Ελάτε λοιπόν να μιλήσουμε για ηθική ξεφτιλισμένοι

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2016

Πόνος και δάκρυα υποκρισίας από τα ρεμάλια που κατέστρεψαν τον τόπο και τον μετέτρεψαν σε κατοχικό φορολογικό προτεκτοράτο... 

Επειδή ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου εισέπραξε 16.500 ευρώ ως αμοιβή από το Δήμο της Ξάνθης μέσω Βουλγαρίας πληρώνοντας φόρο μόνο 17 ευρώ...

Τι λέτε ωρέ ξεφτιλισμένοι??? Όταν πλειοδοτήσατε σε ανηθικότητα μετατρέποντας τη χώρα σε φορολογικό κολαστήρι, δεν ξέρατε ότι οδηγούσατε τα πράγματα εκεί???

Όταν αποφασίζατε ότι θα κάνετε το ταμείο της Κατοχής συνεταίρο στη δουλειά του κάθε επαγγελματία, περιμένατε διαφορετική διαχείριση απ όσους μπορούν να ξεφύγουν από τη φορολογική σας τσιμπίδα???

Και θα μιλήσετε για ηθική εσείς που μετατρέψατε αυτό τον τόπο σε Κολομβία πολιτικής και ...

φορολογικής ανηθικότητας???

Και θα μιλήσει για ηθική ο Σωκράτης Ξυνίδης, ένας από αυτούς που θα έπρεπε να είχε συλληφθεί μαζί με τους Σημίτη, ΓΑΠ και Βενιζέλο, για τη σακούλα με τα εκατομμύρια που βρέθηκαν "ξεχασμένα" στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ???

Δεν πάτε στο διάβολο βρε τενεκέδες που νομίζετε ότι επειδή βρήκατε μαλάκα λαό που σας ανέχεται, θα ανεχτούμε όλοι εμείς το φτηνό θέατρο της προσωπικής και πολιτικής σας υποκρισίας???

Κυριάκος Κυριακόπουλος

Τελικά ήταν θέμα «προσήμου»

γράφτηκε στον Τοιχο about 2 hours ago -  0 Comments

10-1-2016

του Γιάννη Λαζάρου

Πριν αρκετά χρόνια η μερίδα του λαού που έτρωγε ξύλο όταν διεκδικούσε κάποια δικαιώματα το θεωρούσε φυσιολογικό. Ήταν φυσιολογικότατο άλλωστε, αφού οι πάσης φύσεως δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες από το 1946 και μετά διορίστηκαν στην εξουσία και διόρισαν και τα παιδιά τους σε θέσεις που έπρεπε να παίζουν τον ρόλο του μπαμπούλα. Τον ρόλο που έπαιξε ο μπαμπάς ή ο παππούς ως αλφαμίτης στην Μακρόννησο ή ως κουκουλοφόρος υπηρετώντας τα τάγματα ασφαλείας που προσέφεραν απόλυτη ασφάλεια στον κάθε τσαρλατάνο που πέρασε από την χώρα ως σύμμαχος και «ευεργέτης». 

Για δεκαετίες ο «νόμιμος παρακρατικός» έδερνε διότι ήταν πια το κράτος. Η κοινωνική δικαιοσύνη μοιράστηκε ανάλογα με τις επιταγές των αφεντικών και αν κάποιοι αντιδρούσαν οι «φύλακες της δημοκρατίας» έδερναν ανελέητα. Συνεχίστηκε για πολλά χρόνια το ίδιο βιολί. Άλλαζαν οι γενιές αλλά το ξύλο παρέμενε ίδιο. Ακόμα και όταν ο λαός «πήρε την εξουσία στα χέρια του» τα τιμημένα γηρατειά είδαν τον ουρανό σφοντύλι επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για τα κεκτημένα τους. Οι κυβερνήσεις πήγαιναν και έρχονταν, τα όνειρα, οι αλλαγές το ίδιο αλλά το ξύλο πάντα ξύλο. 

Το παράδοξο είναι πως αυτή η διαρκής ανελέητη, υπάνθρωπη οντότητα που βαράει ασύστολα τροφοδοτείται από την δεξαμενή που αποκαλείται λαός. Μαύρη δεξαμενή, μπλε δεξαμενή, πράσινη δεξαμενή όλες έδωσαν ό,τι πιο σάπιο είχαν στην υπηρεσία του παρακρατικού μηχανισμού υπηρετώντας ξένα συμφέροντα πάντοτε.

Όλα αυτά τα χρόνια από την εποχή του «εθνάρχη» Βενιζέλου το ξύλο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τον αριστερό. Ξύλο και κυνήγι, πολύ ξύλο και πιο πολύ κυνήγι, ο αριστερός ήταν ο μπαμπούλας της κατάστασης και εδέρετο ανηλεώς στην πρώτη ευκαιρία. 

Ο σοφός λαός που όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσε το ξύλο, που έτρωγαν οι άλλοι καρπούμενος και τους αγώνες τους, είπε να τους τιμήσει με την ψήφο του και να τους κάνει εξουσία. Εκείνο που του διέφυγε του λαού είναι το ότι όλοι αυτοί ήταν στην δεξαμενή που τροφοδοτούσε όλα αυτά τα χρόνια το σάπιο παρακράτος. Ο σοφός λαός για να κρατήσει αυτά που νομίζει πως θα γλυτώσει δεν είδε πως ένας περιφερόμενος θίασος καλοπερασάκηδων και θεωρητικοπαραλημένων εγκεφάλων που κόλλησαν μια ταμπέλα «αριστερός» πορευόμενος στο αέναο της ανυπαρξίας, δεν μπορεί να καταλάβει την έννοια αξιοπρέπεια και κρεμάστηκε στην ελπίδα που προσέφεραν. 

Μάθαμε όμως από τα χείλη της πρωτοκλασάτης κυβερνητικής εκπροσώπου πως η κυβέρνηση κάνει αυτά που κάνει γιατί έχει αριστερό πρόσημο. Άλαλα τα χείλη του κάθε δαρμένου συνταξιούχου που την 8η Ιανουαρίου διαμαρτυρόμενος έφαγε το ξύλο της αρκούδας γιατί δεν μπορεί να ζήσει πια. 

Τελικά αυτό ήταν το μυστικό. Ήταν το πρόσημο. Σε βάραγαν παρακρατικοί, σε βάραγαν μαύροι, μπλε, πράσινοι, σε βάραγαν ρουφιάνοι και άλλοι που δεν είχαν πρόσημο. Το ξύλο, η αναξιοπρέπεια, το ξεπούλημα, η ανεργία, η πείνα και όλος αυτός ο ξεπεσμός έχουν άλλον αέρα όταν έχουν πρόσημο. 

Μην ξεχνάμε πως το πρόσημο είναι μόνο αριστερό αλλά βάζοντας ένα μαθηματικό σύμβολο μπροστά από τις αξίες και τα δικαιώματα αυτομάτως μετατρέπονται σε αριθμητικά νούμερα. Γίνονται ποσά τα οποία ανεβοκατεβαίνουν στο χρηματιστήριο της αναξιοκρατίας για την κονόμα πάντα των ολίγων με αριστερή κάλυψη.

Είναι τα νέα μαθηματικά που εισήγαγε ο συρφετός μιας αλαζονικής περιφερόμενης ψευτοκουλτουριάρικης λαίλαπας πρόθυμης να εξυπηρετήσει τους πάντες και τα πάντα, όπως έκανε μια ζωή για ένα διορισμό ή για μια λαμογιά σε συνεργασία με τους «απέναντι». 

Ο σοφός λαός θα κάνει πράξη στον μαυροπίνακα της εξουσιαστικής ξεφτίλας τα νέα μαθηματικά πιστεύοντας πως θα σωθεί. Πάλι θα ξεχάσει πως τα μαθηματικά πρόσημα είναι το συν και το μείον. Πάλι θα ξεχάσει πως με συν μπροστά είναι θετικός ο αριθμός, με μείον αρνητικός. Το πρόσημο μπαίνει σε πράξη μαθηματική και όλες οι πράξεις έχουν ένα αποτέλεσμα. Αν ο σοφός λαός επιλέξει το πρόσημο να το βάλει στην πολιτική θα δει τα αποτελέσματα που βλέπει έναν αιώνα τώρα αλλά δεν θα έχει πλέον το άλλοθι ότι η αριστερά είναι η κυνηγημένη της Ιστορίας, αντιθέτως με ένα απλό πρόσημο κατάφερε να γίνει ο καλύτερος θηρευτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 

Εξ άλλου ο λαός με μία και μοναδική μαθηματική πράξη κυβερνήθηκε τόσα χρόνια, «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξη το λαδόξυδο» κολλάει κι ένα αριστερό πρόσημο σε όλα κι ας πάει και το παλιάμπελο. Κάποιος άλλος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μόνο που το φίδι είναι αθάνατο πια, στο κάτω-κάτω δεν σκοτώνεις τον εαυτό σου, κόλλα του ένα πρόσημο και δη αριστερό και χόρεψε όπως η κόμπρα μπροστά στον γητευτή της τις λίγες στιγμές που ανοίγει το καλάθι. Όποιο πρόσημο και να βάλεις στο φίδι στο τέλος ο γητευτής θα κονομήσει.-

ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΟΚΑΝΙΖΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ!

ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ Ε.Ε.- ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

10/1/16 

ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ

Σύμφωνα με το αφήγημα που προσπαθεί να “πουλήσει” το Μέγαρο Μαξίμου, η κυβέρνηση δίνει αυτές τις μέρες τη “μητέρα όλων των μαχών” με τα οργανωμένα συμφέροντα και την ευρωπαϊκή αντίδραση, που επιδιώκουν να τη ρίξουν με αφορμή το ασφαλιστικό.

Είναι φανερό ότι αυτό το αφήγημα δεν απευθύνεται στο λαό, που αγωνιά για τη σύνταξη, την περίθαλψη και τη δουλειά του, αλλά μόνο στους ανήσυχους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους καλεί να καταπιούν τις αντιρρήσεις και τη ντροπή, επισείοντας το σκιάχτρο “κινδυνεύει η κυβέρνηση”. Τα γεγονότα, όμως, μιλούν από μόνα τους.

Όπως αναφέρει σημερινό ρεπορτάζ του Reuters και αναπαράγουν με ανακούφιση, αν όχι με αγαλλίαση, τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, ανώτατοι αξιωματούχοι της Ε.Ε. εξέφρασαν την κατ' αρχήν συμφωνία τους με το γενικό περίγραμμα του σχεδίου για το ασφαλιστικό που τους παρέδωσε η κυβέρνηση. Εκφράζουν βέβαια κάποιες επιφυλάξεις κατά πόσο “βγαίνουν τα νούμερα”, κάτι που προοιωνίζεται πιέσεις για νέες, ακόμη βαρύτερες περικοπές, αλλά η γενική κατεύθυνση τους βρίσκει απολύτως σύμφωνους, μια και οι ίδιοι την υπαγόρευσαν.

Ίδια γεύση και στο εσωτερικό μέτωπο, όπου οι εργοδοτικές οργανώσεις έδωσαν τις ευλογίες τους στο κυβερνητικό σχέδιο, ενώ οι ναυαρχίδες του εκδοτικού κατεστημένου στηρίζουν, τις τελευταίες ημέρες, την κυβέρνηση Τσίπρα, γράφοντας και ξαναγράφοντας ότι θα ήταν καταστροφή να πέσει αυτή η κυβέρνηση προτού περάσει το ασφαλιστικό και τα άλλα, μείζονα αντιλαϊκά μέτρα του αμέσως επόμενου διαστήματος (ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, φορολογικό κ.α.). Επισημαίνουν μάλιστα τον “κίνδυνο” να επανέλθει δριμύτερο το “μέτωπο της δραχμής” το οποίο, σύμφωνα με τις δικές τους δημοσκοπήσεις, φαίνεται να απηχεί δυνητικά το 30% έως και 44% του ελληνικού λαού!

Εν ολίγοις, η ευρωπαϊκή και η εσωτερική αντίδραση επανασυγκροτεί, εν όψει του ασφαλιστικού, τομαύρο μέτωπο που ορθώθηκε απέναντί μας στη μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος, πέρυσι το καλοκαίρι. Μόνο που αυτή τη φορά, το μαύρο μέτωπο αντιμετωπίζει την κυβέρνηση Τσίπρα όχι ως αντίπαλό της, αλλά ως δικό της πολιορκητικό κριό απέναντι στο λαό. Μόνο αφού βγάλει για λογαριασμό τους όλη τη “βρώμικη δουλειά”, κι αφού “τελειώσει” οριστικά ως αριστερή δύναμη στη συνείδηση του κόσμου της εργασίας, αυτή η κυβέρνηση θα είναι πλέον άχρηστη στους επικυρίαρχους, οι οποίοι θα μπορούν εύκολα, αν το θελήσουν, να την παραμερίσουν.

Το συμπέρασμα αναδύεται αβίαστα: απέναντι στο μαύρο μέτωπο της ελληνικής, διαπλεκόμενης ολιγαρχίας και των ξένων στηριγμάτων της, εργαζόμενοι, απασχολούμενοι, επαγγελματίες, αγρότες και νέοι οφείλουν να αντιτάξουν το δικό τους ενιαίο μέτωπο για την απόκρουση του ασφαλιστικού και την ανατροπή των μνημονίων. Η μάχη είναι κρίσιμη, είναι δύσκολη, αλλά είναι δυνατό να κερδηθεί, κάτι που θα ανοίξει το δρόμο για ευρύτερες, θετικές εξελίξεις στο κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο- τηρουμένων των αναλογιών, όπως η ανατροπή της “μεταρρύθμισης” Γιαννίτση έγινε καταλύτης ριζοσπαστικών μετατοπίσεων, σε μια άλλη χρονική στιγμή.

Σ' αυτό το μέτωπο καλούνται να συμβάλουν όλες οι ζωντανές δυνάμεις του μαχόμενου συνδικαλισμού, της νεολαίας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της προοδευτικής διανόησης που διατηρεί την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της, περνώντας ανάμεσα από τις Συμπληγάδες των εξαρτήσεων από το ευρώδουλο κατεστημένο και από την κυβερνητική- κρατική μηχανή.

Μεγάλες είναι οι ευθύνες όλων των αριστερών, αντιμνημονιακών δυνάμεων, που καλούνται να πρωτοστατήσουν στην οικοδόμηση ενός αποτελεσματικού, λαϊκού μετώπου μάχης και ανατροπής. Τούτη την κρίσιμη ώρα, η εμμονή σε άγονες λογικές κομματικής περιχαράκωσης, περιορισμού σε συμβολικές κινήσεις διαμαρτυρίας με μόνο στόχο την εκλογική- κομματική ενίσχυση, πλειστηριασμών δήθεν “επαναστατικής” φρασεολογίας που δεν ενοχλούν κανέναν και δεν πετυχαίνουν τίποτα, θα ήταν όχι απλώς πολιτικό λάθος, αλλά πραγματικό έγκλημα σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Σε ένα φανταστικό σενάριο, γεμάτο πικρή ειρωνεία, που ξετυλίγεται μετά από δέκα χρόνια, ο μικρός ρωτάει τον πολύ “επαναστάτη” αριστερό αυτής της συνομοταξίας: “Τί έκανες στη μεγάλη κρίση, μπαμπά”; Κι αυτός του απαντάει: “Δικαιωνόμουνα, παιδί μου”. Είναι ώρα να αποδείξουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο. Αξίζουμε να “δικαιωθούμε” όχι μέσα από τη συντριβή του λαού και της Αριστεράς, αλλά μέσα από έναν μεγάλο αγώνα που θα τον δώσουμε όλοι μαζί, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, και θα τον κερδίσουμε όλοι μαζί. Αν όχι τώρα, πότε;

http://www.iskra.gr/index.php

Η ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΙΑ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΙΡΑΝ

10/1/16 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Ξέσπασε τελικά η αναμενόμενη κρίση ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Την ευθύνη φυσικά την έχουν οι Σαουδάραβες, οι οποίοι αποκεφάλισαν εσκεμμένα τον σιίτη κληρικό Νιμρ αλ Νιμρ με στόχο να προκαλέσουν μείζονα κρίση στις σχέσεις του Ριάντ με την Τεχεράνη. Η Σαουδαραβία τελεί σε κατάσταση πανικού από τότε που εξελέγη πρόεδρος του Ιράν ο φιλοαμερικανός – για τα ιρανικά δεδομένα, φυσικά – Μοχάμεντ Ροχανί. Δεν έχει καθόλου άδικο. Οι Σαουδάραβες γνωρίζουν επίσης ότι ο χρόνος κυλάει εναντίον τους και πρέπει να βιαστούν, επισπεύδοντας όσο μπορούν τις εξελίξεις.

Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης για τη Σαουδική Αραβία από την αποκατάσταση των πολιτικών σχέσεων των ΗΠΑ με το Ιράν. Ο λόγος είναι απλούστατος: Απειλείται η άμεση υποβάθμιση της Σαουδαραβίας στη δεύτερη θέση στοστρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, μετά το Ιράν, για τους Αμερικανούς! Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, είναι άκρως αμφίβολο, αν η Σαουδική Αραβία θα κατορθώσει να επιβιώσει στα σημερινά της σύνορα ή αν θα καταρρεύσει και θα διαμελιστεί σε μικρότερα απολυταρχικά εμιράτα. Ο πλούτος που παράγεται από το άφθονο και πάμφθηνο στο κόστος εξόρυξης σαουδαραβικό πετρέλαιο είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός συνεκτικός ιστός αυτού του κράτους. Μέσω του πλούτου της επίσης η Σαουδαραβία αγοράζει την προστασία των Αμερικανών πρωτίστως, αλλά και των Γάλλων και των Γερμανών, όπως και πολλών Αράβων. Ως κράτος αυτό καθ’ αυτό η Σαουδική Αραβία είναι ένα άθλιο, τεχνητό κατασκεύασμα που επιβιώνει πρωτίστως μέσω της εσωτερικής τρομοκρατίας των αρχών εναντίων του πληθυσμού δια των τακτικότατων αποκεφαλισμών, με πρόσχημα τη θρησκευτική καθαρότητα.

Η Σαουδαραβία είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που… διογκώνει τον πληθυσμό του (!) για να φανεί πιο σημαντικό από όσο στην πραγματικότητα είναι. Οι Σαουδάραβες σεΐχηδες όμως γνωρίζουν άριστα πως καμιά παγκόσμια δύναμη, αν δεν πληρωνόταν αδρά, δεν θα παρείχε προστασία στο σαουδαραβικό κρατικό συνονθύλευμα. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει Αμερικανός, Γάλλος ή Γερμανός ηγέτης που να προτιμούσε τη Σαουδαραβία των περίπου 25 εκατομμυρίων ανθρώπων από το Ιράν των 80 εκατομμυρίων. Πόσω μάλλον που η Σαουδαραβία πρόκειται για κράτος που δεν έχει ιστορία παρά λίγο πάνω από ογδόντα χρόνια (φτιάχτηκε το 1932), ενώ η Περσία έχει ιστορία χιλιάδων ετών. Όσο για το μίσος που επιδεικνύουν οι Σαουδάραβες εναντίον των σιιτών, έχει κι αυτό μια πολύ πιο πεζή εξήγηση από τις θρησκευτικές διαφορές: Μεγάλο μέρος των σαουδαραβικών πετρελαιοπηγών βρίσκεται στις περιοχές που κατοικεί η σιιτική μειονότητα της Σαουδαραβίας! Έχει τεράστια σημασία για τη βασιλική οικογένεια των αλ-Σαούντεπομένως οι σιίτες αυτοί να ζουν μέσα σε ένα καθεστώς διαρκούς κρατικής τρομοκρατίας ώστε να μην τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι.

Επιπροσθέτως, οι σιιτικοί πληθυσμοί της Σαουδαραβίας ζουν κοντά στα σύνορα με το Ιράκ και πολύ κοντά, απέναντι στο Ιράν. Η κυβέρνηση του Ιράκ, όμως, η οποία είναι σιιτική, ελέγχεται από την Τεχεράνη, χάρις στην οποία και επιβιώνει. Όσο οι σχέσεις των ΗΠΑ με το Ιράν είναι κακές, όπως τα τελευταία 35 χρόνια από την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί, η Σαουδική Αραβία δενέχει κανένα λόγο να ανησυχεί. Οι Αμερικανοί εγγυώνται ότι αν χρειαστεί, θα κινητοποιήσουν την πολεμική τους μηχανή για να προστατεύσουν τη φιλική Σαουδαραβία από υποτιθέμενη εισβολή του εχθρικού Ιράν. Η εκλογή όμως φιλοαμερικανού προέδρου στο Ιράν πριν ενάμιση χρόνο άλλαξε άρδην τα δεδομένα. Στο βαθμό που προχωράει η προσέγγιση της Ουάσιγκτον με την Τεχεράνη, όλο και πιο απρόθυμοι θα εμφανίζονται οι Αμερικανοί να βοηθήσουν τη Σαουδαραβία με πολεμικά μέσα, οπότε αποδυναμώνεται ραγδαία η κοινωνική βάση στήριξης της ελέω Αλλάχ μοναρχίας των αλ-Σαούντ. Οι ΗΠΑ προφανώς δεν θα θέλουν να χάσουν κανέναν από δύο συμμάχους στρατηγικής σημασίας, αλλά αν υποχρεωθούν να διαλέξουν, οι Σαουδάραβες γνωρίζουν ότι θα διαλέξουν το Ιράν. Χώρια που το Ιράν, ως μη αραβική χώρα, μπορεί άριστα να κάνει, σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, ακόμη και στρατιωτικές εισβολές σε αραβικές χώρες!

Η ουσία είναι ότι το φάντασμα του σάχη του Ιράν επιστρέφει στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, τριάντα πέντε χρόνια μετά την ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί, η οποία πλέει πλέον τα λοίσθια εκ των ένδον, αφού οι Ιρανοί ψήφισαν φιλοαμερικανό πρόεδρο.

*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

 

Και οι μαϊμούδες των σαλονιών, πλέκουν σκουφάκια μετά φούντας

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2016

Είχαμε προειδοποιήσει πως θα ήταν ολέθριο σφάλμα αν καυτηριάσουμε μονάχα την «πιπεράτη» πλευρά των κλιμακούμενων «σεξουαλικών» επιθέσεων από λαθροεισβολείς που προσλαμβάνουν πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας στις Ευρωπαϊκές πόλεις...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τέτοιος εκτεταμένος συντονισμός, μόνο σε μυαλά αφελών, μπορεί να αποδίδεται σε αιφνίδια και μαζική έκρηξη της τεστοτερόνης στα ισλαμοκαθάρματα…

Και μονάχα στα μυαλά αφελών μπορεί να περνά απαρατήρητη η συντονισμένη έκρηξη του φαινομένου σε πολλές πόλεις ταυτόχρονα.

Και μπορεί στη χώρα μας οι «μαϊμούδες» των σαλονιών να συγκροτούν μια ακόμη «ανθρωπιστική» οργάνωση με την επωνυμία «πλέκουμε αλληλεγγύη» για να πλέκουν λέει σκουφιά για τα προσφυγόπουλα που σώθηκαν από τη μανία του Αιγαίου, αλλά τα ζητήματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ όσο αντιλαμβάνονται οι ζαβές κυρίες που ασχολούνται με τη σταυροβελονιά και τις φούντες των σκουφακίων.

Σύμφωνα λοιπόν  με τον υπουργό Δικαιοσύνης της Γερμανίας Χάικο Μάας, οι μαζικές επιθέσεις εναντίον γυναικών στην Κολωνία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν οργανωμένες και προσχεδιασμένες. Λέει χαρακτηριστικά πως: «Κανένας δεν μπορεί να μου πει ότι (οι επιθέσεις) δεν ήταν συμφωνημένες ή προσχεδιασμένες. Χρειάζεται επειγόντως να...

εξιχνιάσουμε πώς διαπράττονται τέτοια ειδεχθή εγκλήματα», σε συνέντευξή του, η οποία δημοσιεύεται στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Bild am Sonntag.

Ο αριθμός των μηνύσεων που έχουν υποβληθεί για τις επιθέσεις της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία έφθασε χθες τις 379, ενώ οι ύποπτοι είναι κυρίως «αιτούντες άσυλο» ή «παράνομοι μετανάστες», όπως ανακοίνωσε το Σάββατο η γερμανική αστυνομία.

Πέρα λοιπόν από τα κεφαλάκια των παιδιών, που χρήζουν της προστασίας σκουφακίων μετά φούντας, υπάρχουν και οι μπαμπάδες τους. Αυτά τα ρεμάλια της λιποταξίας, οι φονιάδες συνεργάτες των τζιχαντιστών, οι κυνηγημένοι από τους ίδιους τους τους συμπατριώτες - που εσείς θεωρείτε πρόσφυγες ενώ είναι αποδεδειγμένα δολοφόνοι - και οι οποίοι μέσα και από τις πρόσφατες επιθέσεις αποκαλύπτουν την ποιότητα όλων αυτών που τολμούν να ζητούν πολιτικό άσυλο με τη συμπαράσταση των αφελών.

Όλη αυτή η τσογλαναρία, που συντονισμένα επιδόθηκε σε σεξουαλικό πλιάτσικο, συμμετείχε στην ουσία σε μια πρόβα τζενεράλε, για το συντονισμό της γενικευμένης τους επίθεσης στις ανεκτικές κοινωνίες των αφελών.

Τα χειρότερα έρχονται… Και καλό είναι να είμαστε έτοιμοι για όλα.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Ακούτε τι έλεγε ο Τσίπρας Μεγαλύτερος Πολιτικός Απατεώνας!

9-1-2016

Η Αριστερά πέθανε; Pas Mal!

09.01.2016 | από Σύνταξη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Δημοσίευση: Φύλλο 293 - 2/1/2016

         

Του Στράτου Γεωργούλα*

Ήταν τέλη Αυγούστου, όταν σε ένα διεθνές συνέδριο, τις συζητήσεις στα διαλείμματα των εισηγήσεων, τις μονοπωλούσε η κατάσταση στην Ελλάδα. Σε ένα «πηγαδάκι», ξένοι συνάδελφοί μου, είχαν μοιραστεί τον προβληματισμό και την απογοήτευσή μου και τον είχαν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω.

«Σκοτώσατε την νέα ευρωπαϊκή Αριστερά», μου είπαν. Και μου περιέγραψαν καταστάσεις και συναισθήματα που είχαν βιώσει όλο το προηγούμενο διάστημα από την κυβερνητική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη συνθηκολόγηση. Πως στην αρχή γεννήθηκε η ελπίδα ότι για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, φαινόταν ότι ένας θεσμικός αστικός φορέας, μια κυβέρνηση, αντιστέκεται σε εντολές άσκησης νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εκφέρονται από ένα διευθυντήριο. Και επειδή η αντίσταση φαινόταν να συνεχίζεται για αρκετούς μήνες, αυτό οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο, ανάμεσα σε αυτούς και τους ξένους συναδέλφους μου, στους δρόμους μεγάλων πόλεων του κόσμου, να διαδηλώνουν τη στήριξή τους σε αυτή την αντίσταση. Ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα, με ένα σκοπό, το βλέμμα στραμμένο σε μια μικρή χώρα που μπορούσε να γίνει σύμβολο.

Μου έλεγαν ότι παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τις προσπάθειες πραξικοπήματος από διεθνή κέντρα αποφάσεων και τα ΜΜΕ και πως αυτές τις προσπάθειες τις νίκησε το λαϊκό «όχι» του 62%. Έμειναν ξάγρυπνοι περιμένοντας τα επίσημα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και χάρηκαν για τη συντριβή των δυνάμεων του κατεστημένου. Και τώρα τι; Σαφέστατα, μου είπαν, δεν πρόκειται κανένας να ξαναβγεί στους δρόμους, διαδηλώνοντας τη στήριξη τους στη χώρα μας. «Τελειώσατε και απλώς ο κίνδυνος είναι μήπως και εσείς (η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) τελειώσατε εμάς». Μήπως σκοτώσατε τη νέα ελπίδα, όπως άλλωστε έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Αλλά επειδή αριστερά σημαίνει κρατάω το φως που καίει αναμμένο με κάθε κόστος, μετά από λίγο η συζήτηση πήγε στον Jeremy Corbyn και στην Αγγλία και τελικά αν οι συγγραφείς της αγίας οικογένειας είχαν δίκιο και η ελπίδα έρθει όχι από την περιφέρεια αλλά από μια καπιταλιστική μητρόπολη.

Η θετική… φούσκα

Η συζήτηση «εντός των τειχών» έχει ανοίξει και συνεχώς ψάχνω μια άλλη εξήγηση, εναλλακτική των δυο κυρίαρχων. Δηλαδή, αφενός ενός επίπονου αλλά αναγκαίου συμβιβασμού που «δεν μας αξίζει» αλλά η προσπάθεια συνεχίζεται στο δρόμο της συναίνεσης και αφετέρου μιας προδοσίας έντεχνα προετοιμασμένης που κατέστρεψε ό,τι είχε οικοδομηθεί και αυτό με τη σειρά του έπεσε στα κεφάλια όλων μας, με συνέπεια να μην μπορούμε πια να σηκωθούμε όρθιοι. Στο πλαίσιο αυτό και με σκοπό να ξεκινήσει μια συζήτηση, θα εντάξω μερικά στοιχεία εμπειρίας συνδέοντας τα με ιδεότυπους για να υποστηρίξω τη βασική θέση ότι το 2015 γίναμε μάρτυρες μιας κατάστασης έκρηξης μιας θετικής φούσκας. Τα όρια, το «habitus» αυτής της Αριστεράς έφτασαν σε σημείο μη αντοχής από μια λαϊκή κινητοποίηση ανεπανάληπτη. Η φούσκα έσκασε, αλλά ο δρόμος άνοιξε. Επειδή η ιστορική ευκαιρία υπάρχει ακόμα, μένει η απάντηση σε ένα «τι να κάνουμε», μη ξεχνώντας τα στοιχεία του 1903, του 2012, αλλά πάνω απ’ όλα διαβάζοντας κοινωνιολογικά το παρόν και ψηλαφώντας το μέλλον. Αλλά αυτό είναι θέμα ενός άλλου άρθρου.

Το πρώτο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η θεοποίηση του κινήματος, ως μια απάντηση σε όλα, θυμίζοντας την περίφημη ρήση του Μπερνστάιν, με ταυτόχρονη αποσύνδεσή του από οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτικής αλλαγής με τη χρήση των διαθεσίμων μέσων. Αυτή η πρακτική ταιριάζει τελικά πολύ ωραία σε αρκετά είδη της υπάρχουσας σύγχρονης Αριστεράς, γιατί ο καλύτερος τρόπος να μη δρας, είναι είτε να θεοποιείς είτε να δαιμονοποιείς. Προκαλείς μια σχιζοειδή πολιτική πρόταση (άλλο η κυβέρνηση άλλο το κίνημα) και κατορθώνεις να αδρανοποιείς ένα πολιτικό υποκείμενο που ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι η σύνδεση των δυο αυτών με τελικό σκοπό την επέκταση του σοσιαλισμού στις μάζες. Έτσι, η τοποθέτηση μιας κυρίαρχης ομάδας εντός του πολιτικού υποκείμενου, για την ανάγκη να μην «πασοκοποιηθεί» το κράτος, γίνεται αποδεκτή από τη σιωπηρή πλειοψηφία. Βέβαια, την ίδια στιγμή η σαφέστατη αδυναμία πίστης στην ανάγκη για σύγκρουση και η υιοθέτηση συναινετικών προτύπων, σημαίνει τη συνδιαλλαγή με το κατεστημένο και τη θεώρηση ότι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για το δικό σου σκοπό. Αυτό σημαίνει ότι, τελικά, πιστεύεις στον αυτόνομο και «ουδέτερο» ρόλο των διοικητικών μηχανισμών που ήδη υπάρχουν ή ότι πιστεύεις ότι μπορούν να συνδράμουν στον ευρύτερο στόχο σου (η σύγκρουση με την τρόικα για τα μνημόνια), ξεχνώντας ότι μνημονιακές πολιτικές δεν ήταν μόνο οι συμφωνίες που επικυρώθηκαν στη Βουλή, αλλά κάθε νόμος, προεδρικό διάταγμα, υπουργική απόφαση, εγκύκλιος, ρητή ή άρρητη εντολή ή πρακτική που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, σε κάθε θεσμό στη χώρα μας.

Αλλά από την άλλη πλευρά, ποια ήταν η «έξις», η συνήθεια, η δεύτερη φύση, οι πρακτικές αυτού του είδους της αριστεράς; Μήπως ήρθαν σε σύγκρουση με πατερναλιστικά και ταξικά στοιχεία αυτής της κοινωνίας στον ίδιο τον μικρόκοσμό τους, μήπως πολέμησαν, πληρώνοντας το ανάλογο κόστος, στην εργασία τους, την οικογένεια τους, τον περίγυρο τους για να πούμε ότι μπορούν να κάνουν το ίδιο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο; Τόλμησαν να τα βάλουν με τα σύμβολα που συμπυκνώνουν αυτόν τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της διαφθοράς, του παραγοντισμού, τον κόσμο που το κατεστημένο δεν θέλει να αλλάξει και αρκετοί δεν τολμούν να δεχτούν την αλήθεια, ότι τελικά θα αλλάξει;

Οι νίκες και ο λαός

Σε ένα σημείο θα διαφωνήσω με τους ξένους συναδέλφους μου. Δεν σκοτώσαμε (πρώτος πληθυντικός) την Αριστερά, γιατί η Αριστερά που κέρδισε τον Ιούνιο του 2014, τον Γενάρη του 2015 και τον Ιούλιο του 2015, δεν είναι/ ήταν ομογενοποιημένη, δεν ήταν μια, ενιαία. Αντίθετα, ήταν μια συνεχή σύγκρουση, που όσο λειτουργούσε το πολιτικό υποκείμενο παρήγαγε σημαντικές νίκες (αλλά και ήττες). Και στις νίκες θα σταθώ τώρα. Δεν μπορώ να ξεχάσω «το ευρώ δεν είναι φετίχ» με δίπλα/απέναντι σου, τους «κληρικούς» της Ε.Ε. Και αυτή η θέση, πήρε 27% του εκλογικού σώματος. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη θέση ότι θα αναδείξουμε και θα τιμωρήσουμε αυτούς που με το κρατικό-επιχειρηματικό τους έγκλημα, μας άφησαν ένα δυσβάστακτο χρέος, όταν έχεις δίπλα/απέναντι σου, μερικούς που είχαν ρόλο σε αυτό. Και αυτή η θέση πήρε τις εκλογές του Γενάρη. Δεν θα ξεχάσω τη θέση «να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια», όταν έχεις δίπλα/απέναντι σου ανθρώπους που «λάκισαν» για τα χρήματα τους, ανθρώπους που φοβήθηκαν και δεν συμμετείχαν ακόμα και ανθρώπους που έπαιρναν κρυφά, τηλέφωνα κάποιους για να τους πείσουν να ψηφίσουν Ναι. Και αυτή η θέση πήρε το 62% στο δημοψήφισμα.

Όχι, όλες αυτές ήταν νίκες σε έναν αγώνα, εντός και εκτός πολιτικού υποκείμενου, με σημαντικές παρακαταθήκες. Γιατί το επιχείρημα «εμείς θα θέλαμε αλλά ο λαός δεν είναι έτοιμος, δεν συμμετέχει», φαίνεται γελοία δικαιολογία των δικών σου αδυναμιών. Ο λαός ήταν εδώ, εσύ δεν ήθελες.

Τελικά, αυτές οι λαϊκές νίκες ώθησαν το πολιτικό υποκείμενο στα όρια του. Και ενώ θα περίμενες ότι αυτό το υποκείμενο θα έπρεπε να εξελιχθεί, τελικά η πολύμηνη αδρανοποίησή του, ανέδειξε την αδυναμία του να προχωρήσει αυτό το νέο δρόμο. Αντίθετα, αναδείχθηκε η σήψη του, με αποτέλεσμα να σταματήσει να αναπνέει. Τα υγιή υποκείμενα μέσα στο πολιτικό υποκείμενο αν δεν το συνειδητοποιήσουν αυτό, τότε κινδυνεύουν να συγχυστούν, να νεκρωθούν, να σπρωχτούν στην αυταπάτη του τίποτα δεν γίνεται, καμία αποτελεσματικότητα δεν έχει η πολιτική δράση για τον τελικό σκοπό. Κινδυνεύουν να απαντήσουν στο ερώτημα μεταρρυθμίσεις ή επανάσταση, επιλέγοντας το ένα και όχι αναδεικνύοντας το ψευδεπίγραφό του. Για τα άλλα υποκείμενα που συνειδητά ακολουθούν το δρόμο της συνδιαλλαγής, της συντήρησης, της αναπαραγωγής του κατεστημένου, για αυτά τα υποκείμενα, ας τολμήσουμε να απαντήσουμε, «δεν είναι κακό που η Αριστερά σας, πέθανε».

Κανένας συμβιβασμός, καμία συναίνεση, γιατί αυτή σημαίνει συναίνεση και συμπόρευση με το κατεστημένο, άρα καμία αλλαγή. Καμία προδοσία σχεδιασμένη, αλλά ένα «habitus» των νικητών σε μια μάχη που δεν δόθηκε όπως έπρεπε να δοθεί.

Και τώρα τι; Οι νίκες αλλά και οι ήττες, άνοιξαν ένα δρόμο που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι έτοιμη να ακολουθήσει. Και αυτός ο δρόμος δεν είναι ούτε ο φασιστικός των χρυσαυγιτών (παρά το γεγονός ότι προβάλλεται από την «κοινή γνώμη» ως τέτοιος κίνδυνος), ούτε ο δρόμος του καναπέ και της αποχής (παρά το γεγονός ότι αυτό έδειξαν οι τελευταίες εκλογές και τα τελευταία γκάλοπ). Οι συνθήκες είναι ώριμες, αλλά μην τα περιμένουμε όλα από αυτές, ούτε να έχουμε θεοποιημένη πίστη στο αυθόρμητο. Καθημερινή πάλη για τις άμεσες διεκδικήσεις και ταυτόχρονα ο τελικός στόχος, η κοινωνική αλλαγή μέσα από τη σύγκρουση. Με όλα τα διαθέσιμα μέσα του παρόντος και το βλέμμα στο μέλλον. Και ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, που θα αναλάβει να ακούει την κοινωνική πρωτοβουλία σωστά, ξεπερνώντας τα όρια της ύπαρξης του, επειδή δεν θα φοβάται να κάνει βήματα μπροστά.

* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι πανεπιστημιακός

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  "ΔΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ " http://www.e-dromos.gr/

- See more at: http://www.e-dromos.gr/h-aristera-pethane-pas-mal/#sthash.T7Pybje0.dpuf

Να ανατρέψουμε τις μνημονιακές συναινέσεις

Πάνος Κοσμάς | 09.01.2016

ΕκτύπωσηFacebookTwitter

Όταν ο Τσίπρας εκλιπαρεί τον Λεβέντη να τον στηρίξει στην κατεδάφιση του Ασφαλιστικού...

Όταν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ξε­κι­νού­σε, στα τέλη του 2003 - αρχές του 2004, θε­με­λιώ­δης θέση του ήταν η ενα­ντί­ω­ση στην Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και στις κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές συ­ναι­νέ­σεις. Όταν, ύστε­ρα από τις δι­πλές εκλο­γές το Μάη και τον Ιούνη του 2012, έγινε το με­γά­λο πο­λι­τι­κό και εκλο­γι­κό «ξε­πέ­ταγ­μα», αλλά και μέχρι την εκλο­γι­κή νίκη της 25ης Ια­νουα­ρί­ου 2015, θε­με­λιώ­δης θέση του ήταν η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Στον λι­γό­τε­ρο από έναν χρόνο που με­σο­λά­βη­σε από τότε, κύ­λη­σε πολύ νερό στ’ αυ­λά­κι, ώστε το 2015 να τε­λειώ­νει και το 2016 να ανα­τέλ­λει με την «πα­ρά­δο­ξη» ει­κό­να ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εκλι­πα­ρούν τον... Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη να στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση στη Βουλή στις ψη­φο­φο­ρί­ες για την ορι­στι­κή κα­τε­δά­φι­ση του κοι­νω­νι­κο­α­σφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος στο πλαί­σιο των δε­σμεύ­σε­ων του τρί­του μνη­μο­νί­ου...

Η Ιστο­ρία έδει­ξε, λοι­πόν, ότι μπο­ρεί να κρύ­βει με­γά­λες, «απί­στευ­τες» ανα­τρο­πές, με­ταλ­λά­ξεις ή και κα­κο­ή­θεις εξαλ­λα­γές. Αλλά αυτή η «ιδιό­τη­τα» της Ιστο­ρί­ας δεν έχει πάντα μονή κα­τεύ­θυν­ση. Στην Ιστο­ρία τί­πο­τε δεν γί­νε­ται τυ­χαία αλλά και τί­πο­τε δεν γί­νε­ται ατι­μώ­ρη­τα, δη­λα­δή χωρίς οι φο­ρείς του ιστο­ρι­κού δρά­μα­τος να ει­σπράτ­τουν τα επί­χει­ρα των πρά­ξε­ών τους. Το γε­γο­νός ότι ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της κα­κο­ή­θους, μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής εξαλ­λα­γής ανα­γκά­ζο­νται να πέ­σουν τόσο χα­μη­λά όσο τα πόδια ενός Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη τρει­σή­μι­σι μόλις μήνες ύστε­ρα από τον εκλο­γι­κό θρί­αμ­βο της 20ής Σε­πτεμ­βρί­ου 2015 δεν είναι μόνο έν­δει­ξη πο­λι­τι­κής κα­τά­ντιας αλλά και τε­ρά­στιας πο­λι­τι­κής αδυ­να­μί­ας και ενός άδη­λου πο­λι­τι­κού μέλ­λο­ντος. Διότι η Ιστο­ρία είναι επί­σης γε­μά­τη με πα­ρα­δείγ­μα­τα όπου πρώην αρι­στε­ροί θύτες έγι­ναν στη συ­νέ­χεια οι ίδιοι όχι μόνο θύ­μα­τα αλλά και αθύρ­μα­τα των μη­χα­νι­σμών του συ­στή­μα­τος που προς στιγ­μήν πί­στε­ψαν ότι έχουν «κυ­ριεύ­σει».

Η πο­λι­τι­κή κρίση

Όταν ο «ηγε­μό­νας» του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού βρί­σκε­ται σε κα­τά­στα­ση τέ­τοιας πο­λι­τι­κής έν­δειας, τότε δεν είναι κα­θό­λου πα­ρά­δο­ξο που οι άλλοι πρω­τα­γω­νι­στές του αστι­κού-μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος είναι επί­σης σε κα­τά­στα­ση πο­λι­τι­κού εκ­φυ­λι­σμού και αφα­σί­ας. Και από αυτή την άποψη, είναι δεί­κτης έρ­που­σας πο­λι­τι­κής αστά­θειας και πα­ρα­μέ­νου­σας πο­λι­τι­κής κρί­σης το γε­γο­νός ότι η «τρο­λιά» του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, η Ένωση Κε­ντρώ­ων του Βα­σί­λη Λε­βέ­ντη, ανα­δει­κνύ­ε­ται σε... εν δυ­νά­μει ρυθ­μι­στή των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων. Και για να το γε­νι­κεύ­σου­με, όλα αυτά θα ήταν αδια­νό­η­τα αν η ηγε­μο­νι­κή κρίση του συ­στή­μα­τος δεν πα­ρέ­με­νε ακέ­ραια, παρά τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μόνο έτσι μπο­ρεί να εξη­γη­θεί γιατί το 2015 τε­λειώ­νει και το 2016 ανα­τέλ­λει με άλλο ένα πα­ρά­δο­ξο: το βα­σι­κό κόμμα της αστι­κής τάξης να διέρ­χε­ται μια εκ­φυ­λι­στι­κή κρίση, με το εν­δε­χό­με­νο της διά­σπα­σής του ανοι­χτό και με πρω­τα­γω­νι­στές τέ­τοιων σε­να­ρί­ων όχι μόνο τον Αντώ­νη Σα­μα­ρά, όχι μόνο τον Από­στο­λο Τζι­τζι­κώ­στα, αλλά και τον... πρί­γκι­πα Νι­κό­λαο!

Το μνη­μό­νιο απαι­τεί συ­ναι­νέ­σεις...

Πάει πλέον πολύς και­ρός που έχει γίνει κα­θα­ρό ότι οι δα­νει­στές δεν αρ­κού­νται να απαι­τούν «πα­κέ­τα» μέ­τρων και μνη­μό­νια και να υπο­βάλ­λουν το πε­ριε­χό­με­νό τους, αλλά εν­δια­φέ­ρο­νται εξί­σου και για τους όρους της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης. Τα 5 μνη­μο­νια­κά χρό­νια απέ­δει­ξαν ότι δεν αρκεί να ψη­φί­ζο­νται μνη­μό­νια, πρέ­πει και να μπο­ρούν να υλο­ποι­η­θούν χωρίς σο­βα­ρούς τριγ­μούς. Το αστι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα πλή­ρω­σε βαρύ «φόρο αί­μα­τος» στην προ­σπά­θεια να ψη­φι­στούν και να υλο­ποι­η­θούν τα δύο πρώτα μνη­μό­νια: κόμ­μα­τα κα­τέρ­ρευ­σαν (με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση το ΠΑΣΟΚ) ή και εξα­φα­νί­στη­καν (ποιος θυ­μά­ται το ΛΑΟΣ;), βα­σι­κοί πο­λι­τι­κοί πυ­λώ­νες απο­δυ­να­μώ­θη­καν ση­μα­ντι­κά (π.χ. η ΝΔ), πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό απα­ξιώ­θη­κε μα­ζι­κά. Σε αυτό το πλαί­σιο, η ανα­ζή­τη­ση μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων έχει ανα­δει­χθεί σε πο­λι­τι­κή άσκη­ση κρί­σι­μης ση­μα­σί­ας και λε­πτών ισορ­ρο­πιών.

Ύστε­ρα από τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή και κα­κο­ή­θη εξαλ­λα­γή, στο παι­χνί­δι των μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων μπήκε ανα­πό­φευ­κτα και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η υπη­ρε­σία που προ­σέ­φε­ρε στο σύ­στη­μα με την «αρι­στε­ρή υπο­γρα­φή» στο τρίτο μνη­μό­νιο και τη με­τα­τρο­πή του ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος σε ΝΑΙ ήταν τε­ρά­στια, ιστο­ρι­κή και φυ­σι­κά ευ­πρόσ­δε­κτη. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο Αλέ­ξης Τσί­πρας εξα­κο­λου­θούν να είναι η βα­σι­κή πο­λι­τι­κή επι­λο­γή των δα­νει­στών και των δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος, αλλά αυτό απέ­χει πάρα πολύ από το να τους έχει δοθεί κά­ποιου εί­δους «λευκή επι­τα­γή». Είναι επι­λο­γή πρό­σκαι­ρη και υπό όρους.

Το μή­νυ­μα έχει ήδη δοθεί με πολ­λούς τρό­πους και είναι απε­ρί­φρα­στο: ο Αλέ­ξης Τσί­πρας θα πρέ­πει να «ολο­κλη­ρώ­σει τη δου­λειά χωρίς καμία έκ­πτω­ση» και να ανα­λά­βει όλες τις ευ­θύ­νες και τις συ­νέ­πειες από αυτή την απαί­τη­ση. Αυτές οι ευ­θύ­νες και συ­νέ­πειες είναι βα­σι­κά δύο: Πρώτο, να ξε­κα­θα­ρί­σει ορι­στι­κά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από οποιεσ­δή­πο­τε αρι­στε­ρές «ευαι­σθη­σί­ες» και «ενο­χές», με­τα­τρέ­πο­ντάς τον ολο­κλη­ρω­τι­κά σε κόμμα του μνη­μο­νια­κού Κέ­ντρου. Δεύ­τε­ρο ‒και σε από­λυ­τη συ­νάρ­τη­ση με το πρώτο‒ να ανοί­ξει την πόρτα των μνη­μο­νια­κών συ­ναι­νέ­σε­ων. Το πρό­βλη­μα είναι ότι αυτή η δια­δι­κα­σία «υπέρ­βα­σης» κα­θι­στά ταυ­τό­χρο­να τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τον Αλέξη Τσί­πρα «μη απα­ραί­τη­τους» στον πρώτο ρόλο της μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Αυτό εξη­γεί γιατί ο Αλέ­ξης Τσί­πρας ανέ­χε­ται να τον εξευ­τε­λί­ζει ο Λε­βέ­ντης, ο οποί­ος δη­λώ­νει πλέον «τί­πο­τε λι­γό­τε­ρο από “οι­κου­με­νι­κή”»...

...να τις ανα­τρέ­ψου­με!

Καθώς λοι­πόν βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε εξε­λί­ξεις που οδη­γούν ανα­πό­τρε­πτα σε κυ­βερ­νη­τι­κές διευ­ρύν­σεις με τε­λι­κό σταθ­μό την «οι­κου­με­νι­κή», μια δια­δι­κα­σία που μπο­ρεί να ολο­κλη­ρω­θεί «εφά­παξ» μέσα από μια νέα με­γά­λη δρα­μα­το­ποί­η­ση για πλή­ρες αδιέ­ξο­δο με τους δα­νει­στές ή σε «δό­σεις» (καθώς τόσο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και η ΝΔ θέ­λουν το χρόνο τους), οι μα­χό­με­νες δυ­νά­μεις του κι­νή­μα­τος και της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς πρέ­πει να πα­ρέμ­βουν απο­φα­σι­στι­κά στις εξε­λί­ξεις, οπλι­σμέ­νες με την πίστη ότι η δια­δι­κα­σία των κυ­βερ­νη­τι­κών διευ­ρύν­σε­ων είναι αστα­θής και διε­ξά­γε­ται στο σαθρό έδα­φος της ηγε­μο­νι­κής πο­λι­τι­κής κρί­σης του συ­στή­μα­τος. Ότι μπο­ρούν να «εκτρέ­ψουν» και να ακυ­ρώ­σουν τη δια­δι­κα­σία επι­βο­λής και υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου, αξιο­ποιώ­ντας τις πο­λι­τι­κές πε­ρι­πλο­κές των πο­λι­τι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων που αυτή η δια­δι­κα­σία απαι­τεί. Ότι η μάχη του Ασφα­λι­στι­κού πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί ως «μη­τέ­ρα όλων των μαχών». Κυ­ρί­ως όμως, ότι πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σου­με αυτήν τη μάχη όχι ως ηρω­ι­κή μάχη οπι­σθο­φυ­λα­κών «για την τιμή των όπλων», αλλά ως μάχη που μπο­ρεί να ση­μα­το­δο­τή­σει το ση­μείο αφε­τη­ρί­ας της ανα­σύ­ντα­ξης και αντε­πί­θε­σης του κι­νή­μα­τος, τις απαρ­χές μιας «επα­νί­δρυ­σης» του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου της πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής.

https://rproject.gr/

25 χρόνια μετά ένα κωλόπαιδο αυτοβαφτίζεται αριστερό

Σάββατο, 9 Ιανουαρίου 2016

Ξέπλυναν γρήγορα-γρήγορα τα μυαλά και τα αίματα του Τεμπονέρα από το προαύλιο του 3ου Λυκείου Πατρών, έστειλαν για λίγο καιρό στην φυλακή τον εκτελεστή-αχυράνθρωπο Καλαμπόκα και η υπόθεση έκλεισε όπως έκλεισε ερμητικά  το φέρετρο του 38χρονου καθηγητή υπερασπιστή μιας ολόκληρης γενιάς... 

της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΑΡΑΝΗ

Στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν κάθισε ποτέ κανείς κυβερνητικός και το έγκλημα έμεινε χωρίς τιμωρία. Μάλιστα η δήθεν τιμωρία του Καλαμπόκα ήταν ο διορισμός του στην Εθνική Τράπεζα ως καθαρός και ελεύθερος πολίτης. 

Η δολοφονία πέρασε ως ακραίο περιστατικό μεταξύ οργισμένων πολιτών που ήθελαν την παύση των καταλήψεων και καταληψιών συνεπικουρημένων από πολίτες και καθηγητές της τότε αντιπολίτευσης. Αν ο Τεμπονέρας ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, του Συνασπισμού, του ΚΚΕ ή άλλων μοδάτων και διαχρονικών κομμάτων τότε τα πράγματα δεν θα τελείωναν τόσο απλά. Θα είχαμε πολιτικό θύμα ισχυρού κόμματος και... όχι ενός κόμματος με το όνομα Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο. Από την άλλη, αν ήταν στέλεχος μοδάτων και παραδοσιακών κομμάτων σιγά μην έβαζε το δικό του σώμα ασπίδα για να φυλάξει την ζωή χαμπουργκεροθρεμμένων παιδιών το έτος 1991. Ήταν μακρυά οι δεκαετίες των φανερών παρακρατικών εξουσιών και τα χορτάτα παιδάκια ήταν επαναστάτες με τα λεφτά του μπαμπά, όπως έλεγαν δημοκράτες και νοικοκυραίοι εκείνες τις πασοκοθρεμμένες εποχές. 

Το τι κέρδισε ή έχασε εκείνη η γενιά από τις καταλήψεις είναι λεπτομέρεια μπροστά στην πολιτική δολοφονία. Εκείνη η γενιά σιώπησε, κλείστηκε στον μικρόκοσμό της λες και ο σιδερολοστός που χτύπησε τον Τεμπονέρα βρήκε την αχίλλειο πτέρνα δεκάδων χιλιάδων νέων της εποχής. Μπαμ και κάτω.

Το αποτέλεσμα εκείνων των ημερών ήταν η υπόθεση Τεμπονέρα να θαφτεί άρον-άρον και ένας κομματικός καταχραστής των καταλήψεων να γίνει μετά από 24 χρόνια πρωθυπουργός του ίδιου παρακρατικού δολοφονικού Κράτους. Οι σιδερολοστοί που χρησιμοποιεί ο πρώην καταληψίας (της κακιάς ώρας) εναντίον σύσσωμου του ελληνικού λαού είναι ισχυρότεροι από τον σιδερολοστό του Καλαμπόκα. Ο Καλαμπόκας έπαιρνε διαταγές από τους πολιτικούς του εργοδότες για το μεροκαματάκι του, ο νυν πρωθυπουργός παίρνει διαταγές από τους μνημονιακούς του εργοδότες ως χρυσό επίδομα ραγιαδικών επικύψεων. "Ο Τσίπρας ζει, ο Τεμπονέρας όμως;" είναι πια το παραλλαγμένο αλαζονικό σύνθημα των ΟΝΝΕΔιτών εκείνης της εποχής. Από την άλλη πλευρά, η δολοφονική παράταξη των ΝΔκρατών έχουν αγωνία αν θα βγάλουν πρόεδρο τον συστρατιώτη του Καλαμπόκα, Μεϊμαράκη, ή το γιο του πρωθυπουργού Μητσοτάκη που έκανε δωράκια σιδερολοστούς το 1991.

25 χρόνια μετά ένα κωλόπαιδο  αυτοβαφτίζεται αριστερό κυβερνώντας τον τόπο με την υποστήριξη Μητσοτακικών τύπου Καμμένου και Νικολακόπουλου, ομάδες αριστερίσκων φτιάχνουν αλληλέγγυους συλλόγους για τους αναξιοπαθούντες, εράνους και bazaar για πρόσφυγες και άλλες τέτοιες αηδίες της πολιτικής ιδεολογίας που υπηρέτησε για χρόνια ο νυν πρωθυπουργός της χώρας. Ο αλληλέγγυος μάς τον κάρφωσε τον σιδερολοστό στην καρδιά της αξιοπρέπειας και οι χαχανούληδες κάνουν αντίσταση με τα όπλα του ίδιου του εξουσιαστή τους. 

25 χρόνια μετά λείπει ο άνθρωπος Τεμπονέρας όσο ποτέ άλλοτε. Εκείνο το βράδυ της 8ης Ιανουαρίου του 1991 πλήθος πολιτών ήταν στα κάγκελα του 3ου Λυκείου Πατρών. Έπεσαν γροθιές, έπεσαν σφαλιάρες, έπεσαν πέτρες, έγινε κομματικός πόλεμος αλλά ένας ήταν αυτός που προκάλεσε με την παρουσία του το Κράτος. Δεν πήγε εκεί ως αλληλέγγυος στους μαθητές με την σημαία κόμματος αλλά έτοιμος να τα βάλει με όλο το παρακρατικό Κράτος για τους μαθητές. Όχι μόνο για τους Πατρινούς εφήβους αλλά και για τους εφήβους 1,800 γυμνασίων της Ελλάδας που τελούσαν υπό κατάληψη. Για όλους όσους δεν γούσταραν καμιά φτιασιδωμένη χούντα. Δεν πήγε ως στέλεχος μοδάτου ή παραδοσιακού κόμματος αλλά ως άνθρωπος και το παρακράτος δεν χτυπά ποτέ κόμματα παρά μόνο ανθρώπους, ειδικά όταν οι δεκαετίες είναι υπό την σκιά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και άλλων σελοφάν που χρησιμοποιούν οι χούντες όλων των εξουσιών.

Ωραίες οι κομματικές συρράξεις στους δρόμους, τα επεισόδια μεταξύ κυβερνητικών σωμάτων ασφαλείας και πολιτών ή μελών αντιπολιτευτικών κομμάτων, ωραία τα πανό, ωραία τα συνθήματα, αλλά λείπει το ουσιαστικότερο συστατικό για να τρομάξει αυτή η χούντα της τρομοδημοκρατίας που μπαίνει στα ρουθούνια μας κάθε δευτερόλεπτο. Λείπει το αυθόρμητο ανθρώπινο συναίσθημα του δικαίου γιατί σκοπός όλων των εξουσιών ήταν να μάς κάνουν στρατιωτάκια ακόμα και αντιεξουσιαστικά, και τελικά τα κατάφεραν. 

Ο στρατός των Ανθρώπων είναι αυθόρμητος και πάντα έχει στρατιώτες μοναχικούς που ξέρουν ότι θα σκοτωθούν για τον Άλλον, αλλά ο Άλλος είναι για αυτούς ο λόγος να ζουν. Υψηλές αξίες την ώρα που καίγεται ο κώλος μας για την σύνταξη και το μισθό, άγνωστε στρατιώτη Τεμπονέρα.

ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