Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού το 1940 στον ιταλικό φασισμό και το γερμανικό ναζισμό, καθώς και η ηρωική πάλη του ενάντια στον Γερμανό κατακτητή και τους ντόπιους συνεργάτες του που ακολούθησε, θα έπρεπε να εμπνέει και να διδάσκει τους σημερινούς Έλληνες, για να πουν το δικό τους ΟΧΙ στις πολιτικές εξαθλίωσης που επιβάλλουν η τρόικα και το Βερολίνο μέσω των ελληνικών κυβερνήσεων.
Η στάση ηττοπάθειας, όμως, που είναι διάχυτη στην καθημερινότητα των περισσότερων Ελλήνων είναι ανακόλουθη με την παρακαταθήκη του έπους του '40. Στη σωρεία βάρβαρων μέτρων που έφεραν τα αντιλαϊκά μνημόνια της Μέρκελ και του ΔΝΤ, οι ελληνικές κυβερνήσεις απάντησαν με ένα μεγάλο «ΝΑΙ» και ο ελληνικός λαός έμεινε απλός παρατηρητής, να βλέπει τη ζωή του να υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα.
Αλήθεια, πώς θα σκέφτονταν τα παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους στο αλβανικό μέτωπο, οι γυναίκες της Πίνδου που κουβαλούσαν στα βουνά βάρος ίσο με το δικό τους, που κατάφεραν να νικήσουν το φόβο για το θάνατο, τα κρυοπαγήματα, τις κακουχίες, κάθε φορά που οι ελληνικές κυβερνήσεις, στα ζεστά σαλόνια των Βρυξελλών, υποχωρούν σε μία μετά την άλλη, στις απαιτήσεις της τρόικα.
Τελικά εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, μετατρέψαμε τον ηρωισμό σε έθιμο, τη θυσία του ελληνικού λαού σε επετειακή ελληνική ταινία που παρακολουθούμε κάθε χρόνο από τον καναπέ μας και όταν η θυσία χτυπάει τη δική μας πόρτα, δυστυχώς αποφασίζουμε να σκύψουμε το κεφάλι για μία ακόμα φορά, προκειμένου να μη χάσουμε ό,τι μας έχει απομείνει από την επίπλαστη ευημερία των τελευταίων δεκαετιών.
Αυτή η ζωή μας αξίζει; Ταιριάζει με τις παραδόσεις του Έλληνα, την ιστορία του τόπου μας, μια μικρή χώρα που συγκρούστηκε με αυτοκρατορίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, μπορεί να έχει απογόνους που στην καθημερινή τους ζωή ντροπιάζουν τα διδάγματα του «ΟΧΙ»; Τελικά μπορούμε να γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου χωρίς να έχουμε ενοχικά σύνδρομα; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των πολιτικών μας, για να κρύψουμε το δικό μας συμβιβασμό; Γιατί σε τελευταία ανάλυση έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, αφού η ευθύνη των επιλογών μας, εμάς βαραίνει.
Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε; Αξίζει τελικά να διακινδυνεύσουμε την ηρεμία μας, την όποια ευημερία έχει απομείνει, προκειμένου κάθε φορά που μας το ρωτάει το παιδί μας, το εγγόνι μας, να μπορούμε περήφανοι, με ψηλά το κεφάλι, να απαντάμε «παιδί μου γιορτάζουμε το ΟΧΙ» και αυτό το ΟΧΙ να μην είναι απλά ένα ιστορικό σύνθημα, αλλά μιασυνεπής στάση ζωής απέναντι σε αυτούς που κάθε μέρα ταπεινώνουν τον ελληνικό λαό.
Διαβάστε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου