Είσαι 25 – 26 χρονών, είσαι άνεργος. Τι κάνεις;

Εις λύκηθον ελληνική

Στάθης στον eniko

Είσαι 25 – 26 χρονών, είσαι άνεργος. Τι κάνεις;

Ψάχνεις για δουλειά, ρωτάς δώθε – κείθε, φίλους και συγγενείς τους έχει εξαντλήσει προ πολλού, δεν βρίσκεις τίποτα, τι κάνεις;

Τη νύχτα η αγωνία σου τρώει τα σπλάχνα. Βλέπεις ξανά, ξεχασμένους παιδικούς εφιάλτες. Αν πας 30 και είσαι ακόμα έτσι, τι κάνεις;

Είσαι 28 – 30 χρονών, σπουδαγμένος. Το «Βήμα» της Κυριακής πανηγυρίζει: «50.000 διδακτορικά και μεταπτυχιακά από το 2009 ως το 2013! Ο νέος πλούτος της Ελλάδας». Εσένα το διδακτορικό μνέσκει αργό «Οι πολυεθνικές

διαλέγουν ήδη υπερεξειδικευμένους νέους για δουλειές του εξωτερικού» θαυμάζει η καλή εφημερίδα. 

Εμπα στο χορό, διάλεξε την ξενιτιά που σου ταιριάζει, ήδη 200.000 νέοι έλληνες την έχουν κάνει.

Θα είσαι τυχερός να δουλέψεις για τους Ολλανδούς, τους Γερμανούς, θα πας γκασταρμπάιτερ κανονικός, περιωπής και μορφωμένος, δεν θα πας λαθρομετανάστης,

κι αν σε λένε κλέφτη Ελληνα, μην το παίρνεις κατάκαρδα σε 100 χρόνια δεν θα σε λένε.

Είσαι παιδί και πας σχολείο. 

Στη μέση της ημέρας πεινάς. Σφίγγεται το στομάχι σου κόμπος. 

Σφίξε κόμπο και την καρδιά σου κι άντεξε. 

Κι όταν γυρίσεις σπίτι το μεσημέρι, πες ότι όλα στο σχολείο πήγαν καλά, μη δει η Σπάρτη τη μάνα σου να κλαίει, μην ακούσεις τον γέρο σου απελπισμένον να μουγκρίζει.

Είσαι 58 χρονών, καλός εργάτης και άνεργος από καιρό. 

Δεν ψάχνεις πια, δεν ρωτάς. Κανείς δεν θα σε πάρει για δουλειά. 

Δεν μιλάς. Μόνον μετράς. 

Τους συντρόφους που χάνουν κι αυτοί ένας – ένας τη δουλειά τους. 

Στην αρχή δανεικά. Μετά, τι κάνεις;

Είσαι το ένα απ’ τα δύο νοικοκυριά που πια βασίζονται στη σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς. 

Κολοβωμένη σύνταξη, ντροπιασμένος εσύ, όλο και θολώνει μέσα σου η ψυχή σου, από ένα δάκρυ κώνειο.  

Τι κάνεις;

Τρέμεις – εκατομμύρια έλληνες τρέμουν, έρχεται το τέλος του μηνός και δεν έχουν πληρώσει τους λογαριασμούς, οι δόσεις του στεγαστικού τρέχουν, ο άλλος χρωστάει τρία νοίκια, ο άλλος τα ‘χει παρατήσει, ας το πάρει η τράπεζα. 

΄Η η εφορία, ας πέσει φωτιά να το κάψει – εκατομμύρια έλληνες τρέμουν – τι ντροπή για έναν ολόκληρο λαό.

Εναν λαό ταπεινωμένον απ’ τους ταγούς του, «διαφθαρμένον» και «τεμπέλη», έναν λαό που φτύνουν κατάμουτρα καθημερινώς οι ευρωλιγούρηδες για «λαϊκιστή» - οι ευρωλιγούρηδες, μια ακαμάτρα ελίτ ανίκανων και αμαθών που πουλάει υπεροψία κι αλαζονεία, χρυσοπληρωμένη κι εκ του ασφαλούς. Τσιράκια των Δυνατών που σου κουνάνε το δάχτυλο και σε ενοχοποιούν για τα δικά τους εγκλήματα.

Είσαι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Και δεν έχεις μέλλον. Τι κάνεις; 

Ο πατέρας σου και η μάνα σου, είτε δυσπραγούσαν είτε όχι, πίστευαν ότι έχουν μέλλον. 

Πίστευαν στο μέλλον. Πίστευαν σε αυτήν την έννοια. Σε καλύτερες μέρες. 

Εσύ δεν πιστεύεις πια. Ξέρεις ότι δεν έχεις μέλλον. 

Ξέρεις ότι τα παιδιά σου δεν έχουν μέλλον. 

Τι κάνεις; 

«Ανεργος

με τα χέρια στις τσέπες, σαν χειροβομβίδες», καθώς έγραφε στο παρελθόν ο Καρούζος χωρίς να ξέρει (!) ότι περιέγραφε το μέλλον.

Ακούω τα λόγια τα παχιά που λέει ο κ. Σαμαράς, που λέει ο κ. Βενιζέλος, λόγια παχιά σαν τις μίζες που έπαιρναν οι άνθρωποι των κομμάτων τους από ιδρύσεως τους, ακούω και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τρέμουν, άλλοι από φόβο κι άλλοι από οργή, τρέμουν – μεγάλος σεισμός γίνεται μέσα στα σπλάχνα της Ελλάδας.

Ή ίσως και να ‘ναι αυτός ο υποχθόνιος βρυχηθμός μια ψευδαίσθηση. 

Ισως ήδη η τέφρα της χώρας να αναπαύεται εις ωραίαν λύκηθο λευκή, με την Αρτέμιδα ζωγραφισμένη πάνω της να τοξεύει ένα ζαρκαδάκι – ωραία λύκηθος ελληνική, να μη μας σπάσει, έχει μεγάλη αξία.

Αλλωστε, τέφρα περιέχει. 

Και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου σκαρώσει αυτό το μυστήριο υλικό της ιστορίας. 

Ξέρεις;...