Πεσμένοι στα γόνατα
§ Οικονομικά, αν δεν το προσέξατε, είμαστε ήδη στα γόνατα με το κούτελο κολλημένο στα πλακάκια
Μπήκα στο γραφείο σήμερα το πρωϊ και βρήκα να με περιμένει ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Είδα το νούμερο και κόντεψα να πάθω και δεύτερο έμφραγμα. Πήρα λοιπόν τον λογαριασμό και τον έβαλα στη στοίβα με τους άλλους λογαριασμούς. Αυτούς που έχω απλήρωτους για αυτό το μήνα. Μετά, ούτε καφέ ήθελα να κάνω, ούτε να δουλέψω πια.
Εμεινα να κοιτάω την στοίβα των απλήρωτων λογαριασμών μου. Να αναρωτιέμαι για το μέλλον μου. Το μέλλον όλων αυτών των προσώπων που αγαπώ. Που είναι σημαντικά για μένα. Και γω σημαντικός για εκείνα. Που υπολογίζουν σε μένα.
Μετά πήγε το μυαλό μου στο μέλλον οσων γνωρίζω. Ανθρωποι της αγοράς, όπως κι εγώ, οι περισσότεροι. Φίλοι, συνεργάτες. Και μετά, θέλοντας και μη, η σκέψη μου πέταξε Και στο μέλλον αυτής της χώρας. Για πολλοστή φορά. Μαυρίλα. “Θα σκάσω” λέω, “ας βγω να πάρω λίγο αέρα”.
Πήρα λοιπόν τους δρόμους και πήγα κι επισκέφθηκα μερικούς συνεργάτες και πελάτες, μπας και κάνω καμμιά είσπραξη, όσο πιο ευγενικά μπορώ, με την ευκαιρία. Ωστε να πάω κι εγώ με τη σειρά μου να ξοφλήσω. Μόλις τώρα γύρισα πίσω. Αποτελέσματα είσπραξης; Πενιχρά. Ούτε τον πρωϊνό λογαριασμό της ΔΕΗ βγάλαμε. Τζάμπα ξεποδαριάστηκα.
Το τι άκουσα όμως δεν περιγράφεται. Ενας λόγος λέει “πας να πεις τον πόνο σου, κι ακούς τα χειρότερα”. Ε, αυτό έπαθα.
Ακουσα για ΤΕΒΕ και νοίκια απλήρωτα, για λογαριασμούς απλήρωτους, για δόσεις δανείων απλήρωτες, για μισθοδοσίες απλήρωτες…
Είδα υπάλληλο που μου εξομολογήθηκε ότι έχει 4 μήνες απλήρωτος. Και μου έδειξε και μισή ντουζίνα άλλα σκυμμένα κεφάλια και σκυθρωπά “εκεί πίσω”, στην ίδια κατάσταση.
Κι ένας άλλος που μου είπε ότι η κυρά του “έχει πάθει μια φοβία με το σούπερ-μάρκετ”. Και δεν θέλει να πηγαίνει. “Ούτε καν να ακούει για σούπερ-μάρκετ θέλει η γυναίκα μου”, μου είπε. Και σκέφτεται μήπως αν την πάει σε κάποιο γιατρό…
Οπου τόλμησα να γυρίσω την συζήτηση στα πολιτικά, πήγαν να με πνίξουν. Ενας αψύς, παραλίγο να αρπαχτεί κιόλας όταν παρατήρησα ότι “δεν μπορεί, θα υπάρχει και κάποιος έντιμος μέσα σε όλους αυτούς, μην τα ισοπεδώνουμε όλα τώρα”. Δεν σήκωνε κουβέντα αυτός.
Το ζόρι το οικονομικό μέχρι τώρα κάλυπτε ομάδες που συνήθως τις λέμε “οικονομικά ασθενέστεροι”, από ευγένεια, τρομάρα μας. Δηλαδή κάτι γέροντες συνταξιούχους, που είδαν με τις αυξήσεις στις τιμές, πως σε λίγο δεν θα μπορούν να πληρώσουν την ΔΕΗ και θα τους κόψουν και το ηλεκτρικό. Κι όσοι τέτοιοι γέροντες είναι στο νοίκι…
Τώρα το ζόρι το οικονομικό έχει αρχίσει σαν μαύρη κουβέρτα να περνάει σε πιο ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ τάξεις. Σε μικρώτερες ηλικίες. Στους 50-άρηδες, στους 40-άρηδες. Σε τέτοιους. Με οικογένεια, παιδιά στα σχολεία, δάνεια για σπίτια…
Στο γυρισμό, ξαναμέτρησα τα κλειστά μαγαζάκια πέριξ της Αγ. Σοφίας και επί της Τσιμισκή. Είναι περισσότερα τώρα. Ενα όμως το είδα πως είχε μετατραπεί σε εκλογικό κέντρο (τρΕμάρα τους). Και παντού στις διασταυρώσεις, νεαρά παιδιά να μοιράζουν πανάκριβα διαφημιστικά πολιτευτών. Που δηλώνουν πως θέλουν να μας υπηρετήσουν (χαλί να τους πατήσουμε οι άνθρωποι, τι λες τώρα;) και να μας “διακονήσουν”. Οπως κάνουν τόσα χρόνια με επιτυχία. Τόση επιτυχία που να μην μπορούμε να εξοφλούμε εγκαίρως στοιχειώδεις λογαριασμούς. Πανάκριβα διαφημιστικά έντυπα, σας λέω, με βαρύ χαρτί ιλουστρασιόν. Χλιδή σε τετραχρωμία.
Σαν να μην άλλαξε τίποτε για όλους αυτούς τους πολιτευτές. Σαν να πιστεύουν ότι ζουν στην ίδια χώρα, όπως πριν 10 μήνες. Στην κοσμάρα τους. Φαντάζομαι ότι θα ονειρεύονται πάλι να διοικήσουν δήμους και περιφέρειες όπως έκαναν τόσα χρόνια. Παίρνοντας δάνεια με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Και διορίζοντας τον κάθε κολλητό τους. Και κάνοντας δουλειές με τον κάθε κουμπάρο τους.
Γιατί μήπως έγινε καμμιά κάθαρση και δεν το πήρα χαμπάρι; Που μου θέτε κι εκλογές μ’ αυτούς. Μ’ αυτούς ωρέ;
Σε μερικούς μπορεί να φανούν τα παραπάνω ως βαρύς λαϊκισμός.
Χμμμ…περιμένετε, δεν τέλειωσα, εχω δυο κουβέντες ακόμα:
Χμμμ…περιμένετε, δεν τέλειωσα, εχω δυο κουβέντες ακόμα:
Οικονομικά, αν δεν το προσέξατε, είμαστε ήδη “στα γόνατα με το κούτελο κολλημένο στα πλακάκια”.
Και γω τουλάχιστον δεν περιμένω να αλλάξει η γονυπετής στάση μας επειδή θα εκλεγεί ο κ. Ψωμιάδης, για παράδειγμα, (ιδίως αυτός), ως περιφερειάρχης, ή ο κ. Μπουτάρης ως δήμαρχος, ή όποιος άλλος.
Ούτε καν ο Μπαρμπα-Γιώργος Δήμαρχος μας σώζει.
Να μην νιώθω έτσι;
Να μην νιώθω έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου