Κυριακή, 27 Νοεμβρίου 2011
Μπορούν τα ζόμπι του υπερκαταναλωτισμού να σωθούν; Είναι έτοιμη η εργατική τάξη για μάχη μέχρι τέλους;
Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει νόμο σύμφωνα με τον οποίο μπορεί να συλλαμβάνει ανθρώπους χωρίς καν να τους απαγγέλει κατηγορίες, οπουδήποτε στον κόσμο. Στην Αγγλία, ως απάντηση σε μια απεργία που ετοιμάζουν οι εργάτες, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αλλάξει τον νόμο για τις απεργίες, ώστε να γίνει πιο δύσκολο για τους εργάτες να τις πραγματοποιήσουν.
Θα δούμε στη συνέχεια της ανάρτησης τα σχετικά άρθρα, αλλά πριν τα δούμε, θα δούμε κάτι άλλο, ακόμα σημαντικότερο: Την Παρασκευή αυτή είχαμε στις ΗΠΑ την λεγόμενη "Black Friday". Πρόκειται για μια καθιερωμένη πλέον μέρα του χρόνου, στην οποία τα μαγαζιά κάνουν μεγάλες εκπτώσεις, και οι "καταναλωτές" μπουκάρουν σε έξαλλη κατάσταση μέσα στα καταστήματα και ψωνίζουν ποδοπατώντας ο ένας τον άλλο για το ποιος θα πάρει τι.
Φέτος είχαμε και ένα περιστατικό που έκανε αίσθηση, καθώς δείχνει το πόσο βαθιά είναι η παρακμή, με μία γυναίκα να ψεκάζει με σπρέι πιπεριού τους υπόλοιπους "καταναλωτές", ώστε να τους εμποδίσει να πάρουν ένα Xbox και να το πάρει αυτή. Ναι, καλά διαβάσατε, τους ψέκασε με σπρέι πιπεριού...για ένα Xbox!
Οπότε μπαίνει το εξής σημαντικό ερώτημα: Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν;
Στη ζωή, τίποτα δε χαρίζεται, και χρειάζεται αγώνας για να κατακτήσεις ακόμα και την πιο μικρή σπιθαμή ελευθερίας, δικαιωμάτων ή ένα πιάτο φαΐ για να χορτάσεις την πείνα σου. Ειδικά σε μια συγκυρία όπως αυτή, με το παγκόσμιο σύστημα να "τρίζει" και ακόμα και την άρχουσα τάξη να παραδέχεται ότι αναμένει ταραχές λόγω φτώχειας και μικρών ή μεγάλων καταρρεύσεων, τι μπορούμε να περιμένουμε από μια εργατική τάξη που πλακώνονται μεταξύ τους για να πάρουν ένα XBOX;Εδώ μιλάμε για κοσμοϊστορικές αλλαγές, και αντί οι εργάτες να ετοιμάζονται για να οργανώσουν δίκτυα στήριξης, αντίστασης και αντεπίθεσης, σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα αγοράσει φανταχτερά μπιχλιμπίδια (και δεν αποτελεί υπερβολή - υπήρξε όντως περίπτωση ανθρώπου που σκοτώθηκε (ποδοπατήθηκε) μέσα στη φρενίτιδα του ποιος θα αγοράσει τι)
Βέβαια, η Αμερική είναι μάλλον από τα χειρότερα παραδείγματα - πχ στην Ευρώπη δεν είναι και τόοοσο χάλια τα πράγματα όσο στις ΗΠΑ. Άσε που ακόμα και στην Αμερική υπάρχει πλέον το Occupy Wall Street, που αποτελεί μια (εμβρυακή έστω) ελπίδα για το μέλλον. Και προς τιμή του κινήματος, προσπαθούν να χτυπήσουν τον "υπερκαταναλωτισμό", όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο. Αυτό όμως θέλει χρόνο, και δεν υπάρχει και πολύς.
Πριν δούμε τα σχετικά άρθρα + ένα βίντεο από το CNBC σχετικά με το σπρέι πιπεριού που έριξε η γυναίκα στους υπόλοιπους μέσα σε πολυκατάστημα, προκαλώντας ασφυξία στον κόσμο, κάτι ακόμα για τον "υπερκαταναλωτισμό":
Ο "υπερκαταναλωτισμός" αν και πάντα υπήρχε, γιγαντώθηκε ως ρεύμα τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση σε σημείο-ρεκόρ. Αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε άσχετο με τις γενικότερες εξελίξεις:
Όπως έχουμε ξαναδεί, η μεγαλύτερη αλλαγή των τελευταίων δεκαετιών ήταν η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και η ενσωμάτωση των χωρών αυτών και της Κίνας στην παγκόσμια αγορά.
Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι εισήλθαν δισεκατομμύρια "φρέσκοι" εργάτες στην παγκόσμια αγορά εργασίας, που δούλευαν μάλισταν για πολύ χαμηλότερα μεροκάματα και σε χειρότερες συνθήκες από τους εργάτες της Δύσης. Έτσι, οι κεφαλαιοκράτες μετακόμισαν την παραγωγή εκεί. Την κατανάλωσηόμως την έκαναν οι Δυτικοί εργάτες και μικροαστοί, μιας και οι Κινέζοι, Βούλγαροι, κτλ δεν έχουν αρκετά χρήματα στην τσέπη τους για να καταναλώσουν αυτά που παράγουν.
Το μοντέλο αυτό ήταν καταπληκτικό για τους κεφαλαιοκράτες, διότι για 2-3 δεκαετίες κατάφεραν να παράγουν προϊόντα με το ελάχιστον δυνατό εργατικό κόστος, και να τα πουλάνε στη μέγιστη δυνατή τιμή στις αγορές της Δύσης. Έτσι, μεγιστοποίησαν τα κέρδη τους - εξ ου και η γιγάντωση των ανισοτήτων σε επίπεδα ρεκόρ.
Για να το πετύχουν όμως αυτό, ο Δυτικός εργάτης "έπρεπε" να γίνει υπερκαταναλωτής (εξ ου και ο βομβαρδισμός με διαφημίσεις προϊόντων ή δανείων, προκειμένου να καταναλώσει παραπάνω από αυτά που μπορούσε με τον -ολοένα και μικρότερο- μισθό του). Αν ο Δυτικός εργάτης δε γινόταν "υπερκαταναλωτής", τότε η παγκόσμια οικονομία θα κατέρρεε, διότι κανένας άλλος δε μπορούσε να αγοράσει όλα τα προϊόντα που παράγονται, και άρα θα έμεναν απούλητα, προκαλώντας τεράστια ύφεση, λουκέτα, ανεργία, κτλ.
Το μοντέλο λοιπόν ήταν σαθρό εκ θεμελίων - μόνο που αυτό δε φαινόταν όσο η Δύση κρατιόταν ζωντανή χάρη στον πλούτο του παρελθόντος + τα δάνεια. Τώρα όμως που οι αποταμιεύσεις τελείωσαν(τις τσέπωσαν όλες οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες), και τα δάνεια στέρεψαν, καθώς ο δυτικός εργάτης δε μπορεί να δανειστεί άλλο, ο καπιταλισμός βυθίζεται σε μία τεράστια ύφεση.
Και το χειρότερο είναι πως ο Δυτικός εργάτης έχει σε μεγάλο βαθμό ξεχάσει την κληρονομία παλιότερων εργατικών αγώνων, και έχει αποδεχτεί το ρόλο που του είχε δώσει η άρχουσα τάξη ως "καταναλωτή" (δεν είναι τυχαίο που η άρχουσα τάξη αποκαλεί τους δυτικούς εργάτες ως "καταναλωτές", ενώ τους κινέζους εργάτες τους αποκαλεί με το σωστό τους όνομα, δηλαδή τους αποκαλεί "εργάτες", μιας και αυτοί ήταν οι ρόλοι τους στο σύστημα: Οι Ασιάτες κυρίως παράγουν, και οι Δυτικοί κυρίως καταναλώνουν). Όπως μάλιστα θα δούμε και σε άρθρο παρακάτω, ο Bill Gross και άλλοι μεγάλοι επενδυτές έχουν φτάσει στο σημείο να...υποστηρίζουν το Occupy Wall Street (ως ένα σημείο τουλάχιστον), διότι παραδέχονται μόνοι τους ότι μας έχουν πάρει τα σώβρακα σε βαθμό-ρεκόρ, και προφανώς φοβούνται ότι αν συνεχίσουν, οι λαοί θα επαναστατήσουν εναντίον τους.
Για την πλευρά των καπιταλιστών τα έχουμε ξαναπεί σχετικά με το τι θέλουν και γιατί: Οι τραπεζίτες θέλουν να αρπάξουν τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων, και οι βιομήχανοι αρνούνται να επενδύσουν στους "ακριβούς" εργάτες της Δύσης, αν δε δεχτούν να "κινεζοποιηθούν" όσο το δυνατόν περισσότερο.
Με τους εργάτες όμως τι γίνεται; Όσο αποδέχονται το ρόλο τους ως "[υπερ]καταναλωτές" πάντως,δεν έχουν καμία ελπίδα. Μόνο αν αποκτήσουν ταξική συνείδηση και αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο μπορούν να πάνε μπροστά. Αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου, και αν δε βρουν τρόπο οργάνωσης για να πάρουν και τον έλεγχο στα χέρια τους, αντί να είναι "ζόμπι-καταναλωτές" όπως πλέον τους αποκαλούν, θα ρημαχθούν βάναυσα από τους καπιταλιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου