2 φονιάδες του ελληνικού λαού: Μητσοτάκης και Σημίτης

Αυτοί, οι οποίοι έφεραν τους "καθρέπτες" και τις "χάντρες" στους "ιθαγενείς".
Tην ελληνική ηλιθιότητα θα περιγράψουμε τώρα.
Την ηλιθιότητα κάποιων ελληνικών κρατικών παραγόντων, οι οποίοι νόμιζαν ότι θα εκμεταλλευτούν τα ταμεία της ισχυρής Ευρώπης, για να ισχυροποιηθούν οι ίδιοι και όταν έκαναν ταμείο", είδαν ότι χρωστάνε σε όλον τον Πλανήτη και όχι μόνον.
Την ηλιθιότητα κάποιων Ελλήνων, οι οποίοι διεφθάρθηκαν, προκειμένου να γίνουν πλούσιοι και όταν έκαναν "ταμείο", βρέθηκαν να είναι σε χειρότερη μοίρα από αυτήν που βρίσκονταν πριν διαφθαρούν. Τίποτε δεν είναι όπως νόμιζαν κάποιοι, γιατί δεν κατάλαβαν ότι έμπαιναν σε μια "παγίδα". "Παγίδα" τόσο για τους ίδιους όσο και για την πατρίδα μας και την οποία την είχαν "στήσει" οι έμπειροι στην αθλιότητα Εβραίοι.

Για να καταλάβει κάποιος ένα μεγάλο "κόλπο", πολλές φορές είναι ευκολότερο να το κάνει μέσω ενός απλού παραδείγματος. Έτσι κι αλλιώς στην οικονομία τα φαινόμενα σε όλες τις κλίμακες είναι τα ίδια. Οι αναλογίες απλά αλλάζουν.
Τα κράτη-απατεώνες ελάχιστα διαφέρουν από τους ανθρώπους-απατεώνες και άρα το ίδιο όμοιες είναι και οι τακτικές τους. Γι' αυτόν τον λόγο, αναφερόμενοι στην Ελλάδα —προ της ένταξής της στην Ευρώπη— την περιγράψαμε ως έναν ευκατάστατο "κληρονόμο".
Να δούμε ποια είναι η πολιτική που ακολουθεί ένας απατεώνας, όταν έχει απέναντί του έναν "ευκατάστατο" κληρονόμο. Τι κάνεις όταν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο κληρονόμο, που θέλεις να του "φας" την περιουσία;

Πρέπει να γνωρίζεις τι σημαίνει χρήμα και ποια η διαφορά του από το κεφάλαιο. Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ ανάπτυξης και "σπατάλης".
Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ "τζόγου" και επένδυσης.
Πρέπει να γνωρίζεις σε τι χρησιμεύει το "πέτσινο" χρήμα και πώς χρησιμοποιείται.
Πρέπει να γνωρίζεις ποια η διαφορά μεταξύ έξυπνου και βλακώδους.

Όταν λοιπόν έχεις απέναντί σου έναν τέτοιο "κληρονόμο", τι ακριβώς έχεις ως στόχο και ποιος είναι ο εχθρός αυτού του στόχου σου;
Στόχος πάντα είναι το κεφάλαιό του και εχθρός σου είναι το χρήμα του.
Γιατί;
Για όσο διάστημα έχει χρήμα να καλύπτει τις καθημερινές του ανάγκες, δεν πουλάει κεφάλαιο.
Δεν είναι βλάκας ν' ανταλλάξει το υπερπολύτιμο κεφάλαιο με χρήμα της πλάκας.
Άρα;
Άρα σκοπός σου είναι να του αφαιρέσεις το χρήμα και άρα την άμυνα που προστατεύει το κεφάλαιό του. Τι κάνεις;
Εμφανίζεσαι σαν γενναιόδωρος φίλος.
Τον βοηθάς ν' αναπτύξει το κεφάλαιό του.
Γιατί;
Για να γίνει ισχυρότερος και άρα δυσκολότερος αντίπαλος και πιθανόν ανταγωνιστής; Όχι βέβαια. Αυτό το κάνεις, για να τον παρασύρεις σε οικονομική "αιμορραγία". Για να κάνει έξοδα, τα οποία σε άλλη περίπτωση δεν θα έκανε.

Όσο πιο πολλά κάνει, τόσο κοντύτερα θα βρεθεί στην ανάγκη να πουλήσει.

Αν αρχίσει και αγχώνεται με τα έξοδα, μπορείς να τον παρασύρεις στον τζόγο. Μπορείς, για παράδειγμα, να τον αφήσεις να κερδίσει μερικές "παρτίδες" στον παπά και μετά να του πάρεις ό,τι έχει και δεν έχει σε χρήμα.
Να τον "γλυκάνεις" και στο τέλος να τον παγιδεύσεις.
Με τα ανέλπιστα κέρδη μπορεί ν' αρχίσει να γίνεται υπερκαταναλωτικός.
Να αγοράσει νέο αυτοκίνητο, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα.
Να αγοράσει νέα ρούχα, ενώ δεν θα αγόραζε με τα δικά του χρήματα.
Μπορεί να μπει σε δάνεια, γιατί θα είναι σίγουρος για τα κέρδη που έρχονται.
Βλέπει άπειρες "ροές" και δεν φοβάται τα δάνεια, όπως τα φοβόταν.
Είναι τζογαδόρος, είναι πολυέξοδος και κάθεται στο "τραπέζι".

Όταν φτάσεις σε σημείο να τον έχεις "δέσει" σε υποχρεώσεις, τότε τον νικάς στην παρτίδα. Αυτόν, που τον αφήνεις να ψευτοκερδίζει σε όλες τις "γύρες", τον νικάς στην τελευταία και καθοριστική.
Αυτόν, που τον κάνεις να αισθάνεται "παικταράς", τον εξευτελίζεις στην παρτίδα που θέλει γνώσεις. Αυτόν, που κερδίζει μάχες, τον κάνεις να χάσει τον πόλεμο.
Αυτό είναι το κόλπο.
Τα χάνει όλα τα χρήματά του και έχει και χρέη.
Άρα;
Άρα το κεφάλαιό του έχασε την άμυνά του. Όχι μόνον δεν έχει χρήματα για να ζήσει, αλλά πρέπει να πουλήσει κεφάλαιο για να τα καταφέρει. Ο "κληρονόμος" είναι πλέον αλυσοδεμένος από τους αλήτες. Χωρίς όπλα και χωρίς απειλές είναι έτοιμος να χάσει όλη του την περιουσία.

Αυτό ακριβώς έπαθε η Ελλάδα με την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση των εγκληματιών Εβραίων. Αυτό όμως, που για έναν ιδιώτη απαιτεί απλή ηλιθιότητα, όταν συμβαίνει σε ένα κράτος, απαιτεί προδοσία. Απαιτείται μια προδοτική ηγεσία, για να πάρει αυτές τις ολέθριες αποφάσεις, που για έναν απλό άνθρωπο εξασφαλίζει η ηλιθιότητά του.

Ποιοι κυβερνούσαν την Ελλάδα σ' αυτό το διάστημα;
Ο Σημίτης και ο Μητσοτάκης.
Αυτοί οι δύο "Εφιάλτες" είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν τα ίδια συμφέροντα και ακολουθούν την ίδια ακριβώς πολιτική.

Οι ίδιοι, ως πολιτικά πρόσωπα, λειτουργούσαν σαν "είδωλα", που παραπλανούσαν τον λαό και τον παγίδευαν. Εμφανίζονταν ως ηγέτες διαφορετικών κομμάτων, ενώ εφάρμοζαν την ίδια πολιτική, η οποία ήταν επιβεβλημένη από τα "αφεντικά" τους. Οι προσωπικές τους πορείες στο πολιτικό μας σκηνικό ήταν πανομοιότυπες.
Βίοι παράλληλοι σε όλα τα επίπεδα.
Αφού άλωσαν με τις πλάτες των αφεντικών τους τα δύο μεγάλα λαοφιλή κόμματα της χώρας, στη συνέχεια απέδωσαν την ίδια τη χώρα στα αφεντικά τους. Στα εβραϊκά αφεντικά τους. Από το βρόμικο 89, που με τις "σφαίρες" επέβαλαν ως Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη, μέχρι και σήμερα οι ίδιοι είναι που μας κυβερνούν.
Ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης.
Ακόμα και η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός της τυρόπιτας και του playstation απλά παρίστατο. Αυτός ο οποίος κυβερνούσε στην πραγματικότητα ήταν ο Μητσοτάκης.

Ο Μητσοτάκης τα ξεκίνησε όλα και γι' αυτόν τον λόγο χύθηκε και αίμα μέχρι ν' αναλάβει την εξουσία. Ο ελληνικός λαός, είτε από ένστικτο είτε από προαίσθημα, δεν ήθελε να του δώσει την εξουσία.
Έπρεπε να δολοφονηθεί ο Μπακογιάννης, για να εκμεταλλευτεί ο Μητσοτάκης τα ίχνη "συμπάθειας" ενός λαού και να "σκαρφαλώσει" στην εξουσία.
Ο Μητσοτάκης, που είναι προφανές —και στη συνέχεια του κειμένου θα εμφανιστεί ως "αυταπόδεικτο"— ότι είχε πάρει την εβραϊκή εντολή να καταστρέψει τη χώρα.
Ο Μητσοτάκης με τα δικά του εγκληματικά νομοθετήματα "άνοιγε" τον δρόμο για τα εφαρμοσμένα εγκλήματα του Σημίτη. Λειτουργούσαν συμπληρωματικά από διαφορετικά κόμματα, για να παραπλανούν τον λαό αυτοί, οι οποίοι έπαιρναν εντολές από ένα κοινό κέντρο εξουσίας. Το "σύστημα" Μητσοτάκη δεν "συγκοινωνούσε" απλά με το "σύστημα" Σημίτη. Ήταν το ίδιο "σύστημα". Τα ίδια πρόσωπα διαφθείρονταν, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θεωρητικά ασκούσε την εξουσία.

Ο Μητσοτάκης ξεκίνησε τις "ιδιωτικοποιήσεις" της διαφθοράς με την περίπτωση ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ. Εκείνη η "ιδιωτικοποίηση" ήταν ο "οδηγός" για όλες τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν επί Σημίτη.
Ο Μητσοτάκης άλλαξε το νομοθετικό πλαίσιο για το "άνοιγμα" των χρηματιστηριακών συναλλαγών σε κάθε βουνό και ραχούλα της χώρας, προκειμένου ο Σημίτης να "σπρώξει" τους πάντες στο μεγάλο "σφαγείο" της χρηματιστηριακής καταστροφής.
Ο Μητσοτάκης απελευθέρωσε νομοθετικά το "αιμοβόρο" τραπεζικό τέρας και ο Σημίτης του επέτρεψε να "κατασπαράξει" τους Έλληνες. 
Ο Μητσοτάκης δημιούργησε τους καναλάρχες της διαπλοκής και ο Σημίτης τούς έκανε πλούσιους με δημόσια έργα.

Ο ένας "θεμελίωνε" και ο άλλος "έχτιζε".
Ο ένας "βαστούσε" τους Έλληνες και ο άλλος τους "μαχαίρωνε". Χωρίς τον έναν δεν θα υπήρχε ο άλλος. Στα πάντα λειτουργούσαν συμπληρωματικά από δήθεν "αντίθετες" πλευρές. Είχαν εγκλωβίσει τον κόσμο στον δικομματισμό και δεν του άφηναν επιλογές. Ό.τι και να ψήφιζε, τα ίδια πράγματα θα πάθαινε.
Ήταν προαποφασισμένη η "σφαγή" του και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Καμία ψήφος δεν του έδινε καμία διέξοδο.
Τότε ακριβώς κατάλαβαν οι Έλληνες ότι τα δύο μεγάλα κόμματα είναι "ίδια" μεταξύ τους, αλλά δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς σήμαινε αυτό και γιατί συνέβαινε.


Απόσπασμα απο το άρθρο του Παναγιώτη Τραΐανού
Το "μυστικό" κράτος της Ευρώπης

ellinonpaligenesia