Ζέζα Ζήκου: Μια χώρα που την πτώχευσαν | Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και εξαναγκάζει τους πολίτες της να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας εφ’ όρου ζωής.

Η θανάσιμη διασύνδεση του υπερβολικού χρέους με τα Μνημόνια εγκλωβίζει τη χώρα στην εσωτερική πτώχευση... Το αποτέλεσμα είναι απολύτως προβλέψιμο: Η χώρα θα ασφυκτιά, η κοινωνία θα αντιδρά και όσο η κοινωνία αντιδρά, η χώρα θα παραλύει. Εδώ και μήνες γράφουμε ότι το εφιαλτικό σενάριο για την Ελλάδα είναι το ενδεχόμενο τα σκληρά μέτρα να μην αποδώσουν. Τότε είναι που η ασφυξία οδηγεί στην εξαθλίωση. Μολονότι τις εκλέγει ο λαός, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων προτιμούν να πτωχεύουν έναντι του λαού, παρά να πτωχεύουν έναντι των διεθνών τοκογλύφων. Και διαμηνύουν με κάθε ευκαιρία πόσο αισχύνονται για το εξωτερικό χρέος των χωρών τους, σαν να μην είναι καταισχύνη παρά μονάχα το χρέος ενός κράτους προς τους διεθνείς τραπεζίτες, και όχι το χρέος του έναντι του λαού του. Όσο χρεωμένη κι αν είναι μια χώρα στο εξωτερικό, η κυβέρνησή της δεν παύει να έχει και εσωτερικές υποχρεώσεις. Οι εσωτερικές υποχρεώσεις είναι να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες. Όταν αφαιρεί από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζει διαρκώς τον παραγόμενο πλούτο στο εξωτερικό, προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύει αυτούς τους πολίτες ως ενέχυρο για το χρέος. Με τα Μνημόνια δεσμεύει τους πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του χρέους, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό. Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοι χείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και εξαναγκάζει τους πολίτες της να καταβάλλουν φόρο υποτέλειας εφ’ όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτή δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστημα υποσχόταν στο λαό πριν από μία γενιά. Αλλά τα «πακέτα βοήθειας», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται τα Μνημόνια, σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της απασχόλησης, δεν είναι παρά μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της. Όμως, πολλά παράξενα συμβαίνουν... Από εκεί που όλοι μας –όσοι τουλάχιστον θεωρούμε τους εαυτούς μας αντιμνημονιακούς– βλέπαμε τη συμφωνία για το PSI, με όσα αυτή μπορεί να περιέχει (κηδεμονία της χώρας, αγγλικό Δίκαιο, υποθήκευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας κ.λπ.), ως ένα ακόμη βήμα για το οριστικό μας αλυσοδέσιμο στα δεσμά του νέου Μνημονίου, άλλαξαν πολλά. Κι αναρωτιέμαι: Πού πήγε ο αντιμνημονιακός δημόσιος λόγος; Πού πήγε το σθένος με το οποίο όλοι εμείς αναζητούσαμε με ένταση εναλλακτικές στην πολιτική και στην οικονομία και συζητήσουμε για το πώς θα μπορούσε να έχει διαφορετική πορεία η χώρα; Πού πήγε ο αντιμνημονιακός οίστρος που είχε κυριεύσει το σύνολο της χώρας από το 2011 κι έπειτα; Μήπως όλ’ αυτά τελικά είναι μια μεγάλη μπλόφα, με την οποία, υπό το απειλητικό φάντασμα μιας νέας οικονομικής καταστροφής μας, μας εξανάγκασαν να βάλουμε μόνοι μας την υπογραφή μας κάτω από τον όλεθρό μας; Και να αυτοδιαψευστούμε έτσι, αναιρώντας τους εαυτούς μας και τη σαφέστατη επιλογή μας για αποτίναξη της χρηματοδοτικής κηδεμο νίας και για διαφορετική οικονομική πολιτική, προσαρμοσμένη στο πραγματικό συμφέρον της ελληνικής οικονομίας; Η ταύτιση των καταστροφικών αυτών πολιτικών, στις οποίες ζητήθηκε με τον ύπουλο αυτό τρόπο η υπογραφή μας, αποδεικνύει ότι η νέα μπλόφα που στήθηκε μπροστά στα μάτια μας εις βάρος του ελληνικού λαού μέσω του PSI είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε κι εμείς οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ώθησε το γερμανικό άξονα των δανειστών μας με το τραπεζικό τους «σύστημα» να μας επιβάλει να συνυπογράψουμε τον όλεθρό μας, εμφανίζοντας ύπουλα το PSI τάχατες ως «έπαθλο» και όχι ως απαρχή νέων δεινών και μονιμοποίηση της κηδεμονίας για την Ελλάδα. Γι’ αυτό και η ολωσδιόλου ανεδαφική τρομοκράτηση και η εξύφανση ανυπόστατων σεναρίων καταστροφολογικής φαντασίας για την όλως υποθετική περίπτωση επιστροφής μας στη δραχμή με τη δημιουργία μιας υποσυνείδητης τρομοκρατίας, ώστε να μην διανοηθούμε να μην αποδεχτούμε το PSI και τη νέα δανειακή. Από το «δεν θα έχετε πετρέλαιο» μέχρι το «δεν θα έχετε τρόφιμα» η Νέα Γερμανική Τάξη φαίνεται ότι, όπως ιστορικά γίνεται, απαίτησε τη συνυπογραφή των θυμάτων της στη θηλιά που τους βάζει. Και η «συμμορία των προθύμων» εκτέλεσε την εντολή.