Αλαζόνες, περήφανοι, στον Ιερό Βράχο ανεβαίνουν.
Τους ενοχλεί η γαλανόλευκη, το καμάρι, η πνοή μας.
Θέλουν να επάρουν την επαίσχυντη με τον αγκυλωτό σταυρό,
Αυτήν που εσαβάνωσε την Ευρώπη ολάκερη.
Οι Έλληνες κλαίνε βουβοί, κλειδωμένοι στα σπίτια τους.
Θυμωμένοι κι αδύναμοι, νικητές, προδομένοι και σκλάβοι…
Για όλους, για όλες, αγρυπνεί ο Κουκίδης,
ο ήρωας εύζωνας, ο φρουρός της Ακρόπολης.
Η ψυχή του γιγάντια!
Αυτός τώρα είναι όλη η Ελλάδα!
«Τη σημαία σου υπόστειλε!» διατάζει ο ίλαρχος Γιακόμπι.
Σιωπή πιο βαθιά κι απ’ το θάνατο.
Ολόρθος, αγέρωχος ο Έλληνας τον ιστό πλησιάζει.
Τα χέρια δυνατά, στιβαρά. Η ψυχή του όλο φλόγα κι απόφαση.
Τη σημαία τυλίγεται. Στην καρδιά του την κλείνει
και μ’ αυτήν αγκαλιά μες στο χάος τσακίζεται!
Χέρια εχθρικά τη σημαία δεν άγγιξαν!
Η Ελλάδα δεν πάρθηκε!
Απ’ το μνήμα του ήρωα εύζωνα η θυσία, το θάρρος
ρωμαλέα φωνάζουν:
«Η Ελλάδα δεν σκιάζεται! Η Ελλάδα μας ζει και θα ζει!»
Την κρατούν ζωντανή αυτοί οι ήρωες που είναι παιδιά της!
Σταυρούλα Κουμενίδου
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου