ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ: ΔΗΜ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ, ΜΑΝ. ΜΠΑΡΖΕΦΣΚΙ, Θ. ΜΠΑΡΤΣΩΚΑΣ, Κ. ΜΑΡΜΑΤΑΚΗΣ
ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΓΓ. ΣΑΠΟΥΝΑ, ΧΡ. ΛΑΣΚΟΣ, ΑΝΔΡ. ΚΑΡΙΤΖΗΣ, ΕΛ. ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ
Συνεχίζεται το κύμα αποχωρήσεων και παραιτήσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και την Παρασκευή (28/8). {ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΑΠΟ ΝΕ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ}
Εν τω μεταξύ, αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ τα μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Δημοσθένης Παπαδάτος, Μάνια Μπαρζέφσκι, ο καταξιωμένος, αγωνιστής πρώην Δήμαρχος Καισαριανής Θαν. Μπαρτσώκας καθώς και το στέλεχος της ΚΕ Κώστας Μαρματάκης. Μάλιστα, ο Θανάσης Μπαρτσώκας ανακοίνωσε και την προσχώρησή του στη "Λαϊκή Ενότητα".
Παράλληλα, την ίδια ημέρα παραιτήθηκαν από την ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και τρία στελέχη και μέλη της «Κίνησης των 53»: οι Ανδρέας Καρίτζης, Αγγελική Σαπουνά και Χρήστος Λάσκος.
Υπενθυμίζουμε, ότι ο Ανδρέας Καρίτζης ήταν ο πρώτος εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΝ, όταν ο Αλ. Τσίπρας ανέλαβε τα ηνία του κόμματος.
ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΔΡΟΥ ΜΠΙΣΤΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Με επιστολή του προς τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, την Κεντρική Επιτροπή, τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός επιστήμονας Αλέξανδρος Μπίστης ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το κόμμα, και την παραίτηση του από την θέση του Συντονιστή της Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού της ΚΕ του κόμματος.
«ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ»: Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΣΩΚΑ
Ο Εβαρίστ Γκαλουά από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς και ταυτόχρονα μαχητικός ριζοσπάστης της εποχής του, το βράδυ πριν την προκαθορισμένη δολοφονία του, μαζί με τις 70 σελίδες της περίφημης θεωρίας των ομάδων, έγραψε: «Πεθαίνω από το γινάτι μιας άτιμης κοκέτας (της δημοκρατίας) και δύο συνεργών της. Έτσι μέσα σε μια άθλια ραδιουργία τελειώνει η ζωή μου». Ήταν 21 ετών.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας.
Σε ό,τι με αφορά για μια ακόμη φορά η γνωστοί καρδινάλιοι Ρισελιέ που παλιότερα αλλού και σήμερα από την άνεση του Μαξίμου με έβαλαν στο τσουβάλι με τις γάτες και με πέταξαν στη θάλασσα. Και όταν βγήκα που έριξαν αλάτι στις πληγές για μεγαλύτερο πόνο με στόχο την υποταγή και μέσω αυτής τη φθορά των συνειδήσεων.
Όμως εγώ θα συνεχίσω να σεργιανάω με παλιούς και νέους συντρόφους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας «Το ένα παιδί μετρούσε τ΄ άστρα» και ταυτόχρονα φτύνοντας κατάμουτρα την εποχή της υποκρισίας και του φτηνού υπολογισμού που αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.
Ξεπερνώντας τις τύψεις μου, έστω και για την ελάχιστη συμβολή μου στην «συμφωνία της οδού Κομνηνών» που μας γυρίζει πίσω στις εποχές της εικονολατρίας και της εικονομαχίας, χωρίς φυσικά εγώ να το γνωρίζω, αγνόησα καλόπιστα το γεγονός ότι όταν κάποιοι λένε σωτηρία της χώρας επί της ουσίας εννοούν τη σωτηρία της τάξης τους.
Σήμερα γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση για το αν κανείς είχε προειδοποιήσει γι΄ αυτά που ζούμε σήμερα. Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα και στους πολιτικούς και στους οικονομολόγους.
Όμως οι «λαπάδες» οι ποιητές είχαν προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα: «Είναι η βαρβαρότητα» «Τη βλέπω να έρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.
»Για τον πλήρη εξευτελισμό του
»Για την ατίμωσή του»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τους ποιητές θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις στους μεγάλους αγώνες και στις μεγάλες πορείες στη χώρα μου, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, μαζί με τα εκατομμύρια των σύγχρονων «κολασμένων» που αυτή τη φορά είναι απείρως πιο μορφωμένοι, πιο έτοιμοι και με ένα τεράστιο οπλοστάσιο που προσφέρει η γνώση, η πείρα και η τεχνολογία.
Και αν τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου – ελπίζω να αργήσει-, θα επιθυμούσα να αποκτήσω επιτέλους κι εγώ ιδιοκτησία. Ένα μνήμα σε κάποιο εγκαταλειμμένο κοιμητήριο της ιδιαίτερης ορεινής πατρίδας μου, μόνος μου μόνο με τον νεκροθάφτη και παρέα με το απέραντο και κάποιους ξεχασμένους αντάρτες του ΔΣΕ και μια πέτρα που θα γράφει: «Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου»
Το κείμενο αποτελεί τη δήλωση αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ και τη μαχητική ένταξή μου στη Λαϊκή Ενότητα.
Θανάσης Μπαρτσώκας, πρώην δήμαρχος Καισαριανής
ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ Μ. ΜΠΑΡΖΕΦΣΚΙ ΚΑΙ ΔΗΜ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Για όσες και όσους ανήκουμε στην Αριστερά, κομματικότητα είναι η ενιαία στάση απέναντι σε κοινούς αντιπάλους (το κράτος, το κεφάλαιο και τους διεθνείς «θεσμούς» του), και μαζί, η υπεράσπιση των συλλογικών αποφάσεων που λαμβάνονται δημοκρατικά. Κομματικότητα, αντίθετα, δεν είναι η αφωνία ή η «ρεαλιστική» προσαρμογή, τη στιγμή που η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης και του κόμματος αποδέχεται ρητά ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το Τρίτο Μνημόνιο. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι «κομματικότητα» η ακύρωση της συλλογικής μας δέσμευσης, το κόμμα να αναζητήσει τρόπους απεγκλωβισμού σε Έκτακτο Συνέδριο πριν από τις εκλογές – ούτε βεβαίως η πολλοστή υπέρβαση των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες-καρικατούρα. Όλα αυτά, και άλλα ακόμα, είναι μονομερείς ενέργειες που εσωτερικεύουν την ήττα της 12ης Ιουλίου ως μη αναστρέψιμη. Όταν το κόμμα καταργείται χωρίς καν τα προσχήματα, δεν μπορούμε πια να είμαστε μέλη του κόμματος στο οποίο στρατευτήκαμε αυτά τα 11 χρόνια, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, στα εύκολα και στα (πολύ) δύσκολα.
Στις 12 Ιουλίου ηττήθηκε συντριπτικά η στρατηγική που χάρισε στο κόμμα μας τη νίκη στις εκλογές του Γενάρη: η στρατηγική της αντιμετώπισης της λιτότητας μέσα στην Ευρωζώνη, που ήδη πριν από τις εκλογές, προσανατολίστηκε μονοσήμαντα στο να πειστούν για το δίκιο μας οι «θεσμοί», ως εάν να ήταν δυνατό η ισχύς να υποκατασταθεί από την πειθώ. Αν όμως η ήττα αυτή της στρατηγικής μας δεν ήταν μοιραία, το ίδιο ισχύει και για τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε προεδρικό κόμμα της μνημονιακής διαχείρισης. Καθημερινά πια πληθαίνουν οι διαβεβαιώσεις ότι, ανεξαρτήτως της θέλησης των μελών, η μετάλλαξη αυτή είναι οριστική. Δεν μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας: ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια εφικτός.
Δεν πιστέψαμε ποτέ, ούτε και σήμερα το πιστεύουμε, ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια μπορεί να εξαντλεί την πολιτική της Αριστεράς. Ήδη από το 2010, ωστόσο, επιμείναμε στην ανάγκη να μην αποκοπεί η μάχη κατά της λιτότητας με τις μάχες για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, σε πείσμα τότε της μνημονιακής Κεντροαριστεράς ή των φιλικά προσκείμενων ΜΚΟ. Αυτή η συνάρθρωση ήταν που έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό κεφάλαιο για να προχωρήσει σε τομές στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ο νόμος για την ιθαγένεια χτες ή η πολιτική υποδοχής και φιλοξενίας των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα μας σήμερα. Στο εξής, ωστόσο, ακόμα και οι μάχες αυτές είναι υπονομευμένες: τόσο γιατί η υπερλιτότητα στην οικονομία δεν θα πάψει να «ροκανίζει» μαζί και τη δημοκρατία, όσο και γιατί το μορατόριουμ της κυβέρνησης με το «βαθύ κράτος» θα συνεχιστεί και μετεκλογικά: το φάντασμα μιας κυβέρνησης (μνημονιακής) εθνικής ενότητας και η εμμονή στην επιλογή Πανούση, περί αυτών συνηγορούν.
Μαζί με την ειλικρινή αποτίμηση όσων προηγήθηκαν, αποτίμηση χωρίς την οποία κάθε επόμενο βήμα θα είναι λειψό, θεωρούμε αναγκαία την προετοιμασία για τον νέο κύκλο αγώνων ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια και την Ακροδεξιά – ιδίως όσο το κοινωνικό ρήγμα της 5ης Ιουλίου παραμένει ανοιχτό. Καταλαβαίνοντας ότι οι προσπάθειες για την πολιτική εκπροσώπηση του δημοψηφισματικού ΟΧΙ είναι αναπόφευκτες (και αναγκαίες, καθώς η λαϊκιστική Ακροδεξιά καραδοκεί...), θα συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε η Αριστερά του 21ου αιώνα να υπερασπιστεί με συγκεκριμένο τρόπο πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα: να το κάνει όμως ανακτώντας τον αντικαπιταλιστικό της ορίζοντα, αποφεύγοντας πάση θυσία την εθνική περιχαράκωση και μη αποδεχόμενη εκπτώσεις στη δημοκρατία: είτε αυτή αφορά τη σχέση της με τα κινήματα, είτε την εσωτερική της ζωή – είτε, πολύ περισσότερο, τον άλλο κόσμο που, επιμένουμε, παραμένει εφικτός.
Μάνια Μπαρσέφσκι, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων
Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ, Τμήμα Δικαιωμάτων
ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Α. ΚΑΡΙΤΖΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Με λύπη γνωστοποιώ την παραίτησή μου από την Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνικά οδυνηρή και πολιτικά μη βιώσιμη επιλογή εφαρμογής του προϊόντος ενός πραξικοπήματος σε συνδυασμό με τη μεθοδολογία λήψης τέτοιων κρίσιμων αποφάσεων διαμόρφωσαν ένα πολιτικό περιβάλλον και μια στρατηγική που με απορρίπτει. Η κατάργηση συλλογικών και δημοκρατικών διαδικασιών, το έλλειμμα πολυδιάστατης και σε βάθος ανάλυσης και ο κοντόθωρος πολιτικός ορίζοντας έχουν πλέον διαμορφώσει μια νοοτροπία πολιτικής σε συνέχεια και όχι σε ρήξη με το παρελθόν. Μια νοοτροπία που δεν επιτρέπει την ουσιαστική ανασυγκρότηση και τον επαναπροσδιορισμό, στοιχεία απαραίτητα μετά από μια ήττα για την χάραξη μιας πολιτικά βιώσιμης και κοινωνικά χρήσιμης νέας στρατηγικής.
Η εν λόγω νοοτροπία δεν προέκυψε ξαφνικά, ενδυναμώνεται και αναπτύσσεται καιρό τώρα. Και αν μετά από μια μείζονα πολιτική εξέλιξη όπως η έκβαση της διαπραγμάτευσης η νοοτροπία αυτή όχι μόνο δεν εγκαταλείπεται αλλά αντίθετα παγιώνεται τότε δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Από την άλλη μεριά, η τεράστια μάζα των ανιδιοτελών συντρόφων και συντροφισσών του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως των επιλογών τους αυτό το διάστημα, θα αποτελεί για εμένα πάντα πηγή δύναμης και αισιοδοξίας. Όλα όσα μας απομακρύνουν σήμερα δεν πρόκειται να σπάσουν τους δεσμούς μεταξύ μας, οι οποίοι σφυρηλατήθηκαν σε μια απίστευτα δύσκολη αλλά και συναρπαστική πορεία.
Η κοινωνία βρίσκεται ήδη σε μια μεγάλη κινητικότητα, τόσο για να επιβιώσει όσο και για να αποκτήσει ισχύ απέναντι σε αυτονομημένους από τη λαϊκή βούληση θεσμούς που ελέγχουν σήμερα τις βασικές της λειτουργίες έχοντας καταλύσει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία. Χιλιάδες άνθρωποι αγωνίζονται καθημερινά, βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις. Δεν αποτελεί αποδεκτή επιλογή να σταθούμε απέναντί τους. Αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα. Προσωπικά, θα ταχθώ με όλες μου τις δυνάμεις στην υπηρεσία αυτής της δημιουργικής και ελπιδοφόρας κινητικότητας, η οποία εκφράστηκε με συγκλονιστικό τρόπο στο δημοψήφισμα.
Αν σκεφτούμε διαφορετικά, θέτοντας στο επικέντρο της πολιτικής τις ενσωματωμένες στους ανθρώπους δυνατότητες, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πολύ πιο δυνατοί/ες από όσο νομίζουμε. Αν πιστέψουμε στη δημοκρατία ως εργαλείο απελευθέρωσης των δυνατοτήτων των ανθρώπων, τότε τα όρια που μας θέτουν οι ελίτ δεν θα φαντάζουν ανυπέρβλητα. Αν πιστέψουμε στη δύναμη που έχουν οι άνθρωποι μέσα τους, τότε θα αποκτήσουμε την αυτοπεποίθηση που απαιτούν οι περιστάσεις.
Να μάθουμε λοιπόν από τα λάθη και την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ και να εξελιχθούμε ώστε να γίνουμε πραγματικά αποτελεσματικοί και χρήσιμοι. Δεν ζούμε σε καιρούς αποστράτευσης, ζούμε σε καιρούς που απαιτούν τόλμη.
ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡ. ΛΑΣΚΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Είναι δεδομένο πως η αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος αποτελεί το πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση. Με τον πιο ρητό και σαφή τρόπο το δηλώνει καθημερινά το μεγαλύτερο μέρος των κυβερνητικών στελεχών.
Αυτό εξηγεί, νομίζω, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και την αντιδημοκρατική, μέσω της προκήρυξης των εκλογών, κατάργηση κάθε δυνατότητας να αναζητηθεί ένας δρόμος απεμπλοκής με συντεταγμένο τρόπο, χωρίς καμία κομματική διαβούλευση. Τυπικό κι αυτό δείγμα αυτού που υπήρξε το σημαντικότερο πρόβλημά μας εδώ και καιρό: η περιφρόνηση της συντροφικότητας, της συλλογικότητας, της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι, υπήρξα διατεθειμένος, με όλες τις σημαντικές και εκφρασμένες διαφωνίες μου, για έναν «έντιμο και επώδυνο» συμβιβασμό, προκειμένου να δοθεί μια ευκαιρία για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την απόφαση της ΚΕ της 30ης Ιουλίου για έκτακτο Συνέδριο, σύμφωνα με την πρόταση του προέδρου. Η ευκαιρία ακυρώθηκε βιαίως.
Η αποχώρησή μου, αισθάνομαι, πως αποτελεί, πλέον, στοιχειώδη προϋπόθεση για τη συμμετοχή στους αγώνες του μέλλοντος.
Ενός μέλλοντος «που ίσως να είναι έρημος, μάλλον, όμως, θα είναι φωτιές».
ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΑΣ ΣΑΠΟΥΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Κ.Ε. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Μου είναι αδύνατον να συμμετάσχω στη διαδικασία του Σαββατοκύριακου.
Η διαδικασία αυτή γίνεται κατά παραβίαση του προγράμματος και του «παραπρογράμματος» και όλων των συμπεφωνημένων κανόνων λειτουργίας του κοινού μας σπιτιού, που ήταν ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ του ιδρυτικού συνεδρίου του 2013. Το αιφνιδιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα για την παραίτηση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών, με προφανή σκοπιμότητα την πλήρη εκκαθάριση του κοινοβουλευτικού συριζικού μπλοκ από τους «διαφωνούντες», το άνοιγμα νέων προοπτικών συμμαχικών κυβερνήσεων με συστημικές πολιτικές δυνάμεις και την ακύρωση της ρητής και εκπεφρασμένης πολιτικής βούλησης της πραγματικής πλειοψηφίας των μελών του κόμματος για συνέδριο με στόχο την εκπόνηση σχεδίου απεμπλοκής από το μνημονιακό εφιάλτη, έδωσε τη χαριστική βολή στο ΣΥΡΙΖΑ με τα πολιτικά χαρακτηριστικά που γνωρίζαμε ως σήμερα.
Μ' αυτή την έννοια, το κόμμα της ενωτικής, ανασυνθετικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνιδρύσαμε και παλέψαμε για την δημοκρατική οικοδόμησή του με πολύ κόπο και για πολλά χρόνια, δεν υπάρχει πια. Προφανώς η μοναδική εμπειρία και η ανεκτίμητη συνεισφορά του καθενός και της καθεμιάς στη συναρπαστική συριζική ιστορία, από την εποχή του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης και του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών μέχρι τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ των μελών και την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της Ελλάδας τον τελευταίο μισό αιώνα, θέλει χρόνο και ίσως απόσταση για να αποτιμηθεί σε όλες της τις διαστάσεις και πάντως δεν είναι του παρόντος.
Αυτό που είναι του παρόντος, είναι το επιτακτικό αίτημα και η αγωνία των χιλιάδων συναγωνιστών και συμπολιτών μας για απεμπλοκή από τον μνημονιακό εφιάλτη και τις συνέπειες του στη διάλυση των ζωών των ανθρώπων, αίτημα που εκφράστηκε, άλλωστε, από το απίστευτα παλλαϊκό ΟΧΙ του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Και σ' αυτή την αγωνία, η στοιχειωδώς έντιμη προσέγγιση έχει ως αναγκαίες προϋποθέσεις: α) την αποδοχή του γεγονότος ότι η συριζική απόπειρα αντιμετώπισης των μνημονιακών εκβιασμών ηττήθηκε, προφανώς και εξαιτίας σοβαρών λαθών που έγιναν από τη μεριά μας και όχι μόνον επειδή οι «κακοί» ήταν «πολύ κακοί», αυτό μάλλον οφείλαμε να το έχουμε εκτιμήσει εγκαίρως, β) του στρατηγικού αδιεξόδου, σε σχέση, τουλάχιστον, μ' αυτά που ως τώρα υποστηρίζαμε ως ηγεμονική άποψη του κόμματος, γ) της οργάνωσης του σοβαρού, συντεταγμένου και δημοκρατικού διαλόγου για την εκπόνηση νέων εναλλακτικών λύσεων, όλα αυτά δηλαδή που θα ήταν το αντικείμενο του καταργημένου μας συνεδρίου. Σ' αυτό τον ακυρωμένο διάλογο, θα έπρεπε να έλθουν στην επιφάνεια η πλήρης και διάφανη ενημέρωση για ότι έχει γίνει ως τώρα, με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αβλεψίες, τους εκβιασμούς, όλα, καθώς και η ανάληψη της συνευθύνης που αντιστοιχεί, ναι μεν άνισα επιμερισμένη, αλλά αντιστοιχεί σε όλα τα πρόσωπα του κυβερνητικού δράματος του πρόσφατου 7μήνου, δηλαδή σε όλο το στελεχικό δυναμικό του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, αντ' αυτού, επελέγη από μια μερίδα του κόμματος, τη λεγόμενη «ηγετική», μια άλλη τακτική, αντιδημοκρατική, τυχοδιωκτική και επικίνδυνη, ενώ μια άλλη μερίδα αποφάσισε να δημιουργήσει άλλο κόμμα, ομνύοντας μεν στις λαϊκές αντιστάσεις και στο μεγαλειώδες ΟΧΙ, αλλά χωρίς επαρκείς απαντήσεις στα αμείλικτα όσο και πιεστικά στρατηγικά αδιέξοδα του παρόντος, κάτι που δεν συνάδει αντικειμενικά με τις απαιτήσεις που δικαιούται να έχει, σήμερα, οποιοσδήποτε πολίτης από όλους όσους διεκδίκησαν και άσκησαν κυβερνητική πολιτική εδώ και λίγους μόνον μήνες.
Φυσικά, δεν υπάρχει τέλος της ιστορίας. Κατά την πολύ ταπεινή μου άποψη, η κυβερνητική διαχείριση των μνημονίων δεν μπορεί να αποτελέσει προοπτική για τη ριζοσπαστική αριστερά, όσο σκληρή και έντιμη διαπραγμάτευση κι αν κάνει, εκτός ίσως κι αν είναι αποφασισμένη να έλθει σε πραγματικές και μεγάλες, ταξικές εν τέλει, συγκρούσεις όχι μόνον στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας, κάτι που δεν τολμήθηκε όσο έπρεπε στο πρόσφατο παρελθόν και μάλλον δεν είναι στην ατζέντα της επόμενης κυβέρνησης, όπως κι αν αυτή διαμορφωθεί. Ούτως ή άλλως η συγκρότηση του υποκειμένου, πολιτικού και κοινωνικού, που θα μπορέσει να ξαναδώσει τη μάχη για την αποδόμηση της νεοφιλελεύθερης βάρβαρης ηγεμονίας του σήμερα, σε Ελλάδα και Ευρώπη, με νικηφόρες προοπτικές, θέλει πολύ χρόνο, δουλειά, εμπιστοσύνη και νέες επεξεργασίες που σήμερα δεν υπάρχουν.
Μ' αυτές τις σκέψεις, νιώθω υποχρεωμένη να δηλώσω την παραίτησή μου από την Κεντρική Επιτροπή του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα υπηρέτησα με όποιους τρόπους μπορούσα. Δεν επιθυμώ να συμμετάσχω στο εγχείρημα του εναπομείναντος κόμματος υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα και δεν αισθάνομαι αυτή την στιγμή ως αναγκαία την κομματική μου ένταξη σε οποιοδήποτε άλλο εκλογικό εγχείρημα. Σταθερά γοητευμένη από την περιπέτεια της αριστεράς, που είναι αμετάκλητα ο δημόσιος χώρος της ζωής μου και ο ορίζοντας της σκέψης μου, από τα νεανικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη πως θα ξαναβρεθούμε με παλιούς και νέους συντρόφους στην επόμενη καμπή του δρόμου των κοινωνικών αγώνων.
ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ
Αγαπητοί σύντροφοι
Από τις 13 Ιουλίου προσπαθώ συνειδητά να καταπνίξω την κατάληξη, να μην ενδώσω στην κατάθλιψη, να βρω λέξεις σε πείσμα της αποσβόλωσης, να δώσω έλλογη έκφραση στην αγανάκτηση. Ακόμα και στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, την οποία είχα το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθήσω από την θέση του Προεδρείου, παρά την ολοφάνερη ανατροπή κάθε καταστατικής αρχής του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε πολιτικής και στρατηγικής του θέσης, παρά την εξώφθαλμη παραχάραξη κάθε δημοκρατικής συλλογικά εκπεφρασμένης και κοινά σιωπηρά συμπεφωνημένης διαδικασίας, παρά την δεδομένη μου άποψη πως ήταν ακόμα δυνατή μία στάση κριτικής υποστήριξης της κυβέρνησης και πως μόνον το Διαρκές Συνέδριο μπορούσε να δώσει επειγόντως μία αποδεκτή απάντηση στο επείγον της κατάστασης, επέλεξα να μην ακολουθήσω προτάσεις παραίτησης, θεωρώντας πως υπάρχουν περιθώρια ανατροπής αυτού που ολοφάνερα ήταν πια μια σκόπιμα προδιαγεγραμμένη πορεία.
[Ειδικά για την παρουσία μου στο Προεδρείο θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη από τους συντρόφους της βάσης του κόμματος, για τις ολιγωρίες στις οποίες συμμετείχα και στις οποίες ακούσα συναίνεσα, θεωρώντας πως εντονώτερες αντιδράσεις από αυτές που εξέφρασα θα είχαν απλώς έναν «θεαματικό» χαρακτήρα, αλλά κανένα απτό αποτέλεσμα. Ζητώ επομένως συγγνώμη γιατί θα έπρεπε να είχα αντιδράσει πολύ εντονώτερα όταν η ηγεσία του κόμματος επέβαλε την μη καταμέτρηση στην βασική ψηφοφορία (κατά πάγια τακτική άλλωστε η ηγεσία επιμένει στην εξαγωγή των αποτελεσμάτων «με το μάτι», με την άκρως δημοκρατική και ουδαμώς τυπολατρική και ασφαλώς εμπρεσσιονιστική μέθοδο του «πώς μου φαίνεται»). Επίσης ζητώ και δημοσίως συγγνώμη γιατί η πρόταση ψηφίσματος κατά της παραμονής του κυρίου Πανούση στην κυβέρνηση δεν ετέθη στο σώμα πριν από την βασική ψηφοφορία (με αποτέλεσμα –σκόπιμο;- το σώμα να διαλυθεί –αυτοβούλως;- πριν προλάβουμε να θέσουμε το ψήφισμα προς συζήτηση και επικύρωση· αλλά, να συμπληρώσω, για την ορθή ενημέρωση των μελών του κόμματος, πως, ενώ το ψήφισμα τις επόμενες ημέρες κυκλοφόρησε στην διαδικτυακή λίστα της ΚΕ, και ενώ υπεγράφη από πολλούς συντρόφους και πολλές συντρόφισσες, δεν φαίνεται να συζητήθηκε στην επόμενη ΠΓ, πολλώ δε μάλλω να εγκρίθηκε και, εν ενί λόγω, το έφαγε η μαρμάγκα).]
Εν πάση περιπτώσει, και παρά τις εσωτερικές αντιφατικές μου διαθέσεις, είχα αποφασίσει να περιμένω μέχρι την σύγκληση του Έκτακτου Συνεδρίου. Γιατί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον έφτιαξαν κάποιοι μόνον αλλά όλοι, και γιατί δεν επιτρέπω, στον βαθμό που με αφορά και που το δύναμαι, να προαποφασίζει οποιοσδήποτε, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα της κομματικής ή της κυβερνητικής ιεραρχίας, όσο «ψηλά» κι αν βρίσκεται στην κλίμακα των δημοσκοπικών (και, φευ, πόσον πρόσκαιρων) προτιμήσεων και γούστων, για το κοινό μέλλον των εθελούσιων συμμέτοχων αυτής της κοινής μας ιστορίας.
