Η Ελλάδα της υποτέλειας, της χρεοκοπίας και του ευρώ

Η Ελλάδα της υποτέλειας, της χρεοκοπίας και του ευρώ

 

ΤΟΥ ΚΏΣΤΑ ΓΙΑΝΝΌΠΟΥΛΟΥ

Η «διαγραφή» 105 δις ευρώ του χρέους και η ταυτόχρονη σύναψη ενός νέου δανείου ύψους 130 δις ευρώ, που σημαίνει ότι από χέρι το ελληνικό δημόσιο χρέος επιβαρύνεται με επιπλέον 25 δις ευρώ, βαφτίζεται ως η μεγαλύτερη μείωση δημοσίου χρέους στην ιστορία! Τα νέα δάνεια εδώ και καιρό ονομάζονται πακέτα διάσωσης της χώρας. Το PSI χαρακτηρίζεται ως «ιστορική συμφωνία» χάρη στην οποία «αποφύγαμε τη χρεοκοπία» και προσπερνιέται με πρωτοφανή ευκολία το ότι η ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης (CAC’s) χαρακτηρίστηκε απ’ τις αγορές «πιστωτικό γεγονός» και οδηγεί στην πληρωμή  μέρους των ασφαλίστρων κινδύνου (CDs), ύψους 3,2 δις δολαρίων! Σχεδόν όλοι, απ’ τους κρατούντες τα ηνία της χώρας, επιμένουν να μιλούν για θετική εξέλιξη και σχεδόν πανηγυρίζουν και θριαμβολογούν επειδή το δημόσιο χρέος το 2020 -σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα αν και αμφισβητήσιμα απ’ τους ίδιους τους «εταίρους και δανειστές»- θα βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν δηλαδή και το 2009! Στο μεταξύ το χρέος το 2009 ήταν 298 δις ευρώ, το 2010 και το 2011 πληρώσαμε σε τόκους 30 δις, ενώ το 2012-2015 θα πληρώσουμε άλλα 70 δις ευρώ, σύνολο δηλαδή 100 δις ευρώ σε τόκους και παρόλα αυτά το 2015 το χρέος θα ανέρχεται στα 400 δις ευρώ! Και όμως επιμένουν να λένε πως η ελληνική οικονομία «ξεφεύγει απ’ την κινούμενη άμμο» και «πατάει σε στέρεο έδαφος»!

Τι κι αν ο Γερμανός υπουργός οικονομικών μιλάει ενίοτε και για «τρίτο πακέτο στήριξης» για την ελληνική οικονομία; Τι κι αν βγαίνουν οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού και ξεκαθαρίζουν ότι τον Ιούνιο θα έρθουν νέα μέτρα με μειώσεις μισθών και συντάξεων και πως το 2012 το επίπεδο ζωής θα έχει γυρίσει μια δεκαετία πίσω;  Εσχάτως δε, και ενόψει εκλογών(;) ανακάλυψαν και την «ανάπτυξη» στον προεκλογικό τους λόγο, όταν η ύφεση το 2011 έφτασε το 7%! Και έχουν το θράσος να μιλούν για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, όταν όλες οι μελέτες και τα επίσημα στοιχεία κάνουν λόγο για παγκόσμια ύφεση, ενώ στην Ελλάδα οι άνεργοι ξεπέρασαν στα τέλη του 2011 το ένα εκατομμύριο ανθρώπους! Ορισμένοι μάλιστα απ’ αυτούς γίνονται και κήρυκες ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ «για να φέρει δουλειές στους Έλληνες»! Και επιπλέον, αυτά όλα βαφτίζονται ως πολιτική ανάσχεσης της ύφεσης και «σύγχρονος πατριωτισμός», τη στιγμή που ιστορικά το σχέδιο Μάρσαλ συνδέθηκε με μια κατεξοχήν περίοδο υποτέλειας (με έκτακτα στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα και εξορίες) του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στον ιμπεριαλισμό.

Ύστερα από τέτοια διαστροφή της πραγματικότητας τι μένει για να «πείσουν» το πόπολο ότι το ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει το «απάνεμο λιμάνι της ελληνικής οικονομίας» στο οποίο μας έβαλαν για να φάμε (πότε άραγε;) με «χρυσά κουτάλια»;

Η επίθεση στην Αριστερά και οι θεωρίες των άκρων

Για να «πειστεί» ο λαός θα πρέπει πρώτα οι δυνάμεις του συστήματος να απαντήσουν στο ερώτημα που έβαλε ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, ο οποίος τόνισε ότι «δε γίνεται να κυβερνηθεί ένας λαός δημοκρατικά όταν του αφαιρείς το 25% του εισοδήματός του»!

Έτσι το λόγο πήρε ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος[1]λέγοντας ότι οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ πυρπολούν περιουσίες και ενίοτε σκοτώνουν και αθώους εργαζόμενους όπως στην περίπτωση της Marfin! Ακολούθησε ο Αντώνης Σαμαράς εξαπολύοντας σφοδρότατη επίθεση σ’ όλο το φάσμα της αριστεράς «να μην κουνάει το δάκτυλο» γιατί «επέβαλε τις συντεχνίες, έδιωξε τις επιχειρήσεις και ανέχθηκε τους κουκουλοφόρους». Για να προστεθεί στη γραμμή πυρός, ο διάδοχος του Γιώργου Παπανδρέου στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος κατακεραυνώνοντας «το δεξιό λαϊκισμό και τον αριστερό τυχοδιωκτισμό». Μάλιστα ο έτερος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με αφορμή ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα στη βουλή κατήγγειλε τις θέσεις του ως εκπροσωπούσες επιχειρηματικά συμφέροντα που ποντάρουν και κερδοσκοπούν στη χρεοκοπία της χώρας!

Είχε προηγηθεί αρθρογραφία[2] που έκανε λόγο για «ετερόκλητη συμμαχία της δραχμής» ανάμεσα «σ’ έναν απ’ τους επιφανέστερους εκπροσώπους της σημερινής Αριστεράς κ. Λαπαβίτσα» και στον οικονομολόγο  Νουριέλ Ρουμπινί. Και μάλιστα το άρθρο κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «η ακραία έκφανση του καπιταλισμού, του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου, φαίνεται, τουλάχιστον στην περίπτωση της Ελλάδας, να συμπίπτει με αριστερές αντιλήψεις και ιδέες». Στο ίδιο άρθρο, ο συντάκτης του πρόσθετε: «Και όταν βεβαίως ο επικεφαλής της ακροδεξιάς παράταξης «Χρυσή Αυγή» κ. Μιχαλολιάκος δηλώνει υπερηφάνως ότι έστειλε τους «Χρυσαυγίτες στη Χαλυβουργία για να συμπαρασταθούν στους απεργούς του ΠΑΜΕ», τότε δίνεται τροφή για ερωτήματα του τύπου: «Υπάρχει ή όχι ένα είδος «συνάντησης των άκρων»;».

Ακολούθησε στη συνέχεια ο διευθυντής[3] της εφημερίδας «Το Βήμα», όπου με αφορμή τις επιθέσεις και τις αποδοκιμασίες στο Γιώργο Νταλάρα κατά τη διάρκεια συναυλιών του στις συνοικίες της Β’ Αθήνας, διαπιστώνει συνάντηση «αναρχικών, εκπροσώπων της αταξικής ελευθεριακής κοινωνίας με κάτι πατριώτες της περιοχής» για να σημειώσει και αυτός ότι «Κάθε λογής φασιστοειδή, δεξιά και αριστερά, έχουν τρελαθεί, νομίζοντας οι μεν ότι ήλθε η εποχή του Μπακούνιν και του Ντουρούτι και οι άλλοι ότι είναι ο καιρός για τα εγγόνια του Χλτλερ, του Μουσολίνι και του Παπαδόπουλου».

Με δύο λόγια, το κατεστημένο δίνει μια καταρχήν απάντηση στο ερώτημα του Ροκάρ που λέει ότι ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί χωρίς την Αριστερά. 

Ο κύριος Χρυσοχοΐδης και η 25^η Μαρτίου

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο έγινε και μίνι ανασχηματισμός, με το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να αναλαμβάνει ξανά το γνώριμο γι’ αυτόν χαρτοφυλάκιο του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη». Η πρώτη ερώτηση στην οποία απάντησε στη βουλή ήταν του Γιώργου Καρατζαφέρη, ο οποίος ζήτησε την ελεύθερη χρήση των όπλων απ’ τους αστυνομικούς και ν’ αλλάξει το καθεστώς οπλοχρησίας ώστε να δίνεται η δυνατότητα χρήσης των όπλων απ’ τους πολίτες σε περίπτωση ληστείας στο σπίτι ή στην επιχείρησή τους! Γραφικό; Δε νομίζω. Το αξιοσημείωτο πάντως στην περίπτωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι πως τα media αξιοποίησαν την επάνοδό του στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη» για να μιλήσουν για την οξύτητα του προβλήματος της εγκληματικότητας, για το αίσθημα ανασφάλειας των  πολιτών και για την εμπειρία του στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και των εγκληματικών οργανώσεων. Ορισμένοι μάλιστα επεσήμαιναν με στόμφο τις βαθύτατες ανησυχίες της κυβέρνησης ενόψει ταραχών στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου! Το όλο κλίμα ενισχυόταν με ρεπορτάζ για τα περιστατικά που συνέβησαν στους εορτασμούς για την επανένωση της Δωδεκανήσου και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Το «πολιτικό χάος» και η «ασύντακτη χρεοκοπία»

Την εβδομάδα που πέρασε το tovima.gr και η εφημερίδα Καθημερινή όχι μόνο ανέλαβαν εργολαβικά την προαναγγελία επεισοδίων στις παρελάσεις της 25^ης Μαρτίου, αλλά έκαναν κάτι περισσότερο. Πατώντας στις αντιφάσεις και στην αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και αφού προηγήθηκαν οι «θεωρίες των άκρων», κλιμακώνουν τώρα τις πιέσεις σε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ με στόχο τα κόμματα αυτά να κρατήσουν αποστάσεις ασφαλείας από κοινωνικές αντιδράσεις γενικά. Η 25^η Μαρτίου είναι απλά η αφορμή. «Φαίνεται ότι ακραίοι κύκλοι, της μιας και της άλλης πλευράς, δεν αντέχουν την προοπτική της προδιαγραφόμενης ομαλοποίησης και σταθεροποίησης των συνθηκών και επιλέγουν την γραμμή της σύγκρουσης, του μίσους και της κοινωνικής αναταραχής. ‘Έπαιξαν  με την ιδέα της ασύνταχτης χρεοκοπίας και τώρα που δεν βγαίνουν τα σενάρια, θέλουν πάση θυσία να την  επιτύχουν δια του πολιτικού χάους»[4] έγραψε πολύ χαρακτηριστικά το tovima.gr.

Στην πραγματικότητα έχουμε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα του σκηνικού[5] που στήθηκε το βράδυ της Κυριακής με το καιόμενο κέντρο της Αθήνας την ώρα που ψηφιζόταν το νέο μνημόνιο. Ο μπαμπούλας είναι και πάλι το υπαρκτό στοιχείο της προβοκάτσιας, στο οποίο ΚΚΕ και ΣΥΝασπισμός δείχνουν εκ νέου αμυντικά αντανακλαστικά και αμηχανία επί του πρακτέου, που εξαντλείται σε λεκτικές καταγγελίες. Το αποτέλεσμα είναι ο Αλέξης Τσίπρας να αρκείται σε κλάψες και παράπονα για το «αντιαριστερό παραλήρημα», δηλώνοντας ότι «Η Αριστερά είναι εναντίον της βίας», ενώ η Αλέκα Παπαρήγα στέκεται στο «κλίμα τρομοκράτησης του λαού και νόθευσης της συνείδησής του».

Συμπέρασμα: Η Αριστερά απ’ την πλευρά της δείχνει ανίκανη, ανήμπορη και ανέτοιμη ν’ απαντήσει στο ερώτημα του Ροκάρ πως μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος.

Πάνω απ’ όλα η «συμφωνία»

ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δείχνουν για ακόμα μια φορά πως δεν μπορούν να κάνουν «πολιτικό παιχνίδι για μεγάλους παίχτες». Αυτό που επίσης για διαφορετικούς λόγους, είτε δε θέλουν είτε δε μπορούν ν’ αντιληφθούν είναι ότι η καλά μελετημένη και εξειδικευμένη επίθεση κατά της Αριστεράς έχει άμεσο στόχο να «διερευνήσει» τις δυνατότητες επανασυσπείρωσης και επαναθεμελίωσης του λαβωμένου και με σοβαρές απώλειες μπλοκ των αστικών δυνάμεων σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή. Όπως άλλωστε παρήγγειλε ο γερμανός υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «δικαίωμά σας οι εκλογές αλλά υποχρέωσή σας η τήρηση της συμφωνίας»!

Ένα καθόλου τυχαίο πρόσωπο, ο διευθυντής της Καθημερινής στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας έγραψε[6]: «Η νέα μόδα είναι οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς από τα μεγάλα αστικά κόμματα. Καλοδεχούμενες, αλλά άργησαν λίγο… …Το χειρότερο από όλα; Η “αριστερή” ιδεολογία μπόλιασε τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα στον τρόπο που εκφράζονται και τοποθετούνται οι διάφοροι συνδικαλιστές τους… …Ίσως τώρα δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία στα δύο μεγάλα κόμματα και σε όλον το πολιτικό κόσμο να επανατοποθετηθεί με βάση όχι συμπλέγματα του παρελθόντος, αλλά με βάση τις ανάγκες που έχει η Ελλάδα του 2012 και η πρόκληση της ανοικοδόμησής της σε στέρεες βάσεις… …Ο αστικός κόσμος περιμένει σχήματα που μπορούν να κυβερνήσουν και προγράμματα, ούτε κραυγές ούτε χθεσινά, χιλιομασημένα κλισέ…».

Έτσι επανερχόμαστε στο άμεσο και ζωτικής σημασίας ερώτημα για το πώς μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα όταν αφαιρείς το 25% του εισοδήματος του λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δέσμιος των αντιφάσεων που έχει η συστέγαση στο εσωτερικών του ετερόκλητων δυνάμεων, απαντάει χωρίς μνημόνιο αλλά δεν μπορεί ν’ απαντήσει στο σύνολό του εκτός ευρώ και ευρωπαϊκής ένωσης, ενώ το ΚΚΕ μένει εγκλωβισμένο στην προσμονή της λαϊκής εξουσίας, για να αρνηθεί το μνημόνιο, το ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση στην πράξη. Και έτσι οι όποιες κοινωνικές αντιδράσεις στην εφαρμοζόμενη πολιτική συνεχίζουν να έχουν αποσπασματικό, περιστασιακό, και σε πολλές περιπτώσεις τυφλό χαρακτήρα. Οι επιθέσεις στην Αριστερά υπηρετούν ακριβώς αυτό. Να κρατήσουν πολιτικά ορφανή τη λαϊκή κατακραυγή και αντίσταση στη μνημονιακή πολιτική για την παραμονή στο ευρώ και την ευρωπαϊκή ένωση. Και για να το πετύχουν αυτό οι δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να παγιδεύσουν την αριστερά βάζοντας στο κάδρο της αντιμνημονιακής δύναμης τη φασιστική δεξιά.

Με αυτό τον τρόπο το σύστημα θέλει να βρει τον απαραίτητο χρόνο και τους τρόπους για την πολιτική του ανασύνταξη. Δεν είναι τυχαίο το περιεχόμενο με το οποίο έχει ανοίξει η συζήτηση περί κυβερνητικών συνεργασιών μετά τις εκλογές και καθόλου τυχαία δεν είναι και η ένταξη σ’ αυτή τη συζήτηση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη, που κινείται περιφερειακά του καταρρέοντος δημοσκοπικά ΠΑΣΟΚ. Καθόλου τυχαία δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα και η διενέργεια εκλογών. Άλλωστε όπως έγραψε και η ΕΣΤΙΑ[7] «Σήμερα, μία αντίστοιχη απόφασις (σ.σ. πρόωρες εκλογές) θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως αυτοχειριασμός των δύο κομμάτων πού στηρίζουν την Κυβέρνηση Παπαδήμου και δώρο προς την Αριστερά. Πρόκειται για μία πολύ επικίνδυνη “ζαριά” για το μέλλον του τόπου».