ.Ο. «συ­νω­μο­τού­σε» για οι­κου­με­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Δεν το έπρα­ξε όμως, κι έτσι απέ­τυ­χε να θω­ρα­κί­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το δικό του πο­λι­τι­κό διά­βη­μα…   
Plan B του «βα­θέ­ος κρά­τους» το (πο­λι­τι­κό) πρα­ξι­κό­πη­μα! 
Ο Στουρ­νά­ρας στη συ­νέ­ντευ­ξή του μας απο­κά­λυ­ψε ότι με τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, πρώην πρω­θυ­πουρ­γούς και άλ­λους «θε­σμι­κούς» πα­ρά­γο­ντες ετοί­μα­ζαν πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση εάν επέ­με­νε στο ΟΧΙ. Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης μας απο­κά­λυ­ψε κάτι πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο: ότι αυτή η «χού­ντα εν ανα­μο­νή» είχε το μακρύ της χέρι μέσα στην ίδια την κυ­βέρ­νη­ση και την Κ.Ο. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ΑΝΕΛ και ότι με­τα­ξύ των κο­ρυ­φαί­ων θε­σμι­κών πα­ρα­γό­ντων που υπαι­νί­χτη­κε ο κ. Στουρ­νά­ρας πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν ο αντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης κ. Δρα­γα­σά­κης (προ­φα­νώς επι­κε­φα­λής ευ­ρύ­τε­ρου κυ­βερ­νη­τι­κού «απο­σπά­σμα­τος»)! Ότι ο Γιάν­νης Δρα­γα­σά­κης ήταν ο άν­θρω­πος του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την κυ­βέρ­νη­ση προ­κύ­πτει αβί­α­στα από τη συ­νο­λι­κή πο­λι­τι­κή του στάση. Ότι επί­σης ετοί­μα­ζε κά­ποιου εί­δους κί­νη­ση ενά­ντια στην ίδια την επι­λο­γή της διε­νέρ­γειας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος είναι γνω­στό: με τη συ­νέ­ντευ­ξή του στην ΕΡΤ την Τε­τάρ­τη πριν το δη­μο­ψή­φι­σμα, αυτό ακρι­βώς επι­χεί­ρη­σε – ότι σε κείνη τη συ­νέ­ντευ­ξη μί­λη­σε μέσα από τα δό­ντια, δεν ση­μαί­νει ότι στο πο­λι­τι­κό πα­ρα­σκή­νιο δεν έπρα­ξε τα… δέ­ο­ντα με εντε­λώς ανοι­χτό τρόπο. Οι φήμες ότι ήταν σε ανοι­χτή γραμ­μή με την Ντόρα Μπα­κο­γιάν­νη (και όχι μόνο, αν ερ­μη­νεύ­σου­με σωστά τον Γιάν­νη Στουρ­νά­ρα…) έχει σχε­δόν επι­βε­βαιω­θεί επι­σή­μως. Αλλά ο επι­τή­δειος αντι­πρό­ε­δρος, καλά σπου­δαγ­μέ­νος στην τα­κτι­κή της ενορ­χή­στρω­σης από το πα­ρα­σκή­νιο και της απο­φυ­γής δη­μό­σιας δέ­σμευ­σης και «χρέ­ω­σης» από την εποχή του ύστε­ρου μπρεζ­νιε­φι­σμού, κα­τά­φε­ρε να αγιο­γρα­φή­σει ένα προ­φίλ «εχέ­φρο­νος» και «Νέ­στο­ρος» της αρι­στε­ρής (υπο­τί­θε­ται) πο­λι­τι­κής. Ο τρό­πος που μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπέρ­δευε πολ­λές καλές αρι­στε­ρές ψυχές μι­λώ­ντας για το λε­νι­νι­σμό ή και τον κομ­μου­νι­σμό ήταν πα­ροι­μιώ­δης… Θα πρέ­πει, συν­δυά­ζο­ντας τα «πο­ρί­σμα­τα» των συ­νε­ντεύ­ξε­ων Στουρ­νά­ρα και Βα­ρου­φά­κη, να ξε­τρυ­πώ­σου­με τον Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη από την κρύ­πτη του στο πα­ρα­σκή­νιο και να δια­λύ­σου­με το αγιο­γρα­φι­κό του πο­λι­τι­κό προ­φίλ. Όχι για κα­νέ­να άλλο λόγο, αλλά γιατί κάτι μας λέει ότι ο «θε­σμι­κός» του ρόλος δεν τε­λεί­ω­σε και ότι θα τον ξα­να­βρού­με μπρο­στά μας πρω­τα­γω­νι­στή όταν και εάν το «βαθύ κρά­τος» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου χρεια­στεί να ανα­κα­λέ­σει όλες τις εφε­δρεί­ες στα όπλα…  
Από όλα αυτά πά­ντως εξά­γο­νται δύο κρί­σι­μα και πο­λύ­τι­μα πο­λι­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα: Πρώτο, ότι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­δη­λώ­θη­κε τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος «πέμ­πτη φά­λαγ­γα» της χού­ντας του «χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου» που συμ­με­τεί­χε στα απερ­γα­ζό­με­να σε­νά­ρια για ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης και συ­γκρό­τη­ση οι­κου­με­νι­κής των «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη» - αυτό μας απο­κά­λυ­ψε ο Βα­ρου­φά­κης απο­δί­δο­ντάς το στον ίδιο τον Αλέξη Τσί­πρα! Δεύ­τε­ρο,ότι η εν ανα­μο­νή χού­ντα του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, δη­λα­δή το (πο­λι­τι­κό) πρα­ξι­κό­πη­μα είναι το Plan B του συ­στή­μα­τος σε πε­ρί­πτω­ση που αμ­φι­σβη­τη­θούν οι θε­με­λιώ­δεις επι­λο­γές του στο δί­πτυ­χο μνη­μό­νια - ευρώ. Και δεν πρέ­πει να έχου­με καμία αμ­φι­βο­λία ότι το πο­λι­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα μπο­ρεί να πάρει και εκ­δο­χές που προ­σι­διά­ζουν σε «κα­νο­νι­κό» πρα­ξι­κό­πη­μα αν φο­ρέ­ας της αμ­φι­σβή­τη­ση αυτών των επι­λο­γών δεν είναι μια ανε­πι­θύ­μη­τη κυ­βέρ­νη­ση αλλά ένα μα­ζι­κό κί­νη­μα ανα­τρο­πής. 
«Τρόι­κα εν κρά­τει»
Αν ως εδώ μι­λή­σα­με για ένα θέμα που αφορά στο κε­φά­λαιο δη­μο­κρα­τία, το άλλο με­γά­λο ζή­τη­μα -αν και όχι άγνω­στο- που προ­έ­κυ­ψε από τη συ­νέ­ντευ­ξη του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη είναι η ύπαρ­ξη «τρόι­κας εν κρά­τει», σύμ­φω­να με το δικό του εύ­στο­χο χα­ρα­κτη­ρι­σμό. Τα πα­πα­γα­λά­κια του συ­στή­μα­τος, αντι­στρέ­φο­ντας τους όρους και δια­στρέ­φο­ντας το νόημα των εν­νοιών, εμ­φά­νι­σαν την προ­σπά­θεια του υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη να απο­κτή­σει πρό­σβα­ση σε στα­τι­στι­κά δε­δο­μέ­να υπη­ρε­σιών του υπουρ­γεί­ου του σαν «έκνο­μη» και «πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή»! Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης πε­ριέ­γρα­ψε πώς ανα­γκά­στη­κε να κι­νη­θεί «πίσω από την πλάτη» της Γε­νι­κής Γραμ­μα­τεί­ας Εσό­δων της πε­ρι­βό­η­της κ. Σαβ­βα­ΐ­δου, που λει­τουρ­γού­σε και λει­τουρ­γεί σαν ανε­ξάρ­τη­τος από τον υπουρ­γό Οι­κο­νο­μι­κών μη­χα­νι­σμός. Είναι «νό­μι­μο» να έχουν πρό­σβα­ση σε αυτά τα στα­τι­στι­κά στοι­χεία η τρόι­κα, η ΤτΕ, ακόμη και «εν­δια­φε­ρό­με­νοι» επι­χει­ρη­μα­τί­ες, αλλά όχι ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών! Αυτή τη «νο­μι­μό­τη­τα» θέ­λουν να επι­βά­λουν το εγ­χώ­ριο σύ­στη­μα και οι δα­νει­στές.
Εδώ ανοί­γει το κε­φά­λαιο λαϊκή κυ­ριαρ­χία: ποιος νο­μι­μο­ποιεί­ται να κυ­βερ­νά και από πού αντλεί τη νο­μι­μό­τη­τα να το κάνει; Ο υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών μιας εκλεγ­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης ή το πα­ρα­κρά­τος του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και της τρόι­κας;     
Σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με πόσο έχει επε­κτα­θεί και ισχυ­ρο­ποι­η­θεί αυτό το πα­ρα­κρά­τος. Δεν είναι μόνο η Γε­νι­κή Γραμ­μα­τεία Δη­μο­σί­ων Εσό­δων που ανε­ξαρ­τη­το­ποι­ή­θη­κε, αλλά και -πριν μά­λι­στα απ’ αυ­τήν- η στα­τι­στι­κή υπη­ρε­σία της χώρας, πρώην ΕΣΥΕ και πλέον ΕΛ­ΣΤΑΤ. Πόσο ση­μα­ντι­κό είναι αυτό, το μά­θα­με με την υπό­θε­ση της πα­ρα­ποί­η­σης των οι­κο­νο­μι­κών στα­τι­στι­κών στοι­χεί­ων ώστε να «στοι­χειο­θε­τη­θεί» η ανά­γκη επι­βο­λής του πρώ­του μνη­μο­νί­ου: με το πα­ρά­τυ­πο «φού­σκω­μα» του δη­μό­σιου ελ­λείμ­μα­τος του 2009. Ώστε να «τεκ­μη­ριω­θεί» ότι ο με­γά­λος ασθε­νής ήταν το ελ­λη­νι­κό Δη­μό­σιο και το με­γά­λο πρό­βλη­μα οι δη­μό­σιες δα­πά­νες και ότι επο­μέ­νως το πρώτο μνη­μό­νιο ήταν απα­ραί­τη­το για να για­τρέ­ψει αυτές τις «ασθέ­νειες», κι όχι για να σώσει τις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες (που για να στα­θούν στα πόδια τους πήραν ήδη ένα γεν­ναίο πα­κέ­το δη­μό­σιας βο­ή­θειας 28 δισ. ευρώ ήδη από το 2008 επί υπουρ­γί­ας Αλο­γο­σκού­φη) με στόχο να σω­θούν οι γερ­μα­νι­κές, γαλ­λι­κές κ.λπ. τρά­πε­ζες που είχαν με­γά­λα ανοίγ­μα­τα στις ελ­λη­νι­κές.
Αλλά το πράγ­μα δεν στα­μα­τά εδώ: στη συ­νέ­χεια, με την πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση της «δεύ­τε­ρη φορά χωρίς Αρι­στε­ρά», κα­ταρ­γή­θη­κε το ΣΔΟΕ, αφού όλα τα τε­λευ­ταία χρό­νια είχε απα­ξιω­θεί και με­τα­τρα­πεί σε φέ­ου­δο της εκά­στο­τε κυ­βέρ­νη­σης για την προ­στα­σία των «ημε­τέ­ρων» και το τσά­κι­σμα ή των εκ­βια­σμό των «άλλων».
Τέλος (αν σε όλα αυτά υπάρ­χει κά­ποιο τέλος), το «τρόι­κα εν κρά­τει» είναι μια γε­νι­κό­τε­ρη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αφού απο­σπά­σμα­τα στε­λε­χών της τρόι­κας έχουν κα­τα­σκη­νώ­σει σε όλα τα υπουρ­γεία, ακόμη και σε με­γά­λους ορ­γα­νι­σμούς του Δη­μο­σί­ου, ασκώ­ντας όχι απλώς έλεγ­χο στοι­χεί­ων αλλά και υπο­βάλ­λο­ντας πο­λι­τι­κές.   
Ο κε­ντρι­κός οι­κο­νο­μι­κός «μη­χα­νι­σμός» της χώρας έχει γίνει σου­ρω­τή­ρι: όχι μόνο «τρόι­κα εν κρά­τει» αλλά και απα­ξί­ω­ση-διά­λυ­ση και άμεση υπα­γω­γή τμη­μά­των του στον έλεγ­χο του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου. Ο πο­λι­τι­κός πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­σμός και το οξύ πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας συμ­βα­δί­ζει με ένα οξύ πρό­βλη­μα  λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.
Η διε­θνής χού­ντα του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου
Τα στιγ­μιό­τυ­πα και το κλίμα από τις συ­νε­δριά­σεις του Eurogroup και ιδιαί­τε­ρα από όσα προη­γή­θη­καν και συ­νέ­βη­σαν στο πε­ρι­βό­η­το Eurogroup στη Ρίγα της Λε­το­νί­ας, απο­κα­λύ­πτουν το «ξε­σά­λω­μα» της χού­ντας του διε­θνούς χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και του ιμπε­ρια­λι­σμού. Οι εκ­βια­σμοί, τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα, η πα­ρά­καμ­ψη και πα­ρα­βί­α­ση κάθε θε­σμι­κού και δι­πλω­μα­τι­κού κα­νό­να, θυ­μί­ζουν δι­πλω­μα­τία της Ιερής Συμ­μα­χί­ας και των αυ­το­κρα­το­ριών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Ότι ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης δια­νο­ή­θη­κε να «βγά­λει γλώσ­σα» σε αυτόν τον εσμό, είναι επί­σης προς τιμήν του. Πρέ­πει όμως κι εδώ να είναι εντε­λώς ξε­κά­θα­ρο ότι το ζή­τη­μα αφορά ένα οξύ πρό­βλη­μα δη­μο­κρα­τί­ας στις διε­θνείς σχέ­σεις, ότι αφορά την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­βο­λή και την ασυ­δο­σία του πα­ντο­δύ­να­μου χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, ότι αφορά τις νέο-αποι­κιο­κρα­τι­κές πο­λι­τι­κές αμ­φι­σβή­τη­σης των στοι­χειω­δών κα­νό­νων λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας και λε­η­λα­σί­ας της αξίας που πα­ρά­γουν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις από τους χρη­μα­τι­στές και ιμπε­ρια­λι­στές λη­στές. Ότι επο­μέ­νως έχου­με να κά­νου­με με ένα ζή­τη­μα που δεν μπο­ρεί να αντι­με­τω­πι­στεί με ένα προ­σω­πι­κό δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό στυλ ή απλώς με το προ­σω­πι­κό σθέ­νος και το αί­σθη­μα αξιο­πρέ­πειας του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη ή οποιου­δή­πο­τε προ­σώ­που.
Από αυτή την άποψη, ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης πέ­φτει σε μια οξεία αντί­φα­ση: μας πε­ρι­γρά­φει με ανα­τρι­χια­στι­κές λε­πτο­μέ­ρειες μια απο­κρου­στι­κή «Ευ­ρώ­πη» των ιμπε­ρια­λι­στών και των χρη­μα­τι­στών, που είναι πλέον «αυ­τα­πό­δει­κτο» ότι δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται, αλλά επέν­δυ­σε και επεν­δύ­ει σε ένα σχέ­διο «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» εντός αυτής της Ευ­ρω­ζώ­νης. 
Ρήξη ή μια «πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση»;
Όμως, η συ­νέ­ντευ­ξη Βα­ρου­φά­κη μάς υπο­χρε­ώ­νει να ασχο­λη­θού­με και με τις ιδέες Βα­ρου­φά­κη. Ο κ. Βα­ρου­φά­κης απο­κά­λυ­ψε ότι το Plan X (όπως το χα­ρα­κτή­ρι­σε, με προ­φα­νή στόχο να δια­φο­ρο­ποι­η­θεί από το Plan B που έχει συν­δε­θεί με την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη) απέ­να­ντι στους εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών πε­ρι­λάμ­βα­νε δύο βα­σι­κά μέτρα: Πρώτο, το «κού­ρε­μα» των ελ­λη­νι­κών κρα­τι­κών ομο­λό­γων που κα­τέ­χει η Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα (ΕΚΤ) και δεύ­τε­ρο, τη δη­μιουρ­γία ηλε­κτρο­νι­κού - εξω­τρα­πε­ζι­κού πα­ράλ­λη­λου συ­στή­μα­τος πλη­ρω­μών. Είναι προ­φα­νές ωστό­σο ότι αυτά τα δύο μέτρα είναι εντε­λώς ανε­παρ­κή για να αντι­με­τω­πί­σουν μια κα­τά­στα­ση που θα οδη­γού­νταν άμεσα και ανα­πό­φευ­κτα σε συ­νο­λι­κή ρήξη με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα με όλα τα μέσα! Ο κ. Βα­ρου­φά­κης μί­λη­σε βε­βαί­ως και για προ­ε­τοι­μα­σία σε άλλα αντι­κεί­με­να (επάρ­κεια σε τρό­φι­μα, φάρ­μα­κα, ενέρ­γεια), αλλά ήταν πε­ρισ­σό­τε­ρο και από φα­νε­ρό ότι δεν έδινε ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα σε όλα αυτά. Διότι στο μυαλό του δεν ήταν και δεν είναι ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο ρήξης με το σύ­στη­μα, αλλά μια «πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση». Εξή­γη­σε στον Πα­πα­χε­λά την άποψη ότι αυτά τα δύο μέτρα θα υπο­χρέ­ω­ναν τους δα­νει­στές να απο­δε­χτούν τον πε­ρι­βό­η­το «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό». Άρα τι χρεια­ζό­μα­στε; Να ρί­ξου­με στο τρα­πέ­ζι της δια­πραγ­μά­τευ­σης δύο «βαριά χαρ­τιά» και να έχου­με προ­ε­τοι­μα­στεί για ένα σύ­ντο­μο διά­στη­μα, μέχρι οι δα­νει­στές να υπο­χω­ρή­σουν. Ενώ ο ίδιος, ύστε­ρα από τον Στουρ­νά­ρα, απο­κά­λυ­ψε άλλη μια πτυχή της «εν ανα­μο­νή χού­ντας» του χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου και των δα­νει­στών, μας πα­ρου­σί­α­σε ένα σχέ­διο «ανυ­πο­χώ­ρη­της δια­πραγ­μά­τευ­σης» κι όχι ένα συ­νο­λι­κό σχέ­διο νίκης στην ανα­πό­φευ­κτη συ­νο­λι­κή και με όλα τα μέσα σύ­γκρου­ση. Φα­ντά­στη­κε υπο­χώ­ρη­ση των δα­νει­στών χωρίς εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών αλλά μόνο με την «πα­ρά­καμ­ψή» τους με το πα­ράλ­λη­λο σύ­στη­μα πλη­ρω­μών, χωρίς δη­μό­σιο έλεγ­χο της ΤτΕ, χωρίς συ­νο­λι­κό­τε­ρη δια­γρα­φή του χρέ­ους, και εντός ευρώ! Φα­ντά­στη­κε ότι το πρό­βλη­μα της ρευ­στό­τη­τας μπο­ρεί να λυθεί με πα­ράλ­λη­λο σύ­στη­μα πλη­ρω­μών και ότι η σύ­γκρου­ση δεν θα υπο­χρε­ώ­σει σε γε­νί­κευ­ση αυτού του συ­στή­μα­τος αρ­χι­κά με τη μορφή εκτε­τα­μέ­νης αν όχι γε­νι­κευ­μέ­νης χρή­σης πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος και στη συ­νέ­χεια σε επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα. Γι’ αυτό και απε­τά­ξα­το τον σα­τα­νά ακόμη και του πα­ράλ­λη­λου νο­μί­σμα­τος!
Η έτσι εκτε­θεί­σα άποψή του έχει τέσ­σε­ρα πο­λι­τι­κά και τα­ξι­κά όρια:
1. Όχι κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας (την άποψή του του πε­ρα­σμέ­νου Φε­βρουα­ρί­ου για 70% μνη­μό­νιο δεν την απο­κή­ρυ­ξε ποτέ), αλλά «έντι­μη συμ­φω­νία» για να επι­τευ­χθεί μια «στα­θε­ρο­ποί­η­ση» ώστε σε απώ­τε­ρο χρόνο να απο­κτή­σει νόημα μια πο­λι­τι­κή ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα (επα­νέ­λα­βε όσα είχε πει και ως υπουρ­γός ότι στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες δεν έχει νόημα να μι­λά­με για ανα­δια­νο­μή).
2. Όχι συ­νο­λι­κή ρήξη και συ­νο­λι­κό πρό­γραμ­μα ρήξης αλλά δύο μέτρα «απο­τε­λε­σμα­τι­κής δια­πραγ­μά­τευ­σης» που θα υπο­χρέ­ω­ναν τους δα­νει­στές σε «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό» εντός ευρώ.
3. Κυ­βέρ­νη­ση που θα νι­κή­σει με τέ­τοια μέσα και όχι μέσα από σκλη­ρή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ανα­μέ­τρη­ση με τον κόσμο στο δρόμο κα­τα­λυ­τι­κό πα­ρά­γο­ντα για τη νίκη. Τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση και νίκη στο δη­μο­ψή­φι­σμα την είδε σαν δια­δι­κα­σία στή­ρι­ξης της κυ­βέρ­νη­σης στη δια­πραγ­μά­τευ­ση, όχι σαν θε­με­λιώ­δη προ­ϋ­πό­θε­ση για τη νίκη σε μια συ­νο­λι­κή ανα­μέ­τρη­ση. 
4. Όχι συ­νο­λι­κό Plan B (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα Plan A σε ρε­α­λι­στι­κές συν­θή­κες), αλλά σχέ­διο για να αντέ­ξου­με για ένα σύ­ντο­μο διά­στη­μα ως τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό».
Η γραμ­μή Βα­ρου­φά­κη δεν είναι τί­πο­τε άλλο παρά η ρι­ζο­σπα­στι­κή εκ­δο­χή της γραμ­μής του «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού εντός ευρώ» της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όταν αυτή η γραμ­μή κα­τέρ­ρευ­σε συ­γκρουό­με­νη με τη σκλη­ρή απαί­τη­ση μιας συ­νο­λι­κής σύ­γκρου­σης με το σύ­στη­μα, η μεν ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ συμ­βι­βά­στη­κε με τον πιο τα­πει­νω­τι­κό τρόπο, ο δε Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης φα­ντά­στη­κε δον­κι­χω­τι­κά ότι μπο­ρεί να την «ολο­κλη­ρώ­σει» υπο­χρε­ώ­νο­ντας το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα σε συμ­βι­βα­σμό με τα νε­ρο­πί­στο­λα του πα­ράλ­λη­λου συ­στή­μα­τος πλη­ρω­μών και του κου­ρέ­μα­τος των ομο­λό­γων της ΕΚΤ. Σε αυτό το «ντι­μπέιτ», την κρί­σι­μη στιγ­μή η μεν ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δεί­χτη­καν σι­χα­με­ροί «ρε­α­λι­στές» και προ­δό­τες του ΟΧΙ, ο δε Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης δον­κι­χώ­της και αι­θε­ρο­βά­μων.
Όμως, έχο­ντας πει όλα αυτά, πρέ­πει να απο­δώ­σου­με στον Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη την τιμή ότι εκ­προ­σώ­πη­σε μια γραμ­μή μη υπο­χώ­ρη­σης στους εκ­βια­σμούς και τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα των δα­νει­στών και της εγ­χώ­ριας «χού­ντας εν ανα­μο­νή» και ότι υπε­ρα­σπί­στη­κε το ΟΧΙ εκεί που ο Τσί­πρας και η περί αυτόν ηγε­τι­κή ομάδα το «πού­λη­σε». Και να προ­σθέ­σου­με ότι αν τε­λι­κά ακο­λου­θού­νταν η γραμ­μή που ει­ση­γή­θη­κε, παρά τις προ­φα­νείς ανε­πάρ­κειες και αυ­τα­πά­τες, οι εξε­λί­ξεις μπο­ρεί να είχαν πάρει μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά κα­τεύ­θυν­ση, πολύ πέρα από τους υπο­λο­γι­σμούς και τους σχε­δια­σμούς του ίδιου. Όχι με βάση τη θε­ω­ρία των πι­θα­νο­τή­των, αλλά με βάση το δε­δο­μέ­νο της συ­γκλο­νι­στι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης της ερ­γα­ζό­με­νης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας τη βδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος…       
*Κί­νη­μα για μια άλλη Ευ­ρώ­πη, με «ση­μείο εκ­κί­νη­σης» την 9η Φε­βρουα­ρί­ου.
Αρχή