Προτού ξεκινήσει η χθεσινή άκαρπη πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, οργίασαν οι φήμες και τα δημοσιεύματα, με επίκεντρο μάλιστα την έκτακτη συνάντηση Σαμαρά - Βενιζέλου, ότι κυοφορείται άλλη υποψηφιότητα για την τρίτη, και κρίσιμη, ψηφοφορία. Η υποψηφιότητα Δήμα ήταν εξαρχής αναλώσιμη. Γι' αυτό ο Σαμαράς αναγκάστηκε να πει ότι θα την υποστηρίξει και στις τρεις ψηφοφορίες. Η αμιγώς κομματική υποψηφιότητα Δήμα σχεδιάστηκε απ' τον Σαμαρά προκειμένου να διασφαλιστεί η εσωκομματική συνοχή της Ν.Δ. προεκλογικά αλλά και ο έλεγχος του κόμματος μετεκλογικά.
Ήδη καταγράφεται η κινητοποίηση του παρασκηνίου οικονομικών και πολιτικών παραγόντων για να υπάρξει άλλη υποψηφιότητα στην τρίτη ψηφοφορία, αυτή τη φορά, όπως λένε, "κεντροαριστερής κατεύθυνσης". Θέλουν να κατασκευάσουν άλλοθι για να πυροδοτηθούν αποσχιστικές μεθοδεύσεις στα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν χρειάστηκε καν να ανακοινωθεί άλλο όνομα και ήδη τα συστημικά μέσα ενημέρωσης υπονομεύουν με βάναυσο τρόπο την ενότητα της ΔΗΜ.ΑΡ. και των ΑΝ.ΕΛΛ., επιδίδονται σε ενορχηστρωμένη επιχείρηση απαξίωσης του Κουβέλη και του Καμμένου. Αυτή η ασυγκράτητη μικροπολιτική μεθόδευση (χθες, π.χ., εφέρετο υποψήφια για υποψηφιότητα η Μ. Δαμανάκη) συνδυάζεται με τον πολιτικό σχεδιασμό για τη συγκρότηση κυβέρνησης ειδικού σκοπού, προκειμένου να υπογραφούν οι παλιές αλλά και οι νέες μνημονιακές υποχρεώσεις και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των πιστωτών. Τα σενάρια αυτά, τα οποία εξαρχής έχει καταδικάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σκοντάφτουν επίσης στην άρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου να κάνουν στην άκρη. Και οι δυο τους δεν συγκατανεύουν σε κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου, που είχε ως προϋπόθεση την έκπτωση του εκλεγμένου πρωθυπουργού, με αποτέλεσμα να διαλυθεί το τότε κραταιό ΠΑΣΟΚ.
Ο αντίλογος Σαμαρά είναι ότι με την τακτική των "αστραπιαίων εκλογών" η Ν.Δ. τουλάχιστον γλιτώνει την τύχη του ΠΑΣΟΚ και παραμένει "πυλώνας" του μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου, σε αναμονή εν όψει των δυσκολιών της αριστερής διακυβέρνησης. Δηλαδή, ο κήνσορας "της πολιτικής σταθερότητας" μετατρέπεται σε παράγοντα πολιτικού ρεβανσισμού και πολιτικής αστάθειας.
Η δημόσια υποστήριξη αξιωματούχων της Κομισιόν καθώς και η αντιθεσμική παρέμβαση του Στουρνάρα εγγράφονται, σε τελευταία ανάλυση, στους σχεδιασμούς για πάση θυσία εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας απ' αυτή τη Βουλή, ακόμη κι αν εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο Σαμαράς. Η όψιμη "στροφή" του Μαξίμου προς την ηπιότητα είναι απόδειξη της απομόνωσης στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα Σαμαρά. Γι' αυτό προσπαθεί να υποδυθεί τον συναινετικό. Σ' αυτή τη γραμμή σύρεται ο Σαμαράς με τη σιγουριά ότι δεν πρόκειται να προκύψει τέτοιου είδους "λύση".
Στα επιχειρήματα που προβάλλονται για να αποφευχθεί ο... κίνδυνος των εκλογών είναι ότι πρέπει να υπογραφεί η συμφωνία με την τρόικα και να συμφωνηθεί η πιστοληπτική γραμμή για να αποφευχθεί η "χρεοκοπία της χώρας". Πρόκειται για επιχείρημα που συνηγορεί ακριβώς περί του αντιθέτου. Διότι το ζητούμενο προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων είναι να μην υπογραφεί η συμφωνία με την τρόικα, δηλαδή να γίνουν εκλογές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον (και επινοητικότητα...) για την προεδρική εκλογή και τα συναφή σενάρια δείχνει η εγχώρια διαπλοκή. Τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ, οι εργολάβοι και οι προμηθευτές του Δημοσίου και πάνω απ' όλους οι τραπεζίτες, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να ξαναρπάξουν τις τράπεζες, που διασώθηκαν με δημόσιο χρήμα. Δεν τους αρκεί ο έλεγχος των διοικήσεων, τους ενδιαφέρει ο έλεγχος της μετοχικής σύνθεσης.
Όπως έχει συμβεί και σε άλλες οριακές ιστορικές στιγμές, η Δημοκρατία, έστω και με την τυπική ισχύ της ψήφου, ορθώνεται ως ισχυρό αντίβαρο στις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις του κατεστημένου. Η προσφυγή στη λαϊκή ψήφο προσημαίνει καθαρές - δημοκρατικές λύσεις. Τώρα! Χωρίς αναβλητικούς όρους, κόλπα και συνυποσχετική εκλογών αργότερα... Δηλαδή, χωρίς να βυθιστεί η χώρα σε πολύμηνη πολιτική κρίση και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.
Νίκος Φίλης