Και πάλι ήλθαν στην επιφάνεια ηθικοπλαστικές αναφορές κατά ενός ολόκληρου λαού. Των Ελλήνων συλλογικά ! Με μιά ορολογία αναπάντεχη γιά μία σύνοδο τόσο υψηλού επιπέδου.
Οι Financial Times δημοσίευσαν πρόσφατα υλικό από συνεντεύξεις του Τ. Γκάιτνερ, στους δημοσιογράφους που συνέβαλαν στη συγγραφή του βιβλίου του «Stress Test: Reflections on Financial Crises».
Ο Τ. Γκάϊτνερ, π. Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, θυμάται ότι στή σύνοδο G7 στον Καναδά, τον Φεβρουάριο 2010 «... Οι Ευρωπαίοι ήρθαν σε αυτή την συνάντηση βασικά λέγοντας: "Θα δώσουμε στους Έλληνες ένα μάθημα. Είναι πραγματικά απαίσιοι. Μάς είπαν ψέματα. Είναι απαράδεκτοι και ήταν σπάταλοι, μας εκμεταλλεύτηκαν και θα τους συντρίψουμε” Αυτή ήταν βασικά η στάση τους, όλων τους ...Άκουγα συνέχεια αυτές τις κουβέντες γιά ηθικό κίνδυνο που πάγωναν το αίμα και τους είπα: Ωραία λοιπόν, αν θέλετε να είστε σκληροί μαζί τους δεκτόν, αλλά πρέπει να δώσετε κάποια αξιόπιστη διαβεβαίωση ότι δεν θα αφήσετε την κρίση να μεταδοθεί πέραν της Ελλάδας... Και για να γίνει αυτό πρέπει να φροντίσετε πολύ να είστε αξιόπιστοι ότι θα υλοποιήσετε τη δέσμευσή σας και θα δώσετε και στην Ελλάδα ένα μάθημα.
Σίγουρα και βέβαια όπως έχω πει, δεν περίμενα ότι θα συνεχίσουν να κωλυσιεργούν επί τρία χρόνια. Ήταν αδιανόητο για εμένα ότι άφησαν τα πράγματα να γίνουν τόσο χάλια όσο τα άφησαν κι έγιναν. Αλλά τα προμηνύματα γι' αυτό βρίσκονταν στην αρχική διαμάχη. Τους είχαν πει ψέματα οι Έλληνες. Τους είχαν φέρει σε δύσκολη θέση οι Έλληνες που εν τέλει δανείστηκαν όλα αυτά τα λεφτά, και ήταν έξαλλοι και μανιασμένοι. Ήθελαν να τους δείρουν. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, τροφοδότησαν μια πυρκαγιά που βρισκόταν στα πρώτα της στάδια. Και υπήρχαν πολλά ξερόκλαδα...».(1)
Ποιοι όμως είχαν πεί ψέματα στους ευρωπαίους ηγέτες και θα υφίσταντο τη συντριβή; Ο Τ.Γκάϊτνερ αναφέρει στο βιβλίο του:
«...Η πιο ισχυρή χώρα στην Ευρώπη, η Γερμανία, ήταν βαθύτατα προσηλωμένη σε μια στρατηγική λιτότητας, και σκεπτική όσον αφορά σε ισχυρές οικονομικές διασώσεις. Είχα συναντήσει τον Σόϋμπλε,...και τόν είχα βρει συναρπαστικό - άμεσο, έξυπνο, ισχυρό. Επί της ουσίας όμως, είχαμε συχνά μεγάλη απόσταση μεταξύ μας. Είχε μια σαφή άποψη: Η Ελλάδα είχε ξεφαντώσει, γι 'αυτό χρειαζόταν να πάει σε μια αυστηρή δίαιτα. Άλλα έθνη με μη βιώσιμα ελλείμματα έπρεπε να κάνουν το ίδιο, ακόμη και αν αυτό θα προκαλούσε πόνο στους πολίτες τους, αν και πολλοί από αυτούς είχαν σταθεί δημοσιονομικά υπεύθυνοι πριν από την κρίση. Ο Σόϋμπλε δήλωσε ότι η Γερμανία θα μείωνε το δικό της προϋπολογισμό σε ένδειξη αλληλεγγύης προς την υπόλοιπη ήπειρο, για να δείξει ότι δεν θα ζητούσε θυσίες που δεν θα έκανε η ίδια...οι στόχοι λιτότητας των Ευρωπαίων για την Ελλάδα φαίνονταν εξωφρενικά εξωπραγματικοί...Το 2011 η Ελλάδα ήταν ένα ερείπιο...Επανέλαβα επίσης τις προειδοποιήσεις μου να μη το παρακάνουν με μεταρρυθμίσεις σχεδιασμένες να τιμωρήσουν την ασωτεία,μαζί με τη συνηθισμένη μου πίεση για τις υγιέστερες χώρες να προωθήσουν την ανάπτυξη....
....Μέχρι τον Ιούνιο του 2012, η ευρωπαϊκή κρίση ήταν θερμότερη παρά ποτέ...Η Ευρώπη είχε αποτύχει να πείσει τον κόσμο ότι δεν θα επέτρεπε μία καταστροφή. Το τείχος προστασίας της φαινόταν ακόμα σαθρό. Η πολιτική της ήταν ακόμα άνω-κάτω. Κάθε φορά που οι ηγέτες της ανακοίνωναν νέα μέτρα για να προσπαθήσουν να ελέγξουν την κρίση, υπονόμευαν το μήνυμα τους με κακή εκτέλεση, αυστηρές προϋποθέσεις, και ρητορική ηθικού κινδύνου τονίζοντας την περιορισμένη τους ικανότητα και επιθυμία να διασώσουν τους γείτονές τους. Τα πακέτα δανείων της ήταν συχνά περισσότερο στιγματισμού παρά σταθεροποίησης...Η Γερμανία απειλούσε να αποκόψει τους Έλληνες, που είχαν αποτύχει να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις τους λιτότητας - εν μέρει λόγω κωλυσιεργίας, αλλά κυρίως επειδή είναι δύσκολο να μειώσετε το χρέος σας - ως ποσοστό - του ΑΕΠ όταν το ΑΕΠ σας συντρίβεται με ένα ετήσιο ποσοστό 7%» (2)
Μέ όλα αυτά που αναφέρονται παραπάνω, δημιουργούνται στον καθένα κάποιες απορίες, όπως π.χ. Δεν χρησιμοποιούσαν οι αντίστοιχες υπηρεσίες όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι υπηρεσίες της τελευταίας τα ίδια πρωτόκολλα καταχώρησης των σχετικών στοιχείων; Άρα, όλοι οι εμπλεκόμενοι και οι καθ’ ύλην ενδιαφερόμενοι, δεν θα ήταν αναμενόμενο κανονικά να γνωρίζουν τα κατά περιόδους καταχωρούμενα στοιχεία; Επομένως, η απόδοση συλλογικής ευθύνης και η εφαρμογή τιμωρίας, εξευτελισμού και καταστροφής ενός ολόκληρου λαού και της Ελλάδας δεν ήταν κατανοητή. Μάλιστα δε, μιά και ο λόγος πήγε και στην ηθική, είχε αυτή η τιμωρία ηθική βάση; Επί πλέον υπάρχει συλλογική ευθύνη; Τελικά, όλο αυτό το βάρος επάνω στούς Έλληνες και στην Ελλάδα άξιζε γιά τη συμμετοχή της χώρας σε ένα νέο νόμισματικό σύστημα και μάλιστα από την αρχή της εφαρμογής του;
Στο σημείο αυτό παραθέτουμε δύο ακόμη χαρακτηριστικά παραδείγματα από την βιβλιογραφία που αναφέρονται στο θέμα της εισδοχής της Ελλάδος στην Ευρωζώνη.
Όπως αναφέρει στό βιβλίο του ο Karl Heinz Roth, (3)
« ...Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 οι πολιτικές της Ελλάδας ήταν σε σημαντικό βαθμό ασύμβατες με τη διαδικασία της νεοφιλελεύθερη ς αναδιάρθρωσης στην οποία χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία και η Iταλία βρίσκονταν ήδη από τη δεκαετία του 1980 και η οποία γινόταν όλο και πιό εμφανής στη Γερμανία και στην Ολλανδία.
Παρ' όλα αυτά, το 2001, η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ευρωζώνη, η οποία είχε εν τω μεταξύ συσταθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα βασικά στατιστικά στοιχεία που παρείχε η Αθήνα στις Βρυξέλλες απεκρυπταν την έκταση των ανισορροπιών στην ελληνική οικονομία, όλοι οι εμπλεκόμενοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τα κριτήρια που ορίζονταν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ιδιαίτερα όσα αφορούσαν τις δημοσιονομικές παραμέτρους της Συνθήκης (ανώτατο όριο του συνολικού δημόσιου χρέους στο 60% του ΑΕΠ, και ανώτατο όριο του ετήσιου νέου χρέους στο 3% του ΑΕΠ). Το γιατί η πορεία για την εισαγωγή Ελλάδας στην ευρωζώνη είχε προαποφασιστεί, είναι κάτι που θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα μόνο όταν θα δημοσιοποιηθούν τα σχετικά έγγραφα. Μπορούμε όμως με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι γεωστρατηγικοί και άλλοι βραχυπρόθεσμοι πολιτικοί στόχοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε αυτή την απόφαση...»
Όπως επίσης αναφέρεται στην παρουσίαση της FED St. Lewis: “Sovereign Debt: A Modern Greek Tragedy και σε άρθρο γι’αυτό στη ΔΡΑΧΜΗ (4) : «Εξετάζοντας τους λόγους πίσω από την τρέχουσα κρίση του δημόσιου χρέους στην Ευρώπη, ο Δρ.Waller εξήγησε την ιστορία του σχηματισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), η οποία επικεντρώθηκε στη δημιουργία μίας νομισματικής ένωσης, όχι μίας δημοσιονομικής ένωσης. Ενώ καθορίστηκαν πέντε κριτήρια για την ένταξη μελών (όσον αφορά τα μακροπρόθεσμα επιτόκια, τον πληθωρισμό, τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, το έλλειμμα ως προς το ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ), δεν έγιναν σχέδια έκτακτης ανάγκης για την αποχώρηση ή αποπομπή ενός έθνους. Επιπλέον, όταν η Ελλάδα κέρδισε την είσοδο στην ΕΕ το 2000, δεν πληρούσε κανένα από τα πέντε κριτήρια.»
Θωμάς Γράτσιας ανάρτηση από δραχμή πέντε αστέρων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου