Αν υπήρχε Χρυσό Βατόμουρο στην πολιτική (το βραβείο που δίνεται στη χειρότερη αμερικανική ταινία), είναι απολύτως βέβαιο ότι θα το κέρδιζε η ελληνική κυβέρνηση.
Ήδη φι­γου­ρά­ρει στην πρώτη θέση λί­στας του Πα­νε­πι­στη­μί­ου Χάρ­βαρντ «με τις χει­ρό­τε­ρες δια­πραγ­μα­τευ­τι­κές τα­κτι­κές του 2015». «Ως βα­σι­κός λόγος», ανα­φέ­ρε­ται στη σχε­τι­κή πε­ρι­γρα­φή, «είναι ο πο­λε­μι­κός τόνος που υιο­θε­τή­θη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα μέχρι το δη­μο­ψή­φι­σμα και η από­το­μη με­τα­στρο­φή της, που ως μόνη κα­τά­λη­ξη είχε να απο­δε­χτεί ένα ακόμη χει­ρό­τε­ρο πα­κέ­το μέ­τρων από την Ευ­ρώ­πη»!
Είναι πλέον απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι από την αρχή της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους «θε­σμούς», δεν υπήρ­χε όχι απλά Plan B, αλλά ούτε καν Plan A για την πε­ρί­πτω­ση μη ευό­δω­σης του σχε­δί­ου περί «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού». Ο Τσί­πρας και το στενό του επι­τε­λείο ανα­γκά­στη­καν να απο­δε­χτούν όλους τους όρους που τους τέ­θη­καν και που κυ­ρί­ως αφο­ρού­σαν την υλο­ποί­η­ση των προ­α­παι­τού­με­νων, για να μην πάνε σε μια σύ­γκρου­ση που θα δια­κιν­δύ­νευε έξοδο από το ευρώ θί­γο­ντας έτσι ντό­πια οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που τώρα πλέον είναι φα­νε­ρό ότι εκ­προ­σω­πού­νταν στο στενό ηγε­τι­κό πυ­ρή­να.
Συ­νει­δη­το­ποιούν όμως μέρα με τη μέρα ότι έχουν βάλει μια θηλιά στο λαιμό τους, η οποία σφίγ­γει συ­νε­χώς. Οι πιέ­σεις των δα­νει­στών αυ­ξά­νο­νται, απο­σκο­πώ­ντας όχι μόνο στην υλο­ποί­η­ση των προ­α­παι­τού­με­νων αλλά και νέων απαι­τή­σε­ων που θέ­τουν και οι οποί­ες φέρ­νουν την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία όλο και πιο κοντά στην ολο­κλη­ρω­τι­κή κα­τα­στρο­φή. Η διά­λυ­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η κα­θή­λω­ση των μι­σθών, η σφαγή των συ­ντά­ξε­ων, οδη­γούν σε μια εντε­λώς άλλη κα­τεύ­θυν­ση από αυτή που ορα­μα­τί­ζο­νταν σαν «πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση». Ακόμη και οι πρω­το­ε­τείς των οι­κο­νο­μι­κών σχο­λών γνω­ρί­ζουν ότι με τέ­τοια μέτρα και με ένα συ­νε­χώς ανα­το­κι­ζό­με­νο τε­ρά­στιο χρέος, κάθε άλλο παρά οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί.
Πόσο αστεί­οι ακού­γο­νται σή­με­ρα οι ισχυ­ρι­σμοί περί «συμ­μα­χί­ας του Νότου ενά­ντια στο Βορρά», περί «δια­φο­ρε­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων Αμε­ρι­κής-Ευ­ρώ­πης και διά­στα­σης της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής απέ­να­ντι στον Μερ­κε­λι­σμό», περί «συ­μπα­θού­ντων» Ευ­ρω­παί­ων σαν τον κ. Μο­σκο­βι­σί, ο οποί­ος μόλις προ­χτές δή­λω­σε ορ­θά-κο­φτά στον Τσα­κα­λώ­το ότι «πρέ­πει να τα υλο­ποι­ή­σε­τε όλα».
Τρα­γι­κή φι­γού­ρα ο Ευ­κλεί­δης, γυ­ρί­ζει αυτή τη στιγ­μή τον κόσμο με σκοπό να πεί­σει τους πα­γκό­σμιους ηγέ­τες για τη χα­λά­ρω­ση του προ­γράμ­μα­τος και απ’ ό,τι φαί­νε­ται πα­ντού «τρώει πόρτα». Ανα­γκά­στη­κε να πάρει πίσω τους λε­ο­ντα­ρι­σμούς περί απαί­τη­σης εξό­δου του ΔΝΤ από το ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, δη­λώ­νο­ντας ξε­κά­θα­ρα στη γερ­μα­νι­κή οι­κο­νο­μι­κή εφη­με­ρί­δα Handelsblatt: «Δεν θέ­λου­με να διώ­ξου­με το ΔΝΤ». Αυτό βε­βαί­ως μετά την πα­ρέμ­βα­ση του Αμε­ρι­κα­νού υπουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών Τζακ Λιου, ο οποί­ος έθεσε τε­λε­σι­γρα­φι­κά τρεις όρους: «Το ΔΝΤ πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα, το χρέος πρέ­πει να κα­τα­στεί βιώ­σι­μο και οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις πρέ­πει να συ­νε­χι­στούν». Την ίδια ώρα, η Κρι­στίν Λα­γκάρντ, που βάσει πα­λαιό­τε­ρου με­γα­λο­φυούς σχε­δί­ου «διε­θνών συμ­μα­χιών» θα ήταν σύμ­μα­χος ενά­ντια στο «Μερ­κε­λι­σμό», δη­λώ­νει ότι το σχέ­διο Κα­τρού­γκα­λου είναι απλώς… γάτα ενώ θέ­λουν από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση μια… αγε­λά­δα, ενώ η Ευ­ρω­παϊ­κή Τρά­πε­ζα του κ. Ντρά­γκι που επί­σης είχε προ­βλη­θεί πα­λαιό­τε­ρα σαν δυ­νη­τι­κός σύμ­μα­χος «ενά­ντια στο Μερ­κε­λι­σμό», εφαρ­μό­ζο­ντας το μαρ­τύ­ριο της στα­γό­νας στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία, κάνει ενέ­σεις ρευ­στό­τη­τας με το στα­γο­νό­με­τρο.
Οι προ­σπά­θειες πλέον της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης πα­ρα­πέ­μπουν στο μύθο του Σί­συ­φου, ο οποί­ος σπρώ­χνει ένα βράχο να φτά­σει στην κο­ρυ­φή αλλά ποτέ δεν τα κα­τα­φέρ­νει, και του ξα­να­πέ­φτει στη χα­ρά­δρα. Απλά στη θέση του μυ­θι­κού  ήρωα δεν βρί­σκο­νται οι κυ­βερ­νώ­ντες, αλλά ο ελ­λη­νι­κός λαός. Αυτός στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τρα­βά­ει το μαρ­τύ­ριο, πλη­ρώ­νο­ντας τα λάθη και τις προ­δο­σί­ες των μα­θη­τευό­με­νων μάγων.
Αρχή