Πολιτικά νέα - ειδήσεις

Πρόταση νόμου για τους άνεργους και τους μακροχρόνια άνεργους κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

Πρόταση νόμου για «Μέτρα προστασίας των ανέργων και κυρίως των μακροχρόνια ανέργων», κατέθεσε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ,ζητώντας αλλαγή του τρόπου χαρακτηρισμού του «ανέργου» από τον ΟΑΕΔ με ένταξη και άλλων ομάδων μεταξύ των οποίων και των αυτοαπασχολούμενων , αλλαγή του ύψους του επιδόματος καθώς και συγκεκριμένα μέτρα αύξησης της απασχόλησης.

Στην εισηγητική έκθεση της πρότασης νόμου, ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλείται  τα στοιχεία της πραγματικής ανεργίας  ( Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ: Ξεπέρασε στα τέλη του 2011 το 22% και θα κινηθεί μέσα στο 2012 προς το 26%  με 1.500.000 ανέργους).  Τονίζει ότι ο ορισμός του, αλλά και η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί η ΕΣΥΕ, όπως και EUROSTAT, για την πραγματοποίηση των ερευνών της, έχει ως αποτέλεσμα να μην υπολογίζεται ως άνεργος:

Όποιος έχει παραιτηθεί από την προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας ή δεν αναζήτησε εργασία τον τελευταίο μήνα. Όποιος υποαπασχολείται σε μια εργασία, που έως πρότινος ήταν η «δεύτερή» του απασχόληση. Ο εργαζόμενος σε οικογενειακή επιχείρηση ως βοηθός. Όποιος παρακολουθεί πρόγραμμα κατάρτισης, είναι μαθητευόμενος ή εκπαιδευόμενος υπάλληλος. Ο ελεύθερος επαγγελματίας που δηλώνει ότι βρίσκεται σε «διακοπές» ή δεν εργάστηκε στην επιχείρησή του λόγω έλλειψης πελατείας.

Ως προς την επιδότηση  ανεργίας, στην πρόταση νόμου ο ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει:

«Το υφιστάμενο και ισχύον σήμερα στην Ελλάδα σύστημα μέτρων για την προστασία από την ανεργία είναι ελλιπέστατο, ανεπαρκές και προσβλητικό της προσωπικής αξιοπρέπειας των πολιτών της χώρας και δικαίως θεωρείται, μαζί με αυτό της Μεγάλης Βρετανίας, το πλέον υποτυπώδες στην Ευρωζώνη.

Βασικό άξονα για την προστασία από την ανεργία αποτελεί το επίδομα ανεργίας.

Το ύψος του ποσού του επιδόματος ανεργίας απαρτίζεται από το βασικό επίδομα ανεργίας και τις προσαυξήσεις λόγω οικογενειακών βαρών. Το βασικό επίδομα ανεργίας μέχρι σήμερα (από 1.5.2009) ανερχόταν στα 461,5 ευρώ το μήνα και αντιστοιχούσε στο 55% περίπου του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη, ανεξάρτητα αν ο άνεργος αμειβόταν με μηνιαίο μισθό ή ημερομίσθιο. Ήδη όμως με την πράξη υπουργικού συμβουλίου της 14^ης Φεβρουαρίου 2012 μειώθηκε στα 359 ευρώ μηνιαία. Με τέτοιο επίδομα δεν είναι παράξενο ότι για το 77% των ανέργων κύρια πηγή συντήρησης τους αποτελούν τα άλλα άτομα του νοικοκυριού.

Εάν το ύψος  του επιδόματος ανεργίας αποτελεί ύβρη για την αξιοπρέπεια και το επίπεδο διαβίωσης το ανέργου, τότε το επίδομα στους μακροχρόνια άνεργους (μετά την λήξη 12μηνης τακτικής επιδότησης) είναι εξευτελισμός και σπρώξιμο στην εξαθλίωση – 200 ευρώ τον μήνα, για  διάστημα μέχρι 12 μήνες και με προϋποθέσεις τόσο δύσκολες που τελικά επιδοτούνται γι’ αυτό το διάστημα μόνο κάποιες εκατοντάδες από τους εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνια ανέργους.

Τα ίδια και χειρότερα με το επίδομα σε νέους 20-29 ετών εφόσον  είναι άνεργοι και παραμείνουν στα μητρώα ανέργων για ένα χρόνο, 73.37 ευρώ το μήνα, για διάστημα πέντε μηνών, το οποίο μάλιστα το παίρνουν ελάχιστοι από αυτούς/ες.

Γίνεται φανερό, μετά τα παραπάνω, ότι η πλειονότητα των ανέργων, και ιδιαίτερα όσοι είναι μακροχρόνια άνεργοι, δεν παίρνουν ούτε ένα ευρώ, έπειτα από τις νομοθετικές ρυθμίσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια.

Από το σύνολο των ανέργων μόνο ένα ποσοστό περίπου 40% επιδοτείται, με όποιο επίδομα επιτρέπουν οι ελάχιστοι πόροι που διατίθενται (ως ποσοστό του ΑΕΠ) και οι «προκρούστειες» προϋποθέσεις επιδότησης κατά κατηγορία ανέργων.

Παρά την απελπιστική κατάσταση των ανέργων η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την τρόικα ότι το 2012 θα περικόψει από τα επιδόματα ανεργίας 500 εκατομμύρια ευρώ είτε με τη μείωση τους που αποφάσισε στις 14/12 είτε με το συνδυασμό της παροχής τους με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Αυτό είναι αντισυνταγματικό και παράνομο, αφού αυτή η παροχή δεν είναι προνοιακή αλλά ατομική - ανταποδοτική και δίνεται έναντι των εισφορών που έχουν κατατεθεί στον ΟΑΕΔ από τον εργαζόμενο και τον εργοδότη του.

Τα οικονομικά αδιέξοδα, η ανέχεια, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι ψυχολογικές καταπτώσεις, οι αυτοκτονίες είναι οι συνέπειες για τους ανέργους. Σ’ αυτές προστίθεται τελευταία η τάση νέων ανθρώπων, κυρίως πτυχιούχων και μεταπτυχιακών, να μεταναστεύουν για δουλειά στο εξωτερικό, που ήδη στα δύο περίπου χρόνια του μνημονίου εκτιμάται ότι έφτασαν τους 150.000. Το γεγονός αυτό, πέραν των άλλων κοινωνικών συνεπειών, στερεί τη χώρα από επιστημονικό δυναμικό, ιδιαίτερα χρήσιμο για την παραγωγική ανασυγκρότησή της.

Ταυτόχρονα, τα πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας, σε συνδυασμό με τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, δημιουργούν ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μίγμα, που υπονομεύει την κοινωνική ασφάλιση και τα δημόσια έσοδα λόγω απώλειας ασφαλιστικών εισφορών και φόρων. Η μειωμένη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων οδηγεί επίσης σε κλείσιμο χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφού «εργαζόμενοι χωρίς λεφτά σημαίνει μαγαζιά χωρίς δουλειά».

Κι ενώ η κατάσταση της ανεργίας στην χώρα μας είναι τέτοια, οι δημόσιοι πόροι που διατίθενται στη χώρα μας για την απασχόληση – ανεργία είναι περίπου 1% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις έως πέντε φορές λιγότεροι από τις χώρες της ευρωζώνης.

Απ’ όλα τα μέχρι τώρα αναφερθέντα γίνεται  απόλυτα  φανερή η ταξική διάσταση και ο προσανατολισμός αυτού του υποτυπώδους συστήματος προστασίας των ανέργων  -και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων και των ηλικιωμένων ανέργων- στη χώρα μας, αλλά εξίσου φανερή είναι και η αναγκαιότητα της πάλης για ένα άλλο σύστημα, που να προστατεύει τους εργαζόμενους από τον κίνδυνο της ανεργίας , κατά την διάρκεια της ανεργίας και να διατηρεί το βιοτικό, κοινωνικό, εργασιακό και πολιτιστικό τους επίπεδο.

Η αναγκαιότητα εύρεσης εργασίας, αλλά και προστασίας των ανέργων.

Εμείς, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θεωρούμε ως πρώτη μας προτεραιότητα να έχουν όλοι και όλες εργασία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και κατά συνέπεια η δραστική μείωση της ανεργίας και η πλήρης, σταθερή και ποιοτική απασχόληση.

Ο στόχος μας αυτός είναι συνυφασμένος  με την προώθηση και εφαρμογή μιας εναλλακτικής στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό πολιτικής με ορίζοντα και κατεύθυνση τον σοσιαλισμό.

Μια πολιτική που θα στηρίζεται σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα θέτει ως προτεραιότητα την ανασυγκρότηση και αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης της χώρας με βάση τις αρχές της αειφορείας, την εξάλειψη της φτώχειας, τη μείωση των ανισοτήτων και την ίση κατανομή δραστηριοτήτων και πόρων ανάμεσα στις περιφέρειες. Πρόκειται για ένα μοντέλο ανάπτυξης που θα στηρίζει και διευρύνει διαρκώς το δημόσιο χώρο και τα συλλογικά κοινωνικά αγαθά, που θα εμπεδώνει μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου και συμμετοχής. 

Άμεσα μέτρα μιας πολιτικής δημιουργίας νέων ή διάσωσης θέσεων εργασίας είναι:

Υιοθέτηση ενός εκτεταμένου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.

Καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης για τα επιδοτούμενα επενδυτικά σχέδια του ιδιωτικού τομέα.

Οικολογικός μετασχηματισμός του συνόλου της οικονομίας.

Άμεση κάλυψη  με προσλήψεις όλων των κενών στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και της πρόνοιας: νοσοκομεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, σχολεία κλπ.

Μείωση του χρόνου εργασίας σε 35 ώρες εβδομαδιαία και σε 7 ώρες ημερήσια χωρίς μείωση των αποδοχών.

Στήριξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, όπως και άλλων τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Ριζική τροποποίηση ή και κατάργηση του άρθρου 99 του νέου πτωχευτικού κώδικα, γιατί λειτουργεί ως πλυντήριο ευθυνών των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων και ως προθάλαμος ανεργίας για τους εργαζόμενους.

Χορήγηση νομοθετικά της δυνατότητας αυτοδιαχείρισης των εγκαταλειμμένων από τους ιδιοκτήτες τους και κατειλημμένων από τους εργάτες επιχειρήσεων.

Απαγόρευση των «αναιτιολόγητων» (με την έννοια του νομικού όρου που ισχύει σε υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης) απολύσεων σε όλες τις επιχειρήσεις και των ομαδικών και ατομικών απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, στις επιχειρήσεις των οποίων οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθώς και απαγόρευση απολύσεων εργαζομένων άνω των 55 ετών  και του μόνου εργαζομένου γονέα.

Είναι σαφές όμως ότι, έως την  δημιουργία των συνθηκών εκείνων –οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών – που θα επιτρέψουν και θα επιβάλλουν αυτή την πολιτική δημιουργίας θέσεων απασχόλησης, είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία η ύπαρξη ενός συστήματος προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους με συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένα μέτρα.

Η ύπαρξη ενός πλέγματος μέτρων προστασίας, αλλά και ο βαθμός προστασίας, των ανέργων αποτελούσε πάντοτε ένα από τα βασικά αντικείμενα της ταξικής πάλης. Η ανάπτυξη του ίδιου του καπιταλισμού με τις υφέσεις και ανόδους του, το επίπεδο οργάνωσης και ο συσχετισμός δύναμης των αντιμαχόμενων τάξεων και κοινωνικών ομάδων σε κάθε χώρα, η διάταξη δυνάμεων στην διεθνή πολιτική σκηνή, επιδρούσαν πάντοτε αποφασιστικά στον καθορισμό του βαθμού προστασίας των ανέργων. Έτσι, είχαμε περιόδους χαμηλού έως μηδαμινού βαθμού προστασίας των ανέργων, όπως  στη διάρκεια του μεσοπόλεμου, αλλά και περιόδους αυξημένου  βαθμού προστασίας, όπως την δεκαετία του ’60 του περασμένου αιώνα.

Σήμερα όμως, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αξιοποιώντας και την συγκυρία της κρίσης επιτίθεται κατά μέτωπο στην εργασία. Καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στην εργασία, αποδιαρθρώνει τα συστήματα ασφάλισης και εργασιακών σχέσεων, διαλύει το σύστημα προστασίας των ανέργων την εποχή της μαζικής ανεργίας.

Την στιγμή που οι δυνάμεις του κεφαλαίου ξεδιπλώνουν αυτή την επίθεση στο όνομα της ‘‘δημοσιονομικής πειθαρχίας’’ και της ‘‘σωτηρίας του έθνους απ’ την καταστροφή’’, οδηγώντας στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και ανέργους, παίρνει διαστάσεις ιστορικής αναγκαιότητας η αντίσταση και η πάλη, απ’ την πλευρά των δυνάμεων της εργασίας και του πνεύματος,  για την διαμόρφωση ενός αναβαθμισμένου, σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος προστασίας των ανέργων, ενός συστήματος καθολικού, ενιαίου, διαφοροποιημένου. 

Η αναγκαιότητα ενός τέτοιου συστήματος προστασίας των ανέργων και ειδικότερα των μακροχρόνια ανέργων υπαγορεύεται από :

• Την μαζική αύξηση της ανεργίας εξαιτίας των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών.
• Τις αλλαγές στις μορφές, την διάρθρωση και την χρονική διάρκεια της ανεργίας, με βασική παράμετρο την κατακόρυφη αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας (σχεδόν ένας στους δύο άνεργους είναι μακροχρόνια άνεργος)
• Τις σημαντικές αλλαγές που έχουν επέλθει ή προωθούνται στην αγορά εργασίας στην κατεύθυνση της πλήρους απορύθμισης της.
• Την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των εργαζομένων.
• Την παραίτηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τη διαδικασία ευρέσεως εργασίας εξαιτίας της συνολικής, ζοφερής οικονομικής κατάστασης, του βαθέματος της ύφεσης και της ανυπαρξίας οποιαδήποτε προοπτικής ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας στο άμεσο μέλλον.

Η ύπαρξη και λειτουργία ενός αναβαθμισμένου, σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος προστασίας των ανέργων πρέπει να στοχεύει :

• Στην διασφάλιση της διαβίωσης των ανέργων και των οικογενειών τους στο επίπεδο της προ ανεργίας περιόδου (εισόδημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, εκπαίδευση, πολιτισμός).
• Στην διατήρηση της οικογενειακής, ψυχολογικής, κοινωνικής ισορροπίας του ανέργου, ώστε να είναι ικανός για την ομαλή επανένταξη στην εργασία.
• Στην φυσιολογική αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης του «πλεονάζοντος» εργατικού δυναμικού κατά τη διάρκεια της ανεργίας,  ώστε να είναι ικανό για την ομαλή επανένταξη στην εργασία.
• Στην στήριξη των μακροχρόνιων και ηλικιωμένων ανέργων με ειδικότερα και στοχευμένα μέτρα».