Γιατί σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ;

 
Επινίκια παρέλαση του ΕΛΑΣ στη Μυτιλήνη μετά το διώξιμο των Εγγλέζων 

Η πολιτική ανάλυση (γενικά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ) δεν γίνεται με δύο χρώματα: Το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή. 

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ. Σε καμιά περίπτωση οι μαρξιστές δεν είναι ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ του εθνικού κράτους, των δομών του και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, Στρατός, Παιδεία, κλπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ όλων αυτών και την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας. 

Το υποκείμενο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Η μέθοδος: η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. 

Γίνεται φανερό ότι το υποκείμενο μιας τέτοιας σοσιαλιστικής αλλαγήςδεν μπορεί ΝΑ ΕΙΝΑΙ το κεφάλαιο, πολυεθνικό σήμερα και οι μηχανισμοί της εξουσίας του. 

Η κατάργηση του εθνικού κράτους, των δομών, θεσμών και λειτουργιών τους από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, η Νέα Τάξη, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ) αποτελεί ΓΙΓΑΝΤΙΑ οπισθοδρόμηση και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ από το σοσιαλισμό. 

ΤΟΤΕ υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα (το εθνικό κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας). 

Τα υπερασπιζόμαστε όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά σαν ταχτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ΡΙΖΙΚΑ από την ακροδεξιά δημαγωγία. 

Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα και οι κομουνιστές αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους. 

Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δεν σημαίνει ΤΑΥΤΙΣΗ με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις αγώνα για την τελική ανατροπή τους (από τις λαϊκές μάζες και όχι με ιμπεριαλιστικά διατάγματα, να μην το ξεχνάμε), ΣΗΜΑΙΝΕΙ (η υπεράσπιση) τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα. 

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ. Σήμερα η Νέα Τάξη επιχειρεί την ΑΛΩΣΗ των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). 

Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος (οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί). 

Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε ΕΠΙΘΕΣΗ για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ του αγώνα για την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ των ιστορικών κεκτημένων. 

Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν ξαφνικά το σκοταδισμό της Εκκλησίας, το μιλιταριστικό τελετουργικό των παρελάσεων κλπ. 

Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι (οι «εκσυγχρονιστές) και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!). 

Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού. 

Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού. 

Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΥΣ κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο τους. 

Έτσι βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας. Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι. 

Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι δεν είναι ΣΗΜΕΡΑ η εκκλησία και το εθνικό κράτος η ΑΠΕΙΛΗ, ούτε ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΕΧΘΡΟΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε (το επαναλαμβάνω κουραστικά) με το εθνικό κράτος και την Εκκλησία. Απλώς ξέρουμε να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, να ξεχωρίζουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της εποχής που ζούμε και το κυριότερο: Να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις που επιφέρει ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης. 

Διαφοροποιήσεις που συντηρητικοί θεσμοί κάτω από το μαστίγιο της πλανητικής εξουσίας γίνονται συλλογικά κύτταρα αντίστασης, φορείς λαϊκής συσπείρωσης. 

Και αυτό γίνεται γιατί η ΑΜΥΝΑ της κοινωνίας απέναντι στον ισοπεδωτικό εφιάλτη αναζητεί (μια και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν λειτουργεί) τη συνοχή της μέσα από εθνικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αποκρυσταλλώσεις των παραδόσεων, του πολιτισμού, της συλλογικής συνείδησης και της ιστορικής μνήμης. 

Η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν μπορούν ΠΟΛΙΤΙΚΑ να αγνοήσουν όλες αυτές τις καταλυτικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθούν αφοριστικά απέναντί τους επειδή ο ΣΤΟΧΟΣ είναι η εξάλειψη όλων αυτών των ιστορικά παρωχημένων θεσμών. 

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ. Και τις παρελάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και όχι εκτός τόπου και χρόνου, στη βάση αφηρημένων ηθικολογιών και ιδεολογημάτων. 

Αν αδειάσουμε τις παρελάσεις από το κοινωνικό τους περιεχόμενο και την ΙΣΤΟΡΙΑ τους και τις εξετάσουμε σαν ένα ανεξάρτητο και μεμονωμένο επεισόδιο, σίγουρα θα συμφωνήσουμε. Και φυσικά δεν μας ικανοποιεί ένα τελετουργικό «εθνικό» και η εξουσιαστικό. 

Ούτε ο θεσμός της αστικής, πατριαρχικής οικογένειας μας ικανοποιεί και πολλά άλλα δεν μας ικανοποιούν και θέλουμε να τα ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ. Αυτά όμως θα καταργηθούν όταν εξαλειφθούν οι όροι που τα γεννούν και όταν η συνειδητή δράση των ανθρώπων, πατώντας πάνω στις παραδόσεις που ενσωματώνουν, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ανώτερες μορφές συλλογικότητας και κοινωνικής συνοχής. 

Το να αντικρίζουμε όμως αποσπασματικά ένα γεγονός και να το κατακεραυνώνουμε με γλυκερές ηθικολογίες και αντιεξουσιαστικές ομοβροντίες, αυτό είναι χαρακτηριστικό της μικροαστικής σκέψης. 

Η υποκρισία όλων αυτών που τόσο καθυστερημένα και όψιμα ανακάλυψαν το ΜΕΓΑ (!) κίνδυνο των παρελάσεων φαίνεται από πολλά: συμμετέχουν ενεργητικά και στο καταπιεστικό αστικό σχολειό (βασική ιδεολογική δομή χειραγώγησης των νέων) και στην αστική οικογένεια (βιομηχανία παραγωγής και αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εξουσίας και καταπίεσης) και σε πολλές άλλες καπιταλιστικές δομές. 

Ενώ λοιπόν σιωπούν για πολύ πιο ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ζητήματα, κάνουν τελευταίως μόδα την επίθεση κατά των παρελάσεων. Και εδώ όμως λειτουργούν δόλια και επιλεκτικά. Για τις ιμπεριαλιστικές παρελάσεις (των αθλητικών ταυρομαχιών π.χ. και των Ολυμπιακών Αγώνων) δεν βγάζουν τσιμουδιά. 

Εξεγείρονται κατά των ΕΘΝΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ: Γι’ αυτές δηλαδή που ενσωματώνουν ιστορικές μνήμες λαϊκών αγώνων, παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών. Με άλλα λόγια εξεγείρονται ενάντια σε ό,τι είναι στο στόχαστρο της Νέας Τάξης. 

Οι εθνικές παρελάσεις είναι ένας θεσμός του εθνικού κράτους, το απόσταγμα τις ηρωικής ιστορίας ενός λαού. Η κυρίαρχη τάξη τις ενσωμάτωσε αναμφίβολα στους μηχανισμούς των δικών της ιδεολογικών λειτουργιών. Γι’ αυτό και προκαλούν στον κόσμο της Αριστεράς δικαιολογημένη απέχθεια. Αυτή την απέχθεια επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και σήμερα αυτοί που μέχρι χθες τις είχαν στο ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιό τους. 

Σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ μνήμες για την αστική τάξη. Και το σπουδαιότερο, μέσα στον επιθετικό ισοπεδωτισμό της νεοταξικής ομοιομορφίας, οι παρελάσεις βελονιάζουν τα αντανακλαστικά των αντιστάσεων, απελευθερώνουν τα ενεργητικά στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού ενός λαού, σηματοδοτούν αγωνιστική συνεκτικότητα. 

Ας μη χάνουμε λοιπόν και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο.