Εκλογές και Τιμωρία

Δεν τους πιστεύουμε και δεν παζαρεύουμε τις ζωές μας
στα χρηματιστήρια και τις αγορές του νεοφιλελευθερισμού...

Τα δυο κόμματα εξουσίας θα αποφασίσουν κάποια στιγμή για το ποτέ θα γίνουν εκλογές. Τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείμενο, δεν είχαν καταλήξει για το ποια θα είναι η κατάλληλη στιγμή. Το σημαντικό, όμως δεν είναι αυτό, αλλά οι λόγοι που τους οδηγούν στη λαϊκή ετυμηγορία.

Ουσιαστικά αναγκάζονται, λόγω της πίεσης που τους ασκεί η κοινωνία, αλλά και υπό το φόβο, πως τα ποσοστά τους μπορεί να επηρεαστούν προς το χειρότερο όσο αφήνουν το χρόνο να κυλάει.
Άλλωστε, κατάφεραν να περάσουν τη δανειακή σύμβαση και να ολοκληρώσουν το PSI. Τώρα μπορούν, εκ του ασφαλούς, να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών και μάλιστα επενδύοντας επικοινωνιακά στην ελπίδα της ανάπτυξης που έρχεται...

Αντιλαμβάνονται όμως ότι, η μαζική στροφή των νέων προς τον πολιτικό προβληματισμό και ακτιβισμό, εγκυμονεί κινδύνους. Γνωρίζουν πολύ καλά πως το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων μεταξύ 18 και 40 ετών τους έχει γυρίσει την πλάτη, οριστικά και αμετάκλητα.

Το ξέρουν γιατί οι νέοι διακόπτουν τα καθωσπρέπει συνέδρια των πρώην πρωθυπουργών.
Γιατί κρυφοκοιτάνε από τα παράθυρα της βουλής και βλέπουν τα επαναστατικά πανό, κατά μήκος της πλατείας.
Το ξέρουν γιατί η νιότη διεκδικεί στα πεζοδρόμια, μια πραγματική αλλαγή.
Γιατί ο παλμός των διαδηλώσεων κάνει τις καρέκλες τους να τρίζουν...

Φοβούνται γιατί έναν παρόμοιο παλμό έζησαν κάποτε πολλοί από τους σημερινούς υπουργούς και βουλευτές, όταν συμμετείχαν στα κινήματα, με σκοπό να ρίξουν την δικτατορία... Πέρασαν όμως πολλά χρόνια από τότε. Αρκετά, ώστε να μην θυμούνται τι ακριβώς συνέβη και αρκετά ώστε να φτάνουν στο σημείο, να χρησιμοποιούν την αστυνομία με τον ίδιο τρόπο που την χρησιμοποίησαν κάποτε οι Συνταγματάρχες. Δεν θα ήταν υπερβολικό, αν λέγαμε ότι το πολιτικό κατεστημένο φοβάται και για τον λόγο αυτό καταφεύγει στην βία, τις προληπτικές συλλήψεις, τις μηνύσεις και την καταστροφολογία. Μέσα στην απόγνωση που το περιβάλει, επιχειρεί σπασμωδικά να εκφοβίσει την κοινωνία και κυρίως τους νέους.

Στις προσεχείς εκλογές τα δυο μεγάλα κόμματα είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνουν τα «γνωστά» καλέσματα στη νεολαία. Το πολιτικό κατεστημένο προτιμάει οι νέοι να απέχουν από την εκλογική διαδικασία.
Άλλωστε τα ποσοστά τους είναι ήδη πολύ χαμηλά, σε βαθμό που ίσως ακόμα και μια μετεκλογική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, να μην είναι ικανή να τους δώσει το απαραίτητο ποσοστό για να ξανά αναλάβουν την εξουσία. Για το λόγο αυτό επιθυμούν να υπάρχει μεγάλο ποσοστό αποχής, έτσι ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος της ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών.
Θέλουν οι πολίτες που έχουν αηδιάσει, να μην πάνε καθόλου να ψηφίσουν αλλά να προτιμήσουν «να πάνε για καφέ».
Θέλουν την ώρα που η πλειοψηφία θα τους απαξιώνει, να γεμίσουν τις κάλπες με τις ψήφους των κομματικών τους στρατών.
Έτσι με την μέθοδο της αναγωγής ψήφου (αφαίρεση των ποσοστών αποχής/λευκού/άκυρου) να πριμοδοτηθούν τα ποσοστά τους και να ξεπεράσουν το 37% που απαιτείται. Ο απώτερος σκοπός είναι να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας με 180 έδρες 

Αν βεβαία δεν επιτύχει αυτό έχουν κι άλλες λύσεις. Διότι όπως έχουμε καταλάβει, ιδιαίτερα τα τελευταία δυο χρόνια, οι Έλληνες πολιτικοί ξέρουν από τεχνάσματα και ψηφοθηρικές απατές.
Έτσι έχουν δημιουργηθεί αρκετά νέα κόμματα που στοχεύουν στο να απορροφήσουν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Απευθύνονται κυρίως στους ψηφοφόρους του κέντρου, που συνήθως επηρεάζουν καθοριστικά το εκλογικό αποτέλεσμα. Επιχειρούν να τους στρέψουν προς συγκεκριμένους και ελεγχόμενους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως εκείνον του, μετριοπαθή, Κουβέλη.
Υστέρα, αν χρειαστεί, θα κάνουν τις γνωστές κουμπαριές και θα σχηματίσουν μια «διαφορετική» κυβέρνηση συνεργασίας, εξαπατώντας και πάλι τους πολίτες. Γιατί περί απατής πρόκειται, όταν ο πολίτης στρέφεται με την ψήφο του σε ένα νέο κόμμα, με την πεποίθηση ότι αυτό έχει διαφορετικές ιδέες από αυτές που εφαρμόζονται, ενώ στην πραγματικότητα το κόμμα αυτό αποτελεί το δούρειο ίππο των παρατάξεων εξουσίας, προκειμένου να εισβάλουν, ανανεωμένα, στα γραφεία και τις καρέκλες τους.

Είναι δεδομένο λοιπόν ότι, θέλουν να μην πάμε να ψηφίσουμε ή να ψηφίσουμε κάποιον από εκείνους που δεν λένε ένα ξεκάθαρο «όχι» στην ακολουθουμένη πολιτική. Μια πολιτική που έχει στείλει χιλιάδες ανθρώπους («άνθρωπος» ,αυτή είναι η σωστή λέξη και όχι το «τεμπέλης» ) να κοιμούνται σε χαρτόκουτα στα πεζοδρόμια. Και μάλιστα στα πεζοδρόμια του ιστορικού κέντρου για το οποίο κάποιοι θλίβονται όταν καίγονται τα ντουβάρια του ... παρόλο που καίγονται, καθημερινά, τα θεμέλια του Πολιτισμού από την αδικία, την υποκρισία και την απανθρωπιά...

Στις εκλογές που πλησιάζουν έχουμε την ευκαιρία να τους θυμίσουμε αλλά και να θυμηθούμε, το ποιός είναι ο λαός, που οδηγούν στην εξαθλίωση.
Να ξεπεράσουμε τους φόβους που εντέχνως καλλιεργούν οι συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Να τους αποδείξουμε πως δεν τους πιστεύουμε και δεν παζαρεύουμε τις ζωές μας στα χρηματιστήρια και τις αγορές του νεοφιλελευθερισμού.
Να επιβεβαιώσουμε τις ανησυχίες που τους οδήγησαν στο να μην κάνουν εκλογές, αλλά ούτε και δημοψήφισμα, πριν υπογράφει η νέα δανειακή σύμβαση.

Δεν είναι δύσκολο να ψηφίσουμε όλοι εκείνοι, που υπό άλλες συνθήκες θα απείχαμε. Να συμμετέχουμε για να ελαχιστοποιήσουμε την αποχή και ψηφίζοντας κόμματα που λένε ξεκάθαρα «Όχι» .
Δεν έχει σημασία σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκουν ή ανήκουμε, αρκεί τα κόμματα που θα επιλέξουμε να λένε «Όχι» στην πολιτική των μνημονίων.
Μπορούμε όλοι την ήμερα των εκλογών να καταθέσουμε την άρνηση μας στις κάλπες και κάθε ψήφος να αποτελεί κομμάτι του εκρηκτικού μηχανισμού, που θα εκραγεί στα δελτία ειδήσεων το βράδυ, την ώρα των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Να αγχώσουμε τους Πρετεντέριδες και τους Παπαχελάδες, να κάνουμε «αβέβαιο» το επαγγελματικό τους μέλλον.
Να τους φοβίσουμε όπως μας φοβίζουν... 

Είναι καιρός να σταματήσουμε να ψελλίζουμε κακόμοιρα εκείνες τις μίζερες φράσεις «και εγώ τι να κάνω...; δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» ή «και να ψηφίσω τι θα αλλάξει...;». Εκείνο που αρχικά θα αλλάξει, είμαστε εμείς σαν πολίτες. Είναι ευκαιρία να νικήσουμε την αδιαφορία και τον μηδενισμό που μας καταδυναστεύει.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως φτάσαμε εδώ, για ένα και μόνο λόγο. Δεν κάναμε ΤΙΠΟΤΑ..., πολλά χρόνια τώρα. Ήμασταν θεατές. Χωρίς όνειρα και χωρίς οράματα για έναν καλύτερο κόσμο. Βάλαμε στον θρόνο των ιδεών, τα gucci και τα iphone ,τα spa και τις ferrari. Ταξιδεύαμε χωρίς πνευματικές πυξίδες, μόνο με το χρήμα και την επιδειξιομανία στο τιμόνι της κοινωνικής κιβωτού... και τελικά πιάσαμε στεριά. Μια άγρια στεριά, όπου ο άνθρωπος είναι απλά ένας αριθμός. Ένα γρανάζι, που οφείλει να κινείται σύμφωνα με τον μηχανισμό, που κάποιοι άλλοι δημιούργησαν. Καταδικάσαμε τους εαυτούς μας σε ρόλων μυρμηγκιών, ακολουθώντας πιστά την πορεία που χάραξε με το δάχτυλο, κάποιο ανέμελο παιδί, καθώς έπαιζε στην άμμο...

Τα πράγματα, ωστόσο, δείχνουν ότι δειλά-δειλά αλλάζουν. Γεννιούνται προβληματισμοί, ακόμα και σε ανθρώπους που ήταν παντελώς αδιάφοροι. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, πως άλλο είναι η πολιτική και άλλο ο πολιτικαντισμός των κομμάτων.
Τώρα δεν είναι μικρό το κομμάτι της νεολαίας που ονειρεύεται κόσμους πιο χαρούμενους και δίκαιους.
Τώρα στις διαδηλώσεις συμμετέχουν άνθρωποι, χωρίς κομματική ταυτότητα.
Έχει έρθει η ώρα της κοινωνικής ζύμωσης. Μοιραζόμαστε με περισσότερο ενθουσιασμό τις ιδέες μας. Τώρα που καταρρέει ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, είναι ευκαιρία να μεταμορφωθούμε. Αυτή είναι η πραγματική ευκαιρία που παρουσιάζεται και όχι εκείνη που θέλει να μας ακρωτηριάσει, για να χωρέσουμε μέσα στα όρια ενός πιο «ορθολογικού νεοφιλελεύθερου κράτους».

Ένα από τα βήματα, που έχουμε ανάγκη σαν κοινωνία, μπορεί να γίνει στις προσεχείς εκλογές. Μέσα από αυτή την εκλογική διαδικασία μπορούμε να ταρακουνήσουμε το πολιτικό κατεστημένο και να συνειδητοποιήσουμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Η αυθεντική πολιτική δράση φέρνει, πάντοτε, και την αντίστοιχη αντίδραση. Επιπλέον, μπορούμε να δώσουμε την δυνατότητα σε όλους, να βιώσουν την εμπειρία της προσπάθειας γιαανατροπή του μεταπολιτευτικού κατεστημένου.
Να δράσουμε συλλογικά για να μηδενίσουμε την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, με στόχο την αποσταθεροποίηση ενός πολιτικού συστήματος που ανήκει στο παρελθόν και το οποίο δεν εκφράζει πλέον την πλειοψηφία.

Αν τα κόμματα εξουσίας καταφέρουν να σχηματίσουν εκ νέου, ισχυρή κυβέρνηση με 180 έδρες, όπως σχεδιάζουν, οι διαδηλώσεις και η επαναστατικότητα θα χάσουν την λαϊκή νομιμοποίηση που έχουν, χωρίς να προλάβουν να διαμορφώσουν συνειδήσεις. Η κατάσταση θα σταθεροποιηθεί και η κοινωνία θα συμβιβαστεί με το αδιέξοδο και την ταπείνωση που τις έχουν επιβάλλει.

Αξίζει να αποτρέψουμε την εξέλιξη αυτή. Πηγαίνοντας συνειδητά στις κάλπες με μοναδικό σκοπό την διασπορά των ποσοστών και την αποφυγή αυτοδυναμίας, έχουμε πιθανότητες.

Έστω για λίγο... να καταφέρουμε να δράσουμε ενωμένοι ενάντια στην απανθρωπιά των δημοσιονομικών αριθμών και ίσως το σκοτάδι να δειλιάσει...

Πηγή: Εκλογές και Τιμωρία - RAMNOUSIA