…
Καιρό τώρα ο εξαθλιωμένος λαός μας ζει μια κατάσταση που μοιάζει αδιέξοδη για αυτόν. Κυρίαρχη αιτία είναι η οπτική που του μάθανε να έχει για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού άρα και καίριων θεμάτων που αφορούν την ζωή του «από τα πάνω». Έτσι, λοιπόν, στην πρωτόγνωρη για το λαό κατάσταση, μέσα στην οποία συντελούνται πραγματικές ρήξεις τόσο στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης, όσο και στην ιδεολογία και την προσωπική στάση, ο κόσμος αναζητεί διέξοδο. Ρήξεις τεράστιες συντελούνται ασφαλώς και στο ίδιο το οικονομικό μοντέλο άρα και στην καθημερινότητά μας, από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, από το τι θεωρούμε ευτυχία έως το τι καταναλώνουμε, πώς και πόσο. Η αναζήτηση της διεξόδου σε όλα τα παραπάνω πεδία όμως γίνεται ακόμη και σήμερα με όρους ανάθεσης.
Ειλικρινά, χωρίς να λοιδορώ τους ανθρώπους που στηρίζουν τις ελπίδες τους σε αυτή την πρακτική, θεωρώ πως η όποια πραγματική αλλαγή έρχεται «από τα κάτω» μέσω συνειδητοποίησης του προβλήματος, του στόχου που έχουμε και του μέσου με το οποίο πιστεύουμε πως θα τα καταφέρουμε. Η λογική της ανάθεσης, παγιωμένη συστηματικά για δεκαετίες στην πλειοψηφία του κόσμου είναι ατελέσφορη, αλλά δημιουργεί και προβλήματα, διότι αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης».
Έτσι λοιπόν «βομβαρδίζεται» η απόφαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας συστηματικά από την Πέμπτη, από το μιντιακό σύστημα της διαπλοκής, από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε σχετικά με τα αίτια, τους στόχους αλλά και το αποτέλεσμα αυτής. Φυσικά προσωπικά δεν είχα καμιά αμφιβολία για την αφετηρία, τον προσανατολισμό και τον στόχο όλης αυτής της προπαγάνδας των υπαλλήλων των βαρόνων της διαπλοκής.
Το ίδιο όμως θα περίμενα και από όλους αυτούς που πλήττονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το ίδιο θα προσδοκούσα από τους πολίτες που είτε ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, είτε δεν έχουν ισότιμη πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά της υγείας, της παιδείας, στο ηλεκτρικό ρεύμα και στο νερό, είτε κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, είτε πολλά άλλα που μας έχει κομίσει ως «δώρο» η πιο σκληρή μορφή του καπιταλισμού, προσπαθώντας να μας πείσει πως δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος.
Το αποτέλεσμα όμως είναι αρκετοί από τους συμπολίτες μας που ζουν όλα αυτά, είτε οι ίδιοι είτε άνθρωποι στον κοινωνικό τους περίγυρου, εκείνοι που ακολουθούν «την τακτική της ανάθεσης -«σε ψήφισα για να μου λύσεις τα προβλήματα»- να αμφισβητούν τις προθέσεις, το μέσο, ακόμη και τον στόχο της πρότασης δυσπιστίας που έχουμε καταθέσει. Δυσπιστούν λοιπόν, λυγίζοντας σε έναν βομβαρδισμό τοποθετήσεων, γνωστών παπαγάλων ή πολίτικων απατεώνων. Μέμφονται λοιπόν πολλοί από αυτούς με πλήθος αιτιολογιών ή μη, συντονισμένοι με όλους αυτούς που ή έχουν ή εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, πάντα όμως της άρχουσας τάξης και δεν συντάσσονται πλήρως με το εγχείρημά μας.
Είναι όμως όντως εύλογες οι αμφιβολίες όλων αυτών που από τη μια έκριναν πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει ισχυρή αντιπολίτευση, δεν θέλει να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους, δεν θέλει να κυβερνήσει και πολλά άλλα, που το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν νερό στο μύλο της συνέχισης αυτής της διακυβέρνησης, άρα και των πολίτικων λιτότητας που εξυπηρετούν τους «λίγους» και καταστρέφουν τους «πολλούς» και τον τόπο;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι αλλαγές, όπως ανέφερα και παραπάνω, συντελούνται «από τα κάτω», από «τα πάνω» μπορούν να υπάρχουν προθέσεις, σχέδια, ακόμη και ένα μέρος πολιτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης όσον αφορά το μοντέλο στο οποίο προσδοκά ο καθένας.
Αυτήν την κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, ας αναρωτηθούν όλοι αυτοί και όλες αυτές, οι συμπολίτισσες και συμπολίτες μου, αν θέλουν πραγματικά να απαγκιστρωθούν από αυτές τις πολιτικές, οι οποίες σταθερά οδηγούν στον βυθό της ανέχειας και της απελπισίας, αν έχουν πραγματικά αποφασίσει τη ρήξη, όχι μόνο με το πολιτικό σύστημα που μας έφερε ως εδώ αλλά και με την ίδια τους την καθημερινότητα, την συμπεριφορά, την ιδιοσυγκρασία...
Αν ναι, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν την Κυριακή το απόγευμα στο Σύνταγμα. Εάν όχι τότε το έντιμο είναι να το παραδεχτούν όταν κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αφήσουν κατά μέρος τις δικαιολογίες για ανεπάρκεια του νέου πολιτικού προσωπικού που έχει αναδυθεί μετά τις εκλογές του Ιουνίου ως κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα και για τις προθέσεις μας. Το σύνθημά μας είναι και παραμένει ένα: Ρήξη και ανατροπή, με έναν κόσμο που φτιάχνεται για λίγους.
* Βαγγέλης Διαμαντόπουλος βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Καστοριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου