Οι δύο κόσμοι της Ελλάδας του Μνημονίου

Αναρτήθηκε από τον/την arch στο Φεβρουαρίου 6, 2013

Αμοιβές 215.000 και 185.000 και 165.000 ευρώ τον χρόνο για στελέχη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που θα επιβλέπει τις τράπεζες

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Με απόγνωση εκατομμύρια εργαζόμενοι είδαν αυτές τις μέρες τους μισθούς τους να μειώνονται και πάλι λόγω της κατάργησης του αφορολόγητου ορίου των 5.000 ευρώ στο εισόδημα. Ολο και πιο δύσκολο, συχνά αδύνατο γίνεται να τα φέρουν βόλτα.

Ταυτόχρονα το αρπακτικό τέρας της κυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη αυξάνει τα φορολογικά βάρη εκατομμυρίων Ελλήνων μονιμοποιώντας τον δήθεν έκτακτο φόρο, το διαβόητο χαράτσι, που είχε επιβάλει στα ακίνητα. Ο ζυγός του Μνημονίου γίνεται όλο και πιο βαρύς για το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της χώρας μας.

Οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι συνεργάτες τους είναι βεβαίως πανευτυχείς για το γεγονός ότι η πολιτική της οικονομικής και κοινωνικής εξουθένωσης των Ελλήνων προχωρά χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, χωρίς εκρήξεις και εξεγέρσεις που θα απειλούσαν τη σταθερότητα του συστήματος και θα έθεταν έτσι υπό αμφισβήτηση τον στόχο των Γερμανών να φτωχύνουν όλοι ανεξαιρέτως οι Ελληνες – όπως άλλωστε και όλοι οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, οι Ιταλοί κ.λπ. Αν ακόμη υπάρχουν Ελληνες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει βαθιά ότι αποκλειστικός στόχος του Μνημονίου είναι να φτωχύνει δραματικά ο πληθυσμός της χώρας μας και πιστεύουν ότι αυτή η εξοντωτική οικονομική πολιτική στοχεύει στη διόρθωση της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας, τότε είναι αθεράπευτα αφελείς.

Οι ξένοι δυνάστες πάντως και οι κυβερνητικοί εκτελεστές των εντολών τους αισθάνονται πλέον τόσο σίγουροι για την πολιτική κυριαρχία τους ώστε αρχίζουν τώρα να κάνουν και ανοιχτά προκλητικές κινήσεις. Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στον διορισμό στελεχών εκ μέρους της κυβέρνησης με αμοιβές, οι οποίες δείχνουν να λοιδορούν τα αιματηρά οικονομικά βασανιστήρια στα οποία υποβάλλει η κυβέρνηση εκατομμύρια πολιτών.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό είναι η δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως με την υπογραφή του υπουργού Οικονομικών του διορισμού και της αμοιβής νεαρής κυρίας ως διευθύνοντος συμβούλου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ). Επί τέσσερα και πλέον συναπτά έτη, ως τον Ιούνιο του 2017, η εν λόγω κυρία θα εισπράττει… 215.000 ευρώ ετησίως – κάπου 18.000 ευρώ μηνιαίως, αν προτιμάτε! Σχεδόν ένα χιλιάρικο μεροκάματο, αν δουλεύει πενθήμερο! Λίγο πιο φτωχική, η αμοιβή του αναπληρωτή της, ο οποίος θα προσπαθεί να τα… κουτσοβολέψει με τα 185.000 ευρώ ετησίως που θα του δίνουν – μόνο 15.000 ευρώ τον μήνα. Αρχίζουμε να ανησυχούμε όμως πώς θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του ένας «φυτευτός» από το ΔΝΤ στο ΤΧΣ που θα επιβλέπει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Ελλάδας, καθώς με λύπη μας πληροφορηθήκαμε ότι αυτός πρέπει να τα βγάλει πέρα με μόλις 165.000 ευρώ ετησίως, ούτε καν ακριβώς 14.000 ευρώ τον μήνα.

Τι να πει κανείς; Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα παραδείγματα έχει κατά νου ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς όταν κάνει λόγο για «αδικίες που θα επανορθωθούν» μόλις βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση της χώρας! Πάντως, αν κάποιος αμφιβάλλει παρ’ όλα αυτά για την αποκατάσταση των αδικιών, ας κοιτάξει γύρω του για να διαπιστώσει πώς προωθείται συνετά, μεθοδικά και τεκμηριωμένα η αποκατάσταση των θυμάτων των απατεώνων που χειραγώγησαν τις τιμές και δημιούργησαν τη φούσκα του χρηματιστηρίου στη χώρα μας: τον Απρίλιο του 2013 θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου 50 άτομα που εξαπάτησαν τους επενδυτές στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του τρέχοντος, εκεί κατά τα έτη 1999 και 2000! Το γεγονός ότι η δίκη ορίστηκε να γίνει σχεδόν δεκαπέντε χρόνια αφότου έσπασε η χρηματιστηριακή φούσκα, με αποτέλεσμα να μοιάζει εκείνη η εποχή σε σύγκριση με τη σημερινή αιώνες πίσω, συνιστά προφανώς ασήμαντη λεπτομέρεια.

Σημασία έχει ότι με τις ενέργειες των κατηγορουμένων «εξαπατήθηκε το επενδυτικό κοινό που αγόραζε τις μετοχές σε τιμές που με τεχνάσματα διαμορφώνονταν σε υψηλότερα επίπεδα», όπως αναφέρει το βούλευμα και τελικά οδήγησαν σε «απώλεια μεγάλων χρηματικών ποσών από το ευρύτερο επενδυτικό κοινό, ενώ οι ίδιοι καρπώθηκαν παράνομα ιδιαίτερα μεγάλα χρηματικά ποσά». Τώρα, βέβαια, κατά πόσο θα καταστεί δυνατό μετά από δεκαπέντε χρόνια να καλύψουν αυτά τα χρηματιστηριακά λαμόγια τις χρηματικές ζημιές που υπέστησαν τα θύματά τους σε περίπτωση που καταδικαστούν, είναι άκρως αμφισβητήσιμο. Η βαθύτερη πολιτική ουσία πάντως όσων προαναφέρθηκαν είναι ότι στην Ελλάδα του Μνημονίου βαθαίνει η άβυσσος που χωρίζει τους δύο κόσμους της χώρας μας. Από τη μια τα εκατομμύρια πολίτες που εξαθλιώνονται για να πληρώνουν το κράτος με αμοιβές που εκμηδενίζονται και από την άλλη οι λίγοι που πλουτίζουν στην υγεία των κορόιδων…