Aλλά, για μιά φορά ακόμα (και οι φορές αυτές επαναλαμβάνονται στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ με ρυθμό εθίμου), η ηγετική ομάδα μας πρόλαβε, προκαταλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την απόφαση για Έκτακτο Συνέδριο, την απόφαση που ο ίδιος είχε εκβιαστικά υπαγορεύσει στην Κεντρική Επιτροπή και η οποία, παρά τα προβλήματα που δεν έλυνε, έδινε το αχνό ενδεχόμενο για μία συλλογική εκτίμηση της κατάστασης, ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός ανακοίνωσε (ως κεραυνός μέσα σε σύννεφα από εκ του Μαξίμου εκπορευόμενες διαρροές) την απόφαση της προσωπικής του ομαδούλας για πρόωρες εκλογές. Το είδος της δημοκρατίας που εφαρμόστηκε από την ηγετική ομάδα επί τρία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός και οι παρά τω πρωθυπουργώ σύντροφοι απελθόντες υπουργοί το εφάρμοσαν και στην ίδια την κοινωνία: αρχικά αντιστέφοντας και διαστρέφοντας πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εν συνεχεία ανακηρύσσοντας σε ζώντες συνοδοιπόρους τα τυμπανιαία πτώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τον ζωντανό νεκρό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, κατόπιν διαφημίζοντας την ολονύχτια κούραση του πρωθυπουργού ως αντίβαρο στην εξουθενωτική για την κοινωνία συμφωνία που υπέγραψε με την τσίμπλα στο μάτι, μετά ποδοπατώντας τους λειτουργικούς κανόνες της Βουλής και σέρνοντας στην λάσπη της συκοφαντίας την συντρόφισσα Κωνσταντοπούλου που επιχείρησε να τους υπερασπιστεί και τέλος προκηρύσσοντας ως μόνον μέσον απαλλαγής από τους «αντιρρησίες» την διενέργεια εκλογών με λίστα, ώστε να υπαχθεί πλήρως η ιδιότης του βουλευτή στην προαίρεση του μικρού «μεγάλου τιμονιέρη». Αντάξια αυτης της θλιβερής πορείας προς την απόλυτη καταβαράθρωση κάθε έννοιας δημοκρατίας, θεσμών και αριστερής πολιτικής πρακτικής, η τελική κατάληξη του δράματος εντός ΣΥΡΙΖΑ με την σύγκληση μίας εκτός καταστατικού, εκτός εσωτερικών θεσμών, εκτός πολιτικής εντιμότητας «Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης» με μετέχοντες όσους βουλευτές, όσα μέλη Νομαρχιακών και όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής απομένουν (και για απομεινάρια πρόκειται, ανεξαρτήτως του απολύτου ή σχετικού αριθμού τους). Μίας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που μάλλον για καταμέτρηση των προθύμων να συμμετάσχουν σε μία συμμαχία προθύμων πρόκειται, παρά για πραγματικό όργανο με ιδιότητες συνδια-σκεψης και αρμοδιότητας συναπόφασης.
Επομένως, για μένα προσωπικά κάθε δυνατότητα αναμονής, υπομονής και ανοχής λήγει στο σημείο αυτό δια της λήξεως την οποία κήρυξε με τόση αναίδεια ο σύντροφος απελθών Πρωθυπουργός.
Η ήττα την οποία υπέστησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τις ώρες που ακολούθησαν το έκπαγλο και αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ή καλύτερα η χιονοστιβάδα από διαδοχικές ήττες, τόσο στο μέτωπο της εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο μέτωπο της αντιμνημονιακής πάλης, ήταν για όλους μας (για όλους εμάς που δεν συνδράμαμε συνειδητά τουλάχιστον σ' αυτές τις ήττες, για όλους εμάς που είτε είχαν το κουράγιο να τους αντισταθούν δημόσια μέσα στην Βουλή των Ελλήνων είτε τις αντιπάλεψαν ιδιωτικά εξαντλώντας όλα τα αποθέματα της ελπίδας τους)συντριπτική και καταθλιπτική. Όφείλουμε, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να δώσουμε στους εαυτούς μας περιθώρια αναστοχασμού, πλαίσια αυτοκριτικής και λογοδοσίας, χώρο για σκέψη και λόγο. Αλλά οφείλουμε, εξίσου επιτακτικά, και έναν δυναμικό απολογισμό προς την κοινωνία. Οφείλουμε, παρά την κούραση, την απογοήτευση, την απελπισία και την αηδία, να σταθούμε δίπλα στην κοινωνία, μέσα στην κοινωνία, στο πλάι της κοινωνίας που αρχίζει κιόλας να νιώθει και να υφίσταται τις συνέπειες των εντελώς αστόχαστων ολιγωριών της κυβέρνησης - αυτής της κυβέρνησης την οποία, έστω με κριτική, έστω με ανοχή, πολύ δε περισσότερο κάποιοι με συμμετοχή, περιθάλψαμε στους κόλπους μας τουλάχιστον ως τις 13 Ιουλίου. Η παραίτηση μου από την Κεντρική Επιτροπή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία προϋπόθεση αυτού του χρέους. Ελπίζω ειλικρινά τα πρόσωπα που θα κληθούν από την ηγετική ομάδα να συμπληρώσουν τις λίστες των διάτρητων πλέον εκλογικών ψηφοδελτίων να μην επιβεβαιώσουν τις λυπηρές εικασίες για την πραγματική προοπτική και την άθλια κατάληξη του πάλαι ποτέ κοινού αριστερού και ριζοσπαστικού εγχειρήματός μας.
[Μικρό ενδιάμεσο υστερόγραφο: οι ευφυείς που ανέσυραν από την πολυετή πολιτική σιωπή της την παλιά μου δασκάλα Ασπασία Παπαθανασίου και της υπέβαλαν ως ενδιαφέρουσα την ιδέα να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς τον Μανόλη Γλέζο ας φροντίσουν τώρα να προστατεύσουν την τραγική της δόξα από τις ενδεχόμενες απαντήσεις. Γιατί αν η Ασπασία θυμήθηκε αίφνης το «λάθος» του Γλέζου να συνεργαστεί με τον Α. Παπανδρέου και αποφάσισε να τον συνετίσει και, σχεδόν διαπομπεύοντας τον, να τον εμποδίσει από του να το επαναλάβει εγκαταλείποντας τον «ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα», υπάρχουν και κάποιοι εξίσου άγρυπνοι φρουροι της πενθούσας μνήμης της Ηλέκτρας, που μπορεί στα καλά καθούμενα να θυμηθούν την λυσσώδη σύμπραξή της Παπαθανασίου με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη εκείνα τα χρόνια της εμμανούς αντιπαπανδρεϊκής υστερίας. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιανού τα στερνά τιμούν τα πρώτα του (αφού με τέτοιες απειλές λαϊκής σοφίας κλείνει την επιστολή της η Παπαθανασίου), ας το αφήσουμε για τους επικήδειους ή για το σοφόκλειο «τα δ' άλλα εν Άιδου τοις κάτω μυθήσομαι». Το ρίσκο του παρόντος παραμένει τιμή για τους ζωντανούς.]
Στην τοποθέτησή μου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή είχα καταλείξει λέγοντας ότι οι έμμεσες (ως τότε) απειλές της ηγετικής πλειοψηφίας (ως τότε) δεν είχαν κανένα νόημα: ο καθένας μας κουβαλάει την ιστορία του, που πολλές φορές έρχεται από πολύ μακρυά, πολύ μακρύτερα από το πρόσκαιρο παρελθόν του. Και είχα κλείσει με τους στίχους μιάς πολύ ηττημένης ποίησης, τους οποίους προφανώς πολλοί από την σημερινή αριστερά δυστυχώς αγνοούν. Για λόγους ακρίβειας των νοημάτων και ως αποχαιρετιστήριο δώρο σε όσους σήμερα (και το σαββατοκύριακο που ακολουθεί) προτιμούν «να σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν», τους παραθέτω εδώ:
[...] Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ' απολύσει.
Θά 'τανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
κάθε στιγμή να ξαναβρίσκουμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ' όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κ' εμείς, μ' όλες μας τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.
Aλλά, για μιά φορά ακόμα (και οι φορές αυτές επαναλαμβάνονται στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ με ρυθμό εθίμου), η ηγετική ομάδα μας πρόλαβε, προκαταλαμβάνοντας το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την απόφαση για Έκτακτο Συνέδριο, την απόφαση που ο ίδιος είχε εκβιαστικά υπαγορεύσει στην Κεντρική Επιτροπή και η οποία, παρά τα προβλήματα που δεν έλυνε, έδινε το αχνό ενδεχόμενο για μία συλλογική εκτίμηση της κατάστασης, ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός ανακοίνωσε (ως κεραυνός μέσα σε σύννεφα από εκ του Μαξίμου εκπορευόμενες διαρροές) την απόφαση της προσωπικής του ομαδούλας για πρόωρες εκλογές. Το είδος της δημοκρατίας που εφαρμόστηκε από την ηγετική ομάδα επί τρία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ ο σύντροφος απελθών πρωθυπουργός και οι παρά τω πρωθυπουργώ σύντροφοι απελθόντες υπουργοί το εφάρμοσαν και στην ίδια την κοινωνία: αρχικά αντιστέφοντας και διαστρέφοντας πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, εν συνεχεία ανακηρύσσοντας σε ζώντες συνοδοιπόρους τα τυμπανιαία πτώματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τον ζωντανό νεκρό του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, κατόπιν διαφημίζοντας την ολονύχτια κούραση του πρωθυπουργού ως αντίβαρο στην εξουθενωτική για την κοινωνία συμφωνία που υπέγραψε με την τσίμπλα στο μάτι, μετά ποδοπατώντας τους λειτουργικούς κανόνες της Βουλής και σέρνοντας στην λάσπη της συκοφαντίας την συντρόφισσα Κωνσταντοπούλου που επιχείρησε να τους υπερασπιστεί και τέλος προκηρύσσοντας ως μόνον μέσον απαλλαγής από τους «αντιρρησίες» την διενέργεια εκλογών με λίστα, ώστε να υπαχθεί πλήρως η ιδιότης του βουλευτή στην προαίρεση του μικρού «μεγάλου τιμονιέρη». Αντάξια αυτης της θλιβερής πορείας προς την απόλυτη καταβαράθρωση κάθε έννοιας δημοκρατίας, θεσμών και αριστερής πολιτικής πρακτικής, η τελική κατάληξη του δράματος εντός ΣΥΡΙΖΑ με την σύγκληση μίας εκτός καταστατικού, εκτός εσωτερικών θεσμών, εκτός πολιτικής εντιμότητας «Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης» με μετέχοντες όσους βουλευτές, όσα μέλη Νομαρχιακών και όσα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής απομένουν (και για απομεινάρια πρόκειται, ανεξαρτήτως του απολύτου ή σχετικού αριθμού τους). Μίας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που μάλλον για καταμέτρηση των προθύμων να συμμετάσχουν σε μία συμμαχία προθύμων πρόκειται, παρά για πραγματικό όργανο με ιδιότητες συνδια-σκεψης και αρμοδιότητας συναπόφασης.
Επομένως, για μένα προσωπικά κάθε δυνατότητα αναμονής, υπομονής και ανοχής λήγει στο σημείο αυτό δια της λήξεως την οποία κήρυξε με τόση αναίδεια ο σύντροφος απελθών Πρωθυπουργός.
Η ήττα την οποία υπέστησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από τις ώρες που ακολούθησαν το έκπαγλο και αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ή καλύτερα η χιονοστιβάδα από διαδοχικές ήττες, τόσο στο μέτωπο της εσωτερικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο μέτωπο της αντιμνημονιακής πάλης, ήταν για όλους μας (για όλους εμάς που δεν συνδράμαμε συνειδητά τουλάχιστον σ' αυτές τις ήττες, για όλους εμάς που είτε είχαν το κουράγιο να τους αντισταθούν δημόσια μέσα στην Βουλή των Ελλήνων είτε τις αντιπάλεψαν ιδιωτικά εξαντλώντας όλα τα αποθέματα της ελπίδας τους)συντριπτική και καταθλιπτική. Όφείλουμε, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να δώσουμε στους εαυτούς μας περιθώρια αναστοχασμού, πλαίσια αυτοκριτικής και λογοδοσίας, χώρο για σκέψη και λόγο. Αλλά οφείλουμε, εξίσου επιτακτικά, και έναν δυναμικό απολογισμό προς την κοινωνία. Οφείλουμε, παρά την κούραση, την απογοήτευση, την απελπισία και την αηδία, να σταθούμε δίπλα στην κοινωνία, μέσα στην κοινωνία, στο πλάι της κοινωνίας που αρχίζει κιόλας να νιώθει και να υφίσταται τις συνέπειες των εντελώς αστόχαστων ολιγωριών της κυβέρνησης - αυτής της κυβέρνησης την οποία, έστω με κριτική, έστω με ανοχή, πολύ δε περισσότερο κάποιοι με συμμετοχή, περιθάλψαμε στους κόλπους μας τουλάχιστον ως τις 13 Ιουλίου. Η παραίτηση μου από την Κεντρική Επιτροπή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαία προϋπόθεση αυτού του χρέους. Ελπίζω ειλικρινά τα πρόσωπα που θα κληθούν από την ηγετική ομάδα να συμπληρώσουν τις λίστες των διάτρητων πλέον εκλογικών ψηφοδελτίων να μην επιβεβαιώσουν τις λυπηρές εικασίες για την πραγματική προοπτική και την άθλια κατάληξη του πάλαι ποτέ κοινού αριστερού και ριζοσπαστικού εγχειρήματός μας.
[Μικρό ενδιάμεσο υστερόγραφο: οι ευφυείς που ανέσυραν από την πολυετή πολιτική σιωπή της την παλιά μου δασκάλα Ασπασία Παπαθανασίου και της υπέβαλαν ως ενδιαφέρουσα την ιδέα να απευθύνει ανοιχτή επιστολή προς τον Μανόλη Γλέζο ας φροντίσουν τώρα να προστατεύσουν την τραγική της δόξα από τις ενδεχόμενες απαντήσεις. Γιατί αν η Ασπασία θυμήθηκε αίφνης το «λάθος» του Γλέζου να συνεργαστεί με τον Α. Παπανδρέου και αποφάσισε να τον συνετίσει και, σχεδόν διαπομπεύοντας τον, να τον εμποδίσει από του να το επαναλάβει εγκαταλείποντας τον «ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα», υπάρχουν και κάποιοι εξίσου άγρυπνοι φρουροι της πενθούσας μνήμης της Ηλέκτρας, που μπορεί στα καλά καθούμενα να θυμηθούν την λυσσώδη σύμπραξή της Παπαθανασίου με τον Μητσοτάκη και την Μπακογιάννη εκείνα τα χρόνια της εμμανούς αντιπαπανδρεϊκής υστερίας. Και, εν πάση περιπτώσει, το ποιανού τα στερνά τιμούν τα πρώτα του (αφού με τέτοιες απειλές λαϊκής σοφίας κλείνει την επιστολή της η Παπαθανασίου), ας το αφήσουμε για τους επικήδειους ή για το σοφόκλειο «τα δ' άλλα εν Άιδου τοις κάτω μυθήσομαι». Το ρίσκο του παρόντος παραμένει τιμή για τους ζωντανούς.]
Στην τοποθέτησή μου στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή είχα καταλείξει λέγοντας ότι οι έμμεσες (ως τότε) απειλές της ηγετικής πλειοψηφίας (ως τότε) δεν είχαν κανένα νόημα: ο καθένας μας κουβαλάει την ιστορία του, που πολλές φορές έρχεται από πολύ μακρυά, πολύ μακρύτερα από το πρόσκαιρο παρελθόν του. Και είχα κλείσει με τους στίχους μιάς πολύ ηττημένης ποίησης, τους οποίους προφανώς πολλοί από την σημερινή αριστερά δυστυχώς αγνοούν. Για λόγους ακρίβειας των νοημάτων και ως αποχαιρετιστήριο δώρο σε όσους σήμερα (και το σαββατοκύριακο που ακολουθεί) προτιμούν «να σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν», τους παραθέτω εδώ:
[...] Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι' ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ' απολύσει.
Θά 'τανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
κάθε στιγμή να ξαναβρίσκουμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ' όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κ' εμείς, μ' όλες μας τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.
ΠΗΓΗ ΙΣΚΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 30 Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου